بایگانی دسته ی : فرهنگی

به گزارش ایسنا، اگر نگاهی به جوایز موسیقایی در ایران بیندازیم، با توجه به اهمیت و دولتی بودن جشنواره موسیقی فجر، جایزه باربد بیشتر از بقیه به چشم می‌آید. جایزه‌ای نوپا که دو سال است به سیستم جشنواره اضافه شده و قرار است به آلبوم‌هایی که طی یک سال منتشر می‌شوند، اهدا شود.حمیدرضا نوربخش که این جایزه در دوران مدیریت او در جشنواره، به این رویداد اضافه شده، در این‌باره معتقد است که «جای سیمرغ سینما، در موسیقی خالی است و هنرمندان باید احساس کنند در جایی رصد می‌شوند.» او همچنین هدف اولیه از اضافه کردن این جایزه را به ساختار جشنواره این‌گونه توضیح می‌دهد: «هدف اولیه ما این بود که جایزه باربد جایگاه و اهمیت خود را پیدا کند، به این دلیل که خلأ آن محسوس بود. ما جایزه‌ای در این زمینه نداشتیم که با اهمیت باشد و بتواند فعالیت‌های موسیقی را تحت تأثیر قرار دهد. هدف اولیه‌ ما این است این جایزه بتواند هرچه بیشتر جذاب و با اهمیت شود.»مدیر این جشنواره پس از اتمام دوره سی‌ودوم (سال ۱۳۹۵) نیز اظهار کرد: «ریل‌گذاری جدید موسیقی فجر تا کنون دو دوره را پشت سر گذاشته است و تمام تلاش خود را خواهیم کرد تا در دوره جدید بتوانیم نقایص دوره‌های قبل را برطرف کنیم و به سمتی برویم که جایزه باربد اعتبار ویژه‌تری در میان هنرمندان موسیقی داشته باشد.» یکی از برداشت‌هایی که می‌توان از حرف نوربخش داشت، این است که باربد از سیمرغ جشنواره فیلم الهام گرفته شده یا می‌خواهند این جایزه مانند سیمرغ دارای اعتبار شود؛ اما با توجه به این‌که موسیقی یک کالای فرهنگی و هنری پرمصرف در میان مردم است، در حالی که سیمرغ بهترین فیلم از نگاه تماشاگران در جشنواره فیلم وجود دارد، ولی باربد چنین بخشی را ندارد. شاید دادن جایزه باربد مردمی در مقایسه با سیمرغ مردمی، آسان‌تر هم باشد، زیرا آرای مردمی در جشنواره فیلم فجر براساس نظر افرادی است که در دوران جشنواره فجر، فیلم‌ها را دیده‌اند و باربد به آلبوم‌هایی داده می‌شود که در طول یک سال در سبک‌های مختلف موسیقی منتشر می‌شوند. اگر بخش آرای مردمی به جشنواره موسیقی فجر اضافه شود، برگزارکنندگان می‌توانند با بالا بردن میزان مشارکت مردم در این رویداد، آن را فراگیرتر کنند. با این حساب، جشنواره‌ای که مورد اقبال عموم قرار گیرد و بتواند برای آن‌ها جذاب باشد، اعتبار  بیشتری نیز خواهد داشت.نتایج این کار نیز می‌تواند جمع‌بندی مناسبی از سلیقه موسیقایی مردم و سطح آن ارائه کند و نتیجه آن در کارهای پژوهشی و تدوین چشم‌اندازهای موسیقی مورد استفاده قرار گیرد. شاید هنرمندان نیز با در نظر گرفتن این‌که هم از طرف مردم و هم از طرف متخصصان رصد و ارزیابی می‌شوند، به ارائه آثار بهتر فکر کنند. در مجموع، به‌نظر می‌آید جای نظرهای مردمی در جشنواره موسیقی فجر خالی است، هرچند اضافه شدن بخش آرای مردمی با داوری‌های تخصصی منافاتی ندارد، حتی نامزدهای کسب این جایزه می‌توانند از سوی داوران و کارشناسان انتخاب و سپس برای رای‌گیری معرفی شوند.

منبع: baharnews.ir

علی فاطمیروزنامه بهارامروزه در هر شهر چندین انجمن ادبی، تعداد بسیار زیادی کلاس داستان نویسی و تعداد غیر قابل شمارشی مدرس داستان نویسی و منتقد ادبی وجود دارد. انجمن‌ها و کلاس هایی که شبیه ماشین آلات تولیدی در حال تولید کردن فعالین ادبی و روانه کردن آنها به فضای ادبیات کشوراند و با اینکه مدت زمانی طولانی از این روند تولید فعالین حوزه‌ ادبیات می‌گذرد نه تنها شاهد اتفاقی مثبت در ادبیات نبوده‌ایم که بیشتر شاهد نوعی فساد فرهنگی، درون بافت ادبیات هستیم. شاید بد نباشد پیش از اینکه به بررسی کارکرد این انجمن‌ها و دورهمی‌های ادبی بپردازیم، نگاهی بکنیم به چگونگی شکل گیری و گسترش شان و روندی که طی کرده‌اند تا رسیده‌اند به اینجا. نشست شعرا و ادبا و محفل‌های ادبی شان به همین چند دهه‌ی اخیر خلاصه نمی‌شود، این دست محافل در ایران و اکثر کشورهایی که ریشه‌های غنی ادبیات را دارا هستند به چندین سده قبل برمی‌گردد. محافلی که کارکرد اصلی شان به همنشینی و خوشگذرانی‌های منفعلانه ختم می‌شد. بعد از رنسانس و ظهور گفتمان‌های جدید هنری‌اندیشه‌ای، هویت این نوع محافل به شکلی اساسی دچار دگرگونی شد. کارکرد این محافل از آن پس کاملا در خدمت گفتگو و خلق آثار مرتبط با سبک‌های نوین هنری و گفتمان‌های اندیشه‌ای اختصاص یافت و از معنای همنشینی به شکل سابق فاصله گرفت. نقطه بلوغ این محافل اما در قرن بیست است که شکل می‌گیرد. محافلی که رفته رفته کارکردی به دور از انفعال پیدا می‌کنند و تحت تاثیر جنگ جهانی دوم و حکومت‌های بلشویکی و گفتمان‌های سیاسی، فرهنگی، مذهبی، و. . . تبدیل به حوزه‌های بسیار مورد توجه و تعیین کننده می‌شوند، و این باعث می‌شود تا داستان نویسان و شاعران و آثارشان جایگاه بسیار مهمی در تعاریف فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و. . . پیدا کنند. از همین دوران است که اهل قلم با نگرشی نو به مقوله‌ی نوشتن، محافل جدید را تشکیل می‌دهند. نویسندگان و شعرا با توجه به اشتراکات فکری و جهان بینی‌‌هنری، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، و. . . محافلی را تشکیل می‌دهند که از دل آن‌ها جنبش هایی جهانی در حوزه‌ ادبیات سر می‌زند. برای نمونه می‌توان به گروه ادبی ۴۷ در اروپا اشاره کرد. این گروه که تجربه‌ زیستن در دوران فاشیست و جنگ جهانی دوم را از سر گذرانده، به همت چند نویسنده بزرگ آلمان و در سال ۴۷ پدید آمد و گرایشی ضد جنگ داشت. نگاه انتقادی؛ تعیین عنصر غالب متن بعضی از شاخص‌ترین چهره‌های این گروه افرادی چون آلفرد اندریش، هانریش بل، زیگفرید لنتس، گونترگراس و والتر ینس بودند. گروهی که هرچند پس از گذشت سه، چهار دهه فروپاشید ولی با این همه آثار بسیار ارزشمند و درخور توجه‌ از خود باقی گذاشت. یکی از مهمترین آثار این گروه را می‌توان رمان شاخص (زنگ انشاء) نوشته زیگفرند لنتس دانست، رمانی که گفتمان کلی اندیشه‌ هنرمندان گروه چهل و هفت را بازنمایی می‌کند، رمانی که نگاه انتقادی به جنگ، خفقان، فاشیسم و… دارد. عنصر غالب متن را تعیین می‌کند. نمونه‌ دیگر از این گردهمایی‌ها جنبش ادبی« بیت» است. در آمریکا و پس از جنگ جهانی دوم نیز جنبش‌های بسیاری در ادبیات سر بر آوردند، که جنبش بیت از شاخص‌ترین آنهاست. نیل کسدی، آلن کینزبرگ، جک کرواک و. . . افرادی بودند که با نگرشی ساختارشکنانه نسبت به هنجارهای اجتماعی و ارزش‌های نهادینه شده شروع کننده‌ این گفتمان ادبی شدند. جنبش بیت تلاش داشت تا با کشیدن خط ابطال بر مفاهیم سنتی، جهان بینی خودش را استوار و ارائه کند. تاثیرگذاری جنبش بیت چنان گسترده بود که دهه‌ها پس از آن و در سراسر جهان این گفتمان ادبی‌اندیشه‌ای دائما در آثار هنرمندان جهان بازتولید می‌شود. دو جنبش ادبی ۴۷ و بیت تنها دو نمونه از جنبش‌هایی هستند که از دل گردهمایی‌ها و نشست‌های ادبی  بیرون آمده‌اند. گردهمایی‌هایی که همان‌طور که توضیح داده شد مفهوم‌شان نسبت به گردهمایی‌های ادبی در گذشته دچار تغییر اساسی شد. باتوجه به توضیحات ارائه شده حالا می‌توانیم برگردیم سر بحث اول و نگاهی بیندازیم به گردهمایی‌هایی که در در ایران و در فضای ادبیات شکل گرفته. شاید بتوانیم مهمترین و شروع‌کننده این دست نشست‌ها را (جُنگ اصفهان) بدانیم. جُنگ اصفهان حلقه‌ای از نویسنده‌های جوان بود که در ابتدای دهه چهل در اصفهان شروع به کار کرد. اعضای این حلقه‌ ادبی افرادی بودند که با نگاهی نو به ادبیات فعالیت می‌کردند و پس از مدتی برخی از اعضای این گروه تبدیل به نویسنده ها، منتقدین و نظریه‌پردازانی شدند که تاثیر بسیار چشمگیری بر ادبیات ایران گذاشتند، افرادی چون گلشیری، بهرام صادقی، احمد میرعلایی، محمد حقوقی، ابوالحسن نجفی و. . . برخی از اعضای این گروه بودند. جُنگ اصفهان نگاهی نواندیش به ادبیات داشت، نگاهی که صد البته مختص به ادبیات نشد و بعدها در آثاری که حاصل این نشست‌ها بود، همین نواندیشی و نگاه نقادانه‌ خود به فرهنگ، تاریخ، و. . . را رونمایی کرد. برای مثال می‌توان به رمان (شازده احتجاب) گلشیری اشاره کرد که جدای از نگرش مدرن داستانی، به تحلیل و نقدِ ساختار قدرت الیگارشی حکومت قاجار در چند دهه قبل از آن می‌پردازد. پس از مهاجرت گلشیری از اصفهان به تهران، شکل جدیدی از این نوع نشست‌ها رونمایی می‌شود، گلشیری کلاس‌های داستان و نشست‌های ادبی برگزار می‌کند و در موازات با آن نشست‌های دیگری با همین کارکرد توسط افراد دیگری نیز برگزار می‌شود که از مهمترین آن می‌توان به کارگاه‌های رضا براهنی اشاره کرد و البته پس از مدتی تعداد بسیار زیادی نویسنده و منتقد و نظریه پرداز از دل این دست نشست‌ها به ادبیات معرفی می‌شود. شاید تا اینجای کار روند حرکت ادبیات را بتوان روندی مثبت ارزیابی کرد، آنچه اما پس از آن و در دهه‌ هشتاد اتفاق می‌افتد جور دیگری است. بازتولید گفتمان مدرس ادبی در دهه هشتاد در دهه‌ هشتاد و به یکباره سراسر ایران پر می‌شود از کلاس‌های داستان نویسی که شباهت آنچنانی با نشست‌های ادبی ندارند. در این کارگاه‌ها که روز به روز در حال افزایش‌اند نه تنها گردهمایی‌ها بر اساس اشتراکات ادبی‌اندیشه‌ای صورت نمی‌گیرد که عموما کارکردی جز دیکته‌کردن اندیشه‌ مدرس به هنرجوها در آن دیده نمی‌شود. آنچه از خروجی این دست کارگاه‌ها قابل مشاهده است حلقه‌هایی ادبی است که عموما تشکیل دهنده‌ نوعی هِرم ادبی برای سر برآوردن و ابراز هویت‌اند. مدرس‌های کارگاه‌ها دائما نویسنده تولید می‌کنند و نویسنده‌های تولید شده به باز تولید گفتمان مدرس می‌پردازند. مدرس کارگاه، داور جشنواره‌های داستان می‌شود و شاگردهایش را در جشنواره برگزیده می‌کند. مدرس کارگاه، داستان‌های به بلوغ نرسیده‌‌ شاگرد‌هایش را با استفاده از آشنایی با ناشرها به چاپ می‌رساند، مدرس کارگاه از دوستی با مدیر مجلات و صفحات ادبی روزنامه استفاده می‌کند و مطالب شاگردهایش را به چاپ می‌رساند، در عوض تعداد هنرجوهای کلاس هایش افزایش می‌یابند، در عوض جایگاه خودش را در ساختار قدرت ادبیات تثبیت کرده و نفوذش را افزایش می‌دهد. مدرس به شاگرد تازه کار مشروعیت می‌دهد و توده‌ شاگردها به مدرس مشروعیت می‌دهند و این روند آنقدر ادامه پیدا می‌کند تا به وضعیت فعلی دچار شویم، به هر طرف که نگاه می‌کنیم یک هِرم ادبی می‌بینیم که یک نفر در بالای آن ایستاده و تعداد بسیار زیادی در رده‌های بعدی و به هوا خواهی نشسته اند. هر صفحه‌ای از مجلات ادبی را که ورق می‌زنیم شبه نقدهای پیش پا افتاده‌ای را می‌خوانیم که در هواخواهی و تعریف و تمجید یکی از اعضای هرم، توسط یکی دیگر از اعضای هرم نوشته شده. تازه‌های نشر را که می‌خوانیم با حجم وسیعی از مجموعه داستان‌های لاغر و بسیار ضعیف مواجه می‌شویم. ادبیات داستانی امروز به شکلی ملوک‌الطوایفی در حال حرکت است، ادبیات داستانی امروز جنبش‌خیز نیست، چرا که گردهمایی‌ها و نشست‌ها بر اساس جهان‌بینی و گفتمان ادبی شکل نمی‌گیرند، ادبیات امروز جنبش پذیر نیست چرا که دائما نویسنده هایی تولید می‌شوند که استقلال فکری در آنها دیده نمی‌شود و هر چه را در کلاس‌های داستان به آنها دیکته شده باز تولید می‌کنند. ادبیات داستانی امروز جنبش‌‌پذیر نیست چرا که نویسنده‌های جوان یاد گرفته‌اند برای جایزه بردن، برای چاپ شدن داستان‌هایشان، برای چاپ‌شدن مطالبشان به حلقه‌های هرمی ادبیات پناه ببرند و اگر نگاهی به کلیت نشست‌های ادبی بیندازیم متوجه می‌شویم که هرچند هنوز کارگاه‌ها و نشست‌های سالم در فضای ادبیات داستان ایران هم وجود دارد، هرچند هنوزنویسنده ها، منتقدین، مجلات و روزنامه‌هایی هستند که دچار این وضعیت نشده باشند، با اینهمه تعدادشان زیاد نیست. به این نتیجه می‌رسیم که شاید این کارگاه‌ها در ابتدا شروعی امیدوار‌کننده داشته اند، اما به نظر می‌آید رفته رفته به به روشی جهت انحصار‌طلبی در بدنه‌‌ ادبیات تبدیل شده‌اند، و متاسفانه سرانجام منتهی به نوعی از ادبیات شده‌اند که نویسنده اش را به استثمارپذیری و ادبیات را به طرف گفتمانی ملوک الطوایفی سوق داده است.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایسنا، فیلم «فروشنده» پس از کسب دو جایزه در جشنواره کن در نهایت توانست به جمع ۵ نامزد نهایی شاخه بهترین فیلم خارجی جوایز سینمایی اسکار راه یابد تا فرهادی پس از فیلم «جدایی» در سال ۲۰۱۲ بتواند برای دومین بار به عنوان نامزد اسکار به این رویداد سینمایی بازگردد.فرهادی در گفتگو با رویترز گفت: ” از لحاظ ساخت فیلم هیچ مشکلی نداشتم، اما زمانی که فیلم اکران شد با توجه به استقبال بسیار فوق‌العاده مردم از فیلم، اقلیت بسیار کمی تلاش کردند موانعی ایجاد کنند. این افراد حتی تصور می‌کنند که این نامزدی نیز نوعی توطئه است”.فیلم «فروشنده» برای کسب جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی باید با فیلم‌های «تونی اردمن» (آلمان)، «سرزمین مین» (دانمارک)، «مردی به نام اُو» (سوئد) و «تنا» (استرالیا) رقابت کند.مراسم اعطای جوایز هشتادونهمین دوره جوایز سینمایی اسکار  روز ۲۶ فوریه ۲۰۱۷ (یکشنبه ۸ اسفندماه) در دالبی تئاتر لس‌آنجلس برگزار می‌شود.

منبع: baharnews.ir

اردوان رحیمی دستیار رضا رشیدپور در برنامه «حالا خورشید» در گفتگو با ما درباره وضعیت فعلی این مجری که صبح امروز ۶ بهمن در برنامه زنده از هوش رفت، گفت: وی هم اکنون در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان بستری است ولی حال عمومی اش خوب است.رحیمی درباره اینکه رشیدپور تا چه زمانی باید بستری باشد، بیان کرد: ابتدا قرار بود بعد از معاینه مرخص شود ولی پزشکان می گویند بهتر است تا ۴۸ ساعت در بیمارستان بماند. البته او اکنون حرف می زند و همانطور که گفته شد وضع عمومی اش خوب است.وی درباره پخش برنامه «حالا خورشید» برای فردا هفتم بهمن اظهار کرد: پزشکان اگر هم زودتر رشیدپور را مرخص کنند، گفته اند که باید استراحت کند و فردا نمی تواند برنامه را اجرا کند.

منبع: baharnews.ir

با وجود تلاش‌های مدیریان تلویزیونی برای تجربه دوباره طمع خوش روزهای اوج طنز تلویزیون، مدتی است که حال و روز اغلب مخاطبان برنامه‌های طنز در مصراع «خنده تلخ من از گریه غم‌انگیزتر است» خلاصه شده است. تجربه چند سال اخیر هم نشان می‌دهد که بهره‌گیری از برخی از هنرمندانی که روزی طنز تلویزیون را به نوعی قبضه کرده بودند، چندان پاسخگو نیست.  به نظر می‌رسد مخاطبان به راحتی و فقط با فشردن یک دکمه و تغییر شبکه به خوبی ثابت کرده‌اند که اگر هنرمند همان هنرمند هم باشد، اما حرفی برای گفتن نداشته باشد، ارزش تماشا ندارد. از سوی دیگر برخی از هنرمندان نیز بر این باورند که اگر آثار نمایشی طنز نمی‌تواند همانند گذشته در جذب مخاطب موفق باشد، به این خاطر است که فضای تلویزیون همانند سال‌های گذشته باز نیست و مدیران تلویزیون دل و جرات سال‌های گذشته را ندارند. به همین منظور خبرنگار ایسنا در گفت‌وگو با مهراب قاسمخانی که تجربه سال‌ها حضور در تیم نویسندگان سریال‌های طنز را دارد، این پرسش را مطرح کرده است که چرا آثار طنز تلویزیونی با وجود حضور همان تیم‌های قبلی، همچون گذشته در جذب مخاطب موفق نیستند؟   مدیران تلویزیونی هر روز محافظه‌کار تر  می‌شوند او با اشاره به سریال‌های «پاورچین» و «شب‌های برره»، اظهار کرد: این مجموعه‌ها بالای ۹۰ درصد بیننده‌ای داشتند که بالای ۸۰ درصد از آنها هم راضی بودند؛ اما امروز شرایط تغییر کرده است.  عوامل بسیاری در رخ دادن این اتفاق دست به دست هم داده‌اند که فکر می‌کنم مهمترین آنها به مدیران صداوسیما برمی‌گردد که هر روز بیشتر از گذشته محافظه‌کار تر می‌شوند و ریسک‌پذیری آنها کاهش پیدا می‌کند. قاسمخانی ادامه داد: بچه‌هایی که امروز به عنوان قدیمی‌ها در تلویزیون مشغول به کار هستند، روزی این فرصت را پیدا کرده‌اند که در این عرصه حضور پیدا کنند و بعد دیده و شناخته شوند؛ ولی الان مدت‌ها است که ما این اتفاق را در تلویزیون ندیده‌ایم. ترسی میان مدیران و حتی تهیه‌کنندگان به‌وجود آمده که از همان ابتدا به سراغ مهره‌هایی می‌روند که امتحان خود را پس داده‌اندو در نتیجه خیلی کم اتفاق می‌افتد که گروه‌ها و افراد جدیدی وارد این حوزه شوند و بدنه اصلی کار را تشکیل دهند. در واقع عملاً بار اصلی بر دوش همین قدیمی‌ترها است؛ البته ممکن است چند جوان این فرصت را پیدا کنند که چند نقش کوچک را در مجموعه‌های طنز ایفا کنند، اما معمولاً  دیده‌ نمی‌شوند. این نویسنده که معتقد است «عدم ورود جوان‌ها به عرصه طنز در تلویزیون اتفاق بدی است»، گفت: این در حالی است که در سریال‌های خارجی در هر مجمومه‌ای که تولید می‌شود، تقریباً یک گروه جدیدی وارد می‌شوند که همه از استانداردهایی خوبی هم برخوردارند و کاملاً مشخص است که برای آنها زمان گذاشته شده است؛ اما الان مدت‌ها است که تلویزیون به این موضوع خیلی ساده نگاه می‌کنند و برای تولید آثار به سراغ اسامی ثابتی که در لیست وجود دارند، می‌روند. چرا قدیمی‌ها دیگر موفق نیستند؟  نویسنده سریال‌های «مرد هزار چهره» و  «پاورچین» در پاسخ به این پرسش که چرا قدیمی‌های عرصه طنر هم دیگر در جذب مخاطب چندان موفق نیستند، گفت: عوامل مهمی در این اتفاق تاثیرگذارند. یک نکته مهم این است که دسترسی مردم به آثار خارجی زیاد شده است و از طرفی هم تلویزیون رقابت کردن را بلد نیست و فقط نشان می‌دهد که فلان شبکه یا فلان برنامه چقدر بد است؛ در واقع می‌خواهیم با زدن بقیه، خودمان را بالا ببریم. این درحالی است که در کار فرهنگی، اصلاً مسیر این نیست و باید کار بهتری برای پیشرفت انجام دهیم. اگر آن سریال‌ها و برنامه‌ها بد هستند، ولی موفق شدند که مخاطب را جذب کنند، بنابراین نمی‌توان در برابر آنها به این شیوه مقابله کرد. دیگر نمی‌شود دیش‌ها را از بالا به پایین انداخت و فکر کرد که موضوع حل شده است. قاسمخانی با بیان اینکه «ما باید بتوانیم مخاطب جوان و نیازهای او را بشناسیم» یادآور شد: این اتفاقی است در تلویزیون نمی‌افتد. از طرفی هم فضای مجازی به شدت به‌ روز شده و الان شوخی‌های بسیار جذاب‌تری در توئیتر پیدا می‌شود تا در تلویزیون؛ شوخی‌هایی که برای نسل دیگری است و ما هنوز آنها را نشناخته‌ایم و حتی تلاش هم نکرده‌ایم که بشناسیم؛ حتی مقاومت هم می‌کنیم و می‌خواهیم آنها را نادیده بگیریم. بنابراین کاملاً طبیعی است که جوان‌ها هم دیگر تلویزیون نگاه نکنند. وقتی هم که مخاطب نباشد، انگیزه در میان گروه‌های سازنده کاهش پیدا می‌کند، چون به عنوان مثال فقط برای ۲۰ درصد از مخاطبان کار می‌کنند. دیگر آن هیجان انگیزه سابق  وجود ندارد که برای حجم زیادی از مخاطبان برنامه‌ می‌ساختیم. الان این تصور به وجود آمده که من دستمزدم را می‌گیرم و سایر آثار تلویزیون هم خیلی بهتر از برنامه ما نیستند. او در پاسخ به این پرسش که آثار طنز تلویزیونی را تماشا می‌کند، بیان کرد: من دیگر آنچنان بیننده تلویزیون نیستم و از هر مجموعه فقط چند قسمت را می‌بینم. دیگر در تلویزیون آن احترامی که باید به مخاطب گذاشته نمی‌شود.  زمانی که در برنامه «دورهمی» حضور داشتم، شاهد بودم که یک مقاومت جدی برای اینکه برنامه دیده نشود، وجود دارد. خیلی ساده است، وقتی قرار است در برنامه‌ای مهمانی حضور داشته باشد، باید کسانی باشند که مردم آنها را دوست دارند؛ این در حالی است که از لیست مهمان‌هایی که به تلویزیون داده می‌شود، افرادی را که مردم بیشتر دوستشان دارند، حذف می‌شوند. نویسنده سریال «دزد و پلیس» ادامه داد: به نظرم تلویزیون باید از افرادی که مردم دوستشان دارند، خواهش کند تا در برنامه‌ای حضور پیدا کنند. موفقیت تلویزیون نیاز به حضور این افراد دارد، چراکه مردم این ستاره‌ها را دوست دارند. هنوز برخی از مدیران تلویزیونی متوجه نشده‌اند که باید از برخی از هنرمندان در عرصه‌های  مختلف خواهش کنند تا در تلویزیون حضور یابند؛ چون مفهوم تلویزیون مردمی همین است و باید به مردم و علایق آنها احترام گذاشته شود. نمی‌شود در تلویزیون از حضور افرادی که با مجوز در عرصه‌های گوناگون فعالیت می‌کنند به صرف اینکه با سلیقه برخی جور در نمی‌آید، جلوگیری شود؛ من فکر می‌کنم این شکلی از قلدری است؛ یعنی من قدرت دارم و به جای همه شما تصمیم می‌گیرم که این اصلاً کار درستی نیست. مردم دیگر به شوخی‌های تکراری نمی‌خندند قاسمخانی با بیان اینکه «رویکرد غلط تلویزیون و گسترش فضای مجازی تنها دلایل موفق نبودن مجموعه‌های طنز تلویزیونی در سال‌های اخیر نیستند»، گفت: بخشی هم به خود ما هنرمندان برمی‌گردد؛ به عنوان مثال من ۴۵ سالم است و ۲۰ سال است که در این حوزه فعالیت می‌کنم و طبیعی است که دیگر آن انرژی سابق را نداشته باشم. دیگر برایم این فرصتی پیش نمی‌آید که در پروژه‌ای حضور داشته باشم که مثل «پاورچین» دوستش داشته باشم. در واقع من اوج سریال‌های طنز تلویزیونی را تجربه‌ کرده‌ام و دیگر به آن میزان، هیجان‌زده نمی‌شوم. او اضافه کرد: الان قطعاً یک مجموعه هر شبی با نصف بینندگان سریال «پاورچین»، برای یک نویسنده جوان بسیار جالب و پُرهیجان خواهد بود. ما نسلی هستیم که انگیزه‌هایمان را از دست داده‌ایم؛ بخشی از ما هم بدون تعارف آنطور که باید به‌روز نیستند و سعی می‌کنند که با همان تکنیک‌های سابق مردم را بخندانند؛ اما این تکرارها تکراری می‌شود و مردم دیگر به شوخی‌های تکراری نمی‌خندند. تلویزیون باید سرمایه‌گذاری جدی برای کمدی تلویزیونی بکند تا نیروی تخصصی در این عرصه پرورش بدهد. نویسنده سریال «شب‌های برره» در پاسخ به این پرسش که چقدر برای شناسایی استعدادهای طنز تلاش کرده است، بیان کرد: در این سه سالی که در تلویزیون ممنوع‌الکار هستم و هنوز هم علت آن را نمی‌دانم، فرصت داشتم که با تیمی کار کنم و به سراغ افرادی بروم که استعداد داشتند؛ از طنزنویسان مطبوعاتی گرفته تا افرادی که از طریق فراخوان خودشان را معرفی کردند و با امتحان قبول شدند. الان از آن گروه ۱۵ نفره، ۶ نفر مشغول به کار هستند. این کاری است که باید تلویزیون انجام بدهد، ولی هنوز این نیاز را احساس نکرده است. مدیران میانه تلویزیون نگران میز خود هستند قاسخانی با اشاره به حضور خود در اوایل برنامه «دورهمی» یادآور شد: ساختار و شکل اولیه  برنامه «دورهمی» پیسنهاد من بود؛ طرحی توسط تهیه‌کننده و بر اساس یک تاک شوی هندی در شبکه نسیم تصویب شده بود و از من برای کارگردانی و سرپرستی نویسندگان دعوت شد و قرار بود دقیقاً همان برنامه ساخته شود که برای من جذاب نبود. ما شخصیت‌ها را تغییر و شخصیت‌پردازی جدیدی انجام دادیم و شکل متفاوتی برای پلاتو ها در نظر گرفتیم که قرار بود مجری برنامه نقش اصلی بخش‌های نمایشی را هم بازی کند. پس از پیوستن آقای مدیری به گروه بازیگران، ایشان تمایلی به مشارکت در بخش نمایشی نداشتند و ترجیح می‌دادند فقط در نقش مجری در برنامه حضور داشته باشند و همین مسئله باعث شد که تا انتها ارتباط درستی بین بخش نمایش و پلاتو شکل نگیرد و تلاش و اصرار من برای چسباندن این در بخش به هم از همان ابتدا اشتباه بود و کار با آن شکل یکدست نمی‌شد. او درباره برنامه‌های تالک‌شو با محوریت طنز که مدتی است در تلویزیون باب شده است، گفت: ما خیلی افراد توانمندی نداریم که بتوانند یک برنامه تاک‌شو را بگردانند؛ غیر از مهران مدیری و رامبدجوان مگر چند نفر دیگر می‌توانند برنامه تاک‌شوی طنز  را بگردانند؟ من فکر می‌کنم کلاً چهار یا پنج نفر دیگر هم هستند که شاید برایشان جذاب نباشد یا دلشان نخواهد این کار را انجام دهند. نویسنده سریال «مسافران» افزود: تالک‌شو موفقی برنامه‌ای است که بتواند مهمانی را که مردم دوست دارند، دعوت کنند و حرف‌هایی که مردم دوست دارند را بزند. به عنوان  مثال وقتی ما مجید مظفر ی را برای حضور در برنامه «دورهمی» دعوت کردیم، این گفت‌وگو برای پخش کامل حذف شد. اینکه چرا مردم از دیدن یک گفت‌وگوی خوب محروم شدند، سوالی است که من هیچ گاه جواب آن را متوجه نشده‌ام. یا مصاحبه امیر آقایی که بخش‌های جذاب آن گفت‌گو حذف شد. متاسفانه من فکر می‌کنم خط قرمزها  مرتب تغییر می‌کنند. قاسمخانی با بیان اینکه «فکر می‌کنم مدیران میانه به شدت ترسو شده‌اند و بسیار نگران میز خود هستند»، گفت: بعد از ۲۰ سال فعالیت ما دیگر خط قرمزها را می‌شناسیم. الان موضوع این است که نکند برنامه‌ای پخش شود و بعد دچار مشکل شویم؟ و این رویکرد که سری را که درد نمی‌کند دستمال ببندیم  وجود دارد؛ برخی خیلی علنی می‌گویند که این مشکلی ندارد ولی نه! او همچنین در بخشی از سخنانش به سریال «لیسانسه‌ها» و «همسایه‌ها» که این روزها پخش می‌شوند، گفت: سریال سروش صحت را می‌بینم و خیلی کار خوبی هم هست. فکر می‌کنم اگر تلویزیون هم در دوارن اوج مخاطب خود بود، سریال «همسایه‌ها» هم بیشتر از الان دیده می‌شد.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایسنا بر اساس خبر رسیده، در آیین پاسداشت هدایت‌الله بهبودی که عصر سه‌شنبه پنجم بهمن‌ماه در دومین برنامه «اوج هنر» و با حضور چهره‌های فرهنگی، ادبی و هنری در نخلستان سازمان اوج برگزار شد، مرتضی سرهنگی درباره شخصیت هدایت‌الله بهبودی گفت: همیشه و همه جا از نوشته‌های بهبودی صحبت کرده و شنیده‌ایم، اما من می‌خواهم این بار از چیزهایی بگویم که او خط زده است. هرگاه نوشتم که نوشتن را از بهبودی یاد گرفته‌ام، او خط زد. هرگاه نوشتم اگر او نبود، دفتر ادبیات انقلاب اسلامی اصلاً تشکیل نمی‌شد او خط زد. هرگاه نوشتم قلم او به ادبیات پیداری و ادبیات جنگ تشخص ادبی، مردمی و ساده‌ای داد او خط زد. اما نگاه او به انقلاب و جنگ همواره صادقانه و درست بوده است و ما تا جایی که بتوانیم از این نگاه تبعیت می‌کنیم. سرهنگی ادامه داد: او به آنچه در این مملکت هست، وفادار بوده و مانده و در میان این همه سخن، بهبودی فقط یک جمله را خط نزد و آن برادری با من بود. زائری: صداقت و تعارف نداشتن در قلم بهبودی موج می‌زند در ادامه مراسم حجت‌الاسلام محمدرضازائری گفت: باید بگوییم در بعضی مباحث شخص رهبری انقلاب به اندازه تمام دستگاه‌های فرهنگی این کشور جریان‌ساز بوده‌اند. و ارزش جریان‌سازی ایشان با میزان اثرگذاری سایر دستگاه‌ها قابل مقایسه نبوده و نیست. او در ادامه اظهار کرد: اکنون و با گذشت حدود چهار دهه از انقلاب اسلامی باید سئوال کنیم در بسیاری از مقوله‌های فرهنگی توانسته‌ایم به آرمان انقلاب اسلامی دست یابیم؟ من خیلی اوقات خجالت می‌کشم که در صف برخی فیلم‌های سینمایی کشورمان بایستم، خجالت می‌کشم که برخی مطبوعات کشور را با آرمان‌های انقلاب اسلامی مقایسه کنم، و این اتفاق در بسیاری دیگر از مقوله‌های فرهنگی نیز وجود دارد. اکنون با گذشت حدود ۴۰ سال از انقلاب، آیا وقت آن نرسیده که در فضای فرهنگی هم به ارزش‌ها و آرمان‌های انقلاب دست یابیم؟ و سئوال اینجاست که فرضا کشوری نظیر آمریکا هم در نیل به ارزش‌های خود در فضای فرهنگی چنین تسامحی به خرج می‌دهد؟ زائری درباره هدایت‌الله بهبودی هم گفت: قلم ایشان بی‌نظیر است و صداقت و تعارف نداشتن به وضوح در قلم او موج می‌زند. ضمن آن‌که جریان‌سازی و تاثیرگذاری ایشان هم به نوبه خود منحصر به فرد و قابل توجه است. کمره‌ای: «شرحِ‌ اسم» نقطه اوج بهبودی است همچنین علیرضا کمره‌ای تجلیل از بهبودی را اتفاقی مبارک برای گذشته و حال و آینده ادبیات کشور دانست و گفت: دو بهره همواره از بهبودی در ذهن من بوده است: ویژگی‌های شخصیتی و اندیشه و عمل او. او ادامه داد: اگر کسی که بهره‌ای از اخلاقیات نبرده است وارد ادبیات پایداری شود، طبعا اثر او فاقد میزان اثرگذاری لازم خواهد شد و کار او در قلب‌ها نفوذ نمی‌کند. اما من بهبودی را متخلق به اخلاق حسنه یافته‌ام و همواره وقار، نجابت، کم‌حرفی، بی‌حاشیه بودن و احتیاط پرهیزکارانه از مطرح شدن از حضور در جمع و همچنین اغتنام فرصت‌ها را در رفتار و منش او دیده‌ام. و بارها شده است که شاهد بوده‌ام که سکوت همراه با مدارای او به حل و فصل غائله منجر شده است. کمره‌ای درباره اندیشه بهبودی خاطرنشان کرد: در باب اندیشه و تاملات او جای حرف بسیار است. اما اگر به اجمال بخواهم اشاره کنم باید بگویم از مختصات ادبیات پایداری آمیختگی آن با تاریخ است. بهبودی هم دانش‌آموخته تاریخ اما دارای طبع ادبی است و این در هم تنیدگی همچون تار و پود میان تاریخ و ادبیات در آثار او مشهود و ملموس است. او در پایان گفت: اگر بخواهیم برای آثار بهبودی نقطه اوجی را متصور باشیم یقینا نقطه اوج کتاب «شرحِ‌ اسم» (زندگی‌نامه آیت‌الله سیدعلی حسینی خامنه‌ای) است و این کتاب تابلو تمام‌قد ادبیات بهبودی است. چرا که تشخیص تاریخی، توان قلمی و تلفیق تاریخ و ادبیات در این کتاب به اوج خود رسیده است. بهبودی و نگارش «شرحِ‌ اسم» مربوط به امام خمینی (ره) سپس نوبت به حجت‌الاسلام خزایی مسئول موسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی رسید که وی درباره بهبودی گفت: آشنایی من با بهبودی به ۲۰ سال قبل بازمی گردد. و از روزی که ایشان به جمع ما در موسسه پیوستند شاهد تاثیر و تاثر دوطرفه موسسه و ایشان بودیم. یادم می‌آید روزگاری اسنادی از تاریخ رضاخان به دستمان رسید که قصد کردیم پیرامون آن اسناد تاریخ‌نگاره‌ای را تولید کنیم. اما هرکس که به‌عنوان پژوهشگر وارد این کار شد، کار را آغاز کرد ولی نیمه کاره‌رها کرد. و این هدایت‌الله بهبودی بود که توانست با ممارست مثال‌زدنی این کار را به پایان برساند. خزایی درباره کتاب «شرحِ‌ اسم» گفت: تبدیل اسناد متعدد به یک نثر روان و لطیف ادبی و تبیین شخصیتی مهم و حساس نظیر رهبر انقلاب کار بسیار مشکلی بود و اکنون با اثری طرف هستیم که به گواه بهبودی حتی یک سطر بدون استناد هم در آن پیدا نمی‌شود و ابایی ندارم اگر بگویم بهبودی از چهره‌های صاحب سبک و ماندگار تاریخ‌نگاری نوین کشورمان هستند. او در پایان ضمن اعلام خبرِ اثر تازه بهبودی تصریح کرد: جدیدترین همکاری موسسه و بهبودی کتابی مشابه «شرحِ‌ اسم» با محوریت زندگانی حضرت امام خمینی است که سال آینده تکمیل و منتشر می‌شود. بهبودی: ارزش «شرحِ‌ اسم» به قهرمانش است، نه نویسنده‌اش در پایان این مراسم نیز هدایت‌الله بهبودی در سخنان کوتاهی گفت: بیش از آن که به خاطر تجلیل از خود به این‌جا بیایم به دلدادگی از «شرحِ‌ اسم» آمده‌ام و کسانی که به این‌جا آمده‌اند و تیر مخالفت با «شرحِ‌ اسم» را به جان خریدند و دم نزدند. بهبودی با بیان این‌که «ارزش والای شرحِ‌ اسم به خاطر قهرمانش است نه نویسنده‌اش.» به ارزش بالای مهربانی اشاره کرد و گفت: خدا کند در این گذر با هم مهربان باشیم. در پایان این مراسم از همسر هدایت‌الله بهبودی و همچنین تلاش‌های این نویسنده و پژوهشگر تجلیل شد. سلسله برنامه‌های «اوج هنر» که به نکوداشت و تجلیل از هنرمندان انقلاب اسلامی اختصاص دارد در برنامه قبلی خود از گلعلی بابایی تجلیل کرد.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایسنا، صبح امروز (چهارشنبه) رضا رشیدپور هنگام اجرای برنامه صبحگاهی «حالا خورشید» ناگهان تعادل خود را از دست داد و بر روی زمین افتاد.رشیدپور در حال صحبت درباره مراسم تشییع شهدای آتش‌نشان در روز پنجشنبه بود که به روی زمین افتاد.روابط عمومی برنامه تلویزیونی “حالا خورشید” در این رابطه اعلام کرد، «رشیدپور» به دلیل افت فشار در بیمارستان بستری شده و حالا وی رو به بهبودی است.وی تیرماه امسال نیز به دلیل آنچه “فشار کاری” اعلام شد، در بیمارستان بستری شده بود.

منبع: baharnews.ir

«فروشنده» فرهادی در لیست نهایی کاندیداهای بهترین فیلم خارجی زبان اسکار قرار گرفت.رقبای فروشنده «سرزمین من»،‌ از دانمارک،‌ «مردی به نام اون» از سوئد، «تانا» از استرالیا  و «تونی اردمن» از آلمان است.پیش از این، «فروشنده» موفق به کسب جوایز زیادی از جمله جایزه بهترین فیلمنامه و بازیگر از جشنواره کن شده است.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایسنا، استادان دانشگاه‌های افغانستان که برای گذراندن دوره دانش‌افزایی زبان فارسی میهمان بنیاد سعدی بودند، با محمدرضا شفیعی کدکنی در دانشکده زبان و ادبیات دانشگاه تهران دیدار کردند.بر اساس خبر رسیده از بنیاد، در این دیدار صمیمانه، دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی ضمن خوش‌آمدگویی و استقبال از حضور این میهمانان، مردم فارسی‌زبان منطقه را متعلق به یک واحد فرهنگی مشترک و از یک خانواده دانست و گفت: اقوامی که در طول تاریخ با شعر فارسی دری زندگی کرده‌اند همچون جویبارهایی هستند که به رودخانه زبان فارسی وارد شده‌اند و شط پرشکوه شعر فارسی را به وجود آورده‌اند و ظرف همدلی اقوام منطقه، همواره شعر فارسی بوده و هست. این شاعر و استاد  دانشگاه ادامه داد: من معتقدم امروزه نیز فرزندان سنایی و مولانا و فردوسی و سعدی و حافظ و نظامی و خیام، قطعاً وارث نبوغ نیاکان خود هستند و ما ناامید نیستیم از این‌که در عصر حاضر و در آینده نیز شاعران و نویسندگان ممتاز و بزرگی در قلمرو زبان فارسی دری ظهور کنند.شفیعی کدکنی ضمن آرزوی توفیق برای این استادان یادآور شد: ما همه به عنوان معلمان زبان و ادب فارسی دری، مسئول پاسداری از این فرهنگ و زبان هستیم و هرچیزی را که به ارتقای آن کمک برساند باید مورد حمایت قرار دهیم و با هرآن‌چه باعث افت و ابتذال آن شود برخورد انتقادی داشته باشیم. او افزود: موهبتی که خداوند به اقوام منطقه عطا کرده است به هیچ قومی در روی کره زمین نداده و آن این است که آنان وارث بزرگانی همچون مولانا جلال‌الدین بلخی هستند؛ شاعری که امروز تازه بشریت دارد او را کشف می­‌کند.در ادامه این دیدار، استادان دانشگاه‌های افغانستان نیز ضمن معرفی خود و فعالیت‌های علمی‌شان پرسش‌هایی را با شفیعی کدکنی مطرح کردند که استاد نیز به سؤال‌های آن‌ها پاسخ داد. دوره ده‌روزه دانش‌افزایی زبان و ادبیات فارسی ویژه استادان دانشگاه‏‌های کشور افغانستان با حضور ۱۹ استاد از دانشگاه‌های کابل، البیرونی کاپیسا، پروان، بامیان و جلال‌آباد افغانستان، در محل بنیاد سعدی برگزار شد.

منبع: baharnews.ir