بایگانی دسته ی : فرهنگی

گروه فرهنگی: خانه امن یک NGO است که به زنان خشونت دیده و در معرض خشونت کمک‌های حقوقی می‌کند. این مرکز توسط تعدادی از متخصصان حقوقی و روانی با هدف کمک به بهبود جامعه شکل گرفته است. این افراد، چشمداشت مالی ندارند و در جهت سلامت جامعه، مشاوره رایگان می‌دهند. تهمینه میلانی کارگردان سینمای ایران بعد از چهار سال با یک اثر جدید به سینما بازگشته است. میلانی در تازه‌ترین ساخته خود “ملی و راه‌های نرفته‌اش” بازهم به مشکلات اجتماعی با تاکید بر رفتارهای که با زنان می‌شود، پرداخته است. موضوع اصلی آخرین ساخته تهمینه میلانی خشونت خانوادگی است همزمان با اکران این فیلم با میلانی گفتگو کرده‌ایم.

                      بسیاری از زنان که در محیط‌های بسته بزرگ می‌شوند خودباوری و اتکا به نفس کافی ندارند
فیلم ملی و راه‌های نرفته‌اش خشونتی شبیه به آنچه در بچه‌های طلاق ارایه داده‌اید، دارد. انگار که جوانِ ملی و راه‌های نرفته‌اش همان کودک بچه‌های طلاق است. فیلم دو خشونت را نشان می‌دهد. انگار ما با یک نوع رفتار خشن خوب و یک رفتار خشن بد مواجه هستیم. رفتاری که خانواده ملیحه (ماهور الوند) با وی انجام می‌دهند به نظر رفتار مثبتی می‌آید تا اجازه ندهند وی با کسی ازدواج کند که اصلاً همسر ایده‌آلی نیست؟

 رفتار خانواده ملی و مخالفت آنها با ازدواج او، نشان کمی از علاقه و بیشتر مخالفت با موقعیت اقتصادی و اجتماعی سیامک دارد. آنها سیامک را درشان خود نمی‌دانند. عقاید، خواست و نیاز ملیحه در خانواده خود اهمیتی ندارد و برای همین مصلحت او درنظر گرفته می‌شود. او همانند دختران هم طبقه‌ی خودش، باید از نطرات بزرگ‌ترها اطاعت کند و وظیفه‌ی خانه‌داری را بر دوش بکشد و اگر خطایی از او سر زد، تنبیه شود. ملی بدون هیچ تبحری در زندگی، قصد تغییر این شرایط را دارد، برای همین  زمانی که با سیامک آشنا می‌شود، تصمیم می‌گیرد همسراو شود تا خود را از شر باید و نبایدهای خانواده و مشت و لگدی که گه‌گدار نصیبش می‌شود رهایی یابد، غافل از آنکه بیرون از خانه هم ممکن است شرایط ایده‌آل نباشد. این رفتاری است که بسیاری از زنان  که در محیط‌های بسته بزرگ می‌شوند وخودباوری و  اتکا به نفس کافی ندارند، از خود نشان می‌دهند.  همانند نیّر که برای فرار از محیط خشن خانه، با مردی بی آزار، افسرده و کم هوش ازدواج کرده است.  خشونتی که خانواده مَلی و نیّر  به آنها  روا می‌دارند ناشی از کلیشه‌های تربیتی و تعصب کوراست. مراقبت سختگیرانه از موجودی که می‌تواند آبروی خانواده را به باد بدهد! با همین منطق اورا زیر کنترل شدید قرار می‌دهند. یکی از مخاطبین اصلی این فیلم  دخترانی با شرایط مَلی و نیّر است. ما به آنها هشدار می‌دهیم که که تصور نکنند که اگر با هر راهکاری از محیط تنگ خانه بگریزند، لزوماً موقعیت بهتری می‌یابند. فیلم ” مَلی و راههای نرفته‌اش ” نمایشی است از چاله به چاه افتادن، که تنها فرد تصمیم گیرنده مقصر نیست، بلکه عوامل متعددی این  موقعیت تلخ را رقم می‌زنند و در نهایت دود آن به چشم همه‌ی افراد خانواده و البته جامعه می‌رود.
 
                                                       در فیلم صحنه خشن نداریم
خشونتی که در فیلم نشان داده می‌شود بسیار آزاردهنده و عریان  است چرا به سمت این حجم از خشونت و اثرات آن رفتید ؟

احتمالاً منظورتان حس خشونت و عواقب آن است، وگرنه ما در فیلم، صحنه خشن نداریم و  به‌طور مستقیم خشونت را به نمایش نمی‌گذاریم. فکر می‌کنم معصومیت و مظلومیت مَلی که دختری پذیرنده با سقف آرزوهای کوتاه است، این حس را در شما به وجود آورده است و این عالی است. همانطور که دیدید  ما کتک خوردن و یا ضرباتی که به بدن ظریف او فرود می‌آید را  نمایش نمی‌دهیم. و فقط آثار ناشی از این  رفتار خشونت آمیز به تصویر می‌کشیم. حتی درآفرینش درام هم مراقب بودیم اغراقی صورت نگیرد و به قول معروف با نمایش اشک و آه، اشک شما جاری نشود، بلکه با درک شرایط ناگزیر مَلی و شکسته شدن روح و جسم یک انسان بی‌پناه، درام شکل بگیرد و شما را به فکر وادارد و لازمه‌ی آن حس علاقه‌ی تماشاگران به شخصیت ملی بود که خوشبختانه موفق شدیم.
                              مسولین وزارت ارشاد مانع از ساخت فیلم‌هایی با محوریت زنان شدند
 شما بعد از ساخت فیلم بچه‌های طلاق به سمت آثار دیگری همچون آتش‌بس، دوزن گرایش پیدا کردید اما بعد از سال‌ها دوباره فیلمی را ساختید که درون‌مایه آن خشونت خانوادگی است. با توجه به اینکه برای بیشتر فیلم‌های خود پژوهش می‌کنید آیا همچنان معتقدید که مسئله خشونت خانوادگی بسیار مهم است؟

 البته  فیلم‌های “دو زن”، “واکنش پنجم  و “زن زیادی” هم نمایشی از خشونت است، اما نه خشونت فیزیکی. بلکه خشونتی که ردی بر جای نمی‌گذارد. همچنین موضوع فیلم “نیمه پنهان” هم خشونت اجتماعی و سیاسی است.
به دلایل بسیار و در دوره‌های متفاوت، مسولین وزارت ارشاد مانع از ساخت فیلم‌هایی با محوریت زنان شدند و راه مرا سد کردند. چندین فیلمنامه نوشتم که به آنها پروانه ساخت ندادند، به ناگزیر به علایق ثانویه روی آوردم و فیلم‌هایی همچون “سوپراستار” و “آتش‌بس”  را ساختم. البته نمی‌خواهم بگویم ” آتش‌بس”ها یا “سوپراستار” را دوست ندارم. آنها فیلم‌های قابل توجهی هستند، که هم به لحاظ نگارش و هم ساخت، فیلم‌های سختی بودند  و من بسیار دوستشان دارم اما الویت من، ساخت فیلم درباره‌ی زنان است.  مسائل اجتماعی یک شبه رخ نمی‌دهد و یک شبه نیز به ذهن من راه پیدا نمی‌کنند. در طول زندگی روزمره، با مطالعه کتب مختلف، رسانه‌ها، تحقیقات و تماسهایی که مردم با من می‌گیرند با  مشکلات اجتماعی آشناتر می‌شوم. هر مشکل اعم از حضانت، خشونت، بدسرپرست و… به صورت دسته‌بندی شده درکامپیوتر و البته  ذهن من جای می‌گیرد. همچنین برای هر موضوعی تقریباً تحقیقات و بررسی‌های جداگانه‌ای را به صورت مکتوب و شفاهی جمع‌آوری می‌کنم. از میان این تحقیقات ناگهان قصه‌ای خودش را به من تحمیل می‌کند که نتیجه آن می‌شود فیلم دو زن یا واکنش پنجم یا فیلم‌های دیگرم.
 فیلم “ملی و راههای نرفته‌اش” نیز از دل همین مطالعات به وجودآمد. و با آنکه به نطر دشوار می‌آمد اما مرا رها نکرد.
                       ساخت فیلم درباره زنان خانه‌دار و نجیب سخت‌تر از ساخت فیلم درباره زنان آسیب دیده است
چرا دشوار؟
 ساخت فیلم درباره زنان آسیب‌دیده همچون زنان معتاد، خیابانی و روسپی یا حتی یک زن کار آفرین سخت نیست،  زیرا ویژگی‌های داستانی و دراماتیک دارد. اما  ساخت فیلم درباره زن خانه‌دار و زن نجیب خانه خیلی سخت است. چون این نوع زنان از لحاظ شخصیتی اوج و فرود کمی دارند.ما در فیلم “مَلی و راههای نرفته‌اش” مشکلات کوچک و کمرنگ  زنان خانه‌دار را کنار هم قرار داده‌ایم تا رشد پلکانی شخصیت او و خشونتی که ابعادش بزرگتر می‌شود را به نمایش بگذاریم. از توهین کلامی وقتی سیامگ او را خنگ صدا می‌زند یا می‌گوید: من عاشق چشم‌های خنگ تو هستم، همچنین قطع ارتباط با خویشان و دوستان مَلی و سرانجام خشونت فیزیکی.تا جایی که مَلی دست به شکایت می‌زند تا همسرش را خاطر خشونت فیزیکی به زندان بفرستد.
تا پیش از این،  نوع خشونت سیامک ناپیدا بود و مدرکی به جا نمی‌ماند، اما اینبار با کبودی و شکستگی داستان تغییر می‌کند و این سؤال را به وجود می‌آورد که چرا قانونگذار برای شکستن قلب و رو ح انسان‌ها ارزشی قائل نیست؟ در ادامه با تنبیه شدن سیامک، او شکل خشونت خود را تغییر می‌دهد. اینبار با نادیده گرفتن و بی‌توجهی به مَلی که باز هم ردی به جای نمی‌ماند. معتقدیم که این نوع از خشونت که شکل پیچیده‌تری از خشونت فیزیکی دارد گرچه نمایشی نیست، اما تاثیرات بسیار مخرب‌تری دارد. همچنین خشونت‌های جاری در جامعه که ممکن است رد فیزیکی به جا نگذارد اما تأثیر مخربی دارد. 
نگاهی به دور و بر خود بیاندازید. وقتی در خیابان،  مردی در حال رانندگی به  به زنی که رانندگی می‌کند، می‌گوید:  زنیکه چه کسی به تو گواهینامه داده؟! خشونت است. او بی‌آنکه به عواقب کلام خود فکر کند، روح زنی را که نمی‌شناسد، آزرده می‌کند.

                       اگر در چرخه‌ی خشونت گرفتار شوید، احتمال ناچیزی وجود دارد که از آن خلاص شوید
 آیا خشونتگر متعلق به طبقه خاصی است؟
البته که نه. او می‌تواند باسواد یا بیسواد باشد. ثروتمند یا فقیر، مذهبی یا غیرمذهبی. حتی می‌تواند پدر خوبی باشد اما همسر خود را کتک بزند.
 از نظر شما چرخه این خشونت هیچ راه فرار و پایانی برای کسی که اعمال خشونت می‌کند، ندارد؟

اگر در چرخه‌ی خشونت گرفتار شوید، احتمال ناچیزی وجود دارد که از آن خلاص شوید. مگر آنکه با آگاهی از خودتان و دلایل خشونت، قصد پایان دادن به آن را داشته باشید. خشونتی که سیامک (میلاد کی‌مرام) انجام می‌دهد از روی قصد نیست بلکه داده‌هایی که از دوران کودکی  وارد ذهن او شده؛ او را فرد خشنی بار آورده است. اگر دقت کنید در چند صحنه از فیلم، سیامک  قصد ندارد همسرش را بزند و به همین منظور  به خودزنی روی می‌آورد اما بازهم در نهایت موفق نیست و به خشونت متوسل می‌شود. من با نظر آقای رییسی موافقم که  اگر کسی که خشونت می‌کند، نداند که باید برای آن تاوانی بدهد، قطعاً به رفتار خشن خود ادامه می‌دهد زیرا این روش را برای خود روش درستی می‌داند.

                      وقتی خشونت در فرد نهادینه شود، فرد تصور می‌کند که روش او درست است
اما رفتار این فرد فقط در خانه خشن نیست آیا نباید چنین فردی با خود بیاندیشد که چرا این میزان خشن است؟



وقتی خشونت در فرد نهادینه شود، فرد  تصور می‌کند که روش او  درست است و همان روش  را دنبال می‌کند. سیامک در ناخوداگاه خود روش پدر را دنبال می‌کند. او نه تنها رفتارهای خشونت‌آمیز خانواده، بلکه تمامی اعمالی که انجام می‌دهد، از  آنها یاد گرفته است. حتی تعریف عشق نیز برای وی همان تعریفی است که از پدر و مادرش آموخته است. راه فرار از این چرخه خشونت بستگی مستقیم با این مساله دارد که خشونتگر چه کسی است برای حل این مشکل  چه میزان آگاه است. فرد خشن  باید  ابتدا بپذیرد که این رفتار غلط است و بخواهد  که به خود و خانواده و اصلاح رابطه با آنها کمک کند. در غیر اینصورت اگر  این مساله را یک امر عادی بداند طبیعی است که هیچ حرکت اصلاحی نخواهد داشت.

 

                                      نمی‌توان مسائل اقتصادی را دلیل اصلی خشونت خانگی دانست
چه میزان خشونتی که امروز در جامعه وجود دارد ریشه در مشکلات اقتصادی دارد؟


 از دید من،  نمی‌توان مسائل اقتصادی را دلیل اصلی خشونت خانگی دانست. اما خشونت‌های اجتماعی را چرا؟ به‌ویژه از زمانیکه فاصله‌ی طبقاتی رو به افزایش گذاشته است، خشونت در سطح شهر بسیار بیشتر دیده می‌شود. اما فراموش نباید کرد افرادی هم وجود دارند که از لحاظ شغلی و موقعیت اقتصادی مشکلات بسیاری دارند، اما به دلیل آموزه‌های درست کودکی، رفتار خوبی با جامعه و خانواده‌های خوددارند و فادرند مسائل را از هم تفکیک کنند. مثال عملی و علمی این مساله رفتاری است که ما در محیط‌های کاری و در خانواده انجام می‌دهیم.  اغلب ما در محیط کار دربرابر خواست‌های گاه زورگویانه روسای خود حتی اگر دستور درستی نباشد گرچه حس بدی داریم، اما تمکین می‌کنیم و هیچ چیز  نمی‌گوییم. اما ممکن است در برابر فرزند خود چنین رفتاری نداشته باشیم. یعنی در مقابل فرادست خشم خود را کنترل می‌کنیم و در مقابل فرودست آن را رها می‌کنیم. پس نتیجه می‌گیریم که گرچه احساس قابل کنترل نیست، اما خشم کاملاً قابل کنترل است. بسیاری از رفتارهای خشن اجتماعی، ریشه در مشکلات اقتصادی ندارد بلکه غالباً ریشه در تربیت نادرست و  در قوانین تبعیض آمیز حقوقی دارد که غیرقابل انطباق با زندگی امروز است. وقتی قانون به شکلی کاملاً یک طرفه بیشترین حقوق را به مرد داده است و اگر حقی برای زن قائل شده است، آن را به‌صورتی طراحی کرده است که موقعیت فرادست داشته باشد، برای خشونت خط پایانی نمی‌بینم.

                                وضعیت جامعه به  صورت اتوماتیک به مرد قدرت مالکیت زن را می‌دهد
 منطورتان چیست؟



 حقوقی که قانونگدار  برای زن در ازدواج در نظر گرفته است همچون مهریه، نفقه، مسکن و … به شکلی است که موجب  می‌شود مرد همیشه در موقعیت فرادست قرار بگیرد. این نگرش به صورت اتوماتیک به مرد قدرت مالکیت زن را می‌دهد، چون به‌نوعی زن را می‌خرد. وقتی حس مالکیت در مرد به وجود می‌آید، به خود حق می‌دهد تا همان رفتاری را بکند که پیش از این در مورد رها کردن خشم به فرزندان عرض کردم. او مالک و رییس است، پس حق دارد. البته این فقط مردها نیستند که خشن هستند بلکه ما زن خشن نیز داریم،  اما نسبت آنها کمتر از مردان است. خشونتی که زنان نشان می‌دهند،  بیشتر کلامی است که موجب  تحقیر مردان می‌شود.


در بخش هایی از فیلم به ماهواره و فضای مجازی اشاره کرده‌اید اما زیاد به تاثیر آنها نپرداختید؟
 قطعا روی تربیت و رفتار اقشار خاصی تاثیر گذاشته است، اما نه به آن اندازه که رسانه‌ها و فضای مجازی و تلویزیون اعلام می‌کنند. طبعا ماهواره به تنهایی نمی‌تواند علت اصلی رفتارهای غلط باشد  اما می‌تواند تشدیدکننده باشد.
 دوست ملی (ماهور الوند) که نقش آن را آلسا فیروزآذر بازی می‌کند به جای مبارزه با خشونت و یا فرار از آن به سمت رابطه با فردی دیگر حرکت می‌کند و به نوعی خیانت کرده است؟
معتقد نیستم که شخصیت نیر خیانت می‌کند. او زن زیبا و جوانی  است که  از محیط  خشن و نامن خانواده‌ی خود فرار می‌کند و  همسری اختیار می‌کند که خشن نباشد. اما همسر او گرچه برایش خانه ساخته است، اما قابلیت برآورده کردن نیازهای جنسی و عاطفی او را  ندارد. از آنجا که نیّر هم اتکا به نفس و آگاهی کافی در امور اجتماعی ندارد، در جهت پاسخ دادن به نیازهای خود، به زن و فرزند معشوقش، جفا و به‌نوعی خشونت روا می‌دارد که در عرف اجتماعی نامش خیانت است. عمل اوگر چه  به‌شدت آسیب زاست، اما قابل تأمل است.
متاسفانه از این قبیل ارتباطات مخرب در خانواده‌هایی که تنها با یکدیگر و در یک دایره بسته معاشرت می‌کنند، به‌وفور دیده می‌شود اما عزمی وجود دارد که حرفی از آن زده نشود و  این قبیل فجایع انکار شود!
شماره تماسی که در فیلم نشان می‌دهید و خانه امن آیا واقعا وجود دارد؟



 بله واقعی است. خانه امن یک NGO است که به زنان خشونت دیده و در معرض خشونت کمک‌های حقوقی می‌کند. این مرکز توسط تعدادی از متخصصان حقوقی و روانی با هدف کمک به بهبود جامعه شکل گرفته است. این افراد،  چشمداشت مالی ندارند و در جهت سلامت جامعه، مشاوره رایگان می‌دهند. از آنجا که مراحعه‌کننده دیدار حضوری با این مشاوران ندارد، به‌سادگی مسائل خصوصی خود را با آنها در میان می‌گذارد و مشاوره می‌گیرد. جالب است بدانید نام آقای رییسی که در فیلم به مَلی مشاوره می‌دهد، نام حقوقدانی است از اعضای خانه امن، که با تماسی که با ایشان داشتم، مشاور حقوقی فیلمنامه شدند.

گفتگو: علی زادمهر



 

منبع: بهارنیوز

معاون صنایع‌دستی کشور گفت: باید یک موسسه بین‌المللی تجارت الکترونیک به شورای جهانی صنایع‌دستی معرفی کنیم تا به معرفی و فروش آثاری که مهر اصالت دارند بپردازد.

منبع: عصرایران

روزنامه بهار: نوبل ادبیات در بین نویسندگان جهان از اهمیتی ویژه برخوردار است زیرا ضمن ارج نهادن به فعالیت‌های سالیانه یک نویسنده آن هم از سوی متخصصین و کارشناسان ادب شناس، این موفقیت جهانی به دیده شدن آن نویسنده کمک می‌کند و همچنین دوباره دیده و خوانده شدن دیگر آثار او را به همراه خواهد داشت. علاوه بر این بسیاری از علاقه مندان دنیای ادبیات و ناشران فعال در جهان به این انتخاب چشم دوخته‌اند زیرا پیروز این جایزه مهم جهانی، راهنمایی برای آن‌ها نیز هست و جستجو خواهند کرد که دلیل این انتخاب چه بوده است و خواهان و خواننده آثار نویسنده مطرح پیروز خواهند شد. در حالی که به نظر می‌رسید هاروکی موراکامی بیشترین اقبال را برای انتخاب شدن در این جشن ادبی را داشت، دیگر نویسنده ژاپنی‌تبار یعنی کازوئو ایشی‌گورو موفق به کسب نوبل ادبیات شد.
***
انتخابی دور از احتمالات اما بدون ایجاد شوک
برنده جایزه ادبی نوبل در حالی معرفی شد که به نظر می‌رسید در لیست نهایی این نگوگی وا تیونگو، نویسنده کنیایی و هاروکی موراکامی، نویسنده ژاپنی هستند که از شانس بالاتری برای بردن جایزه ادبی نوبل برخوردارند اما این آکادمی نویسنده ژاپنی تبار دیگری را به عنوان برنده سال ۲۰۱۷ معرفی کرد اما این انتخاب موجب بروز شوک در دنیای ادبیات نشد. سال پیش با انتخاب خواننده و‌ترانه سرای آمریکایی جنجال زیادی به پا شد و این وقتی شدت گرفت که باب دیلن هیچ احساساتی بروز نداد و برای این رفتار حتی از سوی یکی از اعضای آکادمی بی‌ادب و متکبر خوانده شد. او در مراسم اهدای جایزه نیز شرکت نکرد و به جای آن چهار ماه بعد به سوئد رفت تا جایزه‌اش را در مراسمی خصوصی بگیرد. او گفت متن سخنرانی نوبل را برای این نوشته تا بتواند پول جایزه را دریافت کند و آن را دقیقا در آخرین لحظه به آکادمی ارائه کرد و بدتر از همه بعدا این ادعا مطرح شد که او بخش‌های مهمی از متن سخنرانی‌اش را از وبسایتی با عنوان اسپارک‌نوتز برداشته که متون تاثیرگذار نویسندگان مختلف را گرد می‌آورد.

 امسال نیز از چهره‌های متفاوت و عجیب و غریبی برای دریافت این جایزه یاد شد از جورج‌آرآرمارتین نویسنده رمان‌های بازی تاج و تخت گرفته تا کنیا وست خواننده جنجالی اما انتظار می‌رفت آکادمی امسال دست به انتخابی منطقی‌تر بزند. امسال داوران آکادمی نوبل ادبیات متشکل از ۱۸ سوئدی بودند و در نهایت از میان همه حدس و گمان ها، نام کازوئو ایشی‌گورو به عنوان برنده مهم‌ترین جایزه ادبی جهان اعلام شد؛ نویسنده‌ای که تا کنون چهار بار نامزد من بوکر شده و یک‌بار این جایزه را به خانه برده است.

لحظه اعلام نام برنده نوبل ادبیات
 ‌سارا دانیوس، سخنگوی هیات داوران آکادمی نوبل ـ رمان بازمانده روز برنده نوبل ادبیات ۲۰۱۷ را یک شاهکار واقعی خواند. به گزارش گاردین، سخنگوی هیات داوران آکادمی نوبل هنگام اعلام نام ایشی‌گورو به عنوان برنده نوبل ادبیات ۲۰۱۷، سبک او را‌ترکیبی از جین آستین و فرانتس کافکا توصیف کرد و افزود: اما باید کمی از مارسل پروست را هم به این‌ترکیب اضافه کنیم، بعد کمی تکان می‌خوریم، نه خیلی زیاد و بعد به نوشتار او می‌رسیم. او نویسنده‌ای بی‌عیب و کامل است.  ‌دانیوس سپس رمان غول مدفون این نویسنده انگلیسی را رمان محبوب خود از میان آثار او معرفی کرد اما بازمانده روز را یک شاهکار واقعی توصیف کرد که شبیه به رمانی از پی. چی. وودهاوس شروع می‌شود و شبیه به آثار کافکا پایان می‌پذیرد.سخنگوی اعضای آکادمی نوبل در ادامه با اشاره به انتخاب حاشیه‌برانگیز سال گذشته آکادمی سوئدی و اعطای جایزه نوبل ادبیات به باب دیلن، خواننده و‌ترانه‌سرای آمریکایی گفت که امیدوار است انتخاب امسال دنیا را خوشحال کند. ما فردی را برگزیدیم که فکر می‌کنیم واقعا یک رمان‌نویس درخشان است.

یک نویسنده ژاپنی تبار، برنده جایزه نوبل ادبیات
 ‌کازوئو ایشی‌گورو، رمان‌نویس انگلیسی ژاپنی‌تبار صدوچهاردهمین برنده جایزه نوبل ادبیات است که پا جای پای نام‌هایی همچون شیموس هینی، تونی موریسون، گابریل گارسیا مارکز، مو یان و پابلو نرودا گذاشته است.  ‌ایشی‌گورو در اولین مصاحبه خود درباره نوبلیست شدنش گفت: کسب جایزه نوبل افتخاری بزرگ و به معنای آن است که من پا جای پای بزرگترین نویسندگانی که تاکنون زیسته‌اند، گذاشته‌ام. نویسنده بازمانده روز ادامه داد: جهان در وضعیتی بسیار ناپایدار است و من امیدوارم تمام جوایز نوبل، نیرویی باشند برای پیش بردن دنیا به سمتی مثبت. عمیقا تحت تاثیر قرار می‌گیرم اگر به نحوی بخشی از این جَو باشم و به مثبت‌ شدن فضا در این زمان بی‌ثبات کمکی کنم. ‌کازوئو ایشی‌گورو، نویسنده انگلیسی ژاپنی‌تبار متولد ۸ نوامبر ۱۹۵۴ ناگازاکی است اما در پنج‌سالگی همراه با خانواده، وطنش را به مقصد انگلیس‌ترک کرد. او مدرک کارشناسی رشته انگلیسی و فلسفه را از دانشگاه کنت دریافت کرد و بعد از یک سال مشغولیت به داستان‌نویسی، دوباره به تحصیل روی آورد و مدرک کارشناسی ارشد نویسندگی خلاق را از دانشگاه ایست انگلیکا کسب کرد. او از سال ۱۹۸۲ شهروند انگلیسی محسوب می‌شود.

او هنگام بحث درباره میراث ژاپنی و تأثیر آن بر‌تربیتش می‌گوید: من کاملا مثل انگلیسی‌ها نیستم، چون پدر و مادری ژاپنی در خانه‌ای ژاپنی‌زبان مرا بزرگ کرده‌اند. پدر و مادرم فکر نمی‌کردند که قرار است مدتی به این بلندی در این کشور زندگی کنیم. آن‌ها احساس مسئولیت می‌کردند که ارتباط من را با ارزش‌های ژاپنی حفظ کنند. من پیشینه‌ای متمایز دارم. جور دیگری فکر می‌کنم و دیدگاه‌هایم اندکی با بقیه فرق دارد.هر چند دو رمان اول او در ژاپن اتفاق می‌افتند، با این حال خود او در مصاحبه‌های متعدد تأکید کرده که با ادبیات ژاپن آشنایی چندانی ندارد و آثارش شباهتی به ادبیات ژاپن ندارند. هرچند بعضی نویسندگان ژاپنی تأثیری دورادور بر کار او داشته‌اند، ایشی‌گورو خود تأثیر سینماگران ژاپنی مانند یاسوجیرو ازو و میکیو ناروسه را بیش‌تر می‌داند. برنده نوبل ادبیات امسال، یکی از مطرح‌ترین نویسندگان انگلیسی‌زبان ادبیات داستانی است و تاکنون چهار بار نامزد جایزه من بوکر شده است. رمان بازمانده روز او که در ایران توسط نجف دریابندری ترجمه شده است، جایزه من بوکر سال ۱۹۸۹ را برایش به ارمغان آورد. همچنین رمان‌های بازمانده روز و هرگز رهایم مکن او به صورت فیلم سینمایی درآمده‌اند. تایم در سال ۲۰۰۸، این رمان‌نویس را در رتبه ۳۲ از لیست ۵۰ نویسنده بزرگ انگلیسی از سال ۱۹۴۵ به بعد قرار داد.

جشن هواداران موراکامی برای نوبل ایشی‌گورو
مردم ژاپن که در انتظار اعطای جایزه نوبل ادبیات به هاروکی موارکامی گرد هم آمده بودند، تعلق گرفتن مهم‌ترین جایزه ادبی جهان به کازوئو ایشی‌گورو دیگر هموطنشان را جشن گرفتند. کمتر از یک ساعت از اعلام نام برنده نوبل ادبیات گذشته و عکسی منتشر می‌شود که جمعی ژاپنی را در حال جشن و خوشحالی نزدیک یک معبد در توکیو نشان می‌دهد. اما این مردم در اصل برای جشن گرفتن نوبلیست شدن ایشی‌گورو گردهم جمع نشده‌اند؛ آن‌ها از طرفداران هاروکی موراکامی، نویسنده مشهور ژاپنی هستند که تصور می‌کردند نوبل امسال بالاخره به رمان‌نویس محبوب‌شان می‌رسد. با این حال این مردم، از شنیدن خبر اعطای جایزه به ایشی‌گورو هم خوشحال شدند و جشن گرفتند. با این که ایشی‌گورو در پنج سالگی زادگاهش را به مقصد انگلیس‌ترک کرد، هنوز هم هموطنانش او را ژاپنی می‌دانند.

احمد پوری: آکادمی درست انتخاب کرده است
احمد پوری ایشی گورو را مستحق گرفتن نوبل ادبیات دانست و از این انتخاب آکادمی نوبل دفاع کرد. این نویسنده و مترجم درباره کازوئو ایشی‌گورو، برنده نوبل ادبیات ۲۰۱۷ گفت: گورو به نظر من کسی است که حق گرفتن نوبل را دارد. او نویسنده بزرگی است. هر رمان او را که می‌خوانید فکر می‌کنید، نویسنده دیگری آن را نوشته است. این مساله یکی از برجستگی‌های آثار این نویسنده است. این نویسنده و مترجم ادامه داد: چیزی که در رابطه با گورو بی‌نظیر است، لایه لایه بودن آثار اوست. این یکی از شاخصه‌های هنری این نویسنده است که ابتدا لایه‌های عشقی، بعد لایه‌های سیاسی و بعد شخصیت‌ها را بازنمایی می‌کند.این مترجم ادبیات درباره  انتقاد برخی از نویسندگان که چرا بیشترین برندگان جایزه نوبل از اروپا انتخاب شده است؟ گفت: به نظر من نباید این مساله را زیاد به حساب پارتی‌بازی بگذاریم. طبیعی است وقتی رشد فرهنگی در جایی زیاد است، نویسندگان و هنرمندانش بیشتر هستند. اگر به شما هم بگویم نویسندگان را بشمارید، ناخودآگاه نام تعداد زیادی از نویسندگان اروپایی را برخواهید شمرد.

اسداله امرایی: گورو شایسته نوبل بود
اسداله امرایی با بیان اینکه برندگان نوبل قابل پیش‌بینی نیستند، ایشی‌گورو را شایسته برنده شدن نوبل ادبیات دانست.اسداله امرایی درباره ایشی گورو و برگزیده شدن او در جایزه نوبل ادبیات گفت: فکر می‌کنم برگزیده شدن این نویسنده در نوبل امسال از مواردی است که کسی بابت آن دلخور نخواهد شد. ایشی‌گورو به عنوان کسی که کار کرده و خوب کار کرده از نظر من شایستگی این را داشت که نوبل بگیرد. با این حال نقدهای آکادمی نوبل وجود دارد مبنی بر اینکه چرا کسانی که شایسته‌تر بودند، جایزه نمی‌گیرند؛ مثلاً فونتس که جایزه نگرفت و مرد یا کَرول اوتس.این مترجم درباره مقایسه موراکامی و ایشی‌گورو با توجه به ژاپنی بودن هر دو این نویسندگان، ادامه کرد: موراکامی را باید در سنت ادبیات آمریکایی طبقه‌بندی کرد. او به شدت تحت تاثیر رئالیسم یقه چرک‌ها است؛ رئالیسم چرک که در اینجا به اسم رئالیسم کثیف‌ترجمه شده است، گرایش موراکامی به ادبیات آمریکایی است. او به شدت تحت تاثیر ریموند کارور است. اما ایشی‌گورو در سنت ادبیات انگلیسی جای می‌گیرد.

فاصله گرفتن نوبل از خاص‌نویس‌ها
به عقیده سهیل سُمی، مترجم چندین اثر کازوئو ایشی گورو، انتخاب این نویسنده به عنوان برنده جایزه ادبی نوبل، نوعی واکنش آکادمی نوبل به انتخاب سال گذشته و فاصله گرفتن از خاص‌نویس ها بوده است. سهیل سمی درباره جهان داستانی این نویسنده، گفت: ایشی گورو از لحاظ تماتیک، روی ژانرهای مختلفی در حوزه روایت داستانی کار کرده است از جمله ژانر علمی – تخیلی در کتاب هرگز رهایم مکن یا ژانر روانشناختی در رمان تسلی‌ناپذیر و یا ژانرهای دیگر از جمله آخر الزمانی.

منبع: بهارنیوز

«جویس کرول اوتس» داستان‌نویس مطرح آمریکایی درباره اعطای مهم‌ترین جایزه ادبی جهان به «ایشی‌گورو» گفت: «ایشی‌گورو» با آثار داستانی خردمندانه و غمگینش که یادآور نقاشی‌های تک‌رنگ نقاش معروف ایتالیایی «جورجیو دکیریکو» است به واکاوی در موضوع هویت می‌پردازد که با دوران از هم گسیخته کنونی بسیار مرتبط به نظر می‌رسد. معروف‌ترین رمان او «بازمانده روز» نام دارد که به شایستگی و در فیلمی دوست‌داشتنی مورد اقتباس قرار گرفته است اما رمان مورد علاقه من در میان آثار وی، داستان تمثیلی و ضدآرمانشهری «هرگز رهایم مکن» است که داستانی ترسناک را در بی‌تکلف‌ترین شکل ممکن روایت می‌کند.

«نیل گیمن» داستان‌نویس و فیلمنامه‌نویس سرشناس و ۵۶ ساله انگلیسی که جایزه‌هایی چون «نیوبری»، مدال «کارنگی» و جایزه کتاب سال بریتانیا را در کارنامه دارد نیز پس از معرفی برنده نوبل ادبیات ۲۰۱۷ گفت: از شنیدن این خبر بسیار خوشحال شدم. «کازوئو ایشی‌گورو» نویسنده‌ای خوب، جدی، درخشان و سخت‌کوش است که هرگز از پرداختن به موضوعات بزرگ و یا ورود به ژانر علمی تخیلی و یا فانتزی نهراسیده و از همه آن‌ها به عنوان وسیله‌ای برای رسیدن به ایده‌هایش استفاده کرده است. «گیمن» در ادامه این انتخاب را از سوی کمیته جایزه نوبل انرژی‌بخش و هوشمندانه معرفی کرد.

«سباستین بری» نمایشنامه‌نویس و رمان‌نویس ایرلندی که دو بار برنده جایزه ادبی «کاستا» شده و دو بار هم به جمع نامزدهای جایزه «بوکر» راه یافته درباره برنده نوبل ادبیات ۲۰۱۷ اظهار کرد: «ایشی‌گورو» برنده جایزه نوبل ادبیات شده است و دوستان نویسنده و همکاران او، خوانندگان و مترجمان آثارش در سراسر جهان با شنیدن این خبر بسیار خوشحال شدند. با مرگ «شیموس هینی» شاعر و نویسنده معروف ایرلندی و برنده نوبل، این حس القا شد که قلب او نیز از دنیای نویسندگی رفته است. «شیموس» روحی درخشان و فوق‌العاده داشت و اکنون می‌توانید دقیقا چنین کلماتی را درباره «ایشی گورو» بزرگ به کار ببرید. کمیته جایزه نوبل بسیار هوشمند است و پس از اعطای جایزه نوبل سال گذشته به «باب دیلن»، جایزه امسال را به یکی از بزرگ‌ترین طرفداران «دیلن» داد. «جوف کنراد» هفت و یا هشت داستان شاهکار پیاپی نوشت درست همان کاری که «ایشی‌گورو» انجام داد و امروز می‌توانیم او را همچون «شیموس هینی» در زمره نویسندگان حقیقتا جنتلمن تاریخ دنیای ادبیات قرار دهیم.

«اندرو موشن» شاعر و نویسنده نامدار که بین‌ سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۹ به مدت ۱۰ سال ملک‌الشعری بریتانیا بوده است نیز در واکنش به انتخاب برنده نوبل ادبیات ۲۰۱۷ گفت: بزرگ‌ترین ارزش و فضیلت دنیای تخیلی «ایشی‌گورو» این است که همزمان بسیار شخصی و در عین حال عمیقا آشناست؛ دنیایی از سرگشتگی، انزوا، مراقبت، تهدید و شگفتی. او چگونه این کار را انجام می‌دهد؟ با قرار دادن اصول داستان‌های خود بر ترکیبی از ذخایر ادبی باریک‌بینانه و دقیق و نشانه‌هایی به همان اندازه واضح از قدرت عاطفی. این ترکیبی قابل توجه و مسحورکننده است و فوق‌العاده است که اعطاکنندگان جایزه نوبل آن را مورد تقدیر قرار دادند.

«مادلین تین» نویسنده کانادایی برنده بوکر نیز گفت: «کازوئو ایشی‌گورو» وارد افکار شما می‌شود و اسباب و وسایل را در درون ذهن شما جابه‌جا می‌کند. او کلماتی را در ذهن شما می‌گیرد و آن‌ها را به چیزی دیگری تبدیل می‌کند و شما را نیز همزمان تغییر می‌دهد. از ابتدا رمان‌های او را دوست داشتم. او رمان به رمان به ایجا تغییر در ما ادامه می‌دهد و این کار را به چه روشنی و با چه قدرتی انجام می‌دهد. او با نوعی آزادی درونی می‌نویسد که بسیار مهم و نادر است.

منبع: بهارنیوز

«از ایران پرواز مستقیمی به اردن وجود ندارد. می‌توان از طریق امارات به اردن رفت. فرودگاه بین‌المللی اردن، به نام «ملکه عَلیا»، در ۳۰ کیلومتری جنوب عَمّان (یا اَمّان) واقع شده. عمّان پایتخت اردن است و حدود چهار میلیون نفر جمعیت دارد.نام کامل اردن، پادشاهی اردن هاشمی است که این اسم را از سال ۱۹۴۹ گرفته. ملک عبدالله دوم از سال ۱۹۹۹ به تخت پادشاهی نشست و ظواهر از محبوبیت قابل قبول وی در بین عامه مردم حکایت دارد.»

به گزارش ایسنا، این سفرنامه حاصل سه روز گشت و گذارِ «میثم هدایت» ـ‌ مترجم، پژوهشگر و راهنمای گردشگری ـ در کشور اردن است که این مدت زمان را برای دیدن آثار معروفی چون شهر باستانی پترا، بحرالمیت و پایتخت اردن، کافی می‌داند.«برای ورود به اردن باید ۴۰ دینار پرداخت کرد. واحد پول اردن دینار است و هر دینار تقریبا ۱.۴ دلار ارزش دارد، یعنی حدود ۵۳۰۰ تومان با احتساب دلار ۳۸۰۰ تومان. پس ارزشش حتی از پوند هم بیشتر است، اما به این معنا نیست که اردن مردم ثروتمندی دارد. حقوق پایه در اردن حدود ۳۰۰ دینار، یعنی تقریباً ۱.۶ میلیون تومان است، اما به گفته خودشان با کمتر از ماهی ۵۰۰ دینار در عمّان نمی‌شود تاب آورد. متوسط حقوق‌ها همان ۵۰۰ دینار است، هرچند فاصله حقوق‌ها مثل جاهای دیگر بسیار زیاد است.

هزینه تاکسی از فرودگاه تا هتل‌های داخل شهر حدود ۲۰ دینار است. در داخل شهر نرخ صرافی‌ها خیلی بهتر از فرودگاه است، پس بهتر است پول را در داخل شهر تبدیل کرد.در رستوران‌های محلی عمّان با یک تا سه دینار می‌شود غذاهای خوب، محلی و خوشمزه‌ای خورد. مثلا شاورمای اردنی را با ۱.۵ دینار می‌توان امتحان کرد، اما در رستوران‌های شیک‌تر برای یک همبرگر باید تا ۱۰ دینار هزینه کرد.

در یکی از رستوارن‌های شهر هنگام صحبت با صاحب آن متوجه شدم که فلسطینی است و دو شاگرد اردنی دارد. این طور که معلوم بود، فلسطینی‌ها به عنوان بخش عظیمی از جمعیت اردن کاملاً پذیرفته شده هستند و بین آن‌ها و اردنی‌های بومی اصطکاکی وجود ندارد. این کشور در سال‌های گذشته پذیرای مهاجرانی از کشورهای منطقه بوده، به طوریکه از جمعیت حدود ۹.۵ میلیون نفری آن، تقریباً یک چهارم فلسطینی هستند و ۱.۵ میلیون نفر هم از آوارگان سوری. بسیاری از عراقی‌هایی هم که از ناامنی کشورشان فرار کرده‌اند به اردن پناه آورده‌اند.
پترا، شهر گل سرخ
شناخته شده‌ترین اثر باستانی اردن، شهر باستانی پِترا (البتراء) است. از عمّان تا پترا را می‌توان با اتوبوس رفت. شرکتی به نام جت (JETT) که از شناخته شده‌ترین شرکت‌های اتوبوسرانی در اردن است، هر روز سرویس رفت و برگشت به پترا دارد، آن هم با بلیتی به قیمت ۱۰ دینار. با تاکسی‌های کولردار هتل نیز می‌توان به پترا رفت؛ راننده‌هایش انگلیسی بلدند، اما کرایه‌شان حدودا ۲۰ برابر کرایه اتوبوس است!اتوبوس پترا هر روز ساعت۶:۳۰ صبح حرکت می‌کند. از عمّان تا این شهر باستانی حدود سه ساعت راه است. میانه‌ی مسیر اتوبوس‌ها معمولا ۲۰ دقیقه‌ای در یک رستوران بین‌راهی پاکیزه با کلی سوغات، توقف دارند.

پترا یکی از عجایب هفتگانه جدید است. به خاطر رنگ قرمز سنگ‌هایش، غربی‌ها به آن لقب The Rose-Red City داده‌اند، یعنی شهری به رنگ گل سرخ. تقریباً نیمی از پترا داخل سنگ تراشیده شده و نیمی دیگر در فضای باز ساخته شده است. پترا حدود ۲۴۰۰ سال پیش پایتخت حکومت نبطی‌ها بوده. نبطی‌ها که اعراب بادیه نشین بودند از نزدیکی پترا به شاه‌راه تجاری غرب و شرق در دوران باستان استفاده کرده و شهرشان را به یک قطب تجاری تبدیل کرده بودند.

سیستم ذخیره و توزیع آب پترا بسیار پیشرفته بوده برای اینکه جمعیت زیاد و کاروان‌های عبوری با مشکل کمبود آب مواجه نشوند. سدها و تونل‌های هدایت سیلاب از آن زمان تا به حال پابرجا هستند.بلیت ورودی پترا برای خارجی‌ها ۵۰ دینار و برای اردنی‌ها یک دینار است. راه اصلی ورود به پترا یک شکاف باریک به طول۱۲۰۰ متر با دیواره‌های بلند است که سیق (السیق) نام دارد. سیق برای من جذابترین قسمت مسیر بود. ارتفاع دیواره‌ها تا ۲۰۰ متر هم می‌رسد و عرض مسیر در باریک‌ترین نقطه ۳ متر است. می‌شود مسیر سیق را سوار بر اسب یا ارابه طی کرد، اما پیشنهاد می‌شود این مسیر برای درک بهتر با پای پیاده طی شود. کمی مانده به انتهای سیق، دورنمایی از سالمترین و معروفترین بنای پترا مشخص می‌شود، به نام خزانه (الخزنه).

خزانه و شترهای آماده به خدمتی که صف کشیده‌اند تا گردشگرها را در داخل پترا بگردانند.مسیر اصلی بازدید از خزانه شروع می‌شود و البته مسیرهای فرعی جالب و زیادی هم وجود دارند. بستگی دارد چقدر زمان داشته باشید. اگر بازدید شما یکروزه باشد بهتر است خیلی به بیراهه نزنید.بزرگترین اثری که بعد از خزانه عرض اندام می‌کند، آمفی‌تئاتر است که قرن اول بعد از میلاد در دل کوه کنده شده است. زمانی که سالم بوده تا ۵۰۰۰ نفر را در خودش جا می‌داده است.کمی جلوتر از آمفی تئاتر یکی از معدود ساختمان‌های تک در پترا، به نام قصر البنت نمایان می‌شود. اعراب بادیه‌نشین عقیده داشتند که این بنا متعلق به دختر فرعون بوده و به همین خاطر این اسم را رویش گذاشته‌اند، هرچند اینجا هم یک معبد بوده است.

مقصد بعدی صومعه (الدیر) است، یکی دیگر از بناهای سالم‌تر در پترا، اما راه رسیدن به آن طولانی است و خیلی‌ها ترجیح می‌دهند با چهارپایان این مسیر را طی کنند. تا صومعه حدود ۸۵۰ پله سنگی راه هست که بسته به سرعت، یک تا دوساعت طول می‌کشد. البته که مسیر زیبا است!

در طول مسیر اعراب بادیه‌نشین چای هیزمی، صنایع دستی و سربند می‌فروشند. فروشندگان سربندها را به شیوه سنتی خودشان برای گردشگران می‌بندند تا به خوبی جلوی آفتاب را بگیرند و حس بادیه‌نشینی القاء ‌کنند!

داخل بروشورهای گردشگری گفته شده که مثل دیگر بناهای پترا، صومعه هم یک معبد بوده، پس صومعه نام دقیقی برای این محل در دوره نبطی‌ها نمی‌تواند باشد.
بحرالمیت؛ دریاچه‌ای پایین‌تر از دریا
مقصد بحرالمیت بود و وسیله‌ی سفر ون‌های همان شرکت حمل و نقل اردنی. بلیت این ون‌ها را با هماهنگی هتل می‌توان از شب قبل و به صورت تلفنی رزرو کرد و صبح روز بعد پاسپورت به دست داخل ایستگاه عبدلی بود. از هتل روتانا تا ایستگاه عبدلی، جایی که می‌توان با اتوبوس و ون به هر جایی از اردن سفر کرد، با پای پیاده پنج دقیقه راه است. هتل روتانا در سال ۲۰۱۶ بهره‌برداری شده و با ۱۸۸ متر ارتفاع و ۵۰ طبقه، بلندترین ساختمان عمّان به شمار می‌آید که از بیشتر نقاط شهر هم دیده می‌شود.
یکی از بزرگترین جاذبه‌های طبیعی اردن «بحرالمیت»، دریای مرده یا The Dead Sea است. شگفت‌انگیزترین نکته بحرالمیت، موقعیت حساس جغرافیایی آن است! این دریاچه نسبتاً کوچک با طول ۵۰ کیلومتر و عرض ۱۵ کیلومتر در مرز سه کشور قرار دارد؛ از شرق به اردن و از غرب به اسرائیل و فلسطین. در قسمتی از مسیر تابلویی دیده می‌شود که نشان می‌دهد هم‌تراز با آب‌های آزاد هستیم. از آن قسمت به بعد مسیر کاملاً سراشیبی است، یعنی به سمت ارتفاع منفی! بحرالمیت با ارتفاع منفی ۴۲۷ متر از سطح دریا، پست‌ترین نقطه کره خاکی است.
دلیل نامگذاری بحرالمیت مشخص است، آنقدر آب این دریاچه نمک دارد که موجود زنده‌ای در آن تاب نمی‌آورد. یک‌سوم آب دریاچه از نمک است، تقریباً هشت تا نه برابر مقدار نمک آب اقیانوس‌ها. این حجم از نمک باعث به‌وجود آمدن سنگ نمک‌های زیبایی شده که در ساحل فراوان است.بحرالمیت کسی را غرق نمی‌کند! حجم زیاد نمک باعث می‌شود براحتی و بدون تقلا روی آب غوطه‌ور شوید. حتی می‌توانید کتاب مورد علاقه‌تان را روی آب بخوانید!
به کسی برای غرق شدن در بحرالمیت هشدار نمی‌دهند، ولی برای تماس آب دریاچه با چشم، چرا! برای همین خیلی‌ها وقتی وارد دریاچه می‌شوند یک بطری آب شیرین هم همراه‌ دارند.

گل و لای کف بحرالمیت خواص پوستی دارد، برای همین در صنایع داروسازی و آرایشی-بهداشتی خیلی استفاده می‌شود. البته می‌شود به‌صورت دست اول هم از این ماده شفابخش استفاده کرد! کافی است خودتان را به کسانی بسپارید که یک سطل از گل دریاچه جمع کرده‌اند و سه دینار می‌گیرند که چند مشت از این گل را به تن و بدن گردشگرها بمالند. کمی که در آفتاب دراز بکشید گِل روی بدن خشک می‌شود و بعد می‌توانید برای گل‌زدایی داخل دریاچه شوید!گردشگران اجازه دارند برای رفتن به دریاچه فقط از تفرجگاه‌های مشخص استفاده کنند که هزینه ورودی آنها بسته به امکاناتشان متفاوت است. کف ورودی برای گردشگران خارجی ۱۰ دینار است، ولی توصیه می‌شود با پرداخت ۲۰ دینار، از  تفرجگاه‌هایی استفاده کنید که دوش، استخر، سایبان و امکانات اولیه بیشتری دارند و خیلی هم خلوت تر هستند.

ون‌ها معمولا ساعت ۴:۳۰ عصر منطقه را به سمت عمّان ترک می‌کنند. از این فاصله می‌توان استفاده کرد و سری هم به چشمه‌ها و آبشارهای آبگرم مَعین (حمامات المعین) زد. هزینه این مسیر اضافه را می توان به صورت توافقی با راننده ون مشخص کرد. چشمه‌ها در مسیر شهر تاریخی مادبا هستند و نیم ساعتی با بحرالمیت فاصله دارند. گردشگران خارجی خیلی کمتر به این نقطه می‌آیند و هزینه ورودی برای آنها ۱۵ دینار است.
محلی‌ها می‌گویند؛ در آن منطقه بیش از ۱۰۰ چشمه آبگرم وجود دارد. در برخی نقاط این چشمه‌ها به خاطر حجم بیشتر آب و سقوط از ارتفاع به شکل آبشار درآمده‌اند. از بین سه آبشاری که در این سفر دیدم، یکی در اختیار یک هتل لوکس بود.دمای آب در نقاط مختلف آبشار بسته به سرچشمه آن متفاوت است، اما بیشتر نقاط حدود ۴۰ درجه است و بسیار مطبوع. البته بعضی چشمه‌ها دمای بیشتری دارند، طوری که نمی‌شود وارد آب شد. هرچند دمای آن‌ها به دمای آبگرم قینرجه در استان اردبیل حتی نزدیک هم نمی‌شود.

گفته می‌شود آبگرم قینرجه با ۸۶ درجه دما، داغ ترین آبگرم دنیا است. در مجموعه تفریحی قینرجه آب چشمه را با آب سرد ترکیب می‌کنند تا بتوان تنی به آب زد، اما کمی دورتر از مجموعه، حوض سرپوشیده‌ای وجود دارد که آب اصلی قینرجه در آن است. در سفری که به این آبگرم شگفت‌انگیز داشتم، برای امتحان چند تخم مرغ داخل کیسه گذاشتم و داخل حوض نگه داشتم و تعجبی نداشت که در آن حرارت آب‌پز شدند!تصویر کامل‌تری از بحرالمیت که در آن چهار کشور متجلی شده اند! خاک اردن، سمت دیگر دریاچه در راست فلسطین، در سمت چپ، اسرائیل و من با تیشرت تهران‌نشانم از ایران در وسط!

عمّان؛ تاریخ و فرهنگ
در مرکز پایتخت اردن، وسط خیابان‌های شلوغ، مسجد بزرگ الحسینی قرار دارد که در سال ۱۹۲۴ در زمان ملک عبدالله ساخته و در سال ۱۹۸۷ بازسازی شد. این مسجد، با سنگکاری صورتی- سفید ملایمش، در واقع مسجد نسبتاً کوچکی بود.

فواره عهد روم باستان (نیمفیوم یا سبیل الحوریات) در فاصله کمی از مسجد الحسینی واقع شده است. این فواره در حال بازسازی بود. از مطالعه بقایای آن به این نتیجه رسیده‌اند که در وسط حوضی با مساحت ۶۰۰ متر مربع و عمق سه متر قرار داشته است.با یک پیاده‌روی سبک می‌شود به تماشاخانه روم باستان (المدرج الرومانی) رسید. تماشاخانه‌ای نسبتاً سالم با ظرفیت ۶۰۰۰ نفر که رو به شمال ساخته شده و به همین خاطر آفتاب کمتر چشم تماشاچی‌ها را می‌زند. تماشاخانه همزمان با فواره ساخته شده، یعنی قرن دوم میلادی.

باورش سخت بود که همچنان از این تماشاخانه استفاده می‌شود، آن هم برای کنسرت! تبلیغات زیادی در سطح شهر بود که همان شب در تماشاخانه اجرای زنده موسیقی برقرار است. اجرا با حضور گسترده پلیس از ترس حملات خرابکارانه انجام شد.این هم نمایی از تماشاخانه که از فراز معبد هرکول گرفته شده است.
در قسمت جلویی تماشاخانه، دقیقاً در بخش ورودی، دو راهرو روبروی هم وجود دارد که الان موزه مردم شناسی شده و بازدیدکننده‌ها را با آداب و سنن، لباس، صنایع دستی و خوراک اعراب بادیه نشین آشنا می‌کند.
در کنار تماشاخانه اصلی، یک تماشاخانه نقلی هم در همان دوران ساخته شده که سالم مانده و گنجایش ۵۰۰ نفر را دارد. اسمش اودیون (مسرح الأودیون) است و همچنان برای نمایش ها و اجراها از آن استفاده می شود.
مقصد بعدی ارگ عمّان (القلعه) بود. ارگ بالای یکی از هفت تپه شهر واقع شده و دید خوبی به شهر دارد. تماشاخانه‌های روم باستان، مساجد بزرگ و مرکز شهر همگی از ارگ قابل مشاهده هستند. از زمانی که ارگ ساخته شده، یعنی قرن دوم بعد از میلاد، تا زمان خلافت امویان در قرن هشتم میلادی مورد استفاده بوده است. چشمگیرترین بنای آنجا معبد هرکول (معبد هرقل) نام دارد که ستون های بلندش را می‌شود از خیلی نقاط شهر دید. از همه جالب‌تر این که بخشی از یک دست و آرنج بزرگ سنگی در کنار معبد وجود دارد که گفته می‌شود از مجسمه‌ای به بلندی ۱۳ متر باقی مانده. اسم این معبد هم از عظمت این مجسمه گرفته شده.

هیچ حفاظی دور معبد هرکول وجود ندارد و مردم برای عکس گرفتن وارد آن می‌شوند، روی پایه ستون‌ها می ایستند، به ستون‌ها تکیه می‌دهند و هزار کار مخرب دیگر.

با فاصله کمی از معبد هرکول، بقایای کاخ امویان و مسجدی که فقط ستون‌ها و بخشی از دیوار آن پابرجاست، به چشم می‌خورد. تصویر زیر کاخ امویان است که معمولا با مسجد امویان اشتباه گرفته می‌شود. در واقع این ساختمان که گنبد چوبی آن جدید است، بارگاه و ورودی کاخ بوده که از جاهای دیگر سالم‌تر مانده است.
یک موزه کوچک ولی بسیار ارزشمند داخل ارگ هست که خیلی‌ها یا آن را نمی‌بینند یا وقتی برایش نمی‌گذارند، اما بسیار دیدنی است، آثار خیلی سالمی دارد و چشم انداز مفیدی از تاریخ ارگ عمّان ارائه می‌دهد. نکته تأسف‌بار این که مراقبت خوبی از آثار موزه نمی‌شود و بسیاری از آن‌ها حتی داخل حفاظ هم نیستند. یاد دوستی افتادم که شدیداً گلایه‌مند بود از این که گردشگران آنقدر روی گُـل‌های نیلوفر آبی که روی ستون‌های تخت جمشید وجود دارد، دست کشیده‌اند که کاملاً آن‌ها را ساییده‌اند. اگر این صحنه‌ها را می‌دید قطعاً امیدوار می‌شد.
مثلا سردیسی را که مربوط به روم باستان است و از فواره باستانی داخل شهر پیدا شده، در فضای باز و در دسترس قرار داده‌اند. چه بسا روزی کوله‌پشتی گردشگری به آن گیر کند و نابود شود!

در خلال پایتخت‌گردی، می توان غذای ملی اردن به نام مَنسَف را هم امتحان کرد. مَنسَف طرفداران زیادی دارد و از گوشت بره، برنج، ماست جوشیده‌ای که شبیه کشک است و خلال بادام درست می‌شود. البته در رستوران‌های حرفه‌ای، منسف مرغ هم پیدا می‌شود. برای تهیه منسف، گوشت را در ماستِ جوشیده گوسفندی می‌پزند و از همین ماست داغ در کنار غذا هم استفاده می‌کنند تا یک بار دیگر گوشت غرق در ماست شود.این غذا هم در مقایسه با ایران ارزان‌تر است، چرا که با همه‌ی مخلفاتش شد هفت دینار.سیگار کشیدن در بیشتر رستوران‌های اردن عادی است. با یک انگلیسی زبان که سال‌ها ساکن عمّان بود و زبان انگلیسی تدریس می‌کرد این مسئله را مطرح کردم که گفت تا چند سال پیش حتی داخل اتوبوس‌ها هم سیگار می‌کشیدند و الان هم گاهی این کار را می‌کنند.

در اردن مثل ایران، راننده و عابر پیاده در نبردی پایان‌ناپذیر تلاش می‌کنند زودتر عبور کنند و به همدیگر اجاره عبور ندهند! برای ما ایرانی‌ها که این فضا آشنا است، عبور از خیابان کار سختی نیست، ولی گردشگران خارجی اکثراً رد شدن از خیابان‌های عمّان را یک ماجراجویی مهیج و پرخطر می‌بینند!در هنگام غروب، با عبور از خیابان‌های شلوغ پایتخت می‌توان به خیابان رین‌بو (شارع الرینبو) رسید که مقر کافه‌ها و موسیقی شبانه و شب‌گردی است. »

منبع: بهارنیوز