بایگانی دسته ی : سرگرمی‌

پدرام ابراهیمی در نوشت:

ما گل‌های خندان اواخر دهه پنجاه و اوایل دهه شصت (متولدین ۶۵ به بالا باید در آزمون ورودی این دهه شرکت کنند) اگر به قرن‌های آینده و یا حتی جهان‌های موازی هم برویم، این دهه مثل دوال‌پا به ما می‌چسبد و می‌آید و کلا ما به هر مجلسی می‌رویم می‌بینیم این دهه قبل از ما آنجا نشسته و چون در آن دهه به ما خوش گذشته و خیلی کیف کردیم، علاقه خاصی به آن دوران داریم که این علاقه باعث شده بعضی دوستان باهوش از این کارها بکنند:

غلام سیب زمینی‌هایی که پدر مرحومش برای او مخفی کرده را پس از حدود ۳۰سال از چاهی در زیرزمین خانه پیدا می‌کند. پوست آن‌ها را با دستگاه فرِز می‌گیرد. سونا خانم (خاله حدودا هفت هزار ساله غلام) روغن کرمانشاهی که در زمان راهزنی در دار و دسته حسام بیک از یک کاروان بلند کرده را می‌آورد. غلام سیب زمینی‌ها را با لیزر نظامی ورقه ورقه کرده و سرخ می‌کند.

حاصل کار، یک پکیج کامل رهایی شامل سرطان تضمینی، سکته قلبی بی‌برگشت، انسداد کلیه عروق، فشار خون حداکثری به اضافه حلوا و خرمای رایگان است.

سونا خانم: غلام جون خاله، این آشغالو کی ازمون می‌خره؟

غلام: خاله بذار فردا برم چراغ برق ببینم کسی دیسک و صفحه‌ چینی نمی‌خواد.

سونا خانم: آها ننه فهمیدم! رو کاغذش بزن چیپس دهه شصت!

الان دو سال از این ماجرا گذشته و غلام و سونا خانم در کالیفرنیا زندگی می‌کنند و کتاب مشترک‌شان با نام The Revolution of Sonah پرفروش‌ترین کتاب موفقیت سال شده.

مجید به برادرش: مردم چه توقعی دارن؟ بابا خب ساندویچه دیگه. میای استادیوم بیست تومن پول بلیت می‌دی چیزی نیست. اون‌وقت دو تومن پول ساندویچ می‌دی توقع داری توش جوجه کباب بریزیم؟

حمید: نون بُلکی ما فقط دو هفته از پختش می‌گذره؛ مشکل اینجاست که اون کالباسی که از سال ۸۱ داریم خیس می‌کنیم و خمیرشو می‌مالیم لای نونا، دیگه تقریبا طعمشو از دست داده. نمی‌دونم باید چیکار کنیم.

مجید: ما شکست خوردیم. من که جز این کار و آموزش زومبا کار دیگه‌ای بلد نیستم. اینجا آخر راهه. حلالم کن داداش…

حمید: وای چرا زودتر به فکرم نرسیده بود؟! یه چرخ می‌خریم روش تابلو می‌زنیم ساندویچ مارتادلای دهه شصت!

چند روز بعد ازدحام جلوی چرخ دستی این برادران به حدی رسید که نیروی انتظامی مجبور شد دخالت کند. آن‌ها اکنون صاحب بزرگ‌ترین مرکز پیوند اعضای گربه در خاورمیانه هستند.

منبع: برترینها

بالاخره میزبانی ایران در مسابقات لیگ جهانی والیبال هم پایان یافت و موضوع ورود بانوان به ورزشگاه‌ها تا یک‌سال بعد و شروع دوباره لیگ جهانی بایگانی شد. موضوع حضور بانوان عزیز در سالن مسابقات همیشه با چالش همراه بوده است. سعی کردیم هرچه در و همسایه گفتند را یک‌جا جمع کنیم، ببینیم اصلا با خودمان چندچند هستیم.

من نمی‌دانم بانوان ایرانی فقط درخواست حضور در مسابقات والیبال را دارند یا که چی؟ یعنی مسابقات دو و میدانی ارزش دیدن ندارد؟ یا هندبال؟ یا چون مسابقه بین‌المللی نیست، دیدنش هم خیلی مهم نیست. البته بالاغیرتاً حق دارند. به نظر من تماشای همین مسابقات لیگ برتر فوتبال را هم اگر آزاد کنند بعد از دو هفته هیچ خانمی نمی‌رود ورزشگاه؛ بس که بد و بی‌ریخت بازی می‌کنند. برای همین دور از ذهن نیست که فعلا اولویت اصلی حضور در سالن مسابقات بین‌المللی باشد.

یکی از راه ‌حل‌هایی که همیشه در این‌جور مواقع به ذهن مسئولان ما می‌رسد و عجیب است که تا حالا عملیاتی‌اش نکرده‌اند، این است که بگویند هر مرد ایرانی فقط یا با خواهر و مادرش می‌تواند برود ورزشگاه یا با همسرش. مثل قدیم‌ها که ورود پسران مجرد به شهربازی را ممنوع کرده بودند. این‌طوری هم کسی دیگر فحش خواهر و مادر نمی‌دهد، هم یک نوع آپشن برای تشویق جوانان به ازدواج است. به شما قول می‌دهم خیلی از پسرها تمایل به ازدواج پیدا کنند و خیلی از دخترها هم از پیش‌شرط‌های عجیب و غریب برای مهریه‌شان خواهند گذشت.

یکی دیگر از راه ‌حل‌ها این است که اجرای مسابقه و ورود بانوان به ورزشگاه‌ها را کنتورات بدهیم به یکی از برنامه‌های خندوانه یا دورهمی. شما فکر کن مسابقه والیبال یا فوتبال جزیی از برنامه خندوانه باشد و بین هر گیم رامبد جوان برنامه اجرا کند و حاضران در استودیوی ضبط خندوانه هم بشوند تماشاگران والیبال. یا اصلا والیبال را ببرند تو استودیو خندوانه بازی کنند. به همین راحتی مشکل ورود بانوان به استادیوم‌ها حل می‌شود. درواقع تبدیل استادیوم به استودیو یکی از بهترین راه حل‌ها خواهد بود.

سوالی که همیشه در ذهن من وجود دارد این است که چطور مردم اعم از زن و مرد و متاهل و مجرد و پیر و جوان می‌توانند بروند سینما با هم فیلم ببینند اما نمی‌شود بروند ورزشگاه. یعنی بانوان عزیز می‌توانند در سالن‌های کوچک و جمع و جور و تاریک سینما – حتی با حداقل تماشاچی – فیلم ببینند اما… صدای دوستان ما در خانه سینما و انجمن‌های صنفی سینمایی درآمد که این چه مثالی بود ما زدیم. راست می‌گویند. هیچ بعید نیست دوستان از این شبیه‌سازی سوءاستفاده کنند و به جای رفع مشکل ورود بانوان به ورزشگاه، بیایند ورودشان به سالن‌های سینما را هم منع کنند. خب، اصلا حرفمان را پس می‌گیریم، ولی بالاغیرتاً راه حل بینابینی همین است‌ ها، نه سیخ می‌سوزد نه کباب. مسابقات را در سالن‌های سینما پخش کنید تا مردم با خواهر و مادر و غیره‌شان بتوانند بروند سینما مسابقه والیبال ببینند.

همین الان به من خبر دادند حق‌التحریر بابت این مطلبم نمی‌گیرم، چون قبلا این روش پیاده شده و از ورود زنان به سالن‌های سینما به منظور تماشای مسابقات والیبال جلوگیری کرده‌اند. به من هم می‌گویند کپی‌کار، لذا همین‌جا مطلب را درز می‌گیرم چون خورد تو ذوقم.

منبع: برترینها

اصغر عشق ماهی لجنی بود. ما هم دستمان را گذاشتیم روی همین نقطه‌‌ضعفش. همین که تیزی آفتاب کم شد، من و اصغر و سالار و فریبرز راه افتادیم سمت کانال. همراهمان سیم تلفن، چندتایی سوزن و یک گونی نان خشک داشتیم. بیشتر نانی را که برای طعمه آورده بودیم، فریبرز بین راه خورد. با دستش سوزن را مثل قلاب خم می‌کرد و این هم باجش بود. اصغر که دید چیز زیادی برای طعمه نداریم، گفت: «باید ملخ بگیریم.» بعد هم خودش دست به کار شد. خوابید روی زمین و چمباتمه زد تا اولین ملخ را شکار کند.

همه چیز برای غافلگیری مهیا بود. فکرش را هم نمی‌کردیم مسأله به این سادگی حل شود. اصلا حواسش به ما نبود. سالار نگاهی به من انداخت. با چشمش داشت می‌خندید. فریبرز بی‌حرف پیش آمد و پایش را گذاشت روی اصغر. اصغر زیر وزن فریبرز صاف شد. هنوز نمی‌دانست که دارد چه اتفاقی می‌افتد. فریبرز جفت پا روی کمر اصغر فشار آورد. اصغر آن زیر دست و پا می‌زد و به فریبرز فحش می‌داد. هنوز فکر می‌کرد همه چیز در حد مسخره‌بازی است. سالار که آمد جلو، اصغر تازه فهمید قضیه جدی است. دست‌های اصغر را گرفت و یک دور پیچ داد. من هم پریدم روی پاهای اصغر و محکم نگهش داشتم. بعد از چند ثانیه، یک‌ دفعه شروع کرد به عربده زدن و لگد پراندن. حق داشت بیچاره، تقریبا داشت از وسط باز می‌شد. از یک‌جایی به بعد، دیگر زور من نمی‌رسید. فریبرز پاها را گرفت و من رفتم بالای سرش. انگشتم را گذاشتم روی چشم اصغر و شروع کردم به فشار دادن. اصغر ناله کرد که «آخه چی می‌خواید از جونم… نامردا.» فریبرز بی‌خیال گفت: «رمز لایه‌کردن… رمز لایه کردنو بگو تا ولت کنیم.» بعد هم بلافاصله پاهای اصغر را بازتر کرد. دیگر چیزی نمانده بود که به صدوهشتاد برسد.

اصغر داد زد که «صد‌سال دیگه‌ام نمی‌گم… بمیرم هم نمی‌گم.»

فریبرز مچ پاهای اصغر را دستش گرفته بود و مثل قیچی باز و بسته می‌کرد. بازی‌اش گرفته بود. سالار یک زوری به بازوهای اصغر آورد که یعنی بجنگ تا بجنگیم. ناگهان فریبرز دست‌هایش را باز کرد و پاها تقریبا از وسط شکفته شد. اصغر از همان زیر به زحمت سرش را چرخاند و نگاه متعجبی به پاهایش انداخت. یک لحظه بغضش گرفت و بعد شروع کرد به جیغ‌کشیدن؛ داشت پاره می‌شد.

سرم را بردم پایین، گوش‌ اصغر را کشیدم دم دهانم و گفتم: «بگو اصغر… باور کن ما نمی‌خوایم این‌قدر اذیت بشی… نگاه کن… داری جر می‌خوری… تورو خدا بگو و تمومش کن.»

در چشم‌های اصغر اما اثری از شکست نبود. همه‌اش تقصیر این فیلم‌های تلویزیون بود. بس که آدم‌خوب‌ها زیر شکنجه ساواکی‌ها و بعثی‌ها طاقت آورده بودند، دیگر هیچ‌کداممان حاضر نبودیم به این راحتی چیزی را لو بدهیم. خودم هم اگر بودم الان داشتم مثل اصغر نعره می‌کشیدم و در هوا تف می‌انداختم. آفتاب داشت غروب می‌کرد و ما هنوز مشغول کلنجار رفتن با اصغر بودیم که آن اتفاق افتاد. فریبرز همان‌طور که داشت با پای اصغر قیچی می‌زد، ناگهان دستش را بد باز کرد و باعث به وجود آمدن آن صدای وحشتناک اما به‌یادماندنی شد. بعد از صدا، سه تایی روی زمین افتادیم. روی خاک‌ها غلت‌ می‌زدیم و می‌خندیدیم. آن‌قدر خندیده بودم که از چشمم اشک می‌آمد. وقتی خودمان را جمع و جور کردیم که دیگر اصغر رفته بود و راز لایه‌‌های افسانه‌ای‌ را هم با خودش برده بود!

منبع: برترینها

پوریا عالمی در نوشت:

ما دیروز و امروز در سفرنامه‌مان برای شما فاش کردیم چطوری ایرانی‌ها را در خارج بشناسیم (البته بلانسبت شما!):

١١- وقتی همه پشت چراغ قرمز عابر پیاده ایستاده‌اند یک نفر می‌زند به خیابان؛ که صدالبته او ایرانی نیست و یک بچه‌محل یا نِیتیو خارجه است که اعصاب‌معصاب ندارد. ایرانیه کو؟ احسنت، او قبل از نِیتیو بی‌اعصاب، دویده و رفته آن‌طرف خیابان.

١٢- توی فروشگاه‌ها نیازی نیست دنبال ایرانی‌ها بگردید چون ایرانی‌ها دارند از آن ته فروشگاه یکی را که این سر فروشگاه است صدا می‌کنند: «اکبر… اکبر بیا از اون کفش‌ها که قاسم از پالادیوم گرفته بود داره اینجا مفت».

١٣- ایرانی‌ها اصولا فکر می‌کنند که اقلیت خارج هستند چون در مترو، اتوبوس، فروشگاه، کافه، رستوران و صف دستشویی با گفتن این جمله که «خوبه اینجا هیشکی فارسی نمی‌فهمه» و دوتا نکته آموزنده و علمی – پژوهشی درباره هیکل و ابعاد نفر جلویی، مرزهای انسان‌شناسی را جابه‌جا می‌کنند.

١۴- وقتی با ایرانی‌های مسافر و توریست که سه، چهار روز آمده‌اند خارج، صحبت می‌کنی، طوری درباره ایران صحبت می‌کنند که انگار کلا سه، چهار روز ایران رفته بودند سفر و الان برگشتند کشور خودشان.

١۵- دو گروه وقتی درباره ایران حرف می‌زنند فکر می‌کنی مسئول مشکلات تو هستی و آنها هیچ‌کاره‌اند! گروه اول ایرانی‌هایی که آمده‌اند خارجه مسافرت. گروه دوم نامزدهای ریاست‌جمهوری ایران.

منبع: برترینها