بایگانی دسته ی : طنز

من درحال ردیابی یک دایناسور استگوسور یا به عبارت دیگر یک دایناسور میخ‌دار هستم.

ردیابی‌اش می‌کنی یا می‌خواهی فسیلش را کشف کنی؟

نخیر. ایشان را ردیابی می‌کنم.

چی میگی؟ دایناسورها میلیون‌ها‌ سال پیش منقرض شدند.

منقرض شده باشند. با کار من منافاتی ندارد. من کماکان ردیابی‌اش می‌کنم.

چرا مزخرف میگی؟ چطور میشه یک جانور مرده را ردیابی کرد؟

به راحتی. الان ردیاب دایناسور را داده‌ام دست برادرزاده‌ام و او در جنگل‌ها پلاس است و من هم دارم رد دایناسور را ثبت می‌کنم. این‌طور که پیداست، دایناسور میخ‌دار خیلی روح لطیفی دارد و هرجا جوج و نوشابه و چیپس و ماست است، حضور بیشتری دارد.

مردحسابی پاک خل شده‌ای. این شد ردیابی دایناسور؟ مرا گیر آورده‌ای؟

اشتباه نکن. روش مطالعاتی من کاملا مطابق با آخرین دستاوردهای سازمان محیط‌زیست تدوین و تنظیم شده و مو لای درزش نمی‌رود!

یعنی سازمان محیط‌زیست گفته ردیاب بدهید دست یک حیوان منقرض‌شده و ردیابی‌اش کنید؟

این‌طوری که نگفته اما این‌طوری عمل کرده. هیرکان را یادت هست؟

نه. هیرکان کیه؟ اونم دایناسوره؟

نه. دایناسور نیست. اما سرنوشتش شبیه دایناسورها است. هیرکان یک ماده پلنگ خوشگل بود که وقتی توله بود، پیداش کرده بودند و ازش نگهداری می‌کردند. بعد تصمیم گرفتند وقتی بزرگ شد تو محیط طبیعی رهسازی‌اش کنند.

چه خوب.

آره اما کارشناس‌ها می‌گفتند این بنده خدا از بس نان و ماست سق کشیده، بلد نیست تو طبیعت کسی را گاز بگیرد چه برسد به این‌که چیزی شکار کند، ولی کسی گوشش بدهکار این حرف‌ها نبود. خلاصه رهاسازی همان و ٣۵روز بعد بنده خدا عمرش را داد به شما.

چه بد. اما من باز ربطش را نفهمیدم.

ربطش این‌جا است که تو سازمان تصمیم گرفتند برای این‌که کسی نفهمد پلنگ بیچاره مرده ردیابش را جابه‌جا کنند و با رصد ردیاب مدعی شوند او کماکان زنده است. برای همین، مسیر ردیاب نشان می‌دهد پلنگ مذکور از قهوه‌خانه ابراهیم و ورزشگاه فوتبال و سینما آزادی و شهربازی و این‌جور جاها عبور کرده. در واقع پلنگ بخت برگشته پس از مرگش پلنگ متمدنی شده. یک‌بار هم تا دم در سالن کنسرت ثبت شده اما تو نبردندش که خیلی نامردی است. آدم ردیاب پلنگ را می‌بندد به درخت جلو تالار وحدت و خودش می‌رود کنسرت تماشا کند؟

عجب! خب حالا این چرخاندن ردیاب دایناسور چه حسنی برای تو دارد؟

اول که حتما وامی چیزی می‌دهند که اینها می‌خواسته‌اند نشان بدهند پلنگ زنده است. حالا آن وام را بدهند به میخ‌دار کوچولوی من. بعدش هم بد است مفت و مجانی در مورد نحوه زندگی دایناسور میخ‌دار تحقیق می‌کنیم و در اختیار محققان قرار می‌دهیم؟ اوه اوه. پدرسوخته را ببین‌ها.

چی شد؟ میخ‌دار کوچولو جان کار بدی کرده؟

من الان فهمیدم زغال خوب خیلی بد است. برای من نشسته تو جنگل و قلیان دو سیب آلبالو می‌زند به بدن. دایناسور این‌قدر پررو دیده بودی؟

منبع: برترینها

ماهنامه خط خطی – مهدی طوسی:

یک آرایشگر:

اگر من رئیس جمهور بشوم، حتما با ترامپ مذاکره می کنم. منتها قبل از مذاکره موهایش را خودم اصلاح می کنم و صورتش را می تراشم. اما برای این که دل رأی دهندگان شاد شود، دو سه بار قیچی را توی سر و صورتش فرو می کنم!

یک سینماگر دلواپس:

من اگر رئیس جمهور بشوم، چهار سال اول را می گذارم برای پس گرفتن اسکار از اصغر و چهار سال دوم فستیوالی به بزرگی اسکار برپا می کنم و اسکار را می دهم به ده نمکی!

یک مسعود فراستی:

من اگر رئیس جمهور بشوم باز هم پای حرفم خواهم ماند که بیشتر فیلم ها آشغاله، حتی اگر توش از سطل آشغال استفاده نشده باشه! و بنابراین فرهنگ سازی می کنم که مردم رأس ساعت نه شب این گروه از فیلم ها را بگذارند دم در. فقط خواهش می کنم که زودتر از این ساعت نگذارند دم در!

یک رضا عنایتی:

من اگر رئیس جمهور بشوم قول می دهم مثل دوران فوتبالم حالا حالاها از صندلی ریاست جمهوری خداحافظی نکنم و به مردم آموزش بدهم هر چیزی را که به دست می آورند به آسانی از دست ندهند!

سه عاشق بهار:

بگم…؟ بگم…؟ می گم! ما سه نفری عاشق و دلباخته بهاریم! اصلا ما سه تا اگر رئیس جمهور بشویم اجازه نمی دهیم هیچ فصلی به جز بهار پا توی محدوده پاستور بذاره! ضمنا اول بهار، یارانه را هم افزایش می دهیم.

یک عاشق پرسپولیس:

من اگر رئیس جمهور بشوم، اصلا اجازه نمی دهم که مهدی طارمی پنالتی بزند! یعنی اگر گوش نکند و بزند، من هم می زنم!

یک علی پروین:

رئیس جمهور یعنی مدیر فنی! من اصلا این کاره نمی شم. شاگردای ما همه ماشاءالله یکی از یکی بهترین برای ریاست جمهوری!

یک جوشکار:

من اگر رییس جمهور بشوم قول می دهم که رابطه ایران را با چند نمی دوم! بعلاوه یک را با یک خال جوش، جوش محکم بدهم! ضمنا به اقتضای شغلی که دارم کاری می کنم که دیگر هیچ کس جوش نزند!

یک رئیس جمهور سابق:

ما سه تایی درختیم، پس برای صرفه جویی در مصرف آب، ما سه تا رئیس جمهور نمی شویم!

منبع: برترینها

یاسر نوروزی در نوشت؛

اوج عاشقی من برمی‌گردد به یک شب داغ خرداد. پدرم در این شب زیبای عشق سهیم بود و این‌طور آن را تباه کرد که با دست‌های خیس از دستشویی آمد بیرون و همان‌طور که آنها را می‌مالید به زیرشلواری راه‌راهش مرا برد کنج اتاق. بعد منو نشاند روبه‌روی خودش و گفت: «مادرت گفته تو یه چیزی‌ت هست این روزها! بریز بیرون بابا! بریز بیرون!» نشسته بودم جلوی او و سرم پایین بود. ادامه داد: «ببین پسر! من دردت رو می‌دونم. آدمیزاد مثل آفتابه‌ست! خالی کن خودتو! بکش این سیفون دل‌ لامصب رو! آب بریز رو خستگی‌ت، دل‌شکستگی‌ت!» کم‌کم عقب می‌کشیدم. اما پدرم را دیدم که جلو کشید و گفت: «بذار اصلا یه مثال دیگه برات بزنم. ببین! عشق مثل تینر می‌مونه. این کثافت‌های روغن سوخته رو دیدی می‌مونه لای انگشت‌ها؟ می‌شوره و می‌بره! یا این چرکی‌های لای شست پا رو دیدی؟ پسر، اصلا این‌طور بگم برات که عشق شیلنگه! همه رو می‌شوره و می‌بره!» پا تکان می‌دادم. چون درفکر معشوق بودم و پدرم آمده بود با مثال‌هایش دوپایی برود تخت رمانتیسمم! وقتی دید همچنان سکوت کرده‌ام، گفت: «می‌فهمم‌ت پسر!» و ناگهان خم شد و محکم زد پشت کمرم. آن‌قدر محکم که نفسم بند آمد و خرخرم بلند شد. حتی دست گذاشتم زمین سرفه کردم و اگر یک دقیقه دیرتر آب می‌آورد، شاید مجبور بود بخواباندم نفس مصنوعی بهم بدهد. وقتی حالم جا آمد و راه سینه‌ام باز شد، گفت: «ببین! اصلا ول کن این حرف‌ها رو! بذار ماجرای خودم و مادرت رو برات بگم تا بهتر برات جا بیفته. یعنی اون روزی که مادرت عاشق من شد. دل تو دلش نبود.» سر بلند کردم و نگاهش کردم.

ادامه داد: «مادرت رفت تو رو باباش وایساد گفت یا اصغر، یا تخت قبرستون! سیانور می‌خورم اگه این نشه سایه سرم!» منظورش از «این» خودش بود و من باور نمی‌کردم. چون مادرم ماجرا را طور دیگری تعریف کرده بود. پدرم ادامه داد: «خب اون‌وقت‌ها رسم نبود دختر این‌طوری دل‌دل کنه واسه یه مرد!» سینه سپر کرده بود وقتی این را می‌گفت و مقداری هم غنج نامحسوس داشت که سعی می‌کرد پنهانش کند. گفت: «حالا تو اینها رو به مادرت نگو ولی یه وقت‌هایی حتی دور از چشم خانواده می‌اومد دم مکانیکی آقا خدابیامرز، یه نظر منو ببینه. دیگه حتی آخرهاش شورشو درآورده بود، طوری‌ که یه وقت‌هایی می‌رفتم تو چال قایم می‌شدم به شاگرد مغازه می‌گفتم بگو نیست. خلاصه دست به سرش می‌کردم بره. می‌خوام بهت بگم سریش شده بود حتی آن‌قدر که منو می‌خواست! ولی آخرش بالاخره به آرزوش رسید و اون آرزو چی بود؟» ابرو بالا داده بودم، چون منتظر بودم جوابش را هم بدهم.

گفتم: «چی بود؟» سر تکان داد و گفت: «من دیگه پسر! تو چقدر خنگی!» سیخ و ناباور نگاهش می‌کردم. گفت: «یعنی پا عشق‌ت وایسا پسر. مثل آنتن پیکان راست باش، مثل آچار شلاقی سفت باش، مثل فنر صندلی خم شو ولی نشکن، مثل پیستون عقب جلو شو، بذار این موتور حرکت کنه! این چینی‌هاش البته جدید اومده، خوب نیست، زود خراب می‌شه، ولی قدیمی‌هاش رو از آلمان وارد می‌کردن، خیلی خوب…» و ‌دیدمش که اصلا از عشق رفته سراغ خرت‌‌وپرت‌های مغازه‌اش و با خودش حرف می‌زند. اما از آن‌جا دوباره بیرون آمد و گفت: «یعنی حتی اگه خوارت کرد، خفیفت کرد، تو باز وایسا!» من‌من‌کنان گفتم: «ولی مامان یه طور دیگه تعریف کرده بود…» اخم کرد و گفت: «چه فرقی داره، ‌هان؟ اصلا چه اهمیتی داره کی گند زد به اون یکی؟ تو به روح اعتقاد داری؟» مانده بودم چه بگویم. پدرم لبخندی نمکین می‌گرفت به خودش. گفت: «مهم روح اون بود که من نیمه گمشده‌ش…» اما همان لحظه مادرم آمد توی اتاق و با پا ‌زد به کلیه پدرم. گفت: «پاشو چاه گرفته اصغر! پاشو!» پدرم با شانه‌های آویزان برمی‌گشت. زیر لب غرغری هم ‌کرد. مادرم گفت: «چیه خب؟ تو می‌ری اونجا گربه چال می‌کنی دیگه! لابد دوباره ته‌سیگار انداختی توش، ‌هان؟ نگفتم صدبار تو توالت سیگار نکش؟ نگفتم؟» و پدرم را دیدم که آستین‌هایش را می‌زند بالا برود دست کند توی خلأ برای بازکردن چاه. وقتی رفت، مادرم گفت: «چی می‌گفت بابات بهت؟» گفتم: «هیچی!» گفت: «هیچی؟ خودم شنیدم پشت سر من حرف می‌زد!» گفتم: «نه، نه. اتفاقا می‌گفت شما و اون، یعنی اون و شما مثل چیز می‌مونید…» مادرم جلو کشید. مشکوک شده بود. گفت: «مثل چیز! مثل چی؟ کدوم چیز؟» گفتم: «دو تا روح در یه بدن!»

منبع: برترینها

مهرداد نعیمی در نوشت:

در دوران راهنمایی معلمی داشتیم به نام آقای عبدا…‌پور که سه درس تاریخ، جغرافی و تعلیمات اجتماعی را به ما درس می‌داد! معمولا بچه‌ها این سه درس را جوری می‌خواندند که قربانیِ شلنگِ بزرگش نشوند! تا اینکه یک‌بار والدین یکی از بچه‌ها نسبت به رفتارِ خشونت‌آمیزش شکایت کردند و روز بعدش آقای عبدا…پور بدونِ شلنگ وارد کلاس شد. حس اولین برده‌هایی را داشتیم که از سلطه‌ اربابِ سفیدپوست‌شان خلاص شده بودند. از قضا همان اولِ کلاس، به‌صورت رندوم قرعه به نامِ من افتاد تا سوال‌های ناجورش را بپرسد. با اعتماد‌به‌نفس رفتم جلوی تخته‌سیاه ایستادم. آقای عبدا…‌پور پرسید: «توی یزد یه درخت ۴۵۰۰ ساله هست که پیرترین موجود زنده‌ کل دنیاس. ۲۰ سال پیش یه عده رفتن پای درخت اسید ریختن که خشک بشه! ولی یک گروه فرانسوی اومدن با اقداماتی، تونستن درخت رو زنده نگه دارن. اقدامات‌شون چی بود؟».

شوکه شده بودم. هیچ‌کدام از این کلمات را کلا تا آن‌موقع نشنیده بودم. درخت ۴۵۰۰ساله چیه دیگه؟ چرا اسید پاشیدن؟ اصلا یک لحظه کلا یادم رفت که الان کلاس تاریخ داریم یا جغرافی یا تعلیمات اجتماعی؟ نگاهی به بچه‌ها کردم بلکه یکی تقلب برساند، اما بقیه هم در شوک به سر می‌بردند و الکی کتاب‌ها را ورق می‌زدند! یکی از تهِ کلاس با حرکات دست بهم گفت: «خاک بر سرت شد!»

عبدا…پور داشت نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد. گفتم: «آقااا خاااک»/ عبدا…پور: «خاک؟»/ گفتم: «خاک‌شو عوض کردن؟»/ عبدا…پور: «خُب این یه موردش. ۹ مورد بعدی چی بود؟»/ ۹ مورد؟ وات دِ فااز… بقیه رو از کجا پیدا کنم؟ بامزه‌بازی‌طور گفتم: «بهش شوک دادن؟»/ عبدا…پور دستش را گذاشت روی شانه‌ام و گفت: «پس بلد نیستی؟»/ گفتم: «میشه بگید الان زنگِ کدوم کلاسه؟»

همه خندیدند. عبدا…پور یقه‌ام را گرفت و بلندم کرد. پاهایم ۳۰ سانتی از موزاییک بالاتر رفته بودند. کمی به هوا پرتاب کرد و بعد مُشتی به شکمم زد. جوری پهنِ زمین شدم که همه خندیدند! کلا از همان‌موقع‌ها از خُل و چِل‌بازی خوشم می‌آمد. بلند شدم و گوشه‌ لبم را پاک کردم و عین فیلم‌ها برایش دست زدم و گفتم: «بد نبود! آفرین».

باز هم همه خندیدند! آقای عبدا…پور چونان بروس‌لی به هوا می‌پرید و نانچیکویش در دستانش ظاهر شد، یعنی وقتی به زمین برگشت، شلنگ داشت دور سرش می‌چرخید. به‌صورت اسلوموشن که نگاه می‌کردی، شلنگ بدون دخالت دست‌هایش به بیرون جهیده بود. هنوز دقیقا نمی‌دانم چه تکنیکی استفاده کرده بود. آرام گفتم: «آقا به‌خدا من اسید نپاشیدم پای درخت».

۳۰-۲۰ ضربه پشتِ سرهم به من زد و دلش آرام نگرفت. گفت «برو حیاط، چند تا گوله برف بردار بیار!». با این تکنیکش آشنا بودیم. سرمای برف، درد شلنگ را چند برابر می‌کرد. گفتم: «آقا ۳۰ تا دیگه هم شلنگ بزنید، بابای من حوصله نداره بیاد مدرسه شکایت کنه.

خسته‌اس لامصب. اگه از اون قضیه عصبانی هستید، سر یکی دیگه خالی کنید».

گفت: «برو برف بیار»/ برای آوردن برف از کلاس خارج شدم، ولی کلا برنگشتم. بعد رفتم دفتر ناظم شکایت کنم. او هم به جرم فرار از کلاس، با کمربند چند ضربه‌‌ دیگر به سر و صورتم کوبید. حالا امروز در خبرها خواندم که معلمی به خاطر زدنِ سیلی به دانش‌آموزها در تلویزیون عذرخواهی کرده است! واقعا برام سواله دهه شصتی‌ها چرا این‌قدر طفلکی بودند. چرا واقعا؟ نه چرا واقعا؟

منبع: برترینها

مهرشاد مرتضوى در نوشت:

اصولگراها طیفی هستند که خیلی خوش می‌گذرونند. یعنی جوری رفتار می‌کنند که شما اگر از بیرون به مسائل سیاسی نگاه کنی، همین‌طوری تخمه می‌شکنی و لذت می‌بری. یکی از موارد جذاب درباره اصولگراها ائتلاف کردن‌شونه.

یعنی صد نفر حلقه می‌زنن با حفظ شئونات دستاشونو میذارن رو هم که ائتلاف کنن، همون اول که یه‌سری خیلی ریز دستشونو از زیر میکشن و پامیشن میرن. بعد کم‌کم دستا خسته میشه و یه عده دیگه هم میرن دنبال کار خودشون. همین تعداد باقیمونده هم سه دسته میشن و سه تا ائتلاف جدا می‌زنن که هر کدومش به تنهایی حداقل ۲۰۰ تا رای داره در سطح کشور!

با همین ائتلاف‌‌ها هم قصد داشتن رییس‌جمهور از بین خودشون انتخاب کنن و عقیده داشتن که «بالاخره ۱۰ تا گزینه بدیم، یکیش رییس‌جمهور میشه». ولی کم‌کم متوجه شدن تعداد رای هم تو انتخابات تاثیر داره و هر جوری بود یکی‌یکی با گزینه‌هاشون صحبت کردن و یه سری‌شونو راضی کردن و یه‌سری دیگه رو راضیوندن که انصراف بدن. دوستان تا شب انتخابات معتقد بودن که قطعا رییس‌جمهورشون با صددرصد آرا رییس‌جمهور میشه. ولی صبح که پاشدن دیدن خبری نیست.

از اونجایی که این طیف کلا از پاسخ ماندن بلد نیست، گفتن اشکال نداره بابا، حالا ریاست‌جمهوری رای نیاوردیم، مجلس رای نیاوردیم، دیگه شورای شهر که رای میاریم! هیچی نباشه ویدیو دادیم براش. بعد از دو، سه روز دیدن اینجا هم خبری نیست.

هر جوری هم فکر کردن به دلیل قانع‌کننده‌ای نرسیدن. آخه مگه میشه با کارنامه درخشان فروش تراکم و کتک‌کاری تو شورا، مردم بی‌خیال این همه هیجان بشن و بهمون رای ندن؟ مگه میشه نفر اول لیست اندازه نفر آخر رای‌گیری فدراسیون اسکواش رای بیاره؟

باز هم خودشونو نباختن و گفتن: «هیچ اشکالی نداره، دیگه دانشگاه آزاد که رای گیری نداره». و بالاخره تونستن یه جایی دست خودشونو بند کنن.

البته هر لحظه ممکنه دولت به قضیه دانشگاه آزاد و عزل رییسش هم ورود کنه و اصولگراها از الان باید دنبال کرسی جدید باشن. یعنی با این سرعتی که اینا دارن صندلیاشونو از دست میدن، ما زمان بچگی و تو صندلی بازی جامونو از دست نمی‌دادیم!

احتمالا گزینه بعدی شورایاری محله‌ها باشه. چون اگه اونم نشه، مجبورن پا رو مغز اساتید فلسفه و منطق دانشگاه‌ها بذارن و باخت استقلال رو به حمایت از روحانی ربط بدن تا بلکه حداقل دستشون تو یه تیم فوتبال بند بشه. بله اشاره میکنن که عزیزان اصولگرا این گزینه رو هم از دست ندادن و تلاششونو کردن. فقط اگه احیانا تیم افتاد دست‌شون، باید در نظر داشته باشن که وقتی توپ میاد سمت‌شون، با اهانت و تهمت زدن بهش نمی‌تونن از دروازه دورش کنن!

منبع: برترینها

سالار روی یک تکه‌کاغذ، طوری که اصغر نبیند، چیزی نوشت. بعد کاغذ را لوله کرد و خیلی آرام از پشت گردن اصغر انداخت داخل یقه من. سرم را بردم داخل جامیزی و کاغذ را خواندم.: ‌»با علامت من میز رو خالی کن… بعد من اینو هل میدم بیفته بیرون.» هیچ بعید نبود، با اصغر گاوبندی کرده باشد و همین که میز را خالی کنم، جایم را از دست بدهم. آن‌وقت مجبور می‌شدم بروم پیش فریبرز بنشینم و یک‌سال بسوزم و بسازم، اما چاره‌ای جز اعتماد نداشتم.

با چشمک سالار، خودم را از میز پرت کردم بیرون. سالار هم که پشتش را به اصغر چسبانده بود، پاهایش را به میله‌های پایینی میز ستون کرد و با یک حرکت سریع اصغر را انداخت بیرون. اصغر دراز به دراز، خوابید کف کلاس و من خیلی سریع برگشتم سر جای خودم. عملیات با موفقیت انجام شده بود اما مقاومت برای حفظ تمامیت میز هنوز ادامه داشت.

اصغر که انتظار چنین هماهنگی را از من و سالار نداشت، برای درخواست نیروی کمکی به سراغ فریبرز رفت. فریبرز هم که می‌دانست شکست اصغر دراین جنگ، یعنی پایان رویای او برای نشستن پابرهنه در کلاس، پاهایش را به پشت میز جلویی چسباند و پشتش را به دیوار انتهای کلاس تکیه داد. بعد هم با نعره یک دو سه، شروع کرد به هل‌دادن ردیف میزها به جلو. فریبرز داشت به تنهایی، یک ردیف از میزهای کلاس را جلو می‌برد و همزمان یک جمله را فریاد می‌زد: «اصغرو راه بدین… اصغرو راه بدین…»

بچه‌های میز جلویی که می‌دانستند با موفقیت فریبرز در فرستادن اصغر به میزی دیگر، باید تا آخر ‌سال بوی جوراب فریبرز را تحمل کنند، با تمام قوا در برابر پیشروی او مقاومت می‌کردند. اصغر هم که دیگر از ورود زمینی به داخل میز ناامید شده بود، یک نگاه به در کلاس انداخت و بعد خیلی سریع روی صندلی معلم رفت. بعد روی میز کلاس پرید و برای یک پرش بلند دورخیز کرد.

معلم آن زنگ، آقای فکور بود. در لحظه ورود آقای فکور به کلاس، اوضاع به این شرح بود.

اصغر بین زمین و آسمان داشت پرواز می‌کرد. می‌خواست از طریق هوایی، فاصله بین میز آقای فکور تا نیمکت ما را طی کند و بعد درست وسط میز فرود بیاید. من و سالار هم برای مقابله با این چتربازی اصغر، مدادهای تازه تیزشده‌مان را به سمت هوا گرفته بودیم. اینطوری فرود برای اصغر، واقعا دردناک می‌شد. میزهای کلاس، با فشار مداوم فریبرز، به صورت تپه‌ای از آهن و چوب و بچه درآمده بودند و فریبرز که دیگر از دیوار انتهایی کلاس خیلی فاصله گرفته بود، طوری داشت میز جلویی را دو دستی هل می‌داد که انگار میز، ماشینی است که باتری تمام کرده و باید هلش داد تا روشن شود.

آقای فکور با دیدن این صحنه مکث کوتاهی کرد. بعد دستی به موهای پرکلاغی‌اش کشید و رفت. درکلاس را هم پشت سرش کوبید. کلاس مثل یک عکس ثابت شد. حتی اصغر هم برای چند لحظه، همان‌طور معلق بین زمین و آسمان ماند. بعد اما روی مدادهای ما فرود آمد و آه سوزناکی کشید. فارغ از ناله‌های اصغر، همه‌جا ساکت بود. همه زل زده بودیم به در و منتظر ورود فراهانی بودیم. تنبیه سختی درپیش داشتیم.

منبع: برترینها

مهرشاد مرتضوى در نوشت:

خداحافظ ای پیرو رضا عنایتی

فرانچسکو توتی پس از ۲۵ سال حضور در رم از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. درست است که این میزان وفاداری به یک تیم، در بین برخی از زوجین هم مشاهده نمی‌شود، ولی از لحاظ وفاداری به فوتبال، ما خودمان نمونه‌های بهتری از جمله رضا عنایتی و مهدی رجب‌زاده را داریم. اصلا یکی از احتمالاتی که برای خداحافظی توتی مطرح می‌شود، این است که دیده حتی رضا عنایتی هم خداحافظی کرده، بعد خجالت کشیده و گفته من هم کفش‌هایم را آویزان می‌کنم.

حالا شما فکر کنید دو روز دیگر خدای نکرده بوفون هم از فوتبال خداحافظی کند. آیا در آن صورت نباید کلا در فوتبال را تخته و زمین چمن‌ها را گلدان کنیم؟ دیگر انگیزه‌ای برای تماشای فوتبال باقی می‌ماند؟ کودکان و نوجوانان به عشق چه کسی روی آسفالت کوچه قیچی برگردان بزنند؟ کی اشکامونو پاک می‌کنه شبا که چمپیونزه؟

تفسیر به رای، غذا، اکسیژن و دیگران

تفسیر به رای در کنار اکسیژن و غذا جزو نیازهای حیاتی پدرهای ایرانی است. مثلا اگر ماشین پدری را قرض بگیرید و مگسی روی ماشین بنشیند و عطسه‌ای بکند و جلوی دهانش را نگیرد و یک خال روی ماشین بیفتد، ایشان شمشیر از نیام بر می‌کشد و شما را به هشت قسمت کاملا نامساوی تقسیم می‌کند. ولی در مقابل اگر خودش همین‌طور که با سرعت ۲۱۰ کیلومتر بر دقیقه داخل کوچه ۶ متری در حال حرکت است، یک لودر کوچک و بی ارزش را که همان اطراف پارک شده نبیند و ماشین را به آن لودر بکوبد و بعد باقیمانده‌های ماشین را داخل خاک‌انداز به پارکینگ خانه برگرداند، سری به تاسف تکان می‌دهد و می‌گوید: «بالاخره تصادف واسه همه هست دیگه!».

یا مثلا تلگرام را باز می‌کنید، می‌بینید آقای موحدی‌کرمانی در توجیه آن قضیه رای حلال و حرام فرموده‌اند: «بالاخره تخلف در انتخابات یک امر طبیعی است».

هفت زبان زنده دنیا در یک جلسه

تبلیغات پیامکی به حدی رسیده که هر لحظه منتظریم پیام بیاید: «شارژر ۱۲ کاره، اصل چینه، از بانه آوردم، ۲۰ تومن مغازه فقط پنج تومن. برای سفارش به ۲۰۰۰۵۰ پیامک بزنید». یعنی یک چیزهایی داخل این پیام‌ها می‌بینیم که فکر نمی‌کردیم وجود داشته باشد. مثلا «پیوند مو با لیزر و چسب- آب دهان گستران ماستمال»، «فروش قطعات یدکی خودرو با نصب در محل، اتومبیل هم نداشته باشید قالپاق که لازم دارید!»، «لیزر موهای زائد، داروگ، کی می‌رسد باران؟» و «آموزش هفت زبان زنده دنیا فقط در یک جلسه».

یک ساعت‌هایی از شبانه روز هم پیام می‌دهند که در ذهن شما ثبت شود. مثلا صبح از خواب بیدار می‌شوید، می‌گویید: «دیشب خواب دیدم سوار یه اسب صورتی شدم، دارم میرم اندرزگو، یهو دست و پامو گرفتن شروع کردن رو سرم مو بکارن. کارشون که تموم شد یه سری دیگه اومدن با لیزر همون موها رو از بین بردن». اپراتور محترم، یک ساعت‌هایی از شبانه روز مخصوص خواب است، آن را هدر ندهیم.

منبع: برترینها

مهرشاد مرتضوى در نوشت:

یکی از خوبی‌های تمام‌شدن انتخابات این است که طنزنویسان دیگر سوژه ندارند و می‌توانند خودشان را با خیال راحت داخل نزدیک‌ترین جوی آب غرق (یا در صورت خالی بودن ضربه مغزی) کنند.

به همین خاطر به سطح جامعه رفتیم تا پیش از خودکشی یک ستون دیگر هم بنویسیم و طلب‌مان را از مدیرمسئول محترم رُند کنیم که رند از دنیا رفته باشیم. ابتدا به حسینیه ارشاد رفتیم، جایی که هنوز هم صف رای‌دهندگان عزیز تمام نشده و مسئولان برای اینکه دل مردم نشکند و صف ایستادن‌شان هدر نرود، چند دیگ آش و حلیم تعبیه کرده‌اند، ولی موج جمعیت به قدری است که نیاز به دیگ سیار هم به شدت احساس می‌شود.

همین‌طوری قدم‌زنان در خیابان‌ها راه می‌رفتیم که دیدیم یک عزیز زحمتکشی دارد جدول کنار خیابان را خراب می‌کند. دلیل را که جویا شدیم، گفت فقط دارد رنگ اضافه روی جدول را می‌تراشد. چون ظاهرا برای انتخابات یک دست رنگ اضافه زده بودند، ولی الان دیده‌اند صندوقی که رای من در آن نجوشد، بهتر است که آرای سیاه در آن بجوشد. در نتیجه رنگ‌های اضافی را می‌خواهند بردارند و بزنند به زخم زندگی پس از بیکاری.

همین‌طور که از پاسخ مانده بودیم، سرمان را بلند کردیم و دیدیم رسیده‌ایم به خیابان بهشت. جایی که تا سه هفته پیش شورای شهر بود، ولی یکی، دو هفته‌ای است که عاشقان فنون شرقی در آن به اجرای حرکات نمایشی در سبک تالو، سانچو، کیک دبیرینگ و تایچی جدیدی می‌پردازند و شور و حال خاصی به سالن داده‌اند.

در گوشه گوشه سالن هم کارتن‌های خالی به چشم می‌خورد که در آن وسایل شخصی و قاب عکس و این چیزها چیده بودند و منتظر بودند وانت بیاید اثاث‌شان را ببرد. یواش از جلوی پیرمردی که وسط آن شلوغی خوابیده بود رد شدم و خودم را به آقای چمران رساندم که داشت برگ‌های گلی را می‌کند و با خودش تکرار می‌کرد: «میشه، نمیشه، میشه، نمیشه» پرسیدم: «بزرگوار چی شده؟ چی میشه؟» ایشان توضیح دادند که می‌خواهند ببینند بالاخره محسن هاشمی شهردار می‌شود یا باید مثل بقیه شروع کنند به جمع‌کردن اسباب و اثاثیه؟

در همین لحظه علیرضا دبیر هم در حالی که مشتش خونی بود بالای سرمان آمد و پرسید: «امکانش نیست دو تا شهردار از شورای شهر انتخاب کنن که جا باز شه؟» همین‌طور که به مشتش خیره بودم عرض کردم: «دست من نیست، وگرنه شورای شهرداری ۲۱ نفره تشکیل می‌دادم با این حال شما!».

پیش از اینکه بلایی سرم بیاید از آنجا خارج شدم و به قدم زدن ادامه دادم. در میان ساخت و سازها و تعمیرات بافت‌های فرسوده، به خانه‌ای رسیدم که داشتند درش را سفید رنگ می‌کردند. نقاش می‌گفت: «شاید همین روزها این در عوض شه».

منبع: برترینها

علیرضا مصلحی در نوشت:

لامصب شمشیر دولبه است. تا یه اندازه‌اش خوبه، ولی اگه زیادی بزرگ بشه هم خلق‌ا… رو اذیت می‌کنه، هم ممکنه خودت رو به فنا بده. «اعتماد به نفس» رو میگم. اعتماد به نفس‌های گنده شده انواع مختلف داره. چند نمونه‌اش رو با هم بررسی می‌کنیم.

یه نوع اعتماد به نفس داریم به نام اعتماد به نفس افق زاویه‌ای. مثلا عزیزی در چهار سال مسئولیتش افق زاویه بدنش به شکلی بوده که نیمی از جوک و طنز کشور رو تامین کرده. بعد با همین افق زاویه دوباره نامزد شده. دیگه در این مورد حرفی ندارم.

مدل بعدی، اعتماد به نفس نجومیه. به‌عنوان مثال یکی از بازیگران بزرگ مملکت، حالا نمی‌خوام نام ببرم، دوست ندارم به محسن افشانی خاصی اشاره بشه. به هر حال فرمودند: «ساختن یکی مثل من ۴۰ میلیارد هزینه داره». اینکه کیلو چند حساب کردند که این‌قدر نجومی دراومده، در پرده‌ای از ابهامه! اگه لطف کنند در مورد نحوه قیمت‌گذاری یه توضیح شفاف بدن ممنون میشیم. حالا این‌ به کنار. بیاید از یه زاویه دیگه بریم تو دل ماجرا. اگه برای استاد افشانی تا حالا ۴۰ میلیارد هزینه شده، شاید ما هم یه چند میلیاردی خرج برداریم. بنده از همین تریبون اعلام می‌کنم که هر هزینه‌ای که قراره واسه من بشه که در آینده یه چیزی بشم رو همین الان خشکه حساب کنند، قول میدم دیگه هیچ هزینه‌ای رو دست‌تون نذارم. قول میدم باقی زندگیم رو کاملا به بطالت بگذرونم. قول شرف میدم تمام تلاشم رو بکنم که هیچی نشم.

یه نوع اعتماد به نفس دیگه داریم به نام اعتماد به نفس تراوشی.

برای نمونه یکی از شاعران کشور، قطعه شعری سروده که اول ازتون دعوت می‌کنم بخونیدش بعد عرض می‌کنم.

«بوسه‌های کنسرو شده‌ات را/ از یخچال بیرون می‌آورم/ دوست داشتنت یخ زده/ و دستانم جایی میانِ سس مایونز و گوشتِ چرخ کرده/ به دنبالت می‌گردند/ تو فاسد شده‌ای/ و من این را چند روز پس از تاریخ انقضایت می‌فهمم/ حالا که دیگر مسمومت شده‌ام».

شاید باورتون نشه ولی یه نفر این تراوشات شاعرانه رو ریخته بیرون. واقعا نمی‌دونم چی بگم. زبونم قاصره. کلامم در قالب کلمات قابل انتشار نمی‌گنجه. خدایا منو بکش. آخه تو چه جوری پای یخچال و کنسرو و سس مایونز و گوشت چرخ‌کرده رو کشیدی وسط و به رابطه و عشق و خیانت ربطش دادی؟ تو که یک تنه پدر صور خیال و شعر و ادبیات فارسی رو درآوردی! چه طور‌ تونستی این کار رو با ما بکنی؟

اگه انتقاد نکنیم فردا یکی دیگه احتمالا به این صورت شعر میگه: «تو کالباس ۸۰ درصد من بودی/ اما گربه‌ها را درونت دیدم/ ای کلک/ سوسیس نامرد یک‌بار این بازی کثیف را با من کرده بود/ دیگر فریب نمی‌خورم/ نه نه/ دیگر تو را نمی‌خورم».

پیشنهاد می‌کنم یه ستون تو روزنامه طنز «بی‌قانون» بدن به بزرگوارانی که به سرودن این گونه اشعار علاقه دارند، بهشون بگن: «شما فقط شعر جدی بنویسید». مطمئن باشید می‌زنند مرزهای طنز رو جابه‌جا می‌کنند.

منبع: برترینها

علیرضا لبش در نوشت:

بحث رای حلال و حرام این روز‌ها داغ است. ما به موارد دیگری که حلال و حرام دارد اشاره می‌کنیم.

فیلم و سریال حلال: فیلم و سریال حلال در صدا‌و‌سیما یا تولید می‌شود یا قلپی از یک جای دیگر برداشته می‌شود و پس از جرح و تعدیل توسط صدا‌و‌سیما پخش می‌شود. مثال خوب سریال حلال وطنی، معمای شاه است که ۲۰ میلیارد هزینه شد تا به مردم ثابت شود که رژیم پهلوی، خوب نبوده است و فاسد بوده و شاه و اطرافیانش به جای اینکه به فکر مردم باشند، مدام بیلیارد بازی می‌کنند، نتیجه‌ای که مردم سال ۵۷ به آن رسیده بودند که انقلاب کردند.

مثال خوب فیلم و سریال حلال خارجی، فیلم‌های هالیوودی است که بدون پرداخت کپی‌رایت یا حق مولف هر روز در عید و عزا با جرح و تعدیل از شبکه‌های داخلی پخش می‌شود؛ البته دوستان در تلویزیون آن‌قدر تغییرات در اصل سریال ایجاد می‌کنند که سازنده سریال هم دیگر سریال خودش را تشخیص نمی‌دهد و در بعضی مواقع سریال را دوباره به یک اسم دیگر به سازنده‌اش می‌فروشند که این حلال اندر حلال است.

موسیقی حلال: قطعا وقتی بحث از موسیقی حلال می‌شود، معیارش امیرحسین مقصودلو یا همان تتلوی خودمان است. موسیقی هی جیگیلی جیگیلی جیگیلی معیار شناخت موسیقی برتر است. هر چقدر موسیقی جیگیلی‌تر باشد، حلال‌تر است.

اخبار حلال: پیش از این خبرگزاری‌هایی که اخباری مبنی بر بیکاری و نابودی اقتصاد و بنیان‌های خانواده در غرب را مخابره می‌کردند، خبرگزاری‌های حلال بودند، اما این روز‌ها خبرگزاری‌هایی که اخباری مبنی بر بیکاری و گرانی و نابودی بنیان‌های اقتصادی و خانواده و مرگ بر کشور یونسکو را مخابره می‌کنند، جزو خبرگزاری‌های حلال هستند.

مسابقات ورزشی حلال: مسابقاتی حلال هستند که تماشاگر تلویزیونی صحنه رد شدن توپ از کنار دروازه یا تشویق یک تماشاگر تنهای بی‌مورد را هزاران‌بار در طول مسابقه مشاهده کند، طوری که کلا روند بازی از دستش در برود و به همه تماشاگران مورددار حاضر در ورزشگاه بد و بیراه بگوید.

پول کاسبی حلال: پول کاسبی حلال متعلق به ترامپ است که با آوردن زن و دخترش به عربستان و رقصیدن با پادشاه عربستان پول میلیاردی فروش اسلحه به عربستان را حلال کرد. پادشاه عربستان بعد از رقص شمشیر با دیدن دختر ترامپ گفت: حلالت باشه. نوش جونت.

پنالتی حلال: پنالتی‌ای حلال است که زننده آن مهدی طارمی باشد.

منبع: برترینها