بایگانی دسته ی : جامعه

رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران گفت: تهران در طول سال بین ۳۱ الی ۳۶ سانتی متر فرونشست دارد.

به گزارش ایسنا، صادقی در یک برنامه رادیویی با اشاره به تفاوت میان فرونشست و فروچاله گفت: فروچاله یک قدمت ۲۰۰ ساله در پایتخت دارد. شهر تهران قنائت های مختلفی دارد که نزدیک به ۵۱ هزار عدد می رسند. این قنات ها عمدتا متروکه هستند و خاک دستی مربوط به ساخت و سازهای قدیمی، حفره های و مغارهای زیرزمینی موجب می شود، یک فروچاله یا فروریزشی داشته باشیم.

وی درباره فرونشست نیز عنوان داشت: فرونشست عمدتا به دلیل استفاده زیاد از منابع آبی زیرزمینی به وجود می آید یعنی وقتی این منابع خشک می شوند به صورت مستمر شاهد فرونشست در دشت تهران هستیم که شهر تهران نیز قسمتی از دشت تهران محسوب می شود.

رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران ادامه داد: بر اساس نظر کارشناسان، تهران در طول سال بین ۳۱ الی ۳۶ سانتی متر فرونشست دارد. در حال حاضر در تهران شاهد فروریزش یا فروچاله هستیم و نمی توان به صورت قطعی گفت، این مسئله به دلیل یک عامل و آن هم فعالیت های عمرانی زیرزمینی اتفاق می افتد.

وی به نوع خاک تهران نیز اشاره کرد و عنوان داشت: نوع خاک تهران درشت دانه غیرچسبنده است. زیر این شهر مغارها و آب انبارهای قدیمی زیادی دارد. گذشته از این موارد، بسیاری از چاه های آب خشک شده است و همچنین جریان های آب سرگردان را نیز شاهد هستیم که باعث شسته شدن لایه های خاک و ریزش ناگهانی زمین می شوند.

صادقی تصریح داشت: ایجاد حفره در معابر تنها در برخی موارد مربوط به عملیات های عمرانی است. در تهران یک سیستم آب رسانی فرسوده داریم.

در ادامه محمد سالاری عضو شورای شهر نیز  با تاکید بر مشکلات معماری شهر تهران تصریح داشت: واقعیت این است که شهر تهران طی دهه های گذشته از تمامی ابعاد در یک نابهنجاری تمام عیار بنا شده است. در تهران تازه سال ۸۶ طرح جامع اصلی اش ابلاغ می شود و بعد از ۵ سال طرح تفصیلی شهر تهران اجرا می شود که آن هم کلی اشکالات دارد.

رئیس کمیسیون معماری و شهرسازی شورای تهران ادامه داد: مجموعه عظیم بارگذاری و جمعیت پذیری که در شهر تهران بارگذاری شده است، موجب شده اساساً مجموعه شهر تهران به یک کارگاه عملیات عمرانی تبدیل شود.

وی به دیگر مشکلات شهر تهران نیز اشاره داشت و عنوان ساخت: شهر تهران از شبکه فاضلاب محروم است و به همین جهت زیر تهران خالی است. از سوی دیگر برداشت بسیار بی رویه آب های زیرزمینی برای آبیاری فضای سبز و پارک ها و عمومی و یا بهره برداری ها شهری باعث شویندگی خاک ها شده است.

منبع: alef.ir

رییس پلیس آگاهی استان یزد از کشف بیش از هزار و ۲۰۰ قلم انواع لوازم بهداشتی ساختمانی قاچاق به ارزش یک میلیارد و ۷۲۰ میلیون ریال در بازرسی از یک انبار خبر داد.

به گزارش ایسنا، سرهنگ «حسین رضایی» با اشاره به ضرورت مشارکت مردمی در ارتقای امنیت عمومی، اظهار کرد: ماموران اداره مبارزه با قاچاق کالا و ارز پلیس آگاهی استان از وجود یک انبار کالای خارجی قاچاق در حومه شهر یزد مطلع و پس از هماهنگی لازم با مقامات قضائی به محل مورد نظر اعزام شدند.

وی افزود: ماموران در بازرسی به عمل آمده بیش از هزار و ۲۰۰ قلم انواع لوازم بهداشتی ساختمان که همگی خارجی و فاقد مجوز گمرکی بود را کشف و دو متهم را نیز دستگیر کردند.

رییس پلیس آگاهی استان یزد ارزش کالاهای کشف شده را یک میلیارد و ۷۲۰ میلیون ریال بیان کرد و گفت: متهمان این لوازم بهداشتی ساختمان را بدون مجوز گمرکی و به صورت قاچاق از جنوب شرق کشور به یزد وارد کرده بودند که دستگیر و به محاکم قضائی معرفی شدند.

سرهنگ رضایی در پایان تصریح کرد: شهروندان در صورت اطلاع از انبارهای قاچاق کالا، مراتب را به پلیس اطلاع دهند.

منبع: alef.ir

احد وظیفه اظهار کرد: بر اساس تحلیل آخرین داده‌ها و نقشه‌های هواشناسی، امروز و اوایل وقت روز دوشنبه ۱۳ دی هوای شهرهای پرجمعیت و در استان‌های تهران، البرز، اراک و اصفهان غبارآلود پیش‌بینی می‌شود اما از اواخر وقت روز دوشنبه و طی روز سه‌شنبه به سبب پیش‌بینی وزش باد از غلظت غبار در این شهرها کاسته می‌شود.وی افزود: امروز (یکشنبه ۱۲ دی) به سبب عبور موج تراز میانی جو در بخش‌هایی از استان‌های واقع در زاگرس مرکزی، نواحی مرکزی، دامنه‌های مرکزی البرز و به تدریج در برخی نقاط شمال شرق ابرناکی و بارش پراکنده پیش‌بینی می‌شود. این وضعیت روز دوشنبه نیز در زاگرس مرکزی، نواحی مرکزی، شرق و شمال شرق کشور رخ خواهد داد که در این مدت در بخش‌هایی از زاگرس مرکزی به ویژه در استان‌های لرستان و چهارمحال و بختیاری بارش‌ها به صورت رگبار و باران، گاهی با رعد و برق پیش‌بینی می‌شود.مدیرکل پیش‌بینی و هشدار سریع سازمان هواشناسی با اشاره به اینکه این موج روز سه‌شنبه ۱۴ دی در شمال شرق، شرق و دامنه‌های البرز شرقی و بخش‌هایی از نواحی مرکزی کشور فعال خواهد بود، گفت: اواخر وقت روز دوشنبه و در روز سه‌شنبه در برخی مناطق دامنه‌های جنوبی البرز، شمال شرق و شرق کشور گاهی وزش باد شدید رخ خواهد داد. همچنین طی سه روز آینده دمای هوا در نوار شمالی کشور ۲ تا ۴ درجه کاهش می‌یابد.وی در پایان با اشاره به وضعیت جوی استان تهران، ‌افزود: آسمان تهران در روز دوشنبه ۱۳ دی صاف تا قسمتی ابری، همراه با غبار محلی، در بعدازظهر وزش باد با بیشینه و کمینه دمای ۱۳ و سه درجه سانتیگراد و در روز سه‌شنبه ۱۴ دی، صاف تا کمی ابری، همراه با وزش باد با بیشینه و کمینه دمای ۱۰ و یک درجه سانتیگراد پیش‌بینی می‌شود.

منبع: baharnews.ir

نفیسه مخمد خانیروزنامه بهارتهران پر است از پل‌های عابری که مردم از روی آن‌ها عبور نمی‌کنند و یا به اجبار به استفاده از آن‌ها راضیت داده‌اند. اتوبان‌های زیادی هستند که گره‌ترافیک را باز نمی‌کنند.اکسی‌رانی بروند. تاکسی‌ها هم راضی نیستند در ایستگاه خود نگه دارند. شهر، چندتا ساختمان کوتاه و بلند که از میانشان راه‌های آسفالت کشیده شده باشد، نیست. هست؟ شهر جای زندگی ماست. جایی که در آن می‌اندیشیم، زندگی می‌سازیم و عمرمان را می‌گذرانیم. تهران از همان روزهای نخست که نطفه‌اش بسته می‌شد، مصرف کننده بوده. مصرف کننده‌ی فکر، ایده و سنت‌های اجتماعی و فرهنگی دیگران. مسئله‌ای که گویا در طراحی شهری ‌امروز تهران بار دیگر بازتولید شده است. شهر اگر نماینده مردم و مسئولانش باشد، تهران را باید حاصل کار طراحان شهری ناشی غرب بدانیم.تهران معلوم نیست کجاست. تقلیدی ناشیانه از غرب برای ساختن تهران، بلایی سر این شهر آورده که آدم‌هایش وسط خیابان‌ها معطل‌اند، موتورهایشان را در پیاده‌روها ویراژ می‌دهند و صدای بوق ماشین‌ها حتی لحظه‌ای که قرار بود با «حسین بحرینی» عضور هیئت علمی دانشگاه تهران درباره تهران صحبت کنیم، گوش را کر می‌کرد. این شهر چرا این‌طور شده است؟ درست‌شدنی است واقعا؟ساختار شهری و نحوه ساماندهی آن، چقدر بر شکل دهی و مدیریت رفتار اجتماعی تاثیر می‌گذارد؟آنچه که امروزه به اسم شهرسازی و طراحی شهری و زمینه‌هایی که با شهر سروکار دارد مطرح است، تاریخچه‌ای بیش از صد سال ندارد که بیشتر به دنیای غرب مربوط می‌شود و این مقوله در کشور ما بیشتر توسط حکام، امرا و پادشاهان صورت می‌گرفت و البته کل شهرها را در برنمی‌گرفت. در ابتدای امر، مسئله شهرسازی بیشتر طراحی و برنامه‌ریزی برای ساختمان‌ها بود که برای هماهنگ کردن ساختمان‌ها و تاکید بر جزئیاتی مانند بر، کف و وضعیت خیابان‌ها و ساختمان‌ها بود. در این بین تنها مسئله‌ای که ابدا مطرح نبود، دیگر انسان بود. طولی نکشید تا طراحان و برنامه‌ریزان متوجه این مسئله شدند که انسان باید محور اصلی همه این اقدامات باشد، بنابراین عده‌ای از طراحان سعی کردند خود را به عنوان نمایندگان مردم معرفی‌ کنند که البته این شیوه نیز نتوانست پا برجا بماند چرا که در تصمیم گیری‌ها مردم را بصورت انفعالی در نظر می‌گرفت، تا اینکه به تدریج بحث مشارکت و اینکه استفاده کننده واقعی مردم هستند، مطرح شد. طی ۵۰ سال گذشته در چارچوب فعالیت‌های شهرسازی، ایده‌ها، تئوری‌ها وابزارهای زیادی در سطح جهان شکل گرفته است که بیشتر آنها بر تأثیر متقابل محیط فیزیکی و فضای کالبدی (بستر) انسان تاکید دارند. بدین معنی که در یک رابطه‌ی دوطرفه انسان محیط را می‌سازد و همان محیط بر انسان اثر میگذارد. در چنین شرایطی ضرورت شناخت الگوهای رفتاری و اهمیت آنها بیشتر مورد توجه قرارگرفت. تجارب بسیاری را در کشورهای مختلف می‌توان ذکر کرد که عدم شناخت الگوهای رفتاری و شیوه زندگی ساکنین بستر، چگونه طرح‌ها را با شکست مواجه ساخته است و طرح‌ها یا اصلا مورد استفاده قرار نمی‌گرفت و یا به گونه‌ای نامناسب به کار بسته می‌شد. نمونه‌ای از این طرح‌ها در کشور ما پارکی است که توسط یکی از طراحان معروف طراحی شده، ولی نهایتا بُز‌ها در آن ساکن شده‌اند. این مسئله حاکی از شکافی است که بین دید طراح و کاربران طرح وجود دارد. الگوهای رفتاری متکی به فرهنگ است. این فکر است که به رفتار منتهی می‌شود و به ما حکم می‌کند که چطور رفتارکنیم، صرف‌ نظر از آنکه طراح چه فکر کرده و انتظار داشته است. برای مثال می‌توانیم به علائم راهنمایی و رانندگی اشاره کنیم که هرکدام پیام خاصی دارد ولی هم‌وطنان ما ابدا به آن توجه نمی‌کنند. نتیجه این است که فرهنگ مسئله‌ای نیست که بتوان یک شبه تغییر داد و یا به شکل دستورالعمل درآورد و حتی توبیخ و تنبیه نیز راه گشا نیست. اگر فرد در جامعه به گونه‌ای تربیت شود که قانون و مسئولیت جمعی برایش مهم باشد و فضای شهری را متعلق به همه افراد بداند، در هر شرایطی به این مسائل پایبند خواهد بود. بنابراین می‌بایست طراحی شهری باید جزوی از برنامه‌های فرهنگ باشد؟ معتقدید عامل طراحی شهری در فرهنگ مردم موثر است و فرهنگ مردم را تغییر می‌دهد؟بله. ولی نه بصورت آنی و در کوتاه مدت. ابزارهای طراحی و برنامه‌ریزی بسیار قدرتمند هستند، اما اثرگذاریشان در بلند مدت اتفاق می‌افتد. یعنی به تدریج می‌توانیم مردم را ترغیب کنیم و بیاموزیم که طور خاصی عمل کنند. من در دهه شصت که شرایط خاص جنگ حاکم بود، به این دلیل که تفاوت دیدگاه طراحان با طرز عمل مردم خیلی برایم اهمیت داشت، بر روی۱۰ فضای شهری که یکی از آنها میدان انقلاب بود، کار کردم. هدف من مطالعه الگوهای رفتاری مردم بود که در آنجا به نتایج بسیار عجیبی رسیدم. شرایطی که با وجود پل عابر پیاده، کسی از آن استفاده نمی‌کرد. در میدان انقلاب رفتارهایی را ثبت کردم که در هیچ جای جهان البته به جز هندوستان اتفاق نمی‌افتاد. کسانی بودند که در آب‌نمای نزدیک میدان شنا می‌کردند، عده‌ای ناهار می‌خوردند، فردی نماز می‌خواند، فردی در فضای شهری خوابیده بود. یک نکته عجیب دیگر اینکه این رفتارها بطور مکرر رخ می‌دهند. قبل از انقلاب هم سه مورد از برخوردهای مقطعی که ظاهرا رایج بوده را ذکر می‌کنم. در آن دوران که آرمان مدیران و مسئولین، رسیدن به تمدن بزرگ بود و ایران را با کشورهایی همچون آلمان مقایسه می‌کردند، بحث الگوهای رفتاری زیاد مد نظر بود و کارهای عجیب و غریبی انجام شد؛ برای مثال اگر عابرپیاده وارد خیابان می‌ شد، برای مجازات او را سوار اتوبوس کرده و در جاده ساوه رها می‌کردند تا پیاده این مسیر را برگردد. در منطقه جوادیه هم که ریل قطار از منطقه مسکونی عبور می‌کند، همواره برخورد میان کودکان و قطار وجود داشت. به این منظور شهرداری دیواری بتنی احداث کرد تا مردم از پل استفاده کنند. ولی دیوار بتنی نیز در مقابل الگوهای رفتاری توان مقابله نداشت و مردم به طرز عجیبی دیوار را از دو طرف بریدند تا راه را برای خود هموار کنند. در تمام دنیا مطالعات فراوانی دال بر اینکه نمی‌شود طرحی را در خلاف جهت الگوهای رفتاری طراحی کرد، انجام شده است و باید مردم را به صورت غیر مستقیم و در طولانی مدت به سوی الگوهای رفتاری مثبت سوق دهیم. من در کتاب «تحلیل فضاهای شهری: در رابطه با الگوهای رفتاری استفاده کنندگان و ضوابطی برای طراحی» سعی بر این داشتم بر اساس چارچوب پدیدارشناختی که امروزه خیلی شناخته شده است به این مسئله بپردازم که به هرحال ما باید امروز فضای شهری‌مان متناسب و مطابق با این واقعیت‌ها طراحی کنیم در غیراین صورت جواب مناسبی نخواهیم گرفت. تفاوت‌های «شهری برای زندگی» با شهری که روزمرگی در آن جاری است چیست؟ تهران چقدر بستر تعاملات اجتماعی و فرهنگی است تا عرصه برخوردهای مبادله‌ای و اقتصادی؛ یعنی در طراحی تهران اصالت با فرآیند است و یا با ماحصل آن؟ نکته خیلی ظریف و مهمی را مطرح کردید. شهر سازی فعالیت بسیار پیچیده‌ای است و دلیل آن‌هم این است که با انسان‌ها سروکار دارد و با رشته‌هایی همچون معماری متفاوت است. در معماری یک ساختمان، بالاخره معمار با افراد خاص و محدودی سروکار دارد و منابع ، نیازها و ویژگی‌های افراد قابل تعریف و قابل کنترل است. ولی در شهرسازی شما با یک طیف بسیار وسیع مواجه‌ هستید که برای مثال در شهری همچون تهران از ساکنین خود شهر گرفته، تا مسافرانی که از دیگر نقاط ایران به تهران آمده‌اند و حتی مسافران خارجی را نیز شامل می‌شود که خود این‌ها تفاوت‌های سنی، فرهنگی و غیر آن را به دنبال دارد. شناخت نیازهای این افراد و در ادامه پاسخ به آنها، کاری بسیار دشوار و پیچیده است. یکی از پیچیدگی‌های اصلی شهرسازی این است که ما یک سری مسائل ملموسی داریم که مشهود و قابل تعریف‌اند که اغلب کوتاه مدت و آنی‌اند و در خیلی از موارد توسط طراحان ویا خود مردم قابل شناسایی‌اند. ولی وای به حال شهری یا طراحی و یا مسئولینی که فقط به این مسئله بپردازند که در این‌صورت حتی ممکن است شهر به بیراهه رود و به جایی برسد که دیگر نتوان کاری انجام داد. بخش عمده فعالیت شهرساز باید برای بلندمدت باشد، او باید این سوال را از خود بپرسد که شهر، محله، خیابان، میدان و … به کجا می‌روند و چه در پیش‌رو دارند. بخصوص برای آنکه امروزه بحث‌های پایداری و تعاملات اجتماعی و بسیاری از مواردی که صرفا بر جنبه‌های انسانی و رفتاری متکی است، مطرح می‌شود. شهرساز باید بتواند بستر و شهر را در جهت برجسته‌تر کردن ارزش‌های انسانی راهنمایی کند، به عبارت دیگر پاسخ‌گوی تمام نیازهای انسان باشد و در مسیر تعالی بخشی انسان به صورت فعال ظاهر شود، نه اینکه شهرساز تمام هم خود را بر خیابان‌ها و ساختمان‌ها مشغول دارد. با این توصیف به نظر می‌رسد وضعیت امروز تهران چندان رو به راه نیست. اتفاقاتی که در طول سالیان در شهر رخ می‌دهد، نشان نمی‌دهد که این شهر را برای بلند مدت طراحی کرده باشند. برای همین می‌شود گفت تهران از سوی مسئولین هنوز به مثابه بستر تعاملات اجتماعی پذیرفته نشده است. از این رو اصالت به فرایند داده نشده است. همان چیزی که به آن اشاره کردید، ما وضعیت تهران را طوری نمی‌بینم که بشود در آن ثبات و عاقبت اندیشی دید و گفت که شهری برای زندگی است. بیشتر اتفاقات تهران برای رفع و رجوع روزمرگی‌هاست. چه قرارگاه‌های فیزیکی و با چه کیفیاتی می‌توانند ضربان حیات شهری تهران را احیا کرده و روزمرگی را از آن بزدایند؟ برای مثال در فضاهای عمومی شهر تهران در جاهایی مثل ایستگاه‌های مترو تلاش‌هایی برای برگزاری نمایشگاه آثار فرهنگی و هنری و مانند آن انجام شده است ولی آنچنان که پیداست این فعالیت‌ها از گیرایی بالایی برخوردار نیست. نظر شما در این مورد چیست؟ همه این فعالیت‌ها متاسفانه صوری و ظاهری‌اند. من یک مثال دردناک که همه تهرانی‌ها کم و بیش با آن آشنا هستند را ذکر می‌کنم. چند سال پیش شهرداری تهران با هدف تسریع و تسهیل دسترسی شرق و غرب تهران، تصمیمی مبنی بر دوطبقه کردن اتوبان صدر اتخاذ کرد. بر خلاف آنچه که امروزه در تمام نقاط دنیا اتفاق می‌افتد در این تصمیم‌گیری، طراحان و مردم مشارکت داده نشدند و اینکه آیا با وجود مزایای احتمالی که این پروژه دارد -که آن‌ هم نداشت- مشکلات احتمالی که در آینده ایجاد می‌کند چه خواهد بود. بارها از مسئولین شهرداری شنیده‌ایم که می‌گویند: می‌خواهیم محله محوری را تقویت کنیم. این در حالی است که محله محوری زمانی تقویت می‌شود که مثل شهرهای ما در گذشته با خود ساختار فیزیکی، ساختار اجتماعی، اقتصادی و مذهبی محله شکل بگیرد. یعنی مردم در همان جایی که زندگی می‌کنند کار و تفریح داشته باشند و آموزش ببینند و مسجد داشته باشند. یعنی در درجه اول طوری باشد که این محله‌ها از هر جهت ساختار کلی خود را داشته باشند. در این صورت است که شما مردم را به صورتی منطقی و عملی به زندگی در جامعه تشویق و ترغیب می‌کنید. به صورت مصداقی اگر بخواهیم در مورد این پروژه صحبت کنیم قبل از انجام این پروژه فردی که در منطقه حوالی بابایی زندگی می‌کرد، احتمالا قبل از این می‌خواست محل کار خود را به محل زندگی‌اش نزدیک کند که با اجرای این طرح دیگر نیازی به این کار نمی‌بیند. فضاهایی که هم به عنوان قرارگاه‌های فیزیکی طراحی می‌شود که در آنجا کمی از روزمرگی و سرعت شهر بکاهد عملا کاربرد خود را ندارند، چون عوامل اصلی نادیده گرفته می‌شوند، مهمترین عامل مردم هستند و آنها باید کنش کنند که متاسفانه نادیده گرفته می‌شوند. آیا می‌توان گفت که این گونه مشکلات ناشی از برداشت مدل‌های شهری نظام‌های سرمایه‌داری است که در آن‌ها شهر صرفا به مثابه عرصه مبادله‌ای و اقتصادی درنظر گرفته می‌‌شوند؟ متاسفانه همین‌طور است ولی ما باید به این نکته توجه کنیم که خود آنها دیگر این‌گونه برخوردها را کنارگذاشته‌اند. در دیگر کشورها موارد مشابه طرح صدر بوده که بنابه‌دلایلی همچون آلودگی صوتی، دید و مسائل دیگر، با فشار خود مردم برچیده شد و مردم مشکلات ناشی از نبود آن را پذیرفته‌اند. اقداماتی همچون افزایش مداوم ظرفیت اتوبان‌ها و ساختن پارکینگ‌های بزرگ برخورد با معلول است، در حالیکه ما باید علت را ریشه‌یابی کنیم. رفتار ما هم اکنون همانند دهه‌های ۲۰-۳۰ غرب است، همانطور که «رایت» می‌گفت: بر همه آمریکایی هاست که در آخر هفته هرچه می‌توانند ماشین برانند و بنزین مصرف کنند. امروز مردم ما شیفته ماشین‌ها هستند و به نوعی ما داریم تجربه گذشته غرب را دوباره تکرار می‌کنیم. جالب این است که به خاطر همین تقلید ناصواب هم به خودمان می‌بالیم. برج‌های مسکونی و مسکن جمعی در غرب حاصل یک فرآیند و نوعی صیرورت بود. یعنی آن‌ها از یک جایی فهمیدند باید سراغ ساختمان‌های بلند بروند که جمعیت بیشتری دربرداشته باشد که اتفاقا ضمیمه‌ی فرهنگی جالبی هم داشت کارشان، ولی در کشور ما همان اتفاق به صورت کلاژ درهم ریخته‌ای از آب درآمده است، چرا ما وقتی سراغ افکار غربی هم می‌خواهیم برویم انقدر عجولانه سراغشان می‌رویم؟ اینجا تفکرات وارداتی هستند که ما با آن‌ها مواجه‌ایم. کشورهای غربی صنعت و تکنولوژی را تولیدکرده و سایر زمینه‌ها را با آن وفق داده‌اند ولی در مقابل، ما از دوران قاجار به صورت مقطعی ماشین، پارکینگ، خیابان و … را وارد کرده‌ایم. حتی با نگاهی به واژه‌ها و اسامی این مسئله روشن می‌شود. همانطور که امروز کامپیوتر و اینترنت و متعلقات آن این نقش را ایفا می‌کند و کار به جایی میرسد که واردات این محصوالات زبان را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد. با در نظر گرفتن همه این مشکلات چاره چیست؟ آیا می‌توان راهکار حل این مشکلات را در طراحی و برنامه‌ریزی شهری و شاخه‌های مرتبط جستجو کرد؟ متاسفانه باید به یک نکته دردناک اشاره کنیم، مسئله آنقدر پیچیده است که بسیار ساده لوحانه است که به آسانی بدان پاسخ دهیم. ما نباید جواب این سؤال را در شکل و کالبد شهرجستجو کنیم بلکه کلید حل این معما در فرهنگ و محل بروز آن یعنی الگوهای رفتاری است. مسئولین هم جزوی از این شهروندان هستند، و مسئله شهری هم یک گوشه از برنامه‌های کلان فرهنگی است. فرهنگ هم پشت تریبون ساخته نمی شود. بلایی که امروز دامن ما را گرفته همین تریبون‌هاست. در ابتدای قرن بیست ویکم ما در یک مجموعه‌ای که فعالیت‌هایی در سطح بین‌المللی داشت، کار می‌کردیم. از ما خواستند تا هدف خود را برای قرن بیست و یکم در مقاله‌ای بنویسیم. بعد از بررسی و تفکر زیاد در اینکه آیا مشکل ما ریشه در اقتصاد، مدیریت، تکنولوژی ویا تاریخ دارد و این که اگر بخواهیم تغییری ایجاد کنیم باید از کجا شروع کنیم، به این نتیجه رسیدم که شعار ما برای قرن بیست و یکم باید آموزش برای همه به منظور ارتقای آگاهی باشد. تاکید می‌کنم آموزش برای همه، به‌طوری‌که کسی که بیشتر قدرت دارد و تصمیم گیری می کند اتفاقا باید بیشتر آموزش ببیند. اگر از افرادی که در شورای شهر و مجلس هستند بخواهیم که درباره‌ی اتفاقاتی که در شهر رخ داده برایمان توضیح دهند پاسخ مناسبی دریافت نمی‌کنیم. حتی اگر مسئولان مستقیم این وضعیت را در نظر بگیریم مشاهده می‌کنیم که هرچه انجام می‌دهند در جهت تقویت و تشدید ناپایداری است. بنابراین اگر شما بخواهید به پایداری برسید و فرهنگ و الگو‌ای رفتاری را اصلاح کنید کلید هرگونه تغییر که می‌تواند پارادایم جدیدی ایجاد کند، آموزش است. مسئولان این کشور واقعا نیاز به آموزش‌های مهم تخصصی دارند. آموزش‌های واقعی و در سطح بسیار بالا. برای مثال مسئله‌ای که امروزه در امر آموزش کودکان برآن تاکید می‌کنند آموزش ازطریق رفتار است به نحوی امروز «گفتن» واجد هیچ ارزشی نیست.نظر سنجی‌هایی که در پروژه‌های طراحی شهری انجام می‌شود تا چه اندازه می‌تواند از طریق مشارکت شهروندان در برنامه ریزی و طراحی شهری در مسیر بازگرداندن حس فرد در قبال شهر مؤثر باشد؟ بگذارید من آب پاکی را روی دست خودم و شما بریزم! تا وقتی که آموزش به معنای ارتقای آگاهی اتفاق نیفتد هر کاری که انجام دهیم مبنی بر اینکه انتظار داشته باشیم مشارکتی انجام بگیرد، صوری خواهد بود. در رابطه با فرهنگ باید بگویم که در کشور ما مردم یک جور فکر می‌کنند، طور دیگری حرف می‌زنند و به‌گونه‌ای متفاوت عمل می‌کنند، این ویژگی بین مسئولین و مردم ما مشترک است. اگر شما از خانواده چند نفره‌ای که با وجود پل عابر پیاده عرض اتوبان را طی می‌کنند در این طرف اتوبان مصاحبه‌ای بگیرید مبنی بر اینکه آیا درست است که با وجود پل عابر پیاده وارد اتوبان شد، این امر را مردود اعلام می‌کند. ما سال‌ها در کارهایمان تجربه‌هایی از این دست شامل نظرسنجی و پرسشنامه داشته‌ایم وهدف ما از همه این کارها اعمال نظر مردم در تصمیم‌گیری‌ها بود، ولی ابدا موفق نبوده‌ایم. زیرا این اقدامات ماهیت صوری و غیر واقعی به خود گرفته است و این از آنجایی نشأت می‌گیرد که فرد حس مسئولیت اجتماعی ندارد و فقط منافع شخصی را در نظر می‌گیرد. به باور گئورگ زیمل، افزایش جمعیت با تخصصی شدن و شهرنشینی، افراد را به هویت‌های تکه پاره‌ای تبدیل می‌کند و ان‌ها دیگر احساس تعلق به چیزی ندارند. در کلان‌شهرها افراد مانند اجتماعات سنتی با تمام وجود عضو یک حلقه‌ی اجتماعی نیستند، فقط جزئی از خود را وقف هر یک از روابط‌شان می‌کنند. راه بازگرداندن حس مسئولیت به چنین اجتماعی چیست؟ اصلا راهی است؟ کلید، تغییر تک تک انسان‌ها با ارتقای آگاهی افراد است. در دنیای امروز که ارتباطات تا این حد وسعت یافته است دیگر مهم نیست که شهر تا چه وسعت یافته. البته روشن است که در شهرهای بزرگتر روابط پیچیده است ولی اگر حس مسئولیت جمعی و آگاهی وجود داشته باشد شما به راحتی می‌توانید نظرات طیف وسیعی را در تصمیم‌گیری‌های خود اعمال کنید. باز هم به همان بحث قبلی برمی‌گردیم که آموزش از طریق تمامی کانال‌ها و ابزارها در همه سطوح و برای همه. البته مشخص است که این مسئله باید در طولانی مدت پیگیری شود ولی بالاخره باید اولین گام باشد. 

منبع: baharnews.ir

صبح امروز معاون رئیس در امور زنان و خانواده ضمن بازدید از سازمان بهشت زهرا به گفت وگو با زنان غسال پرداخت.

به گزارش آنا، شهیندخت مولاوردی، معاون رئیس جمهور در امور زنان و خانواده امروز در کانال تلگرامی خود نوشت: «امروز پس از مدت‌ها پیگیری بالاخره فرصتی فراهم شد تا به اتفاق همکارانم بازدیدی از سازمان بهشت زهرا داشته باشیم و ساعتی پای درد دل خانم‌های تطهیرکننده این سازمان بنشینیم.»
 
وی افزود: «فرسودگی شدید شغلی ناشی از سختی کاری که خستگی جسمی و تالمات روحی این کار خداپسندانه و انسان‌دوستانه به همراه دارد، مهم‌ترین نکته‌ای بود که در این دیدار وگفت‌و‌گو بالاتفاق مورد اشاره قرار گرفت و طبیعتا بازنشستگی پیش از موعد خواسته اصلی بود که مطرح شد.»
 
مولاوردی تاکید کرد: «این روزها که هر حرکتی به انتخابات پیش رو ربط داده می‌شود، جهت تنویر افکار کسانی که صرفا از این زاویه به قضایا می‌نگرند، عرض می‌شود که برنامه‌ریزی این بازدید به حدود دو سال قبل بر می‌گردد لذا قاعدتا ارتباطی هم با پدیده گورخوابی اخیر پیدا نمی‌کند! باشد تا خود را به زحمت نینداخته و انرژی و وقتشان را صرف تحلیل و نقد این موضوع نکنند…»

منبع: alef.ir

معاون آموزش ابتدایی اداره‌ کل آموزش و پرورش شهرستان‌های استان تهران گفت:در حال حاضر آلودگی هوا در غرب و در شهرستان های کهریزک و ورامین، دانش آموزان را بیشتر تهدید می کند.

به گزارش میزان، محمد احسانی، معاون آموزش ابتدایی اداره‌ کل آموزش و پرورش شهرستان‌های استان تهران اظهار داشت: با وجود افزایش آلودگی هوا اما هنوز هیچ تصمیمی در خصوص تعطیلی مدارس به دست ما نرسیده، چرا که تاکنون جلسه تصمیم گیری برگزار نشده است.

وی افزود: آموزش و پرورش در این خصوص تابع تصمیم گیری استانداری است.

معاون آموزش ابتدایی اداره‌ کل آموزش و پرورش شهرستان‌های استان تهران در ادامه گفت: در حال حاضر آلودگی هوا در غرب تهران و درشهر ستان های کهریزک و ورامین دانش آموزان را بیشتر تهدید می کند و در دماوند مشکل آلودگی وجود ندارد.

احسانی در پایان بیان داشت: آلودگی هوا قابل پیش بینی نیست و بهتر است هرچه سریع تر تصمیمات لازم در خصوص وضعیت دانش آموزان در زمان  آلودگی گرفته شود.
 

منبع: alef.ir

در دوران تحصیلات تکمیلی، یک سالی در شهر میلان زندگی کردم. در آن یک سال خانه من مقابل یک مدرسه بود. آن مدرسه ظهرها تعطیل می‌شد ولی صدای بازی افراد در سالن ورزش آن که اتفاقاً مجاور خانه من بود تقریباً هر روز تا ساعت ۱۱ شب شنیده می‏شد.

هیاهوی ورزش و هیاهوی جشنها در روزهای تعطیل اگرچه برای مطالعه من مزاحم بود ولی از این حکایت داشت که از ساختمان مدرسه بعد از ساعت تعطیل کلاس در روزهای عادی و کل ساعات روز در روزهای تعطیل حداکثر استفاده می‌شود.

وقتی به حومه میلان رفتم برای شرکت در کلاس زبان ایتالیایی به شهری کوچک می‌رفتم. کلاس توسط شهرداری در یک مدرسه در ساعات پایانی روز برگزار می‌شد. همزمان اقسام فعالیت بزرگسالان در مدرسه برقرار بود: از فعالیتهای داوطلبانه گرفته تا تمرین موسیقی. این‌ها هم نشان می‌داد که از مدرسه می‏توان در ساعات خالی استفاده کرد.

در سال ۲۰۱۰ وقتی که برای یک دوره تحقیقاتی یک سال به دانشگاه بروکسل در شهر بروکسل در بلژیک رفتم، در تیم فوتبال دانشکده در مسابقات دانشگاه شرکت می‏کردم. دانشجویان هم تیم می‏گفتند که اگر یک سال قبل اینجا بودی تمام سالن ورزش به اشغال مهاجران غیرقانونی درآمده بود و آنها یک سال در آنجا مستقر بودند. نکته جالب توجه این بود که دانشجویان مدافع آنها بودند و نگذاشته بودند که پلیس آنجا را تخلیه کند.

این روزها که قضیه گورخوابها و کارتن خوابها مطرح است به این قضیه فکر می‌کنم که چرا از ظرفیت مساجد، دانشگاه‌ها، مدارس و حتی ادارات دولتی در ساعات تعطیل استفاده بهینه نمی‌شود؟ بلافاصله گفته خواهد شد که این کار مشکلات و دردسرهایی به همراه دارد. قطعاً همینطور است ولی چه کاری است که دردسر نداشته باشد؟ آیا پدیده افرادی که در زمستان جای خواب ندارند برای جامعه ایران مشکل نیست؟ و این مشکل بزرگتر و جانکاه‏تر از آن مشکلات نیست؟ قرار نبود و نیست که ایران سمبل یک کشور نابرابر باشد و باید برای ایجاد برابری بیشتر و کمک به بخش پایین جامعه، همه افراد جامعه هزینه کنند.
 

منبع: alef.ir

معاون اجتماعی پلیس استان خوزستان جزئیات قتل یک پزشک در شهرستان شوشتر را تشریح کرد.

به گزارش میزان، سرهنگ علی قاسمپور اظهار داشت: ساعت ۶:۴۰ صبح امروز پزشک عمومی بیمارستان کشت و صنعت کارون برای رفتن به سر کار از خانه خارج می شود که دقایقی بعد مرد موتور سواری با استفاده از اسلحه شکاری اقدام به شلیک به سمت پزشک ۴۷ ساله می کند.

وی ادامه داد: این فرد که از ناحیه پای راست مورد اصابت گلوله قرار گرفته بود بلافاصله توسط شاهدان ماجرا به بیمارستان منتقل می شود. تلاش پزشکان برای نجات جان این پزشک عمومی آغاز شد اما متاسفانه به علت شدت جراحات مرد پزشک جان خود را از دست می دهد.

معاون اجتماعی پلیس استان خوزستان، تاکید کرد: بلافاصله پس از اعلام موضوع قتل پزشک عمومی تحقیقات ماموران پلیس در این باره آغاز و دو مظنون در همان ساعات اولیه شناسایی و دستگیر شدند.

به گفته قاسمپور تحقیقات از این دو متهم از سوی کاراگاهان پلیس آگاهی آغاز شده است.
 

منبع: alef.ir

مصطفی سمالی اظهار کرد:‌ دکتر قدرتی، پزشک عمومی شاغل در شوشتر، صبح امروز (۱۲ دی ماه) زمان خروج از منزل و عزیمت به سوی محل کار خود، هنگام خارج کردن خودرو از گاراژ جلوی درب منزل خود از پشت مورد اصابت گلوله قرار گرفت.وی افزود: گلوله به پشت پای این پزشک اصابت کرده بود و پس از این حادثه وی به اورژانس بیمارستان خاتم الانبیاء شوشتر انتقال یافت، با این وجود بر اثر شدت خونریزی در بیمارستان جان باخت.سمالی ادامه داد:‌ هنگام وقوع حادثه، ضارب یا ضربان مشاهده نشده‌اند و پزشک مقتول در آن هنگام تنها بوده است.فرماندار شوشتر گفت:‌ بررسی جزئیات این حادثه در دستور کار است و نیروهای مربوطه در حال تحقیق هستند. در این زمینه هنوز مظنونی دستگیر نشده است.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایران خبر، با فرارسیدن ماه‌های پایانی سال و نزدیک شدن به نوروز، بسیاری از افراد در فرصت باقیمانده تصمیم به کاهش وزن می‌گیرند تا سال جدید را با اندامی‌ متناسب شروع کنند و به همین دلیل بازار انواع رژیم‌ها داغ می‌شود البته بیشتر افراد دنبال رژیم‌های جادویی هستند تا در کمترین زمان ممکن لاغر شوند، اما بد نیست بدانید بر اساس بررسی‌های پژوهشگران، بر خلاف باور عموم که فکر می کنند تنها با رژیم لاغری و ورزش می توان وزن کم کرد، توجه به برخی نکات و عوامل مهم تاثیرگذاری زیادی در کاهش وزن دارد.

سلامتی بدن به سبک زندگی وابسته است. به دلیل برخی عادت ها غلط، بسیاری از افراد گرفتار چاقی و اضافه وزن شده و با وجود اینکه رژیم می گیرند یا ورزش می کنند، همچنان از افزایش وزن رنج برده و در موارد زیادی احساس شکست می کنند. 

به گفته محققان و متخصصان تغذیه چند دلیل عمده در این خصوص وجود دارد که با راه حل های ارائه شده می توان آن ها را از میان برداشت تا بتوان با سرعت بیشتری وزن کم کرد. 

چه غذاهایی را چه روزهایی بخوریم؟
اگر وزن شما کاهش پیدا نمی کند، در وهله اول باید به سراغ آشپزخانه تان بروید. برخی از افراد تمام تمرکزخود را روی انرژی دریافتی و حجم غذایی مصرفی خود می گذارند این در حالی است که باید به غذا به عنوان یک سوخت بدن نگاه کرد و به سوختن کالری و میزان فعالیت ها و حتی مدت انجام کارها توجه داشت.  

حداقل ۸۰ درصد غذا مصرفی برای انجام متابولیسم های بدن استفاده می شود. افراد باید بسته به وزن، توده بدنی، میزان سوخت و ساز و بسیاری عوامل دیگر مانند مصرف غذاها طبیعی رژیم غذایی خود را انتخاب کنند.

بهتر است که کربوهیدرات نشاسته ای (مانند سیب زمینی، برنج قهوه ای، غلات) را در روزهایی که تمرینات قدرتی و یا ورزش سنگین انجام می دهید، مصرف کنید. در روزهایی که استراحت می کنید بیشتر از پروتئین  و سبزیجات استفاده کرده و از خوردن غذاهای نشاسته دار و موادغذایی فرآوری شده پرهیز کنید. برای آگاهی از میزان کربوهیدرات و چربی مواد غذایی به برچسب روی آن بسته بندی توجه کنید.

افراط و تفریط ممنوع
اگرموادغذایی پرکالری و چرب رارژیم غذایی خود حذف کرده اید اما وزنتان کاهش پیدا نکرده است. این موضوع نشان دهنده آن است که شما بیش از حد غذا می خورید. به منظور کاهش وزن بدن شما باید با کمبود کالری مواجه شود؛ به عبارتی میزان کالری سوزانده شده در بدن شما از میزان کالری دریافتی بیشتر باشد. 

در رعایت رژیم غذایی لازم نیست خود را از خوردن بسیاری غذاها محروم کرده و زجر بکشید بلکه فقط باید تعادل را رعایت کرده و به اندازه غذا بخورید. توجه داشته باشید میزان کالری غذا خود را هر روز محاسبه کرده و در پایان روز خودتان را وزن کنید.

آرام تر غذا بخورید تا لاغر شوید
بهتر است هر زمان که  گرسنه شدید سراغ غذا رفته و آن را به آرامی میل کنید تا زودتر از همیشه احساس سیری کنید. مصرف میان وعده های کم حجم اما مقوی به رفع گرسنگی و جلوگیری از پرخوری کمک زیادی می کند.

باید توجه داشته باشید که خود را از خوردن و احساس لذت در غذاخوردن محروم نکنید زیرا لحظه  که احساس کنید از همه چیز محروم شده اید، این زمان درست لحظه آغاز شکست شما برای کاهش وزن است. 

ورزش هایی که در کاهش وزن سریع موثرند
انجام تمرین های قلبی یک بخش ضروری است که باید در برنامه روزانه خود بگنجانید زیرا این تمرین ها به سلامت قلب کمک کرده، موجب افزایش سوخت و سازبدن و تعریق می شود.  با این حال باید به این نکته توجه داشت که  انجام تمرین های قلبی  بیش از حد می تواند مشکل ساز و آسیب رسان باشد. 

انجام ورزش های  قلبی مانند دویدن به مدت ۹۰ دقیقه یا  ۱۰ مایل می تواند در از بین بردن توده عضلانی وچربی های بدن موثر بوده و با افزایش سوخت و ساز کالری بیشتری سوزانده شود البته یکی از راه های بسیار خوب برای کاهش وزن علاوه بر تمرین های قلبی، تمرین ها  و ورزش ها استقامتی مانند شنا، وزنه برداری است.

بیشتر از یک ساعت ورزش نکنید
به جهت کاهش وزن باید به میزان کالری سوزانده شده هر ورزش و مدت زمان آن توجه کرد؛ به عبارتی اگر به ورزش های سنگین می پردازید باید مدت زمان انجام تمرینات کمتر از ورزش های سبک تر باشد، به توصیه متخصصان حراکثر زمان تمرین های ورزشی برای افراد عادی در طول روز نباید بیش از یک ساعت در روز باشد.

ریکاوری یا برگشت بدن به حالت طبیعی بعد از ورزش بسیار مهم است. در این زمان بدن خود را برای انجام کارهای سخت در روزها بعد آماده کرده و انرژی و روحیه لازم برای فعالیت ها روزانه در بدن ذخیره می شود. اگر به بدن زمان ریکاوری نداشته باشد روزهای بعدی به شما سخت گذشته و چند مدت بعد خسته شده و از ادامه تمرینات سر باز می زنید. 

 استرس داشته باشید، چاق می شوید
ورزش یک عامل استرس زا در بدن شما است. هنگامی که شما  تعادل را در ورزش کردن رعایت کرده و مدت زمان ریکاوری بعد از آن را رعایت کنید بدن شما سالم بوده و می تواند چربی های اضافی را بسوزاند. اگر مدت زمان کافی برای ریکاوری به بدنتان ندهید، در این زمان بدن شروع به تولید مقدار بیش از حد کورتیزول یا هورمون استرس می شود.

 کورتیزول هورمونی است که با کاهش سنتز پروتئین در بدن از رشد بافت‌های ماهیچه ای‌ جلوگیری می‌کند.پس از گذشت یک ساعت از تمرین، مقدار تستوسترون درون بدن کاهش یافته و مقدار کورتیزول افزایش پیدا می کند. شما باید به گرم کردن و انجام حرکات کششی به طور کامل توجه داشته باشید تا از اثر منفی کورتیزول در جلوگیری از رشد ماهیچه‌ها بکاهید. در صورتی که ریکاوری به خوبی انجام نشود به جای عضله توده چربی که به سختی در بدن آب می شوند به وجود می آیند.

علاوه بر ریکاوری و اهمیت آن در جلوگیری از تجمع توده چربی، یک زندگی پر استرس شخصی یا حرفه ای نیز می تواند موجب تولید بیش از حد این هورمون در بدن شود. به همین دلیل علاوه بر سلامت جسم و رعایت موارد موثر تاثیرگذار بر جسم باید به سلامت روحی و استرس های روانی نیر توجه داشت.

منبع: irankhabar.ir