بایگانی دسته ی : سرگرمی‌

ترکیه ١٣٩۵: در پی کودتای نافرجام ضد دولت ترکیه، اردوغان گفت کودتا کار فتح‌الله گولن و همفکرانش بوده و این اقلیت قصد براندازی دولت ترکیه را داشته‌اند؛ لذا اقلیتی شامل ٩٣درصد معلمان، ٨٧درصد هنرمندان، ١٠٣درصد روزنامه‌نگاران (!)، ۵١درصد داوران فوتبال و خلاصه ٧۴درصد مردم در ترکیه به اتهام همکاری با کودتای غیرمردمی بازداشت شدند.

ترکیه فروردین ١٣٩۶: طی برگزاری رفراندوم تغییر قانون اساسی در ترکیه حزب حاکم توانست با اکثریت قاطع ۵١درصد به پیروزی برسد. اردوغان پس از تأیید نتیجه انتخابات به دولت‌هایی که با رأی شکننده بالای ۶۵درصد در دنیا در رأس امور قرار گرفته‌اند، هشدار داد از دموکراسی در ترکیه الگوبرداری کنند.

ترکیه اردیبهشت ١٣٩۶: ٢٣ فعال سیاسی و مدنی سوییس پس از افشاگری اردوغان درخصوص دموکراسی در کشورشان خودسوزی کردند. آنها در بیانیه مشترک‌شان نوشتند توان روبه‌رو شدن و هضم این واقعیت را نداشتیم که همان‌طور که اردوغان گفته سوییس کشور صادرکننده تروریست در جهان است.

ترکیه ١٣٩٧: ١١٧ نفر روزنامه‌نگار و ١٨ روزنامه و مجله در ترکیه به جرم چاپ کاریکاتور خودشان دستگیر شدند. دولت اعلام کرد سطح هوشیاری دولت به‌حدی رسیده که بفهمد این روزنامه‌نگاران خائن با این کار قصد تحقیر و تمسخر دولت را داشته‌اند.

ترکیه ١۴٠٠: اردوغان در یک نطق احساسی خواستار برگزاری همه‌پرسی درخصوص تغییر محل جغرافیایی کشور از طول و عرض جغرافیایی فعلی و انتقال آن به حوزه بالکان یا دریای کاراییب شد.

ترکیه ١۴٠١: همه‌پرسی تغییر طول و عرض جغرافیایی کشور و ۶۶درصد مردم به آن رأی مثبت دادند. دریای کاراییب در اعتراض به نتیجه این همه‌پرسی خشک شد. اردوغان منتقدان برگزاری این همه‌پرسی را اردک خطاب کرد.

ترکیه نیمه دوم ١۴٠١: اردوغان ایران را متهم کرد که از روی حسادت و به خاطر رویای تشکیل امپراتوری پارسی در تغییر محل کشور ترکیه و انتقالش به حوزه کاراییب سنگ‌اندازی می‌کند.

ترکیه ١۴٠٢: با عقیم ماندن طرح تغییر عرض و طول جغرافیایی ترکیه، اردوغان از شهروندان ترکیه در جزایر دریای کاراییب خواست با فرزندآوری مکرر و دستکاری ژنتیکی درخصوص دو یا سه‌قلوزایی ظرف یک دهه کاراییب را به ترکیه دوم تبدیل کنند تا انتقال ترکیه به آن منطقه از جهان توجیه داشته باشد.

ترکیه ١۴٠٨: دولت ترکیه نسبت به چاپ شعر «یه توپ دارم قلقلیه» در کتاب‌های درسی ایران اعتراض کرد. اردوغان در یکی از نطق‌های معروفش گفت درج عبارت «نمی‌دونی تا کجا میره» در شعر مذکور توهین مستقیم به من است. چون من همه چیز را می‌دانم و می‌دونم تا کجا میره. وی خواستار عذرخواهی هنرمندان ایران از خودش شد.

ترکیه ١۴٢٠: پلیس ترکیه تنها روزنامه‌نگار باقیمانده در آن کشور را درحالی‌که در ٧سال گذشته مشغول شستن ظرف در رستوران‌های استانبول بوده بازداشت کرد. اردوغان در کاخ خودش گفت: تمام ناکامی‌های چند‌سال اخیر در ترکیه به علت حضور این روزنامه‌نگار در ظرفشویی‌های رستوران‌های استانبول بوده. وی ارمنستان، یونان، فرانسه، آلمان، ایران و هلند را به دخالت در مخفی شدن این روزنامه‌نگار متهم کرد و گفت هنوز این‌قدر پیر نشده‌ام که یادم باشد امروز روز فرد است. پس زنده‌باد روسیه

ترکیه ١۴٢٨: با نزدیک شدن به پایان دوره ریاست‌جمهوری اردوغان، وی خواستار برگزاری همه‌پرسی در ترکیه برای بازگرداندن سیستم حکومتی آن کشور از ریاستی به پارلمانی شد. وی در پایان گفت هر دیگی فقط باید برای من بجوشه. همینی که هست. در پی این سخنان، میلیون‌ها هوادار اردوغان در ترکیه در میدان تقسیم تجمع کردند.

منبع: برترینها

من‌ تارو بودم، چون بی‌هوا می‌گذاشت می‌رفت و من همیشه عاشق یهویی رفتن بودم. سالار، واکاشی زوما بود. کلاه نقابدار نداشت و زِل گرما با کلاه بافتنی می‌ایستاد توی دروازه. شرشر عرق می‌ریخت اما با همان کلاه تا چند متر می‌پرید هوا و چند ثانیه‌ای طول می‌کشید که دوباره به زمین برگردد. فریبرز دروازه‌بان تیم تانک‌ها، تمام دروازه را می‌گرفت و هیچ راه نفوذی باقی نمی‌گذاشت. تنها نقطه‌ضعفش، وقت‌هایی بود که خسته می‌شد و می‌نشست وسط دروازه تا شبدر بخورد. اصغر هم که به عشق میزوگی، همیشه دستش روی قلبش بود. فقط ١٠ دقیقه اول بازی می‌دوید، باقی‌اش را راه می‌رفت و نفس‌نفس می‌زد.

گل سر سبد تیم اما کاکرو یوگا بود که سرقفلی اسمش به نام چنگیز خورده بود. چون به جای این‌که بیاید مدرسه و وقتش را تلف کند، می‌رفت آپاراتی و مثل کاکرو، خرج خواهر برادرهایش را می‌داد.

چنگیز پاچه شلوار کُردی‌اش را کرد توی جورابش. این‌طوری برای شوت‌ ببرآسا آماده می‌شد. آستین عرقگیر آبی‌اش را کاکرویی تا ‌زد و ‌آورد بالا، روی شانه‌اش. بازو که می‌گرفت به قاعده یک تخم‌مرغ عضله می‌زد بیرون. تنه‌ فنی‌اش فرقی با سپر کامیون نداشت. وقتی می‌شوتید، توپ زوزه می‌کشید و کمبزه‌ای هوا را می‌شکافت.

بابای چنگیز هم مثل همیشه توالتی چمباتمه زده بود کنار زمین و چشم تنگ می‌کرد تا ایرادهای تکنیکی ما را از قلم نیندازد. خودش می‌گفت یک وقتی بازیکن نساجی بوده، تا این‌که پایش بد می‌شکند و مثل اسب مسابقه خلاصش می‌کنند. اگر مربی شیره‌ای کاکرو، برادر دوقلویی داشت، قطعا بابای چنگیز بود. صورت کج و کوله، ته‌ریش تیغ‌تیغی و فک مربعی جلو زده‌شان با هم مو نمی‌زد. جفتشان پاهای طاووس‌نشانشان را می‌انداختند بیرون و مدام خودشان را می‌خاراندند. همه‌مان اما به نکات فنی بابای چنگیز گوش می‌دادیم. همه به غیر از خود چنگیز. دل پری داشت. خانه‌شان را لخت کرده بود. تکه‌تکه اساس را می‌فروخت و جنس می‌خرید.

هرچقدر صبر کردیم کسی نیامد. امروز خبری از حریف نبود و مجبور شدیم بین خودمان یارکشی کنیم. من برادران تاچی‌وانا را برداشتم. قرارمان این بود که کسی را به اسم خودش صدا نزنیم، چون بچه‌های محل هرکدام برای خودشان کسی بودند. وظیفه هرکس بسته به اسمش، روشن می‌شد. سخت‌ترین کار را سعید و مسعود، برادران تاچی‌وانا داشتند. سعید باید مدام می‌خوابید وسط آسفالت و پاهایش را می‌گرفت بالا تا مسعود جفت‌پا بپرد و پاهایش را به کف پاهای سعید جفت کند؛ اتفاقی که هیچ‌وقت نمی‌افتاد. آخرش یک روز مسعود جفت‌پا می‌آمد زیر دل سعید و می‌کردش سعیده.

تنها کسی که هیچ‌کس زیر بار اسمش نرفت، سوباسا بود. این بشر اصلا از جنس ما نبود. هر وضعی که داشتی نمی‌شد طرفدار سوباسا باشی. با آن پوست لطیف و صورت بی‌خط و خش. همان وقتی که کاکرو برای خرج زندگی، جعبه‌جعبه، شیشه نوشابه جابه‌جا می‌کرد، سوبا پشت میز صبحانه‌، درگیر انتخاب بین شیر داغ و آب پرتقال بود. بچه نازک‌نارنجی که همیشه سر بزنگاه یک جایش درد می‌گرفت.

گذشته از این حرف‌ها، عموی سالار که از ژاپن برگشت، یک روز بعدازظهر آمد محل و تمام پشت‌ صحنه‌ها‌ را برای ما گفت. حتی چیزهایی که تلویزیون ما نشان نمی‌داد را هم برایمان تعریف کرد. عموی سالار می‌گفت، دایی سوباسا، شوهر ننه‌اش است و باقی قضایا… بی‌غیرتی هم به پیزوری بودن سوباسا اضافه شد.

فارغ از این تف‌های سربالا و پشت پرده‌های کثیف، ما به عشق فوتبالیست‌ها، اسم تیممان را گذاشتیم شاهین و روی دیوار تمام محله‌های اطراف، شعارمان را نوشتیم. جمله‌ای که تیری در چشم‌ رقبایمان بود: «تیم شاهین آماده مسابقه است.» هنوز اما حریفی نداشتیم و باید برای مسابقه تمرین می‌کردیم.

منبع: برترینها