بایگانی دسته ی : فرهنگی

مهدی دادویی‌نژاد- روزنامه بهار
برای تعریف ایران امروز خاصه در بخش‌های اجتماعی و فرهنگی، که قرار است مطابق با سند ۱۴۰۴در منطقه حرف اول را در دستیابی به اهداف بزند واژه‌ها به هلاکت می‌افتند و نمی‌توان حرکت بر روی خطوط قرمز و بحرانی جامعه ایرانی را با واژه‌ها و مفاهیم متداول در نظریات اجتماعی و فرهنگی تعریف کرد، اعلان‌های هشدار برای جلوگیری از شرایط ویژه‌ای که امروز ایران در بسیاری از ابعاد درگیر آن است از مدت‌ها پیش به صدا در آمده بود، اما متاسفانه در سطح کلان به آن وقعی گذاشته نشد و چاره اندیشی در مورد آن صورت نگرفت و نتیجه شد جامعه‌ی امروز ایران.یکی از پربسامدترین زنگ‌خطرها در زمینه بحران فرهنگی در سالیان اخیر بعد از ماجرای تدفین مرحوم پاشایی و توسط یوسفعلی اباذری به صدا در آمد، جایی که این استاد دانشگاه تهران بدون تعارف چهره عریان سقوط فرهنگی را فریاد زد اما متولیان فرهنگی گوششان بدهکار این حرف‌ها نبود. حوزه فرهنگ علی‌رغم تعدد نهادهای متولی ازیتیم‌ترین حوزه هاست، بسیاری از صاحبان مناصب در استفاده از واژه‌های پرطمطراق برای معرفی حوزه‌های فرهنگی گوی سبقت را از یکدیگر می‌ربایند اما در عمل حوزه فرهنگ از متولی واقعی و دلسوز تهی مانده است.

ایران امروز به واقع درگیر یکی از گسترده‌ترین اشکال خالتوریسم در اکثر حوزه هاست، از کنش‌های افراد تصمیم ساز تا کوچک‌ترین موارد، جامعه ایرانی امروز دقیقا مصداق جامعه‌ خالتوری شده است، غرق در خالتوریسم، نماینده مجلسی که قرار است قانون‌سازی کند در بی قانونی محض یقه‌گیری می‌کند و مامور قانون را کتک می‌زند ورفتارهای خالتور از خود بروز می‌دهد و همه چیز ختم به خیر می‌شود، دانشگاه‌ها که روزی موتور محرک کنش‌های اجتماعی و علمی بودند امروز به واسطه به وجود آمدن دانشگاه‌های خالتور و کمپانی‌های تولید مدرک از نفس افتاده‌اند، روبروی نماد دانشگاهی ایران مملو از دانشجونمایانی‌است که دانشگاه را نه کعبه آمال که محلی برای خوشگذرانی می‌بینند و به معنای واقعی کلمه خالتوراند و برای پایان نامه و تحقیق‌های پیش‌پاافتاده کلاسی صف بسته‌اند، خالتوریسم علمی یعنی در مقاطع تحصیلات تکمیلی، دانشجویانی که حتی از رسیدن به درصد صفر در کارنامه‌هایشان عاجزند را به صورت فله‌ای وارد مراکز جمع‌آوری پول برای تولید مدرک بکنیم و در نهایت هم با حمایت‌های خاص آنها را در رده صاحب منصبان حکومتی قرار بدهیم، آیا فاجعه نیست؟

دنیای مجازی در قرق سلبریتی‌های دوزاری و خالتوری است که بیداد می‌کنند و بیشترین تعداد دنبال کننده را به خود اختصاص می‌دهند، در آن سوی ماجرا افراد فرهنگی و عمیق جامعه حتی در این فضاها هم دنبال کننده‌ای ندارند، در دنیای واقعی بماند که عرصه بر اهالی اندیشه و فرهنگ آنچنان تنگ شده که خیل عظیمی از آنها به کنج عزلت پناه برده‌اند، رسانه ملی که قرار بود دانشگاه عمومی باشد امروز در قرق مجریان خالتوری است که از شدت ضعف و بی‌سوادی و بی فرهنگی و برای پر کردن کنداکتورهای تلویزیونی دست به دامان فلان کودک خالتور و فلان کپی خالتور از بازیکنی معروف می‌شوند و مورد تشویق قرار می‌گیرند، در عرصه سیاست کسی که قرار است کاندیدای ریاست جمهوری باشد دست به دامان خواننده‌ای خالتور می‌شود، بدتر از آن واقعه‌ای به نام رییس جمهور خالتور است که هشت سال و بر پایه خالتوریسم سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی کشور را به بحران کشانید و حال برای کمترین تنبیه‌ها با همراهی معاونین معلوم الحال با زنبیل‌های خالتوری به بست نشینی خالتوری روی می‌آورد. در حالی که جامعه برای علاج دردهای خود نیازمند درمان‌گرانی جامعه شناس و مردم شناس است تمام تلاش‌های سمعی و بصری به شکلی زرد و خالتور در اختیار روانشناسی منفعت محور سوق داده می‌شود تا مجله‌های زرد موفقیت تولید کنند و ایرانی را هر روز حریص‌تر و بی اخلاق‌تر از قبل کنند و از او بنده‌ای پر از شهوت پول پرستی در لوای موفقیت بسازند.

آری جامعه ما فریادهای اباذری‌ها را تاب نمی‌آورد و بر او می‌شورد و اگر امکانش باشد او را مانند حلاج بر دار بی انصافی می‌کشاند تا در لذت خالتور بودن غرق شود، این صدا‌ها شنیده نمی‌شود تا آن‌چنان بی ارزش و خالتور شویم که اخبار مربوط به محل وقوع زلزله محل نزاع شود و سعی شود مسئولیت وقوع زلزله به گردن کشور همسایه انداخته شود. از حوزه علمیه‌ای که خروجی‌اش روزگاری  شهیدان مطهری و بهشتی و امثالهم بوده به حوزه‌ای برسیم که روحانی‌اش با یک بنر در جاده چالوس صیغه فوری را‌ترویج کند، آیا این مصداق خالتوریسم نیست؟ دانشگاهی که خروجی‌اش روزگاری موتور محرکه انقلاب بوده و امروز موتور محرکه مدارک بی ارزش است آیا مصداق خالتوریسم نیست؟

چطور می‌توان باور نمود از جامعه فداکار و اهل فکر و جدی دهه پنجاه و شصت که انقلاب کردو جنگید و ارزش‌های والای انسانی مانند فداکاری و ایثار و شهادت را به جامعه تزریق کرد به جامعه امروزی رسیدن را؟ جامعه‌ای که قرار بود ارزش‌ها را صادر کند چطور خود در حصار بی ارزشی‌ها و خالتوریسم محبوس شده؟ چطور می‌توان اقتصاد خالتوری پر از دزد و راهزن را با آمال جامعه انقلابی که در پی گسترش عدالت بود در یک جا جمع کرد؟ چه طور می‌توان چشم بر عملکردهایی بست که بهترین‌ها را خانه‌نشین کرد؟ آری خرد و کلان امروز جامعه ایران به معنای تام و تمام درگیر خالتوریسم در همه ابعاد شده‌ایم و هر روز دست‌هایمان از اخلاق و فرهنگ و ادب خالی‌تر و محروم‌تر می‌شود و حرف درست و عمیق را با تیپایی که نثار بیان کننده‌اش می‌کنیم در نطفه خفه می‌کنیم، روزگاری اگر محنت اشغال سرزمین به دست اجانب مایه رنج بود امروز محنت اشغال ذهن‌هامان به لاطائلات و خالتوریسم مایه رنجی جبران‌ناپذیر‌تر است که در نهایت ما را، ایرانمان را از پا خواهد انداخت.
منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا، نشست رسانه‌ای هجدهمین جشن خانه موسیقی برگزار شد؛ در ابتدای این نشست حمیدرضا نوربخش ـ مدیرعامل خانه موسیقی ـ توضیح داد: این جشن سه شنبه ٢١ آذرماه ساعت ١٩ در تالار وحدت تهران برگزار خواهد شد. البته رسم هر سال بر این است که  این جشن روز ٩ مهرماه نزدیک به روز جهانی موسیقی و بزرگداشت فارابی و سالگرد تاسیس خانه موسیقی برگزار شود اما به دلیل تقارن با ایام خاص گاهی وقت‌ها جا به جا شده است.او ادامه داد: این هجدهمین جشن خانه موسیقی است و این نهال نوپا با حضور و اعتماد و همراهی اهالی موسیقی  به درخت تناوری تبدیل شده است. امروز باعث افتخار این که تعداد اعضای ما از ١۵ هزار نفر بیشتر شده و این اعتماد اهالی موسیقی است.نوربخش با اشاره به فعالیت کانون‌های تخصصی این نهاد اظهار کرد: تنها کانونی که تا امروز موفق نشدیم آن را تشکیل بدهیم کانون «خواننده‌های پاپ» است که البته این به دلیل کم کاری افراد این حوزه بوده است. متاسفانه مشغله‌های خوانندگان پاپ اجازه نداد باهم جمع شوند گرچه ما مقداری از کارهایشان را پیش بردیم و برایشان اساسنامه تدوین کردیم اما هنوز مجمع تشکیل ندادند.او اضافه کرد: البته فعالان موسیقی پاپ در حوزه ساز، عضو کانون نوازندگان هستند.مدیرعامل خانه موسیقی همچنین گفت: ما طبق سال‌های گذشته در بخش‌های موسیقی نواحی، ایرانی، کلاسیک و پاپ و تلفیقی اجرا خواهیم داشت. ما سعی می‌کنیم سخنرانی نداشته باشیم یا به این بخش کم بپردازیم.

او اظهار کرد: ما به شکل یک سال در میان، «آلبوم سال» و «کتاب سال» را معرفی می‌کنیم. امسال به دلیل اینکه کانون خوانندگان پاپ تشکیل نشده است، آلبوم‌ها را در بخش موسیقی کلاسیک و موسیقی ایرانی بررسی و داوری کردیم. این آلبوم‌ها تاریخ انتشارشان در بازه زمانی تیر ١٣٩۴ تا تیر ١٣٩۵ برمی‌گردد. در این میان ٢۵٣ آلبوم به دست ما رسیده که ١٧٩ آلبوم سنتی و ٧۴ آلبوم کلاسیک است.نوربخش درباره معیار انتخاب این آلبوم‌ها نسبت به جشنواره موسیقی فجر اظهار کرد: هیات داوران جشنواره موسیقی فجر نسبت به جشن خانه موسیقی گسترده‌تر است. در جشن خانه موسیقی به دلیل امکانات محدود فقط دو آلبوم در دو حوزه معرفی می‌کنیم.او در ادامه گفت: ما به دلیل اینکه خانه همه موسیقی‌ها هستیم،  در بخش تقدیر و اجرا سعی می‌کنیم انواع موسیقی را پوشش بدهیم. ما در هر جشن یک استعداد جوان معرفی می‌کنیم که نوید بدهیم موسیقی پویا است.

مدیرعامل خانه موسیقی اظهار کرد: این نهاد در آغاز دوران جدیدی است و هیات مدیره ما با جزئیات مسائل را دنبال می‌کنند و کار خود را ادامه می‌دهند.او در پاسخ به پرسش خبرنگاری که گفت این جشن از سر تکلیف برگزار می‌شود؟، اظهار کرد: این جشن به هیچ عنوان از سر تکلیف برگزار نمی‌شود ما هیچگاه چنین احساسی نداشتیم. مسائل یک جشن آنقدر طاقت فرساست که اگر قرار باشد آن را از سر تکلیف برگزار کنید، از خیرش می‌گذرید.نوربخش همچنین درباره تاثیر و اقبال نسبت به این جشن گفت: ما مقیاس و ترازو نداریم که ببینیم این جشن میان اهالی موسیقی اقبال دارد یا نه اما هرساله استقبال زیادی داشتیم و عده‌ای برای ورود پشت در می‌ماندند.مدیرعامل خانه موسیقی  درباره چگونگی تقدیر از فعالان موسیقی بیان کرد: ما دارای ١٠ کانون تخصصی هستیم که از آنها می‌خواهیم پیشنهادهایی را در این زمینه به ما بدهند در نهایت به جمع‌بندی می‌رسیم.

او در پاسخ به پرسشی مبنی بر ماجرای دریافت تعهدنامه توسط اداره اماکن نیروی انتظامی در حوزه موسیقی اظهار کرد: ما مشغول پیگیری هستیم. نقطه نظر و نگاه ما بر این است که همه ساز و کار نظارت بر امر موسیقی فقط باید در دفتر موسیقی وزارت ارشاد باشد؛ ما منکر موضوعات نظارتی نیستیم اما حرف ما بر این است که شورای صیانت دفتر موسیقی به همین دلیل ایجاد شده است.او درباره برگزاری جلسه با وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز گفت: ما از ابتدای اسقرار دولت و وزیر جدید ارشاد به دنبال برگزاری جلسه‌ای با او بودیم که قول دادند عنقریب جلسه‌ای برگزار شود. مطالبه‌های ما جدی است و پیگیر آن هستیم.

در بخش دیگری از این نشست، سید محمد میرزمانی ـ رئیس هیات‌مدیره خانه موسیقی ـ اظهار کرد: در هیات‌ مدیره این نهاد همدلی و همکاری وجود دارد و به دلیل اینکه وضع مالی مناسب نیست سعی کردیم شرایط را به گونه‌ای پیش ببریم که درآمدزایی کنیم. ما چند طرح در این زمینه داریم که امیدواریم به مقصد برسد.میرزمانی که ظهر ۱۸ آذرماه در ساختمان خانه موسیقی سخن می‌گفت، بیان کرد:  پیشرفت کار هیات‌مدیره خوب است و کانون‌ها با ما خیلی همکاری می‌کنند اما کانون «صدابرداران» فعالیت و جدیت بیشتری دارند.او با بیان اینکه در این دوره جشن خانه موسیقی به عنوان یکی از داوران حاضر بوده است، گفت: متاسفانه امروز کمتر شاهد عرضه آثار برجسته هستیم. اگر قرار است اثری بازسازی یا بازخوانی شود باید با نگاه جدیدی انجام شود و گیراتر و مطلوب‌تر باشد. متاسفانه در آثار کمتر خلاقیت دیده می شود و در نغمه‌پردازی، آهنگسازی و اجرای ارکستر شاهد ناکوکی و اجرای ضعیف هستیم.هوشنگ کامکار ـ عضو شورای عالی خانه موسیقی ـ نیز در این نشست از خبرنگاران درخواست کرد تا درپوشش اخبار علمی‌تر و آگاهانه‌تر عمل کنند.
منبع: بهارنیوز

روزنامه شرق نوشت: نمایشگاه خوشنویسی و سرامیک با عنوان «دربرداری و سروکردن» حاصل کار مشترک آرش شیرین‌باب و فارست ال میدلتون، هنرمند و سفالگر بنام آمریکایی، است که تا اواخر نوامبر ۲۰۱۷ در مرکز اسلامی فرهنگی شمال کالیفرنیا دایر است. این نمایشگاه از جهاتی دارای ایده‌‌ای بکر و کاربردی بود. جدای از جذابیت‌های بصری که این نمایشگاه به تمامی واجد آن بود، ایده کاربردی‌کردن یک هنر نیز از جمله نکات برجسته و بارز آن به‌شمار می‌رفت. با شیرین‌باب درباره نمایشگاه و ویژگی‌های آن گفت‌وگو کردیم.

چه شد به فکر برگزاری این نمایشگاه افتادید؟

ایده کار روی سفالینه‌های بی‌نظیر نیشابور سال‌هاست در ذهن من بوده. در سال‌هایی که در دانشگاه تهران دانشجوی طراحی صنعتی بودم، با کنجکاوی موزه‌های تهران و ایران را جست‌و‌جو و اشیا و دست‌ساخته‌های زیبای تاریخی‌مان را به‌لحاظ طراحی فرم و نقش‌ونگار و نوشته‌های روی آنها تحلیل می‌کردم تا به‌نوعی بتوانم المان‌های هویت‌ساز هنر ایرانی- اسلامی را کشف و در طرح‌های نوین احیا کنم. یادم هست که یکی از آثاری که خیلی تحت‌تأثیرم قرار داد، یک بشقاب نیشابوری در موزه رضاعباسی بود که روی آن خطوطی با رنگ آبی از وسط نوشته شده بود و به سمت چپ آن‌قدر ادامه پیدا می‌کرد که از ظرف خارج می‌شد. اثری بود بسیار مدرن و بدون تقارن سنتی با وجود دارابودن المان‌های سنتی. سال‌ها بعد، زمانی که در موزه تازه افتتاح‌شده هنرهای اسلامی «آقاخان» در تورنتوی کانادا، در کنفرانس تاریخ‌شناسان هنر اسلامی شرکت می‌کردم، بحث در مورد اینکه آیا سفالینه‌های زیبای نیشابور با آن‌همه نوشته روی آنها، استفاده می‌شدند یا برای تزئین بودند، توجهم را مجددا به این سفالینه‌ها جذب کرد و به دنبال این بودم که بتوانم آثاری کاربردی با الهام از سفالینه‌های نیشابور ایجاد کنم. پس از اینکه افتخار شاگردی استاد سیدمحمدوحید موسوی‌جزایری را در خواندن خط کوفی و خوشنویسی این خط اسرارآمیز پیدا کردم، فکر کردم به احیای سفالینه‌های سبک نیشابور نزدیک‌تر شده‌ام و همین مسئله آرام‌آرام راهی شد برای تعریف پروژه «دربرداشتن و سروکردن».

برگزاری نمایشگاه هنرهای سنتی در آمریکا باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد که بتواند مخاطب آمریکایی را جذب کند؟

بنده چندسالی است در زمینه معرفی هنرهای ایرانی و اسلامی در آمریکا در حال تلاش هستم؛ هم به صورت نمایشگاه‌های فردی و گروهی و هم در قالب برنامه‌های فرهنگی شامل ورک‌شاپ، کلاس، گردهمایی و نمایش فیلم که از سوی مؤسسه هنری ضیاء آرت سنتر برگزار می‌کنم. برخی از این فعالیت‌ها روی هنرهای سنتی متمرکز است مانند خوشنویسی سنتی، تذهیب، طراحی هندسه اسلامی و برخی بر هنرهای مدرن و امروزی تمرکز دارند. در هر دو زمینه سنتی و مدرن، مخاطبان آمریکایی بین ۶٠ تا ٧٠ درصد مخاطبان را تشکیل می‌دهند. سایر مخاطبان، شامل مهاجران ایرانی و خاورمیانه‌ای و سایر ملیت‌های ساکن آمریکا هستند. آثار سنتی و اصیل، مخاطبانی را بیشتر جذب می‌کند که با عمق فرهنگ ایرانی آشنا هستند، مانند دانشگاهیان، هنرمندان و مجموعه‌داران آثار سنتی و آنتیک. درحالی‌که، آثار مدرن، مخاطبان عام‌تری را جذب می‌کنند. آثاری که بتوانند مایه‌های اصیل سنتی را با تکنیک‌ها و سبک‌های مدرن ارائه دهند و به‌لحاظ مفهومی حرفی برای گفتن داشته باشند نیز بستر مناسبی برای ارائه فراهم می‌کنند. به عقیده من، هر دو نوع و سبک هنری باید با کیفیت بالا ارائه شوند تا بتوانند هم گستره هنر ایرانیان را بشناسانند و هم بازار مناسبی را تعریف کنند. یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌ها در این زمینه، ارائه حرفه‌ای آثار، ارائه توضیحات مناسب و کافی به انگلیسی برای مخاطبان و وجود تاریخچه و ارزش فرهنگی و هنری قابل‌عرضه برای آثار است.

درباره محتوای آثار و نیز هنرمندانی که در این نمایشگاه شرکت کردند توضیح دهید. همه آثار حاوی نوشته‌هایی روی خود هستند، چرا این نوشته‌ها انتخاب شده است؟

نمایشگاه «دربرداشتن و سروکردن»، شامل آثار بنده با همکاری فارست ال میدلتون، هنرمند و سفالگر بنام آمریکایی، است. در طول سه سال گذشته، همکاری و هم‌فکری با این هنرمند، منجر به خلق آثار سفال و سرامیکی شده است که از یک‌سو دربرگیرنده خوشنویسی کوفی ملهم از سفالینه‌های نیشابور هستند و از سوی دیگر به دغدغه‌های اجتماعی و فرهنگی دورانی که در آن زندگی می‌کنیم، در سطح فردی و جهانی می‌پردازند. این آثار، در سه شکل ١- کارکردی، ٢- هنری و ٣- چیدمان مفهومی ارائه شده‌اند. مفاهیم و نوشته‌های روی آثار، گاهی از اشعار عرفانی ایران، مانند «این تن اگر کم تندی» مولوی و «این کوزه‌گر دهر چنین جام لطیف می‌سازد و باز بر زمین می‌زندش» خیام مایه می‌گیرند. گاه، به اشعار اجتماعی- سیاسی شاعران معاصر افغان، از جمله میرشاهی مسعود، زهرا زاهدی و محمد واعظی با شعر «امسال باز بی‌وطنیم‌، ‌ای پرنده‌ها/ یک روح در دو تا بدنیم‌،‌ ای پرنده‌ها» پر می‌کشند. گاهی نیز سری به اشعار جنگ سوریه و عراق می‌زنند. هم‌زمان، بازتابی می‌شود از گفت‌وگوهای جهانیان در رسانه‌های اجتماعی مانند توییتر و فیس‌بوک، در مورد آنچه در خاورمیانه بر مردم عادی می‌گذرد؛ از فجایع جنگ و جدال جهانی و مهاجرت عظیم انسان‌ها و بی‌خانمان‌شدن‌ میلیون‌ها نفر و امید برای صلح. این اشعار و نوشته‌ها، مفاهیمی هستند که سال‌هاست بنده را تحت‌تأثیر قرار داده‌اند. کسی که جنگ و شرایط سخت آن را در کودکی تجربه کرده و فداکاری‌های پدر و مادر را چشیده و پس از سال‌ها، اکنون به‌عنوان مهاجر، دور از وطن است، بحران و جنگ در تقریبا تمامی کشورهای همسایه و فجایع انسانی آن، شاید آگاهانه یا ناخودآگاه در کار او بازتاب پیدا می‌کنند. این بازتاب، به‌نوعی هم شخصی است و آینه تجربه‌های فردی و تاریخی و هم جهانی است و نمایانگر آنچه اکنون اتفاق می‌افتد. همکار بنده، آقای فارست، به‌عنوان آمریکایی‌ای که از طرف مادر، سرخ‌پوست است و در کمپ‌های سرخ‌پوستی بزرگ شده، دارای حساسیت ظریفی نسبت به جنگ‌های اخیر آمریکا و اشغال افغانستان و عراق و خاورمیانه بوده و حتی قبل از شروع این پروژه، به دنبال بازتاب توییت‌هایی در مورد جنگ افغانستان و بهار عربی در کار خود بود. بنابراین، ترکیب ایده‌های فکری ما با هم، ترکیبی جالب از نگرانی‌های مشترک دو هنرمند ایرانی و آمریکایی از اتفاقاتی است که در خاورمیانه رخ داده و درحال رخ‌دادن است و زندگی ‌میلیون‌ها انسان عادی را به‌شدت تحت‌تأثیر قرار داده است.

به نظر می‌رسد شما علاوه بر تأکید بر بُعد هنری نمایشگاه، به دنبال بازار تقاضایی هم برای عرضه هستید و شاید یک دلیل کاربردی‌کردن آن هم همین باشد. درباره این وجه از کارتان توضیح دهید و اینکه اصولا کاربردی‌کردن هنرهای سنتی در ایران برای دیگر ملل چه بسترهایی دارد و افق‌ آن را چگونه می‌بینید؟

یکی از بخش‌هایی که نمایشگاه دارد و من وآقای فارست روی آن کار کرده‌ایم، ظروف کاربردی سفالی و همچنین کاشی‌هایی هستند که می‌توانند برای بناهای معماری به کار بروند. ظروف سفالی که دربردارنده مفاهیم شعری، ادبی، عرفانی و اجتماعی به زبان فارسی و به خط کوفی ملهم از نیشابور هستند، شامل بشقاب، کاسه، لیوان، جای نمک و فلفل، قوری چای و همچنین گلدان و چراغ رومیزی در اینجا ارائه شده‌اند و با استقبال شایانی روبه‌رو شدند. یکی از نکات قابل‌توجه این بود که درحالی‌که یک تابلو با مفاهیم ایرانی ممکن است مخاطبان خاص‌تری را بطلبد، همان مفاهیم، روی ظروف کاربردی، هر مخاطبی را جذب می‌کنند. بنابراین علاوه بر اینکه بازار خوبی می‌توانند داشته باشند، می‌توانند حامل فرهنگ ایرانی در هر خانه‌ای باشند. این نکته، در مورد سایر هنرهای سنتی ما به نسبت صادق است، زیرا غالبا این هنرها و آثار، ترکیبی از ذوق و سلیقه هنری با کارکرد عملی هستند.

منبع: عصرایران

تولید فصل جدید «دورهمی» از هفته گذشته آغاز شده است. از تغییرات اساسی «دورهمی» در سری جدید، تغییر دکور و لوکیشن این مجموعه است.

منبع: عصرایران

پس از صحبت‌های سحر قریشی درباره علاقه نداشتن‌اش به حضور در ورزشگاه‌ها، مهناز افشار در توئیت تازه‌اش به این حرف‌ها واکنش نشان داد.
 
افشار توئیت کرد: «نمیشه خیلی راحت حق نیمی از جامعه رو انکار کرد چون یک نفر وقتی در کنار مردان قرار می‌گیره «منقلب» میشه! ورود به ورزشگاه‌ها حق زنان است. والسلام #زنان_علیه_زنان»قریشی در مصاحبه اخیرش گفته بود: «دوست ندارم بروم استادیوم، از اینکه کنار تعداد زیادی آقا قرار بگیرم، منقلب می‌شوم. کاملاً موافقم که اجازه نمی دهند خانم‌ها به استادیوم بروند! »
منبع: بهارنیوز

بر اساس اعلام مجله آمریکایی «فوربز»، «دیدی» رپر رنگین‌پوست در سال ۲۰۱۷ بیشترین درآمد را میان دیگر موسیقی‌دانان کسب کرده است. در این لیست نام «بیانسه»، «جاستین بیبر» و «کُلد پلِی» هم دیده می‌شود.
«دیدی» ـ تاجر، بازیگر، خواننده و رپر ـ با نام اصلی «شین کمبز» که رتبه اول را به دست آورده، در یک سال اخیر ۱۳۰ میلیون دلار به سرمایه‌اش اضافه کرده است. پس از او، نام «بیانسه» خواننده آمریکایی با ۱۰۵ میلیون دلار درآمد، به چشم می‌خورد.

«دیدی» رپر رنگین‌ پوست


«دریک»، «ویک‌اند» و گروه انگلیسی «کلد پلی» به ترتیب با ۹۴، ۹۲ و ۸۸ میلیون دلار، رتبه‌های سوم تا پنج را از آن خود کرده‌اند.«ایندیپندنت» نوشت: رتبه ششم را گروه راک «گانز ان رُزز» اشغال کرده است. جوانترین فرد این فهرست «جاستین بیبر» خواننده ۲۳ ساله کانادایی است که با ۱۰۵ اجرای زنده آنلاین و فعالیت‌هایش در زمینه مد، ۸۳ میلیون و ۵۰۰ هزار دلار در سال ۲۰۱۷ کسب کرده است. «بیبر» در سال ۲۰۱۷ همچنین، ترانه «دسپاسیتو» را با «ددی یانکی» همخوانی کرد و به شهرت خود افزود.رتبه‌های هشتم، نهم و دهم پردرآمدترین موسیقی‌دان‌های سال ۲۰۱۷ «فوربز» هم نصیب «بروس اسپرینگستین»، «اَدِل» خواننده معروف انگلیسی و گروه «متالیکا» شده است. درآمد این سه بین ۶۶ تا ۷۵ میلیون دلار بوده است.«فوربز» برای تهیه این لیست، درآمد این هنرمندان را بین یکم ژوئن ۲۰۱۶ تا یکم ژوئن ۲۰۱۷ و پیش از پرداخت مالیات در نظر گرفته است.
منبع: بهارنیوز