بایگانی دسته ی : فرهنگی

ملکه رنجبر بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون در گفت و گو با میزان در خصوص آخرین وضعیت خود گفت: حالم اصلا خوب نیست، هر چه قدر دکتر می روم و دارو می خورم خوب نمی شوم و هیچ فایده ای ندارد روز به روز قندم بالا می رود.  وی ضمن ابراز نارضایتی از وضعیت امروز خود افزود: ناراحتم برای اینکه یک عمر زحمتی که کشیدم، از سن ۶ سالگی بازی کردم و زحمت کشیدم و جان کندم و بهترین سالهای زندگی ام را پای هنرم گذاشتم و هیچ چیز نسیبم نشد عیبی ندارد باید بسوزم و بسازم.  این بازیگر پیشکسوت تصریح کرد: یک نفر از هنرمندان نمی آید بگوید رنجبر حالت چطور است، هیچ کس به من سر نمی زند و حالم را نمی پرسد، فقط در ابتدای بیماری ام همه گرم بودند  و یکی دو نفر آمدند و به من سر زدند اما دیگر از هیچ کس خبری نشد حتی از خانه سینما هم حتی یک زنگ به من نمی زنند که شاید به چیزی احتیاج داشته باشم.  رنجبر خاطرنشان کرد: دیگر کاری به من پیشنهاد نمی شود هرچند که اگر پیشنهاد می شد هم قبول نمی کردم چرا که نه توانش را دارم و نه می خواهم که با آنها کار کنم این همه سال زحمت کشیدم چه شد که حالا هم برای این کار توانم را بگذارم.

منبع: بهارنیوز

 زمانی که «ویلیام فردکین» در سال ۱۹۷۳ فیلم معروف «جن‌گیر» را ساخته هرگز یک جن‌گیر واقعی را از نزدیک ملاقات نکرده بود، حالا این کارگردان آمریکایی پس از گذشت بیش از چهار دهه به سراغ پدر «آمورث» جن‌گیر اسقف‌نشین رم و رئیس انجمن‌ بین‌المللی جن گیران رفته و با حضور در جلسات واقعی جن‌گیری، تجربیات خود را در قالب مستندی با عنوان «شیطان و پدر آمورث» به جشنواره فیلم ونیز آورده است.
 




در زیر مصاحبه نشریه سینمایی ورایتی را با «ویلیام فردکین» در جریان جشنواره فیلم ونیز می‌خوانیم:

 چگونه با پدر «آمورث» آشنا شدید؟
با کتاب‌های او آشنا بودم، چهار یا پنج اثر او به انگلیسی ترجمه شده است و می‌دانستم که واکنش خوبی به فیلم «جن‌گیر» داشته است. گرچه اظهار کرده بود که جلوه‌های ویژه در این فیلم بیش از حد بوده است. «پدر آمورث» معتقد بود که فیلم «جن‌گیر» باعث شده که مردم کار او را بهتر درک کنند. من هیچگاه تلاشی برای ملاقات با این پدر روحانی نکردم و فکر نمی‌کردم که چنین امکانی وجود داشته باشد اما حدود یک سال پیش که در یکی از شهرهای نزدیک به رم بودم یکی از دوستانم توانست نامه‌ای برای پدر «آمورث» ارسال کند و او دو روز بعد پاسخ داد و به درخواست ملاقات من پاسخ مثبت داد.
 
 بنابراین این ملاقات ایده خودتان بود؟
بله ایده‌ای بود که به یکباره به ذهنم خطور کرد و آن را مشیت الهی می‌دانم. صدایی از درون به من گفت می‌تونم با پدر «آمورث» ملاقات کنم؟

این درست است که پدر «آمورث» یکی از طرفداران فیلم کلاسیک «جن‌گیر» بوده است و بسیار فوق‌العاده است که در سال ۱۹۷۴ بدون انجام تحقیقات خاصی درباره این موضوع توانستی فیلمی بسازی که مورد پذیرش و پسند او قرار گیرد.
هیچ تحقیقی وجود نداشت و تنها تحقیق کتاب‌های خود او بودند. درآمریکا و در قرن بیستم میلادی تنها دو مورد جن‌گیری وجود داشته که درباره آنها مطالبی نوشته شده و اصولا کلیسا خیلی درباره این موضوع صحبت نمی‌کرد و اصلا تلاشی برای عمومی کردن آن نداشتند و شک داشتم که به من اجازه ساخت چنین فیلمی را بدهند. اما پدر «آمورث» به من اجازه ساخت این مستند جدید را داد و به صورت کامل مستقل از روندهای کلیسا عمل کرد چرا که یکی از منتقدین واتیکان بود.

 




 شگفت‌انگیز و فوق‌العاده است که توانستی به همین راحتی به جلسات واقعی جن گیری راه پیدا کنی.
شوکه شده بودم و حتی فکر نمی‌کردم بتوانم با او ملاقات کنم. نمی‌دانستم چقدر مشغله کاری دارد و هر روز و در همه حال تا روزی که به بیمارستان رفت و درگذشت مشغول جن‌گیری بود. (گابریل امورث روز جمعه (۱۶ سپتامبر ۲۰۱۶) در سن ۹۱ سالگی به دلیل مشکلات ریوی درگذشت).او می‌خواست مردم نسبت به کار او آگاهی پیدا کنند و از واتیکان نیز می‌خواست جن‌گیران بیشتری را تربیت کند و وی معتقد بود من ویژگی لازم برای روایت داستان او و عمومی کردن آن از طریق فیلم و سینما را دارم.

 درباره ساخت مستند بگوئید.
مشخصا مجبور بودم این فیلم را به تنهایی فیلمبرداری کنم و یکی از شرایط این بود که هیچ عوامل فیلم و نوری با خود نبرم و بنابراین من هم از یک دوربین ثابت سونی با کیفیت بالا استفاده کردم. من فقط آن دوربین را داشتم و تنها دو متر و شاید کمتر با آنها فاصله داشتم.

 




 تجربه مشاهده یک جن‌گیری واقعی از نزدیک چگونه است؟
وحشتناک بود. ترس از این که چه اتفاقی می‌افتد تا احساس دلسوزی زیاد برای درد و رنجی که آن زن متحمل می‌شد، اتفاقاتی که در مستند نیز به خوبی نشان داده شده است. این نهمین باری بود که  پدر «آمورث» برای این زن جن‌گیری می‌کرد و تقریبا هر ماه یک بار این کار برایش انجام می‌داد.

 در نهایت با دانشمندان آمریکایی درباره آنچه مشاهده کرده بودید مشورت کردید. آنها چه گفتند؟
با بهترین متخصصان جراحی مغز و اعصاب در آمریکا مشورت کردم و آنها هیچ نظری درباره احساسات زن حاضر در مستند نداشت و هیچ یک نیز جراحی را پیشنهاد نکردند. آنها معتقد بودند همه چیز از مغز نشات می‌گیرد اما هیچگاه علائمی نظیر آنچه در مستند آمده را ندیده بودند. روانپزشکان همگی به توصیف چگونگی تشخیص نفوذ شیطان به روح انسان از طریق روانپزشکی پرداختند و به آن “اختالال هویت گسستی” می‌گویند و برای درمان آن از هر روش درمانی مورد نیاز از جمله دارو درمانی استفاده می‌کنند و حتی از جن‌گیر هم استفاده می‌کنند.«ویلیام فردکین» در ابتدای دهه ۱۹۷۰ میلادی با فیلم‌های «ارتباط فرانسوی» (۱۹۷۱) و «جن‌گیر» (۱۹۷۴) نقش پررنگی در احیای سینمای آمریکا ایفا کرد و در سال ۱۹۷۲ برای «ارتباط فرانسوی» موفق به کسب جایزه اسکار و گلدن گلوب بهترین کارگردانی شد.جایزه شیر افتخاری جشنواره ونیز، جایزه فیپرشی جشنواره فیلم کن برای فیل «باگ» و همچنین یوزپلنگ طلایی جشنواره «لوکارنو» به پاس یک عمر دستاورد سینمایی از جمله دیگر افتخارات این کارگردان کهنه‌کار محسوب می‌شود.

منبع: بهارنیوز

گروه فرهنگی: آنجلینا جولی برای نمایش فیلم «نخست پدرم را کشتند» همراه با تمام فرزندانش در جشنواره تلوراید کلورادو حاضر شد.

 



این فیلم از ۱۵ سپتامبر در نتفلیکس عرضه خواهد شد. ساریوم سری موک که در «نخست پدرم را کشتند» نقش لونگ اونگ را بازی می‌کند نیز همراه با اونگ و خانواده جولی در مراسم نمایش فیلم حضور داشتند.از آنجا که نخستین فرزندخوانده آنجلینا جولی به نام مداکس اهل کامبوج است، نمایش فیلم برای خانواده جولی از اهمیت بسیاری برخوردار است. تا اندازه‌ای که مداکس ۱۶ ساله در جریان ساخت فیلم به عنوان مدیرتولید اجرایی حضور داشته است. پسر کوچکتر جولی که پکس نام دارد نیز در فیلم به عنوان عکاس صحنه فعالیت کرده است.آنجلینا جولی، کارگردان، تهیه‌کننده و یکی از نویسندگان فیلم است.

منبع: بهارنیوز

* خانم شهلا لاهیجی! معرفی نشدن زنان برای پست وزارت کابینه‌ی آقای روحانی باعث شده است برخی از اطرافیان و مشاوران ایشان این بحث را مطرح کنند که زنان در ایران هنوز برای ورود به حوزه‌های سنگین اجرایی همچون وزارت یا حتی شهرداری نامناسب هستند. آیا با این استدلال موافق هستید؟



نه خیر. معلوم است که موافق نیستم. البته بعضی از خانم‌های نزدیک به آقای روحانی شاید به تصور ایشان توانایی نداشته باشند، اما غیر از آن‌ها ما زنان توانمند بسیاری داریم. ضمن این کنه اصولاً فرستادن ۳ زن کمتر و بیشتر به کابینه اصلاً مشکل زنان نیست. موضوع تفکیک جنسیتی است که اشتباه است. این‌که به زنان سهمیه بدهیم و بگوییم که مثلاً ۳ تا زن در برابر ۱۲ تا مرد! نه شمارش مهم است نه حضور. بلکه نگاه حاکمیت به زنان است که مهم است. به نظر می‌آید که ازنظر حاکمیت جایگاه زنان ‌همان جایگاه «بازتولید نیروی انسانی» است. ازنظر آقایان، مادر هیچ حقی ندارد و صرفاً یک رحم است؛ اما اکنون دنیا عوض‌شده است. شما هر جا را ببینید حتی همین پاکستان، متوجه می‌شوید که در دنیا چه می‌گذرد. وقتی در بعضی از موارد ما حتی از عربستان‌ هم عقب‌ افتاده‌ایم دیگر چه جایی برای ادعاهای ما باقی می‌ماند؟ مساله اصلی این است که آیا ما از خرد دوجنسیتی استفاده خواهیم کرد یا نه؟ یعنی از خرد و توانایی تمام افراد جامعه.
 
برای این‌که به همین خرد دوجنسیتی برسیم از کجا باید شروع کنیم؟
شروع‌شده است! ببینید که زنان در اقتصاد دارند چه می‌کنند؟ البته در اقتصاد آزاد نه اقتصاد دولتی یا رانتی. آمار کارآفرینان را نگاه کنید متوجه می‌شوید چه تعدادشان زنانی هستند با توانایی بالا. آن‌ها کارخانه‌هایی را با بیش از هزار کارگر اداره می‌کنند. یا مشغول اداره‌ی مزارع و دامداری‌های بزرگ هستند. بنابراین نمی‌شود گفت زنان توانایی اداره ندارند. اراده‌اش هنوز به وجود نیامده است. اگرچه این حکم تاریخ است و نمی‌توانند در برابر این تغییرات و توانمند‌ی‌های زنان بایستند! همین‌الآن‌هم اگر اطرافشان را نگاه کنند این را خواهند دید ولی ممکن است به رویشان نیاورند و همان حرف‌های همیشگی را بزنند که توانایی لازم را در زنان نمی‌بینیم. چه کسی نمی‌بیند؟ آقای روحانی؟! الآن در شورای شهر و روستا نمی‌بینند که چه اتفاقی افتاده است؟ بسیاری از مردم در شهر‌های گوشه و کنار دنیا فقط زنان را برای شهردار شدن انتخاب می‌کنند. چون معتقدند که «زن» و «شهر» نوعی وابستگی به هم دارند. بگذریم از مواردی چون حفظ محیط‌زیست که اصولاً تکلیف تاریخی و هزاران ساله‌ی زنان است.
 
به نکته‌ی خوبی اشاره کردید! در همین تهران ما شاهد بودیم که وقتی خانم الهه کولایی به‌عنوان کاندیدای شهرداری معرفی شد، بسیاری از صاحب‌نظران که اصلاح‌طلب هم بودند، گفتند و نوشتند که اصولاً پست شهرداری برای ایشان سنگین است؛ اما شما درست برخلاف این نظر می‌گویید که اتفاقاً زنان برای شهردار شدن مناسب‌تر هستند!
من این را نمی‌گویم! این‌یک اصل روان‌شناختی و جامعه‌شناختی است. اصلاً حرف من نیست. ضمناً در نظر داشته باشید که زنان چون هنوز وارد زد و بند‌های پشت پرده‌ی اقتصادی نشده‌اند، درجایی همچون شهرداری، فساد زنان کمتر خواهد بود. اگرچه من تصور می‌کنم خود خانم کولایی هم ترجیح می‌دانند که آقای نجفی شهردار بشوند. نه برای این‌که آقای نجفی بهتر بود. برای این‌که نخواهند توجه جناح مقابل را به انجمن شهر تهران جلب کنند! ضمن این‌که همان اتفاق هم افتاد. دیدید که برای تأیید آقای نجفی چقدر تأخیر داشتند.
 
یعنی این دو موضوع به هم ربط داشت؟
نه! منظورم این بود که تأیید صلاحیت آقای نجفی برای شهرداری این‌قدر زمان برد. چه برسد به تأیید صلاحیت خانم کولایی که همواره از زنان مبارز و پیشرو در امر حقوق زنان بوده‌اند. مثلاً در مجلس اولین بانویی بود که گفت هیچ اجباری به پوشیدن چادر نیست.
 
  این حرف شما هم که همان حرف آقای روحانی شد! شاید ایشان‌هم مثل شما مصلحت سنجی کرده‌اند که هیچ خانمی را برای وزارت معرفی نکرده‌اند. شما هم از منظر دیگری مصلحت سنجی می‌کنید!
نه! ما مصلحت سنجی را بر اساس دیدگاهی که وجود دارد می‌کنیم. یک دیدگاه اشتباه وجود دارد که حتماً بایستی در ابتدا اصلاح شود. ببینید کسانی که در نروژ یا فنلاند زندگی می‌کنند و می‌گویند که نصف نمایندگان باید زن باشند، احمق نیستند که! آن‌ها هم عقل دارند. اگر کانادا ۱۵ وزیر زن انتخاب می‌کند، آیا کشور احمقی است؟ حتماً نه! چون کشور کانادا با آن عظمت و گروه‌های مختلف حتماً به حضور زنان نیاز دارد. شما مطمئن باشید که اگر زنان در بسیاری از موارد حضورداشته باشند این مشکلاتی که ما ازنظر قومی و مذهبی داریم بسیار کمتر خواهد بود چون زنان در چنین مواردی چشم خرد بین دارند.
بحث دیگری که مهم است بحث خود جامعه‌ی ماست! مثالی بزنم. آقای روحانی وزیری بنام آذری جهرمی را به‌عنوان وزیر ارتباطات انتخاب می‌کند. درست یا غلط موردپسند جامعه قرار نمی‌گیرد و به‌شدت واکنش نشان می‌دهند. طوری که آقای جهرمی مجبور به پاسخگویی در فضای مجازی می‌شوند؛ اما مثلاً وقتی آقای روحانی علیرغم وعده‌های انتخاباتی از هیچ زنی در کابینه‌اش استفاده نمی‌کند، بازخوردش در جامعه تقریباً هیچ است!
این برای آقای روحانی باید جای تأسف باشد که مردم نسبت به برخی از سیاست‌ها بی‌تفاوت شده‌اند. این از خوش‌شانسی حکومت‌مداران نیست که مردم بی‌تفاوت شده‌اند بلکه از بدشانسی آن‌هاست! چون بدترین مردم، مردم بی‌تفاوت هستند.
 
البته شاید در حوزه‌ی زنان هم چون جاهای دیگر واکنش نشان می‌دهند!
در حوزه‌های دیگر هم همین‌طور است. مثلاً وقتی آقای جهرمی که قبلاً مأمور وزارت اطلاعات بوده‌اند، وزیر می‌شوند چه واکنشی نشان می‌دهند؟ هیچ!
 
ولی در فضای مجازی واکنش گسترده‌ای شاهد بودیم! به‌هرحال ایشان مجبور به پاسخگویی شدند.
این‌طور نیست! فضای مجازی بیشتر یک سوپاپ اطمینان است. ملت فکر می‌کنند وقتی در فضای مجازی حرف می‌زنند، تکلیفشان را انجام داده‌اند.
 
فضای حاکم بر مطبوعات چه؟ ما هنوز به آن دوران طلایی مطبوعات در دوره‌ی آقای خاتمی برنگشته‌ایم؟
هیچ‌وقت ما دوران طلایی نداشتیم! یک دوران مسی یا شاید نقره‌ای داشتیم! وقتی می‌توانند آن‌همه روزنامه را در یک روز ببندند، این کجایش طلایی است؟
 
پس بهار مطبوعات نداشتیم!
یک پائیزکی داشتیم. هوا هم خوب بود. برگ‌ها هم یک‌کمی سبز و زرد بود و ما فکر می‌کردیم این بهار است ما نمی‌فهمیم! وقتی آقای خاتمی در نامه‌ای از من خواسته بودند نظرم را راجع به ایشان بگویم، برایشان نوشتم که شما برای این کار مناسب نبودید! شمارا ملت به‌زور بر روی دوش خودشان گذاشتند و آوردند برای ریاست‌جمهوری. چون او آدمی فوق‌العاده مصالحه جو بود. سیاست این حرف‌ها حالی‌اش نمی‌شود. در سیاست باید زدوخورد کرد.
 
آیا در فضایی که به گفته‌ی شما زدوخورد هست، خانم‌ها می‌توانند حضورداشته باشند؟
بله! زدوخورد فکری را می‌گویم. کتک‌کاری که منظورم نبود!
 
 ما حکومت و جامعه را بررسی کردیم، حالا می‌رسیم به خود خانم‌ها. الآن در دنیای غرب حتی هنرپیشه‌ی معروفی چون «اما استون» وقتی عکس نیمه‌برهنه‌ای از خودش منتشر می‌کند، به‌شدت توسط فمینیست‌ها موردحمله قرار می‌گیرد که چرا عکسی از خودت منتشر کرده‌ای که جنسیت گرایی را تقویت می‌کند و نگاه به زنان را یک‌سویه می‌کند؛ اما در ایران راه دیگری در حال طی شدن است!
من هم اعتراض دارم! یک‌بار که فرانسه بودم به آن‌ها گفتم شما تجارت جنسیتی می‌کنید. گفتند نه. این‌طور نیست. من گفتم چرا زنی را با مایو برای عکس تبلیغاتی خمیردندان گذاشته‌اید؟ گفتم این چیست؟ اگر اسمش تجارت سکس نیست پس چیست؟ البته این را بگویم که در جامعه‌ی ما مشکل اصلی این نیست. بلکه «بی‌اخلاقی» است. ما جامعه‌ی بی‌اخلاقی شده‌ایم. هم در روابط شخصی، هم در روابط اجتماعی، هم در روابط کاری. نه وجدان کاری آن‌چنان پررنگ است نه به قول قدیمی‌ها حلال‌خوری دیگر برای هیچ‌کس از صدر تا ذیل مهم نیست! برای نسل جوان دیگر استادی و شاگردی از بین رفته. همه می‌خواهند یک‌شبه به پول برسند. یک‌بار شاگر چاپخانه‌ای به من گفت می‌خواهم ازاینجا استعفا بدهم. گفتم چرا همین‌جا نمی‌مانی کار یاد بگیری؟ گفت بمانم که بشوم مثل استادم؟! دلار بفروشم بیشتر پول درمیاورم. جامعه‌ی ما درگیر این بی‌اخلاقی‌ها شده است و قابل‌تفکیک به جنس خاصی هم نیست.
 
خیلی از این بی‌اخلاقی‌هایی که شما می‌فرمایید را به این ربط می‌دهند که از جامعه‌ی ما «زن‌زدائی» شده است. یعنی اگر زنان بیشتر وارد جامعه بشوند و در مصدر امور قرار بگیرند، می‌توانند جامعه‌ی ما را اخلاقی‌تر بکنند. موافقید؟
معلوم است که اخلاقی‌تر می‌کنند. حرف من هم همین است. یکی از آقایان گفته بود که رفع مشکل طلاق در این است که زنآن‌همه حجابشان را رعایت کنند. او توجه ندارد که مشکل طلاق در مشکل ازدواج است، نه طلاق!
 
اگر به بحث فضای مجازی برگردیم نظر شما درباره‌ی عکس‌های خاصی که زنان و دختران ایرانی از خودشان در فضای مجازی منتشر می‌کنند چیست؟
این‌ها «اگزاجره» است. یک نفر، دو نفر، دهت است. مگر همه‌ی زنان ایرانی از این کارها می‌کنند؟ این‌ها نماینده‌ی کل زنان ایرانی نیستند.
 
عکس‌های تابوشکنانِ هنرپیشه‌های ایرانی را چه می‌گویید؟ به‌عنوان‌مثال همین اخیراً خانم بهاره رهنما یا گل شیفته فراهانی.
این‌ها فرق دارد. ممکن است عکس‌العمل باشد. ممکن است برای ابراز عقیده باشد. هنرپیشه‌ای را ممنوع‌الکار می‌کنند، به این شکل اعتراض می‌کند. من حتی با آن برنامه‌ی چندش‌آور «آزادی‌های یواشکی» که هم از آن خنده‌ام می‌گیرد و هم به نظرم برنامه‌ی بسیار بی‌ربطی است. چون کسانی که این حرف‌ها را می‌زنند، مشکلات اصلی جامعه‌ی زنان را نمی‌شناسند. این‌همه درباره‌ی زنان حرف می‌زنند ولی به نکات اساسی توجه نمی‌کنند. ما باحجاب مشکل نداریم، با نگاهی که پشت آن است مشکل‌داریم. وقتی شما می‌گویید اگر زنان بیایند بیرون مردان تحریک می‌شوند، یعنی نتوانسته‌اید مردان را به اخلاق پایبند کنید که به زن ابتدا به چشم یک انسان نگاه کنند، بعد ببینند که زن است یا مرد؟! همان‌طور که ما هم به برادران و پدران و همسرانمان این‌طور نگاه می‌کنیم.
 
در مورد پوشش زنان فمینیست‌ها این بحث را همیشه مطرح می‌کنند که زنان باید آزادی پوشش داشته باشند؛ اما وقتی آزادی پوشش داده می‌شود، پوشش‌هایی دیده می‌شود که مشخصاً برای اغواگری طراحی‌شده و با آرمان ضد جنسیت گرایی همان فمینیست‌ها در تضاد است.
بحث اصلی این‌ها نیست. اول حقوق مدنی را باید درست کنید. قبل از آن اشتغال را باید درست کنید. آماری که چند سال پیش وزارت کشور از حدود ۱۲۰۰۰ نفر زن گرفته بود، ششمین خواسته‌ی زنان ازدواج بود. درحالی‌که اولین خواسته‌ی آن‌ها امنیت شغلی بود؛ یعنی زنان شغل می‌خواهند؛ یعنی حتی اگر ازدواج می‌کنند می‌خواهند در اقتصاد جامعه شریک باشند و نمی‌خواهند انگل باشند. من فکر می‌کنم قدم اول همین آزادی اقتصادی است. آن‌ها اگر آزادی اقتصادی به دست بیاورند می‌توانند روی پاهای خودشان بایستند. به نظر من حقوق مدنی بر آزادی اقتصادی اولویت ندارد. چون فرضاً حتی اگر حق طلاق به زنان داده شود ولی آزادی اقتصادی نداشته باشند، پس از طلاق چه‌کار می‌خواهند بکنند؟ کجا می‌خواهند زندگی کنند؟
 
به‌عنوان سؤال آخر، اگر یک خواسته‌ی مشخص از کابینه‌ی آقای روحانی در حوزه‌ی زنان داشته باشید چیست؟
اجرای قانون اساسی!
 
من قول داده بودم که سؤال آخرم باشد ولی این حرفی که شما زدید خودش خیلی حرف‌وحدیث دارد.
خوب بفرمائید!
 
اجرای قانون اساسی که فقط دست رئیس‌جمهور نیست. قوه قضائیه هست. مجلس هست که باید قانون تصویب کند.
نه خیر! آقای رئیس‌جمهور وظایف خودش را در حد قوه‌ی اجرایی انجام دهد به‌عنوان قوه‌ی مجریه. ببینید تمام حرف‌هایی که ما راجع به حقوق بشر می‌گوییم، راجع به حقوق شهروندی می‌گوییم این‌ها تماماً در قانون اساسی لحاظ شده است. حتی راجع به مطبوعات و کتاب در قانون اساسی نوشته‌شده است؛ اما وقتی اجرا نمی‌شود چه فایده؟ ما از مسئولین می‌پرسیم می‌گویند نمی‌توانیم اجرا کنیم.
 
خوب! من هم همین را می‌گویم. می‌گویند دست ما بسته است و فقط ما نیستیم که باید اراده اجرای قانون را داشته باشیم.
آخر این حرف یعنی چی؟ دستش برای اجرای قانون بسته است؟! پس‌دستمان کجا باز است؟
 
شاید این هم از پارادوکس‌های جامعه‌ی ما باشد. قانونی را که خودمان نوشته‌ایم، نمی‌توانیم اجرا کنیم.
این پارادوکس‌ها را ما که نساخته‌ایم. چه کسی ساخته است؟
 
خودش ساخته‌شده است؟!
نخیر! پارادوکس که خودش ساخته نمی‌شود، کسی آن را می‌سازد. حالا مرا وادار نکنید حرف‌هایی بزنم که جرات انتشارش را نداشته باشید!
 
البته ما جرات داریم. ما وامدار هیچ گروهی نیستیم و در مورد همه می‌نویسیم. چه اصلاح‌طلب چه اصولگرا.
ما کتابی داشتیم که نوشته بود وضع زنان در دوران اصلاحات؛ که اصلاً هم اصلاح‌طلبان را تأیید نکرده بود. ما مجبور شدیم که اسم کتاب را عوض کنیم و گذاشتیم مثلاً فرض کنید «این دهه از این سال تا فلان سال». به آن‌هم اجازه‌ی چاپ ندادند. اصلاً اسم زن که می‌آید وحشت می‌کنند! من که از در وزارت ارشاد می‌روم داخل می‌گویند وای دوباره این آمد!
 
خوب چرا قدری جزئی‌تر و با مصداق صحبت نمی‌کنید؟ مثلاً بگویید وزارت ارشاد آقای روحانی دقیقاً فلان کار را باید بکند.
ببینید ما قانونی داریم بنام قانون کتاب که از قانون اساسی آمده است. در آن آمده است که هیچ‌کس حق ندارد یک کلمه از کتابی بردارد یا به آن اضافه کند. حالا نه‌تنها اضافه می‌کنند بلکه می‌گویند پانوشت هم برایش بگذارید و این‌طور که ما می‌گوییم هم بنویسید! برای همه‌ی جریانات فرهنگی هم این موضوع صدق می‌کند. در نمایش هم این موضوع وجود دارد. به همین دلیل ما اشخاص بی‌نظیر فرهنگی‌مان مثل بیضایی را ازدست‌داده‌ایم. جایگزین این‌ها چه کسانی آمده‌اند؟ چه کسی آمده است که بگویید این شخص «یک بیضایی آینده» است.
 
بعضی‌ها می‌گویند در فضای محدود اتفاقاً هنر رشد می‌کند. واقعاً این‌طور است؟
بله. مثلاً میلان کوندرای دوران چکسلواکی وقتی تحت نفوذ شوروی بود.
 
اما میلان کوندرا هم مهاجرت کرد.
نه! وقتی ممنوع القلم شد کتاب «ژاک و اربابش» را با اسم شخص دیگری نوشت؛ اما می‌نوشت. در مورد نویسنده‌های زن هم این را می‌بینید. حتی در قرن چهاردهم یک نویسنده‌ی فیلسوف زن بود که تئوری‌های جالبی درباره‌ی جنگ داشت. ولی چون هیچ‌کس باور نمی‌کرد که یک زن بتواند تئوری‌های فلسفی درباره‌ی جنگ بنویسد، نوشته‌هایش را با اسم مردانه منتشر می‌کرد. خیلی از نویسنده‌های زن قرن ۱۸ و ۱۹ اروپا بانام مردانه می‌نوشتند. چون آن موقع آدم‌هایی بودند که فکر می‌کردند رمان‌نویسی فقط کار مردهاست. اتفاقاً من معتقدم اروپا خیلی بیشتر از ما مردسالار بوده است. ما پدرسالار هستیم که ازنظر جامعه‌شناسی با مردسالار فرق می‌کند. ممکن است در خیلی از خانواده‌ها حتی خانم‌ها رئیس باشند. مثلاً در خانواده‌ی خود ما همین‌طور بود. مادر من رئیس خانواده بود!
 
چه نگاه جالبی! یعنی مشکل جامعه‌ی ما را بیشتر پدرسالاری می‌دانید تا مردسالاری؟
بله! پدرسالاری یعنی یکی که از آن بالا فرمان می‌دهد به زن و مرد.
 
و حالا واقعاً سؤال آخر! شما روند جامعه‌ی ما را در مورد حقوق زنان، کلاً مثبت ارزیابی می‌کنید یا رو به عقب؟
حتماً مثبت است. همین انجمن‌های شهر و روستا قدم اول است. درجاهایی مثل بلوچستان که به زنان ستم بیشتری می‌شود زنان پیش‌قدم شده‌اند. پیشرفت زنان در چنین جاهایی خیلی مهم است. تهران مهم نیست. در تهران ‌همه بلدند از خودشان دفاع کنند. ما که افغانستان نیستیم! ما سال‌هاست که افغانستان نیستیم به شرطی که مسئولان ما این را بفهمند.
 فراز پورمحبی- انصاف نیوز

منبع: بهارنیوز

گروه هنری- سایت برترین‌ها: تلاش برای ترور اشخاص مهم مانند سران مملکت‌ یا بازیگران معروف سینما، همیشه تیتر یک خبر گذاری‌ها در دهه‌های گذشته بوده که خوشبختانه امروزه کمتر شاهد این اخبار هستیم. اکثر اشخاصی که این ترورها را انجام می‌دهند یا بخاطر پولی که در ازای این کار می‌گیرند، بوده است یا بدلیل اینکه آن‌ها مریض‌های روانی اند و متوجه کاری که انجام می‌دهند، نیستند. اما طبیعتا بیشتر اشخاص مهم جان سالم بدر می‌برند چرا که بادیگاردهای آن‌ها جان خود را فدای رئیس‌شان می‌کنند.


عموم مردم از پشت پرده این حملات و قتل‌ها داستان‌های بسیاری می‌سازند که طبیعتا قابل اتکا و حقیقی نیستند. اما خیلی جذاب است اگر شخصی پیدا شود و تمام حقیقت را بگوید. داستان به اینجا ختم نمی‌شود چرا که می‌تواند جذاب‌تر هم‌ باشد هنگامی که حقیقت را خود شخص مورد حمله قرار گرفته بازگو کند. ما برای شما داستان‌هایی که تعدادی از سلبریتی‌ها بعد از ماجرای زنده ماندن‌شان تعریف کرده‌اند، جمع آوری کردیم تا ببینید واقعا چه بر سرشان آمده است.


۱٫ جورج هریسون (George Harrison)

 

 


در ۳۰ سپتامبر سال ۱۹۹۹ میشل آبرام (Michael Abram) در حالی که یک چاقوی بزرگ به همراه داشت پنجره خانه جورج هریسون را شکسته و وارد خانه او می‌‌شود و با جورج و همسرش اولیویا (Olivia) روبرو می‌شود. آبرام چندین بار چاقو را در قفسه سینه جورج فرو می‌کند و بعد به سراغ همسر جورج می‌رود و او را با کابل برق خفه می‌کند. اما در نهایت پلیس سر رسیده و آبرام را دستگیر می‌کند.


قصه از این جا جالب می‌شود که قاتل در دادگاه اظهار می‌کند که گروه Beatles (که جورج هم عضوی از این گروه بوده)، گروهی جادوگر هستند و او از طرف خداوند ماموریت داشته که هریسون را بکشد. هریسون بعد از این حمله زنده ماند اما دو سال بعد به دلیل سرطان جان خود را از دست داد. دادگاه هم در آخر تشخیص داد که آبرام مجرم نیست چراکه او دیوانه شده و عقل خود را از دست داده است.

 



۲٫ بیورک (Bjork)

 

 


 در سال ۱۹۹۶، ریکاردو لوپز (Ricardo Lopez) یک بمب به خانه‌ بیورک، خواننده‌‌‌ی پاپ ایسلندی در لندن فرستاد اما قبل از اینکه منفجر شود توسط پلیس شناخته و خنثی شد. لوپز که فرستنده این بمب بود بعدها جنازه‌اش را در خانه‌اش همراه با دفتر خاطرات و ۲۲ ساعت ویدیو که از خودش گرفته بود، پیدا شد.

 

او خودکشی کرده بود. لوپز در دفتر خاطرات ۸۰۰ صفحه‌ای اش، از خاطرات روزانه که مربوط به بیورک نیز می‌شد گرفته تا اقدام به خودکشی خود را نیز نوشته بود. همچنین صحنه‌ی شلیک به خود در ویدیو هم موجود بود.

 



۳٫ کورتیس جیمز جکسون (۵۰ Cent)

 

 

 
جکسون روز به روز معروف‌تر می‌شد و طبیعی بود که دشمنانی هم پیدا کند. روزی جکسون از خانه مادربزرگ خود بیرون می‌آمد که خودرویی در آن طرف خیابان ایستاد و شروع به تیر اندازی به سمت او را کرد. ۹ تیر به دست، قفسه سینه، هر دو پا و حتی به صورتش شلیک شد اما با این حال او زنده ماند و ۱۳ روز در بیمارستان بستری بود. بعد از بیمارستان هم تا ۵ ماه در خانه و در دوران نقاهت به سر می‌برد. شخصی که گلوله را شلیک کرد هیچ گاه به درستی شناخته نشد ولی تصور می‌شود بادیگارد سابق مایک تیسون بوده است که به خدمت گرفته شده تا جکسون را از دور خارج کند چرا که او به عنوان ارباب مواد مخدر محلی به شمار می‌رفت. بادیگارد تیسون هم سه هفته بعد به ضرب گلوله‌ای کشته شد و این ماجرا بدون پایان مشخصی باقی ماند.

 



۴٫ مدونا (Madonna)

 

 


مدونا خواننده سرشناس، از مدت‌ها قبل درگیری‌های متعددی با روبرت هاسکینز (Robert Dewey Hoskins) داشت اما این درگیری ها زمانی تشدید گرفت که او در سال ۱۹۹۶ وارد عرصه هالیوود شد. روبرت هاسکینز ادعا کرده بود یا با مدونا ازدواج می‌کند یا سر او را از تنش جدا می‌کند اما یکی از بادیگاردهای مدونا او را دستگیر کرده و به زندان منتقل می‌کند. هاسکینز بیکار ننشسته و برای کشتن مدونا از زندان فرار می‌کند اما این بار هم باز دستگیر می‌شود.

 



۵٫ ترسا سالدانا (Theresa Saldana)

 

 


ترسا یک بازیگر در حال پیشرفت و مشهور بود که در فیلم‌های «Raging Bull» و «I Wanna Hold Your Hand» بازی کرده بود. یکی از طرفداران ناخوشایند سالدانا که جذب وی شده بود مردی ۴۷ ساله به‌ نام جکسون از اسکاتلند بود. جکسون به طور غیر قانونی وارد ایالات متحده شده و با هدف پیدا کردن و کشتن سالدانا و پیوستن به وی در زندگی پس از مرگ، اقدام به قتل او می‌کند.


جکسون یک بازرس برای پیدا کردن شماره تلفن مادر سالدانا استخدام می‌کند و درنهایت شماره را پیدا کرده و به مادر سالدانا زنگ می‌زند. در حالیکه  خود را Martin Scorsese معرفی می‌کند، از مادرش آدرس و تلفن محل زندگی‌اش را می‌گیرد. زمانی که مادر سالدانا بی‌خبر از نقشه وی آدرس را به جکسون داد، جکسون حرکت کرده و خود را به سالدانا می‌رساند و با ۱۰ ضربه متوالی با چاقو او را مجروح می‌کند.


سالدانا درنهایت زنده ماند و بهبودی کامل خود را بازیافت و جکسون نیز به موسسه روانی فرستاده شد، جایی که در سال ۲۰۰۴ در آن فوت کرد. پس از بهبود سالدانا، وی شخصی مصمم برای دفاع از حقوق قربانیان شد. او حتی در فیلمی درباره حمله‌ای که به او شد بازی کرده است.

 



۶٫ پائولی پرت (Pauley Perrette)

 

 


پائولی در نوامبر ۲۰۱۵ توسط یه ترنس به نام دیوید مرک مورد حمله قرار گرفت. به گفته پلیس پائولی در لس آنجلس در حال پیاده روی بود که مرک او را گرفت و قصد داشت او را بدزدد. اما پائولی مرک را در همان لحظه متقاعد کرد که او را رها کند و پس از دور شدن از او با پلیس تماس گرفت و پلیس مرک را دستگیر کرد اما او زیر بار این اتهام نرفت.

 



۷٫ لاری فلاینت (Larry Flynt)

 

 


لاری نویسنده، سخنران و ناشر مجله‌های متفاوت است که در سال ۱۹۷۸ توسط یک تک تیر انداز هنگامی که در حال خروج از دادگاه بود مورد شلیک قرار گرفت و فلج شد. تیر انداز شخصی نژاد پرست بنام Joseph Paul Franklin بود که بعد بدلیل دو فقره قتل دستگیر شد و  حمله به لاری را نیز به عهده گرفت و اظهار داشت که او این کار را بخاطر یک عکس که لاری در مجله‌اش منتشر کرده و باعث عصبانیت وی شده بود، انجام داده است. در آخر فرانکلین در سال ۲۰۱۳ اعدام شد.

منبع: بهارنیوز

علی مرادخانی – معاون هنری وزارت ارشاد – در جشن تولد هنرمندان شهریورماهی در باغ زیبا برگزار شد، گفت: شهریور، ماه پرمحصولی است. من خودم هم متولد شهریور هستم، اما برای آن‌که برای رفتن به مدرسه با مشکل مواجه نشوم، شناسنامه‌ام خرداد است.
 




او ادامه داد: شهریورماهی‌ها به‌جز کار کردن، چیز دیگری بلد نیستند. البته به قول خانم درودی – نقاش – باید سماجت را هم به آن اضافه کرد. خانم درودی مجموعه ویژگی‌ها و نظرات شهریورماهی‌ها را در خود دارد.
معاون هنری وزارت ارشاد در بخش دیگری از سخنانش، اظهار کرد: امیدوارم هیچ حادثه‌ای مردم ایران را غمگین نکند و همیشه در جشن و سرور با یکدیگر باشیم. کاری که موسسه هنرمندان پیشکسوت انجام می‌دهد، اگر هیچ فایده‌ای نداشته باشد حداقل موجب می‌شود ما هر چند وقت یک‌بار، دید و بازدیدی با هم داشته باشیم و با آگاهی و آشنایی با یکدیگر، درک متقابلی از هم پیدا کنیم، زیرا امروزه را روزگار تنهایی‌ها می‌نامند و با آن‌که امکانات وجود دارد، اما همه از هم دورند و سرشان با موبایل گرم است.

مرادخانی بیان کرد: حتی در تئاترها و کنسرت‌ها دست همه، یک موبایل است و بدون آن‌که به اصل مراسم توجهی داشته باشند، برای جایی که نمی‌دانیم کجاست، فیلم و عکس می‌گیرند. من برگزاری این مراسم را خوب می‌دانم و امیدوارم سال‌ها ادامه پیدا کند تا دوستان همدیگر را ببینند و بتوانند با خانواده‌های هم آشنا شوند، زیرا تا وقتی خود افراد با هم ارتباط برقرار می‌کنند، نسبت آن‌ها فقط در حوزه کاری خلاصه می‌شود، اما با حضور خانواده‌ها، این ارتباط عمیق‌تر می‌شود.او افزود: امیدوارم به‌زودی ساختمان جدید موسسه هنرمندان پیشکسوت آماده و جلسه بعد، در همان ساختمان برگزار شود.مدیرعامل موسسه هنرمندان پیشکسوت نیز در مراسم جشن تولد هنرمندان متولد شهریور، ضمن تسلیت گفتن به خانواده دانش‌آموزان کشته‌شده، اظهار کرد:‌ ما احتمال می‌دادیم مراسم تشییع پیکر شهید حججی برگزار شود. به همین دلیل از آلبوم «آذر عشق» که استاد صادقی‌نژاد آهنگساز آن است، رونمایی می‌کنیم، زیرا این هنرمند این آلبوم را برای شهدای مدافع حرم، بویژه شهید حججی ساخته است. همچنین تابلوی یادبودی برای شهید حججی در کنار سن گذاشته‌ایم تا هر هنرمندی که می‌آید، این تابلوی یادبود را هم امضا کند.

 




سیدعباس عظیمی ادامه داد: جشن‌های تولد موسسه به پنجمین سال وارد شده است و حالا باید بازخورد بگیریم و شما به ما بگویید، چه کار کنیم. به عبارتی، مسائل را چالشی بررسی کنیم که آیا باید این کار را ادامه دهیم یا نحوه آن را تغییر دهیم. ساختمان جدید موسسه نیز به امید خدا آماده افتتاح است و گالری نیز در این ساختمان آماده شده و امیدواریم شاهد برگزاری نمایشگاهی از آثار هنرمندان پیشکسوت حوزه هنرهای تجسمی باشیم.

او ادامه داد: فردا نیز جلسه‌ای در ساختمان پاستور برای گرفتن مجوز بهره‌برداری از ساختمان جدید داریم. امیدوارم به‌طور رسمی صاحب ساختمان باشیم و اتفاقات خوب در آن رقم بخورد.در مراسم جشن تولد هنرمندان متولد شهریور به ترتیب روزها از حسن تقوی، هنرمند پیشکسوت هنرهای تجسمی، مینیاتور و نگارگری تقدیر شد. بعد از او، گوهر خیراندیش، هنرمند سینما و تلویزیون روی صحنه آمد و بعد از گرفتن عکس یادگاری، گفت: برای من مایه مباهات است که در این جمع حضور دارم. در این لحظه حتی به خودم هم حسادت می‌کنم.

او افزود:‌ آقای مرادخانی صحبت درستی درباره توجه ما به یکدیگر کرد. وقتی می‌خواهیم جایی برویم، باید بگوییم همه تلفن‌های همراه خود را کنار بگذارند تا بتوانیم همدیگر را ببینیم. این موضوع باید همه‌جا مطرح شود. به امید این‌که اتفاق بدی در کشور نیفتد و در همه جای دنیا صلح برقرار باشد.عباس مشهدی‌زاده، هنرمند مجسمه‌ساز و مرشد احدی، هنرمند هنرهای نمایشی و پرده‌خوانی نیز به ترتیب روی صحنه آمدند.

 




احدی پس از گرفتن عکس یادگاری، گفت: من اگر پیرم، ولی مردِ جوان دارم هنوز. امیدوارم همیشه سلامت باشید و سایه‌تان بالای سر کوچک‌ترها باشد.جعفر حسن‌خانی نوازنده، محمد احمدی نویسنده و کارگردان، عباس شیرخدا هنرمند هنرهای نمایشی و آیینی و خسرو روشن استاد خطاطی، هنرمندان دیگری بودن که روی صحنه آمدند.ایران درودی، هنرمند نقاش نیز که به ۸۱ سالگی وارد شده است و روز گذشته، تولدی برای او در گالری فرمانفرما برگزار شد، امروز در این جشن تولد حضور داشت و گفت: من ۸۱ سالم است و از این بابت خیلی خوشحالم. امیدوارم سه سال دیگر هم زندگی کنم تا موزه‌ام افتتاح شود. از آقای مرادخانی و عظیمی تشکر می‌کنم، زیرا بهترین کار ممکن را برای هنرمندان این کشور انجام دادند.

او همچنین اظهار کرد: ای کاش برای هنرمندان جوان، بیمه‌ای در نظر بگیرید. من سال گذشته سه‌بار در بیمارستان بستری بودم و فکر می‌کنم، وزارت ارشاد وظیفه دارد که همه هنرمندان را بیمه کند. برای تک‌تک شما آرزو می‌کنم که مثل من خوشحال باشید، زیرا من در این سن، با وجود مریضی، آن را به جوانی ترجیح می‌دهم. دعایی هم به‌جز این‌که به هنرتان وابسته باشید ندارم، زیرا خدا شما را دوست دارد که این همه خلاقیت به شما داده است.شهلا ریاحی نخستین زن کارگردان ایرانی نیز یکی دیگر از متولدان شهریورماه بود که از او تقدیر شد.

 



علی‌اصغر ریسه طراح صحنه و دکور، مهین افشان‌پور هنرمند حوزه تجسمی و نگارگری، محمد ناصری‌پور نقاش و نصرالله وحدت کارگردان و بازیگر نیز به ترتیب به روی صحنه آمدند، کیک تولدشان را بریدند و عکس یادگاری گرفتند.نصرالله وحدت در سخنان کوتاهی اظهار کرد: شاعر می‌گوید «پر در مقام تجربه دوستان مباش صائب/که زود بی‌کس و بی‌یار می‌شوی» اما من امروز متوجه شدم، معنی این شعر خوب نیست، زیرا من امروز همه‌کس را اینجا دارم. این دیدن همدیگر برای من ارزش زیادی دارد.

مهرزمان فخارمنفرد هنرمند حوزه نگارگری، عبدالکاظم صادقان هنرمند حوزه خوشنویسی، هوشنگ توکلی هنرمند حوزه تئاتر و سینما، علی قلم‌سیاه هنرمند حوزه تجسمی، محمد سلمانی ثمره‌ای غزل‌سرا، علی‌اصغر اسکندری هنرمند سینما نیز از جمله متولدان ماه شهریور بودند که تقدیر شدند. فریده سپاه‌منصور، همسر هوشنگ توکلی نیز در این مراسم حضور داشت.همچنین از مهدخت مخبر، ترانه‌سرا نیز در این مراسم تقدیر شد و مرادخانی هدیه‌ای را به رسم یادبود به او داد.

منبع: بهارنیوز