بایگانی دسته ی : سیاسی

وزیر خارجه آمریکا مدعی شد که قانون تمدید تحریم‌های ایران هیچ تأثیری بر کاهش تحریم‌های هسته‌ای ایران طبق برجام ندارد.

به گزارش فارس، «جان کری» وزیر خارجه آمریکا با صدور بیانیه‌ای تصریح کرد که تمدید قانون تحریم‌های ایران به هیچ عنوان بر محدوده کاهش تحریم‌هایی که ایران طبق برجام دریافت کرده است، تأثیر نخواهد گذاشت».

در بیانیه وزیر خارجه آمریکا آمده است: «تضمین تداوم اجرای برجام  یک هدف اصلی و استراتژیک برای آمریکا و تمام شرکا و متحدان ما در سراسر جهان است. برجام کشور ما و تمام جهان را امن‌تر خواهد ساخت و این امر از طریق تضمین این مسئله صورت می‌گیرد که ایران قادر به تولید سلاح هسته‌ای نیست».

ادامه این بیانیه به شرح ذیل است:

«این دولت به طور شفاف اعلام کرده است که تمدید قانون تحریم‌های ایران نه برای پرداختن به فعالیتهای خارج از محدوده برجام و نه برای بازگرداندن سریع تحریم ها در شرایطی که ایران به طور مشخص به تعهدات خود ذیل برجام عمل نکند، ضروری نیست. حتی اگر قانون تحریم‌های ایران نیز منقضی می‌شد، ما همچنان تمام اختیارات خود را در رسیدگی به این مسائل داشتیم. در عین حال، ما به طور شفاف اعلام کرده‌ایم که تمدید این قانون به طور کامل با تعهدات ما ذیل برجام همخوانی دارد. تمدید قانون تحریم‌های ایران به هیچ وجه بر محدوده کاهش تحریم‌های ایران ذیل این توافق یا بر توانایی شرکت‌ها برای انجام تجارت در ایران مطابق برجام، اثری نخواهد داشت. قانون تحریم‌های ایران در زمانی که گفت‌وگوها درباره برجام صورت می‌گرفت نیز وجود داشت و در مدت اجرای برجام نیز باقی مانده بود».

«دولت آمریکا همچنان از تمام اختیارات خود برای صرف نظر کردن از تحریم‌های مرتبط استفاده می‌کند. چه با تمدید قانون تحریم‌های ایران و چه بدون این قانون. من همچنان از این اختیارات استفاده می‌کنم، همچنان که به مفاد برجام پایبند هستم همانطور که از ابتدای اجرای آن، حدود یک سال گذشته، پایبند بوده‌ایم. من با «محمدجواد ظریف» وزیر خارجه ایران و با شرکایمان در گروه ۱+۵ ارتباط برقرار کرده‌ام که در شرایطی که معافیت‌های موجود تحت تأثیر تمدید قانون تحریم‌های ایران قرار نمی‌گیرد و نیازی هم به تجدید آن‌ها در زمان فعلی نیست. بنابراین من امروز این کار را انجام می‌دهم تا ضمن تأیید حداکثر شفافیت، به تمامی طرفین ذینفع این پیام را منتقل کنم که آمریکا به انجام تعهدات خود ذیل برجام ادامه خواهد داد».

«همانطور که پیشتر نیز گفته‌ام، ما به انجام سهم خود در تضمین این مسئله که برجام برای تمام مشارکت‌‌کنندگان کارآمد بوده و مردم ایران مزایای درخور این توافق را احساس می‌کنند تا موفقیت این توافق در درازمدت ارتقاء یابد. تاجایی که ایران به تعهدات خود ذیل برجام پایبند بماند، ما نیز در عمل به تعهدات خود ثابت قدم خواهیم ماند».

منبع: alef.ir

سفیر چین در آمریکا اعلام کرد: پکن هرگز با واشنگتن درباره مسائلی که مربوط به تمامیت ارضی و یکپارچگی این کشور می‌شود چانه زنی نخواهد کرد.

به گزارش ایسنا، به نقل از خبرگزاری رویترز، چویی تیانکای، سفیر چین در نشستی در میان نمایندگان شرکت‌های مطرح آمریکایی با اشاره به تنش‌های اخیر میان آمریکا و چین درباره سیاست “چین واحد” گفت: پکن و واشنگتن نیاز دارند که در راستای تقویت روابط دو کشور همکاری کنند. بنیاد سیاسی روابط چین و آمریکا نباید زیر سوال برود بلکه باید این اصل حفظ شود.

وی ادامه داد: باید اصول بنیادین روابط بین‌الملل مورد نظارت قرار گیرد نه اینکه نادیده گرفته شود. تمامیت ارضی و یکپارچگی ملی چین نباید به عنوان ابزاری برای چانه زنی مورد استفاده قرار گیرد. من امیدوارم که همگان این مساله را درک کرده باشند.

سفیر چین بدون اشاره به تایوان و یا اظهارات دونالد ترامپ، رئیس جمهوری منتخب آمریکا درباره سیاست چین واحد گفت: این سیاست یک اصل بنیادین برای روابط واشنگتن با پکن است.

همچنین سفیر چین در آمریکا درباره حضور شرکت‌های آمریکایی در چین اعلام کرد: پکن این ضمانت را می‌دهد که هم برای شرکت‌های چینی و هم برای شرکتهای خارجی سطحی از همکاری در این کشور وجود داشته باشد.

چندی قبل دونالد ترامپ، رئیس جمهور منتخب آمریکا  با گفتن این که “اجباری به پایبندی به سیاست چین واحد نمی بیند مگر آن که از پکن مزایایی در حوزه تجارت و دیگر حوزه‌ها دریافت کند”، خشم چینی ها را برانگیخت.

پس از اظهارات ترامپ، چین هشدار داد هر گونه تغییر در سیاست آمریکا به نفع رسمیت بخشی به تایوان “به طور جدی” به صلح و ثبات در تنگه تایوان آسیب زده و روابط میان پکن و واشنگتن را تضعیف خواهد کرد.

همچنین یک مقام چینی در گفت‌وگو با خبرگزاری شینهوا اعلام کرد: ترامپ سیاست “چین واحد” را درک نکرده است.

در همین راستا دنیل راسل، دیپلمات ارشد وزارت خارجه آمریکا در امور آسیا نیز چند روز قبل با سفیر چین در آمریکا دیدار و گفت‌وگو کرد.

بر اساس سیاست چین واحد که سالهاست از سوی دولت‌های متوالی در آمریکا در پیش گرفته شده، واشنگتن با تایوان صرفا روابط غیررسمی خواهد داشت و دولت مرکزی پکن را به عنوان دولت تمام خاک چین به رسمیت می شناسد.

منبع: alef.ir

معاون مشاور امنیت ملی کاخ سفید می‌گوید در صورت لغو توافق هسته‌ای ایران، آمریکا متحمل زیان سنگینی خواهد شد.

العالم: بر اساس گزارش سی‌ان‌ان، «بن رودز» معاون مشاور امنیت ملی کاخ سفید، در اظهاراتی تاکید کرد توافق هسته‌ای موضوعی نیست که با اتمام دوران ریاست جمهوری “باراک اوباما” قابل لغو شدن باشد. وی افزود دولت بعدی در آمریکا نمی‌تواند این توافق را نادیده بگیرد.

رودز در ادامه افزود: «پشت کردن دولت جدید آمریکا به برجام هزینه سنگینی برای کشور به همراه خواهد داشت. این یک توافق چندجانبه میان کشورهای عضو گروه ۱+۵ است که در سایه تلاش‌ها و سرمایه‌گذاری های فراوان بدست آمده است.» وی ادامه داد: «ما از جنگ عراق درس‌هایی آموختیم. یکی از درس‌هایی که باید به آن توجه می‌کردیم این بود که دیپلماسی باید در کانون تلاش‌ها قرار بگیرد.»

روز مدعی شد: «پیشرفت برنامه هسته‌ای ایران بدون شلیک حتی یک گلوله متوقف شده است.»

وی خاطر نشان کرد: «توافق هسته‌ای فقط توافقی میان دولت اوباما و ایران نیست؛ بلکه روسیه، چین و دیگر کشورهای عضو گروه ۱+۵ نیز در آن مشارکت دارند. به همین دلیل دولتی که در آینده بر سر کار می‌آید، باید بپذیرد این توافقنامه بین‌المللی و در حال اجرا است و پشت کردن به آن، هزینه سرسام آوری برای آمریکا خواهد داشت.»

منبع: alef.ir

به گزارش ایران خبر، ای بی سی نوشت: در اقدامی غیرمنتظره، باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا حاضر به امضای مصوبه تمدید تحریم های ایران (ایسا) نشده است اما اجازه داده است که بدون امضای او تبدیل به قانون شود.

 

اوباما که برای امضای ایسا با محدودیت زمانی مواجه بود، پیش از این از طریق سخنگوی کاخ سفید اعلام کرده بود که این مصوبه را امضا می کند.

 

جاش ارنست سخنگوی کاخ سفید اعلام کرد که اوباما اجازه داده است که این مصوبه بدون امضای او تبدیل به قانون شود.

 

وی افزود: اوباما اختیار و قدرت خود برای حذف تحریم های هسته ای را از این مصوبه برای خود محفوظ می داند.

تکمیلی:

کاخ سفید با صدور بیانیه‌ای در این زمینه اعلام کرد که «دولت کنونی آمریکا به وضوح اعلام می‌دارد که تمدید قانون تحریم‌های ایران، هرچند غیرضروری بود، کاملاً با تعهدات ما به برجام سازگار است.»

این بیانیه اینگونه می‌گوید: «مطابق با این موضع طولانی‌مدت، تمدید سند تحریم‌های ایران بدون امضای رئیس‌جمهور به قانون تبدیل شد. تمدید قانون تحریم‌های ایران، که در زمان مذاکرات برجام پابرجا بود و همچنان امروز نیز باقی مانده است، به هیچ‌ وجه بر توانمندی ما برای پایبندی به تعهداتمان به برجام تأثیری ندارد».

کاخ سفید در بیانیه خود ادامه داد: «دولت آمریکا از تمامی اختیارات لازم برای چشم پوشی از تحریم‌های مربوطه استفاده کرده است و همچنان از اختیارات خود برای اجرای تحریم‌هایی که خارج از محدوده برجام است، استفاده می‌کند و در شرایطی که ایران حاضر به اجرای تعهداتش مطابق با برجام نشود، در صورت لازم، تحریم‌هایی را مجدداً وضع خواهد کرد».
کاخ سفید تصریح کرد: «اطمینان حاصل کردن از ادامه اجرای برجام، هدف مهم راهبردی آمریکا و همپیمانان و شرکای ما در سراسر جهان است. برجام کشور ما و تمام جهان را از طریق تأیید این مسئله که ایران نمی‌تواند یک سلاح هسته‌ای تولید کند، امن تر خواهد کرد».

بیانیه کاخ سفید در پایان اینگونه نوشت: «تا زمانیکه ایران به تعهداتش مطابق برجام پایبند باشد، ما نیز صبورانه به حفظ تعهدات خود به برجام پایبند هستیم».

منبع: irankhabar.ir

اعتماد نوشت؛

«دوستانی که آن انتها هستند بفرمایید بنشینید؛ خسته می‌شوید، من نگران حال شما هستم. آقای مطهری بفرمایید بنشینید، من نگران خودتان هستم. جواب همشیره‌تان را نمی‌دانیم چه بدهیم!» این جمله علی لاریجانی است خطاب به علی مطهری. در روزی که مطهری به عنوان نایب‌رییس دوم مجلس دهم انتخاب شده و به اتفاق جمعی از نمایندگان در انتهای صحن مجلس در حال عکس انداختن است. داماد شهید مطهری برای سومین بار بر کرسی ریاست نشسته بود و فرزند شهید مطهری برای بار نخست بر کرسی نایب‌رییسی. دو «علی» اما روزهای پر فراز و نشیبی را از سر گذرانده‌اند تا به اینجا رسیده‌اند. قصه اصولگرایانی که با طلوع هر صبح بیش از روز قبل از جریان اصولگرایی فاصله می‌گیرند. لاریجانی با سرعت کمتر و مطهری گویی با عجله بیشتر. خواسته یا ناخواسته هر دو آنها از نوک محور اصولگرایی دور می‌شوند و به میانه محور نزدیک می‌شوند. اما قصه این فاصله گرفتن از کجا آغاز شد آیا می‌توان گفت که حالا دیگر علی مطهری به طلاق عاطفی با جریان اصولگرایی رسیده و علی لاریجانی فعلا در مرحله چگونگی گشودن راه سوم است؟!

لاریجانی از واحدمرکزی خبر تا نامزدی ریاست‌جمهوری
سال ٨۴ بود و عمر دولت اصلاحات رو به پایان. اصلاح‌طلبان حاضر نبودند با یکدیگر سر یک میز بنشینند. نامزدهای‌شان از اول تصریح کرده بودند که: «تا آخر می‌مانیم. » و امکان ائتلاف هم از روز نخست صفر. اصولگرایان خشنود از چندپارگی جریان سیاسی رقیب، خودشان را برای گرفتن قدرت آماده می‌کردند. اصولگرایانی که این‌بار قرار بود با شعارهای اقتصادی و تمرکز بر عدالت اجتماعی به میدان بیایند. آیت‌الله مهدوی کنی و علی اکبر ناطق نوری محوریت گفت‌وگو برای انتخاب کاندیدای مورد وثوق جریان اصولگرایی را بر عهده گرفته بودند.

جلسات کمیته مرتب برگزار می‌شد. محمود احمدی‌نژاد، محمدباقر قالیباف، علی لاریجانی و محسن رضایی کاندیداهایی بودند که قرار بود یکی از میان آنها در نهایت از سوی اصولگرایان وارد کارزار انتخابات شود. اکبر هاشمی‌رفسنجانی هم از سوی حزب کارگزاران برای آمدن ترغیب می‌شد. در این میان علی لاریجانی با اعتماد به نفس بیشتری کار می‌کرد چنان که گویی هم نامزد نهایی اصولگرایان است و هم رییس‌جمهور بعدی ایران. اما لاریجانی فلسفه خوانده پیش از اینکه سودای ریاست‌جمهوری داشته باشد کجا بود؟ دهه ۶٠ را در واحد مرکزی خبر وزارت کار، وزارت پست و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی گذرانده بود. سال ٧٠ پس از آنکه سید محمد خاتمی مجبور شد از وزارت فرهنگ دولت اکبر هاشمی‌رفسنجانی استعفا کند، لاریجانی جانشین او شد. او دو سال بعد روی صندلی‌ای نشست که خیلی‌ها آرزو می‌کردند بر آن تکیه بزنند؛ ریاست سازمان صدا و سیما. محمد هاشمی باید پس از ١٠ سال سازمان را ترک می‌کرد. سازمانی که در روزهای رکود و ریزش مخاطبان هم مدیریتش با اهمیت است چه رسد به دهه هفتاد که بر خلاف امروز صدا و سیما با قدرتی بلامنازع انبوه مخاطبان را در اختیار داشت. مخاطبانی که گزینه دیگری روی میز نداشتند. علی لاریجانی از ١٣٧٣ تا ١٣٨٣ در این جایگاه نشست.

در این دوره هرازچندگاهی صدا و سیما با پخش برنامه‌هایی، صدای منتقدانش را هم در آورد. برنامه‌هایی چون هویت، چراغ، مستند کنفرانس برلین، پوشش ضعیف خبرهای مربوط به دولت اصلاحات مانند افتتاح پروژه‌های اقتصادی و… طرح تحقیق و تفحص مجلس ششم از صدا و سیما که بعدا در دوره مجلس هفتم پرونده‌اش بسته شد اوج اختلاف دیدگاه اصلاح‌طلبان و صدا و سیمای آن روز را نشان می‌دهد. آخرینش شاید به نقش تلویزیون در پرونده هسته‌ای بازگردد. آنجا که در تحلیل‌های صدا و سیما تاکید می‌شد پذیرش امضای پروتکل الحاقی به «منافع ملی» آسیب می‌زند. لاریجانی اما با این همه از منظر سخت‌افزاری صدا و سیما را توسعه داد و شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی جدیدی در دوره ریاست او افتتاح شد و سپس سازمان را ترک کرد. او با چنین پیشینه‌ای آمده بود تا راهی پاستور شود. آن هم با شعار تشکیل دولت مدرن.

انتخابات ٨۴؛ نشانه‌های شکاف
ضربه اول را لاریجانی در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ٨۴ از هم‌قطارانش خورد. آنجا که ریش سپیدی مهدوی کنی و ناطق نوری هم اثر نکرد. هر چند علی لاریجانی به عنوان نامزد نهایی اصولگرایان معرفی شد اما قالیباف پیش از آغاز بازی زیر میز زده بود و اسبش را زین کرده بود برای رییس‌جمهور شدن. بی‌اعتنا به دیدگاه تشکل‌های ریشه‌دار اصولگرایی. احمدی‌نژاد و تیمش هم حاضر نبودند میدان را به اصولگرایان سنتی واگذار کنند و باز در حاشیه قدرت بنشینند. سرانجام این تنها محسن رضایی بود که در آستانه انتخابات کنار کشید.

علی لاریجانی اما در میدان ماند. او در سخنرانی‌هایش از لزوم روی کار آمدن دولت مدرن گفت: «دولت آینده نمی‌تواند دولتی عقب افتاده باشد و سنت‌های گذشته و کهنه را دنبال کند. » لاریجانی احساس می‌کرد پس از دولت اصلاحات ادبیات حاکم بر جامعه هم تغییر کرده است. همین باعث شده بود از «غنی‌سازی دموکراسی» هم حرف زند: «من هیچ‌وقت عضو حزبی نبودم ولی به دنبال غنی‌سازی دموکراسی هستم. » انتقاد از دیپلماسی دولت اصلاحات یکی دیگر از محورهای سخنان کاندیدای آن روز اصولگرایان بود: «ما باید دیپلماسی خود را از سنتی به مدرن تبدیل کنیم.

در دیپلماسی مدرن به جای شخص و افراد، اتکا بر سیستم و رویکرد کارشناسی است. » و سرانجام اینکه او کلید واژه‌هایی چون «امید» و «اصلاحات» را هم وام گرفته بود تا صاحبان رای را متقاعد کند: «دولت امید، اصلاحات عمل‌گرایانه را در تمامی عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی دنبال می‌کند. در دولت امید زنان مانند مردان در همه سطوح می‌توانند در قوه اجراییه حضور داشته باشند. »

لاریجانی مغلوب مغموم
بخت با شعار «دولت مدرن» یار نبود. تعدد نامزدهای اصلاح‌طلب و اصولگرا در نهایت به دو قطبی هاشمی- احمدی‌نژاد رسید و این‌بار عمده اصولگرایان به اجبار پشت احمدی‌نژاد ایستادند. لاریجانی در رتبه شش انتخابات ایستاد و اندکی بعد در ٢۴ مردادماه ١٣٨۴ به دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی رفت اما اختلاف دیدگاه‌های او با محمود احمدی‌نژاد در همین ایام نمایان شد. اختلاف نظری که در شیوه مدیریت پرونده هسته‌ای و مذاکره بر سر آن رخ داد. ۲۸ مهر ۱۳۸۶ روزی بود که لاریجانی پس از چند بار استعفا، از دبیری شورای عالی امنیت ملی کنار رفت: «من حس می‌کردم یک نوع اختلاف جدی مدیریتی با آقای احمدی‌نژاد داشتم. اعتقاد دارم مسائل استراتژیک کشور باید حساب شده پیش برود و احتیاج به همگرایی میان همه بخش‌های مختلف کشور دارد و کارهای لحظه‌ای نمی‌تواند صدق کند و برای کشور مشکلاتی ایجاد می‌کند. تا یک مدتی تحمل بود و بحث می‌کردیم اما از یک زمانی به بعد من دیدم به هرحال ایشان رییس‌جمهور است و حق دارد و لزومی ندارد که بنده مزاحم ایشان باشم و نمی‌خواستم حضوری تحمیلی داشته باشم. در واقع سطح من این نبود!»

لاریجانی جدید
شکاف میان لاریجانی و طیف تندروی اصولگرایان در مجلس هشتم عمیق‌تر شد؛ آنجایی که حدادعادل بر رقابت با لاریجانی پای فشرد و در نهایت بازی را واگذار کرد. در مجلس نهم همین داستان تکرار شد با این تفاوت که این‌بار فراکسیون رهروان ولایت اعلام موجودیت کرد و به این ترتیب اصولگرایان تندرو یک جا جمع شدند و معتدل‌ها و اصولگرایان حامی لاریجانی هم در سوی دیگر. تذکرهای قانونی لاریجانی به محمود احمدی‌نژاد درباره اجرای قوانین و… یکی از چالش‌های همیشگی میان روسای دو قوه بود. اما آنها که شیوه لاریجانی را تحمل نکردند راهی دیگر در پیش گرفتند. ٢٢ بهمن ماه ١٣٩١ علی لاریجانی به قم رفته بود تا در سالروز پیروزی انقلاب اسلامی در جمع مردم سخنرانی کند. سخنرانی نیمه‌تمام ماند زیرا عده‌ای با پرتاب کفش و مهر نماز به سوی رییس مجلس در شعارهای‌شان او را «بی‌بصیرت» خواندند و در حرم حضرت معصومه شعار دادند: «رییس بی‌بصیرت نمی‌خوایم، نمی‌خوایم.»

لاریجانی در سال‌های اخیر با انتقادهای تندی روبه‌رو بوده. دفاع نرم او از توافق هسته‌ای یکی از دلایل این انتقادها بوده. او در دفعات مختلفی به صراحت از دولت حسن روحانی دفاع کرده است: «برخی گفته بودند که لاریجانی نمی‌گذارد مسائل هسته‌ای در مجلس مطرح شود، چون روحانی و هاشمی لاریجانی را رییس مجلس کرده‌اند، آخر این چه حرفی است؟ رییس مجلس با رای نمایندگان، رییس می‌شود. آیا این مدل حرف زدن، توهین به مجلس نیست؟ یا اینکه برخی گفته بودند که «سگ احمدی‌نژاد و مشایی به اینها شرف دارد!» من همین جا یک‌بار دیگر شهادتین می‌گویم «اشهد ان لااله الا‌الله و اشهد ان محمدا رسول‌الله.» چطور ممکن است سگ کسی شرف داشته باشد به کسی که شهادتین گفته و مسلمان است؟ خواهشم این است که در بررسی مساله مهم و اساسی مذاکرات هسته‌ای، شکاف در کشور ایجاد نشود و اخلاقی عمل شود. » و اما انتخابات مجلس دهم نقطه‌ای است که لاریجانی به‌طور رسمی از جریان اصولگرایی کنار رفت به اردوگاه اصلاح‌طلبان آمد. هر چند اصلاح‌طلبان هم می‌دانستند که با او اختلاف نظرهای جدی دارند اما با این وجود لاریجانی جدید بیش از آنکه به اصولگرایان نزدیک باشد به جریان حامیان دولت نزدیک است. علاوه بر لاریجانی یار غار او کاظم جلالی هم از فهرست امید در تهران به مجلس راه یافت. لاریجانی این روزها دوباره مورد توجه است. در ماجرای اصلاح قراردادهای نفتی، حاشیه‌های همکاری با اتحادیه بین‌المللی مبارزه با پولشویی (FATF) و سرانجام لغو سخنرانی علی مطهری در مشهد او اظهارنظرهایی کرده که هر بار با انتقاد گروهی از اصولگرایان مواجه شده است. لاریجانی اما همچنان روی ریل جدید است و هنوز ریل را عوض نکرده است.

مطهری از رای به احمدی‌نژاد تا سوال از او
داستان علی مطهری اما با داستان علی لاریجانی یکسره متفاوت است. مطهری بر خلاف لاریجانی که در دهه ۶٠ سمت‌های متعددی را تجربه کرده بود، تا اوایل دهه ٨٠ بیشتر در موسسه نشر آثار شهید مطهری وقت گذرانده بود و گاهی هم نوشتن مقاله: «من از دوره سازندگی اظهارنظرها و مقاله‌هایی در باب مسائل سیاسی و اجتماعی داشتم. در دوران اصلاحات این موضوع به اوج خود رسید به‌طوری که بعید می‌دانم کسی به اندازه من در آن دوره به آقای خاتمی و دولت اصلاحات انتقاد کرده باشد بعد از مدتی من احساس کردم بدون داشتن یک جایگاه قانونی و به شکل انفرادی، حرف ما تاثیر چندانی ندارد. به همین دلیل به فکر مساله نمایندگی افتادم.»

او در سال ٨۴ به احمدی‌نژاد رای داد. رابطه مطهری و احمدی‌نژاد فراتر از یک رای بود: «در دوره‌ای که ایشان شهردار بودند، گاهی خودشان من را می‌خواستند و مشورت‌هایی با بنده انجام می‌دادند و ارتباط خوبی با ایشان داشتیم. » مطهری با پررنگ‌تر کردن حضورش در عرصه سیاست در انتخابات مجلس هشتم در فهرست جبهه متحد اصولگرایان قرار گرفت. او اما رفته‌رفته به گونه‌ای عمل کرد که هم پیمانان اصولگرایش در مجلس هشتم گاهی او را تایید می‌کردند، مانند هنگامی که درباره بدحجابی در کشور سخن می‌گفت و گاهی در برابر سخنانش خود را به نشنیدن می‌زدند، مانند انتقادهای تند و تیزش از دولت اصولگرایان، تا شاید مطهری با آنها هماهنگ‌تر عمل کند. نقش محوری علی مطهری در استیضاح مرحوم علی کردان به همراهی چند تن دیگر از جمله مرتضی آقاتهرانی و احمد توکلی از بارزترین اقدامات او در مجلس هشتم است.

مطهری در نطق خود به موضوع توزیع چک پول‌های پنج میلیون تومانی که چند روز پیش بحث آن در مجلس مطرح شده بود، اشاره کرد و گفت: «تصور دولت از مجلس، عجیب و غریب است که فکر کنند با یک چک نمایندگان رای خود را عوض می‌کنند.» مواضع مطهری در جریان اتفاقات پس از انتخابات ریاست‌جمهوری سال ٨٨ اما برای حامیان رییس‌جمهور مستقر و اردوگاه اصولگرایان ‌گران آمد. مطهری بارها در سخنانش از لزوم محاکمه همه طرف‌های درگیر در اتفاقات آن سال سخن گفت. او از حصر انتقاد می‌کرد و صدا و سیما را هم در بحران‌آفرینی مقصر می‌دانست زیرا به عقیده او اگر به کاندیداهای معترض اجازه صحبت داده شده بود اعتراض‌ها به آن شکل رخ نمی‌داد.

حالا کم کم مطهری با پای خودش به سمت در خروج از اردوگاه جبهه متحد اصولگرایان می‌رفت. گام آخر این خروج با پیگیری سوال از رییس‌جمهور رقم خورد. او در تیرماه ٩٠ نامه سوال از رییس‌جمهور را با امضای ١٠٠ نماینده به هیات رییسه مجلس تقدیم کرد. اما فعالیت نمایندگان حامی دولت موجب شد عده‌ای از امضا‌کنندگان امضاهای‌شان را پس بگیرند. مطهری هم با نوشتن استعفانامه به مسکوت ماندن نامه سوال از رییس‌جمهور اعتراض کرد: «در مقابل رییس‌جمهوری که علنا می‌گوید فلان قانون را اجرا نمی‌کنم، آیا ما حق یک سوال نداریم؟! آن هم سوالی که رای‌گیری برای قانع شدن یا نشدن مجلس ندارد. آیا امضای صد نماینده ارزش توجه ندارد؟! تحقق سوال از رییس‌جمهور در هر شرایطی، نشانه استحکام نظام جمهوری اسلامی و وجود دموکراسی واقعی در این نظام است.»

ستار هدایت‌خواه، نماینده بویراحمد و دنا در مجلس هشتم در واکنش به استعفای مطهری از مجلس، گفته بود: «آقای مطهری می‌داند در دوره دیگر مجلس، رای نخواهد آورد. به همین دلیل استعفا داده است اما نمایندگان باید با استعفای او مخالفت کنند تا مطهری بماند و توسط مردم حذف شود.» مطهری اما پا پس نکشید. جلسه سوال ٧٩ نماینده از محمود احمدی‌نژاد سرانجام در ٢۴ اسفندماه ١٣٩٠ برگزار شد. چند روز بعد از برگزاری انتخابات مجلس نهم. جلسه‌ای که به تقابل علنی رییس‌جمهور وقت با منتقدانی چون مطهری هم انجامید.

بیرون ماندن از فهرست جبهه متحد
در انتخابات دوره نهم مجلس اتفاق افتاد آنچه چندی قبل زمزمه‌اش به گوش می‌رسید؛ علی مطهری جایی در فهرست اصولگرایان نداشت. او این‌بار فهرست جدیدی با نام «صدای ملت» را برای ورود به رقابت‌های انتخاباتی سامان داد و راهی مجلس شد. سایت جهان نیوز در ایام انتخابات مجلس نهم ارایه فهرست صدای ملت را مصداق «جر‌زنی و تفرقه افکنی» دانسته بود و این گروه را شبه‌اصولگرایانی دانسته بود که چون موفق به سهم‌خواهی از جبهه متحد اصولگرایان نشدند، اعلام کردند به صورت مستقل وارد رقابت‌های انتخاباتی می‌شوند.

حمایت از هاشمی
مطهری سال ٩٢ دیگر مطهری سال ٨۴ نبود. او که روزگاری جزو منتقدان دولت سازندگی به شمار می‌رفت در سال ٩٢ جزو حامیان کاندیداتوری علی‌اکبر هاشمی‌رفسنجانی شد. همین حمایت کار را به آنجا رساند که از وی به عنوان رییس ستاد اصولگرایان حامی هاشمی نام برده شود. اما ردصلاحیت هاشمی موجب شد مطهری بار دیگر برافروخته شود: «درباره رد صلاحیت آقای هاشمی دو دلیل آورده‌اند که هر دو باطل است. یکی ناتوانی جسمی و دوم نقش داشتن در فتنه سال ٨٨. بنده پیشنهاد می‌کنم برای ارزیابی توان جسمی آقای هاشمی، یک مسابقه دو صدمتر بین ایشان و آقای جلیلی و یک مسابقه کشتی بین آقای هاشمی و آقای حداد برگزار کنند. در مورد فتنه ٨٨ هم در آن مناظره کذایی به آقای هاشمی و خانواده‌اش تهمت‌هایی زدند و وقتی ایشان درخواست وقت از صداوسیما برای دفاع کرد به او وقت ندادند و طبعا ایشان اعتراض داشت. آیا این می‌تواند مجوز ردصلاحیت باشد با وجود آن همه سابقه و تجربه؟»

حمله‌های پیاپی
هنوز مجلس نهم بر سر کار بود. دی ماه ٩٣ و نوبت سخن گفتن مطهری در مجلس. ابوترابی‌فرد ریاست جلسه علنی را بر عهده داشت. مطهری داشت درباره ادامه حصر به مسوولان شورای عالی امنیت ملی انتقاد می‌کرد که نطقش ناتمام ماند. تعدادی از نمایندگان منتسب به جبهه پایداری خودشان را به تریبون رساندند و مانع سخن گفتن مطهری شدند. حمله‌ها به مطهری آغاز شده بود. حمله‌های فیزیکی. هجدهم اسفندماه ٩٣ قرار بود او با موضوع «اسلام و آزادی» در شیراز سخن بگوید اما حمله‌کنندگان با سنگ و چوب به خودروی حامل وی حمله کردند و فرزند شهید مطهری از سخن گفتن درباره اسلام و آزادی باز ماند. شاید همین اتفاق‌ها بود که موجب شد مطهری رفته رفته موضع‌گیری‌های فرهنگی اجتماعی‌اش را کمرنگ و احساس کند که باید بر دفاع از آزادی بیان بیشتر تمرکز کند.

یکی از رگه‌های این تصمیم را می‌توان در برنامه «دید در شب» دید که او از لزوم رعایت آزادی تفکر و بیان سخن گفت: «این قانون اسلام است که هر فردی باید در تفکر آزاد باشد و آزادی بیان هم نتیجه آزادی تفکر است. من هر جا احساس کنم که اصول متعدد قانون اساسی درباره آزادی بیان دارد زیر پا گذاشته می‌شود و نماینده وظیفه دارد اینها را بگوید.» او در همین برنامه به صراحت از جریان اصلاح‌طلبی دفاع کرد: «از اول یک نگاه بدی نسبت به اصلاح‌طلبان وجود داشت که اینها را منحرف از سیاست و حتی گاهی منحرف از دین می‌دانند. گاهی اینها را سکولار می‌دانند. اینها را نقطه مقابل انقلاب می‌دانند. در حالی که این اشتباه است این طور نیست. » هر چند وقتی رضا رشیدپور درباره نسبت مواضع فرهنگی و مواضع سیاسی مطهری از او سوال می‌کند؛ مطهری می‌گوید شاید بهتر این باشد که بگوییم ما در پی راه سوم هستیم.

این سخنان و سخنانی شبیه به این موجب شد مطهری در بدنه عمومی و در میان اصلاح‌طلبان هم حامیان جدی‌تری نسبت به گذشته پیدا کند. او همچون لاریجانی در انتخابات مجلس دهم یکی از نامزدهای فهرست امید بود. وقتی مطهری به نایب‌رییسی مجلس دهم رسید بسیاری تصور کردند رفتار دیپلماتیک بر موضع‌گیری‌های صریح او سایه بیندازد. اما چنین نشد.

افزایش فشارها بر مطهری
نایب‌رییس شدن علی مطهری حتی موجب نشده که او راحت‌تر از گذشته سخنرانی عمومی داشته باشد. آخرین نمونه‌اش لغو سخنرانی او در مشهد با دستور دادستان این شهر بود؛ اتفاقی که موجب شد مطهری با نوشتن نامه‌ای سرگشاده خطاب به رییس‌جمهور از این اتفاق شدیدا انتقاد کند. هر چند دولت این اتفاق را محکوم کرده است اما صاحب تریبون‌های خارج از بدنه دولت تقاضای‌شان این است که مطهری سخنرانی نکند.

آخرین نمونه‌اش حجت‌الاسلام عرب‌پور، امام جمعه موقت کرمان و رییس شورای اصولگرایان این استان است که از دانشگاه کرمان به دلیل دعوت از مطهری، انتقاد کرده: «نظر ما به این است که ایشان عاقلانه و در این شرایط خاص پس از حواشی مشهد برای حفظ وحدت بین مردم در سخنرانی‌های از این دست شرکت نکنند. کسانی هم که دعوت‌کننده ایشان بوده‌اند قطعا برای رضای خدا این کار را نکرده‌اند و به دنبال حاشیه‌سازی و جریان‌سازی‌های خاصی هستند که بهتر است از این امر منصرف شوند.» امام جمعه بجنورد هم یکی دیگر از کسانی است که در این ایام اظهارنظر کرده و اظهارنظرش در رسانه‌ها بازتاب زیادی داشته است.

ابوالقاسم یعقوبی گفته است: «سروصدایی که از لغو سخنرانی یک نماینده مجلس در مشهد ایجاد شده و رسانه‌ها را به خود مشغول کرده است مردم را از اهداف اصلی دور می‌کند. نباید مردم را سرگرم مسائل حاشیه‌ای کنیم تا مسائل اصلی یادشان برود.» مطهری در نامه‌ای خطاب به حجت‌الاسلام تقوی، رییس شورای سیاستگذاری ائمه جمعه از این اظهارنظرها انتقاد کرده: «ظاهرا این آقای امام جمعه مساله آزادی بیان را از مسائل اصلی نمی‌داند و این حاکی از بی‌اطلاعی او از قانون اساسی و نظرات امام خمینی و شهید مطهری است، در حالی که هم مسائل معیشتی مهم است و هم آزادی بیان، هرکدام در جای خود و اتفاقا با آزادی بیان معیشت مردم هم بهبود پیدا می‌کند چون مانع تخلفات مالی و اختلاس‌ها می‌شود. »

دو «علی» به کجا می‌روند؟
علی لاریجانی با زیرکی مخصوص به خودش در سومین تجربه ریاست مجلس نشان داده که مهم‌ترین متحد رییس‌جمهور است و از حمایت از او دست بر نمی‌دارد. این حمایت به تعبیر برخی تحلیلگران شاید معنایش این باشد که او نامزد اعتدال‌گرایان در انتخابات ١۴٠٠ باشد. امیر محبیان، روزنامه‌نگار و تحلیلگر اصولگرا چندی پیش درباره رفتارشناسی علی لاریجانی گفته است: «دور از ذهن نیست لاریجانی کاندیدای سال ١۴٠٠ باشد. در این سال خیلی‌ها را در صف ریاست‌جمهوری‌خواهیم دید. لاریجانی هواداران کمی ندارد ولی مخالفان پرسروصدا و پر تحرکی هم دارد باید ببینیم خروجی این معادله به سود کدام‌شان خواهد بود. » هر چه هست لاریجانی حالا با خط نو پیکان اصولگرایی فاصله گرفته هر چند که رابطه‌اش را با جریان‌های سنتی اصولگرایی حفظ کرده و همچنان مورد احترام مراجع است. برادر همسر او اما این روزها دست به قلم است و با نامه‌های سرگشاده‌اش فصل جدیدی را در طرح مباحث مغفول مانده حوزه سیاسی گشوده است.

از نامه علی مطهری به آیت‌الله یزدی در دفاع از برگزاری بازی تیم‌های ایران و کره جنوبی در روز تاسوعا گرفته تا نامه‌اش به دادستان تهران در دفاع از محمود صادقی- دیگر نماینده تهران که این روزها درگیر و‌ دار یک پرونده قضایی است- همه گویای همین پافشاری بر توسعه این گفتمان است. کلیدواژه‌های سخنرانی‌ها نوشته‌های این روزهای مطهری نشان می‌دهد که دفاع از «آزادی بیان» و «دفاع از حق انتقاد» فعلا اصلی‌ترین ماموریتی است که او برای خودش متصور است. چنان که در آخرین اظهارنظرش، در دانشگاه صنعتی شریف در پاسخ دانشجویان جانب «علی آقا» را گرفت: «علی آقا در میان برادران از همه بهتر است.» حالا پرسش اما این است که دو «علی» در ادامه چقدر به یکدیگر نزدیک می‌شوند و در کدام مسائل؟ و دیگر اینکه آنها در نهایت آیا به نهادسازی جدید سوق پیدا می‌کنند یا خودشان را در کنار نیروهای اعتدالگرا و اصلاح‌طلب نگه می‌دارند؟

منبع: alef.ir

مرد جوان که درجریان نزاع خیابانی شبانه، بشدت مجروح شده و به بیمارستان انتقال یافته بود پس از ۱۰ روز جدال با مرگ سرانجام روی تخت بیمارستان جانسپرد. به‌دنبال مرگ او، کارآگاهان جنایی دو مرد جوان را درخصوص این جنایت بازداشت کردند.

به گزارش ایران، روزیکشنبه ٢١ آذر، بازپرس جنایی تهران از مرگ مرد جوانی در بیمارستان شهدا هفتم تیر درشهرری باخبر شد که براثراصابت ضربه‌های چاقو جان باخته بود. همزمان با شروع تحقیقات جنایی مشخص شد که مقتول ١٠ روز قبل ودرپی نزاعی خونین دریکی ازمحله‌های شهرری مجروح شده وبه بیمارستان انتقال یافته بود اما به علت خونریزی شدید به کما رفته و درنهایت تسلیم مرگ شد.بدین‌ترتیب بازپرس منافی آذر از شعبه سوم دادسرای امور جنایی تهران دستور شناسایی و دستگیری متهمان را صادرکرد ومأموران درعملیاتی ضربتی آنها رابازداشت کردند.

دیروزهم دو مرد جوان برای تحقیقات در مقابل بازپرس جنایی ایستادند. سعید ۲۷ ساله – یکی ازمتهمان – به بازپرس جنایی گفت:شب حادثه دوستم ایمان، شام میهمان خانه ما بود.ناگهان صدای فریاد همسرم را از کوچه شنیدم که برای خرید از خانه خارج شده بود.با عجله خودم را به کوچه رساندم که با مقتول و دو دوستش روبه‌رو شدم. آنها که حال خوبی نداشتند به همسرم متلک انداخته واذیت‌اش کرده بودند. همین مسأله هم باعث وحشت همسرم شده بود. سر همین مسأله دعوایمان شد و ناگهان چند مرد دیگر از خانه‌های دیگرمحله، با قمه و چوب بیرون آمدند و به من حمله کردند. من چاقو نداشتم و ضربه‌ای نزدم ونمی‌دانم چه کسی ضربه را زده است. چراکه ناگهان ۱۱-۱۰ نفر به ما حمله کردند که هم خودم و هم دوستم در این ماجرا بشدت مجروح شدیم.

ایمان نیز در این خصوص گفت: «آن شب خانه سعید بودم، داخل پذیرایی نشسته بودم که ناگهان سعید هراسان وارد خانه شد و چاقویی را از آشپزخانه برداشت و به کوچه رفت. من به‌دنبال او خودم را به کوچه رساندم که به سرم ضربه‌ای زدند و از هوش رفتم. من چاقویی نداشتم و جنایتی مرتکب نشده‌ام.»

باتوجه به اظهارات متهمان، بازپرس جنایی دستورانتقال آنها را به اداره آگاهی صادرکرد تا عامل اصلی این جنایت شناسایی شود.
 

منبع: alef.ir

ارتش سوریه در درگیری با تروریست‌ها در حومه حمص و لاذقیه، شماری از عناصر تروریستی را به هلاکت رساند.

به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از خبرگزاری رسمی سوریه (سانا)، ارتش سوریه مواضع و محورهای تحرکاتی تروریست ها را در حومه حمص  و لاذقیه به دقت هدف قرار داد و شماری از عناصر تروریستی را به هلاکت رساند. 

ارتش سوریه مواضع تروریست های داعش را در اطراف گردانی متروک در منطقه تی فور و در روستای شریفه در حومه شرقی حمص هدف قرار داد.
ارتش سوریه گردان دفاع هوایی در اطراف فرودگاه تی فور را از تروریست های داعش بازپس گرفت. در این حملات یک خودروی زرهی و مسلح تروریست ها در این گردان منهدم و شماری از عناصر تروریستی به هلاکت رسیدند.

در حومه شمالی لاذقیه نیز ارتش سوریه محورهای حرکتی و ارتباطی تروریست های جبهه النصره را در اطراف روستای برج الحیاه هدف قرار داد که به دنبال آن تمامی عناصر تروریستی حاضر در این منطقه به هلاکت رسیدند و تسلیحات آنها منهدم شد.

 ارتش سوریه و نیروهای مسلح سوریه همچنین با حملات متمرکز به مواضع و مراکز تجمع تروریست های جبهه النصره در  شهرک نعیمه در حومه شرقی درعا، مهمات و تسلیحات تروریست ها را منهدم ساختند و شماری از عناصر تروریستی را به هلاکت رساندند. 

از سوی دیگر، حدود ۱۵۰۰ نفر از عناصر مسلح شهرک کناکر در حومه جنوبی دمشق به طرح آشتی ملی سوریه پیوسته و اسلحه های خود را تحویل دادند و از عفو عمومی ریاست جمهوری برخوردار شدند.

شمار زیادی از عناصر مسلح حومه جنوبی دمشق در مناطق و شهرک های مختلف آن به دنبال پیوستن به طرح آشتی ملی و برقراری آتش بس با دولت سوریه هستند.
 

منبع: alef.ir

به دنبال تبدیل شدن لایحه تحریم‌های ایران به قانون، کاخ سفید بیانیه‌ای را صادر کرد و مدعی شد که این تحریم‌ها کاملاً با تعهدات آمریکا نسبت به برجام سازگار است.

به گزارش فارس، تمدید لایحه تحریم‌های ایران بدون امضای «باراک اوباما» رئیس‌جمهور آمریکا به قانون تبدیل شد.

کاخ سفید با صدور بیانیه‌ای در این زمینه اعلام کرد که «دولت کنونی آمریکا به وضوح اعلام می‌دارد که تمدید قانون تحریم‌های ایران، هرچند غیرضروری بود، کاملاً با تعهدات ما به برجام سازگار است.»

این بیانیه اینگونه می‌گوید: «مطابق با این موضع طولانی‌مدت، تمدید سند تحریم‌های ایران بدون امضای رئیس‌جمهور به قانون تبدیل شد. تمدید قانون تحریم‌های ایران، که در زمان مذاکرات برجام پابرجا بود و همچنان امروز نیز باقی مانده است، به هیچ‌ وجه بر توانمندی ما برای پایبندی به تعهداتمان به برجام تأثیری ندارد».

کاخ سفید در بیانیه خود ادامه داد: «دولت آمریکا از تمامی اختیارات لازم برای چشم پوشی از تحریم‌های مربوطه استفاده کرده است و همچنان از اختیارات خود برای اجرای تحریم‌هایی که خارج از محدوده برجام است، استفاده می‌کند و در شرایطی که ایران حاضر به اجرای تعهداتش مطابق با برجام نشود، در صورت لازم، تحریم‌هایی را مجدداً وضع خواهد کرد».

کاخ سفید تصریح کرد: «اطمینان حاصل کردن از ادامه اجرای برجام، هدف مهم راهبردی آمریکا و همپیمانان و شرکای ما در سراسر جهان است. برجام کشور ما و تمام جهان را از طریق تأیید این مسئله که ایران نمی‌تواند یک سلاح هسته‌ای تولید کند، امن تر خواهد کرد».

بیانیه کاخ سفید در پایان اینگونه نوشت: «تا زمانیکه ایران به تعهداتش مطابق برجام پایبند باشد، ما نیز صبورانه به حفظ تعهدات خود به برجام پایبند هستیم».

منبع: alef.ir

محمدرضا عارف در گفتگو با روزنامه امید ایرانیان گفت:هیچ کس در انتخابات ۹۲ موافق حضور من نبود. هیچ کدام از دوستانی که فکر می‌کردیم، مشوق ما باشند، حضورم را توصیه نکردند.
 

 بخش‌هایی از این گفتگو را در ادامه بخوانید؛

آقای دکتر، مردم چهره رسمی شما را دیده‌اند اما از زوایای پیداو پنهان زندگی شخصی شما بی خبرند. پدر شما بازاری بودند اما شما به آن سمت کشیده نشدید. یعنی علی رغم اینکه شما در خانواده‌ای که بازاری بوده بزرگ شدید، چه طور به سمت درس و تحصیلات عالی کشیده شدید؟
اینکه چه طور شد، شاید قضا و قدر باشد. اما من از بچگی در بازار بودم چون هم پدرم و هم پدر بزرگم بازاری بودند. من به پدر بزرگم (پدر مادرم) خیلی علاقه مند بودم و می گویند خیلی هم تحت تأثیر او بودم. در سن ۱۰ سالگی پدر بزرگم را از دست دادم و تا قبل از فوت ایشان به مغازه پدربزرگم در بازار می‌رفتم. تقریباً تا زمانی هم که دیپلم بگیرم در بازار حضور داشتم و زمان بیکاری و تعطیلاتم را در مغازه پدرم سپری می‌کردم. اما ادامه تحصیل هم از خواسته‌های همه جوانان آن زمان بود. اما در آن سال‌ها سبک کنکور تشریحی بود و به همین دلیل بچه‌های شهرستان امید زیادی به قبولی نداشتند. به همین دلیل همان زمان هم که ما دبیرستان بودیم، امیدی به قبولی نداشتیم. من چون درس می‌خواندم و درسم هم خوب بود، معلم‌ها پیش بینی قبولی من را می‌کردند. اگرچه خودم فکر می‌کردم که احتمال قبولی‌ام ضعیف است. چون درصد قبولی شهرستانی هم در آن سال‌ها خیلی پایین بود.

یعنی پدر شما اصراری به حضور شما در حجره نداشتند؟
نه. پدرم معمولاً در کارهای ما دخالت نمی‌کرد. شاید مدیریتی دورا دور داشت اما اینکه من کنکور بدهم یا ندهم، یا در بازار فعالیت کنم، دخالت نمی‌کرد.

شما تنها فردی بودید که در خانواده‌تان تحصیلات عالیه داشتید؟ درست است؟
من برادر بزرگم نقاش و خطاط بود و علاقه‌ای به تحصیلات نداشت. ۲ برادر دیگرم اما ادامه تحصیل دادند و یکی از آنها پزشک و دیگری درس مدیریت خوانده است.

چه کسی مشوق شما در درس خواندن شد؟ خانواده و یا معلم‌هایتان؟
مشوق من معلم‌هایم، مدیر دبیرستان امیر کبیر و دکتر بهزاد بود. دکتر بهزاد که از بستگان نزدیک ما است، چهره برجسته‌ای در زمینه ریاضیات و صاحب نظریه گراد است. البته من در آن دوران او را هرگز ندیدم ولی همیشه می‌گفتم می‌خواهم فردی مانند دکتر بهزاد باشم. وقتی دانشگاه قبول شدم، در دانشگاه صنعتی شریف او را دیدم و گفتم که می‌دانستی الگوی من بودی؟ بنابراین من بدون اینکه او را ببینم، الگویی در ذهن داشتم چون جایگاه علمی او، برایم بسیار مهم بود. اما آن زمان درس خواندن کار آسانی با توجه به شرایط موجود نبود. چراکه اخیراً من ویدئویی در فضای مجازی دیدم که به اصرار معلمی، یکی از بچه‌ها همکلاسی خود را تنبیه می‌کرد. آن زمان هم این شرایط را ما داشتیم. من کلاس چهارم که بودم، من را سر کلاس ششم می‌بردند که مسأله حل کنم. من هم مسأله ها را حل می‌کردم و معلم چوب به دست من می‌داد تا دانش آموزی که بلد نیست را بزنم و من هم بچه بودم و تصور می‌کردم، هر کاری که معلم می‌گوید باید انجام دهم. من هم از ترس اینکه کتک نخورم، مجبور به این کار می‌شدم. معلم‌ها این کار را برای تحقیر دیگران انجام می‌دادند که خیلی بد بود. اما منظورم از این بحث این بود که شرایط درس خواندن در آن دوران را تشریح کنم.

اولین سمت رسمی شما به دوران آقای میرحسین موسوی باز می‌گردد. درست است؟
فضای ماه‌های اول انقلاب به گونه‌ای بود که نمی‌توانستیم در خارج از کشور بمانیم و من هم بازگشتم به ایران با اوایل انقلاب همزمان شد. اما در آن دوران ۲ نظریه وجود داشت. اول اینکه بچه‌ها نیاز است که به داخل بازگردند. نظریه دیگری هم وجود داشت که بچه‌ها باید درسشان را در خارج از کشور تمام کنند. مرحوم دکتر قندی هم اصرار داشت که باید درستان را در خارج از کشور تمام کنید و بعد به ایران بازگردید. من اما بخاطر فضای کشور و برخی مشکلات خانوادگی می‌خواستم که ایران بمانم. چون یک پسر کوچک داشتم و همسرم می‌خواست درس بخواند. من هم نمی‌خواستم که او از تحصیل عقب بماند. بنابراین تصمیم گرفتم که در داخل ایران بمانم. من البته با مرحوم شهید بهشتی هم مشورت کردم و دیدم ایشان هم بسیار اصرار دارند که من درسم را در خارج تمام کنم. بنابراین من ۶ ماه مانده بود که درسم تمام شود، به خارج رفتم و تزم را ارائه دادم. بعد از اینکه برگشتم هم به عنوان اولین کار رسمی در مرکز ۱۱۸ مشغول فعالیت شدم. ۱۱۸، آن زمان مشکل فنی و اقتصادی داشت و با اعتصاب از سوی کارمندان رو به رو بود. اما خوشبختانه ظرف یک هفته مسأله حل شد. چند تا کار دیگر هم به من سپرده شد و بعد از آن مدیر امور نصب شدم. در واقع کل نصب شبکه بر عهده من بود که سه سال بعد هم معاون توسعه مهندسی شدم. یعنی سریع رشد کردم. زمانی بود که دکتر قندی هم وزیر و هم مدیرعامل بود که به دلیل ۲ شغله بودن، شورای نگهبان اصرار داشت او سمت مدیرعاملی را انتخاب کند. ایشان با من مطرح کرد که من مدیر عامل شوم ولی قبول نکردم چون بسیار جوان بودم. قرار شد که من سفری بروم و بعد تصمیم بگیرم. بعد از آن من با تیمی برای خرید سوییچ به سوئد رفتم. وقتی بازگشتم از سفر دستاوردهای خوبی حاصل شد و دکتر قندی همچنان اصرار داشت که من سمت مدیر عاملی را بپذیرم اما قبول نکردم. در نهایت دکتر قندی شایعه مدیر عاملی من و چند نفر دیگر را مطرح کرد اما متاسفانه نظر اکثریت به سمت من بود. با این اتفاقات در نهایت من پذیرفتم.

اولین حقوق شما در مسئولیتی که در اولین سمت اجرایی خود یعنی همان ۱۱۸ عهده دار شدید رقمی نجومی بود؟
نمی‌خواهم دوباره بحث فیش‌های حقوقی را مطرح کنم. اما من در مخابرات که بودم، قرار بود حق مدیریت نگیرم. بنابراین فیش حقوقی که برایم صادر شد، ۲۳۰۰ تومان بود. که از اول تا آخر هم که در این سمت بودم، همین رقم ماند و تغییری نکرد. اولین حقوقم هم بود و قبل از این حقوق دانشجوی بورسیه‌ای بودم.

شما همیشه بر جوانگرایی تأکید داشتید. اوایل انقلاب هم معمولاً مسئولیت‌ها به جوان‌ها سپرده شد. الان اما شرایط فرق کرده است و این ریسک را مسئولان نمی‌پذیرند.
بله. بحث جوانگرایی چالش جدی برای ما شده است. اوایل انقلاب حضور جوانان در سمت‌ها ضرورت بود چون کسی نبود. در واقع نمی‌شد و یا نمی‌توانستیم به مدیران زمان رژیم گذشته اعتماد کنیم، طبیعتاً انتخاب‌ها محدود بود. اما جمع بندی من از دهه شصت این است که مدیران جوان عموماً موفق بودند. اما الان در کنار جوانگرایی چهار دهه تجربه داریم. آن زمان ما تجربه‌ای نداشتیم و یا ذهنیتی بود، مبنی بر اینکه هر کاری در گذشته رخ داده، نباید عمل کنیم. این مشکل جدی برای ما بود. الان همان جوان، ۴ دهه تجربه قابل اعتنا در اختیارش است. بنابراین ما اگر از جوانان الان استفاده کنیم، در حق کشور و جوانان ظلم کرده‌ایم. متاسفانه روند چهار دهه گذشته طوری بوده که مدیران نسل اول جا خوش کرده‌اند و داوطلبانه در اتاق‌های فکر نرفته‌اند تا مدیریت به دست جوانان بیافتد. امروز هم می‌بینیم که جوانگرایی در دنیا، یک راهبرد اصلی است. می‌بینید که وزیر امور خارجه کمتر از ۴۰ سال داریم. تجربه شخصی من در کاری که کردیم و چه با ارتباطی که در دانشگاه با جوانان دارم، باورم این است که هیچ راهی جز اعتماد به جوان و سپردن کار به دست جوان نداریم. البته به شرطی که جوان هم جایگاه خود را درک کند و از تجربه و فکر بزرگترها استفاده کند. در واقع نباید گسست نسلی را داشته باشیم.

 شما در مصاحبه‌هایتان گفته‌اید که من در دولت اصلاحات چون معاون اول بودم، گزینه کاندیداتوری برای انتخابات ریاست جمهوری بودم. این صحبت شما واکنش‌هایی داشت مانند اینکه هر معاون اولی آیا کاندیدای ریاست جمهوری بعد از اتمام دولت خودش، است یا خیر؟
البته لزوماً جواب منفی است. مگر اینکه معاون اول شدن بر اساس ضوابط و شاخص‌ها باشد. یعنی اگر معاون اول، شخصیت دوم کابینه باشد و با ملاحضات دیگر انتخاب نشده باشد، اشرافش به مسائل کشور بعد از رئیس جمهور قرار دارد. بنابراین به طور طبیعی، پتانسیل جایگزینی را دارد اما حرف آخر را مردم می زند. درباره من ارزیابی که دیگران از کارم داشتند این بوده که من موفق بوده‌ام. بنابراین به طور طبیعی می‌توانست اتفاق بیافتد که الحمدالله این اتفاق نیفتاد. البته این الحمدالله برای مزاح بود.

آیا صحبتی هم با شما شده بود که پا به عرصه بگذارید؟
بله. البته من سعی کردم که خیلی درگیر این مسأله نشوم. به همین دلیل دوستان سیاسی همسوتر در اواخر سال ۸۲، وقتی این موضوع را مطرح می‌کردند، من سعی کردم که به این موضوع نپردازم و بی‌تفاوت باشم. دوستان سیاسی همسو، جلساتی هم می‌گذاشتند و من نگران بودم که اگر به این مسأله بپردازم از کارهای اصلی خودم غافل شوم. در سال ۸۳ هم که  بحث حضورم در انتخابات به طور جدی‌تر بحث می‌شد، سؤال‌هایی برخی بزرگان نظام حتی از رئیس جمهور مطرح می‌کردند که برنامه آقای عارف برای انتخابات چیست. بعد من کم کم فعالیت‌هایی را شروع و با برخی شخصیت‌ها مشورت کردم.

با چه کسانی مشورت کردید؟
 الان البته نمی‌خواهم اسم ببرم. اما یک زمانی مطرح می‌کنم.

چرا الان مطرح نمی‌کنید؟ ممکن است چه مشکلی ایجاد شود؟
من همیشه ملاحظات نظام را داشته‌ام و به همین دلیل برخی مواقع سکوت می‌کنم. برایم همیشه منافع ملی مهم است و در یک دانشگاهی گفتم که اگر رئیس جمهور شوم، به همه مشق شب می‌دهم که مسئولین هزار بار بنویستند “منافع ملی”. چون در تصمیمات گروهی ما به این مسائل توجه نمی‌شود. بعد هم بحث اشخاص مورد اعتماد من هستند. چون قرارهایی گذاشته‌ایم که عمل نکرده‌اند. کسانی که من به آنها در هر ۲ دوره اعتماد داشتم و مشورت می‌کردم، بعضاً عمل نکردند. آقای هاشمی، آقای کروبی، موسوی و خاتمی هم در سال ۸۴ و هم سال ۸۸ مورد مشورت من بودند.

و هم ۹۲؟
نه. هیچ کس در ۹۲ موافق حضور من نبود. هیچ کدام از دوستانی که فکر می‌کردیم، مشوق ما باشند، حضورم را توصیه نکردند. البته آنها بخاطر خودم گفتند که حضور پیدا نکن و به زحمت می افتی. چون روحیه من را می‌شناختند اما بعد فضا باز شد. اما در آن مقاطع مشورت کردم و فهمیدم که اگر سال ۸۴ بیایم، کمکی نمی‌کنم و اوضاع را بدتر می‌کنم. برای همین کنار کشیدم.

اگر شورای عالی سیاست گذاری که الان فعالیت دارد در سال ۸۴ ایجاد می‌شد، آیا مشکل اصلاح طلبان حل می‌شد؟
اگر تشکیل می‌شد، مشکل حل می‌شد اما به نظرم این شورا تشکیل نمی‌شد. فضای آن زمان، توقعات افراد و اعضاء را در نظر بگیرد، اینکه همه زیر یک چتر مدیریت قرار بگیرند، دور از انتظار بود. مشکلاتی که ما در دهه هشتاد با آن رو به رو شدیم، در سال ۹۲، به این شورا رسیدیم. مهم‌ترین دلیلشم هم جمع بندی عملکرد این جبهه در ۱۰ سال اخیر بود. ضرورت این انسجام و وحدت حس شد و همه حمایت کردند. علی رغم نقطه نظرات منفی نسبت عملکرد ضعیف این شورا در برخی شهرستان‌ها در سال ۹۴ وجود داشت اما دوباره با حمایت اکثریت جربان اصلاح طلب، فعالیتش را آغاز کرد.

فکر می‌کنید که این شورا در نهایت روی کدام کاندیدا به نتیجه می‌رسید؟
نمی‌دانم. چون من روی تشکیلش هم شک دارم. مطمئنم که اگر ما این کار را دنبال می‌کردیم، چند صدایی می‌شد و انسجام امروز را نمی‌توانستیم داشته باشیم. بلاخره باید به عقبه افراد هم توجه داشت. عقبه آقای هاشمی در سال ۸۴ با الان متفاوت است یا نگاهی که در آن زمان به آقای هاشمی بود، با الان متفاوت است.

بعد از سال ۸۴ با کاندیداهای اصلاح طلب صحبتی کردید؟
خیر. بین کاندیداها با آقای هاشمی و کروبی بحث‌های مفصلی داشتیم. با آقای دکتر معین و مهرعلیزاده اما هیچ بحثی نداشتیم. بعد از انتخابات هم دیگر جایی برای تحلیل و بحث نبود.

سه بار در دولت احمدی نژاد استعفا دادم
اوایل دوران تشکیل دولت اول احمدی نژاد در دولت ایشان حضور داشتید، در آن مقطع به شما چه گذشت؟
منش من همیشه انتقال تجربیات بوده است و این را وظیفه شرعی‌ام می دانم. یک ماه قبل از اتمام دولت اصلاحات می‌گفتند که آقای داودی معاون اول می‌شود اما قطعی نبود. من به رئیس دفترم گفتم که شما هر سوالی و هر چیزی که می‌خواهند، در اختیار ایشان قرار دهید. ظاهراً ایشان ۳ هفته مطالعه کرد. آقای احمدی نژاد که آمد اصرار داشت که من بمانم. من نمی‌خواستم در آن مقطع مسائل سیاسی را مطرح کنم و بیشتر نگاه و سبک مدیریت برایم مهم بود. نگاه او و سبک مدیریتش فردی است. یعنی اگر خودش به نتیجه‌ای برسد، همه مخالف باشند، کار خود را می‌کند. اما من جمع گرا هستم. حتی خیلی از مواقع خلاف نظر خودم بخاطر احترام به جمع عمل می‌کنم. چند بار هم درباره نظر جمع با او صحبت کردم و روشن بود که این ۲ دیدگاه نمی‌توانند با هم کار کنند. معاون اول رئیس جمهور شخصیت مستقل نیست و کارها باید تقسیم شود. سه بار من استعفا دادم که در استعفای سوم اولتیماتوم دادم که اگر تا چند روز دیگر استعفای من را قبول نکنید، دیگر سر کار نمی‌آیم و آقای احمدی‌نژاد در نهایت پذیرفت.

ممکن است که تاکتیک او بوده باشد؟
نمی‌دانم. ممکن است. همان زمان هم برخی دوستان مطرح می‌کردند که اگر می‌ماندی، چند ماه بعد او خودش، فرد دیگری را انتخاب می‌کرد. ولی ظاهر قضیه بخاطر شناخت او، اصرار به حضور من داشت. اما من احساس کردم که تجربیاتم را به مجموعه دولت منتقل کرده‌ام و نیازی به حضور من نیست.

بی سر و صدا از مشارکت کنار کشیدم
شما هیئت مؤسس حزب مشارکت بودید. اما این حزب در سال ۸۴ کاندیدای دیگری در انتخابات ریاست جمهوری معرفی کرد، چرا؟
بله. من مؤسس بودم اما بعد از مدتی بی سر و صدا کنار کشیدم. هیچ جا هم هیچ وقت اعلام نکردم. چون اگر اعلام می‌کردم، سوء استفاده می‌شد و می‌گفتند که آنها قصور دارند. بنابراین نگفتم که از کی نبودم و یا کی بودم. چون قرار نبود مشارکت، حزب. بلکه قرار بود، جبهه دوم خرداد باشد. اغلب هیئت مؤسس هم در چهارچوب تشکیل یک جبهه عضو شدند. وقتی خواستیم، مجوز بگیریم با مشکل قانونی برخورد کردیم. قانون احزاب آن زمان اجازه تشکیل جبهه را نمی‌داد و از همان جا هم برخی مشکلات با اعضای دیگر شروع شد.

به این روزهای شما در مجلس برسیم. پشیمان نیستید از اینکه به مجلس آمدید؟
من هر جا احساس مسئولیت کنم و احساس کنم که مفید هستم، حضور پیدا می‌کنم. وقتی وارد بحث مجلس شدم، تا مقطعی بحث من “ما” بود. اینکه ما اکثریت را بدست می‌آوریم و ما می‌توانیم. نظرم این بود که فضای انتخابات مجلس را پر شور کنیم و حداکثر را بدست آوریم. جلسه‌ای با سی نفر از نمایندگان هر ۲ طیف داشتم. من در جلسه مطرح کردم که نمی‌خواهم حضور پیدا کنم اما آنها گفتند که اگر نیایی، هیچ نقشی نمی‌توانی داشته باشی. در واقع نمی‌توانی نقش محوری را ایفا کنی. بعد از مشورت من احساس کردم که باید به عنوان کاندیدا وارد شوم و دیگر بحث خودم را هم مطرح کردم که “من” هم پا به عرصه می‌گذارم. بنابراین با آن نگاه جلو آمدم. قبلش با توجه به اینکه با مجالس به واسطه حضور در دولت آشنا بودم، تصور می‌کردم که روحیه کار در مجلس را ندارم. همیشه هم به مجالس نقد داشتم. فکر می‌کردم که جایگاهی که قانون اساسی برای مجالس تعیین کرده، الان به درستی از این جایگاه استفاده نمی‌شود. البته فکر می‌کردیم که بعد از تشکیل شوراهای شهر و روستا روزمرگی در مجلس کمتر می‌شود که نماینده مجلس از روز اول پی گیر مسائل جزئی را انجام دهد. اما نشد و بدتر هم نشد. یعنی بیشتر مسائل جاری، پر رنگ شد. ما با نگاه اصلاح روند مجلس، به میدان آمدیم. اما موفق نشدیم و طبیعی است. چون اگر در مدیریت مجلس بودیم، به گونه دیگری کار می‌کردیم. بلاخره نقش مدیریت مجلس خیلی مهم است. اما در کل راضی هستیم. با توجه به اینکه لیست ما تجربه کار در مجلس را نداشتند اما عملکرد رضایت بخش است.

بحثی که روزها بین برخی و مخصوصاً جوانان مطرح می‌شود، بحث “سکوت” شما در مجلس شورای اسلامی. چراکه فکر می‌کنند، محمد رضا عارف به عنوان رأی اول ایران، برخی امور را در مجلس، درگیر مصلحت اندیشی می‌کند.
من اغلب نقدها به خودم را از سر دلسوزی می دانم. بنابراین از کسانی که نقد می‌کنند، تقدیر می‌کنم. اما بخشی از نقد جوانان ناشی از عدم شناخت نسبت به ساختار مجلس است. در مجلس همه نمایندگان حقوق مساوی دارند. البته روسای مجالس دنیا، رئیس نیستند، بلندگوی مجالس هستند. ما آمده‌ایم در قانون اساسی هم عرضی بین قوا ایجاد کرده‌ایم. در واقع نمی‌خواستیم که دولت قدرت مطلق داشته باشد. بنابراین بخشی از اختیاراتی که رئیس مجلس ما دارد، خیلی از روسای مجلس دنیا ندارند. نمایندگان هم رئیس خود را انتخاب می‌کنند. بنابراین از امکانات مجلس باید به طور مساوی استفاده کرد. من از نمایندگانی که هر روز صدایشان از مجلس شنیده می‌شد، گلایه می‌کردم.

نکته دیگر هم گفتمان اصلاحات و نگاهم به این گفتمان است. گفتمان اصلاحات فرد محور نیست. یعنی این نیست که یک جریان قوی، فقط یک سخنگو داشته باشد، همه باید حرف بزنند و تمرینی برای دیگران است. به خصوص وقتی به مسائلی مثل تذکر برمی گردد. مثلاً درباره سه وزیر پیشنهادی، من خیلی نگران بودم که چه می‌شود. البته جمع بندی ما جمع بندی فراکسیون این بود که باید به هر ۳ وزیر پیشنهادی رأی دهیم. اگر هم کسی در موافقت با وزرا از فراکسیون امید انتخاب شد، نصف وقتش را به فرد دیگری بدهد که همه هم رعایت کردند. درباره من هم قرار شد که اگر نیاز بود، صحبت کنم. این تصمیم فراکسیون است و نه من به تنهایی. حدود ۲۵ نفر نطق تهیه کردند و قرار شد که اگر اختلافی برای دفاع از وزیری بین اعضای فراکسیون بود، من تصمیم بگیرم. اگر اینجا من به کسی می‌گفتم که صحبت نکن و من جای او صحبت می‌کردم، اینطور برداشت می‌شد که عارف اجازه نمی‌دهد ما صحبت کنیم تا از وقت ما برای خودش استفاده کند. علت اینکه الان انسجام داریم این است که عارف نمی‌خواهد از وقت ما و امکانات ما به نفع خودش استفاده کند و این را تا آخر هم ادامه خواهیم داد. وظیفه من هماهنگ کردن نیروها در صحن است. در واقع مدیریت می‌کنیم که به موضع مشترک برسیم و افراط نداشته باشیم.

حالا واقعاً چرا نطق نمی‌کنید؟
هر نماینده بر حسب قرعه، یک نطق ۷ دقیقه‌ای باید داشته باشد که من ردیف ۱۹۹ هستم. هر وقت نوبت من شد، می گویم چشم. بنابراین نه تحت تأثیر فضا قرار می‌گیرم و نه اینکه برای زودتر صحبت کردن لابی می‌کنم. بنابراین برخی چیزها در مجلس طبق روال است. حالا اگر من صحبت کنم یا دوست دیگری از فراکسیون امید که موضع برابر داریم، هیچ فرقی نمی‌کند.

ممنوع التصویری آقای خاتمی را برخی سلیقه‌ای می‌دانند. شما در این زمینه چه طور فکر می‌کنید؟
آقای خاتمی، شخصیت برجسته‌ای است و منش و وفاداری ایشان به ارزش‌ها و انقلاب ثابت شده است. حداقل شخص من در این زمینه شکی ندارم. اما این بحث مطرح است که کدام دادگاه این موضوع را مطرح کرده که یک بحث حقوقی است. می دانید که اخیراً هم چند گروه از نمایندگان مجلس هم با رئیس قوه قضائیه جلساتی داشتند. اعضای فراکسیون امید هم این موضوع را در جلسه مطرح کردند که مرجع قانونی چه کسی بوده است؟ قوه قضائیه هم بلاخره باید این موضوع را روشن کند. حالا اگر یک مرجع قانونی هم چنین تصمیمی گرفته باشد. اما در این شرایط و در عصر اطلاعات و فضای مجازی، ممنوع التصویری جواب نمی‌دهد. یکی از دوستان ما در جلسه با رئیس قوه قضائیه گفته بود که شما فقط زورتان به چند روزنامه اصلاح طلب می‌رسد و در فضای مجازی که نمی‌توانید جلوی این موضوع را بگیرید. مثالی هم که زده این بوده که ممنوعیت آنتن ماهواره الان تأثیری ندارد چون با یک تلفن الان، همه شبکه‌های ماهواره‌ای را می‌توانیم بگیریم. این کارها چه تأثیری دارد؟ بنابراین امیدواریم که این مسأله به زودی حل شود.

منبع: alef.ir