بایگانی دسته ی : سلامت

آیا می‌توان در منزل عطر تهیه کرد؟ عطر دست ساز چه مزایایی دارد؟ پیدا کردن عطر دلخواه و محبوب برای هیچ کس کار ساده‌ای نیست. شاید شما بدانید کدام بوها و رایحه‌ها را دوست دارید اما وقتی عطرهای حاوی این رایحه را استشمام می‌کنید چندان لذت نمی‌برید. حال اگر خودتان بتوانید عطر مورد نظر خودتان را با ترکیب دلخواه خود بسازید این عطر می‌تواند به عطر شاخص شما تبدیل شود که مشابه هیچ کدام از عطرهای معروف هم نیست و فقط مخصوص خود شماست. در این مقاله ما به شما آموزش خواهیم داد که چطور رایحه‌های دلخواه خود را با هم ترکیب کنید و عطر دست ساز مورد نظر خود را تهیه و استفاده کنید.
آشنایی با علم عطرشناسی و عطرسازی
نوت‌های مختلف عطر را بشناسید: عطرها ترکیبی از رایحه‌هایی در سطوح مختلف هستند که به آن‌ها نوت Note می‌گوییم. وقتی عطری را روی پوست خودتان اسپری می‌کنید بوی آن بر اساس نوت‌های موجود در آن با ترتیب زیر تغییر می‌کند:

نوت آغازین اولین چیزی است که حس می‌شود و اول از همه نیز از بین می‌رود. این نوت ۱۰ تا ۱۵ دقیقه دوام دارد.
پس از ۱۰ تا ۱۵ دقیقه نوت میانی آغاز می‌شود که هسته اصلی عطر است و مشخص می‌کند که عطر به کدام دسته تعلق دارد مثلا شرقی، چوبی یا گل.
نوت پایانی یا تم عطر چیزی است که پس از چند ساعت اسپری کردن عطر حس می‌شود و در واقع پایه عطر است که حدود ۴ تا ۵ ساعت دوام دارد.

نوت‌های آغازین محبوب را بشناسید: محبوب‌ترین رایحه‌ها برای نوت آغازین عبارتند از اسطوخودوس، لیمو، نعناع، رزماری، پرتقال شیرین، گرپ فروت، ترنج و ریحان.

نوت‌های میانی محبوب را بشناسید: رایحه‌های محبوبی که به عنوان نوت میانی به کار می‌روند عبارتند از فلفل سیاه، بابونه، دارچین، هل، میخک، یاسمن، سروکوهی، بهارنارنج، گل سرخ، چوب سرخ، یلانگ یلانگ، برگ کاج، علف لیمو و جوز هندی.

نوت‌های پایانی محبوب را بشناسید: نوت‌های پایانی پراستفاده در عطرها عبارتند از چوب سدر، زنجبیل، پاتچولی، کاج، چوب صندل، وانیل، سرو و خس خس.

نسبت‌های ترکیبی را بشناسید: هنگام ترکیب رایحه‌ها با یکدیگر ابتدا نوت‌های پایانی اضافه می‌شود، سپس نوت‌های میانی و در انتها نوت‌های آغازی، یعنی برعکس چیزی که بوییده می‌شود. نسبت ترکیبی ایده‌آل برای نوت‌ها ۳۰ درصد نوت آغازی، ۵۰ درصد نوت میانی و ۲۰ درصد نوت پایانی است. عطرسازان حرفه‌ای توصیه می‌کنند برای ساخت عطر دست ساز حداکثر سه یا چهار رایحه مختلف را با هم ترکیب کنید.
دستور اصلی ساخت عطر را فرابگیرید: برای ساخت عطر دست ساز شما تنها به رایحه‌ها و نوت‌ها نیاز ندارید بلکه باید مواد دیگری نیز با آن‌ها ترکیب شود:

فرآیند ساخت عطر با یک روغن حامل بو آغاز می‌شود. بهترین انتخاب معمولا روغن جوجوبا، روغن بادام شیرین یا روغن هسته انگور است که از خود بویی ندارند.
در مرحله بعد شما باید قطره قطره و به تدریج و به ترتیب نوت‌های پایانی، میانی و آغازی را به روغن اضافه کنید.
در انتها شما به ماده‌ای نیاز دارید که این مواد را با هم ترکیب و حل کند. الکل بهترین انتخاب است چون به سرعت تبخیر می‌شود و تنها رایحه به جا می‌ماند. الکل مناسب برای این کار الکل با غلظت ۸۰ تا ۱۰۰ درصد است.

عطر محبوب شما کدام یک از این نوت‌ها را خواهد داشت؟ اگر هنوز مطمئن نیستید کدام یک از رایحه‌ها را باید در عطر دست ساز خود به کار ببرید می‌توانید در اینترنت به ترکیب عطر محبوب خودتان نگاه کنید و ببینید که نوت‌های مختلف آن از چه رایحه‌هایی تشکیل شده است و همین رایحه‌ها را برای ساخت عطر خودتان به کار ببرید.

تهیه مواد مورد نیاز برای ساخت عطر دست ساز
یک بطری شیشه‌ای تیره تهیه کنید: نور باعث تجزیه ترکیب عطر می‌شود و عمر آن را کاهش می‌دهد اما شیشه تیره نور را از خود عبور نمی‌دهد و در افزایش عمر عطر موثر است. مطمئن شوید بطری که انتخاب کرده‌اید کاملا تمیز است و هیچ بویی نگرفته است. بطری خالی عطری که مدت‌ها پیش تمام شده و بویی ندارد هم انتخاب مناسبی است.
روغن حامل عطر تهیه کنید: روغن حامل یا پایه عطر همان چیزی است که عطر را روی پوست شما انتقال می‌دهد و از خود بویی ندارد اما اگر بخواهید می‌توانید از روغن‌های بودار مثل روغن زیتون هم استفاده کنید که در این صورت عطر شما کمی بوی زیتون هم خواهد داشت.

غلیظ‌ترین الکل ممکن را تهیه کنید: الکل‌های گیاهی با غلظت بالا انتخاب مناسبی برای استفاده در عطرهای دست ساز خانگی هستند.
رایحه‌های دلخواه خود را تهیه کنید: پس از آن که در مورد رایحه‌های دلخواه خودتان تصمیم گرفتید آن‌ها را تهیه کنید. این کار را به دو روش می‌توانید انجام دهید، روغن معطر مربوط به آن رایحه را تهیه کنید و یا خودتان آن روغن را از مواد طبیعی بگیرید که روش اول بی‌دردسرتر و مناسب‌تر است و امکان خطای کمتری دارد.
در مورد روش کار تصمیم بگیرید: بسته به این که کدام نوع مواد را انتخاب کردید (مواد تازه یا روغن‌های آماده) روش کار شما نیز برای ساخت عطر متفاوت خواهد بود اما ساخت عطر با مواد طبیعی پیچیده‌تر است و برای هرر ماده روش خاصی وجود دارد که در این مقاله نمی‌گنجد و ما در این مقاله روش ساخت عطر با کمک روغن‌های معطر را به شما آموزش خواهیم داد.
ساخت عطر دست ساز با استفاده از روغن‌های معطر
مواد مورد نیاز را جمع آوری کنید: برای این کار شما به مواد ریز نیاز دارید:

دو قاشق غذاخوری روغن حامل عطر (جوجوبا، بادام شیرین، هسته انگور)
۶ قاشق غذاخوری الکل با غلظت بالا
۵ قاشق غذاخوری آب
۳۰ قطره روغن‌های معطر (نوت‌های آغازی، میانی و پایانی به نسبت ۳۰ ۵۰ و ۳۰)
فیلتر قهوه
قیف
دو عدد ظرف شیشه‌ای تمیز

روغن‌های معطر را با روغن پایه حامل ترکیب کنید: روغن حامل را داخل ظرف شیشه‌ای بریزید و ۳۰ قطره روغن معطر را به آن اضافه کنید. این ۳۰ قطره مجموع عطرهایی است که می‌خواهید با هم ترکیب کنید و ۱۵ قطره آن نوت میانی، ۱۰ قطره نوت آغازی و ۵ قطره نوت پایانی است مثلا اگر می‌خواهید از پاتچولی و چوب صندل برای نوت پایانی استفاده کنید این ۵ قطره شامل دو قطره چوب صندل و ۳ قطره پاتچولی است که به همین ترتیب برای نوت‌های دیگر نیز ترکیب می‌شود و این نکته را مد نظر داشته باشید که برخی رایحه‌ها بوی تندتری دارند و بهتر است نسبت به رایحه‌های دیگر کمتر استفاده شوند. با نوت‌های پایانی شروع کنید و به ترتیب نوت‌های میانی و آغازی را نیز اضافه کنید.

الکل را اضافه کنید: وقتی ترکیب روغنی معطر شما کامل شد الکل را به آن اضافه کنید.
به مدت ۴۸ ساعت اجازه دهید عطر استراحت کند: در ظرف را بگذارید و آن را به مدت ۴۸ ساعت در محلی تاریک و بدون صدا قرار دهید تا عطر جا بیفتد. می‌توانید تا ۶ هفته هم صبر کنید، در این صورت عطر شما قوی‌تر و بادوام‌تر خواهد شد.
دو قاشق غذاخوری آب به ترکیب اضافه کنید: وقتی عطر آماده شد و از بوی آن راضی بودید آب را به ترکیب اضافه کنید
بطری را به شدت تکان دهید: در این مرحله باید بطری را به شدت به مدت یک دقیقه تکان دهید تا ترکیبات آن کاملا با هم مخلوط شوند.

عطر را به بطری دیگری انتقال دهید: با یک قیف و صافی محلول را ضاف کرده و به ظرف شیشه‌ای دیگری که ظرف عطر شما خواهد بود منتقل کنید. می‌توانید نام عطر و تاریخ ساخت را هم روی بطری بنویسید تا ببینید که چقدر دوام خواهد داشت. عطر دست ساز شما آماده استفاده است.
منبع: مجله قرمز
این مقاله توسط تیم ترجمه مجله قرمز ترجمه شده است.
منبع: مه شو

منبع: دکتر سلام

اکثر مردم وقتی برای کتاب خواندن ندارند و این مسئله ای بسیار خطرناک از نظر فرهنگی می باشد. در این مقاله از دکتر سلام دلایل رایج کتاب نخواندن مردم را آماده کرده ایم. از این علل می توان به پر مشغله بودن یا اصلا جایی برای کتاب نداریم اشاره کرد. توصیه می کنیم این مقاله را حتما بخوانید. با ما همراه شوید.

اگر از من بپرسند در یک جمله بگو چرا ما کتاب نمی‌خوانیم من می‌گویم به خاطر اینکه زندگی را جدی نگرفته‌ایم.

چند سال بود که وقت نمی‌کردم کتاب بخوانم. نگاه می‌کردم به قفسه کتاب‌هایم و غصه‌ام می‌گرفت. این اواخر موضوع از غصه و حسرت هم گذشته بود. انگار تک تک آن کتاب‌هایی که نخوانده بودم وقتی مرا می‌دیدند شروع می‌کردند به آه و ناله و اعتراض و تهدید. حق هم داشتند. من آنها را از کتابفروشی‌ها بیرون آورده بودم و آنها امیدوار بودند خوانده شوند اما من هر روز که می‌گذشت آنها را ناامیدتر می‌کردم. احتمالاً شما هم مثل من اعتقاد دارید همه موجودات از بی‌جان تا جاندار می‌توانند خوش‌اقبال و بداقبال باشند. یک وقت گربه‌ای را می‌بینی که پاپیون و خدمتکار مخصوص دارد و ماهی ۳میلیون تومان برایش خرج می‌کنند، آن وقت برادر همان گربه که از یک پدر و مادر تنی متولد شده‌ ، به صورت ولگردی به حیات خود ادامه می‌دهد و هر روز در در و دیوار خانه‌ها مورد اصابت دمپایی و اشیای نوک تیز قرار می‌گیرد. این سرنوشت درباره کتاب‌ها هم صدق می‌کند. آنها هم در دام این تبعیض و نابرابری می‌افتند. یک وقت یک کتاب سر از خانه یک کتاب‌خور – بالاتر از کتابخوان – حرفه‌ای درمی‌آورد و هنوز از کتابفروشی خارج نشده در ماشین و خیابان و خانه زمین گذاشته نمی‌شود و وقت و بی‌وقت به آن رجوع می‌شود، خب طبیعی است که آن کتاب احساس تشخص کند و آرزوی طول عمر اما حالا همان کتاب دقیقاً با همان محتوا و کلمات سر از خانه کسی درمی‌آورد که یک وجود متناقض دارد. او بیشتر از آنکه بخواهد کتاب بخواند می‌خواهد پز کتاب‌هایش را بدهد و ژست فرهنگی بگیرد. در نهایت می‌بینید همان کتاب چند سال است که در کتابخانه فرد مورد نظر خاک می‌خورد و آرزوی مرگ می‌کند اما نهایتاً هیچ وقت هم خوانده نمی‌شود، به شهادت آن دو سه برگی که وسط کتاب به هم چسبیده‌اند و هنوز دستی نبوده که آن دو سه صفحه چسبانده شده به هم را جدا کند. در اینجا به شما توصیه می‌شود اگر کتابی را حتی برای پز دادن خریده‌اید برای حفظ آبرویتان هم که شده زحمت بکشید برگ‌هایش را چند بار چک کنید و احیاناً اگر نیاز به مداخله وجود دارد مداخله کنید و برگ‌های به هم چسبیده را جدا کنید تا اسباب آبروریزی نشود.
آن روزها کتاب‌های بیچاره‌ام زل‌زده بودند به من و تمنای خواندن داشتند، بنابراین برای اینکه از عذاب وجدان رها شوم دست به یک عملیات انتحاری زدم و تمام کتابخانه را یک جا جمع کردم و کتاب‌هایم را گذاشتم در کارتن‌ها و از آنجا بردم انباری، یعنی با دست خودم کتاب‌هایم را زنده به گور کردم. دوستان زیادی را هم می‌شناسم که همین کار را کرده‌اند و کتاب‌های خودشان را زنده به گور کرده‌اند. استدلال‌هایشان هم عموماً یکسان بوده است: جایمان کوچک است!

برای همه چیز جا داریم جز کتاب

ما در آپارتمان‌های ۵۰ متری برای یک یخچال ساید بای ساید که فقط با جرثقیل قابل حمل است بالاخره جایی باز می‌کنیم تا این موجود عظیم‌الجثه ۷۰ درصد فضای خانه را اشغال کند. ما در این آپارتمان‌های ۵۰ متری برای مبلمانی که مناسب یک آپارتمان ۴۰۰ متری است، جایی دست و پا می‌کنیم. ما در این آپارتمان‌های ۵۰ متری می‌توانیم مدام برای اشیایی که هر ۵۰ سال یک بار ممکن است به آنها نیاز داشته باشیم جا پیدا می‌کنیم اما کتابخانه کوچک یک وصله ناجور است و همان بهتر که پرت شود گوشه انباری و دیده نشود.

برای همه کار وقت داریم جز مطالعه

حالا شما همین مثال را به زمان‌های ما تعمیم بدهید. اگر به کسی بگویید ببخشید شما چرا کتاب نمی‌خوانید؟ می‌گوید حق من نیست که روزی ۸ – ۶ ساعت در روز بخوابم؟ به او می‌گوییم نوش جانت بله حق شماست که شبانه‌روز این ساعت‌ها را بخوابی. خب بقیه؟ می‌گوید حق من است که روزی ۱۲ – ۸ ساعت در روز کار کنم؟ می‌گوییم بله واقعاً برای گذران معیشت نیاز داری هر روز کاری کنی. می‌گوییم خب تا اینجا شد ۱۴ تا ۲۰ ساعت از روز شما با این ۱۰ – ۴ ساعت چه می‌کنی. می‌گوید کلی از این وقت‌ها در ترافیک هدر می‌رود. می‌گوییم حق دارید همینطور است. بالاخره باید در خانه با زن و بچه هم حرف بزنی، نمی‌شود که آدم در خانه لام تا کام حرف نزند، می‌گوییم راست می‌گویی تسلیم! اصلاً دست‌های ما تا ابرها بالای بالا، شما هیچ زمانی برای خواندن کتاب نداری و حق کاملاً با شماست.
اما حالا اجازه بدهید کمی دست‌هایمان را پایین بیاوریم و وارد زندگی این آدم شویم. می‌بینید همان آدم روزی سه ساعت در تلگرام دارد متن و فیلم و عکس فوروارد می‌کند. می‌بینید همان آدم در محل کارش ساعت‌های زیادی دارد که می‌تواند در آن ساعت‌ها کتاب بخواند اما نمی‌خواند. می‌بینیم همان آدم ۳۰ دقیقه در مترو روی یک صندلی نشسته و می‌تواند کتاب بخواند اما نمی‌خواند.

به هر بهانه‌ای دور همی داریم جز کتابخوانی

ما قرارهایی در زندگی‌مان به بهانه‌های مختلف داریم. مثلاً فلانی می‌خواهد مهاجرت کند برایش گودبای پارتی می‌گیریم یعنی مهاجرت یک فرد بهانه یک مهمانی می‌شود. یکی تولدش است به مناسبت تولد او در یک پارک یا خانه یا جایی دیگر دور هم جمع می‌شویم. یکی خانه خریده است یکی به تازگی از بیمارستان مرخص شده است، یکی نوزادش به دنیا آمده است، ما بهانه‌های مختلفی در طول سال برای دور هم نشستن داریم اما چقدر کتاب را بهانه دور هم نشستن می‌کنیم. مثلاً آدم‌ها یک کتاب ارزشمند را بهانه دور هم نشستن کنند و برای دورهمی خود محور و مدار قرار دهند. یکی که کتاب را عمیق‌تر خوانده یا به تخصص او نزدیک‌تر است بحث درباره کتاب را آغاز و هدایت کند و دیگرانی که کتاب را خوانده‌اند وارد بحث شوند و چه بسا از خلال این مباحث و گفت‌وگوها نکته‌های بسیار ارزشمندی بیرون بیاید.

در میهمانی‌ها همه چیز می‌خوریم جز خوراک معنا

من گاهی از خود می‌پرسم چرا علاقه زیادی برای حضور در مهمانی‌ها و تجمع‌های فامیلی ندارم؟ من چه مرگم شده است؟ بخشی از این بی‌تمایلی به حضور در مهمانی‌ها را شاید بتوانم به افسردگی خودم ربط بدهم اما بخش دیگر آن را ربط می‌دهم به اینکه هیچ تبادل فرهنگی و معنایی در این مهمانی صورت نمی‌گیرد. آدم‌ها دور هم جمع می‌شوند در حالی که مشتی حرف‌های تکراری و حوصله‌بر رد و بدل می‌شود، ناهاری یا شامی سنگین خورده می‌شود و بعد هم چای و میوه و شیرینی و مهمانی تمام می‌شود و هر کس دوباره به خانه خود برمی‌گردد در حالی که روح‌ها و ذهن‌ها و روان‌های ما همچنان گرسنه است و آدم حس نمی‌کند چیزی بر او افزوده شده است. در چنین وضعیتی اگر میزبان ترازویی دم در خانه بگذارد و وزن میهمانان قبل و بعد از ورود به خانه را اندازه بگیرد متوجه می‌شود به وزن میهمانانش از یک و دو کیلو بگیرید تا بیشتر اضافه شده است اما وزن معرفتی ثابت مانده و حتی گاهی به واسطه شوخی‌های سبک و حرف‌های بی‌سند پسرفت داشته است، بنابراین ما که انسان هستیم و فقط این گوشت و پوست و استخوان نیستیم وقتی از آن مهمانی بیرون می‌آییم در اعماق وجود خودمان همچنان گرسنه‌ایم، در حالی که شما ممکن است به ضیافتی و جایی و به دیدار عزیزی بروید و وقتی از آنجا بیرون می‌آیید افق تازه‌ای به سمت شما گشوده شده باشد و به تمام معنا احساس بسیار خوبی داشته باشید چون فربهی حقیقی برای انسان زمانی پدید می‌آید که گرسنگی جان و روحش برطرف شده باشد وگرنه مهمانی که فقط وزن گوشت و پوست انسان را زیاد می‌کند.
تردید ندارم که اصل ضیافت و مهمانی برای انسان از جنس معناست. هیچ تردید نکنید اگر شما جایی می‌روید و به شما خوش می‌گذرد نه به واسطه اطعمه‌ها و اشربه‌ها و خوردنی‌هاست، شاید حتی در نگاه اول اینطور به نظر برسد اما شک نکنید روی باز میزبان بوده که باعث شده به شما خوش بگذرد وگرنه شما جایی بروید پر از خوردنی و نوشیدنی اما میزبان شما عبوس و عصبی باشد آدم حس می‌کند که اضافی است، آن لقمه‌ها گلوگیر می‌شود هر اندازه هم که خوب و خوشمزه باشند. به خاطر این است که خداوند اسم ماه رمضان را که خوردنی‌ای در آن نیست ضیافت می‌گذارد چون برای انسان ضیافتی جز معنا برپا نشده است بنابراین چقدر خوب خواهد بود که ضیافت‌های ما به سمت ضیافت‌های معنایی سوق پیدا کند و وقتی میهمانان از در خانه بیرون می‌روند فقط بر وزن جسم و تن آنها اضافه و افزوده نشود بلکه وزن آگاهی و معرفت آنها بالا برود و در این میان ایجاد گعده‌ها و دوره‌های کتابخوانی می‌تواند چنین هدفی را تأمین کند و ضیافت‌های معنایی را برپا کند.

بهانه‌ها را کنار بگذاریم و خودمان را فریب ندهیم

اما پرسش این است که چه چالش‌هایی در این میان اجازه نمی‌دهند که ما کتاب را به شکل جدی‌تری وارد مناسبات فرهنگی و اجتماعی خود کنیم. به نظر می‌رسد بسیاری از چالش‌هایی که امروز گاه از زبان آدم‌ها می‌شنویم در نهایت از جنس بهانه و خودفریبی باشد. برخی می‌گویند کتاب گران است، برخی می‌گویند سه شیفت کار می‌کنیم، برخی می‌گویند کتاب‌ها سانسور می‌شوند و هر وقت کتاب‌ها سانسور نشدند ما هم شروع می‌کنیم به کتاب خواندن اما اگر کمی با خود صادق و روراست باشیم می‌بینیم که هیچ کدام از این دلایل نمی‌تواند برای کتاب خواندن موجه باشد. آنچه به نظر می‌رسد در این باره نقش مهمی ایفا می‌کند و اجازه نمی‌دهد ما ایرانی‌ها کتاب بخوانیم این است که ما هنوز زندگی را جدی نگرفته‌ایم. کسی که زندگی را جدی بگیرد به این نکته پی خواهد برد که دانش، تجربه و آگاهی او برای یک زندگی ارزشمند کافی نیست. من هر اندازه هم که به خاطر ژن خوب یا خانواده اصیل یا مدرسه یا مدرک یا دانشگاهم در معرض آگاهی قرار گرفته باشم اما شعاع آگاهی من با توجه به ساحت‌های گوناگون زندگی اندک است و من نیاز دارم از چشم دیگران به این زندگی نگاه کنم و ببینم آنها چه زاویه‌هایی را دیده‌اند. به عبارت دیگر اگر ساحت‌های زندگی را یک ساختمان عظیم‌الجثه و بسیار بزرگ یا شهری وسیع با خانه‌ها و خیابان‌ها و کوچه پس کوچه‌های فراوان در نظر بگیرید، من نمی‌توانم در آن واحد در همه اضلاع حضور داشته باشم. مثل این می‌ماند که باران وسیعی گرفته باشد. من نمی‌توانم در آن واحد در همه نقاط بارش حضور داشته باشم. من صرفاً جایی به اندازه خود باران را پوشش خواهم داد. این اتفاق درباره حوزه‌های معرفتی، فکری و فرهنگی هم روی می‌دهد. زندگی من، حوادث و فراز و نشیب زندگی من، خانواده‌ای که در آن حضور داشته‌ام و روابطی که در آن قرار گرفته‌ام محدود هستند اما کتاب و خواندن به من اجازه می‌دهد زاویه‌ها و وجه‌های دیگری از این زندگی را ببینم.
اما چرا ما تمایلی نداریم که این اتفاق درباره ما روی دهد؟ شاید یکی از ریشه‌ای‌ترین دلایل، وهم دانای کل است که گاه ما را اسیر خود می‌کند. اینکه ما تصور کنیم همه چیز را می‌دانیم و نه تنها همه چیز را می‌دانیم بلکه عمیق هم می‌دانیم، در آن صورت نیازی به خواندن، مطالعه و کتاب نخواهیم داشت. ممکن است البته در لایه‌های ظاهری روابطمان به بیسوادی خودمان اعتراف کنیم اما وقتی عمیق تر می‌شویم می‌بینیم آن وهمِ بی‌نیازی به دانستن است که ما را اسیر خود می‌کند.
چقدر این حس‌ها می‌تواند ویرانگر باشد. شما اگر امروز از یک تپه ۴۰۰ متری بالا بروید احتمالاً به خودتان افتخار خواهید کرد اگر تصور کنید در دنیا ارتفاعی بالاتر از این تپه وجود ندارد اما اگر چشم‌تان به قله‌ها بیفتد آن حالت وهم گونه‌ای که شما را در بر گرفته و اجازه نمی‌دهد که به ارتفاعات بالاتر بروید از بین خواهد رفت. این اتفاق زمانی روی می‌دهد که شما در حوزه تاریخ، فلسفه، داستان، شعر، جامعه‌شناسی و روانشناسی مطالعه عمیق می‌کنید و می‌بینید آنچه به ذهن شما خطور کرده نکته بدیع و تازه‌ای نیست و پیش‌تر مطرح شده است بنابراین آن اوهامی که در ذهن شما وجود دارد زدوده می‌شود و با زدایش آن اوهام جا برای یک زندگی اصیل‌تر باز می‌شود. ما وقتی کتاب می‌خوانیم به واقع دنیای خودمان را وسیع‌تر می‌کنیم. احتمالاً دیده‌اید وقتی کتابی را می‌خوانید چقدر احساس‌های متفاوت را تجربه می‌کنید. گاهی ایده‌ای به واسطه خواندن سطری یا پاراگرافی در شما بیدار می‌شود، انگار که آن کتاب مثل یک طناب یا رسن و سطل به ما کمک کرده که به آن سفره‌های زیرزمینی روح و ذهن خودمان دسترسی داشته باشیم و استخراجی از خود صورت دهیم، اما اگر آن کتاب نبود احتمالاً ما هرگز به آن طناب و سطل و رسن دسترسی نداشتیم که از آن چاه روح آب بیرون بکشیم و سیراب شویم.
اگر ما زندگی را جدی بگیریم تردید نکنید که به سمت خواندن و آگاهی خواهیم رفت چون کسی که زندگی خود را جدی می‌گیرد می‌داند که طی طریق در این زندگی تا چه اندازه همراه با دشواری و ظرافت و مخاطرات است و بنابراین از آنها که این راه را رفته‌اند و می‌روند پرس و جو خواهد کرد و کتاب همان پرس و جویی است که ما در خلوت خودمان درباره راه‌ها و راهروها و راهبرها طرح می‌کنیم.

منبع: روزنامه جوان

منبع: دکتر سلام