بایگانی دسته ی : سبك زندگی‌

اعتماد زیربنای اصلی یک رابطه است و بدون آن تمامی ساختارهای یک رابطه به راحتی از هم جدا می شوند حتی اگر در یک رابطه تمام دارایی و احساس خود را سرمایه گذاری نماییم ولی اعتماد درون آن جای نداشته باشد به طور حتم آن رابطه به جایی نخواهد رسید.

 

اعتماد زیربنای اصلی یک رابطه است و بدون آن تمامی ساختارهای یک رابطه به راحتی از هم جدا می شوند حتی اگر در یک رابطه تمام دارایی و احساس خود را سرمایه گذاری نماییم ولی اعتماد درون آن جای نداشته باشد به طور حتم آن رابطه به جایی نخواهد رسید.

مشکلات زوجین زمانی شروع می شود که اعتماد یکدیگر را از دست می دهند.رفتن اعتماد از رابطه به معنای ورود بدبینی و شک به زندگی مشترک است که به مرور زمان منجر به از بین رفتن صمیمیت و محبت زوجین می شود اختلافات شروع و شعله ور می گردد. هنگامی که زن و یا مرد به شریک زندگی خود اعتماد نداشته باشد قادر نخواهد بود با دیدی روشن و فارغ از بدبینی امور و سوتفاهمات شان را برطرف کنند در این حالت نمی توانند گفت و گویی موثر داشته باشند، زیرا یکی از پایه های گفت و گوی موثر شنیدن فعال است.
 
بدین معنا که زوجین ابتدا صحبت های یکدیگر را به خوبی گوش کنند ولی چنانچه اعتماد در رابطه نباشد زوجین در هنگام گفت و گو فقط به ذهنیات منفی خود در مورد شریک زندگی می اندیشند و قادر نخواهندبود در زمان حال بوده و به خوبی جملات و کلمات همسر خود را شنیده و تحلیل کننده به همین دلیل سریع عصبانی شده و واکنش های نامناسب و خشن از خود بروز می دهند.

سرد شدن روابط
تکرار این رفتارها به مرور زمان زن و مرد را نسبت به یکدیگر سر و آنها را از هم  دور می سازد. در این زمینه مراجعه به یک روان شناس جهت بهبود رابطه زوجین و حل مشکلات کمک شایانی به زوجین می کند و زن و مرد می توانند با توسل با تکنیک هایی رفتارهایی که سبب تحریک و از بین رفتن رابطه شان شده است را به کمک درمانگر و روان شناس شان کشف و جهت بهبود رابطه تلاش کنند و آموختن یکسری مهارت ها و رعایت برخی نکات می تواند کمک شایانی به زوجین کند در اولین قدم درست ترین کار شاید این باشد که مطمئن شد آیا واقعا مشکلی حقیقی سبب از بین رفتن اعتماد زوجین شده است و یا اینکه حاصل ذهنیت منفی خودمان و یا شریک زندگی مان است؟ و اینکه آیا هنوز همسرتان به شما اعتماد دارد یا خیر؟ براساس نظر روانشناسان دو راه ابتدایی برای از بین بردن یا کاهش اعتماد در یک رابطه وجود دارد:

دو راه برای از بین بردن یا کاهش اعتماد
اول: این که قرارداد و توافقی را که با همسرتان دارید لغو کنید. فقط کافی است به یکی از قول های خود عمل نکنید تا اعتماد همسرتان نسبت به شما کمرنگ شود.

دوم: ضربه زدن و سوءاستفاده به طرق مختلف به همسر گاهی اوقات تنها یک ضربه کوچک می تواند اعتماد طرف مقابل را از بین ببرد و این ضربه زدن می تواند در ابعاد مختلف باشد از یک ناهماهنگی کوچک که سبب تحقیر وی در جمع شده است تا آسیب های بزرگتر.

بدیهی ست که معمولا مجموع ضربه های کوچک و قول های زیر پا گذاشته شده هستند که در نهایت منجر به بوجود آمدن مسائل بغرنج می شوند و روابط میان زن و مرد را تاریک می کند.
 

 

 
گاهی نظر برخی زنان و مردها این است که زیر پا گذاشتن یک قول ساده نباید چندان مهم باشد که منجر به برهم خوردن روابط شود و یا گاهی برخی از زوجین انتظار دارند بدون هیچ توجیهی همسرشان آنها را درک کند و توضیحی در مورد علت زیرپا گذاشتن قول نخواهد در این صورت بهتر است به زمانی فکر کنید که با همسرتان برای یک مسئله توافق کرده بودید و به یکدیگر قول هایی داده بودید اما بعد از مدتی همسرتان قولش را زیر پا می گذارد و هر دو شما می دانید مقصر چه کسی است حال به این بیاندیشید که در این حالت خواسته شما از او چیست؟ (زمانی که خود را در موقعیت احساسی شریک زندگی تان قرار دهید در ک وی برایتان سهل تر خواهدشد) در مواقعی که یکی از زوجین احساس کند نادیده گرفته شده است مایل نیست به بهانه ها و دلایل طرف مقابل گوش کند و هرچه شخص خاطی بیشتر توجیح کند طرف مقابل بیشتر ناراحت می شود.
 
همه انسان ها جایز خطا هستند و گاهی در شرایطی قرار می گیرند که برخلاف میل قبلی شان مجبور می شوند دست به اعمالی بزنند که چندان خوشایند به نظر نمی آید در صورتی که برحسب اتفاق زوجی توافقی را زیر پا بگذارند باید هرچه سریعتر جهت رفع کدورت و بازگرداندن اعتماد از بین رفته بکوشند برای برگرداندن اعتماد طرف مقابل می توان با گذراندن یک برنامه چهار مرحله ای به شریک زندگی نشان داد که ناراحتی وی منجر به دلشکستگی و آزردگی دو طرف می شود.

برنامه هدفمند برای برگرداندن اعتماد طرفین
۱٫ مسئولیت رفتار و عملکردتان را بپذیرید: در ابتدا بهتر است هر کدام از زوجین که قراری را زیر پا گذاشته و یا دست به عملی زده که منجر به ناراحتی دیگر شده است مسئولیت عمل خود را بپذیرد این تنها راهی است که باعث می شود طرف مقابل به حرف های دیگری گوش فرا دهد. پذیرش مسئولیت عمل و رفتارتان و اعتراف به اشتباه دریچه ای تازه برای از بین بردن کدورت هاست.

متاسفانه برخی از افراد هنگامی که مرتکب اشتباهی می شوند چه در زندگی مشترکشان و یا در زندگی اجتماعی و شغلی به جای پذیرش سعی در توجیه و انکار اشتباه خود دارند و با این عمل طرف مقابل خود را عصبانی و رنجیده خاطر می سازند. شاید گاهی لازم باشد غرور ها کنار رفته و تک تک افراد با خود و شریک زندگی شان صادقانه برخورد کنند آنچه اهمیت دارد نگرش افراد به حفظ زندگی است اینکه فرد غروراش را اولویت زندگی خود سازد و یا حفظ روابط عاطفی را؟!
 

۲٫ عذرخواهی کنید: این رفتار کمک بسیاری می کند. افرادی وقتی که ضربه ای می خورند یا از چیزی ناراحت می شوند، انتظار شنیدن یک معذرت خواهی از ته دل را دارند. یک عذرخواهی صمیمانه می تواند اعتماد از بین رفته را بازگرداند از آنجایی که افراد کمی مایل به انجام این کار هستند این کار ارزش و قدرت بیشتری پیدا کرده است. یک عذرخواهی از ته دل چیزهای زیادی را تغییر می ده. از دید همسرتان این کار منجر به بالا رفتن شخصیت تان می شود. برعکس برخی که تصور می کنند با عذرخواهی تحقیر می شوند.

نباید فراموش کرد که تمامی افرادی که از نظر عقلی رشد یافته اند آموخته اند زمانی که سهوا و یا عمدا مرتکب اشتباه می شوند بهترین رفتار عذرخواهی کردن و پذیرفتن اشتباه است. نکته مهمی که زنان در این مورد باید رعایت کنند توجه به این مسئله است که مردان زمانی که ناراحت و دلخور می شوند نیاز دارند زمانی را تنها باشند و زمانی که زن عذرخواهی می کند نباید سریعا منتظر واکنش مثبت از شریک زندگی خود باشد باید به مردها فرصت داد که مسائل را تجزیه و تحلیل کنند و از سوی آنچه مردان باید مدنظر قرار دهند، این است که زنان نیاز دارند چنانچه همسرشان اشتباه کرد سریعا از ایشان عذرخواهی کرده و مورد حمایت عاطفی قرار گیرند در این مواقع تنها گذاشتن زنان به آنها احساس عدم امنیت داده و رنجیده خاطرشان می سازد.

۳٫ اشتباهاتتان را جبران کنید: ممکن است اشتباه شما قابل جبران نباشد ولی پرسیدن این سوال تاثیر شگفت انگیزی در نگرش شریک زندگی تان ایجاد خواهدکرد. از همسرتان بپرسید آیا از دست شما کاری بر می آید که حال وی بهتر شود؟ یا آیا الان چیزی از من می خواهی؟ با این سوالات همسرتان درک می کند شما واقعا به فکر او هستید و از اتفاق پیش آمده ناراحتید. فقط پرسیدن سوال مهم نیست به پاسخ وی خوب گوش کنید و هر کاری که از دستتان بر می آید برای رضایت وی انجام دهید.

۴٫ متعهد شوید: و در مرحله آخر برای بدست آوردن اعتماد همسرتان نیاز است که به قول و قرارتان متعهد شوید. با یک تعهد جدید می توانید دل همسر خود را به دست آوردید البته تعهداتی که بتوانید به آن عمل کنید. فراموش نکنید تعهداتی معقول که قادر به انجامش باشید و عدم انجام آنها سبب خدشه دار شدن روابطتان نشود.

بکار بردن چهار مرحله ذکر شده سبب تحکیم روابط زوجین می شود. در کنار تمامی مسائلی که ذکر شد یکی از رفتاهایی که سبب خشم فرد آسیب دیده می شود این است که زن و یا مردی که اشتباه کرده کار خود را بی اهمیت جلوه داده. در واقع این فرد کار خود را بی اهمیت جلوه نمی دهد آنچه برایش بی اهمیت است احساس ناخوشایندی است که در شریک زندگی اش برانگیخته فارغ از این که با این ترفند نمی تواند شریک زندگی خود را آرام سازد بلکه بی احترامی به احساس شریک زندگی منجر به خشم و عصبانیت بیشتر در طرف مقابل می شود. پذیرش احساسات شریک زندگی یکی از مهم ترین راه های تحکیم روابط و صمیمیت پایدار زوجین است.

منبع: ماهنامه دنیای زنان

منبع: فرادید

ماهنامه دنیای زنان – ستاره حمیدی: اعتماد زیربنای اصلی یک رابطه است و بدون آن تمامی ساختارهای یک رابطه به راحتی از هم جدا می شوند حتی اگر در یک رابطه تمام دارایی و احساس خود را سرمایه گذاری نماییم ولی اعتماد درون آن جای نداشته باشد به طور حتم آن رابطه به جایی نخواهد رسید. مشکلات زوجین زمانی شروع می شود که اعتماد یکدیگر را از دست می دهند.

رفتن اعتماد از رابطه به معنای ورود بدبینی و شک به زندگی مشترک است که به مرور زمان منجر به از بین رفتن صمیمیت و محبت زوجین می شود اختلافات شروع و شعله ور می گردد. هنگامی که زن و یا مرد به شریک زندگی خود اعتماد نداشته باشد قادر نخواهد بود با دیدی روشن و فارغ از بدبینی امور و سوتفاهمات شان را برطرف کنند در این حالت نمی توانند گفت و گویی موثر داشته باشند، زیرا یکی از پایه های گفت و گوی موثر شنیدن فعال است.

بدین معنا که زوجین ابتدا صحبت های یکدیگر را به خوبی گوش کنند ولی چنانچه اعتماد در رابطه نباشد زوجین در هنگام گفت و گو فقط به ذهنیات منفی خود در مورد شریک زندگی می اندیشند و قادر نخواهندبود در زمان حال بوده و به خوبی جملات و کلمات همسر خود را شنیده و تحلیل کننده به همین دلیل سریع عصبانی شده و واکنش های نامناسب و خشن از خود بروز می دهند.

سرد شدن روابط

* اول: این که قرارداد و توافقی را که با همسرتان دارید لغو کنید. فقط کافی است به یکی از قول های خود عمل نکنید تا اعتماد همسرتان نسبت به شما کمرنگ شود.

* دوم: ضربه زدن و سوءاستفاده به طرق مختلف به همسر گاهی اوقات تنها یک ضربه کوچک می تواند اعتماد طرف مقابل را از بین ببرد و این ضربه زدن می تواند در ابعاد مختلف باشد از یک ناهماهنگی کوچک که سبب تحقیر وی در جمع شده است تا آسیب های بزرگتر.

بدیهی ست که معمولا مجموع ضربه های کوچک و قول های زیر پا گذاشته شده هستند که در نهایت منجر به بوجود آمدن مسائل بغرنج می شوند و روابط میان زن و مرد را تاریک می کند.

 

گاهی نظر برخی زنان و مردها این است که زیر پا گذاشتن یک قول ساده نباید چندان مهم باشد که منجر به برهم خوردن روابط شود و یا گاهی برخی از زوجین انتظار دارند بدون هیچ توجیهی همسرشان آنها را درک کند و توضیحی در مورد علت زیرپا گذاشتن قول نخواهد در این صورت بهتر است به زمانی فکر کنید که با همسرتان برای یک مسئله توافق کرده بودید و به یکدیگر قول هایی داده بودید اما بعد از مدتی همسرتان قولش را زیر پا می گذارد و هر دو شما می دانید مقصر چه کسی است حال به این بیاندیشید که در این حالت خواسته شما از او چیست؟ (زمانی که خود را در موقعیت احساسی شریک زندگی تان قرار دهید در ک وی برایتان سهل تر خواهدشد) در مواقعی که یکی از زوجین احساس کند نادیده گرفته شده است مایل نیست به بهانه ها و دلایل طرف مقابل گوش کند و هرچه شخص خاطی بیشتر توجیح کند طرف مقابل بیشتر ناراحت می شود.

۱٫ مسئولیت رفتار و عملکردتان را بپذیرید: در ابتدا بهتر است هر کدام از زوجین که قراری را زیر پا گذاشته و یا دست به عملی زده که منجر به ناراحتی دیگر شده است مسئولیت عمل خود را بپذیرد این تنها راهی است که باعث می شود طرف مقابل به حرف های دیگری گوش فرا دهد. پذیرش مسئولیت عمل و رفتارتان و اعتراف به اشتباه دریچه ای تازه برای از بین بردن کدورت هاست.

متاسفانه برخی از افراد هنگامی که مرتکب اشتباهی می شوند چه در زندگی مشترکشان و یا در زندگی اجتماعی و شغلی به جای پذیرش سعی در توجیه و انکار اشتباه خود دارند و با این عمل طرف مقابل خود را عصبانی و رنجیده خاطر می سازند. شاید گاهی لازم باشد غرور ها کنار رفته و تک تک افراد با خود و شریک زندگی شان صادقانه برخورد کنند آنچه اهمیت دارد نگرش افراد به حفظ زندگی است اینکه فرد غروراش را اولویت زندگی خود سازد و یا حفظ روابط عاطفی را؟!

۲٫ عذرخواهی کنید: این رفتار کمک بسیاری می کند. افرادی وقتی که ضربه ای می خورند یا از چیزی ناراحت می شوند، انتظار شنیدن یک معذرت خواهی از ته دل را دارند. یک عذرخواهی صمیمانه می تواند اعتماد از بین رفته را بازگرداند از آنجایی که افراد کمی مایل به انجام این کار هستند این کار ارزش و قدرت بیشتری پیدا کرده است. یک عذرخواهی از ته دل چیزهای زیادی را تغییر می ده. از دید همسرتان این کار منجر به بالا رفتن شخصیت تان می شود. برعکس برخی که تصور می کنند با عذرخواهی تحقیر می شوند.

بکار بردن چهار مرحله ذکر شده سبب تحکیم روابط زوجین می شود. در کنار تمامی مسائلی که ذکر شد یکی از رفتاهایی که سبب خشم فرد آسیب دیده می شود این است که زن و یا مردی که اشتباه کرده کار خود را بی اهمیت جلوه داده. در واقع این فرد کار خود را بی اهمیت جلوه نمی دهد آنچه برایش بی اهمیت است احساس ناخوشایندی است که در شریک زندگی اش برانگیخته فارغ از این که با این ترفند نمی تواند شریک زندگی خود را آرام سازد بلکه بی احترامی به احساس شریک زندگی منجر به خشم و عصبانیت بیشتر در طرف مقابل می شود. پذیرش احساسات شریک زندگی یکی از مهم ترین راه های تحکیم روابط و صمیمیت پایدار زوجین است.

منبع: برترینها

نه فقط هیچ ایرانی که هیچ آدمی در دنیا وجود ندارد که طی سال‌های عمرش در کوچه، خیابان و مکان‌های عمومی هرازگاهی به خاطر پیش پا افتاده ترین موضوعات دچار درگیری‌های لفظی نشده باشد. حرف‌ها و عبارتی که اگر از جانب دو طرف ادامه پیدا کند ممکن است به درگیری فیزیکی نیز منجر شود و گاه عواقبی داشته باشد که نتیجه یک خشم غیرارادی است.

خشمی که اگر فقط و فقط برای چند ثانیه کنترل می‌شد تلخی آن می‌توانست یک حس ناخوشایند زودگذر باشد. برای همین اگر در بین رفت‌وآمدهایتان چه سواره و چه پیاده مورد توهین‌های لفظی افراد غریبه قرار گرفتید می‌توانید روش‌هایی را به کار بگیرید که هم برایتان دردسرساز نیست و هم به‌طرف مقابلتان گوشزد می‌کند که کاری به کار شما نداشته باشد.

 

منبع: برترینها

هر فردی پوستی متفاوت، از روشن و گندمی گرفته تا تیره و…، دارد. بعضی از رنگ‌ها هستند که نسبت به رنگ‌های دیگر بیشتر به ما می‌آیند و هنگامی که آنها را می‌پوشیم زیباتر و شیک تر به نظر می رسیم.

هر فردی پوستی متفاوت، از روشن و گندمی گرفته تا تیره و…، دارد. بعضی از رنگ‌ها هستند که نسبت به رنگ‌های دیگر بیشتر به ما می‌آیند و هنگامی که آنها را می‌پوشیم زیباتر و شیک تر به نظر می رسیم.

اما از چه راهی متوجه شویم که چه رنگ لباسی به صورت ما می‌آید و چه رنگی به ما نمی‌آید؟

 

خیلی‌ها از پوشیدن لباس‌های رنگی صرف ‌نظر کرده و دو رنگ سیاه و سفید را ترجیح می دهند. بعضی به این دلیل که فکر می‌کنند لباس‌های رنگی به آنها نمی‌آید یا به اشتباه فکر می‌کنند مشکی به آن‌ها بیش‌تر می‌آید، جرات و لذت پوشیدن رنگ‌های شاد را از دست می‌دهند و به رنگ‌های تیره محدود می‌شوند.
 
حال آن که شخصیت افراد با پوشیدن لباس‌های رنگی بیش‌تر نشان داده می‌شود. بنابراین بهتر است که به جای محدود کردن خودتان به چند رنگ، به دنبال رنگ هایی باشید که به شما می‌آیند.
 
در ادامه به شما کمک می کنیم تا با توجه به رنگ پوست تان، بهترین رنگ لباس را برای خود انتخاب کنید.
 
پوست روشن
آیا موهایی قرمز، بلوند یا قهوه ای روشن دارید؟ اگر موهایتان به یکی از این رنگ هاست، مطمئنا پوستی روشن دارید. افرادی که پوستی سرد یا روشن دارند، به سادگی زیر نور آفتاب تغییر رنگ نمی دهند یا حتی در بیشتر موارد قرمز می شوند. این افراد با این شرایط باید به چهره خود کمی رنگ دهند.
 

 

 
چه رنگ هایی بپوشید؟
رنگ های تیره مانند خاکستری، قهوه ای، شرابی، سبز تیره، سورمه ای و آبی تیره از این جهت که با پوست تان در تضاد خواهند بود، به صورت شما می آیند. در واقع این رنگ ها تاکید را از روی پوست تان برداشته و چشم ها را به سمت خود جلب می کنند که در این صورت بی رنگی پوست تان خیلی به چشم نمی آید.
 
از پوشیدن چه رنگ هایی خودداری کنید؟
از این رو که پوست صورت شما روشن است، باید از پوشیدن رنگ های روشن خودداری کنید. رنگ های پاستلی نیز رنگ چهره شما را پریده تر نشان می دهد، بنابراین دور رنگ های پاستلی را نیز خط بکشید. این موضوع در مورد رنگ های خنثی مانند سفید، مشکی یا بژ نیز صادق است. به جای آنها از رنگ های خردلی، خاکی یا فیلی استفاده کنید.
 
اگر به رنگ های روشن تمایل زیادی دارید، پیشنهاد ما به شما این است که رنگ های تیره مانند سورمه ای، قهوه و مشکی را در کنار رنگ های روشن به تن کنید اما از پوشیدن رنگ های روشن به تنهایی، به شدت بپرهیزید.

پوست زیتونی
اگر پوستی زیتونی یا گرم دارید، شانس شما از افرادی که پوستی روشن دارند بیشتر است، زیرا رنگ های بیشتری برای انتخاب پیش رویتان است.
 

 

چه رنگ هایی بپوشید؟
اگر چه بیشتر رنگ ها به صورت شما می آیند، اما اگر بخواهید بدانید که بهترین رنگ برای شما چیست، ما رنگ های روشن تر یا تیره تر از رنگ پوست تان را به شما پیشنهاد می دهیم. به عنوان مثال برای رنگ های روشن رنگ هایی چون بژ روشن یا خاکستری روشن و برای رنگ های تیره تونالیته های تیره بنفش را انتخاب کنید.
 
برای فصل تابستان، رنگ های روشن بهترین انتخاب هستند. به عنوان مثال شما می توانید چند رنگ خنثی مانند سفید، کرم، خاکستری و… را با هم به تن کنید تا بر تن رنگ صورت شما تاکید کند.
 
از پوشیدن چه رنگ هایی خودداری کنید؟
از آنجایی که تن پوست شما به زردی و سبزی می زند، باید از پوشیدن رنگ هایی که به رنگ پوست شما نزدیک است، خودداری کنید. رنگ های پسته ای، زرد، زیتونی و قهوه ای موکا رنگ هایی هستند که باید از آنها بپرهیزید.
 
پوست تیره
 

 

درست شبیه افرادی که پوستی زیتونی دارند، افرادی با پوست تیره نیز انتخاب های زیادی پیش رویشان است. از رنگ های خنثی گرفته تا رنگ های جیغ و پاستلی… آنها در هر رنگی زیبا و جذاب خواهند شد. فقط یادتان باشد که در رنگ هایتان تعادل ایجاد کنید. به عنوان مثال رنگ های پاستلی را در کنار رنگ های خنثی به تن کنید تا خیلی توی ذوق نزند.
 
از پوشیدن چه رنگ هایی خودداری کنید؟
از آنجا که تن پوست شما قهوه ای است، باید از پوشیدن لباس هایی به این رنگ خودداری کنید زیرا با رنگ پوست شما تضادی ایجاد نخواهد کرد و تنها از جذابیت تان می کاهد. رنگ های پاستلی نیز از جمله رنگ هایی است که با رنگ پوست شما جور در نمی آید.
 
اگر چه سورمه ای و مشکی از رنگ هایی است که در کمد لباس تمام آقایان به وفور دیده می شود، اما بهتر است که انتخاب آن را به حداقل برسانید و به جای آن از رنگ هایی استفاده کنید که با رنگ پوست شما در تضاد است.

منبع: برترین‌ها

منبع: فرادید

هفته نامه کرگدن – ناصر فکوهی: واژه «استبداد» مانند گروه بزرگ سایر واژگانی که در صد سال اخیر در زبان فارسی و به ویژه میان افراد تحصیلکرده رایج شده اند یا گاه برای نخستین بار ابدا شده اند و به کار می روند، فاقد ریشه ها و روابط بین متنی و بین واژگانی است که در زبان های اروپایی پایه های علوم سیاسی و ریشه دار شدن شناخت را استوار می کنند. در این جا نیز قصد نداریم وارد موضوع تفاوت ها و شباهت های کاربرد روزمره و مردمی و فراتر از آن، کاربرد روشنفکرانه و دانشگاهی این واژه و واژگان مشابهی چون «خودکامگی» و «دیکتاتوری» شویم.

هرچند این بحث را مهم می دانیم و گمان ما آن است که ابهام و ندانم کاری ناشی از شناخت ریشه ها و تاریخ این واژگان یا کاربرد برخی از واژگان کهن (نظیر دولت، ملت، وطن و عدالت) بیرون از چارچوب تاریخی شان و تفسیر به رای کردن از آن ها در موقعیت های جدید، کاری به شدت آسیب زاست.

 

بحث ما در این جا موضوع دیگری است که به دلیل بی توجهی به تقاطع های بین فرهنگی مکانی و زمانی به اغتشاش معنایی بر می گردد و خاص ایران نیز نیست، اما در کشور ما شکل حادتری دارد، زیرا میزان شناخت نداشتن از موضوع بیشتر است. نخست این نکته را بگوییم که بحث «استبداد» نیز ما را به ناچار همچون سایر موارد با تضادی رو به رو می کند؛ از یک سو تفکری کلی گرا، کلی گو و فلسفی گرا، در معنای سطحی نگر و به دور از خلاقیت ذهنی و درک مفهوم پیچیدگی، قرار دارد که دائم به دنبال یافتن معانی «ذاتی»، «مطلق»ٍ، «بدیهی»، و «جهانشمول» است، یعنی ابزارهای چند منظوره که با آن ها بتوان هر جامعه ای را محک زد.

براساس آنچه گفتیم و بدون آن که در این فرصت کوتاه خواسته باشیم وارد بحث واژه شناسی مفهوم «استبداد» شویم، باید آن را در پیوند با مفاهیم دیگری چون «خشونت» و «قدرت» قرار دهیم. اگر خشونت را کمابیش تحمیل یک اراده فردی یا گروهی به یک اراده فردی یا گروهی دیگر در جهتی مخالف تمایل آن فرد یا گروه موضوع خشونت بدانیم، زمانی که چنین خشونتی به هر دلیلی، از جمله برای ایجاد «نظم»، «سازمان یافتگی»، «به وجود آمدن جامعه»، «اخلاق» و… خود را دارای «مشروعیت» اعلام کند یا با این عنوان پذیرفته شود، به پدید «أولت» یا نهادینه شدن سازمان یافته و تمرکزیافته آن در فضا و زمان می رسیم.

این حرف تقریبا همان تعریفی است که ماکس وبر از «خشونت مشروعیت یافته» به مثابه «دولت» می داد. از این بحث که مربوط به بیش از صد سال پیش می شود تا نظریه های جدید در گستره ای از راستِ نولیبرال تا چپ آنارشیستی و پساآنارشیستی، موضوع همیشه تقریبا بر سر آن بوده که مشروعیت را در اِعمال زور چگونه باید تعیین کرد یا بهتر بگوییم، میزان و درجه خشونت را با چه ابزارهایی می توان سنجید و چه خشونتی تا چه زمان از جانب چه کسانی علیه چه کسانی را می توان «مشروع» یا «قانونی» قلمداد کرد؟

 

در نهایت، تناقض و پیچیدگی در آن است که میان یک خشونت از سر دگردوستی (مثلا الزام، زور و حتی تنبیهی که والدین بر فرزند کوچکشان تحمیل می کنند تا از او در برابر خطری محافظت کنند) تا خشونت از سر فردگرایی کاملا خودمحورانه، نفرت محور و حتی دگرآزارانه (سادیستی) نظیر شکنجه یک زندانی به  دست یک زندانبان، تفاوت عظیمی است… به هر حال تمام دیکتاتورهای تاریخ از لنین و استالین تا پینوشه و صدام، از فرانکو تا مائو و… خود را «پدر مردم» یا به قول استالینیست ها «پدر خلق» می دانستند و می دانند. این رابطه دیکتاتور= پدر (ولو پدر سختگیر و تنبیه کننده) خود گویای خط ممتد میان زور دگردوستانه و خودمحورانه است.

حال اگر خواسته باشیم در یک نگاه کلی، دست به یک گونه شناسی اولیه بزنیم و البته موضوع خشونت و زور و استبداد را صرفا در مدارهای سیاسی و دولت نگه داریم و وارد روابط انسانی قربانی و قربانی کننده در حلقه های کوچک تر (از جمله وارد مباحث روانشناسانه) نشویم، باید چند گونه را از هم تفکیک کنیم: استبداد در جهان باستان (از آغاز نظام های تمدنی در هفت هزار سال پیش تا قرون نخست میلادی) که دست کم در دو نمونه کنفوسیوسی- بودایی خود را در چین و هند و نمونه مهم هندو اروپایی- کاستی خود را از شمال هند تا اروپا داشته است.

هرکدام از این دو گروه نیز نمونه های متعددی داشته اند به ویژه در نمونه هندو اروپایی که بعدها (با استعمار و جهانی شدن) به سراسر جهان تعمیم یافت، ما با اشکال استبداد در نظام های جنوبی (کشاورزی، مدیترانه ای، لاتین، کاتولیک) و شمالی (کوچرو، تجاری، پروتستان، سرمایه داری، ژرمن، اسکاندیناوی، پروسی…)، در اقلیم های مختلف، در نظام های قبیله ای متفاوت، در نظام های معیشتی متفاوت سر و کار داریم که با یکدیگر متفاوتند.

بحث نظام های کنفوسیوسی- بودایی بسیار پیچیده و از حوصله این مطلب خارج است؛ اما در نظام های باستانی پیش ابراهیمی نیز ذکر این نکته ضروری است که استبداد با متافیزیک پیوند خورده و فرد مستبد خود را خودِ خدا یا نماینده خدایان روی زمین می دانست، اما نیازی به «اثبات» یا توجیه مشروعیت خود نداشت.

نظام های ابراهیمی (یهودیت، مسیحیت، اسلام) با گسترش وحدانیت، با «غیرمادی» کردن وجود الهی، مسئله مشروعیت را به صورت های جدیدی مطرح کردند البته پیش از آن در برخی از نظام های باستانی دیگر نظیر دین زرتشت یا نظام های چندخدایی یونان باستان (به رغم بازنمایی مادی خدایان، در اهمیت مفاهیم اخلاق و فلسفه) نیز دیده بودیم. قدرت ها در این دوران طولانی که می توان آن را از یکی، دو قرن پیش از میلاد تا دوره رنسانس (در قرن چهاردهم میلادی) دنبال کرد، ناچار بودند کمابیش خود را با کاست روحانیون، با یک نظام کلیسایی یا دینی، یا با یک نظام اخلاقی مدعی سازماندهی روحی جامعه نیز تنظیم کنند.

 

با پایان یافتن قرون وسطی در اروپا و پیامدهای آن، یعنی به وجود آمدن دولت های مطلقه در این قاره از یک سو، رشد تجارت دریای و شروع استعمار، سقوط قدرت اسلامی و تمدن شکوفای آن در قرون وسطی از سوی دیگر و اقتدار نظامی اروپا و فرایند اروپایی کردن جهان در کنار عوامل دیگر، همه چیز رو به دگرگون شدن گذاشت. پری آندرسون در کتاب «تبارشناسی دولت های مطلقه» (۱۹۷۴) خود و فرنان برودل با کتاب «پویایی سرمایه داری» (۱۹۸۵) و «گرامر تمدن ها» (۱۹۸۷) خود از جمله نظریه پردازانی هستند که این امر را به خوبی بررسی کرده اند.

این گونه است که شرایط قرون شانزدهم تا هجدهم و درست پیش از آن که انقلاب فرانسه ظاهر شود، سبب می شد متفکرانی روشنفکر و برجسته در اورپا (از ولتر تا دیدرو) نیز با بازگشت به مفهوم باستانی استبداد در قالبی شرقگرایانه که بارها و بارها در تاریخ تکرار شده بود (از فیلسوفان یونان تا مستشرقان و مسافران اروپایی قرون شانزدهم و هفدهم) یعنی «استبداد شرقی» که بهترین مصداق آن را در «سلطان عثمانی» می دیدند، مفهوم مستبد را در قالب «سلطانیسم» تفسیر کنند و بدین ترتیب امکان دهند که همین مفهوم در قرن های بعد به مفاهیمی چون «شیوه تولید آسیایی» در مارکسیسم و سپس استالینیسم برسد، یا در نظریه جبر جغرافیایی ویتفوگل در استبدادهای آبی (۱۹۵۷) یعنی مبتنی بر قدرت مدیریت بر آب در اقلیم های خشک (که خود آن را از یونانیان گرفته بود) تکرار شود.

مفهومی که البته اواخر قرن بیستم به طرفداران سرمایه داری و استبداد بازار، امکان داد که به صورت گسترده ولی سُستی، همه مدل های غیرسرمایه داری اقتصادی و حتی سرمایه داری اجتماعی را نمونه هایی اعلام کنند که دیر یا زود به استبداد از نوع «شرقی» و «سلطانی» آن خواهدرسید و آن ها را نوعی جبر بدانند که حاصل عقب ماندگی «شرقی ها» و نیاز به دخالت «غربی ها» برای کمک به آن ها و توسعه دادن به نهادهای درهم شکسته شان دارند.

اما بازگردیم به فیلسوفان روشنگری که دیدگاه آن ها نیز در نگاه امروز ما به استبداد بسیار موثر بوده است: این روشنفکران یا به زبان آن دوران «فیلسوفان» در حاکمانی چون فردریک دوم (پروس)، ژورف دوم (اتریش)، کاترین دوم (روسیه) و… مدلی برای «مستبدان خیراندیش و روشنگر» می یافتند، اندیشه ای سطحی نگرانه که انقلاب فرانسه آن را برای همیشه در اروپا از یادها برد، اما با کمال شگفتی در جهان سوم بار دیگر در قالب های مارکسیستی (مائو، لنین، کاسترو و…) ظاهر شد و  حتی در کشور ما نیز در صد سال اخیر بارها پوپولیسم سیاسی به آن متوسل شده است: بسیاری تلاش کردند ناخودآگاهانه و در کمال شگفتی حتی شخصیت نادان و بی فرهنگی چون رضاخان قزاق و پسر ضدفرهنگش را جزو این گروه از مستبدان قرار دهند.

 

و البته نمی توان چندان هم تعجب کرد که اگر متفکران بزرگی جون ولتر و دیدرو، در توهم ایجاد روشنفگری با روز قدرت مستبدانه بودند، خرده «متفکران» جهان سومی در توهم گره زدن ملی گرایی و مبارزه با استعمار، با مارکسیسم یا با لیبرالیسم نباشند و از آن به معجون های غریبی که جز استبدادی خالص از آن بیرون می آمده و می آید، نرسند و باز هم شگفت زده شوند و در رمانتیسمی سطحی نگر و تقدیرگرا به نتیجه ای برسند که هر فرد کم سوادی هم می تواند بدون کمترین فکری به آن برسد، یعنی این که «چنین بود که ما، ما شدیم» و «ما ظرفیت آزادی را نداریم، باید با چماق آن را به خورد مردم داد» و در نهایت «از ماست که بر ماست».

گفتیم که نظریه «مستند روشنگر» با انقلاب فرانسه و به رغم همه تندروی های آن برای همیشه کنار گذاشته شد. نظریه نوافلاطونی حکومت فیلسوفان یا پروژه «فیلسوف کردن پادشاهان»، در حوزه هایی بسیار متضاد از مارکسیسم تا آنارشیست های تعاون گرا (نظیر پرودون) و البته تا لیبرالیسم تداوم یافت، اما در نهایت مشخص شد جامعه بودگی دموکراتیک یک منش و کنش است و که باید در تمرین روزمره به دست بیاید و درونی شود و نه یک اراده سیاسی که از بالا در یک جهت یا در جهتی دیگر ابلاغ شود تا به نوعی «نظم» برسد.

مشخص شد که اگر خواسته باشیم از استبداد فاصله بگیریم و زور را در ابعاد انسان گرایانه، هماهنگ با طبیعت و دگردوستانه اش (نظیر برخی از روابط الزام آور در تربیت کودکان) محدود کنیم، چاره ای نداریم جز حفظ و اشاعه و تکثیر بی نهایت کانون های تولید و جا به جایی قدرت های متفاوت و ایجاد نظام های هماهنگی میان آن ها که امکان خنثی کردن سوءاستفاده از قدرت و کنترل و نقد بر یکدیگر داشته باشند و در همان حال کمک به گذار از یک دموکراسی نمایندگی به دموکراسی مشارکتی، یا کوچک کردن نظام های اجتماعی مورد استناد (کوچک کردن شهرها، خرد کردن نظام های مدیریتی شهری بزرگ به واحدهای کوچک) و در یک کلام در کاربردپذیر کردن نظریه «حق شهر) هانری لوفبور و تبعات آن یعنی آنچه امروز عموما «شهر پایدار» و حقوق شهروندی می نامند.

 

  پرودون

توهماتی که ما را درون جبرهای جغرافیایی، اقلیمی، سیاسی، قومی، فرهنگی و از همه بدتر ایدئولوژیک می اندازند، در این میان ساختارهای اصلی هستند که نظام های استبدادی را بازتولید می کنند و هر بار نظام استبدادی، به هر دلیل از بیرون یا از درون، سقوط و فروپاشی کند، نظام و شخصیت های مستبد دیگری جایگزین آن خواهندشد.

در حقیقت، با دامن زدن به بدترین غرایز انسانی (که واقعیت دارند) و تقویت آن ها، یعنی غرایزی چون آزمندی و تمایل به انحصار کشیدن، قدرت داشتن نسبت به دیگری، نفرت و برتری جویی، نخبه گرایی، ترس و وحشت از آینده و از مرگ خود و از این رو دست زدن به فشار و زور و ظلم و خشونت علیه دیگری برای به عقب انداختن یا از میان بردن توهم زده این واقعیت ها… استبداد می تواند خود را چه در قالب نظام و چه در قالب های فردی، چه در قالب های حقوقی و نهادینه نظیر استبداد بازار و چه قالب های ذهنی و نامحسوس و درونی شده کنترل عمومی جامعه از طریق روزمرگی و سایر مدل های قرن بیستمی و بیست و یکمی بازتولید کند؛ قالب هایی که همواره محورشان بر خودمحوربینی و ترس و نفرت از دیگری برای تبیین هویت خودی است.

از این رو تنها راه رسیدن به آزادی و زیستن در جهانی در آزادی و بیشتر و در هماهنگی بالاتر با حیات و طبیعت، باید دقیقا در جهت عکس این رویکردها حرکت کند: تقویت احساسات و غرایز نوع دوستی، دگردوستی، همبستگی، دوست داشتن دیگری، همگرایی و تعامل با دیگران، انعطاف پذیری و دوری گزیدن از نخبه گرایی و قهرمان پروری و اندیشه های اسطوره ای که به آن ها دامن می زنند.

تاریخ قرن بیستم در برابر ماست: اشباح ملی گرایی، نژادپرستی، باور و ایمان به قدرتهای آمرانه نظامی و اقتصادی و اراده گرا و خشونت آمیز ولو با نیات خوب، جز میلیون ها کشته و قربانیان بی شمار درد و شکنجه و نفرت و حسرت و اشک و آه و اندوه، چیزی بر جای نگذاشته اند؛ میراث سنگینی که قرن بیستم بر دوش هزاره سوم انسان ها گذاشته است. اما افسوس که هنوز چه بسیار کسانی که تمایل دارند به جای درس گرفتن از این میراث شوم و حرکت در جهت معکوس آن، ایدئولوژی خود را از آن مبرا بدانند و آن را در معصومیتی تصنعی قرار دهند و از آن یک «افسانه» جدید بسازند که بار دیگر همه را به دنبال سرابی خطرناک و قربانیان بیشتر و ترس و هراس ها و مرگ و استبدادهای بزرگ تر ببرد.

منبع: برترینها

انرژی زاهای سلامت یک منبع مناسب تغذیه به شمار می‌روند و در طیف گسترده‌ای از طعم‌های مختلف برای ذائقه‌های گوناگون موجود می‌باشند. آن‌ها اغلب با ویتامین‌ها و مواد معدنی غنی می‌شوند که می‌توانند شکاف‌های تغذیه‌ای را جبران کنند.

فرادید| انرژی زاهای سلامت یک منبع مناسب تغذیه به شمار می‌روند و در طیف گسترده‌ای از طعم‌های مختلف برای ذائقه‌های گوناگون موجود می‌باشند. آن‌ها اغلب با ویتامین‌ها و مواد معدنی غنی می‌شوند که می‌توانند شکاف‌های تغذیه‌ای را جبران کنند. 

به گزارش فرادید به نقل از سی‌ان‌ان، آن دسته از خوراکی هایی که از شکر و چربی اشباع شده کمی برخوردار بوده و در عین حال دارای مقدار مناسبی از پروتئین و فیبر هستند، می‌توانند به عنوان غذاهای مغذی مورد استفاده قرار گیرند. دیگر خوراکی‌ها تقریبا به مانند انرژی زا‌ها هستند. به عنوان مثال، برخی از انرژی زا‌ها که با رویه شکلاتی پوشیده شده اند، به اندازه یک شکلات اسنیکرز دارای چربی اشباع شده هستند؛ برخی دیگر نیز به همان اندازه دارای شکر هستند.

انرژی زا ها، بیشتر حاوی میوه و آجیل هستند و می‌توانند به عنوان تنقلات مصرف شوند. اما اگر قصد دارید که به آن‌ها به عنوان جایگزین غذای اصلی نگاه کنید، به دنبال انرژی زایی بروید که حاوی پروتئین بیشتری باشد: در حدود ۱۰ تا ۲۰ گرم. ورزشکاران نیز می‌توانند از انرژی زاهایی با پروتئین و کربوهیدرات بیشتر بهره ببرند، چرا که نیاز بیشتری به این مواد دارند.

در صورتی که انرژی زا‌ها را به جای یک وعده غذایی مصرف کنید – و نه به عنوان یک میان وعده – کالری بیشتری می‌سوزانید. اما اگر قصد دارید به عنوان وعده غذایی (شام) آن را در نظر بگیرید، مصرف آن را به ۱۵۰ تا ۲۰۰ کالری محدود نمایید.

به طور کلی سعی کنید انرژی زاهایی را مصرف کنید که کمتراز ۳ گرم چربی اشباع شده و حداقل ۴ گرم فیبر داشته باشند. روغن هسته پالم به کار رفته در ماست و روکش‌های شکلاتی، باعث افزایش چربی اشباع شده خواهند شد. همچنین مراقب انرژی زاهایی که حاوی موادی از جمله شربت برنج قهوه‌ای و یا شربت اینورت هستند، باشید. به طور کلی بهتر است که مواد با قند بالا را ورزشکاران مصرف کنند، نه کسانی که مراقب وزن خود هستند.

توجه داشته باشید که برخی از انرژی زا‌های حاوی الکل مانند مالتیتول یا اریتریتول برای کاهش قند هستند. الکل‌های شکردار به طور کامل جذب نمی‌شوند و کالری کمتری نسبت به شکر دارند، اما همچنان می‌توانند آسیب زننده باشند و باعث بروز ناراحتی هایی در دستگاه گوارش شوند.

آخرین نکته: با کلمه “انرژی” فریب نخورید. در جهان خوراکی ها، انرژی مترادف ” کالری” است، و تمام مواد غذایی به شما انرژی می‌دهند و کالری را فراهم می‌کنند. هیچ چیز جادویی به خودی خود در رابطه با انرژی زا‌ها وجود ندارد و تا زمانی که شما از خوردن غذا و میان وعده صرف نظر می‌کنید، آن‌ها نمی‌توانند قدرت و تمرکز را افزایش دهند.

علاوه بر این، انرژی زا‌ها به هیچ عنوان جایگزین مناسبی برای مواد مغذی خوراکی به ویژه میوه ها، سبزیجات وغلات نیستند. مواد مغذی خوراکی نه تن‌ها برای انرژی مورد نیاز بدن، بلکه برای سلامتی کلی بدن مهم هستند.

بنابراین انرژی زاهای سالم را در کیف و میز خود به عنوان ذخیره نگه دارید و در روزهایی که صرف کردن وعده غذایی امکان پذیر نیست از میل کردن آن‌ها لذت ببرید. تن‌ها این را به خاطر بسپارید که آن‌ها را به عنوان بخشی از مهم‌ترین رژیم غذایی قرار ندهید.

منبع: سی‌ان‌ان
ترجمه: وب‌سایت فرادید

منبع: فرادید

هفته نامه صدا – زینب کوهیار: دارخوین شهرستانی کوچک در شمال شرقی خرمشهر است که مثل تمام شهرهای زیبای خوزستان به زینت نخل آراسته شده است. امروز که دیگر جنگی در کار نیست، می توان در یک ظهر تابستانی با خودروی شخصی در کمتر از یک ساعت از دارخوین به خرمشهر آمد و از خرمشهر به دارخوین بازگشت.

قرارگاه از دل جنگ بیرون آمد. سردار محمد وفایی اولین رزمنده سپاهی بود که قرارگاه او را به عنوان فرمانده اش شناخت. وفایی سال ها پس از جنگ در گفتگو با رسانه ها به نکاتی اشاره کرد که در شکل گیری قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا اهمیت داشت. وفایی گفت: «حدود ۴ هزار سپاهی به جنگ رفتند. جنگی که طرف دیگر آن، ارتش صدام با حداقل ۱۲ لشگر زرهی – مکانیزه، ۵۰۰ فروند جنگنده و پنج هزار تانک قرار داشت.

تمام ابتکارات و تدابیر فرماندهان سپاه هم بر این بود که از تمام عناصر جنگی برای پوشاندن این ضعف ها استفاده شود و یکی از مراکز مورد توجه آنها هم برای این کار، مهندسی بود. مهندسی در آفند، کلید و در پدافند، قفل است. طبعا مهندسی باید در روی زمین کار کند و به قول معروف، مهندسی در آفند، مسئولیت کلیدی را دارد که باید باز کند (مثل کلید عمل می کند) و در پدافند مسئولیت قفل را دارد که نگذارد دشمن نفوذ کند. تنوع اراضی کشور ما هم خیلی زیاد است. از کوه های سر به فلک کشیده کردستان گرفته تا دشت های جنوب، رمل، باتلاق، رودخانه، دریا و … طبعا مهندسی باید به فکر حرکت رزمندگان روی زمین با چنین وضعیتی نیز باشد.

یعنی باید امکان عبور را فراهم کند و اساسا معنای «کلید» که عرض کردم هم این است؛ یعنی عبور. عبور از رمل، عبور از کوهستان، عبور از باتلاق، عبور از میدان مین و … مهندسی در هیچ زمانی از دفاع مقدس بیکار نبود. مهندسی در سه زمان مهم در عملیات حضور داشت؛ قبل از عملیات برای آماده کردن، حین عملیات و همراه رزمندگان، بعد از عملیات هم برای نگهداری و پدافند خط. این بدان معنا است که مهندسی در هیچ زمانی از ۹۶ مکاه دفاع مقدس بیکار نبوده است.»

فدایی که پیش از انقلاب پیمانکار بود در اولین سال های شکل گیری قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا با حکم محسن رضایی فرمانده وقت سپاه اولین قرارداد سازندگی را امضا کرد که بعضی منابع مبلغ آن را ۳۰ میلیون تومان اعلام کردند.

قراردادهای قرارگاه در سال های پس از جنگ محدود به مناطق جنگ زده نماند. این قراردادها از نظر تعداد و ارزش پس از گذشت بیست و هشت سال از پایان جنگ به سطح قابل توجهی رسیده است. در این مدت قرارگاه بنا بر نقل بعضی منابع فرماندهی هفت سردار سپاه را به خود دیده است و برخی منابع هم از پنج فرمانده نام بردند. در بین تمام فرماندهان قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا نام چند نفر آشناتر است.

 

منبع: برترینها

یک آقا و دو خانم کنار هم خوشحال و خندان بر سر سفره عقد نشسته‌اند و یا در تصویری دیگر یک آقا به شکل مهربانانه‌ای کنار دو خانم ایستاده‌است. و یا دو خانم یک آقا را راهی جبهه می‌کنند. این تصاویر چندهفته پیش به عنوان استیکر در فضای مجازی به اسم ترویج چند همسری منتشر شد که واکنش‌های زیادی با خود داشت تا اینکه مشخص شد این استیکرها جعلی بوده و با برش دادن دیگر استیکرها ساخته شده‌است و طراحی به این منظور صورت نگرفته‌است. بعد از این اتفاق چندین کانال تلگرامی ترویج چندهمسری موردتوجه قرار گرفتند.

تا این موضوع بحث کاربران در شبکه‌های مختلف مجازی شود. ادعاهای این کانال‌های مجازی مبنی بر ترویج چندهمسری و لزوم این کار در جامعه امروز باعث شد سراغ یکی از آن‌ها برویم تا با آنها در این باره گفتگو کنیم.

 

برای اطلاعات بیشتر به ادمین این کانال تلگرامی پیام دادیم و از آنها خواستیم که سوالات ما را درباره فعالیت‌هایشان در باب چندهمسری توضیح بدهند. ادمین ما را به فرد دیگری ارجاع داد که در حال حاضر در شهر قم طلبه بود و طبق گفته خودش مدرک کارشناسی ارشد در رشته مدیریت رسانه دارد و مسئول پاسخگویی به سوالات این کانال تلگرامی است. وی متولد ۱۳۵۹، متاهل و فعلا داری یک همسر است.

این فعال در حوزه چندهمسری در پاسخ به سوال ما که چه اتفاقی افتاد که به این نتیجه رسیدند که چندهمسری را به عنوان راه درستی ترویج کنند گفت:« در سفری که به یکی از مناطق محروم کرمان داشتیم متوجه شدیم که تعدادی از دختران از سن متعارف ازدواج در آن منطقه گذشته و به مجرد قطعی رسیده‌اند. طبق آمار رسمی آقای دکتر محزون از سازمان ثبت احوال تعداد دختران ۳۰ تا ۴۹ سال مجرد در کشور حدود ۹۰۰ هزارنفر است ولی پسران مجرد در این بازه سنی تنها ۳۲۰ هزار نفر است.

با مراجعه به دادگاه ها درمی یابید که بسیاری مردان ما در اثر دلباختگی به یک زن یا دختر دیگر دارند از همسر اولش جدا می‌شود، در حالیکه اگر فرهنگ تعدد زوجات جا می افتاد، او همسر اولش را رها نمیکرد، بلکه همسر دیگری به زندگانی اش اضافه می‌کرد.» در جای دیگر نیز آمده‌است:« اتفاقا علت این دسته طلاق ها به خاطر نبود همین فرهنگ تعدد زوجات و تبیین ناقص ضرورت های اون هست. 

اگر زنان جامعه ما بدانند این حکم، حکم خداست و زمینه ساز سلوک و تقرب الهی اون ها، اونوقت به سمت پذیرش این سنت الهی و حفظ زندگی خواهند رفت. با ایجاد یک وسعت روحی، محبت قلبی و نوع دوستی هست که زن اول می پذیره که بنا به تدبیر الهی از چهار شب همسرش، تنها یک شب حق اوست و مرد وظیفه داره پیش او بماند و سه شب دیگه در اختیار خودش هست.

 

آیا دست از این کار می‌کشید؟ که پاسخگوی این کانال تلگرامی به ما گفت:« پیش از هرچیز بزرگان باید دلیلش را به ما بگویند. با این حال فعالیت‌هایمان را قطع نمی‌کنیم بلکه آنها را به صورت غیرعلنی ادامه می‌دهیم!»

منبع: برترینها

ماهنامه همشهری سرزمین من: به استناد منابع تاریخی، نخستین نهاد شهرداری تهران «احتسابیه» بود که به نوعی احیای نهاد «حِسبه» به حساب می آمد که از قدیم رایج بود، اما در تهران کمی این موضوع تفاوت داشت و با آن که به عنوان پایتخت انتخاب شده بود تا زمان مرگ محمدشاه قاجار، خبری از تشکیلات شهری نبود و شهر را کلانترها اداره می کردند. کلانتر تهران با دستور مستقیم شاه انتخاب می شد و زیر نظر حاکم، اداره امور را در دست می گرفت.

ناصرالدین شاه این رویه را تغییر داد و نظم جدیدی را برای اداره تهران به عنوان الگوی سایر شهرهای کشور به وجود آورد. این تغییر یکی از درس های سیاست بود که ناصرالدین شاه از سفر فرنگ و به خصوص از وزیر خود امیرکبیر آموخته بود؛ همان کسی که به دستور او کار جمع آوری گدایان سطح شهر و استخدام افرادی برای پاک کردن معابر از زباله ها و حفر نهر کرج و کشیدن آب آن به سمت تهران به انجام رسیده بود.

ناصرالدین شاه می دانست که کلانتر با توجه به محدودیت هایی که داشت، نمی توانست از پس اداره شهر برآید و باید سمت تازه ای برای نظم و نسق شهر به وجود آورد. پس نخستین پایه ایجاد نهادی به عنوان شهرداری در تهران با دستور او بسته شد؛ هر چند به این نهاد، شهرداری نمی گفتند و برداشتی از همان نهاد احتسابیه بود که در تاریخ میانه ایران وجود داشت.

 

احتساب الملک طهران

ناصرالدین شاه، دستور داد تا «احتسابیه» در تهران تاسیس شود؛ نهادی که او برای رقت و فتق امور شهری ایجاد کرده بود و جایگزین کلانتری در این کار می شد. به گفته «اعتمادالسلطنه» در «الماثر و آلاثار»، شاه در سال ۱۲۷۵ قمری (۱۲۳۷ خورشیدی) «میرزا محمودخان کاشانی» را ملقب به «احتساب آقاسی» (شهردار) کرد و به این ترتیب نخستین شخص برای تسهیل و بهبود امور شهری به ریاست این اداره انتخاب شد.

محمودخان یک سال بعد به لقب «احتساب الملک» سرافراز شد که مثل لقب پیشین، همان شهردار امروزی معنی می دهد. جمله وقایع زمان نخستین شهردار تهران، شکایات مردم از نحوه اداره شهر و وضع نامناسب نظافت محلات بود. با این شکایات، آن طور که روزنامه وقایع اتفاقیه در شماره ۱۴ مورخ جمعه هفتم رجب ۱۲۶۷ گزارش داده است؛ محمودخان عمله های احتساب را به دسته های متمایز تقسیم و در تمیزی کوچه ها سعی بلیغ کرد.
بعدها امنای دولت «ریکاها» را معین کردند تا در شهر دور بزنند و در جاهایی که کثافت و خاکروبه مشاهده می کنند به صاحبان خانه دستور دهند تا متعلقات خود را بردارند.

محمودخان به نظر می رسد تا سال ۱۲۸۱ قمری (۱۲۴۳ خورشیدی)، اداره امور تهران را در دست داشت، اما در ادامه به دلیل قحطی در تهران فوت کرد و جایش را به «چراغعلی خان سراج الملک» داد که او هم تا سال ۱۲۸۶ قمری (۱۲۴۸) خورشیدی، بر مسند احتسابیه تهران ماند و بعد جایش را به «آقاعلی آشتیانی» داد. او پیشخدمت خاصه ناصرالدین شاه بود و حالا به اداره تنظیفیه و انتظامات شهردارالخلافه و حوالی برگزیده شده بود. در همین سال بود که در کنار احتسابیه، اولین اداره بهداشت یا «حفظ الصحه» به دست دکتر «تولوزان» پزشک مخصوص ناصرالدین شاه راه اندازی شد.

سفرهای فرنگ ناصرالدین شاه هرچه خسارت داشت، باری تهران بد نبود. و که در نخستین سفر، خیابان کشی ها و خیابان های تازه را به تهران آورد، در دومین سفر فرنگ، فردی ایتالیایی را به اسم «کنت دمنت فرت» با خود به تهران آورد که مامور تشکیل اداره پلیس در تهران شد.

به نوشته اعتمادالسلطنه؛ «در تشکیلات اداره پلیس تهران به زعامت کنت دمنت فرت در سال ۱۲۹۷ نایب کل اداره احتساب به همراهی مهندسی دارالخلافه به میرزا علی اشرف خان سرهنگ واگذار گردید.»
این جناب کنت، رییس نظمیه تهران هم شد و به خاطر اقدامات مفیدی که در تهران انجام داده بود، چهارراه و خیابانی را که لاله زار نو را به سفارت انگلستان و خیابان علاالدوله (خیابان فردوسی) متصل می کرد، به نام کنت نامگذاری کردند که حالا خیابان منوچهری و تقاطع لاله زار است.

کنت بعد از تشکیل پلیس یا همان نظمیه در تهران، دست به نوشتن دستورالعمل بلدیه و نظمیه زد؛ کتابی که دستنامه ای برای تشکیل نهاد بلدیه و انجمن آن در دوره بعدی یعنی دوران مشروطه می شود.

آن طور که «محمد بیطرفان» در کتاب «مدیریت شهری نوین در ایران» می نویسد: «این دستورالعمل در سال ۱۲۹۶ قمری به تایید کامران میرزا نایب السلطنه و- حاکم تهران- و به توشیح ناصرالدین شاه رسید. به نظر می رسد مفادی از این دستورالعمل بعدها در نگارش نظامنامه انجمن بلدی مورد استفاده قرار گرفته باشد.» اداره ای که با آمدن «مسیو کنت ژولین»، قوانین سخت گیرانه ای برای سلامت می گذارد؛ «در این دوران یعنی  نیمه دوم قرن نوزدهم- حدود سال ۱۲۶۹ خورشیدی- کشتن گوسفند در شهر ممنوع بود. فروش گوشتی که به مهر کشتارگاه ممهور نشده بود، غیرقانونی بود و همچنین خلافکار در هر صورتی جریمه می شد».

 

طمع مانع کار است

همزمان با انتشار کتاب قانون کنت، قانون تشکیل احتساب به نگارش درآمد. به نظر مورخانی چون دکتر باستانی پاریزی؛ «در این نسخه نفیس زمانی ذکر نشده، ولی ظن قوی بر آن است که از نوع دستورالعمل کنت دمنت فرت الگو گرفته باشد. این نسخه که به قلم «مجیرالدین علی محمد خان کاشانی» نوشته شده است، در راستای قانونی برای احتساب دارالخلافه به نگارش درآمد.

در این دستورالعمل بنا به نوع غربی آن، هزینه امور بلدی را بر دوش مردم نهادند. این قانون دارای دو بخش است که بخش اول با عناوین تشکیل احتساب، تکالیف و دخل دارای ۱۶ فصل و بخش دوم با عنوان صورت امتیازنامه دارای هفت فصل است. صورت این امیتازنامه تا پنجاه سال شمسی اعتبار داشت».

از اقدامات کنت در امور بلدی، خبری در منابع نیست؛ ولی بر اساس کتابچه کنت، برای تنظیف شهر سال ی ۲۰ هزار تومان به اهالی شهر عوارض معین شده بود. در کنار آن هر ساله شش هزار تومان از جانب دولت صرف عمله احتساب- برای نظافت خیابان ها- به اداره احتساب کارسازی می شد.  البته جناب کنت بعد از مدتی با شاه به مشکل مالی برخورد و برای حل آن، اداره تنظیفیه و احتسابیه دارالخلافه ناصر را به طور کامل به «محمدحسن خان اعتمادالسلطنه» محول کرد.

ناصرالدین شاه در نامه ای به کارمان میرزا حاکم تهران نوشت و اعتمادالسلطنه در خاطراتش منتشر کرد: «امر احتسابیه و تنظیف شهر طهران، نظر به اینکه قسمت عمده آن از عمله و دواب به صنیع الدوله سپرده بود و در انجام و اجرای مقررات همایونی تعهدات خوب و مقرون به صرفه دیوان و سهولت امر کرد و بعد از ملاحظه مجلس شوری به عرض حضور ما رسید، این خدمت را به طول کلیه به معزی الیه مرجوع و محول می فرماییم….»

اعتمادالسلطنه برخلاف حضور موفقش در «دارالترجمه سلطنتی»، در احتسابیه موفق نبود و در سال ۱۲۹۹۹ قمری (۱۲۶۱ خورشیدی) به علت عملکرد نامناسبش برکنار شد. البته او خودش را در خاطراتش دست کم نگرفته و معتقد است که «این کار گِل پاک کنی از شهر است که با دسیسه نایب السلطنه از آن راحت شد.» البته شاید هم درباره دسیسه نایب السلطنه بیراه نگفته باشد؛ چرا که بعد از او «کامران میرزا نایب السلطنه»، خودش با حفظ مقام رییس احتسابیه شد و اداره نظمیه را به کنت داد و «ابوتراب خانه نظم الدوله» معاونت کنت را برعهده گرفت، هم او که بعدها در مقام معاون نظمیه، مامور استنطاق از «میرزا رضا کرمانی» قاتل ناصرالدین شاه شد و حکم اعدام او را اجرا کرد.

 

احتسابیه بعد از کنت، به «میرزا عباس خان مهندس باشی» نخستین تحصیلکرده پاریس رسید. او تصمیم داشت چهره قدیمی و عتیق تهران را تغییر دهد و شهری با خیابان کشی های مدرن بسازد، اما موفق به انجام این کار نشد. «مجدالاسلام کرمانی» در سفرنامه خود درباره مهندس باشی نوشته است: «می خواست خیابان های تهران را مانند پاریس بسازد، ولی مردمان طماع که می خواستند از عرض و طول خیابان ها بدزدند و برای خودشان دکان و مستقل بسازند مانع از انجام خیالش شدند.»

این نوشته مجدالاسلام، نه تنها نشان از بی حاصل بودن کارهای عمرانی در شهر بود که نشان می داد یکی از مهم ترین موانع رشد شهری در شهری مثل تهران، مردمی بودند که از امور شهری آگاهی نداشتند و برای منافع خود در اعتراض های گسترده زمینه انحلال احتسابیه را فراهم آوردند.

بعد از این اعتراضات و عزل مهندس باشی، باز احتسابیه به خانواده «حاجب الدوله» رسید؛ این بار «تقی خان» برادرزاده اعتمادالسلطنه، با لقب احتساب الملک در خدمت احتساب دارالخلافه درآمد، اداره احتسابیه دوباره راه اندازی شد و ادارات جدیدی از جمله تنظیفیه و احتساب به آن اضافه شد.

از ۱۳۰۹ تا ۱۳۱۴ قمری (۱۲۷۰ تا ۱۲۷۵ خورشیدی) یعنی زمان ترور ناصرالدین شاه و به سلطنت رسیدن مظفرالدین شاه، درباره احتسابیه مطلبی در منابع تاریخی وجود ندارد. به نظر می رسد این اداره یکی از زیرمجموعه های وزارت نظمیه شد.

به گفته «عبدالله مستوفی» در «زندگانی من»، در سال ۱۳۱۵ قمری (۱۲۷۶ خورشیدی) «فرمانفرما» به عنوان حاکم تهران، «نظام الدوله امیرتومان» را از وزارت نظمیه، پلیس و احتساب معزول و «عباسقلی خان سهم الملک امیرتومان» را جایگزین او کرد.

اداره احتسابیه هم به «کریم آقا منظم السلطنه» سپرده شد که به «مختارالسلطنه» معروف بود. به نوشته کتاب «مدیریت شهری نوین در ایران»، «مختارالسلطنه» به مرمت خیابان ها و هموارکردن راه های عبور و مرور پرداخت؛ به عنوان نمونه در هر چند قدم، چاهی حفر کرد که آب باران درون آن رفته تا عبور و مرور تسهیل شود. او همچنین کوشش بلیغی برای شوسه و سنگفرش کردن خیابان ها انجام داد؛ در این زمینه می توان خیابان های مریضخانه و دروازه شمیران را نام برد. مختارالسلطنه برای نظافت شهر، سگ های ولگرد تهران را که باعث مزاحمت و نشر کثافات می شد از طریق سم نابود کرد».

حضور مختارالسلطنه هم دولت مستعجل بود و با اختلافی که بین او و «آصف الدوله» حاکم بعدی تهران رخ داد، معزول و «عبدالحسن خان سالارالملک» جایگزین شد و بعد از او «عباس خان مهندس باشی» بار دیگر به این سمت رسید.

مهندس باشی جزوه «ایجاد بلدیه و کثافات شهر» را تالیف کرد: «هدف این رساله اطلاع رسانی و به یک نوعی روشنگری درباره پیشرفت ها و فعالیت های عام المنفعه کشورهایی همچون فرانسه و انگلیس است. مباحث اصلی این رساله، بیان شیوه از بین بردن فضولات شهری در کشورهای مختلف است».

یکی از مهم ترین اثرات کوتاه مدت مشروطه، سپردن امور محلی به خود مردم بود؛ چنانکه نمایندگان ملت هم در دارالشورای ملی به این مهم رسیده بودند و خواهان نفوذ و گسترش قدرت مردم در امور شهر بودند. تجربه مشروطه نشان داد، انجمن های شهری توانستند اعتراض ها را هدایت و کانالیزه کرده و حتی وارد جریانات سیاسی شوند. قانون انجمن های بلدی و تشکیل بلدیه، این نفوذ مردم را بالا می برد و باعث می شد اداره شهر به جای افراد وابسته به حکومت به نمایندگان خود مرده سپرده شود.

«میرزایوسف کاشمری» یکی از علمای زمان مشروطیت در کتاب «کلمه جامعه شمس» که با هدف آشنایی توده مردم با مشروطیت و ارتقای سواد سیاسی تنظیم شد، نوشت: «اگر به تدبیر و تنظیم امورات بلد و مدینه پرداخت او را متمدن نامند و علم او را علم تمدن خوانند که آن علم به اصلاح حال اهل مدینه و معاونت نمودن با اهل بلد است که لوازمات تهذیب اخلاق و رفع وحشی گری و فراهم کردن موجبات آسایش عموم اهالی را از حیث آب و تصفیه هوا و رفع کثافات و ذخایر ملزومات دائمی برای عموم از طریق علمی به وضع معمول بلد و به تصدیق عرف عقلای اهل مدینه و شور با اعضای اهل خبرت تهیه نمایند».

«سیدضیاءالدین طباطبایی» که در آن دوران روزنامه نگاری جوان بود نیز درباره امور بلدی مقاله های زیادی نوشت و در نهایت به این جا رسید که در بلاد متمدن در حکومت مشروطه دولت در امور اداره بلدیه دخل و تصرف نمی کند. همزمان با این نوشته ها آنچه بهارستان نشین ها را به فکر راه انداختن یک بلدیه مستقل انداخت رسیدن شکایت های زیادی از سوی مردم درباره مشکلات شهری و معیشت شان بود.

نمایندگان مجلس اول که بیشتر نمایندگان اصناف مختلف بودند، کارهای زیادی از جمله نوشتن نظامنامه داخلی مجلس و تدوین قانون مطبوعات و قوانین مدنی داشتند اما بیشتر در مجلس با مردمی رو به رو بودند که عریضه به دست از آن ها توقع همراهی داشتند؛ عریضه هایی که مردم برای گرانی و کمبود ارزاق و احتکار کالاهای اساسی می دادند، وقت زیادی از نمایندگان می گرفتند.

 

مردم گله داشتند که گاریچی ها برای خودشان تعرفه می دهند و قصابان با آنکه نماینده در مجلس داشتند، قیمت گوشت را به صلاح خود بالا می برند. بخش زیادی از نطق های نمایندگان در مجلس اول در این است که «میرزاحبیب کاشی» از قیمت بالای گوشت تازه ذبح گله یا زنان سنگلج می گویند نانوایی های این منطقه مدام قیمت نان را بالا می برند و والده حسن آقا که آمده بود برای تمیز نبودن خیابان محله شکایت کند و نمایندگان به جای پرداختن به کارهای مهم سیاسی و اقتصادی و اجتماعی آن هم در سطح ملی، مجبور بودند به دلیل نبود نهاد بلدیه، هر روز درگیر پاسخگویی به گرانی و کمبود ارزاق مردم تهران باشند.

این نگاه مردم، مجلس شورای ملی را تا حد بلدیه یا همان شهرداری پایین می آورد و صدای علما را هم درآورده بود. «سید عبدالله بهبهانی» یکی از دو رهبر مشروطه در یکی از جلسات مجلس با گله از این وضعیت می گوید: «پاره ای از کارهاست که بالذات شغل مجلس نیست، ولی بالعرض امروز تکلیف مجلس در ان امر است. چون امر نان و گوشت خیلی مغشوش است، انتظام بلدی هم که نداریم، مردم تمام چشم شان به این است که نان و گوشت لااقل مرتب باشد، دیگر نمی دانند که این ربطی به مجلس ندارد.»

دبیر دیوان هم با تایید نظر آیت الله بهبهانی در نطقش در مجلس گفت: «عوام هنوز از کیفیت مجلس مطلع نیستند و نمی دانند دول متمدنه چه خون جگرها خوردند و چه مصیبات و زحمات را متحمل شدند تا به مقصود خودشان نائل گردیدند و تصور می کنند این جزیی اقدام ما کاری خیلی بزرگ و امری بس عظیم بوده و حال منتظر نتیجه اند و چون از فایده کارخانجات و راه آهن و غیره و غیره مسبوق نیستند و لذات آن را نچشیده اند نتیجه آن را فقط ارزانی نان و گوشت می دانند.» دبیر دیوان در نهایت هم نتیجه می گیرد که از آن جایی که مردم نمی توانند لذت این ماجرا را کشف کنند، عجالتا به وضعیت معیشت و نان و گوشت شان برسیم.

«شیخ ابراهیم زنجانی» قاضی مشهور دوران مشروطیت، از مردم مراغه مثال می آورد و می گوید: «مردم نمی دانستند مشروطه چیست. در انجمن جمع می شوند که مالیات کم شود، باید جبرا مالکان مقهور رعیت باشند، باید اجازه دکاکین کاسته شود. باید نان ارزان شود در حالی که وقتی قانون اساسی را به این شهر بردند مردم ابدا فصول آن را نمی فهمیدند و تعجب می کردند که این همه شورش بر سر این فصول بیهوده به چه می ارزید. بدان معنا که خواست های خود را در آن منعکس نمی دیدند».

همین اعتراض ها باعث شد تا نمایندگان مردم، قانون بلدی را در اولویت خود قرار بدهند. «مرتضی قلی خان صنیع الدوله» رییس مجلس، در جلسه ای رسمی اعلام کرد که امیدواریم قانون بدلی هرچه زودتر تصویب شود تا آسوده به امور مملکتی برسیم و ذهن مجلس از امور شهری ملت به ویژه تهرانی ها راحت شوند.

نخستین قانون بلدیه، شامل پنج فصل و ۱۰۸ ماده بود که این ماده ها حدود وظایف و اختیارات بلدیه آن زمان و شهرداری کنونی را مشخص می کرد. پنج فصل آن شامل قواعد کلی، تشکیل انجمن، ترتیب و وظایف، اداره بلدیه و مستخدمین آن بود. در بند اول هدف اصلی از تاسیس بلدیه، حفظ منافع شهر و ایفای حوائج اهالی شهرنشین تعریف شده بود و شامل اداره آنچه برای اهالی شهر به صلاح بود و اداره اموال منقوله و غیرمنقوله و سرمایه های متعلق به شره و مراقبت در عدم قحطی آذوقه شهر و پاک ساختن کوچه ها و میدان ها و خیابان ها، تقسیم آب و حفاظت از پاکیزگی آب های روان و حمام ها و حفظ الصحه عمومی بود.

بلدیه به استناد قانون مصوب مجلس مسئولیت مراقبت در رفع تکدی گری و تاسیس دارالمساکین و دارالعجزه و مریضخانه و امثال آن را داشت. بلدیه باید در مقابل حریق و بلایای طبیعی شهر را حفظ و بیمه می کرد. رسیدگی به امور فرهنگی و هنری شهرها از قبیل تاسیس کتابخانه، موزه، قرائت خانه و حفظ و مرمت مساجد و بناهای عتیقه از وظایف بلدیه به شمار می رفت.

براساس قانون حدود اختیارات بلدیه هر شهر دایره اراضی متعلق به آن شهر بود و این انجمن و اداره بلدیه می توانست؛ «به اسم شهر بیع و شرا هرگونه معاملات نماید و به جاهای لازم شکایت کند و در محاکمات عدلیه اقامه دعوا کند».

فصل دوم که در اتفاقات بعدی اهمیت زیادی داشت، تشکیل انجمن بلدیه بود؛ انجمنی که علاوه بر نظارت بر اجرای قانون، ریاست بلدیه یعنی شهردار را نیز انتخاب می کرد. در قانون بلدیه آمده بود، انجمن بلدیه مرکب از اعضایی است که به شرایطی که در همین فصل آمده انتخاب می شوند. این افراد در شهرهای کوچک ۱۶ و در شهرهای متوسط ۲۰ و در شهرهای بزرگ ۳۰ نفر بود که با رعایت وسعت و جمعیت شهر تقسیم می شد.
قانون انتخابات در انجمن بلدیه همان قانون انتخابات مجلس بود، زنان و محجوران نمی توانستند رای بدهند و در انتخابات شرکت کنند. همچنین براساس بند ۱۵ قانون بلدیه افرادی که به واسطه جنحه و جنایتی مجازات قانونی دیده اند و اشخاصی که معروف به ارتکاب قتل و سرقت باشند و افراد ورشکسته به تقصیر نمی توانستند نامزد انجمن بلدیه شوند.

 

با تصویب قانون بلدیه، موضوع انتخابات اعضای شورای بلدی در شهرهای بزرگ به خصوص تهران جدی شد. در این میان روزنامه ها با استناد به تجربه های سایر کشورها، سعی می کردند بحث های مربوط به انجمن های بلدی را به سمت انتخابات بهتر ببرند. روزنامه «حبل المتین» در شماره ۶۴ خود با اشاره با قانون تشکیل انجمن بلدی گفت که اعضای این انجمن باید از چهره های تحصیلکرده و کاربلد باشند: «مهندس، معمار، طبیب و خارجه دیده و از اشخاص باتجربه و کارکرده و درستکار باشند.»

خصوصیات شخصی اعضای شورا از دید او این ها بود: «باید دارای علم، اطلاع، درستکاری، آگاهی از وضع ممالک متمدنه بنیانی در کارهای بلدی، تجربه و کارآزمودگی باشند. در زمینه پارتی بازی هم هشدار داد که هموطنان باید این خیال را از سر بیرون کنند که من پسرعمو یا رفیقم را معین می کنم تا فلان مقصود مرا انجام دهد».

به اعتقاد نویسنده این مقاله: «ذکاوت، هوش، عقل معاش، غیرت، حب وطن، بی طمعی، عدم ملاحظه از دوست و رفیق و اقربا و غیر، هم اطلاع به طریقه تنزیل اسعار و ارزاق، معرف بحال فقرا و ضعفا و اغنیا برای اداء حقوق تنظیفیه، انصاف و بی غرضی و بی طرفی، اطلاع فی الجمله به طریقه تمیزی و پاکیزگی کوچه و خیابان ها و معابر و اسواق برای حفظ الصحت».

با تصویب قانون بلدی، انتخابات اعضای شورای بلدی شهرها در دستور کار وزارت داخله قرار گرفت. وزارت داخله همزمان «محمدمیرزا کاشف السلطنه» را به ریاست احتساب و بلدیه منصوب و او مامور برگزاری انتخابات شد. تبلیغات زیادی برای شرکت مردان رای دهنده در انتخابات شورای بلدی در تهران پراکنده شده بود.

در یکی از اعلان های انتخاباتی آمده بود: «کارهای مجلس بلدیه راجع به خود اهالی شهرنشین است و نفع آن متعلق به عموم اهالی و هرگاه مردم شهر کوتاهی کنند و با داشتن شرایط تعرفه نگرفته وکیل معین ننمایند خود قصور ورزیده اند و کسی تقصیر ندارد… مجلس بلدیه طهران که منعقد خواهدشد هرچه قرار دهد و هر حکمی صادر نماید به تمام مردم چه در انتخابات حاضر شده باشند یا نشده باشند، تعلق خواهدگرفت.»

این انتخابات سرانجام بعد از دو بار لغو شدن، در یک سالگی جشن صدور فرمان مشروطیت برگزار شد و در ۱۷ مردادماه ۱۲۸۶ خورشیدی نتایج آن به تفکیک شش محله تهران یعنی بازار، چاله میدان، دولت، سنگلج، شهر نو و عودلاجان منتشر شد. اعضای شورای بلدیه انتخاب و ۳۰ نفر روانه انجمن بلدی شدند. تعداد نمایندگان براساس جمعیت آن محله کم و زیاد می شد. همچنین در سه محله دولت، سنگلج و عودلاجان به خاطر سکونت اقلیت های مذهبی نماینده سه دین زرتشتی، مسیحی و کلیمی وارد شورای شهر شدند. حضور اقلیت های دینی به عنوان حافظ منافع هم مذهبی هایشان یکی از مواردی بود که در قانون انتخابات بلدیه آمده بود.

•    یادگار ارمنی: تا پیش از ساخت عمارت بلدیه تهران در نخستین سال های ۱۳۰۰ خورشیدی، بلدیه یا همان شهرداری تهران در خیابان باب همایون مستقر بود. «گاسپار ایپگیان» که در زمان صدارت «سیدضیاء طباطبایی» و بعد از کودتای اسفند ۱۲۹۹، کفیل بلدیه تهران شده بود، تغییرات زیادی در این نهاد داد. او نظمیه را از بلدیه جدا کرد و دستور ساخت عمارتی مخصوص بلدیه داد. این ساختمان در دهه ۴۰ ویران شد.

منبع: برترینها

مدل لباس مردانه مناسب برای مردی که دوست دارد همه جا بیشتر دیده شود و شخصیت موفقی از خودش به نمایش بگذارد، کدام است؟

 

مدل لباس مردانه مناسب برای  مردی که دوست دارد همه جا بیشتر دیده شود و شخصیت موفقی از خودش به نمایش بگذارد، کدام است؟

در این مطلب، سه موقعیت را که به لباس مردانه مناسب نیاز دارد، شناسایی می‌کنیم و توضیح می‌دهیم هر کدامشان به چه مدل لباسی نیاز دارند.

۱. مدل لباس مردانه برای موقعیت کاری رسمی
اول لازم است بدانیم موقعیت تمام رسمی و کاری چه موقعیتی است تا بعد به مدل لباس مردانه مناسب برایشان برسیم. فرض کنید شما به عنوان یکی از نمایندگان شرکت‌تان برای عقد یک قرارداد به یک جلسه‌ی کاری خیلی مهم دعوت شده‌اید. این جلسه‌ی کاری، شامل آدم‌های تازه می‌شود، کسانی که شناخت زیادی از آن‌ها ندارید. در نتیجه صمیمیت این جلسه کم و جدیت آن زیاد است. با همین دو نکته حدس زدن اینکه در یک موقعیت تمام رسمی قرار دارید، آسان می‌شود.

مدل لباس مردانه برای موقعیت رسمی باید شامل نکات زیر شود:

باید بین رنگ و جنس کت و شلوار مردانه شما هماهنگی وجود داشته باشد. برای مثال هرگز سراغ کت تک سرمه‌ای و شلوار کتان کرم نروید. این گزینه حتی اگر زیبا باشد به کار موقعیت شما نمی‌آید.

اگر مجاز به استفاده از کراوات هستید از یک مدل محافظه‌کارانه با طرح و رنگ ساده استفاده کنید. سراغ رنگ‌های جیغ و طرح‌های شلوغ نروید چون از جدی بودنتان کم می‌کنند.

حتما کت و شلوار مردانه تیره بپوشید. رنگ‌هایی مثل مشکی، طوسی تیره، سرمه‌ای و قهوه‌ای سوخته، رنگ‌هایی هستند که به کار موقعیت‌های رسمی و کاری می‌آیند.

پیراهن مردانه تمیزی با رنگ‌های عاجی، سفید، آبی روشن، رز گلد و بژ را با ست کت و شلوارتان همراه کنید. اتوی بخار را فراموش نکنید.

کفش چرمی مردانه ای انتخاب کنید با رنگ کمربندتان یکی باشد. از قهوه‌ای سوخته و مشکی استفاده کنید که جدیت بیشتری دارند.

طول کراوات نهایتا تا روی دکمه‌ی کمربند شما می‌آید، پس موقع خرید حتما آن را دور گردنتان ببندید و امتحان کنید.

 

۲.مدل لباس مردانه برای موقعیت اداری نیمه رسمی
فرض کنید دنبال مدل لباس مردانه ای می‌گردید که برای یک موقعیت نیمه رسمی اما اداری مناسب باشد. لباس‌هایی برای تردد در شرکتی که در آن کار می‌کنید، حضور در کنار همکارانی که می‌شناسید و جلساتی که با مدیران ارشدتان می‌گذارید، در گروه نیمه رسمی‌های اداری قرار می‌گیرد.

در شرایطی که وضعیت رو به رو را تجربه می‌کنید موقعیت شما نیمه رسمی و توجه به این نکته‌ها لازم است:

پیراهن مردانه ساده با رنگ‌های سفید، عاجی و آبی روشن بپوشید. اگر خواستید به استایلتان لایه اضافه کنید می‌توانید کت تک ساده یا پلیور نخی سبک روی پیراهن بپوشید.

کفش چرمی و کمربند چرمی برای استایل شما ضروری است. درست برخلاف کفش ورزشی یا کتانی که اصلا نباید سراغش بروید.

شلوار کتان با رنگ‌های تیره انتخاب کنید، مثلا خاکی. اما در مورد شلوار مردانه برای این موقعیت ابدا سراغ جین نروید.

استفاده از پولوشرت یا همان تی شرت‌ مردانه یقه‌دار، مجاز است.

هیچ وقت پیراهنتان را روی شلوارتان نیندازید.

 

۳. مدل لباس مردانه برای موقعیت غیر رسمی
یک وقت‌هایی هم هست که همه چیز برای اینکه خودتان باشید، مهیاست. قرار است دوستان صمیمی‌تان را ببینید و اجباری به رعایت خیلی از قوانین ندارید. این وضعیت را اغلب به عنوان موقعیت غیر رسمی می‌شناسیم، موقعیتی که شما آزاد هستید اما از این آزادی برای بهتر کردن استایل‌تان استفاده می‌کنید.

پیشنهاد می‌کنیم برای خوشتیپ شدن در فضای غیر رسمی نکات زیر را در نظر بگیرید:

با خیال راحت سراغ شلوار جین بروید. اگر هم دوست داشته باشید استفاده از شلوار کتان هم مجاز است.

به جای کفش چرمی مردانه ، سراغ گزینه‌هایی با رسمیت کمتر بروید. کالج مردانه، ایده‌آل خواهد بود.

می‌توانید سراغ پولوشرت یا بلوزهای تنیس بروید. استفاده از بلوزهای آستین بلند هم مجاز است.

پلیور، کاردیگان (ژاکت سبک) و کت تک مردانه می‌توانند استایل شما را جذاب‌تر از همیشه کنند.

از رنگ‌هایی که دوست دارید استفاده کنید و برای خودتان تیپ‌های متعدد بسازید

 

منبع: فرادید