بایگانی دسته ی : سیاسی

روزنامه بهار: از امروز باز هم حسین شریعتمداری و کیهانش بعد از دو روز تعطیلی و دو روز توقیف (در مجموع چهار روز استراحت) به روی دکّه‌های روزنامه‌فروشی و روی میز کار نهادهای خاص قرار خواهد گرفت! چرا دو روز؟ بالاخره آن «کیهان» است و این «بهار» و باید علاوه بر تفاوت در کمک‌های مالی از زمین و آسمان که به یکی می‌شود و به دیگری نه، تفاوت‌های دیگری هم داشته باشند؛ یکی از تفاوت‌هایشان هم همین است که یکی به دلیل آنچه اقدام علیه امنیت ملی خوانده شده تنها دو روز توقیف می‌شود و دیگری به دلیل حمایت از بزرگانی همچون مرحوم هاشمی و نقد دلواپسان یک سال تعطیل!

از این تفاوت‌ها و تبعیض‌ها که یکی دو تا هم نیست که بگذریم درباره اصل این اقدام با پرسشی مواجه می‌شویم و آن اینکه اگر تیتر کیهان در این حد امنیت کشور را نشانه رفته بود پس چگونه است که‌تریبون‌داران و برخی مسئولان که تمایلی عجیبی به موازی کاری با دستگاه دیپلماسی دارند مواضعی تندتر اتخاذ می‌کنند و آب از آب تکان نمی‌خورد؟ همین چند روز پیش بود که حسین امیرعبداللهیان، معاون سابق وزیر امور خارجه که در کنار آقای ولایتی رقابتی تنگاتنگ را در مداخله در در کار وزارت امور خارجه دارند به یک برنامه تلویزیونی دعوت شد و به مدت یک ساعت و نیم از طریق‌ تریبونی یکطرفه که رسانه انحصاری صداوسیما در اختیارش گذاشته بود هر چه خواست درباره آنچه در منطقه می‌گذرد و نمی‌گذرد گفت. با دقت در مطالب مطرح شده از سوی او شاهد آنیم که اگر آنچه امیرعبداللهیان تندتر از تیتر یک جنجالی کیهان نبوده باشد کمتر از آن هم نبود. (راستی داخل پرانتز این سوال را هم می‌توان پرسید چرا وقتی ایشان معاون ظریف بود در رسانه‌های اصولگرا به سختی دیده می‌شدند و از وقتی از وزارت امور خارجه کنار گذاشته شدند تبدیل به کارشناس ثابت این رسانه‌ها و صداوسیما شدند؟)

تریبون‌های نماز جمعه نیز همین وضعیت را دارد و برخی از مطالبی که از طریق این‌تریبون‌ها درباره کشورهای دیگر به خصوص همسایگان مطرح می‌شود کیهانی‌تر از تیتر کیهان است. اگر مسئولان قضایی به این نتیجه رسیده‌اند که کیهان برای آن تیتر می‌بایست تعطیل شود (حتی برای دو روز) پس چرا شاهد هیچ برخوردی با موارد مشابه نیستیم؟ بدیهی است که از نگاه اصلاح‌طلبی نه می‌توان مدافع توقیف رسانه‌ای بود حتی اگر آن رسانه توپخانه‌ کیهان باشد و نه برخورد قضایی با سیاسیون مورد تایید است اما از استاندارد دوگانه‌ای که در اینجا به وجود آمده است هم نمی‌توان به سادگی عبور کرد و به نظر می‌آید که تصمیم‌گیران باید به جای سکوت و بی توجهی پاسخی قانع کننده نسبت به این نوع ابهامات داشته باشند.

 
منبع: بهارنیوز

گروه سیاسی_رسانه ها: روزنامه ایران نوشت: معاون نظارت و هماهنگی معاون اول رئیس‌جمهوری کمرنگ‌ شدن نقش اسحاق جهانگیری در دولت را تکذیب کرد و گفت این حرف‌ها بیشتر شایعه گروه‌هاست. «سه ماه از تشکیل دولت دوازدهم گذشته است و حامیان دولت انتظار تحرک جدی‌تری از سوی دولت داشتند. آنان می‌گویند برای حل چالش‌ها و بهبود وضع اقتصاد، باید گام‌های ملموس‌تری برداشته می‌شد. واقعیت چیست؟ رضا ویسه معاون نظارت و هماهنگی معاون اول رئیس جمهوری، با تکیه بر شاخص‌های اقتصادی می‌گوید وضعیت کشور رو به بهبود و رشد است. او معتقد است نباید انتظار داشته باشیم مشکلات کهنه، یک شبه حل شود. ویسه امیدوار است و یکی از دلایل امیدواری او، انسجام و همفکری بیشتر دولت دوازدهم در قیاس با دولت یازدهم است. ویسه در سال‌های ۸۰ تا ۸۴، رئیس هیأت عامل سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران بود. او در سال ۷۹ نشان دولتی درجه سوم کار و تولید را از هیأت وزیران ایران دریافت کرد.معاون نظارت و هماهنگی معاون اول رئیس‌جمهوری در گفت‌وگو با ایران به برخی شایعات در مورد کمرنگ شدن نقش جهانگیری در دولت دوم روحانی واکنش نان داد. ویسه در پاسخ به این سوال که «چندی پیش این طور گفته می‌شد که آقای جهانگیری جایگاه سابق را در دولت ندارد. شما با آقای جهانگیری کار می‌کنید. چنین چیزی را تأیید می‌کنید؟» گفت: «به‌ صورت صد درصد تکذیب می‌کنم. اینها حرف‌هایی است که از بیرون شکل می‌گیرد و همان طور که گفتم یا حرف بدخواهان و مخالفان دولت است یا کسانی که نسبت به موضوع ناآگاه هستند. با توجه به ۴-۵ سالی که جهانگیری به‌ عنوان معاون اول در دولت روحانی بودند، روابط نزدیک‌تری با رئیس‌جمهوری پیدا کردند. لذا مسأله کاملاً برعکس است و این حرف‌ها بیشتر شایعات این گروه‌هاست.»
منبع: بهارنیوز

گروه سیاسی_رسانه‌ها: زهرا اشراقی مصاحبه‌ای را با روزنامه شرق انجام داده است که در زیر می‌خوانید.

 ‌‌ رابطه شما با بنی‌صدر چطور بود ؟ قبل و بعد از رئیس‌جمهورشدن و برکناری او.


قبل از انقلاب که رابطه‌ای نداشتیم و بنی‌صدر را نمی‌شناختیم. البته خانم بنی‌صدر را در فرانسه دیده بودیم. فکر کنم دو دختر هم داشتند که زیاد دیده نمی‌شدند. بعد از ریاست‌جمهوری بنی‌صدر، هر وقت همسر او و همسر امام در میهمانی شرکت می‌کردند، یکدیگر را ملاقات می‌کردند. سطح ارتباط ما در این اندازه بود. بالاخره بنی‌صدر ۷۰ درصد رأی داشت و آن موقع محبوب بود.

‌‌یعنی مراوده دوستانه‌ای بین پدر شما و بنی‌صدر نبود؟

خیر. رابطه کاری بود و رابطه خانوادگی نداشتیم. حتی با دیگر چهره‌ها ازجمله همسران اعضای نهضت آزادی مثل همسر آقای بازرگان و سحابی ارتباط بیشتری داشتیم. از افرادی که با آنها رابطه خانوادگی داشتیم، خانم دکتر حبیبی بودند که هنوز هم با او در ارتباط هستیم. ما با خانم بازرگان رفت‌وآمد زیادی داشتیم. سبک ایشان را دوست داشتم، آنها خانوادگی همه خاص بودند. به همین خاطر، وقتی خانم به منزل آنها می‌رفتند، من هم سعی می‌کردم که با خانم همراه شوم.ولی رابطه ما با خانم بنی‌صدر به این شکل نبود. به نظرم کمی گارد داشت. نمی‌شد خیلی به او نزدیک شد. فکر می‌کنم دخترهای او هم سن‌وسال من بودند، ولی من اصلا آنها را ندیده بودم. ارتباط بابای من و بنی‌صدر هم کاملا کاری بود. در مشکلاتی که درباره بنی‌صدر پیش آمد و کمیته حل اختلاف سه‌نفره تشکیل شد، بابای من با پیشنهاد آقا، به‌عنوان نماینده بنی‌صدر انتخاب شد. آقا، تصمیم گرفتند که بابای من را به دلیل روحیه ملایمش به‌عنوان نماینده بنی‌صدر انتخاب کنند. چون ‌طرف دیگر ماجرای آن اختلاف آیت‌الله یزدی بود. چند سال پیش آقای یزدی در یک برنامه تلویزیونی حاضر شده بود. در آن برنامه هرچه خواست به بابای من نسبت داد.  

 حجاب شما چه بود؟

ما همیشه چادری بودیم.

‌‌ از چه سنی چادر سر کردید؟

از زمانی که به سن تکلیف رسیدیم. اما قبل از اینکه به سن تکلیف برسم، وقتی متوجه شدم بابا دوست دارد با حجاب باشم اما مستقیم به من نمی‌گوید؛ تصمیم گرفتم، پیش بابا چادر به سر کنم و در راه مدرسه، پیچ دوم کوچه را که رد می‌کردم، چادر را تا می‌کردم و در کیفم می‌گذاشتم. به یاد دارم، یک‌ بار جشنی همراه با شعر و آواز و شادی در مدرسه برگزار شد؛ من هم در آن جشن شرکت کردم. بعدا فهمیدم که به بابا خبر داده بودند. چند روز بعد بابا غیرمستقیم گفت که اگر در مدرسه جشن و مراسمی برگزار شد، حواست باشد؛ بالاخره تو نوه آن پدربزرگ هستی. 

‌شما با آیت‌الله یزدی در ارتباط بودید؟

ما قبل از انقلاب سالیان سال با آقای یزدی همسایه بودیم. به یاد دارم آیت‌الله یزدی هم به دلیل اینکه مدام در تبعید بود، در منزل حضور نداشت. دختر او -ملکه – هم‌سن‌وسال من بود و با هم دوست بودیم، پسرش مجید هم با برادرهای من دوست بود. خب [آیت‌الله یزدی] اخلاق خاصی داشت و امام هم می‌دانست برای برقراری تعادل در شورای حل اختلاف سه‌نفره، باید یک چهره ملایم حضور داشته باشد.

‌‌ امام به بنی‌صدر اعتقاد داشت که معتمد خود – آقای اشراقی- را نماینده بنی‌صدر کردند؟

امام به بابا خیلی اعتماد داشتند. احتمالا به این فکر کردند که با این انتخاب فضا را تلطیف کنند، چون دلش می‌خواست که اختلافات فروکش کند. شرایط عادی در کشور وجود نداشت، علاوه بر جنگ خارجی، جنگ داخلی هم ‌داشتیم. اجازه بدهید خیلی درباره بنی‌صدر صحبت نکنم. بعضی از اتفاقات را باید به تاریخ سپرد تا بعدا درباره آن قضاوت شود.

‌قبل از اعزام به نوژه، بحثی شد که دیگر نروند؟

وقتی عزم رفتن کرد، خیلی برای او دعا خواندم. بابا گفت اوضاع اصلا خوب نیست و با لبخندی ادامه داد معلوم نیست که زنده برگردم یا نه. گفت خواب دیدم در یک صف نماز جماعت ایستاده‌ام که همه درگذشته‌اند. فکر می‌کنم گفتند که امام جماعت آن هم آشیخ عبدالکریم حائری بودند. بعد گفت آخرین نفر هم آقای مطهری بودند که من کنار ایشان ایستادم. این خداحافظی آخر ما با بابا بود. او واقعا مظلوم رفت. به بابا در ماجرای شورای حل اختلاف خیلی ظلم شد. وقتی که فوت کرد، می‌گفتند که او نماینده بنی‌صدر بوده، ضدانقلاب بوده و از این حرف‌ها خیلی زدند. تا اندازه‌ای که نمی‌گذاشتند مراسم عزا برگزار کنیم.

‌یعنی فاتحه نگرفتید؟

حتی معلوم نبود که اجازه بدهند مراسم تشییع هم برگزار شود.

‌‌چه کسانی؟

تندروها. زمان زیادی گذشت تا بفهمند بابا چه خدماتی انجام داد.

‌یعنی شما مراسم ترحیم برگزار نکردید؟ چگونه مانع شدند؟
چرا مراسم را در حد یک مراسم معمولی برگزار کردیم. آقا کلا دوست نداشتند که برای خانواده خودشان مراسم برگزار شود و چون می‌دیدند که آقا دوست ندارند [از این موضوع] سوءاستفاده کردند.
‌زندگی‌ شما بعد از مرگ پدر چگونه سپری شد؟

چشمم را باز کردم و دیدم همه زندگی‌ام رفته است. با اینکه امام بود، ولی واقعا پشتم خالی شد. احساس کردم که از صد به صفر رسیدم. اما (به‌خودم گفتم) دیگر باید روی پای خودت بایستی و تنها خودت هستی. در این شرایط سخت‌ترین موضوع برای یک دختر، مسئله ازدواج است که خودم تصمیم‌ گرفتم، یعنی انتخاب خودم بود. دومین موضوع، ادامه تحصیل و انتخاب رشته دانشگاهی بود که خودم انتخاب کردم. وقتی به آقا گفتم دانشگاه قبول شدم، خیلی خوشحال شدند. می‌دانید که گزینش، من را هم رد کرد. من آن‌موقع ازدواج کرده بودم.

‌گزینش برای چه شما را رد کرد؟
به خاطر نمره انضباط و رأی به بنی‌صدر بود. سال آخر دبیرستان نمره انضباطم را پنج دادند. به بابام می‌گفتم به من گفته‌اند تو به بنی‌صدر رأی دادی برای همین به من پنج داده‌اند.

 به آقا خبر دادم و گفتم: آقا من می‌خواهم از این مملکت بروم. گفتند: که چرا؟ چه شده. گفتم: جایی که نمی‌توانم ادامه تحصیل بدهم برای چه بمانم؟ گفتند: مگر چه شده؟ گفتم: گزینش من را رد کرده است. گفتند: علت چه بوده؟ گفتم: می‌گویند به بنی‌صدر رأی دادی. خب شما هم احتمال دارد به بنی‌صدر رأی داده باشید. گفتند: اینکه دلیل نشد برای ردکردن. گفتم: اگر نتوانم ادامه تحصیل بدهم می‌روم. فورا دایی (سیداحمدخمینی) را صدا زدند و گفتند احمد برو ببین چه شده. خلاصه آنجا پارتی‌بازی کردم! اما مثل من تعداد زیادی بودند که مجبور به ترک وطن شدند. به‌هرحال با رتبه خوب در دانشگاه تهران قبول شدم. بچه درس‌خوانی بودم. من بودم و مریم. مریم را هم رد کرده بودند.

‌مریم؟

مریم، دختر مرحوم دایی مصطفی.

‌او را به‌خاطر برادرش رد کردند؟

خیر. آن زمان مسئله برادرش مطرح نبود. او هم مثل من به اتهام ضدانقلابی‌بودن رد شده بود. برچسب ضدانقلاب از اول انقلاب به ما خورده بود (خنده).
الان هم همین‌طور است! من مجلس هفتم ثبت‌نام کردم. پسر آقای یزدی به من زنگ زد، فکر کنم مجید بود. به من گفت که حاج‌آقا می‌گویند شما انصراف بدهید، چون قرار است رد صلاحیت شوید. گفتم: خب رد کنید، چرا انصراف بدهم؟ مجید به نقل از باباش گفت: خیلی بد است شما رد صلاحیت بشوید، زشت است. گفتم: زشت این است که شما نوه امام را حذف کنید. من تا دیروز و امروز شک داشتم که انصراف بدهم ولی حالا که خبر دادید، شهامت ردصلاحیت‌کردن را داشته باشید.
منبع: بهارنیوز

مهدی نورمحمدزاده
مقدمه: به گواهی تاریخ، جریان عدالتخواهی و ظلم ستیزی از نخستین و مهمترین آرمانهای انقلاب اسلامی است که در سال‌های پس از انقلاب نیز کم و بیش در صحنه‌های سیاسی و اجتماعی کشوررسمیت داشته و جناحهای سیاسی هم به تبع شرایط و مصالح خویش، گاه منادی و طرفدار آن بوده‌اند و گاه در خصوص آن سکوت کرده اند. در سال‌های اخیر و با گسترش رسانه‌های مجازی و سطح اطلاع مردم از وقایع و نابسامانی‌های جامعه، جریان و گفتمان عدالتخواهی نیز رونقی دوباره گرفته و گاه منشا برکات و آثار خیر هم شده است. در چند و چون عدالتخواهان امروز و ضعف و قوت هایشان، حرف بسیار است! اشارات ذیل هم نمونه‌ای است از آنچه باید در موردش بیشتر اندیشید و سخن گفت!

هتل بی هتل!
ظاهرا اوایل انقلاب بوده که گروهی از دانشجویان انقلابی مقابل هتلی در شیراز تجمع می‌کنند و با این استدلال که وجود این هتل پرهزینه که فقط مختص ثروتمندان و مرفهین است در دوران پس از انقلاب لزومی ندارد و بلکه به نوعی منشا فساد و تبعیض است، قصد تخریب آن را می‌کنند. موضوع به تهران می‌رسد و بالاخره با وساطت برخی بزرگان، دانشجویان کوتاه می‌آیند و هتل سالم می‌ماند! کم نیست نمونه‌های این چنینی در تاریخ انقلاب که نشان می‌دهد ما هنوز در تعریف عدالت و عدالتخواهی و ظلم ستیزی به اجماع منطقی، عقلانی و شرعی نرسیده ایم. هر گروه و دسته‌ای در حد فهم و درک خود عدالت را معنا میکند و برای تحقق آن قدم بر می‌دارد. هم نیت آنهایی که «یارانه» و «مسکن مهر» را اجرا کردند و هم آنها که «توسعه سیاسی» و «جامعه مدنی» را مطرح نمودند، لااقل در مقام ظاهر این بوده که به تحقق عدالت کمک کنند!  اما مشکل اینجاست که هنوز تعریف درست و دقیقی از عدالت در ابعاد سیاسی، اجتماعی و اقتصادی وجود ندارد، برای همین هم سالهاست که یک پای ثابت پاتوق‌های روشنفکری و انقلابی، «تقدم توسعه بر عدالت» یا برعکس آن است و این بحث هنوز هم ادامه دارد!

 «چپ و راست» و عدالت!؟
در کشور ما، بخش مهمی از نیرو و توان اجتماعی، رسانه‌ای و سیاسی به تناوب در اختیار جریانات سیاسی چپ و راست بوده است. نسبت این جریانها با عدالت و عدالتخواهی چیست؟ ! مگر نه این است که هر دو این جریانها خود را مومن و مجری عدالت دانسته‌اند و طرف مقابل را ضد عدالت و مختلس؟ ! و مگر نه اینکه پرونده‌های اختلاس کلان از هر دو جریان رو شده‌اند و باز هردو جریان، پرونده خودشان را سیاسی جلوه داده‌اند و پرونده طرف دیگر را بی سابقه در تاریخ جهان و مسبب بی عدالتی در جامعه!؟
این عدالتخواهی سیاست زده، فایده‌ای که ندارد هیچ، باعث لوث شدن مفهوم عدالتخواهی و ظلم ستیزی و ناامیدی مردم از تحقق عدالت هم می‌شود، و افسوس که تا حدی چنین هم شده است.
متاسفانه باید اذعان کرد که به جز اقلیت پاک دستی که در هر دو جریان سیاسی وجود دارند، بدنه غالب این جریانات سیاسی، در عمل باوری به عدالت و عدالتخواهی ندارند و بیشتر به فکر تامین منافع شخصی و جناحی خود هستند! در ادارات ما، همان قدر که نماینده اصولگرا اعمال نفوذ کرده و دختر خود را با دور زدن صدها متقاضی متخصص‌تر و کارآمدتر مشغول به کار کرده، فرماندار اصلاح طلب هم پسر خود را! و جالب اینکه حتما تکیه کلام هر دو بزرگوار در اول سخنرانی هایشان، «عدالتخواهی و مبارزه با فقر و فساد و تبعیض» بوده و هست و خواهد بود!

مجمع الجزایر عدالت!
نگاه فعالان جامعه ما به عدالت جزیره‌ای است. گروهی از تبعیض و ظلم‌های اقتصادی رنج می‌برند و تعریفشان از عدالت، اقتصادی محض است. گروهی برای تحقق عدالت سیاسی تلاش می‌کنند و گروهی دیگر شعار عدالت اجتماعی و حقوق مدنی را سر می‌دهند. همه این مطالبات به جا و ستودنی هستند، اما این نگاه‌های محدود که ارتباط ارگانیک بین ساختارهای فرهنگی، اجتماعی و سیاسی را یا نمی‌بینند و یا می‌بینند و درک نمی‌کنند، نمی‌توانند در جهت تحقق عدالت همه جانبه مفید باشند. عدالت کاریکاتوری، محکوم به زوال است و نمی‌تواند به شکل پایدار وجود داشته باشد.
جامعه ما همان قدر که تشنه عدالت اقتصادی است، همان قدر هم به تحقق عدالت سیاسی و مدنی نیازمند است، چرا که یک ساختار عادلانه سیاسی بهتر می‌تواند به تحقق عدالت اقتصادی کمک کند تا یک ساختار ناعادلانه و مبتنی بر رانت و فساد سیاسی!  شاید یکی از علل مهمی که علی رغم اراده و تلاش فراوان، مانع تحقق عدالت اقتصادی (به عنوان شعار اصلی دولت) در دولت‌های نهم و دهم شد، همین نگاه جزیره‌ای به مفهوم عدالت بود.نگاهی که مثلا در پیاده‌سازی «عدالت مدیریتی» ، مخصوصا در سطح استانها و شهرستانها عملکردی غیر منطقی داشت. کم نبودند کارمندان و کارشناسانی که با حداقل استعداد مدیریتی و کارآمدی یک شبه مدیرکل شدند و خودشان هم ندانستند و باز هم نمی‌دانند روی چه حساب و کتابی؟ !

عدالت شیشه ای؟
عدالت مولود شفافیت است. قوانین شفاف، سیاست‌های شفاف، عملکرد شفاف، دادگاه شفاف و. . . تا نباشند، عدالت هم امکان وقوع پیدا نخواهد کرد. جامعه‌ای که هنوز هم در اطلاعات و آمار اساسی آن اختلاف نظر و تاویل و تفسیر هست، چطور و با چه مبنایی می‌تواند دنبال تحقق عدالت باشد؟ ! قوانین ناکارآمد و تفسیر پذیر، تحلیل‌های سطحی و شعاری و صاحب منصبان کم دانش و کوتاه بین موانع دیگری هستند که در مسیر تحقق عدالت قرار می‌گیرند. یکی از اساتید حقوق می‌گفت: «من که خودم استاد حقوق هستم، هنوز هم تعریف حقوقی و دقیق مفسد اقتصادی را نمی‌دانم!» فساد اقتصادی، رانت خواری و اخلال در نظام اقتصادی و. . . هر چند در جامعه ما فراوان است، اما هنوز هم تعریف شفاف و دقیق قانونی از آنها ارائه نشده است. حتی یادم هست که یکی از دوستان از قول یک مقام قضایی تعریف می‌کرد که محتویات پرونده فلانی به گونه‌ای است که هم می‌توان او را مجرم اقتصادی شناخت و شناساند و هم یک فعال اقتصادی جسور و موفق! فاصله این دو عنوان از همدیگر کم نیست! چرا باید عناوین اقتصادی در نظام حقوقی ما اینقدر باز و سیال تعریف شوند؟ ! متاسفانه عدم شفافیت و به روز بودن قوانین در حوزه مطبوعات، فضای مجازی و تجارت الکترونیک هم صادق است، که این مساله خود، از طریقی دیگر مانع تحقق عدالت و مبارزه با رانت و فساد می‌شود. روزنامه نگاران محافظه کار، رسانه‌های وابسته و ساز و کارهای سنتی اقتصادی، هرگز نمی‌توانند برای تحقق عدالت و مبارزه با رویه‌های ناکارآمد و فسادخیز قدمی بردارند!

آرمانگرایان عدالتخواه!
در جامعه امروز ما، جوانان پاک نیت و عدالتخواهی هم هستند که فارغ از منافع شخصی در مسیر مبارزه با فساد و تبعیض گام بر می‌دارند، جریان‌های دانشجویی و رسانه‌ای که با کمترین ابزار و گاه با بیشترین هزینه ها، افشاگری می‌کنند و فریاد حمایت از مظلومان سر می‌دهند. اما این دوستان هم گرفتار آسیب هایی هستند که تاثیرگذاری فعالیت شان را کمرنگ می‌کند. برخوردهای گزینشی و گاه سطحی و همان ضعف نگاه جزیره‌ای به عدالت، اشکال کار آرمانگرایان است. آنها هرچند اهل چپ و راست نیستند، اما دو گانه‌های دیگری چون «انقلابی و بی تفاوت» ، «ولایی و غیر ولایی» ، «حزب اللهی و ضدانقلابی» و «خودی و  غیرخودی» بر نظام فکری شان حاکم است که خواسته یا ناخواسته در موضع گیری شان تاثیر می‌گذارد. وقتی «دکتر سعید زیباکلام» ، برجام روحانی و ظریف را پنبه می‌کند و نسبت به فرجام آن هشدار می‌دهد، قند توی دل آرمانگرایان آب می‌شود و همه جا عکس‌ها و صحبت هایش تیتر می‌شود! اما وقتی «دکتر سعید زیباکلام» ، نامه‌ای انتقادی به رییس قوه قضا می‌نویسد و از عدم پاسخگویی این قوه گله می‌کند، خبری از عکس و متن زیبا کلام در رسانه‌های انقلابی و آرمانگرا نمی‌شود! واقعا چرا؟ !

آرمانگرایان تا وقتی گرفتار این تناقض‌ها هستند، نمی‌توانند علم عدالتخواهی را بلند کنند و گفتمان عدالتخواهی را احیا کنند. آنها همان قدر که پیگیر اخبار و دادگاه برادر رییس جمهور هستند، باید پیگیر اخبار و دادگاه رضا شهابی هم باشند! نمی شود که برای احضار یک روزنامه نگار انقلابی، فریاد «وااسلاما» سر داد و در برابر بازداشت و حبس برخی روزنامه نگاران دیگر، سکوت کرد و لال شد! اگر ما واقعا عدالتخواه و ظلم ستیز ایم، باید حواسمان به خیلی چیزها باشد، که در مرام و مسلک اسوه عدالتخواهان علی (ع)، اگر عقیل برادر به خاطر زیاده خواهی اش مواخذه می‌شود، منتقد گستاخ به خاطر زیاده گویی و حتی بدگویی اش محاکمه و مجازات نمی‌شود!
منبع: بهارنیوز

طیبه رسول‌زاده- روزنامه بهار
دیگر همه چیز برایمان تکراری شده است. سال هاست که کار روزانه مان آمدن تا خیابان بهارستان و نشستن روی صندلی ریاست مجلس است. باز الان خوب است. دوره قبل که خیلی اذیت می‌شدم. یک بند باید این نماینده‌های قد و نیم‌قد را ساکت می‌کردم و سرجایشان می‌نشاندم. گاهی هم چند شکلات در جیبمان می‌ریختیم بلکه به بهانه آن سر جایشان بنشینند. ولی مجلس این دوره خیلی یک نواخت شده. همه یک جور فکر می‌کنند و یک جور رای می‌دهند. چه طور بشود که چالشی داشته باشیم. شلوغ کنشان عارف است. یک وقت هایی که خسته می‌شویم جایمان را می‌دهیم به مطهری و پزشکیان. طفلکی‌ها خیلی دوست دارند رئیس باشند. یک مدت بود هوس کرده بودیم روی صندلی نماینده‌ها آن پایین بنشینیم، ببینیم چه حسی دارد. دیروز که همه رفتند و کسی در مجلس نبود رفتیم پایین و یک دل سیر خوابیدیم. لعنتی این صندلی‌ها مثل صندلی کلاس درس است. آدم تا رویش می‌نشیند خوابش می‌گیرد.

دیروز چندتا از دوستان آمده بودند اصرار می‌کردند که شما در این راه پر رهرو یک حزب رهروان بزنید. دیدیم راست می‌گویند. این همه طرفدار پیدا کرده ایم. روحانی هم که در تیم خودمان است. بلکه این صندلی بلند را با صندلی خیابان پاستور عوض کردیم. داشتیم به این چیزها فکر می‌کردیم و از آن خنده‌های دلبرانه مان می‌زدیم که دوستان ما را به خودمان آوردند. قبول کردیم ولی گفتیم شلوغش نکنند که ملت ناگهان به حزب هجوم نیاورند و کار برایشان سخت شود.وقتی رفتند چون قول داده بودیم موضوع کاسپین و سپنتا نیکنام را به شدت پیگیری کنیم تلفن را برداشتیم. اول زنگ زدیم به موسسه کاسپین و بعد از سلام و احوال پرسی با عصبانیت گفتیم معلوم هست چیکار می‌کنید؟ کمی عجله هم بد نیست. گفتند: چشم. خیالمان راحت شد که به قولمان وفا کردیم. بعد شماره سپنتا را برایمان گرفتند. گفتیم: خانم سپنتا نیکنام؟ یک آقایی گوشی را برداشت و گفت: من آقای سپنتا هستم. خواستیم جمع و جورش کنیم. گفتیم بله. می‌دانستم. حالتان چطور است؟ زنگ زدم بگویم که ما پیگیر کار شما هستیم. فقط چند تا شغلی که برایتان در نظر گرفتیم در تهران است. رانندگی بلد باشید می‌توانید اینجا حداقل ماهی دو تومن درآمد کسب کنید.وسط مکالمه قطع شد. بعد هم دیگر گوشی را برنداشت. منشی گفت تازه بچه دار شده و دستش بند است. البته خیالمان راحت بود که پیشنهادمان را داده ایم. چند روز وقت می‌دهیم که درباره‌اش فکر کند.داشتیم یکی یکی مشکلات را حل می‌کردیم می‌رفتیم جلو که دبیر مجلس بدو بدو آمد گفت قاضی پور با خط‌کش افتاده دنبال نماینده‌ها که بزنندشون. گلابی هایش را از کشو میز برداشته‌اند و خورده اند. چشمشان زده بودیم. نمی‌گذارند یک دقیقه آرام بنشینیم. مرد کوه درد است.
منبع: بهارنیوز

روزنامه بهار: از برگزاری انتخابات دوازدهم ریاست‌جمهوری در ۲۹ اردیبهشت نزدیک به شش ماه می‌گذرد و بسیاری از ناظران سیاسی کشور این روزها از نشانه‌های چرخش رئیس‌جمهور نسبت به وعده‌های خود سخن می‌گویند. حسن روحانی که در سخنرانی‌های انتخاباتی خود تندترین انتقاد‌ها را مطرح می‌کرد و وعده پشت وعده در ذهن رای‌دهندگان مطالبات اصلاح‌طلبانه را «تیک» می‌زد، پس از موفقیت در انتخابات با انتصاب‌ها و انتخاب های انتقاد آمیز در میان وزرا و بسیاری دیگر از مدیران ارشد دولت، عدم به کارگیری زنان در مقام وزارت و بسیاری از سطوح بالای مدیریتی دولت و بی‌توجهی به مطالبات زنان در عرصه‌های گوناگون، بی‌توجهی به مطالبات اقلیت‌ها به خصوص اهل سنت که با جمعیتی بالغ بر ۷ میلیون نفر بزرگترین اقلیت مذهبی کشور را تشکیل می‌دهند، فاجعه لایحه نظام جامع رسانه‌ای و بسیاری دیگر از موارد وعده داده شده که سیاهه آنها بسیار بیش از این سطور می‌طلبد؛ به علاوه جمع شدن زبان رئیس جمهور در انتقاد از برخی رفتارهای فراقانونی برخی نهادها، شواهد ناظران سیاسی را تکمیل کرد که تاکتیک خود را تغییر داده و باید انتظار داشته باشیم که محافظه کارانه از کنار این خیل وعده های برزمین مانده و مطالبات تلنبار شده گذر کند. این محافظه کاری و هم راستایی با جریان اصولگرا در ماه های اخیر که با دیدار برخی اعضای شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز به عنوان یکی از تشکل های سیاسی تاثیرگذار اصولگرا و وعده رئیس جمهور برای بازگشت به جامعه روحانیت در برابر بی توجهی به جریانات اصلاح‌طلب نیز گمان‌ها را در جهت تایید «گردش به راست روحانی» تقویت کرده است. موضوعی که اصولگرایان را مسرور و اصلاح‌طلبان را به دو دسته منتقد این رفتارها و یا توجیح گر آن تقسیم کرده است.

روحانی سردمدار راست
حمیدرضا حاجی‌بابایی یکی از موسسین جمنا و وزیر کابینه احمدی‌نژاد یکی از اصولگرایانی است که در واکنش به این موضوع می‌گوید: «اخیراً به آقای کواکبیان گفتم که «شما اصلاح‌طلبان خبر ندارید، آقای روحانی آنقدر اصولگراست که حتی به عنوان مدافع حرم می‌خواهد به سوریه برود! شما اصلاح‌طلبان غصه تفرقه بین ما اصولگرایان و روحانی را نخورید!» یا حسین کنعانی مقدم دیگر فعال سیاسی اصولگرا است که در این ارتباط می‌گوید: آقای روحانی در مقطعی با ائتلاف با اصلاح‌طلبان و کارگزاران توانست رای بیاورد. اما در دور دوم بیشتر تمایل دارد به اصل خود یعنی اصولگرایی بازگردد. دبیر کل حزب سبز ایران همچنین می‌افزاید: اصلاح‌طلبان توقع داشتند که آقای روحانی در دور دوم امور را به دست آنها بسپارد اما در موضوع انتخاب وزرا معلوم شد چنین اتفاقی قرار نیست بیفتد و بنابراین اختلافات افزایش پیدا کرد. بنابراین این فاصله معنادار بین آقای روحانی و حامیان او به وجود آمد. حمید رضا ترقی عضو ارشد موتلفه نیز اگرچه تلاش می‌کند این تغییر رویه را به نام گردش به راست ننامداما خوشحالی خود را از فاصله روحانی و اصلاح‌طلبان مخفی نمی‌کند و اینگونه ابراز عقیده می‌کند: «موضع گیری های آقای روحانی با مواضع اصلاح‌طلبان فاصله پیدا کرده است. اصلاح‌طلبان این انتظار را دارند که آقای روحانی دربست در اختیارشان و تابع آن‌ها باشد. اما آقای روحانی شخصیت مستقلی از اصلاح‌طلبان دارد. به همین دلیل آقای روحانی در بعضی از موضع گیری ها، خلاف نظر اصلاح‌طلبان صحبت می کند و همین باعث عصبانیت اصلاح‌طلبان از رئیس‌جمهور شده است.»

البته فعالین اصولگرا در این میانه تنها نیستند و رسانه های تندرو این جریان و گردانندگان انها نیز به خوبی خط در حال پی گیری خط مورد نظر بزرگان خود هستند. همین چند روز پیش بود که عبداله گنجی، مدیرمسئول روزنامه تندرو جوان طی یادداشتی در کانال تلگرامی خود موضوع گردش به راست روحانی را تحلیل کرد و با تمام توان تلاش کرد بگوید روحانی هیچ گاه از اصولگرایان فاصله هم نگرفته چه رسد که بخواهد به اصلاح‌طلبان نزدیک شود و در نهایت تحلیل خود را اینگونه به پایان می‌برد: «آنچه درست است و در معنا و تعاملات می‌توان قضاوت کرد اینکه روحانی همچنان از سردمداران راست است. مشی او آدم را یاد بازرگان می‌اندازد نه تاج‌زاده. البته اصولگرایی معادل راستگرایی نیست و راست‌ها همان کسانی هستند که سکولار‌های افراطی به آنان «اصولگرایان معتدل» می‌گویند. لاریجانی، باهنر، ناطق و… پدران راست هستند و همراهان روحانی. اصولگرایان نه روحانی را اصولگرا می‌دانند و نه می‌پذیرند و روحانی نیز نسبت به آنان اینگونه فکر می‌کند. اما وقتی تاج‌زاده می‌گوید روحانی باهوش‌تر از این است که به راست بپیچد روحانی خواهد گفت: عجب شانسی داریم ما! کس دیگری نیست از ما دفاع کند؟ قطعا روحانی راستگرایان سلف را برای همراهی، بر بدنامان ترجیح خواهد داد. روحانی مصداق واقعی یک راستگراست، اما چرخ چپ‌ها را که بعد از ۸۸ پنجر شده بود پنجرگیری موقت کرد و بدون اینکه بنزین هم درون آن بریزد تا در پاستور سوار شد. بله روحانی در دوشیدن چپ با هوش است!»

فارس و تحقق آرزوی شیرین
این‌ها البته تمام ماجرا نیست و سخنان روحانی در ارتباط با مذاکره با آمریکا نیز دستمایه خوبی برای اصولگرایان و رسانه هایشان ایجاد کرد که بگوید، «ببینید روحانی و دولتش تغییر کرده است». خبرگزاری اصولگرای فارس دوشادوش بسیاری دیگر از رسانه‌ها و فعالین این جریان سیاسی در این نمونه اخیر نیز نشان دادند برای چنین مواقعی چقدر منتظر مانده است. این خبرگزاری تندور اصولگرا در تصدیق مورد پیش گفته، روز گذشته در مطلبی با عنوان «رویکرد دولت تدبیر درباره آمریکا در مسیر دوربرگردان» با اشاره به برخی رفتارهای دولت در ماه های اخیر و متناظر گرفتن آنها با تغییر رویکرد سیاست خارجی دولت دوازدهم، نوشت: «رئیس جمهور که برای تکمیل کابینه به بهارستان رفته بود، رویه خود مبنی بر محترمانه سخن گفتن با آمریکا را کنار نهاد و آشکارا، کنایه زدن را در دستور کار قرار داد: «اگر آمریکا یک رژیم هم باشد، این تعهد یک رژیم در برابر یک نظام بزرگ به نام جمهوری اسلامی ایران است….»

این خبرگزاری در ادامه آورد: «روحانی به این بسنده نکرد و کلیدواژه ای را به کار برد که فردای آن روز، بر تارک بسیاری از روزنامه های صبح نشست: «امروز آمریکایی‌ها به بعضی از کشورهای شرق آسیا پیغام مذاکره می‌دهند؛ مگر دیوانه شدند که با شما مذاکره کنند.» و از این سخنان رئیس جمهور آنچه که از رفتارهای دولت در ماه های اخیر آورده بود، به این رسید که: در حالی که مذاکره، دال مرکزی گفتمان روحانی در سراسر دولت یازدهم بود، حال باید بررسی کرد که کدام اتفاق یا اتفاقات باعث شده که او، مذاکره را دیوانگی بداند. لحن و ادبیات این روزهای روحانی نسبت به آمریکا، به گونه ای است که گویی او از راهی طولانی و پرپیچ و خم بازگشته و اکنون، خسته و زخم خورده در انتهای مسیری قرار دارد که قدم نهادن در آن را برای دیگران، «دیوانگی» می‌خواند.» و از پس این همه نویسنده مطلب خبرگزاری تندرو فارس سئوالاتی این چنین مطرح می‌کند: «حسن روحانی از چه راهی برگشته؟ راز رویکردهای متفاوت دولت دوازدهم که به نشانه‌هایی از آن اشاره شد چیست؟ رئیس جمهور، دیگران را از گام نهادن در کدام مسیر نهی می‌کند؟» ادامه این مطلب بازگشت تاریخی دارد به تمام هشدارهای اصولگرایان تندرو در موضوع سیاست خارجی دولت یازدهم و بی توجهی و ایستادگی روحانی در برابر آنها اما نکته ای بس جالب توجه را نگارنده در انتهای این مطلب آورده که بیش از هرچیز گویای سرور تندروها از تغییر رویکردهای روحانی است، آنجا که نگارنده فارس می‌نویسد: « امروز اما روحانی از یک «راه طی شده» سخن می‌گوید و اگر چه ۴ سال عمر دولت او و ملّت ایران پای بدست آمدن تجربه‌ای ذی‌قیمت و تاریخی برای او ریخته شد، اما به هر تقدیر تغییرجهت کنونی او را باید به فال نیک گرفت و از آن استقبال کرد. آنچه به عنوان نشانه‌های این تغییر مطرح شد، شاید نشانه‌هایی چندان قوی و کافی به نظر نرسد و تا نقطه مطلوب فاصله داشته باشد، اما نباید فراموش کرد که این هنوز آغار راه است و باید به روحانی و تیمش فرصت داد.»
منبع: بهارنیوز