بایگانی دسته ی : سلامت

امروزه به دنبال تحقیقات و بررسی ها و زحمات بیست ساله دانشمندان، می دانیم که کلسترول زمانی می تواند به دیواره عروقی بچسبد، رسوب کرده و جمع شود که در معرض رادیکال های آزاد گیرد. رادیکال های آزاد باعث اکسیده شدن کلسترول و رسوب آن در دیواره عروقی می شوند. اکسیده شدن کلسترول توسط رادیکال های آزاد زمانی در بدن صورت می گیرد که ویتامین های آنتی اکسیدان در بدن کم باشند. پس معطل نکنید! از همین الان به جای ترس از کلسترول، به دنبال ویتامین ها برای جلوگیری از اکسیداسیون کلسترول بروید.
در صورت فراهم بودن ویتامین های آنتی اکسیدان در بدن به مقدار کافی (ویتامین های C ، E)، هیچ عامل دیگری در بدن نمی تواند کلسترول و چربی های مفید در بدن را اکسیده کند و هیچ منبعی علمی تاکنون وجود ندارد که بتواند این مسئله را رد کرده و با ادعایی صحت آن داشته باشد. تحقیقات علمی زیادی با افراد بی شماری انجام شده و نشان داده است که ویتامین E دارای قدرت آنتی اکسیداسیون خیلی قوی است و فراهم بودن این ویتامین به مقدار کافی مانع از اکسیده شدن چربی ها و کلسترول می شود.
کره و سایر روغن ها در طبیعت تا زمانی که حاوی ویتامین E هستند، فاسد نشده (Ransid) و بوی مخصوص فساد روغن را نمی دهند. عدم اضافه کردن ویتامین E و یا برداشتن آن ها از چربی ها باعث فساد زودرس آن ها خواهد شد. در داخل بدن ما نیز دقیقاً همین است. وجود ویتامین E مانع از فساد و خرابی و ضررهای حاصل از اکسیده شدن با  Ransid شدن چربی های بدن می شود. آزمایشات و پژوهش های علمی انجام شده توسط دکتر استامفر DR.STAMPHER نشان می دهد که اگر مقدار ویتامین E در خون کافی باشد، حتی با وجود بالا بودن کلسترول خون، این کلسترول نمی تواند خطرناک باشد ولی اگر سطح ویتامین E در بدن پایین باشد، کلسترول اکسیده شدن و به عنوان ریسک یا عامل برای ایجاد آرتری واسکلروز عمل می کند. این پژوهش را گروه تحقیقاتی دیگری تحت سرپرستی دکتر گری و گروهش (DR.GRAY AT AL) تایید کردند.
این پژوهش گران مشاهده کردند که در بین مریض های متعددی که سکته قلبی کرده بودند. تنها ۲۹% آن ها با میزان کلسترول ارتباط داشته است و ۷۱% افرادی که دچار سکته قلبی شده بودند گرفتگی عروق آن ها هیچ ارتباطی با کلسترول (حتی اگر سطح کلسترول خون طبیعی نداشتند) نداشته و عوامل دیگر در بروز سکته ها نقش داشته است.
دکتر گری در ادامه می گوید : هم چنین در بررسی فوق دیده شده است که از هر ۱۰۰ نفری که مبتلا به سکته های قلبی شده بودند، ۷۰ نفر (۷۰%) دارای کمبود ویتامین E در خون بوده اند و همین آمار اهمیت کمبود ویتامین E به عنوان یک آنتی اکسیدان را در مقابل کلسترول در بیماران دچار تنگی عروقی نشان می دهد.
یکی دیگر از تحقیقات علمی بسیار جالب در این زمینه بنام Monika Study بوده است که از طرف سازمان بهداشت جهانی، نظارت و اجرا شده که در صفحات قبل معضلاً در مورد آن توضیح داده شده است.
پس از اعلام نتایج تحقیقات دکتر گری، سازمان بهداشت جهانی، جهت انجام بررس و تحقیقات بیشتر شروع شد. در این پروژه بزرگ ۱۶ کشور اروپایی شرکت داشتند و نتایج آن در سال ۱۹۹۳ م، در مجله علمی clin.invest منتشر شد. در این تحقیق نشان داده شده است که ۸۷% سکته ها به علت کمبود ویتامین های اکسیدان خصوصاً ویتامین E بوده است و در این بررسی نشان داده شده است که عامل اصلی سکته ها، کمبود ویتامین E بوده و کلسترول نقش اندکی در این جا داشته است.
در این جا جالب است که بدانید سکته های مغزی در کسانی که سطح ویتامین های C ، E و بتاکاروتن (سه آنتی اکسیدان مهم برای بد) خون آن ها کمتر از حد معمول بوده است. ۲/۴ برابر نسبت به سایر افراد بوده است و ۴۰% آن ها ویتامین E کمتر از ۱۲ میلی گرم در خون داشته اند. در صورتیکه می دانیم، امروزه دانشمندان متفق القول معتقدند که مصرف ۱۰۰ میلی گرم روزانه ویتامین E برای هر فردی ضروری است.
نقش ویتامین ها درجلوگیری از اکسیداسیون کلسترول
 
 
منبع: مه شو

مکانیسم گرفتگی عروق سالیان سال است که در تمامی کتاب های علمی نوشته شده است ولی واقعیت آن در چند سال گذشته شناخته شده است و همان طور که گفته شد برای یافتن راه علاج هرچیزی ابتدا باید عامل ایجاد کننده شناخته شده تا بتوانیم به طور صحیح و کامل با آن مبارزه کنیم و چون در دورانی به سر می بریم که گفته می شود پی به آن برده اند، می توانیم علاج را هم داشته باشیم ۶۰ سال گذشته با همه پیشرفت های انجام شده شاهد افزایش روند سکته ها بوده ایم ولی امروزه می توانیم جلوی آن را بگیریم. سکته ها و بیماری های قلبی عروقی به دنبال گرفتگی و تنگی های عروق ایجاد می شوند. به عبارتی ریشه سکته های قلبی، تنگی عروق است. امروزه به عوامل ایجاد کننده تنگی عروق پی برده شده است. آرتریواسکلروز یا تنگی عروق به دنبال سخت شدن تدریجی جدار عروق (شریان ها) که به آن Stenosis (استنوز) گویند شروع می شود با ازدیاد تنگی جدار شریان ها که به دنبال اشتباهات تغذیه ای پیشرفت می کند، در نهایت گرفتگی کم کم بیشتر و جریان خون عبور کننده کمتر شده تا زمانی که گرفتگی کامل شده و اجازه عبور خون در رگ ها را ندهد. در این حالت سلول ها و اعضایی که از این شریان خون و اکسیژن لازم را دریافت می کردند، دچار کاهش اکسیژن و مواد لازم شده و از بین می روند که در این حالت سکته ایجاد می شود.
از طرفی در زمانی که جدار عروق تنگ می شود، خون با فشار بیشتری عبور می کند (طبق قوانین فیزیک) و می تواند باعث کنده شدن توده های ترومبوسیتی (به علت به هم چسبیدن ترومبوسیت ها ایجاد می شوند و به آن ها ترومبوز گویند) و حرکت آن ها در عروق و همراه خون شود. این توده ها در شریان های ریزتر گیر کرده و می توانند باعث انسداد ناگهانی در مسیر شریان شده و عوارض قطع خونرسانی را بدهند و همان گونه که گفته شد بدون خون و اکسیژن بافت ها و سلول ها در فشار ناشی از نرسیدن اکسیژن قرار گرفته و دچار بی غذایی و کم اکسیژنی می شوند و اگر این حالت ادامه یابد، سلول ها در اثر کم اکسیژنی می میرند. اگر این حالت در قلب ایجاد شود، باعث سکته قلبی می شود، به عبارتی سلول های قلبی به دنبال گرفتگی عروق و نرسیدن اکسیژن و غذا به سلول ها در عرض چند دقیقه خواهند مرد که به این حالت کرونال اسکلروز یا آرتریواسکلروز قلبی- عروقی گویند که نتیجه آن سکته قلبی است. مشابه چنین حالتی در عروق مغز و سلول های مغزی، سکته مغزی را ایجاد می کند و اگر در عروق بزرگ پاها چنین اتفاقی بیافتد و مانع از رسیدن اکسیژن و غذا به شریان های تحتانی شود، منجر به لنگیدن متناوب (claudicassio intermittent) می گردد، که با درد و لنگیدن پا خود را نشان می دهد.
همه ما خوشبختانه در سال های اخیر در دنیا علاج این بیماری های ناعلاج قبلی بدست آمده است و FDA آمریکا و I.K.S سوئیس هم آنرا تایید کرده اند این شگفتی قرن۲۱، پادما ۲۸ PADMA نام دارد که از ۲۲ ماده گیاهی تشکیل شده است و امروزه برای درمان آرتریواسکلروز عروق قلبی و گرفتگی عروق پا و دیگر عروق استفاده می شود.
بیماری های قلبی  عروقی چگونه ایجاد می شوند ؟
منبع: مه شو

کمبود ویتامین E در سرعت پیشرفت مراحل فوق نقش عمده ای دارد، کلسترول در خون به وسیله دو حمل کننده جا به جا می شود LDL (Low density lipoprotein) و HDL (High density lipoprotein ) این دو ماده درخون جریان دارند و کلسترول را با خود حمل می کنند. اگر مقدار LDL خون بیشتر از حد معمول باشد؛ احتمال خطر بروز آرتریواسکلروز، بر طبق مکانیسمی که توضیح داده شد افزایش می یابد. ویتامین E و ویتامین C به عنوان دو آنتی اکسیدان، معروف شناخته شده اند. ویتامین E به عنوان یک ماده حیاتی آنتی اکسیدان چربی دوست (لیپوفیل) است که فقط در چربی حل می شود. و برعکس ویتامین C یک آنتی اکسیدان هیدورفیل یعنی آب دوست، است و فقط در آب حل می شود. ویتامین E در محل های حاوی چربی مثل غشاء سلول ها جمع می شوند و مانع از صدمات رادیکال های آزاد می شوند. به عبارتی ویتامین E مانع از اکسیده شدن کلسترول در غشا سلولی و یا سایر محل ها و یا کلسترول آزاد می شود. تا زمانی که ویتامین E به مقدار کافی در خون باشد، هیچ سلولی مورد حمله رادیکال ها نیست. بنابراین کسانی که ویتامین E به اندازه کافی استفاده می کنند، از حمله رادیکال ها و آسیب آن ها در امان بوده و از طرف دیگر کلسترول موجود در سلول های آن ها و یا خارج سلولی اکسیده نمی شوند. ولی اگر ویتامین E در بدن کافی نباشد، بر طبق آزمایشات مختلف نشان داده شده است که کلسترول به شکل LDL (که مقدار بیشتری نسبت به HDL در خون می چرخد) سریعاً اکسیده شده و پس از اکسیده شدن، شکلی از LDL ایجاد می شود که می توان آن را به حالت کره ای که به مدت طولانی در خارج از یخچال و در معرض هوا نگه داشته شده باشد، تشبیه کرد. کره پس از ماندن در هوا و درجه حرارت محیط، اکسیده شده و حالت Ransid به خود می گیرد . کلسترول در بدن بدون وجود ویتامین E همین حالت را به خود می گیرد، این ویتامین (ویتامین E) مانع از Ransid شدن کلسترول در بدن می شود.
از طرفی دیگر سلول های بیگانه خوار از اعضا مهم سیستم ایمنی بد محسوب می شوند و پس از صدمه دیدن کلسترول، (Ransid شدن) به دنبال کمبود ویتامین E در بدن، این سلول های ماکروفاژ و بیگانه خوار در اثر اختلال ایجاد شده به محل حمله می کنند تا این کلسترول خراب شده را قبل از هرگونه صدمه و ضرری برای بدن دفع کنند. در حین این فعالیت ها، ماکروفاژها خود به تناسب LDL اکسید شده، رادیکال آزاد تولید می کنند و برای مقابله با کلسترول اکسید شده، ماکروفاژها در خون افزایش یافته و تولید رادیکال آزاد هم افزایش می یابد و سلول های کفی (cells-Vantoma cells foam) وارد دیواره داخلی سلول ها می شوند و تجمع مواد فوق باعث افزایش تنگی می شود و به دنبال تمام مراحل فوق، ویتامین E کاهش می یابد و برعکس، کلسترول زیاد می شود و یک چرخه معکوس را تشکیل می دهد. در نتایج علمی بدست آمده نیز نشان داده شده است، در انسان هایی که سطح ویتامین E در خون آن ها بسیار پایین تر از حد معمول است، ریسک ابتلا به بیماری های عروقی چهار مرتبه بالاتر می باشد.
ویتامین E چه نقشی در بیماری های قلبی و گرفتگی های عروق بازی می کند ؟
منبع: مه شو

آیا می دانید
در اثر تغذیه غلط در دنیایی که ما زندگی می کنیم از هر دو زن و یا دو مرد یک نفر به علت ابتلا به گرفتگی عروق و بیماری ها قلبی– عروقی جان خود را از دست می دهند ؟
آیا می دانید
از هر دو نفر (زن یا مرد)، گرفتگی عروقی در یک نفر از سنین بسیار پایین (۱۳-۱۲ سالگی- حوالی سن بلوغ) شروع می شود و علت آن هم چیزی جز اشتباهات تغذیه ای نمی باشد. به عبارتی در این افراد از سن نوجوانی کلنگ سکته ها خورده شده ومتاسفانه در بهترین سنین عمر (دهه ۳ و ۴ ) آن ها را درگیر خواهد کرد.
آیا می دانید
در بین سال های ۲۰۰۰- ۱۹۹۲ میلادی، شصت میلیون جان خود را به علت سکته های قلبی-عروقی از دست داده اند؟ پس بیایید آگاهانه با مسئله برخورد کنیم و به فکر پیشگیری از آن با رعایت تغذیه ای مناسب و صحیح و داشتن زندگی سالم باشیم. خداوند متعال و مهربان، سلامتی، این نعمت بزرگ الهی را به رایگان در اختیار ما انسان ها قرار داده است ولی متاسفانه ما ارزش آن را نمی دانیم و تنها وقتی به بهای بالای آن پی می بریم که یک بار آن را از دست بدهیم و یا با دوستان و بستگان بیمار مواجه شده و یا برای مرگ کسی متأثر شویم.
به یاد داشته باشید
ما فقط یک بار به دنیا می آییم و یک بار از نعمت سلامتی برخوردار می شویم ولی در طول زندگی با امراض بی شماری مواجه می شویم، بیایید با آگاهی و رعایت رژیم تغذیه ای صحیح حافظ این هدیه بزرگ الهی باشیم.
آیا می دانید تغذیه نا سالم جان انسان را می گیرد؟
منبع: مه شو

پزشک عمومی به طور کلی از شما مراقبت می نماید. چرا که شاید به بیماری دیگری نیز مبتلا باشید که نیازمند درمان پزشکی است.
بسیاری از مشکلات پیش روی بیماران، ناشی از خود بیماری پارکینسون نیست، بلکه بیماری های توامان و اتفاقی است که بیشتر مردم بدان ها مبتلا می شوند و مستلزم مراقبت های پزشکی مجزایی می باشند. برخی بیماران مرض قند دارند، بعضی فشار خون بالا، برخی به آسم مبتلا هستند و افرادی هم از بیماری قلبی و یا برونشیت رنج می برند و بسیاری از آنها نیز دچار التهاب مفاصل هستند. لذا مراقبت کامل از بیماران کاری بسیار ضروری است و بر عهده دکترها، اعم از پزشک عمومی و یا یک متخصص می باشد.
تشخیص مشکلات
برخی مشکلات به طور معمول در بیماری پارکینسون بروز می نمایند و گام اول، تشخیص آنها است. سپس باید شیوه های کمک و اصلاح این مشکلات را به صورت خلاصه بنویسیم. موارد زیر مشکلات رایج حرکتی می باشند که ممکن است تا به حال متوجه آنها شده باشید، البته دشواری های دیگری نیز وجود دارند:
• راه رفتن کند و آهسته
• راه رفتن با گام های کوتاه و کشیدن پاها روی زمین
• توقف و یا مکث به هنگام گذشتن و عبور از درهای ورودی
• دشواری در چرخیدن در فضایی محدود، بدون افتادن
• دشواری در برخاستن از صندلی
• دشواری در چرخیدن به طرفین در رختخواب
• دشواری در استفاده از دست ها با ظرافت تمام، پوشیدن و درآوردن لباس
• دشواری در استفاده صحیح از پیچ گوشتی
• میخ کوب و خشک شدن پاها روی زمین
• دشواری در حرکت غیر ارادی دست ها به جلو و عقب به هنگام راه رفتن.
• دشواری در انجام نظافت روزانه
• دست خط ریز، لرزان و پر از خطوط بی معنا
• دشواری در دوختن دگمه و قلاب بافی
منبع: مه شو

اگرچه در حال حاضر جراحی های اندکی انجام می شود. اما تحقیقات در مورد انواع جدید درمان از طریق جراحی هنوز ادامه دارد.
جراحی مربوط با استرئوتاکسی
به ندرت عمل جراحی برای درمان بیماری پارکینسون پیشنهاد می شود. در حدود ۳۰ سال پیش گرایش شدیدی به قرار دادن لزیون های کوچک و مخرب در عقده های پایه ای وجود داشت، آن هم از طریق دستگاه استرئوتاکسی که امکان قرار دادن صحیح و دقیق لزیون ها را فراهم می آورد. این روش تا اندازه ای در کنترل لرزش و سفتی عضلات کارامد بود (البته چنانچه یک طرفه بود). عمل جراحی مربوط به استرئوتاکسی در بهبود وضعیت و حالات چهره، صدای ضعیف، کندی حرکت، حالت خمیده بدن و افتادن های مکرر هیچ تاثیری نداشت.
در واقع، این نشانه ها را شدت می بخشید. عمل جراحی استرئوتاکسی هنوز هم کاربرد دارد و بخصوص اگر چنانچه سایر اقدامات مثمرثمر نباشد، در درمان لرزش و سفتی عضلات یک طرفه در آغاز بیماری مورد استفاده قرار می گیرد (در ژاپن). با این همه در مراکز بسیار تخصصی بریتانیا و ایالات متحده این روش ندرتا کاربرد دارد، چرا که داروهای لوودوپا به رغم برخی نقاط ضعف، به طور کلی بسیار نتیجه بخش هستند. چنانچه مشکل اصلی بیماران لرزش و سفتی عضلات یک طرف بدن باشد که با درمان دارویی قابل کنترل نیست، گاهی اوقات این عمل جراحی برای آنان مفید خواهد بود.
تصمیم در این مورد بسته به نظر پزشک متخصص مغز و اعصاب است. روش های جدیدی نیز در حال ابداع است، اما ارزیابی و بررسی کامل مزایا و خطرات آنها زمان می برد. تالاموتومی گاما با استفاده از استرئوتاکتیک با موفقیت همراه بوده است و سفتی عضلات و همچنین لرزش را در برخی موارد مقاوم بیماری کاهش داده است.
پیوند ماده سیاه رنگ
در سال ۱۹۸۱ در کشور سوئد برای نخستین بار تلاش هایی انجام گرفت تا مدولای غده فوق کلیوی خود بیمار را به هسته دم دار پیوند بزنند (پیوند یکی از اعضای بیمار به خود او). این هسته دم دار قسمتی از بازال گانگلیا است که در انتقال دوپامین نقش دارد. مدولای غده فوق کلیوی از لحاظ آمین ها از جمله دوپامین بسیار غنی است. پزشکان امید داشتند که این کار باعث فراهم آمدن منشا دیگری از دوپامین طبیعی شود. در نخستین بیماران نتایج دلسرد کننده بود و مزایای احتمالی و اندک این عمل جراحی به سرعت از بین رفت. با این همه، با انجام این کار ثابت شد که عمل جراحی امکان پذیر است و همچنین بافت غده فوق کلیوی منبع خونی جدید را قبول می کند و تا حدی نیز ارتباطات عصبی جدیدی در مکان گیرنده ایجاد می نماید.
در مکزیک در مورد انجام این روش در بیماران جوان تر تبلیغات گسترده ای شد. این کار، نوعی مطالعه کنترل شده نبود و تبلیغات پر زرق و برق در مطبوعات ملی، با انتقادات حاکی از شک و تردید دانشمندان متخصص مغز و اعصاب مواجه شد. گزارش های پراکنده از روش هایی مشابه در آمریکای شمالی نیز درستی این نوع برخورد محتاطانه را تایید نمود. عمل های بعدی پیوند مغز غده فوق کلیوی نیز نشان دهنده مزایایی اندک و متغیر بود. بافت پیوندی غده فوق کلیوی پس از پیوند زنده نمی ماند، اما این بافت ها می توانستند باعث رشد فیبرهای عصبی در هسته های دم دار میزبان شوند. در حال حاضر این روش مورد استفاده قرار نمی گیرند.
منبع: مه شو

کنار گذاشتن موقت داروها
در مواردی که بیماری مقاوم به دارو شده است و به همراه آن حالات آن-آف و کنترل ضعیف علایم دیده می شود، داروها را موقتا کنار می گذارند. هدف این است که با کنار گذاشتن داروها، تلاشی انجام گیرد تا گیرنده های دوپامین که تحت تاثیرات داروهای لوودوپا و سایر داروها قرار گرفته اند، استراحت کنند و دوباره به حالت عادی خود بازگردند و همچنین مغز نیز از پیامدهای جانبی و ظاهرا مسموم کننده این داروها رهایی یابد. این مساله فرضیه ای اثبات نشده است و در عمل صرفا بیمارانی که بیش از حد دارو مصرف کرده اند، از آن بهره می برند.
با ثبت نشانه ها، معلولیت ها، عملکردهای روانی و عوارض جانبی داروهای بیماری پارکینسون در چارت بیمار در بیمارستان در هر ساعت، باید دوباره به وضعیت او ثبات بخشید. این مشاهدات معمولا مشکل را آشکار می نمایند و سپس ما تجویز و مصرف داروهای غیر ضروری و یا ضعیف و همچنین داروهای بدون اثربخشی در بیماری های اتفاقی را اغلب متوقف می نماییم.
در این روش دوز لوودوپا به میزان ۵۰ تا ۷۵% کاهش می یابد و با برطرف شدن عوارض جانبی، مصرف داروها مجددا و به تدریج شروع می شود تا این که بتوان حداقل دوز اثربخش را پیدا کرد. ساده سازی علامت بارز یک درمان نتیجه بخش است.
سلژیلین (الدپریل)
این دارو، از جمله داروهای ضد پارکینسون ضعیف است. اما تا حدی تاثیرات داروهای لوودوپا را شدت می بخشد و چه بسا تغییر حالات آن –آف به خصوص عدم تحرک در مرحله آف را کاهش دهد. بهتر است این دارو در اوایل بیماری مصرف شود و در این مرحله مفیدتر است، چرا که به مدت ۱ یا ۲ سال اکثر نشانه های ابتدایی بیماری را تحت کنترل در می آورد.
گزارش های ابتدایی مبنی بر این که سلژیلین تاثیر حفاظتی دارد و روند پیشرفت بیماری را کند می نماید، با کمال تاسف نادرست از آب درامد. یک دوز ۱۰ میلی گرمی در صبح ها به خوبی قابل تامل است و عوارض جانبی آن نیز شایع نیست. گروهی از محققان بریتانیایی دریافته اند که میزان مرگ و میر تقریبا روز افزون و بروز حملات غش (سنکوپ) در برخی بیماران را می توان با سلژیلین کاهش داد، اگر چه مجموعه های پزشکی منتشر شده حاکی از این نوع تاثیرات نیستند. لازم به ذکر است که برای این ادعا هیچ دلیلی ارائه نگردیده است و از آنجا که هنوز هیچ نوع رابطه علت و معلولی نیز به دست نیامده است، اکثر پزشکان همچنان دارو را در دوز استاندارد تجویز می نمایند.
منبع: مه شو

در رویه معمول، پزشکان این داروها را در مراحل اولیه و قبل از لوودوپا تجویز می کنند، زیرا در مقایسه با لوودوپا، کمتر باعث بروز اختلال عصبی-حرکتی می شوند و تصور بر این است که این داروها بروز این گونه اختلالات وو نوسانات ناشی از مصرف لوودوپا را به تاخیر می اندازند. استفاده دیگر این داروها درمان اختلالات حرکتی-عصبی، عوارض جانبی روانی و یا نوسانات آن و آف می باشد چرا که این داروها باعث فعال شدن بیشتر گیرنده های دوپامین می شوند.
پرگولید، برموکریپتین و لیزورید، داروهایی مشابه و از نوع آگونیست دوپامین می باشند. روپینیرول نیز اثر مشابهی دارد و تقریبا از همان قدرت و کارایی لوودوپا برخوردار است. هنگامی که این دارو توام با لوودوپا مصرف شود، از زمان عدم کارایی تدریجی داروها کاسته می شود و همچنین امکان کاهش دوز لوودوپا را نیز فراهم می کند. بیماران مبتلا به بیماری های قلبی-عروقی، کلیه و کبد و یا زنان باردار و شیرده، معمولا باید از مصرف این گروه داروها اجتناب کنند. مصرف آنها با دوزهای کم شروع می شود و به تدریج هر هفته افزایش می یابد تا بدون پدیدار شدن عوارض جانبی شدید، منافع آنها آشکار شود. تقریبا ۲ تا ۳ ماه طول می کشد تا بهترین دوز ثابت را بیابید. چنانچه این دارو به همراه سی نمت و مادوپار مصرف شود با شروع اثربخشی آن، می توان دوز لوودوپا را به میزان ۲۵% کاهش داد.
عوارض جانبی
آگونیست های دوپامین داروهایی قوی هستند که کلیه نشانه های بیماری پارکینسون را کاهش می دهند، اما عوارض جانبی آنها بسیار شدید است. این داروها باعث بروز مشکلات و اختلالات روانی شدیدی همچون گیجی، توهمات و رفتارهای پرخاشگرانه در برخی بیماران می شوند.
این اختلالات روانی بیشتر در افراد بالای ۷۰ سال و در آنان که سابقه گیجی و یا زوال عقل داشته اند، بروز می نماید. همچنین آگونیست های دوپامین می توانند باعث شدیدتر شدن زخم معده و بیماری های شریانی در پاها شوند. به طور کلی این داروها را نباید برای افراد مسن تجویز کرد و همواره بایستی تحت نظر یک پزشک متخصص مصرف شوند.
منبع: مه شو

رژیم غذایی
مبتلایان به پارکینسون به رژیم غذایی خاصی نیازمند نیستند، اما رژیم غذایی آنها باید متعادل، لذیذ و شامل گوشت قرمز و سفید تازه و میوه و سبزیجات باشد. گاهی اوقات و بخصوص پس از صرف ناهار، دوز مادوپار و سی نمت از اثربخشی لازم برخوردار نیست و دلیل آن هم این است که پروتئین های باقی مانده از وعده غذایی در معده و روده مانع از جذب دارو به جریان خون می شوند.
چه بسا پزشک متخصص به شما توصیه کند در ناهار از مقدار کمتری مواد پروتئین دار (به عنوان نمونه گوشت قرمز و سفید، تخم مرغ و پنیر) میل نمایید اما این غذا ها را در غذای اصلی خود در شب بگنجانید چرا که پس از شام و در شب به اندازه روز فعالیت نخواهید داشت.
مساعدت های ارتباطاتی
کمک های ارتباطاتی شامل استفاده از اسکن کردن اجو-کام می گردد، این دستگاه وسیله ای است که در آن به یک کلمه یا تصویر اشاره شده و بدین ترتیب فرد منظور و مقصود خود را بیان می کند.
ریز نویسنده به یک تلویزیون، چاپگر و یا یک ترکیب گر گفتاری متصل می شود و در صورت عدم موفقیت آموزش گفتاری، به کمک بیمار می آید. با استفاده از کامپیوتر شخصی (PC) می توانید نامه های خود را بنویسید، فعالیت های تجاری خود را انجام دهید و از خانه به امور مالی خود بپردازید. چنانچه فردی تازه آشنا با جهان فن آوری هستید، باید گفت که یادگیری برنامه های مدرن نسبتا آسان است و انواع بسیار زیاد بازی های تفریحی و اطلاعات آموزشی، توجه شما را به خود جلب می نماید که بدان ها علاقمند می شوید.
کمک های نوشتاری
یک کامپیوترخانگی کوچک، به بیماران درگیر با مشکلات نوشتاری، کمک های بسیاری می نماید.
منبع: مه شو

شامپوها فرآوردهایی هستند که پس از مصرف چربیهای سطحی ترشحات طبیعی پوست- چرکهای ناشی از محیط و باقی مانده فرآورده های آرایشی را از مو و پوست سر بدون آن که اثر نامطلوبی داشته باشند پاک می کنند و بعداز شستشو باید موی سر براق- طبیعی- بدون شوره و شکنندگی و از لحاظ فرم پذیری قابل کنترل باشد. قبل از پیدایش شامپو به صورت امروزی مردم برای شستشوی موهای خود از صابونهای گیاهی نظیر (سدر-چوبک و کتیرا) و برخی مواد معدنی مانند خاکهای سیلیسی استفاده می نمودند. ولی صابون متداولترین ماده جهت شستشوی مو بوده و به همین علت اولین شامپوها، شامپوهای صابونی بوده اند. ولی کم کم با پیدایش پاک کننده های مصنوعی مخلوطی از صابون و پاک کننده و بلاخره پاک کننده ها خالص عرضه گردیده اند.
ترکیبات شامپوها
عامل پاک کننده : عامل پاک کننده باعث جدا شدن ذرات چرک و کاهش چربی از سطح مو می شود، که خود شامل ۳ دسته مواد فعال سطحی آنیونی مثل سدیم لوریل اتر سولفات و تری اتانول آمین سولفات (آمفوتری) ثل بتاتین کوکو آمیدو پروپیل و غیریونی هستند.

عامل تقویت کننده کف : عامل تقویت کننده کف (مثل بتاتین) باعث ایجاد کف غلیظ مقاوم می شوند.
عامل حالت دهنده مو : عامل حالت دهنده مو باعث می شود، مو به آسانی شانه شده و هنگام شانه کردن به هوا بلند نشود.
عامل نگهدارنده : عامل نگهدارنده مو را از مواد ضدعفونی کننده و میکروب کش نگه می دارند.
مواد پاک کننده در شامپوها دترژنت ها (سورفکتانت ها) هستند که برای پاک کردن مو و پوست سر و تولید کف بکار می روند . مواد افزودنی بیشتر برای جلب رضایت مصرف کننده و بهبودی کیفیت شامپو بکار می روند. این مواد شامل : مواد اصلاح کننده ویسکوزیته – مواد کدر کننده و صدفی کننده- مواد شفاف کننده-مواد حالت دهنده ی مو- مواد ضد شوره و ضد میکروبی- مواد کاهش دهنده ی سختی آب- مواد محافظ-پایدار کننده ها- رنگها- عطرها و …. می باشد. اغلب دترژنت ها موها را به نحوی می شویند که موها بخوبی قابل کنترل نبوده و در نتیجه حالت طبیعی خود را ندارند. عوامل حالت دهنده به صورت لایه نازکی روی موها قرار گرفته و موها را قابل کنترل کرده و شانه کردن را آسان می کنند.
فساد شامپوها به علت قارچها و میکروارگانیسمها است. باکتریها می توانند موجب فساد دترژنت ها و از بین بردن رنگ فرآورده شوند. اغلب شامپوها محیط مناسبی برای رشد ارگانیسمها به ویژه پسودوموناس بوده و در صورت کافی نبودن ماده محافظ مناسب، بوی نامطلوب تولید شده وظاهراً شامپو کدر می شود. پایدار کننده ها موادی هستند که شامپو را در برابر اکسیدشدن-نور- تغییرات PH و رسوب ذرات جامد محافظت می کنند. چون شامپوها یکی از فرآوردهای بهداشتی برای مصرف روی پوست سر و موها می باشند بوی آنها بسیار مهم است و از طرفی جهت پوشش بوی نامطلوب دترژنتها افزایش ماده معطر به شامپوها ضروری است. پایدار کننده های کف نیز موادی هستند که در صورت اضافه شدن به شامپو کیفیت- حجم و پایداری کف را افزایش می دهند. این مواد اغلب ویسکوزیته را افزایش داده و موها را لخت و نرم می کنند.
منبع: مه شو