بایگانی دسته ی : طنز

ماهنامه خط خطی – شهرام شهیدی:

پسر یکی از بزرگان اهل تمیز: توانایی هایم از دو تا ژن خوب آمده.

برادر حاتم طایی: راست می گی. منم همین گرفتاری را داشتم.

پسر نوح: جانا سخن از زبان ما می گویی. #هم‌دردی

آدولف هیتلر: بخشکی شانس. چرا نظریه ژن برتر به فکر من نرسیده بود؟

آگهی مزایده: یک فقره ژن برنده المپیاد ریاضی با یک قرص نان تعویض می شود. میدان ونک، دست فروش مستقر در ضلع شمال غربی.

مامور بازرسی فرودگاه به همکارش: اخوی، ایشون را نگرد. ژن خوب داره. حله

نسخه جدید یک فیلم سینمایی: خوب، بد، ژن!

نظریه علمی: هر ژنی از پدر به فرزند منتقل شود، ژن سکوت منتقل نمی شود که نمی شود. آدم داشته ایم سی سال سکوت کرده، اما پسرش مثل بعضی تیم ها توی ده دقیقا، سه تا گل به آب داده!

فرزند دکتر مصدق: آقازاده هم آقازاده های قدیم، بی دردسر، بی حاشیه. والله با این نوناشون.

یک مقام سیاسی: فرزندم، سال ها در ستایش سکوت برایت گفتم و این را سیره زندگی و فعالیت سیاسی ام کردم. در یک مصاحبه هر چه را رشته بودم پنبه کردی.

آگهی: یک ژن خوب کارنکرده در حد نو به مزایده گذاشته می شود. صد در صد تضمینی. این ژن دست یک آقازاده بوده. فقط می رفته آفریقای جنوبی و بر می گشته.

یوزپلنگ ایرانی: دخترم، ببین، ژن ما خوب نبوده که توی این دنیا دوام نیاوردیم.

سعدی شیرازی: اشتباه کردم. جور استاد به ز مهر پدر نیست، بلکه ژن پدر به ز جور استاد است.

یک منتقد: گیرم پدر تو بود عارف، از ژن پدر تو را چه حاصل؟

آگهی: یک فقره ژن خوب. نصب در محل، با خدمات پس از فروش و ضمانت سی ساله.

معرفی بازی: چهار نفر می نشینند دور هم. اولی می خواند: یک ژن خوب دارم روزی دو تا مزایده می بره. دومی: چرا دو تا؟ سومی: پس چند تا؟ چهارمی: سه تا. و این مکررا ادامه می یابد.

در مراسم خواستگاری: پدر عروس: آقا داماد چه کاره هستند؟ پدر داماد: ژن خوب دارن!

آگهی: یک فقره ژن خوب مفقود شده است. از یابنده تقاضا می شود با اولین آقازاده تماس بگیرد.

فرهنگ فولکلور: نون و پنیر، فرش حصیر، کماج شیر، یک ژن خوب دلپذیر آوردیم، دخترتون را بردیم… نون و پنیر، فرش حصیر، کماج شیر، ارزونی تون، ژن خوب را بده بیاد که کارمون لنگ یک امضاست.

باوری سنتی: ژن باید خوشگل باشه، خوشگل و کمی چاق.

حافظ شیرازی: پدر یکی روضه رضوان به دو گندم بفروخت، پدر یکی هم ژن بهش داد رفت آسمون!

دکتر قاسم اکسیری فرد: من تا حالا فکر می کردم به خاطر تُن صدای زنانه از تدریس کنار گذاشته شده و از دانشگاه اخراج شده ام. بگو دلیلش این نبوده و علت اخراجم فقدان ژن خوب بوده. بخشکی ژن!

شیخ اجل: پادشاهی پسری را به ادیبی داد و گفت این فرزند تو است، تربیتش همچنان کن که یکی از فرزندان خویش. ادیب خدمت کرد و متقبل شد و سالی چند بر او سعی کرد و به جایی نرسید و پسران ادیب در فضل و بلاغت منتهی شدند. ملک دانشمند را مواخذت کرد و معاتبت فرمود که وعده خلاف کردی و وفا به جا نیاوردی. گفت بر رای خداوند روی زمین پوشیده نماند که تربیت یکسان است و طباع مختلف.

منبع: برترینها

ماهنامه خط خطی – پری سا شمس: ایرانی ها مردمانی ریاضی دان هستند. آن ها به اعداد بزرگ خیلی خیلی علاقه دارند. اگر در زبان فرانسه یک حروفی است که نوشته می شود، اما خوانده نمی شود، در فارسی هم یک صفرهایی است که نوشته می شود، ولی خوانده نمی شود. ایرانی ها این صفر بی مصرف را مقابل همه قیمت ها می گذارند تا هوش مخاطب را به چالش دربیاورند؛ مثلا، یک بار برای نغمه اس ام اس بانک آمد و او از خوشحالی مثل اسب شیهه کشید که چهارصد و پنجاه هزار تومان به حسابش واریز شده است و او می تواند از پس مخارج لیزر موهای زایدش بربیاید، اما بعد که ما صفر اضافه را حذف کردیم، فهمیدیم این همان چهل و پنج هزار تومان یارانه است.

پدربزرگ نغمه رفت یک لوله گیاه گرفت و بعد کارت کشید، اما حواسش نبود و یک صفر اضافه زد و کل موجودی حسابش به فنا رفت. او که از شوق خریدش سر از پا نمی شناخت، بلافاصله خودش را به پستوی خانه رساند و مشغول شد. دو سه ساعت بعد بود که فهمید بیش از دو سه میلیون تومان کارت کشیده. آن وقت بود که به حال سکته افتاد، اما از آنجا که خریدش یک خرید غیرقانونی بود، جرئت نکرد به پلیس گزارش بدهد، بنابراین ترجیح داد یک سکته بکند. به خاطر آن صفر اشتباهی، دهان پدربزرگ که مورد عنایت قرار گرفته بود، کج شد و کج ماند.

با این حال، ایرانی ها به چیزهای بزرگ خیلی علاقه دارند، برای همین هم عددهای بزرگ را خودشان گنده می کنند؛ مثلا، یک روز، من و مادر نغمه رفتیم سبزی خوردن خریدیم که شد هزار تومان و یک بسته ماست خریدیم که شد دو هزار تومان. نیم ساعت بعد، مادر نغمه به پدرش می گفت تو از خرج و مخارج خبر نداری. دو پر سبزی و یک ظرف ماست و کوفت و زهر مار خریده شده پنجاه هزار تومان! من نمی دانم او کی کوفت و زهرمار را خرید، اما خوب یادم هست که فقط یک اسکناس پنج هزار تومانی خرج کرد.

یک بار هم پدر نغمه داشت به یک نفر می گفت خانه مان مشتری دارد یک میلیارد، اما ما نمی فروشیم. فردای همان روز، دیدم که به بنگاهی چاقی می گفت اگر پونصد میلیون مشتری پیدا کنی، بهت پنجاه تومان شیتیل می دهم.

در ایران، هرچه اعداد مهم اند، اما آمارها پر از رمز و رازند. به تعداد مسئولین ایران، آمارهای متفاوت وجود دارد؛ مثلا، خود من هرگز نفهمیدم چند نفر در ایران ایدز دارند و نفهمیدم چند دانه یوز ایرانی هنوز زنده است و نفهمیدم کی، کِی، چقدر اختلاس کرده، از بس که هر کی یک عددی می پراند.

اما هرچه در ایران آمار مهم نیست، نمودار مهم است. ایرانی ها قبلا یک رییس جمهور داشتند که همه چیز را با نمودار نمی نمود و از این طریق رقبای انتخاباتی اش را از میدان به در می کرد. آن قدر آن رییس جمهور را مردم دوست می داشتند که بعد از او استفاده از نمودار را به کل رها کردند تا کپی رایت نمودارها تنها برای آن بزرگوار محفوظ بماند.

در ایران، جبر هم با اینکه طرفدار چندانی ندارد، اما خیلی رایج است، هرچند که احتمالات رواج بیشتری دارد. مردم مدام درگیر احتمالات هستند. آن ها هی احتمال می دهند که نرخ ارز، مسکن، نفت و طلا یک چیزی بشود، اما چون احتمالاتشان ضعیف است، معمولا همان جبر را پاس می کنند و در احتمالات شکست می خورند و برای همین دیفرانسیل عقب همه آن ها تاب برداشته است.

خلاصه که اگر گذرتان به ایران افتاد، بدانید که با ملتی ریاضی ندان طرفید که هیچ وقت دو دوتایشان چهارتا نمی شود، اما همچنان مهمان نوازترین مردمی هستند که روی زمین می توانید پیدا کنید…

منبع: برترینها

اخبار انتگرالی

خط ۸ متروی تهران هم به مدد آقای قالیباف افتتاح شد و ایشان مساحت جدید متروی تهران را با انتگرال محاسبه و اعلام کردند. البته، بدخواهان شهردار سابق اصرار دارند که مترو، علاوه بر مساحت، به پارامترهای دیگری از قبیل، برق، ریل و واگن هم نیاز دارد که قرار شده است شهردار بعدی تهران زحمتش را بکشد تا در این پروژه عظیم دوران آقای قالیباف، سهم کوچکی هم داشته باشد.

چهلمین روز درگذشت مریم میرزاخانی، یک آدم حسابی و حسابی، فرا می رسد. به همین مناسبت، مردم از مسئولان درخواست کردند تا امکانات بیشتری را برای نخبگان فراهم کنند. مسئولان هم بعد از کلی فکر، به این نتیجه رسیدند که اول از همه، کیفیت اتوبوس ها را بالا ببرند تا به دره سقوط نکند. سپس، وزارت راه و شهرسازی تصمیم گرفت برای آن ها خانه بسازد، اما چون گران در می آمد، ترجیح داد همان راه را بسازد و نخبگان هم راه را گرفتند و رفتند که رفتند.

منبع: برترینها

ماهنامه خط خطی – علی زراندوز: انسان اولیه زمانی به اهمیت شمارش و ریاضیات پی برد که هم زمان، تعداد بره ها و بچه هایش رو به فزونی نهاد و می خواست حساب آن ها را داشته باشد تا بقیه اهالی قبیله بره هایش را نبرند و بچه ای به بچه هایش اضافه نکنند! اینجا بود که انسان اولیه برای شمارش، سیستم چوب خط را ابداع کرد و به ازای هر بچه یا بره، خطی روی تکه چوبی می کشید و با مقایسه تعداد خط ها با آمار بچه ها و بره هایش، به کم و زیاد شدن آن ها پی می برد.

با آغاز کشورگشایی برخی تمدن ها، فاتحان برای محاسبه طلاها و اموالی که از سرزمین های فتح شده کشف می کردند، نیاز به اعداد را احساس کردند و بشر برای اولین بار، عدد را اختراع کرد. در همین دوره بود که با ازدیاد اموال، کم کم وسوسه اختلاس هم به جان مسئولان خزانه ها افتاد و عده ای از آن ها با دستکاری این اعداد، اموال زیادی را از خزانه به حساب های شخصی شان در بانک های سوییس و کانادا منتقل می کردند!

البته همین اعداد دست آن ها را در مواقع حسابرسی رو می کرد و به همین دلیل، بشر مختلس متوجه شد اعداد تیغ دو سر تیزی هستند که هم می توان با آن از اموال خزانه برید، هم با آن می توانند سرشان را به باد بدهند!

در مصر باستان، اعداد بیشتر برای این بود که مردم بدانند فلان رامسس، رامسس چندم از سلسله چندم است. امادر یونان باستان، اعداد بسیار دارای اهمیت بودند. فیثاغورث از ریاضی دان های یونانی ای بود که بیشتر عمرش را در راه هندسه و تبیین قانون کسینوس ها صرف کرد، ولی پس از فوتش، دولت یونان در بیلبوردهایی که به مناسبت فوت ایشان در سطح شهر نصب شده بود، واژه کسینوس را به کلی سانسور کرد و تا قرن ها مردم یونان نمی دانستند فیثاغورث دقیقا کجای ریاضیات را اعتلا بخشیده است!

ابوریحان بیرونی هم از دانشمندان مطرح ریاضی بود که حتی توانست فرمولی برای محاسبه شعاع کره زمین ارائه کند، ولی مردم آن زمان به جای اینکه به این کشفیات ریاضی توجه کنند، مرتب از او می پرسیدند، «استاد، شما اگر خیلی ریاضی حالیته، بگو ببینیم یارانه این ماه رو دقیقا چه تاریخی واریز می کنن!»

با آغاز دوران دموکراسی در جوامع بشری، تعداد آرا می توانست تعیین کننده بسیاری از اتفاق های مهم باشد و به همین دلیل شمارش آرا از مهم ترین شمردنی های ریاضی- تاریخی شد. جالب اینجاست که پس از هر انتخاباتی، جناح بازنده اصرار دارد که در شمارش آرا مشکلاتی به وجود آمده است که اگر آن مشکلات نبود، الان کاندیدای آن ها رای آورده بود و داشت پست های توییتری در ضایع کردن رقیب می گذاشت! نمونه اش هم انتخابات اخیر ریاست جمهوری در کشورمان، که برخی جناح ها هنوز هم فکر می کنند مسئله شکستشان بیشتر از نوع دیدگاهشان به مسائل اقتصادی، سیاسی و فرهنگی به خاطر این بوده است که شمارنده های رای های آنها دیر به دیر نوک انگشت هایشان را تف می زدند و برگه های رای آن ها سه تا یکی شمرده شده است!

نگارنده بسیار مایل بود به نقش ریاضیات در دوره قاجار هم اشاراتی داشته باشد، ولی هرچه تحقیق کرد، متوجه شد اعداد در این دوره فقط دو کاربرد داشت: یکی برای محاسبه تعداد زنان موجود در حرم سرا و دیگری برای نگه داشتن حساب تعداد کشورهایی که شاه هنوز از آن ها برای سفر به فرنگ، پول دستی نگرفته بود!

در دوران معاصر، ریاضی دان ها به جایگاهی بالاتر از خود ریاضی رسیده اند، به طوری که در حال حاضر، خانم مریم میرزاخانی بیشتر از ریاضیات معروف شده است و بچه ها دوست دارند نمره های میرزاخانی ۲۰ شود و در آینده، یک میرزاخانی دان بزرگ شوند و البته حواسشان هم هست که مثل فیثاغورث نباشند و در زمینه هایی از این علم فعالیت کننده که پس از فوتشان دستاوردهایشان قابلیت ارائه در بیلبوردهای سطح شهر را داشته باشد!

منبع: برترینها

افشار جابری در نوشت:

نسخه‌ ایرانی بازی مخوف نهنگ آبی به بازار آمد. سازنده‌ این بازی خطرناک گفته است چون ایرانی‌ها خیلی حساس هستند، این نسخه فقط ۱۰ مرحله به شرح زیر دارد که در نهایت موجب خودکشی کاربر می‌شود‌.

۱- از یک اثر باستانی دیدن کن، اما تصویر یک نهنگ را به عنوان یادگاری روی یکی از سرستون‌های آن حکاکی نکن.

۲- ساعت ۰۵:۲۰ صبح از خواب بیدار شو و دو ساعت ورزش مفید انجام بده.

۳- شجاع باش‌. امروز یازده و نیم خط کتاب مطالعه کن، ولی پز آن را به کسی نده.

۴- راه برگشتی نیست. ۲۴ ساعت وارد تلگرام نشو.

۵- اگر هنوز زنده‌ای حتما تقلب کرده‌ای، در نتیجه باید تنبیه بشوی. ۱۰ بار از پل عابر پیاده استفاده کن.

۶- امروز از لوازم آرایشی استفاده نکن.

۷- امروز به یک نفر که بدبختی‌هایش را برایت توضیح می‌دهد، ثابت نکن که از او بدبخت‌تری‌.
۸- درجه‌ صدای تلویزیون را روی یک عدد فرد بگذار.

۹- اگر گواهینامه داری، فقط ۱۰ دقیقه بین خطوط رانندگی کن، تو رو خدا! اگر گواهینامه نداری انصافاً بی‌خیال رانندگی شو.

۱۰- قوی باش. مرگ پایان همه‌ بازی‌هاست. به یه مسافرت یک روزه برو ولی عکسش رو نذار توی اینستاگرام.

منبع: برترینها

علیرضا مصلحی در نوشت:

چشم‌هام رو بستم. تو دلم گفتم: «آرزو می‌کنم تا نهایت یک هفته دیگه، ۱۰ سال بزرگ‌تر بشم». زیر لب زمزمه کردم: «رخساره دارم میام. تحمل کن!» و شمع‌ها رو فوت کردم. رخساره یکی از دخترهای محل بود. چشم عسلی، ابرو کمون، گیسو کمند. فقط یه مشکل کوچیک داشت، حدود ۱۰ سال از من بزرگ‌تر بود که اون هم با درایتی که همیشه داشتم، شب تولد ۱۲ سالگیم حلش کردم.

داستان از ۶-۷ ماه قبلش شروع شد که تو مسیر برگشت از مدرسه، رخساره رو تو کوچه بالایی دیدم. دنبالش کردم و خونه‌شون رو یاد گرفتم. چند ماه تحت نظرش گرفتم. زندگیش رو کامل آنالیز کردم. از تمام زیر و بمش باخبر بودم. انصافا زن زندگی بود. پنهان‌کاری رو باید میذاشتم کنار، باید عشقم رو می‌ریختم بیرون. بالاخره یه روز دل رو زدم به دریا و تصمیم گرفتم خیلی باقدرت عشقم رو بریزم بیرون. از وسط بلوار یه گل کندم. رفتم سر راه همیشگی‌اش یه گوشه قایم شدم. رخساره اومد. قدم‌زنان رفتم سمتش. رسیدم بهش. گفتم: «خانوم،ببخشید!» جواب داد: «بفرمایید!» قلبم انگار تو سرم می‌زد. هول شدم گفتم: «ساعت چنده؟» جواب داد: «۶ و نیم». یه نفس کشیدم گفتم: «پس این گل برای شما». با لبخند ازم گرفت و تشکر کرد.

یه نکته اینجاست. دیدید خارج یه بچه مریض رو میبرن تو مسابقه فوتبال، میذارن الکی گل بزنه؟ قضیه من و رخساره دقیقا همین بود. با این تفاوت که خارج بچه‌ها گل میزنن، من گل می‌دادم. رخساره با همون دید من رو نگاه می‌کرد. خوب که فکر می‌کنم تو چشم‌هاش یه «آخی حیوونکی» غلیظی هم دیده میشد. ولی اون موقع این چیزها حالیم نبود. مطمئن بودم که رخساره در دام عشقم گرفتار شده.

یک ماه از تولد ۱۲ سالگیم گذشت ولی ۱۰ سال بزرگ‌تر نشده بودم. باید یه کاری می‌کردم. رخساره طفلک منتظر بود. پسر خاله‌هام یه فکر بکر داشتند. من می‌خوابیدم رو تخت، اون‌ها دست‌ها و پاها و کله‌ام رو می‌کشیدند و من با رویای رخساره کش می‌اومدم.

بعد از سه ماه کشش، احساس کردم به اندازه کافی بزرگ شدم. کت و شلوار بابام رو پوشیدم، رفتم در خونه رخساره اینا. زنگ زدم. صدای پاش اومد. چشم‌هام رو بستم. در باز شد. گفتم: «رخساره! بی‌تو دنیام یه چیزی کم داره!» چشم‌هام رو باز کردم. جلوم یه سیبیل دیدم که یه آدم بهش وصل بود. پدرزنم این شکلی نبود. گفتم: «ببخشید رخساره هستش؟» گفت: «رخساره کیه دیوونه؟!» گفتم: «مگه خونه خانومم اینا اینجا نیست؟» گفت: «انگار حالت خوش نیست مترسک. برو پی کارت. رخساره مخساره نمی‌شناسم. ما تازه اومدیم».

رخساره اینا از اونجا رفته بودند و من موندم با یه سری مفصل و رباط و تاندون کش اومده.

حالا چندین سال از اون ماجرا گذشته و من هنوز شُلم. بعضی وقت‌ها با یه تکون، دست و پا و گردنم درمیره. هفته پیش تو جلسه خواستگاری مهریه رو که گفتند فشار عصبی بهم وارد شد. دست‌ها و گردنم دررفتند، آویزون شدند. عروس غش کرد. مادرش داد زد: «زامبی زامبی». مادرم گفت: «به خدا زامبی نیست. فقط تو کوچیکی یه سه ماهی کشیدنش. الان باباش جاش میندازه صاف میشه». پاهام هم در رفت. کامل مچاله شدم. در نهایت پدر عروس با خاک‌انداز جمعم کرد، ریخت تو کوچه. خدا لعنتت کنه رخساره. گل تو رخسارت رخساره. یه کلام با مهربونی و عطوفت می‌گفتی: «برو گمشو پسره‌ عوضی بی همه چی».

منبع: برترینها

موضوع جالب هم اینجاست که این عزیزان یک‌طوری توی اینترنت درباره وضع مملکت صحبت می‌کنند که انگار چند نفر دیگر جز آنها نماینده مجلس و مسئول هستند و این عزیزان به‌عنوان خبرنگار کار خبری می‌کنند و می‌روند از تو مجلس توییت می‌کنند.

عیبی هم ندارد. فقط یک‌طوری شده که بابای ما خیال می‌کند مسئول مملکت ماها هستیم که توی توییتر و اینستاگرام هستیم و نمایندگان شهروند- خبرنگار هستند.

دم شما هم گرم. فقط شما زحمت بکش یک‌بار محض نمونه هم که شده فقط وزرای مربوطه را برای فیلترینگ استیضاح که هیچی، سؤال هم که هیچی، با موبایل بهشان SMS بزن که «داداش فیلتر رو چیکار می‌کنی؟» ما می‌گوییم آن نماینده خدوم و امیدوار علاوه بر استفاده از فیلترشکن، از شست مبارکش هم در راه احقاق حقوق مردم استفاده کرد.

یک راه دیگر هم که دلاوران در پیش گرفته‌اند این است که می‌روند دیدار زندانی‌های سیاسی و عکس می‌گیرند و در اینترنت منتشر می‌کنند (البته هر شونزده ماه یک‌بار). خب اینکه کار شهروندان است. شما به‌عنوان مقام مسئول اگر راست می‌گویی پاشو برو داخل زندان باهاشان ملاقات کن. ما قول می‌دهیم عکس شما را توی فتوشاپ بگذاریم در کنار زندانیان سیاسی و منتشر کنیم. خیالت راحت.

حالا این چهارسال دولت و مجلس هم تمام می‌شود. رزومه اساتید می‌شود ۶۰۰ لایک سیاسی، ١٧ توییت تند، ۴٠ توییت بامزه، ۵٣٠ عکس سلفی با چهره‌ها، دوتا هم عکس با فعالان سیاسی و اجتماعی، چند ملک و زمین به‌عنوان ارزش افزوده، شونزده مدیرعاملی و هیئت‌مدیره سهم آقازادهگی، حواله ورود ماشین خارجی یا پمپ‌بنزین، حواله تراکم در شمال شهر و کمی هم نطق میان‌دستور.

منبع: برترینها

مهرشاد مرتضوى در نوشت:

آقای ضرغامی در یک برنامه تلویزیونی حضور پیدا کردند و جوری صحبت کردند که ما حس کردیم هنوز رییس صداوسیما هستند و اگر هم نیستند، صداوسیما روزی سه بار می‌آید پیش‌شان و مشورت می‌گیرد. ایشان ضمن بازکردن یک خاور نوشابه برای خودشان، به مطالبی اشاره کردند که دود از کله مخاطبان بلند شد و اگر دیدید امروز هوای تهران کمی تا قسمتی آلوده است، علتی جز حرف‌های آقای ضرغامی ندارد. ما به چند مورد از صحبت‌های ایشان اشاره می‌کنیم که اگر هم برنامه را ندیده‌اید، به آلودگی هوای شهر کمک کنید:

ضرغامی: «دست تهیه‌کنندگان برای انتخاب مجری کاملا باز است. اگر کسی بگوید که مجری با هماهنگی کسی کاری را انجام می‌دهد، حرف درستی نیست». جوری می‌گویند دست تهیه‌کننده باز است، انگار تهیه‌کننده برنامه‌اش را کامل می‌چیند، با تیم نویسنده و کارگردان صحبت می‌کند، بعد تصمیم می‌گیرد که از بین لری کینگ، اپرا وینفری و احمدزاده کدام را انتخاب کند که خب به‌طور مسلم اولویت با احمدزاده است. درحالی‌که در عالم واقع، تهیه‌کننده دو لیست در دست دارد که اولی شامل ۵۲ مجری فعال صداوسیما می‌شود و لیست دوم هم شامل مجری‌هایی که در حال حاضر ممنوع‌الکار هستند. در نتیجه ۵۰ گزینه حذف می‌شوند و انتخاب نهایی می‌ماند بین احمدزاده و احمدزاده (که به اشتباه دو بار اسمش در فهرست چاپ شده بود). تازه کسی هم چیزی را با مجری هماهنگ نمی‌کند و مجری به دلخواه خودش می‌تواند بگوید «چشم» یا «بله، حتما».

ضرغامی: «مردم باید فیلم تایتانیک را ببینند». البته تلویزیون هم چندین بار، نسخه‌های مختلفی از تایتانیک را پخش کرده و اگر دو بار دیگر پخش می‌کرد، فقط تیتراژ فیلم باقی می‌ماند. برای عزیزانی که موفق نشده‌اند تایتانیک را از تلویزیون ببینند باید عرض کنیم این فیلم ماجرای یک گلدان و یک آباژور را روایت می‌کند که در یک کشتی مجلل عاشق هم می‌شوند. آباژور تلاش‌های بی‌شماری برای به‌دست آوردن دل گلدان انجام می‌دهد و بارها با یک کیسه کود جلوی کابینش می‌رود، ولی درست لحظه‌ای که احساس متقابل شکل می‌گیرد، کشتی شروع به غرق شدن می‌کند و گلدان به داخل قایق نجات می‌پرد. ولی سیم آباژور به کشتی گیر می‌کند و غرق می‌شود.

ضرغامی: «زمانی که من وارد سینما شدم دیگر شکستن شیشه‌های سینما‌ها پایان یافت». یعنی کسانی که داشتند شیشه سینما را می‌شکستند، ناگهان با دیدن آقای ضرغامی گفتند: «وای ضرغامی اومده!» و رفتند نفری سه متر شیشه خریدند و سالن‌ها را ترمیم کردند و چون فهمیده بودند بعدش قرار است برود تلویزیون، رفتند سراغ شیشه‌های تلویزیون!

ایشان در ادامه حرف‌هایی هم راجع به انتخابات اخیر و قبلی و قبل‌تری‌اش زدند که ما نمی‌توانیم بزنیم. جوری هم مطرح‌شان کردند که اول چشم‌مان گرد شد، بعد فک‌مان افتاد و در آخر گفتیم:«پس واقعیت اینجوری بود. چقدر اشتباه می‌کردیم!» و متنبه شدیم.

خلاصه برنامه هم این بود که فقط ضرغامی خوب است، بقیه می‌توانند به نسبت «کم‌بد» یا «خیلی‌بد» باشند.

منبع: برترینها

راننده مرکبی نیز از دور رسید و فشار اقتصادی ناشی از تورم نقطه به نقطه و نیز حضور نظامی آمریکا در خاورمیانه و تنش‌های منطقه را دلیل بیهوشی وی عنوان کرد. کلا تحلیل‌های تخیلی بر مردم عرضه داشت. یکی هم آن وسط دهان مرد را بو می‌کرد تا ببیند آیا او شراب یا بنگ یا مواد روانگردان خورده است یا نه؟ که در این لحظه ناگهان مرد به هوش آمد و گفت: «دهانت را می‌بویند، مبادا گفته باشی دوستت دارم» و مجددا بیهوش شد؛ از کودکی آرزو داشت یک‌بار این شعر را در جایی استفاده کند.

القصه هر کسی چیزی می‌گفت؛ اما این درمان‌ها هیچ سودی نداشت. مردم همچنان در صحنه بودند و حال مرد بد و بدتر می‌شد. در همین حال مرد دانا که پیشتر وصف حالش رفت، سر رسید. مردم که او را دیدند به استقبالش رفته و ماوقع را شرح دادند. مرد دانا مثل همیشه به جهت حفظ پرستیژکاری، لختی در خود فرو رفت و اندیشید. سپس گفت: «من این مرد را می‌شناسم و دوای دردش پیش من است؛ منتها در این روزگار اندیشیدن بدون هزینه امکان‌ناپذیر است. لذا لااقل هزینه ایاب و ذهاب مرا بدهید لامصبا. الان یه دکتر می‌آوردین کلی پول ویزیت باید می‌دادین.» مردم پذیرفتند و ١٠٠ درهم به علاوه ٩ درصد ارزش افزوده به وی پرداختند.

علی‌ایحال مرد دانا بر بالین فرد بیهوش حاضر شد. باز لختی در خود فرو رفت و گفت: «من او را می‌شناسم. این مرد دباغ است و کارش پاک‌کردن پوست حیوانات از مدفوع و کثافات است. او به بوی بد عادت کرده و لایه‌های مغزش پر از بوی سرگین و مدفوع شده است و بوی خوش عطر را برنمی‌تابد.» مردم از این حرف‌های مشمئز‌کننده مرد دانا کمی درهم شده و برخی محل حادثه را ترک کردند؛ اما حقیقت این بود و هیچ‌گاه گریزی از حقیقت نیست. مرد دانا کمی اطراف را نگریست. الاغی را دید که مشغول قضای حاجتی سنگین است. صبر کرد تا قشنگ کارش تمام شود، سپس کمی سرگین بدبوی الاغ را برداشت و با زیرکی سرگین را جلوی بینی مرد گرفت. بله درست است، داروی مغز بدبوی او همین بود. چند لحظه گذشت و مرد دباغ گویی از نو متولد شده باشد، به هوش آمد. مردم از دیدن این صحنه کف و خون بالا آورده و از تعجب تمام موهای بدنشان همچون میخ سیخ شد.

پایان‌بندی اول) مرد دباغ از مرد دانا تشکر کرد و از او خواست توصیه‌ای به وی کند. مرد دانا گفت: «ببینین مرد دباغ، حالا من خیلی نمی‌توانم موضوع را باز کنم. دفعه قبل که باز کردم، برایم داستان شد. اما همین را سربسته بگویم که بدان مشکل جامعه امروز «عادت‌کردن» است. مراقب باش که هیچ‌گاه به شرایط موجود عادت نکنی و تغییر را سرلوحه زندگی‌ات قرار دهی. در ضمن یه حمومی هم گاهی بری، بد نیست.»

پایان‌بندی دوم) متاسفانه بعد از این اتفاق به دلیل اعتراض جامعه پزشکان به خاطر این داستان، مجوز دانایی مرد دانا توسط مراجع ذیربط باطل و مرد دانا برای دو ‌سال از ارایه خدمات مربوط به اندیشیدن و دانایی منع شد.

منبع: برترینها