بایگانی دسته ی : جامعه

شهردار تهران به برخی انتقادات مبنی بر ساختگی بودن ترافیک تهران واکنش نشان داد و آن را تهمت و دروغ خواند.

به گزارش ایسنا، محمدباقر قالیباف صبح امروز در مراسم بهره برداری از ۶۵ واگن قطار و لوکوموتیو مترو گفت: واقعیت این است که امروز در همه بخش های شهرداری تهران در زمینه های مختلف از جمله خدمات شهری، عمرانی و … تلاش های زیادی در حال انجام است اما این تلاش در مجموعه مترو مضاعف‌تر است.

وی با بیان اینکه امروز ۲۱ هزار نفر در سه شیفت کاری در مجموعه مترو مشغول به ساخت هستند، تصریح کرد: با وجود همه مشکلات سعی داریم که در امر ساخت و ساز زیرساخت‌ها خللی ایجاد نشود.

شهردار تهران ساخت مترو را با وجود همه مشکلات اقدامی کم نظیر توصیف کرد و گفت: شما می‌توانید میزان ساخت و ساز پروژه‌های عمرانی در شهر تهران را با سایر کلانشهرهای دیگر مقایسه کنید و با این مقایسه به حرکت جدی که در حال اجرا از سوی فرزندان شما در شهرداری تهران است پی می‌برید.

وی با بیان اینکه با همه مشکلاتی که در بخش ساخت و تأمین اعتبارات واگن‌ها روبرو هستیم، کارگران در دو شیفت کاری مشغول به کار هستند، افزود: من الان و در حاشیه بازدید به مدیرعامل شرکت واگن سازی پیشنهاد دادم که با توسعه فضا و نیروی انسانی، تحویل واگن‌های جدید که در انتهای اسفند ماه انجام می‌گیرد را به اول ماه اسفند موکول کند تا در خریدهای شب عید مردم مشکلی در سوار شدن و استفاده از مترو نداشته باشند که این نیازمند تلاش شبانه روزی کارگران است.

قالیباف با اشاره به سرعت ساخت مترو در تهران تصریح کرد: این در حالیست که مترو از تحریم‌ها تاثیر پذیرفته است؛ اما به دلیل نگاه به درون خودکفایی، توجه به سرمایه، اعتماد به نیروی انسانی و تکیه به ظرفیت‌های داخلی نه تنها تحریم هیچ اثری در توسعه مترو نداشته؛ بلکه باعث رونق کار نیز شده است.

وی با بیان اینکه ده‌ها دلیل در طول این سالیان داشتیم که کار ساخت و توسعه مترو را متوقف کنیم گفت: اما نه تنها کار متوقف نشد بلکه با تاکید بر توان نیروی انسانی داخلی چرخ مترو به بهترین شکل چرخید و شاهد هستید که ۲۰ سال طول کشید و تنها ۳۴ ایستگاه مترو ساخته شود اما طی ۱۰ سال اخیر تعداد ایستگاه‌ها به عدد ۱۰۶ رسید و این نشان می‌دهد که ارزش و کرامت مردم را در همه امور خود مد نظر قرار می‌دهیم.

شهردار تهران افزود: اگر مسئولان به حقوق حقه شهروندی اعتقاد دارند و بر آن تاکید می‌کنند باید بدانند که از ابتدایی‌ترین حقوق شهروندان شرط حیات و زندگی است گفت: امروز بدون شک آلودگی هوا شرایط زندگی و سلامت مردم را به خطر انداخته است و باید برای اجرای این حق ابتدایی زندگی شرایطی را فراهم کنیم تا مردم بتوانند به راحتی در این شهر سالم زندگی کنند اما متاسفانه ناکارآمدی، سوء مدیریت و عدم حمایت سبب شده که عرصه تنگ‌تر شود.

وی با اشاره به لزوم حمایت دولت از خرید واگن و فاینانس ۱۰۰۰ واگن تا آخر سال گفت: زیرساخت‌های مترو با صرف هزینه‌های زیاد آماده است اما نیازمند واگن هستیم تا ظرفیت جابجایی مسافر افزایش یابد و با اضافه شدن ۱۰۰۰ واگن تعداد جابجایی مسافران به شش میلیون سفر می‌رسد که دولت حداقل فاینانس که اعتبار تعهد قانونی است را بدهد.

وی با اشاره به عدم پرداخت ۱ میلیون دلار از محل صندوق ذخیره ارزی برای ساخت و توسعه مترو گفت: بر اساس مصوبه مجلس دولت باید از محل صندوق ذخیره ارزی ۱ میلیارد دلار به شهرداری تهران بدهد اما با وجود آنکه پول در صندوق موجود است این کار را انجام نمی دهد و تازه متاسفانه برخی‌ها هم آدرس‌های غلط به مردم می‌دهند و یک واژگان به نام ترافیک ساختگی را جعل کرده‌اند.

وی با بیان اینکه ساخت عبارت ترافیک مصنوعی به عقل جن هم نمی‌رسد گفت: نمی‌توان کلمه انسان به آنها گفت چرا که هیچ کسی ترافیک ساختگی درست نمی‌کند و این کلمه از آن دسته حرف‌هایی است که وقتی قافیه تنگ می‌آید و دیگر صحبتی ندارند، مطرح می‌کنند و این حرف درستی نیست و این تهمت و دروغی است که زده شده.

وی با انتقاد از روند کند خروج خودروهای فرسوده گفت: چطور وارد شدن خودرو به شهر به راحتی صورت می‌گیرد و در شرایطی که می‌توانستند وام را برای کارهای تولیدی و یا ازدواج بدهند آن را به خرید خودرو دادند اما این وام به مترو که همان ریل حمل و نقل عمومی است نرسید و متاسفانه دارایی و ثروت را با وجود نیازهای فراوان در جای ضروری هزینه نکردند و این در حالیست که می‌توانستند با همین وام خودروهای فرسوده را از رده خارج کنند.

وی در مورد وضعیت موتورسیکلت‌های آلاینده نیز گفت: هر موتورسیکلت به شرط آنکه استاندارد نیز باشد به اندازه ۵ خودرو آلودگی ایجاد می‌کند و نگاه کنید ببینید که چه اقدامی در راستای خروج آنها انجام شده و چه اقدامی در راستای تبدیل موتورها به برقی و ارائه تسهیلات صورت گرفته در حالیکه ما طرح خود را در مورد موتورسیکلت‌ها به طور مشخص و در بعد کمی و کیفی ارائه کردیم.

همچنین محمد باقر قالیباف در حاشیه این بهره برداری در جمع خبرنگاران در مورد دیدار اخیرش با معاون رئیس جمهور گفت: دکتر نوبخت قول داده است که تا پایان سال سهم شهرداری از محل جرایم راهور که مدت‌ها است پرداخت نشده، پرداخت شود.

وی همچنین در مورد واریز عوارض شهرداری‌ها به خزانه دولت که در لایحه بودجه ۹۶ و برنامه ششم توسعه مورد توجه قرار گرفته گفت: این مسئله که عوارض یک شهر به حساب خزانه ریخته شود قانونی نیست و ما نمی‌توانیم عوارض یک شهر را برای بهبود امورات یک شهر دیگر صرف کنیم. هر چند که معتقدم باید برای توسعه سایر شهرها نیز کمک‌هایی انجام شود اما مخالف دولتی شدن شهرداری‌ها هستم.

منبع: alef.ir

پیمانکاران تصادف‌های ساختگی معمولا ۶٠ تا ٧٠ درصد پول دیه مجروح را برای خودشان برمی‌دارند. به‌ ازای شکستن هر دست یا پا به کسانی که در تصادف‌های ساختگی شرکت می‌کنند ٣ میلیون تومان داده می‌شود.

به گزارش روزنامه «شهروند» «دکتر قرص ترامادول ٢٠٠ را پودر کرد و داخل لیوان آب ریخت و به من داد؛ دکتر کسی است که دست، پا، دماغ و دندان را می‌شکند و به ازای هر شکستگی ۵٠ هزار تومان دستمزد می‌گیرد. بعد از ترامادول، با انسولین به ساق پایم لیدوکاین تزریق و بعد شروع به ماساژ دادن کرد تا انسولین پخش شود. روی شکم دراز کشیدم، پای راستم را داخل شکم جمع کردم و زیر پای چپ یک بالش گذاشتم تا ضربه به استخوان نازک‌نی ساق پا وارد شود. چشم‌هایم را بستند و یک حوله هم داخل دهانم گذاشتند؛ صورتم روی زمین بود و دست پیمانکار را محکم گرفته بودم، دیگر چیزی نمی‌دیدم ولی همه‌چیز را حس می‌کردم، داشتم خودم را برای ضربه آماده می‌کردم. سه بار میله را آرام روی پایم ‌زد که صدایش هنوز توی سرم است. سه ثانیه طول کشید و میله به پایم نخورد، دانستم موقع ضربه نهایی است و ضربه وارد شد. طرف دست گذاشت روی استخوانم و گفت نشکست و…»

اینها حرف‌های جوانی حالا ٢۴ ساله است که در ١٩ سالگی، «آقای دکتر» دست‌و‌پای راستش را شکست و با سنباده ‌درشت، پیشانی، دماغ و گونه‌اش را به‌طور قطری زخمی کرد تا از جنوب ایران برای تصادفی ساختگی راهی خراسان شود. او پس از نخستین تجربه‌ صحنه‌سازی‌اش، معتاد شد تا همین یک‌ سال پیش، وقتی دانشگاهش تمام شد و به انجمن معتادان گمنام ایران پیوست. او حالا به قول خودش ١٣ ماه و ٧ روز است که پاک‌ است.

«حسین» حالا در تلاش است که کاری برای خود دست‌وپا کند و اگرچه ماه‌هاست به جایی نرسیده اما همچنان امیدوار است. او در طول این گفت‌و‌گو، با یادآوری دردها و استرس‌های دوران صحنه‌سازی‌اش به‌عنوان مصدوم و پیمانکار، بارها بغض کرد، صدایش را بالا و پایین برد و درحالی‌که سیگاری بین دو انگشت و لبانش در نوسان بود از سردرد بی‌سابقه‌اش گفت و این‌که مصرف مُسکن برایش ممنوع است. او ١٩ سال را در فقر و سختی گذراند اما سودای تغییر وضع خود و خانواده‌اش به هر قیمتی را داشت که به صحنه‌سازی با استخوان و زخم‌های عمقی در پوست رسید. در سال‌های زخم‌سازی و دلالی شکستگی‌های دیگران، بر دانشجویی ١٩ ساله چه گذشته و چه شد که از تجارتی که در آن به فن‌و‌تجربه هم رسید، حالا تصمیم دارد کم‌کم از این کار دست بکشد.

داستان نخستین تجربه خودت را ادامه بدهیم؛ ساعاتی قبل از مسافرت به همراه دو نفر دیگر خانه دکتر رفتید که شکستگی‌ها را ایجاد کند.

– بله، من دراز کشیده بودم و آرزو می‌کردم که‌ ای‌کاش این‌جا نیامده بودم اما راه برگشتی وجود نداشت چون ضربه اصلی را هم چشیده بودم. بعد از چهار پنج ضربه استخوانم شکست و هنوز صدای چکشش در ذهنم است؛ صدایی تیز که در عمق وجودت، در نهایی‌ترین قسمت ذهنت می‌نشیند. این صدا آنقدر تیز است که به اتاق دیگر که آن دو نفر دیگر منتظر بودند، هم رفت. لحظه‌ای که «چیکه» اتفاق می‌افتد؛ در کمتر از دو ثانیه، کل لباست از عرق سرد خیس می‌شود. بعد پیمانکار یک‌مرتبه من را بغل کرد، سرم را بالا آورد و چند قطره آب داخل دهانم ریخت. جالب این‌که این‌جا هم نگذاشتند من وسایل کار را ببینم و خیلی سریع آنها را زیر فرش قایم کردند چون تمام مراحل را تصویر می‌کنی و برای ضربه دوم فشار عصبی بیشتری وارد می‌شود. مصدوم‌های زیادی را دیدم که موقع ضربه دوم می‌گفتند «غلط کردیم بگذار برویم» و من می‌گفتم «عزیزم چه‌کاری برایت انجام بدهم، تو که ضربه اصلی را تحمل کردی» ولی متاسفانه آنقدر نیاز داشتند و نمی‌خواستند مقابل خانواده خجالت‌زده شوند که تحمل می‌کردند. لحظه وارد آمدن ضربه روی پایم به دو نفر فکر می‌کردم؛ یکی آن خانمی که قرار بود با من زندگی کند و من می‌خواستم از لحاظ مالی مشکلی نداشته باشد و دیگری هم خواهر ١٢ ساله‌ام. از خواهر کوچکم شرم می‌کردم و از تصویر آن خانم قوت ‌قلب می‌گرفتم. پایم که شکست قفل در را باز کردند و من را داخل اتاق دیگر بردند.

 نفر بعد هم می‌خواست پایش را بشکند؟

– نه، گزینه بعدی بینی بود چون قرار بود ما روی یک موتور بنشینیم. من آمدم و از کنار در نگاه کردم. نخست پنبه و دستمال‌کاغذی روی چشم‌هایش گذاشتند و چسب زدند؛ نباید ضربه مستقیم مشت یا قفل با دماغ را ببیند چون ناخواسته جاخالی می‌دهد و امکان دارد قفل روی گونه‌‌اش بخورد. به او هم ترامادول خورانده و لیدوکایین تزریق کرده بودند، پیمانکار دست‌هایش را گرفته بود و دکتر گفت که نفس عمیق بکش. از راست با قفل کتابی ضربه زدند و نشکست، بعد سمت چپ و مستقیم. پوست دماغ پاره، غضروف باز و یک تشت تا نصفه از خون پر شد ولی استخوان نمی‌شکست که در نهایت با ضربه نهم که ناگهانی بود شکسته شد.

 دکتر چه حال و روزی در این شرایط داشت؛ موقعی که ضربه می‌زد و شکستگی اتفاق نمی‌افتاد؟

– از حال و احساس دکتر برایت بگویم. زمانی که میله را در دست می‌گرفت به اندازه یک‌ لیوان، عرق از سر و صورتش سرازیر بود، همیشه به من می‌گفت: «حسین یک‌زمانی این ظرف من هم پر می‌شود، دیگر نمی‌توانم، این‌قدر استخوان این بچه‌ها زیر دست و پای من خرد شده‌ که دیگر دوام نمی‌آورم. با هر ضربه روانی‌تر می‌شوم.» دکترها هیچ سواد پزشکی هم ندارند ولی باید باتجربه و بی‌رحم باشند، مثلا اگر بیشتر از حد، ضربه وارد کنند استخوان دست یا پا خرد می‌شوند و باید پلاتین گذاشت. اینها حالت یک معتاد را دارند که از جنس‌کشیدن شرمنده هستند و از طرفی مجبور به این کار هم هستند، همیشه عذاب‌ وجدان دارند. این دکتر در بچگی من را بزرگ کرده بود و کامل می‌شناخت، لحظه اول که من را دید ٣٠ ثانیه طول کشید تا بگوید سلام، فقط صورت همدیگر را نگاه می‌کردیم تا این‌که پرسید: «تو این‌جا چیکار می‌کنی حسین؟ تو کجا و این کارها کجا؟ مگه دانشجوی مهندسی نیستی؟» دوستم را به اتاق دیگر بردند (با خنده می‌گوید به بخش) و حالا نوبت دست من بود.

به‌طور خلاصه گفتی که ساعت ١٢ ظهر خانه دکتر رفتید؛ دست‌وپای تو با دست و دماغ دوستت را شکستند و ساعت ۴ عصر از آن‌جا خارج شدید؟

– بله. به سمت شهری در خراسان جنوبی راه افتادیم. پیمانکار یک پژوپارس داشت. این کار کلا سه بخش دارد؛ شکستگی، صحنه‌سازی و بعد از این دو مرحله نوبت به پیگیری‌های اداری و بیمه‌ای می‌رسد. بخش اول با همه دردها، ترس‌ها و واهمه‌هایش تمام شد. من هنوز که هنوز است صدای چیکه میله را فراموش نکردم و حاضر نیستم به بهای ٢٠٠ میلیون این کار را انجام دهم. ساعت ٨ صبح رسیدم و تا ساعت ١٠ یک موتورسیکلت تهیه کردیم. نحوه کار به سه صورت است: پیاده، با خودرو و با موتور؛ پیاده باید خودش را جلوی یک ماشین بیندازد، موتورسوار باید موتور را به ماشین بزند و با ماشین هم باید با سرعت ١٠٠ کیلومتر با خودروی دیگری تصادف کرد یا مثلا از دره‌ای پرت شد یا سر پیچ با سرعت بچرخد که صحنه واقعی ساخته شود. بهترین مورد موتورسیکلت است و قولنامه‌اش باید به نام یکی از مصدومین باشد. موتور را دست دوم خریدیم.

با این دست و پای شکسته، شب در ماشین و جاده اذیت نشدید؟

– من دستم را با کمربند بستم و چون مورفین مصرف کرده بودیم، راحت خوابیدیم.

بعد از این‌که موتورسیکلت را خریداری کردید چه شد؟

– منتظر گرگ‌ومیش شدن هوا شدیم چون نباید کسی قبل از تصادف ما را با دست و صورت زخمی می‌دید. خلاصه پیمانکار از صندوق ماشین دو سنباده، یکی نرم و دیگری زبر درآورد. یک قوطی آب‌میوه هم گرفت و قسمتی از بدنه‌اش را کند. حالا نوبت زخم‌های ریز بود که معمولا جاهایی که استخوان هست صورت می‌گیرد مثل پیشانی، گونه، پشت ران و پشت گوش. این زخم‌ها باید قبل از تصادف باشند که اورژانس مشکوک نشود چرا این زخم‌ها کهنه هستند؟ اول با سنباده زبر پیشانی سمت راست، دماغ و گونه چپ من را زخم کرد بعد با تکه قوطی، زخم‌ها را عمیق‌تر کرد و در مرحله بعد هم با سنباده نرم پوست، مو و خون زخم‌ها را یکی می‌کرد. این کار را روی قوزک پا، ران و ساعدم هم انجام داد. باید همه‌چیز طبیعی باشد چون اگر یک مرحله را به‌درستی انجام ندهی تمام این دردها و سختی‌ها بی‌حاصل می‌شود. سه‌پشته سوار موتور شدیم.

نفر سوم چه شکستگی‌هایی داشت؟

– نفر سوم فقط یک‌سری زخم توی صورت، گردن و دست‌و‌پا داشت چون قرار بود تصادف طوری باشد که به او آسیب زیادی وارد نشود. خلاصه گشتیم و گشتیم تا یک صحنه مناسب پیدا کنیم. پیمانکار هم سوار یک ماشین و پشت‌ سر ما از طریق تلفن هی استرس و فشار وارد می‌کرد که اگر امشب انجام نشود باید برگردیم به شهر خودمان. آخرش هم نشد چون از شانس بد زنجیر موتور پاره شد.

حالا سه مصدوم با سروصورت زخمی و دست‌و‌پاهای شکسته بودید.

– بله. به هر مصیبت و زحمتی که بود، موتور را به خانه بردیم (یکی از فامیل‌های پیمانکار، دانشجو بود و یک خانه داشت)، فشار روحی به‌ اندازه فردی داشتیم که داشت بالای دار می‌رفت، چون نمی‌دانستیم قرار است چه بشود. قرار بود با سرعت ٧٠-۶٠ کیلومتر به یک خودرو بزنیم و هر چیزی ممکن بود؛ امکان داشت با سر به جدول بخوریم و بمیریم، یا قطع‌نخاع شویم یا مثلا خودرو پشت سر از روی ما رد شود. فقط کسی می‌تواند فشار، استرس و درد روحی‌ آن شب ما را بفهمد که قبلاً تجربه کرده باشد، بدترین شب عمرم بود.

پس روز اول، کارتان انجام نشد و منتظر فردا ماندید؟

– بله شب وحشتناکی بود و من گفتم می‌خواهم دندانم را هم بشکنم. خلاصه کلی چکش زدند و دندان نشکست تا درد دندان هم به دست‌و‌پای شکسته و بدن تماماً زخمی اضافه شود. پیمانکار هم مدام تکرار می‌کرد که فردا آخرین فرصت است و اگر انجام ندهید، باید برگردیم، می‌گفت، من گزینه‌های بهتری دارم که مثل شما بی‌جرأت نیستند؛ خیلی فشار عصبی وارد می‌کرد. خلاصه ساعت ۵ صبح خون‌های خشک روی زخم‌ها را کَندیم و دوباره سنباده زدیم که دردش از مرتبه اول هم بیشتر بود. بیرون آمدیم و باید خودرویی که درحال رانندگی به‌ صورت خلاف است، پیدا می‌کردیم. تماس‌ها و فشارهای پیمانکار هم ادامه داشت. دوستم با دست‌ و دماغ شکسته، راننده موتور بود و با دو انگشت کلاج می‌گرفت، من وسط با تلفن حرف می‌زدم و یکی با زخم‌های کمتر پشت سر من بود. چندین خیابان را گشتیم و موردی را پیدا نکردیم یا پیدا شد و راننده ما ترسیده بود. باید شانس می‌آوردیم و راننده خودرو بیمه می‌داشت، چون ما حاضر نبودیم از فرد پول بگیریم، هدف ما بیمه بود. ما حتی پولی را که راننده ضرر می‌کرد، به‌گونه‌ای که مشکوک نشود، به او می‌دادیم. رفتیم داخل سینه یک خودرو که از پارک خارج شد، ولی راننده خودرو ترمز زد. خودروی دوم را رد کردیم که پیمانکار تماس گرفت و گفت، برگردید تا برویم به شهرمان. دوستم صدای تلفن را می‌شنید و یک‌مرتبه من متوجه شدم که پخش زمینیم. شانس آوردیم که خودرویی پشت سر ما نبود. مردم جمع شدند و هرکسی فیلم می‌گرفت یا برای خودش نظر می‌داد؛ می‌گفتند، اینها مست بودند، نگاه این جاده‌ها با جوان‌های مردم چه می‌کنند، وای به حال مادر این سه جوان … خلاصه یک پیرزن داد زد که شما چقدر حرف می‌زنید، یکی زنگ بزند اورژانس، نمی‌بینید این سه جوان دارند پرپر می‌شوند؟

حسین در نهایت از پروژه اول خود به ١٣‌ میلیون تومان در سال ٩١ می‌رسد که «تا چشم به هم زد در طول دو روز ۵‌ میلیون را بین دوستان و فامیل‌های خیلی نیازمندش تقسیمش کرد.» او بعد از تابستان‌ سال ٩١ به دانشگاه محل تحصیلش برگشت و کار را ادامه داد اما این‌بار درمقام پیمانکاری که سعی می‌کرد عادل باشد و رفتاری را که با او انجام شد، با مصدومانش تکرار نشود. او تا دو سال بعد پیمانکاری را با سختی‌ها و جزئیات مختص به‌خود انجام و در این مدت تصادف ساختگی ٨ نفر را به قول خودش مدیریت کرد؛ اما از نظر این فرد باتجربه، دلیل کسانی که این کار را انجام می‌دهند، چیست و خودش به‌شخصه چه دلایلی برای این کار داشت؟

– یادم است دانشجو بودم و به یک خانمی علاقه‌مند شدم که با هم رابطه برقرار کردیم و بحث ازدواج مطرح شد. به ‌دلیل این‌که پدرم نمی‌توانست کمک مالی کند، احساس کردم پیش این خانم دارم کم‌ می‌آورم، احساس کردم این خانم که من الان به او قول ازدواج دادم، علاوه بر نیاز عاطفی، حمایت مالی هم می‌خواهد. علاوه ‌براین، پدرم هم تمام عمر کارگری کرده و دیسک کمر هم داشت و من می‌خواستم یک دستگاه بلوک‌زنی برایش بخرم، اما یکی از رفیقانم داخل این کار بود و پول به دست می‌آورد؛ این‌که او چطور وارد این داستان شد، خودش قصه مفصلی دارد. اول خیلی با این کار مشکل داشتم، چون ترس و عذاب‌وجدان زیادی داشت. من رفیقی داشتم که شرایط مالی خوبی نداشت ولی چندان تحت‌فشار نبود. او از این کار لذت می‌برد، لذت‌بردن از این‌که تو داری یک کار غیرقانونی انجام می‌دهی و هرجایی هم که می‌نشست، با افتخار این کار را تعریف می‌کرد و می‌گفت، من درگیر یک خلاف بزرگ شدم اما برای من و خیلی‌های دیگر همان نیاز مالی مطرح بود.

غیر از این دلایل، به‌ نظرت تشدید اختلاف طبقاتی هم در راه‌افتادن این جریان تأثیرگذار بوده، این‌که فرد با نیت اعتراض به اختلاف طبقاتی موجود دست به چنین کاری بزند؟

آدم‌های درگیر این کار ، خوشبختانه یا متأسفانه آدم‌های اهل اندیشه نیستند که مثلا بگویند من این کار را می‌کنم تا مبارزه‌ای انجام بدهم و این‌که چرا این افراد درگیر فکر نمی‌شوند، نمی‌دانم. این افراد فقط به دلیل نیاز مالی و احساس قدرت‌کردن و دلایل اینچنینی دست به این کار می‌زنند.

پیمانکار به‌طورکلی چه کاری انجام می‌دهد؟

– به ‌قولی دلال است؛ هزینه کار را پرداخت می‌کند و مسائل اداری را دنبال می‌کند و درنهایت ۶٠ تا ٧٠‌درصد پول را برمی‌دارد. یک‌هفته، دوهفته درگیر است و سود بیشتری نسبت به مصدوم می‌کند. به صورت قطع ۶٠درصد پول دریافتی به پیمانکار می‌رسد و من حتی کسانی را می‌شناسم که ٧٠ تا ٧۵‌درصد پول را برمی‌دارند. پس پیمانکار با دلالی به سود زیادی می‌رسد و با یک هفته کار به ٣٠‌میلیون یا بیشتر می‌رسد، بدون این‌که آسیبی به خود برساند.

پیمانکار معمولا خودش قبلا مصدوم بوده، یعنی به‌عنوان مصدوم اقدام به صحنه‌سازی کرده؟

– ٩۵‌ درصد پیمانکارانی که من می‌شناسم، قبلا این کار را انجام دادند. دونوع حساب کتاب و پیمانکاری داریم: یکی این‌که پیمانکار از اول شرط می‌گذارد که پول را که از بیمه گرفتیم، ۶٠ درصد به من می‌رسد و عده دیگری هم هستند که از قبل تعیین می‌کنند که مثلا ما به ‌ازای شکستن هر دست یا پا به تو ٣ میلیون یا به ازای هر زخم درصورت یا بدن فلان مقدار پول می‌دهیم و خودش برای همین دست ١٢‌ میلیون از بیمه می‌گیرد. درنوع دوم اینطور نیست که پیمانکار پول را قبل از کار بدهد و اگر کار انجام شود و او به پول برسد، حق مصدوم را متناسب با قرارداد پرداخت می‌کند. مصدوم هیچ‌وقت بیشتر از ۵٠‌درصد دریافت نمی‌کند ولی یکی مثل من که قبلا سختی‌های زیادی را تحمل کردم، هزینه‌ها را خودم انجام می‌دادم و ۵٠درصد یا بیشتر را به مصدوم می‌دادم.

چه می‌شود که افراد، مصدوم یا پیمانکار به این راه برای پول درآوردن روی می‌آوردند؟

– تمام کسانی که من می‌شناسم، نان‌آور یک خانواده هستند؛ طرف پدرش را از دست داده یا این‌که دیگر نمی‌تواند کار کند و سرپرست چندین نفر درخانواده است و مجبور می‌شود به سمت این کار بیاید که پولی را به دست آورد که با آن کار دیگری را شروع کند. خیلی‌ها برای این‌که شروع به کشاورزی کنند، مجبور شدند که به سمت این کار بیایند. درشهر ما این‌قدر پول کم است و این‌قدر پول‌ درآوردن سخت است و ازطرفی کارهایی که درشهر بزرگ وجود دارد، آن‌جا وجود ندارد، بنابراین طرف مجبور می‌شود که به خلاف روی بیاورد و یکی از معدودخلاف‌هایی که هنوز می‌توان از آن پول درآورد، همین صحنه‌سازی است. جالب است که حتی وقتی فرد واقعا تصادف می‌کند و استخوان‌هایش داخل تصادف می‌شکند، قاضی می‌گوید که تو صحنه‌سازی کردی.

مراحل اداری چگونه است و چطور باید مقابل مأمور آگاهی، قاضی و دفتر بیمه نقش بازی کند ولی با همه این تجربه‌ها، از کارش کنار کشیده است، چرا؟

– الان دیگر استخوان نازک‌نی جواب نمی‌دهد و قاضی می‌فهمد. باید گردن یا استخوان‌های اصلی را بشکنی که کار بسیار سختی است. من الان نگران افرادی هستم که وارد این کار می‌شوند، از طرفی امکان دستگیری و جریمه‌های سنگین هم وجود دارد؛ خشونت، درد و رنجی در وجود تو نهادینه می‌شود که تا همیشه آزارت می‌دهد. خیلی‌ها پیشنهاد دادند ولی انگار چیزی در وجود من می‌گوید که دیگر نباید تکرار شود. ترس هم وجود دارد. همین تابستان گذشته در شهر ما چهار زن را دستگیر کردند؛ اینها با همدستی شوهرشان نطفه می‌کاشتند و پس از چهارماه با ضربه پای شوهر نطفه چهار – پنج ماهه را می‌کشتند و یک تصادف ساختگی هم ایجاد می‌کردند تا دیه یک انسان کامل بگیرند که همه‌‌شان دستگیر شدند؛ شاید باورت نشود ولی عامل این همه بی‌رحمی و مصیبت علیه خود و دوستانت فقر و بیچارگی است، حالا که به تازگی تصمیم گرفته‌ام از این کار دست بکشم، از استرس و فشار این روزهای بیکاری دارم دیوانه می‌شوم.

منبع: alef.ir

سارقان ۴۰ میلیارد تومان جواهر، الماس و سنگ قیمتی که در پوشش خریدار دست به سرقت زده بودند، شناسایی و دستگیر شدند.

به گزارش باشگاه خبرنگاران، سردار کاظم مجتبایی رئیس پلیس قم گفت:در پی شکایت یکی از همشهریان مبنی بر سرقت جواهرات و سنگ های قیمتی از منزل وی حین انجام معامله توسط دو خریدار به ارزش ۴۰۰میلیارد ریال، با توجه به حساسیت موضوع بلافاصله پرونده در دستور کار تیمی مجرب از مأموران آگاهی استان قم قرار گرفت.

به گفته وی بنابر اظهارات مالباخته، نامبرده قصد فروش اموالی از قبیل زمرد پنج شیر افغان به وزن یک کیلو و دویست گرم، یک قطعه الماس و مقداری سنگ های عتیقه و قیمتی را داشته که سارقان از استان همجوار پس از حضور در قم و منزل وی، با شاکی درگیر و این اموال را به سرقت می برند.

فرمانده انتظامی استان قم افزود:در ابتدا فردی که واسطه این معامله بود شناسایی و در تحقیقات پلیس اظهارداشت هیچ گونه شناختی از متهمان نداشته و صرفاً با یکی از خریداران به صورت تلفنی در ارتباط بوده است.

سردار مجتبایی گفت:مأموران با انجام یک سری اقدامات فنی و اطلاعاتی و با شناسایی محل اختفای متهمان پس از اخذ نیابت قضائی به استان مربوطه اعزام و آنها را پس از دستگیری به استان قم منتقل کردند.

وی ادامه داد: این افراد در پلیس آگاهی و در تحقیقات مأموران اذعان کردند با نقشه قبلی به بهانه خرید سنگ های قیمتی با شاکی قرار گذاشته اند.

فرمانده انتظامی استان قم گفت:پس از استعلام از سازمان میراث فرهنگی و برابر دستور قضائی اموال مذکور تحویل مالباخته شد و متهمان نیز با صدور قرار قانونی راهی زندان شدند.

منبع: alef.ir

رسانه‌های داخلی برزیل از وقوع تیراندازی مرگبار در یک ساختمان مسکونی و کشته شدن دست‌کم ۱۳ تن در این حادثه خبر دادند.

به گزارش ایسنا، بنابر اعلام پلیس برزیل، یک مرد مسلح که نامی از او منتشر نشده‌ است با ورود به یک ساختمان مسکونی همسر سابق، پسر ۸ ساله خود و چند تن دیگر را با شلیک گلوله از پا درآورد.

پلیس برزیل با بیان اینکه ساکنان این ساختمان در حال برگزاری مراسم آغاز سال نو میلادی بوده‌اند، اعلام کرد: این مرد مسلح پس از به قتل رساندن ۱۲ تن دست به خودکشی زد.

همچنین در جریان این حادثه سه نفر دیگر مجروح شدند.

پلیس برزیل اعلام کرده‌ است: شواهد اولیه حاکی از آن است که خشم این مرد به دلیل جدایی از همسرش، علت ارتکاب او به این جنایت بوده‌ است.

به گزارش روزنامه ایندیپندنت، آمار وقوع خشونت‌های خانگی در برزیل بالاست و روزانه حدود ۱۵ زن در این کشور کشته می‌شوند.

منبع: alef.ir

«دکتر قرص ترامادول ٢٠٠ را پودر کرد و داخل لیوان آب ریخت و به من داد؛ دکتر کسی است که دست، پا، دماغ و دندان را می‌شکند و به ازای هر شکستگی ۵٠ هزار تومان دستمزد می‌گیرد. بعد از ترامادول، با انسولین به ساق پایم لیدوکاین تزریق و بعد شروع به ماساژ دادن کرد تا انسولین پخش شود. روی شکم دراز کشیدم، پای راستم را داخل شکم جمع کردم و زیر پای چپ یک بالش گذاشتم تا ضربه به استخوان نازک‌نی ساق پا وارد شود. چشم‌هایم را بستند و یک حوله هم داخل دهانم گذاشتند؛ صورتم روی زمین بود و دست پیمانکار را محکم گرفته بودم، دیگر چیزی نمی‌دیدم ولی همه‌چیز را حس می‌کردم، داشتم خودم را برای ضربه آماده می‌کردم. سه بار میله را آرام روی پایم ‌زد که صدایش هنوز توی سرم است. سه ثانیه طول کشید و میله به پایم نخورد، دانستم موقع ضربه نهایی است و ضربه وارد شد. طرف دست گذاشت روی استخوانم و گفت نشکست و…» اینها حرف‌های جوانی حالا ٢۴ ساله است که در ١٩ سالگی، «آقای دکتر» دست‌و‌پای راستش را شکست و با سنباده ‌درشت، پیشانی، دماغ و گونه‌اش را به‌طور قطری زخمی کرد تا از جنوب ایران برای تصادفی ساختگی راهی خراسان شود. او پس از نخستین تجربه‌ صحنه‌سازی‌اش، معتاد شد تا همین یک‌ سال پیش، وقتی دانشگاهش تمام شد و به انجمن معتادان گمنام ایران پیوست. او حالا به قول خودش ١٣ ماه و ٧ روز است که پاک‌ است. «حسین» حالا در تلاش است که کاری برای خود دست‌وپا کند و اگرچه ماه‌هاست به جایی نرسیده اما همچنان امیدوار است. او در طول این گفت‌و‌گو، با یادآوری دردها و استرس‌های دوران صحنه‌سازی‌اش به‌عنوان مصدوم و پیمانکار، بارها بغض کرد، صدایش را بالا و پایین برد و درحالی‌که سیگاری بین دو انگشت و لبانش در نوسان بود از سردرد بی‌سابقه‌اش گفت و این‌که مصرف مُسکن برایش ممنوع است. او ١٩ سال را در فقر و سختی گذراند اما سودای تغییر وضع خود و خانواده‌اش به هر قیمتی را داشت که به صحنه‌سازی با استخوان و زخم‌های عمقی در پوست رسید. در سال‌های زخم‌سازی و دلالی شکستگی‌های دیگران، بر دانشجویی ١٩ ساله چه گذشته و چه شد که از تجارتی که در آن به فن‌و‌تجربه هم رسید، حالا تصمیم دارد کم‌کم از این کار دست بکشد. داستان نخستین تجربه خودت را ادامه بدهیم؛ ساعاتی قبل از مسافرت به همراه دو نفر دیگر خانه دکتر رفتید که شکستگی‌ها را ایجاد کند. – بله، من دراز کشیده بودم و آرزو می‌کردم که‌ ای‌کاش این‌جا نیامده بودم اما راه برگشتی وجود نداشت چون ضربه اصلی را هم چشیده بودم. بعد از چهار پنج ضربه استخوانم شکست و هنوز صدای چکشش در ذهنم است؛ صدایی تیز که در عمق وجودت، در نهایی‌ترین قسمت ذهنت می‌نشیند. این صدا آنقدر تیز است که به اتاق دیگر که آن دو نفر دیگر منتظر بودند، هم رفت. لحظه‌ای که «چیکه» اتفاق می‌افتد؛ در کمتر از دو ثانیه، کل لباست از عرق سرد خیس می‌شود. بعد پیمانکار یک‌مرتبه من را بغل کرد، سرم را بالا آورد و چند قطره آب داخل دهانم ریخت. جالب این‌که این‌جا هم نگذاشتند من وسایل کار را ببینم و خیلی سریع آنها را زیر فرش قایم کردند چون تمام مراحل را تصویر می‌کنی و برای ضربه دوم فشار عصبی بیشتری وارد می‌شود. مصدوم‌های زیادی را دیدم که موقع ضربه دوم می‌گفتند «غلط کردیم بگذار برویم» و من می‌گفتم «عزیزم چه‌کاری برایت انجام بدهم، تو که ضربه اصلی را تحمل کردی» ولی متاسفانه آنقدر نیاز داشتند و نمی‌خواستند مقابل خانواده خجالت‌زده شوند که تحمل می‌کردند. لحظه وارد آمدن ضربه روی پایم به دو نفر فکر می‌کردم؛ یکی آن خانمی که قرار بود با من زندگی کند و من می‌خواستم از لحاظ مالی مشکلی نداشته باشد و دیگری هم خواهر ١٢ ساله‌ام. از خواهر کوچکم شرم می‌کردم و از تصویر آن خانم قوت ‌قلب می‌گرفتم. پایم که شکست قفل در را باز کردند و من را داخل اتاق دیگر بردند.  نفر بعد هم می‌خواست پایش را بشکند؟ – نه، گزینه بعدی بینی بود چون قرار بود ما روی یک موتور بنشینیم. من آمدم و از کنار در نگاه کردم. نخست پنبه و دستمال‌کاغذی روی چشم‌هایش گذاشتند و چسب زدند؛ نباید ضربه مستقیم مشت یا قفل با دماغ را ببیند چون ناخواسته جاخالی می‌دهد و امکان دارد قفل روی گونه‌‌اش بخورد. به او هم ترامادول خورانده و لیدوکایین تزریق کرده بودند، پیمانکار دست‌هایش را گرفته بود و دکتر گفت که نفس عمیق بکش. از راست با قفل کتابی ضربه زدند و نشکست، بعد سمت چپ و مستقیم. پوست دماغ پاره، غضروف باز و یک تشت تا نصفه از خون پر شد ولی استخوان نمی‌شکست که در نهایت با ضربه نهم که ناگهانی بود شکسته شد.  دکتر چه حال و روزی در این شرایط داشت؛ موقعی که ضربه می‌زد و شکستگی اتفاق نمی‌افتاد؟ – از حال و احساس دکتر برایت بگویم. زمانی که میله را در دست می‌گرفت به اندازه یک‌ لیوان، عرق از سر و صورتش سرازیر بود، همیشه به من می‌گفت: «حسین یک‌زمانی این ظرف من هم پر می‌شود، دیگر نمی‌توانم، این‌قدر استخوان این بچه‌ها زیر دست و پای من خرد شده‌ که دیگر دوام نمی‌آورم. با هر ضربه روانی‌تر می‌شوم.» دکترها هیچ سواد پزشکی هم ندارند ولی باید باتجربه و بی‌رحم باشند، مثلا اگر بیشتر از حد، ضربه وارد کنند استخوان دست یا پا خرد می‌شوند و باید پلاتین گذاشت. اینها حالت یک معتاد را دارند که از جنس‌کشیدن شرمنده هستند و از طرفی مجبور به این کار هم هستند، همیشه عذاب‌ وجدان دارند. این دکتر در بچگی من را بزرگ کرده بود و کامل می‌شناخت، لحظه اول که من را دید ٣٠ ثانیه طول کشید تا بگوید سلام، فقط صورت همدیگر را نگاه می‌کردیم تا این‌که پرسید: «تو این‌جا چیکار می‌کنی حسین؟ تو کجا و این کارها کجا؟ مگه دانشجوی مهندسی نیستی؟» دوستم را به اتاق دیگر بردند (با خنده می‌گوید به بخش) و حالا نوبت دست من بود. به‌طور خلاصه گفتی که ساعت ١٢ ظهر خانه دکتر رفتید؛ دست‌وپای تو با دست و دماغ دوستت را شکستند و ساعت ۴ عصر از آن‌جا خارج شدید؟ – بله. به سمت شهری در خراسان جنوبی راه افتادیم. پیمانکار یک پژوپارس داشت. این کار کلا سه بخش دارد؛ شکستگی، صحنه‌سازی و بعد از این دو مرحله نوبت به پیگیری‌های اداری و بیمه‌ای می‌رسد. بخش اول با همه دردها، ترس‌ها و واهمه‌هایش تمام شد. من هنوز که هنوز است صدای چیکه میله را فراموش نکردم و حاضر نیستم به بهای ٢٠٠ میلیون این کار را انجام دهم. ساعت ٨ صبح رسیدم و تا ساعت ١٠ یک موتورسیکلت تهیه کردیم. نحوه کار به سه صورت است: پیاده، با خودرو و با موتور؛ پیاده باید خودش را جلوی یک ماشین بیندازد، موتورسوار باید موتور را به ماشین بزند و با ماشین هم باید با سرعت ١٠٠ کیلومتر با خودروی دیگری تصادف کرد یا مثلا از دره‌ای پرت شد یا سر پیچ با سرعت بچرخد که صحنه واقعی ساخته شود. بهترین مورد موتورسیکلت است و قولنامه‌اش باید به نام یکی از مصدومین باشد. موتور را دست دوم خریدیم. با این دست و پای شکسته، شب در ماشین و جاده اذیت نشدید؟ – من دستم را با کمربند بستم و چون مورفین مصرف کرده بودیم، راحت خوابیدیم. بعد از این‌که موتورسیکلت را خریداری کردید چه شد؟ – منتظر گرگ‌ومیش شدن هوا شدیم چون نباید کسی قبل از تصادف ما را با دست و صورت زخمی می‌دید. خلاصه پیمانکار از صندوق ماشین دو سنباده، یکی نرم و دیگری زبر درآورد. یک قوطی آب‌میوه هم گرفت و قسمتی از بدنه‌اش را کند. حالا نوبت زخم‌های ریز بود که معمولا جاهایی که استخوان هست صورت می‌گیرد مثل پیشانی، گونه، پشت ران و پشت گوش. این زخم‌ها باید قبل از تصادف باشند که اورژانس مشکوک نشود چرا این زخم‌ها کهنه هستند؟ اول با سنباده زبر پیشانی سمت راست، دماغ و گونه چپ من را زخم کرد بعد با تکه قوطی، زخم‌ها را عمیق‌تر کرد و در مرحله بعد هم با سنباده نرم پوست، مو و خون زخم‌ها را یکی می‌کرد. این کار را روی قوزک پا، ران و ساعدم هم انجام داد. باید همه‌چیز طبیعی باشد چون اگر یک مرحله را به‌درستی انجام ندهی تمام این دردها و سختی‌ها بی‌حاصل می‌شود. سه‌پشته سوار موتور شدیم. نفر سوم چه شکستگی‌هایی داشت؟ – نفر سوم فقط یک‌سری زخم توی صورت، گردن و دست‌و‌پا داشت چون قرار بود تصادف طوری باشد که به او آسیب زیادی وارد نشود. خلاصه گشتیم و گشتیم تا یک صحنه مناسب پیدا کنیم. پیمانکار هم سوار یک ماشین و پشت‌ سر ما از طریق تلفن هی استرس و فشار وارد می‌کرد که اگر امشب انجام نشود باید برگردیم به شهر خودمان. آخرش هم نشد چون از شانس بد زنجیر موتور پاره شد. حالا سه مصدوم با سروصورت زخمی و دست‌و‌پاهای شکسته بودید. – بله. به هر مصیبت و زحمتی که بود، موتور را به خانه بردیم (یکی از فامیل‌های پیمانکار، دانشجو بود و یک خانه داشت)، فشار روحی به‌ اندازه فردی داشتیم که داشت بالای دار می‌رفت، چون نمی‌دانستیم قرار است چه بشود. قرار بود با سرعت ٧٠-۶٠ کیلومتر به یک خودرو بزنیم و هر چیزی ممکن بود؛ امکان داشت با سر به جدول بخوریم و بمیریم، یا قطع‌نخاع شویم یا مثلا خودرو پشت سر از روی ما رد شود. فقط کسی می‌تواند فشار، استرس و درد روحی‌ آن شب ما را بفهمد که قبلاً تجربه کرده باشد، بدترین شب عمرم بود. پس روز اول، کارتان انجام نشد و منتظر فردا ماندید؟ – بله شب وحشتناکی بود و من گفتم می‌خواهم دندانم را هم بشکنم. خلاصه کلی چکش زدند و دندان نشکست تا درد دندان هم به دست‌و‌پای شکسته و بدن تماماً زخمی اضافه شود. پیمانکار هم مدام تکرار می‌کرد که فردا آخرین فرصت است و اگر انجام ندهید، باید برگردیم، می‌گفت، من گزینه‌های بهتری دارم که مثل شما بی‌جرأت نیستند؛ خیلی فشار عصبی وارد می‌کرد. خلاصه ساعت ۵ صبح خون‌های خشک روی زخم‌ها را کَندیم و دوباره سنباده زدیم که دردش از مرتبه اول هم بیشتر بود. بیرون آمدیم و باید خودرویی که درحال رانندگی به‌ صورت خلاف است، پیدا می‌کردیم. تماس‌ها و فشارهای پیمانکار هم ادامه داشت. دوستم با دست‌ و دماغ شکسته، راننده موتور بود و با دو انگشت کلاج می‌گرفت، من وسط با تلفن حرف می‌زدم و یکی با زخم‌های کمتر پشت سر من بود. چندین خیابان را گشتیم و موردی را پیدا نکردیم یا پیدا شد و راننده ما ترسیده بود. باید شانس می‌آوردیم و راننده خودرو بیمه می‌داشت، چون ما حاضر نبودیم از فرد پول بگیریم، هدف ما بیمه بود. ما حتی پولی را که راننده ضرر می‌کرد، به‌گونه‌ای که مشکوک نشود، به او می‌دادیم. رفتیم داخل سینه یک خودرو که از پارک خارج شد، ولی راننده خودرو ترمز زد. خودروی دوم را رد کردیم که پیمانکار تماس گرفت و گفت، برگردید تا برویم به شهرمان. دوستم صدای تلفن را می‌شنید و یک‌مرتبه من متوجه شدم که پخش زمینیم. شانس آوردیم که خودرویی پشت سر ما نبود. مردم جمع شدند و هرکسی فیلم می‌گرفت یا برای خودش نظر می‌داد؛ می‌گفتند، اینها مست بودند، نگاه این جاده‌ها با جوان‌های مردم چه می‌کنند، وای به حال مادر این سه جوان … خلاصه یک پیرزن داد زد که شما چقدر حرف می‌زنید، یکی زنگ بزند اورژانس، نمی‌بینید این سه جوان دارند پرپر می‌شوند؟ حسین در نهایت از پروژه اول خود به ١٣‌ میلیون تومان در سال ٩١ می‌رسد که «تا چشم به هم زد در طول دو روز ۵‌ میلیون را بین دوستان و فامیل‌های خیلی نیازمندش تقسیمش کرد.» او بعد از تابستان‌ سال ٩١ به دانشگاه محل تحصیلش برگشت و کار را ادامه داد اما این‌بار درمقام پیمانکاری که سعی می‌کرد عادل باشد و رفتاری را که با او انجام شد، با مصدومانش تکرار نشود. او تا دو سال بعد پیمانکاری را با سختی‌ها و جزئیات مختص به‌خود انجام و در این مدت تصادف ساختگی ٨ نفر را به قول خودش مدیریت کرد؛ اما از نظر این فرد باتجربه، دلیل کسانی که این کار را انجام می‌دهند، چیست و خودش به‌شخصه چه دلایلی برای این کار داشت؟ – یادم است دانشجو بودم و به یک خانمی علاقه‌مند شدم که با هم رابطه برقرار کردیم و بحث ازدواج مطرح شد. به ‌دلیل این‌که پدرم نمی‌توانست کمک مالی کند، احساس کردم پیش این خانم دارم کم‌ می‌آورم، احساس کردم این خانم که من الان به او قول ازدواج دادم، علاوه بر نیاز عاطفی، حمایت مالی هم می‌خواهد. علاوه ‌براین، پدرم هم تمام عمر کارگری کرده و دیسک کمر هم داشت و من می‌خواستم یک دستگاه بلوک‌زنی برایش بخرم، اما یکی از رفیقانم داخل این کار بود و پول به دست می‌آورد؛ این‌که او چطور وارد این داستان شد، خودش قصه مفصلی دارد. اول خیلی با این کار مشکل داشتم، چون ترس و عذاب‌وجدان زیادی داشت. من رفیقی داشتم که شرایط مالی خوبی نداشت ولی چندان تحت‌فشار نبود. او از این کار لذت می‌برد، لذت‌بردن از این‌که تو داری یک کار غیرقانونی انجام می‌دهی و هرجایی هم که می‌نشست، با افتخار این کار را تعریف می‌کرد و می‌گفت، من درگیر یک خلاف بزرگ شدم اما برای من و خیلی‌های دیگر همان نیاز مالی مطرح بود. غیر از این دلایل، به‌ نظرت تشدید اختلاف طبقاتی هم در راه‌افتادن این جریان تأثیرگذار بوده، این‌که فرد با نیت اعتراض به اختلاف طبقاتی موجود دست به چنین کاری بزند؟ آدم‌های درگیر این کار ، خوشبختانه یا متأسفانه آدم‌های اهل اندیشه نیستند که مثلا بگویند من این کار را می‌کنم تا مبارزه‌ای انجام بدهم و این‌که چرا این افراد درگیر فکر نمی‌شوند، نمی‌دانم. این افراد فقط به دلیل نیاز مالی و احساس قدرت‌کردن و دلایل اینچنینی دست به این کار می‌زنند. پیمانکار به‌طورکلی چه کاری انجام می‌دهد؟ – به ‌قولی دلال است؛ هزینه کار را پرداخت می‌کند و مسائل اداری را دنبال می‌کند و درنهایت ۶٠ تا ٧٠‌درصد پول را برمی‌دارد. یک‌هفته، دوهفته درگیر است و سود بیشتری نسبت به مصدوم می‌کند. به صورت قطع ۶٠درصد پول دریافتی به پیمانکار می‌رسد و من حتی کسانی را می‌شناسم که ٧٠ تا ٧۵‌درصد پول را برمی‌دارند. پس پیمانکار با دلالی به سود زیادی می‌رسد و با یک هفته کار به ٣٠‌میلیون یا بیشتر می‌رسد، بدون این‌که آسیبی به خود برساند. پیمانکار معمولا خودش قبلا مصدوم بوده، یعنی به‌عنوان مصدوم اقدام به صحنه‌سازی کرده؟ – ٩۵‌ درصد پیمانکارانی که من می‌شناسم، قبلا این کار را انجام دادند. دونوع حساب کتاب و پیمانکاری داریم: یکی این‌که پیمانکار از اول شرط می‌گذارد که پول را که از بیمه گرفتیم، ۶٠ درصد به من می‌رسد و عده دیگری هم هستند که از قبل تعیین می‌کنند که مثلا ما به ‌ازای شکستن هر دست یا پا به تو ٣ میلیون یا به ازای هر زخم درصورت یا بدن فلان مقدار پول می‌دهیم و خودش برای همین دست ١٢‌ میلیون از بیمه می‌گیرد. درنوع دوم اینطور نیست که پیمانکار پول را قبل از کار بدهد و اگر کار انجام شود و او به پول برسد، حق مصدوم را متناسب با قرارداد پرداخت می‌کند. مصدوم هیچ‌وقت بیشتر از ۵٠‌درصد دریافت نمی‌کند ولی یکی مثل من که قبلا سختی‌های زیادی را تحمل کردم، هزینه‌ها را خودم انجام می‌دادم و ۵٠درصد یا بیشتر را به مصدوم می‌دادم. چه می‌شود که افراد، مصدوم یا پیمانکار به این راه برای پول درآوردن روی می‌آوردند؟ – تمام کسانی که من می‌شناسم، نان‌آور یک خانواده هستند؛ طرف پدرش را از دست داده یا این‌که دیگر نمی‌تواند کار کند و سرپرست چندین نفر درخانواده است و مجبور می‌شود به سمت این کار بیاید که پولی را به دست آورد که با آن کار دیگری را شروع کند. خیلی‌ها برای این‌که شروع به کشاورزی کنند، مجبور شدند که به سمت این کار بیایند. درشهر ما این‌قدر پول کم است و این‌قدر پول‌ درآوردن سخت است و ازطرفی کارهایی که درشهر بزرگ وجود دارد، آن‌جا وجود ندارد، بنابراین طرف مجبور می‌شود که به خلاف روی بیاورد و یکی از معدودخلاف‌هایی که هنوز می‌توان از آن پول درآورد، همین صحنه‌سازی است. جالب است که حتی وقتی فرد واقعا تصادف می‌کند و استخوان‌هایش داخل تصادف می‌شکند، قاضی می‌گوید که تو صحنه‌سازی کردی. مراحل اداری چگونه است و چطور باید مقابل مأمور آگاهی، قاضی و دفتر بیمه نقش بازی کند ولی با همه این تجربه‌ها، از کارش کنار کشیده است، چرا؟ – الان دیگر استخوان نازک‌نی جواب نمی‌دهد و قاضی می‌فهمد. باید گردن یا استخوان‌های اصلی را بشکنی که کار بسیار سختی است. من الان نگران افرادی هستم که وارد این کار می‌شوند، از طرفی امکان دستگیری و جریمه‌های سنگین هم وجود دارد؛ خشونت، درد و رنجی در وجود تو نهادینه می‌شود که تا همیشه آزارت می‌دهد. خیلی‌ها پیشنهاد دادند ولی انگار چیزی در وجود من می‌گوید که دیگر نباید تکرار شود. ترس هم وجود دارد. همین تابستان گذشته در شهر ما چهار زن را دستگیر کردند؛ اینها با همدستی شوهرشان نطفه می‌کاشتند و پس از چهارماه با ضربه پای شوهر نطفه چهار – پنج ماهه را می‌کشتند و یک تصادف ساختگی هم ایجاد می‌کردند تا دیه یک انسان کامل بگیرند که همه‌‌شان دستگیر شدند؛ شاید باورت نشود ولی عامل این همه بی‌رحمی و مصیبت علیه خود و دوستانت فقر و بیچارگی است، حالا که به تازگی تصمیم گرفته‌ام از این کار دست بکشم، از استرس و فشار این روزهای بیکاری دارم دیوانه می‌شوم.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایران خبر، هنوز به طور کامل مشخص نیست که چه اتفاقی می افتد زمانی که سردرد بروز می کند اما محتمل ترین توضیح این است که تورم رگ های خونی منجر به کشش اعصاب اطراف آنها و شلیک کردن سیگنال های درد می شود. با این حال رایج ترین توضیحاتی که سردردها در مورد وضعیت سلامتی تان به شما می دهند از این قرارند:

استرس بیش از حد: سردرد و استرس یک چرخه معیوب به وجود می آورند؛ به این معنی که قرار گرفتن در معرض استرس باعث سردرد می شود و سر درد استرس را تشدید می کند. تنها راه مبارزه با سردردهای ناشی از استرس، مقابله با عوامل تنش زا در زندگی است.

کم آبی بدن: هنوز علت ارتباط بین کم آبی بدن و بروز سردرد به طور کامل مشخص نشده است اما کارشناسان بر این باورند که کاهش حجم آب بدن به معنای رسیدن اکسیژن کمتر به مغز و در نتیجه بروز سردرد است. به طور متوسط مصرف هشت لیوان آب در روز برای یک فرد بالغ در شرایط عادی توصیه می‌ شود. به ویژه اگر دچار سردرد شده‌ اید سعی کنید آرام ‌آرام اما مداوم آب بنوشید تا سردردتان برطرف شود.

کم خونی: کم خونی شدید به ویژه مشکلات خونی ناشی از فقر آهن عاملی برای بروز سردرد است. سردردهای ناشی از کم خونی اغلب به طور پی در پی و همراه با کم اشتهایی است.

بیماری های مزمن: سردرد می تواند عارضه جانبی برخی از بیماری های مزمن از قبیل فیبرومیالژیا، لوپوس یا دیابت باشد. سردردهای مزمن ناشی از بیماری های زمینه ای نیاز به پیگیری های پزشکی دارد.

مشکلات سینوس: سردردهای سینوسی همیشه با گرفتگی مخاط بینی و سنگینی سر همراه هستند. این سردردها در محل سینوس یعنی دور چشمها، گونه ها و پیشانی رخ می دهد. دردهای سینوسی با تنگی نفس، کاهش حس بویایی، گرفتگی بینی و غلظت و تیره شدن مخاط بینی همراه است. در اول صبح این دردها شدیدتر است، و هنگامی که سر رو به پایین خم شده است و حتی در هوای مرطوب، دردناک تر می شود.

نوشیدن کافئین بیش از حد: مصرف بیش از حد کافئین باعث انقباض عروق در رگ های خونی می شود. از آنجا که کافئین یک محرک قوی است، می تواند با ایجاد فشار در گیرنده های مغزی باعث سردرد شود. البته به مبتلایان به سردرد نمی توان گفت به طور کامل کافئین را ترک کنند چون این روند خود یک چرخه معیوب ابتلا به سردرد را ایجاد می کند. توصیه ها مبتنی بر کاهش تدریجی مصرف کافئین به دو فنجان در روز است.

مصرف بیش از حد مسکن ها: تحقیقات نشان می دهد که صرف بیش از ۲ بار در هفته قرص مسکن برای درمان سردرد، خود زمینه ساز ایجاد سردرد می ‌شود که به آن سردرد وابسته به دارو می گویند. اگر فرد حداکثر دو روز در هفته دچار سردرد می‌ شود، نباید خودسرانه مسکن مصرف کند و باید تحت نظر پزشک باشد.

منبع: irankhabar.ir

این روزها رسانه‌ها از آگهی فروش مدرسه غیردولتی فعال در مقطع پیش دبستانی و دبستان با ۱۰۶ دانش‌آموز گزارش می‌دهند؛ اقدامی که کارشناسان از آن با عنوان مدل کوچک شده واگذاری مدارس از سوی آموزش و پرورش به مؤسسان مدارس غیردولتی یاد کرده‌اند.

 روزنامه جوان نوشت: این روزها رسانه‌ها از آگهی فروش مدرسه غیردولتی فعال در مقطع پیش دبستانی و دبستان با ۱۰۶ دانش‌آموز گزارش می‌دهند؛ اقدامی که کارشناسان از آن با عنوان مدل کوچک شده واگذاری مدارس از سوی آموزش و پرورش به مؤسسان مدارس غیردولتی یاد کرده‌اند.

مسئله‌ای که به دنبال پیگیری رسانه‌ها از سوی رئیس سازمان مدارس غیردولتی و توسعه مشارکت‌های مردمی تخلف قانونی محرز و قابل پیگرد خوانده شده است.

 طی روزهای گذشته یک مؤسس مدرسه غیردولتی در استان البرز با انتشار آگهی اقدام به فروش یک مدرسه با هفت پایه تحصیلی دانش‌آموز کرده است. این مؤسس مدرسه غیردولتی در آگهی فروش مدرسه خود آورده است: «مدرسه غیرانتفاعی از پایه پیش دبستان تا ششم ابتدایی فعال با هفت سال سابقه و با تمام امکانات و مجوز واگذار می‌شود. مدرسه واقع در فردیس کرج با سوددهی روزافزون.»

آگهی‌دهنده در خصوص فروش مدرسه گفته است: «دبستان مورد نظر از دوره پیش دبستانی تا ششم ابتدایی ۱۰۶ نوآموز و دانش‌آموز دارد. این مدرسه در یک ساختمان استیجاری فعالیت می‌کند و قیمت نهایی تعیین شده برای آن ۶۰۰ میلیون تومان است. امتیاز آن را نیز از حقیقی به حقوقی تغییر می‌دهیم و آن را به صورت دائمی منتقل می‌کنیم تا هیچ مشکلی پیش نیاید. شهریه پیش دبستانی یک میلیون و ۳۰۰ هزار تومان و هر پایه ابتدایی ۲ میلیون تومان است. ضمن اینکه حاضر هستند تا ۳۰۰ میلیون تومان دریافت کنند و ۵۰ درصد امتیاز را واگذار کنند.»
 
اینها نمونه‌هایی از بخش خصوصی هستند که آموزش و پرورش برای برون‌رفت از مسائل مالی خود دست به دامن آنها شده حتی به قیمت درافتادن با بنیاد تعلیم و تربیت؛ بخش خصوصی‌ای که با وجود تمام تسهیلات در نظر گرفته شده توان اداره خود را هم در این حوزه ندارد. آیا مدرسه مزبور صلاحیت تأیید حداقل صلاحیت‌های حرفه‌ای و آموزشی و تربیتی متقاضیان خرید این مدرسه را دارد؟ چه تضمینی وجود دارد که سایر مؤسسان مدارس غیردولتی بعد از بهره‌برداری از تسهیلات و امتیازات دولتی در صورت ناتوانی در اداره مدرسه آن را به فروش نگذارند؟
 

منبع: alef.ir

مرکز پایش آلودگی هوای محیط زیست استان تهران، شاخص آلودگی هوای پایتخت را ۱۴۲ و در وضعیت «ناسالم برای گروه‌های حساس» اعلام کرد.

به گزارش مهر، محمد رستگاری معاون پایش و نظارت اداره کل محیط زیست استان تهران گفت: وضعیت کیفی هوای تهران در ۲۴ ساعت گذشته منتهی به ساعت ۱۱ مورخ سیزدهم دی ماه ۹۵ در وضعیت «ناسالم برای گروه‌های حساس» بوده است.

وی افزود: در این بازه زمانی وضعیت آلاینده منواکسیدکربن پاک (۳۷)، ازن پاک (۱۶)، دی اکسید نیتروژن سالم (۷۷)، دی اکسید گوگرد پاک (۲۵)، ذرات معلق با قطر کمتر از ١٠ میکرون سالم (۸۵) و ذرات معلق با قطر کمتر از ۲/۵ میکرون ناسالم برای گروه‌های حساس (۱۴۲) بوده است.

منبع: alef.ir

علیرضا خرم​روزروزنامه بهارعقاید، سلایق و ارزش‌ها زیربنای هویت افراد یک جامعه را تشکیل می‌دهند. به همین منوال نیز هویت ملی ساخته می‌شود. تکثر عقاید همواره به عنوان اصلی بدیهی در تمامی ابعاد زیست بشری رشد و گسترش داشته است. تکثر عقاید اگر بتواند در مسیر صحیح خود شناخته شود، قادر است سرعت رشد فکری جامعه را به طرز قابل توجهی افزایش دهد.برترین پیامد تکثر عقائد  در امر گفتگوی میان ملت‌ها و رشد فرهنگ استدلال و منطق در ادبیات اجتماعی است. همواره نگاه هیجانی و ایدئولوژیک همراه با تعصب بی‌اندازه، آسیبی بوده است که تکثر عقاید را به جنگ اعتقادات بدل نموده است.  این آسیب نه تنها مانع رشد فرهنگ اجتماعی شده، بلکه زمینه حذف قدرت تفکر را در عرصه ملی افزایش داده است و نتیجه کاربردی آن سعی طرفین درگیر در امر منازعه ذهنی در حذف یکدیگر است.امنیت اجتماعی از مقولاتی است که به طرز مستقیمی با این مسئله ارتباط دارد. ابتدا باید به بررسی دو سطح تحلیل در حوزه امنیت اجتماعی بپردازیم و سپس تکثر عقاید را در بستر آن جستجو نماییم. در سطح تحلیل اول، امنیت اجتماعی حاصل همگونی عقاید تلقی می‌گردد و نتیجه آن همسان‌سازی ذهنی و فکری آحاد جامعه است. در این تعریف هرگونه بیان متفاوت عامل برهم زننده‌ی اجتماعی است و امکان بحث و بررسی مبانی فکری اطراف منازعه وجود ندارد. در این نوع تفکر تمامی اطراف درگیر، نه به دید گفتگو بلکه با نگاه حذف رقیب به آن می‌نگرند. حاصل این سطح تحلیل در موضوع امنیت اجتماعی؛ عدم توازن ذهنی جامعه و به تبع آن ناامنی محتمل است. عدم امکان بروز عقاید چالشی خواهد شد که گریبان‌گیر تمامی سطوح ملی خواهد بود، این در حالی است که با اندکی تسامح و نگاه واقع بینانه و با تنها ابراز اعتقاد به یک سلیقه امکان تخلیه روانی جامعه و به تبع آن ایجاد نظم فکری و در نهایت امنیت اجتماعی فراهم می‌شود. سطح تحلیل دوم، امنیت اجتماعی را حاصل بستر‌سازی جهت ابراز عقاید مختلف می‌داند و آن را ضامن آرامش روانی جامعه معرفی می‌کند. در این سطح تحلیل بروز عقاید، خود را در قالب‌های مشروع و قانونی  به دور از هیجانات موضعی نشان می‌دهد و بررسی و بحث درباره‌ی آنها با آزادی کامل در چارچوب حفظ امنیت ملی صورت می‌پذیرد. تکثر عقاید همان گونه که به نظر می‌رسد در وهله اول در سطح تحلیل دوم قابل بحث و بررسی است و رشد آن با نگاه دوم نه تنها مانع آشوب است، بلکه ضامن امنیت اجتماعی است.  از سوی دیگر  ابراز این عقاید سازمان‌های تصمیم گیر  و سیاست ساز در حوزه امنیتی را قادر می‌سازد تا با بررسی عقاید سیال در ساحت ملی به دید واقع بینانه‌تری برسند. این امر می‌تواند ویژگی عمق و پایداری را برای کشور به ارمغان بیاورد و ضمانت و صیانت از محیط جامعه را به همراه داشته باشد. چارچوبی که در این زمینه نباید از آن غافل بود از قبیل؛ در چارچوب قانون بودن، احترام به عقاید مخالف و حراست از اتحاد جامعه در راستای عدم سوء استفاده از محیط منطقی گفتگو مورد نظر است و باید جهت رشد بستر گفتگوی منطقی به آن پایبند بود

منبع: baharnews.ir