بایگانی دسته ی : فرهنگی

هفته نامه همشهری جوان – مرجان فاطمی: تعویض و جابجایی بازیگران در پروسه های یک فیلم، اتفاق دور از ذهنی نیست. ربطی به این ندارد که بازیگر تعویض شده ناتوان است و بازیگر جایگزین، توانمند. سلسله اتفاق هایی می تواند باعث شود بازیگر در زمانی مشخص و شرایطی خاص امکان حضور در یک نقش را نداشته باشد و طبیعی است کارگردان برای حفظ فیلمش دست روی گزینه دیگری بگذارد. در سینمای ایران، با انواع و اقسام بازیگرانی رو به رو بوده ایم که با وجود قطعی بودن حضورشان در یک اثر، کنار رفته اند و جای خود را به بازیگران دیگری داده اند.

البته برعکس این ماجرا هم به وفور دیده می شود. بازیگرانی که بعد از خواندن فیلمنامه، قرارداد بستن یا ضبط چند قسمت، به دلایلی امکان ادامه حضور در پروژه را ندارند و جایشان را به بازیگر دیگری می دهند. این پدیده آن قدر رواج دارد که خیلی وقت ها حتی کار به دعوا و جدل هم نمی کشد و بازیگر تعویض در پروژه ای دیگر، باز هم همکاری اش را با آن کارگردان ادامه می دهد.

خفه گی؛ فریدون جیرانی

 امیررضا پاشا / نوید محمدزاده

 

 
چرا تعویض شد؟ فریدون جیرانی تصمیم داشت برای نقش مسعود، سراغ یک چهره ناشناس برود برای همین هم از بازیگری به اسم امیررضا پاشا دعوت به همکاری کرد. بعد از مدتی، با او به نتیجه نرسید و دست روی نوید محمدزاده گذاشت. ماجرا از زمان اکران فیلم، ابعاد مختلفی پیدا کرد. پولاد کیمیایی از آن جا که نقش اش در فیلم به واسطه حضور نوید محمدزاده کم شده بود، در مصاحبه ای اعلام کرد جیرانی از او سوءاستفاده کرده است. بعد هم نام شخصی به اسم پاشا را سر زبان ها انداخت که قرار بود قبل از نوید محمدزاده، نقش مسعود را بازی کند. امیررضا پاشا بعد از این ماجرا مصاحبه مفصلی انجام داد و تاکید کرد که جیرانی او را تحقیر کرده است.

 
پاشا گفت جیرانی به او قول نقش اول را داده اما از یک جایی به بعد او را کنار گذاشته و حتی جلوی عوامل با صدای بلند و تحقیرآمیز به او گفته: «چقدر دماغت گنده و زشت است» یا « چرا مثل لک لک راه می روی؟» و… نهایتا او را از پروژه حذف کرده. با تمام این اوصاف اما خود جیرانی در مصاحبه مفصلی که با مجله ۲۴ انجام داده، درباره علت این تعویض، توضیح کوتاهی داده و فقط گفته که بازیگر جوان نمی توانست از پس نقش بربیاید و حذف شد.

نتیجه چه شد؟ در این که نوید محمدزاده بازیگر درجه یکی است و به خوبی می تواند از پس چنین نقش هایی بربیاید، شکی نیست. طبیعتا قبل از تماشای فیلم هم می توانستیم حدس بزنیم با بازی دقیق و حساب شده ای از سوی او مواجه هستیم. به همین دلیل هم می توانیم با اطمینان بگوییم که این جا به جایی دقیقا به نفع پروژه بوده و جیرانی برای بهتر شدن فضای فیلمش دست به انجام آن زده است.

روبان قرمز؛ ابراهیم حاتمی کیا

جمشید هاشم پور / پرویز پرستویی

 

چرا تعویض شد؟ درباره این تعویض هم روایت های مختلفی وجود دارد. اولین روایت این است که ابراهیم حاتمی کیا طبق عادت همیشگی، قبل از ضبط فیلم، جلسات دورخوانی می گذاشت و فیلم این جلسات را بارها تماشا می کرد تا اگر مشکلی وجود داشته باشد، قبل از ضبط رفع شود.

زمانی که فیلم تمرین دورخوانی را دید، متوجه شد که جمشید هاشم پور خیلی سخت دیالوگ ها را حفظ کرده و از پس بیان دیالوگ های طولانی تر داوود بر نمی آید. سعی می کند مشکل را برطرف کند. مدام تمرین ها را ادامه می دهد تا این که یکی دو هفته مانده به فیلمبرداری، تصمیم می گیرد او را تعویض کند.

روایت دیگر این است که هاشم پور اصلا راضی نمی شود در این جلسات تمرین قبل از ضبط فیلم حاضر شود، چون معتقد است حس بازیگر در شرایط واقعی فیلم به وجود می آید و تمرین جز هرز رفتن این حس کار دیگری نمی کند. برای همین هم همکاری به هم می خورد.

نتیجه چه شد؟ با وجود این که پرستویی خیلی خوب در قالب داوود قرار گرفت اما این نقش جزء فهرست نقش های موفق کارنامه او به ثبت نرسید و به خاطر آن موفقیت خاصی نصیبش نشد.

فرزند صبح؛ بهروز افخمی

جمشید هاشم پور / عبدالرضا اکبری

 

چرا تعویض شد؟ بازی جمشید هاشم پور در نقش میانسالی امام خمینی (ره) در فیلم «فرزند صبح» کاملا قطعی شده بود. تست گریم انجام شده بود و افخمی شکی برای این انتخاب نداشت اما طبق گفته خودش، زمانی که داشتند تست دوربین انجام می دادند، یک مرتبه، در یک لحظه احساس کرده که جنس نگاه هاشم پور شبیه امام (ره) نیست. درواقع حس کرده جمشید هاشم پور را ببینند و تشخیص دهند و این اشتباه است. در حالی که تست گریم هاشم پور شباهت زیادی به تصویر امام (ره) داشت، افخمی با وجود این که شکی در این انتخاب نداشت، هاشم پور را کنار گذاشت و سراغ عبدالرضا اکبری رفت.

نتیجه چه شد؟ فیلم بعد از اکران پرحاشیه اش در جشنواره فجر، اکران دیگری نداشت و مردم آن را ندیدند تا بتوانند درباره این نقش و بازی عبدالرضا اکبری قضاوتی داشته باشند.

مرسدس؛ مسعود کیمیایی

فریبرز عرب نیا / محمدرضا فروتن

 

چرا تعویض شد؟ مسعود کیمیایی بعد از دو همکاری موفق با فریبرز عرب نیا در دو فیلم «سلطان» و «ضیافت» تصمیم گرفت برای فیلم بعدش اش هم دست روی او بگذارد. عرب نیا آن زمان به خاطر موفقیت همین دو فیلم، تبدیل به ستاره سینما شده و در فیلم «بالاتر از خطر» و «شاهرگ» هم نقش اول بازی کرده بود. با کیمیایی شرط کرد در صورتی حاضر است در مرسدس بازی کند که دستمزد بالای یک سوپراستار را بگیرد. کیمیایی هم که خودش و باعث و بانی ستاره شدن عرب نیا می دانست، انتظار چنین برخوردی را نداشت و او را کنار گذاشت.

محمدرضا فروتن تا پیش از مرسدس، بازیگر شناخته شده ای نبود. از سال ۷۳ تا ۷۶ چند فیلم بازی کرده بود که در هیچ کدام مورد توجه قرار نگرفته بود. در چنین شرایطی، مسعود کیمیایی به عنوان جایگزین فریبرز عرب نیا دست روی او گذاشت.

نتیجه چه شد؟ فروتن با همین یک فیلم توانست جای خودش را در سینمای ایران پیدا کند و توجه ها را به سمت خودش برگرداند. او نظر داوران جشنواره شانزدهم را به خودش جلب کرد و اسمش را در فهرست نامزدهای جشنواره به ثبت رساند. بعد از مرسدس بود که جیرانی او را برای قرمز انتخاب کرد.

قرمز؛ فریدون جیرانی

امین حیایی / محمدرضا فروتن

 

چرا تعویض شد؟ امین حیایی تا قبل از این که فریدون جیرانی نقش ناصر در فیلم «قرمز» را برای او در نظر بگیرد، هیچ وقت نقش اول بازی نکرده بود. طبیعتا این اتفاق برایش خوشایند بود. او برای قرمز، تست زد و حتی ۲۰ دقیقه هم بازی کرد اما از یک روز به بعد دیگر سر صحنه نیامد. حیایی سال گذشته در برنامه ۳۵ جیرانی، علت این حذف ناگهانی را شرح داد. گفت آن زمان درگیر ماجرایی بوده و یک انقلاب درونی برایش پیش آمده و باعث شده و تحت آزمایش هایی قرار بگیرد. همزمان خودکشی دوست صمیمی و مرگ خواهرش هم به آن اضافه شده. همه این ها باعث شده که مدتی، جهان بینی اش تغییر کند و تصمیم بگیرد قید این کار را بزند.

نتیجه چه شد؟ آن زمان محمدرضا فروتن، تازه فیلم «مرسدس» را بازی کرده و برای آن نامزد دریافت سیمرغ شده بود اما قرمز، به نقطه عطفی در کارنامه کاری او بدل شد. فروتن بازی درجه یکی از خودش به نمایش گذاشت و سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد را از جشنواره هفدهم گرفت و بعد از آن زندگی کاری اش تغییر کرد.

درباره الی؛ اصغر فرهادی

حامد بهداد / شهاب حسینی

 

چرا تعویض شد؟ حامد بهداد جزء بازیگران اصلی درباره الی بود. حتی با گروه اصغر فرهادی به شمال هم سفر کرد اما به خاطر برخی اختلاف نظرها با شیوه کاری اصغر فرهادی کنار نیامد و خیلی زود حذف شد.

نتیجه چه شد؟ فرهادی به جای بهداد، سراغ شهاب حسینی رفت. منتها قضیه کمی پیچیده تر از این حرف هاست. قرار بود بهداد نقشی را که پیمان معادی در درباره الی داشت، بازی کند، پیمان هم نقش احمد را بازی کند، همان کاراکتری که شهاب نقشش را بازی کرد. بعد از کنار گذاشته شدن بهداد از پروژه، شهاب حسینی دعوت به کار شد، با حضور او و بعد از یکی دو جلسه دورخوانی، فرهادی دست به تغییر نقش ها زد. طبق تصمیم او پیمان معادی قرار شد نقش حامد بهداد را بازی کند و شهاب حسینی هم عهده دار نقش احمد شود. اگر به مصاحبه های بهداد رجوع کنید او گفته که پیمان معادی جایگزینش شده، در حالی که معادی از همان روز اول در ترکیب بازیگران قرار داشت و فقط با رفتن بهداد نقش تغییر کرد.

سوپراستار؛ تهمینه میلانی

محمدرضا گلزار / شهاب حسینی

 

چرا تعویض شد؟ انتخاب اول تهمینه میلانی برای فیلم سوپراستار محمدرضا گلزار بود. گلزار ابتدا می پذیرد در این فیلم بازی کند اما بعد از این که فیلمنامه را تا انتها می خواند، منصرف می شود. دلیل انصرافش هم این است که همه او را به عنوان سوپراستار سینمای ایران می شناختند و با توجه به مضمون فیلم که تصویر زشتی از سوپراستارها به نمایش می گذارد، احساس می کرد با بازی در این فیلم، یک جورهایی دست به خودزنی می زند.

آن زمان شهاب حسینی برای فیلم های «شمعی در باد» و «رستگاری در هشت و بیست دقیقه» دو نامزدی سیمرغ را در کارنامه اش داشت اما کماکان یک بازیگر معمولی در سینما بود و هنوز تا تبدیل شدن به ستاره سینما فاصله زیادی داشت. شاید برای همین هم پیشنهاد تهمینه میلانی را پذیرفت.

نتیجه چه شد؟ شهاب حسینی با سوپراستار کاملا دیده شد و اولین سیمرغ بلورین کارنامه بازیگری اش را از جشنواره بیست و هفتم گرفت. این نقش باعث شد نظر بسیاری از کارگردان های مهم سینما به او جلب شود.

تردید؛ واروژ کریم مسیحی

محمدرضا فروتن / حامد کمیلی

 

چرا تعویض شد؟ واروژ کریم مسیحی، ۱۸ سال بعد از ساخت «پرده آخر»، تصمیم گرفت یک بار دیگر در جایگاه کارگردانی بنشیند و فیلم بسازد. گروه را جمع کرد تا «تردید» را کلید بزند. محمدرضا فروتن، بهرام رادان و ترانه علیدوستی، سه بازیگر اصلی بودند که کریم مسیحی برای فیلم آخرش دست روی آن ها گذاشت. کار شروع شد و ۲۰ روز پیش رفت. آن ها مشغول ضبط صحنه های داخل سینما بودند که کریم مسیحی دچار یک بیماری شد. کار شش ماه متوقف شد و بعد از این مدت، زمانی که دوباره خواستند آن را ادامه دهند، محمدرضا فروتن درگیر یک پروژه دیگر شده بود و امکان حضور در فیلم را نداشت. مجبور شدند بازیگر را تغییر دهند. به جای محمدرضا فروتن، حامد کمیلی به تردید پیوست و برای این که تصویر بهرام رادان، کنار کمیلی درست دربیاید، تصمیم گرفتند گریم رادان را تغییر دهند. رادان که تا پیش از این با ریش بلند جلوی دوربین رفته بود، ریشش را تراشید و با شکل و شمایل دیگری در فیلم ظاهر شد.

نتیجه چه شد؟ حامد کمیلی به پروژه اضافه شد و با وجود این که خیلی ها معتقد بودند بازی او آن طور که باید بادیگر اعضای گروه، یکدست نشده و انتخاب کمیلی اشتباه بوده، او در جشنواره بیست و هفتم فیلم فجر، نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.

شام آخر؛ فریدون جیرانی

آزیتا حاجیان / کتایون ریاحی

 

چرا تعویض شد؟ گزینه اول فریدون جیرانی برای شام آخر، آزیتا حاجیان بود. آن زمان چیدمان بازیگران به این صورت بود که محمدرضا شریفی نیا نقش آتیلا پسیانی یا همسر سابق میهن مشرقی را داشته باشد و آزیتا حاجیان هم خود میهن باشد. توافق های اولیه انجام می شود جیرانی فیلمنامه را برای حاجیان می فرستد. او فیلمنامه را می خواند اما به دلایلی دیگر هیچ وقت جواب جیرانی را نمی دهد. جیرانی هم تصمیم می گیرد کلا کست فیلم را تغییر دهد. برای همین هم دست روی آتیلا پسیانی و کتایون ریاحی می گذارد.

نتیجه چه شد؟ حالا که فیلم را دیده ایم و به تمام جوانب آن آشنا هستیم، می توانیم با قدرت بگوییم که این تعویض به نفع فیلم بوده است. اگر شام آخر با بازی آزیتا حاجیان ساخته می شد تا این حد نمی توانست اثرگذار باشد. ظرافت های رفتاری و نمایش احساسات کتایون ریاحی در ایفای این نقش، خاص شخصیت  این بازیگر است و احتمالا حاجیان نمی توانست این احساسات را تا این حد ظریف به تصویر بکشد. اگر حاجیان جای میهن مشرقی قرار می گرفت، نمی توانستیم درک کنیم که چطور یک پسر جوان می تواند دل در گروی او داشته باشد.

مهمان مامان؛ داریوش مهرجویی

محمدرضا گلزار / پارسا پیروزفر

 

چرا تعویض شد؟ درباره دلایل این تعویض، روایت های مختلفی وجود دارد. روایت اول این است که گلزار که آن زمان به خاطر بازی در فیلم های «شام آخر» و «بوتیک» برای خودش سوپراستاری شده بود و فیلم هایش به شدت می فروخت، دستمزد یک سوپراستار را از مهرجویی طلب کرد. مهرجویی هم نپذیرفت و نهایتا همکاری شکل نگرفت.

روایت دوم از زبان خود گلزار شنیده شد. او ۱۰ سل بعد از تولید مهمان مامان، در مصاحبه ای پرده از این راز برداشت و گفت آن زمان خودش را کاملا برای این نقش آماده کرده بوده و حتی سر پل تجریش با گردوفروش ها می نشسته و گردوشکستن تمرین می کرده و هر روز سر دورخوانی ها می رفته تا این که یک مرتبه و بدون اطلاع قبلی، دیگر با او تماس نگرفته اند و نقشش را به پارسا پیروزفر داده اند. گلزار گفته همان زمان محمدرضا شریفی نیا، مسئول انتخاب بازیگران فیلم به امین حیایی گفته دلیلش برای تعویض این بوده که گلزار بدون اطلاع او سر فیلم «کما» رفته و ته ریشش را زده است.

نتیجه چه شد؟ نقش گردوفروش به پارسا پیروزفر رسید و یکی از متفاوت ترین بازی هایش را در این فیلم به نمایش گذاشت. او به خاطر مهمان مامان، نامزد سیمرغ بلورین شد. طبیعتا اگر محمدرضا گلزار با مهرجویی توافق می کرد، این کار می توانست تجربه جدیدی در کارنامه بازیگری اش باشد.

سنتوری؛ داریوش مهرجویی

محمد سلوکی / بهرام رادان

 

 
چرا تعویض شد؟ داریوش مهرجویی از زمانی که تصمیم به ساخت سنتوری گرفت، قصدش این بود که برای نقش علی سنتوری از یک بازیگر ناشناس استفاده کند. آن زمان، محمدرضا شریفی نیا مسئول انتخاب بازیگران فیلم بود. از چند بازیگر تست گرفتند و نهایتا محمد سلوکی برای این نقش انتخاب شد. سلوکی خودش را برای ایفای این نقش حاضر کرد و حتی برای این که ظاهرش به علی سنتوری شباهت داشته باشد، موها و ریش هایش را هم بلند کرد اما نهایتا ۱۰ روز مانده به شروع ضبط فیلم، شریفی نیا تصمیم گرفت او را تعویض کند. با مهرجویی جلسه گذاشت و پیشنهاد حضور بهرام رادان را داد.

نتیجه چه شد؟ نمی دانیم اگر محمد سلوکی جای بهرام رادان در سنتوری بازی می کرد و با صدای محسن چاوشی به مخاطبان معرفی می شد، چه اتفاقی در کارنامه کاری اش می افتاد. حتی تصورش هم سخت است اما هر چه بود، رادان با سنتوری، درخشید و می شود گفت شاه نقش اش را در این فیلم بازی کرد. او به خاطر سنتوری سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد را گرفت. شاید اگر این تعویض انجام نمی شد، الان محمد سلوکی در جایگاه دیگری بود.

خیابان های آرام

هدیه تهرانی / نیکی کریمی

رضا عطاران / حسن معجونی

 

چرا تعویض شد؟ تعویض دو بازیگر فیلم خیابان های آرام، یک جورهایی به هم مرتبط است. قضیه از این قرار است که حضور هدیه تهران و رضا عطاران در فیلم کاملا قطعی شده بود. زمانی که قرار شد تیم تولید فیلم، برای ضبط به ارمنستان سفر کنند، هدیه تهرانی متوجه می شود که به خاطر یک مشکل مالیاتی، اجازه خروج از کشور را ندارد. کمال تبریزی برای این که مشکل رفع شود، ۱۰ روز فیلمبرداری را عقب می اندازد اما مشکل تهرانی حل نمی شود و آن ها مجبور می شوند کار را با بازیگر دیگری پیش ببرند و از نیکی کریمی می خواهند این نقش را بازی کند.

از طرف دیگر، همان زمان رضا عطاران در تدارک این بود که فیلم «خوابم میاد» را بسازد. طوری برنامه ریزی کرده بود که بلافاصله بعد از پایان فیلمبرداری خیابان های آرام، ضبط فیلمش را شروع کند. زمانی که فیلمبرداری به خاطر هدیه تهرانی ۱۰ روز عقب افتاد، رضا عطاران دیگر نتوانست با این تیم همکاری کند و مجبور شد به خاطر ساخت فیلمش از این پروژه انصراف دهد.

 

•    پیمان معادی قرار بود نقش اصلی فیلم «نگار» رامبد جوان را بازی کند اما درست چند ساعت مانده به شروع ضبط به حضورش در این فیلم شک می کند و کنار می رود. تنها کاری هم که از دست رامبد جوان بر می آید این است که از محمدرضا فروتن دعوت به همکاری کند. خود رامبد گفته بود که محمدرضا مثل یک اورژانس به دادش رسیده و اصلا از معادی ناراحت نیست.

•    در فیلم «روباه» بهروز افخمی ابتدا قرار بود محسن تنابنده و رامبد جوان حضور داشته باشند. محسن تابنده به بهانه این که می خواهد اولین فیلم سینمایی اش را بسازد از کار کنار کشید و رامبد جوان هم به دلیل مشغله زیادی که برای خندوانه دارد انصراف داد. نهایتا افخمی هم جای آن ها را با جلال فاطمی و حمید گودرزی پر کرد و روباه هم فیلم موفقی از آب درنیامد.

•    رضا عطاران و محسن تنابنده هم یک تعویض بسیار مهم در کارنامه شان داشتند. آن ها قرار بود در فیلم «سه بیگانه» حضور داشته باشند اما به بهانه بازی در فیلم گینس، انصراف دادند و محمدرضا شریفی نیا و مجید صالحی جایگزین آن ها شدند. این تعویض کاملا به نفع این دو بازیگر تمام شد.

•    در فیلم «عادت نمی کنیم» هم یک تعویض اساسی وجود داشت. قرار بود نیکی کریمی در این فیلم بازی کند. حتی در جلسات دورخوانی فیلمنامه هم شرکت کرده بود اما نهایتا انصراف داد و ابراهیم ابراهیمیان از هدیه تهرانی برای بازی در این نقش دعوت کرد. این نقش آن طور که باید متفاوت و خاص نبود و اثری در کارنامه تهرانی نداشت اما در نهایت به نفع کارگردان شد.

منبع: برترینها

هر پنجشنبه در عصرایران منتخبی از رویدادهای فرهنگی هنری یک هفته آینده در اختیار مخاطبان قرار می گیرد. این هفته از تئاتر شروع کردیم و شما را به دیدن فیلم، نمایشگاه و… دعوت کرده ایم.

عصرایران – در این بخش هر پنجشنبه در قالب چند پیشنهاد فرهنگی، مخاطبان گرانقدر عصرایران را در جریان منتخبی از آخرین رویدادهای فرهنگی هنری یک هفته آینده قرار می دهیم.

پرفورمنس کتو

پرفورمنس کتو به نویسندگی، طراحی و کارگردانی آندریا نوشاد از ۲۶ آذر تا ۱ دی ماه ساعت ۲۰:۳۰ در خانه نمایش دا به نشانی میدان فاطمی، ابتدای شهید گمنام، خیابان جهانمهر، پلاک ۲۶ روی صحنه می رود.

ماهی سیاه کوچولو در پردیس شهرزاد

نمایش «ماهی سیاه کوچولو» به نویسندگی مهرنوش علیا و کارگردانی محمد عاقبتی از ۲۴ آذر تا ۲ دی ساعت ۱۷ در پردیس تئاتر شهرزاد در خیابان نوفل‌لوشاتو، تقاطع خیابان رازی اجرا می شود. این نمایش در تابستان ۲۰۱۶ به عنوان یکی از طرح های برگزیده برای کارگاه پروژه های جدید توسط کمپانی نیو ویکتوری در نیویورک انتخاب شد.

عروسی در موزه استاد انتظامی

نمایش «عروسی» بر اساس نمایشنامه نیکولاى گوگول و کارگردانی وحید اخوان از ۲۸ آذر تا ۱ دی ساعت ۲۰:۳۰ در خانه موزه استاد عزت الله انتظامی واقع در خیابان اندرزگو (قیطریه)، شرق به غرب، روبروی بلوار کاوه، خیابان احمدی اجرا می شود.

نمایش و تحلیل «گمیچی» در مشهد

نشست نقد و بررسی «گمیچی» شنبه ۲۵ آذر با حضورمجید اسماعیلی پارسا کارگردان و جواد قلی‌زاده تهیه‌کننده این فیلم در پردیس هویزه مشهد برگزار می‌شود. در این برنامه ابتدا از ساعت ۱۷ فیلم به نمایش در می‌آید و پس از آن تماشاگران می‌توانند سوالات و نظرات خود را با عوامل این فیلم در میان بگذارند. «گمیچی» داستان زندگی نوجوانی به نام حسن را روایت می‌کند که قصد دارد کشتی به گل نشسته خانوادگی‌اش در دریاچه ارومیه را برای روز تولد پدرش احیا کند.

نمایشگاه از طبیعت

نمایشگاه نقاشی گروهی با عنوان «از طبیعت» از ۲۵ تا ۲۹ آذر در گالری شکوه به نشانی فرمانیه، بلوار شهید اندرزگو، خیابان سلیمی شمالی، کوچه امیر نوری، پلاک ۱۹ برگزار می شود.

نمایشگاه نقاشی گروهی پیشکسوتان معاصر

نمایشگاه نقاشی گروهی پیشکسوتان معاصر ایران از ۲۴ تا ۲۹ آذر در گالری ایده پارسی در خیابان شریعتی ، خیابان کلاهدوز ، نرسیده به سه‌راه نشاط ، کوچه اله‌وردی آذر ، پلاک ۲۸ برگزار می شود.

کنسرت خواجه امیری در گنبد

احسان خواجه امیری، خواننده پاپ کشورمان جمعه اول دی ماه ساعت ۱۸:۳۰ و ۲۱:۳۰ در سالن ارشاد گنبد کاووس اجرا می شود.

حریم شخصی در سینماها

فیلم سینمایی «حریم شخصی» به کارگردانی احمد معظمی و با بازی میلاد کى مرام، اندیشه فولادوند، بهنوش بختیارى، مهتاب ثروتى، سعید امیرگانى، مسیح کاشانى، محمد تهورى، زنده یاد نقى سیف جمالى با حضور رعنا آزادى ور و با حضور امیر آقایى به تازگی در سینماهای کشور اکران عمومی شده است.

نشست فرهنگی: در باب حرف مفت

هری فرانکفورت، استاد فلسفه، از اندک‌شمار فیلسوفان حرفه‌ای در عصر حاضر است که مخاطبان عام یافته و شهرتش از مرزهای دفتر و دانشگاه بسی فراتر رفته است. عمده‌ی آوازه و اعتبار او به واسطه‌ی انتشار دو کتاب «دلایل عشق» و «در باب حرف مفت» است که هر دو کتاب به فارسی ترجمه و به همت نشر کرگدن منتشر شده است. فرانکفورت در این اثر می‌کوشد از خلال مفاهیمی چون شیادی، نادرست‌نمایی، دروغ‌گویی و لاف‌زنی به ما درکی از مفهوم حرف مفت بدهد. کتاب «در باب حرف مفت» با ترجمه‌ی محسن کرمی انتشار یافته است. نشست هفتگی شهر کتاب در روز سه‌شنبه ۲۸ آذر ساعت ۱۶:۳۰ به نقد و بررسی کتاب «در باب حرف مفت» اختصاص دارد که با حضور دکتر حسین بیات، دکتر ساجد طیبی و دکتر محسن کرمی در مرکز فرهنگی شهر کتاب واقع در خیابان شهید بهشتی، خیابان شهید احمد قصیر، نبش کوچه سوم برگزار می‌شود.

منبع: عصرایران

کشمکش انسان با واقعیت انکارناپذیر مرگ، از بدو پیدایش تئاتر مورد توجه نمایشنامه نویسان بوده و بر مبنای این موضوع آثار درخشانی نوشته و اجرا شده است.اگر چه خلق موقعیت نمایشی با محوریت مرگ به نظر آسان می‌رسد اما فضاسازی برای چنین موقعیت هایی روی صحنه بسیار دشوار است.امیر مهندسیان، در نمایش «گم‌وگور» مستقیم به سراغ مضمون مرگ رفته است.

شخصیت‌های اصلی نمایشنامه، زن و مردی به نام‌های مولود(الناز شاکردوست) و مراد(امیر جعفری) هستند که سال‌هاست در غسالخانه و قبرستان یک روستا کار و زندگی می‌کنند.مراد، مرده می شوید و ملوک، سر قبر مردگان،دعا و ورد می خواند. غسالخانه و قبرستان به مرور از رونق می‌افتند و اهالی دیگر به آن جا مراجعه نمی کنند.

 

آنچه در صحنه دیده می شود،فراتر از آنچه شنیده می‌شود،نیست در حالی که جوهره تئاتر حرکت است، نه کلام.متن «گم‌وگور» ، شاید برای اجرا در رادیو،متن متوسط و تا حدی قابل قبول باشد اما برای اجرا روی سن مناسب نیست و این امکان را به بازیگران نمی دهد تا توانمندی های شان را به منصه ظهور برسانند.

 

نقش‌های نمایشنامه کامل نیستند.آدم‌های نمایش نه تیپ هستند نه شخصیت حتی کاریکاتوری از نمونه های واقعی نیز محسوب نمی‌شوند.شبکه ارتباطی بین نقش ها از هم گسیخته است.پنهان نگه داشتن نسبت بین مراد و مولود تا اواخر نمایش و بالاخره فاش شدن این نکته که آن دو زن و شوهر نیستند،کارکرد دراماتیک ندارد.زیر سوال بردن نسبت خونی بین مرد بیگانه تازه وارد و جنین زن باردار نیز هیچ نتیجه ای در پی ندارد. بیشتر نقش های فرعی نمایش، بهتر از نقش های اصلی نوشته،پردازش و بازی شده‌اند. به‌عنوان مثال، بهزاد که به عنوان جوشکار به غسالخانه آمده است، در جایگاه یک نقش کاتالیزوری به خوبی ارتباط بین دیگر نقش ها را تسهیل می‌کند. هلن، از دیگر نقش‌های کاتالیزوری نمایش، به واسطه بارداری و درد زایمان از موقعیتی کلیدی در نمایش برخوردار است اما این موقعیت درست بسط و گسترش نیافته و در نطفه خفه شده است.

برا‌ی مثال عصبانیت مولود به دلیل توجه مراد به هلن، توجیه منطقی ندارد و نمی توان پذیرفت زن زیبا و جذابی مثل مولود به زن باردار و در هم ریخته ای چون هلن حسادت کند!کمک نیم بند مولود به هلن و واکنش هایش نیز قابل قبول نیست؛ زیرا زنان ایرانی در موقعیت خطیر زایمان به شدت از زائو حمایت می کنند یا حداقل نسبت به او بی تفاوت و سرد نیستند. ضعف در شخصیت پردازی بسیار مشهود است.مراد می‌ترسد که ترتیب مراحل غسل را از یاد ببرد و مولود نگران کم و زیاد شدن اورادی است که زمزمه می‌کند.

اگر چه وسواس غالب بر رفتار این دو از جمله ایده‌های بکر نمایشنامه است اما در نهایت به پیشبرد ماجرای نمایش کمک چندانی نمی‌کند. سردرگمی مراد نیز بی نتیجه می‌ماند.معلوم نیست که دچار وسواس است،تمرکز حواس ندارد یا آنکه به‌طور کلی آدم مضطرب و دستپاچه ای است؟!نوسان رفتاری مولود نیز گاه سوال برانگیز است و به باور در نمی آید!یک جا مثل زن های جاافتاده و باتجربه است و جای دیگر مثل دختر جوانی است که می خواهد با کیک تولد، مرد محبوبش را سورپرایز(غافلگیر) کند. بهترین شخصیت‌پردازی از آن بهزاد است.اوحضور تاثیرگذاری دارد و هر بار که به صحنه می آید، دیگران را به تکاپو وا داشته و چالش ایجاد می‌کند.حس طنزی که با دیالوگ های جوشکار در صحنه جاری می‌شود از معدود امتیازات نمایشنامه نمایش است.

کاوه‌ابراهیم، در نقش جوشکار بسیار خوب ظاهر شده و مشخص است که نهایت تلاش خود را به خرج داده تا ضمن حفظ وجوه کمیک نقش،خلاقیت های کوچکی نیز در کار خود لحاظ کند. با هر بار ورود او صحنه از رکود خارج شده و جان تازه ای می‌گیرد.تبادل حس او با پارتنرهایش بسیار ظریف و حرفه‌ای است. الناز شاکردوست، برای ایفای نقش دشوار مولود انرژی زیادی صرف کرده است.او در القای حس طنز نهفته در کاراکتر مولود به بیننده موفق است اما باز ‌ی اش در لحظاتی که از طنز فاصله می‌گیرد و غمگین یا عصبانی می شود، افت می کند.

امیر جعفری ته مایه هایی از نقش های مختلفش در سینما،تلویزیون و تئاتر را در شخصیت مراد متجلی ساخته و در ارتباط‌گیری با تماشاگران موفق است.بازی فردین شاه‌حسینی در نقش عرفان، سرشار از ایرادهای کلی و جزیی است. او با دیگر بازیگران هماهنگ نیست.حرکات و واکنش هایش کنترل نشده و گاه اگزجره(اغراق آلود) است.بخش عمده‌ای از این ضعف، متوجه کارگردان است که نتوانسته شاه حسینی را به درستی هدایت کند و از حرکات اضافه و فشار کلامش بکاهد.

تماشاگر باید با مرد زخمی و در برف مانده ای که نگران همسر باردارش است،همدلی کند اما حاصل کار کارگردان و بازیگر آن قدر ضعیف و غیرقابل دفاع است که این همدلی ایجاد نمی شود. نقش ها بدرستی نام‌گذاری شده‌اند.مولود،مراد،عرفان،محسن و بهزاد نام هایی هستند که در مجموع با تولد نوزاد در انتهای نمایش،درخشش بارقه امید و حیات پس از مرگ در ارتباطند. نمایشنامه اگرچه روی کاغذ به صورت تک پرده‌ای نوشته شده اما در صحنه به گونه ای اجرا شده که انگار دو پرده‌ای است؛مرز نادیدنی بین این دو پرده نیز لحظه وارد کردن جنازه عزیز آقا به داخل غسالخانه است.

نیمه اول نمایش که با حضور مراد، مولود و بهزاد رقم می‌خورد،به شرط حذف بقیه نقش ها و گسترش داستان، از این پتانسیل برخوردار است که به نمایش مستقلی تبدیل شود. مرد و زن و جوشکار سه ضلع مثلثی را تشکیل می دهند که در برگیرنده داستانی پرکشش با فضاسازی عالی است.

 

اگر قرار بود نیم‌پرده اول نمایش به‌گونه‌ای مستقل و با زمان بیشتری اجرا شود،دیگرلازم نبود که پای نقش های دیگر به صحنه باز شود، حتی می شد نقش های عرفان،محسن و هلن را حذف و چند جنازه را به جای آن ها جایگزین کرد و از مواجهه مرد غسال،زن دعانویس و مرد جوشکار با اجساد به نتایج بهتر و داستان مبتکرانه ای رسید. نمایشنامه نویس ها با دیالوگ‌های مناسب و پرهیز از جملات زاید و بیهودهدر نیمه اول به خوبی با سه نقش اصلی،داستان راپیش می برند.

منبع: برترینها

برترین ها – ترجمه از حسین علی پناهی: “هیچ نفهمیدم!”. تاکنون چند بار این جمله را هنگام تماشای یک فیلم شنیده اید و یا خود به زبان آورده اید؟ این موضوع اصلاً غیرقابل درک نیست زیرا افرادی که به سینما می روند یا فیلم تماشا می کنند سلیقه های متنوع و متفاوتی دارند. اما برخی از فیلم ها پیچیده بوده و معانی عمیقی را منتقل می کنند که هر کسی نمی تواند آن ها را درک نماید. در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با فیلم هایی آشنا کنیم که علی رغم زیبایی و شاهکار بودن به دلیل پیچیدگی های داستانی یا هر دلیل دیگری، افراد بسیاری از درک داستان و پیام آن عاجز مانده اند.

۱- ورود (۲۰۱۶)

 

فیلم «ورود» (Arrival) ساخته دنیس ویلنوو در سال ۲۰۱۶ اولین برخورد انسان با موجودات فضایی را طوری به تصویر می کشد که با هر آن چه که تاکنون در این مورد دیده و باور داشته اید متفاوت است. در این فیلم، شخصیت اصلی فیلم قصد دارد به هر نحوی که شده با زبانی خاص و پیچیده با این موجودات فضایی که اولین بار است پا به کره زمین می گذارند ارتباط برقرار کند. سیر داستانی فیلم بسیار کند پیش رفته و بخش اعظم صحنه های فیلم مربوط به شخصیت اصلی فیلم با بازی ایمی آدامز است که در نقش یک زبان شناس در تعامل با موجودات فضایی پیشرفت می کند.

در بین صحنه های فیلم همواره گاهی به تجربیات شخصی این نقش در زندگی گذشته باز می گردیم، به خصوص مراقبت از دختری که در سن کودکی به دلیل یک بیماری مرگبار انتظار مرگ را می کشد. در حالی که ابتدا به نظر می رسد این تصاویر فلش بک هایی به گذشته هستند اما در نهایت مشخص می شود که ما شاهد تراژدی بوده ایم که در شرف وقوع بوده و هنوز رخ نداده است. در اوج فیلم در می یابیم که موجودات فضایی از قوانین مربوط به زمان و مکان پیروی نکرده و به دوست زبانشناسشان اجازه می دهند که آینده را ببیند.

صحنه ها و نتیجه گیری پایانی فیلم بیش از پیش بیننده را گیج و سردرگم می کند. فیلم «ورود» یکی از بهترین فیلم های سال ۲۰۱۶ بود که بشدت مورد استقبال منتقدان قرار گرفت اما بسیاری از تماشاگران را با سرگیجه و شک و تردید راهی خانه هایشان کرد.

۲- پرایمر (۲۰۰۴)

 

اولین تجربه کارگردانی شین کاروت با بودجه ای اندک و با عنوان «پرایمر» (Primer) در مورد سفر در زمان از آن دسته فیلم هایی بود که بینندگان را در بهت و حیرت و البته گیجی و سردرگمی مفرط فرو برد. شین کاروت که خود  نویسندگی، کارگردانی، تدوین، آهنگسازی و بازیگری نقش اول فیلم را با بودجه اندکی که والدینش در اختیار او قرار داده بودند بر عهده داشت، یک مهندس نرم افزار بوده که به صورت خودآموز ساختن فیلم را یاد گرفته بود و در کمال ناباوری فیلمی ساخت که همه چیز در آن دستکم از لحاظ تئوریک با واقعیت و منطق علم و انسان مغایرت نداشت. نتیجه تلاش های او فیلمی هوشمندانه است که صحبت های دو شخصیت اصلی آن تا مدت ها در ذهن بیننده باقی خواهد ماند.

تماشای این فیلم بیشتر به معمایی که باید بیننده حل کند شبیه است تا فیلمی که باید از دیدن آن لذت برد. فیلم «پرایمر» داستان دو مرد باهوش و البته معمولی را روایت می کند که به صورت تصادفی خط زمانی جدیدی را کشف می کنند و با ساخت یک دستگاه سفر در زمان خیلی زود سررشته و کنترل امور را از دست داده و با عواقب این کار روبرو می شوند. شما برای لذت بردن از این فیلم نیازی به فهمیدن آن ندارید و تنها آگاهی از عاقبت داستان برای نگه داشتن شما پای فیلم کافی خواهد بود.

۳- بتمن در برابر سوپرمن: طلوع عدالت (۲۰۱۶)

 

فیلم «بتمن در برابر سوپرمن: طلوع عدالت» (Batman v Superman: Dawn of Justice) از آن دسته فیلم های گیج کننده است که علت اصلی گیج کننده بودنش نه پیچیدگی و هوشمندانه بودن داستان بلکه بی معنی بودن آن است. از انگیزه های زن شگفت انگیز گرفته تا ساختار اصلی داستان، بخش های مختلف این فیلم هیچ ارتباط و پیوستگی با هم ندارند. فیلم مجموعه ای از قطعه های ناجوری است که سعی شده با استفاده از صداهای خاص و حرکات محیرالعقول ابرقهرمان ها به هم متصل شوند. در یکی از صحنه های فیلم معلوم نیست که چرا بروس وین ناگهان از به پایان رساندن ماموریتش منصرف می شود در حالی که در تمام فیلم برای انجام آن تلاشی خستگی ناپذیر داشت.

چرا بتمن که اطمینان دارد سوپرمن خطری برای جهان است تنها پس از شنیدن این که او نیز مادری به نام مارتا دارد خیلی زود سوپرمن را دوست خود خطاب می کند؟ این موضوعات همراه با سکانس های رویابینی گیج کننده و دیدارهای شخصیت فلش در زمان باعث شده که داستان این فیلم کاملاً غیرمنطقی، ناکامل و خسته کننده به نظر برسد به خصوص برای کسانی که از طرفداران این فرانچایز بوده و با شخصیت های ابرقهرمانی فیلم آشنایی کامل داشته و در روابط آن ها دقت می کنند.

۴- تنها خدا می بخشد (۲۰۱۳)

 

نیکولاس ویندینگ رفن و رایان گاسلینگ بعد از فیلم رویایی و فوق العاده «رانندگی» (Drive) وارد دنیای انتزاعی شدند. این دو در فیلم نئونوآر و روانشناسانه «تنها خدا می بخشد» (Only God Forgives) اکشن را به تایلند برده که در آن رایان گاسلینگ  نقشی درست در مقابل شخصیت جذاب فیلم «رانندگی» را بازی می کند که در شهر بانکوک برای پیدا کردن جواب سوالی که بسیاری از ما بدنبال آن هستیم پرسه می زند.

فیلم دارای شخصیت هایی است- مانند ستوان چانگ یا فرشته مرگ- هیچ گاه به درستی به بیننده معرفی نمی شوند و این اتفاق در تمام طول فیلم رخ می دهد. حتی اگر این فیلم را بارها و بارها نیز تماشا کنید چیزی از آن نخواهید فهمید. نفوذ در داستان این فیلم امکان ندارد و شاید اصلا چیزی در آنسوی این داستان گیج کننده کاشته نشده است.

۵-امپراطوری درون (۲۰۰۶)

 

بدون شک فهرستی از فیلم های گیج کننده بدون این که نامی از دیوید لینچ در آن برده شود کامل و کافی نخواهد بود زیرا لینچ را سلطان دنیای سورئال سینمای هالیوود و جهان لقب داده اند که فیلم های او از همان «کله پاک کن» (Eraserhead) با عناصر سورئالیستی و پیچیدگی همراه بوده است. فیلم دیگری از او با عنوان «جاده مالهالند» (Mulholland Drive) را همواره شاهکاری می دانند که به خوبی درک نشده است اما وقتی کلید رمزگشایی داستان فیلم را پیدا کنید با داستانی بسیار سرراست و جذاب مواجه خواهید شد. فیلم بعدی لینچ در سال ۲۰۰۶ با عنوان «امپراطوری درون» (Inland Empire) اما فیلم کاملاً متفاوتی است.

این فیلم طولانی سه ساعته کابوسی از هالیوود، فاحشگی خیابانی، بددهانی های متداول و قتل های بیرحمانه با کمدی هایی مشمئز کننده است که فیلم «جاده مالهالند» در برابر آن به سادگی و سرراستی یکی از اپیزودهای سریال «دوستان» می ماند. این فیلم را باید ترسناک ترین فیلم لینچ نامید که وی در آن بیش از هر زمان دیگری به ترس و وحشت و خشونت نزدیک شده است. اگر ادعا کنیم درک این فیلم تنها برای عده و گروه خاصی امکان پذیر است بیراه نگفته ایم.

۶- حشره (۲۰۰۶)

 

فیلم ترسناک روانشناسانه ی «حشره» (Bug) ساخته سال ۲۰۰۶ ویلیام فردکین مشهور فیلمی عجیب و غریب، فرساینده است که شما را تا مرز دیوانگی پیش می برد. این فیلم با بازی اشلی جاد و مایکل شنون در مورد زن و مردی است که در اتاق یک هتل با کاغذ دیواری های رنگارنگ رفته رفته دیوانه می شوند. این فیلم بسیار دیوانه کننده تر و البته مضحک تر از آنی بود که تماشاگران فکر می کردند و بسیاری اگر چه داستان فیلم را درک نمی کردند اما پس از تماشای آن دیگر از مکان های تنگ و تاریک هراس داشتند.

۷- پرومتئوس (۲۰۱۲)

 

فیلم «پرومتئوس» (Prometheus) که در واقع به عنوان پیش درآمدی بر مجموعه فیلم های «بیگانه» توسط ریدلی اسکات ساخته شد با پیچیدگی های خاص خود بیننده را در بهت و حیرتی ناشی از گیج شدن فرو بروده و هر چیزی در مورد این فیلم از انتخاب بازیگران گرفته تا انگیزه های درونی شخصیت های فیلم قابل درک نیست. تماشاگران بسیاری پس از اتمام فیلم اعلام کردند که داستان فیلم را به هیچ عنوان درک نکرده اند. به همین دلیل دیگر دنباله ای با اشاره به این عنوان ساخته نشده و بعید است دیگر کسی حاضر به تماشای چنین فیلم گیج کننده ای شود.

۸- اثر پروانه ای (۲۰۰۴)

 

فیلم «اثر پروانه ای» (The Butterfly Effect) یکی از معدود فیلم های اشتون کوچر با داستانی جدی داستانی غیرمنطقی اما دیدنی دارد. اگر برای چند لحظه به داستان فیلم فکر کنید آن را بی معنی و غیرمنطقی خواهید یافت. شخصیت کوچر در این فیلم شخصی است که با استفاده از یادگاری های افراد می تواند به دوران گذشته بازگشته و لحظاتی به یاد ماندنی از زندگی خود را دوباره از نزدیک تماشا کند و در این میان سعی دارد که اشتباهات گذشته خود را جبران کند اما هر بار مشخص می شود که جبران اشتباهات گذشته با اتفاقی وحشتناک تر جایگزین می شود. فرضیه اصلی داستان فیلم این است که کوچک ترین تغییری در اتفاقات گذشته می تواند به طور کلی مسیر زندگی شما را تغییر دهد. اما هر بار قوانین این فرضیه بدون هیچ توضیح و دلیل منطقی زیر پا گذاشته می شوند.

در یکی از صحنه های فیلم، کوچر در زندان است و برای این که از خود دفاع کند به گذشته باز می گردد و با زخمی کردن دست هایش می خواهد دیگر زندانیان را بترساند که به او صدمه ای وارد نکنند. اما اگر بازگشت به گذشته و کوچک ترین تغییری در اتفاقات گذشته به طور کلی آینده را تغییر می دهد چرا اشتون کاچر بار دیگر در زندان حاضر می شود؟! چرا زخم او مانند یک جادوگری جلوه می کند در حالی که می بایست مانند زخمی که برای مدت طولانی از گذشته تا زمان زندانی شدن همراه کوچر می بوده جلوه کند؟

۹- حیثیت (۲۰۰۶)

 

دوئل شعبده بازان در فیلم «حیثیت» (The Prestige) به کارگردانی کریستوفر نولان، فیلمی است که تمامی سرنخ های خود را در برابر دید تماشاگر قرار می دهد. در تمام طول فیلم مشخص است که کریستین بیل نقش دو شخصیت کاملاً جدا را بازی می کند اما همانطور که خود فیلم نیز نشان می دهد طوری تصویر سازی شده که تماشاگر دوست دارد خود را گول بزند. اما بیش از همه صحن انتهای فیلم باعث شده که تماشاگر با گیجی تمام سالن سینما را ترک کند.

شخصیت هیو جکمن در این فیلم با استفاده از تکنولوژی تسلا از خود نسخه هایی می سازد که در زمانی واحد در چند جا خضور دارند اما در انتها مشخص نمی شود که کدام شخصیت واقعی است. در انتهای فیلم با واقعیتی گیج کننده تر از قبل مواجه می شوید که برای درک آن به روزهای تفکر و بازسازی صحنه ها در ذهنتان نیاز خواهید داشت.

۱۰- اطلس ابر (۲۰۱۲)

 

واچوفسکی ها تصورات و تخیلات بدون محدودیتی دارند و هیچ فیلمی تاکنون نتوانسته انساندوستی صادقانه آن ها در فیلم «اطلس ابر» (Cloud Atlas) را که از ترکیب ۶ داستان غیرمرتبط تشکیل شده به زیبایی به تصویر بکشد. بسیاری سعی کرده اند این ۶ داستان متفاوت را به شکلی منطقی به هم مرتبط سازند و مسیرهای مخفی ارتباط این فیلم ها به یکدیگر را کشف نمایند. برخی از داستان های این فیلم، در واقع افسانه ای در دنیای دیگر است اما شخصیت های درون این داستان ها به نحوی نسخه های حلول کرده در یکدیگر هستند. پس دنیای واقعی در این فیلم کدام است؟ رابطه بین تمامی این دنیاها چگونه است؟ به عبارت ساده قرار نیست این فیلم از لحاظ منطقی قابل درک باشد زیرا طوری ساخته شده که تنها از طریق احساس قابل درک است.

این فیلم داستانی است در مورد داستان های دیگر. به همین دلیل است که فیلم با صحنه ای که زاخاری پیر کنار آتش نشسته و قصه می گوید آغاز شده و با همان صحنه نیز به پایان می رسد. مهم نیست که چه کسی در کالبد چه کسی حلول کرده است زیرا تمامی این بازیگران تکراری با تم های تکراری تنها یک معنی دارند: در داستان و در زندگی واقعی، همه چیز و همه کس به هم متصل بوده و پرده ای منقوش ناشناخته، بزرگ و زیبا را تشکیل می دهند که هیچ کس تصوری کامل از آن ندارد.

۱۱- خلسه (۲۰۱۳)

 

فیلم «خلسه» (Trance) ساخته دنی بویل پس از اکران تماشاگران را به شدت تحت تاثیر قرار داد، با داستانی در مورد یک نقشه ی سرقت پیچیده که هر کسی توان درک کامل آن را ندارد. فیلم شامل صحنه هایی از هیپنوتیزم و تخیل است که هر بار اطلاعات بیشتری را در اختیار تماشاگر قرار می دهند. نکته مهم و رمز فیلم این است که علیرغم ساختار داستانی که عمداً پیچیده طراحی شده، داستان اصلی فیلم بسیار ساده و سرراست است.

در واقع مغز متفکر اصلی فیلم کسی نیست به جز الیزابت (روزاریو داوسون) که برای دستیابی به مقدار زیادی پول، تفکراتی را از طریق هیپنوتیزم در ذهن شخصیت سایمون (جیمز مک آووی) می کارد و در نهایت پس از موفق شدن عملیات سرقت همه در می یابند که وی در تمام این مدت با خونسردی تمام پشت ماجرا بوده و آن را به طور غیرمستقیم هدایت می کرده است.

۱۲- زیر پوست (۲۰۱۳)

 

فیلم نسبتاً صامت «زیر پوست» (Under the Skin) در مورد یک موجود فضایی است که با داستان خود هیچ شباهتی به دیگر فیلم های ژانر علمی تخیلی ندارد. فیلم داستان یک زن زیبا را روایت می کند که در واقع یک موجود فضایی خطرناک است و با فریب دادن مردان، آن ها را به قتل رسانده و جنازه آنان را از بین می برد بدون این که پایانی برای این کار وجود داشته باشد. وقتی که بیگناهی مطلق یکی از قربانیانش باعث می شود که موجود فضایی او را به حال خود رها کند، ناگهان وی به فکر فرو می رود و به این سیاره و نقش خود در میان انسان ها و کاری که سرگرم آن است فکر می کند. نیمه دوم فیلم تعلق این شخصیت به وجهه انسانی اش را به تصویر می کشد که با نقاط ضعفی برای وی همراه است.

در نهایت پس از این که یک مهاجم به هویت اصلی این زن پی می برد او را تعقیب کرده و وی را به آتش می کشد. در واقع فیلم می خواهد بگوید که دنیای انسانی بسیار ترسناک، مخوف، ناعادلانه و پر از ترس و وحشت است که درک آن برای یک موجود فضایی ممکن نبوده و چنین موجودی در این دنیا زنده نخواهد ماند.

۱۳- تسخیر (۱۹۸۱)

 

یکی از گیج کننده ترین و غیرمعمول ترین فیلم هایی که تاکنون در ژانر وحشت ساخته شده بدون شک فیلم «تسخیر» (Possession) ساخته آندره زولاوسکی است که با داستان پر از توهم و بازی بی نظیر سم نیل و ایزابل آجانی به یک شاهکار تبدیل شده است. حتی زمان داستان فیلم که در دوران جنگ سرد و برلینی که به دو نیم تبدیل شده به فاجعه بار بودن طلاق و جدایی دلالت دارد. شخصیت های فیلم ابتدا یکدیگر و سپس خود را نابود می کنند. در انتهای فیلم مشخص می شود که یک هیولا وجود دارد که وارد شخصیت سم نیل شده است.

در واقع این هیولا چیزی جز جلوه زنده حسادت و خیانت نیست و در واقع شخصیتی را به تصویر می کشد که دیگر سم نیل نمی تواند برای همسر خود ایفا کند. با این وجود داستان فیلم و شیوه روایی آن چنان پیچیده است که نمی توان واقعیت را از توهم تشخیص داد.

۱۴- سینکداکی، نیویورک (۲۰۰۸)

 

یک تهیه کننده ی درمانده تئاتر پس از دریافت غیرمنتظره جایزه ای معتبر تصمیم می گیرد که یک اثر هنری با تاثیرگذاری عمیق بسازد تا بدین شکل به معنای واقعی زندگی دست یابد. اما آیا او در این راه موفق می شود؟ فیلم «سینکدوکی، نیویورک» (Synecdoche, New York) فیلمی در مورد همه چیز و همه کس است. در واقع فیلم نمایشی را به تصویر می کشد که در طی دهه ها بازیگران مختلفی نقشی واحد را ایفا می کنند و این رویه همچنان ادامه پیدا می کند اما هر کدام شکست می خورند.

شخصیت اصلی فیلم می خواهد یک اثر هنری بی نقص بسازد اما به خوبی نشان داده می شود که چنین کاری مانند این است که یک زندگی بی نقص داشته باشیم که البته مشخص است امکانپذیر نخواهد بود. هیچ کس نمی تواند به این حد از کمال دست یابد و همه در تلاش برای دستیابی به آن خواهند مرد. فیلم علی رغم پیچیدگی های گسترده یک پیام واحد دارد و آن هم این که دنیای رویا و واقعیت هیچ تفاوتی با هم ندارند. همه چیز واقعی است.

۱۵- کله پاک کن (۱۹۷۷)

 

فیلم سورئالیست دیگری از دیوید لینچ با عنوان «کله پاک کن» (Eraserhead) از آن چه که در مورد آن گفته می شود بسیار سرراست تر و ساده تر به نظر می رسد. هنری و همسرش صاحب فرزندی می شوند که کوچک ترین شباهتی به انسان نداشته و شبیه یک هیولای ترسناک است و رابطه این دو به سرعت از بین می رود. هنری قصد دارد از این خانه و این موجود فرار کند و تنها مکان امن و آرام برای او رادیاتور آپارتمانش است، جایی که یک خواننده کوچک و مهربان زندگی می کند.

فیلم علاوه بر این که سخت بودن وظیفه والدین را نشان می دهد به مشکلی بزرگ تر و جهانی اشاره دارد و آن این که هر تصمیمی عواقبی در پی دارد که بسیاری نمی توانند این عواقب را درک و یا تحمل نمایند. این فیلم شبهه ها و تلاش های انسان برای فرار از شرایط موجود را نشان می دهد هر چند به گفته ی لینچ می توان از این فیلم معنای متفاوت و آزادانه ای را برداشت کرد.

منبع: برترینها