مصری: خدا پدر صداوسیما را بیامرزد که مناظره انتخاباتی برگزار می‌کند
عضو حزب موتلفه اسلامی گفت: در حال حاضر ما حزبی نداریم که بخواهد حاکم شود؛ همیشه در کشور ما این اشخاص هستند که رای می آورند و مردم به افراد اقبال نشان می‌دهند نه به احزاب.
به گزارش خبرآنلاین، یکی از انتقاداتی که همواره به دولت ها وارد بوده حول محور استفاده از جوانان در سطوح مدیترتی است؛ مسئله ای که همه دولت ها بر لزوم آن تاکید دارند اما در عمل چندان پایبندی به آن مشاهده نمی شود. دلیلشان هم تا حدودی منطقی است، آنها بر تجربه و تسلط بر امور تاکید می‌کنند که جوانان بهره چندانی از آن ندارند.
اما این نقیصه از کجا نشات می گیرد و چرا جوانان به بازی گرفته نمی شوند؟ یا به عبارت دیگر چرا احزاب برای گردش نخبگان دست به کادرسازی نمی زنند؟! این سوالی بود که آن را با عبدالرضا مصری نماینده مردم کرمانشاه و از اعضای حزب موتلفه اسلامی در میان گذاشتیم و او در پاسخ گفت: ریشه بسیاری از مشکلات ما ناشی از نداشتن حزب است. او معتقد است رای مردم در کشور ما به اشخاص است و نه احزاب.
آنچه در ادامه می‌خوانید مشروح این گفت‌وگو است:
سال‌هاست که دم از گردش نخبگان و سپردن اداره کشور به دست تازه نفس ها و جوانان به میان می آید اما عملا اقدامی صورت نمی گیرد؛ آیا این کادر سازی نباید از سوی احزاب رقم بخورد؟
ما حزبی در کشور نداریم که بخواهیم کادر سازی کنیم؛ چیزی که در کشور ما وجود دارد، تفکر است نه حزب.
یعنی حتی موتلفه اسلامی و یا اتحاد ملت و … حزب نیستند؟
ببینید این جمعیتی که احزاب ما دارند؛ آن جمعیتی نیست که بتواند تاثیر گذار باشد.حزبی که ما از آن صحبت می کنیم وقتی حاکم شد از کادر جوانی که پیش از این، تربیت کرده، استفاده می‌کند. در حال حاضر ما حزبی نداریم که بخواهد حاکم شود. همیشه در کشور ما این اشخاص هستند که رای می آورند و مردم به افراد اقبال نشان می‌دهند نه به احزاب؛ چه در مورد مقام معظم رهبری چه درمورد آقایان هاشمی رفسنجانی، خاتمی، احمدی نژاد و روحانی این اشخاص بودند که رای آوردند نه احزاب.
اما احزاب و جریانات سیاسی در معرفی اشخاص برای به دست گرفتن ریاست قوه مجریه یا کرسیهای نمایندگی در قوه مقننه، اقداماتی داشته اند که در جلب نظر مردم موثر بوده است. این را که منکر نمیشوید؟!
مسئله همینجاست؛ وقتی ما حزبی نداریم، نمی توانیم درمورد چند و جونش صحبت کنیم؛ ما می گوییم ماهی در آب زنده است و بعد کلی در مورد ماهی صحبت می کنیم و به نظریه پردازی می نشینیم دریغ از اینکه آبی وجود داشته باشد! ما حزب نداریم که اگر داشتیم این حزب با برنامه مشخص، خود را به جامعه معرفی می کرد و با برنامه به میدان رقابت های انتخاباتی پا می گذاشت و کادر خود را معرفی می کرد. یعنی قبل از اینکه کاندیدای حزب رای بیاورد، اعضای کابینه با رزومه و برنامه، مشخص هستند و عنوان می‌شود اگر این فرد رای بیاورد، شاکله دولتش به این صورت خواهد بود. در حال حاضر نه آن شاکله اول یعنی حزب به مردم معرفی می شود و نه شاکله دوم یعنی کابینه.
نهایتا خدا پدر صدا و سیما را بیامرزد که میان نامزدهای ریاست جمهوری مناظره برگزار می کند و قالب مردم هم در آن مدت تصمیم می گیرند که به چه فردی رای بدهد و به کدام رای ندهند.
اگر ما حزب داشتیم و حزب رای می آورد، این حزب می توانست چرخش نخبگان را به عهده بگیرد. به این ترتیب افرادی روی کار می آیند که قبلا در آن حوزه پا به پای دولت فعالیت کرده اند.
منظور شما همان شکل گرفتن دولت سایه است؟
بله؛ وقتی یک حزبی حاکم می شود، حزب رقیب معادل افراد کابینه، از اعضایی که خود پرورش داده است، دولت در سایه تشکیل می‌دهد. به این ترتیب در طول یک دوره، تمام امور مربوط به هر حوزه زیر نظر دولت در سایه قرار می گیرد و همانند یک وزیر در حزب کار می کند. چهار سال بعد وقتی آن حزب رای آورد؛ همان فردی که در طول این مدت وزیر سایه بوده است کار وزارت را به عهده می گیرد. اما ما این روند را در کشور نداریم؛ لذا وقتی اشخاص رای می آورند، نمی توانند ریسک کنند و تلاش می کنند تا از افرادی استفاده کنند که پیش از این مسوولیت به عهده داشته اند. بنابراین می بینیم چرخش نخبگان یا صورت نمی گیرد یا به ندرت این اتفاق رخ می دهد. در برخی دولت ها مانند دولت آقای روحانی قدرت ریسک بسیار کاهش پیدا می کند و در دولتی مانند دولت آقای احمدی نژاد استفاده از چهره های جدید بیشتر می شود.
با شرایط امروز راهکار چیست؟
احزاب را باید تقویت کنیم تا احزاب توانمندسازی جوانان را به عهده بگیرند؛ در شرایط امروز بدون حضور احزاب حتی اگر جوانی را به عنوان معاون وزیر قرار دهیم، هرچقدر هم فرد موفقی باشد، با تغییر دولت چون او را وابسته به دولت قبل می دانند؛ محکوم به حذف شدن است. اما چنانچه احزاب محور فعالیتها باشند وضعیت متفاوت خواهد بود.
چرا همه از لزوم وجود حزب می گویند اما اقدام اجرایی در این راستا نمی شود؟
در کشور ما تحزب پا نخواهد گرفت مگر آنکه دولت و مجلس یعنی حاکمیت بودجه ای را برای احزاب تعیین کنند و دو یا سه حزب که بیشترین عضو، حامی و سمپاد را در کشور دارند را تقویت کنند تا این احزاب بال و پر بگیرند و در سایه این کمکها بتوانند قدرت نمایی کنند.
آیا قرار نیست در این رابطه اتاق فکری شکل بگیرد؟
همه گروه ها و احزاب اتاق فکر دارند و نیازی به تشکیل اتاق فکر نیست. بلکه نیاز به یک عزم راسخ است. اگر سیاست ها و دولت های ما برخاسته از احزاب بودند، بسیاری از مشکلات امروز یا بوجود نمی آمد یا در این حجم نبود، چراکه احزاب به معنای واقعی امور را با کارشناسی و برنامه ریزی دنبال می کنند و مردم نیز برنامه های گروه ها را نگاه می کنند و اگر بخواهند رای بدهند به برنامه رای می دهند. بنابراین مادامی که در کشور ما به اشخاص رای داده می شود نه احزاب، این وعده ها هستند که نقش آفرینی می کنند و نه برنامه ها. بنابراین اگر می خواهیم اصلاحی در امور صورت بگیرد، اول باید حزب را تقویت کنیم.
منبع: الف
