بایگانی دسته ی : طنز

شهاب پاک نگر در نوشت:

من متوجه نمی‌شوم چرا ما باید به همه چیز نگاه جنسیتی داشته باشیم، چند هفته است که هر جا می‌رویم صحبت از این است که دولت و مجلس نسبت به زنان بی‌توجهی می‌کنند. حالا که لیست کابینه هم درآمده این اعتراض‌ها چند برابر شده. چطور وقتی ما یک راننده زن در خیابان می‌بینیم و تعجب می‌کنیم می‌شود تبعیض جنسیتی، اما شما که دنبال تعداد وزرای زن در کابینه‌اید، می‌شوید مدافع حقوق زنان. به هر حال از نظر ما زن و مردش فرقی نمی‌کند، همین که وزیر سالم باشد کافی است. از تمام این حرف‌ها که بگذریم ما تحقیق کردیم و دیدیم نه فقط ادعای شما در مورد بی‌مهری دولت و مجلس به زنان درست نیست بلکه خیلی هم پرمهری وجود دارد، مثلا موارد زیر را نگاه کنید:

الف) لیست وزرای پیشنهادی، نشانه موفقیت زنان در مدیریت کشور است. از قدیم گفته‌اند که «پشت هر مرد موفق یک زن موفق ایستاده است» یعنی ما با داشتن ۱۸ وزیر مرد به تمام دنیا نشان می‌دهیم که ۱۸ زن ایستاده‌‌ی موفق در سطوح بالای کشور داریم.

ب) همین سه‌شنبه که لیست وزرا منتشر شد اولین چیزی که در خبرگزاری‌ها و شبکه‌های اجتماعی مطرح شد، میانگین سنی وزرا بود، حالا فرض کنید وزرای خانم هم در کابینه حضور داشتند، هر روز یک خبرگزاری یا برنامه تلویزیونی می‌آمد و می‌گفت فلان کس سن واقعی‌اش را نگفته است و بعد از شعف این حجم از طنزپردازی غش و ضعف می‌کرد. اما چون دولت حذف این دست شوخی‌های زننده را در برنامه‌هایش دیده است، با یک پیشگیری درست، جلوی نصف آسیب‌های اجتماعی را گرفت.

ج) همین‌هایی که الان مدعی این شده‌اند که دولت و مجلس به خانم‌ها توجه نمی‌کنند، در طول هفته به خاطر توجه مجلسی‌ها به خانم موگرینی، آسمان و زمین را به هم دوختند. همین برخوردهای دوگانه است که نشان می‌دهد پشت پرده این اعتراض‌ها چیز دیگری است.

د) چون دولت همه دلایلش را در بوق و کرنا نمی‌کند، به این معنا نیست که بدون فکر تصمیم‌گیری شده است. به عنوان مشت، نمونه خروار عرض می‌کنم؛ شما تصور کنید وزیر ورزش و جوانان ما یک خانم بود، تیم ملی هم قرار بود جشن صعود به جام جهانی را برگزار کند. انصافا خیلی وجهه خوبی ندارد که وزیر به خاطر فشردگی جلسات نمی‌توانست در استادیوم آزادی حاضر بشود.

در پایان باید یادآوری کنیم که ما در دولت معاون امور زنان داریم در حالی‌که اصلا معاون امور مردان نداریم، پس اگر کسی بخواهد بابت تبعیض‌ها ناراحت بشود ما مردان هستیم نه زنان.

منبع: برترینها

شهرام شهید‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی در نوشت:

ما قانون بقای عدم ایمنی در حمل‌ونقل داریم. یعنی غیرایمن‌بودن وسایل نقلیه عمومی هرگز از بین نمی‌رود بلکه از حالتی به حالت دیگر منتقل می‌شود. مثلا همین فرودگاه امام و پروازهای خارجی‌اش دیگر بعید است با ورود هواپیماهای نو حاصل از برجام فعلا روی سانحه هوایی ببیند. (بزنم به تخته خدای‌ناکرده یکهو چیزی نشود بگویند چشمش شور بود یا خبر داشت می‌خواست رد گم کند و بیایند با توسری و پس‌گردنی مرا ببرند) اما همان مشکلات ایمنی گذشته در صنعت هوایی کشور منتقل شده به زیرزمین. کجا؟ طبق گزارش منتخبان شورای شهر آینده، به متروی تهران. خط ِ…م م م م بگذارید اول یک بازی برایتان پخش کنم:

شورای شهر: یک مترو دارم هفت تا خط داره
قالیباف: چرا هفت تا؟
شورای شهر: پس چند تا؟
قالیباف: هشت تا.
شورای شهر: چرا هشت تا؟
قالیباف: پس چند تا؟

می‌بینید فولکلور چه تأثیری در سیاست و آبادانی این کشور دارد؟ یک بازی ساده مرغ دارم می‌تواند بر تعداد خطوط متروی تهران اثر بگذارد. مترو کلا این روزها منشأ خیلی اتفاقات دیگر هم هست. خودکشی اندوهبار مسافران را عرض نمی‌کنم. اتفاقا موضوعی که به آن اشاره می‌کنم، خیلی هم موضوع پرخیر و برکتی است. محسن ‌هاشمی که چند روز دیگر- اگر بالاخره مهدی چمران رضایت بدهد، از پشت میز بلند شود- وارد شورای شهر تهران می‌شود، اعلام کرده؛ «مترو پدر پولدار می‌خواهد». آدم یاد این تصادف‌های ساختگی می‌افتد که یک بنده خدای گرفتاری از شر استیصال و درماندگی خودش را می‌اندازد جلوی ماشین بلکه پولی گیرش بیاید و به محض وقوع تصادف هفتاد و هشت مادر و سی و پنج پدر پیدا می‌کند. حالا که قرار است مترو صاحب پدر پولدار بشود، ببینیم چه کسی می‌تواند این نقش را به عهده بگیرد. فقط هرکس پدر مترو شد، باید قول بدهد کولرهای مترو را خاموش نکند و اما گزینه‌های پدری:

گزینه اول: ب.ز نامبرده سوراخ مترو را می‌فروشد به خریداران دکل نفتی و با استفاده از آپشن پاک‌کردن صورت‌مسأله، موضوع مترو را برای همیشه فیصله می‌دهد.

گزینه دوم: هدایتی. این سرمایه‌دار مشهور فورا ١٠ لژیونر و ستاره فوتبال را برای هدایت مترو خریداری می‌کند. اسم مترو را می‌گذارد متروی پرسپولیس. بعد از شکایت دولت اسمش را عوض می‌کند می‌گذارد متروی سرخپوشان. بعد از چند وقت هم مترو را می‌گذارد و می‌رود در افق محو می‌شود.

گزینه سوم: توتال فرانسه. پدر خارجی فعلا در قانون جرم نیست. البته فقط در آن حالت اعطای شهروندی به فرزند امکان‌پذیر نیست. بنابراین اگر مترو را بدهیم به او فرزندش دیگر شهروند تهران محسوب نمی‌شود و خارجی خواهد شد. مترو خارج هم که خیلی کیفیت دارد. به همین سادگی کیفیت مترو تهران ارتقا پیدا می‌کند. فقط باید برخی اصولگراها با عقد قرارداد با توتال مخالفت نکنند که نشدنی است!

گزینه چهارم: اصلا با طرح موضوع مخالفت کنیم. یک جنبش فمنیستی درست و حسابی همین حالا باید با این پدیده در شورای شهر آینده بشدت برخورد کند. یعنی چی «مترو پدر پولدار می‌خواهد»؟ لابد فردا می‌گویید مترو مادر خانه‌دار می‌خواهد. نه‌تنها تو کابینه‌تان خانم راه ندادید بلکه مترو را هم پراندید؟ عجبا!

منبع: برترینها

حسام حیدری در نوشت:

آن فرشته جونده، آن رب‌النوع خنده، آن معروف به فرید جینگل‌بِرد، آن خسرو شکیبایی را شاگرد، آن ممنوع‌کننده ورود آقایان، آن عمو پورنگ بزرگسالان، آن سلسله جبال نمک، آن که در مسابقات می‌زد کلک، آن چهره‌اش گشاده، آن در حال گسترش خانواده، آن آشپز اسپاگتی در هشت دقیقه، آن کارگردان کاربلد و باسلیقه، آن مرغِ سحرِ دولت‌شاه، آن جواهرنگارِ صورتِ ماه، آن همیشه از زندگی راضی، شیخنا و مولانا رامبد جوان تبریزی (طول‌ا… سیزن خندوانه الی ثانی عشر) پادشاه استندآپ بود علی‌الاطلاق و جیم کری ایران بود به استحقاق و از سینه چاکان آب بود و او همان است که کمپین‌های فراوان داشت و کت جادویی می‌پوشید و نیما و دانیال و مهرداد نعیمی و شاه‌حسینی در طریقش بودند و جمعی بر او تولی کنند و ایشان را رامبدیان گویند.

در ابتدای کار او آورده‌اند که چون به دنیا آمد؛ گفت: «به نام خدا… سلام… رامبد جوان هستم در بیمارستان… اینجااااا بخش زایماااااااان» و جمله حاضرین برایش کف زدند. پس صدایی آمد که پیوسته می‌گفت: «خنده خنده خندوانه بمب انرژی داره، خنده خنده خندوانه شادی به لب می‌آره» و جمله خلق را از شنیدن این اوراد حال خوش گشت و نعره‌ها می‌زدند و دست می‌کوفتند.

پس از آن او را عجیب کرداری بود و تا چهار سال هر که را می‌دید؛ ۱۵ ثانیه به او خیره می‌شد و لبخند می‌زد و صبح‌ها چون از خواب برمی‌خاست کمربند خیالی بر کمرش می‌بست و می‌گفت: «چیریک» و هر کجا می‎‌رفت می‌خندید و هرچه می‌دید می‌خندید. دیگر روز از مغازه میوه‌فروشی می‌گذشت. هندوانه دید و هر هر بدان خندید. مغازه‌دار گفت: «می‌خندی؟ باید بخریش» پس چند وانت هندوانه به او انداخت و گران حساب کرد. شیخ چون قیمت هندوانه دید؛ فهمید کلاه بر سرش رفته. بر پشت وانت نشست و با خود می‌گفت: «با این هندوانه حال جماعتی خوش کنم و جوارح جمعی جراحت دهم و بسیار پول در آورم» و حقا که خوش کرد و جراحت داد و پول در آورد.

نقل است به مجلسی شد. گفتند: «کیستی؟» گفت: «جوانم» گفتند: «مشکل مسکن و ازدواج داری؟» گفت: «ندارم» گفتند: «بی‌کاری و طلب اشتغال داری؟» گفت: «ندارم» گفتند: «علاقه زیاد به استحمام داری؟» گفت:«ندارم» بزرگی در آن جمع بود. گفت: «برو که جوان نیستی و از جوانی فقط نامی داری».

نقل است که بسیار بامزه بود و شوخی‌های خنده‌دار می‌کرد و پیوسته نمک می‌ریخت. او را گفتند: «اسم بچه‌ات را چه خواهی گذاشت؟» گفت:«برنامه کودک و نو» و قارت قارت خندید.

در خبر است که اذکار و اوراد خاصی بلد بود که فقط خودش معنی آن می‌دانست و از آن جمله بود: «دو و دو و دو و دو» و «چیکو چیکو چیکو چیکو چیک چیک» و این‌ها را روزی دو نوبت می‌خواند و حالش خوش می‌گشت و او را جملات عالی است و بهترینش آن است که به بینندگان می‌گفت: «جای شما اینجاس و می‌دونم که جای ما هم همونجای شماس» و این از افضل جملات بود.

و کسی در آخر عمر وصیتی خواست. گفت: «تو را وصیت کنم به خرید تلویزیون‌های هوشمند اسنوا که چهار ورودی اچ.دی.ام.آی دارد و به خرید شارژ از هف‌هشتاد و بردن یک خودروی خفن در قرعه‌کشی و به‌صرفه‌جویی در مصرف آب و به شرکت در رای‌گیری خنداننده‌شو و…» و همین‌طور می‌گفت تا همه را حوصله سر رفت.

پس قابض‌الروح بر او وارد شد و گفت: «از سه تا یک بشمر» و چون شمرد؛ گفت: «بریم، نیایم» و رفتند و برنگشتند. آنگاه مریدی فریاد می‌زد: «بشارت باد بر شما رفتن مردی که ننشست جز در مقابل مهمان و نه ایستاد جز به افتخار مردم ایران».

بعد از وفات او را در خواب دیدند که در یخچال اسنوا به سمتی می‌بردند و می‌گفتند: «این است حال مردی که یخ بود و حال مردم خویش یخ کرد». رحمه‌ا… علیه.

منبع: برترینها

احمدرضا کاظمی در نوشت:

مراسم تحلیف ریاست‌جمهوری در حالی تمام شد که حاشیه‌های جالبی به‌همراه داشت. جوری که اگر ما یک برنامه ۹۰ سیاسی داشتیم، کارگردانش به‌راحتی می‌توانست ۶ ساعت برنامه در مورد این مراسم بسازد! در ادامه ما هم به نوبه خودمان به گوشه کوچکی از این حواشی اشاره خواهیم داشت:

غایب بزرگ مراسم

مراسم تحلیف امسال مهمانان خارجی زیادی داشت. از پرجمعیت‌ترین کشور جهان یعنی چین گرفته تا کشورهایی که جمعیت‌شان از تعداد فالوئرهای پیج «تیمارستان» در اینستاگرام هم کمتر است، شما اگر یکی از این نقشه‌های کره زمین را روی میزتان دارید آن را بچرخانید و بعد با انگشت نگهش دارید، هر نقطه‌ای که نوک انگشت‌تان قرار بگیرد به احتمال ۹۹ درصد یک نماینده در این مراسم داشته است. با این وجود جای خالی یک کشور در این مراسم به شدت احساس میشد که اصلا بدون حضورش مراسم را از رسمیت انداخته بود. آقای روحانی به‌عنوان صاحب مجلس در تمام مدت مراسم یک چشمش به درب سالن بود و امید داشت که حداقل یک سفیری چیزی از جانب آن‌ها فرستاده شود و مدام به آقای جهانگیری می‌گفت «برو دم در ببین اینا نیومدن؟!». اما متاسفانه مراسم بدون وجود آن‌ها تمام شد تا «جیبوتی» غایب بزرگ این مراسم لقب بگیرد.

شموشک نوشهر ۰ – پاس همدان ۰

تا قبل از آشنایی با سریال‌های صداوسیما من فکر می‌کردم بعد از قرص‌های آنتی‌هیستامین این بازی‌های فوتبال لیگ برتر هستند که حتی از میکس چنجه کباب با ماست موسیر و دوغ آبعلی هم خواب‌آورترند اما دیروز تصویری از خمیازه عمیق آقای میرسلیم در مراسم تحلیف منتشر شد که نظر من را نسبت به خواب‌آورترین چیز‌های جهان تغییر و «مراسم تحلیف» را در صدر جدول قرار داد.

روبرتو باجوی عالم سیاست

باجو برای ما دهه شصتی‌ها چیزی فراتر از یک اسطوره فوتبالی بود به‌طوری که شاید حتی الان هم برای خیلی‌ها عکس با او بزرگ‌ترین فانتزی باشد. همه ما یک زمانی پوسترهایش را در کنار سیلوستر استالونه و آرنولد شوارتزنگر به دیوار اتاق می‌کوبیدیم. دیروز هم پس از پایان مراسم چند تن از نمایندگان مجلس با ذوق و شوق توصیف‌ناپذیری خود را به نزدیکی خانم موگرینی رساندند تا از فاصله چند متری از او فیلم بگیرند یا با وی سلفی بیندازند. این حرکت نمایندگان محترم به من ثابت کرد که ما هم روبرتو باجو گیرمان نمی‌آید وگرنه عباس جدیدی‌های خوبی هستیم!

منبع: برترینها

پوریا عالمی در نوشت:

از ما می‌پرسند نظر کارشناسی و روشنفکری و پزشکی و پرتودرمانی و عرفانی ما درباره ماجرای آقای بقایی (که همراه آقای احمدی‌نژاد صلاحیتش برای نامزدی در انتخابات ریاست‌جمهوری ۹۶ تأیید نشد، اما برای هشت سال ریاست‌جمهوری صلاحیت داشت) چیست؟ و چرا او به زندان افتاد؟ و چرا آزاد شد؟ و آن‌دفعه که رفته بود حبس، سر چی بود؟ و این‌دفعه چی‌شد؟

نظرات مشعشع ما: ببینید یک کارتون بود موقع بچگی‌های ما به اسم میگ‌میگ. یادتان است؟ هیچ‌وقت این بنده‌خدا به شترمرغه نرسید و همیشه همه‌جور بلا هم سرش می‌آمد. ما هر شب آرزو می‌کردیم که خدایا چی میشه میگ‌میگ که این‌قدر گرسنه و پابرهنه است، برسه به شترمرغه و حالش را ببرد؟ اما هرگز این اتفاق نیفتاد. تا کی؟ تا موقعی که پسر دیوید بکام یک روز به باباش گفت: بابا خیلی دوست دارم یه روز میگ‌میگ شترمرغه رو بخوره.

بابای پسر دیوید بکام هم یک تکست زد به کمپانی سازنده انیمیشن و گفت در این قسمت میگ‌میگ شترمرغه رو بخوره. هزینه رو کارت‌به‌کارت می‌کنم. باورتان نمی‌شود هنوز کامل کارت‌به‌کارت نکرده بود که میگ‌میگ شترمرغه را گرفت و پدرش را درآورد و خوردش و تمام. حالا حکایت آقای بقایی است. توی محله ما یکی را گشت بگیرد، تا شش‌ماه طرف دمپایی لاانگشتی هم توی خانه نمی‌پوشد، بعد آقای بقایی به قول سخنگوی قوه قضائیه، هم اتهام مالی دارد، هم اتهام استفاده از موقعیت دولتی دارد و هم اتهام توهین دارد، بعد ایشان هم از انفرادی می‌آید و برای ریاست‌جمهوری ثبت‌نام می‌کند. هم دوباره که می‌گیرندش، ۲۰ میلیارد وثیقه دارد که بگذارد و از زندان بیاید بیرون، هم بلد است جلو در زندان برای سخنگوی قوه قضائیه خط‌ونشان بکشد. دمش هم گرم.

دم پسر دیوید بکام و بابای پسر دیوید بکام هم گرم. ما که نه بابامان دیوید بکام است، نه ۲۰ میلیارد تومان وثیقه داریم، مجبوریم شارژ ساختمان را هم به‌موقع بدهیم که یک موقع آبمان را قطع نکنند، چون دستمان به جایی بند نیست. چه برسد به اینکه برای رئیس ساختمان شاخ‌وشانه بکشیم… خلاصه نظر ما این است که میگ‌میگ هنوز توی تلویزیون ما هیچ‌وقت به شترمرغه نمی‌رسد و هردفعه هم دست و پاش می‌ماند زیر سنگ. میگ‌میگ فقط توی خانه دیوید بکام می‌تواند شترمرغه را کبابش کند و بخورد. یعنی چی؟ یعنی شما کماکان از پوشیدن دمپایی لاانگشتی در خیابان امتناع کنید که مشکلی پیش نیاید. این است نظریه راز بقایی.

منبع: برترینها

تو همین حین چشمم افتاد به آگهی استخدام نیازمندی‌های همشهری که آگهی یه کارگاه خیاطی برای استخدام چند تا خیاط و دستیار بود. صبح علی‌الطلوع رفتم برای مصاحبه. حدود دویست نفر برای مصاحبه صف کشیده بودند. دو ساعت نشستم تا نوبتم شد. مصاحبه‌کننده هم یه مرد میانسال بود با موهای جو گندمی و یه تیک عصبی توی دستاش به‌طوری که هر چند دقیقه یک‌بار دستش رو به حالت برش پارچه درمی‌آورد و چند ثانیه مولکول‌های هوا رو می‌برید. پرسید: «تحصیلاتت چیه؟» گفتم: «دکترای اقتصاد دانشگاه تهران.» پرسید: «پس اینجا چه غلطی می‌کنی؟ الان باید وزیری، وکیلی چیزی باشی.» گفتم: «خوشبختانه کشور به سمتی پیش رفته که وزرا و وکلا رو شوق خدمت مشخص میکنه تا تحصیلات و تخصص.» تیک عصبی‌اش فعال شد و گفت: «ببین پسر؛ من میخوام چند تا خیاط آروم و بی‌سروصدا استخدام کنم.

تو انگار خیلی سر و صدات زیاده. بگو ببینم اگه یه نفر بیاد بگه یه لباس مناسب برام بدوز، از کجا می‌فهمی چی به دردش میخوره؟» گفتم: «بالاخره یه چیزی تنشه دیگه. از همون میشه فهمید طرف چی‌کاره است؛ مثلا اگه کت‌وشلوار آبیِ نفتی با پیراهن آبی آسمونی تنش باشه، حتما کارمند بانکه. اگه پیراهن فسفری با کت قهوه‌ای و شلوار آبی براق بپوشه و یقه پیراهنشم تا ته ببنده قطعا مجری اخبار صداوسیماست. اگه مجری خانم باشه احتمالا چادر داره یا نهایتا مقنعه و مانتو بلند. کلا کار سختی نیست.» سرش رو به نشانه رد حرفام تکون داد و گفت: «دِ همین. اشتباهت همینه. من ٢٠ساله لباس آدم‌های گنده‌ای رو تو مملکت دوختم. به این چیزها نیست که. پیچیده‌تر از این حرفاست. تو فکر کردی مردم همه جا یه سبک لباس میپوشن؟ من مشتری داشتم اول کارمند بانک بوده، سفارش کت‌وشلوار با پارچه معمولی مقدم داده. بعد از چند ‌سال کار توی بانک، دیگه زیر فاستونی متری ٣٠٠‌هزار تومن نمی‌پوشید. چند ‌سال بعدش اومد بهم سفارش تیشرت و شلوارک داد.

الانم تو کازینو‌های کانادا دیده شده با همون شلوارکی که من براش دوختم. لباس‌ها شخصیت دارند، الکی نیست که. همین کارمندای صداوسیما همه مشتری‌های من بودند.» گفتم: «عجب.» گفت: «ببینم میتونی آدم هم بدوزی؟» گفتم: «یا خدا. الان این سوال مصاحبه است.» گفت: «آره بخش روانشناسی و هوشه» گفتم: «نه والا.» گفت: «باید بتونی. ما اینجا سفارشاتی داریم که ازمون میخوان مثلا لب‌های طرف رو بدوزیم که زیاد حرف نزنه. یا مثلا مورد داشتم یه نفر این‌قدر خندیده بود که از شدت خنده نیاز به رفو داشت که من انجامش دادم.» گفتم: «اینارو جدی میگی یا شوخی می‌کنی؟» دوباره تیک عصبی‌اش فعال شد و گفت: «من با تو شوخی دارم؟ اینا چیزایی که تو جامعه هست. پس چی یادتون میدند تو دانشگاه؟» گفتم به خدا هیچی به ما یاد نمیدند. درد ما همینه. دیگه حوصلم رو نداشت. گفت: «بفرما بیرون. برو همون اقتصادت رو بخون.» از خیاطی اومدم بیرون و تو راه دیدم سر در یه سینما نوشته «کارگر ساده نیازمندیم» ببین چقدر وضع کار خراب بود که ٢٠٠٠ نفر صف کشیده بودند. این صحنه رو که دیدم به فکر حرفای صبح بابام افتادم و تو افق محو شدم؛ محوِ محو.

منبع: برترینها

محسن پوررمضانی در نوشت؛

سر خیار را نمک زدم و گذاشتم پای لثه‌ آسیای چپم. دردش کلافه‌ام کرده بود و هر کاری به فکرم می‌رسید می‌کردم تا شاید دردش کم شود. هر ماه کرایه‌ خانه و بدهی‌ها فلجم می‌کرد. یک هفته‌ آخر ماه را فقط نان و ماست می‌خوردم و تهش پولی برای دندانپزشکی نمی‌ماند. برادرم دستم را کشید و گفت: «خجالت نمی‌کشی، عروسی داداشته، اون وقت تو اینجا نشستی خیار می‌خوری؟!»

گفتم: «به جون داداش حامد من اصلا بلد نیستم برقصم.»

طوری دستم را کشید که نزدیک بود با صورت بخورم زمین و به سختی تعادلم را حفظ کردم. خیار را گذاشتم توی جیب کتم و دودستی دستش را گرفتم و به حالت التماس گفتم: «تو رو خدا داداش، من ناظم مدرسه‌ام… اگه یکی از بچه‌های مدرسه ببینه خیلی ضایع است…»

زورش خیلی زیاد بود و من را مثل سورتمه می‌کشید. وقتی دستم را ول کرد، خودش شروع کرد به چرخاندن دست‌‌ها و تاب دادن باسنش. من و برادرم وسط سالن بودیم.

 دیجی گفت: «به افتخار برادر داماد…»

 مردهایی که روی صندلی‌هایشان نشسته بودند، شروع کردند به ریتمیک دست زدن. هنوز توی شوک بودم که برادرم دست‌هایم را گرفت و بالا و پایین برد. مثل عروسک خیمه‌شب‌بازی خودم را در اختیارش قرار دادم تا هر جوری که می‌خواهد حرکتم دهد. یکی از دست‌هایم را ول کرد و سعی کرد من را بچرخاند دور خودش که آرنجش محکم خورد، طرف چپ صورتم. از درد نعره‌ای زدم «آی‌ی‌ی‌ی‌ی…»

 دیجی گفت: «حالا وای وای… وای وای وای وای…»

ناگهان همه بلند شدند و دورم دایره زدند و برادرم هم رفت کنار آنها. دورم می‌چرخیدند و دست می‌زدند. ناخودآگاه دستم را گذاشتم روی جایی که درد می‌کرد. بقیه هم دستشان را گذاشتند روی صورتشان. توی اوضاع بدی گیر کرده بودم. باید کاری می‌کردم. به جای مغز، شکمم شروع به کار کردن کرد. نان‌های کپک‌زده و ماست‌های ترش کار خودشان را کرده بودند. دست دیگرم را گذاشتم روی شکمم و مالشش دادم. بقیه هم همین‌ کار را کردند.

 دیجی گفت: «ماشالا برادر داماد…»

 زن‌ها از سالن کناری کِل کشیدند. دردم بیشتر می‌شد و همین‌طور که شکم را مالش می‌دادم، چند بار نشستم و پا شدم تا شاید دردش آرام شود. بقیه هم نشستند و پا شدند.

دیجی داد زد: «شاباش شاباش… بریز و بپاش»     

مردها یکی، یکی جلو آمدند و اسکناس‌هایی را توی جیب و کت و یقه‌ام می‌گذاشتند. دست‌ هایم روی صورت و شکم بود و همچنان پیچ‌وتاب‌خوران می‌‌نشستم و بلند می‌شدم.  

دیجی گفت: «آقایان خانم‌ها، بفرمایید شام…»

مثل ماشینی که وسط اتوبان ترمز کرده، حرکت سریع آدم‌ها را کنار خودم حس می‌کردم. نشستم و دست‌هایم را گذاشتم روی سرم تا لِه‌ام نکنند. وقتی سرم را بالا آوردم همه رفته بودند، به جز یک نفر که روبه‌رویم ایستاده بود و با موبایلش از من فیلم می‌گرفت.  علی بود، دانش‌آموز کلاس پنجم. گفت: «آقا خوب می‌رقصید‌یا…»

این را گفت و دوید به سمت در خروج. نای دویدن نداشتم. هر چقدر داد زدم: «علی‌جان… علی‌آقا… پفیوز وایستا…» فایده‌ای نداشت. دندانم دوباره شروع کرد به درد گرفتن. خیار را از توی جیب کتم درآوردم و گذاشتم پای لثه‌ام. پول‌های توی یقه و جیبم را بیرون کشیدم و شمردم. به اندازه‌ یک هفته‌ کاری پول جمع شده بود و می‌توانستم بروم دندانپزشکی.

چند روز بعد از مدرسه اخراج شدم.

رفتم سراغ کار جدیدم. فقط کافی بود بفهمم کجا عروسی برگزار می‌شود، بقیه‌اش دیگر کار سختی نبود.

منبع: برترینها

مهرشاد مرتضوى در نوشت:

امروز به سراغ ورزش کشور می‌رویم. جایی که دست کمی از سیاست ندارد و اتفاقاتی در آن می‌افتد که اگر تهیه‌کننده «داستان‌های باورنکردنی» گذرش به فدراسیون می‌افتاد، حداقل دو فصل سریال ازش در می‌آمد.

از جمله تصمیمات قشنگی که گرفته می‌شود، این است که یکهویی سه بازیکن استقلال را به دلیل حضور نداشتن در تیم ملی امید محروم می‌کنند، بعد که بازیکنان درخواست بررسی مجدد می‌دهند، عزیزان فدراسیون می‌گویند: «حالا وقت هست» و ماجرا را موکول می‌کنند به هفته سوم لیگ! در حالی که پارسال یک تیم دیگر همین کار را کرد و بازیکنانش خیلی با عزت و احترام بازی هم کردند. احتمالا سال بعد هم این اتفاق برای یک تیم دیگر می‌افتد و کمیته انضباطی حکم جلب بازیکنان را می‌گیرد. اصلا ثبات در تصمیم‌گیری بیداد می‌کند.

از آن طرف، باشگاه نفت تهران سه سال است پول بازیکن و مربی و بدنساز و پزشک و آبدارچی و هیچ‌کس را نداده. طلبکاران تهدید می‌کنند که می‌روند دم در باشگاه، باشگاه چیزی نمی‌گوید. تهدید می‌کنند که می‌روند دم در وزارت نفت، وزارت نفت چیزی نمی‌گوید. آخرش جدی جدی پا می‌شوند می‌روند دم در وزارت نفت، یکهو وزارت نفت اعلام می‌کند تیم چهار سال است واگذار شده و بروند بگردند دنبال مالک فعلی‌اش. خوب است دست بیرانوند به معاون وزارت نفت برسد و او را پرت کند، وسط وزارت کار فرود بیاید؟ چرا ما را مسخره کرده‌اید؟ چرا پول مردم را نمی‌دهید؟ این‌ها را جواب بدهید آقای روحانی… ببخشید خط رو خط شد.

باشگاه پرسپولیس هم که الان دو سال و نیم است هر روز می‌خواهد مدیرعاملش عوض شود. یعنی صبح آقای طاهری با چهارتا کارتن خالی می‌رود باشگاه، شروع می‌کند جمع کردن میزش. تا ساعت ۱۲ خبری نمی‌شود، زنگ می‌زند به فدراسیون، اعلام می‌کنند امروز که گذشت، حالا تا ببینیم فردا چه می‌شود. بعد دوباره تا چهار بعدازظهر مشغول پهن کردن وسایل است و باز فردا همین بساط تکرار می‌شود.

تازه این‌ها مال فوتبال بود که خیلی وضعش خوب است و به آن توجه می‌کنند. شما حساب کنید رشته‌ای مثل شمشیربازی که به تازگی هم پنجم جهان شده چه وضعی دارد. بازیکنان یک ماه مانده به مسابقات، می‌روند فدراسیون و درخواست امکانات می‌کنند. رییس فدراسیون دست می‌کند این جیب نه، آن جیب نه، جیب ساعتی هم نه، در نهایت می‌گوید «ندارم که امکانات. سه ماه دیگه بیاین».

ورزشکاران وقت و انرژی می‌گذارند و خواندن تقویم را به او آموزش می‌دهند و باز تکرار می‌کنند که مسابقات یک ماه دیگر است. آخرش رییس فدراسیون دست می‌کند داخل میز و نفری یک خلال دندان به آن‌ها می‌دهد و آرزوی موفقیت می‌کند. ورزشکاران ما هم با همین خلال دندان می‌روند و پنجم جهان می‌شوند.

خلاصه اینکه می‌گویند «ورزش دشمن اعتیاد» کاملا شایعه است. با این وضع رسیدگی و توجه، قطعا ورزشکاران آخرش می‌روند معتاد می‌شوند!

منبع: برترینها

احمدرضا کاظمی در نوشت:

راستش چند وقتیه که دیگه می‌خوام قید کار فرهنگی و طنز و نویسندگی رو بزنم! الان شما توی بیوگرافی اینستاگرامتون اگه نوشته باشید Iranian model یا Fitness، ارج‌و‌قربش از صدتا «نویسنده» و «طنزپردار» و امثال اینا بیشتره!

ما می‌شینیم دو ساعت فکر می‌کنیم متن می‌نویسیم در مورد مریم میرزاخانی و از مرده‌پرستی و نخبه‌کشی جامعه و دولت انتقاد می‌کنیم طرف نخونده میاد فحش میده که تو غلط میکنی اسم اون مرحوم رو میاری توی طنزت!

یارو گولاخ‌بدنسازی و دماغ عملی هم عکس یه رادیکال که گوشه‌اش نوار مشکی داره رو میذاره توی صفحه‌اش، بعد همونی که به ما فحش میداد میاد زیرش مینویسه «وای عزیزم! چه قلب رئوف و نازکی داری بر خلاف هیکل درشت و خشنت! چه تسلیت هوشمندانه و خلاقانه‌ای! قلب صورتی+ قلب زرد + قلب بنفش+ بوس». خب الان فرق من و اون گولاخ چیه به‌جز یه سیکس‌پک ناقابل و یه پشت بازو و یه کول آرنولدی؟ بگذریم…

این مقدمه رو گفتم که بهتون بگم تقریبا حدود دو هفته‌ای میشه که منم دارم باشگاه بدنسازی میرم.

البته من قبل از این هم چندین سال سابقه باشگاه رفتن داشتم منتها به‌صورت «منقطع»، یعنی چیزی حدود ۱۰ سال میشه که سالی دوماه (با فاصله ۱۰ماه از هم) باشگاه میرم و از اون‌جایی که شما در بدو ورود به باشگاه وقتی که یه مدت زیاد کار نکردید باید به تمرین با دمبل‌های نیم کیلویی پلاستیکی و میله هالتر خالی اکتفا کنید، تا الان تغییر خاصی توی بدنم ایجاد نشده و همچنان در ناحیه شکم به‌جای داشتن سیکس‌پک، هیچ‌پک دارم!

البته این دفعه تصمیمم برای فیتنس کاملا جدی و رونی‌کلمنانه‌ هستش چون این سری با یکی از دوستای خوبم دارم میرم باشگاه و همون‌طور که می‌دونید حضور یک نفر دوم در کنارتون برای بدنسازی از داشتن نفر دوم برای قدم زدن زیر بارون هم ضروری‌تره!

من الان تمام انگیزه و امیدم رو توی باشگاه از همین دوستم می‌گیرم، چون اون برخلاف من که دنبال افزایش وزن هستم، برای کاهش وزن و آب کردن چربی اومده باشگاه و این یعنی من همین الان چند لِوِل از اون جلوترم و در مرحله «صفر» قرار دارم در حالی که اون باید فعلا دنبه آب کنه و بعد تازه به فکر شکل دادن به عضلاتش باشه! خب توی این شرایط وقتی داخل باشگاه بین اون همه هیکل‌های تراش خورده، رفیقتون رو زیر پرس‌سینه ۱۰۰ کیلویی در حال نعره کشیدن و زور زدن برای آب کردن ۱۰۰ گرم پی و دنبه می‌بینید واقعا لذت بخشه و بهتون انگیزه میده!

اما انگیزه اصلی تازه بعد از باشگاه شروع میشه، وقتی که شما بعد از یک تمرین سنگین دو ساعته حسابی گرسنه میشین و خودتون رو به نزدیک‌ترین چلوکبابی می‌رسونید ولی دوستتون باید زل بزنه به غذای شما و در بهترین حالت سالاد بخوره، اونم تازه بدون سس مایونز!

منبع: برترینها