بایگانی دسته ی : جامعه

خیابان جمهوری دو، سه سال قبل شاهد بود که دو زن نگون‌بخت جلوی چشم مأموران آتش‌نشانی که وسایل لازم را نداشتند سقوط کردند و پنجشنبه هم خیابان شاهد بود که قهرمانان آتش‌نشان با وسائل ابتدایی، به جنگ آتش افروخته در دریای آهن ساختمان پلاسکو رفتند و جان بر سر حفاظت از مردم گذاشتند. در شورای شهر که دو دوره در اختیار اصولگرایان بود، این‌بار اصلاح‌طلبان مدعی حقوق مردم هم رسماً وارد فاز انتخاباتی شده‌اند و دریغ از احساس مسئولیت.

نعمت احمدی – حقوقدان – در روزنامه «شرق» نوشته است: برای بررسی فاجعه ساختمان پلاسکو که باعث جان‌باختن و مجروح‌شدن آتش‌نشانان ایثارگر و مردم شد، باید به دو موضوع، یکی قانون و دیگری اقدامات شهرداری پرداخته شود.

ماده ۵۵ قانون شهرداری در شرح وظایف شهرداری‌هاست. تبصره ١۴ ماده ۵۵ این قانون مقرر می‌کند: «اتخاذ تدابیر مؤثر و اقدام لازم برای حفظ شهر از خطر سیل و همچنین رفع خطر از بناها و دیوارهای شکسته و خطرناک واقع در معابر عمومی و کوچه‌ها و خا‌نه‌های عمومی و دالان‌های عمومی و پرکردن و پوشاندن چاه‌ها و چاله‌های واقع در معابر و جلوگیری و گذاشتن هر نوع اشیا در بالکن‌ها و ایوان‌ها مشرف و مجاور به معابر عمومی که افتادن آنها موجب خطر برای عابرین است و جلوگیری از ناودان‌ها و دودکش‌های ساختمان‌ها که باعث زحمت و خسارت ساکنین شهرها باشد».

تبصره: «در کلیه موارد مربوط به رفع خطر از بناها و  رفع مزاحمت‌های مندرج در ماده فوق، شهرداری پس از کسب نظر مأمور فنی خود به مالکین یا صاحبان اماکن یا صاحبان ادوات منصوب ابلاغ مهلت‌دار مناسبی صادر می‌نماید. اگر دستور شهرداری در مهلت معین به‌موقع به اجرا گذاشته نشود، شهرداری رأسا با مراقبت مأمورین خود اقدام به رفع خطر یا مزاحمت خواهد نمود و هزینه مصروف را به اضافه صدی پانزده خسارت از طرف دریافت خواهد کرد. مقررات فوق شامل کلیه اماکن عمومی مانند سینماها، گرمابه‌ها، میهمان‌خانه‌ها، دکاکین، قهوه‌خانه‌ها، رستوران‌ها، پاساژها و امثال آن که محل رفت‌وآمد و مراجعه عمومی است، نیز می‌باشد».

شهرداری مدعی است بارها برای ساکنان پاساژ پلاسکو اخطار دستورالعمل ایمنی صادر کرده است. جای تعجب است که شهرداری مدعی است بیش از ٣٠ بار اخطار داده و ظاهرا خود را مبرا از مسئولیت می‌داند. پرسش این است که آیا شهرداری برای صدور هر بار اخطار خود با تکیه بر تبصره ١۴ ماده ۵۵ قانون شهرداری، برای خود اثر قانونی قائل بوده و با این اعتبار اخطار را صادر کرده‌اند که اثر وضعی داشته باشد؟ یا با تأسف صدور اخطاریه‌هایی از‌این‌دست، وسیله چانه‌زنی با واحد متخلف است؟ اگر مدیریت شهری، قانون حاکم بر روابط خود با شهر و نحوه مدیریت شهری را برگرفته از این قانون می‌دانند، باید بعد از اولین اخطار حسب مفاد تبصره ١۴ ذیل ماده ۵۵ که به صراحت اعلام می‌دارد «باید مهلت متناسبی اعطا و پس از انقضای مهلت و مدت اگر متصرف رأسا نسبت به رفع خطر ایمنی و موانع آن اقدام ننمود، شهرداری رأسا با مراقبت مأمورین خود اقدام به رفع خطر یا مزاحمت خواهد نمود و هزینه مصروف را به اضافه صدی پانزده خسارت از طرف دریافت خواهد کرد»، اقدام می‌کرد. ممکن است گفته شود امکان چنین سرمایه‌گذاری‌ای از طرف شهرداری با توجه به گستردگی اماکنی همانند پاساژ پلاسکو میسر نیست. آیا امکان توقف فعالیت در واحدهایی که مخاطره‌آمیز هستند، با تکیه بر همین ماده و با استفاده از حدود اختیارات وزارت کار و دیگر مواد قانونی و همچنین درخواست دستور از مقام قضائی میسر نیست؟

متأسفانه در روزهای گذشته بارها از صفت پاساژ و ساختمان قدیمی یاد شده است و تلاش شده این قدیمی‌بودن را دلیل بر ریزش ساختمان پلاسکو قلمداد کنند. عمر مفید ساختمان‌ها به لحاظ نظارت‌نداشتن شهرداری متأسفانه در ایران کم است؛ والا ساختمانی مانند «امپایر استیت» در نیویورک، عمری دو، سه برابر پاساژ پلاسکو دارد و هرکس که به نیویورک می‌رود، با پرداخت بیش از صد دلار در صف می‌ایستد تا با آسانسورهای این ساختمان خود را به بلندترین نقطه نیویورک برساند و از بالا شاهد رویش آسمان‌خراش‌ها باشد. متأسفانه ساختمان‌هایی که همین چند سال پیش و در دوره مدیریت شهردار فعلی هم ساخته شده‌اند، با تأسف با نبود ایمنی روبه‌رو هستند. پاساژ علاءالدین که ماجرای درگیری مالکان آن با شهرداری به فضاهای مجازی هم کشیده شد و در یکی از سایت‌ها در دوره مذاکرات برجام آمده بود «… حال که آقای ظریف و جان کری موفق به امضای برجام شدند، دو کار باقی مانده؛ یکی درگیری شهرداری با پاساژ علاءالدین و دیگری درگیری شهرداری با پاساژ تجارت جهانی فردوسی»!

شهرداری به‌صراحت اعلام کرد این بنا استحکام لازم را ندارد و چندین بلوک سیمانی جلوی این ساختمان عظیم خطرآفرین گذاشته شد و مدتی ساختمان تعطیل شد. مدت‌ها جنگ ساکنان و متصرفان با شهرداری نقل محافل بود. نمی‌دانم کدام ساحر عصای موسایی خود را از آستین به در آورد و ناگهان ساختمان خطرآفرین تجارت جهانی فردوسی شد ساختمان عادی و امن و امروزه فعال است! از ساختمان پاساژ آلومینیوم نمی‌گویم که خطری به همین اندازه دارد. از منظر حقوقی، به هر حیله در دل شهرداری نسبت به پاساژ پلاسکو می‌شد رهی جست؛ اما اینکه چرا بعد از صدور اخطارها صبر کردند و اخطار بعدی را فرستادند، واقعا محل سؤال است. شهرداری مدعی است بیش از ٣٠ بار به مدیریت و مالکان پاساژ اخطار ایمنی فرستاده است. به یکی از اخطاریه‌ها اشاره می‌کنم تا بدانیم صدور این اخطاریه‌ها صرفا برای رفع تکلیف بوده است.

«موضوع – اخطار ایمنی/ با سلام؛ با توجه به اعلام سازمان آتش‌نشانی و  خدمات ایمنی مبنی بر خطرناک‌بودن محل در جهت کاهش ناایمنی مشهود مقتضی است در اسرع وقت با دردست‌داشتن سند مالکیت و آخرین برگ عوارض نوسازی شهر و پروانه اشتغال به سازمان آتش‌نشانی و خدمات ایمنی واقع در میدان حسن‌آباد (واحد پیشگیری و حفاظت از حریق) مراجعه و برابر دستورالعمل ایمنی نسبت به ایمن‌سازی واحد خود و اخذ تأییدیه اقدام نمایند. بدیهی است در صورت عدم پیگیری مسئولیت عواقب هرگونه خطر احتمالی متوجه آن شخص می‌باشد. رونوشت این نامه به ده‌ها مرجع من‌جمله یگان حفاظت شهرداری منطقه ١٢- معاونت پیشگیری از وقوع جرم قوه قضائیه ارسال شده است»؛ اما کسی نپرسیده به استناد کدام قانون نوشته شده «مسئولیت عواقب هرگونه خطر احتمالی متوجه آن شخص می‌باشد».

می‌دانیم پاساژ پلاسکو که در سال ۴١ ساخته شد و امثال من که از شهرستان به تهران می‌آمدیم دو سوغاتی یکی سوارشدن بر اتوبوس‌های دوطبقه و دیگری عکس‌گرفتن جلوی پاساژ پلاسکو را در خاطر خود داریم. این برج متعلق به حبیب القانیان معروف به حاج حبیب بود که در اردیبهشت سال ۵٨ یعنی سه ماه بعد از انقلاب اعدام و مالکیت پاساژ به بنیاد مستضعفان واگذار شد و ۶٠٠ واحدی که در این پاساژ فعال بودند، در واقع مستأجر بنیاد مستضعفان هستند. اینکه در اخطاریه آمده است: «در اسرع وقت با دردست‌داشتن سند مالکیت و آخرین برگ عوارض نوسازی شهرداری و پروانه اشتغال به آتش‌نشانی مراجعه شود»، در واقع فرافکنی است و به باور من سندی است برای روز مبادا؛ یعنی امروز که در بوق‌وکرنا کنند که ٣٠ بار اخطار دادیم و دریغ از یک بار اقدام. نگارنده معتقد است مدیریت شهری تهران رها شده و شهر در کماست.

 کمیسیون ماده ۵ به عنوان قلک شهرداری، نفس شهر را بریده است و باغات یکی بعد از دیگری شبانه تخریب می‌شوند؛ مانند همین مورد اخیر باغ خیابان فرشته جنب باغ سفارت روسیه و ایتالیا که شبانه درخت‌های صدساله چنار آن را از بیخ‌و‌بن کندند و آن را مهیای برج‌سازی کردند. از منظر حقوقی، جنایت این است که برای درختان قطور بالای صد سال، در مقابل دریافت مبلغی خواه رسمی یا غیررسمی و با چشم‌پوشی اجازه قطع صادر شود. بافت فرسوده تهران به مدیریتی توانمند نیاز دارد که از حوادثی از قبیل آتش‌سوزی پلاسکو پیشگیری شود.

خیابان جمهوری دو، سه سال قبل شاهد بود که دو زن نگون‌بخت جلوی چشم مأموران آتش‌نشانی که وسایل لازم را نداشتند سقوط کردند و پنجشنبه هم خیابان شاهد بود که قهرمانان آتش‌نشان با وسائل ابتدایی، به جنگ آتش افروخته در دریای آهن ساختمان پلاسکو رفتند و جان بر سر حفاظت از مردم گذاشتند. در شورای شهر که دو دوره در اختیار اصولگرایان بود، این‌بار اصلاح‌طلبان مدعی حقوق مردم هم رسما وارد فاز انتخاباتی شده‌اند و دریغ از احساس مسئولیت. تهران شهر بی‌دفاع مانند رم باستان در مصاف با خطرات فراوان مانده که یکی از آنها آتش‌سوزی است، شهرداری هم در کماست.

منبع: alef.ir

اشارات و انتقادات مکرر و بی‌امان مسئولان به مردم حاضر در صحنه فاجعه، به گونه‌ای غیرمعمول آنچنان بوده و هست که القا می‌کند علت اصلی عدم امدادرسانی، مردم بوده‌اند. هرچند این انتقاد تا اندازه‌ای درست به نظر می‌رسد، اما کوشش در جهت پوشاندن ضعفی که عمیقاً متوجه مسئولان و متولیان مربوطه شهری – امدادی – انتظامی و امنیتی است، به بهای مقصر جلوه دادن مردم چندان اخلاقی و صحیح به نظر نمی‌رسد.

در روزنامه «قانون» به قلم متین مسلم آمده است: فاجعه فروریختن ساختمان بسیار مرتفع پلاسکو در مرکز تهران، نه‌تنها شهروندان این شهر، بلکه تمامی مردم ایران را در شوکی عظیم فرو برد. شدت آنچه اتفاق افتاد، هرچند با ابعاد فاجعه یازده سپتامبر نیویورک قابل قیاس نیست، اما به لحاظ شکلی و نحوه فروریختن ساختمان برای کمتر کسی حتی در سطح افکار عمومی جهان، همان فضای دهشتناک و بهت‌آور را تداعی نکرد.

طی سه روز گذشته رسانه‌های ایران و افکار عمومی به این فاجعه واکنش‌های گوناگونی نشان داده‌اند؛ اما این حادثه از هفت جنبه دیگر حائز اهمیت است:

۱- جنبه‌های روانی و رفتارشناسی جامعه: برخورد افکار عمومی با موضوع به وضوح نشان می‌دهد در درون نهاد و ضمیر مردم، گسل‌های روانی فعالی وجود دارد که باید نگران آن‌ها بود. سلفی گرفتن گروهی ازمردم به خودی خود اهمیتی ندارد. اما سوال این است که «چه اتفاقی رخ داده که سوانح، فجایع، خشونت و خشم و ریزش دیوار دفاع اخلاق عمومی در بستر فردی گروهی مردم، به امری عادی و عرفی تبدیل شده است؟».

۲- اشارات و انتقادات مکرر و بی‌امان مسئولان به مردم حاضر در صحنه فاجعه، به گونه‌ای غیرمعمول آنچنان بوده و هست که القا می‌کند علت اصلی عدم امدادرسانی، مردم بوده‌اند. هرچند این انتقاد تا اندازه‌ای درست به نظر می‌رسد، اما کوشش در جهت پوشاندن ضعفی که عمیقاً متوجه مسئولان و متولیان مربوطه شهری – امدادی – انتظامی و امنیتی است، به بهای مقصر جلوه دادن مردم چندان اخلاقی و صحیح به نظر نمی‌رسد. به نظر می‌رسد مسئولان مربوطه  در پشت انتقاد  از مردم، مترصد پوشاندن ضعف‌های سیستماتیک خود در سه حوزه اجتماعی و دفاع شهری غیرنظامی هستند. نخست، فقدان  آموزش توده‌های مردم؛ دوم، ضعف حیرت‌آور در اداره مهندسی شده شهرها؛ سوم، ضعف منابع دفاعی و فقدان تجهیزات فنی شهری در مواجهه با بحران‌ها و فجایع. این سه ضعف در ویرانی ساختمان پلاسکو به ضوح خود را نشان دادند.

۳- بخشی ازمردم  به دلیل رفتارشان مورد انتقاد قرار گرفتند اما کسی حاضر نیست به این سوال پاسخ دهد که «قبل از این فاجعه که می‌توانست چیز بدتری باشد، آیا توده‌های مردم برای چگونگی مقابله با بحران آموزش‌های لازم را دیده و می‌دانستند چه کار باید بکنند یا نکنند؟ به هر حال بخش عمده‌ای از مدیریت اتفاقات  با آموزش  به مردم امکان پذیر می‌شود. نه به این اعتبار که «مردم چه باید بکنند؟»، بلکه  به این معنا که بیشتر بدانند «چه نباید بکنند».

۴- در فجایعی مانند حادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ و یا صدمه دیدن نیروگاه اتمی فوکوشیمای ژاپن پس از سونامی  سال۲۰۱۱، مردم با آگاهی دقیق به مسئولیت‌های مدنی و دفاعی خود واقف و پشت نیروهای امدادی و درمانی قرار گرفتند. این را مقایسه کنید با مدیریت قرن نوزدهمی و ضعیف و فاجعه‌بار روس‌ها در فاجعه  اتمی  ۱۹۸۶ نیروگاه چرنوبیل که به وضوح نمادی از بی‌کفایتی روس‌ها در عصر خود بود. تفاوت، در آموزش و سیستم دفاع غیرنظامی شهری است.

۵- شوربختانه فقدان این آموزش‌ها وتسلط بر شرایط بحرانی تنها به شهروندان عادی مربوط نمی‌شود. گفته شده طی دو روز اخیر، قهرمانان میهن (آتش‌نشانان) درگیر یافتن راهی برای ورود به  زیرزمین  ساختمان  بوده‌اند. آیا ساختمان پلاسکو نقشه‌های مهندسی سازه، فنداسیون، ساخت بنا، تاسیسات فنی، فاضلاب و ایمنی سازه و زیربنا نزد شهرداری محلی نداشته تا نیروهای امدادی با استفاده از آن‌ها به ساختمان پلاسکو و بناهای اطراف وارد شوند و مردم و همکاران‌شان را نجات دهند؟.

۶- یک نکته شخصا برای من موجب تعجب و آزردگی شد. شاید برخورد عاطفی با موضوع خوب باشد – که هست. اما انتشار وسیع عکس‌های قهرمانان میهنی (آتش‌نشانان) در حال گریه و ناراحتی چندان مناسب نبود. در کمتر جایی از دنیا چهره قهرمان را ناراحت و گریان نشان می‌دهند. او تجلی اراده و قدرت است ومردم دوست دارند در سختی‌ها به چهره مصمم و پرصلابت قهرمانان نگاه کنند و امیدوار شوند.

۷ – به هر صورت آموزش‌های دفاع غیرنظامی، زمان‌بر و شاید پرهزینه باشند اما در برابر اتفاقات و فجایعی که قرار است رخ دهند، هزینه‌هایی کاملا مقرون به صرفه و منطقی هستند.

تقاضای در پیش گرفتن رفتارهای مدنی از سوی شهروندان در دفاع شهری، بدون آموزش و اطلاع‌رسانی مستمر به مردم، انتظار به جایی نیست.این‌ها بخش‌های کوچکی از فاجعه مدیریت در شهر تهران و احیانا دیگر شهرهاست. مانند ساختمان پلاسکو در تهران کم نیست. برای آن‌ها چه فکری شده؟ نمی‌دانیم! اما با این تهران که به یک بمب سازه‌ای بیشتر شبیه است تا یک طناز رشک برانگیز، چه باید کرد؟ فکر آن روز واقعه باید بود.

منبع: alef.ir

روزنامه ایران در گزارشی،اظهارات برخی کسبه ساختمان پلاسکو را منتشر کرده است.

در این گزارش آمده است: بیش از صدها آدم معترض و درمانده، گردتاگرد طول و عرض خیابان ایستاده‌اند .حال و روزشان نشان می‌دهد که به ته خط رسیده‌اند، سر و دست خیلی هایشان زخمی است، می‌گویند قبل از اینکه ساختمان بریزد، خودشان را هل داده‌اند بیرون…اما پای درد و دلشان که می‌نشینی، می‌گویند کاش مانده بودند!

زندگی‌شان دود شد و رفت روی هوا. علی دو باب مغازه داشته، حالا از آن سرمایه چند میلیاردی، یک تکه کاغذ به نام جواز مانده و سندی که به نام مالک اصلی است. اصلاً در پاساژ پلاسکو هیچ کس مالک نبوده است، همه مستأجر و سرقفلی دار. حالا گلایه‌شان رو به مالک اصلی است. می‌گویند در این دو روز حتی یک نماینده هم نفرستاده ،اصلاً خبری از مالک نیست. خودشان مانده‌اند و یک دنیا چک و بدهی و سفته و اجناسی که در آتش پودر شده!

«من از ساعت ۸ و ۲۰ دقیقه صبح در ساختمان بودم، همان وقت که طبقه ۹ و ۱۰ آتش گرفت، فقط یک خودروی آتش‌نشانی آمد که شلنگ آب آن به طبقه ۵ و ۶ نمی‌رسید. وقتی، آتش گر   گرفت، تجهیزاتشان را اضافه کردند. اینکه می‌گویند گاز نشتی کرده، دروغ است، اصلاً پاساژ پلاسکو، گاز ندارد که بخواهد نشتی کند. همه از پیک نیک‌های کوچک استفاده می‌کردند. اینکه می‌گویند تانکر ترکیده هم کذب است. اصلاً تانکر گازوییل زیر زمین بوده، بالا فقط یک منبع آب گذاشته بودند.»او ادامه می‌دهد«همان وقت که آتش، شعله کشید، کپسول های طبقه ۸ و۹ را برداشتیم تا خاموش کنیم، اما همه کپسول‌ها خالی بود، شلنگ‌های آب اضطراری هم، آبی نداشت. لوله‌ها خالی بود. اصلاً همین یک و ماه نیم پیش بود که آتش‌نشانی آمد، به مدت سه شبانه روز از ساعت ۹ به بعد، مانور برگزار کرد، همان وقت کپسول‌ها را چک کردند، ولی هیچ کس نگفت اینها خالی است. دو شرکت مسئول پرکردن کپسول ها بودند که مستنداتش هم موجود است.»

در کنار علی، مرد بلند قامت دیگری ایستاده که با صدای بلند فریاد می‌زند: «مالک کجاست؟! اینهمه اخطاریه را به من مستأجر نداده‌اند که به مالک داده‌اند. چرا مالک، ساختمان را بیمه نکرده، چرا نباید به تأییدیه‌ها توجه می‌کرده، ما که نباید تاوان اهمال کاری آنها را بدهیم. مالک حتی یکبار هم سروکله‌اش پیدا نشده، حتی یک اسم هم از مالک بیرون نیامده که ببینیم چه موضعی گرفته. اینهمه شایعه و تکذیبیه، کلافه مان کرده.»کاسب دیگری که بزور خودش را جلو رسانده، می‌گوید: هر کسی چیزی می‌گوید، ما هم مثل بقیه فقط از صداوسیما متوجه می‌شویم که مسئولان چه تصمیمی گرفته‌اند. حتی یک نفر هم نیامده سراغ ما. حتی داخل کوچه هم راهمان نمی‌دهند. می‌گویند وام، کدام وام؟ چرا وقتی بحث کمیسیون ۱۵ درصد نقل و انتقال مطرح می‌شود، سروکله مالک همان روز پیدا می‌شود؟ چرا وقتی موعد اجاره‌ها می‌رسد، مالک یک روز نگذشته، خودش را می‌رساند، پس چرا الان جوابگوی کسبه نیست؟! من ۶۰۰ میلیون جنس داخل مغازه داشتم، بیمه هم نداشتم.

الان ۳ هزار میلیارد کالا دود شده، ۵۷۲ مغازه را هم میانگین ۲ میلیارد حساب کنید، بیبینید چه هزینه‌ای می‌شود؟ خوشبختانه همه ما جواز و اجاره نامه داریم، اما مالکی نیست که حرف ما را بشنود؟ چرا حتی یک اعلامیه برای همدردی و دلداری با مالباختگان نداده‌اند، چرا تقصیر را گردن مستأجرها می‌اندازند؟ ما صاحب مغازه‌ایم، حق کسب و پیشه داریم، بیمه بیکاری چقدر از مشکلات ما را حل می‌کند.» کسبه دیگری می‌گوید: «این آقایانی که می‌گویند ۳۰بار اخطاریه داده‌ایم به من مستأجر داده‌اند یا به مالک. چرا وقتی مغازه‌ای خرید و فروش می‌شود، مالک ۲۴ ساعت نرسیده، برای دریافت حق انتقالش، خودش را می‌رساند، اما یک شلنگ آب هم برای خاموش کردن آتش نگذاشته‌اند، آتش‌نشانی می‌گوید ما به مالک اطلاع داده بودیم که جوشکاری‌ها باز شده، اما مالک توجهی نکرده است.چقدر ارزش افزوده، مالیات و اجاره پرداخت کردیم، این حق ماست؟!»

او ادامه می‌دهد: «می گویند ساختمان ناایمن بوده، چرا پلمب نکردید؟ الان هیأت مدیره بدنبال شورای اصناف رفته، اما هیچ نتیجه‌ای نگرفته‌اند. من ۵۰ سال است مستأجرم، ۱۰ سال پیش وقتی کارم را از تریکو بافی به خیاطی تغییر دادم، همان زمان ۳ میلیون تومان برای تغییر شغل پرداخت کردم.چطور از این موضوع مطلع شدند اما حالا از همه جا بی‌خبرند! اکثر کسبه جزو اتحادیه پوشاک و پیراهن دوزها هستند، اما اینجا هیچ چرخی وجود نداشته است. سرمایه همه پارچه و نخ بوده که در تولیدی‌های اطراف تهران دوخته می‌شده.»پرویز هم می‌گوید: «چرا به دروغ می‌گویند، کارگاه‌های تولیدی در پلاسکو سوخته، فروشگاه بوده، خود من ۴ باب مغازه داشتم، چرا صدا و سیما یک طرفه قضاوت می‌کند. همه مغازه‌ها پر از اجناس بود، اصلاً تولیدی‌های ما اطراف ورامین، عبدل آباد و اسلامشهر است. حتی یک چرخ خیاطی یا بافندگی بنا به اظهارات برخی اعضای شورا نسوخته.»
برخی کسبه معتقدند که آتش‌نشانی در زمان برگزاری مانور ایمنی، به آنها اعلام کرده‌اند که ساختمان ایمن است و مشکلی ندارد، اما برخی دیگر می‌گویند، این حرف را از آتش‌نشان‌ها نشنیده‌اند. اما همه کسبه این مانور را تأیید می‌کنند.

کاسب دیگری می‌گوید: «ما از بنیاد می‌خواهیم سرقفلی‌های ما را تجدید بنا کند.می گویند اخطاریه داده‌اند، به کجا؟ شهرداری حتی یک برگه اخطاریه به کسبه نداده، ما که حتی اجازه نداریم، بدون اجازه مالک، یک تیغه وسط مغازه بکشیم، برای دکورکردن مغازه، باید مالک مجوز صادر کند. من همان زمان که کمر ساختمان خم شد، از طبقه اول بیرون آمدم که آجر به سرم خورد، همکارانم من را با موتور به بیمارستان فارابی بردند.»به عنوان هیأت مدیره سابق، می‌گوید چندین بار به بنیاد برای تأمین امنیت جانی آسانسورها نامه زدند، اما جوابشان این بود که خرج کنید، بعدها ۵۰ درصدش را می‌پردازیم، اما یک ریال هم نپرداختند.
شورای ساختمان پلاسکو، چندین بار نامه زدند که آهن ساختمان درحال باز شدن است، اما مالک برای تعمیر و نگهداری هیچ توجهی نکرد. دیگ موتورخانه ۴ سال است که خراب شده. پول می‌گیرند، اما هزینه نمی‌کنند! چرا پلمب نکردید، کافی است یک نفر اجاره‌اش را دیر بپردازد، پلمب می‌شود یا نه؟»

 

منبع: alef.ir

حجت‌الاسلام سید نبی موسوی امام جمعه خرمشهر، چند روزی است که در تمام منابر و سخنرانی‌های خود از کمبود باران و لزوم استغفار و دعا برای بارش باران تاکید می‌کند.

وی پیشنهاد داده بود که مردم سه روز متوالی روزه بگیرند و در روز چهارم با هم و به صورت دسته جمعی دعا برای بارش باران را زمزمه کنند.

بر همین اساس دعا باران توسط مردم در شبستان غدیر مسجد جامع شهرستان برگزار و دعا و استغفار عمومی انجام‌ گرفت.

از نکات جالب این مراسم گریه و اشک حجت الاسلام موسوی امام جمعه شهرستان در هنگام زمزمه دعا ۱۹ صحیفه سجادیه بود که سبب شد مردم نیز به صورت خالصانه و ملتمسانه دعای بارش باران را قرائت.

«استغفرالله ربی و اتوب الیه»، «یا ارحم الراحمین»، «اللهم انزل علینا من السماء مدرارا» و دعا ۱۹ صحیفه سجادیه از جمله دعا و ذکرهای زمزمه شده توسط مردم بود.

به گزارش فارس، کمبود آب و بارش باران در سال‌های اخیر باعث شده است که کشور با مشکل خشکسالی رو به‌رو شود.

منبع: alef.ir

در تهران متاسفانه شورای شهر هر سال عوارض را افزایش می‌دهد و شهرداری نیز تا می‌تواند از مردم به عناوین مختلف پول می‌گیرد و خرج حواشی می‌کند، اما هنگامی که نوبت به نظارت و ایمن‌سازی می‌رسد، کارها چنان لنگ است که فاجعه‌ای مانند فرو ریختن ساختمان پلاسکو رخ می‌دهد. آیا زمان مسئولیت‌پذیری فرا نرسیده است؟

در سرمقاله روزنامه «جمهوری اسلامی» آمده است: واقعه تأسف‌بار آتش‌سوزی در ساختمان پلاسکو و فرو ریختن آن، یک حادثه معمولی نیست که بتوان بی‌تفاوت از کنار آن گذشت. حساسیت نشان دادن نسبت به این حادثه نیز نباید سیاسی و خطی و جناحی باشد. از لحظه وقوع حادثه عده‌ای درصدد بر آمدند آن را به انتخابات آینده مرتبط کنند و این نکته را گوشزد نمایند که در این واقعه عدم کفایت شهرداری به اثبات رسیده است.

مسائل مهم‌تری وجود دارد که فکرها و همت‌ها باید به آنها معطوف شوند تا ریشه حوادثی از قبیل فرو ریختن ساختمان پلاسکو خشکانده شود. از قضا یکی از عوامل بی‌توجهی به مسائل ریشه‌ای و معطل ماندن بسیاری از کارهای اصلی در کشور ما همین است که فکرها و ذهن‌ها بیشتر به انتخابات و رقابت‌ها معطوف می‌شوند و از برنامه ریزی دقیق برای در مسیر صحیح قرار گرفتن امور کشور غافل می‌مانند.

در حادثه ساختمان پلاسکو سوالات اساسی اینها هستند که چرا نظارت صحیح و دقیقی بر استواری و پایداری این ساختمان صورت نمی‌گرفت! چرا اجازه داده شد در این ساختمان موادی نگهداری شوند که زمینه ساز فاجعه‌ای در اندازه آتش‌سوزی طولانی و فاجعه‌ساز بودند؟ چرا با توجه به وضعیت ناپایدار ساختمان، در مورد صاحبان فروشگاه‌ها و کسانی که در ساختمان پلاسکو مشغول کار بودند به اخطار اکتفا شد و به صورت قطعی برای تخلیه ساختمان پیش از آنکه چنین فاجعه‌ای پیش بیاید اقدام نشد؟ شهری با وسعت تهران و با توجه به جایگاه سیاسی مهمی که دارد چرا فاقد امکانات پیشرفته اطفاء حریق است؟

اینها سؤالاتی هستند که نشان می‌دهند جامعه ما در بخش برنامه‌ریزی و اقدامات اساسی برای در مسیر صحیح قرار گرفتن امور کشور دچار عقب ماندگی است. این عقب ماندگی از اینجا ناشی می‌شود که وقت بسیاری از مسئولان صرف امور حاشیه‌ای می‌شود، امکانات معطل می‌مانند، استعدادها به هدر می‌روند و برنامه ریزی‌ها متوجه امور غیراساسی می‌شوند. وقتی چنین فاجعه‌ای رخ می‌دهد، دلسوزی‌هائی برای آتش نشان‌ها می‌کنیم، در تعریف و تمجید از شهامت و فداکاری آنها از همدیگر سبقت می‌گیریم، این و آن را ملامت می‌کنیم و «باید»‌های زیادی می‌گوئیم، اما همین که آتش خاموش شد همه چیز فراموش و رقابت‌های سیاسی و پرداختن به حواشی از سرگرفته می‌شود.

راستی در این قبیل حوادث مهم که ده‌ها نفر جان خود را از دست می‌دهند و اموال زیادی تلف می‌شود، هیچکس مقصر نیست و کسی نباید خود را ملامت کند و استعفا بدهد؟ حالا که در کشور ما هیچکس حاضر نیست خود را مقصر بداند و همه حق به جانب و درستکارند، چرا نظارت دقیقی وجود ندارد که واقعیت‌ها را روشن کند و با برخورد جدی، راه را بر بی‌مسئولیتی‌ها ببندد و مانع تکرار این قبیل حوادث ناگوار شود؟ بعد از آنکه ده‌ها نفر از آتش نشان‌ها در این واقعه جان باختند، دلسوزی‌ها و تعریف و تمجیدها برای آنان که سرمایه‌های کشورند، چه سودی دارد؟ تا چه وقت قرار است به روش بی‌خاصیت و حتی مضر فراموشکاری ادامه داده شود و کشور در تمام زمینه‌ها از عدم نظارت و خسران‌های ناشی از آن رنج ببرد؟

حادثه بزرگ و تأسف‌بار فرو ریختن ساختمان پلاسکو را مبداء یک تحول در نوع نظارت بر اوضاع مدیریتی کشور قرار دهیم و راه را برای تغییر روش نخ‌نما شده مسئولیت‌ناپذیری باز کنیم. در کشوری که با نظام اسلامی و انقلابی اداره می‌شود نباید جان و مال انسان‌ها بی‌ارزش باشد و سهل‌انگاری تا آنجا گسترش یابد که حوادث تلخی مانند فرو ریختن ساختمان پلاسکو و جان باختن ده‌ها آتش نشان و تلف شدن آن همه اموال مردم و وارد شدن ۱۵۰۰ میلیارد تومان خسارت پیش بیاید و در عین حال آب از آب تکان نخورد!

در تهران متاسفانه شورای شهر هر سال عوارض را افزایش می‌دهد و شهرداری نیز تا می‌تواند از مردم به عناوین مختلف پول می‌گیرد و خرج حواشی می‌کند، اما هنگامی که نوبت به نظارت و ایمن‌سازی می‌رسد، کارها چنان لنگ است که فاجعه‌ای مانند فرو ریختن ساختمان پلاسکو رخ می‌دهد. با این وضع که در تهران وجود دارد، معلوم نیست اگر زلزله‌ای بیاید چه اتفاقی خواهد افتاد. آیا زمان مسئولیت‌پذیری فرا نرسیده است؟

منبع: alef.ir

نایب رئیس شورای شهر تهران پیشنهاد تشکیل کارگروهی از اعضای شورای شهر و نمایندگان مجلس برای بررسی ابعاد پلاسکو و پساپلاسکو را مطرح کرد.

به گزارش ایسنا، مرتضی طلایی با حضور در گفت‌وگوی ویژه خبری با اشاره به ابعاد مختلف حادثه پلاسکو با بیان اینکه بعضا انتقاد می‌کنند که چرا شهرداری تهران جلوی فعالیت این ساختمان ناایمن را نگرفته است، گفت: واقعیت این است که هر ساختمانی هیات مدیره و متولی خود را دارد و اخطارهای سازمان‌های مختلف در خصوص ناایمن بودن این ساختمان‌ها برای مدیران ارسال می‌شود و آتش‌نشانی به عنوان سازمان اجرایی، اخطاریه‌هایش ضمانت اجرایی ندارند و نمی‌تواند نسبت به پلمب کردن ساختمانی اقدام کند.

وی با بیان اینکه قصد ندارم توپ را به زمین دیگری بیندازم، گفت: حتی پیشنهاد می‌کنم که قوه قضائیه وارد بررسی ابعاد مختلف پلاسکو شده و با قصور کنندگان و افرادی که در این خصوص کوتاهی کرده‌اند، برخورد کرده و آن‌ها را مواخذه کند، اما شهرداری می‌تواند تنها به ارائه اخطار اقدام کرده و قانونا نمی‌تواند نسبت به پلمب ساختمانی اقدام کند.

وی در پاسخ به این سوال که ساختمان‌های جدید مشکل ایمنی دارند یا خیر؟ گفت: در قانون، نظارت بر حسن اجرای قوانین بر عهده سازمان نظام مهندسی است و به نظر می‌رسد باید به پاسداشت خون آتش‌نشانان شهیدی که در این حادثه جان خود را از دست داده‌اند دو اقدام اساسی صورت گیرد.

وی در تشریح دو پیشنهاد خود گفت: بر همین اساس باید با همکاری مجلس و شورای شهر تهران، بیمه اجباری و الزامی ساختمان‌های عمومی و بلند مرتبه در دستور کار قرار گیرد و همچنین قوانین شهری که متعلق به ۵۰ سال قبل است نیز اصلاح شود.

نایب رئیس شورای شهر تهران با بیان اینکه باید یک بار برای همیشه دست به دست هم داده و موانع قانونی را از پیش روی برداریم، گفت: در حال حاضر بر اساس مصوبه شورای شهر تهران، مقاوم‌سازی مراکز عمومی همچون بیمارستان‌ها و … در دستور کار قرار دارد و حتی بسته‌های تشویقی نیز در نظر گرفته شده اما این مسئله جدی گرفته نمی‌شود و باید با یک عزم ملی و اراده عمومی، ایمنی را جدی بگیریم.

طلایی با بیان اینکه ایمنی یک مسئله در هم تنیده است، گفت: برخی می‌گویند که چرا پلاسکو را مقاوم نکردید که باید بگویم برای مقاوم‌سازی این سازه حداقل شش ماه تا یک سال باید پاساژ تعطیل می‌شد و متاسفانه گاهی هزینه کم‌کاری مسئولان قبلی را ما باید پس دهیم و قطعا اگر طی این سالیان ایمنی این ساختمان‌ها رعایت می‌شد، حالا با حجم گسترده‌ای از ناایمنی مواجه نبودیم.

وی با بیان اینکه پیشنهاد می‌شود شورا و مجلس کمیسیون و کارگروه مشترکی تشکیل دهند تا ابعاد مختلف پلاسکو بررسی و پیشنهادات نیز مطرح شود، گفت: متاسفانه این چند روز شاهد آن بودیم که امنیت روانی مردم به واسطه اخباری که در رسانه‌های مختلف و فضای مجازی درج می‌شد، مخدوش شده است که باید قوه قضائیه مانع از اینگونه ناامنی‌ها شود.

منبع: alef.ir

نزدیک ۶۰ ساعت از شروع فاجعه پلاسکو و ویرانی نخستین آسمان‌خراش خاورمیانه میگذرد. امروز گفته شد ۵۰ درصد از آوار ساختمان ۱۷ طبقه پلاسکو برداشته شده است. تصویری که می‌بینید پیش از غروب امروز ثبت شده است.



به گزارش خبرآنلاین؛ آتش‌نشانان تهران همگی بسیج‌ شده‌اند تا اثری از مفقودان حادثه بیابند. هنوز عدد مشخصی اعلام نشده است. اما آوارها ناامیدی در پی‌دارند؛ هر تیکه‌ بزرگی از آوار که برداشته می‌شود، آتش دوباره زبانه می‌کشد؛ گویا سوخت پایان‌ناپذیری است که فقط در انتظار منفذ و اندکی اکسیژن است که دوباره خودی نشان دهد. 

همه امیدوارند علائمی از حیات زیرآوار پیدا شود.
 

منبع: alef.ir

سخنگوی ستاد مدیریت بحران حادثه پلاسکو آخرین جزئیات آواربرداری از ساختمان پلاسکو را تشریح کرد.

سید جلال ملکی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا مستقر در محل حادثه پلاسکو، درباره آخرین وضعیت آواربرداری اظهار کرد: عملیات آواربرداری با سرعت بیشتری در حال انجام است و پس از آن که سازه فلزی از روی آوار برداشته شد، این سرعت افزایش یافت.

ملکی با بیان اینکه در حال حاضر هم‌زمان چندین دستگاه بیل مکانیکی، چنگک، قیچی مکانیکی و بولدوزر در حال انجام عملیات در محل هستند، گفت: حدود ۵۰ درصد آوار برداشته شده و عملیات جست‌وجو برای خارج کردن پیکر شهدای آتش‌نشان همچنان ادامه دارد.

ملکی با بیان اینکه آخرین‌ آمارها تا کنون همان خروج پیکر دو آتش‌نشان از زیر آوار است، گفت: به نظر می رسد که عملیات طی روزهای آتی‌ نیز ادامه داشته باشد.

وی در بخش دیگری از سخنانش با بیان اینکه عملیات آوار برداری در بخش شرقی و جنوبی ساختمان پلاسکو با سرعت بیشتری در حال انجام است، گفت: در ضلع غربی نیز به دلیل سقوط نمای ساختمان بر روی آوار، ‌عملیات کمی کند پیش می‌رود و امدادگران در حال برش اسکلت فلزی و انجام آواربرداری هستند که بخشی از اسکلت فلزی نیز بریده شده است.

سخنگوی سازمان آتش‌نشانی و خدمات ایمنی شهر تهران درباره گمانه‌زنی‌ها در مورد علت این حادثه نیز گفت: صحبت کردن درباره علت وقوع این حادثه زود است. اولویت نخست ما انجام عملیات و خارج کردن پیکر شهدا و مفقودشدگان است. پس از اتمام این عملیات، کارشناسان آتش‌نشانی اقدامات خود برای بررسی علت حادثه را آغاز خواهند کرد.

وی درباره تعداد افرادی که در زیر آوار محبوس شده‌اند به ایسنا گفت: ۱۵ آتش‌نشان و ۱۰ نفر از افراد غیر نیز در جریان ریزش ساختمان پلاسکو در زیر آوار محبوس شدند که تا کنون تنها پیکر دو آتش‌نشان از زیر آوار خارج شده است.

ملکی درباره انتشار شایعات مختلف در فضای مجازی نیز گفت: متاسفانه برخی از منابع غیر رسمی اخباری را منتشر می کنند که جو روانی شهروندان را بر هم می‌زند. به همین دلیل برای چندمین بار است که از شهروندان می‌خواهم به اخبار منابع غیرموثق و نامعلوم توجه نکنند.

 

منبع: alef.ir

اعضای هیأت داوران بخش سودای سیمرغ سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر معرفی شدند.
 
به گزارش ایران خبر، با حکم «محمد حیدری» دبیر جشنواره فیلم فجر، «محمدرضا هنرمند»، «شهرام اسدی»، «محمدمهدی دادگو»، «محمدرضا تخت‌کشیان»، «رویا نونهالی»، «ایرج رامین‌فر» و «اکبر نبوی» به عنوان اعضای هیأت داوران بخش سودای سیمرغ سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر انتخاب شدند و ۳۳ فیلم این بخش را داوری خواهند کرد.
 
بنا بر این گزارش، محمدرضا هنرمند؛ کارگردان و فیلمنامه‌نویس متولد ۱۳۳۲ در تهران است. شروع فعالیت سینمایی وی با فیلم «مرگ دیگری» به عنوان کارگردان در سال ۱۳۶۱ بوده است.
 
وی در کارنامه خود ساخت آثار سینمایی همچون مرگ دیگری، گورکن، زنگ‌ها، ردپایی بر شن، دزد عروسک‌ها، دیدار، مرد عوضی، مومیایی ۳، عزیزم من کوک نیستم و همچنین ساخت سریال‌هایی همچون زیر تیغ، آشپزباشی را بر عهده داشته است.
 
شهرام اسدی؛ متولد ۱۳۳۲ در سلماس، دارای کارشناسی از مدرسه عالی تلویزیون و سینما و کارشناسی ارشد سینما از دانشگاه کالیفرنیای آمریکا است.
 
وی فعالیت سینمایی را با کارگردانی نسخه اول فیلم «روز واقعه» آغاز کرد. وی کارگردانی فیلم‌هایی همچون شب واقعه، به من نگاه کن، روز واقعه و اوینار را برعهده داشته است.
 
محمدمهدی دادگو؛ تهیه کننده، مدیر تولید، مجری طرح و کارشناس اقتصادی سینمای ایران متولد ۱۳۲۹ تهران، دارای مدرک کارشناسی مدیریت بازرگانی و کارشناسی ارشد تجزیه و تحلیل سیستم ها است.
 
وی فعالیت سینمایی را سال ۱۳۶۰ به عنوان برنامه‌ریز در فیلم «حاجی واشنگتن» به کارگردانی علی حاتمی آغاز کرد. از فعالیت‌های بارز کارنامه او می‌توان به مدیریت کنترل بودجه سازمان رادیو و تلویزیون، مدیر امور مالی شبکه دوم، مدیر ارزشیابی کمی و برآورد برنامه‌های تلویزیونی، مدیر تولید بنیاد سینمایی فارابی، تدریس در دانشگاه، مدیر اجرایی طراحی و ساخت نخستین شهرک سینمایی، عضویت در نخستین هیأت مدیره خانه سینما، مدیریت در «کادر فیلم»، مدیریت در رسانه بین‌المللی آما، عضو شورای مرکزی اتحادیه تهیه کنندگان سینمای ایران و تهیه تولید آثار مستند و تلویزیونی اشاره کرد. وی همچنین تهیه کنندگی آثاری همچون تردید، نشانی، زمستان است، هزاران زن مثل من، تهران روزگار نو، صنم، بید و باد، عشق + ۲، کمیته مجازات، برج مینو، کلاه قرمزی و پسرخاله ، بانو، رقص خاک، ناصرالدین شاه آکتور سینما، بازی بزرگان، پرده آخر، سایه خیال، دندان مار را (به طور مستقل یا به عنوان تهیه‌کننده مشترک) برعهده داشته است.
محمدرضا تخت‌کشیان؛ تهیهکننده سینما و تلویزیون متولد ۱۳۳۵ در تهران است. تخت‌کشیان علاوه بر فعالیت در عرصه تهیه و تولید فیلم‌های کوتاه، تجربی و تلویزیونی در سینمای ایران از تهیه‌کنندگان باسابقه است و نام فیلم‌هایی چون خوابم می‌آد، زندگی با چشمان بسته، شکارچی، هفت و پنج دقیقه، چند روز بعد، دست‌های خالی، کارگران مشغول کارند، اسپاگتی در هشت دقیقه، ما همه خوبیم، قدمگاه، دیوانه‌ای از قفس پرید، گاهی به آسمان نگاه کن، آرزوهای زمین، نامه‌های باد، من ترانه پانزده سال دارم، آب و آتش در کارنامه حضور او در سینمای حرفه‌ای به چشم می‌خورد.  
 
رویا نونهالی؛ متولد ۱۳۴۳ در تهران و دانش‌آموخته رشته نقاشی از دانشکده هنرهای زیبای تهران است. آغاز فعالیت هنری او از سال ۱۳۶۲ با بازیگری تئاتر بوده و فعالیت سینمایی خود را از سال ۱۳۶۶ با حضور در فیلم «یار در خانه و …» ساخته خسرو سینایی و بازی در تلویزیون سال را در ۱۳۸۱ با مجموعه «خواب و بیدار» آغاز کرده است. این بازیگر برنده سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر در فیلم‌هایی همچون دل دیوانه، مشکل گیتی، نیمه شب اتفاق افتاد، کفش‌هایم کو، اعترافات ذهن خطرناک من، داره صبح می‌شه، دلم می‌خواد، نیمرخ‌ها، تراژدی، پشت در خبری نیست، ماهی‌ها عاشق می‌شوند، یک تکه نان، خواب خاک، هم نفس، خانه‌ای روی آب، زندان زنان، بوی کافور، عطر یاس، صنم، فصل پنجم و … نقش‌آفرینی داشته است.
 
ایرج رامین‌فر؛ متولد ۱۳۲۸ در تهران و دارای مدرک لیسانس و فوق لیسانس طراحی صحنه و لباس از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و دانش‌آموخته دانشگاه ونسن فرانسه است. وی فعالیت سینمایی خود را از سال ۱۳۴۶ به عنوان مشاور صحنه و لباس آغاز کرد. رامین‌فر همچنین موفق به راه اندازی دو نمایشگاه از طراحی صحنه و لباس و انتشار کتاب Film Design نیز شده است.
 
وی طراح صحنه و لباس فیلم‌هایی همچون احتمال باران اسیدی، در دنیای تو ساعت چند است؟، خسته نباشید، استرداد، جرم، چهل‌سالگی، پرچم‌های قلعه کاوه، خواب لیلا، چند روز بعد، گاهی واقعی، آفساید،از دوردست، پرونده هاوانا، شاهزاده ایرانی، بشارت منجی، برگ برنده، دیوانه‌ای از قفس پرید، عشق فیلم، نیمه پنهان، سگ کشی، مسافران، سرب، شاید وقتی دیگر و… را در کارنامه دارد و در جشنواره‌ فیلم فجر، بارها نامزد و برنده سیمرغ بلورین شده که فیلم‌های «سگ‌کشی» و «جرم» از جمله آنهاست.
 
اکبر نبوی؛ کارشناس، تهیه‌کننده و منتقد سینما؛ متولد ۱۳۴۳ و دانش‌آموخته علوم تربیتی است. پس از فارغ‌التحصیلی به تدریس پرداخت و به مدت هشت سال به عنوان عضو شورای سردبیری روزنامه رسالت بود و در این مدت مقالات متعددی در زمینه‌های هنری، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی در مطبوعات به چاپ رساند. نبوی همچنین مدیر مسئول و سردبیر مجله «ویدئو ـ ماهواره» و فیلم‌ویدئو، معاونت فرهنگی خانه سینما، مشاور فرهنگی بنیاد سینمایی فارابی، ریاست مرکز مطالعات و تحقیقات سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، معاونت پژوهشی انجمن سینمای دفاع مقدس، مسوولیت کمیته فرهنگ، هنر و رسانۀ مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، قائم‌مقامی بنیاد سینمایی فارابی و … را در کارنامه دارد و به عنوان کارشناس و برنامه‌ساز سینمایی، برنامه‌های مختلفی را در تلویزیون تولید و اجرا کرده است.

منبع: irankhabar.ir