بایگانی دسته ی : فرهنگی

دنیا فنی‌زاده هنرمند تئاتر عروسکی و عروسک‌گردان «کلاه قرمزی» که از سرطان رنج می‌برد،سرانجام صبح امروز ۸ دی ماه در بیمارستان از دنیا رفت.نزدیکان این هنرمند ضمن تایید این خبر اعلام کردند؛ دقایقی قبل از دنیا رفته است.

منبع: baharnews.ir

غلامرضا فرجی درباره وضعیت اکران فیلم «مشکل گیتی»، اظهار داشت: این فیلم که نمایش‌ آن به دستور دادستانی به دلیل پخش تیزر از شبکه‌های ماهواره‌ای متوقف شده بود، با رفع توقیف بار دیگر اکران در سرگروه پردیس «زندگی» را سر گرفت. وی با اشاره به آغاز اکران فیلم «ماه همه گناهکاریم» از ۸ دی‌ماه در این مجموعه سینمایی افزود: فیلم «ما همه گناهکاریم» قرار است به صورت آزاد نمایش داده شود و بعد از اینکه فیلم «مشکل گیتی» به کف فروش خود برسد، در سالن اصلی جایگزین آن می‌شود.فرجی درباره وضعیت روزهای اکران این فیلم با توجه به توقف یک هفته ای آن نیز توضیح داد: این مسئله باید مجددا در شورای صنفی نمایش بررسی شود و نتیجه آن هفته آینده اعلام خواهد شد. فیلم سینمایی «مشکل گیتی» از سوم آذرماه در سینماهای کشور اکران شد و اول دی‌ از سوی دادستانی دستور توقف نمایش آن صادر شد.در این فیلم هنرمندانی چون رویا نونهالی، حمید فرخ‌ نژاد، یکتا ناصر، امیرحسین رستمی، بهنوش بختیاری، رامین ناصرنصیر، امید روحانی، پانته آ مهدی نیا، فریبا نادری، حسن اسدی، علی عبادت طلب ایفای نقش می کنند. در خلاصه داستان «مشکل گیتی» آمده است: زوجی به نام ایرج و گیتی که در آستانه فروپاشی زندگی مشترکشان هستند، توهمی که بر اثر زندگی اینترنتی گیتی، سایه بر زندگی واقعی این دو انداخته است و …

منبع: baharnews.ir

عبدالحسین مختاباد روز سه شنبه در سیصد و شانزدهمین جلسه علنی شورای اسلامی شهر تهران با اشاره  اظهار کرد: من در آن مصاحبه در خصوص ترافیک تهران از شهرداری انتقاد کردم، اما متاسفانه به گونه ای دیگر آن را بازتاب دادند در حالیکه من نه وکیل الدوله هستم و نه وکیل شهرداری؛ بلکه وکیل مردم تهران هستم.وی اظهار کرد: خبرنگاران باید اخلاق حرفه ای را رعایت کنند و دست به تحریف نزنند؛ حتی توئیت یکی از اعضای شورای شهر را نیز اخیرا تحریف کردند.وی افزود: اکنون ۳۰ سال است نمایشگاههای تهران در محل دائمی(خیابان سئول – بزرگراه چمران) برگزار می شود که در این خصوص نظرهای مختلفی وجود دارد اما من معتقدم کسی حق ندارد بخاطر مسائل سیاسی، مردم تهران را وجه المصالحه قرار دهد زیرا در ترافیک خسارت هایی از بابت افزایش مصرف سوخت و هدررفتن وقت شهروندان وجود دارد که متوجه منافع ملت است.مختاباد گفت: ما نباید وکیل شهرداری شویم، این نهاد باید پاسخگوی برخی ابهامات باشد زیرا ترافیک در ماههای اخیر به گونه ای غیرواقعی افزایش یافته که بخشی از آن متوجه عدم مدیریت راهور و مسئولان ترافیک شهری است اما معتقدم شهرداری در کف خیابان ها و ایجاد ترافیک، اختیار چندانی ندارد.ترافیک سنگین معابر اصلی و بزرگراهی تهران، امروز نیز در جلسه علنی شورای اسلامی شهر مطرح و برخی از اعضا با بیان تذکراتی ، خواستار توجه جدی به این موضوع شدند.در ۲ ماه اخیر موج سنگینی از ترافیک، خیابان ها و بزرگراههای شهر تهران بخصوص در نواحی شمالی را در برگرفته که در این خصوص عده ای از اعضای شورای شهر با توئیت ها و اظهارات رسانه ای خود، مواضعی در خصوص سیاسی و تعمدی بودن ترافیک پایتخت را مطرح می کنند.

منبع: baharnews.ir

با مروری بر فهرست سینماگرانی که در سال ۲۰۱۶ از میان ما رفتند به این نکته برمی‌خوریم که امسال درگذشت عباس کیارستمی نه تنها برای سینمای ایران بلکه برای سینمای جهان ضایعه‌ای بزرگ بود تا جایی که اغلب جشنواره‌ی معتبر جهان،ویژه برنامه‌های برای این کارگردان سرشناس برپا کردند. این کارگردان، فیلمنامه‌نویس، شاعر و عکاس ایرانی که به واسطه مجموعه آثارش از جمله فیلم برنده نخل طلای «طعم گیلاس» و نگاه خاص‌اش از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های سینمای ایران در عرصه جهانی به شمار می‌رفت، چند عمل جراحی در ناحیه روده در ایران داشت و سپس برای مراحل درمان به فرانسه رفت و در تاریخ ۴ جولای ۲۰۱۶ (۱۴ تیر) در سن ۷۶ سالگی در فرانسه از دنیا رفت. عباس کیارستمی کیارستمی در کارنامه‌ی فیلم‌سازی‌اش ساخت فیلم‌های کوتاه «نان و کوچه»، «زنگ تفریح»، «تجربه»، «دو راه حل برای یک مساله» و .. و فیلم‌های بلند «گزارش» ۱۳۵۶، «اولی‌ها» ۱۳۶۲، «خانه‌ی دوست کجاست؟» ۱۳۶۵، «مشق شب» ۱۳۶۶، «کلوزآپ، نمای نزدیک» ۱۳۶۸، «زندگی و دیگر هیچ» ۱۳۷۰، «زیر درختان زیتون» ۱۳۷۳، «طعم گیلاس» ۱۳۷۶، «باد ما را خواهد برد» ۱۳۷۷، «ABC آفریقا» ۱۳۷۹ را دارد. وی در طول دوران فعالیت هنری خود بیش از ۸۰ جایزه بین‌المللی دریافت کرد و مورد تمجید منتقدین بین‌المللی قرار گرفت و کمتر از یک هفته پیش از درگذشتش از سوی آکادمی اسکار برای عضویت در شاخه کارگردانی این نهاد سینمایی دعوت شده بود. «آندری وایدا»، فیلمساز سرشناس لهستانی در تاریخ ۹ اکتبر ۲۰۱۶ (۱۹ مهر) بر اثر نارسایی ریوی و پس از چند روز کما، در سن ۹۰ سالگی درگذشت. او را از برجسته‌ترین اعضای مکتب فیلم‌سازی لهستان، می‌دانند که در سال ۱۹۹۹ جایزه اسکار افتخاری را برای «پنج دهه کارگردانی درخشان» دریافت کرد، چهار فیلم این کارگردان نام‌آور «سرزمین موعود» (۱۹۷۵)، «دوشیزگان ویلکو» (۱۹۷۹)، «مرد آهنین» (۱۹۸۱) و «کاتین» (۲۰۰۷) نامزد بهترین فیلم خارجی اسکار شده‌اند و امسال نیز با فیلم «پس‌تصویر» اخرین ساخته این کارگردان کهنه‌کار نماینده لهستان در اسکار خارجی است. «کانال»، «خاکستر و الماس»، «چشم‌انداز پس از جنگ»، «عروسی»، «مرد مرمرین»، «رهبر ارکستر»، «دانتون» و «کورژاک» از جمله دیگر آثار برجسته این کارگردان برجسته سینمای جهان است. آندری وایدا «اتوره اسکولا» استاد سینمای ایتالیا و از پیشگامان سینمای ایتالیا طی سه دهه اخیر روز ۱۹ ژانویه ۲۰۱۶ (۲۹ دی) در سن ۸۹ سالگی به سبب مشکلات قلبی و عروقی در شهر رم درگذشت. از مهمترین آثار این کارگردان مطرح ایتالیایی می‌توان به فیلم «یک روز بخصوص» محصول سال ۱۹۷۷ با بازی «مارسلو ماستریانی» و «سوفیا لورن» اشاره کرد که موفق به کسب جایزه گلدن گلوب و نامزدی در جوایز اسکار شد.  وی همچنین کمدی درام «ما همگی همدیگر را خیلی دوست داشتیم» را در سال ۱۹۷۴ درباره مبارزه سه پارتیزان برای آزادی ایتالیا نویسندگی و کارگردانی کرد که این فیلم موفق به کسب جایزه اصلی جشنواره مسکو شد و پس از آن فیلم «خوب، بد و زشت» در جشنواره فیلم کن جایزه بهترین کارگردانی را برای این سینماگر ایتالیایی به ارمغان آورد. اتوره اسکولا «باد اسپنسر»، بازیگر ایتالیایی که به «پا گنده» معروف بود نیز امسال در تاریخ ۳۱ اکتبر (۱۰ آبان) در سن ۸۶ سالگی درگذشت. «اسپنسر» بیشتر به خاطر حضور در فیلم‌های سبک وسترن اسپاگتی همراه با «ترنس هیل» شهرت داشت، وی که مدرک دکترای حقوق داشت، در ایران با لقب «پا گنده» که نام یکی از فیلم‌های مشهور اوست، شناخته می‌شود. او پیش از روی آوردن به سینما، ‌شناگری حرفه‌ای بود. «اسپنسر» با حضور در رشته‌های شنا و واترپولو توانست به المپیک‌های ملبورن و هلسینکی راه یابد. او اولین ایتالیایی بود که توانست شنای صدمتر آزاد را در کمتر از یک دقیقه طی کند. باد اسپنسر «مایکل چیمینو» کارگردان فیلم معروف «شکارچی گوزن» نیز روز دوم جولای ۲۰۱۶ (۱۲ تیر) در سن ۷۷ سالگی درگذشت. وی کار خود را در سال ۱۹۷۴ با ساخت فیلم «تاندربولت و لایتفوت» (رعد و برق) با بازی «کلینت ایستوود» و «جف بریجز» آغاز کرد و سپس در سال ۱۹۸۷ معروف‌ترین فیلمش را با عنوان «شکارچی گوزن» که به موفقیت فراوانی نزد منتقدین و در گیشه دست یافت، پنج جایزه اسکار شامل جایزه بهترین فیلم و کارگردانی را برای او به ارمغان آورد و نام «چیمینو» را در میان برترین کارگردانان موج نوی سینمای آمریکا سرزبان‌ها انداخت. از دیگر ساخته‌های «چیمینو» می‌توان به «ساعات ناامیدی»، «سیسلی‌ها» و همچنین  «دروازه بهشت» اشاره کرد، فیلمی که در ابتدا توجهی به آن نشد اما به مرور مورد توجه منتقدان قرار گرفت. مایکل چیمینو «ژاک ریوت» از مهمترین چهره‌های موج نوی سینمای فرانسه روز ۲۹ ژانویه ۲۰۱۶ (۹ بهمن) در سن ۸۷ سالگی از دنیا رفت. وی به همراه چهره‌هایی چون «فرانسوا تروفو»، «ژان-لوک گدار»، «اریک رومر» و «کلود شابرول» از پیشگامان موج نوی سینمای فرانسه بودند که همگی فعالیت خود را با نوشتن نقد در مجله معروف «کایه دو سینما» که از آن به عنوان معرف و بنیان‌گذار سینمای موج نوی فرانسه یاد می‌شود، آغاز کردند. ژاک ریوت «گای همیلتون» کارگردان انگلیسی چهار قسمت از مجموعه فیلم‌های «جیمز باند» نیز یکی دیگر از چهره‌های سینمایی بود که امسال در سن ۹۳ سالگی از دنیا رفت. «همیلتون» بیشتر برای ساخت چهار فیلم «پنجه طلایی»، «زندگی کن و بگذار بمیرد»، «مردی با تپانچه طلایی» و «الماس‌ها ابدی هستند» از سری فیلم‌های «جیمز باند» شناخته می‌شود. وی روز ۲۰ اوریل (اول اردیبهشت) درگذشت. گای همیلتون «آلن ریکمن» بازیگر معروف فیلم‌های مانند «هری پاتر» از مهمترین چهره‌های عرصه بازیگری بود که امسال در ۶۹ سالگی درگذشت. وی برای بازی در نقش‌ شخصیت‌هایی چون پروفسور اسنیپ در «هری پاتر» و هانس گروبر در «جان سخت» یکی از محبوب‌ترین بازیگران سینمای بریتانیا محسوب می‌شد. از دیگر آثار این بازیگر سرشناس می‌توان به «عقل و احساس» و «مایکل کالینز» اشاره کرد که برای هر دو فیلم نامزد جایزه بفتا شد. آلن ریکمن مرگ «آنتوان یلچین» بازیگر ۲۷ ساله هالیوودی متولد روسیه یکی از عجیب‌ترین مرگ‌های امسال بود، این بازیگر جوان که در فیلم «پیشتازان فضا» (محصول ۲۰۰۹) و «پیشتازان فضا، به سوی تاریکی‌» (۲۰۱۳) نقش «پاول چخوف» را بازی می‌کرد، بر اثر خلاص شدن اتومبیلش روی شیب تند جاده کنار خانه‌اش در منطقه استودیو سینی لس‌انجلس، به تیرک پستی و حصارها کوبیده شد و به فاصله کوتاهی درگذشت. آنتوان یلچین از دیگر سینماگران برجسته‌ای که امسال نقاب در چهره خاک کشیدند می‌توان به «مدلین له‌بو» بازیگر فرانسوی فیلم معروف «کازابلانکا»، «داگلاس اسلوکام»، فیلمبردار نامزد اسکار سه فیلم اول مجموعه «ایندیانا جونز»، «ایب ویگودا» بازیگر آمریکایی نقش «سالواتوره تسیو» در فیلم «پدرخوانده»، «رابرت وان» بازیگر نامزد اسکار آمریکایی، «بیل نون» بازیگر مجموعه فیلم‌های «مرد عنکبوتی»، «شارمین کار» بازیگر فیلم «اشک‌ها و لبخندها»، «جرج کندی» بازیگر کهنه‌کار هالیوودی فیلم «لوک خوش دست» و «میشله مورگان» اولین برنده جایزه بازیگری جشنواره کن اشاره کرد.

منبع: baharnews.ir

در متن بهمن کیارستمی – فرزند عباس کیارستمی – که در پی اظهارات اخیر وزیر بهداشت در اختیار ایسنا قرار گرفته، آمده است: «سرانجام نتیجه کمیسیون پزشکی قانونی هم صادر شد، این گزارش به دادسرای جرائم پزشکی ارائه خواهد شد و رای نهایی توسط این دادسر صادر می‌شود. اما یک جمله از متن این گزارش برایم تامل برانگیز است: «پس از جراحی اول و بروز خونریزی، عمل جراحی دوم با تاخیر صورت گرفته است. هرچند این تاخیر صورت گرفته در درمان عوارض، تاثیری در فوت بیمار نداشته، اما در تشدید و بروز مشکلات بعدی از جمله عفونت‌های مکرر و طولانی شدن مدت بستری موثر بوده است.»در عین حال به تازگی دکتر هاشمی وزیر بهداشت چنین گفته‌اند: «متاسفیم که شخصیت ارزشمندی چون کیارستمی را از دست دادیم و می‌توانست این اتفاق نیفتد. درباره پرونده آقای کیارستمی هم اینکه آیا واقعلا تخلف انجام شده یا خیر را قانون باید تعیین کند و این موضوع هم که آیا نسبت جرم با مجازاتی که در نظر گرفته شده، متناسب است یا خیر را هم قانون باید در موردش اظهار نظر کند.»اگر اظهار نظر قانون را به اظهار نظر وزیر اضافه کنیم به چنین عبارتی می‌رسیم: «این اتفاق می‌توانست نیفتد هرچند قصور پزشک معالج در فوت بیمار بی‌تاثیر بوده است.» حالا پرسش این است که این اتفاق چگونه می‌توانست نیفتد اگر قصور پزشک معالج در فوت بیمار بی‌تاثیر بوده.جواب این سوال را دکتر حاجی میر اسماعیل رییس دانشگاه علوم پزشکی ایران در شانزدهم تیرماه یعنی ده روز بعد از مرگ کیارستمی و پیش از آغاز بررسی پرونده توسط نظام پزشکی یا پزشکی قانونی به بنده داده‌ است و حالا نزدیک به ۶ ماه بعد از بررسی علت مرگ کیارستمی توسط این دو سازمان، وزیر بهداشت نیز با تشخیص اولیه ایشان هم‌نظر است که نوشته‌ بودند: «به یقین دیدارتان با وزیر بهداشت را در دفتر ایشان به خاطر دارید. همان موقع که درخواست حضور پزشکی از فرانسه را بر بالین پدر داشتید و دکتر هاشمی شخصا این موضوع را پیگیری کردند و برای بار دوم با سفر استاد به فرانسه مخالفت کردند. ما همچنان باور داریم اگر مرحوم کیارستمی در ایران می ‌ماندند، مانند بسیاری از بیمارانی که چنین سیر درمانی را طی می‌کنند و گاهی اوقات هم عارضه‌ای برایشان پیش می‌آید و رفع می‌گردد، به سلامت از بیمارستان مرخص می‌شدند. شما اما تصمیم متفاوتی گرفتید، پس تبعاتش را نیز بپذیرید و انگشت اتهام را به سوی دیگران نگیرید.»با اظهار نظر سازمان پزشکی قانونی و البته با اشاره وزیر بهداشت، علت اصلی مرگ کیارستمی مشخص شد، این پرونده مختوم شد و این فیلم به سکانس پایانی رسید. برای خطوط پایانی این یادداشت هم از بخش‌هایی از همان نامه دکتر حاجی میر اسماعیل استفاده می‌کنم: «در هر صورت خوب است بدانید موضوع درمان مردم کشور نه یک فیلم است؛ نه پایانی دارد و نه تماشاچی می‌خواهد اما ملت شریف ایران، بهترین قاضی این عرصه هستند.»هاشمی وزیر بهداشت به تازگی در گفت‌وگویی با ایسنا درباره ناگفته‌ها از درگذشت کیارستمی، گفته است: «درباره آقای کیارستمی نکته جدیدی وجود ندارد و هرچه که بوده، گفته شده است. البته ترجیح می‌دهم در این زمینه خانواده‌شان صحبت کنند. در عین حال همه ما به قانون تمکین می‌کنیم.ما از اولین روزهایی که مشکل برای مرحوم کیارستمی پیش آمد تا کنون، در کنار خانواده آقای کیارستمی بودیم و فکر می‌کنم این کار وظیفه‌مان بوده است. البته متاسفیم که شخصیت ارزشمندی چون “کیارستمی” را از دست دادیم و می‌توانست این اتفاق نیفتد.»وی درباره خطای پزشکی نیز معتقد است:« البته نمی‌توان گفت که در حوزه سلامت تخلف یا خطایی صورت نمی‌گیرد، بلکه خطا یا تخلف از هر کسی و در هر لباسی به هر دلیلی ممکن است اتفاق افتد؛ چرا که هیچکس معصوم نیست و هرکسی در هر حرفه‌ای اعم از مهندس، پزشک و مدیر ممکن است خطا کند، اما مهم این است که از تخلف حمایت نکنیم و اگر کسی واقعا تخلفی انجام داد، او را به دست قانون بسپاریم.درباره پرونده آقای کیارستمی هم اینکه آیا واقعلا تخلف انجام شده یا خیر را قانون باید تعیین کند و این موضوع هم که آیا نسبت جرم با مجازاتی که در نظر گرفته شده، متناسب است یا خیر را هم قانون باید در موردش اظهار نظر کند.»عباس کیارستمی کارگردان سرشناس سینمای ایران و هنرمند عکاس که از اسفند سال ۹۴ تا اوایل اردیبهشت ۹۵ به دلیل انجام چند عمل جراحی در ناحیه روده در بیمارستان بستری شده بود، سرانجام ۸ تیر ماه برای تکمیل مراحل درمان به پاریس رفت و ۱۴ تیر ماه از دنیا رفت.این هنرمند در کارنامه‌ی فیلم‌سازی‌اش ساخت فیلم‌های کوتاه «نان و کوچه»، «زنگ تفریح»، «تجربه»، «دو راه حل برای یک مساله» و .. و فیلم‌های بلند «گزارش» ۱۳۵۶، «اولی‌ها» ۱۳۶۲، «خانه‌ی دوست کجاست؟» ۱۳۶۵، «مشق شب» ۱۳۶۶، «کلوزآپ، نمای نزدیک» ۱۳۶۸، «زندگی و دیگر هیچ» ۱۳۷۰، «زیر درختان زیتون» ۱۳۷۳، «طعم گیلاس» ۱۳۷۶، «باد ما را خواهد برد» ۱۳۷۷، «ABC آفریقا» ۱۳۷۹ را دارد.

منبع: baharnews.ir

روزنامه شهروند نوشت: «بناست در کنسرت شهرام و حافظ ناظری که ششم دی ماه (امروز) در بوشهر برگزار می‌شود از این استاد آواز به خاطر تلاش‌هایش تجلیل شود. شنیده‌های «شهروند» حاکی از آن است که مردم بوشهر در کنسرت پیش رو تندیس صلح را به شوالیه آواز ایران تقدیم خواهند کرد. به همین بهانه  سراغ او رفتیم و پای صحبت‌هایش نشستیم. او معتقد است موسیقی سنتی ما در رکوردی دایمی فرورفته و باید برای این شرایط فکری کرد. گزیده این گفت‌وشنود در ادامه آمده است: – موسیقی ایران‌زمین، چه محلی و چه انواع دیگر آن، چنان به ادب پارسی وابسته و به آن پیوسته است که نمی‌توان تفکیک چندانی بین آنها قایل شد. – فراقی بودن ادبیات ایران موضوعی است که نمی‌توان آن را کتمان کرد. در ادبیات ما این موضوع سابقه بسیار طولانی دارد. اساسا روح شاعر ایرانی در سال‌های دور و در گذشته‌ای که ادبیات در این مرز و بوم بر قله و صدر بود، روحی ناآرام و شاکی است. – در ادبیات پارسی گاهی چنان شاعر به این نوع گلایه‌مندی دچار می‌شود که اشعارش هوش از سر می‌برد و گاهی هم به حیرانی دچار می‌شود. این موضوع در اشعار خیام به وفور هست. – خیام از نظر من چکیده ایران‌زمین است، یعنی اگر قرار باشد ایران را فشار دهیم تا عصاره‌اش را بیرون دهد، فردی مانند خیام از آن بیرون خواهد آمد که وجهه دانش و اندیشگی خاصی دارد و همین موضوع باعث این نوع نگاه است والا هیچ تعصبی روی او وجود ندارد اما متاسفانه تاکنون کسی به‌طور واقعی او را نشناخته است و حتی در داخل کشور هم گویا قرار نیست او شناخته شود. – موسیقی اصیل ایران موسیقی‌ای است که نه همه آن ‌که بخش غالبش موسیقی غم است و اندوه. این موضوع را برخی عامل ضعف می‌دانند که به نظر غیر واقعی می‌رسد، زیرا درست است که بخشی از موسیقی ما با الهام از ادبیات‌مان غمگنانه است اما در بخش‌های دیگر موسیقی محلی و ملی، موسیقی جشن‌ها و پایکوبی‌های دسته‌جمعی و از این دست مایه‌های شاد داریم. – برخی از افراد که سودای دیگر در سر دارند، با سری کاری و تولید آثار کم‌محتوا و کم‌کیفیت، به‌راحتی کارهای نازلی به خورد مردم می‌دهند. آن‌ طور که تجربه این سال‌ها به ما نشان داده، برخی از خوانندگان پاپ از این فضا که به وجود آمده (و از قضا ما اهالی موسیقی سنتی و ملی ایران نیز در رقم خوردن آن سهمی داریم)، سوءاستفاده و طرفداران ویژه‌ای نیز برای خود دست‌وپا کرده‌اند. – به گمانم درباره مولانا این نظر بسیاری از اهالی این مرز و بوم باشد که شعر او گاهی انسان را زیر و رو می‌کند. او با انسان کاری می‌کند که نمی‌تواند یک‌جا ساکت و ساکن بنشیند. هنوز که هنوز است پس از سال‌ها وقتی حرف او در میان باشد، بسیاری از ایرانی‌ها خواب از چشم شان می‌پرد. اندیشه و کلام مولانا، نو به‌ نو  و در هر زمان، منشأ حرکت است. – شاعران دیگری مانند حافظ و سعدی هم هستند که هر کدام اشعار لازمان و لامکان دارند. بنابراین این نظر که چون موسیقی سنتی بر پایه چنین اشعاری بنا شده نمی‌تواند به نیاز مخاطب امروز پاسخ دهد و همین عامل موسیقی ایرانی را کم‌فروغ ساخته است، نظری بسیار ساده و سطحی است. – اصلا می‌توانید تصور کنید محو نو یعنی چه؟ به گمان ما محوشدن، نو و کهنه ندارد اما مولانا می‌گوید محو شدن هم نو و کهنه دارد. او باز هم دارد از جهان دیگری که به تازگی وارد آن ‌شده سخن می‌گوید. به بیانی می‌شود گفت این مفهوم دقیقا خود مفهوم فراعقلی است و در هیچ قالب پیشینی و کلیشه‌ای نخواهد گنجید. به بیان عقل قالب و پیشینی محو شدن آخر هر چیزی است اما مولانا باز هم داشته‌ها و باورهای غالب را درهم‌ می‌شکند و می‌گوید پس از محو تازه آغاز ماجراست. – با تأسف باید گفت خبری از کار کردن بر اشعار مولانا نیست و آوازخوانان ما سراغ مولانا نرفته‌اند. در این میان همان تجربه‌های محدود خواندن مولانا طوری بوده که نتوانستند شعرش را درک کنند. – خواننده وقتی شعری را برای خواندن انتخاب می‌کند می‌خواهد جان کلام و پیام کلام شاعر را به بهترین وجه و البته چون همراه آواز و موسیقی است با تأثیر بیشتر انتقال دهد تا مخاطب لذت و حظ معنایی ببرد. مخاطب، شعر فارسی را می‌فهمد و لذت می‌برد و اگر موسیقی و شعر درست انتخاب شود این لذت دوچندان خواهد شد. – بگذارید همین‌جا سنگ‌مان را با برخی وابکنیم. از نظر من موسیقی صرف‌ نظر از این‌که متعلق به کدام گونه باشد، مزایا و معایبی دارد. در این میان این‌ که از مزایای یک نوع موسیقی خاص استفاده شود یا معایبش به نمایش درآید، به افرادی بستگی دارد که دست بر آتش آن نوع خاص موسیقی دارند. موسیقی ایرانی محلی، ملی و سنتی ما نیز از این قاعده مستثنی نیست. – باید این واقعیت را نیز بپذیریم که موسیقی سنتی ما اگر نگوییم فشل است اما قطعا دچار رکود دایمی شده است. – ما به‌ عنوان افرادی که در حوزه موسیقی فعالیت می‌کنیم باید به فکر روزآمدشدن باشیم. – باید واقع‌بین بود و خطرهایی که موسیقی سنتی را به کمین نشسته، شناخت. باید توجه داشته باشیم که موسیقی سنتی، قابلیت یک‌بعدی کردن و خشک بار آوردن هنرمند را دارد. –  چون از ریشه و پایه قوی خبری نیست، نیت ارایه کار نو مساوی است با سردرآوردن از جاهای بد و خطرناک. متاسفانه اکنون با این وضع به‌ طور نسبی دچار هستیم، یعنی نگاه بی‌‌ریشه و بدون مبنا توسط برخی افراد به اصطلاح نوگرا که بی‌سوادی زیادی هم دارند و وارد عرصه هم شده‌اند، وضع موسیقی ایرانی را اسفناک خواهد کرد. متاسفانه در این موارد وقاحت هم دیده و توسط این افراد ادعاهایی طرح می‌شود که نشان از پررویی آنها دارد و این برای موسیقی ایرانی بسیار خطرناک است. – باید توجه داشته باشیم موسیقی ایرانی گنج بزرگی است که باید از آن صیانت کرد. – ما برای روزآمدکردن موسیقی سنتی و محلی دست‌مان را باید به طرف ادبیات نوین ایران نیز دراز کنیم و از آن مدد بگیریم. ما می‌توانیم حتی از آثار بدون کلام هم استفاده کنیم. نگاه محدود و غیر واقع‌بینانه را کنار بگذاریم و موسیقی سنتی‌ای که متعلق به امروز است، ارایه کنیم. – من در بخشی از کارها سراغ شعر نو رفتم و نخستین کسی بودم که شعر  نو را با سازوکار آواز ایرانی اجرا کردم. زمانی که من شعر نیما را با آواز اجرا کردم چند نفر از هنرمندان، مجلس را ترک کردند. به‌ طور دقیق‌تر زمانی که شنیدند من دارم آن بند «می‌ترواد مهتاب می‌درخشد شب تاب را می‌خوانم» قهر کردند، زیرا کار من برایشان خیلی عجیب بود. البته شعر نو در موسیقی ایرانی قبل از آن یکی دو تجربه صورت تصنیف داشت اما برای نخستین بار من  بودم که شعر نو را به صورت آواز و ریتم آزاد خواندم. – صدای خوب واقعا وجود دارد اما باید پشتش درک، نگاه و شعور هوشمندانه باشد که این بسیار مهم است. اگر آن نباشد هنرمند خالی می‌شود و حتی صدای خوبش هم به کاری نمی‌آید. – نسل ما، نسلی آرمان‌خواه بود که می‌خواست عقاید انسانی در مورد بشریت داشته باشد. این البته یک رویکرد حسی فراگیر در دنیای آن روزها بود. خیلی‌ها با این رویکرد جان‌شان را دادند. هر کس با وجود تمایلات فکری و سیاسی که داشت در مورد ارزش‌های انسانی و رعایت و احترام به آن با دیگران تفاهم داشت، یعنی ممکن بود یکی کمونیست و چپ باشد یا مائویست باشد یا با باورهای  اسلامی زندگی کند یا این‌ که هیچ‌کدام از این گرایشات را نداشته باشد که من جزو همین دسته آخر بودم. با این وجود ما با هم تفاهمی کلی داشتیم و نگاه‌مان به مسأله انسان با هم نزدیکی فراوانی داشت. این تفاهم و عشق فضایی می‌ساخت پر از همدلی، بنابراین شرایط مثل امروز نبود که همه یکدیگر را بکوبند. – امروز از نظر روابط اجتماعی در شرایط نامناسبی به سر می‌بریم. – آن چه دوره ما را از این دوران متمایز می‌کند این است که امروز افراد دیگر مانند آن روزگار آرمان‌خواه نیستند و ایده‌آلی هم ندارند، هدف مشترکی ندارند و هر کس به فکر خودش است. منم‌منم‌زدن‌ها یا گروه‌بندی و دسته‌بندی‌های مختلف، آن زمان نبود و مثل امروز این تفکر وجود نداشت که اگر جزو دسته ما هستی، آدم خوبی هستی وگرنه بی‌ارزشی. خیلی به‌ ندرت پیش می‌آمد که رفتار خودخواهانه از بزرگان سر بزند. – خواننده جوانی که معروفیتی هم دست‌وپا کرده، این تصور را دارد که هر پیشنهادی که به او شد باید بپذیرد. مثلا می‌گویند شعری از  فردوسی را بخوان! او هم به جای آن‌ که روی موضوع دقیق شود و به این دلیل که تجربه کافی ندارد، آن را نپذیرد، چون خام است و جوان وارد گود می‌شود و از سویی چون شایستگی خواندن شعر فردوسی را ندارد، کاری سخیف ارایه می‌دهد. – تأکید می‌کنم امروز موسیقی سنتی ما در رکودی خاص فرو رفته و نیازمند هوای تازه‌ای است که باید در فضای آن دمیده شود.

منبع: baharnews.ir

کارگردان فیلم «کاناپه» که آخرین روزهای فیلمبرداری اثر جدیدش را پشت سر می‌گذارد، سال ۱۳۸۳ همزمان با وقوع زلزله مهیب بم، ساخت سریال «روزگار قریب»‌اش را نیمه کاره رها کرد و به بم رفت تا فیلمی را بسازد که «بیدار شو آرزو» نام گرفت؛ فیلمی که به دلیل تلخی زیاد، خود عیاری هم در آن‌ سال‌ها دل به اکرانش نبست و بارها  تاکید کرد که این فیلم را برای جشنواره‌ها یا اکران عمومی نساخته است، بلکه نیت‌اش از ساخت «بیدار شو آرزو» این بوده که آب خوش از گلوی هیچ یک از مسئولین مرتبط با زلزله پایین نرود. او چند سال قبل با اشاره به اینکه «سال‌ها است وظیفه‌ی خود می‌دانم که به دلیل تلخی و ناخوشایند بودن این فیلم از بینندگان آن معذرت‌خواهی کنم» گفته بود:‌ «بیدار شو آرزو» به نیت جلب توجه مسئولان ساخته شد چون ما در کشوری هستیم که می‌دانیم روی گسل است و سال‌هاست اطلاع داریم که احتمالا روزی در تهران هم چنین اتفاقی خواهد افتاد.حالا پس از گذشت ۱۳ سال از ساخت این فیلم و به بهانه‌ی سالروز وقوع زلزله بم، کیانوش عیاری با بیان اینکه «بیدار شو آرزو» لااقل در گروه «هنر و تجربه» می‌تواند اکران شود، در گفت‌وگویی با ایسنا و در پاسخ به اینکه آیا به هدفی که از ساخت این فیلم داشته رسیده و مسئولان توجهی را که انتظار داشت، به مقوله زلزله داشته‌اند؟ اظهار کرد: سال گذشته هشداری خیلی جدی را از آقای دکتر عکاشه در روزنامه شرق خواندم مبنی بر اینکه گسل‌های تهران و شمال تبریز فعال‌ترین و خطرناک‌ترین گسل‌های ایران هستند و جالب است که این مطلب را به عنوان یک خبر بسیار کوچک در حد یک قوطی کبریت در صفحه آخر روزنامه خواندم و الان می‌بینم که هنوز اتفاق خاصی درباره خطری که بیخ گوش کشور ماست رخ نداده است. کارگردان فیلم «خانه پدری» افزود: تصور من این بود که پس از گزارشی که حدود چند سال قبل درباره احتمال زلزله‌ی تهران به ژاپنی‌ها داده شد و آن‌ها هم هشدار ترسناکی دادند، دست کم اتفاق خاصی بیفتد، چون آن موقع صحبت از انتقال ۲۶۰ هزار کارمند به خارج از تهران بود که به همراه خانواده‌هایشان ممکن بود به جمعیت یک میلیون نفری برسند ولی نه این اتفاق افتاد و نه اتفاق دیگری را شاهد بودیم. عیاری ادامه داد: من همیشه فکر می‌کنم مهمترین اتفاقی که در تهران می‌تواند بیفتد کنار گذاشتن گاز است چون در زلزله‌ی تهران، کشنده‌تر، مرگبارتر و خطرناک‌تر از خود زلزله انفجارهای ناشی از گاز است. بنابراین به جای هر کاری می‌شد تهران را به سمت و سوی جایگزینی گاز  با برق برد و این ممکن است زمان و هزینه ببرد اما به هر حال از هر موقعی شروع شود به سود این شهر است. وی گفت:‌ آرزوی من همیشه این است که گاز به روی تهران بسته و برق جایگزین آن شود. گرچه کاری هزینه‌بر، پرزحمت و وقت‌گیر خواهد بود اما بسیار لازم است که هر چه زودتر این اتفاق شروع شود؛ چون به سود آینده‌ی محتوم تهران است. این کارگردان سینما با اشاره به اینکه چند سال پس از زلزله‌ی بم بار دیگر به آن شهر رفته و مردم را دیده که با وجود برخی اقدامات انجام شده هنوز در کانکس زندگی می‌کنند، درباره‌ی اکران فیلم «بیدار شو آرزو» بیان کرد:‌ مخالفتی با اکران عمومی این فیلم ندارم، چون فیلم در اختیار بنیاد سینمایی فارابی است و اگر حداقل در گروه هنر و تجربه اکران شود، دست کم چند هزار نفری هم که آن را ببینند باز بهتر از دیده نشدن آن است و شاید سرسوزنی توجه را به فاجعه‌ی قریب الوقوع تاریخ بشر جلب کند.  فیلم «بیدارشو آرزو» که در سال ۸۲ پس از زلزله بم ساخته شد، درباره معلم جوانی است که در یکی از روستاهای نزدیک بم زندگی می‌کند، صبح زلزله خود را از زیر آوار بیرون می‌کشد و می‌بیند همه اهالی روستا زیر آوار مانده‌اند، پس پای پیاده به سمت بم راه می‌افتد، اما در بم با صحنه‌های مهیب‌تری برخورد می‌کند و ناچار برای کمک در شهر می‌ماند. «بیدار شو آرزو» که یکی از فیلمهای تاثیرگذاری بود که در آن بازیگرانی چون مهران رجبی و بهناز جعفری حضور داشتند، در جشنواره فجر چند سال قبل به نمایش درآمد و توانست برای عیاری سیمرغ بهترین دستاوردهای فنی و هنری را به ارمغان آورد.

منبع: baharnews.ir

مراسم پایانی نهمین دوره جایزه ادبی «جلال آل‌احمد» چهارم دی‌ماه برگزار شد و این جایزه، برندگان و شایستگان تقدیر را از میان نویسندگان آثار حوزه رمان و داستان بلند، داستان کوتاه و مستندنگاری در سال ۹۴ معرفی کرد. در اینجا نگاهی داریم به پنج کتاب برگزیده و تقدیری این جایزه. «لم‌یزرع»؛ داستان عشق ممنوعه کتاب «لم‌یزرع» محمدرضا بایرامی و نشر نیستان در بخش رمان و داستان بلند نهمین جایزه ادبی جلال آل‌احمد به عنوان اثر برگزیده شناخته شد. این کتاب، داستان زندگی سعدون را روایت می‌کند که نوجوانی شیعه و از طایفه دجیل عراق است. سعدون که کشاورز و روستازاده است، یک روز و به صورت تصادفی «احلی» را می‌بیند و عاشق او می‌شود. اما دختر اهل تسنن است و این پیوند با مشکل جدی روبه‌رو خواهد بود. سعدون برای فراموش کردن موضوع، داوطلبانه راهی خدمت می‌شود. حتی به مرخصی هم نمی‌آید تا بلکه بتواند او را فراموش کند. یاد «احلی» چنان او را از آرام و قرار می‌اندازد که برگه مرخصی جعلی درست می‌کند. محاکمه می‌شود. چند جرم ناخواسته هم به اشتباهش اضافه و سرانجام به منطقه‌ای ناجور تبعید می‌شود. در راه همه سربازان همراهش بر اثر تصادف کشته می‌شوند؛ اما او زنده می‌ماند. خبر شهادتش را به خانواده‌اش می‌دهند. «سعدون» برای دیدن خانواده و «احلی» به زادگاهش می‌رود و خبردار می‌شود پدرش هم به جرم کشاورزی در زمین‌هایی که از طرف صدام منع کشت داشته‌اند، راهی زندان شده و پدر دختر برای رهایی او ضمانتش را به عهده گرفته است. پدرش با دیدن او جا می‌خورد. از او می‌خواهد که هرچه سریع‌تر خود را معرفی کند. «سعدون» می‌گوید او را اعدام می‌کنند. این بگو مگو منجر به قتل ناخواسته پسر به دست پدر می‌شود و … اگر «لم‌یزرع» از چند امتیاز برخوردار باشد، یکی از آنها، موضوع داستان است و البته تأثیر و تجربه جنگ عراق علیه ایران روی دو خانواده عراقی است. جنگ مسأله اصلی داستان نیست؛ بلکه در پس زمینه قرار دارد، اما از همین منظر تأثیر و کارکردش را در سرزمین عراق می‌بینیم. نویسنده به بهانه جنگ، تصویری از جامعه‌ای که صدام رییس آن است خلق می‌کند که در آن عشق و عاطفه می‌میرد. نویسنده: اگر ویژگی‌ها و خصایص کاری محمدرضا بایرامی را فشرده کنیم و تعداد آنها را خلاصه کنیم، به نظر می‌رسد «روستا»، «جنگ» و «نوجوانی» سه عبارتی هستند که در این خصوص به شکل چشمگیری در آثار او حضور دارند. بی‌شک او داستان غیرجنگی یا مثلاً برای مخاطب کودک و بزرگسال هم دارد؛ اما وجه غالب آثار بایرامی در ویژگی‌های سه‌گانه که بیان شد می‌گنجد. «لم‌یزرع» هم از این دسته‌بندی جدا نیست. او اکنون ۴۹ سال دارد و زاده اردبیل است. نویسندگی را از دهه ۶۰ شروع کرده و اولین اثرش در رادیو پخش شده است. این بازتاب به تشویق بایرامی انجامید و پس از آن با امید و انرژی بیشتر به فعالیت پرداخت. در همین دوره با حوزه هنری و نویسندگانی که در آنجا بودند آشنا شد. حاصل سال‌ها تلاش این نویسنده آثار فراوانی است که برخی از آن‌ها از این قرارند: «قصه‌های ساوالان»، «عقاب‌های تپه شصت»، «هفت‌روز آخر»، «کوه مرا صدا زد»، «دود پشت تپه»، «سایه ملخ»، «شاخه شکسته»، «پل معلق»، «آتش به اختیار»، «سنگ سلام»، «مردگان باغ سبز» و … . در کلکسیون افتخارات بایرامی جوایز زیادی را می‌توان دید که مهم‌ترین آنها جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی است در سال ۱۳۸۷ است که به کتاب «گرگ‌ها از برف می‌ترسند» تعلق گرفت. وی همچنین موفق شده است در سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۱ دو جایزه از کشور سوئیس نیز به دست آورد. این دو عبارتند از: «خرس طلایی» و «کبرای آبی» که به «قصه‌های سبلان» تعلق گرفته‌اند به غیر از این دو جایزه، کتاب «مردگان باغ سبز» این نویسنده هم برنده نشان نقره جایزه ادبی «اوراسیا» شده است. همچنین کتاب «کوه مرا صدا زد» بایرامی را یوتا همیل رایش به آلمانی ترجمه کرده است. «بازار خوبان»؛ قصه‌هایی از دنیایی ملموس مجموعه داستان «بازار خوبان» آرش صادق‌بیگی، در نهمین دوره جایزه ادبی جلال آل‌احمد در بخش داستان کوتاه به عنوان اثر برگزیده معرفی شد. «بازار خوبان» مجموعه داستانی است با هشت داستان کوتاه با نام‌های «باران تابستان»، «چشمان باز»، «از طرف ما»، «عرض یک حال»، «زن دو دنیا»، «گرمابه زیبا»، «عریضجات» و «نقشه ختایی مینا» در ۹۶ صفحه که توسط مؤسسه انتشارات نگاه منتشر شده است. نویسنده در این مجموعه داستان، نثری منحصر به فضای داستان‌هایش دارد. جملات و دیالوگ‌های کوتاه، توصیفات سریع و البته لحنی که داستان به داستان تغییر می‌کند. او در داستان‌هایش به دنبال قصه است و قصه‌گویی می‌کند و از نثر هم برای روایت داستانش و البته بالا بردن تم قصه بهره می‌برد. قصه‌های داستان‌های صادق‌بیگی همگی به نوعی منشعب از دنیایی است که نویسنده آن را لمس کرده است. آدم‌های قصه‌های او نه سیاه‌اند و نه سفید. نه عام‌اند و نه روشنفکر. در این مجموعه ما با شخصیت‌هایی از طیف‌های مختلف روبه‌رو هستیم؛ از شروری که تازه به ایران بازگشته، جوان خطاطی که برای هر بار نوشتن وضو می‌گیرد تا زندانی‌ای که بعد از پایان دوره حبس، زندگی جدیدی را آغاز کرده است. اما با این حال این آدم‌ها، شخصیت به حساب نمی‌آیند و در حد تیپ باقی می‌مانند؛ یعنی در داستان‌ها ما عموما با شخصیت‌های داستانی قوام‌یافته روبه‌رو نیستیم. به عبارتی این آدم‌ها هیچ مزیت فردی یا شخصی‌ ندارند تا بتوان آنها را در دایره شخصیت تأثیرگذاری قرار دارد. نویسنده: آرش صادق‌بیگی متولد ۱۳۶۱ و زاده اصفهان، از دانشگاه هنر، کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی گرفته است. او در کنار نوشتن داستان کوتاه، فیلمنامه‌های «دایره راز» و «چشمان باز» را هم نوشته که دو تله فیلم بر اساس آنها ساخته شده است. از این نویسنده جوان تاکنون یک کتاب در حوزه کودک و نوجوان با عنوان «خاطرات یک سرتق» منتشر شده و «بازار خوبان» هم نخستین مجموعه داستان و دومین اثر او به حساب می‌آید. کسب جایزه اول جشنواره ادبی «بوشهر»، رتبه دوم جایزه «داستان تهران»، تقدیری جایزه ادبی «اصفهان»، برگزیده جشنواره «داستان‌های ایرانی»، برگزیده دوسالانه ادبی دانشجویان و … از جمله افتخارات این نویسنده به حساب می‌آیند. «روباه شنی»؛ انسان‌ و درونیات‌ انسانی مجموعه داستان «روباه شنی» محمد کشاورز، در نهمین دوره جایزه ادبی جلال آل‌احمد در بخش داستان کوتاه به عنوان اثر برگزیده معرفی شد. «روباه شنی» مجموعه‌ای است در ۱۱۲ صفحه و ۹ داستان کوتاه با عنوان‌های «روز متفاوت»، «پرنده‌باز»، «گلدان آبی، میخک‌های سفید»، «آهنگ پلنگ صورتی را سوت بزن»، «زمین بازی»، «هشتِ شب، میدان آرژانتین»، «راه رفتن روی آب»، «غار را روشن کن» و «روباه شنی». این مجموعه داستان کوتاه صدوبیست‌وپنجمین مجموعه داستان از سری «جهان تازه داستان» است که توسط نشر چشمه منتشر می‌شود. عنصر مکان در مجموعه داستان «روباه شنی» خیلی به چشم می‌آید. اغلب داستان‌ها در جغرافیای شیراز اتفاق می‌افتد و شخصیت‌های داستان هم در این جغرافیا زیست و کنش دارند. این تعمد روی یک مکان خاص از طرف نویسنده به این دلیل است که خود محمد کشاورز، زاده شیراز است؛ اما نکته‌ای که در این بین باید به آن اشاره کرد، این است که اگر نویسنده در فرآیند روایت از عناصر زبانی و لحنی این منطقه استفاده می‌کرد، داستان‌ها هویتی متناسب با مکان پیدا می‌کردند و عنصر بومی‌نویسی به تقویت کار در حوزه روایت کمک می‌کرد. با این اوصاف هرچند اغلب داستان‌ها در شیراز اتفاق می‌افتند، اما جهان داستانی به هیچ عنوان وابسته به مکان نیست؛ یعنی اگر به جای شیراز، تهران یا مشهد یا هر جای دیگر را جایگزین کنید، هیچ اتفاقی نمی‌افتد؛ چون نویسنده در نوشتن اثرش به انسان و درونیات انسانی توجه دارد نه شهر و دیارش. نویسنده: محمد کشاورز ۵۸ ساله و اهل شیراز است. بیشتر او را به داستان‌های کوتاهش می‌شناسند؛ اما کار مطبوعاتی هم کرده و مدتی سردبیری مجله‌ ادبی «عصر پنجشنبه» را بر عهده داشت. از او تاکنون دو مجموعه داستان «پایکوبی» و «بلبل حلبی» منتشر شده و داستان‌هایی از او هم در ماهنامه «همشهری داستان» به چاپ رسیده‌اند. کسب جایزه ادبی «گردون» برای داستان «شهود» در سال ۱۳۷۴ و جایزه «منتقدان و نویسندگان مطبوعاتی»، جایزه ادبی «اصفهان» و جایزه «فرهنگ پارس» برای مجموعه‌ «بلبل حلبی» در سال ۱۳۸۴ از افتخارات این نویسنده محسوب می‌شوند. «ر»؛ روایتی داستانی از رسول «ر» (درباره شهید رسول حیدری) به قلم مریم برادران، در بخش مستندنگاری نهمین دوره جایزه ادبی جلال آل‌احمد، شایسته تقدیر شناخته شد. این کتاب مجموعه خاطرات شهید رسول حیدری، یکی از رزمندگان سپاه قدس است که در دوران جنگ بالکان و به منظور دفاع از مردم مسلمان بوسنی عازم این کشور می‌شود و به عنوان اولین ایرانی در بوسنی به شهادت می‌رسد. این کتاب را نشر آرما در سه فصل منتشر کرده است. موضوعی که این کتاب را به نسبت سایر کتاب‌های تاریخ شفاهی متمایز می‌کند، نوع روایت نویسنده از زندگی شهید رسول حیدری است. نویسنده سعی دارد در روایتش از شیوه داستانی استفاده کند. فصل اول اوج این نوع روایتگری است. یعنی نویسنده برشی از زندگی رسول را روایت می‌کند و با استفاده از عناصر همان برش، فلاش‌بک می‌زند و روایت را به گذشته می‌برد و آن را پیش می‌گیرد. در ابتدا شاید خواننده کمی گیج شود؛ اما با خواندن ادامه متن و پیدا کردن ربط و بست‌های روایی انگار دست به کشف جدیدی می‌زند که همین فرآیند، مخاطب را برای خواندن متن ترغیب می‌کند. استفاده نویسنده از شیوه‌های روایی داستانی در بیان زندگی شهید رسول حیدری بر جذابیت متن افزوده و مخاطب را با کتابی روبه‌رو می‌کند که از خواندن آن لذت می‌برد. نویسنده: مریم برادران، متولد ۱۳۵۵ و نویسنده‌ای است که بیشتر در حوزه تاریخ شفاهی جنگ کار می‌کند و البته آثار زیادی در این حوزه دارد. «نیمه پنهان ماه»، «اینک شوکران»، «محله‌های زندگی»، «دوره درهای بسته»، «یادگاران»، «حتی یک قطره اشک نریختم» و «زمانی برای آسودن»، از جمله کتاب‌های برادران در حوزه تاریخ شفاهی جنگ هستند. همچنین از وی یک داستان بلند به نام «حنانه» منتشر شده است. «پیغام ماهی‌ها»؛ شهید حسین همدانی و باقی ماجرا… «پیغام ماهی‌ها» به قلم گلعلی بابایی در بخش مستندنگاری نهمین دوره جایزه ادبی جلال آل‌احمد، شایسته تقدیر شناخته شد. این کتاب به عنوان «سرگذشت‌نامه اسناد جنگ‌های نامتقارن محور مقاومت، پرچمدار رشید سپاه حضرت محمد رسول‌الله (ص)، شهید حسین همدانی» در ۵۱۲ صفحه و ۴۳ بخش نوشته شده است. «پیغام ماهی‌ها» پنجمین کتاب از مجموعه «بیست و هفت در ۲۷» است که آن را نشر بیست و هفت منتشر کرده است. «پیغام ماهی‌ها» زندگی سردار شهید همدانی را به صورت کامل روایت می‌کند. روایتی که نویسنده سعی دارد آن را از زبان خود راوی بیان کند. حضور نویسنده در متن حضور ملموسی نیست و انگار تمام خاطرات و اتفاقات دارد از زبان خود شهید روایت می‌شود. نکته‌ای که درباره این کتاب وجود دارد، آن است که چرا با وجودی که کتابی مانند «مهتاب خین» درباره شهید همدانی توسط حسین بهزاد نوشته شده ولی باز بابایی سراغ روایتی دوباره می‌رود؟ جواب سئوال مشخص است؛ چون نویسنده در «پیغام ماهی‌ها» از اطلاعات دست اولی استفاده می‌کند که برخی از آنها در کتاب «مهتاب خین» استفاده نشده است. برای این‌کار، بابایی به مجموعه‌ای از آرشیو صوتی که دست اول بوده‌اند، دسترسی داشته که از طریق آن توانسته زندگی شهید را از بدو تولد تا سال ۱۳۶۴ روایت کند. از بخش‌های جذاب این کتاب، بخش سوریه آن است که البته بسیار کم و محدود به آن پرداخته شده است. به غیر از این شهید همدانی در آن بخش‌ها چیزی درباره خاطرات خود به شکل دقیق نمی‌گوید و صحبت‌ها بیشتر تحلیلی هستند. شاید یکی از دلایل اهمیت این کتاب، همین بخش کوتاه است. چون شهید همدانی در این بخش صریحاً صحبت می‌کند و  همین‌جاست که خاطرات شفاهی بخشی از تاریکی‌ها و خلأهای تاریخ را برای مخاطب خود روشن می‌کند. با اینکه این بخش خیلی کوتاه است، اما اطلاعات دقیق و جامعی درباره حضور ایران و شرایط سوریه به مخاطب می‌دهد. در این بین البته مقداری شتاب‌زدگی دیده می‌شود. چون خاطرات شفاهی به غیر از خود راوی، گاهی از گفته‌ها و خاطرات افراد نزدیک به آن شخص هم استخراج می‌شود. نویسنده: گلعلی بابایی متولد ۱۳۳۹ در شهر شمالی چالوس است. اما سرنوشت او را در جوانی به هور و بیابان غرب برد تا آثاری چون «غ‍رب‍ت ه‍ور»، «از الوند تا قراویز»، «ح‍ک‍ای‍ت م‍ردان م‍رد»، «نبردهای جنوب اهواز»، «ح‍ک‍ای‍ت م‍ردان م‍ه‍ر»، «ن‍ق‍طه ره‍ای‍ی»، «کالک‌های خاکی» و … را خلق کند. بسیاری از آثار مستند و تاریخ‌شفاهی جنگ، محصول تلاش‌های مستقیم یا غیرمستقیم گلعلی بابایی است.

منبع: baharnews.ir

اما از وقتی این موقعیت طلایی را وانهاد و به انواع سفارش‌ها گردن نهاد، تبدیل شد به یک «شومن سفارشی» و زینت‌المجالس برخی میهمانی‌های سیاسی و تا آنجا درمانده شد که وقتی خواست به جایگاه پیشینش بازگردد، حاصلش شد «در حاشیه ١ و ٢» که نه آقایان سفارش‌دهنده را راضی کرد و نه تماشاگران مشتاق مدیری را.در پس این دو مجموعه، نوعی سفارش جناحی تتق می‌زد؛ اینکه مثلا «این بار پوز پزشکان و بیمارستان‌های خصوصی را بزنید. سفارش‌هایی از این دست که مدیری پذیرفت و یک هنرمند کارکشته و به قول لمپن‌ها کاربلد، تبدیل شد به شومن برنامه دورهمی که چون قرار است در هر برنامه، منویات آقایان را برآورده کند، کارش رسیده است به توهین و بددهنی و شعار‌های سطحی.من باورم نمی‌شود مدیری که ادب و نزاکتش زبانزد همگان بود، کارش به آنجا رسیده باشد که جلوی دوربین رسانه مثلا ملی، خطاب به برخی مسئولان- احتمالا مقامات دولت فعلی- بگوید «بتمرگ سر جات».گیریم که برخی مسئولان شایسته انتقاد تندوتیز هم باشند که حتما هستند، اما شایسته است هنرمندی مثل مدیری، بشود زبان گویای جناحی که مخالف دولت مستقر است؟ یعنی تا این حد کارش گیر کرده که با پرت‌وپلاگویی و بیان مسائل خاله‌زنکی، بخواهد مقرب درگاه مدیران سیاسی سیما شود؟ آخر آقای مدیری، ما شما را به عنوان یک نمایشگر موفق و مستقل می‌شناسیم یا بهتر است بگویم می‌شناختیم؛ اما شما پاک آبروی خود و همکارانت را به بازی گرفته‌ای. شما را چه به شومنی؟ شما نمایشگری. حیف آن سابقه درخشان نیست؟پیشنهاد می‌کنم گاهی نگاهی به پشت سر بینداز. شب‌های برره را ببین، قهوه تلخ را ببین و بعد مقایسه کن با کارهای پیش‌پاافتاده‌ای مثل آن مجموعه که درباره شبکه‌های خارجی مخالف نظام ساختی یا مجموعه عطسه و همین دورهمی که ساختنش از هر تازه از راه رسیده‌ای برمی‌آید. به گمان من این تله‌ای است که سال‌های سال گرفتارش خواهی بود.دوستی می‌پرسید من نمی‌دانم چرا مجموعه مهمی مثل «معمای شاه» را داده‌اند به یک جوان تازه از‌راه‌رسیده و نداده‌اند مثلا به تقوایی یا کارگردان‌هایی در آن حد و اندازه. پاسخ دادم کارگردان‌های کارکشته و نخبه، هرگز زیر بار ساختن متون سطحی و شعاری نمی‌روند، مگر کسانی که جویای نام و البته پول هنگفت هستند. حالا خطابم به جناب‌عالی است. آیا مهران مدیری باید در جایگاه این جوانان سوسول‌مسلکی که شومن برنامه‌های سفارشی هستند قرار گیرد و با آنها در یک ترازو قضاوت شود؟

منبع: baharnews.ir

مدیر برنامه‌های جرج مایکل گفته او در کمال آرامش در منزلش فوت کرده است. جرج مایکل که ابتدا در دهه ۸۰ میلادی کار خود را با گروه وَم شروع کرد و به شهرت رسید، در سال‌های بعد به تنهایی به فعالیت هنری خود ادامه داد و توانست بیش از ۱۰۰ میلیون نسخه از آثارش را به فروش برساند. خانواده او همزمان با اعلام این خبر از رسانه‌ها خواستند به حریم خصوصی آنها احترام بگذارند. در بیانیه خانواده جرج مایکل آمده: “با کمال تاسف و تالم خبر درگذشت پسر عزیزمان، برادر و دوست گرامی‌مان جرج را اعلام می‌کنیم. او در کمال آرامش در روز کریسمس فوت کرد.” جرج مایکل در شمال لندن به دنیا آمده بود. یکی از ترانه‌های مشهور او “آخرین کریسمس” نام داشت و جالب اینکه درگذشت او هم در ایام کریسمس به وقوع پیوست. جرج مایکل در دهه ۸۰ میلادی و هم زمان با ستارگانی چون مدونا و مایکل جکسون به شهرت رسید. او یکی از موفق‌ترین خواننده‌های مرد در دنیا بود که ۱۲ تک‌آهنگ انگلیسی و ۹ آلبوم انگلیسی و ده تک‌آهنگ آمریکایی و ۲ آلبوم آمریکایی داشته و همه او را با اثر مشهورش نجوای بی‌پروا (Careless Whispers) می‌شناسند.

منبع: baharnews.ir