بایگانی دسته ی : سرگرمی‌

روحانی اخم کرد و گفت: «من سرما خوردم، صدام در نمیاد» قالیباف همان‌طور که لبخندی عصبی می‌زد به میرسلیم گفت: «تو که با روحانی قهر بودی!» میرسلیم بدون اینکه قالیباف را نگاه کند گفت: «من و روحانی خیلی هم به هم شبیهیم، شما هم این‌قدر غرض‌ورزی نکن!» دهخدا گفت: «به جای غرض‌ورزی بگو بد اندیشی» جهانگیری گفت: «برخی از دوستان کارشون از بد اندیشی گذشته و دارن دشمنی میکنن» دهخدا گفت: «غرض‌ورزی به معنی کینه‌توزی و دشمنی هم هست» بی‌مقدار خندید و گفت: «پس هر کی غرضی داره یعنی دشمنی داره» این را گفت و با نیرویی فراوان روی شانه‌ غرضی زد و گفت: «چطوری؟» دهخدا گوش بی‌مقدار را پیچاند و گفت: «هیچ وقت فامیلی کسی رو مسخره نکن» غرضی بغض کرد.

دهخدا همان‌طور که گوش بی‌مقدار را می‌پیچاند به غرضی لبخند زد و گفت: «گاهی غرض به معنی اراده، مراد و هدفه، پس ناراحت نباش» چشمان غرضی برق زدند، لبخندی دندان‌نما زد و با شوق گفت: «آخ جون، دهخدا منو دوست داره» دهخدا پوف کرد، گوش بی‌مقدار را رها کرد و سوی احمدی‌نژاد رفت و گفت: «زود باش درس چوپان دروغگو رو بخون!» مشایی سرش را روی شانه احمدی‌نژاد گذاشت و از دهخدا پرسید: «میشه به جاش شعر دو کاج رو بخونیم؟» بقایی گفت: «درس چوپان دروغگو پر از غرض‌ورزی‌ست، ما اگه جای چوپان دروغگو بودیم هیچ‌وقت فریاد آی‌گرگ آی‌گرگ نمی‌زدیم» مطهری پوزخند زد و زیر لب شعری خواند.

بذرپاش گفت: «این مطهری همش غرض‌ورزی میکنه!» دهخدا فریاد زد: «این‌قدر لغات عربی رو با واژه‌های پارسی نیامیزید! ورزیدن واژه‌ای پارسی‌ست و آمیختنش با لغتی عربی غلط است» غرضی دوباره دلش شکست و پرسید: «چرا شما امروز گیر دادین به ما؟» دهخدا با کلافگی گفت: «ای بابا، من به شما چه کار دارم؟» سپس زنگ کلاس به صدا در آمد و جز غرضی باقی شاگردها از کلاس بیرون رفتند. دهخدا از غرضی پرسید: «چرا نمیری؟» غرضی لبخند زد و گفت: «من می‌دونم شما یه غرضی داری» این را گفت و با کنجکاوی زل زد به دهخدا. دهخدا آه کشید، سپس چشم دوخت به سقف و زیر لب گفت: «خدایا پس کِی تموم میشه؟»

منبع: برترینها

شهرام شهید‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی در نوشت:

ما قانون بقای عدم ایمنی در حمل‌ونقل داریم. یعنی غیرایمن‌بودن وسایل نقلیه عمومی هرگز از بین نمی‌رود بلکه از حالتی به حالت دیگر منتقل می‌شود. مثلا همین فرودگاه امام و پروازهای خارجی‌اش دیگر بعید است با ورود هواپیماهای نو حاصل از برجام فعلا روی سانحه هوایی ببیند. (بزنم به تخته خدای‌ناکرده یکهو چیزی نشود بگویند چشمش شور بود یا خبر داشت می‌خواست رد گم کند و بیایند با توسری و پس‌گردنی مرا ببرند) اما همان مشکلات ایمنی گذشته در صنعت هوایی کشور منتقل شده به زیرزمین. کجا؟ طبق گزارش منتخبان شورای شهر آینده، به متروی تهران. خط ِ…م م م م بگذارید اول یک بازی برایتان پخش کنم:

شورای شهر: یک مترو دارم هفت تا خط داره
قالیباف: چرا هفت تا؟
شورای شهر: پس چند تا؟
قالیباف: هشت تا.
شورای شهر: چرا هشت تا؟
قالیباف: پس چند تا؟

می‌بینید فولکلور چه تأثیری در سیاست و آبادانی این کشور دارد؟ یک بازی ساده مرغ دارم می‌تواند بر تعداد خطوط متروی تهران اثر بگذارد. مترو کلا این روزها منشأ خیلی اتفاقات دیگر هم هست. خودکشی اندوهبار مسافران را عرض نمی‌کنم. اتفاقا موضوعی که به آن اشاره می‌کنم، خیلی هم موضوع پرخیر و برکتی است. محسن ‌هاشمی که چند روز دیگر- اگر بالاخره مهدی چمران رضایت بدهد، از پشت میز بلند شود- وارد شورای شهر تهران می‌شود، اعلام کرده؛ «مترو پدر پولدار می‌خواهد». آدم یاد این تصادف‌های ساختگی می‌افتد که یک بنده خدای گرفتاری از شر استیصال و درماندگی خودش را می‌اندازد جلوی ماشین بلکه پولی گیرش بیاید و به محض وقوع تصادف هفتاد و هشت مادر و سی و پنج پدر پیدا می‌کند. حالا که قرار است مترو صاحب پدر پولدار بشود، ببینیم چه کسی می‌تواند این نقش را به عهده بگیرد. فقط هرکس پدر مترو شد، باید قول بدهد کولرهای مترو را خاموش نکند و اما گزینه‌های پدری:

گزینه اول: ب.ز نامبرده سوراخ مترو را می‌فروشد به خریداران دکل نفتی و با استفاده از آپشن پاک‌کردن صورت‌مسأله، موضوع مترو را برای همیشه فیصله می‌دهد.

گزینه دوم: هدایتی. این سرمایه‌دار مشهور فورا ١٠ لژیونر و ستاره فوتبال را برای هدایت مترو خریداری می‌کند. اسم مترو را می‌گذارد متروی پرسپولیس. بعد از شکایت دولت اسمش را عوض می‌کند می‌گذارد متروی سرخپوشان. بعد از چند وقت هم مترو را می‌گذارد و می‌رود در افق محو می‌شود.

گزینه سوم: توتال فرانسه. پدر خارجی فعلا در قانون جرم نیست. البته فقط در آن حالت اعطای شهروندی به فرزند امکان‌پذیر نیست. بنابراین اگر مترو را بدهیم به او فرزندش دیگر شهروند تهران محسوب نمی‌شود و خارجی خواهد شد. مترو خارج هم که خیلی کیفیت دارد. به همین سادگی کیفیت مترو تهران ارتقا پیدا می‌کند. فقط باید برخی اصولگراها با عقد قرارداد با توتال مخالفت نکنند که نشدنی است!

گزینه چهارم: اصلا با طرح موضوع مخالفت کنیم. یک جنبش فمنیستی درست و حسابی همین حالا باید با این پدیده در شورای شهر آینده بشدت برخورد کند. یعنی چی «مترو پدر پولدار می‌خواهد»؟ لابد فردا می‌گویید مترو مادر خانه‌دار می‌خواهد. نه‌تنها تو کابینه‌تان خانم راه ندادید بلکه مترو را هم پراندید؟ عجبا!

منبع: برترینها

حسام حیدری در نوشت:

آن فرشته جونده، آن رب‌النوع خنده، آن معروف به فرید جینگل‌بِرد، آن خسرو شکیبایی را شاگرد، آن ممنوع‌کننده ورود آقایان، آن عمو پورنگ بزرگسالان، آن سلسله جبال نمک، آن که در مسابقات می‌زد کلک، آن چهره‌اش گشاده، آن در حال گسترش خانواده، آن آشپز اسپاگتی در هشت دقیقه، آن کارگردان کاربلد و باسلیقه، آن مرغِ سحرِ دولت‌شاه، آن جواهرنگارِ صورتِ ماه، آن همیشه از زندگی راضی، شیخنا و مولانا رامبد جوان تبریزی (طول‌ا… سیزن خندوانه الی ثانی عشر) پادشاه استندآپ بود علی‌الاطلاق و جیم کری ایران بود به استحقاق و از سینه چاکان آب بود و او همان است که کمپین‌های فراوان داشت و کت جادویی می‌پوشید و نیما و دانیال و مهرداد نعیمی و شاه‌حسینی در طریقش بودند و جمعی بر او تولی کنند و ایشان را رامبدیان گویند.

در ابتدای کار او آورده‌اند که چون به دنیا آمد؛ گفت: «به نام خدا… سلام… رامبد جوان هستم در بیمارستان… اینجااااا بخش زایماااااااان» و جمله حاضرین برایش کف زدند. پس صدایی آمد که پیوسته می‌گفت: «خنده خنده خندوانه بمب انرژی داره، خنده خنده خندوانه شادی به لب می‌آره» و جمله خلق را از شنیدن این اوراد حال خوش گشت و نعره‌ها می‌زدند و دست می‌کوفتند.

پس از آن او را عجیب کرداری بود و تا چهار سال هر که را می‌دید؛ ۱۵ ثانیه به او خیره می‌شد و لبخند می‌زد و صبح‌ها چون از خواب برمی‌خاست کمربند خیالی بر کمرش می‌بست و می‌گفت: «چیریک» و هر کجا می‎‌رفت می‌خندید و هرچه می‌دید می‌خندید. دیگر روز از مغازه میوه‌فروشی می‌گذشت. هندوانه دید و هر هر بدان خندید. مغازه‌دار گفت: «می‌خندی؟ باید بخریش» پس چند وانت هندوانه به او انداخت و گران حساب کرد. شیخ چون قیمت هندوانه دید؛ فهمید کلاه بر سرش رفته. بر پشت وانت نشست و با خود می‌گفت: «با این هندوانه حال جماعتی خوش کنم و جوارح جمعی جراحت دهم و بسیار پول در آورم» و حقا که خوش کرد و جراحت داد و پول در آورد.

نقل است به مجلسی شد. گفتند: «کیستی؟» گفت: «جوانم» گفتند: «مشکل مسکن و ازدواج داری؟» گفت: «ندارم» گفتند: «بی‌کاری و طلب اشتغال داری؟» گفت: «ندارم» گفتند: «علاقه زیاد به استحمام داری؟» گفت:«ندارم» بزرگی در آن جمع بود. گفت: «برو که جوان نیستی و از جوانی فقط نامی داری».

نقل است که بسیار بامزه بود و شوخی‌های خنده‌دار می‌کرد و پیوسته نمک می‌ریخت. او را گفتند: «اسم بچه‌ات را چه خواهی گذاشت؟» گفت:«برنامه کودک و نو» و قارت قارت خندید.

در خبر است که اذکار و اوراد خاصی بلد بود که فقط خودش معنی آن می‌دانست و از آن جمله بود: «دو و دو و دو و دو» و «چیکو چیکو چیکو چیکو چیک چیک» و این‌ها را روزی دو نوبت می‌خواند و حالش خوش می‌گشت و او را جملات عالی است و بهترینش آن است که به بینندگان می‌گفت: «جای شما اینجاس و می‌دونم که جای ما هم همونجای شماس» و این از افضل جملات بود.

و کسی در آخر عمر وصیتی خواست. گفت: «تو را وصیت کنم به خرید تلویزیون‌های هوشمند اسنوا که چهار ورودی اچ.دی.ام.آی دارد و به خرید شارژ از هف‌هشتاد و بردن یک خودروی خفن در قرعه‌کشی و به‌صرفه‌جویی در مصرف آب و به شرکت در رای‌گیری خنداننده‌شو و…» و همین‌طور می‌گفت تا همه را حوصله سر رفت.

پس قابض‌الروح بر او وارد شد و گفت: «از سه تا یک بشمر» و چون شمرد؛ گفت: «بریم، نیایم» و رفتند و برنگشتند. آنگاه مریدی فریاد می‌زد: «بشارت باد بر شما رفتن مردی که ننشست جز در مقابل مهمان و نه ایستاد جز به افتخار مردم ایران».

بعد از وفات او را در خواب دیدند که در یخچال اسنوا به سمتی می‌بردند و می‌گفتند: «این است حال مردی که یخ بود و حال مردم خویش یخ کرد». رحمه‌ا… علیه.

منبع: برترینها

احمدرضا کاظمی در نوشت:

مراسم تحلیف ریاست‌جمهوری در حالی تمام شد که حاشیه‌های جالبی به‌همراه داشت. جوری که اگر ما یک برنامه ۹۰ سیاسی داشتیم، کارگردانش به‌راحتی می‌توانست ۶ ساعت برنامه در مورد این مراسم بسازد! در ادامه ما هم به نوبه خودمان به گوشه کوچکی از این حواشی اشاره خواهیم داشت:

غایب بزرگ مراسم

مراسم تحلیف امسال مهمانان خارجی زیادی داشت. از پرجمعیت‌ترین کشور جهان یعنی چین گرفته تا کشورهایی که جمعیت‌شان از تعداد فالوئرهای پیج «تیمارستان» در اینستاگرام هم کمتر است، شما اگر یکی از این نقشه‌های کره زمین را روی میزتان دارید آن را بچرخانید و بعد با انگشت نگهش دارید، هر نقطه‌ای که نوک انگشت‌تان قرار بگیرد به احتمال ۹۹ درصد یک نماینده در این مراسم داشته است. با این وجود جای خالی یک کشور در این مراسم به شدت احساس میشد که اصلا بدون حضورش مراسم را از رسمیت انداخته بود. آقای روحانی به‌عنوان صاحب مجلس در تمام مدت مراسم یک چشمش به درب سالن بود و امید داشت که حداقل یک سفیری چیزی از جانب آن‌ها فرستاده شود و مدام به آقای جهانگیری می‌گفت «برو دم در ببین اینا نیومدن؟!». اما متاسفانه مراسم بدون وجود آن‌ها تمام شد تا «جیبوتی» غایب بزرگ این مراسم لقب بگیرد.

شموشک نوشهر ۰ – پاس همدان ۰

تا قبل از آشنایی با سریال‌های صداوسیما من فکر می‌کردم بعد از قرص‌های آنتی‌هیستامین این بازی‌های فوتبال لیگ برتر هستند که حتی از میکس چنجه کباب با ماست موسیر و دوغ آبعلی هم خواب‌آورترند اما دیروز تصویری از خمیازه عمیق آقای میرسلیم در مراسم تحلیف منتشر شد که نظر من را نسبت به خواب‌آورترین چیز‌های جهان تغییر و «مراسم تحلیف» را در صدر جدول قرار داد.

روبرتو باجوی عالم سیاست

باجو برای ما دهه شصتی‌ها چیزی فراتر از یک اسطوره فوتبالی بود به‌طوری که شاید حتی الان هم برای خیلی‌ها عکس با او بزرگ‌ترین فانتزی باشد. همه ما یک زمانی پوسترهایش را در کنار سیلوستر استالونه و آرنولد شوارتزنگر به دیوار اتاق می‌کوبیدیم. دیروز هم پس از پایان مراسم چند تن از نمایندگان مجلس با ذوق و شوق توصیف‌ناپذیری خود را به نزدیکی خانم موگرینی رساندند تا از فاصله چند متری از او فیلم بگیرند یا با وی سلفی بیندازند. این حرکت نمایندگان محترم به من ثابت کرد که ما هم روبرتو باجو گیرمان نمی‌آید وگرنه عباس جدیدی‌های خوبی هستیم!

منبع: برترینها