بایگانی دسته ی : جامعه

معاون وزیر نیرو گفت: اگر استفاده بیش از ۶۰ درصد منابع آبی را حداکثر میزان استفاده از منابع آبی هر کشور در نظر بگیریم، ما در حدود ۷۶ درصد از این منابع آبی را استفاده کرده ایم که این یک فاجعه است.

به گزارش خبرآنلاین؛ رحیم میدانی در کنفرانس ملی آب در دانشگاه تهران بیان کرد: آب و مدیریت آن ماهیت پیچیده ای دارد و نیازمند همه علوم است تا بتواند مسایل مربوط به خود را حل و فصل کند.

او با اشاره به عنوان این کنفرانس بیان کرد: آب و محیط زیست که این موضوع کنفرانس است انتخاب درستی بوده چرا که در کشور ما این دو موضوع چنان مهم هستند که در تدوین برنامه ششم به عنوان موضوع خاص مورد توجه قرار گرفته اند.

میدانی افزود: امیدواریم که در احکام برنامه ششم این خاص بودن نیز عینت پیدا کند و با اختصاص منابع مالی به ما کمک کند تا اکثر پروژه های مورد نظر را پیش ببریم.

او ادامه داد: اگرچه آب و محیط زیست در عالم واقع موضوعاتی هستند که بر هم اثر متقابل دارند اما در طبیعت نمی توان آنها را از هم جدا کرد‌ بنابراین در مدیریت کشور این دو حوزه را باید در کنار هم دید.

معاون وزیر نیرو بیان کرد: هر قدر درباره آب و محیط زیست در ایران بحث کنیم باز هم کم است، به دلیل اینکه امروز همه ما شاهد هستیم که در ایران آب و محیط زیست آسیب جدی دیده است.

او ادامه داد: البته نباید این سخنان تعبیر به این شود که تلاش ها و اقدامات پس از انقلاب را نادیده گرفته ایم. کارهای بزرگی از جمله تامین آب شرب، نیروگاه های برق آبی و ساخت سدهای مخزنی در ایران پس از انقلاب اسلامی انجام شده است اما مسیر پویایی جوامع انسانی می گوید که باید مسیری را که در گذشته پشت سر گذاشته ایم را نگاهی بندازیم و بهتر از گذشته گام برداریم.

میدانی با بیان اینکه امروز بیش از ۹۰ درصد از جوامع شهری ایران از آب شرب برخوردار هستند، گفت: ۲.۲ میلیون نفر از روستاییان تحت پوشش منابع آبی شهرکی با ۵۰۰ میلیون دلار از صندوق تخصیص از آب برخوردار خواهند شد.

او با تاکید بر اینکه وظیفه مدیران، آینده نگری است تا جامعه دچار محلکه نشود، بیان کرد: دولت یازدهم از زمانی که تلاش خود را برای مدیریت منابع آبی آغاز کرده، اقدامات غیر سازه‌ای را مورد توجه قرار داده است.

او بیان کرد: کشور ما کشور کم آبی است و این طبیعت ایران است. سهم ما از نذورات آسمانی همین بوده و هنر انسان این که بتواند آن را مدیریت کند. ایران کشور کم آبی است و بیش از نیمی از جمعیت آن در مناطق کم آب مستقر است.

میدانی با اشاره به مشکلات محیط زیستی ایران بیان کرد: علاوه بر سهم طبیعی ایران از منابع آبی و نذورات آسمانی ما با مشکلاتی خارج از طبیعت مواجهیم که خودمان آن را ایجاد کرده ایم.

معاون وزیر نیرو بیان کرد: علاوه بر پدیده تغییر اقلیم که مزید بر علت شده است، مشکل اصلی این است که ما بیش از ظرفیت اکولوژیک از منابع سطحی و زیر زمینی استفاده کرده ایم.

او افزود: اگر استفاده بیش از ۶۰ درصد منابع آبی را حداکثر میزان استفاده از منابع آبی هر کشور در نظر بگیریم، ما در حدود ۷۶ درصد از این منابع آبی را استفاده کرده ایم که این یک فاجعه است.

این مقام مسئول با بیان اینکه منابع زیر زمینی به دلیل فشار بر منابه آبی کشور مختل شده است، گفت: رسیدن به مرز استفاده ۴۰ درصد از منابع آبی دشوار است و ما رسیدن به حدود ۶۹ درصد هدف گذاری کرده‌ایم که با توجه به اینکه شغل اصلی ایرانیان کشاورزی است نمی‌توان بدون ایجاد اشتغال جایگزین استفاده از منابع آبی را به حداقل رساند.

او ادامه داد‌: وضعیت در بخش آب‌های زیر زمین از منابع آبی سطحی بدتر است. کم کم داریم ما منابع آبی را از دست می دهیم بنابراین باید شب و روز روضه منابع زیر زمینی را بخوانیم.

میدانی بیان کرد: ‌آلودگی منابع آب یکی از مشکلات جدی است که به دلیل تخلیه فاضلاب های صنعتی و خانگی به آن دچار شده‌ایم که رودخانه کارون نمونه آن است و رودخانه‌ای که روزگاری مهمترین منبع تامین آب شرب مردم بوده امروز تامین آب شرب از آن میسر نیست.

میدانی با اشاره به اقدامات دولت در زمینه مدیریت منابع آبی بیان کرد: عدم استقرار مدیریت به هم پیوسته منابع آب در کشور مهم ترین دلیل چالش آب در کشور است.

او با اشاره به طرحی ملی تعادل بخشی منابع آبی زیر زمینی گفت: شوراهای منابع آبی ریز را تشکیل دادیم و با دانشگاه محلی در این زمینه فعالیت می کنیم‌.

معاون وزیر نیرو بیان کرد: حاصل تلاش‌های ما این بوده است که ۲.۸ میلیارد متر مکعب آب را به محیط زیست اختصاص دهیم و علاوه بر شرب و صنعت سهمی برای محیط زیست از منابع آبی در نظر بگیریم.

منبع: alef.ir

به گزارش ایران خبر، رضا زاد اسماعیلی متخصص طب سنتی اظهار داشت: در فصل سرما به دلیل افزایش رطوبت هوا در افرادی که طبع بلغم دارند،میزان سردی در آن‌ها افزایش پیدا کرده و تمایل به خواب در آن‌ها بیشتر می‌شود.

 

وی اضافه کرد: افرادی که دارای طبع سودا هستند نیز به دلیل داشتن طبع سرد و خشک با بروز سرما، میزان کم تحرکی سلول‌های بدن آن‌ها افزایش یافته و همین امر سبب افزایش سرد مزاجی و به دنبال آن افزایش خواب آلودگی، کسالت، خستگی و ضعف و بی حالی در آن‌ها می‌شود.

 

این متخصص طب سنتی عنوان کرد: چنین افرادی که دارای طبع سرد و خشک هستند برای جلوگیری از بروز خستگی و خواب آلودگی لازم است تدابیری اندیشیده و برنامه غذایی و فعالیت‌های روزانه خود را با محوریت خاصی تنظیم کنند.

 

زاد اسماعیلی در خصوص برنامه غذایی مناسب برای این افراد اظهار داشت: این افراد بهتر است در برنامه‌های غذایی خود از مصرف مواد غذایی مورد استفاده در فصل بهار و تابستان خودداری کرده و از غذاهایی که طبیعت گرم دارند، همچون میوه‌هایی مانند سیب، انجیر، هویج و مغزها همانند بادام زمینی مصرف کنند.

 

این متخصص طب سنتی تاکید کرد: گرم کردن بدن با ورزش‌ها و نرمش‌های ورزشی و ایستگاهی برای جاری شدن خلط سرد کننده در بدن مانع از ایجاد خستگی و خواب‌ آلودگی در خود شوند.

 

وی بیان کرد: افرادی که در فصول سرد دچار خواب آلودگی در فصول سرد سال می‌شوند، باید توجه کنند که ادامه این روند سرد کننده در بدن عامل بسیاری از بیماری‌ها در بدن است.

 

زاد اسماعیلی گفت: افرادی که به دلیل سرد مزاجی در   فصول سرد دچا  خواب آلودگی می‌شوند باید دقت کنند که بر افکار خود کنترل داشته و روحیه خود را با جملات مثبت گرم و شاداب نگه دارند، چراکه طرز فکر در هوشیاری و شادابی شما در طول روز بسیار موثر است.

 

این متخصص طب سنتی در خصوص مواد غذایی و نوشیدنی‌های موثر در هوشیاری افراد سرد مزاج، گفت: مصرف هر روزه ارده کنجد، شیره انگور یا شیره خرما، اضافه کردن ادویه‌های گرم همچون دارچین در دمنوش‌ها صبحگاهی مانند دمنوش نعنا، بهار نارنج و یا استوخدوس و یا مصرف عسل که نقش بسیار موثری در گرم نگه داشتن بدن دارد و یا خوردن جوشانده پودر دارچین به همراه عسل و نیز خوردن ۴ مغز برای افرادی که در فصول سرد سال دچار خواب‌آلودگی می‌شوند، بسیار موثر است.

 

زاد اسماعیلی بیان کرد: مصرف چند قطره لیموترش به همراه دمنوش‌های مصرفی خود سبب افزایش راندمان کاری، افزایش سیستم ایمنی بدن و نیز افزایش هوشیاری افراد در طی روز و در حین انجام فعالیت ‌های روزانه و کاهش طبع سردی در این افراد می‌شود.

منبع: irankhabar.ir

میزان نوشت: معاون نظارت دیوان عالی کشور از تایید حکم اعدام بابک زنجانی در دیوان عالی خبر داد.


غلامرضا انصاری معاون نظارت دیوان عالی کشور از تایید حکم اعدام بابک زنجانی در دیوان عالی خبر داد.

وی تصریح کرد: حکم اعدام مهدی شمس و حمید فلاح هروی متهمان ردیف دوم و سوم نقض و به شعبه هم عرض ارجاع شد.

 دی ماه سال ۹۳ بود که سخنگوی قوه قضائیه در نشست خبری خود با خبرنگاران از صدور قرار مجرمیت بابک زنجانی خبر داد و گفت: قرار مجرمیت بابک زنجانی ۲۰۰۰ صفحه است و باید هر صفحه مطالعه شود و زمان می‌برد تا تائید شود و پرونده بسیار سنگین و شامل ۲۰۹ جلد است که با ملزومات آن هر جلد ۲۰۰ صفحه دارد.

بررسی پرونده بابک زنجانی ادامه داشت تا اینکه ۱۱ مهر ماه سال گذشته جلسات محاکمه بابک زنجانی و دو متهم دیگر پرونده فساد نفتی بر اساس کیفرخواست ۲۳۷‌ای به صورت علنی و به ریاست قاضی صلواتی آغاز شد و دادگاه در بیست و شش جلسه و با حضور خبرنگاران به اتهامات این سه نفر رسیدگی کرد.

منبع: alef.ir

ایران نوشت: سردسته یک شبکه زورگیری که با تهدید رانندگان اقدام به سرقت و آدم‌ربایی کرده بود، در برابر اتهام سنگین قتل یک راننده تاکسی قرار گرفت.

این تبهکار هنگامی که راننده جوان را با دست‌های بسته در صندوق عقب تاکسی انداخته بود و از دست پلیس فرار می‌کرد هدف شلیک  مأموران قرار گرفت، اما گلوله‌ای به صندوق عقب تاکسی اصابت کرد که باعث مرگ این راننده شد.

ماجرای اول: دوم اسفند ۹۲ «سیروس» – سردسته شبکه زورگیری – و دوستش «اکبر» در خیابان ۴۵ متری گلشهر خودروی تاکسی را به مقصد مهرشهر دربست اجاره کردند اما پس از طی مسافتی، با تهدید راننده تصمیم به سرقت خودرو گرفتند که با مقاومت راننده تاکسی، او را زخمی کردند و پس از سرقت اموالش متواری شدند.

ماجرای دوم: سردسته شبکه، دو روز بعد که با همدستی «سعید» در خیابان دکتر همایون سوار تاکسی خطی شده بودند به بهانه بیماری همسرش، راننده را به محله کلاک کشاندند و در کوچه‌ای خلوت، با تهدید چاقو چند قرص خواب‌آور به راننده خوراندند ولی راننده ربوده شده در فرصتی مناسب از دست سارقان فرار کرد و دزدان خودروی او را به سرقت بردند.

ماجرای سوم: هفتم اسفند سردسته شبکه به همراه پسری به نام «بهزاد» در میدان شاه عباسی خودروی پراید را به مقصد خیابان ساسانی دربست اجاره کردند. آنها در یکی از کوچه‌های خیابان مصباح با تهدید راننده با چاقو، وی را وادار به خوردن چند قرص خواب‌آور کرده و او را در صندوق عقب خودرویش حبس کردند. سارقان پس از ربودن اموال راننده، برای انجام کاری مقابل بیمارستانن کسری توقف کردند که راننده جوان از صندوق خودرو خارج شد و پا به فرار گذاشت.

… جنایتی دیگر: سردسته شبکه با فرار طعمه‌اش با همدستی «بهزاد» در ادامه اقدامات خلافکارانه‌اش، مرد جوانی را در گوهردشت به عنوان مسافر سوار خودروی مسروقه راننده فراری کردند اما در میان راه به بهانه پنچر شدن لاستیک ایستادند و پس از سرقت اموال این مسافر با تهدید چاقو او را در بیرون شهر در باغ متروکی رها کردند.

و ماجرایی دیگر: «سیروس» سردسته باند ساعت ۶ صبح روزبعد، زن جوانی را در چهارراه طالقانی به مقصد مترو سوار کرد و در نزدیکی مترو با اشاره به همدستش – عادل – ضمن تهدید زن جوان با چاقو به سرقت اموال وی پرداختند و با تغییر مسیر به سمت جاده چالوس راه افتادند تا نقشه شومشان را اجرا کنند، اما خودروی مسروقه‌شان خراب شد و به رها کردن زن اقدام کردند.

در ادامه جنایات این تبهکاران، تلاش گشت‌های پلیس در شهر کرج برای شناسایی و دستگیری اعضای شبکه آدم‌ربایی و زورگیری پیگیری شد. تا اینکه مأموران یکی از همدستان «سیروس» را دستگیر کردند و به اطلاعاتی در مورد وی دست یافتند. تصویر چهره‌نگاری سردسته شبکه در اختیار کارآگاهان قرار گرفت و دستور قضایی برای شناسایی مخفیگاه وی آغاز شد  سرانجام صبح جمعه ۱۳ اسفند مأموران گشت کلانتری اسلام‌آباد کرج با مشاهده خودروی تاکسی سمند و رفتارهای عجیب پسر جوانی که روی صندوق عقب نشسته بود، ظنین شدند اما به محض نزدیک شدن به آن، راننده ناگهان بسرعت حرکت کرد و درحالی که هنوز دوستش روی صندوق نشسته بود، مسیر میدان آزادگان را پیش گرفت و در فرصتی مناسب، خود را به داخل خودرو کشاند.

خودروی مورد تعقیب، در مسیر جاده محمدشهر، با سرعتی زیاد حرکت کرد و همزمان با فاصله گرفتن از خودروی پلیس، سرنشین عقب پیاده شد تا فرار کند اما مأموران او را دستگیر کردند. بلافاصله‌هم پیام دستگیری راننده فراری و توقیف تاکسی سمند به همه واحدهای گشتی در طول مسیر اعلام شد.

سردسته در تله پلیس

مأموران کلانتری ۲۵ محمدشهر که رد خودروی مورد نظر را شناسایی کرده بودند با ایجاد راهبندان مصنوعی، مسیر تردد خودروها را بستند اما «سیروس» که خود را درتله پلیس گرفتار می‌دید، پس از برخورد با چند خودروی سواری فرار کرد.

مأموران برای متوقف‌کردن وی با دو اسلحه اقدام به شلیک هوایی کردند ولی با بی‌توجهی راننده روبه رو شدند. بنابراین لاستیک‌های عقب خودرو را نشانه گرفتند و راننده فراری در محمدشهر ناچار به توقف شد. «سیروس» پس از بازداشت به اداره آگاهی کرج انتقال یافت. این در حالی بود که در بازرسی تاکسی، مأموران جسد خون آلود راننده را با دست‌های بسته در صندوق عقب یافتند که براثر شلیک گلوله به قلب و کبدش جان باخته بود.

بدین‌ترتیب «سیروس» و ۴ همدستش علاوه بر اتهام مشارکت در ۵ مورد آدم‌ربایی، به سرقت همراه با آزار و اذیت نیز متهم شدند و شاکی‌ها خواستار اشد مجازات آنان شدند. همچنین دادستان کرج، رئیس‌شبکه زورگیری را به‌دلیل اقدام‌های وحشتناک و خشونت بارش محارب شناخت اما دادگاه انقلاب کرج وی را مصداق محاربه ندانست و با ارجاع پرونده به دیوانعالی کشور، شعبه یکم دادگاه کیفری استان البرز، مسئول رسیدگی به پرونده شناخته شد.

در جلسه محاکمه «محمدرضا دهقانی محمدهادی» نماینده دادستان کرج در بیان کیفرخواست گفت: سیروس -۳۵ ساله- متهم به ۵ مورد آدم‌ربایی با خودروی سواری مسروقه، ۴ مورد سرقت همراه با آزار و اذیت با سلاح سرد، رابطه نامشروع و مزاحمت تلفنی و تهدید زن جوان به قتل با مشارکت «اکبر»، «سعید»، «بهزاد» و «عادار» است. همچنین وی در حادثه قتل «مصطفی» (راننده تاکسی) نیز مجرم شناخته شده است. در حالی که طبق قانون بکارگیری و حمل سلاح، تیراندازی مأموران منطبق با ماده قانونی است و مأمور پلیس از اتهام قتل تبرئه شده است. اما «سیروس» با آگاهی و به‌صورت عمد، مقتول را در معرض اصابت گلوله پلیس قرارداده و باعث قتل او شده است با این حال متهم ردیف اول در دفاع از خود در برابر اتهام قتل گفت: من فقط برای سرقت خودرو در مسیر راننده سمند قرار گرفتم و پس از خوراندن چند قرص خواب آور، دست‌هایش را بستم و او را در صندوق عقب انداختم اما او با شلیک پلیس به‌قتل رسید، بنابراین نقشی در قتل عمد نداشتم.

در پایان محاکمه، قاضی «هدایت رنجبر» رئیس شعبه اول دادگاه کیفری استان البرز به همراه دو قاضی مستشار وارد شور شدند تا حکم اعضای شبکه را صادر کنند و در خصوص پرونده قتل راننده تاکسی هم تصمیم‌ بگیرند.

منبع: alef.ir

به گزارش ایران خبر، وی لونگ، عکاس  ۲۸ ساله مالزی ایی درژاپن  با دختر مورد علاقه اش آشنا شد. او بهار سال جاری در شهر فوکوشیما مشغول عکاسی بود که کیف پولش را گم کرد. پس از آن برای اینکه چاره ای بیاندیشد به فروشگاهی رفت تا از وای فای آنجا استفاده کند که با مارتا آشنا شد. مارتا، ۲۴ ساله اهل بلغارستان در همان فروشگاه مشغول به کار بود و به او کمک زیادی کرد.

پس از چند ماه آشنایی جوان مالزی ایی تصمیم گرفت از مارتا، دختر مورد علاقه اش خواستگاری کند. برای همین ایده جالبی به ذهنش رسید. او به همراه دوست فیلمبردارش به چین سفر کرد و برای عملی کردن ایده اش روی بلندترین پل جهان به ارتفاع ۵۷۰ متر که در کشور چین قرار دارد رفت. این جوان مالزی ایی به هر زحمتی که بود به همراه دوستش خود را به بالای پل رساند و در حالی که روی یک جرثقیل ایستاده بود و پلاکارد پیشنهاد ازدواج را در دست داشت از دختر مورد علاقه اش خواستگاری  کرد. این در حالی بود که دوستش از تمامی مراحل فیلم و عکس تهیه می کرد.

پس از آن فیلم و عکس ها را در فیسبوک به اشتراک گذاشت تا مارتا را در جریان کارش قرار دهد و پس از انجامخواستگاری  چند روز بعد در ساحل جزیره مانیل در مالزی  رسما حلقه نامزدی را به دست مارتا انداخت.

او می گوید “برای رسیدن به پل باید دو ساعت از کوه بالا می رفتیم. حدود یک ساعت هم طول کشید تا به نوک پل و بالاترین قسمت آن برسیم. روی پل هوا بسیار سرد بود. باد شدیدی می وزید و هر لحظه امکان سقوط وجود داشت اما من مصمم بودم که این کار را انجام دهم”.
این دو قرار است سال آینده با هم ازدواج کنند.

منبع: irankhabar.ir

دیشب(جمعه ۱۲ آذر) تندبادی با سرعت ۱۱۵ کیلومتر بر ساعت، شهرستان مرزی بندر آستارا در غرب استان گیلان را درنوردید و موجب رعب و وحشت اهالی این منطقه شد.

به گزارش ایسنا، در پی صدور اخطاریه سازمان هواشناسی و اطلاع‌رسانی در خصوص تقویت جریانات جنوبی و افزایش سرعت وزش باد گرم(گرمیش یا گرمیج) در استان گیلان از ساعت ۱۸ عصر جمعه (۱۲ آذر)، وزش باد شدید شهرستان مرزی بندر آستارا در غرب این استان را درنوردید.

ایستگاه سینوپتیک شهرستان آستارا، بیشترین سرعت این تندباد را در ساعت ۲۱ و ۳۰ دقیقه دیشب و به میزان ۱۱۵ کیلومتر در ساعت ثبت کرده است.

در پی این تندباد برخی تابلوهای ادارات، بیلبوردهای تبلیغاتی و علائم راهنمایی و رانندگی از جا کنده شد.
شکسته شدن برخی درختان و سقوط آن‌ها به روی سیم‌های برق، سبب قطعی مکرر برق در مناطق مختلف شهری و روستایی شد.

ریزش دیوار و سقف برخی ساختمان‌ها و مصالح بناهای نوساز به روی برخی تأسیسات شهری و خودروها، خساراتی را بوجود آورده است.

بادگرم سبب حریق و گسترش زبانه‌های آتش در برخی مناطق کوهستانی و تحمیل خسارت به جنگل‌های شهرستان، از جمله کوهپایه‌های روستای ویرمونی در بخش مرکزی شد.

تندباد خساراتی را به تأسیسات و زیرساخت‌های شهری و روستایی بخش لوندویل وارد کرده است.

 جمع‌بندی خسارت‌های تندباد آستارا آغاز شده است

«سیروس شفقی»، فرماندار شهرستان مرزی بندر آستارا در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا اظهار کرد: با توجه به این‌که هشدار سازمان هواشناسی در خصوص احتمال وزش تندباد در استان گیلان صادر شده بود، از این‌رو تدابیر لازم در شهرستان، جهت مقابله با هرگونه حادثه احتمالی در این رخداد طبیعی اندیشیده شده بود.

وی با بیان این‌که، همزمان با نخستین دقایق آغاز این تندباد، ستاد مدیریت بحران شهرستان تشکیل جلسه داد، افزود: دستگاه‌های ذی‌ربط، از همان لحظات اولیه، خدمات‌رسانی خود را در زمینه‌های مختلف آغاز کردند.

وی با اشاره به این‌که جمع‌بندی خسارت وارد شده به شهرستان، در پی به وقوع پیوستن این تندباد آغاز شده است، افزود: میزان خسارات پس از تکمیل گزارش‌های واصله و جمع‌بندی نهایی اطلاع‌رسانی خواهد شد.

فراخوان مأموران انتظامی و افزایش گشت‌ها در پی وزش تندباد در آستارا
سرهنگ «رسول عزیزی»، فرمانده انتظامی شهرستان مرزی بندر آستارا، در گفت‌وگو با ایسنا، از فراخوان شماری از نیروها، نسبت به افزایش گشت‌ها در پی وزش تندباد خبر داد.

وی افزود: این تصمیم به‌علت تداوم وزش باد، خاموشی‌های مکرر برق در مناطق مختلف شهرستان و سایر موارد، در جهت پیشگیری از جرایم احتمالی در شرایط موجود و تسهیل در امدادرسانی اتخاذ شده است.

عزیزی با بیان این‌که هم‌اکنون مأموران انتظامی به شکل گسترده در سطح شهرستان حضور دارند، اضافه کرد: شهروندان در صورت مشاهده موارد مشکوک موضوع را از طریق شماره ۱۱۰ به پلیس اطلاع دهند.

شکسته شدن درختان، عامل قطعی مکرر برق در آستارا

«ستار آقایی‌پور»، رئیس اداره برق شهرستان آستارا در گفت‌وگو با ایسنا، خاطرنشان کرد: تندباد باعث شکسته شدن درختان و سقوط آن‌ها به روی سیم‌های برق شده است.

وی با بیان این‌که در برخی موارد این سقوط‌ها، پارگی سیم‌ها و کابل‌ها را به همراه داشته است، گفت: از همین‌رو پس از شدت یافتن وزش تندباد، برق شماری از مشترکین در برخی از نقاط شهری و روستایی قطع شد.

رئیس اداره برق شهرستان آستارا با تأکید بر این‌که مأموران اداره برق در تلاش هستند تا مشکل قطعی برق در حداقل‌ترین زمان ممکن برطرف شود، از مشترکان خواست تا زمان بر طرف شدن نقص فنی و وصل شدن مجدد برق، صبور باشند.

خدمات‌رسانی امدادگران جمعیت هلال‌احمر آستارا

«حسین خورشیدی»، رئیس جمعیت هلال‌احمر آستارا در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا اظهار کرد: هم‌زمان با آغاز وزش باد گرم در سطح شهرستان، نیروهای جمعیت هلال‌احمر شهرستان به حالت آماده‌باش درآمدند.

وی اضافه کرد: امدادگران این جمعیت با بهره‌مندی از ۳۷ نفر از نیروهای مجرب و زبده برای مقابله با هرگونه حادثه‌ای وارد عمل شد.

رئیس جمعیت هلال‌احمر آستارا خاطر نشان کرد: ۷ نفر از این امدادگران در دو پایگاه ثابت شهرستان مستقر و ۳۰ نفر دیگر از این امدادگران در قالب چند تیم مختلف به حالت آماده‌باش درآمده بودند.

خورشیدی در پایان از بهره‌مندی تیم‌های امدادرسان هلال‌احمر در انجام مأموریت‌های خود از چند دستگاه خودرو سخن گفت و توضیح داد: ۲ دستگاه آمبولانس، ۲ دستگاه خودروی کمک‌دار و یک دستگاه خودروی نجات برای مأموریت‌های امدادگران بکارگیری شدند.
 

منبع: alef.ir

«آخرین آ‌مارهای رسمی وزارت بهداشت تا خرداد سال ۹۵ نشان می‌دهد که تا کنون بیش از ۳۲ هزار و ۶۷۰ فرد مبتلا به این ویروس در کشور شناسایی شده‌اند که حدود ۱۶ درصد مبتلایان را زنان و ۸۴ درصدشان را مردان تشکیل می‌دهند. از بین کل این مبتلایان حدود ۷ هزار نفر فوت کرده و حدود ۹ هزار نفر وارد فاز بیماری شده‌اند. البته بنا به اعلام اداره ایدز وزارت بهداشت در موارد جدید ابتلا در یک سال گذشته ۳۹ درصد از طریق اعتیاد تزریقی، ۴۱ درصد از طریق روابط جنسی و بالای ۳ درصد از مادر به فرزند منتقل می‌شود که ۶۶ درصد مرد و ۳۴ درصد زن هستند. این عدد و ارقام آمارهای رسمی است که شمار مبتلایان را برحسب تعداد مراجعه‌کنندگان برای تشخیص اچ آی‌ وی محاسبه کرده‌اند. عده‌ای از کارشناسان حوزه آسیب‌های اجتماعی و صاحبنظران معتقدند آمار مبتلا به اچ آی وی در کشور واقعی نیست و آمارهای واقعی ابتلا به این ویروس سه برابر آمارهای رسمی است. کارشناسان و متخصصان بیماری‌های عفونی بر اساس فرمول سازمان بهداشت جهانی تعداد واقعی مبتلایان به ویروس ایدز در ایران را بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ هزار نفر تخمین می‌زنند و معتقدند که بیش از ۷۰ هزار فرد مبتلا و ناقل ویروس ایدز در کشور از بیماری خود مطلع نیستند و عامل انتقال این عفونت به دیگران محسوب می‌شوند. تخمین زده می‌شود در سال ۲۰۱۵ حدود ۳۷ میلیون نفر در جهان با ویروس اچ آی وی زندگی می‌کنند. افرادی هم که به‌ تازگی مبتلا به این ویروس تشخیص داده شده‌اند، ۲.۱ میلیون نفر در سال بوده است که از این تعداد ۱.۸ میلیون نفرشان از بین رفته‌اند. افزایش ۱۰ برابری آمار انتقال اچ‌آی‌وی از طریق آمیزشی «ایدز» یا طاعون قرن بیست‌ویکم بیش از هر بیماری دیگری روی سلامت اثر گذاشته است. راه‌های انتقال ویروس اچ آی وی هر چند بسیار محدود است اما این ویروس به آسانی از طریق تماس جنسی، اعتیاد و تزریق مشترک، انتقال از خون و فرآورده‌های خونی و مادر مبتلا به ایدز انتقال می‌یابد. بنا به این دلیل به صفر رساندن موارد جدید ابتلا به اچ آی وی تا سال ۲۰۳۰ به عنوان یکی از اهداف توسعه جهانی مطرح شده است. آن طور که صاحبنظران حوزه کنترل و پیشگیری از ایدز می‌گویند به صفر رساندن موارد جدید ابتلا یک آرزو و هدف بدون پشتوانه نیست یعنی ۱۵ سال زمان لازم داریم که اچ آی وی از حالت تهدید خارج شود اما وضعیت ایران بر خلاف این روند است هر چند ایران توانسته سهم انتقال این ویروس را در مصرف‌کنندگان تزریقی مواد مهار کند اما موج جدید آن یعنی انتقال ویروس اچ آی وی از طریق تماس جنسی نگران‌ کننده شده است. وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی نیز به این مسأله اذعان دارد. او زمانی که در دومین نشست فنی و مشورتی رکن منطقه‌ای صندوق جهانی ایدز، سل و مالاریا شرکت کرده بود به رشد ۱۰ درصدی تعداد مبتلایان به ویروس ایدز در کشور در طول یک سال اشاره کرد و گفت که الگوی ابتلا به این ویروس به سمت ارتباطات جنسی پر خطر رفته؛ به طوری که در یک سال گذشته فراوانی مراجعه به مراکز مشاوره بیماری‌های رفتاری ۸ برابر و تعداد آزمایش‌های انجام شده ۴ برابر و افراد زیر پوشش درمان ضد ویروسی ۲ برابر شده است. از سوی دیگر دکتر مینو محرز، رئیس مرکز تحقیقات ایدز ایران پیش از این در گفت‌و‌گو با «ایران» گفته بود، ۹۹.۹ درصد مراجعه‌کنندگان به مرکز تحقیقات ایدز بیمارستان امام خمینی(ره) از طریق تماس جنسی آلوده شده‌اند: «پیش از این آمار انتقال اچ آی وی از طریق آمیزشی بسیار کمتر بود اما الان افزایش ۱۰ برابری داشته است.» رئیس سابق اداره ایدز وزارت بهداشت نیز در مصاحبه‌ای درباره موج سوم ایدز اعلام کرده بود در مورد معتادان می‌توان به سراغ شناسایی رفت اما نمی‌توانیم رفتارهای پر خطر جنسی را شناسایی کنیم. «میشل سیدیبه»، معاون دبیر کل سازمان ملل متحد هم آمارهای قابل توجهی را در رابطه با تعداد مبتلایان به اچ آی وی در دنیا اعلام می‌کند: «امروز ما با جهانی مواجه هستیم که در آن ۷۸ میلیون مردم با ویروس اچ آی وی زندگی می‌کنند. به یاد داشته باشیم که ۳۵ میلیون از افرادی که در اثر ایدز فوت کرده‌اند، جزو نخستین مبتلایان به اچ‌آی‌وی گزارش شده‌اند.» سازمان بهداشت جهانی همزمان با آغاز روز جهانی ایدز (یک دسامبر – ۱۰ آذر) دستورالعمل جدیدی را منتشر کرده و در آن کشورها را برای ترویج تست «خود معرف اچ‌آی‌وی» و توانمندسازی بیشتر مردم برای انجام آزمایش اچ‌آی‌وی تشویق کرده است. WHO همچنین یک برنامه جدیدی را به نام گزارش «پیشرفت اچ آی وی» به مفهوم آزمایش و درمان برای همه راه‌اندازی کرده است. این گزارش نشان می‌دهد که بیش از ۱۸ میلیون نفر مبتلا به اچ‌ای‌وی به درمان این بیماری دسترسی دارند اما هنوز بسیار دیگری از مبتلایان به این ویروس تشخیص داده نشده‌اند و در نتیجه خارج از دایره درمان قرار گرفته‌اند. اجرای برنامه ۹۰-۹۰-۹۰ سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده کشورها متعهد هستند تا سال ۲۰۳۰ استراتژی سریع پیشگیرانه را بر پایه برنامه ۹۰-۹۰-۹۰ پیاده کنند. یعنی ۹۰ درصد افراد مبتلا به ایدز درباره وضعیت بیماری خود آگاهی داشته باشند، ۹۰ درصد افراد مبتلا به درمان دسترسی پیدا کنند و در بدن ۹۰ درصد مبتلایانی که در حال درمان هستند، تا سال ۲۰۲۰ نتوان ویروس اچ‌ آی‌ وی را شناسایی کرد. سازمان ملل متحد درباره ایدز عقیده دارد، اجرای موفقیت‌آمیز این برنامه می‌تواند تا سال ۲۰۳۰، از ۲۸ میلیون مورد جدید ابتلا و ۲۱ میلیون مرگ بر اثر این بیماری جلوگیری کند. بر همین اساس و به دنبال پیوستن ایران به برنامه «استراتژی سریع پیشگیرانه ۹۰-۹۰-۹۰» قرار است، وزارت بهداشت تا سال ۲۰۲۰ کاهش مخاطرات ناشی از ویروس اچ آی وی، شناسایی بیشتر مبتلایان به ویروس، افزایش سطح درمان بیماران تا حد ۹۰ درصد و همچنین افزایش اثربخشی درمان روی بیماران و کاهش انتقال ویروس به افراد سالم جامعه را در اولویت برنامه‌های خود قرار دهد یعنی تا ۴ سال آینده باید حدود ۷۰ درصد مواردی که هنوز شناسایی نشده‌اند تشخیص و تحت درمان قرار بگیرند. هر چند که رئیس اداره ایدز  وزارت بهداشت معتقد است، رسیدن به چنین هدفی و شناسایی موارد جدید ابتلا به ایدز امکانپذیر نیست و باید تعداد مراکز مشاوره، پایگاه‌های مشاوره و مراکز ارتقای سلامت زنان آسیب‌پذیر را افزایش دهیم و برای کنترل و پیشگیری از اچ آی وی و ایدز اعتبار و بودجه زیادی در نظر بگیریم. پیش از این مینو محرز به روزنامه ایران گفته بود، در سراسر ایران حدود ۱۰۰ مراکز مشاوره بیماری‌های رفتاری داریم که مشاوره و تست اچ آی وی رایگان برای افراد ارائه می‌دهند اما با این حال هیچ کسی حتی این مراکز را نمی‌شناسد و درباره این مراکز هم تبلیغ نشده است. قرار است، وزارت بهداشت سیستمی را به نام «PIT» راه‌اندازی کند. درمانگرها از طریق این سیستم با جوانان صحبت می‌کنند و چنانچه «‌پُر ریسک» باشند برای انجام آزمایش اچ آی وی تشویق می‌شوند. بنا به گزارش کمیته کشوری ایدز، مراکز بهداشتی – درمانی خاصی برای بیماران مبتلا به اچ آی وی وجود دارد که به مراکز مشاوره بیماری‌های رفتاری معروف هستند. در تهران نیز این مراکز در بیمارستان‌های امام خمینی، مسیح دانشوری، لقمان حکیم، مرکز بهداشت غرب در خیابان استاد معین، مرکز بهداشت طالقانی در خیابان شریعتی تهران و تمام مراکز بهداشتی دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور وجود دارند. حتی اگر فردی به بیماری مبتلا نباشد و تنها می‌خواهد از آن مطمئن شود، می‌تواند در این مراکز به صورت رایگان آزمایش دهد.»

منبع: baharnews.ir

فریبا گودرزی اظهار داشت: امروز بارش باران در استان های آذربایجان شرقی،غربی،فارس، اصفهان، خوزستان،ایلام و کرمانشاه به صورت پراکنده ادامه دارد. همچنین در استان های مازندران، گلستان، خراسان شمالی و جنوبی باران به صورت رگباری می بارد.وی ادامه داد: به دلیل اینکه جریان بارشی حاکم بر کشور جزو جریانات هوایی جنوبی محسوب نمی شود، شاهد بارش اندک خواهیم بود.احمدی با بیان اینکه از فردا جو کشور آرام می شود، تاکید کرد: به دلیل ساکن شدن جریانات جوی، از روز یکشنبه شاهد آلودگی هوا در شهرهای تهران، اصفهان، اراک،قزوین و کرج خواهیم بود. این وضعیت در روز دوشنبه نیز ادامه خواهد داشت. کارشناس سازمان هواشناسی با بیان اینکه از امروز دمای هوا در شمال کشور گرم می شود، تاکید کرد: دمای هوا در شهرهای شمالی تا ۱۰ درجه گرمتر می شود اما با این وجود در روزهای آینده باز هم شاهد وزش باد خواهیم بود.وی از ورود سامانه جدید بارشی به کشور از روز سه شنبه خبر داد و افزود: با ورود این سامانه از روز سه شنبه هوای اردبیل،گیلان و مازندران برفی می شود. همچنین در روزهای سه شنبه و چهارشنبه بارش برف در ارتفاعات تهران و منطقه شمیرانات را شاهد هستیم.

منبع: baharnews.ir

راننده اینها را گفت، خودرواش را ٢٠ متر آن‌طرف‌تر از درِ بزرگ آبی‌رنگی که رو به دشت‌های سبز و رهای قرچک باز می‌شد، پارک کرد و تنش را جوری پشت فرمان، جمع‌وجور کرد که یعنی: «خدا خیرتان بدهد، ما را گرفتار نکنید اول صبحی؛ خودتان از اینجا به بعدش را بروید.» راننده از ٨٠٠ زن که «آن تو»، هر روز روی ٨٠٠ تخت با ملحفه‌های آبی و صورتی می‌خوابند و بلند می‌شوند و با ٨٠٠ خلق و خو و ٨٠٠ بهانه برای گذراندن روزهای بی‌تاب و کشدار زندان، با هم کنار می‌آیند، خبر نداشت؛ از ۸۰۰ زندانی زن که رئیس سازمان زندان‌ها هم می‌گوید ۳۰۰ نفرشان متهمند   و خیلی‌های‌شان بلاتکلیف.  راننده نمی‌دانست پشت این دیوارهای بلند که هر روز سربازهای دلتنگ خانه روی بارویش نگهبانی می‌دهند، چه خبر است؛ او فقط از دور، تابلوی بالای درِ آبی را خواند و کادرش را محکم توی ویزور چشم‌هایش بست: «ندامتگاه زنان شهرری.» هنوز صدای خنک‌کننده‌های خودرو  او از دور به گوش می‌رسید که در باز شد؛ آن درِ بزرگ که بیرون و داخل را بی‌سر و صدا به هم وصل می‌کرد و با باز شدنش دنیایی بیرون می‌زد که برای خیلی‌ها، یک روزش هم سخت است. در باز شد و آرامش حیاط بیرونی زندان، راه مستقیمی بود به شلوغی سالن اصلی؛ به یک سالن بلند که اتاق‌های بندهایش روی بدنه آن جای‌شان طوری خوش است که هیچ‌کس، هیچ زندانی‌ای، هیچ وقت نمی‌تواند دمی خیال بیرون آمدن از آنها را از سر بیرون کند و همین فکرهاست که زنان زندان را صبح تا شب، توی آن سالن بلند که تابلو نوشته‌های روی دیوارهایش آنها را به خویشتنداری دعوت می‌کند و کارگاه‌های بافتنی و مونتاژ و … طبقه بالای آن، فرصتی است برای فرار زن‌ها از روزهای زار و بی‌تاب زندان، بالا و پایین می‌کنند. زندان زنان شهرری، آن روز، محصور در سبزی بی‌انتهای زمین‌های کشاورزان قرچک، جایی در نزدیکی ورامین، روز آرامی را می‌گذراند؛ توی سر زن‌ها اما غوغا بود. آنها که از بندهای پر از تخت‌های سه‌طبقه‌شان، سر بیرون می‌کردند و غریبه‌هایی را می‌دیدند با لباس‌های جدید که بوی «بیرون» را با خودشان آورده بودند. بوی «بیرون»، هواخواهش در زندان زیاد است؛ حالا هرچقدر زن‌ها خودشان را به‌روز نگه دارند، به سر و رویشان برسند، آخرین آهنگ‌های روز را گوش کنند، از خبرها باخبر باشند، باز هم برای آنها «بیرون» نمی‌شود؛ نمی‌شود که نمی‌شود. فاطیما؛ جرم: معاونت در قتل «فاطیما» هم آن روز با چشم‌هایی سبز و اشک‌های روی گونه‌اش، وقتی فریاد زد که زنان غریبه را دیده بود و همین‌طور که از طبقه دوم تخت‌های سه‌طبقه بند سلامت با ناله پایین می‌آمد، گفت کلیه‌اش را می‌فروشد تا این ۴٠‌میلیون تومان جور شود  و زندان را بگذارد و برود و بعد صدای گریه بود که بند را برداشت؛ صدای گریه‌ای محزون که اندوه، خودش را با عجله‌ای زیاد از دهان کوچک زنی بیرون ریخت که صورتش را دو چشم سبز عجیب به دیگران معرفی می‌کرد؛ با پوستی گندمی و صورتی آن‌قدر قشنگ، آن‌قدر جوان و آن‌قدر خواستنی که گریه نه‌تنها به آن می‌آمد که قشنگ‌ترش هم می‌کرد؛ مثل بازیگرهای تلویزیون که گریه بدجور به آنها می‌آید و «فاطیما» از روزی که خودش را شناخت دوست داشت مثل آنها باشد؛ یک بازیگر زیبای حرفه‌ای که کارگردان‌ها برای بازی دادنش سر و دست بشکنند، ولی نشد که بشود.  قتل و زندان، آرزوهای بزرگ او را گرفت و بعد از هفت سال، یک آرزو بیشتر برایش نگذاشت: «آزادی» آن روز هم همین هوای آزادی بود که بدجور به سر «فاطیما» زد و بغضش را ترکاند. «فاطمه» که زن‌های زندان قرچک، «فاطیما» صدایش می‌کنند، متولد ٧٠ است؛ ١٨ سالش بود که او را به زندان آوردند و حالا ٢۵ساله است.  «هفت‌سال آزگار است که من را به جرم معاونت در قتل انداخته‌اند این گوشه و کسی سراغم را نمی‌گیرد.  بابا به خدا خسته شده‌ام. به خاطر ۴٠‌میلیون تومان لعنتی، جوانی‌ام دارد دود می‌شود و می‌رود هوا. به خدا حاضرم کلیه‌ام را بفروشم. شما که رفتید بیرون، بروید این‌ور آن‌ور بگویید من حاضرم کلیه‌ام را بدهم و به جایش پول آزادی‌ام را جور کنم.  گروه خونی‌ام هم O مثبت است. تو را به خدا بگوییدها خانم، تو را به خدا.» حرف‌های او هنوز ناتمام است که «زهرا»ی ٢۵ ساله آمد وسط حرفش و گفت او هم حاضر است کلیه‌اش را بفروشد تا دیه برادرش را جور کند؛ برادری که ۴‌سال پیش با کمک او شوهرش را کشتند و سه هفته دیگر که بیاید اعدام می‌شود، مگر دیه‌اش جور شود. تا بیاید داستان زندگی «زهرا» که جرمش معاونت در قتل است و حالا ۴ سالی می‌شود زندان است، شکل بگیرد، دوباره شلیک بغض جدید «فاطیما» بود که به اشک رسید و از چشم‌هایش سرازیر شد. «فاطیما»، هر روز آن ٩ ماهی را که ١۵ ساله بود و صاحبکارش در طبقه بالای کارگاه کیف‌سازی به او تجاوز می‌کرد هم همین‌طور گریه کرد که آن روز؛ و خاطرات آن ٩ ماه مگر می‌شود که فکر را رها کند؟ ٩ ماه تمام که صاحبکار پیر خیابان جمهوری با بد و بیراه به او تجاوز کرد و با تهدید نگذاشت که صدا از «فاطیما» دربیاید.  بعد از آن ٩ ماه هم اوضاع برای او فرقی نکرد. ١٨ ساله بود که با پسری ازدواج کرد که رئیس جدیدش بود و زندگی‌شان ٩ ماه طول کشید: «از ١۵ سالگی کار می‌کردم. مادرم هی می‌گفت کرایه خانه نداریم.  پدرم هم ١٢‌سال است که فوت کرده. من عشق بازیگری بودم، خیلی دوست داشتم پی‌اش را بگیرم و بازیگر شوم ولی مجبور شدم بروم توی تولید کیف و کفش کار کنم.  یک روز طبقه بالا بودم که صاحبکارم از پشت خودش را به من نزدیک کرد، هرچی جیغ و داد کردم فایده نداشت. همه فروشنده‌ها را بیرون کرده بود و کسی نبود که به دادم برسد. همانجا بهم تجاوز کرد.  ٩ ماه این داستان ادامه داشت و هربار با تهدید این‌که می‌رود همه جا را پر می‌کند که با من رابطه داشته، من را ساکت نگه داشت.» همین‌جا، انگار خاطره بدتری یادش افتاده باشد، مثل بچه‌گربه تازه از مادر جداشده‌ای، از جا پرید: «آخر می‌دانید من بیماری بوردن لاین دارم. این‌طور که به من گفته‌اند، یعنی بیماری دوشخصیتی. پدرم که مرد این‌طوری شدم. خیلی به او وابسته بودم.» و بعد نوبت حرف‌هایی بود که شباهت بیشتری به هذیان داشت تا حرف‌های معمولی زن ٢۵ ساله‌ای که عشق رفتن به بیرون و بازیگر شدن، این روزها بیشتر از همه ٧ سالی که در زندان گذشت، او را هوایی کرده. «آن صاحب‌کار بی‌پدر ٩ ماه به من تجاوز می‌کرد و بعدش روی بدنم با خودکار چیزهایی می‌نوشت.  می‌گفت اگر اینها پاک شود، می‌فهمم که کنار کس دیگری خوابیده‌ای. به‌خاطر همین هم ٩ ماه حمام نرفتم ولی در خانه وقتی لباس عوض می‌کردم، خواهر و مادرم کم‌کم به ماجرا پی بردند.» بعد از آنکه «فاطیما» به اصرار مادرش از آن تولیدی بیرون آمد، با «علی» آشنا شد. علی معتادی که مجبور شد برای ازدواج کردن با او، ١١ بار آزمایش ازدواج دهد: «یک ماه بعد از عقد، معتاد شدم. مرداد ٨٩ بود که گفت برویم شمال و آن شب تا صبح هرویین و شیشه به خوردم داد و ۴ ساعت در اغما بودم.  بعد آن کم‌کم به شیشه معتاد شدم و بعدش کتکم می‌زد و به زور می‌گفت باید کراک بکشی.  به خاطر این‌که او اولین کسی بود که ماجرای تجاوزم را می‌دانست و با آن کنار آمده بود، کنارش ماندم ولی نمی‌دانستم چقدر به من دروغ می‌گوید. زندان که افتادم فهمیدم آن‌طور که خودش می‌گفت، متولد ۶٠ نیست، متولد ۵١ است و یک بچه هم دارد.» آن ماجرا اما ٣ آذر ٨٩ بود که اتفاق افتاد؛ وقتی «فاطیما» و «علی» هرچه داشتند و نداشتند را فروخته و خرج موادشان کرده بودند. به خاطر همین هم بود که یک روز «علی» گفت از زنی ١۵‌میلیون تومان طلب دارد و با هم راهی خانه‌ای شدند که اتفاقات آن هردوشان را راهی زندان کرد؛ «علی» را رجایی‌شهر و «فاطیما» را زندان زنان شهرری. آن روز به خانه «ناهید» زن ۵۶ ساله‌ای که پولدار بود و «علی» بی‌خبر از «فاطیما» با او رابطه داشت، رفتند و وقتی درحال خودشان نبودند، او را خفه کردند و پول و طلاهایش را دزدیدند و فلنگ را بستند: «پول طلاها اندازه ١٩‌میلیون تومان بود و با آن ماشین خریدیم. چند روز نگذشته بود که توی خیابان علی را گرفتند، خودم هم نفهمیدم چطور شد. بعدش هم من را گرفتند و به کلانتری بردند و بعدش زندان.» «علی» حالا رجایی‌شهر است با حکم قصاصی که با شرط دریافت دیه شکسته و ناتوان از تهیه دیه برای گرفتن رضایت از پسر کر و لال «ناهید»؛ همان پسری که برای «فاطیما» پیغام فرستاده اگر ۴٠‌میلیون تومان جور کند و به او بدهد، او را می‌بخشد: «درخواست طلاق داده‌ام و ١١ مهر، حکم طلاقم صادر می‌شود. اول و آخر باید از او جدا می‌شدم.» «فاطیما» حالا فقط دلش آزادی می‌خواهد؛ آن بیرون را با همه هیاهو و دنبال زندگی دویدن و حتی بدبختی‌هایش. حتی اگر دیگر خانه مادرش جایی برای او نداشته باشد و آبش با خانواده در یک جوی نرود:  «از این‌جا که بیایم بیرون، می‌روم دنبال کلاس بازیگری.  مسئولان این‌جا به من می‌گویند که استعدادش را دارم، خدا خیرشان بدهد به من خیلی کمک می کند.  احتمال دارد سراغی هم از برادرم بگیرم. من فقط دوست دارم که بیرون از این‌جا سالم زندگی کنم.  وقتی آزاد شوم می‌دانم که کسی به‌خاطر سابقه‌ام به من کار نمی‌دهد. جایی هم ندارم بروم، می‌خواهم بروم تالار عروسی کار کنم، لااقل غذایم سرجاش است، شاید جا و مکانی هم بهم بدهند.» فاطیما» آن روز، مثل بیشتر زنان زندانی، از «بی‌کس و کاری» نالید؛ این‌که شب بشود و در را روی آدم ببندند و ٧‌سال آزگار غذاهای تکراری بخورد. «من چهار خواهر دارم و قربان نداشتنشان، اصلا ازشان خبری نیست. مادرم می‌گوید دختر مال مردم است، شوهرهایشان اجازه نمی‌دهند با من رابطه داشته باشند. من همه کس را دارم و هیچ‌کس را ندارم. وقتی آدم در یک جای دربسته است، دلش همه چیز می‌خواهد. من دلم لک زده برای ذرت مکزیکی، برای پیتزا، برای یک بستنی درست و حسابی. دلم لک ‌زده برای یک زندگی ساده معمولی ولی بیرون زندان.» و البته این هفت‌سال، زندان همه‌اش برای او بد نبود: «زندان خیلی بدی دارد ولی یک خوبی دارد و آن تنهایی است؛ این‌که بشینی تنهایی با خودت فکر کنی که چه کارها کرده‌ای.  آخ، آخ، آخ.» نیلوفر؛ جرم: اعمال منافی عفت؛ حکم: دو ‌سال و دو ماه حبس انگار که «کاوه گلستان»، لنز دوربین قدیمی‌اش را آماده کرده باشد در اتاق مدیریت خانه معروف شهر نوی آن سال‌ها و «نیلوفر» که رئیس خانه و زن‌هایی است که در آن کار می‌کنند یا به قول امروزی‌ها، تنشان را می‌فروشند، با آن خونسردی مثال‌زدنی‌اش آمده و نشسته باشد روی صندلی اتاق و از شغلش بگوید: «مدیریت خانه زنان تن‌فروش.» «نیلوفرِ» ٣٧ ساله با آن بدن تپل، ابروهای نازک تاتو شده سر به هوا کشیده و آدامسی که جیریق جیریقش اتاق معاونت زندان را برداشته هم با خونسردی خاصی روی صندلی نشست و پرسید باید چه بگویم؟ و بعد به دستکش‌های پلاستیکی نگاه کرد که دست‌های گوشتالویش را پوشانده بود: «داشتم غذا می‌پختم.» «نیلوفر»، دوسال مدیر یک خانه فساد بود؛ خانه‌ای در غرب تهران با ١٠٠ زن که به آن رفت‌وآمد داشته‌اند. او را دوسال پیش، همسر دوست باردارش که به خانه او آمده بود، گیر انداخت و بعد دادگاه، دوسال و دو ماه به او حبس داد و حالا فقط سه ماه دیگر از آن مانده است. او سه‌سال صیغه یک مرد جوان بود و چون او خرج پسرش را که از ازدواج قبلی‌اش دارد، نمی‌داده، رفت سراغ اداره کردن یک خانه فساد. «با این‌که کار می‌کرد ولی خرج بچه‌ام را نمی‌داد.  می‌گفت به من چه خرج بچه مردم را بدهم. تا این‌که دوستم بهم گفت می‌شود همچین کاری کرد و با هم خانه را زدیم. کارمان همه‌اش این‌طوری نبود که زن‌ها و مردها به خانه بیایند، خیلی وقت‌ها من زن‌هایی را که خودشان جا داشتند به مشتری‌ها معرفی می‌کردم.  خیلی وقت‌ها هم زن‌ها را این‌ور و آن‌ور می‌فرستادم و برای هر دفعه، ٢٠٠ تا ٣٠٠‌هزار تومان می‌گرفتند و از هرکدام به من هم ١٠٠‌هزار تومان می‌رسید. بعضی وقت‌ها هم آنها را با مشتری‌ها به سفر می‌فرستادم که برای هر سفر یک‌میلیون می‌گرفتند.» آن‌طور که «نیلوفر» ‌گفت، مدیریت خانه فساد، روزی ۴٠٠ تا ۵٠٠‌هزار تومان برایش سود داشته و این یعنی ماهانه ١٢ تا ١٣‌میلیون تومان پول: «خودم زیاد آن‌جا نمی‌رفتم، هفته‌ای دو، سه‌بار. همه‌جور آدمی هم آن‌جا داشتم؛ زنانی را داشتم که پزشک بودند، دانشجو بودند و انواع و اقسام شغل‌ها. می‌گفتند حقوقمان کفاف نمی‌دهد. خیلی‌های‌شان باکلاس بودند و بالاشهرنشین. یک نفر بود که فقط ۴٠‌میلیون خرج هیکلش کرده بود. به هرحال درآمد آن خوب بود و دوست داشتند این کار را بکنند.» مشتری‌ها چه‌طور آدم‌هایی بودند؟ «همه‌جور مشتری داشتیم. بیشترشان دکتر، مهندس بودند. از همه‌جای شهر هم می‌آمدند. معمولا هم ۴٠‌سال به بالا بودند، البته من جوان‌ها را راه نمی‌دادم. خود دخترها می‌گفتند سن‌بالاها بهترند، اذیت نمی‌کنند.» شوهر «نیلوفر» نمی‌دانست که او چه‌کاره بوده؛ «نیلوفر» می‌گفته در تولیدی کار می‌کنم و جواب سوال «اگر بفهمد چه‌کار می‌کنی؟» را با یک لب گزیدن طولانی و چشم‌های پروحشت جواب داد: «اگر بفهمد، هیچی دیگر.  این زندگی فایده ندارد. وقتی از این‌جا بروم بیرون، سریع با او عقد می‌کنیم.»  آزاد که شدی باز هم می‌روی سراغ این کار؟ «این نخستین‌بار نیست که به این جرم من را می‌گیرند. یک‌سال هم با سند بیرون بودم. خب نمی‌توانم بگویم که توبه کرده‌ام ولی به خاطر بچه‌هایم هم که شده نباید دیگر به سراغ این کار بروم. بالاخره هر جرمی برای خودش زشت است؛ چه خانه فساد باشد چه قتل، چه سرقت. به هرحال من بیشتر برای این‌که زندگی‌های مردم پاشیده می‌شود، دیگر دوست ندارم این کار را انجام دهم. با خودم فکر می‌کنم خودم دوست دارم شوهرم این‌طوری باشد و دنبال زن‌های دیگر برود؟ بیشتر مشتری‌ها متاهل بودند. من خودم دو دختر ۶ ساله و ٢١ ساله از ازدواج قبلی‌ام دارم و باید به فکر دخترهایم هم باشم. دختر کوچکم الان با مادرشوهرم زندگی می‌کند و دختر بزرگم تنهاست.» «نیلوفرِ» تقریبا بی‌سواد از هم‌بندی‌های بی‌سوادش، گفتنی کم نداشت؛ از آنها که در یکی از رده‌بندی‌های سواد زندان، جلوی اسم‌شان کلمه بی‌سواد می‌گذارند و جلوی اسم بقیه، آن‌طور که مسئولان زندان می‌گویند، دبیرستان، دیپلم، فوق‌دیپلم، فوق‌لیسانس، لیسانس و حتی دکترا. شهلا؛ جرم: مواد مخدر، حکم: حبس ابد با یک چادر سفید آمد نشست آن روبه‌رو و چشم‌هایش همان موقع که نشست، از هر حسی خالی شد. «شهلا» وقتی زبان به حرف زدن باز کرد که چال دهانش را اشک پر کرده بود. «خسته شده‌ام»؛ این جمله را زندانی‌ها خوب می‌فهمند، خوب بلدند. «شهلا»ی ٢٧ ساله هم حرف‌هایش را با همین جمله شروع کرد؛ با ملالی رازآلود که خاصیت بیشتر زنان زندانی است، خاصیت بیشتر زنانی که «ابد» را پایین پرونده‌های‌شان مُهر کرده‌اند و گفتن از روزهای کشدار زندان برایشان سخت است؛ شهلا هم حرف‌هایش را با همین ملال کش‌دار زندان شروع کرد؛ بی‌آن‌که شبیه حرف‌هایش را جایی در کتابی خوانده باشد که نویسنده‌اش، «رضا براهنی»، زندانی روزهای دور، روزی در آن نوشته بود: «بیرون، طول معمولی کش است و زندان، همان طول کش است، منتها کشیده‌تر شده‌اش.» «شهلا» را مواد مخدر به زندان انداخت؛ مثل بیشتر زنان زندان قرچک، مثل آنها که به قول «اصغر جهانگیر»، رئیس سازمان زندان‌ها، ۵٠‌درصد زندانند و بقیه جرم‌ها، ۵٠‌درصد دیگر مثل سرقت که رتبه دوم جرایم زنان زندانی است و جرایم مالی، منافی عفت و قتل، در رده‌های بعدی‌اند. «شهلا» با بغضی که تمام شدنش دست خودش نبود و صدایی که گردوی توی گلویش، آن را دورگه کرده بود، گفت که حالش بد است؛ گفت که حالش خیلی بد است و از دفتر معاون زندان که برود بیرون، درخواست می‌دهد که او را به بهداری ببرند. «می‌روم بگویم برایم قرصی چیزی بنویسند، دیگر طاقتش را ندارم.» «شهلا» را ۶‌ سال پیش به جرم مواد به زندان انداختند؛ موادی که مثل خیلی از زنان زندانی، او هم آن را متعلق به خودش نمی‌دانست و می‌گفت که مال شوهرش بوده؛ آن هم چقدر؟ ١۶٣ گرم کراک و حکمش چه بود؟ اعدام. «مواد مال شوهرم بود، یک هفته زندان بود، ریختن داخل خانه و مواد خانه بود و جرمش افتاد گردن من. من تا حالا مواد هم نکشیده‌ام.» بعد از دستگیری چه حکمی به تو دادند؟ ‌«سال ٩٢ حکم اعدام دادند؛ ولی بعدش حکمم شکست و عفو خوردم.» با شوهرت چطور آشنا شدی؟ «پدرم اجازه نمی‌داد عقد کنیم، صیغه‌اش شدم؛ صیغه ۵ ساله که الان تمام شده. خانه‌مان شورآباد شهرری بود. با خواهرش دوست بودم و بعد با او آشنا شدم و با هم فرار کردیم. باقرشهر زندگی می‌کردیم. به‌خاطر این‌که موادفروشی می‌کرد، خانه‌مان را هی عوض می‌کردیم. تا دو ماه نگهش داشتم که مواد نفروشد اما یکی از فامیل‌هایش که زن بود از زندان آزاد شد و دوباره شروع کردند به موادفروشی. شیشه و تریاک می‌کشید. یک بار دعوای‌مان شد و چاقو رویم کشید. ازش گرفتم، از توی دستم کشید، اینجاست، ببین، جایش کف دستم پیداست.  اولش دوستش نداشتم ولی بعد علاقه پیدا کردم. بابام اذیتم می‌کرد، مجبور شدم فرار کنم؛ خیلی اذیت می‌کرد، می‌گفت از در بیرون نروید. این چیزهایی که این‌جا می‌شنوم و می‌بینم، من بیرون ندیده بودم. ماها را فقط شوهرهای‌مان بدبخت کردند. از این‌جا رفتم بیرون اصلا دوست ندارم که ببینمش. او باعث همه بدبختی‌هایم است. باعث شد حسرت دیدن برادر ١۶ ساله‌ام به دلم بماند.  حال خودم هم که اینجور.» اینها اما همه بهانه بود. «شهلا» را آن روز درد دیگری بیقرار کرده بود؛ درد ندیدن فرزند. ندیدن پسری که بهزیستی سه‌ سال پیش او را برد و در این سه‌ سال فقط چهار بار دیدارشان با هم میسر شده است. «بچه‌ام دو سال و نیمه بود که او را از من گرفتند، در این سه ‌سال که نیست، چهار بار آوردند دیدمش. تا دو سالگی این‌جا بود، پیش خودم بود و بعدش او را بردند.  الان شیرخوارگاه شهید ترکمانی است. آن موقع که من را گرفتند، حامله بودم. اسمش محمدحسین است.» سرنوشت «اردشیر» شوهر «شهلا» هم زندان است، قزل حصار و او آن روز هیچ حرفی درباره او برای گفتن نداشت؛ «اردشیرِ» ٣١ ساله که حکم اعدام دارد و راه فراری نه.  او همان دو سالی را هم که «شهلا» پسرشان را دید و بزرگ کرد، روی او را ندید و هیچ وقت نمی‌بیند.  لابد او هم حالا هر روز قرص اعصاب بالا می‌اندازد، مثل «شهلا» که وقتی با خستگی نشست روی صندلی اتاق معاونت زندان، گفت روزی یک کلونازپام می‌خورد. «زندان خیلی سخت است، واقعا نصیب هیچ آدمی نشود. یک بار که محمدحسین پیشم بود، صدایم کردند و گفتند چرا اعدامت نکردیم. گفتم اگر می‌خواهید اعدام کنید، بکنید.  بعضی وقتا فکر می‌کنم اگر بمیرم، بچه‌ام چه می‌شود؟ ولی بین اعدام و حبس ابد نمی‌دانم کدام بهتر بود.  به خاطر بچه‌ام طاقت می‌آورم، دوست نداشتم اعدام شوم. اگر محمدحسین نبود، اعدام می‌کردند بهتر بود و برایم مهم نبود ولی حالا نه؛  امیدم به او است.  او الان جایش راحت است ولی باز هم مادرش را کم دارد.  به من گفتند یک‌ سال و یک ماه بعد از این‌که از این‌جا برده بودند، از خواب بلند می‌شده و می‌گفته شهلا. به من نمی‌گفت مامان، می‌گفت شهلا. آخرین بار فروردین امسال او را دیدم.» «حبس ابد» اما همه این سال‌ها امید «شهلا» را از او نگرفت؛ رویای آزادی را. رویای این‌که یک روز صبح او را صدا بزنند و بگویند وسایلت را جمع کن. «شهلا» همه این ۶ سال زندان را با همین رویا سر کرد؛ با این تصور که از آن در آبی بزرگ بزند بیرون، چادرش را با دست رو سرش محکم کند و برود دنبال «محمدحسین»، او را به سینه‌اش بچسباند و برود پی خانه‌ای، خوابگاهی، جایی. «پدر و مادرم در این ۶ سال حتی یک بار نیامدند که ببیند من زنده‌ام یا مرده.  با پدرم حرف نمی‌زنم، یک بار به او زنگ زدم آن‌قدر فحشم داد که دیگر نزدم. فقط گاهی با برادرم حرف می‌زدم که او هم برق گرفتش و مرد. خواهرهایم هم همه مشکل دارند و سراغم را نمی‌گیرند. مادرم هم بعد مرگ داداشم مثل دیوانه‌ها شده، وقتی زنگ می‌زنم، شروع می‌کند به فحش دادن، از آن ور هم غصه من را می‌خورد. بقیه برادرهایم هم اصلا نمی‌گویند خواهرمان زنده است یا مرده.» زندان اما همه این سال‌ها برای «شهلا» همه‌اش هم بد نبود؛ او آن‌جا کارهایی را یاد گرفت که یادگرفتنشان بیرون زندان بیشتر شبیه شوخی بود؛ یکیش همین کارگاه خیاطی، قالیبافی و کارگاه مونتاژ چراغ موتورسیکلت که از کارگاه‌هایی‌اند که به زن‌ها کار یاد می‌دهند: «زندانیانی که در کارگاه‌های خیاطی و مونتاژ قطعات موتورسیکلت کار می‌کنند، حقوق دریافت می‌کنند.  ٣۴ رشته فنی و حرفه‌ای در کلاس‌های مختلف برگزار می‌شود که دوره چهار ماهه دارد و توسط مربیان مستقر در زندان آموزش می‌بینند. در حال حاضر ١٠ مربی در زندان مستقرند.  در مدرک زندانیان، نام زندان درج نمی‌شود. زندانیان بعد از آزادی، تحت مراقبت مرکز خروج زندانیان قرار می‌گیرند و وام خوداشتغالی دریافت می‌کنند. با این مدرک ١٠‌میلیون وام پرداخت می‌شود.  در ‌سال ٩۴، از ٨٠٠ زندانی زندان زنان، ۵١٩ گواهینامه فنی‌وحرفه‌ای صادر شده است.» لیلا؛ جرم: مالی؛ حکم: ١٠‌ سال حبس شب بخوابی و صبح که بیدار شدی دوستت، دوست صمیمیِ هم‌خرجت دیگر نباشد. رفته باشد.  مرده باشد.  این خاطره، بین خیلی از زندانی‌ها مشترک است. بین آنها که دوستانشان در بندهای کوچک و بزرگ زندان، حکم قصاص یا اعدام دارند و آنها را صبح‌های چهارشنبه به اعدام می‌برند و دیگر برنمی‌گردانند؛ مثل «ریحانه» و «بهاره» و «فاطمه» که رفتند و دیگر برنگشتند.  «شهلا» بافتنی‌بافتن را از «ریحانه جباری» یاد گرفت؛ دختر متهم به قتل و معروف آن روزها که دست آخر، مردن، بیشتر از زنده بودن سرنوشتش بود. «شهلا» آن یک سالی که اوین بود از «ریحانه» خیلی چیزها یاد گرفت؛ یکی همین بافتنی بافتن را. همان یک‌ سال کافی بود برای صمیمی‌شدن این دو نفر و آن روز که اعدامش کردند، همین «شهلا» و دوست دیگرشان «سحر» که او هم اعدامی بود، برایش  ختم گرفتند. سرنوشت «سحر» اما دست آخر مرگ نشد؛ رضایت گرفت و رفت بیرون. «بهاره» که «موادی» و «فاطمه» که قتلی بود اما پارسال اعدام شدند. «بالای ٢۵ نفر بوده‌اند که هم‌بندی بودیم و بردند اعدام کنند. یک بار وکیل بندمان را صدا کردند که ببرند، لقمه توی دستم بود گفتم حالا این را بگیر بخور، بعد برو، گفت می‌روم، برمی‌گردم و هیچ وقت برنگشت. سه روز آن لقمه توی دستم مانده بود.  یکی بود، فاطمه حداد، وقتی رفت، یک هفته تمام کپ بودم، ما ۵‌ سال هم‌خرج بودیم. خیلی از این آدم‌ها بودند، خیلی.» صبح‌های اعدام همه ساکتند؛ کسی موسیقی هم گوش نمی‌کند.  بعد اجازه برگزاری ختم به زندانی‌ها می‌دهند و بعدش دیگر خاطرات است و خاطرات. اینها خاطرات مشترک همه زندانی‌هاست؛ مثل خاطرات «لیلا» که هشت سال، زندان خانه و کاشانه‌اش شد؛ سه سالش را اوین گذراند و پنج‌سال بعدش را ندامتگاه شهرری. برای گفتن از همین «هشت‌سال سخت» هم بود که با رضایت کامل، دستی به سر و رویش کشید و نشست به تعریف کردن؛ با ظاهری آراسته که خاصیت همه سال‌های زندگی او بوده است: چشم‌هایی سرمه‌کشیده، ابروهای هلالی تمیز، شال سفیدی که با شلوار سفیدش ست شده و مانتوی مد روز طوسی که پوشیدنش، روزهای زندان را برای او ملایم‌تر می‌کند و اعتماد به نفسش را بیشتر. «توی زندان همیشه تیپ می‌زنم و ست هستم.  اگر ١٠ روز دیگه هم بیای ساعت ٧، من را همینطوری مرتب می‌بینین، من اینطوری بزرگ شدم.» «لیلا ترابی» هشت‌ سال پیش به زندان افتاد؛ وقتی ٢۶ ساله بود؛ به جرم کلاهبرداری با یک‌میلیارد و ۵٠٠‌میلیون بدهی و ١٢۶ شاکی:  «کارپرداز پنج کشور در ایران بودم؛ مثلا اگر دوبی یک وام می‌خواست با بانک‌های ایرانی صحبت می‌کردم و اگر موافقت نمی‌کردند، با کشورهای دیگری مانند مصر وارد مذاکره می‌شدم.  کارهایش را انجام می‌دادم و پورسانتش را می‌گرفتم. مدیر داخلی شرکت آگهی زد که ما وام می‌دهیم ولی چون من مدیرعامل شرکت بودم به زندان افتادم.  از آن مقدار بدهی، حالا ٩٠‌میلیون مانده است.» و او این ٩٠‌میلیون را ندارد که بدهد تا آزاد شود و برود پیش بچه‌اش؛ پیش «یاسینِ» هشت ساله که کلاس اول است و در هشت‌سال گذشته، وقتی دو سالش بود در مددکاری زندان او را دید و دیگر رفت تا ۶ سال بعد، وقتی رفته بود بیمارستان تا کیسه صفرایش را عمل کند و او را دید. «ولی ارتباطمان به‌طور تلفنی خیلی قوی است. همه امیدم این است که بروم بیرون و پسرم را به سر و سامان برسونم.  نمی‌خواهم که ایران بماند، حتما می‌فرستمش آن ور که آینده‌اش را تأمین کنم. چون من باعث این شدم که به دنیا بیاید و الان  تنها باشد. مدام پشت تلفن می‌گوید که من مامام پیر نمی‌خواهم، مامان جوان می‌خواهم.  سوم مهر مدرسه‌اش شروع می‌شود، خیلی دوست دارد که من بروم و آن روز در مدرسه‌اش باشم ولی نمی‌دانم قسمت می‌شود یا نه.  فقط برایم دعا کنید که از این‌جا بروم بیرون و با او زندگی کنم.» همسر «لیلا»  دو ‌سال بعد از این‌که او افتاد زندان، ازدواج کرد و او را رها و لیلا سال‌های بعد را با بیرون کردن او از سرش گذراند. «در دو ‌سال اول که بازداشت موقت بودم، شوهرم مرتب می‌آمد و بچه را هم می‌آورد ولی بعدش که فهمید چهار سال حکم گرفتم، گفت می‌خواهم زن بگیرم؛ کی را گرفت؟ دوست خودم را، کسی که من پناهش دادم و حالا رفته در خانه من خانمی می‌کند.» وقتی فهمیدی همسرت ازدواج کرده، چه حسی داشتی؟ «ناراحت نشدم؛ خلایق هر چه لایق.» «لیلا» در این هشت ‌سال یک بار هم مرخصی نرفت، یک بار هم بیرون را ندیده است؛ اما هشت ‌سال بیرون را ندیدن برای زن فعالی مثل او باید چطور گذشته باشد؟ «خیلی سخت.  فقط از خدا خواستم که آن‌قدر به من صبوری بدهد تا بتوانم تحمل کنم و بچه‌ام را بزرگ کنم. خیلی سخت است، اگر بخواهم درددل را شروع کنم، از یک صبح تا بعدازظهر باید توضیح دهم و مطمئنا نه‌تنها من اشک می‌ریزم، اگر سنگ هم بگذاری بغل دستم اشک می‌ریزد. واقعا خسته‌ام؛ بلانسبت شما آن‌قدر زن دیده‌ام که دلم می‌خواهد بروم در یک اتاق، یک هفته فقط موزیک گوش کنم و استراحت کنم.» زندان برای «لیلا» مثل خیلی از هم‌بندی‌هایش، حکم دانشگاه داشته تا محبوس‌خانه؛ جایی که برای زندانی‌ها سه دنیاست: حال، آخرت و اولین دنیا که همان زندان است.  زندان برای آنها «مثل یک شهر است، مثل یک دانشگاه که بدون هیچ تک ماده‌ای، زیرمیزی و سکه‌ای باید واحدهایش را پاس کنند.» «لیلا» هم آن روز، همین‌طور که دستی به موهای مرتبش و صورت‌ گل‌انداخته‌اش می‌کشید، با آرامش خاصی از همین دنیا گفت. گفت که چقدر دلش برای بیرون تنگ است.  که دلش می‌خواهد یک روز آن در بزرگ آبی باز شود و دنیا یک بار دیگر برایش شروع؛ در باز شود و برود بیرون و آدم‌هایی را ببیند که هشت‌ سال ندیدشان، خیابان‌ها را ببیند که لابد خیلی عوض شده‌اند، در مغازه‌هایی بچرخد که حتما پر از لباس‌های جدید و مد روز است و می‌شود مدام از بین‌شان «تیپ‌های ست» پیدا کرد.  «الان فکر می‌کنم اگر بروم بیرون، باید بدانم در این هشت ‌سال چه اتفاقی افتاده.  مغازه‌ها و خیابان‌ها چه شکلی شده‌اند؟ باید یک نفر بیاید تا یک ماه من را در بیرون زندان به زندگی برگرداند. باید مواظب حرف زدنم باشم، نکند یک روز به یکی بگویم ایشالا آزادی، نکند بگویم بری دیگه برنگردی. البته فکر می‌کنم بیرون همان است، آدم‌هایش فرق کرده‌اند. دوستانم از بیرون به من اطلاع‌رسانی می‌کنند تا خیلی عقب نمانم. مثلا دیروز شنیدم لاک تَرَکی آمده، زنگ زدم سوال کردم که یعنی چی؟» آرتین، امیرمحمد، شهرزاد و «سرود لایی لالایی» زندان زنان مثل همه زندان‌ها هست و نیست. زندان زنان مثل همه زندان‌ها زندانی دارد، اندرزگاه‌های مختلف، زندانبان، مددکار، روانشناس و… و دل‌های تنگ؛ یک تفاوت اما بین این زندان و همه زندان‌ها هست: بچه‌هایی که در اتاق‌های کوچک مهدکودک، صدای‌شان اندرزگاه‌های زنانه و پر از مادران تشنه فرزند را پر می‌کند و وقتی دو سال‌شان تمام شد، می‌روند و دیگر برنمی‌گردند. این سرنوشت ١١ کودکی است که مهدکودک زندان قرچک خانه‌شان است؛ سرنوشت سه دختر و ٨ پسر که دوتایشان، پسرهای دوقلوی طاهره‌اند؛ «طاهره» که چند سال پیش، او را با سه بچه به زندان فرستادند و یکی‌شان دو سالش که تمام شد، او را به بهزیستی فرستادند و دوقلوها ماندند. «طاهره» یکی از ٢٢ مادر زندان قرچک بود، ٢٢ نفری که هفت نفرشان باردارند؛ مثل «بهناز» که تا همین ١٠ روز پیش باردار بود و حالا بچه‌اش را به دنیا آورده و بچه به بغل، با موهای کوتاه بلوند شانه نکرده و آشفته و با جرمی به نام «سرقت» گفت که «امروز آزاد می‌شود و همین امروز می‌رود حمام درد.  به جرم سرقت به زندان آمده است.» او را قبل از به دنیا آمدن «شهرزادش»، پزشکان زندان معاینه کردند؛ پزشکانی که آمار حضورشان در زندان منظم است: «در زندان زنان از ٧ نفر پزشک عمومی، ٢ نفر ماما، ۵ پرستار، ۴ متخصص زنان و زایمان، روانپزشک، عفونی و داخلی‌اند و از طرف دیگر در حال حاضر ٩ مددکار در زندان زنان مشغول به کارند.  دو روز در هفته یک روانپزشک به زندان می‌آید و ۵ روانشناس در زندان مشغول به کارند.» «شهلا» و «لیلا» و «فاطیما» و «نیلوفر» و «بهناز» و «طاهره»، چند نفر از زنان زندان‌اند هر وقت، جسم و روحشان در این سال‌ها مریض شد، دکترهای شیفتی زندان، دوای دردشان شدند. آن روز هم که یکی، یکی آمدند و از قصه‌شان گفتند، یکی، دو نفرشان را همین دکترها دیدند و برایشان نسخه پیچیدند و بعد آماده شدند تا زن تازه وارد معتادی را که چند دقیقه پیش به زندان آورده بودند، معاینه کنند؛ او را که راننده مینی‌بوس با تنی خمیده و رویی سیاه و فکر پرتشویش، پشت در آبی زندان آورده و ماشینش را کنار تاکسی‌ای پارک کرده بود که راننده‌اش هنوز از ترس زندان، خودش را پشت پرچین‌های سبز اطراف زندان، قایم و دور کرده بود. حالا چیزی هم دستگیرتان شد؟ راه بیفتیم. «تو قدر آب ندانی که در کنار فراتی»  

منبع: baharnews.ir