بایگانی دسته ی : سیاسی

گروه سیاسی-رسانه ها: «این اواخر دستش را در دستم می‌گرفتم و با هم قرآن می‌خواندیم. با اینکه حالش خوب نبود؛ اما باز هم اگر در تلفظ من غلطی بود، دستم را می‌فشرد؛ یعنی اشتباه خواندم و بعد اصلاح می‌کرد. یک بار سوره یوسف می‌خواندیم، رسیدیم به این بخش آیه ١٨ «.. فَصَبْرٌ جَمِیلٌ وَ اللَّهُ الْمُسْتَعَانُ عَلَیٰ مَا تَصِفُونَ»؛ بعد مدام تکرار کرد «فصبر جمیل»، انگار در آیه گیر کرده بود. شبی که فوت کرد، بالای سرش الرحمان می‌خواندم، به خودم آمدم؛ برای لحظه‌ای دیدم دیگر زنده نیست تا دستم را بفشارد». این را که می‌گوید، مکثی می‌کند. همه ما سکوت می‌کنیم، بغضش را می‌خورد و می‌خواهد تا فاتحه‌ای بخوانیم. فردا روزی قرار است مراسم هفتم دکتر یزدی برگزار شود. میهمان‌ها پرتعداد نیستند؛ اما رفت‌وآمد برقرار است؛ برای همین به اتاق کار دکتر می‌رویم و روبه‌روی یوسف یزدی می‌نشینیم تا از روزگارش با پدر برای ما بگوید. یک طرف اتاق، تخت دکتر قرار دارد و روبه‌رو هم کتابخانه و میزهایی که با عکس‌های یادگاری زینت شده‌اند. اتاق، نزدیک ورودی خانه است که از درِ حیاط تا سالن، با دسته‌گل‌های سفیدرنگ مزین به روبان مشکی، پر شده است؛ گویی در و دیوار آن خانه عزادار است. مصاحبه که تمام می‌شود، وارد سالن می‌شوم. سوران خانم، همسر و ایمان، دختر دکتر یزدی، میزبان گروهی میهمان هستند. سوران خانم سرش را پایین انداخته، دست روی دست می‌گذارد، به ‌نقل از دکتر می‌گوید: «مدام می‌گفت مبادا درِ این خانه بسته بماند سوری، درِ این خانه را باز نگه دار!». زندگی یوسف و خواهر و برادرهایش به زبان خودش که نزدیک به ادبیات زمان انقلاب است، «خلقی» است و رنگ آقازادگی نداشته؛ هرچند متولد و بزرگ‌شده آمریکاست. فارسی محاوره را تقریبا خوب صحبت می‌کند؛ اما هنوز برخی کلمات را انگلیسی به زبان می‌آورد. با او از روزگار کودکی‌اش آغاز کردیم تا رسیدیم به درگذشت پدر.

 ‌شما چند خواهر و برادر بودید و الان به چه کاری مشغول هستید؟ 
خلیل، سارا، لیلا، یوسف، مریم و ایمان، شش فرزند مرحوم یزدی هستند. خلیل، دکترای اقتصاد دارد و رئیس یک شرکت مشاوره‌ ای‌تی در آمریکاست. فرزند دوم سارا است که پزشکی خوانده و متخصص سالمندان و مدیر یک بخش در بیمارستانی در ایالت پنسیلوانیا است. سومین فرزند، لیلا است که روان‌شناسی خوانده و مدتی تدریس می‌کرد و درحال‌حاضر در ترکیه زندگی می‌کند. این سه نفر در ایران به دنیا آمدند. سپس پدر و مادر به آمریکا رفتند. من در آمریکا متولد شدم و دکترای مهندسی پزشکی خواندم. درحال‌حاضر استاد دانشکده پزشکی دانشگاه جان‌هاپکینز هستم. فرزندان دیگر هم به‌ترتیب مریم پزشک و ایمان مهندس مواد است. 
بعد از انقلاب، قصد داشتم در ایران ادامه تحصیل بدهم؛ حدود یک‌سال‌و‌نیم در ایران بودم؛ اما پدر گفت چون بیشتر از یک سال در ایران درس نخوانده‌ام، نمی‌توانم کنکور قبول شوم. بااین‌حال خیلی از هم‌سن و سال‌های من زمانی که مانند من با پدرشان به ایران بازگشتند، با نفوذ پدران خود توانستند وارد دانشگاه شوند. پدر از این موضوع، خیلی ناراحت شد؛ چون نسبت به این ماجرا خیلی حساس بود و اعتقاد داشت کوچک‌ترین تبعیضی نباید رخ دهد. معتقد بود درست نیست شاگردی لایق‌تر جای خود را در دانشگاه از دست بدهد. به پدر گفتم معنی حرف شما این است که من نمی‌توانم اینجا ادامه تحصیل بدهم و باید بازگردم به آمریکا. با اینکه ایران را دوست داشتم؛ اما وقتی پدرم کاری انجام نداد، بازگشتم. چهلم شهید مطهری بود که به ایران آمدم و بعد هم برای ادامه تحصیل دوباره از کشور خارج شدم. 
زمانی که پدر وزیر خارجه بود، یک سوئیت پشت دفتر وزیر وجود داشت که پدر آنجا زندگی می‌کرد و من نیز به همراه او در آنجا زندگی می‌کردم. دفتری نیز به نام «خبر و نظر» در وزارت خارجه وجود داشت و نشریه‌ای را منتشر می‌کرد که من برای چند ماهی در بخش انگلیسی آن کمک می‌کردم. در ضمن یک دوره تمرین نظامی هم دیدم تا بتوانم اسلحه داشته باشم و وقتی با پدر به مسافرت می‌رفتم یا در شهر بودیم، با اسلحه از ایشان محافظت کنم. 

‌در ایران آموزش نظامی دیدید؟ 
بله در پادگان باغشاه تمرین نظامی دیدم و بعد از آن، یکی از محافظ‌های پدرم بودم؛ هرجا می‌رفت به صورت محافظ، همراه او حاضر می‌شدم. یک یوزی داشتیم و یک کلت ۴۵. 

‌چه کسی به شما آموزش داد؟ 
گروه خیلی جالبی بودند؛ تیپ کلاه‌سبزهای زمان شاه بودند به نام تیپ نوهد. برخی از آنها نگران بودند و می‌گفتند ما به انقلاب پیوستیم و دوست داریم انقلابی باشیم؛ ولی مرتب به ما اهانت شده و اتهام زده می‌شود. از نظر من واقعا انسان‌های ملی‌گرایی بودند. فداکاری کردند و با روش‌هایی خیلی سخت، به ما و دیگران آموزش دادند. حتی برخی از آنها هم در جنگ شهید شدند. 

‌ کودکی شما با فعالیت‌های سیاسی پدرتان گره خورده، از این وضع رضایت داشتید؟ 
به خاطر می‌آورم در ایام کودکی، در پیشاهنگی آموزش می‌دیدم. در هیوستون مسابقه‌ای بود که پدر و پسر باید ماشینی از چوب می‌ساختند، همه هم‌دوره‌های من با پدران خود برای مسابقه آمده بودند و من تنها کسی بودم که چون پدرم نبود، یکی از همسایه‌ها به جای او همراهم آمده بود. بااین‌حال، پدر هروقت که فرصت می‌شد، ما را سوار ماشین استیشن می‌کرد و به مسافرت می‌برد. مثلا سه روز در راه بودیم، هر شب جایی چادر می‌زدیم و صبح مادر صبحانه درست می‌کرد. پدر به ما شنا یاد می‌داد.
قایق‌سواری می‌رفتیم. واقعا دوره خوشی بود. هر وقت که فرصت داشت، برای خانواده وقت می‌گذاشت، طوری نبود که هیچ‌وقت حضور نداشته باشد. اگرچه در برخی مقاطع اصلا حضور نداشت، مثل زمانی که به عراق رفت یا هنگام حضورش در نوفل‌لوشاتو. یادم هست همان شب مسابقه به مادرم گفتم که ‌ای کاش بابا هم در کنارم بود. مادر من را متوجه کرد که پدرت برای تو کار می‌کند و روشی که می‌خواهد به تو کمک کند این است که اجتماع را اصلاح کند تا تو در شرایط بهتری بزرگ شوی. البته فعلا دارم نکات منفی را می‌گویم. یک بار آقاجان (پدر پدرم) همراه مادربزرگم برای عروسی خلیل به آمریکا آمدند. آقاجان من را صدا کرد و گفت دو رکعت نماز بخوان ببینم بلدی! من هم خواندم و ایشان هم ایراداتی گرفتند که مثلا مهر را کمی جلوتر بگذار یا دست‌هایت را به شکل خاصی قرار بده. سپس پدر را صدا کرد و گفت ابراهیم وظیفه اول تو این است که به آنها دین را بیاموزی، این کار اول است و کار دوم این است که به مسائل سیاسی بپردازی. بااین‌حال نمی‌توان به پدر ایراد گرفت، زیرا هم‌دوره‌ای‌های آنها مانند دکتر چمران هم فداکاری بزرگی کردند. او در لبنان، بین جوان و یتیمان لبنانی که سرپرست نداشتند و هرکسی به آنها حمله می‌کرد یا باید آنها را رها می‌کرد یا خانواده خود را. 

‌چرا دکتر چمران خانواده خود را رها کرد؟ 
من و شما نمی‌توانیم قضاوت کنیم، چون یک تصمیم خیلی خصوصی است، فقط می‌توان این را گفت که هم‌دوره‌ای‌های پدرم که با او هم‌سنگر بودند- چه چپی‌ها، چه مسلمان‌ها – همگی فداکاری کردند و برای آنها غیرعادی نبود که یک انسان از همه‌چیز بگذرد. فقط پدرم نبود، مادرم نیز همین‌طور بود. یا آقای قطب‌زاده که هیچ‌گاه ازدواج نکرد.

‌شما با بچه‌های دکتر چمران بعد از جدایی یا قبل از آن ارتباط داشتید؟ 
خیر، زمان من رابطه خانوادگی دیگر وجود نداشت، اما خواهر و برادرهای بزرگ‌تر من با بچه‌های شهید چمران دوست نزدیک بودند و با هم در یک خانه زندگی می‌کردند. مادر هم خیلی با خانم ایشان آشنایی داشتند. 

‌بعد از آن هم دیگر خبری نداشتید؟ 
یک سال یا دو سال بعد از انقلاب و بعد از شهادت دکتر چمران، پدرم که به آمریکا آمد می‌گفت باید هر طور شده آنها را پیدا کنیم و به آنها رسیدگی کنیم. سعی هم کرد، اما نمی‌دانم موفق شد یا خیر. 

‌ارتباط شما با پدر در چه حد بود و چقدر او را می‌دیدید؟ به‌خاطر رفت‌وآمد پدر، شما نیز مجبور به ‌نقل مکان می‌شدید؟ 
زندگی پدرم متفاوت بود. او همواره در سفر بود، مدتی در ایران بود و بعد هم مجبور شد به آمریکا برود و پس از آن هم مدتی را در لبنان و مصر سپری کرد که دوره‌های خیلی سختی بود. تا زمانی که من به ٣٠‌سالگی رسیدم، مدام در رفت‌وآمد بود. بعد از آن تقریبا دوره ثبات زندگی پدر شروع شده بود و واقعا دوره شیرینی بود. خواهر و برادرهایم گاهی می‌گویند شما سختی‌هایی را که ما در یک پادگان در مصر تحمل کردیم و گرسنگی کشیدیم؛ ندیده‌اید! 

‌در آمریکا زندگی راحتی داشتید؟ 
پولدار نبودیم، اما راحت بودیم؛ مثلا زمانی می‌خواستم در تیم فوتبال آمریکایی مدرسه بازی کنم و هرکسی باید ۴۵ دلار برای ورود هزینه پرداخت می‌کرد. مادرم گفت ما چنین پولی نداریم. من مجبور شدم کار کنم تا بتوانم پول لازم را بدست بیاورم، ولی هیچ‌وقت کمبود را احساس نکردم. 

‌درآمد پدرتان در آمریکا از کجا بود؟ 
پدرم در دانشگاه کار می‌کرد. سطح درآمد او متناسب با یک زندگی متوسط رو‌به‌پایین بود، چراکه استادان دانشگاه در ابتدای کار دستمزد بالایی ندارند. بگذارید این‌طور بگویم که وقتی بعد از انقلاب به ایران برگشتیم و سطح زندگی بقیه و هیئت دولت و دوستان و خانواده را دیدیم، برای ما شوک‌آور بود؛ برای نمونه، دایی که پزشک جراح بود، اولین نفر در خانواده بود که ماشین نو خرید. او مجبور شد به ما توضیح دهد که چرا این کار «طاغوتی» (از نظر ما تجملات، فرهنگ طاغوتی محسوب می‌شد) را انجام می‌‌دهد. با خجالت گفته بود من همه شهر را باید این طرف و آن طرف بروم، باید ماشین نو داشته باشم که اگر بیماری همراهم بود، نمیرد! این در حالی بود که جو ما در خارج از کشور، یک جو انقلابی و خلقی بود. این واژه خلقی‌بودن و طاغوتی‌بودن برای ما مفهوم عمیقی داشت. اگر کسی کمی اسراف می‌کرد، مادر تذکر می‌داد. بااین‌حال به اندازه کافی همه‌چیز داشتی مثلا اگر کت و شلوار عروسی می‌خواستم بپوشم، دست دوم بود یا کراوات‌های پدر در واقع همان‌هایی بود که مادرم از دست‌دوم‌فروشی خریده بود. مادرم الان هم همین‌طور است، حتی برای مراسم هفتم پدرم تأکید کرد هزینه مراسم را به جایی بدهیم که از یتیمان ایدزی نگهداری می‌کنند. 

‌شما و اعضای خانواده چقدر این سبک زندگی را می‌پسندید یا چقدر به آن اعتراض داشتید؟ 
خب ناراحتی ایجاد می‌شد؛ مثلا خلیل دانشگاه هاروارد قبول شد و به پدر گفت بابا برای ورود من به دانشگاه باید یک چک به مبلغ چند‌هزار دلار به دانشگاه بفرستی و پدر گفت من چنین پولی ندارم، بنابراین نتوانست به هاروارد برود و مجبور شد در دانشگاه تگزاس ادامه تحصیل بدهد. زمانی که من به دیدن خلیل رفتم، او تا ساعت دو نیمه شب کار می‌کرد تا هزینه خوابگاه را فراهم کند. وقتی که من ۴۵ سالم شد نامه‌ای از دانشگاه دوره لیسانس در آمریکا دریافت کردم که آخرین قسط شهریه‌ام تمام شده است. یک نفر در میان ما نبود که توان دادن شهریه را داشته باشد. ولی پدرم به ما یاد داد از بچگی کار کنیم. من از ١٣سالگی کار می‌کردم. 

 ‌مرحوم پدرتان از شما می‌خواست یا شرایط زندگی شما را به این سمت سوق می‌داد که از نوجوانی کار کنید؟ 
پدر می‌گفت باید کار کنید.زمانی که دفتر نشر را در ایران بستند، در آمریکا یک دفتر نشر افتتاح شد که در حقیقت یک چاپخانه مخفیانه بود و در یک منطقه فقیرانه در هیوستون قرار داشت، بااین‌حال مجهز به دستگاه‌های چاپ کتاب بود و برش ورق و منگنه هم همان‌جا انجام می‌شد. مثلا کتاب حج شریعتی به انگلیسی و فارسی را در آنجا چاپ کردیم. به خاطر کار در چاپخانه ساعتی ٢۵ سنت به من دستمزد پرداخت می‌کردند. تابستان سختی بود. از ساعت هشت صبح تا هشت شب کار می‌کردم. تا آخر تابستان کل دستمزد من حدود ٢٠٠ دلار شد، زمانی که می‌خواستم دستمزدم را بگیرم، یکی از برادران انقلابی انجمن گفت: «یوسف تو بچه‌ای این دویست دلار را می‌خواهی چه کار کنی؟ می‌روی آن را اسراف می‌کنی پول مال انقلاب و بیت‌المال است این پولی است که ما می‌خواهیم با آن انقلاب کنیم». اما من گفتم که باید این پول را به من بدهی‌! دستمزدم را گرفتم و با آن یک دوچرخه خریدم! درمجموع می‌توانم بگویم کمبود نداشتیم و گرسنگی نکشیدیم اما باید کار می‌کردیم. خواهرها نیز در جایی کار می‌کردند. زمان دانشگاه هم که رسید، هم کار می‌کردم و هم درس می‌خواندم. 

‌ نوجوانی دکتر یزدی هم همین‌طور بوده؟ 
پدرم تعریف می‌کرد وقتی خودش دانشجوی دانشگاه تهران بود از پدرش اجازه گرفت که به دانشگاه برود. پدر دکتر یزدی گفته بود به شرطی که کارهای من را در مغازه انجام دهی و به من کمک کنی، می‌توانی به دانشگاه بروی، به‌همین‌دلیل برای پدرم مورد عجیب‌وغریبی نبود که ما کار کنیم. 

‌دوست نداشتید شرایط کمی بهتر باشد؟ 
خیر، هرچند آشناهایی داشتیم که پول‌دار بودند و گاهی اوقات به آنها غبطه می‌خوردیم. ماشین ما ماشین خوبی نبود ولی آنها ماشین شیک و خوبی داشتند و در موقعیت اجتماعی‌شان مؤثر بود. بااین‌حال ارزش‌هایی که در زندگی به ما آموخته بودند ارزش‌های خوبی بود. طوری در ذهن ما جا افتاده بود که این سبک زندگی را، سبک بدی نمی‌دانستیم. اتفاقا طاغوتی‌بودن و اسراف از نظر ما بد بود. اگر می‌دیدیم کسی با ماشین شیک رفت‌وآمد می‌کرد، از نظر ما زشت بود. 

‌این تأثیر القائات پدر بود یا خود شما هم به این باور رسیده بودید؟ 
به‌هرحال بیشتر اکتسابی و از طریق پدر و مادر به ما رسیده بود. البته فقط پدر ما هم به این سبک زندگی نمی‌کردند. بلکه دوستان دیگری مثل آقای کمال خرازی و دانشجوهای مسلمان و انقلابی دیگر هم، هم‌فکر و هم‌سبک ما بودند. خانواده‌ها دسته‌جمعی به جایی شبیه میدان می‌رفتند، میوه زیاد و ارزان می‌خریدند و سپس به خانه می‌آوردند و تقسیم می‌کردند. به این ترتیب قیمت نصف می‌شد. یا وقتی مادرم می‌خواست خرید کند به جاهایی می‌رفت که حراج زده بودند. 

‌از دانشجوهایی که در آنجا بودند با چه خانواده‌هایی در ارتباط بودید؟ 
ما با هرکسی که مسلمان بود و فعالیت اجتماعی می‌کرد در تماس بودیم. مثلا خانواده‌های [محمدتقی] بانکی [وزیر نیرو در دولت مهندس موسوی]، کمال خرازی [وزیر امور خارجه در دولت اصلاحات]، محمد هاشمی [رئیس سابق صداوسیما و برادر مرحوم آیت‌الله هاشمی] که به محمد، پدر هم می‌گفتند یا مثلا یکی را به نام امام‌جمعه یا دیگری را «محمد ریش» صدا می‌زدند! (با خنده) هرکسی یک اسم مستعار داشت. 

‌رفت‌وآمد خانوادگی داشتید؟ 
بله همه با هم در یک جریانی بودیم که جریان انقلابی بود و جریانی بود که بعضی از آنها حتی با هم ازدواج می‌کردند. مانند باقر و زری که برای آنها عروسی گرفتیم. در دوره‌ای خانواده و منزل ما در هیوستون تنها خانواده ایرانی مسلمان و انقلابی بود که محل تجمع و رفت‌وآمد بود، مثل همین فضایی که اینجا (در ایران) می‌بینید. میز پذیرایی مادرم همیشه آماده است، آنجا هم این‌طور بود. وقتی از مدرسه به خانه می‌آمدم، می‌دیدم یک عده سر میز در آشپزخانه نشسته‌اند و مشغول صحبت هستند. 

‌شده بود به شما در مورد فرایض دینی مانند نماز اجبار کنند؟ 
به یاد ندارم که پدر ما را تنبیه کرده باشد یا هرگونه فشاری بر ما گذاشته باشد که نماز بخوانیم یا مسائل شرعی خود را حفظ کنیم. به ما آموزش می‌داد و می‌گفت اگر می‌خواهی اسم خود را مسلمان بگذاری، حداقل باید نمازت را بخوانی. اگر نمی‌خواهی، مسلمان نباش! اما اگر قبول کردی که مسلمانی، باید همه ملزومات آن را بپذیری. او همیشه ما را تشویق می‌کرد که درباره ادیان مختلف مطالعه کنیم. ما دوستان مسیحی زیادی داشتیم. پدرم جلسه‌ای ماهانه با یک کشیش کاتولیک، یک خاخام کلیمی و یک کشیش بابتیست داشت. با آنها درباره آخرت و معاد بحث می‌کردند و خیلی جالب بود. پدرم صد درصد یقین داشت که اسلام یک دین منطقی است و هر وقت انسانی فرصت پیدا کند که با آرامش و بدون زور به این دین فکر کند، منطقی و زیبابودن آن را متوجه می‌شود. 

‌کلاس‌های قرآن خانوادگی هم داشتید؟ 
خیر. هیچ جلسه‌ای به صورت خانوادگی وجود نداشت. یعنی جلسه‌ای نبود که دیگران را دعوت نکنند. 

‌چه کسی درس می‌داد؟ 
مشخص نمی‌شد چه کسی درس می‌دهد. چون پدرم جلسات را مدیریت می‌کرد و می‌گفت مثلا هفته دیگر این آیات خوانده شود و همه باید آن آیات را می‌خواندند.  در جلسه، قرآن دست‌به‌دست می‌شد و همه باید روخوانی می‌کردند. اگر هم غلط خوانده می‌شد، اصلاح می‌کردند. دو هفته پیش که هنوز در قید حیات بود، مشغول خواندن سوره یوسف بودم. پدر خواب‌آلود بود، فکر کردم خوابیده؛ با وجودی که خواب‌آلود بود جایی را که اشتباه می‌خواندم در همان خواب‌آلودگی بلند می‌شد و تصحیح‌شده آن را می‌گفت. در اتاق اورژانس وقتی فوت شد، بالای سر ایشان ایستاده بودم و مشغول خواندن قرآن بودم، بعد متوجه شدم که دیگر کسی نیست تا اشتباهات من را اصلاح کند. قرآن برای او یک مفهوم عمیق بود، مانند دریا.  در جلسات بعد از روخوانی، سؤال می‌کرد که مثلا از این آیه چه چیزی متوجه شدید؟ سپس درباره معنی آیات سخن می‌گفت که چطور آن را در زندگی خود پیاده کنیم. شیرین‌ترین لحظات عمر من این بود. تا اینکه حدود هشت سال پیش، من کاری دانشگاهی را در واشنگتن شروع کردم و به دلایل مختلفی، هیچ جلسه قرانی نداشتم. الان بعد از هشت سال، خلأ عظیمی در زندگی من وجود دارد؛ گویی قسمتی از وجودم همراهم نیست. 

کاش نمی‌گذاشتیم آن جلسات از دست برود. (به شما بگویم) جلسه سیاسی را رها کنید، مطلب اصلی قرآن است، اگر قرآن را درست نفهمید، کار سیاسی هم بکنید، به سرنوشت بقیه دچار می‌شوید و همان خطاها را انجام می‌دهید. اساس کار سیاسی شما هم باید قرآن باشد. هدف اصلی پدر، ساختن نسلی بود که بتوانند با اخلاق کشور را اداره کنند. دردناک‌ترین حرفی که این هفته شنیدم، این بود که هیچ‌کسی نمی‌تواند جانشین این بزرگ‌مرد شود. اگر پدر این حرف را می‌شنید، برای او شکست محسوب می‌شد؛ آن‌هم کسی که عمر خود را صرف تربیت نسلی کرد که روش فکرکردن را یاد بگیرند. پدر را که به خاک سپردیم، وقتی از داخل قبر بیرون آمدم، اطرافم را نگاه کردم، برایم یقین شد که این پدر نمرده است؛ در چهره‌های جوان‌هایی که آنجا بودند، پدرم را دیدم. 

‌شما هم همراه پدر از آمریکا به پاریس رفتید؟ 
خیر؛ چند نفر از ما باقی ماندیم که باید کارهای خانه را انجام می‌دادیم و وسایل را می‌فروختیم. البته وقتی مشخص شد به ایران می‌رویم، کارها سرعت گرفت. بعد هم آنها به ایران برگشتند و من نیز در اولین فرصت به ایران بازگشتم. 

‌چند سال داشتید که به ایران آمدید؟ 
سال آخر دبیرستان بودم که آمدم. حدود ١۶ یا ١٧سالم بود. به خاطر دارم، وقتی شاه به آمریکا آمد، تظاهرات عظیمی علیه او به راه انداختیم. اگر کتاب‌های طاغوتی‌ها را بخوانید، نوشته‌اند برای تظاهرکنندگان بلیت گرفته شد و آنها را با هواپیما به واشنگتن رساندند؛ درحالی‌که واقعیت این‌طور نبود. کاری که ما کردیم، این بود که هر گروه پنج‌نفره دانشجویی، پول جمع کردیم و با خودرو راهی واشنگتن شدیم. سه روز تا واشنگتن رانندگی کردیم. آنجا فردی بود به نام علی آگاه که به اتفاق همسرش، منزل بزرگی داشتند و سالن آن را به خوابگاهی برای دانشجویان مسافر تبدیل کرده بودند؛ مثل سربازخانه شده بود! بعد پلاکارد درست کردیم. البته گروه‌های چپ در آن منزل نبودند و فقط گروه‌های اسلامی در آن تظاهرات همراهی کردند. 

‌پس شما هم در جریان فعالیت سیاسی قرار گرفته بودید؟ 
بله. 

‌پدر هم بودند؟ 
 بله ایشان هم بودند و همه‌چیز را مدیریت می‌کردند. خیلی جالب بود، دانشجو‌ها روی پله‌های کنگره کنار پدرم عکس یادگاری می‌گرفتند؛ درحالی‌که همه به جز پدرم، صورت‌های خود را با ماسک پوشانده بودند، بااین‌حال عکس هم می‌گرفتند. (می‌خندد) 

‌شاه را از نزدیک دیدید؟ 
خیر شاه را مستقیم ندیدیم. این را که به شاه تخم‌مرغ و گوجه‌فرنگی پرتاپ کرده بودند، روز بعد در تلویزیون دیدیم. من در هر جلسه‌ای که پدر اجازه می‌داد، شرکت می‌کردم؛ حتی جلساتی که تا حدودی مخفی بود. گاهی اوقات پدر می‌گفت باید به مسافرت مثلا به شیکاگو بروم یا جلسه‌ای دارم؛ من با اصرار با ایشان همراه می‌شدم. یک‌بار برای شرکت در یکی از این جلسه‌ها، به من گفت هزینه بلیت پروازت ٢۵٠ دلار می‌شود؛ اما مادر واسطه شد و گفت ارزش دارد، بگذار این بچه همراهت بیاید! برخی از جلسه‌ها را هم با خودروی شخصی پدر می‌رفتیم. پدر یک فولکس سال ١٩۶٩ داشت. مثلا به اطراف تگزاس می‌رفتیم، در جاده‌هایی که مردم مست می‌کردند و رانندگی در آنها خطرناک بود. به‌عنوان نمونه، یادم هست به شهر آرلینگتون رفتیم و متوجه می‌شدیم، فقط ١٠ نفر دانشجو از پدر دعوت کرده‌اند؛ بااین‌حال پدر برای آنها سخنرانی کرد. این‌گونه بود که متوجه می‌شدیم، انسان‌ها ارزش دارند و تعداد آنها مهم نیست. او هیچ‌وقت از تعداد کم جمعیت، ناراحت نمی‌شد و حتی اگر یک نفر هم بود، با او صحبت می‌کرد. چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب، هرجا پدر می‌رفت من سعی می‌کردم به‌زور با او بروم! حتی بعد از انقلاب هم امام برای حل مسئله شیعه و سنی به پدرم مأموریت داده بود به زاهدان برود، من هم برای رفتن سماجت کردم، اما بعد از آن، ماجرای بندرلنگه پیش آمد. مادرم خیلی نگران بود و در نهایت نشد که پدر را همراهی کنم. 

‌هاوانا چطور؟ 
خیر؛ هاوانا را نرفتم. خلیل رفت؛ چون در هیوستون آمریکا بود. پدر هم اصرار داشت خلیل به خرج خود برود. گفته بود نمی‌تواند از پول وزارت خارجه هزینه او را بدهد. 

‌برادران و خواهران شما هم به اندازه شما به کارهای سیاسی علاقه‌مند بودند؟ 
خیر؛ کمتر به این موضوع علاقه نشان دادند. هرکسی، یک خصوصیت از پدر و مادر را به ارث می‌برد. مثلا خواهرم که پزشک است، بیشتر به جنبه علمی شخصیت پدر توجه داشت و زمانی که پدر در تگزاس مشغول بود، او را در فعالیت‌های پزشکی همراهی می‌کرد. پدر درباره سرطان تحقیقات خوبی انجام داده بود. جالب است بدانید که اولین‌بار که اسم پدرم در آرشیو نیویورک‌تایمز پیدا می‌شود، مقاله‌ای است که درباره ارتباط و تأثیر ویتامین آ و سرطان به سال ١٩۶٩ منتشر کرده است. دو محقق در دانشگاه نیوجرسی به این موضوع پرداختند که پدر یکی از آنها بود. من چند وقت پیش به پدر گفتم شما با حکومت شاه و چند ابرقدرت جهانی جنگیدی، با سرطان هم جنگیدی و توانستی به نوعی با آن حکومت‌ها مقابله کنی، ولی سرطان هنوز حل نشده است. 

‌شما تا چه سالی در ایران بودید؟ 
تا یک ماه قبل از شروع جنگ ایران و عراق، ایران بودم؛ یعنی مرداد ١٣۵٩. 

‌پس شما ایام پاریس را با پدر نبودید؟ 
بله. زمانی که ایران بودم، با پدر تمام نماز جمعه‌های آقای طالقانی و منتظری را شرکت کردم. حدود یک سال اینجا بودم و در مدرسه ایران‌زمین شهرک غرب درس می‌خواندم که چون به زبان انگلیسی بود، به مشکل نخوردم، غیر از کلاس فارسی! 

‌ در محیط خانه فارسی صحبت می‌کردید یا انگلیسی؟ 
با مادر و پدر و دانشجوها فارسی صحبت می‌کردیم، اما با دوستان و دانشجوهای هم‌کلاسی، انگلیسی صحبت می‌کردیم. واژه‌های سیاسی را خوب می‌توانستم بفهمم، ولی مثلا در محاوره یا اسامی و واژه‌های عامیانه به مشکل می‌خوردم. 

‌خاطراتی از زمانی که پدر با امام‌خمینی یا آیت‌الله طالقانی و مهندس بازرگان بودند، دارید؟ 
تقریبا. یادم هست که بعضی از جلسات هیئت دولت را با هلیکوپتر نزد آیت‌الله خمینی می‌رفتیم. چهار بار نزد آیت‌الله خمینی رفتیم. یک بار در ماجرای مأموریت زاهدان بود که خدمت ایشان رفتیم و یک بار هم در ماجرای واگذاری سرپرستی کیهان بود. 

‌به‌طور خصوصی هم با امام‌خمینی دیدار کردید؟ 
بله. اما همیشه یکی، دو نفر دیگر هم حضور داشتند. یک بار وزیر خارجه سوریه، عبدالحلیم خدام به تهران آمده بود که تا قم، محل اقامت آیت‌الله خمینی با هلیکوپتر رفتیم. در اتاق چهار نفر بودیم. به یاد دارم که آیت‌الله خمینی خیلی تند با ایشان صحبت کرد و گفت اگر شماها هر کدام یک لیوان آب ریخته بودید تا الان اسرائیل را آب برده بود. همگی روی پتوهایی که هر کدام برای یک نفر بود و روی زمین پهن شده بود، نشسته بودیم. به یاد دارم که یک بار حدودا ١٠ نفر در اتاق بودند. آیت‌الله خمینی روی مبل نشسته و بقیه روی زمین بودند. آقای بنی‌صدر که رسید رفت کنار ایشان روی صندلی نشست که برای همه شوک‌آور بود. من در چهره‌های دیگران می‌دیدم که انگار پیش خودشان می‌گفتند خیلی پررویی می‌خواهد که یک نفر برود و آنجا بنشیند! قبل از این که سرپرستی کیهان را به پدر من پیشنهاد بدهند، جریانی در دانشگاه اتفاق افتاده بود و منجر به زدوخورد شده بود. پدرم در ماجرای کیهان به آیت‌الله خمینی گفت که اگر بخواهم به کیهان بروم آنجا باید با بوروکراسی خیلی بزرگی دست‌وپنجه نرم کنم. خیلی‌ها کار نمی‌کنند و حقوق می‌گیرند، بنابراین باید تغییرات اساسی در کیهان انجام بدهم؛ اگر می‌خواهیم کیهان به‌عنوان یک مؤسسه مستقل روی پای خود بایستد. آیت‌الله خمینی نگران بودند و گفتند (این تغییرات) منجر به ماجرایی مثل دانشگاه نشود. یک بارهم عید نوروز سال ۵٨ بود که به دیدن آیت‌الله خمینی رفتیم. به خاطر دارم به هرکسی یک اسکناس دوتومانی به‌عنوان عیدی داد که تازه چاپ شده بود، همان روز هم به دیدن آیت‌الله شریعتمداری رفتیم که به هرکسی یک اسکناس درشت‌تر هزارریالی به‌عنوان عیدی داد. اما ارزش آن دوتومانی خیلی برای من بیشتر بود چراکه در ذهن خودم آن را از کسی که انقلابی و خلقی است، گرفته بودم و عدد آن از این منظر برای من سمبولیک بود. 

‌ زمان تسخیر سفارت آمریکا شما ایران بودید؟ 
بله. تهران بودم، به یاد ندارم پدر در آن ماجرا به دیدار آیت‌الله خمینی رفته باشند. 

‌در مورد دولت موقت و مسئولیت پدر، چه احساسی داشتید؟ آیا خوشحال بودید از اینکه پدر مسئولیت گرفته است؟ 
خیر. از نظر ما وزارت یک تلاش تازه بود. این‌طور نبود که قبلا دراین‌باره فکر کرده یا پیش‌بینی کرده باشیم که روزی پدر وزیر شود و بعد خوشحال شویم! هیچ‌وقت این‌طور نبود. 

‌ زمانی که ایران بودید رفت‌وآمدهای شما با مسئولان چقدر بود؟ 
یک‌بار با هیئت دولت به قم رفتیم؛ جلسه‌ای بود که در آن بحث بر سر قانون اساسی بود. دو موضوع در آنجا بحث شده بود که یکی از موضوعات بحث بر سر حق رأی زنان بود. چند نفر از آقایان هم در جلسه بودند، اسامی آنها را درست به یاد ندارم ولی مثلا یکی از آنها گفته بود من که تمام عمرم در کارهای اجتماعی و سیاسی بوده، یک رأی داشته باشم و همسر من که تمام عمرش را در آشپزخانه سپری کرده، یک رأی داشته باشد، اصلا این عدالت است؟!  

‌ نقطه عطف زندگی دکتر یزدی بحث تسخیز سفارت آمریکاست. شما ایران بودید. می‌خواهیم بدانیم به یاد دارید چه اتفاقی افتاد و با پدر راجع‌به آن صحبت کردید و نظر دکتر راجع‌به این اتفاق چه بود؟ 
من بهترین فردی نیستم که بخواهم در این مورد پاسخ‌گو باشم، چون با دیگران بیشتر دراین‌باره بحث داشته است. در رابطه با مسئله تسخیر سفارت آمریکا تا جایی که به یاد دارم، این است که در یک مصاحبه، برای برون‌رفت از این مسئله راه‌حل پیشنهاد داد. گفتم که آدم پرکتیکالی بود. اتفاقا همان مصاحبه برایش هزینه داشت. بعدها که می‌خواست به آمریکا بیاید، وقتی به کنسولگری آمریکا در آنکارا گفتم چرا به ایشان ویزا نمی‌دهند، گفتند سندی از پدرت داریم که گفته باید گروگان‌ها را محاکمه کنیم. من یادم آمد که پدر برای حل این مسئله پیشنهاد کرده بود جلسه محاکمه‌ای ترتیب دهند و آنها را به جرم جاسوسی محکوم کنند و بعد هم آیت‌الله خمینی همه را عفو کند و از ایران بیرون کند. 

‌رفت‌وآمدتان بین ایران و آمریکا چطور بود؟ 
من سعی می‌کردم هر تابستان به ایران سفر کنم؛ اما بعضی وقت‌ها هم پیش می‌آمد که دو سال یک بار سفر می‌کردم. سال ٨٨، قرار بود طبق روال تابستان همان سال به کشور برگردم که پدر گفتند صبر کن، بعد از انتخابات فضا مقداری آرام‌تر می‌شود که نشد و این جریان هشت سال به طول انجامید. 

‌از چه زمانی دکتر یزدی ممنوع‌الخروج شد؟ 
تاریخ آن را درست به یاد ندارم. وقتی پدر بار اول به سرطان مبتلا شد، از آنجا که فکر می‌کردیم برای درمان او نیاز به رفت‌وآمد پیدا می‌کنیم، اقدام کردم و برای او گرین‌کارت گرفتم. پدر یک بار با گرین‌کارت به آمریکا آمد؛ اما زمانی که به ایران برگشت تا هفت سال نمی‌توانست از ایران خارج شود؛ به‌این‌ترتیب گرین‌کارت نیز باطل شد. ما دوباره مجبور شدیم برای ویزا اقدام کنیم که این‌بار با سختی زیادی مواجه شدیم. ژانویه، پدر را همراه خلیل به استانبول بردیم تا بتوانیم ویزای پزشکی بگیریم. وقتی با بابا برای مصاحبه رفتیم، مصاحبه‌کننده پرسید دکتر یزدی چرا می‌خواهی به آمریکا بروی؟ بابا گفت من نمی‌خواهم به آمریکا بروم، گفت من خسته‌ام و روی مبل دراز کشید. به من گفت یوسف خودت هرچه می‌خواهی بگو. من گفتم پدر خسته است؛ ولی واقعا قصد سفر دارد. موضوع گرفتن ویزا تا زمان روی‌کارآمدن ترامپ یعنی ٢٠ ژانویه به طول انجامید و بعد ما مسیر دیگر و بهتری را برای درمان ایشان دنبال کردیم. 

‌این چند ماه را که خارج از کشور بودند، راجع به موضوعات سیاسی صحبت می‌کردند؟ 
خیر. در این موارد صحبتی نمی‌کردند. فقط وقتی آیه قران می‌خواندیم، درباره مفهوم آیه با هم صحبت می‌کردیم. 

‌ نسبت به اتهاماتی که درباره اعدام‌ها به دکتر یزدی چه در گذشته و چه بعد از فوت ایشان می‌زدند، شما چه احساسی داشتید؟ 
چند بار پیش آمد. یک موردی که در ذهنم است، اوایل انقلاب بود و به شمال رفتیم. با پدر مشغول قدم‌زدن بودیم، یک خانم با دوچرخه از مقابل ما عبور کرد. پدر را نگاه کرد. بعد جلو آمد و گفت من از تو متنفرم. تو برادر نازنین من را کشتی. پدر پرسید ببخشید خانم شما که هستید؟ که آن خانم تعریف کرد برادر من یکی از رؤسای ساواک بود و اول انقلاب اعدام شد. تو او را اعدام کردی. یک نیمکت آنجا بود. پدر روی آن نشست و حدود یک ساعت با این خانم با آرامش صحبت کرد. او در ابتدا ناسزا می‌گفت، بعد از یک ساعت خانم با آرامش رفت. پدرم تمام جریان کشته‌شدن برادرش را توضیح داد. بالاخره یک نفر داغدار بود و درست نبود به جای پاسخ بدتر به او حمله شود. من این احساس را نسبت به این افراد دارم. بالاخره اگر در ساواک بودند و کار اشتباهی انجام داده بودند، باید به طور قانونی با آنها برخورد می‌شد. افرادی اندک این تبلیغات را قبول و ظلمی به پدر کردند. واقعیت این موضوعات مشخص است. در خاطرات خلخالی هم آمده که پدر با روند دادگاه‌ها مخالف بوده است. 

‌چند ماه آخر عمر پدر چگونه گذشت؟ 
دوره شیرینی بود. واقعا نعمت الهی بود. انگار همه چیز از قبل حساب‌شده بود. منزل خواهرم کنار دریا بود. ویلای همسایه آنها هم خالی شد و ما توانستیم آنجا را برای تابستان کرایه کنیم و همه خانواده دور هم جمع بشویم. هوا خوب و تمیز بود. سوار قایق با هم به این طرف و آن طرف می‌رفتیم. با پدر شب‌ها کنار دریا می‌نشستیم، گپ می‌زدیم و چای می‌خوردیم. پدر البته بابت ناراحتی‌اش جراحی شده بود و ما فکر می‌کردیم جراحی با موفقیت مسئله سرطان را حل کرده. 

‌‌سرطان چه بود؟ 
سرطان پانکراس بود؛ ولی بعد غده دیگر سرطانی در کبد رشد کرد؛ بااین‌حال درد زیادی از این مسئله داشتند و ماه آخر هر روز باید داروی مسکن می‌خورد که متأسفانه بدتر و بدتر می‌شد. 

‌بیهوش می‌شدند؟ 
بیهوش نه؛ ولی داروی مسکن استفاده می‌کرد. در طول روز، فقط نیم یا یک ساعت، دکتر یزدی قبلی بود. بقیه روز با مسائل پزشکی مواجه بود؛ ولی در آن مدت کوتاه، لحظات لذت‌بخشی داشتیم. نوه‌ها و نتیجه‌هایش را می‌توانست ببیند؛ اما این اواخر دیگر توانایی قدم‌زدن نداشت و بیشتر از ١٠ قدم نمی‌توانست راه برود. بلیت خریده بودیم که برگردیم. البته می‌خواستیم بازگشت را به آخر اکتبر یعنی سه هفته دیگر موکول کنیم؛ اما مادر اصرار می‌کرد که زودتر بازگردیم. بلیت را برای چنین روزی (تلاقی با هفتمین روز درگذشت دکتر یزدی) رزرو کرده بودیم. 

‌تمام زمانی که ترکیه بودید، منتظر ویزا بودید؟ 
خیر. از ویزا صرف‌نظر کرده بودیم. با توجه به مصوبه ترامپ، دنبال ماجرای ویزا را نگرفتیم؛ چون پدر هم اصلا مایل نبود. از طرفی هر کاری را که لازم بود، انجام داده بودیم. بابا روزهای آخر درد زیادی داشت و با خواندن قران آرام می‌شد. 

‌شما برای ایشان می‌خواندید؟ 
خیر. با هم می‌خواندیم. گاهی اوقات دست همدیگر را می‌گرفتیم، گاهی اوقات از درد می‌لرزید و وقتی دستش را می‌گرفتیم، به او آرامش می‌داد. 

‌چه سوره‌ای می‌خواندید؟ 
هرچه که برای ما آشنا بود. سوره «الم نشرح» را خیلی دوست داشتند. یک بار، مشغول قرائت سوره یوسف بودیم، رسیدیم به آیه« فصبر جمیل و الله المستعان و علی ما تصفون» که از زبان حضرت یعقوب است. من آیه را می‌خواندم و پدر مرتب آن را تکرار می‌کرد «فصبر جمیل» انگار سر آن آیه گیر کرده بود و مرتب با خود این آیه را تکرار می‌کرد. یک‌بار در بیمارستان بودیم و پرسیدم تا چه حدی می‌خواهیم این روش‌های پزشکی را امتحان کنیم و کی انسان باید رها کند. (فایل صوتی دکتر یزدی را پخش می‌کند) این صدا مربوط به دو روز قبل از فوت ایشان است که می‌گوید این چیزی که الان دارم امانت الهی است و مال خودم نیست. حرفی که پدر می‌زد خیلی جالب بود؛ یعنی ما همه وظیفه داریم که امانتداری کنیم و این برای ما حجت بود؛ یعنی تا آنجایی که راه دارد باید از جان مراقبت کرد. 

‌یک تصویر دیدم در بیمارستان که دکتر ایستاده به نماز هستند، این مربوط به همین اواخر است؟ آیا تا این اواخر می‌توانستند واجبات خود را انجام دهند؟ 
به‌سختی می‌توانست. قرار شد به نوبت آنچه را از واجبات پدر از دست رفته، به‌جای پدر انجام دهیم، ولی این اواخر برایش خیلی سخت بود. آن شب که حال پدر بد شد، ما فورا به اورژانس زنگ زدیم. پدر را با آمبولانس به بیمارستان بردند. یک پزشک متخصص قلب ایرانی هم با تلفن، دستورات لازم را داد. ابتدا اجازه ندادند که ما وارد اتاق شویم. اصرار کردیم و گفتیم که خواهرم پزشک است تا بالاخره رضایت دادند. پزشکان مشغول انجام عملیات احیا بودند. من بالای سر پدر ایستادم و برایش قرآن می‌خواندم تا آرامش داشته باشد. در نهایت گفتند ما هر کاری که می‌توانستیم انجام دادیم، پدر رفت. پتویی آنجا بود. مانند کفن به ایشان بستیم. یک نفر را به‌سختی پیدا کردم که بگوید قبله کدام طرف است. تخت را رو به قبله گذاشتیم. من و یحیی- پسر خواهرم – شروع کردیم به قرآن‌خواندن. بقیه اعضای خانواده آمدند. خیلی دردناک بود. فردای روزی که پدر فوت کرد، کنسولگری ایران و سفیر ایران؛ یعنی آقای طاهریان، چندبار تماس گرفتند و خیلی کمک کردند که مدارک لازم آماده شود. من به این منظور به استانبول رفتم و خلیل هم به ما ملحق شد و تا عصر برگشتیم ازمیر. مسجدی را در ازمیر پیدا کردیم به نام مسجد اهل‌البیت، این مسجد یک امام داشت به نام آقای شباهت که به معنای واقعی کلمه روحانی بود. ٣٠ سال در قم درس خوانده بود. به عربی، فارسی، ترکی و کمی هم انگلیسی مسلط بود. پیکر پدر را به مسجد منتقل کردیم. قبلا از اینکه به ترکیه بروم نگران بودم که چون ترکیه کشور لائیکی است، اگر پدر از دنیا برود من چه‌کار باید بکنم. در این فاصله توضیح‌المسائل آیت‌الله سیستانی را خواندم و همه را نوشتم.

حتی به مهندس عبدالعلی بازرگان زنگ زدم و از ایشان پرسیدم چه کارهایی واجب است و چه کارهایی واجب نیست. ایشان نیز تازه خواهرشان از دنیا رفته بود و به‌خوبی من را راهنمایی کرد. ذهن خودم را آماده کرده بودم. در این افکار بودم که آن مسجد پیدا شد و همه امکانات لازم را داشتند. من و برادرم با راهنمایی این معمم با دو نفر که معلوم بود در مسجد این کار را خیلی انجام داده‌اند به همان ترتیب سنت شیعی، دکتر را غسل کردیم. از آنجایی که خیلی نگران این مسئله بودم، بعضی‌وقت‌ها آن روحانی می‌گفت یک بخشی را دوباره انجام دهید تا همه‌چیز با دقت تمام انجام شد. بعد کفن را آوردند که کفن ساده و مرتبی بود. یحیی، پسر خواهرم، پشت در ایستاده بود و قرآن می‌خواند. بعد مادر آمدند و آخرین خداحافظی را انجام دادند. سپس پیکر پدر را در تابوت گذاشتیم و به حیاط مسجد بردیم. امام مسجد، جناب آقای شباهت، از برادرم، خلیل که بزرگ‌تر است اجازه گرفت که نماز میت را بخواند. ما به‌صف ایستادیم. اهالی مسجد هم آمدند و نماز را خواندیم. 

‌یعنی دو نماز میت برای ایشان خوانده شد؛ یکی در ترکیه و یکی در اینجا؟ 
بله و آن نماز خیلی شیرین بود. بعد به زبان ترکی به مادرم دلداری داد. سپس تابوت را در سردخانه مسجد گذاشتیم تا فردای آن روز پیکر را با هواپیما به استانبول منتقل کنیم. صبح که رفتیم تابوت پدر را در ماشین شهرداری بگذاریم و به ایرلاین ترکیه برسانیم، آقای شباهت ما را در حیاط دید و گفت چون شب اول بود، من شب پشت درِ سردخانه ایستادم و برای او نماز و دعا خواندم. از این پس برای من واجب است هروقت که به ترکیه رفتم به دیدار آن روحانی هم بروم. در آن روز پر از غم، آن امام و اهالی آن مسجد مثل فرشته نجات بودند. این افراد که فرشته‌وار به کمک ما در ترکیه و ایران آمدند. ما برای همیشه از آنها و خدا سپاسگزار هستیم. 

‌هواپیمایی ماهان هم با شما همکاری کرد؟ 
بله. مسئول ماهان نیز آمد. با هم؛ با یحیی و خلیل تابوت را گرفتیم و به کامیون منتقل کردیم. در هر قدمش هم لا اله الا الله می‌گفتند. می‌خواهم بگویم تابوت ١٠ بار به این شکل تشییع شد تا به بهشت زهرا(س) و خاک پاک وطن برسد. 

‌می‌توانید در یک جمله دکتر یزدی را در مقام پدر تعریف کنید؟ 
پدرم از امانت الهی که خداوند به او داد به‌خوبی استفاده و امانتداری کرد. هر دهه عمرش به اندازه یک عمر آدم معمولی زندگی کرد. روحش در کنار هم‌رزمانش و همه انسان‌هایی که برای پیشرفت بشریت فداکاری کردند، شاد باشد.

منبع: بهارنیوز

توسلی در یادداشتی نسبت به آن چه «مطالب خلاف واقع» نامیده، توضیحاتی ارایه کرده است که در ادامه می‌آید: آقای مهندس مهدی چمران در یک مصاحبه تفصیلی با خبرنگار روزنامه اعتماد که روز یکشنبه ١٩ شهریور منتشر شد و خبرگزاری ایسنا هم کار کرد، ضمن اشاره به سوابق بنده با شهید دکتر مصطفی چمران مطالبی را خلاف واقع مطرح کرده‌اند که ضرورتا توضیحات زیر برای انتشار در روزنامه اعتماد و خبرگزاری ایسنا و آگاهی عموم ارایه می‌شود:

١- مواضع نهضت آزادی ایران در خصوص جنگ تحمیلی کاملا شفاف و در اسناد نهضت قابل دسترسی است. نهضت آزادی در مرحله تجاوز عراق به خاک ایران، دفاع از تمامیت ارضی ایران را قانونی، مشروع و وظیفه همگانی می‌دانسته و خود نیز در سطوح مختلف به این وظیفه عمل کرده است. حضور دکتر چمران در جبهه جنگ و تاسیس ستاد جنگ‌های نامنظم بخشی از این مشارکت بوده است. نقل این مطلب که «یک بار یکی از دوستان نهضت آزادی پیش من آمد و گفت قرار نبود دکتر چمران به جنگ برود، گفتم چه کسی چنین قراری را گذاشته بود؟ گفت ما در نهضت این قرار را گذاشتیم.» این گزارش خلاف واقع و کذب محض است.

٢- بعد از پذیرش استعفای بنده از مدیریت شهر تهران در بهمن ماه ١٣۵٩ برای بازدید از جبهه‌های جنگ و دیدار با شهید دکتر چمران سفری به خوزستان داشتم. اتفاقا در این سفر آقای دکتر کمال خرازی نیز همراه بودند و در تمام جلسات خصوصی که با دکتر چمران داشتیم و بیان دردِ دل‌های او کاملا در جریان هستند. ایشان در این مصاحبه گفته‌اند: «یک بار هم یکی دیگر که معروف هم هست آمد پیش دکتر که چرا داری می‌جنگی و اینها. دکتر تا او را دید فرستادش گفت برو کوه‌های ‌الله اکبر را ببین. نمی‌خواهم نامش را بیاورم. ایشان حتی مصر هم همراه دکتر بود. وقتی از کوه‌های ‌الله اکبر برگشت کاملا عوض شده بود و می‌گفت من هم می‌خواهم در اهواز بمانم و بجنگم. او هم از اعضای نهضت بود؟ بله، هنوز هم هست. اسم آوردن مشکلی ندارد که! مهندس توسلی همان کس که نخستین شهردار تهران شد.»

از آقای مهندس چمران باید سپاسگزاری کنم که سوابق تاریخی را – اگر چه ناقص – بازگو کرده‌اند اما بخشی از گزارش ایشان خلاف واقع است و قسمت‌های اصلی رویدادهای این سفر را ظاهرا فراموش کرده‌اند! قطعا آقای مهندس چمران اطلاع دارند که ما بلافاصله بعد از آغاز جنگ، از مهر ماه سال ١٣۵٩ در شهرداری تهران تمام شوراهای محلات شهر تهران و امکانات مردمی شهرداری تهران را برای پشتیبانی جبهه‌های جنگ بسیج کرده بودیم. با چنین سابقه‌ای و مواضع شفاف نهضت آزادی در خصوص ضرورت جنگ دفاعی تا پیروزی خرمشهر و روابط برادرانه و صمیمی فیمابین آیا نقل این مطلب از سوی بنده به دوست و همفکر دیرین خود شهید دکتر چمران «چرا داری می‌جنگی؟» چه جایگاهی جز معرفی ذهنیت و شخصیت گوینده می‌تواند داشته باشد!

٣- بخشی از خاطرات قابل انتشار بنده در این سفر قبلا منتشر شده است و نیازی نیست در اینجا تکرار شود. لازم می‌بینم در این فرصت به آقای مهندس مهدی چمران مشفقانه توصیه ‌کنم اینک که ظاهرا دیگر مسئولیتی ندارند و ملاحظات گذشته برای‌شان موضوعیتی ندارد، نسبت به اصلاح روش گذشته خود و معرفی چهره واقعی برادر بزرگوارشان شهید دکتر مصطفی چمران و مصائب ایشان در آن ایام اقدام کنند. بدیهی است این دوگانگی معرفی سوابق دکتر چمران دیر یا زود، بیش از گذشته، برملا خواهد شد، زیرا با توجه به شفافیت اسناد و مدارک سوابق زندگی دکتر چمران، از جمله کتاب زندگینامه دکتر مصطفی چمران که به همت زنده‌یاد دکتر ابراهیم یزدی یار دیرین ایشان تدوین و به دفعات چاپ شده است، جایی برای تحریف سوابق زندگی ایشان باقی نگذاشته است.»

منبع: بهارنیوز

 سرور مکرم حضرت مولوی عبدالحمید ادام‌الله ظله‌العالی
 با سلام و تحیات، در واکنش به سرخوردگی از برآورده نشدن انتظارات اهل سنت از دولت آقای دکتر روحانی، در مصاحبه‌تان با روزنامه شهروند(۲۲شهریور) فرموده‌اید که «ممکن است در انتخابات آینده از اصولگرایان حمایت کنید.» جناب مولوی بزرگوار، دلسردی شما از غیبت زنان، اهل سنت و کردها در دولت جدید(علیرغم نقش ارزنده هر سه گروه در پیروزی جناب روحانی) قابل‌درک است. امیدوارم دولت دوازدهم موفق شود کف انتظارات هم‌میهنان اهل سنت را ظرف چهار سال آینده برآورده سازد تا امکان حمایت احتمالی آنان از اصولگرایان منتفی شود؛ اما اگر این‌گونه نشد، پیشنهادتان جای تأمل بسیار دارد.
 
فی‌الواقع و با پوزش از محضرتان، راه‌حل پیشنهادی‌تان مصداق «از چاله به چاه» است. نیازی نیست توجه جنابعالی را به کارنامه منفی اصولگرایان در تحقق اهداف و آرمان‌های دمکراتیک و آزادی‌خواهانه ظرف چهار دهه گذشته جلب نمایم. هشت سال عملکرد آنان در دوران جناب آقای دکتر احمدی‌نژاد گواه روشنی است بر امتناع آن‌ها از دموکراسی. قبول دارم در دوران آقای روحانی شاهد برداشته شدن گام‌های بلندی درزمینهٔ رفع تبعیض در قبال زنان، اهل سنت و کردها نبودیم؛ اما تصدیق می‌فرمایید که دست‌کم بدتر هم نشد؛ اما آیا جنابعالی می‌توانید منکر شوید که در ۸سال حاکمیت اصولگرایان در دوران آقای احمدی‌نژاد دموکراسی در ایران به قهقرا نرفت؟ کافی است نگاهی به نهادهایی که در انحصار اصولگرایان است بیندازیم تا متوجه میزان پایبندی آنان به آزادی و حقوق شهروندی بشویم.
 
جناب مولوی عبدالحمید آزاده، بیش از یک‌صد سال است که اجداد ما برای حاکمیت قانون، محدودیت قدرت حکومت به قانون، آزادی عقیده و اندیشه، آزادی مطبوعات و انتخابات آزاد مبارزه کرده‌اند. حضرت‌عالی چند بار این مفاهیم را که اساس و بنیان انقلاب اسلامی بودند را از زبان اصولگرایان شنیده‌اید؟ و در عوض چند بار ضرورت مبارزه با آمریکا، محو اسراییل و صدور انقلاب را از آن‌ها شنیده‌اید؟ مطالبات زنان، اهل سنت، کردها و سایر اقلیت‌ها درگرو تحقق دموکراسی و پیشرفت آن است. اگر جناب روحانی در مسیر پیشرفت دموکراسی تعلل می‌ورزند، چاره کار جایگزین نمودن ایشان با اصولگرایان و درنتیجه بیرون آمدن از چاله و فروافتادن در چاه نیست بلکه وادار ساختن ایشان در رفتن به سمت دموکراسی است.
 

منبع: بهارنیوز

پس از درگذشت ابراهیم یزدی، اعضای نهضت آزادی محمد توسلی را به دبیرکلی این تشکل سیاسی انتخاب کردند. در بخشی از اطلاعیه‌ای که از سوی هاشم صباغیان نائب رییس شورای مرکزی نهضت آزادی ایران منتشر شده آمده است: «شورای مرکزی نهضت آزادی ایران»، با توجه به وخامت حال ابراهیم یزدی و شرایط خاص با نظر و حضور ایشان در جلسه مورخ ۱۳۹۶/۲/۱۴ ، طی مصوبه‌ای به اجماع، جناب آقای مهندس محمد توسلی از اعضای دیرین  نهضت آزادی ایران و از مدیران بعد از انقلاب را با توجه به سوابق و توانایی‌هایشان، به عنوان «دبیرکل نهضت آزادی ایران» برگزید تا پس از عمر طبیعی دبیرکل فقید، این مسئولیت را برعهده گیرند. امید است که در این دوران، همچون گذشته در راه اهداف متعالی بنیانگذاران نهضت آزادی ایران، پایداری و به وظائف دینی و ملی خود عمل کنیم.

منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا، به نقل از آناتولی، رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه در گفت‌وگو با یک شبکه تلویزیونی ترکیه‌ای گفت: موضع ایران در رابطه با ضرورت حفظ وحدت و یکپارچگی عراق مشابه موضع ترکیه است. وی در رابطه با اجرای عملیات نظامی با ایران علیه گروهک (پ. ک. ک) گفت: ایرانیان گام های مثبتی در این راستا برداشته‌اند و این عملیات ممکن است در کوه‌های قندیل (شمال عراق) و یا جای دیگری باشد و دو کشور در حال بحث و بررسی این موضوع هستند. اردوغان در ادامه گفت: قرار است ۴ اکتبر برای شرکت در یک نشست استراتژیک دو جانبه به تهران سفر کنم و در آن سفر در مورد مسائل مربوط به عملیات احتمالی مشترک علیه گروهک ( پ . ک . ک ) با مسئولان ایرانی گفت‌وگو خواهم کرد. رئیس جمهور ترکیه خاطرنشان کرد: خلوصی آکار، رئیس ستاد نیروهای مسلح ترکیه قبل از من به تهران سفر  و با همتایان خود گفت‌وگو خواهد کرد.

منبع: بهارنیوز

 نادر فتوره‌چی 

۱- کسی می‌داند معنای این «حرکات» چیست؟ کسی می‌داند چرا نماینده مجلس شورای «اسلامی» باید «جشن فالوئر اینستاگرام» برگزار کند؟ اصلا ایشان می‌داند «نماینده مردم» یعنی چه؟ توجیه هست که فرق‌اش با «آرایشگر» و «مزون‌دار» و «برگزار کننده مراسم عقد و عروسی» که از طریق ایسنتاگرام جلب مشتری می‌کنند، چیست؟

* دقیقا می‌خواهم بدانم خوشحالی «برادر متعهد»مان، جناب آقای «غلامعلی جعفرزاده ایمن آبادی» از داشتن «۱۸۴۰۰» یا به نوشته روی کیک‌شان «۱۸٫۴k» فالوئر اینستاگرام بابت چیست؟

* ایشان نماینده مجلس شده‌اند که «فالوئر اینستاگرام» جمع کنند؟ آنهم «۱۸٫۴k»؟ که چه بشود؟ که با آن چه کار کنند؟ که مثلا «لایک خور»شان بالا برود؟ گیریم برود، بعدش چه می‌شود؟

* دنبال «تریبون» هستند؟ پس تریبون مجلس چیست؟ آنجا فقط جای یک ربع آیه خواندن و تکبیر گفتن و برای این و آن آرزوی طول عمر کردن و «با بیتی از باباطاهر» نطق را به پایان بردن است؟ ایشان اگر می‌خواهند «سلبریتی اینِستا» باشند، چرا مردم را سرکار گذاشته‌اند؟بروند با یکی از همین شرکت‌هایی که برای هنرپیشه‌ها و فوتبالیست‌ها و .. از فیلیپین و هند و پاکستان «بسته فالوئر» می‌خرند، مذاکره کنند. بروند «مزون عروس» بزنند، «زیورآلات دست‌ساز» بفروشند یا «عکس ماشین مسابقه» و «عکس‌های لو رفته» بگذارند. کرسی نمایندگی مردم را چرا اشغال کرده‌اند؟

۲- چندی پیش، انتشار عکس‌هایی از «گودبای پمپرز» که طی آن یک خانواده نوکیسۀ عشق «مبل استیل طلایی»، در و دیوار را با عکس برگردان‌ها و عروسک ابری‌های شبیه مدفوع تزئین کرده بودند و نوشته بودند «خواستیم خوشحالیمون بخاطر از پوشک گرفتن آیتا جان رو با شما شریک بشیم»، موجی از حیرت و تاسف را بابت عمق انحطاط و ضریب باورنکردنی نفوذ ابتذال در جامعه، در بسیاری برانگیخت.

* وای برما که یک هفته بعد از آن عکس‌ها، تنها پاسخی که به سوال «پس خروجی اینهمه تولید فرهنگی فاخر در سینما و سریال و تئاتر و نشریات رنگارنگ و …، چرا چیزی جز برگزاری مدفوع پارتی بر روی مبل استیل طلایی نبوده است» این بود: «جشن دوسالگی اینستاگرام»ِ نماینده مجلس!

۳- آیا کسی می‌تواند نام سه طرح ارائه شده و نه حتی تصویب شده در «مجلس امید» که هدف از آن «بهبود وضعیت محرومان سیاسی و اقتصادی»، «کاهش فقر و اختلاف بی‌سابقه طبقاتی» و «افزایش آزادی‌های مدنی و سیاسی» باشد را نام ببرد؟

* اجازه دهید اینطور بپرسم: شما چه تصویری از «مجلس امید» در ذهن دارید؟ تصاویری که در ذهن من مانده اینهاست: نطق «دختر صفدر» درباره سهم خودش، پدر و همسرش از «سفره انقلاب» ثبت نام شجاعانه رئیس فراکسیون امید در لیست ناطقان میان دستور. دفاع «پدرِ پسرِ ژن خوب» از «پسرِ پدرِ ژن خوب» پشتک وارو و زدنِ فن «آفتاب‌مهتاب» برای گرفتن «عکس سلفی» با یک مقام غربی. دفاع نایب رئیس «آقازاده» از «استعداد آقازادگان» و گل سرسبدشان: «جشن فالوئر» غلامعلی جان. وای بر ما/ وای بر شما

منبع: بهارنیوز

در طول این چند سال به مراکز کنترل فرماندهی آمریکایی ­نفوذ کرده ایم و آنجا حضور داشته ایم­ .

منبع: عصرایران

عضو تشخیص مصلحت نظام گفت: آقای احمدی‌نژاد یک رایانه‌ای است که ما نرم‌افزارش را نداریم و نمی‌توان پیش‌بینی کرد چه اتفاقی رخ می‌دهد.

به گزارش خبرگزاری تسنیم، مهمان این هفته برنامه «دست خط» غلامعلی حداد عادل عضو تشخیص مصلحت نظام، مشاور عالی رهبر معظم انقلاب و رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی بود.

مشروح گفت و گوی تلوزیونی غلامعلی حداد عادل را در ذیل می خوانید:

سوال: در این یکی دو سال، قدری در فضای سیاسی کشور حضورتان کمرنگ شده است.

حدادعادل: قدری مربوط به مجلس بود. بالاخره مجلس معرکه آراء سیاسی است. نبودن من در مجلس یک اثرش همین است که کمتر با خبرنگاران و رسانه‌ها مواجه می‌شوم. مجلس بود که قدری فضا را داغ می‌کرد. این یک جهت است.

سوال: قبول دارم، ولی آقای دکتر حداد یک شخصیتی است که هر زمان هر جایی برود خبرنگاران سمت ایشان می‌آیند. من خبر دارم دعوت‌هایی دارید که قبول نمی‌کنید. شاید دلیل دیگری داشته باشد.

حدادعادل: فکر می‌کنم که کمتر در قاب رسانه‌ها بودن به معنای کمتر کار کردن نیست.

سوال: قطعا چنین است.

حدادعادل: هیچ چیزی فرق نکرده و بر سر آن عهد و پیمانی که با امام و انقلاب داشتیم هستیم.

سوال: آن که مسلم است، ولی احساس می کنم تغییر روشی دادید؛ درسته؟

حدادعادل: خیر. این به طور طبیعی پیش آمده است.

سوال: در رابطه با انتخابات مجلس دهم خیلی در مورد فهرست اصولگرایان صحبت کردند و خیلی‌ها در این برنامه گفتند از زمانی که این فهرست بسته شد گفتیم که این فهرست برای شکست بسته شد. به عنوان یکی از کسانی که تاثیرگذار در تصمیم‌گیری‌ها بودید، چنین اعتقادی داشتید؟

حدادعادل: این عالم سیاست از یک جهاتی شبیه فوتبال است. کسانی که بازی‌ها را تحلیل می‌کنند قبل از مسابقه حرف‌های کلی می‌زنند و بعد که تیمی می‌بازد ۱۰۰ دلیل می‌اورند که من می‌دانستم چنین می‌شود. حالا اگر آن تیم ببرد می‌گویند من می‌دانستم این می‌برد. معلوم نیست کی راست می‌گوید… عالم سیاست هم اینطور است. ولیکن تلاش ما این بود تا جایی که امکان دارد اشتباه نکنیم. به هر حال این اتفاق رخ داده است.

سوال: خودتان فکر می‌کردید کلا فهرست اصولگرایان در مجلس رای نیاورد؟ چون بدبینانه‌ترین افراد هم فکر می‌کردند دو الی سه نفری از آن فهرست به مجلس بروند.

حدادعادل: خیر. ما این احتمال را به این صورت نمی‌دادیم.

سوال: مجلس دهمی که شکل گرفته است را چطور مجلسی می‌دانید؟ برخی ها می‌گویند اصلاح طلب است یا اصولگرا و اعتدالی، در تعریفش مانده اند!

حدادعادل: من تصور می‌کنم یک مجلسی است که هیچ جریانی از جریانات سیاسی حاکمیت مطلق ندارد. مجلسی است که دو الی سه جریان به یک شکلی با هم در توازن و تعادل هستند. از دو الی سه طرف به هم فشار می‌آورند ولی برآیند این فشارها هیچ جریانی حاکم نیست.

سوال: این به لحاظ سیاسی می‌تواند نقطه مطلوب باشد یا خیر؟

حدادعادل: بد هم نیست.

سوال: هیچ کسی قدرت مطلق را ندارد که تصمیمی را عملی کند.

حدادعادل: بله. بد هم نیست.

سوال: جلسات مجلس را پیگیری می‌کنید؟ مثلا جلسات رای اعتماد.

حدادعادل: بله.

سوال: چطور بود؟

حدادعادل: به نظر من کمتر از نوبت‌های قبل مسئله‌ساز بود و وزرای پیشنهادی کمتر حاشیه سازی کردند.

سوال: از انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم بگوئید که چطور دیدید و چه ویژگی‌هایی داشت؟

حدادعادل: انتخابات خیلی جدی بود. اصولا از بعد از انتخابات آقای هاشمی یعنی از ۷۶ به بعد، انتخابات ریاست جمهوری در ایران رقابتی شد. یعنی رقابت جدی شده است چون تا آن زمان همه می‌توانستند نتیجه را پیش‌بینی کنند. ولی از ۷۶ به بعد انتخابات ریاست جمهوری عرصه رقابت جدی شده است و هر چه زمان می‌گذرد جدی‌تر می‌شود.

سوال: و غیرقابل پیش‌بینی تر.

حدادعادل: بله. تا حدی. غیرقابل پیش‌بینی به این معنا است که هیچ کدام از دو طرف از پیروزی ناامید نیستند. در انتخابات امسال، دو جریان رقیب هم هر دو خیلی جدی وارد عرصه شدند و این به نظر من برای نظام ما در عرصه مردم‌سالاری دینی و برای انقلاب ما یک سرمایه است.

آقا فکر می‌کنم در دیدار عید فطر بود که خطاب به جوانان فرمودند شما قبل از انقلاب نبودید تا بدانید چه اتفاقی در کشور افتاده و انتخابات یعنی چه و این کشور از کجا به کجا رسیده است. این حرف بسیار مهم است. حالا ببینید این دستاورد بزرگی برای ما است. البته این جنبه‌های مثبت انتخابات ریاست جمهوری بود ولی ما معتقدیم که در انتخابات شاهد حرف‌های خوبی نبودیم؛ یعنی ساختارشکنی صورت گرفت و حرف‌هایی که قابل توجیه و دفاع نبود گفته شد و هیچ خوب نبود. امیدواریم جبران کنند.

سوال: چطور می‌توانند جبران کنند؟

حدادعادل: اولا آن حرف‌ها و شبیه آن حرف‌ها گفته نشود. بعد هم به وعده‌ها عمل شود و تلاش در این جهت باشد.

سوال: قبل از انتخابات جبهه‌ای به نام جمنا تشکیل شد. موافق تشکیل این جبهه بودید؟

حدادعادل: بله. من نائب رئیس جبهه مردمی هستم.

سوال: فکر می‌کنید اثر مثبت را گذاشت؟

حدادعادل: بله. بالاخره همین که ۱۶ میلیون رای در مقابل حدود ۲۴ میلیون رای تبلور یافت و این جدی شدن انتخابات، یک عاملش همین تشکیل جبهه مردمی بود.

سوال: برخی از دوستان همفکر شما انتقاداتی دارند که افرادی که از این جبهه برای نامزدی درآمدند، آن تنوع لازم را نداشتند یا اینکه می‌شد افرادی بیایند که رای‌آورتر باشند و جدیدتر باشند. این را قبول دارید؟

حدادعادل: به هر حال ما به یک شیوه کاملا مردمی عمل کردیم. اسم این جبهه، جبهه مردمی نیروهای انقلاب اسلامی است، ما طی دو گردهمایی بزرگ ملی که نزدیک به ۳ هزار نفر را از سراسر ایران دعوت کردیم، به ۵ نامزد نهایی رسیدیم. هر چه اتفاق افتاد، با رای این جماعتی بود که از سراسر ایران جمع شده بودند. ما خودمان در یک اتاق دربسته فردی را تعیین نکردیم که به جامعه معرفی کنیم.

سوال: فکر می کنید آینده جمنا چه خواهد شد؟

حدادعادل: این مسئله این روزهای ما است. این روزها در دستور کار است. روز اولی که این جبهه مردمی را تشکیل دادیم آن را فقط برای انتخابات ریاست جمهوری تشکیل ندادیم. حال که انتخابات تمام شده است ما داریم برای یک تلاش درازمدت‌تری برنامه‌ریزی می‌کنیم.

سوال: جدیدا جلسه گذاشتید؟

حدادعادل: جلسه مجمع عمومی نگذاشته ایم ولی مشورت‌های شورای مرکزی و هیات رئیسه مکرر و مفصل صورت گرفته و آمادگی پیدا شده تا با نگاه تازه‌ای فعالیت خود را ادامه دهیم.

سوال: ممکن است در ۱۴۰۰ هم دوباره با همین ترکیب وارد انتخابات شوید؟

حدادعادل: همین ترکیب یعنی چه؟

سوال: همین ترکیب که ۵ نفر انتخاب شدند و دو نفر به صحنه اصلی رفتند.

حدادعادل: نخیر. هر روزی حکم خودش را دارد. عالم سیاست، لحظه‌ای است.

سوال: هر سه مناظره را دیدید؟

حدادعادل: بله. با دقت.

سوال: چه حسی داشتید؟

حدادعادل: فکر می‌کنم جدی بود، ولی می توانست بهتر باشد. دلیل دارم. به نظر من مناظره‌ها بیش از حد شخصی شد.

سوال: به مسائل شخصی پرداخته شد؟

حدادعادل: بله. این باعث شد وقت تلف شود و روش‌ها نقد نشود.

سوال: چقدر مناظرات در نتیجه انتخابات موثر است؟

حدادعادل: حتما موثر بود، برای اینکه ما فردای بعد از هر مناظره تاثیر مناظره ها را در نظرسنجی‌ها می‌دیدیم. ولی کلا من یک یک انتقاد دارم به شیوه مناظره‌ها واینجا می گویم که شاید در دوره‌های بعد اعمال شود. انتقاد این است که مسائل کشور اینطور نیست که کسی بتواند با ۴-۳ دقیقه راه‌حل خود را بیان کند و کسی هم با ۳ دقیقه نقد کند و جواب بدهد.

بالاخره عقلا فکر می‌کنند و راه حل می‌دهند. مثلا فرض کنید مسئله محیط زیست و خانواده و بانک ها و مسائل مهم کشور، آیا معقول است کسی بتواند در ۴-۳ دقیقه بگوید راه‌حل چیست و از همه بخواهند طی سه دقیقه نقد کند.

سوال: شدنی نیست؟

حدادعادل: خیر. یک همایشی از صبح تا عصر درباره یک مسئله مثلا بهره بانکی برگزار می‌کنند، آخرش در جمع‌بندی می‌مانند. حالا یک ملتی نشسته است و مجری می‌گوید سه دقیقه شما تمام شد و ۱۰ ثانیه اضافه صحبت کردید و در نهایت از شما کسر می‌شود. مگر می‌شود اینگونه روی مسائل کشور صحبت کرد؟

سوال: ولی قبول کنید که تعداد هم زیاد است.

حدادعادل: به نظر من روش مناظرات باید عوض شود. حداقل درباره هر موضوعی یک نفر ده دقیقه الی یک ربع حرف بزند. اینهایی که حرف می‌زدند، نیمی از روی نوشته بود که قبلاً تهیه شده بود و در نهایت اشاره‌ای به موضوع می‌شد که من یاد انشای دبستان افتادم.

سوال: به نظر شما دولت یازدهم در طول این ۴ سال چه نقاط قوت و چه نقاط ضعفی داشت؟

حدادعادل: در مسئله اقتصاد، رکود، اشتغال و این مسائل مشکلات وجود دارد و این نقاط ضعف دولت بوده، اما خب همینکه دولت از تلاطم‌های شدید در بازار ارز و تورم و قیمت‌ها جلوگیری کرد، درست است که این به قیمت رکود هم به دست آمده، ولی آرامشی از این حیث وجود دارد که شیب‌های تند و افت‌وخیزهای لجام گسیخته کمتر بوده.

سوال: آقای دولت روحانی را در این مدت ۲ سال دیده اید؟

حدادعادل: منظم در شورای عالی انقلاب فرهنگی می‌بینیم؛ دو هفته یک بار جلسه تشکیل می‌شود. گاهی هم مجمع تشخیص مصلحت نظام می‌آیند. اینجا هم ایشان را می بینیم.

سوال: آدم نقدپذیری هستند؟

حدادعادل: لبخند که زیاد می‌زنند. (می‌خندد). نمی دانم حالا، وقتی هم که چیزی به ایشان می‌گوییم با خوشرویی…

سوال: تا حالا به ایشان نقد کرده اید؟

حدادعادل: بله. بالاخره ما با هم سلام و علیک داریم، از اول انقلاب یا قبل از انقلاب… با هم صحبت هم می‌کنیم. گاهی هم نظرم را به ایشان گفته ام.

سوال: چقدر نقدها را پذیرفتید؟

حدادعادل: رد نمی‌کنند، گوش می‌کنند.

سوال: فکر می‌کردید آقای احمدی‌نژاد برای ریاست جمهوری ثبت نام کنند؟

حدادعادل: من درباره آقای احمدی‌نژاد تعبیری دارم که آن پاسخ همه سوالات شما است. من می‌گویم آقای احمدی‌نژاد یک رایانه‌ای است که ما نرم‌افزارش را نداریم و نمی‌توان پیش‌بینی کرد چه اتفاقی رخ می‌دهد.

سوال: برخی ها بزرگترین اتهام اصولگرایان و طیف شما را در حمایت از دولت آقای احمدی‌نژاد می‌بینند. چنین اتهامی را قبول دارید؟

حدادعادل: قبول دارم که این اتهام را به ما می‌زنند، اما نمی‌پذیرم. بنده خطاب به کسانی که این ایراد را می‌گیرند حرفم این است که شما باید این تصمیم را در ظرف زمانی خود ارزیابی کنید. یعنی ببینید که انتخاب دیگر ما چه بوده است. اگر الان هم شرایط به سال ۸۴ یا ۸۸ بازگردد، ما همانطور تصمیم می‌گیریم. آن تصمیم در ان لحظه درست بوده است.

یعنی اتفاقاتی که بعد از تصمیمی رخ می‌دهد نباید در ارزیابی تصمیم موثر گرفت. شما در سال ۸۴ یک اطلاعاتی از شخصی به نام آقای دکتر محمود احمدی‌نژاد دارید و بر اساس اطلاعاتی که از جناح رقیب دارید و نامزدهای رقیب آن زمان تصمیمی می‌گیرید و اگر بعدا اتفاقی افتاده که این می‌تواند آن تصمیم را مخدوش کند، کسی که آن زمان این تصمیم را گرفته مقصر نیست. چون اینها بعد اتفاق افتاده است.

هر تصمیم سیاسی را باید در مختصات زمانی و مکانی خود ارزیابی کرد. عین این حرف در مورد سال ۸۸ هم درست است. درباره سال ۸۸ هم باید در شرایط سال ۸۸ بود و ارزیابی کرد.

سوال: وضعیت اقتصادی کشور چگونه است؟

حدادعادل: مشکلات زیاد است. به نظر من در مسائل اقتصادی چند عنوان مهم داریم که تیم اقتصادی دولت و همه دولت و دولت و مجلس و قوه قضائیه باید برای حل این مسائل دست به دست هم دهند. حرف خوبی آقای نهاوندیان اخیرا گفت در حاشیه همایش بانکداری اسلامی که هفته پیش برگزار شد.. ایشان حرفی زد که مضمونش این بود؛ وقتی شما می‌بینید یک صندوق و یک موسسه اعتباری به شما وعده یک سودی می‌دهد که بیش از سود متعارفی که در عالم اقتصاد قابل حصول است شما بدانید که حتما یک جای کار فاسد و لنگ است و یک جایی به بن‌بست می‌خورد.

حالا بانک‌ها چکار می‌کنند؟ بانک‌ها قول سودی را به سپرده گذار می‌دهند و بعد پول را از این می‌گیرند و با نرخ خیلی بالاتری وام می‌دهند. یعنی همین پول را به عده دیگر وام می‌دهند و طرف باید ۳۰ درصد به بانک بدهد تا بانک ۲۰ درصد به سپرده‌گذار بدهد. معنی این است که اگر وام‌گیرنده باید ۳۰ درصد به بانک بهره بدهد چند درصد باید سود کند تا ۳۰ درصد سود به بانک دهد. بعد همه در این می‌مانند و بانک‌ها هم برای تاخیر، دیرکرد می‌گیرند. در نهایت طرف ۶۰۰ میلیون وام گرفته و حالا ۴ میلیارد بدهکار است.

سوال: فکر می کنید برجام چقدر در فضای اقتصادی اثر گذاشت؟

حدادعادل: از دوستان دولت بپرسید که می‌گویند خیلی اثر گذاشت. از فعالان اقتصادی بپرسید که ما هم می پرسیم، می‌گویند تاحدودی اثر گذاشت. مثلا درباره بیمه‌ها، کشتی‌رانی، فروش نفت واقعیت‌هایی است که برجام داشت ولی بالاخره همه اینها در گرو مبادلات بانکی است. وقتی همه اعتراف می‌کنند مبادلات بانکی حل نشده است و آمریکا هم بدعهدی می‌کند و همانطور که ما نگران بودیم و می‌گفتیم دلواپس هستیم.

بنده از کسانی هستم که از روز اول گفتم من دلواپس هستم. اگر همه مخالفان سیاسی ما این دلواپسی را فحش کنند و به ما بدهند، باز بنده مُصر و معتقد هستم و استدلال دارم که آنهایی که می‌گفتند ما دلواپسیم حق داشتند. من به لحن کار ندارم. این که کسی توهین کرده و حرف تند زده است، اینها را دفاع نمی‌کنم ولی این که عده‌ای گفتند ما نگران هستیم و اسم نگرانی‌شان را هم دلواپسی گذاشتند، عده‌ای هم گفتند ما دل آرامیم. حالا دل آرام‌ها چه کسی حق داشت؟ امروز ببینید حق با دلواپسان بود یا دل آرام ها؟

سوال: حالا برخی اعتقاد دارند هر دو طرف مقصر بودند که فضا را آنقدر سیاسی کردند که دقتی که باید، نشد. خیلی کار سیاسی شد.

حدادعادل: من نمی‌خواهم تسویه حساب با کسی کنم، حالا به فرض که حق هم با ما باشد مملکت چه خواهد شد؟ نه ما که دلواپس بودیم الان نباید مسئله را مبدل به این کنیم که دیدید ما درست می‌گفتیم و از آب گل آلود ماهی بگیریم. الان باید همه دست به دست هم دهند در مقابل زیاده‌خواهی امریکا بایستیم.

سوال: این درست است، ولی تجربه‌ای از این برای اداره مجلس وجود دارد. خیلی ها به اداره مجلس در آن مقطع انتقاد دارند، مثلا برخی می‌گویند ۱۵ دقیقه‌ای تصویب شد ولی برخی می‌گویند تصمیمی که در سطح کلان نظام گرفته شد برای چه مجلس در آن ورود کند. این چه تجربه‌ای است که برای آینده ما باید نوشته شود؟

حدادعادل: من درباره رفتار دیگران الان قضاوت نمی‌کنم. مردم قضاوت کردند و می‌کنند، ولی اگر من می‌خواستم مجلس را اداره کنم اجازه می‌دادم مخالفان حرف خود را بگویند و موافقان هم حرف خود را بگویند و در مسئله‌ای به این درجه اهمیت، این سقوط آزاد و ظرف ۲۰ دقیقه سر و ته مطلب را هم آوردن، را درست نمی‌دانستم.

سوال: کتاب خاطرات فروغی را به اقای ظریف هدیه دادید؛

حدادعادل: بله. آن کتاب، کتاب مهمی است.

سوال: با چه هدفی بود؟

حدادعادل: نیتم این بود که ایشان ببیند ایران از کجا به کجا رسیده است. این ایرانی که آن قدر ضعیف بوده، حالا به برکت این انقلاب آمده و با انرژی هسته‌ای به دست دانشمندان خودش بدون تکیه بر دولت بیگانه در داخل کشور تولید شده است، حالا رقیب شش کشور درجه اول دنیا شده است و آنها می‌خواهند مسئله را حل کنند. خواستم این تجربه پیش چشم آقای ظریف باشد.

سوال: به شما چه گفتند؟

حدادعادل: آن روز که فرصت نشد، بعدش نمی‌دانم فرصت کرد آن کتاب را بخواند یا خیر. من هم قصد رسانه‌ای کرد این موضوع را نداشتم. من پاکت غیرشفاف را با خودم برده بودم و کتاب را داخل آن پاکت گذاشته بودم. من این را به آقای ظریف دادم و ایشان هم روی میز خود گذاشت. من روی صندلی خودم نشستم.

خبرنگاران حساس شدند. خبرنگار یکی از روزنامه‌ها دوربین را روی پاکت متمرکز کرده بود تا ببیند چه زمانی آقای ظریف این کتاب را باز می‌کند. در یک لحظه که این اتفاق افتاده بود، عکس را گرفتند و این خبر شد. این کتاب درست به همین دلیل ظرف یک ماه، سه بار تجدید چاپ شد.

سوال: عجب! کمتر چنین اتفاقی می‌افتد!

حدادعادل: بله؛ آن هم در این فضای خراب نشر.

سوال: آقای دکتر حداد چقدر حقوق می‌گیرند؟

حدادعادل: من حقوق استادی از دانشگاه تهران می‌گیرم. پارسال که همین سر و صدای حقوق‌های نجومی درآمد و از من پرسیدند، مثل اینکه ۸ میلیون ۱۰۰ هزار تومان گفتم.

سوال: این حقوق‌های نجومی چه شد؟ از آن طرف املاک نجومی را گفتند و بعدش هم معلوم نشد که چه شد!

حدادعادل: دولت قرار بود یک لایحه به مجلس بیاورد.

سوال: برای نظام هماهنگ؟

حدادعادل: برای سروسامان دادن به وضع حقوق‌ها. یک بار هم این موضوع به مجمع تشخیص مصلحت نظام آمد، معاون رئیس جمهور گفت که دولت قرار است لایحه بیاورد. تاکنون که نیاورده است و امیدواریم بعد از این بیاورد.

سوال: اگر شما جای رسانه‌ها بودید چطور پیگیری می‌کردید؟

حدادعادل: کلا فضای رسانه‌ای را خوب نمی‌بینم و بدتر از رسانه‌های مکتوب، فضای مجازی است.

سوال: البته کاری هم نمی‌توان کرد.

حدادعادل: به هر حال می‌توان ناله کرد و گفت. در این حد می‌توان حرف زد. تصور خود من این است که بگومگو و مچ‌گیری و حاشیه‌سازی و گیر دادن سر عکس و کلمه اصلا ما را از فکر کردن درباره مسائل اصلی کشور غافل کرده است.

من یک مثال ساده‌ای بزنم؛ شورای شهر تهران. ما از نظر نوع نگاه فکری، سیاسی با شورای شهر تهران متفاوت هستیم. البته دوستان ما هستند و تعدادی در مجلس ششم بودند و سلام و علیک داریم. حالا اینها سوار مترو شدند. لابد واگنی گرفته‌اند و اینها نشسته اند. این عکس را در فضای مجازی می‌گذارند و همه بحث می‌کنند که شما نشسته و مردم ایستادند. مردمی نیستید.

اگر عده‌ای در واگن کنار مردم ایستادند دلیل مردمی بودن نمی‌شود و کسانی هم که نشستند، دلیل غیرمردمی بودن آنها نیست. من می‌خواهم به جوانان و دوستان و کسانی که در فضای مجازی هستند و روی یک کلمه گیر می‌دهند و غوغا برپا می شود و اظهار نظر می‌شود، بگویم که دوستان عزیز شما سراغ مسائل اصلی و مهم کشور بروید. به جای اینکه به یک عکس یا کلمه گیر بدهید، بیایید روش‌ها و بینش ها و مبانی را جدی بگیرید.

سوال: حضرت آقا گفته‌اند فرهنگ همانند اکسیژنی است که ما در فضا تنفس می‌کنیم. الان وضعیت اکسیژن ما چگونه است؟

حدادعادل: یک چیزهایی هست که تا وقتی هست آدم حس نمی‌کند. ولی یک روزی که نباشد آدم می‌فهمد، هوا نیست. اگر خدای نکرده روزی از دست برود متوجه می‌شویم چه چیزی را از دست دادیم.

سوال: تا این اندازه که فضا را سیاه نمی‌بینید؟

حدادعادل: نه. ولی نگرانم حالا که دشمنان ما بیدار هستند ما نباید خوابمان ببرد.

سوال: چطور سند ۲۰۳۰ در شورای عالی انقلاب فرهنگی مصوب می‌شود در حالی که کسی به نام دکتر حداد داریم که برای ما بچه های زاده انقلاب، کتاب می‌نوشته است؟

حدادعادل: چه کسی گفته است این در شورای عالی انقلاب فرهنگی مصوب شده است؟

سوال: اعلام شده است تصویب شده است؟

حدادعادل: الان خبر نداشتیم. اصلا در شورای عالی انقلاب فرهنگی هیچگاه ….

سوال: یعنی اصلا گفته نشد؟

حدادعادل: بله. بنده که در جلسات شرکت می‌کنم تا وقتی که این در هیات دولت تصویب شد و تا اندکی قبل از اینکه آقا در ۱۷ اردیبهشت درباره این موضوع صحبت کنند، ما اصلا نمی‌دانستیم چنین موضوعی مطرح شده است. من از سال ۱۳۶۰ تا الان عضو شورای عالی آموزش و پرورش هستم. همین الان هم با حکم رئیس جمهور هستم.

من که عضو شورای عالی آموزش و پرورش هستم یک بار هم در این شورا مطرح نشد که یک چیزی به نام ۲۰۳۰ آمده است و بر اساس آن، سندی نوشته‌اند و دولت هم تصویب کرده و حرف‌هایی زده است.

سوال: چطور می‌شود؟ مگر نباید از این کانال بگذرد؟

حدادعادل: بالاخره این در دبیرخانه کمیسیون ملی یونسکو در ایران مطرح شده بود که در وزارتخانه ای دیگر غیر از وزارت آموزش و پرورش تدبیر می‌شد. از وزارت آموزش و پرورش نیامده بود به شورای عالی.

سوال: ۱۹ اردیبهشت ۱۳۲۴ به دنیا آمدید؟ ۷۲ ساله هستید.

حدادعادل: بله و قدری بیشتر.

سوال: چه سالی ازدواج کردید؟

حدادعادل: اردیبهشت ۱۳۵۰ ازدواج کردم.

سوال: ۲۶ ساله بودید.

حدادعادل: بله.

سوال: چطور با خانم دکتر آشنا شدید؟

حدادعادل: آشنا نبودیم. مادر ما خواستگاری رفت و به شیوه کاملا سنتی بود. هیچ دیداری در دانشگاه و دانشکده نبود. بعد صحبت کردیم و همان روال و روش سنتی و متعارف خودمان انجام شد.

سوال: برای خانم دکتر عاشقانه هم نوشته‌اید؟ یه بار در یکی از برنامه‌های تلویزیونی دیدم شعر گفته بودید برای ایشان

حدادعادل: بله. بالاخره من سفر رفتم و ایشان با من نبود. ۱۳۵۲ سفر یک ماهه‌ای به لندن و پاریس و رم رفتم. تقریبا یک روز در میان برای ایشان نامه می‌نوشتم.

سوال: ادم پرمشغله ای هستید؛ یعنی در خانه کم حضور دارید.

حدادعادل: بله.

سوال: اعتراضی نمی‌شود؟ چون خانم دکتر هم اهل فعالیت‌های اجتماعی هستند.

حدادعادل: بله. گاهی من به ایشان اعتراض می‌کنم چرا انقدر بیرون کار می‌کنید. گاهی ایشان اعتراض می‌کنند به من. با هم کنار آمدیم.

سوال: ۴ فرزند دارید. چند نوه دارید؟

حدادعادل: من ۹ نوه دارم.

سوال: با بچه ها بحث سیاسی می‌کنید؟

حدادعادل: بله. آنها از من سوال می‌کنند.

سوال: خط فکری نزدیک است؟

حدادعادل: الحمدالله یکی از نعمت‌هایی که خدا داده است این است که در خانواده چه از نظر اعتقادی و چه از نظر فکری، تعارضی بین ما وجود ندارد.

سوال: مدارس فرهنگ برای شما است؟ یعنی خانواده آقای دکتر حداد.

حدادعادل: اینکه می‌گویید “برای” ما، مالکیت را نشان نمی‌دهد. از من باید بپرسید این مدارس فرهنگ مال شماست؟ جواب من این است خیر. ما ۲۶ سال پیش یعنی مهرماه ۱۳۷۱ یک مدرسه پسرانه با ۳۵ دانش‌امور تاسیس کردیم که مخصوص رشته ادبیات و علوم انسانی بود.

سال بعد، یک مدرسه دخترانه با ۳۳ دانش‌آموز تاسیس کردیم. این دو مدرسه را در تهران داریم. دو دبیرستان دخترانه و پسرانه و دو دبستان در سال‌های اخیر به نام “فرهنگ” تاسیس کردیم که اینها هم هیچکدام ۶ کلاس کامل ندارد. پسرانه فکر کنم امسال کلاس پنجم پیدا می‌کند و دخترانه سوم یا دوم پیدا می‌کند.

در کل تهران همین است. همه این مدارس هم اجاره‌ای است و ما اجاره می‌دهیم. غیر از این مدارسی که در تهران داریم، یک مدرسه پسرانه و دخترانه دبستان و دبیرستان هم در یکی از محروم‌ترین مناطق کشور داریم که ۶۰۰-۵۰۰ دانش‌آموز دارد که دیناری از کسی شهریه نمی‌گیریم. اصلا مردم ندارند که بدهند.

سوال: شبانه روزی است؟

حدادعادل: بله. هزینه سنگینی هم دارد و ما از خیرین و مردم انقلابی و کسانی که غیرت دینی و ملی دارند، برای آن مناطق کمک می‌گیریم. مدرسه به نام فرهنگ زیاد است. آموزش و پرورش، تعدادی مدرسه برای رشته علوم انسانی تاسیس کرده و نام آن را فرهنگ گذاشته، اما هیچ کدام آنها به من تعلق ندارد.

این را از این جهت می‌گویم گاهی در فضای مجازی همین رقبای سیاسی ما یا عده ای که با اصل انقلاب و نظام مشکل دارند می‌گویند که آهای اینها کارتل آموزشی در ایران دارند. فکر می‌کنند من ۳۰۰ مدرسه در ایران دارم. نه؛ همه مدارس همین است.

سوال: شما هم یک چهره فرهنگی و هم چهره سیاسی هستید. به نظر شما فرهنگ ما چه جایگاهی در میان سیاسیون ما دارد؟ همه می‌گویند فرهنگ غریب افتاده است. قبول دارید؟

حدادعادل: من کمتر دیدم اولیای امور را که فرهنگ در عمل، دغدغه اصلی آنها باشد؛ دلیلش هم این است که هر وقت مشکل کسری بودجه پیش می‌آید اول بودجه فرهنگ را می‌زنند.

سوال: خودتان در راس مجلس بودید این حق را می‌دادید که این کار را بکنند؟

حدادعادل: به این صورت که الان هست، خیر. من فکر می‌کنم واقعا در حق اهل فرهنگ و دستگاه‌های فرهنگی جفا می‌شود که این عسرت همیشه سراغ آنها می‌آید. این به نظر من روا نیست. یعنی ما ضرر می‌کنیم. کم هستند اشخاصی که واقعا با عمق فرهنگ ایران اسلامی آشنا باشند و با ارکان هویت‌ساز فرهنگ ما انس داشته باشند و متوجه باشند زبان فارسی اگر زیان ببیند چه اتفاقی می‌افتد. مثلا همین فضای مجازی؛ این بی اخلاقی که در فضای مجازی وجود دارد برای ملت ما خطر است. از آقای رئیس جمهور در مناظرات پرسیدند برای تحکیم خانواده چه کردید؟ ایشان گفتند فضای مجازی را آزاد کردیم و نشاط دادیم و این باعث تحکیم خانواده می‌شود.

بنده معتقدم چیزی که باعث ویرانی بنیاد خانواده می‌شود، بی‌اخلاقی‌های فضای مجازی است. یک واقعیت است. از همین جا از رئیس‌جمهور و وزیر جدید ارتباطات که قبلا هم همین مطالب را به آقای جهرمی گفته‌ام، به عنوان یک شهروند می‌خواهم فکری برای وضع اخلاقی در فضای مجازی کنند.

سوال: چقدر آقای جهرمی را می شناسید؟

حدادعادل: چند جلسه ای درباره همین موضوع با ایشان گفتگو کردم. دو سال پیش بود.

سوال: قبول دارند؟

حدادعادل: بله. ایشان هیچ منکر خطر نیست. امیدوارم موفق شوند.

سوال: شما نخستین رئیس مجلس غیرروحانی شدید. اگر برگردید به دوره مجلس هفتم دوباره رئیس مجلس می‌شوید؟

حدادعادل: برنمی‌گردیم. کسی برنمی‌گردد که ما برگردیم. در آن شرایط اگر قرار گرفتیم، تصمیمی که آن زمان گرفتم بر اساس مقتضیات و واقعیات آن لحظه تاریخ سیاسی کشور تصمیم درستی بود.

سوال: چرا این نگاه بین برخی ها وجود دارد که آقای حداد آن زمان می‌توانست برخورد قاطع‌تری مقابل برخی بی‌قانونی‌های دولت نهم داشته باشد؟

حدادعادل: بله. یک جمله کلی می‌گویم و کسانی که دستشان در کار سیاسی است می‌فهمند، کار سیاسی و تصمیم سیاسی انتخاب بین خوب و بد نیست. خیلی مواقع انتخاب بین بد و بدتر است. در عالم سیاست خیلی مواقع گزینه سوم ندارید و بین بد و بدتر باید انتخاب کنید. یعنی این کاری که می‌کنید خودتان راضی نیستید ولی باید تصمیم بگیرید و اگر چنین نکنید بدتر می‌شود و شما باید تصمیم بد را بگیرید و تاوان را بدهید.

سوال: در همان دوران انتخابات ریاست جمهوری ۸۴ برگزار شد، شما نامه‌ای به رهبری درباره تائید صلاحیت آقایان معین و مهرعلیزاده نوشتید. چرا چنین کردید؟ چون آن دو نفر اصلا از طیف فکری شما نبودند.

حدادعادل: بله، من می‌دانستم اگر این دو نفر تائید نشوند قطع نظر از نتیجه انتخابات، بعد از انتخابات آمریکایی‌ها و نوکران رسانه ای و هم‌خط‌های اینها می‌گویند که به مخالفان اجازه داده نشد کاندیدا شوند. نامزد مخالفان را حذف کردند و گفتند ما پیروز شدیم. این را به سود نظام نمی‌دانستم. نامه‌ای به آقا نوشتم و گفتم من درخواست می‌کنم به شورای نگهبان توصیه کنید که دایره صلاحیت‌ها را وسعت دهند و ایشان هم محبت کردند و برای شورای نگهبان ارسال کردند و این اتفاق افتاد.

سوال: برخی معتقدند مجلس هفتم پایه‌ای برای تشکیل دولت نهم شد. فکر می‌کردید رئیس مجلس هفتم که پایه‌گذار این حرکت بود در مجلس هشتم کنار گذاشته شود از ریاست مجلس؟

حدادعادل: خیر.

سوال: هیچ گلایه‌ای نکردید؟

حدادعادل: از چه کسی گلایه کنیم؟

سوال: از دوستان خودتان. برخی از دوستان شما بودند که بعدا ابراز پشیمانی هم کردند.

حدادعادل: من الان هم گله نمی کنم، چرا که هر وقت درباره مسائلی که پای خودم در میان بوده صحبت کنم، قبل از اینکه حرفی بزنم محاسبه می‌کنم این حرف به سود یا زیان نظام است. اگر هر کسی با هر اسمی صادقانه به این کشور خدمت کند و سالم و پاک باشد و مشکلات مردم را حل کند ما دست شان را می‌بوسیم و کمک می‌کنیم.

سوال: در دوران مجلس روزی بود که ناراحت شده باشید و کاری هم نتوانسته باشید انجام دهید؟

حدادعادل: در دوره مجلس هفتم اتفاقی با این شدت که شما می‌گویید، رخ نداد. روزی که آقای احمدی‌نژاد به مجلس آمد- آن یکشنبه سیاه – روز سختی بود. خاطره ای از ان روز دارم که خوب است مردم بدانند.

وقتی آن فضا ایجاد شد، آقای نوباوه – که من خیلی ایشان را دوست دارم – پیش من آمد و با چشم اشکبار گفت من این وضعیت که پیش آمد تفالی به قرآن زدم. مستاصل شده بود و قرآن را باز کرده بود.

صفحه قرآن باز بود، به من نشان داد. آیه بالای صفحه این بود که «ولا تنازعوا فتفشلوا و تذهب ریحکم» یعنی به جان هم نیفتید که قدرتتان از دست برود و اقتدارتان نابود شود و آبرویتان برود. این نصیحت قرانی بود.

سوال: قصه آقای مرتضوی چه بود که به شما قول داده بود و زیر قولش زد؟

حدادعادل: بله، همین بود. حدودا همینطور که شما می‌گویید بود.

سوال: عجب عالم سیاستی است! و سال ۹۲ نامزد ریاست جمهوری شدید و ۴ روز مانده به انتخابات انصراف دادید.

حدادعادل: بله. من دوشنبه اعلام انصراف کردم.

سوال: بعد از انصراف و برگزاری انتخابات، فکر می‌کردید انصراف شما اثر مثبتی گذاشت ؟ پشیمان نشدید؟ آقای میرسلیم گفته بودند اگر شما می‌ماندید بیش از ۲ میلیون رای می‌آوردید و امکان داشت انتخابات به مرحله دوم برود. قبول دارید؟

حدادعادل: این از همان تحلیل‌های فوتبالی است. همه بعد از وقوع واقعه علت قبلی را پیدا می‌کنند. (می‌خندد). ببینید پیروزی در عالم سیاست به قیمت شکست در عالم اخلاق نمی‌ارزد. من حاضرم در عالم اخلاق پیروز باشم، ولی در عالم سیاست شکست بخورم. ما سه نفر با هم قرار گذاشتیم در انتخابات با هم رقابت نکنیم. به همه هم گفته بودیم. من به عهد خودم وفا کردم.

سوال: نکته‌ای از آیت‌الله هاشمی رفسنجانی دارید؟

حدادعادل: خدا ایشان را رحمت کند.

سوال: این اواخر صحبت خصوصی با هم نداشتید؟

حدادعادل: چرا، گاهی. فاصله من با ایشان در مجمع حدود یک متر و نیم بود. گاهی در پایان جلسه از کنار ایشان رد می‌شدم یک دقیقه می‌نشستم و صحبتی می‌کردم. اینکه چه گفته می‌شد بماند.

سوال: هیچ چیزی را نمی‌توان گفت؟

حدادعادل: من دوست داشتم ایشان جور دیگری رفتار کنند. شاید ایشان هم نسبت به من همین نظر را داشت.

سوال: نبود زمانی که به نقطه مشترک برسید؟

حدادعادل: بله، بود. مثلا ایشان چیزی می گفت و من می‌گفتم حرفی که به من می‌گویید را رسانه‌ای نمی‌کنید؟ چرا خطاب به دیگران نمی‌گویید. می‌گفتند یک زمانی گفتم. من می‌گفتم باز هم به صراحت بیان کنید. من اولین کسی بودم که در صدا و سیما بعد از فوت ایشان اعلام تسلیت و تاسف کردم و برای ایشان طلب رحمت و مغفرت می‌کنم. هیچگاه هم با این که اختلاف‌نظر جدی با ایشان داشتم –در یک سال‌هایی و این اواخر– بی‌احترامی به ایشان نکردم، با اینکه روش من با روش ایشان فرق داشت.

سوال: سر قضیه فتنه ۸۸ کسانی که طرفدار آن دو فرد بودند، اتهامی را متوجه شما و جریان شما می‌کنند که الا تازه اینها فهمیدند ما آن موقع چه می‌گفتیم. آیا به عنوان کسی که در بطن ماجرا بودید و از اولین کسانی بودید که در صدا و سیما صحبت کردید و از پشت پرده‌ها حتما خبر دارید، معتقدید‌ واقعا سهم‌ دو طرف یکی بود؟

حدادعادل: خیر. نوع انتقاد به این دو نفر فرق می‌کرد. یکی رفتارش رفتار خوبی از نظر شخصی نبود و دیگری، مبنای دیگری داشت و اینها بعدا معلوم شد. اینها بعدا معلوم شد. اتفاقاتی که بعد از انتخابات افتاد ثابت کرد، مشکل چه بود.

سوال: دوره مجمع تشخیص مصلحت شروع شد؟ هنوز تشکیل جلسه داده نشد؟

حدادعادل: خیر. نوع انتقاد به این دو نفر فرق می‌کرد. یکی رفتارش رفتار خوبی از نظر شخصی نبود و دیگری، مبنای دیگری داشت و اینها بعدا معلوم شد. اینها بعدا معلوم شد. اتفاقاتی که بعد از انتخابات افتاد ثابت کرد، مشکل چه بود.

سوال: دوره مجمع تشخیص مصلحت شروع شد؟ هنوز تشکیل جلسه داده نشد؟

حدادعادل: خیر. هنوز جلسه‌ای با اعضای جدید و رئیس جدید تشکیل نشده است.

سوال: ترکیب جدید را چطور می بینید؟

حدادعادل: خیلی فرقی نکرده است. البته سعی بر این است که مجمع تشخیص آن حالت جناحی و طیفی مجلس و جاهای دیگر را پیدا نکند. یعنی شان مجمع تشخیص مصلحت نظام هم این است که مصلحت نظام را اولویت بدهد، به نفع این جناح و آن جناح.

سوال: برنامه ما با دستخط شما به پایان می‌رسد.

حدادعادل:«بسم‌الله الرحمن الرحیم. برای ملت عزیز و سرافراز ایران در نگاهبانی از استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی آرزوی موفقیت می‌کنم.»

منبع: عصرایران

به گزارش ایلنا، محمدرضا عارف در دیدار جمعی از هنرمندان سینما، تئاتر و تلویزیون با تبریک روز ملی سینما و آرزوی توفیق برای اهالی هنر به جایگاه و نقش هنرمندان در التیام‌بخشی به آلام بشر معاصر اشاره کرد و گفت: آنچه هنر و هنرمند متعهد را متمایز می‌کند، نگاه انساندوستانه و توجه به مصائبی است که بشر با آن دست و پنجه نرم می‌کند. در واقع، هنرمندان فرهیخته در طول تاریخ زبان گویای درد و رنجی بوده‌اند که بر انسان‌ها تحمیل شده است.

لزوم موضع گیری هنرمندان در برابر فجایع میانمار

وی فجایع رخ‌داده در میانمار را از جمله این درد و رنج‌ها خواند و اظهار داشت: آنچه این روزها در میانمار می‌گذرد اوج قساوت و سنگدلی است و از هنرمندان متعهد جهان و به ویژه از هنرمندان ایران که همواره نسبت به موضوعاتی اینچنینی عکس‌العمل نشان داده‌اند، انتظار می‌رود تا به عنوان سفیران صلح و انسان‌دوستی در برابر این نسل‌کشی آشکار سکوت نکرده و با خلق آثاری فاخر منعکس‌کننده مصائب مسلمانان این کشور به جامعه جهانی باشند.عضو شورای انقلاب فرهنگی در بخش دیگری از سخنان خود بر اهمیت و نقش هنر در جامعه تاکید و تصریح کرد: امروزه هنر نقشی فراتر و والاتر از یک ابزار سرگرمی صرف را ایفا می‌کند. هنر اگر با معیارها و ارزش‌های انسانی و اخلاقی همراه باشد قادر است تاثیری بسزا در ارتقای فرهنگی یک جامعه داشته باشد.

هنرمندان در دولت اصلاحات دلگرمی بیشتری داشتند

عارف همچنین با اشاره به این نکته که باید به هنر به عنوان یک راهکار برای رسیدن جامعه به یک افق باز و امیدبخش نگاه کرد و نه یک مسئله و معضل، خاطرنشان کرد: جامعه‌ای که هنر و هنرمند آن در تنگنا و فشار و بی‌توجهی باشد، قطعا جامعه‌ای پویا، شاداب و توسعه‌طلب نخواهد بود. به همین دلیل دست‌اندرکاران موضوع هنر در کشور باید با تکیه بر تجارب دهه‌های گذشته از جمله دولت اصلاحات که هنرمندان در آن زمان دلگرمی بیشتری داشتند و نیز با کمک گرفتن از دیدگاه‌ها و نظرات اهالی فرهنگ و هنر، نگاه تازه‌ای به این حوزه داشته و از ظرفیت‌ها و قابلیت‌های چشمگیر جامعه هنری استفاده کنند.

نظام صنفی هنرمندان  باعث صیانت از جایگاه هنر می‌شود

وی رفع مشکلات و پاسخ به نیازها و مطالبات هنرمندان را وظیفه دولت و سازمان‌های مرتبط با این حوزه دانست و ابراز داشت: مهمترین کاری که می‌تواند در این زمینه صورت گیرد، تاسیس نظام صنفی هنرمندان است. این نظام صنفی از یک سو می‌تواند صیانت از جایگاه و شان هنرمندان را تضمین کند و از سوی دیگر، انجام بسیاری از امور تصدی را برعهده خود هنرمندان قرار دهد، که بی‌شک مناسب‌ترین راه برای کاهش تصدی‌گری دولت بوده و با توجه به ظرفیت بالای هنرمندان، نتایج درخشان‌تری را هم به دنبال خواهد داشت.

انتقاد از تعدد مراکز تصمیم‌گیری و سیاستگذاری در امور هنری

رئیس فراکسیون امید مجلس تعدد مراکز تصمیم‌گیری و سیاستگذاری را در امور هنری یکی از مشکلات جدی این حوزه دانست و بیان کرد: اینکه در کشور مراکز هنری متعدد داشته باشیم امر خوبی است، اما مشکل از آنجا ناشی می‌شود که هر مرکز هنری مایل است در مسائل کلان خود سیاستگذار و تصمیم‌گیر باشد. در این شرایط است که با امر برخوردهای سلیقه ای با هنر و هنرمندان روبه‌رو می‌شویم و افرادی بدون آنکه مسئولیت قانونی داشته باشند، صرفا بر مبنای سلیقه، با برنامه‌های هنری برخورد می‌کنند.

باید نگاه قیم مآبانه به هنر و هنرمند تغییر کند

عارف با انتقاد از برخی برخوردهای سلیقه‌ای با هنرمندان و آثار آنها یادآور شد: باید نگاه قیم‌مآبانه به هنر و هنرمند ‌تغییر کند و اعتماد متقابلی بین هنرمند و مسئولان ایجاد شود. یکی از رسالت‌های مهم هنرمندان نقد شرایط موجود و خصوصا نقد قدرت و مسئولان است. نباید به دلیل انجام این رسالت هنرمند را تحت فشار گذاشت یا با دلایلی غیر موجه گوشه‌نشین کرد. 

تلاش هنرمندان برای حاکمیت اخلاق در جامعه

وی در پایان ضمن درخواست از هنرمندان برای تلاش جهت حاکمیت اخلاق در جامعه عنوان کرد: از وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی می‌خواهم بیش از گذشته برای رسیدگی به وضعیت هنرمندان در حوزه‌های مختلف تلاش کند و با بکارگیری افراد فرهیخته، خوش‌فکر و مورد اعتماد هنرمندان در این وزارتخانه باعث دلگرمی اهالی هنر و نهایتا درخشش هنر ایرانی در مجامع بین‌المللی شود در همین زمینه آمادگی خود و فراکسیون امید مجلس شورای اسلامی را برای تشکیل یک کارگروه ویژه برای رسیدگی به خواست‌های هنرمندان و موضوعات پیرامون هنر کشور اعلام می‌کنم و امیدوارم با همدلی همه دست‌اندرکاران و خصوصا کمیسون فرهنگی مجلس، بتوانیم در جهت رضایت هرچه بیشتر هنرمندان و هموارسازی مسیر اعتلای هنر کشور، گام‌های مثبتی برداریم.گفتنی است که پیش از سخنان عارف، تعدادی از هنرمندان نقطه‌نظرات خود را مطرح کرده و از جمله خواستار استمرار این جلسات و انعکاس دیدگاه‌های هنرمندان به مسئولان ارشد فرهنگی و هنری کشور از طریق نمایندگان مجلس شورای اسلامی شدند.

منبع: بهارنیوز