بایگانی دسته ی : سبك زندگی‌

آرای مختلف در این برهه از این قرار بود که آیا بعد از جنگ، فضای فرهنگی باید بازتر شود یا بسته تر؟ طبیعی این بود که وقتی جنگ رخ می دهد فضا خیلی بسته تر می شود و قوانین جنگی و نظامی همواره در زمان جنگ بسته تر است. بعد از دوران جنگ باید این فضا بازتر شود. این یک سوی ماجرا بود که عمدتا آقای خاتمی به عنوان وزیر ارشاد در این طرف قضیه قرار داشت.

شش سال پیش بود که رهبری خواستند برای هر طرح مهمی، پیوست فرهنگی تهیه شود. یعنی از دید رهبری وقتی می خواهید یارانه مستقیم به امری اختصاص دهید، باید پیامدهای فرهنگی آن را در نظر داشته باشید.

این نوع نگاه ذیل یک بحث اساسی در نظام جمهوری اسلامی تحلیل می شود، آن هم این که وقتی شما نظام جمهوری اسلامی تشکیل می دهید و کلمه مقدس را به کار می برید، این تقدس از حیث اتوبان سازی نیست.

– ابطحی: ۴۰ سال از انقلاب گذشته است. من می گویم این امر به جامعه ربطی ندارد. من می گویم عوامل دیگری در شکل گیری فرهنگ دخیل بوده اند.

– بنیانیان: آنها را هم بگویید.

– ابطحی: در داخل و خارج هستند.

– بنیانیان: دولت بازیگر بزرگی در فرهنگ بود؛ اگر نقش او اصلاح شود یک قدم بلند برداشته است. روحانیت در فرهنگ نقش بزرگی دارد. اینها باید اصلاح شود.

– ابطحی: عواملی که مد نظر من است دولت و مدیریت ها نیستند. مثلا در سیستم جدید شاید وزارت ارتباطات و شبکه مجازی خیلی بیشتر از وزارت ارشاد و صدا و سیما بر فرهنگ عمومی موثر باشد. ما سال های زیادی است که هشدار می دهیم این شهر ممکن است در مسیر سیل قرار بگیرد. هشدارها خوب بود. این سیل در اختیار ما و دیگری نبوده است. این سیل را اختراعی به نام انقلاب ارتباطات به وجود آورده است و در مسیر سیل چیزهای زیادی خراب شده است. ما دست خود را قبلا جلوی آب های کوچک می گرفتیم و الان روبروی این سیل مقاومت مان اثری ندارد. ما بر اساس این که سیل آمده و بعضی جاها را خراب کرده است، باید نقشه جدیدی تعریف کنیم که در آن بتوانیم شهر جدید بسازیم. ما هنوز مقاومت می کنیم که شهر قدیمی را که بر اساس آرمان های مان بود نگه داریم.

– بنیانیان: این ضعف دانش ماست.

– ابطحی: همه حرفم این است که بر اساس وضعیت موجود باید شهر خود را بنا کنیم. این شهر سرعت می خواهد. اگر ما بنا نکنیم خود جامعه آن را بنا می کند.

پس معتقد به مدیریت بنا در این راستا هستید؟

– ابطحی: بله! سیاست گذاری باید به سمتی برود که کمتر در رفتار این جامعه مداخله کنیم.

– بنیانیان: من گمان می کنم آقای ابطحی نگاه ناخودآگاه و حداقلی به فرهنگ دارند. کلمه ناخودآگاه را می گویم که قدری روی این فکر کنند. دید انقلاب این است که دین حداکثری شود.

– ابطحی: نشده است.

– بنیانیان: می دانم نشده است و باید تحلیل کنیم که چرا نشده است.

– ابطحی: وقتی ۴۰ سال نشده است، ۱۰۰ سال دیگر هم نخواهد شد.

– بنیانیان: ۱۰۰ سال دیگر آماده نشوید که دانش علمی مدیران ارتقا یابد و ما سر جای اول خود باشیم. یک آموزش و پرورش دارید که زیر نظر دولت است و ۱۲۰ هزار مدرسه دارید و ۹۰۰ هزار معلم روزانه در اختیار دارید که همانند سلسله اعصاب در همه اقشار کشور وجود دارند و ۱۳۰ میلیون جلد کتاب نیز در سال چاپ می کنند. توان و عرضه این که این بازوی قدرتمند را در خدمت تربیت بچه های خود دربیاوریم نداریم.

– ابطحی: چرا بعد از این داشته باشیم؟

– بنیانیان: اگر یک روزی از این دام نجات یافتیم، رئیس جمهور چون در یک زمینه توانایی دارد، باید مشاورین قوی دور او باشند.

– ابطحی: چه اتفاقی ممکن است رخ دهد که بعد از این اتفاقات گذشته رخ ندهد؟

– بنیانیان: بعد از این ممکن است نخبگان تملق و سکوت مطلقی را که دارند، کنار بگذارند. چرا باید در جلسات هیئت دولت هفت یا هشت ساعت درباره قیمت گوشت و مرغ صحبت شود اما سخنی از وضعیت فرهنگی مردم به میان آورده نشود.

– ابطحی: این را به شورای انقلاب فرهنگی سپردند. حرفم این است که اگر در فرهنگ واقع بینی نکنیم…

– بنیانیان: واقع بینی یعنی چه کنیم؟

– ابطحی: این که باید ببینیم در این جامعه باید چه کرد که حداقل اگر نماز نمی خوانند، اخلاق داشته باشند. این یک قدم پیشرفت است.

– بنیانیان: تسلیم وضع موجود شویم؟

– ابطحی: خیر؛ من می گویم لااقل اخلاق را در جامعه نجات می دهیم.

– بنیانیان: آرام آرام اخلاق نسبی می شود.

– ابطحی: میزان موفقیت رادیو و تلویزیون ایران را با میزان بودجه و امکاناتی که دارند یا میزان روحانیت و بودجه مستقیمی را که سازمان تبلیغات می گیرد کنار هم بگذارید. چند درصد از آرمان هایی را که آقای بنیانیان اذعان دارند و همه دوست داریم در جامعه اجرا شود در زندگی خود اجرا شده می بینید؟

من می گویم ۴۰ سال نتوانستیم؛ اما حالا با توجه به واقعیت های جامعه خود برنامه ریزی فرهنگی بکنیم. نتیجه این است که چیزهایی را از خط قرمز محدودیت بیرون کنیم و چیزهایی را کار نداشته باشیم و به چیزهایی از سر لجبازی وارد نشویم. یعنی وقتی امام خمینی موسیقی را قبول دارد نباید یک امام جمعه بگوید موسیقی در شهر من نباشد. بسیاری از جوانان آن شهر ممکن است در حوزه فرهنگ هم از دین بازگردند و هم از فرهنگی که در جامعه سالم است. آنها شاید به سمت موسیقی بروند که اساسا موسیقی معمولی نیست.

– بنیانیان: کشورداری لوازمی دارد. فقط مشکلات فرهنگ نیست. وقتی وزیر نیرو مسئولیت قبلی اش سرپرستی یک سد بوده، می تواند در این راستا درست عمل کند؟ وقتی وزیر راه و شهرسازی ما مسئولیت قبلی اش در حوزه دیگری بوده است با رأی مجلس یک شبه وزیر می شود؟ ما نظام آموزش مدیریت مناسب با این پیچیدگی ها را در اختیار نداریم که این افراد وقتی رأی آوردند یک دوره سه ماهه غیرمستقیم ببینند تا بیاموزند وقتی وزیر شدند نباید تنهایی تصمیم بگیرند.

ما بعد از انقلاب هنوز نفهمیدیم مدیریت توسعه ای چه لوازمی دارد. سازمان امور اداری را دایر می کنیم، بعد از مدتی تعطیل می شود. اولین جایی که تعطیل می شود مرکز آموزش مدیریت دولتی است؛ همان آموزشی که برای وزیر باید بگذاریم.

– ابطحی: من می گویم ۴۰ سال است نمی گذاریم. نه برای وزیر و نه برای کس دیگری نمی گذاریم. پس برای فرهنگ جامعه باید از مسیر دیگری برویم.

– بنیانیان: راه حل ذهن شما این است که خود را کنار بکشیم و مردم را رها کنیم. در شرایطی که تهاجم فرهنگی و جهانی سازی و جهانی شدن در اطراف ما باورها و ارزش های جدیدی القا می کند، دست خود را بالا کنیم و بگوییم اشتباه شده است. اگر همین تلاش های بعد از انقلاب نبود که بحران ما صدها برابر این وضعیت بود.

– ابطحی: من برعکس این را معتقدم. اگر این حرف ها را به حرف دین نزده بودیم و این محدودیت ها را ایجاد نکرده بودیم و به جامعه جوان احترام گذاشته بودیم و …

– بنیانیان: این از سخنانی است که رئیس جمهورها نزدیک انتخابات می گویند. با این حرف ها منکر علم می شوند. همان زمان که آقای احمدی نژاد بازی مشاورین جوان را راه انداخت، من فریاد کشیدم که دکان راه نیندازید. مشاور برای آدمی است که ۵۰ سال زحمت کشیده است و حالا جسم او نمی کشد، اما عقل او می کشد و باید استفاده شود. مشاور جوان شعار بود و می خواست با آن رأی وزرا را جمع کند.

– ابطحی: من می گویم در این جامعه وقتی به جوان ما فشارهایی به نام دین وارد کردند و از موضع حکومت هم بود و روی آن اقتدار نشان دادیم اگر اینها نبود قطعا ادعا دارم که جامعه ایرانی اخلاقی تر و دینی تر از الان بود.

– بنیانیان: غلط است. علمایی داریم که با مشی فرهنگی خود جوانان را متدین می کنند. عالمان سیاسی هم داریم که به زور می خواهند افراد را متدین کنند. اینها خراب کردند و آن عالم با تقوا که با اخلاق بود، درست کرده است.

– ابطحی: اما می بینیم که از مدار حکومت جدا شده است.

– بنیانیان: شاید جدا شده باشد و اگر جدا شده باشد سکولاریسم در ذهن او بازگشته است. مسائل را نتوانسته است حل کند.

– ابطحی: فکر می کند در حاکمیت نمی تواند دینداری داشته باشد.

– بنیانیان: این یعنی دین را از سیاست جدا کنید. پس جمهوری اسلامی را جمع کنیم.

– ابطحی: من چنین چیزی نگفتم.

– بنیانیان: فراموش کردید که حکومت، تجلی فقه در تمام عرصه های اقتصادی، سیاسی و غیره است.

– ابطحی: من معتقدم اگر فقه باشد، این ظرفیت را دارد که بتواند زمان و مکان را دخالت دهد، همچنان که خود امام مدعی این امر بود.

– بنیانیان: ما معتقدیم در حوزه فرهنگ به کلی گویی بسنده کردیم. امروز دو سال است که در دانشگاه های خود دکترای سیاست گذاری فرهنگی گذاشته ایم و استاد کافی برای تدریس هم نداریم. در حالی که از صبح بعد از پیروزی انقلاب، این کارها باید آغاز می شد.

– ابطحی: حرف من این است که در چنین شرایطی شورای عالی انقلاب فرهنگی یا هر نهاد مرتبط دیگری، باید برای برون رفت از وضعیت موجود اعتماد خود را به این نسل افزایش دهد. این را بپذیرد که نمی تواند جلوی این را بگیرد.

– بنیانیان: دخالت های خود را باید در کیفیت فرهنگی بپذیرد. دخالت نکردن یک بحث است و این که به این کیفیت دخالت دهیم، بحث دیگری است. خط فاصلی بین دولت و مردم به این راحتی که ما می کشیم نمی توان کشید. امروز فردی اینجا مدیر و معلوم دولتی است و فردا در پیاده رو یک شهروند عادی است و شب در بنگاه معاملاتی عنصر مردمی است. این جا مثل غرب نیست.

– ابطحی: فوری تهمت غرب زدگی زدید.

– بنیانیان: تهمت غرب زدگی نیست. کلماتی در غرب عنوان می شود و در کتاب ها تکرار می شود که دولت واگذار کند. من می گویم دولتی که ۴٫۵ کارمند دارد و با خانواده ها ۱۰ ۲۰ میلیون می شوند، این یعنی خود مردم همزمان دولت هستند. به این نکته توجه کنید. دولت ما دست خودش نیست که از فرهنگ بیرون برود. چاره ای جز ظرفیت سازی ندارد. به کارمند اداری دولت باید فهماند که وقتی مردم را اذیت می کنید نسبت به حکومت دینی بدبین می شوند.

– ابطحی: می گوید به جهنم!

– بنیانیان: این که او را به اینجا رسانده ایم به این دلیل است که در مردم سالاری توقعات شان را بالا بردیم تا رأی جمع کنیم.

– ابطحی: من می خواهم بگویم باید فکر کنیم این است که ۴۰ سال کردیم و نشد.

– بنیانیان: ظرفیت علمی و مداخله خود را در فرهنگ عالمانه کنیم که بازدهی ما بهتر شود. شما می گویید مردم را رها کنیم تا بهتر بمانند. این دو نگاه متفاوت است که ما مدعی هستیم در شرایط موجود رها کردن با توجه به تهاجم فرهنگی و جهانی شدن قضیه را از دست ما خارج می کند.

– ابطحی: رها نکردن هم همین نتیجه را خواهد داشت. این لوازمی دارد و یکی از لوازم این است که شما بپذیرید این وضعیتی که دارید با توجه به فشاری که حاکمیت داشت، نتیجه ورود حکومت است. باید بپذیریم هیچ گاه حکومت در این سال ها بی ورود نبوده است.

– بنیانیان: ما ۲۵۰۰ سال است که استبدادزده هستیم. استبدادزدگی در رفتار همه ما وجود دارد. چون استبدادزده هستیم نمی خواهیم با روش فرهنگی رفتار مخاطب خود را اصلاح کنیم. همیشه با جریمه و مجازات و اخراج می خواهیم رفتار را درست کنیم.

– ابطحی: این فرمایش شما متین است.

– بنیانیان: این استثنا ندارد. امروز به رییس دانشگاه می گویند وضعیت حجاب دانشجویان دختر غلط است و او باید بداند این بد بودن حجاب ۵۰ درصد تقصیر پسران دانشگاه است، چون در این بدحجابی تعامل دختر و پسر شکل می گیرد و باید کار فرهنگی غیر محسوس در دانشگاه کنید، نه این که حراست را صدا بزنید. ما از این خرابکاری ها می کنیم و نتیجه می گیریم در فرهنگ مداخله نکنیم.

– ابطحی: ما می گوییم اینها در جامعه نیست.

– بنیانیان: وقتی فردی استاد دانشگاه است و یکباره حکم می دهند رئیس دانشگاه شود، طبیعی است که ناتوانی او در مهارت های فرهنگی این وضعیت را سبب شود. وظیفه ما مشارکت دادن مردم است. این اصل رشد آدم هاست ولی در جمهوری اسلامی جا نیفتاده است. دلیلش هم این است که مدل حکومت ما متفاوت شده است ولی نمی خواهیم آموزش مدیریت متفاوت هم بدهیم.

چقدر روشن می بینید که این اتفاق بیفتد؟

– بنیانیان: نسل جدید درباره این موضوعات ما را محاکمه می کنند. ما باید صادقانه بگوییم اشتباهات مان کجا بود. ما باید تجربه این اشتباهات را به آنها انتقال دهیم تا مدیریت صحیح را بیاموزند.

منبع: برترینها

گاهی حواس عاشق بیش از حد متوجه خودش است؛ اشتغال به خود یک نقض اخلاقی نیست بلکه یک عیب روان شناختی است. گاهی عاشق آنقدر گرفتار خودش هست و آن قدر ذره بین روی خودش نهاده و آن قدر حواسش به محیط اطرافش نیست که متوجه دگرگونی هایی که در معشوق صورت گرفته نمی شود. معشوق از آن جهت که معشوق است دوست دارد دگرگونی هایی که در او صورت می گیرد، چه دگرگونی های ظاهری و چه دگرگونی های ذهنی، مورد توجه عاشق قرار بگیرد؛ و وقتی این دگرگونی ها مورد توجه عاشق قرار نمی گیرد، برای معشوق نشانه ای است از بی اعتنایی عاشق.

 

در عاشق باید آمادگی ای برای دگرگونی وجود داشته باشد. اگر عاشق آن قدر خودپسند باشد که حاضر به هیچ گونه دگرگون سازی خود نباشد، رابطه عاشقانه آسیب خواهددید. عاشق خودپسند که خود را به کمال و بدون نقص می بیند، مستقیم یا غیرمستقیم به معشوق خود می گوید همینم که هستم و کوچک ترین دگرگونی را نمی پذیرم، و در ارتباط عاشقانه اش به جهت خودپسندی کوچک ترین انعطافی نشان نمی دهد.

از جمله انتظارات معشوق از عاشق این است که او هزینه عاشقی خود را بپردازد. و از جمله هزینه های عاشقی همین است که عاشق برای خوشنودی معشوق دگرگونی هایی را در خود روا بدارد. اگر این تلقی به ذهن معشوق متبادر شود که او عاشقی بدون هزینه می خواهد، ارتباط عاشقانه آهسته آهسته سردتر می شود. البته عاشق نمی تواند هرگونه دگرگونی را در خود بپذیرد و این آمادگی برای دگرگونی دو قید دارد.

عاشق دو نوع دگرگونی در برابر معشوق را نباید بپذیرد. اول دگرگونی هایی که با ضوابط اخلاقی «خود عاشق» ناسازگار است و دوم دگرگونی هایی که به رگه های هویتی عاشق مربوط می شود. اگر معشوق از عاشق طلب نوعی بی انصافی یا بی عدالتی و ظلم یا بی صداقتی یا خیانت در امانت کند، معشوق باید در برابر این مطالبات منفات کند چون با اخلاق او منافات دارد. به این دلیل که اخلاقی زیستن از موفقیت در عاشقی مهم تر است.

رگه های هویتی نیز بر همین سیاق اند. چیزها و ویژگی هایی در زندگی هر فردی هست که آن فرد خودش را با آن چیزها و ویژگی ها تعریف می کند. این رگه های هویتی لزوما هم جنبه اخلاقی ندارند، مثل عادت به مطالعه کتاب، اما اگر من از مطالعه کتاب دست بردارم در این لحظه می میرم و یک موجود دیگری درست می شود که فقط شناسنامه اش و ظاهر و فیزیک بدنش با شخصیت قبلی یکی است.

 

در یک ارتباط عاشقانه عاشق خواستار چیزهایی در معشوق خود است و به جهت این که تصورش بر این است که آن چیزها، آن خوشی های زندگی، از ناحیه معشوق در اختیار او قرار می گیرد، ممکن است در این خوش باشی به اسراف و حرص و طمع بیفتد. همان طور که آدمی می تواند در خوردن غذا شکمباره شود و پرخوری کند، ممکن است در خواسته هایی که از معشوقش دارد هم به نوعی بارگی و افراط دچار شود.

آن که در غذا خوردن افراط دارد فقط به خودش لطمه می زند اما وقتی که عاشق در خوشی هایی که از ناحیه معشوق می خواهد دریافت کند افراط کند به معشوق هم لطمه می زند و این آزار و لطمه آهسته آهسته رابطه عاشقانه را از بین می برد.

زندگی معشوق را، جسم یا ذهن و روان یا مناسبات اجتماعی یا مطلوب های اجتماعی او را، همواره خطراتی تهدید می کند و اگر عاشق ترسو باشد و نتواند از معشوق در مواجهه با خطرات پشتیبانی کند، شعله عشق به مرور خاموش می شود. ارتباط عاشقانه وقتی قوت می گیرد که معشوق، عاشق را پشتیبان خود ببیند.

عاشق باید بداند که عشق یکی از ارتباطاتی است که معشوق در زندگی اش دارد. اگر معشوق وفادار به عاشق باشد، ارتباط عاشقانه اش منحصر به او خواهدبود اما ارتباطاتی که معشوق در زندگی اجتماعی دارد فقط ارتباط عاشقانه اش نیست. معشوق ارتباطات خویشاوندانه، ارتباطات همکارانه و ارتباطات دوستانه دارد و ارتباطاتی هم در حریم خصوصی اش دارد و گاهی می خواهد با خودش باشد.

ما در مقام عشق گاهی چنان رفتار می کنیم که گویا معشوق ما فقط یک ارتباط در زندگی اش دارد و فقط از طریق یک ارتباط به لحاظ معنوی و روحی تغذیه می شود و آن هم ارتباط عاشقانه اش با ماست. اگر عاشق در ارتباط عاشقانه اش همه ارتباط های دیگر معشوق را امحا بکند، آهسته آهسته این ارتباط عاشقانه آسیب می بیند. به زبان ساده باید بپذیریم که عشق در عین حال که یکی از نیازهای آدمی است، یگانه نیاز آدم نیست.

۷٫ عدم توجه به بی ثباتی جهان

یگانه واقعیت ثابت عالم طبیعیت بی ثباتی است. هر چیزی در زندگی معروض دگرگونی و تغییر و سیلان و تحول و تطور است. هیچ چیزی نیست که از تغییر و دگرگونی مصون باشد. روز اولی که ارتباط عاشقانه میان دو نفر برقرار می شود، عاشق معشوق را در وضعیت خاصی دیده است. اما عاشق نباید معشوق را در همین کادر قرار دهد و تغییر در ویژگی های معشوقش را برنتابد.

معشوق هم به لحاظ جسمانی و هم به لحاظ ویژگی های ذهنی و روانی و هم به لحاظ مناسبات اجتماعی معروض دگرگونی است. اگر عشق من به معشوقم بر عاملی خاص در او متوقف باشد، وقتی این عامل در معرض دگرگونی قرار گرفت، عشق من نیز از بین خواهدرفت.
عاشق باید عشقش به معشوق را بر ویژگی ای منوط کنند که لااقل تا زمانی که ادامه زندگی متصور است به ثبات آن ویژگی کم و بیش اعتماد داشته باشد.

هرچه عشق من  بر ویژگی های متغیرتر و سریع الزوال تری بنا شده باشد احتمال این که این عشق از بین برود بیش تر است. ما آدم ها این را می فهمیم که در جهان بی ثباتی به سر می بریم اما درباره معشوق خودمان یک نوع استثنا قائلیم. انگار معشوق ما باید از دایره شمول قوانین حاکم بر انسان ها بیرون باشد. ما سختی دگرگونی های معشوق مان را می پذیریم و این به موفقیت عشق ضربه می زند.

از مهم ترین شاخص های توجه به بی ثباتی، یکی هم این است که توجه کنیم که استمرار عشق تا حد فراوانی با وصال منافات دارد. عشق معمولا تا وقتی که به وصال نینجامیده ضمانت بقا دارد اما وقتی به وصال انجامید- البته کم و بیش و به درجات متفاوت- ضمانت بقایش را از دست می دهد. عشق اروتیک به فیزیک بستگی دارد و از همین رو وصال تا حدی قتلگاه عشق است.

پس از وصال، برای این که عشق عاشق به معشوق ادامه پیدا کند خوب است که عاشق پس از وصال با تبدل نحوه عاشقی یا استعلای نحوه عاشقی، عشقش را از اروس به فیلیا تبدیل کند. یعین عشقش را به ویژگی هایی معطوف کند که در معشوق وجود دارد و همیشه جزو آرمان های عاشق بوده است. مثلا اگر صداقت یا وفاداری در معشوق او زیاد است، عشقش را معطوف به آن ویژگی ها کند.

منبع: برترینها

ماهنامه زنان و زندگی – نگین پذیرا: زیر پایش محکم نیست و نباید چشمانش را ببندد. سرش را باید بالا بگیرد، دستانش را باز کند و آماده پرواز باشد! پرنده نیست، اما بال و پر خیال به هر کسی توان پرواز می دهد. او اما خیال را رها می کند. ترس را کنار می گذارد. به گوشش می گوید صدای بالگرد را نشنوند و نگاهش خیره می شود به چراغی که موقع روشن شدن، دست هایش را بال پرواز می کند.

دو دستش را باز می کند. حواسش را به چتر نجات و چتر کمکی می دهد. حالا موقع پرواز است. حرف های بهجت و حرکت دست هایش می تواند به هر کسی حس پرواز بدهد. ۷۴ ساله است، اما سودای پرواز و سقوط آزاد هنوز از سرش نیافتاده. «بهجت امام علیزاده» نخستین زن چترباز ایرانی است که نامش در تاریخ ثبت شده و برای اولین بار سقوط آزاد را برای زنان معنا کرده است. او رکورددار ۲۱۸ پرش، ۱۰۰ پرش اتوماتیک و ۱۱۸ سقوط آزاد است.

سه برادرم بعد از من وارد ارتش شدند

«بچه ارشد خانواده ام. اولین دختر خانه. پدرم همیشه می گفت: «بهجت تو باید پسر می شدی!» از بس که به بازی های پسرانه علاقه داشتم. مرا می توانستید بین پسربچه هایی که در کوچه و خیابان الک و دولک و وسطی بازی می کردند، پیدا کنید. دو تا آجر می گذاشتیم و یک تخته چوبی روی آن و من با سنگی چنان ضربه ای رو تخته می زدم که چوب روی هوا می چرخید و چند متری آن طرف تر روی زمین فرود می آمد. از بچگی بازی هایی را دوست داشتم که آن زمان می گفتند این بازی های پسرانه است بهجت! بزرگ تر که شدم پدرم اجازه بازی های معمول پسرها را در کوچه نمی داد اما من سودای کارهای جدی تر از بازی های معمول دختران را داشتم. پدرم سرگرد نیروی زمینی ارتش بود و آن زمان در ارتش کار می کرد. من اولین فرزند خانواده بودم که بعد از گرفتن دیپلم وارد ارتش شدم.»

همه این حرف ها را بی وقفه و تند تند برایم تعریف می کند و بعد از مکثی با خنده می گوید: «دیپلم آن زمان!» بعد از او سه برادر دیگرش هم وارد ارتش شدند.

عکس رنگ و رورفته ای را نشانم می دهد. عکس مربوط به اولین روز کارش ای در نیروی هوایی است، روزی که به عنوان تایپیست مشغول به کار شده بود. آن طور که بهجت می گوید عکس را عکاسی فرانسوی از او گرفته، صورت بهجت در عکس پیدا نیست و تمام حواسش روی ماشینی تایپی است که از آن روز قرار بود مهم ترین ابزار کارش باشد. «به منشی های آن زمان می گفتند تایپیست و تمام دوره های دفتری آن سال را گذراندم تا اینکه بعد از گذشت یک سال کار، یکی از همکارانم، روزنامه به دست وارد اتاق شد و گفت: بهجت باشگاه خلبانی کشوری می خواهد دوره چتربازی برگزارکند!»

آن روز نفهمید چطور خودش را به خانه رساند تا با پدرش صحبت کند. حتما گفته بود آقا من می خوام برم چتربازی! می گوید: «چشمان پدرم برقی زد و انگار خودش می خواست به رویای چترباز شدنش برسد.، از این موضوع استقبال کرد. اینطور شد که در دوره آموزش چتربازی ثبت نام کردم. در آن دوره ۳۴ مرد و ۱۵ زن شرکت کرده بودند. دوره ها در باغ شاه برگزار می شد، همین میدان حر امروز. هنوز هم وقتی پا به میدان حر می گذارم خاطره اولین دوره چتربازی برایم زنده می شود. تنها چیزی که از آن روزها در این میدان باقی مانده مجسمه شیرهایی است که دور تا دور میدان نشسته اند.»

منظورش همان شیرهایی است که هر روز گذر بی تفاوت ما را نظاره می کنند و روزگاری به تماشای اولین تمرین چتربازان زن نشسته بودند.

 

«روز اول ثبت نام تعهدنامه ای را امضا کردیم، مبنی بر اینکه هر اتفاقی برایمان افتاد مسئولیتش با خودمان است و باشگاه هیچ گونه مسئولیتی را به عهده نمی گیرد. این تعهد دست و دلمان را لرزاند، اما پا پس نکشیدیم. عشق پریدن و هیجانش انگیزه پرکشش تری بود. ۲۸ هفته تمرین روز زمین شروع شد. اول از تمرینات ورزشی و پرش از سکوهایی به ارتفاع نیم متر و سرسره کابلی که ارتفاعش ۴ متری می شد.

«اولین پرشمان میدان کهریزک با هواپیمای دوموتوره داکوتا بود. کابل ها از در هواپیما به کابین وصل بود. هیچ وقت آن تلفن های قدیمی را از یاد نمی برم. تلفن چی سیار جلوی در هواپیما می نشست، بی سیم چی دیگری از روی زمین وضعیت باد و هوا را با تلفن چی سیار هواپیما چک می کرد و اگر تلفن ها خط نمی داد و مشکلی در ارتباط بود، آتش و دودی از روی زمین روشن می کردند تا فرمانده متوجه شود باد از چه سمتی می آید.

در پرواز اول ۹ مرد و ۴ زن بودیم. من، مسیح مقدم، فریدا خمسه، مهرانگیز زنده نام اولین و آخرین گروه از زنان چترباز ایرانی آن سال ها بودیم که در نیروی هوایی ارتش خدمت می کردیم.»

جوان بود و پرشر و شور. حداقل عکس هایش اینطور نشان می دهد. دختر بازیگوشی که می خواست نفر اول هر کاری باشد. می خندد حالا: «به جناب سروان گفتم: می خواهم اولین نفر بپرم! دستم را گذاشتم کناره های هواپیما و پایین را نگاه کردم. ترس تمام وجودم را گرفته بود! با عصبانیت گفت: معلوم هست چیکار می کنی؟! گفتم: می خواهم ببینم ارتفاع تا زمین چقدر است! تمام تنم می لرزید و عقب رفتم. داد زد که لازم نکرده ببینی! دوباره برگشتم سر جایم، ۲۲۰۰ پایی بود. هنوز گیج ارتفاعی بودم که قرار بود از هواپیما پایین بپریم که گفت: بهجت بیا جلو!»

از روی صندلی بلند می شود و می ایستد رو به رویم. لحظه ای چشم هایش را روی هم می گذارد. انگار می رود در ارتفاع هزارپایی. سرش را بالا می گیرد، دست هایش را درست مثل پرنده ای سبکبال باز می کند: «حالا وقت آن است که سروان ضربه ای بزند و روانه آسمان شوم.»

«تِق تِق صدای باز شدن چتر را که می شنیدم خیالم راحت شد که چتر باز شده و قرار است صحیح و سالم روی زمین فرود بیایم. زمان پرش از هواپیما تا باز شدن چتر ۱۰۰ متری در هوا معلق بودیم. آن لحظه ها استرس آورترین و البته به یادماندنی ترین لحظه های عمرم بود. علاوه بر چتر اصلی چتر کمکی دیگری روی قفسه سینه ام بود.

در سقوط آزاد خودت باید دستگیره چتر نجاتت را بکشی و نگاهت خیره به ارتفاع سنج و چتر کمک ات باشد. انگار که گردبادی داخل چتر بیافتد پیچ و تاب می خورد و در هوا می رقصید، اما باز نمی شد و به اصطلاحی ترش کرده بودم. چترم در آسمان مثل لوله شد و بلافاصله چتر کمکی را باز کردم، اما بی فایده بود. هر دو با هم یکی شدند و در یک گردباد گیر هم افتادند. بین زمین و آسمان بودم و خیال کردم کارم تمام است. کلاه کاسکتم شکست و جمجمه ام ترک خورد. بین زمین و هوا در آسمان ایران از حال رفتم. ۴۸ ساعت بیهوش بودم و چشمانم را کنار تیم پزشکی ارتش در کشور فرانسه باز کردم. دو هفته در بیمارستان فرانسه بستری بودم و بعد از مداوای کامل با تیم ارتش به ایران برگشتم و چند روزی در بیمارستان ارتش تهران زیر نظر پزشکان بودم و در نهایت یک سال از هرگونه پرش و پرواز با چتر محروم شدم.»

 

می گوید که غروب ها که با لباس نظامی و پوتین به خانه بر می گشته و کلاه کاسکت دستش بوده همه اهل محل نگاهش می کردند. دختر و پسر، برایشان فرقی نداشت، همه از اینکه دختری نظامی است، احساس غرور می کردند و او حسابی محبوب بوده است. با دست نشانش می دادند و می گفتند: «بهجت چترباز است.» او لابد حسابی بابت این ماجرا به خودش افتخار می کرده.

«بعد از درمان آنقدر شوق پرواز داشتم که سراغ چتربازی رفتم. یک سال گذشته بود و حسابی آماده بودم. ۲۱۸ رکورد پرش های من است، اما پرش های زیاد و مراقبت نکردن از مفاصل باعث شد تا زانوهایم آسیب شدیدی ببینند. تا همین اواخر درگیر پادرد و درد زانو بودم و سال ۹۰ در زانوهایم پروتز گذاشتند. پروتز و عمل جراحی همان و خداحافظی با پرواز همان. هنوز هم اگر می توانستم پرواز می کردم.»

مجله های قدیمی مثل «سیاه سفید» و «زن روز» آن زمان را که یادگار نگه داشته با هم ورق می زنیم، آنقدر پوسیده اند که با هر ورقی کناره های صفحه ها پودر می شوند و می ریزند. سوال و جواب هایی که آن زمان، بعد از اولین پریدن، از دختران چترباز ایرانی شده را برایم می خواند و با هر بار خواندن جواب هایش در آن سال ها خنده اش می گیرد: «ببین اینجا چه گفته ام!»

گفته بود که پسرها با ما شوخی می کنند و سعی دارند ما را بترسانند، اما ما گوشمان به این حرف ها بدهکار نیست. احساس غرور خاصی می کنم و آنقدر به کارم اطمینان دارم که اصلا نمی ترسم. گفته بود که بعد از پرش در طول مدت ۵۵ ثانیه ای که بین  زمین و آسمان بوده، نه می ترسیده، نه نمی ترسیده. از هر فکری وحشت داشته. همین هم شده که بین زمین و آسمان تصنیف خوانده. تصنیف «آقا دزده» را خوانده و پایین آمده. دوستانش که با او پایین پریده بودند، آن بالا خنده شان گرفته بود و وقتی به زمین رسیدند پرسیده بودند چه می خوانده؟! انگار که این سوال برای خودم هم پیش آمده باشد نگاهش می کنم.

جواب می دهد: «خودم هم نمی دانستم از روی استرس بود یا خوشحالی واصلا چه شد که شروع کردم به خواندن! آن زمان گفته بودم اگر شوهر کنم چتربازی را می بوسم و کنار می گذارم! حتی زنانی مثل ما که سر نترس و شجاعی داشتند هم به شوهرداری فکر می کردند. اما اگر حالا می خواستم به آن سوال جواب بدهم می گفتم که یک زن باید مستقل باشد. کار کند و دستش در جیب خودش بکند. حساب و کتاب زندگی خودش را داشته باشد و به مردی وابسته نباشد.»

همسرش در این قید و بندها نبود. آن زمان هم به اینکه دوست دارد همسرش هوانورد باشد یا نه پاسخ داده بود، این مردها هوانورد نبوده، هوایی هستند، وای به آن وقت که هوانورد باشند! دستی به صورتش می کشد، ۷۰ و خرده ای سن دارد. چروک های صورتش یادگار سال هایی است که بدون پرواز و رویای آن از سر گذرانده. حالا اما ماحصل روزهایی که نپریده ۳ دختر و ۱ پسر و ۸ نوه است.

منبع: برترینها

همان موقع می روند خرید می کنند و خیال شان بابت تازگی کالا راحت است. عده دیگر هستند که تا فاکتور خرید را نگیرند ول کن ماجرا نیستند. هر چقدر فروشنده بگوید فاکتورهای مان تمام شده او می گوید پس من هم خرید نمی کنم. دسته دیگر، پیگیر بحث ارزش افزوده هستند. دقت می کنند که آیا باید حق سرویس و مالیات بر ارزش افزوده را به فروشنده بدهند یا نه. فرد دیگر می داند که باید از فروشگاهی خرید کند که پروانه کسب فروشنده در برابر دیدگان مشتری باشد.

 

او راهکار مقابله با این اتفاق را در «گرفتن فاکتور خرید از فروشنده» می داند. رئیس این اتحادیه اضافه می کند: «اگر خریداران فاکتور بگیرند، از طریق فاکتور می شود پیگیری کرد که محصول خریداری شده، تقلبی است یا اصلی.» او معتقد است مردم با همه تجهیزات پزشکی موجود در بازار، آشنا نیستند و دلیلش هم تخصصی بودن ۹۰ درصد تجهیزات پزشکی است.

او با تاکید موکد می گوید: «کسانی که به مغازه من مراجعه می کنند، نسل دوم یا سوم یک خانواده هستند. یعنی می شناسند ما را. شناسنامه و کارنامه ما مشخص است. فلذا اعتبار خود را با یک تخلف، از بین نخواهیم برد.» او اما درباره شکایت ها توضیحاتی دارد: «مردم اگر ببینند، یک چلوکبابی کم فروشی می کند یا اشکالی در شیوه طبخ غذایش وجود دارد، مورد را با اتحادیه در میان می گذارند و شکایت می کنند.»

احمدی تخلف دیگر برخی از فروشندگان این صنف را توضیح می دهد: «بعضی افراد، جنسی که عرضه می کنند با بارشان متفاوت است و یا جنسی که می فروشند، زیر و رو دارد.ب رخی هم جنس مانده می فروشند.»

او به برندهای مشهور حوزه آجیل اشاره می کند و می گوید: «البته برندها آنقدر معروف هستند که اعتبار خود را با تخلفی کوچک، از بین نمی برند. فروشگاه های چنین برندهایی، سال هاست که محل کسب خود را تغییر نداده اند. مسلم است که چنین واحدی به راحتی تخلف نمی کند.»

او درباره مناطقی که آجیل و خشکبار تولید می کنند می گوید: «آجیل و خشکبار منحصر به یک منطقه خاص نیست. در آذربایجان شرقی، تخمه کدو و بادام درختی؛ در تویسرکان و همدان، گردو؛ در قزوین، کشمش؛ در رودبار، فندق؛ در آذرشهر، بادام درختی؛ در صومعه سرا، بادام زمینی؛ در سبزوار، تخمه ژاپنی؛ در رفسنجان و کرمان، پسته و در کرمانشاه، تخمه کدو قلمی و آفتابگردان می ماند.»

منبع: برترینها

مجله زندگی ایده آل: خیلی‌ها معتقدند رسیدگی به استایل و پوشش آقایان خیلی ساده‌تر از دغدغه‌های خانم‌ها در همین مورد است. شاید به دلیل اینکه آقایان درباره پوشش، راحت‌تر فکر می‌کنند و شرایط را ساده‌تر می‌بینند. با این حال وقتی پای سلیقه خانم‌ها به میان می‌آید، کار برای آقایان هم سخت می‌شود. تا به حال پیش آمده همسرتان به شما بگوید چطور خوش‌تیپ‌تر می‌شوید و چطور از خوش‌تیپی فاصله می‌گیرید؟ خب، شاید تا به حال به روی‌تان نیاورده باشید اما این را بدانید که برای قریب به اتفاق خانم‌ها المان‌های مشترکی از خوش‌تیپی همسرشان وجود دارد که بد نیست از آنها مطلع شوید. در این صورت است که شما می‌توانید بدون اینکه همسرتان نکته‌ای را درباره ظاهرتان به شما گوشزد کند به یک جنتلمن واقعی تبدیل شوید.

 

خوش‌سلیقگی در کفش

جوراب! این فاکتور تعیین‌کننده

این یکی را دست‌کم نگیرید. ممکن است نظر همسرتان را کاملا درباره شما عوض کند؛ بنابراین حتما در این خصوص جدی باشید! قبل از هر چیزی بدانید که پوشیدن جوراب با صندل و کفش‌های روباز یک اتفاق نفرت‌انگیز برای خانم‌هاست! بنابراین دور این یکی را حتما یک خط قرمز بکشید. نکته دومی که باید حسابی به آن توجه کنید، ست کردن رنگ جوراب با شلواری است که به پا می‌کنید نه با کفش‌تان. این بدان معناست که مثلا اگر شلوار سورمه‌ای به پا می‌کنید جوراب‌تان هم باید حتما سورمه‌ای باشد. اگر شلوار کرم می‌پوشید جوراب‌تان باید از هم‌خانواده همین رنگ باشد. پس این مساله را هم حسابی جدی بگیرید. شاید در ظاهر، قضیه جدی نباشد اما در عمل خیلی هم مهم است!

کتان‌هایی که به شما خوش‌تیپی می‌دهند

نقش شلوارهای کتان را در استایل‌های مردانه اصلا دست‌کم نگیرید. اول اینکه آنها به تناسب رنگی که دارند می‌توانند برای هر موقعیتی قابل استفاده باشند؛ حالا چه با استایل‌های رسمی و چه غیررسمی. در همین راستاست که می‌توانید این شلوار را با کفش‌های رسمی و راحتی ست کنید. با آنها پیراهن‌های مردانه بپوشید یا تی‌شرت‌هایی به تن کنید که روی شلوار می‌افتد. موضوع این است که این کتان‌ها در همه حال به استایل شما شخصیت می‌دهند. سعی کنید در کمد لباس‌تان از این شلوارهای کتان در همه رنگ‌ها داشته باشید اما اگر بنا به گزینش است بدانید رنگ‌های آبی نفتی یا سورمه‌ای، ماسه‌ای و سبز زیتونی می‌توانند بیشترین مورد استفاده را برای‌تان داشته باشند.

 

یک قدم جلوتر از تی‌شرت …

اکسسوری‌ها در شکل و شمایل و البته مقدار مناسب می‌توانند مکمل خوش‌استایلی یک آقا باشند. اما در همین رابطه نکات ظریفی وجود دارد که باید به آنها توجه ویژه کرد. یک ساعت شیک و مناسب با تیپ رسمی یا غیررسمی می‌تواند همیشه به ظاهر یک آقا، وقار و جذابیت بیشتری بدهد. استفاده از اکسسوارهای بجا و موقعیت مناسب نشان می‌دهد شما به عنوان یک مرد چقدر به جزئیات ظاهر خود اهمیت می‌دهید که این به خودی خود یک حسن محسوب می‌شود. اما باید حواس‌تان باشد در استفاده از اکسسوارها به خصوص دستبند و انگشتر زیاده روی نکنید. شاید یک دستبند چرمی یا یک حلقه رینگی برای متاهل‌ها خیلی جذاب و مناسب باشد اما زیاده‌روی در تعداد دستبند یا انگشتر می‌تواند به همان نسبت سلیقه شما را زیر سوال ببرد.

یقه هفت‌های دوست‌داشتنی

وقتی یک آقا لباس یقه‌هفت می‌پوشد یعنی اینکه حسابی به استایل و ظاهر خود اهمیت می‌دهد و از خوش‌لباسی‌اش محافظت می‌کند. باید این نکته را بدانید که بلوزهای یقه‌هفت استایلی بین رسمی و غیررسمی است. شاید چنین لباسی بیشتر برای کار مناسب باشد؛ البته مشروط بر اینکه قرار نباشد در یک جلسه تمام‌رسمی حاضر شوید. شما می‌توانید انواع سوشرت‌های یقه‌هفت را در رنگ‌ها و طرح‌های مختلف داشته باشید اما باز هم اگر بنا به انتخاب باشد همان رنگ‌های سبز زیتونی، آبی نفتی یا سورمه‌ای و رنگ ماسه‌ای بهترین گزینه‌ها خواهند بود.

 

و حالا، جین به علاوه تی‌شرت سفید

منبع: برترینها

ماهنامه زنان و زندگی – نسترن طارسی، نفیسه حقیقت جوان: دانشجوی خبرنگاری بودیم که «جورج بوش» به بهانه دستگیری «اسامه بن لادن»، دستور حمله به افغانستان را داد. از آن روزها سال های زیادی گذشته و حالا فکر کردیم وقتش رسیده به افغانستان بعد از طالبان برویم و از زندگی مردم گزارش تهیه کنیم. می دانستیم جنگ یعنی چه. از امنیت حین جنگ و بعد از جنگ هم آگاه بودیم. پیگیر ویزا شدیم.

چمدان را که می بستیم، مانده بودیم چه برداریم و بعدا چطور بپوشیم. حتی آماده بودیم که اگر لازم بود، روبنده و برقع هم بزنیم، اما حالا به شما می گوییم: «چمدان را که می بندید تا عازم افغانستان شوید، فرض را بر این بگذارید قرار است برای سفری در ایران لباس بردارید. مانتو و شال های رنگی. دمای هوای تهران را معیار قرار دهید و پالتو یا لباس خنک انتخاب کنید.»

 

زنی با روبنده و نگاه گریزانش شبیه ترین تصویر است به آنچه ما از افغانستان در رسانه ها دیده بودیم. اما حقیقت این است که این زن، سخت ترین تصویری بود که بعد از روزها گردش در کابل دیدیم، از بس که چنین پوششی برای زنان در اقلیت بود. حداقل در کابل خیلی کمتر از چیزی که انتظارش را داشتیم با زنان روبنده زده، برقع یا چادَری پوش مواجه می شدیم؛ اما همچنان می شنیدیم که این پوشش از سوی جامعه زنان افغانستان نسبتا عادی و پذیرفته شده است. کنجکاو بودیم ببینیم آیا این گزینش، انتخابی اختیاری است یا هنوز هم تفکرات دینی و عرفی آنان را به سمت چنین پوششی هدایت می کند.

«سمیع حامد»، برنده جایزه بین المللی آزادی رسانه ها (IFP Award) و مشاور ارشد تلویزیون ملی افغانستان، در دیداری که از انجمن قلم افغانستان داشتیم در این باره می گوید: «پس از طالبان، سعی کردیم با ساخت و تهیه برنامه های آموزشی رادیویی و تلویزیونی و برگزاری ورک شاپ های راهبردی متعدد، با کمک مراجع دینی و دفاع از حجاب اسلامی به زنانی که طی سال های حکومت طالبان قوانین سختگیرانه و غیرعادلانه آن ها را پذیرفته بودند، یادآوری کنیم که حتی دین نیز حدود و تعریف دیگری از مقوله حجاب و آزادی زنان دارد.

جالب این است که در جریان این تلاش ها متوجه شدیم تعداد قابل ملاحظه ای از زنان در سراسر افغانستان حاضر به پذیرفتن این تغییرات نیستند بلکه به شدت مخالف این موضوع هستند که چادری، برقع و روبنده هایشان را بردارند! مخالفت ها و پافشاری این عده سبب شد تا اقدام به تحقیقات جدی در مورد این عدم پذیرش کنیم.»

مشاور بنیاد جهانی خانه های حقوق بشر، تصریح می گوید: «انتخاب و استفاده از چادری ها در بسیاری از موارد هیچ ربطی به باورهای دینی زنان ندارد و اتفاقا ریشه بسیار جدی در مسائل اجتماعی و به ویژه اقتصادی دارد. زنان بسیاری در پاسخ به این سوال که چرا دلتان نمی خواهد چادری را از سرتان بردارید؟ گفتند زیر چادری خیلی راحت تر هستند. این همه پوشش و دیده نشدن به آن ها امکان می دهد که با هر لباسی که دلشان می خواهد از در بیرون بروند. حتی لازم نیست نگران آراستگی سر و صورتشان باشند.

عده دیگری هم می گفتند به طور معمول شوهر، پدر یا برادرانشان به آن ها اجازه نمی دهند تنها و بدون همراهی آنان از در خانه بیرون بروند. وقتی از پوشش های این چنینی استفاده می شود به راحتی و بدون اینکه آن ها متوجه شوند، می توانند از خانه بیرون بروند. اغلب تجربه مشابه و جالبی داشتند و می گفتند بسیار پیش آمده که در بازار از کنار شوهر، پدر و برادرانشان گذشتند و به دلیل اینکه چادری، برقع و روبنده پوشیده بودند، هیچ یک از آن ها متوجه حضورشان نشدند!»

 

مشاور مرکز فرهنگ و انکشاف (توسعه) دانمارک در توضیح دلایل اقتصادی آن دسته از زنانی که حاضر به زمین گذاشتند این پوشش نبودند، گفت: «برای مشخص شدن اهمیت این بخش باید چند مثال بزنم. مثلا یکی از کسانی که در مصاحبه ها شرکت کرد، آموزگار بود. او در کنار آموزگاری در کارخانه ای کارگری می کرد. پوشیدن چادری به او این فرصت را داده بود که نه شغل آموزگاری مانع از پیدا کردن شغل دوم شود و نه موقعیت و فضای شغل دوم، به وجهه اجتماعی آموزگاری او آسیبی وارد کند.

در این سفر با «وحید وارسته»، رییس انجمن قلم افغانستان آشنا شدیم. روزی که مهمان انجمن قلم بودیم، برایمان از روند چاپ کتاب در افغانستان حرف زد. از اینکه هیچ ممیزی وجود ندارد و تنها کافی است شما کتابی بنویسید و ناشری را قانع کنید که کتاب به فروش می رسد. اگر خود نویسنده تامین بودجه کند، نیازی به راضی کردن ناشر هم نیست. اما واقعیت این است که نام و شهرت ناشر می تواند تاثیر زیادی در فروش کتاب داشته باشد. اصلا همین شهرت و اعتبار ناشران است که باعث شده بسیاری از نویسندگان جوان افغانستانی بیشترین همت و تلاش خود را بگذارند تا کتابشان را به چاپ ناشران ایرانی باسابقه دربیاورند.

درباره میزان مشارکت زنان در ادبیات معاصر و عرصه کتاب افغانستان پرسیدیم. انگار خاطره ای خوشایند را مرور می کند، لبخندی و برایمان تعریف کرد: «از روز اول که انجمن قلم را در دست گرفتیم، متوجه غیبت زنان در جلسه های ادبی و محفل های شعر کابل شدیم. تدبیر ساده ای اندیشیدم. با آگاهی از ترس، خجالت و اعتماد به نفس پایینی که در طول سال های طالبان به زنان افغانستان تحمیل شد، زنان را به این محافل دعوت کردیم واز آن ها خواستیم حداقل شنونده باشن.»

وارسته می گوید: «همین حضور منفعل در نهایت به فعل درآمد. پس از چند ماه زنان دیگر فقط شنونده نبودند. آن ها شعرها و داستان های خودشان را که راوی دردها و راه شکفتن شان بود به قافیه و ریتم و در قصه برای دیگران می خواندند. انجمن قلم افغانستان جزیی از افتخارات خود می داند که برای چاپ کتاب، سیساتی توام با تبعیض مثبت برای زنان دارد.»

به گفته او، اگر چند نویسنده زن و مرد با کیفیت نویسندگی تقریبا یکسان، از این انجمن تقاضای پشتیبانی مالی برای چاپ کتابشان را کنند، انجمن قلم برای جبران سال ها جفای بی رحمانه ای که در حق زنان شده، اولویت را به آن ها می دهد.

خیابان، قلمرو کاملا مردانه

از لحظه ای که پا به خیابان های کابل گذاشتیم، متوجه سلطه مردان بر خیابان و بازار شدیم. یکی دو روز اول که دنبال آدرس های مورد نظر می گشتیم، مدام چشم می انداختیم تا زنی را پیداکنیم و جویای آدرس شویم. معمولا حدود یکی دو دقیقه ای زمان می برد تا بتوانیم زنی را مخاطب قرار دهیم و آدرس را از او بپرسیم، اما واقعیت این است تعداد زنانی که در خیابان می بینید، بسیار کمتر از تعداد مردان است.

اما در همین خیابان های مردانه، کم نبودند پوسترهایی که پیام های آموزشی در حمایت از زنان داشتند. تناقض جالبی در سطح شهر بود. بیلبوردی مزین به دخترک زیبایی که نوید آرامش و آینده خوش او را می داد. نمی شد وجود خوردی زرهی کنار این پوستر سازمان حقوق زنان افغان را نادیده گرفت. در ورودی کتابفروشی دیگری دعوتنامه عمومی برای ارسال مقالات آکادمیک با موضوع «راهکارهای منع خشونت علیه زنان در افغانستان» نظر ما را به خود جلب کرد. پوستر قدیمی بود اما برای مانشان از آن داشت که کارهای آموزشی برای حقوق زنان از دیروز و امروز شروع نشده است.

پوستر بزرگ دیگری دیدیم به این مضمون: «با وقفه گذاری بین ولادت ها، فرصت های تعلیمی، آموزشی و رفاهی بیشتر را برای فرزندان خود فراهم نمایید.» کلینیک صحی (پزشکی) اسپانسر این پوستر بود و گویاست که این برنامه ها طولانی مدت هستند و مسئولان واقف هستند که برای بالا بردن سطح سلامت زنان، باید زنان و مردان را هدف قرار دهند.

از خیابان های نیویورک تا سرک های کابل

چند هفته پیش از سفرمان ویدیویی در اینستاگرام از یک زن جوان در نیویورک دیدیم. او برای مطالعه ای آکادمیک در مورد مزاحمت های خیابانی، پشت کلاه دوستش دوربین کوچکی نصب کرده بود تا به صورت غیرمحسوس رفتار مردان نسبت به زنان را در خیابان ثبت کند. این ویدیو پر بود از متلک و طعنه های مردان. حس همزادپنداری با زن نیویورکی در عین ناراحت کننده بودن برایمان عجیب بود. با خودمان گفتیم، در نیویورک هم همین آش است و همین کاسه!

فضای مردانه کابل اما باعث شد تا چشم و گوش هایمان را بیشتر و بهتر باز کنیم. واقعیتی این است که چندروز اول که در یابان رفت و آمد داشتیم، غیر از یکی دو باری که چند جوان لهجه فارسی ما را به شوخی تقلید کردند، چیز دیگری نشنیدیم. البته انکار نمی کنیم که شاید ملاحظه توریست بودنمان را هم می کردند، به ویژه اینکه دوستان افغانستانی مان مدام با نگرانی از تجربه ما برای قدم زدن در شهر سوال می کردند! اما داستان وقتی عوض شد که وارد بخش قدیمی شهر کابل یا «کابل قدیم» شدیم.

اگرچه هیچ منع قانونی وجود ندارد، ولی در افغانستان تعداد زنانی که پشت فرمان اتومبیل می نشینند، خیلی کمتر از مردان است. آنقدر کم که ما در طول سفر دو هفته ای مان، تنها دو بار با راننده ای زن، پشت فرمان، مواجه شدیم. پرس و جو کردیم و متوجه شدیم آموزشگاه هایی هم هستند که به زنان آموزش رانندگی می دهند؛ اما تا آنجا که ما چشم انداختیم، هیچ آموزشگاه رانندگی ندیدیم.

گفته می شود پس از سقوط طالبان، هفت لیسانس (گواهینامه) از ۸ هزار و ۶۹۸ گواهینامه رانندگی که در سال ۲۰۰۲ ملاید در افغانستان صادر شد، به زنان تعلق داشت. از سال ۲۰۰۳ میلادی نیز با کمک یک نهاد آلمانی برای برگزاری کلاس آموزش رانندگی به زنان افغانستان زمینه برای حضور آن ها در خیابان های افغانستان بیش از پیش فراهم شد به طوری که در سال ۲۰۱۲ میلادی، ۱۴۰ زن گواهینامه دریافت کردند.

در راه دموکراسی و آزادی

قد و قواره و صورت کوچکش گواه می داد که سن و سال زیادی ندارد. سخت می شد فکر کنی به ۲۰ رسیده است با این حال در جمع دوستانش که همگی دست کم ۸-۹ سال از او بزرگ تر بودند به عنوان یک پیشرو شناخته می شد.

«سحر فطرت»، زاده ایران است و الفبای زندگی را در شیراز فراگرفته است و لا به لای همه حرف هایش از ایران به عنوان سرزمینی که نیمی از قلبش برای آن می تپد یاد می کند؛ اما وقتی به افغانستان می رسد آن را چنین توصیف می کند: «افغانستان، کشور من است. سرزمین مادرم و زادگاه پدرم. جایی که هر روز به خاطر زن بودنمان در آن مبارزه و مجادله می کنیم. من در کابل جان، زندگی می کنم. کابلی که هیچ وقت لقب «جان» را از دست نمی دهد. جایی که هر روز جوانانش تاوان جنگ های اجدادشان را می دهند. کابلی که هر روز به سوی ترقی م رود و خیلی چیزها برایش مبهم است. سرزمینی که گاهی از دموکراسی و آزادی می شنود و گاهی از جنگ و خون.»

او که یک فعال مدنی است و برای آموزش زنان و کودکان، شهر به شهر از این سوی افغانستان به آن سوی افغانستان سفر می کند و مستندهای متعددی هم باری کمک به احیای حقوق اولیه زنان این سرزمین ساخته است که بازتاب های جهانی نیز داشته اند، معتقد است: «ما راه درازی برای رسیدن به دموکراسی و آزادی داریم، هنوز بدون توجه به شأن و شعور انسانی زنان، مردها خواسته هایشان را به آن ها تحمیل می کنند. هنوز هم اگر زنی تصمیم بگیرد با احترام به ودش، شخصیت مستقلی داشته باشد او را بداخلاق و بدکاره می نامند.

متاسفانه در وارد بسیار زیادی به روشنفکران ما برچسب «مایه فساد بودن» می چسبانند. البته نباید فراموش کرد که خیلی از مردان روشنفکرنمای ما دموکراسی را برای خانه همسایه می خواهند و با تعجب زن هایشان در خانه محبوس هستند. من معتقدم کابل ما با همه «جان» بودنش نیاز به شست و شو و نوشدن ذهن های پیر و جوان دارد و ما وظیفه داریم در این راه همه سختی ها را بپذیریم…»

سحر معتقد است مبارزه باید عینی و کاربردی و فارغ از شعرا باشد. او  می گوید: «فکر می کنم تنها چیزی که خیلی زیاد دارم جراتو اعتماد به نفس است. همین جرات زیاد هم به من کمک کرده است گاهی بتوانم تابوها را بشکنم و فرصتی برای دختران همسن و سال خودم ایجاد کنم که ترس را کنار بگذارند. یادم می آید چند سال پیش هیچ دختری جرات نداشت در خیابان های کابل دوچرخه سوار یکند؛ اما من یک روز تصمیم گرفتم همه سختی های این کار را به جان بخرم و سوار بر دوچرخه در خیابان گردش کنم.

مواجه شدن با دختری که سوار دوچرخه است نه تنها برای مردان که برای زنان جامعه افغانستان هم تعریف شده نبود. این رفتار آنقدر غیرعرف بود که بارها و بارها به من سنگ و میوه های گندیده پرتاب کردند. فحش و ناسزا شنیدم و پدر و مادر برخی از دوستانم مانع از ادامه ارتباط آن ها با من شدند. اما امروز با گذشت ماه ها و سال ها همان دوستان قدیم سوار دوچرخه می شوند و همان همسایه هایی که مرا بدکاره می نامیدند، دخترانشان را تشویق می کنند که دوچرخه سواری یاد بگیرند. خوشحالم که امروز افغانستان تیم دوچرخه سواری بانوان دارد. تنها آرزویم پیشرفت زنان افغان است.»

فروشندگی، شغلی نه چندان زنانه

شروع سفرمان همزمان شد با افتتاح جشنواره فیلم زنان افغانستان. در جریان برگزرای جشنواره، با «رویا سادات»، اولین زن کارگردان افغانستانی آشنا شدیم. کسی که علاوه بر مدیریت و اداره «خانه فیلم رویا»، ریاست جشنواره فیلم زنان را نیز بر عهده داشت.

رویا سادات، فارغ التحصیل رشته حقوق و علوم سیاسی از دانشگاه هرات است و سینما را بیتشر به شکل تجربی و با سپری کردن یک دوره آموزشی دوساله در بخش کارگردانی، آن هم به صورت مکاتبه ای در کره جنوبی فراگرفته است.

او نیز همچون بسیاری از مردم افغانستان،  فروریختن رژیم طالبان (۲۰۰۱) را نقطه عطف مسیر موفقیت هایش می داند. رویا سادات و خواهرش «الکا»، که فیلم هایش جایزه های بین المللی متعددی گرفته است، از همه ذوق هنری و مهارت حرفه ای خود استفاده می کنند تا قصه های ناگفته زنان افغانستان را برای مردم دنیا بازگو کنند.از بسته شدن مکاتب (مدرسه های) دخترانه گرفته تا فقر، قاچاق، اعتیاد و… همه و همه موضوعاتی است که این زنان هنرمند به زبان تصویر فریاد می کشند.

شنیده بودیم کتاب های ایرانی در افغانستان طرفدار دارد اما وقتی در یکی از کتابفروشی های بزرگ کابل با قفسه هایی مملو از کتاب های علی شریعتی مواجه شدیم، از تعجب دهانمان باز ماند. این تعجب وقتی بیشتر شد که ردیف مجلاتی چون تجربه و مهرنامه، بخار و… را روی زمین دیدیم.

 

یکی از شگفتی های افغانستان فیلتر نبودن فیس بوک و توییتر است! فیس بوک در این سرزمین محبوبیت و فراگیری عجیبی داشت. آنقدر که جوانان برای چک کردن اخبار خبرگزاری ها و روزنامه ها به فیس بوک مراجعه می کردند و پیگیر همه رویدادها از طریق صفحات فیس بوک بودند.

جالب تر اینکه وقتی در کوچه و بازار از مردم اجازه می گرفتیم تا عکسی از آن ها بگیریم، اولین سوالی که از ما پرسیده می شد، این بود: «روی فیس بوک می گذاری؟» یا «روی فیس بوک که نمی گذاری؟»

«تلاشی» از آن واژه هایی بود که تا آخرین روز سفرمان، ذهنمان از هضم و درک آن ناتوان بود. اولین بار وقتی وارد رستوران شدیم با این واژه مواجه شدیم. تلاشی یا همان «ایست بازرسی» خودمان؛ بخشی از هویت فعلی افغانستان است و کاربری اش نه ایجاد رعب و وحشت که تامین امنیت است.

کابل و احتمالا در تعمیمی کلی، افغانستان یکی از مکان هایی است که نقشه، گوگل مپ و آدرس دقیق پستی به کارتان نمی آید. دلایل زیادی از جمله سال ها جنگ و ویرانی، اختلافات قومی و مناسب نبودن امکانات سبب شده تا خیابان ها، کوچه ها و خانه ها با آدرس های متداولی که ما سراغ داریم، یافت نشوند. البته این به آن معنی نیست که هیچ خیابان، سرک و کوچه ای هم اسم ندارد.

 

وقتی قرار است جایی بروید، مطمئن باشید حتما نامی از یک نقطه شاخص برده خواهدشد و مقصد شما نسبت به دوری و نزدیکی و شمال و جنوب بودن آن نقطه باید پیدا شود. کار سختی است؛ اما جذابیت های خودش را دارد.

شاید یکی از جالب ترین چیزهایی که در  کابل دیدیم، نحوه انتخاب اسم خیابان های اصلی است. جاده همدیگرپذیری برای صلح، جاده آزادی بیان، چهارراهی جاده ابریشم، جاده عنصری، بلخی و… نام های روی تابلو ها گاهی به قدری پرمعنا بودند که شکار آن ها یکی از سرگرمی های ما شد. شاید فقط در کابل است که اسم یک خیابان بیشتر از یک نشانی است  شاید مقصود از آن رسیدن به سرمنزل انسانیت باشد.

زنگ خانه زده شد. دخترکان با خوشحالی از مدرسه بیرون زدند. شلوغ می کردند و صدای خنده های از ته دل و گپ های بعد از کلاسشان حجم کوچه را پر کرده بود.

از سنگ های زینتی افغانستان زیاد شنیده بودیم، لاجورد، فیروزه. اما زمرد سبز پنجشیر و الماس سیاه آفریقا؟ تصورش را هم نمی کردیم فروشنده چنین سنگ های ارزشمندی را نشانمان دهد! الماس های سیاه و زیبای ۸ قیراطی. هر قیراط ۸ هزار دلار!

پچ پچ می کردیم و از زمردهای باکیفیت و بی نظیر آمریکای جنوبی حرف می زدیم که «عبدالفتاح شیرزاد»، مالک دکان سنگ های زینتی کابل، به ما گفت: «اشتباه نکنید، این تکه زمرد بی حباب و بی خط را که ۸ هزار دلار قیمت دارد، ببینید. زمرد پنجشیر است. هزار بار خالص تر از زمردهای آمریکای جنوبی.»

 

پس از کلی زیر و رو کردن و چانه زدن و خرید یک تکه از لاجوردهای زیبای افغانستان، از عبدالفتاح خان خواستیم کمکمان کند تا تاکسی بگیریم و رهسپار خانه شویم که دوباره با مهربانی بی بدیل مردم این دیار مواجه شدیم. گفت: «این وقت شب؟ هوا تاریک گشته است. موتر (خودرو) از چه کارتان است؟ من خودم موتر دارم می رسانمتان.» مغازه را نصفه و نیمه بست و همراه ما شد.

هر سه با تعجب پرسیدیم: «چرا الماس به این گرانی و زمرد به این ارزشمندی را زیر شیشه می گذارید؟ حتی در کشو هم نمی گذارید! گاوصندوق ندارید؟»

با اطمینان گفت: «اینجا افغانستان است. امن است. دزدی نمی شود. هراس نداشته باشید.»

اطمینان او حس جدیید از امنیت و تعریف تازه ای از اعتماد را در ذهن ما ایجاد کرد.

منبع: برترینها

نظافت کردن از راهکارهای رفع مشکل حساسیت فصلی است. بنابراین سعی کنید هر روز محل کار و خانه تان را نظافت کنید؛ به‌ویژه روی میز کار یا وسایلی که با آنها در تماس هستید.

نظافت کردن از راهکارهای رفع مشکل حساسیت فصلی است. بنابراین سعی کنید هر روز محل کار و خانه تان را نظافت کنید؛ به‌ویژه روی میز کار یا وسایلی که با آنها در تماس هستید.

 

به گزارش همشهری، نفس بکشید، بازهم، بازهم؛ عمیق و عمیق و عمیق‌تر و حالا عطسه امان‌تان را می‌بُرد! ببخشید که حساسیت‌تان را به رخ‌تان کشیدیم! ببخشید که اول تله پهن کردیم و بعد از چند نفس عمیق متوجه شدید، جریان از چه قرار است! چرا عصبانی می‌شوید؟ خب! شما که نفس غیرعمیق هم بکشید، حساسیت‌تان عود می‌کند و حال‌تان به هم می‌ریزد! پس از دست ما دلخور نباشید… بهار، با همه زیبایی‌هایش، فصل حساسیت( فصلی) برای بسیاری است و باعث می‌شود حتی کمی مانده به شروع فصل بهار،آنها با حساسیت دست و پنچه نرم کنند.
 
می‌خواهیم درباره حساسیت و عوامل آن، آمارها و البته راهکارهای کنترل آن آشنا شویم. پس اخم‌های‌تان را باز کنید و بخندید. اینجا کلینیک سلامت است.
 
عوامل حساسیت‌زا را در جهان بشناسیم
پژوهش‌ها نشان می‌دهد عوامل حساسیت‌زا تقریبا در تمام جهان یکسان بوده و تفاوت‌ها مربوط به گیاهان یا جانوران بومی است.
 
علت‌های رایج حساسیت در فصل بهار

•           درخت‌ها و گرده‌افشانی گل‌ها.

•          هاگ‌ها.

•          گرد و خاک ناشی از طوفان‌های بهاری و انتشار گرده‌ گل‌ها و ذرات معلق در   هوا.

•          موی حیوانات و فضولات ناشی از زایمان آنها.

 
 
در دو کشور کانادا و آمریکا، دوره گرده‌افشانی گل‌ها و درنتیجه مدت حساسیت فصلی، ۲۷ روز بیشتر از سایر نقاط دنیاست.
 
پزشکان سراسر دنیا، در سال بیش از ۱۲ میلیون مراجع با نشانه‌های حساسیت فصلی را معاینه می‌کنند. آمارها نشان می‌دهد، ۳۵ میلیون آمریکایی به شکل ویژه به گرده‌افشانی گل‌ها و قارچ‌ها حساسیت دارند.
 
۳۸۵ گونه گیاهی در اروپا، زودتر از سایر کشورهای جهان شکوفه می‌دهند. بنابراین زمان حساسیت فصلی در کشورهای اروپایی معمولا زودتر از برخی از کشورهای جهان مانند کشورهای سردسیری است.
 
چه کار باید کرد؟
پیش از شروع دوره حساسیت فصلی، ایمنی بدن را تقویت کنید تا نیازی به مصرف دارو، حداقل با دوز بالا نباشد.

شب‌ها، کمی پیش از خواب، آنتی‌هیستامین بخورید. این نکته را فراموش نکنید که آنتی‌هیستامین‌ها یا ضدحساسیت‌ها  خواب‌آور بوده و نباید آنها را در طول روز مصرف کنید.

نظافت کردن از راهکارهای رفع مشکل حساسیت فصلی است. بنابراین سعی کنید هر روز محل کار و خانه تان را نظافت کنید؛ به‌ویژه روی میز کار یا وسایلی که با آنها در تماس هستید.
 

 

 
شش روش درمان خانگی حساسیت فصلی
تصور براین است که تنها راه کنترل مساله حساسیت فصلی، استفاده از انواع داروهای ضدحساسیت شیمیایی است. این یکی از روش‌های خوب و البته تایید شده از نظر علم پزشکی است.، اما مصرف این داروها عوارض ویژه خودشان را دارند. به این دلیل که اغلب آنها حاوی ترکیبات کورتنی و آرام‌بخش هستند که هرکدام مضرات مخصوص به خود را دارند. بنابراین بهتر است به جای استفاده از داروهای شیمیایی، روش‌های سالم‌تر دیگری را جایگزین کنید.
 
آب
نوشیدن مقدار کافی آب، باعث بهبود عملکرد دستگاه‌های مختلف بدن می‌شود. تامین رطوبت و آب کافی سلول‌ها، به حفظ سلامت آنها کمک خواهد کرد. آب کافی موجود در بدن باعث رطوبت سینوس‌ها و تسهیل جریان لنف در بدن خواهد شد. اضافه کردن مقدار کمی نمک دریایی به آبی که می‌نوشید – در صورتی که مشکلی برای افزودن این مقدار نمک ندارید- می‌تواند میزان جذب آب توسط سلول‌ها را افزایش داده و از طرفی تخلیه آب از آنها را نیز تسهیل کند. این تبادل خوب و سریع، مانع از تجمع عوامل حساسیت‌زا در سلول‌ها می‌شود.
 
سیر و پیاز
کوآرستین موجود در سیر و پیاز که عامل اصلی بودار بودن این خوراکی‌هاست، ترکیب ضدالتهابی دارد. بنابراین سعی کنید در اکثر غذاها از سیر و پیاز استفاده کنید. برای مثال خوردن روزانه سوپ پیاز و آب مرغ، برای تقویت سیستم ایمنی بدن عالی است.
 
دانه‌های روغنی، ماهی و آجیل‌های خام
این خوراکی‌ها حاوی اسید چرب امگا۳ و ضدالتهاب هستند. بنابراین نشانه‌های حساسیت فصلی را کنترل خواهند کرد. علاوه براین، این خوراکی‌ها سرشار از سلنیوم هستند. این عنصر، یکی از بهترین ترکیب ذرات برای کنترل علائم التهابی است.
 
چای
دلیل ایجاد حساسیت و بروز نشانه‌های آن فعالیت عوامل حساسیت‌زا است، اما در زمان برخورد این عوامل با ترکیب‌های ضد حساسیت، فعالیت‌شان متوقف می‌شود. چای سیاه، چای سبز و  دمنوش‌های آرام‌بخش و ضد التهاب حاوی این ترکیب‌ها هستند. ضمن این که با نوشیدن چای، آب مورد نیاز بدن نیز تامین می‌شود. کاتچین موجود در چای سبز، یکی از ترکیب‌های طبیعی و قوی ضد التهاب است. کاتچین، روند تبدیل هیستیدین به هیستامین را متوقف می‌کند. افزودن یک حلقه لیموترش تازه به آن، تاثیر مثبت یاد‌شده را چند برابر می‌کند.
 
میوه بخورید
 میوه‌های حاوی ویتامین C، بهترین خوراکی‌های طبیعی ضدالتهابی هستند. ویتامین C، منجر به کنترل التهاب ریه‌ها و سینوس‌ها می‌شود. بنابراین در طول روز حتما مصرف دو وعده میوه به عنوان میان‌وعده صبح و عصرانه را فراموش نکنید.
 
اکلیل کوهی
گیاه رزماری یا اکلیل کوهی، حاوی اسید رزمارینیک است. این ترکیب پلی‌فنلی باعث کاهش و کنترل نشانه‌های حساسیت می‌شود. این ترکیب، فعالیت عوامل حساسیت‌زا را متوقف کرده و به این ترتیب نشانه‌ها از بین می‌روند. از این گیاه دارویی می‌توانید برای تهیه دمنوش، طعم‌دار کردن مرغ، ماهی و گوشت و از نوع خشک و کوبیده آن در ماست و سالاد استفاده کنید.
 
با محافظ از خانه خارج شوید
عینک بزنید
پیش از خروج از خانه و تماس چشم‌ها با عوامل حساسیت‌زا، عینک آفتابی بزنید. عینک را تا زمان بازگشت به خانه، حتی اگر هوا کاملا آفتابی نیست، از چشم برندارید. هرچقدر عینک بزرگ‌تر باشد، تاثیر محافظتی آن بیشتر است.
 
آب بنوشید
حتما بطری آب معدنی همراه داشته باشید. نوشیدن آب به پاکسازی بدن کمک می‌کند.
 
قطره چکان کنید
محلول نمکی یک درصد درست کنید. پیش از خروج از خانه و بلافاصله بعد از ورود به فضای بسته از فضای بیرون، چند قطره از آن را با قطره چکان داخل بینی بریزید و بعد بینی را تمیز کنید.
 
دوش بگیرید
هرچقدر هم که مراقبت کنید، بازهم عوامل حساسیت‌زا مانند گرده گل‌ها، گرد و غبار، هاگ‌ها  و… روی سر و صورت و بدن شما می‌نشینند. بنابراین به محض بازگشت به خانه، لباس‌ها را داخل لباسشویی بیندازید یا با دستمالی نمدار، پیش از قرار دادن داخل کمد لباس، آنها را تمیز کنید. سپس دوش بگیرید. درغیر این صورت تمام ذرات حساسیت‌زا را به داخل خانه، اتاق خواب، رختخواب و … منتقل خواهید کرد.
 
در خانه بمانید
بهار فصل بسیار زیبا و دلفریبی است. همه دوست داریم از این هوا و زیبایی ناب، لذت ببریم، اما خب! شما که دچار حساسیت فصلی هستید و با هر نفس، بیشتر اذیت می‌شوید، سعی کنید زیبایی بهار را از پشت پنجره تماشا کنید. به این ترتیب آزار هم نخواهید دید. با این همه با گذر از نیمه ماه اردیبهشت، می‌توانید راحت‌تر از خانه خارج شوید.

منبع: فرادید

اگر شما جزو آن دسته از افرادی هستید که برای پیدا کردن لباسی با چند هزار تومان قیمت کمتر چندین مغازه را زیر و رو می کنید این گزارش کوتاه برایتان عجیب است چرا که بسیاری از افراد با یک کلیک روی موبایل شخصی شان سفارش یک شلوارک گل گلی می دهند که کاربردش تنها در منزل و هنگام تماشای فوتبال است و البته برای آن سر کیسه را شل می کنند و دو میلیون تومان ناقابل می پردازند.

«لاکچری» حالا کلیدواژه ای است که نمودش نه صرفا در شبکه های مجازی که در متن زندگی بسیاری از افراد وارد شده است و آفتی است برای خودشان و دیگران.«سبک زندگی لوکس» ترجمه راحت تری از این واژه فرانسوی است. زندگی که بسیاری را حتی وادار می کند تا خودروی زیرپایشان را بفروشند تا بتوانند یک کفش معمولی بخرند!
 

 

لاکچری چگونه مد شد؟

همین چند سال پیش صفحه ای در شبکه اینستاگرام به راه افتاد با عنوان « بچه پولدارهای تهران» ـ rich kids of Tehran ـ ، که عکس های منتشر شده در آن حکایت از زندگی شاهانه برخی از افراد در پایتخت داشت.
 
خیلی زود بچه پولدارهای دیگر شهرها هم با تاسیس چنین صفحاتی سعی کردند از حیثیت زندگی شاهانه در شهرشان دفاع کنند و به دیگران فخر بفروشند. گرچه صفحه «بچه پولدارهای تهران» بسته شد ولی گسترش شکاف طبقاتی درایران و نابرابری در توزیع درآمدها و منابع واقعیت هایی هستند که دیگر کسی زحمت انکار یا حتی حمله به آن ها را به خود نمی دهد.
 
جالب اینکه پیش از بسته شدن این صفحه یکی از گردانندگان آن در یادداشتی از شهروندان درخواست کرد که «آنها را درک کنند»! او نوشت: « لطفا ما را درک کنید! هر کشوری در جهان غنی و فقیر دارد. می‌دانم شاید این تصاویر از نظر احساسی برای افرادی که از داشتن چنین زندگی‌هایی که ما در عکس‌هایمان نشان می‌دهیم محروم هستند، خوشایند نباشد، بنابراین نیازی نیست ما را دنبال کنید. ما فقط جوانانی هستیم که کاری برای سرگرمی‌مان انجام می‌دهیم. هر موضوعی را جدی نگیرید!»
 
اما این قصه چند سال پیش بود چرا که حالا دیگر دیدن جلوه های ثروت و تجمل در شهرهای ایران عادی شده است. قاب عکس ایرانی این روزها شامل دور دور کردن ماشین های آخرین سیستم در خیابان «ایران زمین» و کافی شاپ هایی است که منوی آن ها از کافه های پاریس و نیویورک گران تر هستند و مراکز خرید لوکس، پر از مغازه هایی است که مشتریان آن ها بدون خم آوردن به ابرو، از چند صدهزار تا چند ده میلیون تومان در یک نوبت خرج می کنند.
 
از جنون دیده شدن تا افسردگی لاکچری

 

او معتقد است: تحت تأثیر شبکه‌های فضای مجازی شاهد ظهور «بچه‌ پولدارها» هستیم که در مورد قیمت گوشی‌های تلفن همراه یا ساعت خود مصاحبه می‌دهند و آن را به عنوان زندگی «لاکچری» معرفی می‌کنند. همچنین به نمایش گذاشتن رفتن به ورزش‌های گران‌قیمت و همین سفرهای خارجی، نمایش خودروها، از چند میلیارد به بالا، نمایش مهمانی‌ها و کفش‌ها در این گونه صفحات باعث شده کسانی که توانایی اقتصادی ندارند، دچار افسردگی می‌شوند و خود را به آب و آتش بزنند تا بتوانند آنها هم بخشی از زندگی لاکچری را برای خود تهیه کنند.
 
پولدار یا قربانیان پول

در شهری که آدم ها کلیه شان را با قیمت ۱۵ میلیون تومان روی دیوارهای شهر حراج می کنند ۸ هزار نفر عضو کانالی در تلگرام هستند که در آن دمپایی ۱۷ میلیون تومان و ساعت ۱۰۸ میلیون تومان معامله می شود. این در حالی است که این کانال یکی از هزاران کانال و سایتی است که بی پروا سبک زندگی لاکچری را ترویج می کند. وگرنه در برابر بسیاری از قیمت ها شاید این رقم ها محلی از اعراب نداشته باشد. کافی است سری به خیابان های شمال تهران بزنید و بد تر این که جرات کنید در پاساژهای این مناطق قیمت لباس و کفش بگیرید تا متوجه شوید که به پا کردن یک شلوارک معمولی دو میلیون تومانی چندان زندگی لاکچری هم نیست!
 
ـ ساعت با بند چرمی Louis Vuitton . همراه با بند اضافه. ضد آب تا عمق ۳۰ متر . ۲ سال گارانتی. قیمت: ۱۰۸ میلیون و ۳۵۰ هزار تومان
 

  کمربندمردانه از چرم کروکودیل . ساخت ایتالیا .قیمت: ۱۳ میلیون و ۹۵۰ هزار تومان
 

 

 کالج جیر مردانه . قیمت: ۱۷ میلیون و ۲۸۰ هزار تومان
 

 

---

مایو شنا مردانه . قیمت: ۲ میلیون و ۱۰۶ هزار تومان
 

گردنبند طلا و برلیان ۱۸ عیار زنانه. قیمت : ۲۷۹ میلیون و ۳۹۶ هزار تومان
 

اسلیپر چرم زنانه (دمپایی راحتی) قیمت معمول : ۷ میلیون و ۱۷۱ هزارتومان
 

روسری پشمی و ابریشمی. قیمت: ۴ میلیون و ۴۰۷ هزارتومان
 

 
آرایشگاه ۵۰۰ هزار تومانی و باشگاه ۷۰ میلیونی

دستمزد عادی یک آرایشگاه مردانه برای اصلاح سر حدود ۳۰ هزار تومان است. چراکه نیازهای پیرایشی آقایان بیش از این هم نیست. با این حال شاید باورتان نشود در آرایشگاه‌هایی در همین نزدیکی، دستمزد یک پیرایش مردانه بین ۵۰۰ تا ۸۰۰ هزار تومان است!
 
اگر می خواهید باشگاه هم بروید باشگاه های لاکچری فراوان است. در یکی از این باشگاه‌های نمونه به نام «الف» حق عضویت سالانه ۷۰ میلیون تومان یعنی هر ماه حدود ۶ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان است. تازه مقررات باشگاه طوری است که عضویت ماهانه یا چند ماهه ندارد. عضویت فقط سالانه و با پرداخت کامل وجه به طور یکجا امکان‌پذیر است.

منبع: برترینها

ماهنامه همشهری دیپلماتیک – هادی معصومی زارع*: پیشرفت های گسترده در فناوری اطلاعات و حمل و نقل، چنان دنیای ما را در هم تنیده که وابستگی متقابل میان بازیگران سیاسی بیش از پیش جلوه گر شده و امکان تفکیک سرنوشت میان ایشان را بسیار سخت کرده و امکان کشیدن خطوط فرضی و خود مصون پنداری از تحولات مثبت یا منفی منطقه ای و جهانی عملا بسیار تنزل یافته است.

به طور خاص، عبور مرزهای جغرافیایی از دل مرزهای هویتی و ادراکی منطقه خاورمیانه موجب پراکنش قومیت ها، مذاهب، نژادها و طوایف گوناگون در «دولت – ملت» های مختلف و در نتیجه پیدایش بازیگران سیاسی شده که تکثر چند بعدی در حوزه فرهنگی، مذهبی و قومیتی بارزترین شاخصه دموگرافیک و ژئوکالچر آن است.

به عنوان مثال در خاورمیانه بر اساس شاخصه زبانی، فارسی زبانان در سه کشور ایران، افغانستان و تاجیکستان، ترک زبان ها در سه کشور ترکیه، ایران و آذربایجان، کرد زبان ها در چهار کشور ترکیه، سوریه، عراق و ایران و در نهایت عرب زبان ها در مصر، فلسطین، لبنان، اردن، سوریه، عراق و کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس به اضافه ایران پراکنده اند. همچنین در بعد مذهبی هم هواداران دو مذهب شیعه و سنی (با نسبت های متفاوت) میان تمامی بازیگران منطقه حضور دارند و تقریبا هیچ بازیگری از حیث مذهبی و دینی یکدست و یکپارچه نیست.

در منطقه ما عموما حضور خرده هویت های متجانس با یک بازیگر در قلمروی بازیگر دیگر، نه به مثابه یک فرصت آشتی جویانه که عامل بهره گیری برای نفوذ مخرب و سوداگرانه جهت تامین منافع بازیگر کنشگر و علیه مصالح و منافع بازیگر کنش پذیر تعریف شده است. به عنوان نمونه نفوذ ترکیه بر ترکمن های عراق و سوریه به جای آن که در خدمت منافع متقابل ترکیه و دو همسایه اش به کار بسته شود، در مقابل در راستای ضربه زدن به دولت های مرکزی این دو کشور و تامین منافع ملی ترکیه استخدام شده و جالب آن که گاه حتی به زیان اقلیت های ترکمن در دو کشور هم منتهی شده است.

یک رابطه نامتوازن

روابط عربستان سعودی و ایران در فردای پیروزی انقلاب اسلامی هم از این مقوله مستثنا نبوده است. روشن است که هر دو کشور از حوزه نفوذ طبیعی در قلمروی یکدیگر برخوردار هستند. شیعیان عربستان سعودی در مناطق شرقی و شمال شرقی این کشور بهترین بستر برای تسهیل نفوذ ایران در حجاز به حساب می آیند و در مقابل عربستان سعودی به طور طبیعی برای نفوذ در حوزه سرزمینی ایران می تواند بر دو عنصر بالقوه مذهبی (اهل سنت موجود در سرحدات و اخیرا مناطق مرکزی ایران) و زبانی (عرب زبان های شیعه موجود در جنوب غربی ایران) تکیه داشته باشد.

با این حال تفاوت مدیریت نفوذ و بهره گیری از ابزار نفوذ از سوی دو کشور، رفته رفته بر هم خوردن توازن نفوذ میان این دو (آن هم به زیان ایران) را نشان می دهد. در حالی که ایران پرچمدار مفهوم «صدور انقلاب» طی کمتر از چهار دهه از حیات خود بوده و بسیاری از تلاش ایران برای آشوب آفرینی در منطقه از طریق اقلیت های شیعی سخن به میان می آوردند اما تحلیل واقعیت های میدانی نشانگر آن است که در مقایسه با طرف مقابل، رفتار ایران بسیار محاسبه گرایانه و مبتنی بر پرهیز از اصل بهره کشی از شیعیان سعودی برای ضربه زدن به منافع این کشور بوده است.

به عنوان نمونه پرهیز از تشویق شیعیان به اقدامات مسلحانه، عدم مسلح سازی ایشان، عدم ترویج تفکرات تکفیرگرایانه علیه اهل سنت سعودی و … نشان دهنده میزان پایبندی ایران به اصل حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات با سعودی بوده است.

این در حالی است که عمده مشکلات ضد امنیتی موجود در داخل خاک سعودی نه بر آمده از کنشگری خصومت آمیز شیعیان که ناشی از اقدامات مسلحانه ای است که از آبشخور جریان های جوان سنی مذهب معترض به حاکمیت «طاغوت سعودی» مشروب شده است.

 

ایران باید به صراحت و بدون هیچ تعارفی خط قرمز بودن گسترش وهابیت را به طرف های داخلی و خارجی گوشزد کرده و در عین حال با تعامل سازنده با جریان های اصیل و حقیقی اهل تسنن، سرچشمه های پیدایش و گسترش این غده سرطانی را در داخل و منطقه بخشکاند. روشن است که گسترش وهابیت در ایران به معنای افزایش حضور سعودی در معادلات امنیتی داخلی کشور خواهد بود که مخاطرات خاص خود را همچون نفوذناپذیری مرزی، تهدیدات امنیتی در عمق سرزمینی، تشدید تنش های دینی و مذهبی و تغییر دموگرافیک مناطق جغرافیایی در پی خواهد داشت.

تحلیلی بر فعالیت های شبکه های سعودی علیه ایران

مشروعیت زایی برای مداخله

یاسر قزوینی حائری** : «در حالی که ایران در امور داخلی کشورهای ما دخالت و گروه هایی را علیه ما حمایت می کند چرا ما دست به مقابله نزده و گروه های ناراضی را در ایران حمایت نکنیم؟» این جمله ای است که فراوان می توان از زبان کارشناسان مختلف سیاسی در کشورهای حاشیه جنوب خلیج فارس در رسانه های مرتبط با این کشورها شنید.

 

در این بین می توان گفت که نهاد «رابطه العالم الاسلامی» که طرح های حمایت از مسلمانان را با سیاست هایی نزدیک به سیاست های عربستان سعودی دنبال می کند، یکی از جدی ترین و موفق ترین نهادهای ترویج اسلام به قرائت محمد بن عبدالوهاب در چند دهه اخیر بوده است. این نهاد هیچ گاه آنچنان که مثلا در آسیای مرکزی یا قفقاز یا مثلا بوسنی و حتی کشورهای اروپایی فعالیت نسبتا رسمی فرهنگی می کند، نمی تواند در ایران فعالیت معتنابهی داشته باشد. این نهاد در این سال ها ایران را از عضویت در خود کنار گذاشته و همواره در مسائل مختلف علیه سیاست های ایران بیانیه صادر کرده است.

فرجام سخن

در پایان می توان گفت حاشیه پروپاگاندای فارسی سعودی ها در این چند سال چه بسا به دلیل کم تجربگی در این عرصه جدید خیلی موفق عمل نکرده، هر چند جریان سکولار عربستان در این زمینه موفق تر از جریان مذهبی عمل کرده است اما به هر حال اراده معطوف به تاثیرگذاری سعودی در ایران همچنان باقی است و چه بسا بتوان برخی شعارهایی که چندی است روی سکوهای تماشاچیان فوتبال مجال بروز یافته اند، تا اندازه ای مرتبط با این اراده معطوف به تاثیرگذاری تلقی کرد.

در هر صورت از این فضای به وجود آمده و همچنین مثلا از سخن صریح از مشروعیت دخالت در امور ایران از طریق مخالفان بر مبنای گونه ای دیگری سازی چنان که سخن از آن رفت، نمی توان به سادگی گذشت. این بین روی آوردن به علم و افزایش قدرت شناخت و تحلیل جدی در این عرصه ها بدون فرو رفتن در فضاهای متوهمانه و کلی گویانه نیازی است که هیچ چیز نمی تواند جای آن را پر کند.
 
* دانش آموخته دکترای خاورمیانه
** هیئت علمی گروه تاریخ دانشگاه تهران

منبع: برترینها

یکی از مصادیق بسیار شایع جرم فریب در ازدواج اعلام عدم سابقه ازدواج یکی از طرفین عقد است، به عبارتی دیگر تجرد یکی از مواردی است که عقد بر مبنای آن واقع می‌گردد.

یکی از مصادیق بسیار شایع جرم فریب در ازدواج اعلام عدم سابقه ازدواج یکی از طرفین عقد است، به عبارتی دیگر تجرد یکی از مواردی است که عقد بر مبنای آن واقع می‌گردد.

 

به گزارش میزان، ازدواج همواره از قدیمی ترین و محکم ترین پیمان های میان انسان می باشد. این پیمان که آغاز رابطه ای میان دو انسان می باشد اساس و مبنای بقای بشر نیز به شمار می آید، لذا اهمیت آن باعث گردیده تا علاوه بر شریعت اسلام، قانون نیز به منظور حفظ حرمت این سنت قدیمی تدابیری را اتخاذ نمایند.
 
از همین روی و به منظور جلوگیری از سوءاستفاده کردن افراد از این سنت قدیمی مجازات هایی را برای افرادی که طرف مقابل خود را در ازدواج فریب می دهند درنظر گرفته است.
 
این در حالی است که یکی از مصادیق بسیار شایع جرم فریب در ازدواج اعلام عدم سابقه ازدواج یکی از طرفین عقد می باشد. به عبارتی دیگر تجرد یکی از مواردی است که عقد بر مبنای آن واقع می گردد.

به طور مثال مردی که قبلاً سابقه ازدواج و جدایی از همسر داشته به خواستگاری دختر خانمی می رود و خود را مجرد معرفی و بیان می نماید تاکنون سابقه ازدواج نداشته است و عقد ازدواج بر مبنای این امر واقع می شود.
 
همچنین آنکه ممکن است فردی قصد تجدید فراش داشته باشد و بواسطه اینکه دو شناسنامه دارد، ازدواج اول خود را از زن دوم مخفی می نماید و اقدام به ثبت ازدواج خود در شناسنامه دوم می نماید.

از طرفی دیگر همواره این احتمال وجود خواهد داشت که عمل فریب در ازدواج توسط زن رخ دهد. به طور مثال زن ازدواج پیشین خود را از مرد مخفی نماید.
 
در اینصورت ها باید بیان داشت که چنین شخصی به حکم قانون مرتکب فریب در ازدواج گردیده، لذا مستوجب شش ماه تا دو سال حبس خواهد بود.
 
اما به منظور جلوگیری از گرفتار شدن در چنین دام هایی و نیز حفظ حرمت و حریم این سنت مقدس راه کارهایی وجود خواهد داشت.
 
یکی از این راه کار ها اخذ گواهی تجرد پیش از وقوع عقد ازدواج می باشد. گواهی تجرد تاییدیه ای است که بر مبنای اطلاعات مندرج در سند سجلی شخص صرفاً برای صاحب سند و براساس درخواست وی یا وکیل قانونی ایشان صادر می شود. این درخواست به صورت اینترنتی نیز امکان پذیر خواهد بود.
 
به عبارتی دیگر گواهی است مبنی بر اینکه صاحب شناسنامه سابقه ازدواج نداشته و یا ازدواج واقع شده منجر به جدایی بر اثر طلاق، فسخ نکاح، بذل یا انقضاء مدت در ازدواج منقطع و فوت همسر شده باشد.
 
به علاوه آنکه گواهی فوق الذکر یکی از مدارک لازم برای استخدام در برخی مشاغل خاص، سفر به خارج از کشور، ادامه تحصیل در بعضی از مقاطع و حتی ثبت عده ای از ازدواج ها است.
 
چند نکته مهم:
۱٫ هر شخصی می تواند با مراجعه به اداره ثبت احوال محل صدور شناسنامه خود و یا اداره سجلات و احوال شخصیه در وزارت امور خارجه (در داخل کشور) و یا نمایندگی های جمهوری اسلامی ایران (در خارج از کشور) درخواست صدور گواهی تجرد بنماید.
 
الف )‌ چنانچه متقاضی گواهی تجرد مقیم داخل کشور باشد می بایست به اداره کل ثبت احوال امورخارجه واقع در خیابان امام خمینی (ره) – نبش خیابان شیخ هادی پلاک ۱۰۸ – ساختمان شماره ۶ سازمان ثبت احوال و یا نزدیکترین اداره ثبت احوال محل سکونت مراجعه و در خواست خود را ارایه نماید.
 
ب ) چنانچه متقاضی گواهی تجرد مقیم خارج از کشور باشد می بایست به نزدیکترین نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در خارج از کشور مراجعه و در خواست خود را ارایه نماید.
 
۲٫ گواهی تجرد صرفا توسط اداره کل ثبت احوال امور خارجه و ظرف یک روز صادر می گردد. ضمن آنکه تحویل گواهی تجرد، صرفاً در ثبت احوال امور خارجه به آدرس تهران – خیابان امام خمینی نبش شیخ هادی انجام می گیرد.
 
۳٫ امکان اخذ این گواهی توسط شخصی غیر از صاحب شناسنامه وجود خواهد داشت، بنابراین در اینصورت چنین شخصی می بایست دارای وکالتنامه رسمی باشد و در آن به اخذ گواهی تجرد صراحتاً اشاره گردیده باشد.
 
۴٫ صدور گواهی تجرد منوط به ارائه اصل شناسنامه صاحب آن می باشد.
 
۵٫ متقاضی دریافت این کواهی می بایست مدارک ذیل را داشته باشد:
 
. اصل شناسنامه متقاضی
 
. یک برگ فتوکپی شناسنامه
 
. تکمیل فرم درخواست
 
. پرداخت هزینه طبق تعرفه جاری
 
۶٫ چنانچه متقاضی قصد ارائه گواهی تجرد به مقامات خارجی را داشته باشد، باید ابتدا گواهی را از طریق دارالترجمه رسمی، ترجمه کند و پس از تایید امور دفتر مترجمان وزارت دادگستری، به تایید وزارت امور خارجه برساند.
 
۷٫ افراد می توانند با مراجعه به پورتال سازمان ثبت احوال کشور به نشانی اینترنتی www.sabteahval.ir فرم درخواست را تکمیل و به صورت الکترونیکی ارسال کنند و پس از بررسی های لازم پیغامی مبنی بر آماده بودن گواهی تجرد و مراجعه جهت دریافت آن برای متقاضی ارسال می شود.

منبع: فرادید