PGA نوع ۱ و PGA نوع ۲ و نحوه ی درمان آنها

PGA نوع ۱
نوع ۱ اختلال ارثی نادری است و که در اوایل کودکی ایجاد شده و در میان دختران و پسران شیوع یکسانی دارد.عفونت های قارچی مکرر در کودکی اغلب اولین علامت سندرم می باشند.
دو تا از شایع ترین خصوصیات این اختلال کم کاری پاراتیروئید (هیپوپاراتیروئیدیسم) و کم کاری غدد آدرنال (فوق کلیه) هستند. این مشکلات ممکن است تا میانسالی ایجاد نشوند. افراد دارای PGA نوع یک ممکن است به هیپوگنادیسم، هپاتیت سنگ های کیسه صفرا، اختلال در جذب مواد غذایی، کاهش رنگدانه های پوست و دیابت نوع ۱ نیز گرفتار باشند.
PGA نوع ۲
نوع ۲ این سندرم شایع تر است این نوع نیز به صورت خانوادگی ایجاد می شود و در زنان شایع تر از مردان است.اولین تظاهرات معمولاض در حدود ۳۰ سالگی بروز می نمایند. در این اختلال غده آدرنال کم کار می شود و غده تیروئید کم کار یا پرکار می گردد.
فرد دارای PGA نوع ۲ می تواند به بیماری آدیسون، بیماری گریوز یا تیروئیدیت خود ایمن (هاشیماتو) نوع ۱ دیابت، هیپوگنادیسم، میاسنتی گراویس و بیماری سلیاک گرفتار شود. برخلاف PGA نوع ۱ نوع ۲ نمی تواند موجب عفونت های قارچی یا هیپوپاراتیروئیدیسم (کم کاری پاراتیروئید) شود.
درمان
درمان بستگی به نوع سندرمی که شما به آنها گرفتار هستید و نشانه های شما دارد. اگر شما نقص هورمونی دارید ممکن است احتیاج به درمان جایگزین هورمونی داشته باشید. این درمان ممکن است شامل هورمون تیروئید، کورتیکواستروئیدها و انسولین باشد. تست های غربالگری اغلب می توانند مشکلات را قبل از ایجاد علایم و نشانه های جدی تشخیص دهند.
منبع: مه شو