بایگانی دسته ی : جامعه

عربستان پس از مسمومیت غذایی دست کم ۱۵۰ نفر از شهروندانش، وضعیت آماده باش بهداشتی اعلام کرد.

به گزارش ایرنا، مسمومیت شمار زیادی از شهروندان سعودی در شهر ‘ترابه’ حدود ۱۰۰ کیلومتری شرق ‘طائف’ در جنوب غربی عربستان اتفاق افتاده است.

خبرگزاری رسمی عربستان اعلام کرد که ۱۵۰ نفر در نتیجه خوردن غذای مسموم در یک رستوران بیمار شده اند.
پایگاه اینترنتی سبق عربستان نیز که به دولت این کشور نزدیک است، آمار مسموم شدگان را ۱۷۵ نفر و در نتیجه استفاده از ساندویچ های شرکت ‘شاورما’ اعلام کرد.

خبرگزاری عربستان اضافه کرد که ‘خالد الفیصل’ امیر مکه دستور تحقیق و تفحص در این زمینه را داده و تهدید کرده است که عاملان حادثه مسمومیت غذا به اشد مجازات محکوم خواهند شد.

بر اساس این گزارش، شمار زیادی از مسمومان در بیمارستان ها بستری شده اند.

پیشتر نیز موارد دیگری درباره بیماری های ناشی از غذای بی کیفیت و ناسالم در عربستان منتشر شده است. در شهریور ماه سال جاری، رسانه های عراقی از مسمومیت زائران این کشور در عربستان خبر دادند.

منبع: alef.ir

رئیس پلیس فتا تهران بزرگ گفت: فردی که با انتشار فیلم‌های جعلی در جهت تخریب اعتبار شرکتی ، موجب ضرر و زیان آن شرکت شده و اعتبار آن را خدشه‌دار کرده بود در چنگال قانون قرار گرفت.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی پلیس فتا، سرهنگ محمدمهدی کاکوان اظهار کرد: این فرد به تهیه و انتشار ویدیو، علیه یکی از شرکت‌های آبمیوه سازی اقدام کرده بود.

وی اظهارکرد: شکایتی از یک شرکت آبمیوه‌سازی معتبر به این پلیس واصل شد که در آن ، نماینده حقوقی شرکت بیان نمود، با عنایت به سابقه فعالیت چندین ساله شرکت آبمیوه‌سازی ، اخیرا شخص یا اشخاص ناشناسی اقدام به تهیه و ضبط ویدئو با موضوع فاسد بودن آبمیوه خریداری شده از شرکت و انتشار ویدئو دارای محتوای اعلامی در شبکه‌های اجتماعی کرده اند و این موضوع باعث ضرر و زیان مادی و اعتباری به شرکت شده است.

این مقام انتظامی افزود‌: در این خصوص بدوا اقدام به بررسی و مستندسازی ویدئو اعلامی کرد و اقدامات، جهت شناسایی شخص اصلی انتشار دهنده ویدئو اعلامی، آغاز که منجر به شناسایی متهم شد و با هماهنگی و دستور قضایی متهم به پلیس ، احضار شد .

وی ادامه داد : این شخص، ابتدا اقدام به انکار اتهام خود کرد ولی برابر ارائه ادله دیجیتال پلیسی به عمل خود معترف شد و انگیزه خود را اخاذی از شرکت‌ها عنوان کرد؛ لذا پرونده به همراه متهم به دادسرا ارسال شد و از سوی مرجع قضایی مورد رسیدگی قرار گرفت.

سرهنگ کاکوان به شهروندان توصیه کرد که در صورت مواجهه با موارد مشکوک از طریق سایت پلیس فتا به نشانی www.cyberpolice.ir قسمت ثبت گزارشات مردمی می‌تواند موضوعات مطرحه را اعلام کنند.

منبع: alef.ir

دادستان عمومی وانقلاب کرج  گفت:با وصول شکوائیه فردی مبنی بر مفقودی دخترش و عدم مراجعه وی به منزل پرونده مطروحه در بازپرسی شعبه ۲۱ مورد رسیدگی قرارگرفت.حاجی رضا شاکرمی افزود: در تحقیقات بعمل آمده همسراین زن با صدور دستور جلب دستگیر و در تحقیقات مقدماتی به قتل همسرش اقرار کرد.دادستان کرج اضافه کرد: بازپرس جهت کشف جسد و صحت و سقم اظهارات متهم با همراهی گروه عملیات ویژه اداره آگاهی در محل حاضرو جسد کشف شد.این مقام قضایی ادامه داد: در ادامه تحقیقات اتهام قتل عمدی به متهم تفهیم و قرار بازداشت موقت روانه زندان شد. گفتنی است پرونده در جریان رسیدگی است.

منبع: baharnews.ir

روزنامه «ایران» می‌افزاید: نرگس فرزند پزشکی است که خودش از او با تعبیر «حسن آقا» یاد می‌کند. مردی که نزدیک‌ترین کسانش تا بعد از مرگش متوجه نشدند او برای کارگر افغانستانی خانه‌شان، یک خانه خریده است. وقتی خبر اتهام نرگس به قتل یک کودک به جهان مخابره شد بازتاب بسیار گسترده‌ای یافت اما اعتراض‌های جهانی هنوز نتوانسته است از سد مافیای قبیله‌ای رایاگادا در هندوستان بگذرد. «نرگس کلباسی اشتری» آنطور که «حسن نوریان» سرکنسول ایران در حیدرآباد می‌گوید، این روزها منتظر تعیین جلسه اول دادگاه تجدید نظر برای فرجام‌خواهی است. مافیای قبیله‌ای رایاگادا در هندوستان همه راه‌های نجات نرگس را بسته است. نرگس دو سال گذشته درگیر اتهام قتل غیر عمد کودکی شده است که هنوز جسد آن پیدا نشده تا این سؤال پیش بیاید که آیا واقعاً چنین اتفاقی افتاده است؟ نرگس سال‌ها در انگلیس زندگی کرده، برای همین وقتی دادگاه رایاگادا حکم داد که او باید یک سال در زندان وحشتناک رایاگادا سرکند با انتشار نامه‌ای در فضای مجازی از دوستان و سفارت انگلیس در هند درخواست کمک کرد، ولی سفارت انگلیس توجهی به این درخواست نکرد و نرگس کلباسی موضوع را با سفارت ایران در دهلی نو مطرح کرد. سفارت ایران به سرعت برای او پاسپورت ایرانی صادر کرد و حسن نوریان سرکنسول جمهوری اسلامی ایران در حیدرآباد هم مسئول رسیدگی به این پرونده شد. درخواست‌ها باعث ورود «محمدجواد ظریف» وزیر امور خارجه به موضوع نرگس شد و او در توئیت‌هایی از مسئولان سیاسی هند خواست تا پرونده نرگس را دنبال کنند. پس از آن بود که «سوشما سواراج» وزیر امور خارجه هند با انتشار پیامی در توئیتر خود نوشت: «من از دولت ایالت اودیسا درخواست کردم تا یک گزارش در مورد پرونده نرگس اشتری ارائه دهد.» سواراج همچنین نامه محمد جواد ظریف و بوریس جانسون وزیران امور خارجه ایران و انگلستان و «سواراب کومار» سفیر هندوستان در ایران را تگ کرد. این مسأله نرگس را بسیار خوشحال کرد اما خوشحالی او تنها یک روز طول کشید. سواراج فردای آن روز در توئیترش نوشت «پرونده نرگس کلباسی در حال حاضر تحت بررسی و قضاوت قرار دارد و از این رو، وی نمی‌تواند کمکی به حل این پرونده کند.» عقب‌نشینی وزیر خارجه هند به اعتراض نرگس منجر شد و او هم در پیامی سایبری به سواراج نوشت که یک‌طرفه قضاوت نکند: «اجازه بدهید از طرف من هم برای شما داستان توضیح داده شود. من درگیر یک «پاپوش» شدم. چرا کسی حاضر به شنیدن حرف‌های من نیست؟» نرگس کلباسی همچنین در هنگام سفر وزیر امور خارجه ایران به هند ملاقاتی با ظریف داشت. محمدجواد ظریف در این دیدار و در پاسخ به نامه تعدادی از هنرمندان، اساتید و حقوقدانان درمورد نرگس کلباسی ایرانی نیکوکار در هند اعلام کرد که وزارت امور خارجه حمایت از شهروندان ایرانی مقیم خارج را وظیفه خود می‌داند و از همه توان و ظرفیت خود برای حمایت از آنان و استیفای حقوق‌شان استفاده خواهد کرد. کسانی که به ظریف نامه نوشته‌اند، جمعی از فعالان عرصه فرهنگ و هنر و حقوقدان‌ها هستند که از او خواسته‌اند با استفاده از ظرفیت‌های دیپلماسی بین‌المللی و عمومی تا حصول نتیجه نهایی و احقاق حق «نرگس کلباسی» تلاش کند. محمود فرشچیان، عزت‌الله انتظامی، لوریس چکناواریان، مجید انتظامی، رخشان بنی‌اعتماد، پرویز پرستویی، مینو خالقی، حمید فرخ‌نژاد، اصغر فرهادی، مهتاب کرامتی، رضا کیانیان، مجید مجیدی و… از جمله امضاکنندگان این نامه هستند. همزمان با اکران فیلم سینمایی «سلام بمبئی» نخستین همکاری مشترک ایران – هند گروهی از بازیگران هندی به ایران آمدند و قول کمک برای رهایی نرگس را دادند هرچند هیچ خبری از آنها پس از بازگشت به هند به گوش نرسید. با «نرگس کلباسی اشتری» در حالی گفت‌و‌گو می‌کنم که با سفارت ایران در دهلی نو در «کنسولگری» حیدرآباد ساکن شده است. می‌گوید حال خوشی ندارد اما در این شرایط باز هم دست از کمک به کودکان برنداشته است. او در حیدرآباد هم به کودکان آموزش زبان می‌دهد. جایی گفته‌اید که اصلاً دوست ندارید به زندان «رایاگادا» بروید؟ مگر زندان رایاگادا را می‌شناسید؟ بله ما به زندانیان آنجا کمک می‌کردیم. ماهی یکبار به آنجا می‌رفتیم و به زندانی‌ها غذا می‌دادیم. من از زندان رفتن نمی‌ترسم، از زندان رایاگادا می‌ترسم، چون می‌دانم در آنجا چه خبر است. در زندان رایاگادا اوضاع خوب نیست، از ایدز و هپاتیت تا تجاوز روزانه به زنان و… وحشتناک است. هنوز خیلی برنامه‌ها در سر دارم. نمی‌خواهم به این زودی و با بیماری بمیرم. بچه‌هایی دارم برای عشق ورزیدن، دوست دارم بزرگ شدن آنها را ببینم. با وجود این گفتید اگر به یک سال زندگی در زندان رایاگادا محکوم شوید به زنان آنجا زبان آموزش می‌دهید. بالاخره یک سال که نمی‌توانم بیکار باشم. بنابراین هر خانمی که بخواهد به او زبان یاد می‌دهم. از تجربیات اجتماعی خودم برایشان خواهم گفت و تلاش می‌کنم کاری کنم که پس از آزادی روزهای بهتری داشته باشند. در پست‌های اینستاگرامتان خیلی نگران خانه‌ای هستید که برای بچه‌ها ساخته‌اید. الان در چه وضعیتی است؟ خانه دوم را می‌گویید. آنجا ۲۵ کارمند داریم که هنوز کار می‌کنند. هر روز با کارمندان مرتب حرف می‌زنم و کارها مثل قبل پیش می‌رود. حقوق این کارمندان از کجا تأمین می‌شود؟ از طریق بنیاد و خیریه‌ها. این ۲۵ نفر همه در همان خانه کار می‌کنند؟ نه، ما دو تا خانه داریم. یکی برای بچه‌های نابینا که ۱۵ نفرند و یکی برای پسر‌های یتیم که ۱۰ نفرند. ۷ تا آموزشگاه داریم. روزانه به ۴۰۰ بچه درس می‌دهیم و غذا می‌رسانیم. آموزشگاه‌ها در چه زمینه‌ای فعال هستند؟ مدرسه‌های رایاگادا اصلاً مدرسه‌های خوبی نیستند. بنابراین ما در این آموزشگاه به بچه‌ها درس‌هایی را می‌دهیم که باید معلم‌ها آموزش بدهند. یعنی وزارت آموزش و پرورش هیچ نظارتی روی مدارس ندارد؟ وزارت آموزش و پرورش یعنی چی؟ بخش دولتی که مسئول نظارت روی مدارس و رفتار معلم‌هاست؟ آنجا خیلی دورافتاده است که کسی بخواهد نظارت کند. رفتن به آنجا خیلی راحت نیست. کسی سر نمی‌زند. بالاخره از دولت حقوق می‌گیرند؟ این چیزها را من نمی‌دانم. دوست دارم گفت‌و‌گوها روی کیس (موضوع) من باشد. گفت‌و‌گو‌ها روی موضوع شماست. در واقع می‌خواهیم یک شناخت از رایاگادا به خواننده بدهیم تا بداند شما دقیقاً در کجا این فعالیت‌ها را انجام داده‌اید و با چه رفتار قبیله‌ای رو به رو بوده اید؟ با توجه به بی‌اهمیتی آموزش، پدر ومادرها چطور به شما اعتماد کردند؟ به پدر و مادرها نشان دادیم که اگر بچه‌ها درس نخوانند در نهایت سرنوشت پدر ومادرشان را پیدا می‌کنند. آنها باید روی درس تمرکز کنند. وقتی دیدند پولی نمی‌گیریم یا چیزی از آنها نمی‌خواهیم، قبول کردند که بچه‌ها در آموزشگاه‌ها درس بخوانند. زندگی مردم رایاگادا از چه طریقی می‌گذرد؟ از طریق کشاورزی و دامپروری. آنها جامعه‌ای فقیر و بی‌سواد هستند. خانم‌ها در آن کار نمی‌کنند. برای همین من تمام معلم‌های آموزشگاه‌ها را خانم انتخاب کردم. خانم‌هایی که دیپلم دارند. این نشانه خوبی برای دخترهای ما بود. چون من اینجا خارجی هستم اما وقتی زن هموطن خودشان معلم می‌شود تأثیرش بیشتر است. الان چند خانم در آموزشگاه‌های شما کار می‌کنند؟ ۱۴ خانم. در هر آموزشگاه دو تا خانم کار می‌کنند که تا کالج درس خوانده‌اند. بچه‌ها چند ساعت در روز آموزش می‌بینند؟ روزی ۵ ساعت. صبح دو و نیم ساعت و عصر هم دو و نیم ساعت. بچه‌هایی که به آنها کمک کردید وقتی گرفتار شدید به شماکمک نکردند؟ بچه‌های ما خیلی کوچک هستند بین ۵ تا ۱۲ سال دارند. آنها نمی‌توانند کاری انجام بدهند. آدم‌هایی هستند که می‌خواهند کمک کنند اما کاری از دست آنها برنمی آید. اینجا مردم قبیله‌ای زندگی می‌کنند. پدر و مادر‌ها بچه هایشان را کنار خیابان رها می‌کنند. اگر از نزدیک با آنها صحبت کنید متوجه می‌شوید که من چه می‌گویم. وقتی به سفارت ایران زنگ زدم باور نمی‌کردند، اما وقتی آمدند رایاگادا متوجه شدند که من راست می‌گویم. حتی شخصی که خانه‌اش را برای من وثیقه گذاشته بود برای ساعاتی توسط پلیس بازداشت شده بود. خانواده‌اش را نیز بازداشت کرده بودند. می‌خواهند او را بترسانند تا به من کمک نکند. پلیس همچنین تعدادی از کارمندان بنیاد پریشان را نیز بازداشت کرده بود. پلیس رایاگادا از هر راهی برای باطل کردن وثیقه و فرستادن هر چه سریعتر من به زندان استفاده می‌کند. وزیر امور خارجه هند هم گفته است که نمی‌تواند کمک کند؟ بله. وقتی این حرف را شنیدم خیلی ناامید شدم. از پلیس تا شهردار و گروه های غیردولتی و قبیله‌ای در کار دادگاه رایاگادا دخالت می‌کنند اما مقامات ارشد سیاسی هند ناتوان هستند. چند ساعت در بازداشتگاه بودید؟ یکی دو ساعت بازداشت بودم. چطور بچه‌ها را به خانواده‌ها وصل می‌کردید؟ ما بچه‌ها را در کنار خیابان، ایستگاه قطار یا بیمارستان پیدا می‌کردیم. وقتی آنها را خانه می‌آوردیم بعد از چند هفته اعتماد آنها جلب می‌شد تازه متوجه می‌شدیم که در کدام روستا زندگی می‌کردند. خیلی طول می‌کشید تا خانواده‌ها راضی شوند به کودک‌هایشان سر بزنند. بعضی از خانواده‌ها هم هرگز سر نمی‌زنند. اما از بین ۱۵ نابینایی که داریم ۱۰ نابینا کم کم با خانواده ارتباط پیدا کردند و الان سالی دو – سه بار به بچه‌ها سر می‌زنند. همین مقدار هم خوب است چون بچه متوجه می‌شود که حداقل کسی هست و او برای خانواده اهمیت دارد. به نابینایان فقط موسیقی آموزش می‌دهید یا با سواد هم می‌شوند؟ برای آنها معلم خط بریل، موسیقی، آواز و… استخدام کردم. کم کم علایقشان کشف شد و هر کدام به سمت توانمندی شخصی خود رفتند. پس از آن توانایی‌هایشان شروع به درخشش کرد. سالی سه یا چهار بار آنها را به مسابقات منطقه‌ای می‌فرستادم. این مسابقات توسط دولت محلی برگزار می‌شد و کودکانی از سراسر اودیسا در رشته‌هایی همچون رقص، آواز و مشاعره در آن شرکت می‌کردند. بچه‌های روشندل به خاطر نابینا بودن هیچوقت در این مسابقات شرکت نمی‌کردند و آرزویم این بود روزی بچه‌هایم به این مسابقات بروند. تلاش زیادی کردم و حسابی جنگیدم تا در نهایت اجازه حضور بچه‌ها را گرفتم. در سال ۲۰۱۴ بالاخره توانستند در مسابقات در کنار دیگر بچه‌ها شرکت کنند و توانایی‌های خود را به رخ دیگران بکشند. اکنون خانه کودکان روشندل در «موکونداپور» پر است از لوح‌های تقدیر و جام قهرمانی. بچه‌هایم، قهرمانان کوچک من هستند، خوشحالم که خودشان را باور کردند، به آنها افتخار می‌کنم. برای خیلی‌ها تعجب‌برانگیز است که شما چطور با بچه‌های مبتلا به ایدز زندگی می‌کردید. دوست مشترکی می‌گفت من فکر می‌کردم که نرگس از بیماری مادر و پسر مبتلا به ایدز خبر ندارد که از آنها نگهداری می‌کند. نه، من هیچ وقت از آنها نترسیدم. به خاطر اینکه شناخت آدم‌ها درباره ایدز بسیار اشتباه است. ایدز براحتی انتقال داده نمی‌شود. تنها از طریق خون است و آن هم حتماً باید یک مقداری خون من با خون شما مخلوط شود تا ایدز انتقال یابد. با بغل کردند و یا بوسیدن کسی مبتلا نمی‌شود. من زخم‌های بچه‌ها را خودم تمیز می‌کردم. ما باید بدانیم که آنها به محبت نیاز دارند و با محبت دادن به آنها مبتلا نمی‌شویم. الان بچه مبتلا به ایدز در خانه «پریشان» دارید؟ نه. در رایاگادا پسر‌ها را هم در خیابان رها می‌کنند؟ پسرهای سالم را خیلی کم ولی دخترها را رها می‌کنند، حتی سالم‌ها را. مثلاً در این ۶ سال من دوبار شاهد رها‌سازی پسرهای سالم بودم. اما وضعیت دخترها اصلاً قابل مقایسه نیست. هفته‌ای دو دختر رها می‌شود. شما وقتی به هند وارد شدید به زبان هندی آشنا بودید؟ نه، مسأله چیز دیگری است. در هند هر استانی زبان مخصوص خود را دارد. در رایاگادا به زبان «اوریایی» حرف می‌زنند. شما می‌توانستید به این زبان صحبت کنید؟ ابتدا نه. آنها انگلیسی بلد نبودند ومن اوریایی. ولی کم کم یاد گرفتم. وقتی ۲۴ ساعت یک زبان را بشنوی زود یاد می‌گیری.سخت بود اما یاد گرفتم. چرا اصلاً این راه را انتخاب کردید؟ دلایل خودم را داشتم. من وقتی بچه بودم پدر و مادرم را از دست دادم. شاید به این خاطر بود که این مسیر را انتخاب کردم.آن زمان تصمیم گرفتم که به دنبال بدترین جایی که کودکان در آن زندگی می‌کنند بگردم. بدترین جا را چطور انتخاب کردید؟ توی اینترنت سرچ کردم. عشق بیش از حدی داشتم که دوست داشتم برای بچه‌ها باشد. یک سال طول کشید تا جایی که به نظر خودم بدترین جا بود پیدا کردم و آنجا رایاگادا بود. قبل از رایاگادا تجربه جای دیگری را هم داشتید؟ بله. در مدرسه‌ای در «مالدیو» کار کردم و به بچه‌ها انگلیسی درس دادم. اما این برنامه‌ای بود که همه می‌توانستند انجام بدهند. بعد به سریلانکا رفتید؟ بله آ نجا بچه‌های بسیار کوچکی بودند که در یتیم خانه زندگی می‌کردند. یکی از بچه‌ها اسمش پریشان بود. به خاطر همان بچه اسم مؤسسه‌ام در هند را پریشان گذاشتم. ۶ماه سریلانکا بودم. اما خواهرهای روحانی زیادی بودند که آنجا کار می‌کردند.بچه‌ها تنها نبودند. من دنبال جایی بودم که بچه‌ها هیچکس را نداشتند. آمدم هند و بالاخره رایاگادا را پیدا کردم. گاهی خبرهای بسیار بدی در برخورد با زنان از هند می‌شنویم مثل تجاوزهای وحشتناک. چطور با این مسائل برخورد کردید؟ از قبل می‌دانستم که این اتفاق‌ها وجود دارد، بنابراین موهایم را تراشیدم. بیشتر وقت‌ها سعی می‌کردم لباس‌هایی را بپوشم که جنسیت من مشخص نباشد، کلاه می‌گذاشتم. یا حتی به کسانی می‌گفتم همسر من هندی است. خیلی وقت‌ها الکی زنگ می‌زدم و نشان می دادم که کسی جایی منتظر من است. جوری رفتار می‌کردم که کسی نتواند مزاحم من شود و متوجه باشند که حداقل ۱۰نفر می دانند که من کجا هستم. چون هند مزاحم‌های خطرناکی دارد. چرا «اودیسا» و شهر «رایاگادا» را انتخاب کردید؟ براساس اطلاعاتی که در اینترنت به دست آوردم «اودیسا» فقیرترین استان هند بود. خیابان‌ها و خانه‌های این ایالت پر از فقر است و خیلی عقب افتاده هستند. در این اایالت یا دخترها را می‌کشند یا در بیمارستان رها می‌کنند.چون دختر نمی‌خواهند. خیلی‌ها از بچه‌ها زیر ۵ سال می‌میرند. الان دخترها وقتی در ایران ازدواج می‌کنند خانواده داماد به آنها هدیه می‌دهد اما در رایاگادا خانواده دختر علاوه بر جهیزیه به مرد پول هم می دهند. به خاطر همین دردسرها دختر نمی‌خواهند. سقط جنین دختر در هند تا جایی ادامه یافته که «سونوگرافی» در هند ممنوع شده است. پس باید در رایاگادا یتیم‌خانه‌های زیادی وجود داشته باشد؟ بله بسیاری از خانواده‌ها به این یتیم خانه‌ها پول می‌دهند تا دخترشان را نگهداری کنند. خانه اولی که در رایاگادا ساختم برای دختران بی‌سرپناه بود. در بسیاری از مناطق ایالت اودیسا تولد دختر، نفرت‌انگیز است. اینجا انجمن‌هایی وجود دارد که کارهای بدی انجام می‌دهند. خانه اول را یکی از همین انجمن‌ها از من گرفت. قبل از اینکه به اختلافات شما با انجمنی که نقش اساسی در گرفتاری امروز شما دارد بپردازیم دوست دارم بدانم که هزینه خانه را چطور تأمین می‌کردید؟ از طریق خیرین، دوستان و همکلاسی‌هایی که در کانادا و انگلیس دارم. حتی وقتی به کانادا می‌رفتم ماشین می‌شستم. با همین کار ۵۰ هزار دلار جمع کردیم. به نظر می‌رسد این گرفتاری و اتهام قضایی که امروز شما را آزار می‌دهد به اختلاف‌های قبل از وقوع حادثه گم شدن یک کودک برمی‌گردد؟ بله. من ابتدای فعالیتم را در هند با همکاری نهاد غیرمردمی «اسیست» شروع کردم. اما این مرکز با مدرک جعلی و وعده‌های دروغین نخستین خانه‌ای که ساختم را مصادره کرد. آنها به من گفتند به عنوان یک خارجی نمی‌توانم چنین مرکزی را به نام خودم ثبت کنم. بعد تلاش کردند تا خانه (مرکز) دوم را هم بگیرند اما من علیه آنها شکایت کردم.دادگاه به نفع من رأی داد و زن وشوهری که مؤسس نهاد «اسیست» بودند به زندان محکوم شدند اما با سپردن ضمانت آزاد شدند و بعد شروع کردند به تهدید و اذیت کردن من. این اذیت و آزار‌ها تا ۲۰۱۴ که شما بچه‌های مرکز را به پیک نیک برده بودید ادامه داشت؟  بله. دو نفر از کارمندان من(زن و شوهر) هم با بچه‌های خود به این پیک نیک آمدند. این بچه‌ها تحت سرپرستی والدین خود بودند و اصلاً به مؤسسه ما مربوط نمی‌شدند. در این پیک نیک بود که پدرخانواده به من گفت که پسر من گم شده و از من درخواست کمک کرد. او با پلیس تماس گرفت و گفت که کودکش گم شده و از آنها کمک خواست. من هم با توجه به حضور پلیس نگران نبودم و امیدوار بودم که پسر این خانواده پیدا شود. اینجا دوباره پای مرکز «اسیست» وسط می‌آید؟ بله. دقیقاً ۳۳ روز بعد، پس از آن که نهاد اسیست با آنها صحبت کرده و آنها را ترغیب به گرفتن پول از من کرده بود، والدین پسر گمشده به سراغ من آمدند و درخواست پول کردند.گفتم به هیچ کس پول نخواهم داد و هرکاری می‌خواهند انجام دهند. آنها دوباره به دفتر پلیس رفتند و ادعا کردند که من پسر آنها را کشته ام؛ آنها گفتند نرگس پسر ما را به رودخانه انداخته و غرق شدن او را تماشا کرده است. چرا نخواستید با دادن پول خودتان را نجات بدهید؟ چون نمی‌خواستم بچه هایم یاد بگیرند که به کسی باج بدهند. خیلی‌ها از من پول خواستند. پلیس هم به من گفت اگر به ما پول بدهی اظهاراتت را قبول می‌کنیم و پرونده بسته می‌شود اما اگر پول ندهی ما اظهارات آنها را قبول می‌کنیم. من هم دوباره تقاضای آنها را رد کردم چرا که تصور می‌کردم پرونده به دادگاه کشیده خواهد شد و آنها خواهند فهمید که تمام ماجرا بر سر پول بوده است. جسد آن پسر پیدا شد؟ نه. برای من بسیار مسخره بود که موضوع حتی تا دادگاه کشیده شد چرا که هیچ مدرکی علیه من وجود نداشت و حتی جسد پسر گم شده نیز پیدا نشده تا همین امروز. این پسر حتی عضو بنیاد پریشان نبود و روز پیک نیک نیز پدر و مادرش حضور داشتند. آنها هم چندین و چند بار حرف‌های خود را تغییر دادند؛ بار اول گفتند پسرشان گم شده است، بار دوم گفتند من او را عمداً کشته‌ام و بعد گفتند من غیر عمدی پسرشان را کشته‌ام. من هرگز فکر نمی‌کردم این موضوع به اینجا برسد. شاهدی هم وجود دارد که حرف‌های آنها را تأیید کند؟ نه، آن حادثه هیچ شاهدی غیر از پدر و مادر آن کودک نداشته است و در واقع هیچ‌کس افتادن این کودک را در رودخانه ندیده است. پای این زن و شوهر چطور به خانه شما باز شد؟ چند سال پیش طوفان عظیمی در غرب هندوستان رخ داد که خانه های بسیاری ویران شد. یک یتیم‌خانه محلی، که متعلق به این زن و شوهر بود هم خراب شد. ما ۲۵ پسر این یتیم خانه را به جمع ۱۲ کودک روشن دلم اضافه کردیم. چون نمی‌خواستیم این زن و شوهر بیکار شوند پیشنهاد دادم آنها برای ما کار کنند. جلسات دادگاه چطور برگزار شد؟ در طول دو سال من فقط شش یا هفت بار به دادگاه رفته ام. هر بار که برای جلسه دادرسی می‌رفتم به من می‌گفتند جلسه کنسل شده و یک ماه دیگر باید مراجعه کنی. به من می‌گفتند به ما پول بده یا ما جلسه را کنسل می‌کنیم. تا این که کنسولگری به من کمک کرد و در دو ماهی که حضور داشتند من شش جلسه دادرسی داشتم. ولی با این حال جلسات اصلاً منصفانه برگزار نمی‌شد و به من اجازه صحبت نمی‌دادند. حتی روزی که نوبت حرف زدن من بود گفتند که نباید زیاد صحبت کنم و فقط بله یا نه بگویم و اصلاً عدالت وجود نداشت. قاضی که خانم بسیار جوانی است وقتی مادر پسر گم شده حرف می‌زد گریه می‌کرد. جلسات تا این حد غیرحرفه‌ای و احساسی بود. در هیچ جای دنیا اجازه چنین کاری داده نمی‌شود و نمی‌توانی اینقدر جانبدارانه رفتار کنی. ولی آنها این کار را کردند و این اصلاً عادلانه نبود. اگر تبرئه بشوید به رایاگادا برمی گردید؟ نه. چون در رایاگادا افراد مختلفی را به دفترم می‌فرستادند تا من را تهدید کنند. آنها تهدید می‌کردند که اسید به صورت من می‌پاشند یا من را می‌کشند. چند بار وقتی در حال رانندگی بودم در جاده بودم دو ماشین مرا دنبال می‌کردند و سعی می‌کردند که به ماشین من ضربه بزنند. یک بار نیمه‌شب پلیس به بیرون خانه من آمد و من را تهدید کرد. من همه این موارد را گزارش کردم و به پلیس رایاگادا گفتم. من حتی برای آنها نامه فرستادم و نوشتم که اگر اتفاقی برای من بیفتد می‌دانم که کار شماست و این نامه را برای تمام دوستانم فرستادم که نتوانند موضوع را مخفی کنند. به دلیل همین خطرها من دیگر در رایاگادا نیستم و هرگز تنها به آنجا برنمی‌گردم. تصمیم دارید بعد از خلاص شدن، به کجا بروید؟ الان نمی‌توانم تصمیم بگیرم. هر وقت آزاد شدم با خیال راحت درباره آینده‌ام تصمیم می‌گیرم. در اصفهان متولد شدید و تا چهارسالگی هم در اصفهان بودید. بعد از آن به ایران برنگشتید؟ بعد از چهارسالگی به انگلستان رفتم اما زمانی که ۱۱ ساله بودم، برای زمان کوتاهی به ایران (اصفهان) برگشتم. پدرم به من گفت باید به سرکار بروم و به بچه‌ها زبان یاد بدهم. هر روز عصر به یک مرکز آموزش زبان می‌رفتم و به ۲۰ کودک زبان انگلیسی درس می‌دادم و روزی ۱۰۰۰ تومان پول می‌گرفتم. از نوجوانی عاشق بچه‌ها و درس دادن بودم. به‌تازگی در کنسولگری ایران هفته‌ای سه روز در هفته به بچه‌ها زبان درس می‌دهم. خوشحالم از این جهت. امیدوارم به‌زودی شما را در ایران ملاقات کنم. ممنونم.

منبع: baharnews.ir

مرد‌‌‌‌‌‌‌‌ ۶۴ ساله آمریکایی مشغول شکستن هیزم برای بخاری کلبه‌اش بود‌‌‌‌‌‌‌‌ که طی یک حاد‌‌‌‌‌‌‌‌ثه گرد‌‌‌‌‌‌‌‌نش شکست و روی زمین افتاد‌‌‌‌‌‌‌‌.

د‌‌‌‌‌‌‌‌ر تمام ۲۰ ساعتی که فقط چند‌‌‌‌‌‌‌‌ ساعت آن برای یخ زد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ن او کافی بود‌‌‌‌‌‌‌‌ سگ نگهبانش روی بد‌‌‌‌‌‌‌‌ن او خوابید‌‌‌‌‌‌‌‌ و وی را از مرگ حتمی نجات د‌‌‌‌‌‌‌‌اد‌‌‌‌‌‌‌‌.

به گزارش همشهری،باب د‌‌‌‌‌‌‌‌ر این‌باره می‌گوید‌‌‌‌‌‌‌‌: نزد‌‌‌‌‌‌‌‌یک‌ترین همسایه‌ام د‌‌‌‌‌‌‌‌ر فاصله یک مایلی بود‌‌‌‌‌‌‌‌ و ۲۰ساعت طول کشید‌‌‌‌‌‌‌‌ تا به‌طور تصاد‌‌‌‌‌‌‌‌فی سراغم بیاید‌‌‌‌‌‌‌‌ اما سگم از همان لحظه نخست از سرما نجاتم د‌‌‌‌‌‌‌‌اد‌‌‌‌‌‌‌‌.

منبع: alef.ir

منبع: irankhabar.ir

به گزارش ایران خبر، این تمساح بزرگ در نزدیکی ” لیک لند ” در حال حرکت بوده و به گفته شاهدان (۳٫۵ متر ) طول داشته است

پس از رویت این تمساح بومیان به پلیس گزارش داده تا هر چه سریعتر این حیوان خطرناک از منطقه مسکونی دور کنند.

منبع: irankhabar.ir

جمعی از سفرای کشورهای خارجی مقیم تهران با حضور در دبیرخانه مجمع تشخیص مصلحت نظام و امضای دفتر یاد بود به مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی ادای احترام کردند.

به گزارش ایسنا، سفرای کشورهای چین، کره جنوبی، مصر، یمن،؛ ترکمنستان، بوسنی، بروندی، اروگوئه، سیرالئون، وزیر مختار تایلند و کاردار قزاقستان، سنگال، بلغارستان، تاجیکستان، افغانستان، غنا و سوریه در تهران، صبح امروز (سه شنبه ۲۸ دی ماه ) با حضوردر محل دبیرخانه مجمع تشخیص مصلحت نظام با امضای دفتریاد بود به آیت الله هاشمی رفسنجانی ادای احترام کردند.

پانگ سن سفیر چین، عبدالکریم هاشم سفیر یمن، راچاآریباگ وزیر مختار تایلند، سریک ژومابیکوف کاردار قزاقستان، احمدقربانف سفیر ترکمنستان و… هر یک با نوشتن یادداشت هایی ضمن ادای احترام به آیت الله هاشمی رفسنجانی در گذشت ایشان را به مقام معظم رهبری، خانواده آیت الله هاشمی، اعضای تشخیص مصلحت نظام، دولت و ملت ایران تسلیت گفتند.

در این مراسم که میزبانی معاونت پژوهش، اطلاع رسانی و امور بین الملل و دبیر خانه مجمع تشخیص مصلحت نظام برگزار شد، مهمانان ضمن تجلیل از نقش و جایگاه آیت الله هاشمی در مقاطع حساس تاریخ معاصر ایران، یاد و خاطره رئیس فقید مجمع تشخیص مصلحت نظام را گرامی داشتند.

گفتنی است این مراسم با توجه به برنامه های سفارتخانه های خارجی در ایران روز آینده نیز در محل دبیرخانه مجمع برگزار می شود.

منبع: alef.ir

پرواز شماره ۹۷۸ شرکت هواپیمایی ایران ایرتور از تهران به مقصد تبریز که قرار بود ساعت ۹:۱۵ دقیقه صبح سه شنبه انجام شود با یک ساعت تاخیر انجام گرفت و موجب ناراحتی و سرگردانی مسافران شد.

به گزارش ایرنا، علت تاخیر یک ساعته پرواز شرکت ایران ایرتور به مقصد تبریز از سوی کادر پروازی، سوار کردن یکی دو نفر مسافر عنوان شد، اما این امر بیش از یک ساعت وقت مسافران را گرفت.

سرگردانی و ناراحتی مسافران این پرواز موجب اعتراض های مکرر و درگیری لفظی میان آنان و کادر پروازی شد.
مسافران پرواز ۹۷۸ شرکت ایرتور از تهران به مقصد تبریز در اعتراض به انتظار یک ساعته خود در درون هواپیما استدلال می کردند که اگر قرار بود سوار کردن یکی دو مسافر دیگر یک ساعت زمان ببرد، مسوولان شرکت می توانستند آنان را با پرواز بعدی بفرستند.

مجید رضاییان یکی از مسافران این پرواز به ایرنا گفت: سرمهماندار پرواز ۹۷۸ شرکت ایرتور پس از یک ساعت سرگردانی و ناراحتی مسافران نه تنها عذرخواهی نکرد، بلکه در مقابل اظهارات اینجانب مبنی بر اینکه موضوع را رسانه ای می کنم، اعلام کرد که اگر فکر می کنید نتیجه ای می گیرید حتما اقدام بکنید.

رضاییان افزود: حضور در دفتر شرکت ایرتور در فرودگاه برای توضیح مشکل نیز نتیجه ای جز بهانه آوردن برای سوار کردن یکی دو مسافر دیگر، نداشت.

تلاش برای برقراری ارتباط تلفنی با دفتر مدیرعامل شرکت هواپیمایی ایران ایرتور بی نتیجه بود.

منبع: alef.ir

نماینده مردم ارومیه در مجلس شورای اسلامی گفت: جلسه استیضاح آخوندی وزیر راه و شهرسازی، ۱۰ بهمن برگزار می‌شود.

نادر قاضی‌پور در گفت‌وگو با تسنیم با اشاره به موضوع استیضاح آخوندی در مجلس اظهار داشت: وزیر راه و شهرسازی در نخستین جلسه بازگشایی مجلس شورای اسلامی در روز ۱۰ بهمن استیضاح می‌شود.

نماینده مردم ارومیه در مجلس شورای اسلامی گفت: استیضاح وی که به سبب رحلت آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام به عقب افتاده بود توسط کمیسیون عمران خانه ملت در دستور کار قرار داد.

منبع: alef.ir