بایگانی دسته ی : سرگرمی‌

بی قانون؛ ضمیمه طنز روزنامه قانون – آیدین سیار سریع: هفته پیش در یک کوچه خلوت دو نفر سوار بر موتور پیچیدند جلوی منِ پیاده! یکی شان هیکل ورزیده ای داشت با ریش داعشی و سر تراشیده ای که در اثر ضربات چاقو شبیه تخته گوشت شده بود. رفیق موتورسوار کچل، جوان تر بود، لاغر و با شلوار کماندویی و کتانی سفید! با یک حرکت سریع از موتور پیاده شدند و با سینه هایی ستبر و دست های باز باشگاهی و دادادچی، خودشان را جلوی راهم قرار دادند. چند قدم نزدیک تر شدند. مرد کچلِ داعشی، ضامن چاقو را فشار داد و تیزی چاقو تِلپی پرید بیرون!

آب دهنم را قورت دادم و چسبیدم بیخ دیوار. مرد داعشی به کیفم اشاره کرد و گفت: «رد کن!» کیفم را تقدیم کردم و سر و ته اش کرد. چند ورق کاغذ و سه چهارتا کتاب و دفتر و خودکار ریخت بیرون! سری به تأسف تکان داد و به پسر جوان گفت: «تف تو شانس! هر چی هم نصیب ما می شه، نویسنده بدبخت بیچاره اس.»

بعد رو کرد به من و گفت: «پول مول چی داری؟» کارتم را در آوردم و دو دستی گرفتم جلوش: «پنجاه تومن تو کارت هست. رمزش هم دوازده هفتاد خدمت شما!» کارت را گرفت و گذاشت توی جیبش. گفتم: «شما کار نمی کنین؟» نوچه جوان با خشونت جواب داد: «نخیر!» سری به تاسف تکان دادم و گفتم: «متاسفم وافعا، اگه دولت اشتغال زایی می کرد مجبور به این کارا نمی شدین.»

داعشی که چاقویش را توی جیب عقب می گذاشت، گفت: «نه که کار نباشه داداش! ما خودمون کار نمی کنیم.» گفتم: «آخی… مشکل جسمی دارین؟!» نوچه دوباره با لحنی هجومی گفت: «نخیر!» ظاهرا فقط دیالوگ «نخیر» برایش نوشته شده بود. گفتم: «جسارته، پس چرا کار نمی کنین؟» منتظر بودم نوچه جوان بگوید نخیر که گنده لات کچل، جواب غیرمنتظره ای داد. جوابی که مدت هاست من را به فکر فرو برده. جوابی که زبان شناسان را مجبور به تجدید نظر در تئوری هایشان کرده و سمنتیکین ها (زبان شناسان) را وادار به تغییر شغل به تعویض روغنی کرده است.

لات کچل درجواب گفت: «چون ما خوبیم!» با تعجب پرسیدم: «خوبین؟» گفت: «آره داداش! من اصغر تایسون از خوبا و تیغ دارای خزانه ام. این بچه هم صمد اگزوز از متوسط الحالای نظام آباده!» گفتم: «چطور ایشون متوسط الحالن؟» گفت: «هنوز به درجه خوب بودن نرسیده.»

نوچه جوان با همان لحن عصبی گفت: «نخیر! نرسیدم.» این را گفت و سوار موتور شدند و رفتند. بعد از این اتفاق تحقیق کردم و فهمیدم معنی خوب در عصر ما کاملا تغییر کرده؛ یعنی من تا دیروز نمی توانستم خودم را هیچ جوره قانع کنم که کسی که در پرونده اش زورگیری، قتل عمد، تعرض و ایجاد رعب و وحشت دیده می شود، جزو خوب های زمانه باشد، تا اینکه دیدم زیر عکس بزرگواری با همین جرائم در صفحات شرارت نوشته اند: «صفر آقا سامورایی، از خوبای لب خط… در انتظار اعدام! براش دعا کنید!»

همین طور که برای صفر دعا می کنید، برای ما هم دعا کنید که مجبوریم با یک سری واژه از معنا تهی شده زندگی کنیم. ما بَدا، ما سوسولا، ما میرزا مقواها، ما انتلکت نماها…

منبع: برترینها

بی قانون؛ ضمیمه طنز روزنامه قانون – علی زر اندوز: از اولین روزی که بشر شروع به خواندن ترانه کرد، بسیاری از مردم گمان کردند ترانه خواندن فقط اهداف بزمی دارد در صورتی که ترانه همچون پیاز، لایه های عمیق تری هم دارد که جا دارد استاد فراستی در کنار نقد سینما، نیم نگاهی هم به نقد ترانه بیندازد تا معلوم شود بالاخره این ترانه ها درآمده یا نه! در این مطلب قصد داریم با کنار زدن نگاه سنتی به برخی ترانه های رایج؛ نشان دهیم ترانه هم به دلیل عمیق بودن، می تواند در کنار تاریخ و جغرافیا به فهرست کتاب های درسی اضافه شود که البته ناگفته پیداست برای تدریس این درس، از حالا باید به دنبال معلم های با جنبه و با دانش بود که تکه کلام هایی عمیق تر از: حالا از این ها! داشته باشند.

یه تیکه زمین!

ترانه: بهشت از دست آدم رفت، از اون روزی که گندم خورد/ ببین چی می شه اون کس که یه جو از حق مردم خورد

تفسیر: آدم بهشت را از دست داد زیرا اهل بخور بخور بود و گندم خورد. حالا شما تصور کنید اگر کسی آفتابه دزد باشد و یک جو از حق مردم را خورده باشد چه بلایی باید بر سر خودش و دودمانش بیاید! آری! سزای آفتابه دزدی همین است.

ترانه: کسانی که تو این دنیا، حساب ما رو پیچیدن/ یه روزی هر کسی باشن، حساباشونو پس می دن

تفسیر: کسانی که در این دنیا، پول بیت المال را از حساب های مردم می پیچانند، یک روز هر کسی که باشند، حساب شان را پس می دهند. پس با این وجود چرا اینترپل در کانادا هم آدم را ول نمی کند؟ آقای اینترپل شما که از معانی عرفانی شعر پارسی سر در نمی آوری، چرا گیر الکی می دهی؟! منظور از «یه روزی» در اون بیت روز قیامت است، نه امروز!

ترانه: نذار بازی کنن بازم، برامون با همین نقشه/ خدا هرگز کسایی رو که حق خوردن، نمی بخشه

تفسیر: ای مردم، اجازه ندهید دیگران با نقشه ای که من کشیدم و به وسیله آن، پول های بیت المال را بالا کشیدم و به کانادا آوردم، باز هم پول های شما را بالا بکشند. پس ای مال مردم خورهای بعدی، خلاقیت تان کجا رفته؟ من کلی زحمت کشیدم تا آن نقشه را طراحی کردم. حق کپی رایتش هم برای خودم محفوظ است! بروید و خودتان نقشه جدید بکشید، زیرا خداوند هرگز کسانی را که حق کپی رایت را رعایت نمی کنند، نمی بخشد!

ترانه: جهان بد جور کوچیکه، همه درگیر این دردیم/ همه یک روز می فهمن، چه جوری زندگی کردیم

تفسیر: جهان بسیار کوچک است و دست بالای دست بسیار است، خود من هم که مختلس دانه درشت بودم، اینجا در کانادا، به تور افراد دیگری خوردم که به اسم پروژه های ساختمانی سودآور، کلاه مرا برداشتند؛ ولی من زندگی آنها را آتش می زنم و کاری می کنم که همه مردم دنیا بفهمند چه جوری زندگی می کنند. اصلا می دهم از تمام زندگی شان یواشکی فیلمبرداری کنند و این فیلم ها (به خصوص جاهای خصوصی اش) را در شبکه های اجتماعی پخش می کنم… طرف فکر کرده این هم پول بیت الماله؛ نه داداش! این پول ها الان دیگه مال منه… یک قرونش هم حساب داره!

ببر!

ترانه: مستانه پاشید، اسب، سیاهی/ در پنجه نور، یالی رها را

تفسیر: ای خودروساز، ای مونتاژ باز، ای نور بالا زن! اکنون که قطعات چندین خودرو را روی هم پاشیدی و یک خودروی جدید با نامی جدیدتر خلق کردی، خوشحالم… به خصوص وقتی لوگوی خود را که کله یک اسب سیاه بود روی صندوق عقب آن چسباندی!

ترانه: طاووس داشتی، آهوی کوهی/ باور نداری این مُدعا را

تفسیر: خودرویی که تو ساختی، صندوق عقبش همچون بخش های انتهایی طاووس دشت است و گلگیرهایش همچون پاهای آهو… حتی فرانکشتاین هم که خودش این کاره بود، نمی توانست چنین مونتاژی را باور کند؛ چه برسد به ما آدم معمولی ها!

ترانه: من ببر صبرم، تا لمس دستت/ سیری نباشد این اشتها را

تفسیر: اما چون پولم به خرید خودروی خارجی نمی رسد، مثل ببری که برای گرفتن شکارش کمین می کند، من هم برای لمس ترمز دستی خودروی تو ثبت نام کردم و ماه ها سر کار بودم؛ ولی گویا اشتهای تو برای پول گرفتن از من سیری ندارد.

ترانه: بر صورتت به از گردنت آه/ عرضی بلندیم در طول کوتاه

تفسیر: اما عصبانی نشو… غلط کردم! نوبت تحویل خودروی مرا بیش از این عقب نینداز… صورت خودروی تو، حتی از صورت لامبورگینی و پورشه هم «به»تر است! هیچ آهی هم بر گردن تو نیست… حتی آه خودرو چپ شده ها یا تا صندوق عقب مچاله شده ها… آنها خود رانندگی بلد نبودند و بیهوده هر بار پس از مچاله شدن خودرویشان، حرف های بدی در باب طول و عرض و بلند و کوتاه، نثار تو کردند… اُف بر آنان باد!

ترانه: پیری نباشد اقدام ما را/ آسوده طی کن اندازه ها را

تفسیر: اما خودروهای تولیدی تو و اندام شان (لوازم یدکی شان) حتی پس از بیست سال تولید مداوم و بی تغییر، پیر نمی شوند و تازه هر سال گران تر هم می شوند! آسوده خاطر باش و با همین فرمان تخته گاز حرکت کن – حتی اگر بعضی ها معتقد باشند که: «ناله و نفرین مردم حتی از آنچه در آینه می بینید به شما نزدیک تر است!»

گریه نکن!

ترانه: آسون نشو ای همسفر / ویرون نشو ای در به در

تفسیر: ای آسان کاندیداشو… ای سابقا پاک دست و در حال حاضر، دم دست! برای رسیدن به پاستور، همسفر شو… از فکر رد صلاحیت شدن، ویرون و در به در نشو مهندس – حالا شاید هم تایید صلاحیت شدی داداش! (یه رد صلاحیت رو بندازی بالا تا بیاد پایین، صدتا چرخ می خوره!)

ترانه: منو بگیر از همهمه/ منو به خلوتت ببر

تفسیر: بیا و مرا از همهمه این همه کاندیدا که هی می گن به ما رأی بده، بگیر و به یکی از ویلاهای خوش آب و هوایت ببر، ای ساده زیست!

ترانه: معجزه کن خاتون من، تولدی دوباره کن/ منو ببر به حادثه، شبو پر از شراره کن

تفسیر: معجزه کن مهندس! من دوباره از داخل لپ لپ، متولد شو! مرا باز هم در حال و هوای مناظره های حادثه خیز قرار بده! راستی آن برق را هم روشن کن… آدم در این تاریکی فرق بین شراره و شروین را تشخیص نمی دهد؛ چه برسد به این که بتواند کاندیدای اصلح را انتخاب کند!

سفر!

ترانه: سفر کردم که از یادم بری دیدم نمی شه/ آخه عشق یه عاشق با ندیدن کم نمی شه

تفسیر: به سفرهای استانی زیادی رفتم تا تو را از یاد ببرم ای صندلی ریاست ولی نشد داداش! زیرا عشق یک عاشقِ مدیریتِ جهانی، با ندیدن صندلی ریاست کم نمی شود.

ترانه: غم دور از تو بودن، یه بی بال و پرم کرد/ نرفت از یاد من عشق، سفر عاشق ترم کرد

تفسیر: غم از تو دور بودن باعث شد دیگر نتوانم در تریبون های پر مخاطب به اطلاع همگان برسانم که همه را چه کسی برده است! آه! که این سفرهای استانی اخیر، عاشق ترم کرد به تو ای صندلی!

ترانه: هنوز پیش مرگتم من، بمیرم تا نمیری/ خوشم با خاطراتم، اینو از من نگیری

تفسیر: الهی درد و بلای تو ای صندلی بخورد توی سر کسانی که چشم دیدن من و تیم پاک دستم را ندارند؛ ولی بدان و آگاه باش که من هنوز با خاطرات روزهایی که بر تو تکیه می زدم، خوشم… به خصوص آن روزهایی که از جمعیت می پرسیدم: «از ساعت چند اینجا هستین؟» و این خاطرات را کسی نمی تواند از من بگیرد!

ترانه: می خوام برگردم اما می ترسم/ می ترسم بگی حرفی نداری

تفسیر: می خواستم به سوی تو برگردم اما ترسیدم… ترسیدم که تو هم نتوانی مرا و مدیریت جهانی ام را درک کنی!

ترانه: بگی عشقی نمونده/ می ترسم بری تنهام بذاری

تفسیر: از این هراس دارم که بگویی بین من و تو دیگر چیزی باقی نمانده… می ترسم یک روز ببینم پاهای چوبی تو هم مثل پاهای چوبی پینوکیو، جان گرفته و داری از دست من فرار می کنی تا تنهایم بگذاری…
آهای صندلی تو هم؟!

برای آخرین بار!

ترانه: برای آخرین بار، خدا کنه بیاره/ تو این شب کویری، یه قطره از ستاره

تفسیر: ای کاش برای آخرین بار هم که شده باز هم اعلام کاندیداتوری کنی… در این شب خشک، بی کاندیدا، بی چیپس و ماست و موسیر و دلستر لیمویی، تو قطره ای هستی که از آسمان شکاف خورده یک ستاره چکیدی… (آه… ایزوگام هم ایزوگام های قدیم!)

ترانه: همیشه بودی و من، تو رو ندیدم انگار/ بگو، بگو که هستی، برای آخرین بار

تفسیر: تو همیشه کاندیدا بودی ولی من هرگز تو را ندیدم و هی به دیگران رأی دادم؛ اما اکنون و در این دوره از انتخابات می خوام به تو رأی بدهم. پس بگو، بگو که در این دوره هم کاندیدا هستی… لطفا برای آخرین بار کاندیدا شو…

ترانه: وقتی دوری، تنهایی نزدیکه/ قلبم بی تو می ترسه، تاریکه…

تفسیر: وقتی از صندوق های رأی دور می شوی، حتی کاندیداهای رقیب هم احساس تنهایی و غربت می کنند. قلب، ریه و شش من از نبودن تو می ترسند زیرا از کودکی تا چشم به جهان باز کردم، قبل از این که پرستار ضربه ای به پشتم بزند، پوستر انتخاباتی تو را سر و ته دیدم… من نسبت به دو چیز فوبیا دارم؛ یکی انتخاباتی که تو در آن کاندیدا نباشی و دیگری تاریکی!

منبع: برترینها

از بلندگوی استودیو اعلام می شود: خانم ها و آقایان! این شما و این مجری برنامه…دربند بی اعتمادی!

شهرااام خاور… (شهرام با تی شرت آستین کوتاه و کلاه لبه دار وارد می شود.)

بابک لطیفی… (با کت و شلوار طرح دکمه ای و کلاه گل گلی بی حال و رمق در جایگاهش پخش می شود.)

رضا فوقانی… (با لبی خندان و شیشکی غران برای شهرام خاور روی سن می دود و برای تماشاگران دست تکان می دهد.)

جامد نیک پیک (با کتی با طرح گل بوته های وحشی دشت امیدم وقت سحر شد دوان دوان به سمت جایگاه می رود.)

دربند بی اعتمادی: بسیار خب… اولین نفر از گروه شهرام خاور به فشوندن در و گوهر می پردازد. این شما و این عباس قدیمی مدال آور سابق کشورمون و از خوبان مدیریت شهری، عباس بیا…

عباس همراه با یک بز روی استیج می آید و آماده اجرا می شود. دربند بی اعتمادی صحنه را ترک می کند.

عباس (صدایش را صاف می کند): این بازیگر مازیگرا، سوسول موسولا که یه شاخ بز نمی تونن جدا کن میان در مورد مدیریت شهری اظهار نظر می کنن. آخه به تو چه؟ تو یه عکس با شورت ورزشی داری که در مورد مدیریت شهری نظر می دی؟ منی که می بینی رفتم شورا و برای شهرتون تصمیم می گیرم حقوق خوندم و جوونا رو هم خیلی دوست دارم. اینم مدالام! کتاب هم نوشتم در مورد نماز. دیگه چی کار باید می کردم که صلاحیت مدیریت شهری پیدا کنم؟ شما بگید!

حضار و تماشاگران در صحنه عباس قدیمی را تشویق می کنند. دربند بی اعتمادی به روی استیج می آید و سعی می کند دستش را روی شانه دورتر عباس بیاندازد اما هر کاری می کند دستش نمی رسد و بی خیال می شود.

دربند بی اعتمادی: خب… جامد جان!

نیک پیک: عباس جان… ترهات و لاطائلات شما رو شنیدم. تبریک میگم بهتون. کاملا بی ربط و غیرمنطقی بود. من به شخصه لذت بردم. به سرگروه تون تبریک میگم که مهمل مناسبی رو براتون انتخاب کرده بودن. براتون در این راه آرزوی موفقیت می کنم.

عباس خوشحال می شود و لبخند می زند.

دربند بی اعتمادی: بابک

بابک لطیفی: عباس جون… خیلی پرت گفتی. من خیلی دوست داشتم. دیگه بیشتر از این در توانم نیست حرف بزنم. براوو.

دربند بی اعتمادی: رضا فوقانی

فوقانی: ببین آقا عباس… مثل همیشه نبود. در و گوهر رو اون طور که ازت انتظار داشتیم نفشوندی. یه جا کوک نبود. یه جا ایراد منطقی هم داشت. اونجا که گفتی تو یه عکس با شورت ورزشی نداری چرا در مورد مدیریت شهری نظر میدی. الان هادی ساعی هم فقط با شلوار ورزشی عکس داره ولی عضو شوراست…

شهرام خاور: ایراد منطقی از شرکت کننده ها فوله!

فوقانی: شما یه لحظه برو تو گل بپلک، بذار ما نظرمونو بدیم.

خاور از خشم دندان به دندان می تابد.

فوقانی: کارکرد بز رو هم نفهمیدم. انتظار داشتم شما یه کاری با شاخ بز بکنی که متاسفانه این رو از شما ندیدم. شاید مجبور شی برای آهنگ نجات با دستگاه کارتخوان خیریه و بیمار رو به احضار عکس بگیری.

دربند بی اعتمادی: و آقای خاور.

 
خاور: عباس آقا… آفرین. عالی بود. من هیچ نقصی در اجرای شما ندیدم. هر کی میگه نقص داشتی کلاغ قصه بگیره تو دهنش. (نیم نگاهی به فوقانی) کاملا رو مهملی که می گفتی تسلط داشتی. تمرین کرده بودی. بهت تبریک میگم. دمت گرم.

دربند: مرسی از عباس… شرکت کننده بعدی حسام است از گروه جامد نیک پیک. حسام بیا…

ناگهان شخصی اشبه به الویس پریسلی به روی استیج می آید. دربند بی اعتمادی جا می خورد.

دربند: عزیزم فکر کنم اشتباهی اومدی. الان تایم استیج نیست. (به پشت صحنه) این حسام کجا موند باز؟ بگید بیاد آبرو نموند برامون.

اشبه به الویس: حسام منم عزیزم.

دربند: پس چرا تو مسابقه درفشان با تم الویس اومدی مرد حسابی؟

حسام: خدای من… شما هم متوجه این شباهت شدید؟ ای بابا… (نخودی می خندد) این تم از کودکی در ذات من نهادینه شده.

دربند: یقه ات اذیت نمی کنه؟

حسام: نه.

دربند: ولی پدر ما رو درآورده. بگیر اونور چش و چالمون کور شد. بیا این وسط… درت رو بفشان.

حسام میکروفن را در دست می گیرد، تو حس فرو می رود و می گوید:

(توضیح: غلط های نگارشی و تایپی موجود در متن به علت وفاداری گزارش به عین صحبت های ایشان در برنامه است، به گیرندگان خود دست نزنید.)

– وقتی شبکه فارسی ۱ اقدام به سریال های غیراخلاقی کرد، متاسفانه طلاق هایی موسوم به طلاق های فارسی ۱ شکل گرفت و بنیان خانواده خیلی از خانواده های ایران مورد هدف قرار گرفته و از هم پاشیده شد.

بعد از آن در نهایت رذالت، هویت ایرانی مورد تمسخر قرار گرفت. سکوت به منزله خیانت بود. طومار بسیاری از مردم ایران نشان از جریحه دار شدن احساسات و غیرت ایرانی بود. با طرح شکایت توسط اینجانب شبکه منحط و غیراخلاقی فارسی ۱ بسته شد. این نکته را متذکر می شوم شکایت ملت ایران علیه این شبکه بود نه شخص که افتخار وکلات این پرونده به عهده بنده بود و در آخر متذکر می شوم با اتحادی که بین وکلا در اکثر کشورها ایجاد کردم هر شخص و هر شبکه ای که بخواهد تمدن و فرهنگ چند هزار ساله ایران را به سخره بکشد، در هر نقطه ای از دنیا آنها را تعقیب خواهیم کرد.

حسام تعظیم می کند و با تشویق بی امان تماشاگران و حضار مواجه می شود. دربند بی اعتمادی روی استیج می آید و نظر داوران را می پرسد.

فوقانی: حسام عزیز… ما باید بلند شیم شما بشینین اینجا… ههه ههه ههه هههههه (شدیدا می خندد ولی هیچ کس نمی خندد) واقعا هر حرفی بزنیم تکراریه. من لذت بردم از این حجم اباطیلی که شما فرمودید و فکر می کنم سرگروهتون رو سربلند کردی.

بابک: حسام جون… من طبق معمول نمی دونم چی بگم ولی واقعا لذت بردم. این حجم از توهم رو تا حالا جایی ندیده بودم. یه جاهایی از جملاتت فعل نداشت که فکر کردیم فراموش کردی ولی بعدا فهمیدیم عمدا اینجوری گفتی که دری که می فشونی تاثیرگذار باشه. من دیگه از حال رفتم. آفرین.

شهرام خاور: آقای حسام!

حسام: بله؟

شهرام: شما چیزی می زنی؟

حسام: جان؟

شهرام: یعنی چیزی مصرف می کنی؟

حسام: خیر.

شهرام: تو حالت طبیعی اینجوری ای؟

حسام: بله!

شهرام: دمت گرم… آفرین.

نیک پیک: حسام جان اولا تبریک میگم بهتون. شما پیشرفت فوق العاده ای داشتید. کاملا رو ریتمی که با هم کار کرده بودیم در افشاندی. دُر توهم و میزان اعتماد به نفست کاملا اندازه بود. من مطمئنم کار شما به آهنگ نجات کشیده نمیشه.

دربند بی اعتمادی (رو به حسام): آهنگ نجاتت چی بود؟

حسام: امیدوارم کار به اونجا نکشه که به ضرر همه خواهد شد.

دربند: مگه می خواستی چی کار بکنی؟

حسام: قرار بود خیلیا رو زخمی کنم.

دربند: یعنی چی؟

حسام: می خواستم با اتحادی که بین وکلای بین المللی و دادگاه لاهه برقرار کردم شبکه من و تو رو به ورطه تعطیلی بکشونم.

دربند: بسیار خب… از حسام خداحافظی می کنیم. یک میان برنامه می بینیم و بر می گردیم.

تبلیغات املاک صفی پور پخش می شود. صفی پور با کلاه ایمنی ساختمان سیزده دقیقه یک بند حرف می زند اما روی صحبتش آهنگ پخش می شود و هیچ کس نمی فهمد چه می گوید. (واقعا چرا؟)

یک دابسمش هم به غایت خلاقانه از هموطنان عزیز با دوربین وی جی ای و کیفیت فول اچ دی پخش میشود: ویروون بشی ای دل الهی خون بشی ای دل… (دل بسیاری از مخاطبان ویرونشده و مشکل یبوست و بسیاری از هموطنان مرتفع می گردد.)

دربند بی اعتمادی: سلام دوباره خدمت شما بینندگان برنامه «درفشان برتر». دو نفر به روی استیج اومدن و دو نفر دیگه باید دُر و گوهرهاشون رو بفشونن. شرکت کننده سوم ما درفشونیه از گروه بابک لطیفی… این شما و این «بهروز»!

بهروز روی استیج می آید.

دربند بی اعتمادی: بهروز جان یه کم خودتو معرفی کن.

بهروز: آآآم… من بهروزم… اول یه بادی وزید من کارگردان شدم. بعد یه باد دیگه زد ما رو انداخت تو مجلس. بعد باد سرنوشت فرستادم کانادا… بعد که برگشتم یه نسیم دیگه زد که پرتم کرد تو صداوسیما و الان هم همه کارامو گذاشتم کنار، تمام تمرکزم رو گذاشتم روی پاشیدن در و گوهر.

دربند بی اعتمادی: بسیار خب، چی آماده کردی؟

بهروز: کالکشنی از گوهرفشانی هام.

دربند: خب من میرم، تو بفشان.

بهروز میکروفن را می گیرد و پشتش صفحات بزرگی روشن می شود و تصاویر تلخ و دردناکی از اصغر فرهادی در حال خوردن و بلعیدن جوایز خارجی، بریدن سر مخاطبان و حمله و یورش به سمت منتقدان نشان داده می شود.

بهروز: اصغر فرهادی فیلمساز خیلی بدیه که با کمک یک سری پاپاراتزی و جشنواره های فاسد خارجی الکی گنده شده. این اواخر هم که اینقدر خراب کرد که مجبور شد برای پرت کردن حواس ها از فیلم فروشنده، در مورد گورخواب ها به رییس جمهور نامه بنویسه. همه تون بدونید و هشیار باشین که هر کی با ما در افتاد ور افتاد. یکیش پرویز پرستویی که الان تو خیابون با سنگ می زننش ولی وقتی من تو خیابون راه میرم مردم همه تشکر می کنن و میگن بذارین دستتو ببوسیم که یه تنه داری با مافیای مخوف سینما داری مبارزه می کنی. چراغ ها روشن می شود. دربند بی اعتمادی  به روی استیج می آید و دستش را روی شانه بهروز می گذارد.

رضا فوقانی: بهروز جان بی نظیر بود. من واقعا فیوز پروندم. هه هههه ههه هههههه (روی زمین می افتد.) من همیشه پیگیر برنامه هات بودم. می دیدم قبلا یک ضرب لاطائل می گفتی، الان در دو ضرب هم می بینم کاملا آماده ای. سینمای ایران رو از این رو به اون رو کردی و باعث سربلندی سرگروهت شدی. تبریک میگم.

جامد نیک پیک: آقا بهروز… شما احساس منو نسبت به خودتون می دونین. من واقعا ارادت دارم بهتون ولی امروز انتظار داشتم راجع به داوران دو تابعیتی هم چیزی بگید.

بهروز: آخ… اونا رو یادم رفت.

جامد: با این حال خسته نباشید. براتون در ادامه مسیر آرزوی موفقیت می کنم.

شهرام خاور: آقا بهروز این دری که فشوندی مال خودت بود. ادا در نیاوردی. مثل بعضی ها در و گوهرت رو با فتوشاپ و دستگاه درست نکردی بدی دست مردم. البته تجربه شما از بقیه بیشتر بود. هر هفته برنامه داری و تمرین می کنی. ولی دمت گرم.

[بعد از صحبت های جنجالی شهرام خاور، حسین آقا سنددار غیرقابل انکار از خوبای مطبوعات تهران با انتشار یک ویدویوی کوتاه از فشاندن در و گوهر با دوربین موبایل ثابت کرد که گوهرفشانی اش کاملا طبیعی و اورجینال است و دهان مخالفان را بست.]

بابک لطیفی: بهروز جون؟

بهروز: جون؟

بابک لطیفی: من بهت افتخار می کنم. با احترام به همه من فکر می کنم بین شرکت کننده ها تو از همه بیشتر پیشرفت داشتی. این همه عقبگرد برای آدم با مطالعه و با سابقه ای مثل تو واقعا حیرت انگیزه. من واقعا لذت بردم و مطمئن باش همه جوره حمایتت می کنم… فشارم افتاد دیگه. دمت گرم.

دربند بی اعتمادی از بهروز خداحافظی می کند و می گوید:

– تنها یک نفر دیگر از شرکت کننده ها باقی مونده تا فضا رو با اومدنش عطرآگین کنه. شرکت کننده ای که می تونه به تنهایی مرزهای ژاژخایی رو جابجا کنه. دعوت می کنیم از «محمود» از گروه رضا فوقانی.

محمود با کاپشن شیری رنگ و با لبی خندان و دست هایی که برای تماشاگران و علاقه مندان تکان می دهد روی استیج می آید و بلافاصله یک کاغذ از جیبش در می آورد و شروع می کند به خواندن: بار دیگر بهاااار انسان هاااا فرا رسیده است و شکوفه هاااا…

دربند بی اعتمادی: وایسا ببینم چی میگی؟

محمود: دارم مقدمه شو می خونم.

دربند بی اعتمادی: وقت برای مقدمه نداریم. روال برنامه اینجوریه که من شما رو ترک می کنم، شما وایمیستی جلوی چهار پرودوسر و دُرت رو می فشونی.

محمود (با لبخند): شما تعیین می کنید یا من تعیین می کنم؟

دربند بی اعتمادی: دیگه روال برنامه است دکتر، شرمنده.

محمود (با لبخند): مخلص شما هم هستیم. پیروزی ملت نزدیک است. خواهیم دید.

دربند بی اعتمادی بهت زده و با چهره «خدایا این فازش چیه؟» صحنه را ترک می کند.

یکی از پرودوسرها می پرسد: خب آقا محمود چی برامون آماده کردی؟

محمود: یک نامه به دونالد ترامپ نوشته ااااام که چکیدهای از آن راااا… برایتاااان… می خواااانم.

– بفرمایید.

محمود: آقای ترامپ! کشور آمریکا را از خودبرتربینی، جنگ طلبی، نژادپرستی، خشونت، ثروت اندوزی و شب تو توییتر جواب ملت رو دادن نجات بده!

دربند بی اعتمادی دوباره به استیج بر می گردد. هر چهار پرودوسر از حیرت و شگفتی چسبیده اند به پشتی صندلی های شان.

دربند بی اعتمادی (به داوران): در حال حاضر می توانید اظهار نظر کنید؟

بابک لطیفی: چند لحظه فرصت بدین تا خودمونو پیدا کنیم.

دربند رو به دوربین: چند لحظه به داوران فرصت میدیم. محمود از اجرات راضی بودی؟

محمود: ملت باید راضی باشند. من خدمتگزار کوچک این ملت هستم.

دربند: جامد جان!

جامد نیک پیک: محمود جان هیچی نمی تونم بگم جز این که زدی صحنه و استیج و مسابقه و شرکت کننده ها و همه خوبا و سابقه دارای دُر افشانی رو لت و پار کردی. از نظر من شما به پاس سال ها فعالیت در عرصه گوهرباری و گلواژگی و ثبت جملات ماندگار لایق جایزه این سری از مسابقات هستی.

بابک لطیفی: محمود جون… لهم کردی واقعا. ضربه آخرو به من وارد کردی. هیچکی نتونسته بود اینقدر مختصر و مفید با این حال جامع و کامل، رایگان حرف بزنه! واقعا کفم برید. این که آدم از ترامپ بخواد این موارد رو اصلاح کنه مثل اینه که از کیم جونگ اون بخوای دموکراسی رو حاکم کنه. واقعا لذت بردم. از نظر من تو بهترینی. (با دستش شکل قلب می سازد.)

شهرام خاور: آقای محمود!

محمود: بله؟

شهرام خاور: آقا محمود!

محمود: جانم؟

شهرام: شما از گروه رضا فوقانی ای؟

محمود: بله.

شهرام: مطمئنی؟

محمود بله.

شهرام: میشه نباشی؟

محمود: چرا؟

شهرام: می خوام بگم تو فوق العاده ای، می ترسم پررو شه!

محمود: راحت باشید! بنده فوق العاده هستم و این را همه می دانند!

رضا فوقانی: محمود! عزیزم! محمودم! قشنگم! اینقدر که منو سربلند کردی می ترسم سرم بخوره به سقف… ها، ها، هاااااا، هاااااااااا، یااااااه وااای خداااا… خب… بسیار مفتخرم از این که این مدت با هم کار کردیم. من تنظیم می کردم تو دُر می فشوندی. یادم نمیره اون روز رو که برای صندلی ها سخنرانی می کردی و از جزیره کوچک در غرب آفریقا می گفتی و من پیانو می زدم. امروز هم همه چی رو درست اجرا کردی. بهت افتخار می کنم. از نظر من تو بهترین دُرفشان نه تنها این دوره بلکه در تمام اعصار هستی.

دربند بی اعتمادی از پرودوسرها تشکر و با رأی داوران محمود را به عنوان دُرفشان سال اعلام می کند ولی به محض این که می خواهند دست محمود را به عنوان برنده بالا ببرند، خود محمود شخصی به نام حمید را صدا می زند و اول همه فکر می کنند این هم جزئی از تبلیغات است و منتظر ورود قوطی رب گوجه بودند اما شخص کت و شلوار پوش لاغر اندامی به نام حمید روی استیج می آید و محمود دست او را بلند می کند و می گوید: من حمایت خودم را در این دوره از مسابقات از کلیه اشخاص تکذیب می کنم ولی برنده اصلی ایشان است!

داورها، حضار و تماشاگران، دربند بی اعتمادی و حتی حمیدرضا صفی پور از استیج فرار می کنند و سعی می کنند دنبال پناهگاهی برای خود بگردند. ویروون بشی ای دل، الهی خون بشی ای دل!

منبع: برترینها

داستان از عید چند سال پیش شروع شد که من در مقابل خانواده عمه نشسته بودم و چشمان‌شان بارسلونای ترسناک بود و من پاری‌سن‌‌ژرمن بی‌دفاع! بحث کلا حول محور من بود! عمه می‌پرسید: «هنوز دانشگاه می‌ری؟». اون یکی می‌گفت: «سر کار نرفتی؟» شوهرعمه می‌گفت: «فکر کنم سربازی رو به خاطر وزنت معاف بشی» و همه با هم، رضا روحانی‌وار می‌خندیدند. بعد از اون شب بود که تصمیم گرفتم بازی رو عوض کنم. چند سال تو انظارعمومی ظاهر نشدم. تو این مدت درسم تموم شد، سربازی رفتم، کار گیر آوردم، وزن کم کردم و برای عید امسال آماده شدم. کل تعطیلات در انتظارشون بودم. بالاخره ۱۲ فروردین اومدن. حرف و گفتگوها شروع شده بود و من منتظر بودم تا خودم رو بکوبم تو صورت‌شون.

شوهرعمه: «چه هوای خوبی شده». عمه: «سیزده به در احتمالا بارونیه». دخترعمه وسطی: «نه صبحش هوا خوبه».

نیم ساعت بعد

دختر عمه اولی: « من چک کردم از ساعت ۵ بارون شروع میشه. ولی چهاردهم آفتابیه. پانزدهم و شانزدهم نیمه ابری. هفدهم نیمه ابری همراه با مه صبحگاهی. هجدهم رگبار شدید.»

دخترعمه اولی همیشه سعی داره تو جمع اطلاعات عمومیش رو به رخ بکشه واسه همینه تا حالا خواستگار نداشته. باید مجلس رو دستم می‌گرفتم. پریدم وسط حرف‌شون: «خب اگه اجازه بدید از مبحث آب و هوا خارج بشیم و افکارمون رو ببریم سراغ اصل مطلب».

عمه:«خب چه خبر؟» یه لبخند زدم گفتم: «از کجا شروع کنم؟» گفت: «به کی می خوای رأی بدی؟» لبخند رو صورتم خشک شد.

یک ساعت بعد

دختر عمه اولی: «من تحقیق کردم محسن رضایی ۳۰ درصد رای میاره، بقایی ۲۰ درصد. غرضی ۱۰ درصد. روحانی و جلیلی هم هر کدوم ۳۵ درصد. با محسن رضایی می‌رن دور دوم.»

عمه: «راستی یارانه شما رو قطع نکردن؟»

دو ساعت بعد

عمه: «مال خواهر هوشنگ اینا رو قطع کردن. میشه اعتراض کنن؟»

دخترعمه اولی: «آره میشه. ابتدا وارد سایت می‌شن…»

سه چهار ساعت گذشته بود. نمی‌دونستم چه کار کنم. بین حرف‌هاشون شروع کردم حرف زدن: «من هم درسم تموم شد…» دخترعمه ادامه داد: «بعد باید مشخصات‌شون رو به صورت خوانا تو کادر زرد رنگ تایپ کنن».

بهم اهمیت نمی‌دادن. شونه راستم بی اختیار تیک گرفته بود. باید یه کاری می‌کردم. مثل دیوونه‌ها فریاد زدم: «دارم می‌رم آمریکا». یهو همه ساکت شدن. به من نگاه می کردن. چه حس خوبی. همون فرمون رو رفتم جلو: «تو مایکروسافت مدیر یه بخشم. بعد از ظهرها با بیل گیتس مین‌روب بازی می‌کنیم. چند تا دانشگاه هم تدریس می‌کنم. یه پام تگزاسه یه پام کانزاس. با دختر پرزیدنت هم نامزد کردم. بعد ازعید قراره بریم واسه حنابندون. درضمن سیکس پک هم دارم». به جهنم که چرند گفتم. مهم انتقام بود که گرفتم. یه نفس راحت کشیدم. یه دفعه همه‌شون با هم بلند شدن. منتظر بودم ایستاده تشویقم کنن اما تو یه صف به سمت در خروجی رفتن.

منبع: برترینها