بایگانی دسته ی : طنز

علیرضا مصلحی در نوشت:

ابتدا تو را نادیده می‌گیرند، بعد به تو می‌خندند، سپس با تو می‌جنگند و در نهایت تو پیروز می‌شوی. (مهاتما گاندی)

قسمت اول (یک تیر کوچولو):

اولش با یه درد یواش شروع میشه. با یه تیر کوچولو. شاید هم اصلا نفهمی چی شده. مثل اولین پالس منفی‌ای میمونه که از یه نفر می‌گیری ولی نادیده‌اش می‌گیری. یه لبخند له می‌زنی و ادامه میدی. یه زمان به زندگیت نگاه می‌کنی می‌بینی سرشار از کود شده. رایحه‌اش همه جا رو برداشته. یه لبخند له‌‌تر می‌زنی به اون عزیزی که بالا سر کودها ایستاده میگی «کود ریز کی بودی تو؟»

قسمت دوم (یک گاز کوچولو):

با یه بستنی شروع میشه. با یه گاز کوچولو. همون تیر کوچولو الان پشت لبش سبز شده پدرسوخته. از دندون شروع میشه میپیچه تو جمجمه. نمیخوای قبول کنی مشکل از تو هست. فریاد می‌زنی: «جهان سوم جایی است که بستنی‌ها زیادی یخ می‌زنند تا دندان‌ها سرویس شود».

قسمت سوم (رویارویی):

شب با درد دندون از خواب می‌پری. بالاخره باهاش روبه‌رو شدی.

قسمت چهارم (و جنگ آغاز می‌شود):

میری داروخونه چندتا خشاب ژلوفن، چندتا خشاب نوافن، چندتا خشاب کودئین می‌گیری و میگی: «هاستا لا ویستا بیبی» و جنگ آغاز می‌شود. اولش هر هشت ساعت می‌خوری بعد هر ۶ ساعت بعد هر چهار ساعت و در نهایت هر نیم ساعت!

قسمت پنجم (سیم آخر):

جنگ بدجور بالا گرفته. نیاز به آتش سنگین داری. یه خشاب مسکن در جا می‌خوری. حس عجیبیه. کاملا های شدی. از موی سرت تا ناخن پاهات بی‌حس شده البته به جز دندونه! احساس می‌کنی به مهمات جدید نیاز داری. اسپری لیدوکائین رو خالی می‌کنی تو دهنت. داغ میشه. بی‌حس میشه. می‌خوابی. یک ساعت بعد پا میشی. دندون درد میگه: «صبح بخیر کوچولو!». از درون خُرد میشی. می‌زنی به سیم آخر. تصمیم می‌گیری سنتی رو با صنعتی ترکیب کنی. میری سراغ مواد صنعتی سنگین. روغن ترمز!

قسمت ششم (فروریزی):

با یه حالتی شبیه آوارگان لهستانی جنگ جهانی دوم داری از پله‌ها میری بالا. سرگیجه و حالت تهوع داری. از مشکلات قلبی و نارسایی کبد و کلیه رنج می‌بری. اثر مسکن‌هاست. پله‌ها تموم میشه. می‌رسی به مطب دندانپزشک. خانم منشی میگه«عزیزم بفرمایید انتهای راهرو سمت راست». میری تو اتاق. میشینی روی صندلی. لثه‌هات شدید زخم شده. بدجور می‌سوزه. تاثیر لیدوکائین و روغن ترمزه. دکتر دیر میاد، داد می‌زنی: «خانم منشی! عزیزم! پس این دکتره چی شد خبرت؟» خانم منشی با عصبانیت در رو باز میکنه میگه: «نیم ساعت با شلوار نشستی روی توالت فرنگی دقیقا داری چه غلطی می‌کنی؟» منظورش رو متوجه نمیشی. با تعجب میگی: «با شلوار؟ مگه دندون بالا نبود؟» میاد میکشه پرتت میکنه تو اتاق روبه‌رویی. رو یونیت دندانپزشکی خراب میشی.

قسمت هفتم (و یک پایان تلخ ):

چند روز گذشته. به حالت عادی برگشتی. موجودی حساب و مقدار پولی رو که تو مطب از کارتت کم شده رو چک می‌کنی. می‌کوبی تو پیشونیت. با خودت میگی«جا داشت یه ۲۰ روز دیگه تحمل می‌کردم. هنوز وایتکس و جوهرنمک رو امتحان نکرده بودم».

در انتها می‌خوام چند کلمه با خود دندون‌درد صحبت کنم.

تو بدترین اتفاقی هستی که تا حالا برای دنیا افتاده لعنتی! اول تویی بعد جنگ‌های جهانی بعد قحطی بزرگ چین و بعدش نسل‌کشی مغول. برو به کارهات فکر کن.

منبع: برترینها

حسن غلامعلی‌فرد در نوشت:

آنچه گذشت:

در بخش پیشین خواندیم که دهخدا از شاگردها خواست تا هر کدام روزنامه‌دیواری‌ای آماده کرده و برای آن نامی برگزینند. سپس آن‌ها را پای تخته فرا خواند تا از روزنامه‌دیواری‌شان بگویند و نمره بگیرند. و اما ادامه ماجرا:

دهخدا از آبدارخانه بازگشت، نشست پشت میزش و پرسید: «نوبت کی بود؟» حضرتی دستش را بالا برد و گفت: «ماییم، ماییم» دهخدا چند بار گردنش را نرمِش داد و سپس گفت: «خب شما بگو ببینم نام روزنامه‌دیواریت چیه و چه بخش‌هایی داره؟»

حضرتی گفت: «ما نام اعتضاد را برگزیدیم! بخش‌های بی‌شماری هم در روزنامه‌مون داریم…» یکی از شاگردها سخن حضرتی را برید و گفت: «ما به حضرتی کمک کردیم تا روزنامه دیواری درست کنه، قرار بود بهمون نفری بیست و پنج تومن بده اما پنج تومن داد گفت بقیه‌شو ندارم» حضرتی اخم کرد و گفت: «این حرف به هیچ‌وجه درست نیست» دهخدا گفت: «به جای به هیچ‌وجه بگو به هیچ رو»

حدادعادل گفت: «چرا الکی سختش می‌کنید؟ به جای جفتشون از کلمه اصلا استفاده کنید و خودتون رو راحت کنید!» دهخدا ابرو در هم کشید و گفت: «ما می‌خواهیم پارسی بیاموزیم نه اینکه برای واژگانِ پارسی برابرهای عربی بیابیم!»

قالیباف از حدادعادل پرسید: «این الان چی گفت؟» حدادعادل شانه بالا انداخت و گفت: «خیلی زبونش ثقیله! باید یه برنامه مترجم زبان بریزم توی گوشیم».

علی‌آبادی گفت: «برنامه‌شو نریزیا! به درد جرز لای دیوار هم نمیخوره، بدتر آبروت رو پیش خارجیا میبره» دهخدا کوبید روی میز و گفت: «چه خبره؟ خاموش!» سپس رو کرد به نجفی و پرسید: «نام روزنامه دیواری شما چیه؟» نجفی همان‌طور که عرق پیشانی‌اش را پاک می‌کرد پاسخ داد: «روزنامه دیواری ما خیلی پر و پیمانه، نامش همشاگردی‌ست و پر از آگهی‌های نیازمندی و تعریف و تمجید از کارهای شهردار مدرسه‌ است» قالیباف گفت: «این روزنامه دیواری مال من بود، حق من بود، سهم من بود، نجفی از من گرفتش!» دهخدا اخم کرد و پرسید: «مدرکی هم داری؟» رئیسی به قالیباف گفت: «ولش کن! بیا بشین پیش خودم!» کواکبیان پرسید: «نوبت ما نشد؟» دهخدا گفت: «داریم درباره روزنامه‌دیواری همشاگردی حرف می‌زنیم!» کواکبیان از گوشه چشم نگاهی به نجفی انداخت و گفت: «همشاگردی توی همه مدرسه پر شده، شما یکم به ما توجه کن!» دهخدا از نجفی پرسید: «شما حرفی نداری؟»

نجفی دوباره عرق پیشانی‌اش را پاک کرد‌‌ و پاسخ داد: «نه» سپس به سختی روزنامه دیواری‌اش را لوله کرد و با خنده گفت: «هنوز قلقش نیومده دستم!» دهخدا به کواکبیان گفت: «خب شما بگو!» کواکبیان نفسی عمیق کشید و سپس فریاد زد: «نام روزنامه ما کژدُم‌سالادی است» دهخدا خندید و گفت: «مگه خیاره؟ آخه کژدم که سالادی و غیر سالادی نداره!».

لاریجانی گفت: «نیش کژدم نه از ره کین است، اقتضای طبیعتش این است» کواکبیان گفت: «کژدم ما به هیچ‌وجه نیش نداره، خوراکیه!» دهخدا گفت: «به جای به هیچ وجه بگو به هیچ رو».

زیباکلام گفت: «میشه برین سراغ روزنامه دیواری بعدی؟» دهخدا رو کرد به موسوی‌خوئینی‌ها و گفت: «شما بگو!» موسوی‌خوئینی‌ها گفت: «سلام!» ناگهان ده‌نمکی از ته کلاس فریاد کشید و دهخدا فریاد زد: «خاموش!» سپس به جوان اشاره کرد و جوان نیز با دستپاچگی فریاد زد: «بریم بیایم» و رفتند که بیایند…

ادامه دارد

منبع: برترینها

مرکز پژوهش های مجلس:

ارباب رجوع وارد اتاقی در یک اداره دولتی می شود. جلوی میز اول می ایستد. کارمندی مشغول مطالعه روزنامه است. از پشت روزنامه، چهره اش قابل دیدن نیست.

ارباب رجوع: سلام قربان! این پرونده من بالاخره بعد از سه ماه کامل شد، لطف بفرمایید یک امضا و مهر زیرش بزنید، تا من برم.

کارمند شماره یک با آرامش، روزنامه اش را کناری می زند.

ارباب رجوع [خوشحال]: سلام مجدد عرض می کنم. این پرونده ما رو یک نگاه می اندازین؟

فقط یک دونه مهر و امضا می خواد. سه ماهه که اسیر این کاریم.

کارمند شماره یک جرعه ای از قهوه اش می نوشد. دوباره روزنامه اش را باز می کند و شروع می کند به حل جدول.

ارباب رجوع [متعجب]: چی شد؟ الو داداش، با شمام. (تلاش می کند با سرفه و سر و صدا توجه کارمند شماره یک را جلب کند، اما موفق نمی شود.)

کارمند شماره یک، بدون توجه به ارباب رجوع، روزنامه را تا می کند. خمیازه ای می کشد و می گوید: آقا، پس این چای ما چی شد؟ گوش کن! سه حرفیه، رودی در کویر لوت.

ارباب رجوع: قربان، سلام مجدد عرض می کنم.

کارمند شماره یک: مخترع واشر سرسیلندر، شونزده حرفه!

ارباب رجوع: جااان؟ شونزده حرف؟!

کارمند شماره دو: به گمانم ناپلئون بناپارت.

کارمند شماره سه: بیشتر به ارنست همینگوی می خوره.

ارباب رجوع: اینجا چه خبره؟

به سمت میز کارمند شماره دو می رود.

ارباب رجوع: سلام قربان، ارادت دارم. این کار ما رو راه می ندازین بریم؟

کارمند شماره دو: آخه نمی شه…

کارمند شماره سه: صد دفعه گفتم با ارباب رجوع جماعت حرف نزن. ای بابا! عجب گیری کردیم ها.

ارباب رجوع: یعنی چی آقا؟ این کارها چیه می کنید؟ ببین با کیا شدیم هشتاد میلیون نفر.

کارمند شماره دو به کارمند شماره سه: بذار بهش بگم. داره مخمون رو می خوره.

کارمند شماره سه: باشه، ولی خیلی مختصر و مفید.

کارمند شماره دو: ببین ارباب رجوع گرامی، مگه اخبار رو نمی خونی؟

ارباب رجوع: اخبار؟ بله، گاهی اوقات.

کارمند شماره دو: همینه دیگه. از دنیا عقبی. مگه نشنیدی که مرکز پژوهش های مجلس اعلام کرده متوسط ساعات کار روزانه مفید در بخش دولتی تنها ۲۲ دقیقه است؟

ارباب رجوع: خوب حالا که چی؟

کارمند شماره دو: هیچی دیگه، ما امروز همه ۲۲ دقیقه کار مفیدمون رو انجام دادیم.

ارباب رجوع: حالا می گی چی کار کنم؟

کارمند شماره دو: هیچی، برو فردا با امیدواری بیا.

ارباب رجوع: امید؟ دیگه چه امیدی؟

کارمند شماره دو: با این امیدواری که وسط اون ۲۲ دقیقه فعالیت مفید ماها برسی.

ارباب رجوع: یعنی… آخه… من…

کارمند شماره دو: آقاجون، من رو بیشتر از این به حرف نگیر. برو به سلامت.

ارباب رجوع سلانه سلانه می رود.

کارمند شماره یک: اسم کوهی در موگادیشو! چهار حرفیه!

منبع: برترینها

ماهنامه خط خطی – مهدی طوسی: گفته می شود در مراسمی که به خاطر اولین سالگرد عباس کیارستمی، فیلم ساز فقید ایران، در دانشگاه شهید بهشتی و با حضور تعدادی از اهالی سینما و وزیر بهداشت برگزار شد، ضمن اینکه گزارشی از روند پرونده پزشکی ارائه شد متوجه شدیم که همه به اتفاق پزشک معالج از روند درمان کیارستمی شکایت دارند! به نظر شما اگر به شکایت رسیدگی شود، نتیجه اعلام چه خواهدشد؟ پیش بینی ما این است:

– طی بررسی کارشناسی و دقیق ما، یکی از متهمان اصلی کودک چهار ساله ای است که در زمان ملاقات، به شکلی خزنده و مشکوک، از زیر دستان ماموران بیمارستان فرار کرده و خودش را به داخل بخش رسانده و بعد با زدن جیغ بلندی باعث ترس مرحوم کیارستمی شده و همین ترس انگیزه ترس وی از نظام پزشکی ایران شده است!

– کارخانه سازنده ساعت مچی دکتر معالج مرحوم کیارستمی نیز متهم است و ما داریم خانواده مرحوم را مجاب می کنیم از این کارخانه به مجامع جهانی شکایت کنند! چرا که این ساعت به قدری سنگین بوده که وقتی دکتر معالج دستش را روی شکم کیارستمی برای معاینه قرار می داده است، روی معده وی فشار سنگینی را تحمیل می کرده و لذا باعث آسیب شدید به سیستم گوارشی وی شده است!

– کارمند دون پایه بخش لاندری بیمارستان، که در بازبینی ملحفه ارسال برای مرحوم کیارستمی دقت لازم را نداشته، هم محکوم است. گفته می شود وقتی ملحفه را باز کردند بیندازند روی ایشان، یک سوسک ملاحظه شده است که جیغ بلند مرحوم را در پی داشته و این واکنش صدادار روی امعا و احشای ایشان تاثیر سوء داشته است! گفتنی است که در همین رابطه پرونده سوسک های بیمارستان نیز در دست بررسی است!

– با تحقیقات محیطی صورت گرفته متوجه شدیم که مرحوم کیارستمی از رنگ دیوارهای بیمارستان دلخور بده اند و اعتقاد داشته اند این رنگ بیمار را بیشتر بیمار می کند! به همین منظور، کارگر نقاش ساختمانی، که این رنگ را برای بیمارستان انتخاب کرده است، نیز تحت تعقیب قضایی قرار دارد!

– گفتنی است مرحوم کیارستمی، بدون هماهنگی با نظام پزشکی ایران، فرانسه را برای ادامه روند درمان خود انتقاد کردند و لذا کارمندی که بلیت فرانسه را به ایشان فروخته است نیز احضار شده است!

منبع: برترینها

ترانه باز: در قسمت اول، آرزو می کند که هیچ وقت بدون یاد یار شب را سحر نکند و در بخش دوم، توضیح می دهد که یار با گیسویش، به وسعت تن شاعر، دامی بر قامتش تنیده است. (تجسم این صحنه برای افراد زیر ۱۸ سال توصیه نمی شود). این شعر دارای یک پارادوکس است. در جایی شاعر می گوید که خبری از معشوق ندارد و برای دیدارش تحملش تمام شده است و در جای دیگر می گوید که یار او را به دام انداخته است و این امر نشان دهنده استفاده شاعر از صنعت «نقض غرض» است. در آخر، باید گفت شاعر خیلی های، های، های، های، های، های بوده است!

منبع: برترینها

حسام حیدری در نوشت:

آن مسئول سیاست خارجی اروپا، آن آمده بعد از اشتون و خاویر سولانا، آن خود به تنهایی پنج به‌علاوه یک، آن دارای چندین اکانت فیک، آن چپ‌گرای راست شده، آن که مدل ابروهایش مده، آن عامل طولانی شدن مذاکرات، آن در حال مکاتبات، آن رقیب کاترین اشتون، آن شال‌هایش هر سه تا یکی اشانتیون، آن به دنیا آمده در دوران جنگ سرد، آنکه دیگر یک ایرانی را تهدید نکرد، آن درس خوانده در دانشگاه ساپینزا، آن عاشق فلافل و بعدش پیتزا، آن که هیچ‌وقت بی‌اجازه دست نمی‌زد به موز و شیرینی؛ شیختنا و مولاتنا فدریکا موگرینی (کثر ا… سلفیها) از مفاخر ایتالیا و اروپا بود و صحبت فرانچسکو توتی و دل‌پیرو یافته بود و سلبریتی سیاسی بود و کرامات فراوان داشت.

در ابتدای کار او آورده‌اند که بچه‌ای درس‌نخوان بود و تنبلی می‌کرد و مشقش هیچ نمی‌نبشت. دیگر روز پدرش به خانه آمد و گفت: «امروز تو را بر مجلس یکی از بزرگان رم برم که سال‌ها است در این شهر است تا نصیحتت کند مگر درس گیری» پس به خانه‌ای شدند و شیخی خوش سیما بر آنجا بود. چون دختر بدید، دستی بر سرش کشید و گفت: «عمو شیطونی نکنه، عمو درس بخونه». فدریکا را از این کلام آتشی بر دل افتاد که هرگز دیگر آن آتش بننشست. پس بر پای شیخ افتاد و گفت: «تو کیستی و از کجایی؟» شیخ گفت: «حمید معصومی نژاد، ررررررررررررم»

پس از آن بود که قبولی عام گرفت و بر بیو خویش نوشت: «دنبالم نیا اسیرم میشی». پس بر هر مجلسی می‌شد؛ جمعی با او سلفی می‌گرفتند و بر هر طریقی می‌شد به دنبالش می‌دویدند و هرچه می‌نبشت؛ می‌گفتند: «زیبا بود بانو با اجازه شیر می‌کنم».

نقل است که فردی دقیق و حساس بود. روزی بر طریقی می‌رفت؛ مریدی او را صدا زد: «موگرینی موگرینی» وی برافروخت و گفت: «شما مردها کی می‌خواید رنگ‌ها رو یاد بگیرید؟ من موگرینی نیستم من «مو یشمی مایل به کله‌غازی‌ام» و این از افضل جملات بود.

در خبر است که مسئول مذاکرات بود و در فامیل‌شان برای هرکسی خواستگار می‌آمد خبرش می‌کردند که مذاکره کند. زود می‌آمد و می‌رفت سر اصل مطلب و شیربها و نفقه می‌گرفت و جهاز را گردن داماد می‌انداخت. دیگر روز شیخ ظریف از بهر مذاکره آمد. فدریکا اندورن شد و چون لختی گذشت بیرون آمد.

گفتند: «چه شد؟» گفت: «بابا من کم آوردم. این‌ها پول قر رقص چاقو رو هم دارن پای ما میزنن» و سیگاری روشن کرد. همچنین از او سبب طولانی شدن مذاکرات هسته‌ای را پرسیدند. گفت: «تا می‌اومدیم گرم صحبت بشیم؛ آقای علیفر از تهران تماس می‌گرفت. تلفظ اسم درست بازیکن‌های ایتالیا رو از من می‌پرسید»

نقل است که محبوب همگان بود و شمع محافل و مجالس بود. آورده‌اند روزی به مجلسی درآمد… ؛مریدی رقعه‌ای به او داد که: «یار گرفته‌ام بسی چون تو ندیده‌ام کسی/ شمع چنین نیامدست از در هیچ مجلسی» فدریکا رقعه به قشقاوی داد که ترجمت کن. گفت ترجمت ندانم فقط عکس خواستی بگو بگیرم. بعد از آن مریدی دیگر آمد. گفت: «ببخشید قصد مزاحمت ندارم، شما جزوه دارید؟» و مریدی دیگر آمد و گفت: «ببخشید شما خود خارج بودید؟ خود خود خارج؟» و همین‌طور می‌آمدند و سوال می‌پرسیدند و از نزدیک می‌دیدند و بهره‌ها می‌بردند از کمالات ایشان.

در آخر کار او آورده‌اند که از سیاست خارج شد و سلفی با دیگران گرفتن پیشه خود کرد و به مجالس مختلف می‌رفت و با علاقه‌مندان سلفی می‌گرفت. تا این که عمرش با پایان رسید. پس مریدان ناله‌ها کردند و بر فراق او اشک‌ها ریختند و نماینده‌ای از ادوار مجلس، پیوسته می‌گفت: «مجلس تمام گشت و به آخر رسید عمر، ما همچنان در اول وصف تو مانده‌ایم» رحمه ا… علیها.

منبع: برترینها

پوریا عالمی در نوشت:

شرایط جدید و آپ‌تودیت‌گرفتن گذرنامه منتشر شد و ما مجبور شدیم بند مربوط به خانم‌ها را برای شما توضیح مبسوط بدهیم:

بند ۴ – ۱) اجازه محضری برای بانوان متأهل از سوی همسر.

بند ۴ – ۲) بانوان مقیم خارج احتیاج به اجازه محضری همسر ندارند، همچنین اقامت با گذرنامه ایرانی قابل‌قبول است.

بند ۴ – ۳) بانوانی که همسر آنها فوت کرده، می‌بایست اصل گواهی فوت همسر یا اصل شناسنامه باطل‌شده همسر و بانوان مطلقه می‌بایست اصل طلاق‌نامه را ارائه کنند.

توضیحات ما

۴ – ۱) هر خانمی باید از سوی همسرش اجازه محضری بگیرد، اما همسر آن خانم برای تایلندرفتن نیازی به اجازه محضری ندارد؛ همین که بلیت هواپیما داشته باشد کافی است.

همچنین اگر همسر خانمی که می‌خواهد برود سفر، خودش تنهایی رفته باشد سفر خارجی و در دسترس نباشد که به خانمش اجازه محضری بدهد، خانمه باید صبر کند آقاهه از سفر برگردد، بعد استراحت کند، بعد آقاهه اگر خواست، برود محضر به خانمش اجازه بدهد از کشور خارج بشود، اگر هم که نه، نمی‌رود اجازه بدهد.

همچنین خانم‌های محترم یا باید رضایت ولی داشته باشند؛ یعنی باباشان بیاید اجازه بدهد یا رضایت همسر. درواقع معنی این حرف این است که خانم‌ها به‌تنهایی مثل باد هستند که دیده نمی‌شوند بنابراین برای حمل باد به بادکنک یا کپسول هوا؛ مثل پدر یا همسر نیازمندیم.

۴ – ۲) این بند نشان می‌دهد بانوان عزیز برای اینکه تنهایی از کشور خارج بشوند یک راه دارند و آن این است که اول قایمکی از کشور فرار کنند و بروند خارج مقیم شوند. آن‌طوری دیگر نیازی نیست اجازه همسر داشته باشند؛ چون قبلا ثابت کرده‌اند تنهایی بلدند در بروند و از لحاظ اداره گذرنامه برای خودشان مردی محسوب می‌شوند!

۴ – ۳) پس آن‌طور که ما متوجه شدیم، بانوان عزیز یا باید با شوهرشان بروند اداره گذرنامه یا با یک احضارکننده روح که روح آن مرحوم را ظاهر کند.

حرف درشت

مرد ایرانی واقعا در جهان بی‌نظیر است و حیف است که تمام شود. برخلاف زن ایرانی که بسیار زیاد است و حداقل هر مرد ایرانی یکی از آنها را دارد.

منبع: برترینها

پویان فراستی در نوشت:

خبر کوتاه و جانسوز بود. «رییس‌جمهور سابق برزیل به خاطر فساد به ۹ سال حبس محکوم شد» حالا امکان دارد این خبر برای مخاطبِ عادی، فقط کوتاه باشد مثل خبر چندین بار کاندیدا شدن محسن رضایی برای انتخابات ریاست‌جمهوری یا خبر تولید برق از زباله توسط قالیباف؛ اما برای طنزپرداز جماعت، خبر جانسوز هم هست.

لوئیز ایناسیو لولا دا سیلوا، مشهور به لولا؛ رفیق محمود احمدی‌نژاد بود. رییس‌‌جمهور سابق کشورمان که دوره‌ای مهره مار داشت و دور خودش کشورهای بزرگ و پیشرفته‌ای مثل جیبوتی و آنگولا را جذب می‌کرد این روزها به شدت تنها شده است. یکی از ویژگی‌های رییس دولت نهم و دهم همین اطرافیان جالب او هستند که هر کدام به سرنوشت جالب‌تری دچار شدند.

دوره‌ای رفیق جینگ محمود احمدی‌نژاد مرحوم هوگو چاوز بود. یعنی یک مدت یا محمود اینا ونزوئلا بودند یا هوگو اینا ایران، همه چی داشت به خوبی و خوشی پیش می‌رفت که گلچین روزگار در یک اقدام خوش‌سلیقه‌نانه(!) گل چاوز را از دنیا کند و برد. محمود هم برای این که غمش تسلی پیدا کند با پرواز مستقیم رفت ونزوئلا و با مادر مرحوم یک احوال‌پرسی ریزی کرد تا شاید دلش آرام گیرد. حالا اینکه آرام گرفت یا نه را ما کاری نداریم.

یک دوره مصباحی‌مقدم و پرویز فتاح از رفقای رییس‌جمهور هاله نور بودند اما این روزها آن‌ها هم صحبت از محاکمه احمدی‌نژاد می‌کنند.

یکی دیگر از بزرگوارانی که با احمدی‌نژاد نشست و برخاست زیادی داشت و گرفتار شد، محمدرضا رحیمی بود که مدتی در اوین شب را به صبح می‌رساند. بعد از آن هم نوبت به یکی از آن سه نفری رسید که هیچ دو نفری به اندازه آن‌ها شبیه به هم نبودند! که البته به تازگی از زندان بیرون آمده است. الان فقط از آن اکیپ دوست داشتنی یک احمدی‌نژاد باقی مانده و یک درخت. این روزها محمود هر روز به درخت تکیه می‌زند و نامه می‌نویسد.

جدیدا مشخص شده است که خود محمود هم بله! یک مقدار اندکی تخلف دارد و سر سوزن ذوقی! با این حساب کم کم از آن جریان فقط یک درخت باقی می‌ماند و دیگر هیچ!

منبع: برترینها

احمدرضا کاظمی در نوشت:

این روزها گل سر سبد بحث‌های سیاسی کشور را یک مورد «حضور دوباره» و یک مورد «عدم حضور دوباره» تشکیل می‌دهد که اولی در مورد آقای رحمانی فضلی و وزارت کشور و دومی در مورد زنان و کابینه دولت است!

متاسفانه در این بین بسیاری از خبرهای مهم دیگر گم و کمرنگ شده‌اند! یک چیزی تو مایه‌های سکانس غرق شدن بچه پیمان معادی در دریا، توی فیلم درباره الی. جایی که هیچ‌کس متوجه عدم حضور اِلی بدبخت نشده بود چون همه روی بچه تخس پیمان زوم کرده بودند!

شما ببینید، جدا از خبرهایی مثل این که وحید خزایی پیج اینستاگرامش را بسته و امیرتتلو هم آن را از حالت پابلیک در آورده، در حالی‌که همه دارند در مورد آقای رحمانی فضلی و احتمال نگرفتن رای اعتماد او از مجلس حرف می‌زنند، آن گوشه موشه‌ها، در تاریکی و به قول معروف «اون آخرای مجلس» بدون اینکه من و شما در جریان باشیم؛ آقای ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در حال تلاش و رایزنی برای گرفتن رای اعتماد دوباره از نمایندگان مجلس است.

آقای ربیعی که درچهارسال گذشته جهت بهبود وضعیت کار و رفاه اجتماعی، از مردم «صبر ایوب» را درخواست کرده بود؛ این روزها درخواست متفاوتی دارد و خواهان حمایت همه جانبه لیست امید از ایشان و سایر افراد پیشنهادی وزارت است. آقای ربیعی برای تحقق این مهم حتی به دیدار لیدر ممنوع‌التصویرطلبان هم رفته است و از ایشان درخواست پادرمیانی کرده که البته با پاسخ مبنی بر اینکه «نمایندگان منتخب مردمند و در تصمیم‌گیری مخیر هستند و بر اساس منافع ملی عمل خواهند کرد» مواجه شده است، این پاسخ در واقع حکم فرستادن OK یا استفاده از ایموجی لایک تلگرام در جواب درخواست‌های بلندبالای دوستان‌مان را دارد! در واقع پاسخ جناب ممنوع‌التصویر یک چیزی تو مایه‌های همان «باشه! بش میگمِ» خودمان بوده، منتهی کمی مودبانه و گفت‌وگوی تمدن‌هاطور!

اما این رویکرد مظلومانه و «تولو خدااااااا تولو ژوون هرکی دوچش دااالی به من رای اعتمااااااااات بده خوووووووو» که آقای ربیعی برای جلب اعتماد نمایندگان در پیش گرفته تنها سیاست ایشان نیست.

«پیرو اشاره‌ام به وجود تامل در عملکرد وزیر رفاه در مبارزه با فساد، وزیر رفاه تلفنی چنان به من تشر زد که شک ندارم اگر دادسرا داشت مرا شبانه جلب می‌کرد». این توییت جناب محمود صادقی نماینده مردم تهران در مجلس است که نشان می‌دهد آقای ربیعی برای گرفتن رای اعتماد از مجلس علاوه بر مذاکره، سایر گزینه‌ها را هم روی میز گذاشته است!

منبع: برترینها