بایگانی دسته ی : سرگرمی‌

مهرشاد مرتضوى در نوشت:

امروز اول شهریوره. ماهی که علاوه‌بر «تابستون کوتاهه»، «وای بازم باید آماده شیم بریم مدرسه» و نیمه دومی‌هایی که شناسنامه‌شون رو نیمه اول گرفتن و شما با انبوهی از هزینه‌ها برای کادوی تولد مواجه میشین، ماه سفر هم هست. یعنی هموطنای عزیز صبح از خواب پا میشن، میرن تقویم‌رو نگاه می‌کنن، یهو چشمشون گرد میشه و می‌بینن اول شهریوره! سریع همه اعضای خانواده رو بیدار می‌کنن و وسایلا رو می‌ریزن تو ماشینا و میرن شمال! دیگه کسی به فریادهای راهنمایی و رانندگی که هر روز میگه «مسیر چالوس به کرج یک طرفه است» هم توجهی نمیکنه. به خاطر همین ما توصیه‌هایی که هر سال در دو وعده عید و آخر تابستون داشتیم، مجدد تکرار می‌کنیم که بتونین بیشتر از سفرتون لذت ببرین:

۱- انسان از خاکه و به خاک برمی‌گرده. بنابراین استفاده از شانه خاکی هم جزو حقوق اولیه هر آدمیه و باید به حقوق شهروندی اضافه بشه. به جای معطل شدن در ترافیک، بگیرید راست و راه خودتون‌رو برین. فقط توصیه می‌کنیم سرعتتون زیاد باشه که حسابی خاک بلند کنین، وگرنه ارزش فحش‌هایی که سایر راننده‌ها میدن رو نداره. حتی برای اطمینان میتونین دستتونم بذارین رو بوق.

۲- اگه از دسته اول نیستین، حداقل از دسته دوم باشین. اینکه ببینین یکی از شونه خاکی گازش‌رو می‌گیره و میره و شما سر تکون بدین و بخواین قضیه رو با «رانندگی اومده، فرهنگش نیومده» جمع کنین، دردی از کسی دوا نمیکنه. تا کمر از پنجره ماشین بیاین بیرون و الفاظی رو به کار ببرین که هم جگر خودتون‌رو خنک کنه، هم چهارتا چیز جدید یاد بقیه راننده‌ها داده باشین.

۳- موقع سفر، لباس زیاد همراه خودتون نبرین و الکی صندوق عقب رو پر نکنین. چون به فضای صندوق برای ذخیره کردن دبه‌های بنزین نیاز دارین. تجربه ثابت کرده شما اول شهریور به سمت شمال حرکت کنین، ۱۵ شهریور میرسین و بعد از استراحت ۱۵ دقیقه‌ای و آشغال ریختن کنار دریا، باید همون رو سر و ته کنین برگردین که بچه‌ها به موقع به مدرسه‌شون برسن. در نتیجه زیاد لباس به کارتون نمیاد. عوضش باید بنزین ذخیره داشته باشین که اگه تو بازه‌های سه روزه که قراره کلا ۱۰۰ متر طی کنین، بنزینتون تموم شد، گیر نکنین. اگه به چنین مشکلی هم بر نخوردین چه بهتر، بقیه که به مشکل می‌خورن! می‌تونین بهشون لیتری پنج هزار تومن بنزین بفروشین و خرج سفرتون‌رو دربیارین.

۴- خیلیا همون خط اول مطلب رو خوندن و یادشون افتاد شهریور شروع شده و حرکت کردن. ولی اگه شما هنوز حرکت نکردین، خبر دادن جاده‌ها قفل شده. بنابراین لطف کنین دیگه به سمت شمال راه نیفتین، جاش به شهرهای دیگه با آثار تاریخی سفر کنین. دیوارها منتظر یادگاری‌های زیبای شما هستن.

منبع: برترینها

مهرداد نعیمی در نوشت:

چند سال پیش از یکی خوشم اومده بود که توی هایپرمارکت سر کوچه‌مون کار می‌کرد. توی بخش مواد شوینده. تقریبا هر روز به بهونه‌ای می‌رفتم اونجا و عین فیلم راکی براش جوکِ بانمکی تعریف می‌کردم و او هم هیچ‌وقت حتی یک لبخند هم نمی‌زد و بعد من وایتکس، جرم‌گیر، مایع دستشویی یا صابونی می‌خریدم و صحنه رو ترک می‌کردم. سعی می‌کردم هر روز یک جوک بامزه بسازم. ۶ ماه به همین‌شکل گذشت و من حتی اسمش رو هم نفهمیدم. تا اینکه یک روز داشتم محصولاتِ پاک‌کننده رو نگاه می‌کردم که یک خانم دیگر به سمتم آمد و گفت: «دنبال چی می‌گردین؟»

گفتم: «دنبال یه ماده هستم که مثل تینر رنگ رو از روی سرامیک بشوره. ولی قابل اشتعال نباشه».

شروع کرد به گشتن و آن وسط‌ها از دهانش پرید که مسئول این بخش خانم پیغامی هستند. با خودم فکر کردم آخ جون. چه فامیلیِ کمیابی. میتونم همه‌ پیغامی‌های توی اینستاگرام رو فالو کنم و پیداش کنم و در موردش بیشتر بفهمم. از خانم تشکر کردم و بدون اینکه توضیح خاصی بدم از هایپرمارکت خارج شدم. کلا ۵۰ نفر پیغامی با آی و۴۰ نفر پیغامی با وای پیدا کردم که ۲۰‌تاشون زن بودند که همه هم پرایوت بودند. از بین این ۲۰ نفر فقط یک نفر ریکوئست من‌رو قبول کرد که دقیقا همانی بود که دنبالش بودم. اسمش مریم بود و توی پیجش هزار تا پست گذاشته‌بود و آدرس توییترش رو هم گذاشته بود. در توییتر ۸۰ هزار توییت نوشته بود که چند موردش هم درباره‌ من بود. تقریبا می‌شد نتیجه گرفت که این آدم تمام زندگیش رو توی توییتر مشغول نوشتن بوده! چند تای اول رو الکی لایک کردم اما هرچی جلوتر می‌رفتم حرف‌هایش چرت و بی‌مزه‌تر می‌شد. توی همین گشت و گذار بودم که در توییتر بهم پیغام داد و گفت: «به به، آقای وایتکسی. من‌رو چجوری پیدا کردید؟»

دستپاچه گفتم: «شانسی. چقدر اکتیوید اینجا ماشالا». گفت: «یه سوال… میشه ازت بپرسم با این‌همه وایتکسی که ازمون می‌خری چکار می‌کنی؟»

الکی گفتم: «واسه شغلم استفاده می‌کنم…» بعد چند دقیقه توی اینترنت سرچ کردم تا یک شغل پیدا کنم که ربطی به مواد شوینده داشته باشه، اما خودش بحث رو عوض کرد:«یعنی میتونی برای نظافت خونه‌ ما بیای؟» چند تا ایموجی خنده فرستادم اما انگار جدی بود. چند تا عکس از وضعیت وحشتناک و کثیف آپارتمان فرستاد و لوکیشن فرستاد و روز بعد به‌ناچار با انواع لوازم نظافت و شست‌وشو به آنجا رفتم. جلوی در منتظرم ایستاده‌بود. تا وارد آپارتمان شدیم، برادرش رو در حالت ردی کامل دیدم که تمام لیوان‌های خونه رو شکسته بود و برای خودش عربده می‌زد. به محض دیدن ما بشقابی رو به سمت دیوار پرتاب کرد و رو به خواهرش داد زد که:«اومدی به من کمک کنی؟ از این خونه‌ بوگندو گورت‌رو گم کن. من که از تو کمک نخواستم. تمومِ این ساختمون بوی گند میده، یکی از همین روزا دندونات‌رو خورد می‌کنم… کِی قراره بری سر زندگیِ خودت؟ تمام تلاشم میره واسه دو زار اجاره‌ این لونه‎ مگس، روزهای عمرم داره تموم میشه و هیچی واسم نمونده، پاهام دیگه جون نداره، مخم دیگه کار نمیکنه…»

خواستم بگم «مگه خودت اجاره نمیدی؟ پس این چی میگه؟» که مریم آروم گفت: «وضعیت همیشگیمونه… خرجِ خونه رو من میدم اما رییس اونه!»

برادرش همچنان عربده می‌زد. بعد به مریم نزدیک شد و ضربه‌ محکمی به سرش زد. مریم همین‌طور که گریه می‌کرد گفت: «این زندگیِ منه! هنوزم از من خوشت میاد؟»

گفتم: «عزیزم من تو رو واسه خودت که نه، واسه مواد شوینده میخوام» و بعد رفتم! (راستش متن پایان باز بود ولی خواستم با این پایان بیشتر با واقعیت‌های جامعه آشنا بشید!)

منبع: برترینها

بختیاری گفت:«ما نام دنیای اختلاس رو انتخاب کردیم و تمرکزمون روی اقتصاد مدرسه و رابطه اقتصاد با اختلاسه» دهخدا سر تکان داد و پرسید: «حالا دستاوردی هم داشتین در این‌باره؟» بختیاری گفت:«دستاورد داشتیم ولی به دستاوردمون دستبرد زدن، الان فقط چند تا نام مختصر از اساتید اختلاس داریم مثل ب.ز و م.خ و س.م و اینا!» دهخدا گفت: «به‌جای مختصر بگو کوتاه یا فشرده!» مظفری خندید و گفت: «ول کنید اینا رو! نوبت منه» دهخدا گفت: «شما چرا خوشحالی؟» مظفری با خنده گفت: «وقتی بتونی با هزینه‌ای مختصر هی طنز و متن و اینا توی روزنامه‌دیواریت بذاری خوشحالی هم داره دیگه، مثلا من همین روزنامه دیواری‌مون که اسمش مهتابِ‌مُزد است رو همینجوری درآوردم!» دهخدا گفت: «مختصر به معنی کم نیست بلکه به معنی کوتاه و فشرده‌‌ست. نباید هی همینجوری در جمله‌ها ازش بهره ببرین» ناگهان بذرپاش فریاد زد: «خبرت!» دهخدا اخم کرد و گفت: «با ادب باش پسرم» بذرپاش گفت: «من با ادبم.

فقط خواستم جلب توجه کنم تا به روزنامه دیواری ما هم توجه کنی!» دهخدا پرسید: «نام روزنامه دیواری شما چیه؟» بذرپاش با غرور گفت: «خبر فلانت امروز! که مختصرش میشه خفا!» دهخدا با کلافگی گفت: «به جای مختصر بگو کوتاه!» زیباکلام از بذرپاش پرسید: «خط قرمزهای شما توی روزنامه‌تون چیه؟» بذرپاش گفت: «ما خط و خوط نداریم، تلاش‌مون اینه که قُبح فحش رو توی مدرسه بشکنیم!» گنجی گفت: «منم توی روزنامه جوال می‌خوام همین کارو کنم! می‌خوام بدون اینکه به خودم سوزن بزنم هی توی تن همه جوالدوز فرو کنم!» این را گفت و جوالدوزش را برداشت و افتاد به جان دهخدا. دهخدا همان‌طور که آخ و اوخ می‌کرد از جوان خواست تا کمکش کند. جوان با بی‌حوصلگی گفت: «بریم بیایم» و باز هم رفتند تا بیایند…

منبع: برترینها