بایگانی دسته ی : فرهنگی

به گزارش مهر، همیشه واژه سیل با خرابی ، آسیب زدن و ویرانی عجین شده اما در جویم شهرستان لارستان استان فارس این بار قضیه کمی فرق می کند.در سیلاب های چند روز اخیر، این بار سیل و باران کارکرد فرهنگی پیدا کرده اند و کتیبه های تاریخی مدفون در لایه های زیرین زمین را نمایان ساختند.در این خصوص مدیر پایگاه میراث فرهنگی لار  گفت: طی چند روز اخیر یکسری کتیبه بر اثر سیل از زیر زمین نمایان شد که بخشی از آنها، سنگ قبرهایی متعلق به دوران اسلامی بوده اند. خشایار شیبانی افزود: به محض اطلاع از این رویداد، پایگاه حفاظت به همراه پاسگاه انتظامی به منطقه مراجعه و کتیبه ها و سنگ قبرها را به پاسگاه منتقل کردند.وی با اشاره به اینکه به نظر می رسد محلی که کتیبه ها در آن کشف شده قبرستان تاریخی بوده باشد، افزود: ماموران یگان حفاظت میراث در منطقه حاضر شده و از محوطه مراقبت می کنند تا کارشناسان برای بررسی های بیشتر به جویم اعزام شوند. مدیر پایگاه میراث فرهنگی لار با اشاره به پیشینه تاریخی منطقه نیز بیان کرد: مردم جویم از قرن سوم هجری مسلمان شدند به همین خاطرآثار دوران اسلامی به وفور در منطقه وجود دارد. شیبانی قدمت آثار کشف شده را مربوط به قرن ۷ یعنی ۷۰۰ سال دانست و افزود: در شهر جویم و در نزدیکی این منطقه دو امامزاده به نامهای ابی احمد و شاه منصور وجود دارد که نشان دهنده احتمال وجود قبرستان در منطقه است.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایسنا،‌ امروزه جمعیت زیادی در سراسر کشور دلهایشان با طناب ابریشمین زبان شیرین و شکرین فارسی با هم پیوند خورده و در این میان زنده نگه‎داشتن زبان‎های مادری که خود یک ثروت و سرمایه بی‎بدیل اجتماعی‎اند، باعث می‎شود تا بسیاری از خرده فرهنگ‎ها، آداب و سنن بومی و هنر یا دانش‎های بومی و محلّی که برخی نیز بسیار ارزشمند و از دیرینگی شایانی برخوردارند به خوبی حفظ شوند چه بسا این آیین‎ها، آداب و رسوم و دانش‎ها تنها در قالب زبان‎های مادری قابلیت زیست و ادامه حیات دارند.اهمیت حفظ زبان‎های مادری بدین جهت است که گاهی در داخل یک واژه از کلمات آن دنیایی از اطلاعات، باورها، سنت‎ها، دانش‎ها، فرهنگ‎ها و اسطوره‎ها و تاریخ یک قوم یا ملت نهفته است و با مرگ این واژه حجم عظیمی از میراث ماندگار و ارزشمند فرهنگ و دانش بومی از بین می‌رود!سازمان جهانی آموزش‎و‎پرورش، علمی و فرهنگی ملل متحد بیست‎و‎یکم فوریه را روز جهانی زبان مادری اعلام کرده است. به مناسبت این روز گزارش ایسنا درباره زبان مادری و اهمیت حفظ آن در کنار زبان فارسی معیار را می‎خوانیم: از بین رفتن زبان یک قوم مساوی با نابودی آن ملت است دکتر مسعود سپهوندی، دکتری ادبیات فارسی درباره تفاوت زبان رسمی و بومی در کشور به خبرنگار ایسنا گفت: زبان فارسی نماد اصلی هویت ایرانیان و زبان معیار کشور است بطوریکه جمع کثیری از مردم جامعه ما فارسی صحبت می‌کنند و کتابت کتاب‌ها، روزنامه‌ها، رسانه‌ها و… با این زبان است. زبان بومی منعکس کننده فرهنگ و اقلیم خاص با ویژگی‌های منحصر به فرد است.وی با اشاره به اینکه رمز هویت هر قوم و قبیله زبان آن است، ادامه داد: در دل هر زبان ملی چند زبان بومی وجود دارد؛ تکثر زبان‌های محلی وجه تمایز آنها با زبان رسمی کشور است.سپهوندی با اشاره به اهمیت و ضرورت حفظ زبان‌های مادری در کنار زبان رسمی هر کشور، اضافه کرد: زبان هویت یک شخص یا جامعه و نماد هویت هر قوم است. اگر زبان یک قوم و ملت از بین رود تمام فرهنگ و آثار فرهنگی آنها دچار تزلزل می‌شود. آموزش، مهم‎ترین راهکار حفظ زبان‎های مادری این عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد خرم‌آباد با بیان راه‌های حفظ زبان فارسی، خاطرنشان کرد: آموزش زبان‌های بومی در سطوح مختلف یکی از عمده راهکارهای حفظ آن است. در وهله اول خانواده و به خصوص مادر نقش اساسی در حفظ زبان‌های محلی دارند.وی یادآور شد: اگر مادران بدون درنظر گرفتن حواشی زبان مادری را به فرزندان خود بیاموزند نه تنها توانایی ذهنی فرزند تقویت می‌شود و آنان به چند زبان مسلط خواهند شد بلکه زبان بومی و محلی نیز حفظ می‌شود. زبان مادری مانع پیشرفت نیست سپهوندی با اشاره به اینکه برخی از والدین معتقدند که آموختن زبان مادری به فرزندان باعث می‌شود که آنان در دوران تحصیل با مشکل مواجه شوند و نتوانند به خوبی فارسی صحبت کنند، ادامه داد: زبان‎های بومی مانع پیشرفت نیستند و اغلب دانشمندان ما با این زبان‌ها صحبت می‌کرده و می‌کنند. روند تزلزل برخی از زبان‌های بومی ناشی از کوتاهی مسئولین است این مدرس دانشگاه افزود: درست است که زبان فارسی در کشور ما معیار است ولی اگر بخشی از آموزش‌ها در مدارس به زبان محلی صورت گیرد، به حفظ زبان‎های بومی و محلی کمک می‎شود.وی با اشاره به اصل ۱۵ قانون اساسی گفت: اگر تاکنون در کشور ما زبان‌های بومی در مدارس تدریس نمی‌شوند ناشی از کوتاهی مسئولین ماست وگرنه قانون اساسی این قضیه را محدود نکرده است.سپهوندی اظهار کرد: یکی دیگر از راه‌های حفظ زبان مادری رسانه‎ها به خصوص رادیو و تلویزیون هستند. پخش فیلم و سریال، جنگ‌های شادی و… با زبان بومی مؤدبانه و به دور از طنز و تمسخر در ترویج زبان‌های محلی مؤثر است. عامل دلزدگی از زبان مادری استفاده از آن به منظور تمسخر و طنز بی‌محتواست عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد خرم‌آباد تصریح کرد: یکی از مواردی گه باعث دلزدگی از زبان‎های محلی و بومی می‌شود، استفاده از آن به منظور تمسخر و طنز بی‌محتواست. باید در رسانه‌ها و فضای مجازی زبان مادری را به نوعی ترویج داد که منجر به تقویت آن شود و نه اینکه ابزاری در جهت نابودی زبان‌های بومی باشد.وی افزود: اهمیت زبان مادری کمتر از ارزش یک گونه جانوری نیست. ما برای حفظ و حراست از یک موجود زنده و گونه جانوری محدودیت ممنوعه می‌گذاریم و خودمان را به آب و آتش می‌زنیم اما بی‌تفاوت از کنار از بین رفتن زبان بومی و محلی می‌گذریم.سپهوندی اضافه کرد: شاید روزی علم آنقدر پیشرفت کند که بتوان از روی DNA موجودات منقرض شده را مجدداً احیا کرد اما با هیچ آزمایشی نمی‌توان زبان‌های مادری از بین رفته را احیا کرد. حفظ زبان بومی و محلی مهم‌تر از حراست از محیط زیست است. برخی از زبان‌های مادری در ایران مرده‌اند این مدرس دانشگاه درباره وضعیت کنونی زبان‌های مادری در کشور ما و روند تغییرات آنها تصریح کرد: متأسفانه با سرعت هر چه تمام‌تر شاهد نابودی و نیستی زبان‌های بومی و محلی در ایران هستیم. برخی زبان‌ها در کشور ما در حال احتضار و برخی مرده‌اند و متکلم ندارند و یا در حد صفر هستند. چون فارسی پرستیژ دارد، اغلب افراد با این زبان صحبت می‌کنند وی خاطرنشان کرد: برخی‌ها صحبت کردن به زبان مادری را نوعی بی‌کلاسی تلقی می‌کنند و به خاطر پرستیژ فارسی با این زبان صحبت می‌کنند. به فرزندتان اعتماد به نفس دهید تا با زبان مادری صحبت کنند دکتر رحیم احمدی نرگسه، دکتری زبان‌شناسی همگانی نیز به خبرنگار ایسنا می‌گوید: زبان بومی و زبان فارسی منافاتی با هم ندارند و درواقع این دو توأماً پیکره کامل خواهند شد و هر دو از یک ریشه زبانی منشعب شده‌اند.وی با انتقاد از والدینی که مایل نیستند فرزندانشان زبان مادری بیاموزند، تأکید کرد: زبان مادری آیینه فرهنگ، تمدن، ذهن و فکر است و در مدارس، رسانه‌ها، کتب و… این زبان به فرزندانمان آموزش داده می‌شود و این وظیفه والدین است که از همان دوران کودکی فرزند خود را با زبان مادری آشنا کنند و به او اعتماد به نفس دهند که با این زبان صحبت کند. زبان مادری عامل افت تحصیلی و خجالت کشیدن فرزندان نیست احمدی نرگسه با اشاره به اینکه برخی از والدین دوزبانه بودن(فارسی و محلی) را عامل افت تحصیلی و بعضاً خجالت کشیدن آنان از صحبت کردن با زبان محلی می‌شود، تصریح کرد: اگر زبان مادری و زبان فارسی در کنار یکدیگر استفاده شوند، مشکلی پیش نمی‌آید، چراکه دوزبانه بودن عاملی در افت تحصیلی نیست، بلکه اگر به فرزندانمان اعتماد به نفس دهیم که اصالت تو در زبان مادری‌ات نهاده شده است، قطعاً چنین مسائلی پیش نخواهد آمد. تکلم با زبان مادری هیچ منافاتی با زبان فارسی معیار ندارد این مدرس دانشگاه‌های لرستان یادآور شد: تنها با یک اقدام نمی‌توان زبان‌های مادری را حفظ کرد. تکلم اعضای خانواده با زبان بومی و محلی هیچ‌گونه منافاتی با زبان فارسی معیار ندارد. وی خاطرنشان کرد: نویسندگان، شاعران و فرزندان نقش بسزایی در حفظ زبان مادری دارند. آنان باید سعی کنند تعدادی از آثار خود را به معرفی زبان مادری اختصاص دهند.احمدی نرگسه با اشاره به نقش رسانه‌ها و به خصوص صدا و سیما در حفظ زبان‎های مادری گفت: صدا و سیما مراکز استان‌ها می‌تواند با استفاده از مجریان، مدعوین، نماهنگ‌ها، سریال‌ها و برنامه‌های جذاب در قالب معرفی زبان محلی و بومی علاوه بر آموزش به حفظ زبان‌های مادری کمک کنند. این دکترای زبان‌شناسی همگانی ادامه داد: مسئولین استانی نیز با اجرای همایش‌ها، سخنرانی‌ها، جلسات هنری ازجمله اجرای موسیقی محلی و… به ترویج زبان‌های مادری کمک خواهند کرد.وی یادآور شد: آموزش و پرورش نقش مهمی در حفظ زبان مادری دارد. استفاده از معلمان بومی که با زبان مادری صحبت می‌کنند، فرصتی است که بعد از کلاس درسی که با زبان فارسی تشکیل می‌شود، چند کلمه‌ای با دانش‌آموزان به زبان محلی صحبت شود. حس ناسیونالیستی یکی از آسیب‌های حوزه ترویج زبان مادری است احمدی نرگسه با تأکید بر اینکه باید طوری عمل کنیم که زبان بومی در مقابل زبان رسمی کشور قرار نگیرد، تصریح کرد: اگر از زبان رسمی کشور غافل شویم و حس تعصب و ناسیونالیستی در فرزندان خود به وجود آوریم، عواقب خطرناکی برای جامعه دارد پس بهتر است در حد اعتدال عمل کنیم تا هم فرزندان‌مان به صحبت کردن با زبان‌های مادری ترغیب شوند و هم زبان فارسی را پاس بدارند. اصل پانزدهم قانون اساسی بر حق تحصیل به زبان مادری تاکید دارد امین آزادبخت، مدیر مرکز تخصصی فرهنگ و ادبیات بومی زاگرس نیز گفت: مرگ هر زبان به معنای مرگ مجموعه‌ای از فرهنگ، تاریخ و آداب و سنن گروهی از انسان‌هاست.وی اظهار کرد: زبان بازتاب دهنده فرهنگ و اندیشه انسان‌ها و جلوه‌ای از هویت آنهاست که دنیای آنها را بازگو می‌کند.آزادبخت افزود: زبان بیانگر هویتی است که ریشه در تاریخی دراز دارد که در آن می‌توان رد پای اندیشه‌های فلسفی، اسطوره‌ای، دینی و مذهبی را مشاهده کرد. مدیر مرکز تخصصی فرهنگ و ادبیات بومی زاگرس تصریح کرد: تنوع زبانی و فرهنگی اقوام مختلف ویژگی منحصر به فردی را برای کشورمان به وجود آورده است.وی یادآور شد: اقوام ایرانی با تنوع فرهنگی و زبانی در طول هزاران سال در صلح و آرامش در کنار هم زندگی کرده‌اند و هر از گاهی که دشمنان این مرز و بوم چشم طمع به این خاک کهن دوخته‌اند با وحدت، یکپارچگی، همدلی و همراهی از آب و خاک و کیان این مرز و بوم دفاع کرده‌اند. آزادبخت خاطرنشان کرد: توجه به زبان‎های قومی می‌تواند موجب حفظ و احیاء فرهنگ و هویت اصلی اقوام ایرانی باشد. این کارشناس ارشد ادبیات فارسی افزود: اصل پانزدهم قانون اساسی بر حق تحصیل به زبان مادری در کنار زبان فارسی در مدارس تأکید دارد و خوشبختانه دولت هم در راستای اجرای این قانون گام‌های بلندی را برداشته است.

منبع: baharnews.ir

گروه فرهنگی: حمید فرخ‌نژاد در نامه‌ای به اظهارات اخیر مسعود فراستی واکنش تندی نشان داد. حمید فرخ نژاد بازیگر سینما که در سی و پنجمین دوره جشنواره فیلم فجر در دو فیلم «خوب، بد، جلف» و «گشت ۲» بازی کرده بود، در اینستاگرام خود به اظهارات مسعود فراستی در کمیسیون فرهنگی مجلس علیه فیلم «گشت ۲» واکنش نشان داد. این بازیگر نوشته است: «داری چیکار میکنی با خودت مرد؟ کجا داری میری؟ خدا شاهده دلم گرفت، نوشتن جون کلامو ادا نمیکنه، اینی که میگم به ولله تحقیر توش نیست ولی دلم بحالت سوخت، با خودم گفتم اگه قراره پیر شیم و غم نون به آدم فروشی بکشونتمون، بارالها خودت ترتیبمونو بده تا هنوز واسه خاطر نون مجبور نشدیم چارپایه‌کش اعدامی شیم، خودت آقایی کن و خلاصمون کن. تلخ بودی و بی‌ادب، لیچار بار همه میکردی با راه و بی راه، صواب و ناصواب، حق و ناحق ولی هر چی بود تو خودمون بود، دمتم گرم حالا یه سکه بالا یا پایین تو خودمون بودیم، ولی مرد حسابی چقلی همکاراتو اینور اونور بردن دیگه خدایی اخرشه، خدایا بحق بزرگیت هیچ تنابنده‌ایی رو این جوری ازمایش نکن، دلم برات سوخت آقا مسعود، همه گناه گردن تو نیست ما هم کم گذاشتیم، مطمئنم خیلی گیری و گرنه اینجوریش رو دیگه نمیومدی، ما کم گذاشتیم، خدایشش خیلی وضع مالیمون توپ نیس ولی هزار بار شکر اینقد ته جیبمون هست که اگه دوست و آشنامون گیره، جهت رفع احتیاجش کمک کنیم، یا نه هزار بار کردیم بازم میکنیم، دست جلو هموطنامون دراز میکنیم و یه شماره کارت می نویسیم از خلق الله کمک میگیریم، خدا وکیلی هنوز اینقد آدم با مرام و معرفت هست که نزارن یه مرد به نامردی بیفته، سراغ دارم. دنیای بدیه اقا مسعود ولی ادم بازم پیدا میشه با مرام و معرفت بازم پیدا میشه، میدونم اینقد گیر بودی که خودتو توجیه کردی، فدای سرت، ولی ایندفه اگه بازم گیر کردی خواستی بفروشی، به خودمون بفروش، لااقلش اینه که بین خودمون میمونه مثه دفعات قبل، مثه خیلی وقتا، خدا هیچ مردی رو خوار نکنه صلوات بفرس.»

منبع: baharnews.ir

بهزاد باباخانیآب: آب زیاد بنوشید. روزی ۱۸ لیوان آب بخورید. آب ارزان است، به سهولت یافت می‌شود و زود دفع می‌شود. بیل گیتس راز موفقیت خود را آب خوردن زیاد می‌داند و در جواب خبرنگاری که پرسیده بود این‌همه ثروت را چطور خرج می‌کنی گفته بود: مثل آب خوردن!چای سبز: چای سبز حاوی آنتی‌اکسیدان است و رادیکال‌های آزاد را از خون دفع کرده و مانع سرطان می‌شود. چای سبز را در لیوان گلدار ننوشید چون سرطان‌زاست. تصور غلطی وجود دارد که چای سبز چربی غذا را دفع می‌کند. سالانه دویست هزار نفر می‌میرند چون تصور کرده بودند بعد از خوردن سه پرس کله‌پاچه، چای سبز به دادشان می‌رسد. اینشتین علاقه زیادی به نوشیدن چای سبز داشت و همیشه قوطی چای سبز را کنار جایزه نوبلش می‌گذاشت و ارزش آنها را یکی می‌دانست.حرص: حرص خوردن، هفته‌ای دو کیلو وزن را کاهش می‌دهد. اینجا هم تصور رایجی وجود دارد که برای حرص خوردن باید تلویزیون را روشن کنید یا اخبار نگاه کنید. کافی است به موسسه رسانه‌های تصویری سری بزنید و یکی، دو قسمت سریال وطنی تهیه کنید. دانشمندان اعلام کرده‌اند روزی یک ساعت دیدن یک سریال عاشقانه، دویست و پنجاه گرم از وزن چربی‌ها را کاهش می‌دهد. البته مصرف بیشتر، خطر حمله قلبی را به همراه دارد.خواب: خوابیدن یا در اصطلاح علمی چرت زدن (Chorting) کلید سلامتی و رسیدن به وزن مطلوب است. آبراهام لینکلن فرمان پایان برده‌داری را در رختخواب امضا کرد و وقتی از ‌ترومن پرسیدند چطور موفق شدی روی هیروشیما بمب اتم بیاندازی جواب داد: خواب بودم! دانشمندان اعتقاد دارند بین خوابیدن و کوفت‌کردن نسبت عکس وجود دارد، چون موقع خواب دهانتان نمی‌جنبد و معده‌تان در استراحت مطلق است. سعی کنید خواب غذا هم نبینید. سالانه صدها هزار نفر در اثر خوردن پیتزا در خواب خفه می‌شوند. چون بیدار شده‌اند و دیده‌اند جای پیتزا، ملحفه ‌خورده‌اند.کتک: کتک و مشتقات آن، انسان را هفته‌ای یک کیلو لاغر می‌کند. روش انجام آن هم ساده است. یک شب دیر به خانه برگردید و به همسرتان بگویید جایی بودید و شام خورده‌اید. نیازی نیست کار دیگری بکنید. روند کاهش وزن شما تسهیل می‌شود.هوا: روزی یک‌ساعت هوا بخورید. توجهی به هشدارهای تنفسی و آلودگی هوا نداشته باشید. سر چهارراه بروید و اکسیژن خالص را داخل ریه‌ها بکشید. اگر مرد بودید و زنده ماندید حتماً لاغر می‌شوید.شیشه:می‌گویند مصرف شیشه سبب لاغری می‌شود. گول رسانه‌ها را نخورید. در آمار رسمی سازمان بهداشت جهانی، سالیانه بیست و پنج هزار نفر با خوردن شیشه چاق می‌شوند چون شیشه دوجداره می‌خورند و آن را خوب نمی‌پزند. شیشه را باید با سنگ بشکنید و قطعات آن را در آب جوش انداخته و خوب هم بزنید تا پودر شود. اگر همه این کارها را کردید و لاغر نشدید به متخصص لاغری مراجعه کنید. البته در این روش مبلغ زیادی از درآمدتان را دور می‌ریزید.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایسنا، مراسم افتتاحیه چهاردهمین جشن تصویر سال و جشنواره فیلم تصویر با بزرگداشت زنده‌یاد عباس کیارستمی و رونمایی از پوستر جشنواره جهانی فیلم فجر که یکی از آثار این هنرمند فقید است، شامگاه اول اسفندماه با حضور جمعی از هنرمندان و علاقه‌مندان در خانه هنرمندان ایران برگزار شد.در ابتدای این مراسم فیلمی از سیف‌الله صمدیان درباره کیارستمی برای حاضران پخش شد.پس از نمایش فیلم، صمدیان پشت تریبون قرار گرفت و اظهار کرد: من تا یک ماه خودم را دور نگه داشتم و سر خاک کیارستمی نرفتم. تا اینکه فرزندش تماس گرفت و خواست به احترام و اعتبار خواسته‌های آن سوی مرز این فیلم برای بزرگداشت او در ونیز ساخته شود. امیدوارم بیش از اینکه غمگین شده باشید، به زندگی در عصر آدم‌هایی چون او اگر افتخار هم نمی‌کنید، از این بابت خوشحال باشید. او افزود: به نظر من ملت ایران جدا از ذهنیت‌های سیاسی و عقیدتی و مذهبی و در حالی که از چندین جهت مورد هجوم بوده، مدیون کیارستمی است. او به تنهایی بدون اینکه شعار بدهد یا به گروهی وابسته باشد، راه خود را رفت.دبیر جشن تصویر سال همچنین گفت: امروز بچه‌های تصویر سال کسی که ۱۴ سال کنارشان بود را ندارند. کیارستمی آن روزها عکس خود را که در حراجی‌ها و آکشن‌ها به قیمت بالا فروش می‌رفت، در قطع کوچک در کنار عکس‌های عکاسان تصویر قرار می‌داد که من این اواخر گفتم دیگر این کار را نکند، چون برای آداب خرید و فروش عکس و اقتصاد هنر خوب نیست. تماشای فیلم‌های کیارستمی برایش عذاب الیم بود! در بخش دیگری از این مراسم محمود کلاری، فیلمبردار، که سابقه همکاری با کیارستمی را در کارنامه دارد، گفت: چهاردهمین جشن تصویر سال را به صمدیان رفیق ۴۰ ساله‌ام تبریک می‌گویم و نمی‌توانم احساسم را درباره فیلمی که ساخته ابراز نکنم. عمیقا ابراز خوشحالی و غرور می‌کنم و چندین بار این فیلم را در داخل و خارج از کشور دیده‌ام. این کار قابل توجه برای اینکه با کیارستمی آشنا شویم بهترین دریچه است. او افزود: خیلی سخت است که یکی مثل من درباره کیارستمی حرف بزند. من یا هرکس دیگر هر چه بگوییم، چیزی به منزلت و اعتبار و جایگاه او اضافه نمی‌کنیم. شرایطی که برای همراهی او پیش آمد این موقعیت فراهم شد که از زبان او چیزهایی بشنویم و از نگاه او به پیرامونش دریافت‌هایی پیدا کنیم. چه بسا این مسیر بتواند روزنه کوچکی باز کند به جهان بسیار ویژه و متفاوت یک هنرمند بزرگ مثل عباس کیارستمی. او به بیان خاطراتی از کار با کیارستمی پرداخت و اظهار کرد: کیارستمی فیلمسازی بود که در جریان ساخت فیلم به دنبال پاسخ برای سوال‌های ذهنی‌اش بود. پاسخ‌هایی که خودش می‌دانست چه مفاهیمی را با خود می‌آورد و چه شکل و شمایلی را می‌سازد ‌و همین‌ها او را کیارستمی کرد. کلاری ادامه داد: کیارستمی می‌گفت «برای من عذاب الیم است که فیلم‌های خودم را تماشا کنم. از دیدن فیلم‌هایم به شدت آسیب می‌بینم، وقتی آن‌ها را مونتاژ می‌کنم، فکر می‌کنم که واقعا من این را ساخته‌ام؟ وقتی در کن “زیر درختان زیتون” نمایش داده می‌شد و مجبور به حضور در سالن بودم، بلند بلند سرفه می‌کردم که حواس تماشاچی را پرت کنم.» هفت چنار قلب خانه هنرمندان است در بخش دیگری از این مراسم مجید رجبی معمار – مدیرعامل خانه هنرمندان – گفت: من درباره کیارستمی صحبت نمی‌کنم، چون از عهده من برنمی‌آید. هنگام درگذشت او در کره‌جنوبی بودم و برای من جالب بود که در هر ملاقاتی ابراز ارادت و تسلیت داشتند از اینکه ما یک هنرمند جهانی را از دست داده‌ایم. سال گذشته از او خواهش کرده بودیم هنگام حضور در ایران تغییراتی در چیدمان هفت چنار خانه هنرمندان که یادگاری اوست اعمال کند و او قبول کرده بود که در این یادگاری عجیب را که قلب خانه هنرمندان است، تغییراتی بدهد، اما فرصت نشد. البته این کار قرار است با کمک و همراهی فرزندانش انجام شود. او ادامه داد: قرار است طبقه بالای خانه هنرمندان به نام کیارستمی ثبت شود و هر از چند گاهی اثری از او را در اینجا داشته باشیم. همچنین پیشنهاد شد به دلیل تولد و مرگ او در فصل تابستان، گالری تابستان خانه به نام ایشان شود، اما چون خانه هنرمندان گالری‌های چهار فصل دارد، مترصد فرصتی هستیم که جای مناسبی در شان کیارستمی را به نام او کنیم. خلقیات و منش کیارستمی می‌تواند سرمشق باشد محمد سریر – آهنگساز و عضو شورای عالی خانه هنرمندان – نیز در این مراسم گفت: سال اول که به دبیرستان رفتم، بزرگانی چون کیارستمی، آغداشلو و علی‌اکبر صادقی نیز بودند و برنامه‌های هنری مدرسه را با هم اجرا می‌کردیم. پس از آن فرصت معاشرت کمتر پیش می‌آمد. او افزود: بعدها شاهد حضور عمیق او در حوزه هنر و سینما بودم. خلقیات و منش و سکوت او برای من خیلی جالب بود. این مملکت خیلی بیشتر می‌توانست از او استفاده کند. امیدوارم نه تنها آثار او، بلکه خلقیات و منش کیارستمی هم سرمشق و خط فکری برای جامعه فرهنگی و هنری باشد. ما هنوز کیارستمی را نمی‌شناسیم سپس رضا کیانیان برای رونمایی از پوستر جشنواره جهانی فیلم فجر که عکسی از کیارستمی است روی سن آمد و گفت: ما هنوز کیارستمی را نمی‌شناسیم و شناخت او سال‌ها طول می‌کشد. اگر خارجی‌ها اینقدر درباره او حرف نمی‌زدند، ما هم حرف نمی‌زدیم. امیدوارم همه آن‌هایی که به او بد و بیراه گفتند بدانند که چقدر اشتباه کردند و چقدر باید او را دوست داشته باشند.او افزود: قرار بر این بود که پوستر جشنواره جهانی فجر هر سال به یکی از شخصیت‌های سینمای ایران اختصاص داشته باشد. سال اول متعلق به استاد انتظامی و فیلم «گاو» بود و امسال یکی از آثار کیارستمی. پوستر این دوره یکی از عکس‌های کیارستمی است. کیانیان همچنین بیان کرد: البته پوستر دیگری برای بخش ویژه بزرگداشت کیارستمی در جشنواره جهانی فیلم فجر در نظر گرفته شده است. این بخش با عنوان «خانه دوست اینجاست» برگزار می‌شود.صمدیان نیز درباره این بخش از جشنواره گفت: آثار هنرمندان داخلی و خارجی درباره کیارستمی به همراه بخشی از آثار خود او در طبقه هفتم پردیس چارسو نمایش داده خواهد شد. همچنین عصر یکم اسفندماه نمایشگاه چهاردهمین جشن تصویر سال در گالری‌های خانه هنرمندان افتتاح شد. عکس‌های حادثه پلاسکو و رحلت آیت‌الله رفسنجانی از بخش‌های ویژه این نمایشگاه هستند.چهاردهمین جشن تصویر سال از اول تا ۲۰ اسفندماه در خانه هنرمندان برگزار می‌شود.

منبع: baharnews.ir

به گزارش میزان، پیمان ذاکری ادامه داد: هم اکنون منتظر نتیجه آزمایش هستیم و امیدواریم که با دعای خیر مردم مشکلی وجود نداشته باشد. ذاکری تصریح کرد: حدود دو ماه بود که امیر تاجیک در مجرای تنفسی خود احساس ناراحتی می کرد و با توجه به اینکه یک خواننده باید برای خواندن بتواند تنفس راحتی داشته باشد او کمی با مشکل رو به رو بود.وی در ادامه صحبت های خود اظهار کرد: به چند پزشک مراجعه کردیم و آن ها تاجیک را برای ام آر ای فرستادند. مدیربرنامه های امیر تاجیک همچنین یادآور شد: با انجام ام آر ای مشخص شد که این توده درحال رشد کردن است و باید سریع جراحی شود و به همین دلیل دیروز این عمل انجام شد و این توده را خارج کردند. وی خاطرنشان کرد: به دلیل فوری بودن این موضوع ، جواب آزمایش امیر تاجیک تا پایان هفته آماده می شود.

منبع: baharnews.ir

اشکان عزیزی- روزنامه بهار: نمایش مامایرما، برگرفته از یرما اثر لورکا، به کارگردانی فرزین نوبرانی است که در سالن استاد انتظامی اجرا می‌شود. نمایشنامه اصلی با نام یرما، به معنی بایر و نازا، اثر لورکا شاعر و نویسنده اسپانیایی است. خود لورکا نمایش را «شعری‌ تراژیک» نامیده بود. نمایشی سورئال که چالش‌های اخلاقی یک زن کاتولیک در جامعه مذهبی اسپانیا را به نمایش می‌گذارد. اما برداشتی که از نمایش تحت عنوان مامایرما انجام شده تفاوت فاحشی با اصل متن دارد. متن اصلی روایت یرما و خوان است، زنی نازا و شوهری ضعیف.  در کنار این دو ویکتور وجود دارد، کسی که یرما مخفیانه به او علاقمند است، ‌در بخشی از نمایش وقتی یرما دلیل نازاییش را از پیر زنی می‌پرسد، او دلیل را عدم وجود علاقه بین آنها می‌داند، یرما علاقه خاصی به خوان ندارد و بیشتر به ویکتور تمایل دارد. کل نمایش چالش درونی زنی با اصول اخلاقی و علاقه‌اش است، که او البته به عنوان یک کاتولیک سعی می‌کند پرهیزکاری را انتخاب کند. موقعیت یرما به مرور کافکایی می‌شود، و این جنون تا جایی پیش می‌رود که اون خوان را خفه می‌کند، اما حتی پس از مرگ او می‌خواهد وفادار بماند. مامایرما اما از آغاز با یک موقعیت کافکایی برای یرما به استقبال مخاطب می‌آید، در این نمایش ویکتور به کلی حذف شده است و هیچ اثری از تمایل خیانت‌آمیز یرما وجود ندارد، و بعضی صحنه‌ها حتی بر عکس اتفاق می‌افتند، مثلا اینجا خوان تا مرز خفه‌کردن یرما پیش می‌رود. در مجموع یرما اینجا زنی مظلوم‌تر و منفعل‌تر به نظر می‌رسد، و خوان هم کمی ماتتر. نمایش مدام بین رعب و فضای بازی‌های کودکانه نوسان می‌کند، که این تاثیرگذاری هر دو فضا را بیشتر می‌کند. نمایش اصلی پر است از سمبولیزم لورکا، این سمبلیزم معمولا در لفافه و چند لایه است، اما در مامایرما این سمبلیزم ظهور بیرونی پیدا می‌کند، مثل زمان در کابوس‌های یرما یا گلدانی که سقوط می‌کند، یا بزرگترشدن نردبان بین یرما و خوان با گذشت زمان. یکی از المان هایی که در مامایرما خوب مورد استفاده قرار گرفته پنجره است، پنجره به عنوان دریچه‌ای به دنیای خارج، جایی خارج از کابوس یرما. اما همین پنجره مدام برای او خارج از دسترس است. جز در یک صحنه، و همان صحنه هم از معدود لحظاتی ست که یرما لبخند می‌زند. بازی‌های این نمایش عمدتا فیزیکی هستند، بازیگران در حد قابل قبولی از پس آنها بر می‌آیند، هر چند که این نوع بازی، به خصوص در تئاتر همیشه راه رفتن روی لبه‌ چاقو به حساب می‌آید. به بازی فیزیکی اضافه کنید صداهای ناهنجار و گاهی آزار دهنده را، صدای کشیده شدن چنگال روی نردبان فلزی، یا جیغ‌های پی در پی. حالا به این موقعیت موسیقی هم اضافه کنید. این صداهایی است که در مامایرما می‌شنوید. چیزی که در این نمایش جلب توجه می‌کند همین استفاده مداوم از صدا و موسیقی است، تقریبا صحنه در کمتر لحظه‌ای در سکوت فرو می‌رود. فضای کلی نمایش وهم آلود و سورئال طراحی شده است، با استفاده مینیمال از اکسسوری و پراپ ها، حتی فضای خانه، که تنها فضای نمایش است، به صورت مینیمال در دو لاستیک و یک نردبان خلاصه می‌شود، اما چیزی که قابل توجه است استفاده پی در پی و متفاوت از همین وسایل است. نردبان به تنهایی در حکم میز نهار خوری، پنجره، چوبه دار و حتی فاصله مورد استفاده قرار می‌گیرد و این استفاده حداکثری از حداقل اشیا، می‌تواند بزرگترین هنر یک کارگردان باشد. در کنار این، دو کاراکتری که به صورت سورئال بخشی از فضای خانه را تشکیل می‌دهند در صحنه‌های مختلف با زن و مرد تعامل مناسبی برقرار می‌کنند، در عین حال شاید بار ایجاد فضای تشویش و ناامیدی بر روی دوش آنهاست. در جاهای دیگر نمایش به صورت متواتر شاهد نوآوری‌های کارگردان در طراحی هستیم، مثل صحنه صحبت دونفره بین یرما و ماریا، که در آن از دو کاراکتر اضافی استفاده شده که به صورت دو نفره با هم صحبت می‌کنند، به شکلی که مخاطب صورت هر دو کاراکتر را هنگام حرف زدن بتواند ببیند، یا صدای عکس گرفتن هنگام قطار بازی با نردبان. به صورت کلی کارگردان در ایجاد فضای وحشت‌آور کافکایی برای یرما موفق است، اما در مقابل بازی همسر یرما، خوان، بسیار مینیمال است و کمک زیادی به درک انگیزه‌های او و دلیل بی میلی‌اش به بچه دار‌شدن نمی‌کند. اما سردی رابطه این زوج مرتب با حرکات مختلف نشان داده می‌شود، و اوج آن را می‌توان صحنه‌ای دانست که ظاهرا خوان اصلا قادر به شنیدن یرما نیست.  چیزی که شاید از کاستی‌های کار باشد بلا استفاده‌بودن بخش عظیمی از صحنه در بیشتر جاهای نمایش است، این مشکل معمولا وقتی پیش می‌آید که صحنه‌ تمرین کوچکتر از صحنه اجراست، نتیجه آن عدم درک فضای درست از سمت بازیگرها و نبود طراحی کافی برای فضا است.در کل می‌توان به کار نمره قابل قبول داد، شاید بهترین نکته کار را بتوان استفاده خوب از صدا و موسیقی دانست و ضعف آن‌را برداشتی که از نمایشنامه اصلی شده، چون هم پیرنگ نمایش و هم خود کاراکترها در این برداشت مبهم به نظر می‌رسند.  

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایسنا، هیأت داوران شصت و هفتمین جشنواره فیلم برلین به ریاست «پل ورهوفن» جایزه خرس طلای بهترین فیلم این رویداد سینمایی را به فیلم «درباره بدن و روح» به کارگردانی «ایلدیگو انیدی» از مجارستان اعطاء کردند.این فیلم جایزه فیپرشی (انجمن بین‌المللی منتقدین فیلم) و جایزه کلیسای جهانی جشنواره برلین ۲۰۱۷ را نیز از آن خود کرد. خرس نقره‌ای جایزه بزرگ هیئت داوران جشنواره برلین، مهمترین جایزه پس از خرس طلا به فیلم «فلیسیته» به کارگردانی «آلن گومز» رسید و «آکی کوریزماکی» کارگردان سرشناس فنلاندی نیز خرس نقره‌ای بهترین کارگردانی جشنواره را برای فیلم «سوی دیگر امید» به خانه برد.اولین جایزه مستند جشنواره برلین نیز به «شکارچی روح» به کارگردانی «رعد آندونی» اعطاء شد. فهرست کامل برندگان شصت وهفتمین جشنواره فیلم برلین از این قرار است: خرس طلای بهترین فیلم: «درباره روح و بدن» به کارگردانی «ایدیکو انیدی» از مجارستان خرس نقره‌ای جایزه بزرگ هیئت داوران: «فلیسیته» به کارگردانی «آلن گومز» (فرانسه، سنگال، بلژیک، آلمان، لبنان) خرس نقره‌ای بهترین کارگردان: «آکی کویزماکی» برای فیلم «سوی دیگر امید» از فنلاند خرس نقره ای بهترین بازیگر مرد: «جورج فردریش» برای فیلم «شب‌های روشن» از آلمان خرس نقره‌ای بهترین بازیگر زن: «کیم مین هی» برای فیلم «شب تنها در ساحل» از کره جنوبی خرس نقره‌ای بهترین فیلمنامه: «یک زن فوق‌العاده» نوشته «سباستین للیو» و «گونزالو مازو» جایزه بهترین مستند جشنواره برلین: «شکارچی روح» به کارگردانی «رعد آندونی» محصول مشترک فلسطین، فرانسه و سوئیس خرس طلایی بهترین فیلم اول: «ESTIU 1993» به کارگردانی «کارلو سیمون» از اسپانیا خرس طلایی بهترین فیلم کوتاه: «شهر کوچک» به کارگردانی «دیگه گو کاستا آمارانته» از پرتغال خرس نقره ای بهترین فیلم کوتاه: «خیال در دشت» به کارگردانی «استبان آرانگوئز جولین» از مکزیک جایزه آلفرد باوئر (خرس نقره‌ای): «رد پا» به کارگردانی «آگنیزکا هولاند» محصول مشترک لهستان، آلمان، چک، سوئد.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایسنا، فیلم «فروشنده» به کارگردانی اصغر فرهادی امروز (۱۸ فوریه) در مرکز فیلم «آنجلیکا» اولین نمایش خود را در نیویورک تجربه خواهد کرد و «تام مک‌کارتی» کارگردان آمریکایی که سال گذشته با فیلم «اسپاتلایت» عنوان بهترین فیلم جوایز اسکار را از آن خود کرد، میهمان ویژه این برنامه خواهد و پیش از آغاز نمایش به معرفی فیلم و ویژگی‌های آن خواهد پرداخت.«مک‌کارتی» سال گذشته علاوه بر کسب جایزه بهترین فیلم اسکار، جایزه بهترین فیلمنامه اصلی را نیز برد و در شاخه کارگردانی نیز جزو نامزدها بود.فیلم «فروشنده» امروز از ساعت ۱۰:۴۰ دقیقه صبح تا ۱۰ شب پنج نمایش در مرکز فیلم «آنجلیکا» خواهد داشت و تا ۲۳ فوریه (پنجشنبه ۵ اسفند) هر روز ۵ نوبت در این مرکز به نمایش گذاشته خواهد شد.همچنین جشنواره فیلم «لوئیزیانا» آمریکا نیز اعلام کرده روز ۲۳ فوریه (۵ اسفند) میزبان نمایش فیلم «فروشنده» خواهد بود.این فیلم هم‌اکنون در ۶۵ سالن سینمایی در آمریکا اکران شده و تاکنون به فروشی بالغ بر ۸۰۰ هزار دلار در گیشه آمریکای شمالی دست یافته است.ساخته اصغر فرهادی یکی از پنج نامزد نهایی شاخه بهترین فیلم خارجی جوایز اسکار نیز است.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایسنا، دیدن افراد ساز به دستی که در کوچه و خیابان شهر می‌نوازند، به چشم خیلی‌ها آشناست. این به‌اصطلاح نوازندگان خیابانی، از قشرهای مختلف و با انگیزه‌های متفاوت این کار را می‌کنند؛ از دانشجویان رشته موسیقی و هنرجویان ساز گیتار گرفته تا پیرمرد ۶۰ ساله و ساز سه‌تار، در میان آن‌ها هستند. «هیراد» یکی از جوانانی است که به‌شکل خودآموز، موسیقی را فراگرفته و در خیابان می‌نوازد. او از این‌که مردم به دید متکدی به این کار نگاه می‌کنند، گلایه دارد و امیدوار است روزی مسئولان بتوانند با نوازندگان خیابانی کنار بیایند و آن‌ها را درک کنند. او همچنین می‌گوید بعد از خیابان، دیگر نمی‌تواند روی صحنه بنوازد. در ادامه، گفت‌وگوی انجام‌شده در یک شب زمستانی با این جوان ۲۸ ساله را که گیتار می‌نوازد، می‌توانید بخوانید. چگونه موسیقی را یاد گرفتید؟ از ۱۱ سال پیش آموختن موسیقی را شروع کردم و برای این کار به آموزشگاه نرفتم. علاقه من به موسیقی امری درونی و ذاتی بود، اما متاسفانه به‌خاطر شرایط خانوادگی نمی‌توانستم ساز بزنم تا در ۱۷ سالگی شاغل شدم و ساز خریدم. من چند جلسه به کلاس رفتم و نت‌خوانی و طریقه انگشت‌گذاری را یاد گرفتم. پس از آن، خودم تمرین کردم. رشته تحصیلی شما در دانشگاه چه بود؟ من به اصرار پدرم در رشته صنایع غذایی تحصیل کردم. چرا نوازندگی در خیابان را انتخاب کردید؟ ما خیلی سخت می‌توانیم مسیری را طی کنیم و روی صحنه برویم. خیابان ساده‌ترین راهی است که می‌توان دیده شد و درآمد کسب کرد. اگر این سوال را از دیگر نوازندگان خیابانی بپرسید، خیلی از آن‌ها حاشیه می‌روند و تکرار مکررات می‌کنند که ما برای دیده شدن آمده‌ایم. در حالی که موضوع مالی و عشق به کار نیز در این انتخاب دخیل است. یک آقایی در خیابان انقلاب سه‌تار می‌نوازد و حدود ۶۰ سال سن دارد. او معتقد است، یک نفر بلیت می‌خرد و به کنسرت می‌رود، ما هم برایش کنار خیابان اجرا می‌کنیم و او می‌تواند بهای این را بدهد، می‌تواند ندهد. چند وقت است در خیابان ساز می‌زنید؟ حدود شش تا هشت ماه است که این کار را انجام می‌دهم. پیش از این با یک گروه موسیقی کار می‌کردیم و اجرا هم رفتیم، اما آنقدر سنگ جلوی پای ما انداختند که بچه‌ها پشیمان شدند. به نوازندگی در خیابانی به‌عنوان شغل نگاه می‌کنید؟ بله. چند وقت یک‌بار این کار را انجام می‌دهید؟ ما یک گروه هستیم که تقریبا هر روز در خیابان ساز می‌زنیم؛ اما در مناسبت‌های مذهبی و ایامی مانند فاطمیه، این کار را انجام نمی‌دهیم. برخورد نیروی انتظامی با شما چگونه است؟ خدا را شکر تا الان با ما برخوردی نداشتند؛ اما یک‌بار یکی از ماموران نیروی انتظامی هنگامی که همکار ما ساز می‌زد، بدون هیچ تذکری به صورت او ضربه زد و او به زمین افتاد، بعد ساز او را خرد کرد که در ادامه مردم به ماجرا وارد شدند. گاهی مامورهای شهرداری و نیروی انتظامی تذکر می‌دهند و بعضی وقت‌ها خودشان به رفتار نامناسب برخی همکاران‌شان اعتراف می‌کنند. مردم چه واکنشی نسبت به کار شما نشان می‌دهند؟ متاسفانه بسیاری از مردم ما را به چشم متکدی می‌بینند و فکر نمی‌کنند مثلا من که ۱۱ سال است ساز می‌زنم، جایگاهم چیز دیگری است! البته من جایگاه نوازندگان خیابانی را تخریب نمی‌کنم و اگر دقت کنید در سطح جهانی برای این کار فستیوال برگزار می‌شود. متاسفانه گاهی مورد تمسخر هم قرار می‌گیریم و حرف‌هایی می‌شنویم که اگر نگویم بهتر است. نخستین‌باری که در خیابان ساز زدید چه احساسی داشتید؟ خیلی کار سختی بود؛ ما نهایتا در یک سالن برای ۱۵۰ تا ۲۰۰ نفر اجرا کرده بودیم، اما این‌که هر لحظه مردم را می‌دیدم که رد می‌شوند و نمی‌دانستم نسبت به کار من چه دیدی دارند، سخت بود؛ اما از روز سوم – چهارم آسان شد. من روز اول، از دوستان و غریبه‌ها خیلی حرف‌ها شنیدم، اما تصمیم گرفتم این کار را انجام دهم. از اطرافیان شما چه کسانی می‌دانند این کار را انجام می‌دهید؟ خانواده‌ام نمی‌دانند، اما برخی دوستانم در جریان هستند. اگر شما را اینجا ببینند چه کار می‌کنند؟ خدا را شکر شهرستان هستند. فکر می‌کنید اگر متوجه شوند چه کار کنند؟ قضیه را در سطح گسترده‌ای رسانه‌ای می‌کنند! (می‌خندد) حرف یا انتظار خاصی دارید که بخواهید آن را به گوش کسی برسانید؟ ما کلا یاد گرفتیم از خودمان هم توقع نداشته باشیم؛ اما امیدوارم یک روزی نه‌تنها موسیقی، بلکه تمام هنرهای خیابانی، در ایران نهادینه‌تر شوند و مردم آن‌ها را به دید بهتری نگاه کنند. همچنین امیدوارم روزی مسئولان بتوانند با این موضوع کنار بیایند و آن را درک کنند. پیش از این، یکی از خوانندگان، موضوع بیمه نوازندگان خیابانی را مطرح کرده است. نظر شما در این‌باره چیست؟ من از طرف خودم می‌گویم، ما بیمه نمی‌خواهیم، اما می‌خواهیم به ما اجازه کار بدهند. مردم ممکن است فکر کنند شخصی که کنار خیابان می‌نوازد، کار خوبی ارائه نمی‌کند، کار شما در چه سطحی از موسیقی است؟ من در وهله نخست، فکر و تلاش می‌کنم بهترین کار را ارائه دهم و صد درصد از جان و دل ساز می‌زنم. جمع ما یک جمع پنج نفره است که از سه نوازنده گیتار، یک نوازنده ویولن و یک نوازنده کاخون تشکیل می‌شود. شاید از درآمد یک روز، ۲۰ هزار تومان هم به هر کدام از ما نرسد، اما سعی می‌کنیم بهترین کار را ارائه دهیم. شما شغل دیگری هم دارید؟ من باریستای کافه بودم؛ اما چندماه است که دیگر آن کار را انجام نمی‌دهم و به نوازندگی در خیابان علاقه‌مند شده‌ام. درآمدتان چگونه است؟ بد نیست. با تغییر محله و خیابان، درآمد گروه شما هم متفاوت می‌شود؟ ما تجریش هم که می‌رویم، درآمدمان توفیر آنچنانی ندارد. آنقدر نوازنده خیابانی زیاد شده و مردم نسبت به این موضوع چشم و دل سیر شده‌اند که جذابیت اولیه را برای آن‌ها ندارد، مگر اینکه چیز جدیدی برای ارائه داشته باشیم. شما به یک اتفاق نو فکر کرده‌اید؟ بله؛ ما هر سری تلاش می‌کنیم کار جدیدی انجام بدهیم. آثاری را که می‌نوازید، بر چه اساسی انتخاب می‌کنید؟ هرقدر کار ریتمیک‌تر باشد، مخاطب آن بیشتر است، مثلا یکی از کارهای گروه متالیکا به نام « nothing else matters» یا آهنگ «شهزاده رویا» طرفداران زیادی دارد. پس در سبک‌های مختلف کار می‌کنید. بله؛ من عاشق راک هستم و پاپ و سنتی هم می‌نوازم. در کل، هر کاری را که در خیابان جواب دهد، انجام می‌دهیم. واکنش یک دانشجوی موسیقی که از کنار شما رد می‌شود چگونه است؟ آن‌ها خیلی به ما کم‌لطفی می‌کنند. در روزهایی که هوا خیلی سرد است، انگشتان‌مان بی‌حس و خشک می‌شود و سیم را گم می‌کنیم و نمی‌توانیم آن را راحت پیدا کنیم. در حالی که برخی افراد، زمانی که انگشتان‌شان در جیب‌شان است، به کار ما نگاه می‌کنند و می‌گویند، چه کار ضعیفی دارند. من انتقادها را وقتی قبول می‌کنم که شرایط برابر باشد. این افراد تعداد کمی نیستند. هر کسی ساز بزند، موزیسین نیست، هر کسی بتواند با دل و جانش اتفاقی نو در موسیقی ایجاد کند، موزیسین است. چند نفر هستند که با وجود خود ساز می‌زنند و نه به‌خاطر موقعیت؟! من شخصی را می‌شناسم که یک نوازنده بسیار عالی سنتور است و با تاکسی‌اش امرار معاش می‌کند، حتی تدریس هم نمی‌کند. او می‌گفت، من نوازنده خوبی برای دل خودم هستم، اما مدرس خوبی نیستم، اگر یک بچه پنج ساله چیزی از من بیشتر بلد باشد، با ۵۲ سال سن می‌روم و شاگردی‌اش را می‌کنم. ما چنین افرادی را در جامعه نداریم و متاسفانه دید برخی جوان‌ها طوری شده که فکر می‌کنند، اگر سازی می‌نوازند دیگر از آن‌ها بالاتر وجود ندارد و هیچ‌وقت به فکر شاگردی کردن نمی‌افتند.  اگر روزی حق انتخاب داشته باشید و بتوانید روی صحنه بنوازید، چه کار می‌کنید؟ دیگر نه؛ خیابان ترجیح اول من است. واقعا دیگر نمی‌توانیم اجرای صحنه‌ای داشته باشیم. آنچه من از خیابان می‌گیرم نمی‌توانم از صحنه بگیرم. موقعیت‌ خانوادگی‌ام فوق‌العاده است، ولی هیچ‌گاه زیر پرچم پدرم نبودم و دستم در جیب او نبوده است. آیا در این شرایط با مردم مستقیم‌تر در ارتباط هستید؟ بله، خیلی احساس عالی‌ای است. می‌خواهم از قشنگی‌های این کار هم بگویم؛ یک‌بار یک خانمی روبه‌روی ما نشسته بود، وقتی کار ما تمام شد، گفت من پول همراه ندارم، اما برای‌تان چند بیت شعر نوشتم، یا دوستی شب یلدا برای من شکلات و کتاب آورد یا خانمی رد شد و به ما گفت «ممنون که خیابان‌های تهران را قشنگ می‌کنید». نمی‌گویم از پول بدمان می‌آید، اما این‌ها از پول برای ما زیباتر هستند.

منبع: baharnews.ir