بایگانی دسته ی : سرگرمی‌

برای این که سکوت میان خودم و همسرم را بشکنم، نگاهی سریع و گذرا به سفره انداختم و گفتم: «به به، چه کردی همسر… اوووومممم، احساس می کنم یه چیزی کمه، اگه گفتی چی؟»

همسر که انگار از ازل منتظر شنیدن چنین سوال احمقانه ای بود بدون کوچک ترین مکثی گفت: «بچه!»

من نهایت منظورم ماست بود. حتی واقعا همین ماست هم نه، فقط یک چیزی در همین مایه ها. مثلا پارچ آب، سبزی خوردن یا اصلا خلال دندان، ولی جوابی که شنیدم «بچه» بود. آیا این سوء استفاده از پرت شدن حواس مردان در حین تماشای یک مسابقه فوتبال نیست؟

با خودم فکر می کردم که این مجازات بزرگی است برای کسی که حواسش جای دیگری درگیر است و دهانش جای دیگر، ولی کار از کار گذشته بود. بعد از چند ثانیه سکوت، بی اختیار گفتم: «لعنت بهت رونالدو!»

همسرم نگاهی متعجبانه به من کرد و گفت: «این مسی بود نه رونالدو.»
گفتم: «مگه این بچه واسه آدم حواس می ذاره؟»
گفت: «بچه که هنوز نیومده.»
گفتم: «نیومده اینه، ببین بیاد چی میشه.»

متاسفانه زن ها موجودات زرنگ و فریب نخوری هستند. یعنی شما شک نکنید اگر در گاهی اوقات فریب شما را می خورند، خودشان می خواهند که فریب بخورند وگرنه این موضوع هیچ ارتباطی به توانایی های شما ندارد.

گفت: «احساس می کنم خیلی دلم بچه می خواد.»
همینطور که به تلویزیون نگاه می کردم گفتم: «یه چای نبات بخوری خوب میشی، نفخ کردی.»
خیلی خونسرد گفت: «من بچه می خوام.»
گفتم: «الان که فوتبال داره.»
– همیشه فوتبال داره.
+ توام همیشه با مادرت تلفنی حرف می زنی.

می دانم جواب قانع کننده ای نبود ولی بالاخره باید یک چیزی می گفتم. لعنتی بازی بارسلونا و گیخون آن شب یکی از کسل کننده ترین مسابقاتی بود که از ابتدای فوتبال تاکنون برگزار می شد. یعنی بارسایی که تا همین نیم فصل، طی هر بازی متوسط ۴ گل می زد در آن بازی حتی یک شوت به سمت چارچوب هم نمی زد که آدم یک داد و بیدادی بکند و مسیر بحث را عوض کند. فقط میدان داری می کردند. با الهام از فلسفه بارسا تصمیم گرفتم من هم میدان داری کنم. تلویزیون را خاموش کردم و رو به همسرم گفتم: «خب عزیزم، کجا بودیم؟»

همیشه می دانستم که نمی توانم دو کار را هم زمان انجام بدهم ولی آن شب فهمیدم که این کار چه عواقبی ممکن است به همراه داشته باشد. تا رفت توی اتاق بخوابد، تلویزیون را روشن کردم. بارسلونا سه گل زده بود. کنترل را پرت کردم یک گوشه و به سفره نگاهی انداختم. هیچ چیزی کم نبود. یک بشقاب برنج، یک بشقاب خورشت، یک ظرف ماست، کمی سبزی خوردن، یک کاسه سالاد و یک بچه. سفره از همیشه کامل تر بود.

بعضی چیزها هست که خود سازنده هم نمی‌داند برای چه تولید کرده است! از آن‌طرف، آن‌قدر آن چیزها بدون توجیه هست که مردم هم نمی‌دانند برای چی از آن استفاده می‌کنند! مثل همین استوری و لایو اینستاگرام. نه خود سازنده‌اش می‌داند کاربردش چیست، نه مصرف‌کنندگانش.

مورد دوم کسانی هستند که از این ابزار بی‌مصرف اینستاگرام، باغ‌وحش از خودشان می‌سازند، یعنی طرف خودش است، اما گوش خرگوشی دارد یا دماغ خوکی. بعد تندتند چشمک هم می‌زند که بامزه‌تر به نظر برسد، یعنی اگر یک لحظه خود سازنده این امکان جدید که اشرف مخلوقات را به‌سان سگ و گربه می‌کند، بداند چه کرده و چه ساخته نمی‌داند، به جدم اگر مصرف‌کنندگانش هم بدانند برای چه خود را شبیه دزد دریایی و پری دریایی می‌کنند، باز هم نمی‌دانند. خلاصه که عزیزان من، گیرم یکی پنالتی با مغزش زد، شما چرا شیرجه می‌روید؟

اگر می گویم تمام سوراخ سمبه هایش را می شناسم باور کنید که دروغ نمی گویم. خب مشخصا اگر کسی در این شهر رانندگی کند و به شغل شریف مسافرکشی مشغول باشد، چاله های خیابان ها را می شناسد. به عنوان مثال خیابان شریعتی بعد از سه راه ضرابخانه نرسیده به آبمیوه فروشی عباس آقا یک چاله کوچک هست. بنده بعد از دوران دانشجویی مدتی مسافرکشی کردم، به همین علت چاله ها را می شناسم.

اما عجیب اینجاست که نگارنده تمام سوراخ های این شهر را هم می شناسد، باز به عنوان مثال ضلع جنوب غربی میدان انقلاب گوشه پایین سمت چپ دیوارش چهار عدد سوراخ دارد که البته جا دارد اینجا از همین تریبون از مسئولان تشکر کنم که به فکر اشتغال ما جوانان هستند. به هر حال اگر آنها نبودند من الان این همه اطلاعات مفید نداشتم.

اما برگردیم به اصل مطلب؛ بنده در عنفوان جوانی چنان که افتد و دانی با یک همکلاسی با رعایت تمام قوانین شرعی و عرفی، سر و سری داشتم. از خدا که پنهان نیست، از شما چه پنهان منظور از سر و سر، همان بده بستان جزوه است.

این بده بستان در حالی بود که آن هم کلاسی مذکور از بدخط ترین و در نوع خود خنگ ترین دانشجوهای تاریخ دانشگاه تهران بود و با سهمیه هیئت علمی پدرش وارد دانشگاه شده بود اما چه کنم که به قول مشهدی ها با چمخدون نگاهش جقک دل مو رو زده بود. به همین دلیل با بد خطی و خنگی او می ساختم.

معضل دیگر این مسئله بود که او به طول کل بیرون باغ بود و اصلا متوجه قضیه نبود و فکر می کرد که من برای پیشرفت درسی از او جزوه می گیرم. به همین خاطر من که دیدم از جزوه آبی گرم نمی شود به این فکر افتادم که در راه منزل با او سر صحبت را باز کنم تا کم کم زمینه آشنایی دو خانواده را فراهم کنم اما از بد ماجرا خانه ما در میدان المپیک بود و خانه آنها در فلکه دوم تهران پارس؛ از آنجایی که دانشجوی ادبیات بودم با خودم فکر می کردم که این مشکلات همان خار مغیلان است و من نباید کم بیاورم و غم بخورم.

به همین خاطر به این خانم عرض کردم که منزل ما هم تهرانپارس است و بعد از کلاس با یکدیگر به خانه برویم که تنها نباشیم اما نکته این بود که سراسر مسیر تنها بودیم و صرفا در یک وسیله نقلیه قرار می گرفتیم.

البته جا دارد که در اینجا اضافه کنم که بعد از مدتی مسافرها همدیگر را می شناسند. به همین خاطر شما یاد می گیرید کنار مردی که هر روز فقط یک پیراهن را می پوشد نایستید. چندین بار هم دوستان جیب بر لطف کردند جیب بنده را زدند که اواخر آنها نیز با من دوست شدند و چون پولی در کیف پولم پیدا نکردند، خیلی محترمانه کیف پول ها را پس دادند.

از مزایای دیگر سفر با این وسیله نقلیه این است که شما در عرض یک ماه به صورت اجباری وزن کم می کنید. به این معنا که اگر می خواهید در این وسیله نقلیه جایی برای ایستادن پیدا کنید، دور کمرتان نباید بیش از ۶۲ سانت باشد. به همین خاطر شما بر اثر فشارهای وارده در مسیر و اصل بقای داروین لاغر می شوید.

دیگر سرتان را درد نمی آورم. بنده هشت ترم متوالی جزوه گرفتم و مسیر انقلاب تا تهران پارس را با بی آر تی طی کردم و با تمام راننده های خط آشنا شدم و همه آنها از قصد و غرض بنده خبردار شدند جز آن کسی که باید خبردار می شد. در نهایت هم روز فارغ التحصیلی متوجه شدم که قرار است با پسر عمویش ازدواج کند.

البته فرهاد دیگر توی تیم ما نیست چون وقتی در حالت ضد نور با ساک های پر از طلا، چهار نفری با لباس های مشکی در خیابان راه می رفتیم و باد توی موهای مان می خورد، بالانس تیم را به هم ریخت. قاعدتا همه می دانند که من باید وسط بایستم و یک مرد این طرفم و یک مرد آن طرفم. اما فرهاد درک بصری نداشت. می خواست وسط بایستد و کلا تصویر را به هم می ریخت و ما هم انداختیمش بیرون.

حالا پشت ویترین طلافروشی ایستاده ام و توی هندزفری ام صدای چیپس خوردن کامران می آید. منتظر بودم مشتری ها بروند بیرون. دیوانه حرکات خودم قبل از سرقتم. اینطور که چشم هایم خمار و جستجوگر می شود و آدامس می جوم دل هر کسی را زخمی می کند. دستکشم را دستم کردم و آدامسم را باد کردم و ترکاندم. آدامس چسبید به شیشه طلافروشی و کامران توی گوشم داد زد: «چه غلطی می کنی؟! این عقده ای بازیا چیه؟»

طلافروش در حالی که دهانم با آدامس به ویترین چسبیده بود از پشت ویترین نگاهم کرد و از مغازه بیرون آمد و داد زد: «خانم چی کار می کنی؟ نچسبونید خودتونو به این ویترین لامصب!» نمی دانستم الان به صلاح است آدامس را از شیشه جدا کنم بکنم توی دهانم یا بقیه آدامس را از دهانم دربیاورم به شیشه واگذار کنم. گزینه یک را انتخاب کردم. کامران داد زد: «خاااک بر سرت! دختری مثلا» طلافروشی چند لحظه نگاهم کرد. جلوتر از خودش وارد طلافروشی شدم و گفتم: «اون سرویس یاقوت تون رو می خوام ببینم.»

به ویترینش نگاه کرد و گفت: «یاقوت نداریم!» زیر لب گفتم: «این سبزا چیه کامران؟» کامران مکث کرد و گفت: «سنگ متولدین اردیبهشت؟» به گردنبند اشاره کردم و گفت: «زمرد منظورتونه» بشکن زدم. برق سگ هایش توی چشمم بود که گفت: «شما چهار بار دیگه ام اومدید اینجا.» چشم هایم را خمار کردم و گفتم: «خیلی چشممو گرفته.» دستم رو روی هندزفری گذاشتم و آرام گفتم: «گرفتی!» سرش را آورد جلو و گفت: «جان؟»

زیر لب گفتم: «بدجور چشممو گرفتی! نمی خوام ازت طلا بزنم. اسلحه رو که کشیدم ازم بگیرش با لگد بزن تو پهلوم فرار کنم.» کامران داد زد: «شراره صدات نمیاد.» یعنی بهتر از این نمی شد عشقم را به طلافروش محبوبم نشان دهم. آب دهانش را قورت داد. انگشتم را جلوی بینی ام گذاشتم تا صدایش در نیاید. به جدم قسم ۱۰ بار جلوی آینه تمرین کردم با چه فشار و فاصله ای انگشتم را جلوی دماغم بذارم که دماغم پهن به نظر نرسد. باز هم یک جای کار را غلط رفتم که دهانش کج شد و چشمش را انداخت پایین.

کامران گفت: «۳۰ ثانیه دیگه برق مغازه رو قطع می کنم. اسلحه رو بکش.» دستم را توی کیفم بردم و دنبال اسلحه گشتم. اسپری و کیف عینک نمی گذاشت پیدایش کنم. دستم به یک چیز دیگر خورد. لعنتی ظرف غذای ظهرم بود. کیف لوازم آرایش را انداختم روی میز و طلافروش گفت: «دوربین مخفیه؟» کیفم را روی پیشخوان خالی کردم و گفتم «یه لحظه ببخشید.» کامران گفت: «پشت شلوارت گذاشتی! بدو»

دستم را سمت کمرم بردم و اسلحه را بیرون کشیدم و طلافروش جیغ زد و داد زدم: «طلاها رو بریز تو کیفم.» با ابروهایم به اسلحه اشاره کردم و زیر لب گفتم: «بگیرش» اسلحه را بردم جلوتر و از دستم کشید و صدای افتادن کامران از پشت مانیتورش آمد. با سرم تاییدش کردم و از پشت دخل بیرون آمد با ته کفش کوباند توی پهلویم. خواستم فرار کنم که یکی دیگر کوباند توی ستون فقراتم. چشم هایم از درد و تعجب گرد شد که با ته اسلحه زد توی سرم و افتادم زمین. بیشعور اسلحه ندیده بود، جوگیر شده بود. با نوک کفشش چند بار زد توی شکمم و بقیه اش یادم نیست تا چشمم را توی ماشین پلیس با دستبندهای توی دستم باز کردم.

اسد زودتر از همه فرار کرده بود و من و یک سرباز دون پایه توی ماشین نشسته بودیم. سرباز زیر لب گفت: «پیس پیس، ببین من کلید دستبند رو می ذارم روی صندلی ماشین، تا درو باز کردم، بزن تو پهلوم فرار کن.» چند لحظه نگاهش کردم و آدامسم را ترکاندم و گفتم: «نمی خواد.» یعنی می خواهم بگویم همه می خواهند قهرمان هم بشوند بلکه اتفاق خاصی بیفتد، آخر سر هم آنکه گوشه ای ماستش را خورده قهرمان قصه می شود چون وول بیخودی نزده، مثل همین اسد!