بایگانی دسته ی : سیاسی

وزیران خارجه آمریکا و روسیه در نشستی در آلمان درباره طرح توقف نبرد در شهر حلب سوریه و تخلیه عناصر مسلح معارض و غیرنظامیان از شهر رایزنی کردند. در پی بی‌نتیجه ماندن این نشست قرار است طرفین امروز مجدداً دیدار کنند.

به گزارش تسنیم به نقل از خبرگزاری فرانسه، «جان کری» وزیر خارجه آمریکا، عصر چهارشنبه در آلمان، با همتای روسی خود «سرگئی لاوروف»درباره طرح توقف درگیری‌ها در حلب و خارج کردن عناصر معارض مسلح و غیرنظامیان از این شهر گفت‌وگو کرد. این نشست، بی‌نتیجه بود.

کری بعد از یک ساعت گفت‌وگو با لاوروف در یکی از هتل‌های هامبورگ، گفت: «با صراحت درباره اوضاع دشوار و وحشتناک حلب گفت‌وگو و درباره برخی ایده‌ها تبادل نظر کردیم. ما مصمم هستیم صبح پنجشنبه (امروز) نیز دیدار مجددی داشته باشیم تا ببینیم به کجا می‌رسیم».

دیدار بین لاوروف و کری در حاشیه نشست سالانه سازمان امنیت و همکاری در اروپا، انجام شد.

از سوی دیگر، سرگئی لاوروف در پاسخ به سؤالی درباره موافقت مسکو با توقف درگیری‌ها در حلب، گفت: «با پیشنهاد طرف آمریکایی، که در دوم دسامبر مطرح شد، موافق بودم و حمایت خودم را از آن اعلام کردم.»، اشاره لاوروف به دیدار روز جمعه در رُم است که در آن این دو وزیر با طرح تخلیه غیرنظامیان و عناصر مسلح از شرق حلب و آتش‌بس جدید موافقت کردند.

قرار بود نشست‌های کارشناسی روسیه و آمریکا، روز گذشته در ژنو برگزار شود ولی واشنگتن این نشست را لغو کرد.

از سوی دیگر، در حالی که پیشروی‌های ارتش سوریه و همپیمانانش در حلب شدت بیشتری به خود گرفته و تحولات میدانی نشان از آن می‌دهد که این شهر طی چند روز یا چند هفته آینده از اشغال تروریست‌ها آزاد شود، کشورهای غربی خواستار توقف این عملیات نظامی شده‌اند.

براین اساس، روز چهارشنبه آمریکا، آلمان، فرانسه، انگلیس، کانادا و ایتالیا طی یک بیانیه از سازمان ملل خواسته‌اند برای برقراری هرچه زودتر آتش‌بس در حلب اقدام کند.

رهبران این شش کشور غربی گفته‌اند: «ما خواستار آن هستیم که رژیم سوریه به وضعیت دهشتناک حلب پایان دهد… از روسیه و ایران می‌خواهیم از نفوذ خود برای توقف این حملات استفاده کنند».

منبع: alef.ir

صادق صدرایینوع مواجهه‌ی صداوسیما با روز دانشجو در امسال نسبت به گذشته تفاوت هایی کرده بود. با بررسی برنامه هایی که به این بهانه در سالهای گذشته تولید می‌شد می‌توان به این نکته رسید که استثنائا در این روز درها صداوسیما به روی کسانی که نگاهشان کمی (و تنها کمی) با نگاه جریان رسمی متفاوت بود باز می‌شد و دانشجویانی از تشکل‌های نزدیک به جریان‌های اصلاحی هم اجازه‌ی حضور در برنامه‌های رادیو و تلویزیون به مناسبت به این روز را پیدا می‌کردند اما امسال حتی از این امر هم دریغ شد و تمام برنامه‌های این سازمان عریض و طویل مطلقا در اختیار تشکل‌های نزدیک به جریان اصولگرا قرار گرفت.نکته‌ی جالب توجه در این برنامه‌ها هم این بود که هم مجریان و هم مهمانان به خوبی توجیه شده بودند که تا می‌توانند باید خود را خارج از دوگانه‌ی اصولگرا – اصلاح طلب تعریف کنند لیکن بعد از چند دقیقه حرف زدن کاملا مشخص می‌شد که مشرب فکری حضرات به کدام سمت و سو تمایل دارد. طنز این برنامه‌ها آن جایی بیشتر نمایان می‌شد که مجریان این چند برنامه به شکل کاملا هماهنگ و از پیش برنامه ریزی شده تمام تلاش خود را به کار می‌بستند که در بین مدعوین حاضر در برنامه که از تشکل هایی کاملا هم فکر بودند نمایشی از اختلاف نظر و تفاوت نگاه را به مخاطبان ارائه دهند.به واقع مشخص نیست که این رویکرد یک جانبه گرایانه‌ی صداوسیما تا کی و کجا می‌خواهد ادامه پیدا کند. رویکردی که با تغییر مدیران مختلف هم هیچ تغییری نکرده است و گویی تیمی ثابت اداره کننده‌ی اصلی این رسانه است. رسانه‌ای که از پول مردم ارتزاق می‌کند و در کمال تعجب همواره خلاف خواست اکثریت همین مردم حرکت می‌کند. شاید در چنین شرایطی که دیگر امیدی به اصلاح و تغییر در نوع مواجهه‌ی صداوسیما با خواسته‌های اکثریت نیست قطع کامل بودجه‌ی دولتی راه حل مناسبی باشد که شاید به این واسطه دست اندرکاران رادیو و تلویزیون راهشان را به سمت راه مردم بازگرداند. به عبارت دیگر در دوره‌ای که دولت منتخب اکثریت و آن‌ها که قرابت فکری با آن دارند نه تنها جایی در صداوسیما ندارند بلکه مورد هجمه‌ی مداوم این رسانه‌اند هیچ دلیل منطقی برای آنکه منابع ملی که متعلق به مردم است به جیب این سازمان برود وجود نخواهد داشت.

منبع: baharnews.ir

محمد توکلی با نگاهی به نوع مواجهه‌ی منتقدان دولت با روحانی و دولتش می‌توان به این نتیجه رسید که ما شاهد یک نوع وارونه نمایی از واقعیات برای ناکارآمد نشان دادن دولت یازدهم هستیم. به این معنا که هیچ موفقیتی را در کارنامه دولت روحانی نمی‌توان یافت که توسط رسانه‌های پرشمار این اقلیت تنرو از آن تصویری وارونه به جامعه ارائه نشده باشد. از شاخص‌های اقتصادی مانند تورم تک رقمی پس از دورانی که بالاترین نرخ تورم در جهان را داشته‌ایم و پیشی گرفتن صادرات از واردات که نشانه‌ی روشنی از حرکت در مسیر اقتصاد مقاومتی است گرفته تا حوزه سیاست خارجی و دستاوردی مانند برجام. یکی از مهمترین این وارونه نمایی‌های جماعتی که خود را دلواپس می‌نامند ارائه‌ی تصویری انتقاد ناپذیر از روحانی و دولتش است. برای این کار از‌ترفند تقطیع‌سازی سخنرانی‌های رییس جمهور استفاده می‌کنند به گونه‌ای که با جدا کردن برخی کلمات خاص از بافت اصلی متن و گاهی حتی با تغییر همان کلمات سعی در نشان دادن برخورد خشن دولت با نقد و منتقد دارند و این در حالی است که برای اثبات آنکه معانی چنان کلمه هایی نقد ناپذیری نیست فقط کافی است که به جملات پیش و پس از آن دقت شود. به عنوان مثال رییس جمهور در یک سخنرانی از این که عده‌ای دائما از طرف ملت سخن می‌گویند گله می‌کند و می‌گوید با شناسنامه خود و جریان فکری خودتان اظهار نظر کنید نه از طرف ملت. این جمله که نقد درستی به همه‌ی جریان‌های سیاسی کشور است که عادت کرده‌اند به جای آنکه با تابلوی جریان فکری – سیاسی خود حرف بزنند از طرف مردم سخن می‌گویند بواسطه‌ی وارونه نمایی افراطیون به چنین عبارتی تغییر شکل داده است که روحانی گفته است منتقدان من بی شناسنامه هستند و از این بی شناسنامه بودن معانی من در آوردی و بی ربط دیگری را هم کشف می‌کنند و به گفته‌ی رییس جمهور نسبت می‌دهند. به واقع روشن نیست که اگر روحانی و دولتش نقد پذیر نیستند و در برابر انتقادات روی خوشی از خود نشان نمی‌دهند پس چگونه منتقدان دولت در روز دانشجو برابر رییس جمهور با تندترین الفاظ صحبت کرده اند؟ اگر در این دولت نقد پذیری وجود ندارد پس چگونه نقد و اعتراض و تجمع علیه مذاکرات هسته‌ای که در دولت سابق به دور آن خط قرمز پر رنگی کشیده شده بود کاملا آزاد بوده است؟ اگر روحانی انتقاد پذیر نیست پس برای سایر مسئولانی که شهامت حضور در دانشگاه را ندارند و یا تنها پذیرای گروهی خاص هستند باید از چه صفتی استفاده کرد؟ مثال دیگر این گونه از وارونه نشان دادن واقعیت که در این چند روز اتفاق افتاده است بزرگ نمایی لغو برخی سخنرانی‌ها در دانشگاه هاست. آن‌ها مدعی‌اند که تمام سخنرانی‌های لغو شده متعلق به منتقدان دولت بوده است در حالی که با یک بررسی ساده مشخص می‌شود که این ادعا خلاف واقع است و مراسم هایی که برگزار نشده مخصوص یک جریان خاص نبوده است. نکته‌ی مهمتر این است که زمانی که درصد محدودیت‌های ایجاد شده برای جریان‌های اصلاحی حامی دولت را با این ادعاها در همه‌ی این سالها مقایسه می‌کنیم مشاهده می‌شود که آن طیفی که باید از محدودیت‌های شدید ایجاد شده بالاخص از مهر ماه ۸۴ به بعد حتی تا همین امروز فریاد اعتراضش بلند باشد قطعا افراطیون دلواپس نیستند. دیگر وارونه نمایی که در بازتاب سخنرانی رییس جمهور در روز دانشجو رخ داده است بزرگ‌نمایی یک ادعاست که بر اساس آن معتقدند جملات مطرح شده توسط رییس جمهور روحانی پیرامون برجام بر مبنای بیانات رهبری خلاف واقع است. این در حالی است که با مقایسه جمله‌ی روحانی و مبنای مورد ادعای این حضرات روشن می‌شود که اساسا این دو موضوع به هم ارتباطی نداشته اند. روحانی گفته است: “در برجام هیچ قدمی برنداشتیم مگر با مشورت رهبری” و رهبری نظام هم گفته‌اند که “در جزییات مذاکرات دخالت نمی‌کنم”. همانطور که روشن است برجام بعنوان یک سند بسیار مهم نتیجه و ثمره‌ی اصلی مذاکرات است نه جزییات مذاکرات در نتیجه این دو جمله به یکدیگر مرتبط نیست و نمی‌توان یکی را ناقض دیگری دانست. البته آن‌ها که چنین بازی را به راه انداخته‌اند و سه سال است که در رسانه‌های پرشمارشان سعی در مقابل هم نشان دادن رهبری و رییس جمهور را دارند خود به خوبی از بی ارتباط بودن این دو جمله آگاهند و تنها به علت بازی‌های کودکانه‌ی سیاسی که گرفتارش هستند حاضرند همه چیز را فدای به زیر کشیدن فردی از قدرت و رساندن خود به کرسی قدرت نمایند. نکته‌ی بامزه اینجاست که این جماعت همان‌ها هستند که در دولت اصلاحات معتقد بودند که مفهوم حاکمیت دوگانه موضوعی است که بیگانگان برای تضعیف نظام در جامعه تبلیغ می‌کنند و امروز خود با دروغگویی و وارونه‌نمایی سعی در القای همین مفهوم دارند و این خاصیت افراط است که گروه‌های در ظاهر مخالف هم را در نهایت هم مسیر خواهد کرد.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایران خبر، شبکه خبری سی‌.بی‌.اس گزارش داد،‌ دونالد ترامپ، رییس‌جمهوری منتخب آمریکا به جان کلی، فرمانده بازنشسته آمریکایی پیشنهاد داده که سمت وزارت امنیت داخلی این کشور را بپذیرد.

بر اساس گزارش شبکه خبری سی‌.بی‌.اس، گزینه ترامپ برای وزارت امنیت داخلی قرار است طی روزهای آتی توسط تیم انتقالی به طور رسمی اعلام شود.

کلی در پرونده خود سمت‌هایی نظیر فرماندهی منطقه آمریکای جنوبی ارتش آمریکا را دارد و در عین حال، پیش‌تر نیز فرماندهی نیروهای آمریکایی در عراق را برعهده داشته است. وی به عنوان دستیار با لئون پانه‌تا و رابرت گیتس، وزرای دفاع پیشین آمریکا همکاری کرده است.

منبع: irankhabar.ir

دوازده نفر از نمایندگان مجلس در تذکری کتبی خواهان ارائه توضیح ازسوی وزیر دادگستری درباره علت تاخیر در ابلاغ آیین‌نامه اجرایی مربوط به قانون دارایی مقامات شدند.

به گزارش ایلنا، حجت‌الاسلام احمد مازنی و ۱۱ نفر دیگر از نمایندگان مجلس شورای اسلامی در تذکری کتبی از وزیر دادگستری درخواست کردند در مورد علت تاخیر در ابلاغ آیین‌نامه اجرایی مربوط به قانون دارایی مقامات توضیح دهد.

در متن این تذکر نسبت به توضیح علت تاخیر در ابلاغ آیین‌نامه اجرایی قانون مصوب مورخ ۱۳۹۴/۸/۹ مجمع تشخیص مصلحت نظام در مورد اجرای اصل یکصد و چهل و دوم قانون اساسی مبنی بر «اعلام دارایی مقامات، قبل و بعد از تصدی مسئولیت» و اعلام نتیجه به مجلس شورای اسلامی تاکید شده است.

منبع: alef.ir

روزنامه نیویورک‌تایمز در گزارشی تفصیلی به بررسی مداخله آل‌سعود در افغانستان پرداخت.

در این گزارش آمده است: قدرت‌های بزرگ به‌ویژه آمریکا به عمد یا به سهو افغانستان را دو دستی به عربستان تقدیم کرده‌اند. عربستان خود، یک سوی جنگ در افغانستان است. این کشور که متحد سنتی پاکستان است، از موضع اسلام‌آباد برای تقویت طالبان دفاع می‌کند. سال‌ها است، شیوخ ثروتمند سعودی با حمایت آشکار و نهان و تامین مالی شورشیان به جنگ در افغانستان دامن زده و آن را تشدید کرده‌اند.

دنیای اقتصاد: فکر می‌کنید اوضاع افغانستان چگونه است؟ ۱۵ سال حضور آمریکا در افغانستان، نیم تریلیون دلار (۵۰۰ میلیارد دلار) هزینه و تلف شدن جان ۱۵۰هزار نفر و در نهایت تلاش آمریکا برای خروج از افغانستان. اکنون دیگر باید فضای این کشور جنگ‌زده برایتان قابل‌تصور باشد. افغان‌ها به حال خود رها شدند تا جنگ را پیش ببرند. به این فهرست باید جان گرفتن طالبان و سرازیر شدن پول به سوی این گروه را هم افزود. رهبران افغانستان با قدرتی تجدید بیعت کرده‌اند که باعث می‌شود سرنوشت این کشور مشخص شود: یا چنگ زدن به دموکراسی یا در غلتیدن به سوی طالبان. البته آن قدرت آمریکا نیست، بلکه عربستان سعودی است. گویی قدرت‌های بزرگ به‌ویژه آمریکا به عمد یا سهو افغانستان را دو دستی به عربستان تقدیم کرده‌اند. عربستان خود یک سوی جنگ در افغانستان است. این کشور که متحد سنتی پاکستان است، از موضع اسلام‌آباد برای تقویت طالبان دفاع می‌کند. سال‌هاست، شیوخ ثروتمند سعودی به جنگ در افغانستان دامن زده و آن را تشدید کرده‌اند. چگونه؟ با حمایت آشکار و نهان و تامین مالی شورشیان.

عربستان سعودی رسما حامی آمریکا و دولت افغانستان بوده و به نمایندگی از آنها مذاکراتی مخفی برای رسیدن به صلح را دنبال می‌کرده است. سیاست‌های عربستان سراسر تناقض است. آنها از یک‌سو سعی دارند خواسته‌های متضاد در درون این پادشاهی را متوازن کنند اما این متوازن‌سازی به دو شکل دنبال شده است: از طریق سیاست‌های رسمی و همکاری برای صلح و از سوی دیگر با طرح‌های مخفیانه. این مسیر دوگانه به مقام‌های سعودی اجازه می‌دهد که به شکل منطقی حمایت رسمی از طالبان را انکار کنند اما در عین حال، چشم بر حمایت و تامین مالی طالبان و سایر گروه‌های تندرو ببندند. نتیجه این می‌شود که سعودی‌ها – از طریق کانال‌های خصوصی یا پنهانی- به‌طور ضمنی از طالبان به‌گونه‌ای حمایت کنند که این پادشاهی به یکی از طرف‌های جدایی‌ناپذیر میانجیگر در افغانستان تبدیل شود.

وزیر دارایی سابق طالبان در مصاحبه با نیویورک‌تایمز توضیح می‌داد که چگونه سال‌ها به عربستان سفر کرده و پول نقد دریافت می‌کرد در حالی که ظاهرا در سفر حج به‌سر می‌برد. ولی‌نصر، یکی از مشاوران سابق وزارت خارجه آمریکا، می‌گفت به طالبان اجازه داده شده بود که از «کارگران میهمان پشتون» که در عربستان کار می‌کردند مبالغ کلانی پول بگیرد. او می‌گوید طالبان بر صدها هزار نفر از پشتون‌های شاغل در عربستان «مالیات» وضع می‌کرد و در صورت عدم پرداخت این مبالغ، خانواده‌هایشان در افغانستان را تهدید می‌کرد. روشن است که چنین کاری بدون هماهنگی یا چراغ سبز دولت عربستان انجام نمی‌گرفت. تحلیلگران می‌گویند عربستان در یک بازی ژئوپلیتیک با چند طرف بازی می‌کند و این می‌تواند برآورده‌کننده منافع استراتژیک سعودی‌ها باشد اما رویکرد سعودی‌ها درست در نقطه مقابل تلاش آمریکا است. آنها می‌توانند تلاش ۱۵ ساله آمریکایی‌ها برای پیشرفت دموکراسی شکننده در افغانستان را تضعیف کرده و شاید تلاش‌های آمریکا برای آزاد‌سازی این کشور را بی‌اثر کنند. ایالات‌متحده اکنون تلاش دارد تا این متحد خود را ترغیب کند که به جای ایفای نقشی مخرب، نقشی سازنده در این کشور جنگ‌زده ایفا کند. افغانی‌ها هم در یک دو راهی گرفتار شده‌اند؛ آنها عربستان را هم دوست و هم دشمن تلقی می‌کنند. با توجه به اینکه افغان‌ها اکنون به دنبال کمک هستند، سوال این است که آنها به دنبال کدام چهره از عربستان هستند؟ شاهزاده ترکی الفیصل، که ظرف ۲۴ سال رئیس سازمان اطلاعاتی عربستان بود و سپس تا زمان بازنشستگی‌اش در سال ۲۰۰۷ به‌عنوان سفیر کشورش در آمریکا خدمت کرد، این مساله را رد می‌کند که عربستان مدافع طالبان است. او در اظهارنظری ایمیلی چنین پاسخ داد: «در زمانی که من در دولت بودم، حتی یک ریال به جیب طالبان نرفت.» او افزود که «اقدامات سفت و سختی که از سوی این پادشاهی برای جلوگیری از انتقال پول به‌سوی گروه‌های تروریستی اتخاذ شده» به تایید دانیل گلاسر، دستیار وزیر خارجه آمریکا در امور تامین مالی تروریسم در خزانه‌داری، رسیده است.

با این حال کسانی هستند که نظری مخالف دارند. حنیف اتمر، مدیر شورای امنیت ملی افغانستان، در مصاحبه‌ای با نیویورک‌تایمز گفت: «ما می‌دانیم که این حمایت مالی سال‌ها وجود داشته است. این نوع حمایت‌ها ماشین جنگی تروریست‌ها در افغانستان و در منطقه را تقویت می‌کند. این روند باید متوقف شود.» گفتن این ممکن است از انجام دادنش راحت‌تر باشد. عربستان یکی از منابعی است که به گفته جان کری، برای حمایت از مبارزان اسلامگرا «پول‌جایگزین» نامیده می‌شود. به گفته ولی نصر، بیشتر این بذل و بخشش در راستای استراتژی عربستان برای ساختن دیوار حائلی از رادیکالیسم سُنی در آسیای جنوبی و مرکزی جهت مهار ایران صرف می‌شود. رقابت میان ایران و عربستان از سر گرفته شده است. با خروج آمریکا، این احساس وجود دارد که سرنوشت افغانستان در‌هاله‌ای از ابهام است. مقام‌های افغان می‌گویند در ماه‌های اخیر طالبان حملات گسترده و هماهنگی را در ۸ استان انجام داده و این کار فقط با منابع مالی خارجی امکان‌پذیر است. آنها می‌گویند رقم این کمک بالغ بر یک میلیارد دلار است.

در عین حال، عربستان سعودی برای رد گم کردن توافقات دفاعی و توسعه‌ای چشمگیری به دولت افغانستان پیشنهاد کرده است در حالی که افغان‌ها می‌گویند شیوخ سعودی و سایر کشورهای حاشیه خلیج‌فارس به آرامی در حال انتقال میلیاردها دلار پول به سازمان‌های سُنی، مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها برای شکل دادن به نسل بعدی افغان‌ها هستند. ولی نصر، که اکنون رئیس مدرسه مطالعه پیشرفته بین‌المللی در دانشگاه جان‌هاپکینز است، در یک مصاحبه تلفنی می‌گوید: «سعودی‌ها در حال مشارکت دوباره هستند. افغانستان برای آنها مهم است و به همین دلیل است که در دهه ۸۰ سرمایه‌گذاری زیادی در آنجا کردند و تلاش می‌کنند تا خود را بیش از هر زمان در آنجا نمایان‌تر سازند.»

 
حمایت جایگزین
۷ سال حکومت خشن طالبان در افغانستان به پایان نزدیک می‌شد. سال ۲۰۰۱ بود و دولت طالبان پس از حادثه ۱۱ سپتامبر و به دلیل حمله آمریکا به این کشور در حال متلاشی شدن بود. «آقاجان معتصم»، وزیر دارایی طالبان، که خود را پزشک جا زده بود در مصاحبه اخیر خود می‌گفت با آمبولانس صلیب سرخ به منطقه‌ای دورافتاده رفت و از آنجا عازم پاکستان شد. در شهر مرزی کویته، او و دیگر رهبران طالبان خود را از نو سازماندهی کرده و یاغیگری خود را شروع کردند که تا امروز ادامه دارد. معتصم به‌عنوان رئیس کمیته مالی طالبان انتخاب شده است. یکی از اولین توقفگاه‌های او عربستان بود. عربستان سرزمین پیچیده‌ای است. این کشور نه تنها منزلگاه مراکز مقدس اسلامی بلکه می‌توان این کشور را «منزلگاه نفت» نیز نامید. این کشور نه تنها اقامتگاه شیوخ ثروتمند است بلکه بنیادهای خیریه هم در این کشور هستند و بسیاری از «کمک‌دهندگان» برای انجام مراسم حج به این کشور می‌روند. در فاصله ۲۰۰۲ و ۲۰۰۷، معتصم دو یا سه بار در سال به عربستان می‌رفت.

در ظاهر برای زیارت می‌رفت اما هدف اصلی‌اش جمع‌آوری پول برای طالبان بود. او می‌گفت: «افراد دیگری از کشورهای مختلف برای حج عمره آمده بودند. شیوخ سعودی هم بودند. از آنها می‌خواستم برای جنگ به ما کمک کنند.» او می‌افزاید: «فقط سعودی‌ها نبودند که به ما کمک می‌کردند بلکه مردمی که از کشورهای دیگر هم آمده بودند چنین می‌کردند. اما دولت عربستان تنها دولتی بود که هر وقت می‌خواستم می‌توانستم با آنها ملاقات کنم.» این پول‌ها به شکل‌های بی‌شماری وارد خزانه طالبان می‌شد. از جمله بانک‌های منطقه‌ای در مناطق قبایلی پاکستان و سیستم حواله که برای انتقال پول مورد استفاده قرار می‌گرفت. «رحمت‌الله نبیل» رئیس سابق سازمان اطلاعات افغانستان، می‌گفت سال گذشته، نیروهای امنیتی افغان خانواده‌های اعضای القاعده را مورد شناسایی قرار می‌دادند که با ذخایری از شمش‌های طلا وارد شرق افغانستان می‌شدند.

«بارنت روبین» که به‌عنوان مشاور ویژه برای نماینده آمریکا در افغانستان و پاکستان خدمت می‌کرد، می‌گوید مقام‌های سعودی اعلام کردند که نمی‌توانند میلیون‌ها نفری را که سالانه به حج می‌آیند کنترل کنند. یک مقام امنیتی در منطقه که به شرط فاش نشدن نام سخن می‌گفت و بسیار محتاطانه سخن می‌گفت تا مبادا به قبای سعودی‌ها بربخورد، می‌گفت طالبان همواره با پاسپورت‌های تقلبی و با نام‌های غیرواقعی سفر می‌کنند و برای مقام‌های سعودی ناشناخته‌اند. درخواست آمریکایی‌ها برای قطع این منابع مالی نتیجه اندکی به دنبال داشت. براساس اسناد افشا شده ویکی‌لیکس، در سال ۲۰۰۹، مقام‌های آمریکایی از این شکوه می‌کردند که طالبان و سایر گروه‌های افراطی میلیون‌ها دلار پول طی زیارت‌های سالانه به‌دست می‌آورند. سندی که در دسامبر ۲۰۰۹ فاش شد به نقل از هیلاری کلینتون می‌گوید که اهدا‌کنندگان در عربستان سعودی «مهم‌ترین منبع تامین مالی گروه‌های تروریست سنی در جهان هستند.»

پول‌های ارسالی از سوی عربستان و سایر کشورهای حاشیه خلیج‌فارس نه تنها به دست طالبان بلکه به دست داعش نیز می‌رسد. در ایمیلی فاش شده در سال ۲۰۱۴ از سوی ویکی لیکس، هیلاری کلینتون اعلام کرد که «دولت‌های قطر و عربستان حمایت مالی و لجستیکی پنهانی برای داعش و سایر گروه‌های رادیکال سنی در منطقه فراهم می‌آورند.» او گفت تامین مالی این گروه‌ها بخشی از رقابت میان قطر و عربستان است که هر یک داعیه رهبری جهان اهل سنت را دارند.

 تلاش‌های پنهانی صلح
سپتامبر ۲۰۰۸ بود، ماه رمضان و ملک عبدالله میزبان شام افطار در مکه بود. اما این یک افطار معمولی نبود. در اینجا یک طرح محرمانه صلح که حمایت شخصی ملک عبدالله را داشت در جریان بود. در میان میهمانان فراوان، مقام‌های افغان و پیرمردان به همراه تعدادی از اعضای سابق طالبان به چشم می‌خوردند. ظرف چندماه، سازمان اطلاعات عربستان دشمنان افغانی (طالبان و مقام‌های دولتی) را برای یک طرح صلح گرد یک میز نشاند. معتصم، همان مردی که برای طالبان پول جمع می‌کرد، به‌عنوان نماینده طالبان مطرح شد. در سمت دیگر هم «قیوم کرزای» برادر حامد کرزای نشسته بود. طی سه روز مذاکرات فشرده، میانجیگران سعودی دو طرف را به جلو هُل می‌دادند. این طرح صلح در سال ۲۰۰۶ شروع شد. یکی از کارگزاران «عبدالله انس» نام داشت؛ یک الجزایری که به دلیل مبارزه ۱۰ ساله با شوروی در افغانستان اعتباری به دست آورده بود. انس در مصاحبه‌ای اعلام کرد که تصمیمش برای حضور در طرح صلح عربستان روشن است؛ زیرا این کشور هم جایگاه ویژه‌ای در میان مسلمانان به‌عنوان ام القرا دارد و هم اینکه طی جنگ با شوروی از ما حمایت کرده بود. انس که امروز شبکه «المغاربه»، کانال ماهواره‌ای تلویزیونی مستقر در لندن را اداره می‌کند، می‌گوید: «حتی در دورافتاده‌ترین نقاط افغانستان، عربستان حرفی برای گفتن دارد.»

حادثه ۱۱ سپتامبر همه چیز را به هم زد. هم عربستان و هم آمریکا مجاهدین را برای شکست شوروی در دهه ۸۰ تغذیه می‌کردند اما رفتار بعدی طالبان آمریکایی‌ها را خشمگین کرد. پناه دادن به بن لادن آخرین راه چاره بود. برای سعودی‌ها، مساله البته دشوارتر شده بود. طالبان تسلیم بن لادن را نپذیرفت. شاهزاده ترکی به‌صورت شخصی در سال ۱۹۹۸ درخواست تسلیم او را مطرح کرد اما باز گوش شنوایی نیافت.

عربستان تا سال ۲۰۰۱ و پس از آن با همراهی پاکستان از دولت طالبان حمایت می‌کرد. هدف آنها باز هم مهار نفوذ ایران در منطقه بود. انس در مورد چالش‌های طرح صلح می‌گوید: «مشکل این است که عربستان سعودی، افغانستان را از دریچه نگاه پاکستان می‌نگرد.» انس می‌گوید برای رسیدن به صلح، سعودی‌ها را تشویق کرد که با افغان‌ها به‌طور مستقیم رابطه برقرار کند. برخی مقام‌ها به شرط فاش نشدن نام گفتند که ملک عبدالله احساس همراهی با این نگاه داشت. او می‌گفت ملک عبدالله چنین کرد هرچند با مقاومت سایر اعضای خاندان سلطنت مواجه شد زیرا آنها از اشغال آمریکا ناراحت بودند. با این حال، برخی دیگر نگران مداخله بیشتر در افغانستان بودند. انس برای اینکه کمک کند سعودی‌ها بر بی‌میلی خود فائق شوند فرستاده سعودی را به افغانستان برد تا نشان دهد با وجود اشغال این کشور اما طالبان یک جامعه مسلمانی را شکل داده که کار خود را انجام می‌دهد. حامد کرزای در اوت ۲۰۰۵ در نامه‌ای به ملک عبدالله خواستار مداخله او شد. این مداخله کارگر افتاد. ملک عبدالله در ورودی هواپیمای خود با کرزای دیدار کرد. کرزای هنوز دوستی خود با او را به نیکی به‌خاطر می‌آورد. کرزای در مصاحبه‌ای گفت: «او هرگز، هرگز و هرگز تلفن‌های مرا بی‌پاسخ نمی‌گذاشت.»

شاهزاده مقرن بن عبدالعزیز، رئیس سازمان اطلاعاتی عربستان، شخصا بر این مذاکرات نظارت داشت و فرستاده خود را نزد معتصم (طالبان) و دولت افغانستان فرستاد که این روند دو سال به طول انجامید اما وقتی این مذاکرات داشت به نتیجه می‌رسید، طالبان در درون خود به مشکل کشمکش بر سر قدرت برخورد. سعودی‌ها از طالبان می‌خواستند تروریسم را نفی کنند و روابط خود با القاعده را قطع کنند اما چنین نشد. معتصم به دزدی متهم و برکنار شد. سال ۲۰۱۰، حامی اصلی معتصم یعنی «ملا عبدالغنی برادر»، فرمانده اصلی عملیاتی طالبان در پاکستان دستگیر شد. از سوی دیگر، یک تروریست معتصم را در بیرون از خانه‌اش در کراچی ترور کرد اما او زنده ماند. تعدادی از افرادی که در این فرآیند دخیل بودند گفتند که این تحولات نشان از مخالفت پاکستان داشت زیرا این کشور معتقد بود در این فرآیند مذاکره، این کشور مشارکتی نداشته و عملا از بازی کنار گذاشته شده است. معتصم می‌گوید: «در این زمان بود که در این فرآیند خرابکاری صورت گرفت.»

کرزای به نقل از ملک عبدالله می‌گوید: «من می‌خواهم به افغانستان کمک کنم. می‌خواهم کشورتان در صلح باشد. می‌خواهم با طالبان بنشینید و صحبت کنید اما باید بدانید که تمام کاری که می‌توانستم انجام دهم همین بود.» کرزای می‌افزاید: «این کلمات خیلی مهم بودند. این یعنی نیروهای دیگری هم هستند که در این فرآیند دخیل هستند و شاید می‌خواهند اجازه ندهند چنین امری رخ دهد.»

 مشکل در افق نمایان است
با وجود تمام این تلاش‌های پنهان اما پادشاهی سعودی آشکارا و رسما در افغانستان غایب بوده است. آنها نتوانسته‌اند طی ۱۵ سال اخیر پروژه مهمی را در این کشور به نام خود بزنند. مقام‌های سعودی البته منکر این هستند که صندوق‌های خیریه و پول‌های پنهانی باعث تقویت طالبان و گروه‌های متحد شبه‌نظامی‌شان در منطقه شده است. از سوی دیگر، سعودی‌ها صدها دانشگاه و مدرسه ساخته و همچنین گروه‌های رادیکال سنی را علم کرده‌اند که نفوذ اهل سنت را توسعه داده است. به همین دلیل افغان‌ها می‌ترسند که آنها بذرهای بحران‌های آینده را می‌کارند. یکی از این افغان‌های بدبین «نصار کریم زای»، رئیس سازمان تحقیقات صلح و ثبات است. در دوران اشغال شوروی، کریم زای به مدارسی در پاکستان رفت و در دام افراط‌گرایان سنی افتاد. او می‌گوید: «آنها به ما می‌آموختند که شیعیان مسلمان نیستند.» اگرچه او از آنها برید اما پسر عمویش به دام این گروه‌ها افتاد.

سازمان اطلاعاتی افغانستان می‌گوید یکی از این گروه‌ها «جماعت اصلاح» است که با پول‌های عربستان، قطر و امارات می‌چرخد. این گروه ۵۰-۴۰ ساختمان از جمله یک دانشگاه و یک بیمارستان دارد و نشان می‌دهد که حامیان مالی خارجی دارد. در سال ۲۰۰۱ افغانستان هزار مدرسه داشت اما اکنون تعداد مدرسه‌ها بالغ بر ۴ هزار است. حاجی عبدالغفار عابد که رئیس دفتر عبدالله عبدالله، رئیس اجرایی افغانستان است هشدار می‌دهد که پس از دهه‌ها جنگ و آوارگی، افغان‌ها به‌شدت آسیب‌پذیر هستند. او در مورد جماعت اصلاح می‌گوید: «شخصا می‌ترسم که این اتفاقات ممکن است موجب آسیب به مردم شود.» تنها گروهی که تا کنون توانسته جذابیتی داشته باشد «حزب التحریر» است که شبکه‌های مخفی در آسیای مرکزی دارد.

 کدام سعودی؟
اشرف غنی، رئیس‌جمهور افغانستان به محض انتخاب اولین سفر خارجی خود را عربستان انتخاب کرد. پنج ماه بعد، پس از دومین سفر به عربستان و دیدار با ملک سلمان، پادشاه جدید، غنی اعلام کرد که کشورش از جنگ عربستان در یمن حمایت می‌کند. در بازگشت، غنی از طرف سعودی خواست تا مانع سرازیر شدن پول از شیوخ سعودی به سوی طالبان شده و طالبان را ترغیب به بازگشت به مذاکرات کرد. با این حال، در میان مقام‌های افغان حسی از بدبینی وجود دارد. یک دیپلمات در کابل می‌گوید ردیابی جریان پول‌های غیرقانونی تقریبا غیرممکن است. دیپلمات دیگری که در عربستان هم خدمت کرده بود می‌گوید بعید است ریاض تغییر کند زیرا اعضای خانواده سعودی چنان متفرقند که هر یک با دیگری سر ستیز دارد. میزان حملات اخیر طالبان نیز باعث نگرانی افغان‌ها شده است.

نادر نادری، مشاور ارشد رئیس‌جمهور در امور استراتژیک می‌گوید: «اینها نشان از اعلان جنگی آشکار علیه افغانستان دارد.» او پاکستان را به تشدید درگیری متهم می‌کند. عبدالله عبدالله که سفری به عربستان داشت از مقام‌های سعودی خواست تا به پاکستان فشار بیاورند که این کشور پایگاه امن تروریست‌ها نباشد و به این روش خود خاتمه دهد. یک مقام دیگر افغان می‌گوید: «عربستان می‌داند اگر ما با یکدیگر بجنگیم این به این معنا است که طالبان نمی‌تواند از آنجا پول بگیرد.» روح‌الله وکیلی، یکی از رهبران قبایلی و از اعضای شورای صلح افغانستان می‌گوید آنها علاقه‌ای به کار با ما ندارند: «آنها اکنون کور و کر شده‌اند. از آنها درخواست کمک می‌کنیم. اما تاریخی به ما می‌دهند و از سر خودشان باز می‌کنند. آنها هیچ چیزی به ما نمی‌دهند.»

منبع: alef.ir

تاریخ عربستان سعودی با تاریخ سه دولت پیاپی وهابی شناسایی و درک می‌شود: دولت اول ۱۷۴۴- ۱۸۱۸؛ دومین دولت ۱۸۲۴- ۱۸۹۱؛ سومین دولت ۱۹۰۲- تاکنون. آنچه برای بسیاری از ناظران ناشناخته است این است که «دولت اسلامی» معتقد است اولین دولت سعودی الگویی برای تقلید به دست می‌دهد: نمونه‌ای از دولت اسلامی که توحید را از طریق فتح نظامی گستراند، مرتدان و مشرکانی را که در مسیرش بودند کشت و قائل به هیچ مرزی برای توسعه نبود. داعش بیراه نمی‌گوید وقتی خود را به لحاظ تاریخی در قالب اولین دولت سعودی تعریف می‌کند؛ دولتی رادیکال و توسعه‌طلب که تفسیرش از اسلام تقریبا از سوی تمام مسلمین نوعی ارتداد متعصب تلقی می‌شود. برای مثال، در اینجا توصیف خاصی از پایه‌گذار وهابیت از سوی مفسری معاصر و ناشناس به دست داده شده است: «او خود را رهبر نامیده و الزام داشته که جامعه مسلمان از او اطاعت کند و به فرقه او وفادار باشد. او آنها [مسلمانان و پیروانش] را وامی دارد که این کار را با زور شمشیر انجام دهند و معتقد است کسانی که مخالفت می‌ورزند، بی‌دین هستند و ریختن خون و مصادره اموالشان را مباح می‌داند حتی اگر به توحید معتقد باشند.»

اولین دولت سعودی- وهابی محصول توافقی بود که میان محمد بن‌سعود (رئیس قبیله) و محمد بن عبدالوهاب (روحانی واعظ) در یک واحه کویری کوچک در «درعیه» در قلب عربستان شکل گرفت. این دو پذیرفتند که از یکدیگر حمایت کنند؛ یعنی آل‌سعود از وهابیت حمایت کند و مبلغان وهابی هم از اقتدار سیاسی آل‌سعود حمایت کند. به تدریج، دولت سعودی- وهابی بیشتر شبه‌جزیره عربستان را تصرف کرد. در سال ۱۸۰۵ هم مکان‌های مقدس مکه و مدینه را تصرف کرد. توسعه آن بر این فرض استوار بود که جهاد به مثابه جنگ مذهبی تهاجمی علیه تمام مظاهر شرک ادراک شود. بر اساس تفسیر وهابیون، بسیاری از مسلمانان جهان در دایره شرک قرار می‌گرفتند و وظیفه وهابی‌ها حذف آن و جایگزینی اسلام راستین به‌جای آن بود.

ابن عبدالوهاب در نامه‌هایی بی‌شمار مبانی جهاد توسعه‌طلبانه خود را تبیین و استدلال کرد که او و پیروانش از مردم می‌خواهند تا از بت پرستی دوری گزینند. او نوشت: «به همین دلیل، با آنها در حال مبارزه‌ایم. همان‌طور که خدای تبارک فرموده است «با آنها بجنگید تا دیگر آزار و اذیتی در کار نباشد.» این همان شرک است. «همه‌چیز از آن خداست» [قرآن، ۸: ۳۹].» یکی از فرزندان او به «حق» و «وظیفه» وهابی‌ها برای پیروزی بر تمام کسانی سخن به میان آورده که به این رسالت پی برده‌اند اما به نفی آن پرداخته‌اند. ابن عبدالوهاب افزود: «هر که به رسالت ما پی ببرد اما آن را نفی کند بر شرک باقی‌مانده است… او را طرد کرده و با وی وارد جنگ می‌شویم… با هرکسی که جنگیده‌ایم از رسالت ما آگاه شده است… مردم یمن، تهامه و حجاز، سوریه بزرگ و عراق از رسالت ما آگاه شده‌اند.»

وهابی‌ها عمدتا با همقطاران مسلمان و سُنی خود می‌جنگیدند اما شیعیان نیز مورد حمله آنها قرار می‌گرفتند. ابن عبدالوهاب مدعی بود که شیعیان اولین کسانی بودند که شرک را به اجتماعات مسلمان وارد کردند.» در سال ۱۹۷۱، وهابی‌ها به مناطق شیعی شرق عربستان حمله کردند، شهرها را غارت و حدود ۱۵۰۰ نفر را کشتند. این مورخ درباره اولین دولت وهابی سعودی، این حمله و قتل‌عام را به مثابه «پاسخی مناسب به ارتداد شیعیان» چنین توجیه کرد: «آنها نماد رفض را به اهتزاز درآورده بودند.» او همچنین از تخریب و ویران کردن مساجد شیعی سخن به میان آورد و آنها را «کنائس الرفض» [کنیسه‌های شیعی] نامید. قتل‌عام دیگر شیعیان در سال ۱۸۰۲ رخ داد زمانی که وهابیون به شهر کربلا حمله کردند. ارتش وهابیون «به زور وارد شهر شدند، بیشتر مردم شهر را در بازارها و خانه‌هایشان کشتند… حدود ۲ هزار نفر از مردان شیعی قتل‌عام شدند.» شهر غارت و مقابر مقدس شیعی ویران شد. فرمانده این قشون‌کشی، نواده محمدبن سعود، به فرماندار عثمانی در عراق نامه‌ای نوشت و اقدامات خود را توضیح داد: «در مورد سخن شما که ما کربلا را تصرف کردیم، مردمانش را از دم تیغ گذراندیم و اموالشان را گرفتیم- ستایش از آن خداست، پروردگار جهانیان- هچ تاسفی بابت آن نمی‌خوریم و می‌گوییم «عذاب الهی در انتظار کافران است» [قرآن ۴۷:۱۰].» در سال ۱۸۱۸، اولین دولت سعودی- وهابی به پایان خود رسید، آنگاه که ارتش مصر در دوران حکومت محمدعلی، خدیو مصر، به فرمان پادشاه عثمانی پس از محاصره‌ای ۷ ساله به درعیه حمله کردند. پایتخت سعودی تار و مار شد و رهبران سیاسی و مذهبی‌اش یا تبعید یا اعدام شدند. ارتداد متعصب وهابیت ظاهرا به پایان خود رسید.

 دولت‌های دوم و سوم سعودی- وهابی
با این حال اندکی بعد، اتحاد سعودی- وهابی در دومین دولت سعودی که در سال ۱۸۲۴ شکل گرفت، از سر گرفته شد. دومین دولت سعودی که با فراز و نشیب در حال توسعه بود هرگز به قدرت و اندازه دولت اول دست نیافت و رهبران سیاسی‌اش چندان انگیزه ایدئولوژیک نداشتند. دومین دولت هم در سال ۱۸۹۱ طی جنگ داخلی طولانی فرو پاشید. سومین و آخرین دولت سعودی در سال ۱۹۰۲ شکل گرفت آنگاه که عبدالعزیز بن‌سعود، یکی از اعضای خاندان سعودی که در کویت می‌زیست، ریاض را تصرف و ظرف دو دهه بر سایر نقاط عربستان نیز استیلا یافت. در سال ۱۹۳۲ عبدالعزیز دولت خود را «پادشاه عربستان سعودی» نامید. در ابتدا سومین دولت سعودی نیز بسیار شبیه به دولت اول به نظر می‌رسید. مبنای توسعه‌اش- همچون گذشته- جهاد برای گستراندن توحید و حذف شرک بود. آنها علیه همکیشان سُنی نیز سلاح در دست گرفتند بر این مبنا که آنها از اسلام واقعی خارج شده‌اند. شیخ‌سلیمان بن‌سحمان، یکی از علمای برجسته وهابی در ریاض، در سال ۱۹۲۱ شعری برای عبدالعزیز در مورد مخالفت‌ها در منطقه «حائل» در شمال عربستان نوشت: «به‌خاطر خدا با آنها بجنگید زیرا آنها ارتش بی‌دینان هستند.»
منبع: دنیای اقتصاد

منبع: alef.ir

قرار است، جمعی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی، با حضور در قوه قضائیه، با آیت‌الله صادق آملی لاریجانی، رئیس دستگاه قضا دیدار کرده و در مورد نحوه تعامل و نیز تقویت روابط بین قوای مقننه و قضائیه و مسائل و مشکلات اخیر، بحث و تبادل نظر ‌کنند.

الهیار ملکشاهی،رئیس کمیسیون اقتصادی مجلس شورای اسلامی، در گفت و گو با تابناک درباره جزئیات مسائل احتمالی مطروحه در این دیدار گفت :  با توجه با مسائلی که به تازگی درباره حساب های قوه قضائیه مطرح شده و صحبت هایی که محمود صادقی در مجلس گفته بود، این دیدار انجام خواهد گرفت؛ هرچند شخصا پیشتر به خاطر این موضوع در قوه قضائیه حضور پیدا کردم و درخواست کردم تا مسئولان این قوه  اسناد حساب ها را در اختیار نمایندگان گذاشته تا شک و شبهه آنان در این زمینه برطرف گردد.

وی افزود: در این دیدار،بنده اسناد حساب ها را  به صورت مفصل رویت کردم ؛ در کل حساب هایی که مطرح شده بود، حتی یک مورد نیز به اسم رئیس قوه نبود و همه حساب ها به اسم قوه قضائیه بود؛ البته برخی حساب ها نیز در گذشته به اسم وزارت دادگستری بوده است.

این نماینده مجلس گفت: این حساب ها نیز مانند سایر حساب هایی که در دولت افتتاح می شود، حسابدار و ذیحساب خاصی دارد و اسناد و هزینه های آن هم موجود است؛ اما با همه اینها، شاید برخی نمایندگان بخواهند، از موضوع اطلاع کامل پیدا کنند،به همین دلیل، درخواست دیدار با رئیسه قوه را داشته اند.

رئیس کمیسیون قضایی مجلس یادآور شد: قرار است در این جلسه، درباره حساب های قوه قضائیه، بررسی پرونده خبرنگار بازداشت شده و همچنین پرونده دکتر صادقی و برخی مسائل دیگر که در روزهای گذشته رخ داده بود، بحث و بررسی صورت گیرد.

این نماینده مجلس در پاسخ به اینکه در بررسی هایی که شما انجام دادید،چه تعداد حساب بانکی وجود داشت، گفت: این ۶۳ حسابی که گفته می شود، وجود دارد و حتی ممکن است بیشتر از این نیز باشد؛ اما اینها حساب های یک قوه است و به نام اشخاص ـ حتی یک حساب ـ وجود ندارد.

این نماینده مجلس در ادامه با اشاره به سخنان وزیر اقتصاد ـ که گفته بود، حساب های قوه قضائیه قانونی و شرعی است ـ نیز گفت: وزیر اقتصاد از این بابت که حساب ها به اسم اشخاص نبوده گفتند که قانونی بوده است.

وی در ادامه خاطرنشان کرد: به هر حال، نمایندگان این اسناد را ندیده اند و قصد دارند این حساب ها را رویت کنند. همچنین بحث دیگری که مطرح است، بحث یاشار سلطانی است که نمایندگان می خواهند پرونده وی را بررسی کنند.

اللهیاری  در پاسخ به اینکه قرار است چه کسانی در این دیدار حضور داشته باشند، گفت: محدودیتی وجود ندارد و هر که بخواهد، می تواند در این دیدار باشد.

منبع: alef.ir

اعتماد نوشت:آخرین خبرها از حزب موتلفه حاکی از این است که از بین تمامی گزینه‌های بررسی شده اسدالله بادامچیان و مصطفی میرسلیم به عنوان گزینه‌های نهایی انتخاب شده‌اند.

با وجود اینکه شنیده‌های خبری حاکی از آن بود که اسدالله بادامچیان کاندیدای نهایی حزب موتلفه برای انتخابات ٩۶ خواهد بود اما به نظر می‌رسد به احتمال زیاد مصطفی میرسلیم از سوی حزب موتلفه اسلامی به عنوان کاندیدای این حزب به اصولگرایان معرفی خواهد شد. هرچند به گفته بادامچیان باید صبر کرد و دید از فینال میرسلیم و بادامچیان کدام یک به عنوان کاندیدای نهایی این حزب خواهند بود.

منبع: alef.ir

به گزارش ایران خبر، در حالی که دونالد ترامپ در حال رایزنی برای تشکیل دولت و انتخاب وزرای آینده آمریکا است، مجله «تایم» شخصیت سال ۲۰۱۶ را از نظر خود معرفی کرده است.

این مجله آمریکایی، ترامپ رئیس جمهور منتخب آمریکا را به عنوان شخصیت برگزیده سال اعلام کرده است.

زیر تصویر منتشر شده توسط «تایم» از ترامپ نوشته شده است: «دونالد ترامپ رئیس جمهور ایالات غیرمتحده آمریکا».

خود ترامپ در واکنش به اعلام نامش به عنوان شخصیت سال تایم گفت که این موضوع، «باعث افتخار است».

جانشین باراک اوباما در مصاحبه با «تایم» البته از این مجله به خاطر استفاده از واژه رئیس جمهور ایالات غیرمتحده آمریکا انتقاد کرد.

ترامپ گفت: «من هیچ کاری برای جدایی و تفرقه آمریکا نکردم».

او در مصاحبه با تایم، با تکرار موضعش در قبال مقابله با مهاجران غیرقانونی، بار دیگر شعار معروفش را تکرار کرد.

ترامپ گفت: «ما دیوار را می‌سازیم. من قصد دارم دیوار را بسازم. ما مرزهای مستحکمی خواهیم داشت البته ما چون به کارگران نیاز داریم، شاهد عبور و مرور و رفت و امد افراد خواهیم بود. البته ما ورود غیرقانونی نخواهیم داشت». 

وی در بخش دیگری از مصاحبه، به سوالی درباره باراک اوباما و نظرات رئیس‌جمهور منتخب در خصوص رئیس‌جمهور کنونی آمریکا پاسخ داد.

رئیس‌جمهور اینده آمریکا گفت: «باید این را بگویم که او(اوباما) واقعا به کشور اهمیت می‌دهد. خوب باید بگویم که من در مسائل متعدد و زیادی با او اختلاف نظر دارم اما او برای کشور اهمیت قائل است. من مکالمه خیلی عالی با او داشتم».

ترامپ ادامه داد: «من ملاقات عالی با او در کاخ سفید داشتم و همچنین چندین بار مکالمه های عالی با او داشتم. این را بدانید که او فرد بسیار متعهدی است. شما چیزهای متفاوتی شنیدید اما باید به شما بگویم من واقعا او را دوست دارم و فکر می‌کنم او هم مرا دوست دارد و فکر می‌کنم او هم مانند من شگفت زده شد».

وی ادامه داد: «رابطه خوبی(بین من و اوباما) ایجاد شد اما باید این را بگویم که ما درباره مسائل زیادی با هم متفاوتیم. ما درباره برخی از گزینش‌های محتمل که من باید برای مناصب انجام بدهم، صحبت کردیم. من می‌خواستم نظرش را داشته باشم و او به من نظراتی درباره برخی افراد داد که خیلی برای من جالب بود و برای من معنای خاصی داشت».  ‌

منبع: irankhabar.ir