بایگانی دسته ی : فرهنگی

گروه هنری: دو فیلم کمدی «خوب، بد، جلف» و «گشت ۲» هر کدام به ترتیب ۱۰ میلیارد و ۶۴۵ میلیون تومان و شش میلیارد و ۲۸۳ میلیون تومان تا دوازدهم فروردین فروش داشته‌اند.



احمد مختاری از دفتر پخش «هدایت فیلم» به ایسنا گفت: فیلم «خوب، بد، جلف» به کارگردانی پیمان قاسمخانی تا شب گذشته (داوزدهم فروردین‌ماه) که اکران آن وارد هفته هفتم شده‌ است در تهران با  ۳۰ سالن سینما، شش میلیارد و ۶۷۵ میلیون تومان فروش داشته و در ۶۰ سالن شهرستان نیز سه میلیارد و ۹۷۰ میلیون تومان فروخته است.

به گفته او این فیلم در مجموع به آمار فروش ۱۰ میلیارد و ۶۴۵ میلیون تومان رسیده است. او اضافه کرد: فیلم «گشت ۲» به کارگردانی سعید سهیلی نیز که اکران آن از ۲۷ اسفندماه آغاز شده است و از چهارشنبه وارد هفته سوم اکران آن شده‌ است، تاکنون چهار میلیارد و ۱۸۲ میلیون تومان در تهران فروش داشته و دو میلیارد و ۱۰۱ میلیون تومان هم در شهرستان‌ها فروخته است که در مجموع رقم شش میلیارد و ۲۸۳ میلیون تومان می‌شود.

منبع: بهارنیوز

این داستان‌نویس در ارزیابی خود از وضعیت ادبیات و کتاب در سال ۱۳۹۵ گفت: وضعیت ادبیات و به صورت خاص داستان‌نویسی در سال ۹۵ را باید به چند بخش تقسیم کرد و بعد به صورت مشخص درباره آن‌ها صحبت کرد. مثلاً درباره انتشار کتاب‌ها، تا جایی که من دیدم تعداد قابل توجهی کتاب، چه تألیفی و چه ترجمه، منتشر شد؛ یعنی از نظر انتشار سال خوبی داشتیم، اما استقبال مخاطبان از کتاب‌ها چندان قابل‌توجه نبود. آن‌طور که از  تیراژها برمی‌آید، و  برآورد از طریق آن، وضعیت کتاب‌خوانی چندان خوب نیست. به‌خصوص نسبت به جمعیت و تحصیل‌کرده‌های کشورمان. گرچه نسبت‌ به سال‌های گذشته در کل شاید بهتر شده باشد.

او در ادامه تاکید کرد: پایه‌های کتاب‌خوانی در کشور ما درست گذاشته نشده و مدرسه‌ها و خانواده‌ها فرزندان‌شان را به کتاب‌خوانی تشویق نمی‌کنند، در نتیجه عادت به کتاب‌خوانی در بچه‌ها به وجود نیامده و نمی‌آید. با پیدا شدن رسانه‌های اجتماعی، شبکه‌های ماهواره‌ای و… وضعیت کتاب‌خوانی، درحالی‌که ما از بچگی عادت به خواندن هم پیدا نمی‌کنیم، بیش از گذشته در معرض تهدید است.

سناپور درباره آن‌چه می‌تواند به برون‌رفت از این وضعیت کمک کند گفت:  منهای کارهای زیربنایی که برعهده‌ آموزش و پرورش و خانواده‌ها و بعد هم آموزش عالی است، تبلیغ کتاب‌ها می‌تواند کمک‌کننده باشد،‌ حالا چه از طریق نشریات و رسانه‌ها و چه برگزاری جوایز و هر شیوه‌ دیگری هم. فعلاً‌ ما جوایز قابل توجهی نداریم و تعداد آن‌ها بسیار کم است. جوایزی هم که وجود دارند، متاسفانه تأثیرگذاری چندانی بر مخاطب ندارند و درنتیجه نمی‌توانند تیراژ کتاب‌ها را بالا ببرند. همچنین  نشریات ادبیات‌مان هنوز به اندازه‌ای قوی نیستند که توجه مردم را به خواندن برخی از کتاب‌هایی که معرفی می‌کنند، جلب کنند.

این مدرس داستان‌نویسی افزود: رسانه‌های دولتی و حکومتی مانند تلویزیون هم، تا جایی که می‌دانم، بسیار به ادبیات امروزمان بی‌توجه هستند. مجموعه این عوامل باعث شده است وضعیت کتاب‌خوانی ما چیزی نباشد که از کشورمان، با این تعداد زیاد آدم باسواد و با تحصیلات دانشگاهی، انتظار می‌رود.

او خاطرنشان کرد: اگر وضعیت کتاب‌خوانی بهبود نیابد طبعا انتشار کتاب‌ها در چند سال آینده افت خواهد کرد و با  دلسرد شدن تعداد زیادی از نویسنده‌ها تعداد عناوین هم پایین خواهد آمد و باعث پایین آمدن تولید فرهنگی‌مان خواهد شد.

سناپور با اشاره به راه‌اندازی انجمن صنفی داستان‌نویسان استان تهران گفت: اگر انجمن صنفی داستان‌نویسان، که اواخر امسال کار ثبتش به انجام رسیده، راه‌اندازی شود و بتواند کارهایش را به درستی انجام دهد، حتماً می‌تواند برخی از مسائل داستان‌نویسان را مطرح کند و در جهت حل آن‌ها قدم بردارد. انجمن می‌تواند با راه‌اندازی جوایز، یا با همکاری آموزش و پرورش برای گسترش کتاب‌خوانی، و همین‌طور درخواست برقراری کپی‌رایت، در کنار نهادهای دیگر به وضعیت نویسندگان و کتاب‌خوانی ما کمک کند.

او با بیان این که تعداد عناوین ربط مستقیمی به کیفیت کتاب‌ها ندارد گفت: در همه جای دنیا کتاب‌ها اغلب متوسط‌ و حتا ضعیف هستند و تعداد کمی کتاب خوب وجود دارد. چه صد کتاب منتشر کنیم چه هزار تا درصد کتاب‌های متوسط همیشه بیش‌تر خواهد بود. پس این‌طور نیست که با بالارفتن کتاب‌ها کیفیت‌شان پایین آمده باشد. برعکس، در دراز مدت و با زیادشدن رقابت، این افزایش عناوین می‌تواند باعث جدی‌تر گرفته‌شدن نوشتن داستان‌ها و بهتر شدن سطح کتاب‌ها بشود. مشکلی که در حال حاضر وجود دارد،‌ نداشتن نقد کافی و علمی است و آدم‌های شناخته‌شده و معتبر کافی در این حوزه. در واقع نبود مراجعی در رسانه‌ها و مطبوعات که بتوانند کتاب‌های خوب را شناسایی کنند و آن‌هایی را که قابل خوانده شدن هستند  به خواننده معرفی کنند، مشکل فعلی کتاب‌خوانی ماست. وگرنه همین حالا هم کتاب‌های خوب و متنوعی در بازار کتاب منتشر می‌شود، اما در میان تعداد زیادی از کتاب‌ها گم می‌شوند، چون جوایز و منتقدان معتبر و کافی وجود ندارد که آن‌ها را به خواننده‌ها معرفی کند.

این نویسنده تصریح کرد:  اگر کتاب‌های بسیاری منتشر کنیم اما خواننده کتاب‌های خوب را نتواند پیدا کند وضعیت ما هیچ فرقی نخواهد کرد. مشکل نداشتن نقد و نظری است که بتواند کتاب خوب را به خواننده معرفی‌ کند تا خواننده بی‌جهت سرگردان نشود و در کتاب‌فروشی و از روی شانس کتاب را انتخاب نکند. زمانی که خواننده به کتاب‌فروشی می‌رود باید بداند چه کتابی‌ می‌خواهد و این دانستن از طریق  جوایز ادبی و یا نقد و نظری که باید وجود داشته باشد، حاصل می‌شود. اگر چنین مراجعی باشند که کتاب‌های خوب را معرفی کنند خواننده در میان انبوه کتاب‌ها سرگردان نخواهد شد و  احیاناً با انتخاب کتاب نامناسب سرخورده نخواهد شد.


سناپور تأکید کرد: مشکل ما نداشتن نقد و جایزه مناسب است، و در صورتی که این دو وجود داشته باشد کتاب‌های خوب از بقیه کتاب‌ها متمایز می‌شود، اما اکنون به قدر کافی قوی نیستند تا خواننده کتاب‌های خوب را بتواند پیدا کند. در نتیجه بین تعداد بالای کتاب‌ها سرگردان می‌شود، بعد شانسی کتاب را انتخاب می‌کند و این شانسی انتخاب کردن ممکن است  به سرخوردگی  او منجر شود و چه بسا دیگر به راحتی سراغ کتاب خریدن نرود.  

او یادآور شد: ما باید خوشحال باشیم که تعداد بسیاری کتاب بخصوص تألیفی در کشورمان منتشر می‌شود زیرا نشان‌دهنده تولید فرهنگی هستند، و طبعاً هرچه سطح‌شان بالاتر باشد، بیش‌تر مایه‌ خوشحالی است، اما خوش‌خیالی است اگر انتظار داشته باشیم اغلب کتاب‌هایی که منتشر می‌شوند، سطح کیفی بالایی داشته باشند. این خلاف وضعیت نشر همه جای جهان است.

این نویسنده درباره بهترین و بدترین خبری که در حوزه ادبیات و کتاب در سال ۹۵ شنیده است، اظهار کرد: خبر خیلی خاصی از این جهات در ذهنم نمانده. شاید درباره خبر بد باید بگویم که  کتاب محمود دولت‌آبادی امسال نیز مجوز نگرفت. بهترین خبر نیز  راه‌اندازی انجمن صنفی داستان‌نویسان استان‌ تهران،‌ و همین‌طور تعداد عناوین بالای کتاب‌های داستانی تالیفی بود.او در ادامه کتاب‌هایی را نیز برای مطالعه پیشنهاد کرد: «سِفر سرگردانی» از سعید امین‌زاده، «خدایان شهری و اشباح پرسه‌زننده» از محمد زارعی و «همین امشب برگردیم» از پیمان اسماعیلی.

منبع: بهارنیوز

برادران کامکار، همراه با دیگر اعضای گروه «چاووش» پس از «جمعه سیاه» از رادیو استعفا دادند و در کنار تعدادی دیگر از موسیقی‌دانان کلاسیک ایرانی، بخشی از مهم‌ترین آثار اجتماعی ـ سیاسی تاریخ موسیقی ایران را خلق کردند که تا پیش از آن کم‌سابقه بود. ارسلان کامکار به‌ عنوان یکی از اعضای کم سن و سال‌تر خانواده، در بیشتر این رویدادها حضور فعال نداشت، اما به ‌عنوان عضو خانواده در جریان این رویدادها و همراه دیگر اعضای خانواده بود، ضمن آنکه وی با حضور ثابت در ارکستر سمفونیک تهران، رویدادهای موسیقایی ایران را پس از انقلاب، از زاویه‌ای دیگر نیز تجربه کرده است.
به گزارش ایسنا سایت «تاریخ ایرانی» با این عضو خانواده «کامکار»ها به گفت‌وگو نشسته و از تجربیات و خاطراتش در این زمینه پرسیده است.
وقتی انقلاب شد ۱۸ ساله بودید؟
بله همسن الان پسرم.
از جوان‌ترین اعضای چاووش بودید. در عکسی همراه دیگر نوازنده‌ها، در کانون چاووش عود می‌زنید. خاطرتان هست چه سالی بود؟
نه اصلا یادم نیست. فکر کنم تا الان اصلا این عکس را هم ندیده بودم. من عضو ثابت چاووش نبودم. اردشیر که از من دو سال کوچکتر است عضو ثابت بود، اما من نه. من فقط در چند اجرا مثل دستان و مرکب‌خوانی با چاووش یا عارف و شیدا بودم، مثلا اجرایی را با گروه عارف به خاطر دارم که بیژن و مشکاتیان نیز در آن حضور داشتند و مرحوم بسطامی هم می‌خواند. خود آقای مشکاتیان گفت «می‌آیی عود بزنی؟» من هم گفتم «باشه» و رفتم. اجرا در تالار رودکی بود، حدود ۳۰ سال پیش، اما سال آن را دقیقا به خاطر ندارم.
چرا عضو ثابت نبودید؟
خودم خیلی علاقه‌مند نبودم؛ چون بیشتر کلاسیک‌کار بودم و در ارکستر سمفونیک حضور داشتم، ضمن آنکه برای موسیقی ایرانی، هر جا که لازم بود در گروه خودمان عود می‌زدم. علت بعدی این است که دوستان دیگر هم حضور داشتند که اگر من می‌رفتم باید جای آن‌ها را می‌گرفتم. در گروه شیدا آقای اسماعیل صدقی‌آسا عود می‌زد و بعدتر هم آقای محمد فیروزی.
از حال‌وهوای آن روزها و مخصوصا فضای چاووش چیزی خاطرتان هست؟
همان یکی دو سال اول انقلاب، فضا خیلی شورانگیز و پرهیجان بود. اصلا نمی‌توانم توصیف کنم. خودمان کارها را ضبط و تکثیر می‌کردیم، خودمان هم می‌رفتیم و نوارهایمان را می‌فروختیم. آن زمان دیلر نبود یا چون تازه انقلاب شده بود، بلبشو بود و شرکت‌ها کار نمی‌کردند، برای همین ما خودمان این کار را می‌کردیم. هر تعداد کاست که ضبط می‌شد، صد یا دویست تا، می‌رفتیم و می‌فروختیم. نه‌ فقط ما کوچکترها، همه می‌رفتیم، از صدیق تعریف بگیرید تا بیژن. حتی یادم هست چند فامیل که با ما زندگی می‌کردند، هم می‌آمدند. یکی می‌رفت میدان انقلاب، آن یکی‌ می‌رفت چهارراه ولیعصر و دیگری هم مثلا می‌رفت میدان جمهوری. هر کداممان جایی بساط می‌کردیم. خیلی هم برایم سخت بود، اصلا تا آن موقع فروشندگی نکرده بودم؛ گرچه کار خودمان بود، اما خجالت می‌کشیدم، اما وقتی می‌دیدم که مثلا بیژن می‌رود و خودش کاست‌ها را می‌فروشد، وظیفه می‌دانستم که من هم بروم.
چون آثار انقلابی بود، می‌خواستید سریع آن‌ها را بفروشید یا چون این موسیقی‌ تولید خودتان بود؟
‌هر دو. آن آلبوم‌ها، تولید خودمان بود و دوست داشتیم به گوش مردم برسد، کسی هم نبود این کار را بکند. برخی کارها هم حال‌وهوای انقلابی داشت و مردم بیشتر علاقه داشتند بشنوند؛ اما موضوع مهم‌تر این بود که باید امرار معاش می‌کردیم. ارکستر سمفونیک در اوایل انقلاب تقریبا تعطیل بود، من هم هنوز عضو ارکستر نشده بودم. تازه‌ می‌خواستم به دانشگاه بروم. نه تنها من که هیچ کدام‌ از برادرانم هم ‌کاری نداشتند. قبل از انقلاب همه‌شان در رادیو و تلویزیون بودند؛ برادرهای من، لطفی و دیگران. همه حقوق‌بگیر بودند، بعد دیگر یک دفعه همه چیز رفت روی هوا. نه دانشگاه بود، نه امکان کنسرت و نه اصلا هیچ‌ کداممان شغل دیگری بلد بودیم. هوشنگ، مسافرکشی می‌کرد، اصلا باورتان می‌شود؟ هوشنگ با کیوان ابتهاج پسر آقای ابتهاج می‌رفت. مسئله امرار معاش هم بود.
امکان آموزشگاه‌های خصوصی یا تدریس خصوصی نبود؟ مثلا در خود چاووش.
بله کانون چاووش بود، اما آن هم خیلی اوضاع بسامانی نداشت. غیر از این، آن‌قدرها هم هنرجو نبود. این‌گونه که الان مردم طرفدار و علاقه‌مند به موسیقی هستند، نبود. مثلا الان بگویند چاووش باز شده، مردم می‌ریزند؛ چون چاووش نوستالژی شده. آن زمان بسیاری حتی اسم چاووش، عارف و شیدا را نشنیده بودند و اصلا نمی‌دانستند این‌ها چیست؛ حتی شجریان محبوبیت الان را نداشت، معمولی بود. ما بعد از سال‌ها به ‌فکر گرفتن شاگرد خصوصی افتادیم. آموزشگاه کامکارها هم تازه ۲۰ سال است که دایر شده است.
از حال‌وهوا و حرف‌هایی که به قول خودتان اعضای بزرگتر خانه درباره انقلاب می‌زدند، چیزی یادتان هست؟ یا مثلا زمانی که چاووشی‌ها از رادیو استعفا دادند؟
نه من در سنی بودم که مثل بچه‌های الان اصلا به این چیزها فکر نمی‌کردم. مثل همین دعوایی که ما با آقای علی رهبری داشتیم و بعضی اعضای جوان ارکستر سمفونیک از ما ناراحت ‌شدند. این‌ها فقط می‌گفتند این بتهوون را بده بزنیم، درست مثل آن موقع من؛ فقط می‌خواستم ویولن بزنم و مدام از موتزارت و بتهوون بزنم. الان که این سوال را می‌پرسید تازه به این فکر می‌کنم که ما چه می‌کردیم، چه می‌خوردیم. تنها چیزهایی که به خاطر دارم این است که به خانه خواهرم و لطفی می‌رفتیم و آقای شجریان و بقیه هم می‌آمدند و در زیرزمین تمرین می‌کردند. من گاهی تماشاچی بودم و گاهی ساز می‌زدم یا شب‌ها شیفت بودیم و در همان زیرزمین نوار ضبط می‌کردیم. یک دلخوری‌هایی هم از بچه‌های چاووش داریم.
چه دلخوری‌هایی؟ از چه کسانی دلخورید؟
از آقای ابتهاج و دیگران. وقتی صحبت از چاووش می‌شود، از همه صحبت می‌کنند، اما نه‌ تنها از کامکارها که حتی از حسن کامکار هم حرفی نمی‌زنند؛ کسی که تمام خانه و زندگی‌اش را در سنندج به قیمت ۳۵۰ هزار تومان حراج کرد؛ همه‌ چیز از خانه و قالی و بقیه وسایل، به تهران آمد و همه‌اش را برای خرید «دِک» – دستگاه ضبط صدا – داد. از صبح تا شب می‌نشست کارهای چاووش را ضبط می‌کرد. سوال من این است آقا شما که از چاووش یک، چاووش شش و… اسم می‌برید، چه کسی آن‌ها را تکثیر می‌کرد؟ چطور تکثیر می‌کردید؟ تا مدتی فقط پدرم بود که در همان دفتر چاووش آلبوم‌ها را تکثیر می‌کرد. گاهی من برای کمک می‌رفتم. تا دیروقت می‌ماندیم، تکثیر می‌کردیم، بعد لیبل می‌زدیم و جلد می‌کردیم.
این‌ها در موسسه چاووش، تکثیر می‌شد؟
از اول نه. وقتی بیژن و پشنگ دانشجو شدند، در سه‌راه جمهوری کمی پایین‌تر از سینما آسیا، در ساختمان علومی، اتاق کرایه کرده بودند. بعد که ما هم آمدیم و بعدها که پدر و مادرم خانه‌ را فروختند و از سنندج به تهران آمدند همه همان‌جا بودیم. فکر کنید ما شش، هفت نفری در سه اتاق! بعدا پدرم طبقه هفتم همان‌جا را خرید و یکی از اتاق‌های آنجا را کلا اتاق ضبط و تکثیر کرد. بعد از آن همه این‌ها را به چاووش در خیابان حقوقی منتقل کرد. کم‌کم آقای‌ منوچهر آزادی‌ آمد و با لطفی و بچه‌ها دوست شد. او فقط پخش کارها را بر عهده گرفته ‌بود که ما دیگر دم خیابان نرویم، اما هنوز پدرم در یکی از اتاق‌های چاووش کارها را ضبط و تکثیر می‌کرد. بعدتر شرکت روح‌افزا را ثبت کردیم، اما از لحاظ مالی‌ نتوانست با بقیه شرکت‌ها رقابت کند و دیگر ادامه نداد. پدرم احتیاجی‌ به این چیزها نداشت، اما از روی‌ انسانیت باید آنچه را اتفاق افتاده، گفت.
یک دلیل جدایی شما از گروه شیدا، همین دلخوری‌ها بود؟
نه چندان. بعد از آنکه خواهرم و لطفی جدا شدند، ما هم جدا شدیم. دقیقا یادم نیست، فکر کنم سال ۶۲ یا ۶۳ جدا شدند. البته یک دفعه نبریدیم و هنوز با گروه شیدا همکاری‌ می‌کردیم، اما گروه دیگر آن انسجام سابق را نداشت. چون دیگر شکل خانواده را از دست داده بود. الان همه می‌گویند گروه شیدا، فلانی‌ و فلانی‌ و… بودند، اما اسم کامکارها را نمی‌آورند. لطفی‌ البته استاد مسلم بود و شکی‌ در آن نیست، اما بچه‌های‌ ما این گروه را ساختند. شیدا در واقع آن رابطه خونی‌ میان لطفی‌ و ما بود. من و اردشیر کوچک بودیم، اما پشنگ، بیژن و ارژنگ بودند. اگر این‌ها نبودند، شیدا ‌بود، اما نه این شیدا، یک چیز دیگری ‌بود.
چه زمانی عضو ارکستر سمفونیک تهران شدید؟ از حال‌وهوای آن زمان ارکستر کمی بگویید.
بعد از انقلاب، سال ۶۰ به بعد. اوایل انقلاب تا دو سال وضعیت خوب بود؛ اما بعد از آن بسیار سخت شد. باور نمی‌کنید، گاهی اصلا جرات نداشتم سازم را با خودم بیرون ببرم، حتی‌ کارت تردد برای‌ ساز داشتیم. به یاد ندارم با ساز بیرون رفته باشم و در خیابان کسی جلوی من را نگرفته باشد. معمولا پاسداری‌ می‌آمد و با تندی‌ می‌پرسید: «این چیه؟ باهاش چه کار می‌کنی؟» با ترس و لرز می‌گفتیم والا این ساز است، باهاش «خمینی‌ ای‌ امام» می‌زنیم. بعضی‌ها که منطقی‌تر بودند، می‌گفتند: «آها خمینی ای امام! آها موسیقی!» اما بعضی‌هایشان که سختگیرتر بودند، ما را به کمیته می‌بردند.
شما را هم به کمیته بردند؟
بله چند بار رفتم. دوباره آن سوال‌ها از نو. ساز را درمی‌آوردند و مدام ما باید می‌گفتیم «آقا تو را خدا اینجایش به میز نخورد، احتیاط کنید، قیمتی است.» راستش آن موقع از مردم هم می‌ترسیدم. آن‌ها هم گاهی با لحن بدی می‌پرسیدند یا بد نگاه می‌کردند. حسم این بود که آن‌ها هم می‌گویند که این‌ها طاغوتی‌اند. هنوز هم هستند کسانی که این مسئله برایشان حل نشده و موسیقی را حرام می‌دانند.
از چه زمانی احساس کردید فضا بازتر شده است؟
این برخوردها به مرور کمرنگ ‌شد؛ مثل باقی‌ چیزها. فکر می‌کنم دیگر از اوایل دهه ۷۰ وضعیت بهتر شد تا امروز که اصلا افتخار می‌کنم با سازم بیرون بروم.
آن زمان وضعیت ارکستر سمفونیک تهران چطور بود؟ ظاهرا در همان اوایل انقلاب، گاهی رهبر ارکستر سمفونیک حتی به سختی می‌توانست در میان سرودهای انقلابی، یک قطعه کلاسیک جا بدهد.
در ارکستر سمفونیک تا پنج شش سال فقط سرود انقلابی‌ می‌زدیم؛ آن زمان تا سال‌ها از سمفونی‌ و این‌ها خبری‌ نبود. تا سال‌ها نمی‌توانستیم کلاسیک بزنیم. مخصوصا آن اوایل همه ‌چیز به هم ریخته بود و بودجه ارکستر که هیچ، خود ارکستر هم روی هوا بود. ما جوان‌ترها اصلا متوجه نبودیم، درست مثل جوانان الان ارکستر. فقط ناراحت بودیم که چرا این‌قدر سرود اجرا می‌کنیم، کمی هم کارهای کلاسیک بزنیم. خود بچه‌ها چیزهایی می‌نوشتند و این می‌شد سرود و ما روی سن اجرا می‌کردیم. به خاطر دارم در دوره آقای حشمت سنجری همین سرودها را تمرین کرده بودیم و قرار بود در ورزشگاه آزادی‌ اجرایشان کنیم. چقدر هم زحمت کشیده و برای ارکستر سن درست کرده بودند. همه اعضای ارکستر و گروه کر هم بود. ما همین‌طور آماده روی صندلی‌ها نشسته بودیم که نوبتمان شود. مدام افراد مختلف می‌آمدند و سخنرانی می‌کردند، حاضران هم صلوات می‌فرستادند، فرزندان شهدا می‌آمدند و شعر می‌خواندند. ما هم منتظر بودیم؛ اما یک ‌دفعه گفتند خداحافظ و مراسم تمام شد. هاج و واج یکدیگر را نگاه می‌کردیم که «اِ پس ما چی‌؟» اصلا باورتان نمی‌شود، سه ساعت تمام روی سن نشستیم. بعد هم ساز را برداشتیم و برگشتیم. اصلا انگار هیچ ‌کس سوال نکرده بود که این‌ همه آدم با این همه ساز و تشکیلات برای چه آنجا نشسته بودند. با ارکستر چند بار به ورزشگاه آزادی رفته بودیم که یک بار این‌طور شد.
شما هم در اجرای افتتاحیه مجلس دوم حضور داشتید؟
نه فکر کنم فقط سازهای‌ بادی‌ را بردند. بیشتر مراسم سازهای بادی را می‌بردند که انگار مشکل کمتری داشت؛ اما با ارکستر در چند میدان‌ هم کنسرت دادیم و به یکی دو شهر هم رفتیم، حتی در آسایشگاه‌های روانی هم ساز زدیم. متاسفانه آن‌ها با این نیت ارکستر را به این‌جور جاها می‌فرستادند که بگویند این‌ها به درد اینجاها می‌خورند.
ظاهرا اجراها در میدان‌ها و آسایشگاه‌ روانی امین‌آباد یا سفر ارکستر به پشت جبهه در زمان جنگ با این هدف بوده که نشان دهند موسیقی هم سهمی‌ از انقلاب دارد تا مثلا ارکستر را تعطیل نکنند.
بله، صد درصد هدف مسئولان ارکستر همین بود. ما خودمان با علاقه به جبهه رفتیم تا بگوییم ارکستر سمفونیک، مرکزی فرهنگی‌ است، با شما همراه است و ضد انقلاب نیست. همین الان هم بگویند بروید در امین‌آباد ساز بزنید یا در فلان میدان کنسرت بدهید، با دل و جان می‌رویم. مگر این بد است که آدم میان مردم و برایشان ساز بزند؟ اما این‌ها توهین می‌کردند و هدف خوبی نداشتند. همه این کارها را کردیم که بگوییم آقا این ارکستر خوب است، به دردتان می‌خورد، اما هنوز که هنوز است، ما و ارکستر را جزو آدمیزاد حساب نمی‌کنند. با اینکه هر کاری‌ برای‌ ثابت‌ کردن خودمان و ارکستر انجام دادیم، هنوز مجلس و… چیزی‌ به نام ارکستر را به رسمیت نمی‌شناسند، مثلا هنوز به ارکستر بودجه نمی‌دهند. آدم واقعا ناراحت می‌شود. الان بعد از نزدیک به ۴۰ سال وزیر جدید گفته‌ برای‌ ارکسترهای‌ سمفونیک و ملی‌ بودجه می‌گیرند. برای‌ برنامه‌های‌ خودشان یاد ارکستر می‌افتند، مثلا تا نزدیک دهه فجر می‌شود، می‌گویند یک رهبر ارکستر بیاوریم و تمرین کنیم، اما دهه فجر که تمام می‌شود، ارکستر هم فراموش می‌شود.
نخستین سفر ارکستر به جبهه احتمالا اردیبهشت سال ۶۵ بود، خاطرتان هست کدام مناطق رفتید؟ واکنش رزمندگان چطور بود؟
فکر می‌کنم به چند پایگاه نظامی در دارخوین و اهواز رفتیم. از این رو می‌گویم اهواز که به خاطر دارم روی کارون قایق‌سواری‌ کردیم، چون وارد شهر نمی‌شدیم، دقیق یادم نیست. واکنش رزمندگان هم خوب بود، می‌دانستند که آمده‌ایم برای‌ آن‌ها اجرا کنیم. با ما عکس می‌گرفتند، حتی‌ بسیجی‌ها هیچ واکنش منفی‌ نشان ندادند.
به خاطر دارید، اولین اجرای گروه کامکارها بعد از انقلاب چه سالی بود؟
شاید ۲۸ یا ۳۰ سال پیش بود. ما نوارهایی‌ ضبط کردیم که بیشتر موسیقی‌ محلی‌ بود. خودمان هم خیلی خوشمان آمد. مردم در مهمانی‌ها و جمع‌های خانوادگی گوش می‌کردند و خیلی‌ برایشان تازگی‌ داشت. بعد گفتیم چرا خودمان از همین‌ها کنسرت نگذاریم، چرا اصلا گروه درست نکنیم. البته گروه کامکارها قدمت ۵۰ ساله دارد، اما شکل گروه این‌طور نبود؛ پدرم بود با بچه‌های‌ بزرگتر. گروه با این شکل تازه تقریبا ۳۰ سال عمر دارد. اول خواهرم، «قشنگ» خودش سه‌تار می‌زد و بعدا که کم‌کم «امید» پسرش بزرگ شد، او هم آمد. اولین کنسرتمان در تالار وحدت بود، سال دقیقش را به خاطر ندارم؛ اما حدود ۲۸ سال پیش بود.
برخورد مردم چطور بود؟
واقعا بی‌نظیر بود. با لباس‌های‌ سبز روی سن تالار وحدت رفتیم. به همین شیوه الان، نیمی از کنسرت کردی بود و بخشی دیگر فارسی. شما فکر کنید اجرای موسیقی محلی شورانگیز کردی، آن هم بعد از چند سال ممنوعیت چه فضایی را درست می‌کند. واقعا برای خودمان هم تازگی‌ داشت.

منبع: بهارنیوز

به گزارش ایلنا؛ سایت هنری Buzznet امسال برای اولین بار نام ۲ هنرمند زن ایرانی را در فهرست ۳۰ نفره‌ی بازیگران زیبای زن جهان قرار داده است. در این فهرست؛ ترانه علیدوستی در مقام ۲۸ و نیکی کریمی در مقام ۱۴ قرار دارند. این لیست براساس نظرسنجی جهانی انتخاب شده است و ملاک‌هایی همچون جذابیت، زیبایی، فعالیت زیاد در سینما، کسب جایزه و استقبال از نمایش فیلم‌ها برای انتخاب بازیگران مدنظر بوده است. در این فهرست زنانی که در رشته‌های مختلف هنری  فعالیت می‌کنند، قرار دارند.بیانسه؛ خواننده معروف آمریکایی در رتبه اول این فهرست قرار دارد.
 


 

 


 

 

منبع: بهارنیوز

فیلم «دختر» در بیست و سومین حضور بین‌المللی خود در جشنواره فیلم‌های شرقی ژنو در کشور سوئیس شرکت خواهد کرد.

منبع: عصرایران

گروه هنری: حمید عسکری خواننده آلبوم «کما» در مورد محسن چاوشی گفت: «آن قدر آدم را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد که گوش نمی‌دهم! صدایش به شکل خوبی حال آدم را بد می‌کند.»
 
پنجشنبه شب، حمید عسکری، خواننده معروف موسیقی پاپ ایران، مهمان برنامه «خندوانه» با اجرای رامبد جوان شد. عسکری در ابتدای برنامه در مورد این که این روزها مشغول چه کاری است، به فرزند ۱۰ ماهه‌اش اشاره کرد و گفت: «از وقتی کارن آمده وقت خواب مشخصی ندارم. (با خنده) انسان کاملا سحرخیزی شده‌ام و کامروا!»‌ او در ادامه گفت: «تا چهار، پنج روز دیگر یک تک آهنگ منتشر می‌کنم که هنوز نامی ندارد.»

عسکری در مورد چگونگی انتخاب نام برای ترانه‌هایش هم توضیح داد: «یا کلمه‌ای خاص از خود ترانه انتخاب می‌کنم یا حس و حال کلی اثر خودش کلمه‌ای را نشانم می‌دهد.» او که سال ۱۳۸۵ با آلبوم «کما» به شهرت رسید و روند انتشار آن را تا «کما ۳» ادامه داد گفت: «از آن آلبوم در سال ۸۵ یک میلیون و ۷۰۰ هزار نسخه فروش رفت که مبلغی معادل یک میلیارد و خرده‌ای شد. آن زمان من فقط هشت میلیون بابتش گرفتم و طبق قرارداد هزینه تهیه آلبوم بعدی را هم خودم دادم.»

عسکری در مقابل اظهار تعجب رامبد جوان بابت مبلغ کمی که گرفته است، گفت: «بعدا ۱۰ میلیون دیگر هم دادند. البته آن زمان ما اصلا به پول فکر نمی‌کردیم.» او که در «شانس، عشق، تصادف» نقش حمید را بازی می‌کرد، ادامه داد: «قطعه‌ای که هنوز هم موقع اجرایش در دلم خبردار می‌ایستم، «قسمت نمی‌شه انگار» است.» او سپس قسمتی از این ترانه را در استودیو «خندوانه» خواند.

حمید عسکری در مورد زمانی که شعر این آهنگ را می‌گفته و ملودی‌اش را می‌ساخته است، گفت: «شعر «قسمت نمی‌شه انگار» را در عرض پنج دقیقه گفتم. از فولادشهر اصفهان می‌آمدم تهران خانه پدر و مادر میلاد ترابی، آن موقع تهران خانه نداشتم. یادم هست ساعت دو نیمه شب بود و همسایه طبقه بالایشان با عصا می‌کوبید به سقف که ساکت شویم.»

خواننده آلبوم «خوشبختی» ادامه داد: «آلبوم «کما» را که تنظیم می‌کردیم، همسایه‌مان ۱۰ بار می‌آمد زنگ می‌زد که کمتر سر و صدا کنیم. آلبوم که درآمد از ۱۰ صبح تا ۱۰ شب مرتب در حال مصاحبه بودم و آن قدر نشریاتی که می‌خواستند مصاحبه بگیرند زیاد بودند که می‌گفتم بیایند خانه. همان آقا می‌آمد دم در و با تعجب نگاه می‌کرد.»

خواننده آلبوم «از عشق» ادامه داد: «برادری دارم به اسم سعید. که نقطه مقابل همیم. هر چه قدر من درسخوان بودم و منظم، او برعکس بود. من را به عنوان شاگرد زرنگ می‌فرستادند مثلا بروم نقشه یا کره زمین را از دفتر بیاورم و می‌دیدم سعید یک دست و یک پایش را بالا گرفته و جلوی در دفتر ایستاده است. پدر و مادرم از من راضی‌اند و همین باعث اعتماد به نفسم می‌شود.»

بازیگر سریال «سی و نه هفته» در مورد این که، کجایی است هم گفت: «پدر و مادرم هر دو اصالتا اهل استان فارس‌اند اما در فولادشهر اصفهان زندگی می‌کردند. پدرِ مادرم در شرکت نفت آبادان کار می‌کرد و مادرم موقع زایمان به آبادان رفت. من آبادان به دنیا آمدم و شناسنامه‌ام را از آن جا گرفتند اما در فولادشهر اصفهان بزرگ شدم.» خواننده آلبوم «دیوونه‌وار» در مورد روابطش با دیگر خوانندگان پاپ هم توضیح داد: «تعداد خوانندگان پاپ مجاز کم است و به همین دلیل همه همدیگر را می‌شناسیم و با هم روابط خوبی داریم.»

او در ادامه در جواب رامبد جوان که نظرش را در مورد احسان خواجه‌امیری پرسید گفت: «ادامه خوبی برای صدای پدرش است و آن چیزی که باید می‌شد، شد.» عسکری در مورد محسن چاوشی افزود: «آن قدر آدم را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد که گوش نمی‌دهم! به شکل خوبی حال آدم را بد می‌کند.» سپس قطعه «آرایش غلیظ» از همایون شجریان پخش شد که حمید عسکری او را دست‌نیافتنی خواند.

منبع: بهارنیوز

در بخش رقابتی واقعیت مجازی جشنواره فیلم ونیز تا ۱۸ فیلم حضور پیدا می‌کنند و در اتاق نمایش ویژه واقعیت مجازی جشنواره به نمایش درمی‌آیند.

منبع: عصرایران

به گزارش ایسنا، «دایریو کوریو» نوشت: «هاروکی موراکامی» نویسنده برجسته ژاپنی که به تازگی خبر چاپ رمان دو جلدی‌اش منتشر شده، اعلام کرده اثر جدیدش «وقتی از نوشتن حرف می‌زنم، از چه حرف می‌زنم» نام دارد و به زودی روانه بازار می‌شود.«وقتی از نوشتن حرف می‌زنم، از چه حرف می‌زنم» مقاله‌ای بلند با موضوع ادبیات است و او در این کتاب به داستان‌نویس شدن‌اش، تاثیر نوشتن بر او و تجربیات خود هم به عنوان نویسنده و هم خواننده پرداخته است. «موراکامی» که مشهورترین نویسنده حال حاضر ژاپن محسوب می‌شود،‌ در این کتابِ مقاله به نویسندگانی چون «فرانتس کافکا»، «ریموند شندلر»، «فئودور داستایوفسکی» و «ارنست همینگوی» اشاره کرده است.
«تاسکتس» انتشاراتی اسپانیایی است که این کتاب را در روز چهارم آوریل به چاپ می‌رساند.این ناشر عنوان کرده که «موراکامی» نویسنده‌ای خجالتی است و حرف زدن در مورد خودش، برای او بسیار سخت است. با این حال او در «وقتی از نوشتن حرف می‌زنم، از چه حرف می‌زنم»، درباره خود در دو جایگاه نویسنده و خواننده نوشته و تجربیاتش در این مورد را با مخاطبانش در میان گذاشته است. علاوه بر این، این کتاب دربردارنده توصیه‌هایی برای افرادی است که سودای نویسنده شدن را در سر می‌پ‍‌رورانند.
«موراکامی» پیش از این اثری به نام «وقتی از دو حرف می‌زنم، از چه حرف می‌زنم» را منتشر کرده بود و در آن به دلایل خود برای دویدن و تجربیات خود در انجام این ورزش پرداخته بود.»هاروکی موراکامی» بیش‌تر کتاب‌هایش را به سبک سوررئال به نگارش درآورده‌ است و آثارش تاکنون به بیش از ۵۰ زبان برگردانده شده‌اند. هر سال نام این نویسنده به عنوان یکی از نامزدهای نوبل ادبیات بر سر زبان‌ها می‌افتد، اما او هنوز موفق به کسب این افتخار نشده است.
این چهره ادبی که متولد ۱۲ ژانویه ۱۹۴۹ است و نویسندگی را پس از پایان تحصیلات دانشگاهی و راه‌اندازی یک کلوب جاز در توکیو شروع کرد. رمان عاشقانه «جنگل نروژی» او که در سال ۱۹۸۷ منتشر و به اثری پرفروش تبدیل شد، او را به عنوان یک ستاره ادبی به شهرت رساند. «۱Q۸۴ « طولانی‌ترین رمان «موراکامی» است که سال ۲۰۰۹ در سه جلد به زبان ژاپنی چاپ شد.»سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش» آخرین رمان او پیش از «قتل یک افسر شوالیه»، در سال ۲۰۱۳ روانه بازار شد و با استقبال زیادی مواجه شد. پس از آن مجموعه داستان کوتاهی با نام «مردان بدون زنان» در سال ۲۰۱۴ از این نویسنده منتشر شد. رمان «قتل افسر شوالیه» اثری ۲۰۰۰ صفحه‌ای است که از ماه فوریه روانه بازار شده و به کشتار نانجینگ پرداخته است. این موضوع که از مسائل حساس کشور ژاپن محسوب می‌شود، موجب شده برخی «موراکامی» را به باد انتقاد بگیرند

منبع: بهارنیوز