بایگانی دسته ی : مجله عکس

عکاس: مراد عباس| “عکاسی گونه ای زیبا از مقاومت است.” این را کنعان ۱۷ ساله می گوید که در حال فراگیری موسیقی و عکاسی در مرکز فرهنگی الرواد در اردوگاه پناهندگان آیدا در نزدیکی بیت لحن است. “تو می توانی با عکاسی این را بگویی که مهم نیست اینجا چه اتفاقی افتاده است، مهم این است که گونه ای زیبا از زندگی در اینجا جریان دارد. همیشه امید وجود دارد”

عکاس: مراد عباس| “عکاسی را فرا گرفتم تا لحظه های زیبای زندگی ام را ثبت کنم، تا نشان دهم که قبل از هر چیز، من یک انسان هستم”، این را احمد عباس ۱۹ ساله می گوید که در این تصویر نمایان است. این مرکز، کلاس هایی رایگان در زمینه رقص، تئاتر، موسیقی، و عکاسی برگزار می کند. همچنین در زمینه رایانه و برنامه نویسی نیز کلاس رایگان برگزار می کند. هدف آنها این است که جوانان به صورت خلاقانه از انرژی خود استفاده کنند

عکاس: ماجد عباس| دیوار حائل کرانه باختری رود اردن، تا حدودی اردوگاه آیدا را احاطه کرده است. این عکس که توسط ماجد عباس ۲۱ ساله گرفته شده است، پسری را نشان می دهد که نگاهش در راستای دیوار، به نظامیان صهیونیستی دوخته شده که در دوردست وجود دارند. این مکان معمولا محل تجمع کودکان است، هر چند که بازی کردن در این خرابه و در نزدیکی دیوار، خالی از خطر نیست. تهاجمات نیروهای امنیتی رژیم صهیونیستی به ساکنان اردوگاه و برخوردهای فیزیکی با آنها به رویه ای عادی در این منطقه تبدیل شده است. در حدود ۲۵ کودک زیر ۱۸ سال از اردوگاه آیدا که بعضی از آنها حتی ۱۳ سال دارند، به جرم سنگ پراکنی در زندان های رژیم صهیونیستی زندانی هستند

عکاس: شاهد حمرا| بیش از ۳۰۰۰ نفر که بیشتر آنها کودک هستند، در این اردوگاه زندگی می کنند. تراکم بیش از حد جمعیت، باعث شده است که کودکان فضای آزاد برای بازی نداشته باشند. این عکس که دختر خردسالی را نشان می دهد، توسط شاهد حمرا ۱۶ ساله گرفته شده است. او معتقد است که “تنها در چشمان یک کودک، می توانید آینده را ببینید”

عکاس: یاسمین سلحب| فراگیری عکاسی این امکان را برای دانش آموزان فراهم کرده تا با استفاده از محیط اطراف خود، دست به کارهای خلاقانه ای بزنند. یاسمین سلحب ۱۶ ساله، این عکس را به کمک دو دستیار نوجوانش گرفته است. او در توضیح این عکس می گوید: “ما از سقوط نمی ترسیم، بلکه به جای ترس آنرا پیش بینی می کنیم”

عکاس: احمد عباس| احمد عباس خالق این تصویر “عکس در عکس” است. در این تصویر یکی از دوستان عکاس او نیز حضور دارد. آموزگاران مرکز الرواد، به طور مشخص زنان را تشویق می کنند تا در تمامی برنامه های آنها شرکت کنند

عکاس: ماجد عباس| ماجد می گوید: “در اردوگاه سرگرمی های زیادی وجود ندارند، بنابراین من سعی می کنم تا زمانم را با یادگیری مهارت های جدید، سپری کنم. جدا از این، من دوست دارم که بیشتر اوقات را با دوستان بگذرانم، ورق بازی کنم و قلیان بکشم.” ماجد این عکس را از دوستش، احمد، گرفته است. او نام این عکس را “بلند شو، تو یک داستانی داری” نهاده است. زندگی برای جوانان در اردوگاه های پناهندگان کرانه باختری رود اردن، معمولا خطرناک است و در عین حال به خاطر محدودیت های آزادی حرکت، یکنواخت و خسته کننده است

عکاس: احمد عباس| به مانند بسیاری از عکاسان جوان، احمد نیز کودکان را به عنوان بخش مهمی از زندگی در اردوگاه می پندارد. او معتقد است که “زندگی کودکانه در اردوگاه، نمادی است که نمی توان شکست”. این عکس دو جفت دوقلو را نشان می دهد که در اردوگاه آیدا زندگی می کنند

عکاس: ماجد عباس| ماجد می گوید: “من از تحصیل در رشته عکاسی لذت می برم، زیرا این یک چیزی است که من از درون احساس می کنم. عکاسی، راهی است که به من اجازه می دهد تا از انرژی های درونی ام بهره ببرم و بتوانم خودم را بیان کنم”

عکاس: حادیل حمدان| حادیل حمدان ۲۰ ساله از گربه های پرشماری که در اطراف اردوگاه پرسه می زنند، الهام گرفته است. او می گوید: “حتی گربه ها هم خواستار وطن هستند”. گربه ها و پرنده ها، حیوانات خانگی محبوبی در آنجا هستند، بطوریکه بعضی از خانواده ها بر پشت بام های خود، لانه های کوچکی برای پرنده ها درست کرده اند

عکاس: ماجد عباس| ماجد می گوید: “تحصیل در رشته عکاسی برای ما این امکان را فراهم آورده است تا بتوانیم اثر گذار باشیم، چرا که ممکن است عکس های ما توسط دیگر مردم جهان دیده شود. عکس های ما بسیار قدرتمند تر از یک گلوله یا اسلحه هستند”. این تصویر، یکی از جشن های مذهبی را نشان می دهد که ساکنین توسط آتش گردان های دست ساز در حال انجام یک آتش بازی کوچک هستند

عکاس: عبدالرحمان شوکا| این مرکز، دانش آموزان را تشویق می کند تا تصویری صادقانه تر از فرهنگ و ملت فلسطین ترسیم کنند. عبدالرحمان شوکا ۲۱ ساله، خالق این عکس، پیرترین و جوان ترین اعضای یک خانواده را نشان می دهد که در خیابانی خارج از خانه خود هستند. به طور کلی، تمامی اعضای یک خانواده (شامل پدربرزگ، مادربزرگ، پدر، مادر، فرزندان، عروس ها، داماد ها و …) همگی تمایل دارند که با یکدیگر و در یک خانه زندگی کنند. با وجود مشکلات متعدد در اردوگاه، چیزی به اسم “بی خانمانی”، عملا وجود خارجی ندارد. یکی از اهالی اردوگاه می گوید: “این مایه شرمندگی ماست اگر کسی در خیابان بخوابد”

عکاس: مراد عباس| “آنها خانه ام را ویران کردند ولی نتوانستند اراده ام را ویران کنند”. این عنوانی است که مراد عباس ۳۰ ساله برای عکس خود برگزیده است. او عکس را در روستایی در کرانه باختری و در نزدیکی اردوگاه گرفته است. در این تصویر، کودکی در حال بازی کردن با ویرانه خانه اش است که توسط سربازان رژیم صهیونیستی ویران شده است. مراد از جمله کسانی است که در این مرکز به آموزش عکاسی مشغول است و امیدوار است که عکس های دانش آموزانش بتوانند کمکی به تغییر چهره نشان داده شده از فلسطینی ها کنند. او می گوید: “ما می توانیم به توسط این عکس ها بگوییم که مردمانی اینجا وجود دارند که در زیر سلطه اشغال گری، زندگی می کنند.”

عکاس: حابدیل حمدان| یک درخت کریسمس که بین یک کلیسا و یک مسجد قرار گرفته است. حابدیل حمدان ۲۰ ساله می گوید: “بیت لحم، شهری است که تمام مذاهب را در بر گرفته است ”

عکاس: مراد عباس| کودکی محو تماشای یک نقاشی خیابانی شده است. بسیاری از دیوارهای اردوگاه، به این نقاشی ها تزیین شده اند. بر روی یکی از دیوارهای این اردوگاه ( در این عکس مشخص نیست)، یک گرافیتی کشیده شده که کبوتری سفید را نشان می دهد که نشانه یک تفنگ تک تیرانداز بر روی سینه اش حک شده است.

عکاس: یاسمن سلحب| یاسمن سلحب ۱۶ ساله درباره عکس اش می گوید: “روزی دیوار آنها فرو خواهد ریخت و ما به همراه رویاهایمان از آن عبور خواهیم کرد.” این دیوار حائل، ساکنان اردوگاه را از باغ های زیتون در آنسوی دیوار جدا می کند، باغ هایی که از پشت بام خانه های اردوگاه قابل دیدن هستند. این دیوار همچنین باعث محدود شدن موقعیت های شغلی برای ساکنینی شده است که در نزدیکی بیت المقدس شرقی زندگی می کنند

عکاس: عامر صبوح| عمار صبوح ۱۶ ساله، عکسی از کلید پدربزرگش گرفته است. همانند بسیاری از پناهندگان فلسطینی، پدربزرگ عامر نیز کلید خانه محل زندگی اش را که ۶۰ سال پیش از آن اخراج شده است، با خود نگه داشته و نسل به نسل به دست افراد جوان تر خانواده می سپارد.

۲۰۰۱؛ افغان هایی که در کمپ پناهندگان به شدت در طلب بسته های برنجی هستند که قرار است میان هزاران نفر از آنها پخش شوند. این پناهندگان، پس از بمباران جنوب افغانستان توسط نیروهای آمریکایی و انگلیسی، برای حفظ جان خود مجبور به فرار شدند. بمبارانی که هدفش برقراری آزادی در افغانستان بود. (چمن، پاکستان، ۴ دسامبر ۲۰۰۱)

۲۰۰۲؛ محبوبه در کنار دیواری که پر از جای گلوله است، در انتظار نوبت در یک مرکز درمانی نشسته است. این دختر هفت ساله از بیماری لیشمانیاز رنج می برد. (کابل، ۱ مارس ۲۰۰۲)

۲۰۰۳؛ مادری به همراه دو فرزندش از درون غاری که خانه آنها بود، به بیرون نگاه می کند. بسیاری از خانواده ها که از دست طالبان فرار می کردند، به درون غارها پناه می بردند. (بامیان، ۱۹ نوامبر ۲۰۰۳)

۲۰۰۷؛ دانش آموزان در حال خواندن کتاب های مذهبی در یک کلاس موقت در واخان، منطقه ای کوهستانی که در شمال شرقی افغانستان واقع است و تا به چین نیز کشیده شده است. همچنین این منطقه تاجیکستان را از هند و پاکستان جدا می کند. (شمال شرقی افغانستان، ۲ سپتامبر ۲۰۰۷)

۲۰۰۷؛ بدنسازان در وزن ۵۵ تا ۶۰ کیلوگرم، در مسابقات محلی بدنسازی به رقابت با یکدیگر می پردازند. به مانند بسیاری از افراد در جهان، افغان ها نیز داشتن یک هیکل تنومند را برای مردان مهم می پندارند. (کابل، ۶ اوت ۲۰۰۷)

۲۰۰۸؛ زنی که یک برقع سفید پوشیده است، به همراه خانواده اش در مسجد آبی به کبوترهای سفید غذا می دهند. (مزار شریف، ۸ مارس ۲۰۰۸)

۲۰۰۹؛ معتادان در حال تزریق هروئین در حالیکه برای گرم شدن در مرکز فرهنگی روسیه که یک متروکه است، جمع شده اند. این مکان پاتوق معتادان کابل است. در افغانستان، هروئین به راحتی قابل دسترس است و با قیمت بسته ای ۱ دلار آمریکا به فروش می رسد. (کابل، ۹ فوریه ۲۰۰۹)

۲۰۰۹؛ پیرمردی در حالیکه نوه اش را در آغوش گرفته است. آنها پس از فرار از روستای خود، مجبور به زندگی در چادری در کمپ پناهندگان شده اند. فرار آنها از روستا، به علت بمباران نیروهای آمریکایی و ناتو بود. آنها ادعا می کردند که طالبان در این نواحی پنهان شده اند. (سروبی، ولایت ننگرهار، ۷ فوریه ۲۰۰۹)

۲۰۰۹؛ عطاالله ۷ ساله، در بیمارستانی در قندهار ایستاده است. تصویر اشعه ایکس از بدن او نشان می دهد که تیری که از پشت به بدن او اصابت کرده بوده است، نزدیک بوده که او را بکشد. عطاالله زمانیکه در حال چوپانی گوسفندانش بوده است، به ناگهان در مرکز یک درگیری قرار گرفته و مورد اصابت گلوله نیروهای آمریکایی قرار می گیرد. (قندهار، ۱۳ اکتبر ۲۰۰۹)

۲۰۱۰؛ در سمت راست تصویر، جی کنی، گروهبان آمریکایی، در حال کمک به خارج کردن سرباز زخمی ارتش ملی افغان از بالگرد. (قندهار، ۱۲ دسامبر ۲۰۱۰)

۲۰۱۰؛ رژه یکی از گردان های ارتش ملی افغان در مرکز تمرینات نظامی کابل (کابل، ۴ اکتبر ۲۰۱۰)

۲۰۱۴؛ عید محمد هفتاد ساله، در خانه ای زندگی می کند که مشرف به تپه های کابل است. او و میلیون ها افغان دیگر، با اشغال زمین های افغانستان، برای خود خانه سازی کرده اند، خانه هایی که هیچ کدام دارای سند رسمی نیستند. (کابل، ۲۱ نوامبر ۲۰۱۴)

۲۰۱۴؛ رازیما، در حالیکه فرزند دو ساله اش، مالک، را در آغوش گرفته است، در حال انتظار در اتاق اورژانس بیمارستان است. (لشکرگاه، ولایت هلند، ۲۳ ژوئن ۲۰۱۴)

۲۰۱۴؛ زنانی که در کمپین انتخاباتی اشرف غنی برای انتخابات ریاست جمهوری در حال تشویق او هستند. (کابل، ۱ آوریل ۲۰۱۴)

۲۰۱۴؛ زنان برقع پوش در حال انتظار برای رای دادن پس ازآنکه این شعبه انتخاباتی، برگه های رای اش به اتمام رسیده بود. (کابل، ۵ آوریل ۲۰۱۴)

۲۰۱۵؛ اقوام، دوستان و فعالان حقوق زنان در حال عزاداری برای فرخنده ملک زاده که در مرکز کابل توسط جمعیت خشمگین به قتل رسید. فرخنده به شکلی وحشیانه مورد ضرب و شتم واقع شده بود. علت آن، ادعای یک روحانی محلی بود که گفته بود او قرآن را به آتش کشیده است. (کابل، ۲۲ مارس ۲۰۱۵)