بایگانی دسته ی : فرهنگی

این داستان‌نویس در گفت‌وگو با ایسنا، درباره وضعیت ادبیات در سال ۹۵ گفت: فکر نمی‌کنم در سال ۹۵ در حوزه ادبیات به‌ویژه ادبیات داستانی اتفاق خاصی افتاده باشد؛ اتفاقی که ما سال‌هاست منتظر آن هستیم، اتفاقی مانند پرداختن به موضوعات جدید و برجسته شدن تعدادی نویسنده در جمع نویسندگان. یک دهه است که اتفاق خاصی در ادبیات  نیفتاده و جریان ادبیات داستانی جریانی بی‌تحرک،  لَخت و تخت است که فراز و نشیب خاصی در آن نمی‌بینیم. کماکان نویسندگان مثل سابق می‌نویسند و جشنواره‌های ادبی مانند سابق برگزار می‌شود. ناشران هم کتاب‌های ادبی را چاپ می‌کنند. اما فکر می‌کنم نه در حوزه فرم، نه در حوزه محتوا و  نه در پیدایش تعدادی نویسنده جدید در عرصه ادبیات در سال گذشته اتفاق خاصی در جامعه ما رخ‌ نداده است.
او دلایل رکود ادبیات را عوامل مختلفی از قبیل شرایط اجتماعی، فرهنگی و وضعیت نویسندگان دانست و تصریح کرد: بخشی از رکود ادبیات به خاطر مسائل اجتماعی است، اگر ما در جامعه‌ای زندگی کنیم که در آن تحرک و پویایی جود دارد در  همه حوزه‌ها تغییراتی در ساختار اجتماعی شکل می‌گیرد و به تبع ادبیات که بخشی از اجتماع است نیز تغییر می‌کند. بخشی دیگر از رکود ادبیات به دلایل شرایط فرهنگی است. ما در دهه اخیر شرایط فرهنگی بالنده و پرتکاپویی نداشته‌ایم؛ شرایط فرهنگی خیلی معمولی بود و اتفاق خاصی در حوزه فرهنگی رخ نداد که زمینه جوشش، تحرک و پویش ادبی را فراهم کند.
حسن‌بیگی افزود: بخش دیگری از رکود ادبیات می‌تواند به خود نویسنده‌ها برگردد. درکنار شرایط اجتماعی و فرهنگی شأن و شخصیت نویسنده‌ها مهم است، که در جامعه ما خیلی نویسندگی در جامعه مورد توجه و اکرام نبوده است و نویسندگان از نظر معیشت و وضعیت اقتصادی مشکلاتی دارند؛ زیرا در ایران نوشتن  یک حرفه و شغل نیست و نویسنده خواه ناخواه برای معیشت زندگی خود باید کار دیگری غیر از نویسندگی انجام دهد. شرایط نامطلوبی که در جامعه وجود دارد، مثلا در زمینه اشتغال و درآمدزایی، نویسندگان را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد و شادابی و بشاشی را از نویسنده می‌گیرد. بخشی از فراغت  نویسنده که باید صرف نوشتن شود، صرف این موضوعات می‌شود.
او درباره وضعیت  نشر  کتاب نیز گفت: در  سال ۹۵ مانند سال‌های گذشته وضعیت نشر اصلا مطلوب نبود. با توجه به افزایش جمعیت کشور، تیراژ کتاب‌ها همچنان پایین می‌آید و تقریبا در یکی دو دهه قبل تیراژ ۲۰۰۰ نسخه کتاب معمول بوده است اما امروزه تیراژ به ۱۰۰۰ نسخه، ۵۰۰ نسخه و حتی ۲۰۰ نسخه کاهش یافته است. این‌ها نشان می‌دهد که شرایط برای کتاب اصلا مناسب نیست. البته زمانی که شرایط مناسب تولید نداریم شرایط نشر هم مطلوب نخواهد بود. فکر می‌کنم در نشر افت داشته‌ایم که این آزاردهنده است.
حسن‌بیگی درباره تعداد عناوین بالا در بازار کتاب نیز اظهار کرد: کارشناسان معتقدند تعداد عناوین بالا در بهتر شدن وضعیت بازار کتاب تأثیر دارد، اما به نظر من افزایش عناوین کتاب در بازار نشر  خیلی تأثیرگذار نیست. همیشه تعداد عناوین کتاب ما بالا بوده و  زیر ۶۰ هزار عنوان کتاب نداشته‌ایم.
او درباره راه‌حل‌های برون‌رفت از  وضعیت رکود ادبیات اظهار کرد: بحث کهنه و قدیمی که در این‌باره  وجود دارد افزایش سرانه مطالعه در کشور است. این موضوع بحث تازه‌ای نیست و همه‌ساله در هفته کتاب، ایام نمایشگاه و در طول سال به شکل‌های مختلف  مطرح می‌شود. مشکل جدی ما کتاب‌ نخواندن مردم است. همه این مسائل مانند افت تیراژ ، وضعیت رکود ادبیات و…  همگی به کتاب‌ نخواندن مردم بازمی‌گردد. اگر  افراد کتاب‌خوانی داشتیم قطعا  تیراژ کتاب‌ها بالای ۱۰ هزار نسخه بود. اگر مردم کتاب‌خوانی داشتیم ناشران فعالیت مضاعفی داشتند و نویسندگان برای امرار معاش به شغلی غیر از نوشتن نیاز نداشتند. متولیان باید به این مسئله توجه کنند که چه کار باید انجام دهند تا مردم کتاب‌خوان شوند.
این داستان‌نویس تأکید کرد: زمانی که تعداد عناوین کتاب بالا برود و تیراژ کتاب پایین بیاید نشان‌دهنده این است که  کار خروجی مطلوبی نداشته است و مردم استقبالی از کتاب‌ها نکرده‌اند.
او کتاب‌هایی را نیز برای مطالعه پیشنهاد کرد: کتاب‌هایی از حسین پاینده در حوزه ادبیات خوب بوده است و همچنین رمان «لم‌یزرع» از محمدرضا بایرامی.
 حسن‌بیگی درباره کتاب‌های جدید خود نیز گفت: رمانی دینی  با عنوان «نشانه» که توسط انتشارات قدیانی منتشر خواهد شد، مجموعه ۱۰ جلدی داستان کودکان که انتشارات به‌نشر آن‌ را منتشر خواهد کرد و  کتاب ۱۲ جلدی برای کودکان درباره پیامبران (ع) که توسط انتشارات جمکران منتشر خواهد شد، کارهای تازه‌ام هستند.

منبع: بهارنیوز

صادق صدرایی- روزنامه بهار
رییس سازمان صداوسیما در مراسم تقدیر از سریال‌های صداوسیما با ذوق زدگی خاصی از دیده شدن سریال‌های نوروزی تا پنجاه درصد سخن گفته و این امر را نشانگر تولید برنامه‌های کیفی و اثر گذار دانسته است.  مشخص نیست آقای رییس با مخاطبان شوخی می‌کند یا واقعا از آن چه در زیر مجموعه اش می‌گذرد همینقدر که نشان می‌دهد بی اطلاع است؟ آن چه آمارهای ارائه شده سال‌های گذشته از سوی همین صداوسیما نشان می‌دهد درصد مخاطبان سریال‌های نوروزی در سال‌های پیش، بیشتر از هفتاد درصد بوده است و دقیقا مشخص نیست جناب علی عسگری چرا برای داشتن مخاطب ۵۰ درصدی این گونه ذوق زده شده‌اند و از اثرگذار بودن و کیفیت بالای سریال‌های ساخته شده در صداوسیما سخن می‌گویند.

واقعیت بسیار تلخ در این باره آن است که این سازمان عریض و طویل به دلایل اشتباهات مهلک مدیریتی اش سال هاست که اعتماد عمومی مخاطب را از دست داده است. در دوران ضرغامی و تا حدودی دوران کوتاه محمد سرافراز شاهد آن بودیم که حداقل این دو مدیر ارشد سابق صداوسیما در ظاهر تقریبا ضعف این سازمان سیاسی – رسانه‌ای را در جذب مخاطب می‌پذیرفتند. البته این پذیرش ظاهری در عملشان تاثیری نداشت و «در بر همان پاشنه غلط می‌چرخید» اما حداقل فایده چنین مواجهه‌ای این بود که امیدوار بودیم که صداوسیمایی هایی که در سطوح ارشد تصمیم گیری‌اند  خودشان می‌دانند که دارند راه را اشتباه می‌روند.

 اما گویا رییس جدید حتی همین آگاهی حداقلی را هم ندارد و ابتدا باید برای ایشان ثابت کنیم که رقبای رسانه‌ای سازمان عریض و طویل تحت امرشان در جذب مخاطب کیلومترها از صداوسیما فاصله گرفته‌اند و راه اصلاح این روند غلط کتمان واقعیت با چنین ذوق زدگی هایی از داشتن ۵۰ درصد مخاطب آن هم در ایامی چون نوروز نیست. در همین صداوسیمای ناکام هر بار کار دست حرفه ای‌ها و افراد کاردان قرار گرفته است مسیر به سمت صحیح آن بازگشته است. بنابراین، می‌توان امیدوار بود که به شکل بالقوه این توان در نیروی انسانی موجود در صداوسیما وجود دارد و فقط کافی است مدیران ارشد رسانه‌ای که ملی خوانده می‌شود اندکی فضای بسته مدیریتی را اصلاح کرده و تغییر دهند.

منبع: بهارنیوز

عزتی که در کارنامه اش تجربه نقش آفرینی در کارهای طنز را دارد در «ماجرای نیمروز» شخصیتی کاملا جدی را جلوی دوربین برده است.

منبع: عصرایران

سی‌وپنجمین جشنواره جهانی فیلم فجر، ۸-۱ اردیبهشت ۱۳۹۶(۲۱ تا ۲۸ آوریل ۲۰۱۷) به دبیری رضا میرکریمی در تهران برگزار می‌شود.

منبع: عصرایران

به گزارش ایسنا، «گاردین» نوشت: چند روز مانده به اکران نسخه سینمایی «درک یک پایان»، «جولین بارنز» نویسنده انگلیسی این رمان برنده «بوکر» در مصاحبه‌ای شرح داده که چرا از فیلمسازان خواسته نسبت به متن کتابش بی‌رحم باشند.
«درک یک پایان» نوشته «جولین بارنز» رمانی کوتاه و تند و تیز درباره مردی است که داستانش را روایت می‌کند و بعد به آن شک می‌کند. این کتاب که در سال ۲۰۱۱ جایزه «من بوکر» را برای نویسندده‌اش به ارمغان آورد،‌ به دو بخش «شالوده‌سازی» و «شالوده‌شکنی» تقسیم شده و در آن «تونی وبستر» با گذر زمان و مواجه شدن با شواهد جدید و خاطرات پیچیده، مجبور می‌شود ذهنیت خود را تغییر دهد.

«درک یک پایان» شش سال پیش «بارنز» را به جایزه «من بوکر» رساند. در یک بعدازظهر بهاری با این نویسنده در خانه‌اش واقع در شمال لندن ملاقات کردم. او آدم دقیق و متفکری است (که انتظارش را داشتم) و همچنین در معرض قهقهه‌های انفجاری (که پیش‌بینی نکرده بودم.) وقتی یادش می‌آید چه حسی داشته وقتی فیلمنامه‌ای را که درونش یک خط از دیالوگ اصلی کتابش نوشته شده، برای اولین‌بار می‌خوانده، بلند بلند می‌خندد. از فیلمسازان خواسته تا به متنش خیانت کنند. می‌گوید: «به نظر من نویسنده نباید باری روی شانه‌های کارگردان باشد. آن‌ها که اثر گرامیداشت نمی‌سازند. آن‌ها کاری را در یک قالب هنری می‌سازند که زیبایی‌شناسی و مجموعه قوانین خودش را دارد. بنابراین باید کتاب من را به دیوار بکوبند، پاره‌های آن را بردارند و بعد به شکلی دیگر آن‌ها را کنار هم قرار دهند.»

«بارنز» ادامه می‌دهد: «در حالت عادی، من طرفدار اقتباس‌های غیروفادار هستم، آن‌هایی که مثل وندال‌های خلاق با سبک آزاد و هتاکانه به موضوع می‌پردازند. من آن کاری را دوست دارم که «استنلی کوبریک» با «لولیتا» و «درخشش» انجام داد. حتی از پرداخت‌های خشن و خاص هم خوشم می‌آید؛ اقتباس عجیب «اسپایک جونز» از «جایی که موجودات وحشی هستند» یا برداشت باحال «وس اندرسون» از «آقای فاکس شگفت‌انگیز». مسلما متن فقط یک اثر چاپی است، چه توسط «جیمز جویس» نوشته شده باشد، چه یک نویسنده استودیویی و مسلما رسانه‌های مختلف به روش خاص خود ارتباط برقرار می‌کنند (فیلم نشان می‌دهد و کتاب تعریف می‌کند). در مورد رمان «بارنز» چه جایگزین دیگری وجود داشت؟ «درک یک پایان» واگویه‌های درونی یک راوی غیرقابل اعتماد را به ما عرضه می‌کند و گذشته را با آینده در هم می‌پیچید. این داستان درباره خطاپذیر بودن ذهن است. به نظر می‌رسد ماده اصلی آشکارا برای خنثی کردن یک اقتباس سینمایی مستقیم طراحی شده است.

«جولین بارنز»
«درک یک پایان» توسط «ریتش باترا» کارگردانی شد و «نیک پاین» متن فیلمنامه آن را نوشت. این اثر کارهای روزمره را با فلش‌بک‌های دهه ۱۹۶۰ «تونی» شخصیتی صلح‌جو و بازنشسته در هم می‌آمیزد. «تیم» که نقش او را در فیلم «جیم برادنبت» بازی می‌کند، روابطش با «ورونیکا» (شارلوت رمپلینگ) را مرور می‌کند. استخوان‌بندی داستان تا حد زیادی دست‌نخورده باقی می‌ماند، اما تغییراتی هم در فیلم صورت گرفته است. فیلم برعکس متن «بارنز» برای یک زندگی نو، امیدی تازه و تولد دوباره روحی سر خم می‌کند.
«درک یک پایان» در یک کلام، پایان محتوم داستان را تغییر می‌دهد. «بارنز» در این‌باره می‌گوید: «بله، تن فیلم مثبت‌تر است. مسلما پایان آن خیلی خوشبینانه‌تر است. به نظر من این به طبیعت سینما در مقابل ادبیات برمی‌گردد. اما دلیل دیگر آن هم ساخته شدن فیلم توسط افرادی بسیار جوان‌تر از من است. «ریتش» بین ۳۰ تا ۴۰ سال سن دارد. «نیک پاین» هم همین‌طور. و جوان‌ها نسبت به پیرها خوش‌بین‌تر هستند.»
کتاب‌ها به یک زبان حرف می‌زنند و فیلم‌ها به زبانی دیگر. رمان ‌شاید اساسا شخصی و درونگراست (رمان توسط یک نفر نوشته می‌شود تا توسط فرد دیگری خوانده شود.) در حالی که سینما حداقل نشان می‌دهد که بی‌طرف و برون‌گراست تا چیزها را همان‌گونه که هستند نشان ‌دهد و مردم را به صورت جمعی مورد خطاب قرار ‌دهد. این طبیعتا نوع قصه‌هایی را که آن‌ها می‌خواهند تعریف کنند، شکل می‌دهد.
«بارنز» می‌گوید: «از دید من داستان‌های حقیقی اغلب دوگانه یا بدبینانه تمام می‌شوند. اما سینما در کل می‌خواهد یک جواب یا پایان شفاف عرضه کند و فیلم‌ها به این موضوع ترسناک اعتقاد دارند: رستگاری. من به رستگاری اعتقادی ندارم و هرگز کتابی نمی‌نویسم که در آن شخصیت بخشوده شود و به رستگاری برسد.»
او ادامه می‌دهد: «ادبیات همیشه هست و رونق دارد چون هیچ فرم هنری دیگری مثل یک رمان نمی‌تواند زندگی درونی، روح، قلب و ذهن را تسخیر کند. اما من کات‌های سینما بین گذشته و حال را دوست دارم. فلش‌بک تصویری خیلی احساسی‌تر و قوی‌تر از یک فلش‌بک نوشتاری است. اما ببینید، ما باید در برابر رمان یک سری ارجحیت‌ها را به فیلم بدهیم. فیلم‌ها صحنه‌های تعقیب ماشین را بهتر نمایش می‌دهند.»
او می‌خندد و اضافه می‌کند: «واقعا باید یک روز صحنه تعقیب و گریز ماشین را بنویسم.»
***
«جیم برادبنت» (بازیگر نقش «تونی») وقتی می‌خواهد در یک اقتباس سینمایی ایفای نقش کند، خواندن رمان منبع برایش خیلی سخت است. او در این‌باره می‌گوید: «این کار گره تمام تحقیقات تو را با یک حرکت باز می‌کند. وقتی «دیکنز» به تو می‌گوید شخصیت داستان چه شکلی است، تو فکر می‌کنی، باشد با این کنار می‌آیم.»
او سال‌ها پیش از ساخت فیلم «نیکلاس نیکلبی» رمان آن را خوانده بود. همین اتفاق سر اقتباس «اطلس ابر» افتاد و بعد وقتی «ونیتی فر» را بازی می‌کرد، این بهانه‌ای شد تا رمان کلاسیکی را که مدت‌ها به سراغش نرفته بود، بخواند.
«ریتش برادبنت» پیش از دریافت متن فیلمنامه، رمان «درک یک پایان» را خواند. از کتاب و همچنین نقش «تونی» خوشش آمد. او با درگیری‌های شخصیت همذات‌پنداری کرد، با آسیب‌پذیر بودن او و با خودفریبی شدیدش. بنابراین نقشش را بر عهده گرفت: «همیشه یک جور حسرت وجود دارد. می‌نشینی و با خودت فکر می‌کنی ای کاش آن‌ها این تکه از متن رمان را نگه دارند.»
«برادبنت» آه می‌کشد و ادامه می‌دهد: «من تمام سعیم را می‌کردم که فیلم را تا حد امکان بدبین نگه دارم. اما باید به خودت یادآوری کنی که این فیلم است، نه کتاب. اگر سعی کنی وفادار باشی، همیشه شکست می‌خوری.»

«جیم برادبنت» و «شارلوت رمپلینگ» در نمایی از فیلم «درک یک پایان»
«پاین» نویسنده فیلمنامه این اثر اقتباسی است و بیشتر برای نمایشنامه «صور فلکی» شهرت دارد. این نمایش دوساعته سال ۲۰۱۲ در «رویال کورت» لندن اجرای خود را آغاز کرد. او توضیح می‌دهد که «درک یک پایان» اولین فیلمنامه او بود و همین او را به بی‌تجربه‌ترین عضو در میان عوامل فیلم تبدیل کرد. او نخستین وفاداری را نسبت به «بارنز» حس می‌کرد و بعد نسبت به تهیه‌کننده‌ها و سرانجام در قبال کارگردان. در این‌باره می‌گوید: «من نسخه پایانی را نوشتم و تکه‌هایی از خودم را در آن دیدم، اما فیلم مسلما فیلم «ریتش» است.»
«ریتش باترا» فیلمسازی هندی است که در عرصه بین‌المللی شناخته می‌شود. او سال ۲۰۱۳ با «ظرف ناهار» به شهرت رسید، عاشقانه‌ای دوست‌داشتنی و زیبا بین یک کارمند و یک زن خانه‌دار غمگین. او می‌گوید: «درک یک پایان» هم مثل «ظرف ناهار» برای من حسی شخصی داشت. این کتاب من را یاد خاطرات سال‌هایی انداخت که در زمان کودکی در یک اتاق با پدربزرگم می‌خوابیدم. شب‌ها می‌نشستم و به حرف‌هایش درباره زندگی‌اش گوش می‌دادم؛ به حسرت‌هایش و این‌که چه کسانی باید سرزنش شوند. این آدم‌ها مرده بودند اما هنوز هم برایش مهم بودند. او هنوز هم درگیر دعواهای قدیمی بود.»
شخصیت «تونی» او را به یاد پدربزرگش می‌انداخت. «باترا» این فیلم را اقتباسی سینمایی از مجموعه‌ای تفاسیر می‌بیند و «پاین» کتاب «بارنز» را تفسیر می‌کند. «باترا» فیلمنامه «پاین» را، بازیگران و کارگردان خود را تفسیر می‌کند.
سازنده فیلم «درک یک پایان» که روز چهاردهم آوریل راهی سینماها می‌شود، می‌گوید: «من همیشه احساس می‌کنم فیلم‌ها پسرخاله‌ کتاب‌ها هستند. خواهرها و برادرها می‌توانند همدیگر را بکُشند، چون همیشه پای یک رقابت وسط است. اما پسرخاله‌ها و دخترخاله‌ها بهتر هستند. این رابطه هماهنگ‌تر است.»

منبع: بهارنیوز

رئیس تحریریه روزنامه انگلیسی زبان «عمان آبزرور» در مقاله‌ای با عنوان «سفر در بلندای زمان و تمدن» به بخش‌هایی از ایران که غالبا دیده نمی‌شوند، پرداخته است.

به گزارش مهر، «عبدالله بن سالم الشعیلی» (Abdullah bin Salim al Shueili) رئیس تحریریه روزنامه انگلیسی زبان عمان آبزرور در مقاله‌ای با عنوان «سفر در بلندای زمان و تمدن: بخش‌هایی از ایران که غالبا دیده نمی‌شوند» (Journey through time and civilization: The side of Iran not often seen) به موضوع «فرهنگ و تمدن ایرانی» به ویژه «فرهنگ دوستی در نوروز» پرداخته است.

در مقدمه این مقاله که توسط رایزنی فرهنگی ایران در عمان، ترجمه شده و برای انتشار در اختیار مهر قرار گرفته است، نویسنده از مشاهدات خود از «تهران زیبا» سخن گفته است؛ از تهران که «پایتختی قدیمی است و از زمان آقا محمدخان قاجار که در سال ۱۷۹۵ میلادی از شیراز به تهران حرکت کرده و تصمیم به ساخت آن می‌گیرد».

نگارنده در ادامه از عظمت برج میلاد که به بلندای کوه‌های پوشش یافته با سفیدی برف، از بینندگانش استقبال می‌کند؛ از فرهنگ غنی و تاریخ و تمدن سترگ ایران و تهرانی که دارای جمعیت بیست میلیونی از هشتاد میلیون جمعیت ایران است، می‌نویسد. نکته دیگر مورد توجه نویسنده، تنوع قومی ایران است؛ عرب و بلوچ و کرد و همچنین تنوع دینی؛ اسلام، مسیحیت و یهودیت و همچنین ادیان دیگر مانند زرتشت.

این مقاله در دو صفحه روزنامه همراه با تصاویر نوروز در کشورهای مختلف و در چهار بخش تدوین و منتشر شده است:

عید نوروز:

در این بخش نویسنده می‌نویسد: سفر ما به جمهوری اسلامی ایران به عنوان اعضای یک هیئت رسانه‌ای با سال نو ایرانی یا نوروز (روز نو) همزمان شده بود؛ نوروز روز اعتدال بهاری است و نشانه‌ای از آغاز بهار؛ زمانی که زمین با فضای سبز پوشیده می‌شود و شکوفه‌ها سرمی‌زنند. ایرانیان احترام بسیاری برای نوروز قایل هستند و به این مناسبت دو هفته تعطیلات دارند. ‌

سپس نویسنده به موضوع هفت سین اشاره می‌کند که اشیایی است که با حرف «س» شروع می‌شود و هریک نمادی است از عشق، باروری، فراوانی، ثروت، امید، امنیت و زایش. خانواده‌های ایرانی در این ایام، در جشن‌ها شرکت می‌کنند و به خواندن برخی از اشعار شاعران بزرگ ایران همچون حافظ شیرازی مشغول می‌شوند. نویسنده از خوش آمدگویی و ارائه کمک به غریبه‌ها و مهمان نوازی ایرانیان نیز سخن می‌گوید.

حقایق شگفت انگیز:

در این بخش نویسنده به فرصت فراهم شده برای تبادل اطلاعات با کارشناسان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اشاره می‌کند. او می‌گوید: ما با حقایق شگفت انگیزی در زمینه مطبوعات و رسانه‌های ایران آشنا شدیم. و اینکه نزدیک به دویست روزنامه و مجله در ایران منتشر می‌شود. برخی از این‌ها به زبان فارسی است و برخی دیگر به زبان‌های عربی انگلیسی و ترکی و کردی و دیگر زبان‌ها.

دیدارها:

دیدار با سردبیران برخی از این روزنامه‌ها و دیدار با بهرام قاسمی، سخنگوی وزارت امور خارجه ایران در محل آن وزارتخانه و گفتگوهایی صریح و شفاف با وی که به روابط میان عمان و ایران نیز پرداخته است، در شمار دیدارهای مورد توجه نویسنده است.

دیدار با دکتر عبدالرحیم کردی، مدیرعامل منطقه آزاد تجاری صنعتی چابهار نیز برای نویسنده، جالب توجه است، آنگاه که وی در مورد تجارت مشترک و منافع اقتصادی و چشم اندازهای همکاری میان عمان و ایران گفتگو کرده است. کردی گفت: منطقه آزاد چابهار یک منطقه مشترک میان عمان و ایران و جهشی قابل توجه است و انتظار می‌رود در مدت کوتاهی که منافع هر دو کشور تامین شود از جمله دو طرح پتروشیمی عمده با ظرفیت تولید ۲۰ میلیون تن محصولات پتروشیمی شروع به فعالیت کند.

در پایان نویسنده از دیدارهای آزاد هیات با مردم در کوچه و بازار سخن می‌گوید و از بازدید موزه ملی ایران که مخزن بزرگی از خاطرات، اسناد و آفرینش‌های نسل‌های گذشته تاریخی است.

منبع: عصرایران

به گزارش ایسنا به نقل از تلگراف، این کمدین و بازیگر آمریکایی بر اثر نارسایی کلیوی در سن ۹۰ سالگی در خانه‌اش در لس‌آنجلس درگذشته است.وی در طول شش دهه فعالیت هنری خود در بسیاری از برنامه‌ها از شوهای تلویزیونی تا فیلمی از «مارتین اسکورسیزی» نقش‌آفرینی کرد و برای صداپیشگی و در سه قسمت انیمیشن‌ معروف «داستان اسباب بازی» در نقش شخصیت آقای سیب زمینی بیش از پیش به محبوبیت رسید.

 

«دان ریکس» که در برنامه‌های تلویزیونی آمریکا به عنوان کمدین حضور می‌یافت و برنامه‌های استندآپ کمدی او طرفداران زیادی داشت در فیلم «کازینو» به کارگردانی «مارتین اسکورسیزی» نیز در نقشی را در کنار «رابرت دنیرو» بر عهده داشت.او در سال ۲۰۰۷ کتاب خاطراتش را تحت عنوان «کتاب ریکلس» را منتشر کرد و در همان سال «جان لندیس» نیز مستندی درباره این کمدین معروف به نام «Mr. Warmth: The Don Rickles Project» ساخت که از شبکه HBO  به روی آنتن رفت.

منبع: بهارنیوز