بایگانی دسته ی : طنز

حالا که رئیس جمهوری این بزرگواران انتخاب نشده، مطالبات‌شان از اینجا به آنجا رفته است. در همین رابطه یک دلواپس روز گذشته به یک خبرنگار گفت: «ببینید دو دو تا چهارتا! توقعات ما از آقای روحانی توقعات زیادی نیست که، همین که دوستان زحمت بکشند و وزارتخانه نان سنگک و امور نان تافتون را به جای وزارت امورخارجه که یک وزارتخانه غربی است، راه‌اندازی کنند تا هر روز صبح وزیر این وزارتخانه نان سنگک یا تافتون تازه دم در خانه مردم بگذارد، بخشی از مطالبات ما برطرف شده است، سر راه یک پنیر خامه‌ای هم بخرند.» دلواپس دیگری نیز خطاب به یک گزارشگر اعلام کرد: «آیا دولت چهاردرصدی‌ها حتی نمی‌خواهد کولر خانه ملت را خاموش کند؟ ما به آقای روحانی رأی نداده‌ایم(واقعاً هم رأی نداده‌اند!)‌که پدرمان در این سن و سال از روی تخت بیدار شود و تا پذیرایی برود و کولر را خاموش کند، پس نقش دولت در این میان چیست؟!»

همچنین دلواپس دیگری نیز در صفحه اینستاگرام خود نوشته:«متأسفانه رئیس جمهوری هر روز صبح به ما صبح‌بخیر نمی‌گوید که نشانه بی‌توجهی ایشان به خواسته‌های احساسی ملت است. وقتی جایی می‌رود از قبل به ما اطلاع نمی‌دهد تا در جریان باشیم، شب‌ها برای ما توی تلگرام نمی‌نویسد: شبت شیک و پرتقالی هانی! خب این چه وضع‌اش است؟ نه به برجام واقعاً!»

در نهایت هم یکی از روزنامه‌های دوست‌داشتنی و عزیز کشورمان که کلاً در پیش‌بینی نتایج انتخابات، تحلیل سیاسی را از اینجا به آنجا برد، می‌نویسد: «عدم توجه دولت خسته‌ها به مطالبات مردم!» و سرمقاله‌نویس جوان و خوش‌فکر این روزنامه هم در یک یادداشت بلندمرتبه می‌نویسد: «ظاهراً رئیس جمهوری این روزها بیشتر از اینکه فکر نان تافتون ملت باشد، درگیر نفت و روابط بین‌الملل، تورم و رکود و مسأله ازدواج جوانان است که واقعاً جای حیرت دارد.»

منبع: برترینها

پوریا عالمی در نوشت:

وقتی ما جوان بودیم، کتاب‌خواندن برخلاف امروز سخت بود، اما وقتی ما با نقاشی‌های سهراب سپهری آشنا شدیم، متوجه شدیم نقاش‌شدن آسان است. به همین دلیل ٩٠  درصد نقاشی‌های معاصر، چهارتا خط روی یک بوم بزرگ است. البته نکته اینجاست که برخلاف باقی دنیا که هنر را از طراحی کوزه و طراحی رئال شروع می‌کنند، آرتیست‌های ما کارشان را از چهارتا خط روی بوم ٢×٢ شروع می‌کنند. درحالی‌که دوتا خط راست را نمی‌توانند بکشند.
سهراب البته شعر هم دارد که شعر خوب‌گفتن حوصله می‌خواهد.

در نتیجه نسل جوان از بین سه فعالیت اصلی سهراب سپهری؛ یعنی شعر عمیق، نقاشی دقیق و ریش پرحجم، به فعالیت در ریش پرحجم گرایش پیدا کرده است.

قدیم، ریش، عینک و پیپ روشنفکران و هنرمندان را ازشان می‌گرفتی، آثارشان می‌ماند. امروزه ریش پرحجم (مدل رابینسون کروزوئه) را ازشان بگیری، اثری ازشان نمی‌ماند.

منبع: برترینها

 
به هرحال ما نامه «درخت» مذکور (فضا سوررئال شده‌ها) ‌در مورد فردوسی و خیام را خواندیم، فقط یک جاهایی از این نامه را متوجه نشدیم، مثلاً مهندس(درخت!) ‌یک جایی نوشته: «همان طور که ذکر شد میزان اثرگذاری این افراد برجسته، متفاوت بوده است و خواهد بود. نقش این افراد در برخی مواقع حساس تاریخی، بسیار درخشان ارزیابی می‌شود.» بنده خواهش می‌کنم، تمنا می‌کنم، استدعا می‌کنم که دانشمندان کشور این اطلاعات و این سطح آگاهی را همین‌طور ناغافل و یک‌هویی در سطح جامعه رها نکنند، لااقل شلخته درو کنید تا چیزی برای خوشه‌چین‌ها باقی بماند.

همین مانده که دوستان یک عکسی از فردوسی و خیام و سعدی منتشر کنند که این سه بزرگوار دست یکدیگر را گرفته و بالا برده‌اند و می‌گویند: «زنده‌باد بهار!» اطلاعات این دوستان همین قدر در مورد مسائل اجتماعی و فرهنگی زیاد است که اثرات آن را هشت سال با تمام اعضا و جوارح‌مان حس کردیم. یک زمانی هم می‌خواستند دستی به سر و گوش کتب تاریخی بکشند و کار ناتمام استاد معتضد را تمام کنند و ضربه نهایی را به تاریخ بزنند.

بدین صورت که کتاب‌های تاریخ از زمان دولت نهم آغاز می‌شد و در کتاب تاریخ یک مقدمه ای می‌نوشتند که: «تاریخ اصلاً اون چیزی نیست که تا الان خوندید، اولاً در گذشته اصلاً کشور وجود نداشته، اسکندر مقدونی وقتی به اینجا لشکر کشیده متوجه شده که کشوری وجود نداره و راهش‌ رو گرفت و برگشت. یزدگرد سوم هم که اصلاً پادشاه نبوده، آسیاب‌بان مروی هم به خاطر یک مسأله ناموسی و خانوادگی او را به قتل رسانده و هم‌اکنون هم تحت پیگرد قرار دارد.» که خوشبختانه شانس آوردیم استادان دوران مسئولیت‌شان به پایان رسید و تاریخ قسر در رفت، حالا روزی دو سه تا ضربه به ادبیات می‌زنند و باعث ژاژ خاییدن سعدی و خیام می‌شوند.

منبع: برترینها

«۱- باریک بودن شکاف انداختن رای در صندوق! متاسفانه بسیاری از طرفداران ما چون برای انداختن برگه رای‌شان در صندوق مجبور بودند از سد این شکاف بگذرند، عملا رای دادن هر کدام از طرفداران ما، یک ساعتی طول کشید و لازم بود دست اندرکاران امر، یا اندازه شکاف‌ها را تغییر دهند یا زمان رای‌گیری را تا سه روز تمدید نمایند!

۲- وجود خودکارهای مشکوک در حوزه‌های رای‌گیری: این خودکارهای هوشمند به نوعی طراحی شده بودند که اگر کسی می‌خواست نام کاندیدای ما را روی برگه رای بنویسد، خودکار شروع می‌کرد با او صحبت کردن و می‌گفت: داداش من! خواهر من! ننویس… یادت رفته دوره‌های قبل رو؟ و در ادامه هم آهنگی از خواننده‌ای به نام تتلو پخش می‌کرد که شنیدن همین آهنگ، کلا نظر رای‌دهنده را به شدت عوض می‌کرد!

۳-بعضا مشاهده می‌شد که در برخی حوزه‌های رای‌گیری به رای‌دهنده‌ها گفته می‌شد، می‌توانند به هر کاندیدایی که دل‌شان خواست رای بدهند؛ در حالی‌که همه می‌دانند که انسان باید در امور مهم به عقلش رجوع کند نه دلش!

۴-در برخی حوزه‌های رای‌گیری، در راستای اهدافی مشکوک تعدادی آب سرد کن و لیوان یک‌بار مصرف قرار داشت و از دولتی که ما را متهم به دادن وعده‌های شکمی به مردم می‌کرد، واقعا بعید بود که با آب خنک، رای مردم را به نفع خودش برگرداند… هر چند که همه ما می‌دانیم در هوای گرم و صف طولانی، هیچ چیز نمی‌تواند مثل یک لیوان آب خنک، جگر آدم را حال بیاورد و رای‌اش را برگرداند!».

منبع: برترینها

مهرشاد مرتضوى در نوشت:

ضمن تبریک به کاندیدای برنده، هواداران‌شون، اعضای ستادشون، همچنین کاندیداهای بازنده، کاندیداهایی که انصراف دادن و بعد به خودشون گفتن عجب کاری کردیم، هواداران اون‌ها، اسپانسرهاشون، خواننده‌های دو طرف، دوستان تخریب‌گر و تهمت‌زن و سایر بستگان و آشنایان و آرزوی بالا رفتن دولت و ملت در امور کشور و پایین اومدن اون دوست عزیزی که سه سال پیش جوگیر شد و از دیوار سفارت رفت بالا، اون بالا یادش اومد از ارتفاع می‌ترسه، توجه شما رو به پدیده همیشگی کشور و یار و یاور طنزنویسان در روزهای سخت بی‌سوژگی جلب می‌کنم. این شما و این دکتر احمدی نژاد.

این عزیز که از همون چند ماه پیش یه سوء‌تفاهم جزیی براش ایجاد شده و عرصه انتخابات رو با سیرک پهلوان خلیل عقاب اشتباه گرفته بود، موقع رای دادن هم نشون داد HCl + NaHCO3 از کنده بلند میشه. البته درباره رای خود ایشون اخبار ضدو‌نقیضی منتشر شده و می‌گفتن از اونجایی که هیچ‌کدوم از این نامزدها رو، حتی با وجود اینکه کل کابینه‌اش تو ستاد یکیشونه، قبول نداره و معتقده «هیچی، کار دست و پای خود آدم نمیشه» رای مخدوش انداخته و توش گل و بته کشیده و نوشته زنده باد بهار.

اما یه سوال همچنان برای بشریت حل نشده باقی مونده، فاز آقای بقاییه. حداقل می‌دونیم برای بشر عادی سوال حل نشده‌ایه، ولی احتمال داره آقای مشایی یه کانکشن‌هایی داشته باشه که جواب سوال ما رو بده. تا اون موقع، ما فقط می‌تونیم حدس بزنیم. ماجرا از این قراره که آقای بقایی تحت‌تاثیر تبلیغات آقای احمدی‌نژاد، رو برگه‌اش نوشته دکتر محمود احمدی‌نژاد.

حالا احتمالی که ما میدیم اینه که احمدی‌نژاد قبل از زمان اعلام تایید صلاحیت‌ها، بقایی رو داخل اتاقی حبس و ارتباطش رو با تمام وسایل ارتباطی قطع می‌کنه. بقایی هم با توجه به سابقه طولانی مدت دکور بودن تو ویدیوها، چندین روز بدون آب و غذا و اکسیژن و حرکت اونجا می‌مونه تا روز رای ‌گیری. بعد احمدی‌نژاد بهش میگه: «حال کردی استراتژی رو؟ هزینه رد صلاحیتو بالا بردم یکیمونو تایید کردن. از این به بعد هم خودت میشی معاون اولم. متخصص و از بازداشت گذشته هم که هستی و راه و چاه رو می‌شناسی». این میشه که بقایی از ته دل به احمدی‌نژاد رای میده و به هر کس هم تو راه میرسن، یه تنه میزنه و میگه: «ببین! رییس‌جمهور آینده مملکته‌ها! ماشاا…» و دوتایی شاد و خندان دستاشونو تاب میدن و بعد از رای گیری، میرن پارک تاب بازی کنن.

همه اینا رو گفتم که بگم اگه تتلو از یه کاندیدا حمایت می‌کنه تعحب نکنین، چون هر کسی باید مهره‌های متنوع دور خودش داشته باشه. آقای احمدی‌نژاد هم اگه آدم جدیدی به خودش جذب نمی‌کنه، واسه اینه که جنسش کاملا جوره!

منبع: برترینها

پسرها با عبور هرشخص قابل ذکری، اصوات عجیبی ازخودشان درمی‌آوردند. تمام چیزی که همه بلد بودند، همان‌هایی بود که دربرنامه‌های آموزشی رازبقا می‌دیدند، اما جفت‌یابی درکوچه و خیابان، خیلی سخت‌تر از طبیعت بود. هیچ دختری به خاطر هنر سو‌کشیدن و موچ‌موچ‌کردن، دل به هیچ نرینه‌ای نمی‌باخت، اما بهار بود و نرهای امیدوار، با آن هیکل‌های قمبلی و سینه‌های کفتری، همگی منتظر رسیدن عشق در یک ‌نگاه بودند. اگر بشر توان گرد‌افشانی داشت. سر کوچه ما حتما یک تپه گرد مرد، جمع می‌شد.

این وسط اما بعضی وقت‌ها اتفاقاتی می‌افتاد که حال محل را عوض می‌کرد. مثل اتفاقی که برای فری پشت‌مو بلند افتاد. فری داشت طبق معمول لاف می‌آمد: «قبلی چشمک زد… با انگشتش هم دو داد…» اما بقیه زیربار نمی‌رفتند و می‌گفتند؛ دختره فقط خاک داخل چشمش بوده و داشته پلک می‌زده. فری همیشه به در و دیوار می‌زد که کلی کشته مرده دارد و برای همین دیگر حنایش رنگی نداشت. درحالی ‌که همه درگیر بحث نخ‌دادن و ندادن طرف بودند، ناگهان خود طرف یعنی همان دختر مورد بحث، ازهمان مسیری که رفته بود، برگشت. همین‌طور، زل‌زل به چشم‌های فری خیره مانده و جلو می‌آمد. چیزی نمانده بود که فری بالاخره به تجربه عشق دریک نگاه نائل شود اما ناگهان جثه پسر ریزنقشی که تا کمر فری بود، از پشت دخترک زد بیرون. پسر درحالی‌ که انگشت سبابه‌اش بین دو چشم فری را نشانه رفته بود، با صدایی که بیشتر شبیه ناخن‌کشیدن به شیشه بود، از دختر پرسید: «همین بود؟»

و دختر با جواب آره داداش، نسبت خانوادگی‌اش را به رخ تمام محل کشید. داداش درهمان چند قدمی که تا شروع دعوا فاصله داشت، پیراهنش را درآورد و عضلات پیچ واپیچ و بدن پرزخمش را به رخ سینه کفتری‌‌ها کشید. چند متر به فری مانده شتاب گرفت و بعد ناگهان پرید بالا. پرش بلندش جبران قد کوتاهش را می‌کرد. یه‌تا پرنده داداش، جفت‌پا وسط سینه فری فرود موفقیت‌آمیزی داشت. ضربه آن‌قدر فرو رفت که تا آب‌گاه رسید و نفس فری تا آخر دعوا بالا نیامد. پشت‌مو پهن زمین شد. از آنجایی که دعوا درمحل ما یک‌جور بازی گروهی به حساب می‌آمد. باقی چشم‌چران‌ها هم به پشتوانه یک‌جور حمایت صنفی، پشت فری درآمدند و ریختند سر داداش.

اما داداش که انگار دعوا برایش یک‌جور فعالیت روزمره بود، یک قدم هم پا پس نکشید، بدون این‌که خودش را خسته کند، ضربه‌ها را جاخالی می‌داد و به لطف قد کوتاهش، به راحتی مشتش را درنقاط حساس حریفان فرود می‌آورد. گردوخاک که خوابید، بروسلی زمان، یکه و تنها ایستاده بود و باقی خوابیده، داشتند از درد خودشان را به زمین می‌مالیدند. درحالی ‌که پرچم محل ما به پایین‌ترین سطح خودش درچند‌ سال اخیر رسیده بود و جوان اول‌های محل روی هم می‌لولیدند، قد داداش از قبل، بلندتر به نظر می‌رسید. آرام آرام از بین نعش بقیه راهش را باز کرد و رفت بالای سر فری. انگشت‌ سبابه و اشاره‌اش را مثل ضربه افعی در اژدها وارد می‌شود، برد جلوی چشم‌های فری و جلو و عقب کرد. همه منتظر بودیم تا دستش را بکند آن داخل و کاسه چشم فری را بکشد بیرون. اما مثل همه قهرمان‌ها درست در لحظه آخر منصرف شد و از خیرش گذشت.

خواهر و برادر، بعد از به خاک و خون‌کشیدن محل، در غروب به سمت افق حرکت کردند. ساعت آکواریوم محل تا مدت‌ها بعد از این اتفاق تعطیل شد و فری به لطف چشم‌هایی که از کاسه درنیامده بود، چند ‌سال بعد دریک نگاه، عاشق دختر نذری بیار همسایه شد.

منبع: برترینها

پدرام ابراهیمی در نوشت:

محمدباقر قالیباف آرزوی گفتن سومین «نه» را به دل ما گذاشت و خودش محترمانه کنار رفت و حالا دو گزینه مشخص‌تر از قبل در مقابل ماست: پل یا دیوار. البته این دو گزینه، سه حالت دارد: رای به پل، رای به دیوار (تو مایه‌های روم به دیوار) و رای ندادن (که می‌شود همان رای به دیوار). بعد از این صغرا کبرای بسیار نامحسوس، چند سوال از افراد موسوم به آرای مردد، آرای خاموش و قهرکرده‌های عزیز می‌پرسیم. پاسخنامه هم نداریم. برای خودتان جواب بدهید کفایت می‌کند.

یک- اگر وسط مردادماه در خانه‌ای زندگی کنید که با محله و نما و سیم‌کشی و علی‌الخصوص لوله‌کشی روکار آن مشکل دارید در این شرایط با اینکه امکان استفاده از کولر را دارید، آن را روشن نمی‌کنید؟ که چی؟

دو- شده شبی -گلاب به روی‌تان- راست‌روده شوید و همسرتان (اعم از زن یا شوهر) برای شما نبات‌داغ بیاورد و بگویید: «نه! این درمان‌ها مقطعیه. صبر می‌کنم بریم دکتر ریشه‌ای درستش کنم». خب عزیز دل، اول باید بتوانی از خانه خارج شوی، بعد ریشه‌ای و فلان. ریشه‌ات تا صبح از روده‌ات درمی‌آید!

سه- در شرایطی که باید با نردبان از دیوار مرتفعی بالا بروید، به جای پله اول و دوم و سوم، همان اول سعی می‌کنید پا روی پله آخر بگذارید؟ یا نردبان را کناری می‌اندازید و بالا می‌روید؟ (این مورد آخر با حامیان بعضی کاندیداها خط رو خط شد. ببخشید).

چهار- فرض کنید ناراحتی قلبی دارید و بقیه فکر می‌کنند تمارض و لوس‌بازی و از این حرف‌هاست. اگر قلب‌تان درد بگیرد، تا زمانی که به مرکز درمانی برسید، زیرزبانی و پروپرانولول استفاده می‌کنید یا صبر می‌کنید تا وراث باور کنند درد دارید؟! (البته معمولا مادرها از این سیستم‌ها دارند که برای هر کار ما می‌گویند: «خدا مرگم بده از دست کارای تو!» هفته‌ای هشت روز هم می‌روند دکترهای متنوع!).

و سوال آخر- هر کسی به چیزی افتخار می‌کند و این حق اوست. فضولی دلیلش هم به ما نیامده. فقط سوال اینجاست که اگر به دورانی برگردیم که در فرودگاه‌های جهان تا پاسپورت ما را می‌دیدند، هزارجور تست دی.ان.ای و قرنیه و… می‌گرفتند (که اثر انگشت محترمانه‌ترین‌شان بود) یا دوباره روزهایی بیاید که –زبانم لال- از گیِت‌هایی ردمان کنند که از گفتنش هم شرم دارم، آیا صفحه انتخابات شناسنامه‌تان را مثل تسوکه می‌گیریم جلوی روی مامور که بگوییم: «عوضش تا حالا رای ندادم؟ سفیدِ سفیده!». بیا برنگردیم.

منبع: برترینها

اسمش شورای دانش‌آموزی بود. اما دقیقا نمی‌دانستیم یعنی چه. کسی هم چیزی در این مورد نمی‌گفت. قرار بود چند نفری انتخاب شوند و بروند داخل شورا. حالا این‌که وقتی بروند داخل، قرار است چه کار کنند معلوم نبود. هرکس هم که دوست داشت می‌توانست داوطلب شود و برای همین تقریبا تمام مدرسه می‌خواستند داوطلب شوند. با این وضع هیچ‌کس برای رأی دادن باقی نمی‌ماند.

آقای ناظم اما حواسش جمع‌تر از این حرف‌ها بود. برای همین هم دفتر معاونت به‌عنوان محل ثبت‌نام تعیین شد. نخستین مرحله ثبت‌نام، رسیدن خدمت جناب فراهانی بود. بعد از مشخص شدن محل ثبت‌نام، نصف بچه‌ها از خیر کاندیداتوری گذشتند. هیچ معلوم نبود آدم همین‌طور که می‌رود دفتر فراهانی، همان‌طور هم بیاید بیرون. ممکن بود یک لحظه دستت خط بخورد، ببینی اشتباهی زیر یک تعهدنامه‌ای، برگه قبول مسئولیتی، اعتراف‌نامه‌ای چیزی را امضا کردی و نفهمیدی.

بعد از این‌که نخستین جگردار از دفتر معاونت بیرون آمد، معلوم شد مراسم پرکردن فرم همین‌طور خالی خالی هم نبوده. فراهانی قبل از این‌که دست کسی به کاغذ درخواست کاندیداتوری برسد، چندتایی سوال می‌پرسید. سوال‌هایی که مشخص می‌کرد، اصلا طرف صلاحیت پر کردن فرم را دارد یا نه.

تخصص فراهانی یک‌جور آچارکشی حسابی بود که ظرف چند دقیقه معلوم می‌کرد، طرف نشتی دارد یا نه. جادوی فراهانی در چشم‌هایش بود. چشم در چشم نگاهت می‌کرد و طوری زل می‌زد که انگار از همان‌جا می‌رود داخل و تا انتهایت را می‌بیند. اگر نگاهت را می‌دزدیدی یا سرت را می‌انداختی پایین هم باز فرقی نمی‌کرد. انگار با چشم‌هایش می‌رود داخل سرت و همه‌چیز را می‌بیند.

اگر نشتی نداشتی و نم پس نمی‌دادی، تازه صلاحیت گرفتن فرم را پیدا می‌کردی. از لحظه پر کردن فرم تا شمردن آرا، و حتی بعد از پیروزی در انتخابات، درست‌تر بگویم تا لحظه فارغ‌التحصیلی، فراهانی همچنان نشتی افراد را رصد می‌کرد. کسی نمی‌توانست از این سیستم چند لایه سوراخ در برود.

این‌طور بود که رقابت، بین تنگ‌ها و آنهایی که ادای تنگ‌ها را در می‌آوردند، آغاز شد. محل تبلیغات، تابلوی اعلانات مدرسه بود. شور و حال عجیبی بین بچه‌ها، حاکم شد. بازار وعده و وعید داغ بود. یکی می‌خواست امتحانات خرداد را حذف کند، آن یکی بوفه را مجانی می‌کرد و یکی هم از جنس خودمان بود و می‌خواست خشتک‌های پاره را بدوزد و کفش‌های کهنه را واکس بزند. هرچه به روز انتخابات نزدیک‌تر می‌شدیم، وعده‌ها بزرگتر و عجیب‌تر می‌شد. آن وسط یکی از نامزدها خامی کرد و قول بستن دفتر معاونت را داد. همان روز فراهانی اسمش را روی تابلو خط زد و پسر بیچاره تا یک ماه بعد از انتخابات، بین موتورخانه مدرسه و دفتر معاونت، در رفت و آمد بود.

دانش‌آموزها توجهی به شعارها نداشتند و بیشتر دنبال وعده‌های عملی بودند. برای همین هم یکی از نامزدها توانست به راحتی از بقیه جلو بزند. چون یک زنگ قبل از انتخابات، رفت بوفه و برای کل مدرسه، سفارش ساندویچ کالباس داد. خوب می‌دانست که نقطه ضعف ما همین نمک‌گیر شدن است. به حرمت نان و نمک، نامزد کالباسی با اختلاف زیادی رأی آورد. آن روز، ما گربه‌هایی بودیم که داشتیم وسط حیاط خودخوری می‌کردیم.

منبع: برترینها

اینها هیچی، وقتی سوار مترو می‌شوم و به دلیل کمبود واگن و زیادبودن جمعیت با دوروبری‌هام احساس تنگی جا و نفس می‌کنم، از شما یاد می‌کنم. راستش وقتی توی پل صدر؛ چه طبقه اولش، چه طبقه دومش، چه طبقه پانزدهمش توی ترافیک دوساعت گیر کردم و دارم می‌ترکم و به هزینه ساخت این پل مفید فکر می‌کنم، از شما یاد می‌کنم. وقتی توی تونل توحید، توی ترافیک دارم به دیوار نگاه می‌کنم از شما یاد می‌کنم. شب‌ها وقتی آشغال‌ها را مأموران زحمتکش نصفش را کف خیابان جا می‌گذارند از شما یاد می‌کنم. حتی وقتی یکهو می‌بینم چند نفر دارند به زیبایی دست‌فروش‌ها را از سر راه جمع می‌کنند و می‌ریزند توی نیسان شهرداری از شما یاد می‌کنم. با دیدن آسمان زیبای تهران در عکس‌های قدیمی از شما یاد می‌کنم و وقتی می‌بینم که ما توانسته‌ایم درخت‌ها را از سر راه برداریم و راه را برای ماشین‌ها باز کنیم با خوشحالی خارج‌ازوصفی از شما یاد می‌کنم.

وقتی می‌بینم کوه را مثل انسان‌های غارنشین توانسته‌ایم سوراخ کنیم و مجتمع بسازیم و باعث زیبایی شهر و اصلاح اضافات کوه بشویم با غرور از شما یاد می‌کنم. من هربار که باران می‌آید و خیابان‌ها رودخانه می‌شوند و می‌بینم اولین‌بار برای اینکه داشتم در خیابان غرق می‌شدم رفتم شنا یاد گرفتم، از شما و از شنا یاد می‌کنم. هربار می‌بینم یک خانه بلااستفاده قدیمی بعد از مدت‌ها در شمال شهر چراغش روشن شده و یک کارگر زحمتکش شهرداری از ملک چندصدمتری با رضایت‌خاطر بیرون می‌آید، از شما یاد می‌کنم. اصلا اینها که چیزی نیست، وقتی می‌بینم شما از فیس‌بوک و توییتر چون فیلتر است استفاده نمی‌کنی و استاتوس‌هات را روی بیلبوردها و پل‌های عابر پیاده می‌نویسی، از این خلاقیت و فیلترمندی کیف می‌کنم و از شما یاد می‌کنم.

محمدباقرجان

من واقعا فن شما هستم. می‌گویند تیمور لنگ وقتی در نبردی شکست خورده و ناامیدانه در خرابه‌ای پنهان شده بود، می‌بیند که مورچه‌ای دانه گندمی را به دهان گرفته و می‌خواهد از دیواری بالا برود، اما هربار به زمین می‌افتد. مورچه اما دست از تلاش برنمی‌دارد و بعد از ۴٠ بار موفق می‌شود بار سنگین را به بالای دیوار ببرد. می‌گویند تیمور لنگ با دیدن این صحنه متأثر می‌شود و برمی‌گردد و به میدان نبرد می‌رود و جنگ را پیروز می‌شود. حالا راستش من هم مثل او، هربار که شما کاندیدای ریاست‌جمهوری می‌شوی و از شکست سنگین دچار یأس و افسردگی نمی‌شوی و بار دیگر در انتخابات شرکت می‌کنی، واقعا از ته دل کیف می‌کنم و از شما درس می‌گیرم. آفرین بر این همت.

محمدباقرجان

شاید فکر کنی من آدم مسخره‌ای هستم و مثل حرفی که به رئیس‌جمهور در مناظره زدی، اهل «کثافت‌کاری» هستم. نه واقعا. من واقعا فن شما هستم. به نظرم مدیر توانمندی هستی و توانسته‌ای ١٢ سال شهردار پایتخت ایران باشی. راستش تنها نکته من این است که توی مناظره‌ها یک‌طوری دولت روحانی را می‌کوبی که من جلو رفقام که مهاجرت کرده‌اند شرمنده می‌شوم. چون من تا دیروز می‌گفتم ایران گل‌وبلبل و همه‌چیز اوکی است و ما داریم به جلو حرکت می‌کنیم. راستش این‌طوری که شما توی مناظره، کشور را شستی و گذاشتی کنار، من دیگر حرفی برای گفتن ندارم و نمی‌دانم دقیقا از چی داشتم دفاع می‌کردم. خلاصه خواستم بگویم دوتا رأی بیشتر ارزش ندارد، این دعواها تمام می‌شود، یا اسم شما از صندوق درمی‌آید یا یکی دیگر. فرداش چی؟ با این حجم افسردگی و دلسردی‌ای که در مردم ایجاد کردی چه می‌کنی؟

محمدباقرجان

بعد از حرف‌هایی که در مناظره‌ها زدی، دلم خیلی گرفت و آه کشیدم و خواستم سرم را بلند کنم و به آسمان نگاه کنم و کمی برای خودم و خودت دعا کنم. دیدم متأسفانه این برج‌ها در کوچه‌های شش‌متری، آسمان را از ما گرفته‌اند و راه دعا بسته است. چه‌کار کنیم محمدباقرجان؟ من مرده، شما زنده، اگر وقت می‌شود قبل از مناظره گاهی به آسمان نگاه کن.

قربانت؛ هم‌وطن شما، پوریا

منبع: برترینها

پوریا عالمی در نوشت:

هرگونه شباهت این میوه‌ها با سیاست‌مداران ربطی به این میوه‌ها ندارد و مسئولیت آن با دیگر میوه‌‌هاست.

کدو: اصولا گرایش سیاسی خاصی ندارد. بودونبودش در قابلمه محسوس نیست. روی مخ بعضی‌هاست و بهش حساسیت دارند. به‌همین‌دلیل اگر در بعضی خورشت‌ها شرکت کنند، دیگران لب به غذا نمی‌زنند.

بادمجان: کدوی قلدر. او کدویی است که با کت و شلوار تیره حضور پیدا می‌کند. با گول‌زدن لپه، از باقی قیمه‌ها اعلام استقلال و حزب قیمه‌بادمجان را تشکیل داده است.

خیار: پای ثابت همه جلسات. اصولا کم حرف می‌‌زند و زود تمام می‌شود. درست است که سروزبان شیرینی دارد، اما اصولا باطن و ته تلخی دارد و آخر جلسات را با تلخی تمام می‌کند. بااین‌حال چون سر شیرینی دارد، مردم آخر و عاقبت تلخش را فراموش می‌کنند.

خیارچمبر: پیش‌کسوت خیار است. خیار پیر؛ خیاری که خاصیت و شیرینی خیار را ندارد و چون به‌موقع دیده نشده و روی دست مانده، فقط پیر شده است.

ترب: سیاست‌مداری که حرفی برای گفتن ندارد، اما بلد است خودش را وارد جلسه کند.

تربچه‌نقلی: بچه سیاست‌مداری که همراه پدر تربش در جلسه‌های سیاسی شرکت می‌کند تا پیشرفت کند. حالا پیشرفت کند چی می‌شود؟ ترب.

سبزی‌خوردن: حزب جوانان سبزیجات که بدون اینکه معلوم شود چی‌به‌چی است ازشان استفاده می‌شود و خورده می‌شوند و تمام می‌شوند. سبزی‌خوردن‌ها بعضی‌وقت‌ها انشعاب می‌کنند و با پنیر می‌ریزند روی هم که البته یک ترکیب سبزی‌خوردن و پنیر یک لقمه بیشتر نمی‌شود و همان اول کارشان به آخر می‌رسد.

ریواس: پدرخوانده سبزیجات. معلوم نیست فایده‌اش چیست، اما سبزیجات بااحترام از او حرف می‌زنند.

کرفس: پدر معنوی سبزیجات. می‌گویند فایده زیادی دارد و در ترکیب سبزیجات نقش زیادی دارد. او اصولا اگر در جمع سبزیجات باشد، امنیت سبزیجات تأمین می‌شود چون کرفس خیلی گوشت‌تلخ است. کرفس هم مثل بادمجان یک‌بار تلاش کرد با لپه‌ها دست‌به‌یکی کند و حزب خورش کرفس را ساخت که متأسفانه مقبولیت پیدا نکرد و با رابطه‌هایی که داشت توانست به‌عنوان غذای سازمانی هفته‌ای یک‌بار در ادارات دولتی سر ناهار حضور پیدا کند.

سیب‌زمینی: سیاست‌مداری که رگ ندارد و تحت هر شرایطی، با هر آشپزی، با هر غذایی، به هر شکلی، در صحنه حضور دارد.

منبع: برترینها