بایگانی دسته ی : فرهنگی

به گزارش بی بی سی، مراسم اهدای جوایز گرمی که مهمترین جایزه موسیقی جهان محسوب می‌شود یکشنبه شب (۱۲ فوریه-۲۴ بهمن) در سالن استیپلز لس‌آنجلس برگزار شد و طی آن آثار برجسته موسیقی در یک‌سال گذشته مورد تقدیر قرار گرفت.این مراسم که پنجاه و نهمین دوره اهدای جوایز گرمی بود تا حدودی هم متاثر از فضای سیاسی آمریکا و التهاب به وجود آمده پس از به قدرت رسیدن دونالد ترامپ، رئیس جمهوری این کشور بود. یویوما، موسیقی‌دان آمریکایی-چینی‌تبار که بسیاری او را از برجسته‌ترین ویلونسل‌نوازان یک قرن اخیر می‌دانند امسال به همراه گروه موسیقی‌اش سیلک رود (جاده ابریشم) برای خلق آلبوم ‘سینگ می هوم’ (Sing Me Home) برنده گرمی شده است. وبسایت گروه موسیقی سیلک رود، ضمن اعلام این خبر مضمون اصلی این آلبوم جدید را نزدیک کردن ملل جهان به یکدیگر معرفی کرده است.کیهان کلهر، موسیقی‌دان و کمانچه نواز برجسته ایرانی هم از اعضای گروه سیلک رود است.این گروه موسیقی را یویوما در سال ۲۰۰۰ میلادی خلق کرد؛ گروهی که نوازندگان آن از تبارهای مختلف‌اند و تنوع سازهای به کار گرفته در آن هم هویتی بین‌المللی به آن بخشیده است.سال گذشته، فیلم‌ساز مشهور، مورگان نویل، مستندی درباره این گروه موسیقی ساخت تحت عنوان: “موسیقی غریبه‌ها”.

منبع: baharnews.ir

گروه فرهنگی_رسانه‌ها: روزنامه اعتماد نوشت: شاید سه ماه وقت لازم بود تا سیدرضا صالحی امیری، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به آن بخش از صحبت‌های علی جنتی، وزیر پیشین ارشاد برسد که در مورد موسیقی گفته بود «برخی فکر می‌کنند کار وزارت ارشاد فقط برگزاری و صدور مجوز برای کنسرت است و کار دیگری ندارد» و همان حاشیه‌هایی را شخصا تجربه کند که علی جنتی پیش از این زمانی که سکان‌دار وزارت ارشاد بود با آنها مواجه می‌شد. این اتفاقی بود که در یکی دو روز گذشته افتاد و صالحی امیری که این‌روزها ترجیح می‌دهد از هر موقعیتی برای جدی گرفتن بیشتر حوزه فرهنگ و هنر و به خصوص موسیقی استفاده کند بعد از تازه‌ترین اظهاراتش یکی دیگر از این حاشیه‌ها را تجربه کرد. اما در ادامه کار تا جایی بالا گرفت که صالحی امیری مجبور شد درباره صحبت‌هایی که در مورد موسیقی و خطوط قرمز کرده بود توضیح بیشتری هم بدهد.  بخش عمده‌ای از صحبت‌های وزیر ارشاد در یکی دو هفته گذشته به افزایش بودجه‌های سینما، تئاتر و موسیقی در سال آینده اختصاص داشت. صالحی امیری بلافاصله بعد از حضور در اختتامیه سی‌وپنجمین جشنواره فیلم فجر به مازندران رفت تا به عنوان یکی از سخنرانان مراسم راهپیمایی بیست‌ودوم بهمن در ساری حاضر شود. او جمعه شب میهمان برنامه گفت‌وگوی ویژه خبری شبکه مازندران بود و در همین برنامه باز هم از افزایش بودجه سینما در سال آینده آن هم برای تولید فیلم‌های فاخر سینمایی خبر داد. او یک روز بعد در جلسه شورای اداری استان در نوشهر حاضر شد و همین حضور او در نهایت منجر به حاشیه شد.  امام جمعه تنکابن در اعتراض به برگزاری کنسرت‌های مختلط در غرب استان مازندران با این توضیح که صحبت‌های وزیر ارشاد قانع‌کننده نبوده این جلسه را ترک کرد. این اتفاقی بود که خبرگزاری فارس آن را این‌طور گزارش کرد: «در این جلسه حجت‌الاسلام عبدالعلی پوراکبر، امام جمعه شهرستان تنکابن نسبت به برگزاری کنسرت‌های مختلط در این شهرستان گلایه کرد و از وزیر ارشاد خواستار جلوگیری از روند برگزاری کنسرت‌های مختلط در غرب استان مازندران شد. سیدرضا صالحی‌امیری، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در حین صحبت‌های امام جمعه در مقام پاسخگویی به این اظهارات برآمد که پاسخ‌های او مورد پذیرش امام جمعه قرار نگرفت و امام جمعه تنکابن جلسه شورای اداری را به نشانه اعتراض ترک کرد. »  اما دیگر حاشیه‌ای که برای وزیر ارشاد در این روزها رقم خورد اظهارات وزیر ارشاد در مورد «خط قرمز» بود و کار تا جایی بالا گرفت که رسانه‌ها از آن به عنوان «جنجال خط قرمز» یاد کردند. سیدرضا صالحی‌امیری که در مراسم جایزه کتاب سال در روز سه‌شنبه هفته گذشته حاضر بود با بیان اینکه دیگر دوران سخت‌گیری به پایان رسیده اعلام کرد که «تصمیم گرفته‌ایم دیگر اعلام خط قرمز نکنیم و کسانی که متون‌شان نیاز به اصلاح دارد با گفت‌وگو و مذاکره به اصلاح آثارشان بپردازند.» وزیر ارشاد در این مراسم به حرف‌های رییس‌جمهور هم استناد کرده و گفته بود: «از گذشته‌های دور قبل از ریاست‌جمهوری شهادت می‌دهم که دکتر روحانی همواره متذکر می‌شدند که به اصحاب قلم اعتماد کنید و سختگیری بی‌مورد را رها کنید. امروز دوران سختگیری به پایان رسیده است و دوران همکاری با اصحاب فرهنگ و هنر آغاز شده است.»  صالحی امیری بعدتر آماری از انتشار کتاب در یک سال گذشته ارایه کرده و توضیح داده بود که از مجموعه ۶۵ هزار اثری که امروز مجوز نشر گرفته‌اند کتابی‌هایی که در مسیر ممیزی و نظارت قرار گرفته، ناچیز است به طوری که کمتر از سه‌هزارم آنها نیاز به نظارت و ممیزی داشته است. وزیر ارشاد در ادامه هم گفت که بر همین اساس تصمیم گرفته شده تا دیگر اعلام خطر قرمز نشود: «یعنی حتی همین سه‌هزارم را هم از طریق گفت‌وگو و مذاکره حل کنیم تا خود صاحبان این آثار به اصلاح متونی که خطوط قرمز را رعایت نکرده‌اند بپردازند تا همگان بتوانند آثار خود را آزادانه منتشر کنند.»صالحی امیری در پایان صحبت‌هایش هم به این اشاره کرده بود که با این کار می‌خواهیم کاری کنیم که همگان در کشور بتوانند آزادانه قلم بزنند و نشر بدهند و این سیاست قطعی است که رییس‌جمهور آن را ابلاغ کرده است. اینها صحبت‌هایی بود که در نهایت با گذشت یک هفته وزیر ارشاد مجبور به توضیح در مورد آن شد. وزیر ارشاد در واکنش به سوءبرداشت نسبت به سخنان اخیرش پیرامون بودن یا نبودن خط قرمز در کشور روز گذشته اعلام کرد که بدون شک اسلام عزیز، انقلاب، وحدت ملی و رهبرمعظم انقلاب جزو خطوط قرمز ما بوده و خواهند بود. صالحی امیری با این توضیح که متاسفانه به دلیل عدم دقت در محتوای سخنرانی اینجانب، برداشت‌های غلطی ایجاد شده هم گفت: «به طور صریح گفتم به دلیل درک آگاهی صاحبان قلم نسبت به مبانی و ارزش‌های نظام اسلامی، عملا نیازی به اعمال خطوط قرمز  نداریم.»روز گذشته بهترین فرصت بود تا وزیر ارشاد در مورد دیگر حاشیه این روزهایش هم توضیح دهد. توضیحی که در نهایت یک خطی بیشتر نبود. او در پاسخ به این سوال که دیدگاه‌های او در حوزه موسیقی چگونه اعمال خواهد شد، توضیح داد: «همه باید بدانند مرز موسیقی شرع و قانون است و هیچ کس نباید خوداجتهادی کند.» اما با توجه به اتفاقات و حاشیه‌های ماه‌های گذشته به نظر می‌رسد این آخرین‌باری نباشد که وزیر ارشاد مجبور است در مورد حوزه موسیقی و اثبات آن صحبت کند؛ صحبت‌هایی که بیشترین بخش آن به قانونی بودن این ماجرا برمی‌گردد.

منبع: baharnews.ir

محمدرضا سرشار رادیو به ایسنا گفت: مدتی است از طریق دوستانم متوجه شده‌ام که سایتی بدون اجازه از رادیو، آرم و موسیقی «قصه ظهر جمعه» را با داستان‌خوانی شخصی که می‌کوشد صدا و نحوه اجرای مرا تقلید کند، منتشر کرده است. جالب این است که داستان‌ها به نام من در سایت معتبری مثل تبیان که زیرمجموعه سازمان تبلیغات اسلامی است منتشر شده و در دسترس عموم قرار گرفته است. پس از آگاهی از این اتفاق سعی کردم با مسئولان این سایت تماس بگیرم، اما موفق به این کار نشدم. از شخصی که صدا و نحوه اجرای من را تقلید کرده گله‌ای ندارم. به هر حال به این کار علاقه‌مند بوده اما حیف است کسی که چنین استعدادی دارد با نام واقعی خودش کارش را انجام ندهد. او در ادامه اظهار کرد: گله اصلی این است که چرا بدون اجازه، از آرم «قصه ظهر جمعه» استفاده کرده‌اند و بدتر آن‌که چرا اسم من را به عنوان گوینده این داستان‌ها اعلام کرده‌اند؛ در حالی‌که من چنین داستان‌هایی را نخوانده‌ام. سرشار درباره داستان‌هایی که در این فایل‌های صوتی خوانده می‌شود، گفت: بیش‌تر این داستان‌ها مذهبی است، مربوط به کتاب‌های شبه عرفانی یا خواب‌های کسانی است که ائمه (ع) و بزرگان را در خواب می‌بینند، یا امدادهای غیبی که در شرایطی ویژه شامل حال برخی افراد خاص می‌شود. به طور کلی همگی مضامینی دینی و معنوی دارند. در کل داستان‌های ناجوری نیستند، اما اگر قرار بود من آن‌ها را اجرا کنم تعدادی از آن‌ها را اجرا نمی‌کردم؛ چون با ترویج برخی از این جریان‌ها در میان توده مردم موافق نیستم. ضمن این‌که از نظر نثر هم حتما برخی جاهای آن‌ها را ویرایش می‌کردم. این نویسنده متذکر شد: حداقل حدود شش، هفت داستان در فایل‌های صوتی شش یا هفت‌دقیقه‌ای به اسم من و با آرم و موسیقی «قصه ظهر جمعه» در این سایت گذاشته شده است که من فکر می‌کنم حتی رادیو می‌تواند به سبب سوءاستفاده از موسیقی شروع برنامه «قصه ظهر جمعه» توسط تهیه‌کننده این‌ها موضوع را پیگیری حقوقی کند. او افزود: تقلید صدا و نحوه اجرای شخصی که این داستان‌ها را با نام من خوانده و منتشر کرده شبیه صدا و اجرای من است، اما اهل فن اگر آن‌ها را گوش کنند متوجه غلط‌های متنی و تفاوت‌های خاص اجرای این فرد با من خواهند شد. در پی این موضوع، خبرنگار ایسنا ماجرا را از مسئولان سایت تبیان جویا شد. محمد پورحسن مسئول صوت این سایت در این‌باره گفت: ما این فایل‌های صوتی را از سایت ایران صدا که وابسته به صدا و سیماست، برداشته‌ایم، چون به آن‌ها اعتماد داشتیم. این فایل‌ها ساخته ما نیست، بلکه در این سایت قرار داده شده بود و ما هم از آن‌جا بازنشر داده‌ایم. او افزود: الان هم اگر آقای سرشار هر تصمیمی بگیرند، ما عمل می‌کنیم؛ یعنی اگر بخواهند آن‌ها را برمی‌داریم یا اصلاح می‌کنیم. در هر صورت ما به خاطر اطمینانی که به سایت ایران صدا داشتیم، این فایل‌ها را به همان نام و صورتی که در آن‌جا منتشر شده بازنشر داده‌ایم.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایسنا، برخی فیلم‌های متقاضی اکران نوروزی در جلسه شورای صنفی نمایش که دوشنبه، ۲۵ بهمن‌ برگزار می‌شود درخواست خود را ارائه خواهند کرد و طبق گفته منصور لشگری قوچانی، تهیه کننده «قاتل اهلی»، جدیدترین ساخته مسعود کیمیایی هم یکی از این متقاضیان خواهد بود.براساس اعلام تهیه‌کننده این فیلم، پخش فیلم جدید مسعود کیمیایی بر عهده موسسه پخش فیلمیران است و برای اکران نوروزی نسخه‌ جدیدی از فیلم «قاتل اهلی» براساس بازخوردهای گرفته شده در جشنواره آماده می‌شود.پرویز پرستویی، امیر جدیدی، پگاه آهنگرانی، پرویز پورحسینی، لعیا زنگنه، حمیدرضا آذرنگ، امیرحسین رستمی، حمیدرضا افشار، آزاده مهدی‌زاده، رضا رشیدپور، اکبر معززی، سینا سهیلی، سعید پیردوست، شراره دولت‌آبادی، پولاد کیمیایی و ثریا قاسمی بازیگران آخرین ساخته‌ کیمیایی هستند که حاشیه‌های زیادی هم در جشنواره فجر داشت.

منبع: baharnews.ir

حمید باباییروزنامه بهارکشمکش‌های به وجود آمــده در اخــتتامـیه جشنواره فجر این سئوال را به ذهن می‌رساند، که آیا میان رسانه ملی و سینما کشمکشی وجود دارد یا خیر؟ آیا این دعواهای رخ داده میان این دو طیف، دعوایی زرگری برای یافتن مخاطب بوده است، یا به واقع درگیری اساسی میان این دو قشر وجود دارد؟ به واقع می‌توان برنامه هفت را نماینده‌ای از طیف حاکمه بر تلویزیون دانست و این نگاه را مورد بررسی قرار داد که چگونه و به چه دلیل کارگردانی که خود از دل سینما بیرون آمده است دست به نقد و در برخی جهات تخریب سینما می‌زند؟ برای واکاوی این جریان می‌توان چند دلیل عمده را بر شمرد و تا حدودی به بن و ایده اصلی برنامه های تلویزیونی پرداخت. به واقع در قدم اول باید رویکرد تلویزیون در چندین سال حاکمیت بی چون و چرایش بر خانه های مردمان ایران زمین را بررسی کرد. اگر شکل گیری برنامه های تلویزیونی از میانه دهه هفتاد و نقدهایی که سیمای جمهوری اسلامی به برنامه های مختلف دولت اصلاحات وارد می‌کرد را مورد ارزیابی قرار دهیم، به این تقابل میان سیما و سینما خواهیم رسید. در واقع رسانه ملی تمام توش و توانش را بر بی ارزش کردن و بی اعتبار کردن آن دوران به کار بست و صد البته می‌توان این رویکرد را به دولت فعلی نیز تسری داد. و یا به سادگی این منظر را مطرح کرد که هر زمان دولتی غیر اصولگرا بر مسند کار بوده است زاویه میان سیما و سینما به اوج خود رسیده است. این زاویه را می‌توان  در پخش نکردن تیزرهای مختلف سینمایی در این دولت و دولت اصلاحات، پخش نکردن فیلم‌های سینمایی که در این دوران ساخته شده اند و هرگز راهی به سوی رسانه نیافته‌اند دید. به بیان دیگر ساختار ایدئولوژیک بسته رسانه ملی جای برای هیچ صدای دیگری نیست و می‌کوشد هرگونه نگاه دیگری را حذف کند. نگاه مدیریتی تلویزیون در این چندساله اخیر موید این نکته بوده است که در مقابل هر گونه دگراندیشی و حرکت های نوع ایستاده است و هر جا نیاز به برخورد باشد، مستقیم عمل کرده است و پر ببینده بودن برنامه تلویزیونی هرگز نمی تواند مانع این حرکت شود. ب- در اختتامیه جشنواره فجر ما شاهد تصاویر باز و به نوعی سانسور تصاویر بازیگران زن بودیم. این سانسور سئوالی را پیش روی ما می‌گذارد و آن این است که در هر حالتی که مد نظر قرار بدهیم حجاب بازیگران زن ایرانی، از سریال ها و فیلم‌های پخش شده توسط سیمای کشور بهتر است، حال چگونه می‌شود که در قسمتی چون بازیگری خارجی می‌شود، می‌توان ظاهر او را مورد پذیرش قرار داد و برای برخی دیگر نه؟ در واقع نگاه رسانه در این بخش مانند نکته ای که در بالا بدان اشاره شد، حذفی است. حذف بازیگری داخلی به دلیل چیزی که ما بدحجابی می‌نامیم؟! حال با این پرسش روبه‌رو می‌شویم که چطور در بازتاب راهپیمایی افرادی با ظاهری به شدت غیرمتعارف تر مقابل دوربین قرار می‌گیرند و در این بخش گویی مصالحی هست که از چشم سایر مخاطبان دور می‌ماند. د- به نظر می‌رسد در چند ساله اخیر و با ورود اهالی سینما به عالم سیاست و حضور برخی در جشنواره های خارجی این چالشی جدید برای رسانه ملی محسوب می‌شود. در واقع گرایش طیف وسیعی از هنرمندان به جریان اصلاح طلب و تقابل آن با طبقه اصولگرای سنتی، باعث شده بخش اعظمی از هنرمندان از سیما دور بمانند. به بیان دیگر وقتی کارگردانی عملا از اتفاتی سیاسی دفاع   می‌کند که این حوادث توسط رسانه به صورت مداوم نهی می‌شود، آیا رسانه به این کارگردان اجازه حضور و دفاع از خود را می‌دهد؟ ه- رونق بازار سینما در دل خود باعث دور شدن مخاطب از تلویزیون می‌شود. به بیان دیگر، سینما که در دل خود صنعتی پول‌ساز است( یعنی برای حیات خود نیازمند فروش و نگاه به گیشه است) نیازمند ساختن کارهایی است که دارای قوام و استحکام خاصی باشد تا بتواند مخاطب را به خود جذب کند، اما تلویزیون به چنین وضعیتی نیازمند نیست. به طور مثال برای سریالی  سطحی مانند معمای شاه چندین میلیارد هزینه می‌شود بدون آن که کارگردان آن نیازمند پاسخگویی به کسی باشد. در واقع تلویزیون ما اگرچه نیازمند مخاطب هست اما از آن بی نیاز نیز هست، به اعتبار این سخن که رقیبی را در میدان نمی بیند که با او وارد چالش شود، نه تلویزیون خصوصی وجود دارد و نه رقیب دیگری، در این میان می‌ماند سینما که تمام ابزار خود را برای از میان برداشتن این رقیب به کار می‌برد. حال می‌توان سریالی کار کرد که، نه فیلمنامه مستحکمی دارد و نه کارگردانی درستی، و نه چیز دیگر، فقط اگر بتواند دیدگاه مدیران را بازتولید کند کفایت می‌کند. در واقع رونق سینما کسادی تلویزیون را به همراه خواهد داشت. البته این کسادی نیازمند عامل دیگری است که در ادامه بدان اشاره خواهد شد. ی- رونق سینمای فرهنگی و خوب نیازمند تربیت مخاطبینی است که سینمای درست را درک کنند. سینمایی که در آن زاویه دوربین ها درست است، بازیگران درست بازی می‌کنند و هر چیزی در جای خود قرار دارد. این تربیت از کجا حاصل می‌شود؟ قدم اول  از تلویزیون. در واقع مخاطب با دیدن سریال و برنامه‌های خوب و درست تربیت می‌شود. اما آیا رسانه ملی برای چنین وضعیتی کوشیده است؟ پاسخ اظهر من الشمس به نظر می‌رسد. زمانی که سینمای ایران دچار ابتذالی فراگیر شده بود و فیلم های به قول سینماگران شانه تخم مرغی و کمدی های مبتذل فروش می‌کرد، چرا کسی نمی پرسید چطور بازیگران این آثار اکنون تبدیل به سوپر‌استارهای ما شده اند؟ زمانی که به بهانه شادکردن مخاطب تن به هر ابتذالی دادیم، آیا می‌توانیم یک باره دم از مخاطب نخبه بزنیم؟ اینجاست که به این پرتگاه هولناک می‌رسیم که برای زنده نگه داشتن جسمی نیمه جان به جای عمل فوری آن مسکن تجویز می‌کنیم. در واقع تلویزیون با تربیت مخاطبینی که دارای سلیقه‌ای نازل بودند سطح سینما را هم تنزل داد. تربیت مخاطبینی که دنبال آثار سهل‌الوصول بودند و فقط سینما را ابزاری می‌دیدند که به راحتی سرگرم شوند. در عین حال سینما نیز تن به این ابتذال داد و به این وضعیت دچار شد. در پایان به نظر می‌رسد نقطه اشتراکی برای این سینما و تلویزیون نمی توان یافت و تا این رویکردهای تند ایدئولوژیک وجود دارد فاصله میان این دو بیشتر و بیشتر می‌شود و شاید زمانی برسد که به جای پخش مراسم اختتامیه جشنواره فجر، به گفتن اسامی چند تن از برگزیدگان اکتفا کنند و ما هم با آسودگی شبکه را عوض کنیم و به جای دعواهای پوچ به سراغ معمای شاه  دو و یا سه!  برویم.

منبع: baharnews.ir

پهلوان خداداد زنگشاهی – قیچک‌نواز – در گفت‌وگو با ایسنا، درباره نحوه برگزاری بخش موسیقی نواحی در جشنواره فجر اظهار کرد: ما برای اجرای شعر حماسی حداقل به نیم ساعت وقت نیاز داریم؛ اما از ما خواستند فقط در مدت زمان ۱۰ دقیقه، موسیقی بلوچی را اجرا کنیم. در حالی که در این زمان محدود یک شعر حماسی را نمی‌توان اجرا کرد.او درباره مقایسه بخش موسیقی نواحی جشنواره فجر با دیگر جشنواره‌هایی که در این حوزه برگزار شده است، توضیح داد: جشنواره‌هایی که علی مغازه‌ای و درویشی برگزارکننده آن هستند، بسیار خوب است. حق‌الزحمه بیشتری به ما می‌پردازند و هزینه رفت‌وآمد ما را هم می‌دهند. زنگشاهی همراه تاج‌محمد جنگی‌پور – دونلی‌نواز – و فاروق رحمانی – پژوهشگر موسیقی بلوچ – در سی‌ودومین جشنواره موسیقی فجر قطعاتی را در تالار رودکی اجرا کردند.این نوازنده پیشکسوت بلوچ پیش از این نیز به ایسنا گفته بود: با ما برای حضور در جشنواره فجر قرارداد نبستند. نوه‌ام نوازنده ساز دُهلک است و باید در جشنواره فجر گروه ما را همراهی می‌کرد؛ اما چون جشنواره بودجه نداد، نتوانستیم او را با خود بیاوریم و مجبور شدیم بدون او اجرا کنیم. در سی‌ودومین جشنواره موسیقی فجر بخشی با عنوان «پنج اقلیم» برای حضور هنرمندان پیشکسوت موسیقی نواحی در نظر گرفته شد که هنرمندانی از گیلان، خراسان شمالی، بلوچستان، بندر ترکمن، آذربایجان و استان البرز به صحنه آمدند و هر کدام به مدت ۱۰ دقیقه موسیقی منطقه خود را اجرا کردند. همچنین از این هنرمندان به‌عنوان پیشکسوتان موسیقی نواحی تقدیر شد.  

منبع: baharnews.ir

مهدی شیرزاد، یکی از نویسندگان درباره آخرین وضعیت نگارش متن سریال «مولانا» به ایسنا گفت: این سریال در ۲۶ قسمت ۵۰ دقیقه‌ای به سفارش مرکز گسترش فیلمنامه‌نویسی نوشته می‌شود. قبل از شروع نگارش، تحقیقات جامعی انجام دادیم. البته همزمان با نگارش تحقیقات ادامه دارد. وی ادامه داد: فیلمنامه این مجموعه را من و مهدی کیا می‌نویسیم. تا به امروز سیناپس ۱۸ قسمت و دیالوگ های سه قسمت نوشته شده است. در مجموع می توان گفت که ۳۰ درصد از نگارش به پایان رسیده است. امیدوارم ظرف سه ماه آینده فیلمنامه را تمام کنیم. این نویسنده درباره تقسیم کار در هنگام نگارش توضیح داد: طرح های این مجموعه را همراه با هم درآوردیم. وقتی من روی سیناپس کار می کنم، بعد از تمام شدن به مهدی کیا می دهم و او کارهای نهایی را روی متن انجام می دهد و وقتی او دیالوگ می نویسد، بعد من کارهای نهایی را روی آن انجام می دهم. در مجموع تعامل و همکاری دو سویه بین من و مهدی کیا برقرار است و با هم روی فیلمنامه کار می کنیم.شیرزاد در پاسخ به این سوال که برای نگارش این مجموعه از چه کتاب‌هایی استفاده کردید؟ توضیح داد: کتابی در سازمان صدا و سیما وجود دارد که درباره گویش مردم ایران در زمان‌های مختلف است. در ابتدا این کتاب را به عنوان منبع مرجع خواندم و بعد از آن کتاب های تاریخ بیهقی، فیه مافیه مولانا و گلستان سعدی کنار دستم است تا بر این اساس دیالوگ های این مجموعه را بنویسم. وی در پاسخ به این سوال اما زبان و گویش مردم ایران در دوره مولانا با مردم امروز جامعه خیلی تفاوت دارد. شما چطور آن را امروزی کردید؟ عنوان کرد: مسلماً اگر بخواهیم مثل تاریخ بیهقی بنویسم، مردم نمی توانند با کلمات سنگین ارتباط برقرار کنند و برایشان سخت است. بیشتر از گلستان سعدی الگو می‌گیرم که زبانش برای مردم قابل هضم و روان باشد. تلاش می کنیم یک متن خوب بنویسیم.این نویسنده درباره اینکه در این سریال کدام مقطع زندگی مولانا به تصویر کشیده می‌شود؟ اشاره کرد: ما در این سریال از ۳۷ سالگی تا زمان مرگ مولانا را به تصویر می کشیم. دوران کودکی مولانا در سریالی با نام جلال الدین به کارگردانی آرش معیریان پخش شد و حالا فاز دوم این سریال نوشته می شود. این نویسنده در پاسخ به این سئوال که چطور ترغیب شد روی چنین موضوعی کار کند؟ توضیح داد: مسلماً هر کاری باید ویژگی هایی داشته باشد که من را به عنوان نویسنده برای نگارش داستان ترغیب کند. من همیشه علاقه مند به نگارش یک اثر تاریخی بودم. تا اینکه فرصت نگارش پیش آمد. البته باید تاکید کنم که نگارش یک کار تاریخی خیلی دشوار است.شیرزاد عنوان کرد: راستش قبل از شروع کار فکر نمی کردم نگارش کار تاریخی تا این حد سخت و دشوار باشد، اما باید بگویم که کاملاً متفاوت از سریال های روز است. وی درباره اینکه چند درصد به تاریخ وفادار هستید و تا چه میزان برای افزایش بار دراماتیک از تخیلتان استفاده کردید؟ گفت: در ارتباط با این مقطع تاریخی نوشته مکتوب وجود ندارد و تاریخ‌نویسان هم برای این مقطع به نوشته شاگردان مولانا رجوع می کنند. به همین دلیل بخش ابهام و تاریک زیاد وجود دارد و ما برای این بخش‌ها از تخیل و داستان‌پردازی استفاده کردیم تا قصه برای مخاطبان جذابیت لازم را داشته باشد.فیلمنامه سریال «مولانا» در ۲۶ قسمت ۵۰ دقیقه‌ای توسط مهدی شیرزاد و مهدی کیا به سفارش مرکز گسترش فیلمنامه‌نویسی نوشته می‌شود.

منبع: baharnews.ir

گروه فرهنگی_رسانه ها: روزنامه تماشاگران امروز نوشت:«سینمای ما دعوا زیاد کرده. یادتان که نرفته سینما تماشاگرش را از دست داده بود و به تازگی دوباره به دست آورده، چرا باید دوباره خرابش کنیم؟ انتقاد به هیأت داوران همیشه بوده ولی قرار نیست همه راضی باشند. نباید سینما را سیاسی کرد. همینی که داریم می‌بینیم خوب است. لطفاً سیاسی‌‌اش نکنیم تا ضربه نخورد.» «جشنواره سی‌وپنجم فیلم فجر، پر بود از دعوا و هیاهو. بهروز افخمی با برنامه هفت و فریدون جیرانی، علی معلم و گروهی دیگر از چهره‌های سرشناس سینمایی با انتقادهایشان از توزیع جوایز، انتقادهایی ساختاری به این جشن وارد کردند. در پایان این جشن سینمایی که البته نقاط منفی‌‌اش خیلی به چشم می‌آمد، به سراغ یکی از ستاره‌های سینمای ایران رفتیم که تقریباً همه فیلم‌ها را از برج میلاد به تماشا نشسته است. سعید راد که هم (بعد از انقلاب) تندیس بهترین هنرپیشه فیلم فجر را دارد و هم در جشنواره سپاس (قبل از انقلاب) بهترین هنرپیشه نقش اول مرد شده است، در گفت‌وگو با تماشاگران امروز، این رخداد خبرساز سینمایی را برای‌مان تحلیل کرده است.  گزیده این گفت‌وگو را با هم می‌خوانیم:  – همیشه نگاه من به جشنواره فجر که خودم هم از آن سیمرغ برده‌ام، این بوده که نمی‌شود همه را راضی کند و به همه جایزه بدهد. حتی در اسکار هم همیشه انتخاب‌های هیأت‌های داوران حرف و حدیث داشته، شدید هم داشته. در برلین و کن یا ونیز هم این بحث‌ها هست.  – صنعت سینمای ملی ایران نیاز به این جشنواره دارد.  – من فکر می‌کنم هیأت داوران خیلی معتبری برای جشنواره امسال داشتیم. اینها از بزرگان سینما هستند. خیلی وجاهت دارند ولی خاصیت جشنواره این است که همیشه گروهی معترض می‌شوند.  – خود من هم به ۲۰ درصد این جوایز معترض‌ام. معترض که نه ولی تعدادی از افرادی که انتخاب نشدند یا جایزه نبردند، مثلاً برایم شاید…  – امسال یکی نگرفته، یکی دیگر از همکارانش گرفته است. شوکه شدن ندارد که.  – من می‌گویم اگر نگاه نقادانه بکنیم، نباید یک طرفه ببینیم.  – آنهایی که سیمرغ بردند و نگرفتن جایزه‌شان جنجال شده، خیلی فرق زیادی با اینهایی که سیمرغ بردند، نداشتند.  – اینهایی که جایزه بردند هم بیشترشان مستحق این جوایز و تشویق بودند.  – من به دوستانم که از جشنواره‌های خارجی درجه دوم جایزه می‌برند، به شوخی می‌گویم، چند تایی جایزه هم دم در گذاشتند، می‌گویند ببرید، زیاد آمده است! ولی واقعاً جشنواره فیلم فجر ما وجاهت دارد و همیشه خوب بوده و ارزش داشته، دلیلی ندارد خودمان‌ شأن آن را پایین بیاوریم. حالا امسال کمی نقدهایش بیشتر بوده است ولی نباید این شیرینی‌‌اش را خراب کنیم.  – ما در بدنه سینمای ایران نباید سیاست را وارد تحلیل‌های سینمایی‌مان کنیم.  – همیشه به آقای افخمی گفتم، او یک فیلمساز عالی است. شوکران، سن پطرزبورگ و بقیه را دیده‌ام. می‌گویم جای ایشان در فستیوال فجر خالی است. متأسفانه ایشان خودشان را وارد وادی‌ای کرده که از تخصص فیلمسازی دورشان کرده است.  – من باید برای بهروز افخمی در حالی‌که می‌رود بالای سن، سیمرغ ببرد، کف بزنم، وگرنه این کارهای نقد و برنامه‌سازی و این چیزها مسائل حاشیه‌ای در توانایی‌های حرفه‌ای اوست.  – از نظر من اجرای هفت برای افخمی کوچک است.  _ من یکی از طرفداران ویلایی‌ها هستم. از این سینماهای بیگ پروداکشن خیلی لذت می‌برم. از این فیلم‌هایی که آپارتمانی نیستند.  – خود من غیر از بازی خوب علی مصفا و مینا ساداتی در نقش همسرش، اصلاً از فیلم تابستان داغ خوشم نیامد.  – نمی‌خواهم از واژه تلخ استفاده کنم اما این فیلم‌های غم‌وارانه که هیچ تراژدی و سینمایی در داستانش ندارد و آخرش دو نفر دست‌شان را می‌گیرند و می‌روند دنبال زندگی‌شان، درام قصه‌ای ایجاد نمی‌کند که! پس سینما چه می‌شود؟ قصه کجا می‌رود؟  – نمی‌خواهم بگویم تلخ ولی ۳۰ یا ۴۰ درصد از فیلم‌ها نوعی غم‌بارگی در تم‌شان داشتند؛ در حالی که مردم ایران نیاز به شادی دارند.  – در بعضی موارد با نظر هیأت انتخاب موافق نبودم، مثلاً جای مسعود کیمیایی و فیلمش را در این اهدای جوایز خالی دیدم.  – قاتل اهلی را یک فیلم حرفه‌ای دیدم. خیلی از بازی‌های این فیلم می‌توانست برنده جایزه باشد. مثلاً بازی آقای پرستویی، امیر جدیدی و حتی پولاد و پگاه آهنگرانی می‌توانست لایق بردن جایزه باشد، چون این بچه‌ها استاد بالای سرشان بوده.  – در بسیاری موارد دیگر با نظر هیأت انتخاب موافق بودم؛ مثلاً در مورد جایزه یک بازیگر فوق‌‌العاده حرفه‌ای مثل لیلا حاتمی با آن چهره خاص‌شان در رگ خواب آقای نعمت‌الله، چون ایشان برخلاف میمیک‌اش توانست رلش را عالی بازی کند.  – من یک بازی از یک آقای جوانی دیدم در فیلم انزوا. فوق‌‌العاده بود. ولی اصلاً کاندیدا نشد اگر اشتباه نکنم. خب این دیگر نظر داوران است و با ما که بیرون هستیم، تفاوت دارد.  – هادی حجازی‌فر بازیگر خوبی است که زبان بدنش عالی است ولی من در همان فیلم (ماجرای نیمروز) بازی احمد مهرانفر را بیشتر پسندیدم. او خیلی تکنیکال بازی کرد.  – من بازی نوید (محمدزاده) را خیلی پسندیدم ولی بازی‌های خوب دیگری هم بود.  – بازی محسن تنابنده را در فراری خیلی دوست داشتم یا امیر آقایی در بدون تاریخ، بدون امضا خیلی حرفه‌ای بازی کرده بود. هر دو حرفه‌ای بازی کردند اما اگر من قرار بود جایزه بدهم، برایم بازی‌های فیلم قاتل اهلی در اولویت قرار می‌گرفت.  – جایزه فقط برای یک نفر است! من می‌گویم یا باید خانم زارعی می‌برد یا خانم حاتمی ولی این دیگر نظر هیأت داوران بوده است.  – من مطمئنم بهروزخان افخمی با تمام توان، همیشه دل‌سوخته سینما بوده و هست.  – من همیشه بازیگرم، تا ابد هم بازیگرم. من هم شاید نقد داشته باشم به این تعداد زیاد بازیگر در سینمای ایران که خیلی هم بازیگر نیستند اما وقتی بچه‌هایی که در این جمع خودشان را ثابت کردند مثل آقایی، تنابنده یا بچه‌های دیگر را می‌بینی، نمی‌توانی توانایی هنری‌شان را نادیده بگیری.  بهروز افخمی قطعاً به حق، نقد می‌کند ولی نمی‌توان این بچه‌ها را هم نادیده گرفت. نقد باید باشد، تأیید و تشویق هم باید باشد.  – خانم قاسمی حرفه‌ای این کار است. دیگر بهتر از او برای این رل‌ها نداریم. وقتی او باشد، دیگر دومی نداریم برای این نقش‌ها. او در ویلایی‌ها بی‌نظیر بود و دست‌نیافتنی.  – قدمت فیلمسازی داودنژاد به عمر بازیگری من است. من وقتی برای آقای نادری جلوی دوربین رفتم، ایشان داشت اولین فیلمش را می‌ساخت. خب او تجربه یک عمر را نشان داد. ممکن است کارش یک ضعف‌هایی هم داشته باشد اما پختگی در فیلمش را می‌شد دید.  – من می‌گویم بیاییم جشنواره‌مان را در حد بضاعت خودمان ببینیم. نخواهیم کارگردان‌هایمان فورد یا هیچکاک باشند. بگذارید به‌ قدر توان خودمان باشند. این‌ طوری نگاه کنیم می‌بینیم چه شاگردان خوبی برای استادهایشان هستند.  – جای بزرگانی مثل مهرجویی، تقوایی، حاتمی‌کیا یا درویش در جشنواره امسال خالی بود. اینها فیلمسازهای حرفه‌ای بدنه‌اند که خیلی دوست‌شان دارم.  – من با فیلم اولی‌ها خیلی کار کردم و حتی با یکی از این فیلم اولی‌ها سیمرغ بردم ولی باید سینمایی داشته باشیم که برای همه اینها یعنی جدید و قدیمی حرمت قائل باشد.  – به داوری‌ها احترام بگذاریم، سلایق را بپذیریم.  – یک آدم حرفه‌ای که نباید شوکه شود. باید به هیأت داوران احترام بگذارد. این که هر چی ساختیم جایزه ببرد و اگر نبرد شوکه شویم که کار درستی نیست. – نمی‌گویم آنهایی که جایزه نبردند، حق نقد ندارند. چرا دارند اما لطفاً شوکه نشوند. چون نباید زیبایی‌های سینما و فستیوال‌مان را نادیده بگیریم.  – سینمای ما دعوا زیاد کرده. یادتان که نرفته سینما تماشاگرش را از دست داده بود و به تازگی دوباره به دست آورده، چرا باید دوباره خرابش کنیم؟  – انتقاد به هیأت داوران همیشه بوده ولی قرار نیست همه راضی باشند. نباید سینما را سیاسی کرد. همینی که داریم می‌بینیم خوب است. لطفاً سیاسی‌‌اش نکنیم تا ضربه نخورد.  – من هم به آقای نوید محمدزاده نقدی داشتم اما امسال که بازی‌هایش را دیدم و حرف‌هایش در لحظه‌ای که سیمرغ‌اش را گرفت، شنیدم، به این نتیجه رسیدم که باید این جوان‌ها را باور کرد. او چقدر خوب بود. چقدر درست رفتار کرد، چقدر آرتیست بود. خیلی کامل و آرتیست بود. اینها آمدند، اصلاً شوخی نکنیم. او این بار جایزه مکمل گرفت، اما همان هیجان رل اول را داشت. این کارش دارد به ما درس می‌دهد. ما هم یاد گرفتیم.  – آقای رامبد جوان یک حرفه‌ای است که فیلم ستایش شده ورود آقایان ممنوع را ساخته. او که نباید شوکه شود. یا مثلاً آقای جیرانی که حالا خودش تاریخ سینمای ایران است و کارگردانی خوب. البته من هم خفگی را خیلی نپسندیدم، چون فیلم‌های سبک ایرانی را بیشتر دوست دارم اما بالاخره این حرفه‌ای‌ها باید بیشتر سعه صدر داشته باشند.  – آقای کیمیایی فیلمش نادیده گرفته شده، اما شوکه نشد و کوچک‌ترین انتقادی نکرد. او می‌داند امسال سلیقه‌ها این بوده.  – من وقتی فیلم کیمیایی را دیدم، در ذهنم چهار سیمرغ برایش کنار گذاشتم اما نگاه داوران این بود و باید پذیرفت دیگر. باید ایستاد و برای برنده‌ها کف زد. سال بعد هم خیلی‌های دیگر جایزه می‌گیرند و اینهایی که امسال جایزه گرفته‌اند، باید بایستند و برای برندگان جدید کف بزنند.  – بونوئل، کارگردان شهیر سینمای جهان، در دفتر کارش تابلویی دارد که رویش نوشته: «هیچ چیزی کامل نیست.» این چیزی است که باید همه به آن باور داشته باشیم.

منبع: baharnews.ir

لیلا واحدی روزنامه بهار  سیمرغ های سی‌وپنجمین جشنواره فجر هم بر شانه‌های هنرمندان سینما نشست و پرونده این دوره هم با همه جنجال‌هایش بسته شد. در این میان روسیاهی همیشگی برای «نیت‌خوانانی» ماند که تریبون رسانه ملی را با بهانه و بی‌بهانه محل عقده‌گشایی می‌کنند. مجریان و به اصطلاح کارشناسان برنامه‌‌ای در رسانه ملی، قبل از اهدای سیمرغ‌های جشنواره فجر با علمی از غیب، که تنها ایشان بر آن احاطه دارند!، اعلام کردند که چون داوران جشنواره تابعیت دوگانه دارند و قرار است به کشور دومی رفته و آنجا زندگی کنند،  به فیلم سینمایی «ماجرای نیمروز» بی‌توجهی خواهند کرد و سیمرغی نخواهند داد. دلیل آن‌ را هم به محتوای فیلم که درباره گروه مجاهدین خلق (منافقین) بود، ربط دادند اما اینکه چرا افرادی در رسانه ملی به جای نقد، به پیشگویی و نیت‌خوانی روی آورده‌اند، نشان از نفوذ نوعی جهان‌بینی در این رسانه است که نه تنها در عرصه فرهنگ بلکه در سیاست ما نیز نفوذ کرده است و موریانه‌وار شالوده‌های اعتماد عمومی را نابود می‌کند. وقتی در رسانه ملی به راحتی درباره نیت و تصمیم داوران جشنواره فجر سخن گفته می‌شود و آنان را به بهانه کارنشده و قضاوت نکرده، هدف تهمت قرار می‌دهند، طبیعی است که بسیاری از ما هم در زندگی روزانه خود با همین سبک، همدیگر را مورد قضاوت و تهمت قرار دهیم. مجریان برنامه تلویزیونی چنان مطمئن از قضاوت داوران سخن می‌گفتند که گویی در ذهن و روان تک‌تک آنها حضور دارند. این یعنی برای خودشان، مقام الوهیت و معصومیت در نظر گرفته‌اند و در جایگاه قضا نشسته‌اند و محاکمه می‌کنند و حکم صادر می‌کنند. به راستی این‌همه یقین از کجا منشا می‌گیرد؟ منِ نوعی از کجا می‌فهمم که دیگری به چه می‌اندیشد و چه تصمیمی دارد؟ این برنامه یک نمونه کوچک از هزاران مورد نیت‌خوانی در کشور ما است. اگر در همه دنیا اساس فکری مردم بر این است که «همه سالم و خوبند، مگر اینکه عکسش اثبات شود» در کشور ما اساس بر این است که «همه مجرمند، همه وطن‌فروشند، همه جاسوسند، مگر اینکه عکسش ثابت شود» این دیدگاه طی یک دهه گذشته کار کشور را به جایی رسانده است که اکنون دلسوزانش التماس می‌کنند برای آشتی ملی. آشتی‌ای که در سایه آن دست از نیت‌خوانی علیه هم برداریم، اساس فکری خود را تغییر دهیم، جذبه را جایگزین دافعه کنیم، تا شاید در جهان سخت کنونی به پیشرفت و آرامش برسیم. هرچند با شمشیرهای از رو کشیده‌ای که این‌روزها در عوالم فرهنگ و سیاست و اقتصاد می‌بینیم، آشتی ملی با سدهای فراوانی روبه‌رو خواهد بود. در حقیقت عده‌ای در این سرزمین حیاتشان در نیت‌خوانی و تهمت‌زنی می‌گذرد بنابراین سخت است که این جماعت دست از «وطن‌فروش»سازی بردارند و برای آشتی ملی پیشقدم شوند. سیمرغ بلورین بهترین فیلم به ماجرای نیمروز رسید، و اکنون حوضی از تهمت و قضاوت مانده است و برنامه هفت. قطعا در عرصه سیاست هم طوفان تهمت‌ها و نیت‌خوانی ها روزی فروخواهد نشست و این آب گل‌آلودی که نزدیک یک دهه ماهیگیران بسیاری داشته است، صاف خواهد شد و آنگاه حوضی از سرشکستگی‌های فردی و جناحی برای صاحبان تریبون ها باقی خواهد ماند. اما تا فرونشستن این طوفان همه باید عاقل باشیم.  این طوفان برپا کننده دیگری هم در خارج از مرزها دارد، دونالد ترامپ پدیده ای است که قرار است طی حداقل ۴ سال بعد میزان عقل‌گرایی ما را به سنگ سخت، دیوانه‌گرایی خود محک بزند. نباید ترسید اما باید مراقب بود. باید ایمنی داخلی ایران را دربرابر این ویروس خارجی بالا برد و این ایمنی جز در سایه همدلی و آشتی ارگان‌های مختلف داخلی نمی‌تواند ظهور یابد. در این برهه که به معنای واقعی کلمه «شحساس» است، نیت‌خوانی‌های «غرض‌مند» آفت سیاست و فرهنگ ما در این برهه خواهند بود، برای یکبار هم شده باید برای دلسوزی، دلسوزان، دل سوزاند. باید نیت‌خوانی‌ها را کم کرد، اگر هم تلخی وجود دارد، باید تلاش برای محوش کرد نه برای بزرگ کردنش. ایران این‌روزها بیمار است. ویروس‌های داخلی و خارجی آزارش می‌دهند. مادرانه باید از مام وطن مراقبت کرد.

منبع: baharnews.ir

صابر قدیمی در گفت‌وگو با ایسنا درباره تأثیر جشنواره‌ها، گردهمایی‌ها و شب‌های شعر بر روی طنز گفت: مانند هر کار دیگری  اگر یک‌سری  نکات اساسی رعایت شود می‌توانند تأثیر مثبت داشته باشند اما اگر دچار ابتذال و فکاهه شوند طبیعتا اثرات منفی دارند. ولی به‌طور کلی اگر در جلسات طنز، آثار طنز که به معنای واقعی کلام طنز باشد و دغدغه اصلاح امور را داشته باشد ارائه شود می‌تواند به معرفی طنز واقعی کمک کند و تأثیرگذار باشد. او با مثبت ارزیابی کردن رویکرد برگزاری جشنواره‌ها و شب‌های شعر، افزود: این برنامه‌ها باعث آشنایی بیشتر  مردم با شعر طنز می‌شوند. مردم قبل‌تر فکر می‌کردند طنز صرفا فکاهه و به نوعی شوخی منظوم است. قدیمی با بیان این‌که برخی از آثاری که از شاعران نام‌آشنا و شاعران جوان‌تر می‌بینیم کارهای خوبی است و به معنای واقعی طنز است، اظهار کرد: در کنار این کارهای خوب، آثاری که در جلسات ارائه می‌شود و یا در فضای مجازی دیده می‌شود، ضعف‌های ابتدایی شعر و کلام دارد. این آثار ابتدا باید حداقل‌های شعر را داشته باشند و بعد به فکر طنز بودن باشند. فکر نکنیم اگر مسئله بانمکی را می‌خواهیم مطرح کنیم اشکالی ندارد که جایی از آن مشکل وزن، قافیه و ضعف شعر داشته باشد و می‌توان آن را به عنوان شعر طنز مطرح کرد. این طنزپرداز درباره این‌که انتقادهایی وجود دارد که جلسات به دلیل رویارویی طنزپرداز با مخاطب منجر به تقلیل شعر طنز طنز می‌شود اظهار کرد: باید حواس‌مان باشد و به خاطر یک شور آنی و جلب رضایت افرادی که در سالن حضور دارند و فقط  برای خنده آمده‌اند از اساس طنز فاصله نگیریم، طنز باید مصلح جامعه و فرد باشد. البته برخی از آن طرف بام می‌افتند و آثاری تولید می‌کنند که صرفا  دغدغه‌مند هستند و نمکی ندارند و مانند یک نقد اجتماعی صرف هستند که این خوب نیست. او در ادامه افزود: این‌که فرد کاملا به فکاهه بپردازد و  برای این که مردم  را بخنداند انواع خط قرمزها را رد کند و حرف‌های زشت بزند  درست نیست. طنز قداست دارد. برای مثال چیزی که در بعضی کمدی‌ها می‌بینیم این است که مثلا شخص دوتا شلوار می‌پوشد و روی سن  می‌آید و شلوارش را پایین می‌کشد و زیرش شلوار است. مردم به خاطر خرق عادت می‌خندند؛ خنده‌ای که از روی تفکر و تأمل نیست، صرفا یک شوخی سطحی است و حرفی پشت آن نیست، قابل دفاع هم نیست.   قدیمی خاطرنشان کرد: جوک و لطیفه به تنهایی در جای خود قابل احترام است؛ یعنی برای انبساط خود در جمع‌ دوستانه تعریف می‌کنید و می‌خندید که این چیز خوبی است و جوک است اما طنز نیست. این طنزپرداز درباره تأثیر فضای مجازی بر روی طنز با بیان این‌که  فضای مجازی اتفاق  خوشایندی  است، اظهار کرد: این‌که این فضای خوشایند را چگونه پیش ببریم، بستگی دارد که ما چگونه از آن‌ استفاده کنیم. حسن فضای مجازی در این است که آثار کسانی را می‌بینیم که فقط یک اسم نیستند و به رسانه‌ها دسترسی ندارند و فضای مجازی یک کانال دسترسی برای آن‌هاست تا آثارشان را منتشر کنند و بازخورد واقعی کارشان را ببینند. گاهی اوقات آن‌ها کارهایی خلق می‌کنند که بسیار فراگیر می‌شوند و کارهای ارزشمندی هستند.   او در ادامه افزود: بخش دیگر فضای مجازی  این است که هرچیزی را می‌توانید به عنوان شعر طنز مطرح کنید. مردم در درازمدت شعرهایی را که  ضعف‌هایی (مثل وزن اشتباه و محتوای غلط) دارد یا توهین‌آمیز است می‌خوانند اما چون فرم آن‌ها  شبیه فرم طنز است فکر می‌کنند دارند طنز می‌خوانند و این قضاوت پیش می‌آید که شعر طنز یک چیز سطحی است. صابر قدیمی با بیان این‌که تأثیر فضای مجازی را مثبت ارزیابی می‌کند، گفت: سرعت انتقال آثاری که خلق شده بسیار زیاد است. اتفاقی که  پیش می‌آید در کسری از ثانیه انواع مختلف شوخی‌ها  و طنزها نوشته  و در فضای مجازی فراگیر می‌شود. فضای مجازی یک توان بالقوه است که می‌توانیم آن را  به صورت بالفعل دربیاوریم  و بسته به این‌که چه نیت و توانایی‌هایی داریم خروجی‌های متفاوتی می‌تواند داشته باشد. او یادآور شد: یکی از مشکلات فضای مجازی که فقط به طنز مربوط نمی‌شود این است که ما را دچار خوانش کاذب کرده است. ما فکر می‌کنیم در حال مطالعه هستیم. کتاب‌ها به گوشه‌ای رفته و از دسترس ما خارج شده‌اند، دلم برای کتاب‌ها می‌سوزد زیرا وقت زیادی برای گشتن در فضای مجازی می‌گذاریم. این لطمه‌هایی وارد می‌کند که بعدها معلوم می‌شود. مهم‌ترین ضرر این فضا  می‌تواند دوری از مطالعه و پر کردن اوقات فراغت به شکل ناصحیح باشد. صابر قدیمی همچنین درباره اهمیت کار طنزپرداز گفت: همان‌طور که خیلی‌ها برای اصلاح جامعه جان‌شان را می‌گذارند، طنزپرداز نیز با اشاره به نکاتی، خود را در یک شرایط خاص می‌گذارد که جان و مالش در خطر قرار می‌گیرد. این طنزپرداز درباره طنزهای تلویزیونی نیز اظهار کرد: برنامه‌هایی طنزی که در تلویزیون ساخته می‌شود برای شروع خوب است اما بسیار کم است. ما نیاز روزافزون به طنز داریم؛ هم این‌که در دل آن‌ها انتقاد اجتماعی و فردی صورت می‌گیرد و  نقد و بررسی ‌می‌شود، و در کنار آن به لبخند و شادی نیز نیاز داریم. او با انتقاد از طنزهای تلویزیونی گفت: متاسفانه در سطح برنامه تلویزیونی، فکاهه  نیز نداریم یعنی برنامه‌ها نه تنها محتوای خاصی ندارد نمک خاصی هم ندارد که بگوییم فکاهه است و به نظرم، در حیطه طنز تلویزیون خیلی جای کار دارد. قدیمی با بیان این‌که برنامه‌ طنز معضلاتی دارد، گفت: یکی از معضلات ما  سناریو  و فیلم‌نامه  است. به غیر از چند نویسنده درجه  یک در حوزه طنز؛ برادران قاسم‌خانی، سروش صحت و امیرمهدی ژوله  کسی به صورت حرفه‌ای فعال نیست و حتی جوان‌ترها کمتر جذب می‌شوند. نمی‌دانم شاید مافیایی در آن‌ وجود دارد. او با تأکید بر این‌که در طنز مطبوعاتی پیشرفت خوبی داشته‌ایم اظهار کرد: در فضای مجازی و رسانه‌ها طنزنویسان خیلی خوب کار می‌کنند؛ مثلا احمدرضا کاظمی طنز نوشتاری‌اش خوب است و زمانی که با تصویر همراه می‌شود جذابیت بیشتری دارد. ما در آن حیطه پیشرفت قابل توجهی داشته‌ایم و در طنز ژورنالیستی خوب پیش رفته‌ایم اما در طنز تلویزیونی خیلی عقب هستیم. این طنزپرداز گفت: تنها برنامه‌ تلویزیونی که اخیرا پخش می‌شود و به دل من نشسته سریال «لیسانسه‌ها»ی سروش صحت است که به نظرم  خیلی خوب بود، نمی‌گویم  ایده‌آل است اما به طنز واقعی نزدیک شده است. صابر قدیمی در انتها  با بیان این‌که کتاب‌های خوبی در زمینه طنز نوشته شده است، اظهار کرد: پیشنهاد می‌کنم  جشنواره‌ای به نام کتاب سال طنز داشته باشیم. فکر می‌کنم حرکتی مثبت، رو به جلو و فرایند تشویقی خواهد بود. البته دفتر طنز فعالیت‌هایی دارد اما کافی نیست.

منبع: baharnews.ir