بایگانی دسته ی : فرهنگی

عاشیق احد ملکی علیشاه (خواننده، نوازنده قپوز و سرپرست گروه عاشیلار) در گفتگو با  ایلنا گفت: آنچه ما در گروه عاشیلار اجرا می‌کنیم مربوط به موسیقی فولکلور آذربایجان است. اعضای این گروه در اجراهای خود از سازهایی مانند قوپوز، بالابان، سورنا، قاوال، ناقاره، گوشاناقاره و برخی سازهای دیگر مانند دهل استفاده می‌کنند.
این پژوهشگر موسیقی آذربایجان درباره واژه «عاشیق» در فرهنگ موسیقی آذری زبان‌ها گفت: روایت تاریخی در مورد واژه «عاشیق» به این صورت است که اسم اصلی «عاشیق» یا همین نوازنده قوپوز در گذشته «اوزان» بوده است. تا سلسله صفویه به این صورت بوده و از آنجا که صفویان بسیار به عاشیق‌ها بها می‌دادند؛ رفته رفته «اوزان»ها به «عاشیق» تغییر نام می‌دهند بعدها نیز نام ساز قوپوز به «عاشیق سازی» تغییر می‌کند. شما اگر در تبریز یا اردبیل یا ارومیه و هر جای دیگری که آذری زبان باشند، بگویید ساز می‌خواهم برای شما همین ساز قوپوز را می‌آورند.
وی همچنین عنوان کرد: برخی می‌گویند اگر «عاشیق» را با «آ» بنویسید از «آشماخ» به معنای “بازگو رن” می‌آید. در واقع می‌گویند این «عاشیق» یا «آشیق» یک داستان یا حقیقتی را برای مردم بازگو می‌کند ولی پروفسور طهماسب که یکی از محققان شناخته شده در این حوزه است، می‌گوید «عاشیق» از همان عشق عربی می‌آید.
عاشیق احد ملکی علیشاه ضمن انتقاد از نوع نگاهی که به موسیقی نواحی به ویژه در صداوسیما وجود دارد، گفت: موسیقی کشورهای دیگر هر لحظه از ماهواره‌ها و شبکه‌های تلویزیونی آنها پخش می‌شود اما در ایران، موسیقی کشورمان که برآمده از فرهنگ خودمان است حتی در رسانه‌های ملی و ایرانی خودمان به ویژه در تلویزیون نمایش داده نمی‌شود. در صداوسیما ساز ما را نشان نمی‌دهند حتی در تبریز هم این اتفاق نمی‌افتد، تنها در تلویزیون کردستان بود که حدود یک ساعت اجرا داشتم و آنجا بدون محدودیت اجرا را به‌طور کامل با نشان دادن ساز پخش کردند.
وی با بیان این مطلب که “موسیقی فولکلور یا نواحی مانند گنج است”، افزود: امروزه وقتی یک استاد در این حوزه سرش را زمین می‌گذارد و از دنیا می‌رود، این گنج را هم با خودش می‌برد و هیچ بازمانده‌ای به جا نمی‌گذارد. دلیلش هم این است که آنقدر به این عرصه بی‌مهری و بی‌توجهی صورت گرفته که این گنج هرگز فرصت پیدا نکرده به نسل‌های بعدی منتقل شود. حال آنکه داستان‌ها و آهنگ‌های محلی ما تنها به‌صورت سینه به سینه منتقل می‌شوند و این گنجینه باید با سرمایه‌گذاری دولت گردآوری و حفظ شود. اما الان وضع به گونه‌ای است که موسیقی‌هایی از فرهنگ‌های غیر ایرانی در کشور رشد کرده و موسیقی خودمان فراموش شده است. یعنی موسیقی ما اصلا در دسترس فرزندانمان نیست.
عاشیق احد ملکی علیشاه با انتقاد از عملکرد تلویزیون‌های محلی و شبکه‌های استانی گفت: برای مثال در همین تلویزیون تبریز؛ چرا یکی از عاشیق‌ها روزی نیم ساعت اجازه ندارد یکی از داستان‌های این فرهنگ موسیقایی را برای مردم روایت کند تا مردم و به خصوص نسل جوان و نوجوان با فرهنگ خودشان آشنا شوند؟ چرا نباید مردم و دست‌کم شهروندان تبریز ساز فرهنگی خودشان را ببینند و با آن آشنا شوند؟ من بارها پرسیده‌ام که چرا وقتی اجرایم گهگاه از تلویزیون پخش می‌شود به‌جای نمایش ساز ما که نماد فرهنگ و گذشته تاریخی ما هست، تصویر مرغابی نشان می‌دهند؟ با رویه‌ای که در پیش گرفته شده از نسل آینده چه انتظاری داریم؟ وقتی در شهر خودم ساز قوپوز که به فرهنگ خودمان ارتباط دارد را از ساز سه تار تشخیص نمی‌دهند، تقصیر چنین غفلت فرهنگی به غیر از صداوسیما برعهده کیست؟ صداوسیما مسئول بیگانگی نسل جدید با فرهنگ موسیقی گذشته ایران است.
این پژوهشگر همچنین عنوان کرد: مشکل دیگری که ما به شدت با آن درگیر بوده‌ و هستیم؛  انتصاب افراد غیرمتخصص و ناآشنا به حوزه فرهنگ و هنر در سازمان‌ها و نهادهایی است که قرار است کار فرهنگی انجام بدهند و در این عرصه تصمیم‌گیری کنند.
ملکی گفت: “عاشیق تقی” اهل مرند بود که من در جوانی ایشان را در مجلسی در حال اجرا دیدم. ایشان وقتی داستان عاشیق عباس را روایت می‌کرد؛ اشک می‌ریخت. عاشیق تقی که فهمید من ساز می‌زنم، گفت یک ضبط صوت با چند نوار است بیاور که من این داستان را برای شما بگویم تا ضبط کنی و بعدها اجرا کنی. یک وقفه‌ای در این کار پیش آمد که مصادف با فوت کردن عاشیق تقی شد. او با اینکه بی‌سواد بود اما ۸۸ داستان را به‌طور کامل می‌دانست که وقتی عاشیق فوت کرد، آن گنجینه را با خودش به زیر خاک برد. ما هرقدر کتاب بنویسیم آیا باز می‌توانیم آن ۸۸ داستان عاشیق تقی را دوباره زنده کنیم؟!
عاشیق احد ملکی علیشاه درباره نحوه‌ی قرارداد جشنواره موسیقی فجر با گروه‌های محلی گفت: چند روز قبل جایی خواندم که گفته‌اند این جشنواره حدود یک میلیارد و هشتصد میلیون تومان بودجه برای برگزاری دارد. اگر چنین بودجه‌ای وجود دارد، چرا قرارداد ما را براساس بلیت‌فروشی تعیین می‌کنند؟ آیا به همین صورت با موزیسین‌های سایر ژانرها نیز برخورد می‌شود؟ یعنی آیا با موزیسین‌ها محترم پاپ یا کلاسیک یا سنتی یا موزیسین‌های خارجی به همین شکل قرارداد می‌بندند؟!
سرپرست گروه موسیقی «عاشیقلار» در ادامه افزود: من از مسئولان جشنواره موسیقی فجر بسیار تشکر می‌کنم که به فکر موسیقی نواحی نیز هستند و من همیشه قدردان این دوستان بوده و هستم؛ ولی همچنان معتقدم که باید از موسیقی نواحی حمایت جدی‌تری شود تا این اصالت‌ها رفته رفته از بین نرود و ما بتوانیم این داستان‌ها و مقام‌ها را به نسل‌های بعدی منتقل کنیم.
عاشیق احد ملکی علیشاه درباره قطعاتی که گروه «عاشیقلار» قرار است در سی و سومین جشنواره موسیقی فجر اجرا کند، گفت: از آنجا که موسیقی«عاشیق»ها موسیقی نقالی محسوب می شود و با موسیقی مقامی یا همان موقام تفاوت دارد، نوازنده دایره یا قاوال در گروه «عاشیق»ها همان کار موسیقی موقام را انجام می‌دهد و دستگاه‌ها و مقام‌ها را مانند سه گاه و ماهور و ترانه‌ها را اجرا می‌کند. «عاشیق»ها به سختی ترانه‌ها را می‌خوانند. ما در گروه «عاشیقلار» اجرایی تلفیقی از موسیقی عاشیقی و موسیقی موقامی را در جشنواره موسیقی فجر امسال روی صحنه می‌بریم.
این خواننده و نوازنده موسیقی عاشیقی در ادامه افزود: ما قطعه لشگری را که مخصوص منطقه هشترود و یک قطعه حماسی محسوب می‌شود را اجرا می‌کنیم. همچنین آهنگ‌های «آنا ماهنیسی»، «جنگی کور اغلو سی»، «اوردوبادی»، اووساری»، «سیزه سلام گتیر میشم» و بسیاری قطعات دیگر را اجرا خواهیم کرد.
وی در مورد اعضای گروه «عاشیقلار» نیز گفت: عاشیق ستار بابایی (نوازنده قوپوز و خواننده) عباس رسول‌زاده (خواننده و نوازنده دایره)، فرامرز گلزارفر نوازنده بالابان)، باقر حیدری (نوازنده بالابان)، فرید ارس گری و وحید ارس گری (گوشا ناقاره)، تاروردی حیدری (همخوان و نوازنده دایره) و خود من به عنوان نوازنده و خواننده آهنگ‌های فولکور عاشیقی گروه «عاشیقلار» را در سی و سومین جشنواره موسیقی فجر همراهی می‌کنیم.
منبع: بهارنیوز

گروه فرهنگی: «اگر شرایط پدر طوری شود که بتوانند و بخواهند که به صحنه بازگردند، من در مقابل صحنه، خاک‌های پای ایشان را تمیز می کنم.» این بخشی از صحبت‌های همایون شجریان در گفتگو با شبکه یورونیوز است. او در این مصاحبه درباره مسیری که تا کنون طی کرده و نیز مشکلات دنیای موسیقی در ایران می‌گوید.  همایون شجریان، نوازنده و خواننده ایرانی در چند ماه گذشته بسیار پر کار بوده است. وی فرزند محمدرضا شجریان موسیقیدان، آهنگساز و خواننده شهیر ایرانی است که به دلیل بیماری مدت‌ها از صحنه اجرا دور مانده است. شهرت همایون صرفا به دلیل همراه داشتن نام خانوادگی شجریان نیست بلکه قوه ابتکار در زمینه موسیقی تلفیقی و نیز قدرت بالای صدا در جذب گوش و هوش مخاطبان از وی خواننده‌ای توانمند ساخته است که مخاطبان سنتی پسند و علاقمندان به موسیقی سبک جدید را مجذوب خود می‌کند.

کنسرت «ایران من» در تالار وزارت کشور و کنسرت نمایش «سی» که با استقبال بی‌نظیر علاقمندان به مدت سی شب در کاخ سعدآباد تهران برگزار شد، آخرین اجراهای همایون شجریان در تهران بود. جواد منتظری، خبرنگار یورونیوز گفت‌و‌گویی اختصاصی را با همایون شجریان در دفتر کارش در تهران انجام داده است.

* آقای شجریان از فرصتی که در اختیار یورونیوز قرار دادید تشکر می کنم. شما مسیر طولانی را پشت سر گذاشتید و به گفته بسیاری از کارشناسان و اهالی فن، برای اینکه به صورت مستقل وارد عرصه هنر شوید، صبوری زیادی کردید. دوران متمادی صرفا ساز نواختید، با پدر همراه بودید و همخوانی داشتید و پس از آن اجرای مستقل خود را آغاز کردید. برای ما از مسیری که پشت سر گذاشتید توضیح دهید.
– «من هم سلام عرض میکنم خدمت شما و ممنون که تشریف آوردید و خوشحالم که در خدمتتان هستم. مسیری که من آمدم، مسیری بوده که خیلی عجله‌ای در آن نباشد. با تنبک شروع کردم و کنسرت می دادم در کنار پدر، کمانچه را بصورت خیلی جدی با آقای اردشیر کامکار کار کردم. دوره‌ای در هنرستان موسیقی بودم که در آنجا شادروان کامران داروغه معلم ما بودند. بین سازهای مختلف می‌چرخیدم، کمی کمانچه، کمی تار، کمی سنتور، کمی پیانو و تنبک و… خودم را سرگرم می‌کردم. اما همچنان آواز را در حاشیه کار حرفه‌ای ادامه می دادم و هر از گاهی کلاسی با بابا داشتم و ایرادهای خودم را با ایشان مطرح می کردم. از آن شاگردهایی هم نبودم که مثلا هفته‌ای یکبار مدام با استاد سر کلاس بروم.»

* جایی از شما خواندم که در کل بیشتر از شانزده جلسه با ایشان کلاس نداشتید.
– «بله چون من آدم سمج و پیگیری در کارهای خودم بودم و همه چیز را خودم دائم تست میکردم. مطلبی را که پدر آموزش می‌دادند، من می‌رفتم و سه مدل دیگر آن را نیز امتحان می کردم تا مطالبی که پدر می‌گفتند را بهتر درک کنم.»
* شما در خانواده‌ای اهل موسیقی بودید. در جمع خانواده این کلاس‌ها برگزار می شد؟
– «قبل از اینکه به سن بلوغ برسم چرا، در جمع خانواده این کلاس‌ها را داشتیم. من و همه خواهرها بودیم، هر سه خواهرم. از این میان من و مژگان جدی تر کار را پیگیری کردیم. تا اینکه در کنسرتی پدر سرماخورده بودند و من پیشنهاد کردم که می‌توانم شما را همراهی کنم تا این کنسرت را کنسل نکنید و کمتر از صدای خودتان استفاده کنید. جاهایی از آن را به من بسپارید تا زمانی که به صدایتان احتیاج دارید سرحال تر باشد. بابا به طور جدی می خواستند کنسرت را لغو کنند و چون کنسرت مهمی هم بود برای بزرگداشت گوته در آلمان، ایشان از پیشنهاد من خیلی جا خوردند و پرسیدند مگر شما آمادگی‌اش را داری؟ مگر کارها را بلدی؟ پاسخ دادم که در جلسات تمرین که با هم داریم و تمرین می‌کنیم همه خط‌های شما را من حفظ کرده‌ام. ایشان گفتند در تمرین بعدی بخوان تا ببینم چطور است. تمرین بعدی را خواندم و دیدم بابا خیلی با لبخند رضایت گفتند همین کار را می‌کنیم. تعیین می‌کنم کجاها را شما بخوانی و کجاها را خودم که دو نفری باهم کنسرت را اداره کنیم.»
* این اولین اجرای شما شد؟
– «بله اولین اجرای من بود که خیلی اتفاقی و با پیشنهاد خودم صورت گرفت. بعد از آن بود که پدر امر کردند که در همه کنسرت‌ها بخشی را با ایشان بخوانم، می‌خواستم از دو سه سال بعد شروع کنم که ایشان گفتند شما همین الان هم می‌توانید بخوانید.»



 



* شما فرصت زیادی هم حتما برای آموزش داشتید. شاید بتوان گفت که از نظر اساتید هم انسان خوش شانسی بودید. طی سالیانی که دوستان پدر شما که همه جزء اساتید موسیقی بودند، با شما رفت و آمد داشتند، به غیر از همنشینی با این بزرگان، از کدامیک مکتب آموزی کردید یا شاگرد آنها بودید. بصورت خاص از چه کسانی می توانید نام ببرید؟
– « بصورت مستقیم فقط کمانچه را با آقای اردشیر کامکار، تنبک را با آقای ناصر فرهنگ فر و جمشید محبی کار کردم. به قطعات شادروان پرویز مشکاتیان خیلی علاقمند بودم اما نه اینکه پیش ایشان کار کرده باشم. سعی می کردم برای خودم بزنم و خودم را با این ساز تخلیه بکنم و دوست داشتم با این ساز نوازندگی کنم ولی از آنجایی که فضای خانه و خانواده و منزل پدری فضایی هنری و فرهنگی بود، این کمک می کرد که کشش و رغبت زیادی به سمت موسیقی وجود داشته باشد.»
* مصاحبه‌ای از استاد شجریان هست که در آن گفته شده شما از دوران طفولیت صدای خوبی داشتید و خوب می‌شنیدید اما به مراحل بلوغ که رسیدید نگران صدای شما شدند گویا صدای شما تغییر کرده بود، در مورد آن دوران توضیح می دهید؟
– «بله، قبل از دوران بلوغ، در همان جلسات اندک خانوادگی، پدر به هر یک از ما کوکی را به عنوان درس و تمرین می‌دادند، مثلا “بیات اصفهان” استاد طاهرزاده را برای یادگیری به صورت خانوادگی کار می‌کردیم. کوک را می‌دادند به یکی از خواهرانم و می‌گفتند شما از اینجا بخوان. یکی دیگر از خواهران که صدایش بم‌تر بود را می‌گفتند از جای دیگرش بخواند. یادم هست که همیشه کوکی بالاتر از خواهرانم را به من می‌دادند چون صدا خیلی اوج نیاز داشت. در دوران بلوغ تغییرات در من خیلی شدید بود تا جایی که بابا یک بار بعد از گذراندن آن دوران به من گفتند آن موقع که تو در دوران بلوغ به کوه می‌رفتی و تمرین می‌کردی، من نگران شده بودم که از همایون ممکن است دیگر خواننده در نیاید. صدای من تغییرات جوانی کرده بود و دو رگه می‌شد و تا آواز می‌خواندم سرفه‌ام می گرفت. خیلی تغییرات هورمونی ایجاد شده بود و تاثیرات شدیدی گذاشته بود. آن دوره گذشت و خیال پدرم راحت شد که می‌توانم دوباره شروع کنم به یادگیری و کار کردن.»
* شما در مکتب استاد شجریان بزرگ شدید و به هرحال سبک کار ایشان سبک سنتی بود. امروز شاهد یک نوع و سبک خاص کار از شما هستیم که عرضه می‌شود. شما با سبک سنتی شروع کردید ولی الان سبک کار شما چیست؟
– «من باید یک مسئله را توضیح بدهم تا شاید سوالی که برای سال‌ها در ذهن افرادی مطرح بوده رفع شود. موسیقی صرف سنتی برای من مثل آب خوردن است، آب خوردن از این حیث که از بچگی آنقدر با آن انس داشته‌ام و با آن بزرگ شده‌ام که الان با چشم بسته می‌دانیم که چه چیز آن کجاست. اینکه آدم بخواهد وارد تجربیات جدید شود و این دغدغه را داشته باشد که آیا نسل امروز که جوان است، با حجم عظیمی از موسیقی‌های جدید و این تغییرات فراوان، آیا من به عنوان همایون شجریان با موسیقی ۲۰ سال پیش جایی نزد آن‌ها دارم؟ آیا اگر روی موسیقی ۲۰ سال پیش پافشاری کنم، معنایش این نیست که من این موسیقی را فنا کرده‌ام و آن وقت فقط می رود روی طاقچه ها. صرفا به عنوان یک چیز موزه‌ای از آن یاد شود؟ یا اینکه من بیایم از توانایی خودم، از سلیقه خودم، دوستانم، همکاران، آهنگسازهای خلاق استفاده کنم و نوع موسیقی را تغییر بدهم و آن را به شکلی در آورم که هم خودم آن را دوست دارم، چون به هرحال خود من هم نسبت به ۲۰ سال پیش تغییر کرده ام، هم نسل امروز می‌تواند با آن رابطه برقرار کند، جذب آن شود و بگوید موسیقی ایرانی یعنی این. بببیند یکی هنوز هست که در موسیقی جدید تحریر(چهچه در آواز) می‌زند. اگر بخواهیم روی روش صرفا سنتی پافشاری کنیم این موسیقی گم می شود. نسلی مثل نسل پدر من یا استاد مشکاتیان، استاد علیزاده و کسانی که در آن دوره بودند چون موسیقی زمانه ی خودشان را ارائه می دادند کار با ارزشی ارائه کردند و مردم آن را پذیرفتند. اگر مردم نباشند، واقعا موسیقی به چه دردی می خورد؟ اصلا موسیقی به چه درد می خورد اگر شنونده‌ای برایش نباشد. خارج از هر نوع دسته بندی در موسیقی و فکر کردن به آن، اولویت برای من این است که موسیقی که اجرا می کنم به درد جامعه امروز من بخورد.
من باید تلاش کنم، از همه چیزهایی که در توانم هست و یاد گرفته‌ام استفاده کنم و فرم جدیدی را امتحان کنم و ببینم جامعه آن را دوست دارد یا نه؟ بدون اینکه بخواهم فکر کنم آیا این موسیقی درآمد بیشتری دارد یا الان این موسیقی محبوبیت بیشتری برای من ایجاد می کند؛ وبدون اینکه فکر کنم الان این موسیقی من را در فلان جایگاه می‌نشاند یا به عنوان یک آدم اهل فرهنگ معرفی می‌کند یا بعنوان یک آدم سیاسی مطرح می کند. بدون اینکه به این چیزها فکر کنم فقط باید در درجه اول بر اساس نیازهای خودم، دغدغه‌های خودم و اینکه این موسیقی باید به هرحال به درد جامعه بخورد، عمل کنم.»

* برای همین است که رنگ و بوی مسائل اجتماعی در کارهای شما زیاد دیده می شود؟
– «بله باید به درد جامعه بخورد. یک جا می گویند که جوان ده ساله شور و نشاط احتیاج دارد. آرایش غلیظ (فیلم آرایش غلیظ به کارگردانی حمید نعمت الله و صدای همایون شجریان) را انتخاب می کنیم. این تنها یک نمونه است ممکن است ده نفر دیگر بیایند خیلی بهتر از این را اجرا کنند. نگاه من به کارها اینطور بوده است.»

* از کارهای جدید گفتید، می توان گفت که شما این چند وقت خیلی پر کار بودید. کنسرت نمایش «سی» را داشتید که فکر کنم چیزی حدود ۴۰ شب اجرا داشت.
– «سی شب اجرا داشتیم. فکر می کردیم ۱۵ تا۲۰ شب اجرا باشد. اما ۳۰ شب اجرا داشتیم و ۳۰ شب هم تقاضا داشتیم که جمعا می شد ۶۰ شب. اما چون به ایام محرم و صفر می خوردیم در نهایت دقیقا ۳۰ شب اجرا شد.»
* دقیقا بعد از آن کنسرت «ایران من» را در تالار وزارت کشور داشتید. برخی از کارشناسان این انتقاد را به شما وارد می کنند که شاید این حجم از پرکاری باعث شود که از تولیدتان کاسته شود. همچنین شاید با نگاهی خیرخواهانه به این مساله می پردازند که اگر یک خواننده سی یا چهل شب متوالی آن حجم سنگین از صدا را در کنسرت اجرا کند به خودش و حنجره‌اش فشار وارد می‌شود. پاسخ شما به این انتقادات چیست ؟
– «فکر می کنم نزدیک یکی دوسالی می شود که در تهران کنسرت نداده بودم و برای همین هم ما این حجم از کار را اجرا کردیم. اینکه ما هر سال یا هر دوسال یکبار پانزده تا سی اجرا داشته باشیم چیز غیرطبیعی نیست و پرکاری به حساب نمی آید. شهرستان‌ها جای خودش را دارد. چیزی که باعث شد اینطور به نظر بیاید استقبال خوب از کنسرت نمایش “سی” بود که ۳۰ شب پشت سر هم اجرا شد. ما از قبل برنامه داشتیم که یک کنسرت موسیقی مثل کنسرت “ایران من” را هم داشته باشیم. ولی خب چون اجرای “سی” پرمخاطب شد وبا اجرای “ایران من” پشت سر هم قرار گرفت، ما خیلی پرکار به نظر آمدیم. اگر احساس کنم جایی قرار است به من فشار بیاید آن کار را قبول نمی کنم و اینکه من خودم جوری این حنجره را تربیت کردم که اگر دو سانس پشت سر هم و هر سانس دوساعت بخوانیم فشاری به حنجره نیاید. حنجره باید توان این را داشته باشد و اگر توان نداشته باشد یک سانس اجرا می کنیم. ولی من حنجره و صدایم را به سمتی برده‌ام که وقتی ما سانس دوم را اجرا می کنیم ، تازه یک جاهایی صدا گرمتر و تو دست تر هم می شود برای من.»

از نظر شما وضعیت موسیقی در ایران به چه صورت است؟
– «در موسیقی و به ویژه در تولید موسیقی، خوشبختانه هنرمندان و آدم‌های با استعداد، با انگیزه زحمت کشیده‌اند، صاحب سلیقه و پرانرژی هستند و می خواهند کارهای متفاوت انجام دهند و اجراهای خوب داشته باشند و تلاش دارند برای خودشان وزنه‌ای باشند. خوشبختانه الان زیاد هستند و پر انگیزه اند. این خیلی چیز خوبی است و باعث شده است که ما کمبودی حس نکنیم. اما بخش دیگری هست و آن اینکه خود موسیقی وقتی به تولید رسید از نظر انتشار و پخش وضعیتش چطور است؟ عدم رعایت کپی رایت در موسیقی بزرگترین آسیب را به موسیقی زده است. موسیقی از نظر اقتصادی چرخه قوی ندارد مگر در کنسرت‌ها که آن هم تعداد معدودی هنرمند هستند که سالن‌هایشان با استقبال بیشتری از سوی مردم مواجه می شود و می توانند این چرخه را مدیریت کنند. بطور کلی اگر بحث کپی رایت حل شود موسیقی شکوفایی عجیبی پیدا خواهد کرد.»

* شما مدت‌ها با پدرهمکار و همراه بودید و با ایشان نواختید و خواندید. دوست ندارید یک بار دیگر بتوانید در کنار ایشان این تجربه را داشته باشید؟
– «اگر شرایط ایشان طوری شود که بتوانند و بخواهند که به صحنه بازگردند، من در مقابل صحنه، خاک‌های پای ایشان را تمیز می کنم. ایشان بتوانند به صحنه برگردند، این مهمترین آرزویی هست که می‌توانم بکنم؛ و اینکه در کنار ایشان نشستن همیشه افتخار من بوده است.»
* مخاطبان ما حتما و همه ایرانیان دوست دارند از صحت و سلامت ایشان باخبر شوند. می توانید مختصری در باره وضعیت فعلی ایشان توضیح دهید؟
– «پدر به دلیل آن چیزی که پارسال دچارش شدند، مجبور شدند به شدت به سرشان اشعه درمانی و رادیوتراپی کنند و این باعث می شود بافت‌های سالم هم آسیب ببیند. این ضمن اینکه مریضی را کنترل می کند موجب یکسری اشکالات می شود. اما نسبت به روزهای اول حالشان خیلی بهتر است. ما در مقطعی قرار گرفتیم که دو راه بیشتر پیش روی نداشتیم. یا اینکه ایشان باید با فیزیوتراپی به سمت بهتر شدن شرایط جسمی می‌رفتند یا اینکه مریضی پیشرفت کند و ایشان را به سمت بدتر شدن پیش ببرد. متاسفانه به سمت بهبود نرفته‌ایم اما در عین حال خوشبختانه الان۷-۸ ماه است وضعیت بدتر نشده و ما هنوز سر آن دوراهی مانده‌ایم. یعنی ایشان نه بدتر شده اند و نه بهتر.
بالاخره مریضی در ایشان ممکن است فعالیتش را آغاز کند که این برای ما خیلی نگران کننده است. بخشی که ما دوست داشتیم با فیزیوتراپی بهتر شود متاسفانه برای ۷-۸ ماه هست که در همان مرحله‌ مانده و ما را مقداری ناامید کرده است. اما حضور ایشان و وجود ایشان برای ما نعمت است و هنوز ایشان مثل همیشه هوشیاریهای خاص خودشان را دارند و گاهی اوقات سوالاتی از من می‌کنند که با خودم می‌گویم بابا چطور این‌ها را هنوز به خاطر دارند. خاطرم هست یک بار ایشان را به باغ خودشان بردیم. خب خیلی مسائل رو نشان نمیداد که یادشونه از جمله جزییات و دستوراتی را قبلا داده بودند. اما همان اول که رسیدند گفتند آن شش تا نهال گردو که من گذاشتم توی گلخونه کجاست؟ و این موضوع من را اینقدر خوشحال کرد که هنوز این جزییات رو هوشیارانه دنبال میکنند و به یادشان هست. همیشه آرزو میکنیم و امیدواریم که ایشون بهتر بشوند و مردم هم که همه لطف دارند و دعا میکنند.»
منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا به نقل از انترتینمنت ویکلی، در زیر نگاهی خواهیم داشت به فیلم‌هایی که در سال ۲۰۱۷، بزرگ‌ترین شکست‌های تجاری را برای کمپانی‌های سازنده رقم زدند:
«شاه آرتور: افسانه شمشیر»
هزینه تولید: ۱۷۵ میلیون دلار- فروش جهانی: ۱۴۸ میلیون دلار
پروژه سینمایی پرهزینه «شاه آرتور: افسانه شمشیر» ساخته «گای ریچی» که با بودجه ۱۷۵ میلیون دلاری ساخته شده بود در همان اولین هفته اکران جهان به فروشی بسیار پائین‌تر از حد انتظار ۱۴٫۷ میلیون دلاری دست یافت تا یک شکست بزرگ برای کمپانی برادران وارنر شکل گیرد.
این فیلم حماسی و فانتزی با بازی بازیگرانی چون «چارلی هونام» در نقش شاه آرتور، «جود ل»، «آسترید برژه-فریسبه»، «جایمن هانسو» و «اریک بانا» و همچنین نقش‌افرینی کوتاه «دیوید بکهام» در نهایت به فروش ۱۴۸٫۷ میلیون دلاری در گیشه جهانی دست یافت تا حتی هزینه تولید خود را نیز به دست نیاورده باشد.

«والرین: شهر هزار سیاره»
هزینه تولید: ۱۹۷ میلیون دلار- فروش جهانی: ۲۲۵ میلیون دلار
«والرین: شهر هزار سیاره» از شکوه بصری خاص فیلم‌های ساخته «لوک بسون» بهره‌مند است اما از منبع مبهم (یک کامیک بوک فرانسوی) و همچنین عدم تعامل و هماهنگی میان بازیگران اصلی رنج می‌برد. هزینه تولید این فیلم که ۱۹۷ میلیون دلار اعلام شده با پرهزینه‌ترین قسمت‌های مجموعه فیلم‌های هالیوودی «ترانسفورمرها» و «مردان ایکس» برابری می‌کند تا ساخته «لوک بسون» که اقتباسی از یک رمان مصور است، عنوان پرهزینه‌ترین فیلم تاریخ سینمای فرانسه را به خود اختصاص دهد. مجموعه کتاب‌های مصور «والرین» اثر «پی‌یرکریستین» و «ژان کلود مزیره که در سال ۱۹۶۷ منتشر شد،‌ به ماجراهای سفر در زمان و مکان مامور «والرین» و همکارش «لورلین» می‌پردازد.

«مادر»
هزینه تولید: ۳۰ میلیون دلار- فروش جهانی: ۴۴٫۵ میلیون دلار
امسال بسیاری برای دیدن فیلم ترسناک «مادر» جدیدترین ساخته «دارن آرنوفسکی» کنجکاو بودند. فیلمی که در نهایت با بازخوردهای متفاوتی رو به رو شد و عده‌ای آن را دوست داشتند و عده‌ای دیگر انتقادات فراوانی به آن وارد کردند. «مادر» که در جشنواره فیلم ونیز و سپس تورنتو رونمایی شد در سینماهای آمریکا نمره کم‌سابقه (F) از سوی مخاطبان سینمایی دریافت کرده که به معنای یک شکست کامل برای این فیلم محسوب می‌شود.
این فیلم با بازی «جنیفر لاورنس» و «خاویر باردم» دو بازیگر برنده اسکار روایتگر داستان زوج جوانی است که زندگی آنها تحت تاثیر ورود یک میهمان ناخوانده دگرگون می‌شود. بسیاری از مخاطبان این درام ترسناک و روانشناختی پس از تماشای آن به نوعی دچار سردرگمی شده‌اند و داستان فیلم را به خوبی متوجه نشده‌اند و واکنش‌های منفی به فیلم‌ داشتند و برخی دیگر آن را یک شاهکار معرفی کردند. در نهایت این فیلم تنها توانست هزینه‌های تولید خود را گیشه سینما کسب کند.

«تا شب زنده بمان»
هزینه تولید: ۹۰ میلیون دلار- فروش جهانی: ۲۲٫۷ میلیون دلار
«بن افلک» امسال فیلم «تا شب زنده بمان» بر اساس رمانی به همین نام نوشته «دنیس لهان» به سینما آورد و علاوه بر کارگردانی و بازیگری در این فیلم یکی از تهیه‌کنندگان آن نیز بود اما این فیلم در نهایت یک شکست بزرگ تجاری را رقم زد و نزد مخاطبین نیز با نقدهای عمدتا منفی بازخورد داشت. از دیگر بازیگران این فیلم می‌توان به «ال فانینگ»، «برندن گلیسون»، «کریس مسینا» و «سینا میلر» اشاره کرد.

«روز میهن‌پرستان»
هزینه تولید: ۴۵ میلیون دلار- فروش جهانی: ۵۰٫۵ میلیون دلار
«روز میهن‌پرستان» به عنوان یکی از فیلم‌هایی که «مارک والبرگ» را به پرهزینه‌ترین بازیگران سال ۲۰۱۷ تبدیل کرد، بر اساس داستان واقعی از بمب‌گذاری در دوی ماراتون بوستون ساخته شد و به عقیده منتقدین خیلی زود پس از این ماجرای تروریستی در سال ۲۰۱۳ به سینما آمد و در نهایت نتوانست هیچ سودی را نصیب کمپانی سازنده کند.

«آدم برفی»
هزینه تولید: ۳۵ میلیون دلار- فروش جهانی: ۴۳ میلیون دلار
«آدم برفی» فیلمی به کارگردانی «توماس آلفردسون» با بازی «مایکل فاسبندر» فیلمی ترسناک و جنایی بود که مورد اقبال کمی قرار گرفت. منتقدین سینمایی این فیلم را کلیشه‌ای و نه چندان درگیرکننده معرفی کردند.

از دیگر شکست‌های بزرگ تجاری سینما در سال ۲۰۱۷ می توان به این موارد اشاره کرد:
«آتش آزاد»- هزینه تولید: ۷ میلیون دلار، فروش جهانی: ۳٫۸ میلیون دلار
«نبرد دو جنس»- هزینه تولید: ۲۵ میلیون دلار، فروش جهانی: ۱۷٫۸ میلیون دلار
«دیترویت»- هزینه تولید: ۳۴ میلیون دلار، فروش جهانی: ۲۱٫۵ میلیون دلار
«بلیدرانر»- هزینه تولید: ۱۵۰ تا ۱۸۰ میلیون دلار، فروش جهانی: ۲۵۸ میلیون دلار
«تنها شجاعان»- هزینه تولید: ۳۸ میلیون دلار، فروش جهانی: ۲۳ میلیون دلار
«لوگان خوش‌شانس»- هزینه تولید: ۲۹ میلیون دلار، فروش جهانی: ۴۶٫۷ میلیون دلار
«قوی‌تر»- هزینه تولید: ۳۰ میلیون دلار، فروش جهانی: ۶٫۱ میلیون دلار
منبع: بهارنیوز

افتتاح نخستین خط کشتیرانی خرمشهر- عمان (+عکس) چرا دلار در آبان ماه گران شد؟ چگونه از سرماخوردگی فصلی نجات یابیم؟ (+ فیلم) تورم و گرانی چه تفاوتی دارند؟ مرد رامسری با شلیک به همسرش و مردی که با او رابطه داشت، آنها را روانه بیمارستان کرد دفاع ۸ سال پیش هاشمی از نامه‎اش به رهبری/ واکنش رهبری به نامه بدون سلام هاشمی را بخوانید رونالدو خواهان جدایی ۱۰۰ میلیون یورویی از رئال انتقاد امیرعلی دانایی از رفتار باشگاه استقلال با مجتبی جباری (فیلم) لبخند، استراتژی جدید مهندس مسلمان! بشار، هنوز همه چیز تمام نیست!

منبع: عصرایران

این داستان‌نویس که در حال حاضر در استرالیا زندگی می‌کند در پی برگزیده شدن در نخستین دوره جایزه «احمد محمود» در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: گرفتن جایزه «احمد محمود» برای من افتخار بزرگی است. جایزه‌ای که نام «احمد محمود» بر روی آن باشد طبیعتا مسئولیت سنگینی برای من دارد و باعث می‌شود انتظار مخاطبان از منِ‌ نویسنده چندبرابر شود، زیرا نوع نگاه به نویسنده و کتابی که برنده این جایزه شده  مقداری متفاوت می‌شود و انتظارت بیشتری از فرد دارند. اعضای هیأت داوران در طی این مدت تلاش‌های زیادی انجام داده‌ و  فشارهای زیادی را که از جهت‌های مختلف بر آن‌ها وارد می‌شد تحمل کرده‌اند. در مواقعی همه فکر می‌کردند این جایزه ممکن است در ابتدای کار مانند جوایز خصوصی دیگر از بین برود؛ اما خوشبختانه این اتفاق نیفتاد و جایزه روند خود را طی کرد.
او در ادامه متذکر شد: به‌نظرم جایزه «احمد محمود»  بازگشت بسیار خوبی به جوایز خصوصی بعد از یک مدت طولانی است که ما با جایزه خصوصی، به آن  معنایی که در دوره شکوفایی جایزه‌های خصوصی داشتیم، طرف نبودیم. بسیاری از جوایز خصوصی به دلایل مختلف به محاق رفته بودند. برگزاری جایزه «احمد محمود» به شکل خوب و آبرومند نتیجه تلاش‌های دست‌اندرکاران این جایزه بود. برگزاری این جایزه اتفاق خوبی در حوزه ادبیات ما بود که امیدوارم بتواند ادامه پیدا کند زیرا نوع فعالیت جایزه به گونه‌ای است که باعث اعتبار جایزه و برندگان آن می‌شود. جایزه «احمد محمود» چه از نظر زمانی و چه از نظر اسمی جایزه مهم و ارزشمندی است و خوشحالم که کتاب «همین امشب برمی‌گردیم» از برگزیدگان این جایزه بود.
پیمان اسماعیلی که جایزه‌های ادبی دیگری را هم در کارنامه خود دارد درباره این اتفاق گفت: دلیل این را که کتاب‌های من مورد توجه قرار گرفته‌اند  نمی‌دانم و نمی‌توانم در این مورد نظری بدهم. اما آن‌چه از نظر من مهم‌  است، این است که خودم به عنوان مخاطب نهایت لذت را از خواندن کتابم ببرم. من چیزی را نمی‌نویسم  به صرف این‌که چیزی نوشته باشم؛ هیچ‌گاه‌ این اتفاق نیفتاده است.  قطعا باید به ضرورت و قطعیت آن قصه برسم تا آن را به نگارش دربیاورم؛ در غیر این صورت، این‌ اتفاق نمی‌افتد. این چیزی است که در نوشتن برای من یک اصل است. 
او افزود: وقتی نویسنده‌ای از نوشته خود لذت کافی نمی‌برد مسلما مخاطبان نیز از آن نوشته لذت نخواهند برد. یکی از دلایل استقبال از آثار من می‌تواند این‌ باشد که من به نگاه شخصی در داستان‌هایم اصرار دارم که ممکن است خوشایند مخاطبان و منتقدان باشد. این را به عنوان یک روش در پیش گرفته‌ام که وقتی آن را می‌پذیرند برای من خوشحال‌کننده است.  
نویسنده کتاب «برف و سمفونی ابری» خاطرنشان کرد: با این موضوع که حال ادبیات ما خوب نیست چندان موافق نیستم زیرا ما در چند سال گذشته رمان‌ها و مجموعه داستان‌های درخشانی داشته‌ایم. البته در این چند سال با ریزش مخاطب مواجه بودیم که دلایل بسیار زیادی دارد و بررسی این موضوع به بحث دقیق‌تری نیاز دارد. جوایز ادبی می‌تواند به جذب مخاطب کمک کند البته به شرطی که مخاطب به نتایج جایزه اعتماد کند، که این اعتماد در گذر  زمان اتفاق می‌افتد. من فکر می‌کنم در چند سال گذشته جوایز در جذب مخاطب خیلی موفق نبوده‌اند. نمی‌توانم پیش‌بینی کنم و بگویم جوایز تأثیر ندارند یا تأثیرگذارند، به‌ویژه جایزه «احمد محمود» که باید به آن زمان بیشتری بدهیم. نسبت به آینده این جایزه خوش‌بین هستم و امیدوارم این جایزه مانند جایزه‌هایی که در دهه ۸۰ داشتیم، بتواند به اهمیت و محبوبیت برسد، همچنین در دیده شدن کتاب‌ها نقش موثری داشته باشد.
او درباره جایزه‌های دولتی نیز اظهار کرد: به‌نظرم درست‌تر این است که مانند کشورهای دیگر دولت ایران از جوایز خصوصی حمایت کند تا این جوایز به صورت مستقل جایزه خود را اهدا کنند و پیش بروند. این‌که خود دولت بخواهد به صورت مستقیم متولی یک جایزه باشد، بدون هیچ پیش‌داوری می‌توانیم بگوییم تجربه عمومی کشورهای دیگر نشان می‌دهد که این اتفاق چندان موفق نبوده است. البته طی سال‌های اخیر در جوایز دولتی شاهد تغییرات مثبتی بوده‌ایم و تا جایی که توانایی داشتند سعی کردند انتخاب‌های مستقل‌تری داشته‌ باشند که این موضوع را می‌توان به فال نیک گرفت. 
اسماعیلی افزود: نگاه کلی‌مان را به جایزه دولتی باید مشخص‌ کنیم. نگاه کلی این‌ است که آیا یکی از وظایف دولت این است که متولی برگزاری جایزه باشد یا این‌که بهتر است این وظیفه را به بخش خصوصی واگذار کند. چیزی که در جوایز دولتی و خصوصی مهم است این است که این‌ جایره‌ها درگیر حاشیه‌هایی که در نهایت به ضرر ادبیات است نشوند و به‌گونه‌ای نباشد که این جایزه‌ها در تقابل با یکدیگر قرار بگیرند. طبیعتا جوایز خصوصی در این تقابل آسیب‌پذیرترند زیرا جوایز دولتی یک پشتوانه دولتی، چه از نظر مالی و چه از نظر سیاسی، دارند که باعث می‌شود بدنه قدرتمندی  داشته باشند و کمتر آسیب بینند. من پیشنهاد می‌کنم کسانی که جایزه‌های خصوصی و دولتی را در دست دارند تا جایی که ممکن است از این حاشیه‌ها دوری کنند. هرگونه صحبت کردن درباره ادبیات خوب و مستقل به نفع ادبیات است؛ البته من درباره ادبیات مستقل حرف می‌زنم نه ادبیات سفارشی. اگر جایزه دولتی‌ هم به ادبیات مستقل توجه‌ نشان دهد، طبیعتا عملکرد خوبی خواهد داشت و چیز قابل تخریبی نیست که ما مُهر بر پیشانی آن بچسبانیم. 
منبع: بهارنیوز

روزنامه ایران در یادداشتی در باره حمید هیراد،خواننده پاپ نوشت:

چند شب پیش یکی از خواننده‌های جوان و تازه‌کار و پرطرفدار میهمـــــــان یکــــــی از برنامه‌هـــای محبــــوب تلویزیون بود و می‌گفت اغلــــــب شــــعرهایش را خـــودش می‌گویـــد.

البته تأکید داشت در ترانه‌هایش از آثار بزرگان ادبیات ایران‌زمین هم استفاده می‌کند. کنجکاو شدم چندتایی از آهنگ‌هایش را گوش دهم و ببینم ماجرا چیست و چشمتان روز بد نبیند. یکی از کارهایش با این مصراع سیمین بهبانی شروع می‌شد که «نبسته‌ام به کس دل، نبسته کس به من دل» و بعد می‌شد «من عاشق‌تر از من ماندم ساحل به ساحل/‌ای باوفای بی‌وفای قلب من کجایی/ امان امان امان از این عشق و غم جدایی» یکی دیگر از آهنگ‌هایش این‌طور شروع می‌شد که «چشم تو خواب می‌رود یا که تو ناز می‌کنی» و بعد می‌رسید به این بیت مولانا که «هم نظری هم خبری هم قمران را قمری، هم شکر اندر شکر اندر شکر اندر شکری» و بعد هم می‌شد «تو معشوقه دیوانه پرشور و شرم باش فقط یار منو یار منو یار خودم باش» و آخرش هم «یار من دل شیدای منو بگیر ببر آسمون…».

یا در یکی از ترانه‌هایش می‌گفت «عاشق‌تر از آنم که دمی خام شوم من/ با بوی سر زلف تو آرام شوم من / عاشق‌تر از آنم که تو را یار بدانم/ من عاشقم و جز تو خریدار ندارم» و هر چه سعی کردم بفهمم ترانه‌سرا منظورش از این ابیات چیست آخرش هم نفهمیدم. عاشقی چه ربطی به خام شدن دارد؟ پیشتر عاشق‌ها معمولاً با بوی سر زلف معشوق آرام نمی‌شدند.

عاشقی و طرف را یار نمی‌دانی و بعد هم جز او خریداری نداری؟ بعد در یکی از دیگر از ترانه‌هایش شنیدم که می‌گفت «شب که شد نگاهتون همش میاد در نظرم/ شب که شد صداتون همش میفته تو سرم» شگفتی‌ام زیادتر شد که مگر افتادن صدای کسی در سر آدم چیز بدی نبود؟ آدم با معشوقی که از او در خواست دارد «هر چی شد یار من فقط بیا دور و برم شب که شد» این‌طوری حرف می‌زند؟ و بعد هم کل این عاشقانه می‌رسد به اینکه «مجبور بودم بهت اصرار کردم دلتو اغفال کردم مجبور بودی بهم اصرار کردی وای تو منو وادار کردی» که بیشتر از آنکه معشوق را تشویق کند که «شب که شد کجایی یار من بیا» به او می‌گوید عاشق ماجرا به دلیلی مجبور بوده و معشوق هم همین‌طور.

البته خدایی نکرده بنده با تضمین ابیات بزرگان مشکلی ندارم، با تضمین زمانی مشکل دارم که بیتی از مولانا را بردارند و بگذارند وسط این لاطائلات. شما وقتی یاقوت سرخ برمه در دست دارید آن را نگین حلقه‌ای بدلی نمی‌کنید.

به این خوانندگان عزیز توصیه برادرانه می‌کنم که دست کم تا زمانی که معانی عبارات را یاد نگرفته‌اند و نتوانسته‌اند یک ترانه بسرایند که سر و تهش به هم مربوط باشد و جملات پشت سر هم علاوه بر ریتم یکسان انسجام معنایی هم داشته باشند بی‌خیال ترانه‌سرایی شوند و از هنر ترانه‌سرایان مجرب استفاده کنند و عاجزانه از آنها می‌خواهم اگر چنین نمی‌کنند دست کم دست از سر حافظ و مولانا و امثالهم بر دارند و آثار فاخر یکدیگر را تضمین کنند.

منبع: عصرایران

منتقدان هالیوود ریپورتر بدترین فیلم‌هایی را که سال ۲۰۱۷ راهی پرده‌های نقره‌ای شدند، انتخاب کردند.

به گزارش مهر به نقل از هالیوود ریپورتر، در فهرست بدترین فیلم‌های سال از ژانرهای مختلف جای گرفته‌اند از کمدی‌های لوسی که خنده‌ای به لب نمی‌آورند تا فیلمی که ساختش سروصدای زیادی به پا کرد.  

۱۰- «دوباره خانه»

فیلمی با بازی رییس ویتراسپون در نقش یک مادر تنها که با مردی جوان‌تر از خود آشنا می‌شود. این فیلم که نخستین تجربه کارگردانی هیلی میرز-شی‌یر بود در قالب فیلمی رمانتیک شبیه‌سازی شده و تلاش کرده تا از تجربه والدینش که در چند دهه گذشته در سینما کار کرده بودند، الهام بگیرد. با این حال این فیلم به طرزی باورنکردنی ضعیف است و با صحنه‌آرایی تخت و بی‌روح، بازیگری سرهم‌بندی شده و لنگ‌لنگان بر مبنای فیلمنامه‌ای بی‌وقفه و فارغ از تار و پودی در هم تنیده، بیشتر شبیه یک سیتکام تلویزیونی طولانی است که خنده‌هایش را هم از آن حذف کرده‌اند.

۹. «ملکه صحرا»

فیلم جدید ورنر هرتسوگ بر مبنای زندگی کاشف بریتانیایی گرترود بل با بازی نیکول کیدمن است؛ زنی که درک وی از فرهنگ به بازسازی جهان عرب در اوایل دهه ۱۹۰۰ کمک کرد. با این حال این فیلم شبیه بسیاری از فیلم‌های هرتسوگ است. قهرمان اصلی خودش را در پس زمینه گم می‌کند و انزوا آینه‌ای در برابر ذهنیات اوست. با وجود تلاش کارگردان برای بیرون آوردن شعری لیبرال از دل عناصری که در اختیار داشته، تنها داستانی تخت و اخلاقی را برای ما بدون ماجرایی که در عمل بتواند برانگیزاننده باشد، روایت کرده است.

۸. «گارد ساحلی»

نمی توان فکر کرد هر برنامه متوسط و موفق تلویزیونی قابل تبدیل شدن به یک فیلم سینمایی بلند باشد. یک مثال بسیار درست آن همین فیلم است که از برنامه تلویزیونی درباره گاردهای ساحلی الهام گرفته و با وجود بهره گرفتن از دواین جانسون و زک افرون شبیه یک فیلم تلویزیونی سرگرم کننده درآمده که هیچ چیز بیشتری برای جذب مخاطب ندارد. این فیلم کمدی-اکشن به کارگردانی ست گوردون دومین فیلمی است که دواین جانسون در کنار الکساندرا داداریو جلوی دوربین رفته است. در فیلم «سن آندریاس» نخستین همکاری آنها رقم خورده بود.

۷. «لیگ عدالت»

خلق قصه‌های فزاینده از بتمن و سوپرمن و متاسفانه با اضافه شدن زن شگفت‌انگیز، مخلوطی از یک سری از ابرقهرمان‌هاست که نه انسجامی دارد و نه موجب می‌شود مخاطب بخواهد چیز بیشتری از این دست در آینده ببیند. خستگی، تکرار و شیوه‌ای متکبرانه بن افلک در ارایه نکته‌های کلیدی این سبک، تکراری و کلیشه‌ای است. این فیلم پنجمین فیلم در مجموعه فیلم‌های دنیای سینمایی دی‌سی کامیکس به کارگردانی زک اسنایدر و نویسندگی کریس تریو و جاس ویدون است. از جمله بازیگران آن می‌توان به بن افلک، هنری کویل، گل گدوت، جیسون موموآ، ری فیشر، ازرا میلر، ایمی آدامز، جرمی آیرونز، جی. کی. سیمونز و کیران هایندز اشاره کرد.

۶. «آدم برفی»

این فیلم که اقتباسی از رمان یو نسبو جنایی‌نویس نروژی است که سال ۲۰۰۷ به کتابی پرفروش بدل شد، به کارگردانی توماس آلفردسون کارگردان دست چپی و پرطرفدار سوئدی و با بازی مایکل فاسبندر تلاشی گزافه‌گویانه و بی‌طنز است. ترکیب کار ذره‌ای هماهنگی روی صحنه ندارد و بیشتر دیالوگ‌ها شبیه یک پیش‌نویس دلخراش اولیه است که پایانی ناخوشایند دارد. حسین امینی و پیتر استروگان نویسندگان فیملنامه و ربکار فرگوسن و شارلوت کنزبور دیگر بازیگران آن بودند.

۵. «مومیایی»

یونیورسال تلاش داشت تا با کمک تام کروز و راسل کرو بازگشت هیجان‌انگیزی به هیولای کلاسیک داشته باشد. با این حال در فیلمی در ژانر دلهره‌آور ساخته آلکس کورتزمن، تام کروز اندکی جسارت و به میزان خیلی کمتری جذابیت وارد این فیلم کرده است. شخصیت او یک فرد جدی و محکم است؛ یک گروهبان ارتش که به صورت مخفیانه عتیقه‌هایی را از منطقه جنگی عراق چپاول می‌کند. نویسندگی فیلم را دیوید کپ، کریستوفر مک‌کوری و دیلن کاسمن برعهده داشتند تا نسخه جدیدی از فیلمی به همین نام در سال ۱۹۹۹ جلوی دوربین برود.

۴. «توفان جهانی»

این فیلم درباره مصیبتی سیاره‌ای به معنی حمایتی دو ساعته از نمایش تکنیکال است. کارگردان فیلم دین دولین فیلم را به ترکیبی از هر چیز ممکن بدل کرده که معلوم نیست سعی دارد چه کار بکند. یک فیلم بزرگ و خسته کننده و پرسروصدا که فیلمنامه را خودش با همکاری پل گیوت نوشته و در عین حال چند قاعده اصلی بازی را فراموش کرده است. این فیلم در سبک اکشن و علمی–تخیلی از سوی برادران وارنر اکران شد و جرارد باتلر و جیم استرجس از بازیگران آن هستند.

۳. «کتاب هِنری»

در این فیلم نائومی واتس در نقش مادر یک پسر نابغه بازی می‌کند که مادرش را متقاعد می‌کند تا ماموریتی هیجان‌انگیز را در ژانر فاجعه‌آمیز ترکیبی انجام دهد. همه چیز در یک قاب خانوادگی شروع می‌شود و به طور ناگهانی به ملودرامی منتهی می‌شود که سرانجام با هیولایی در قبرستان تکمیل می‌شود. در عین حال پای یک دختر بی‌پناه که علیه ناپدری‌اش که پلیس هم هست، با ماجرا باز می‌شود. این فیلم به کارگردانی کالین ترورو و نویسندگی گِرگ هِرویتز توسط فوکس فیچرز اکران شد.

۲. «والرین و شهر هزار سیاره»

فیلم جدید علمی-تخیلی لوک بسون با بازی دین دی‌هان و کارا دلوین در قرن بیست و هشتم که تلاش برای نجات جهان دارد، یک اشتباه فاحش است: نامشخص، بدون جذایبت، غیرقابل تشخیص و غیرقابل تحمل. این فیلم واقعا شایسته دریافت جایزه دوم تمشک طلایی هست.

۱. «۹/۱۱»

داستان‌های زیادی درباره قهرمانی‌های مردم در ۱۱ سپتامبر گفته شده و می‌تواند باز هم گفته شود اما جای تاسف است که چارلی شین برای بازگشت به صحنه دراماتیک برای بازی در این فیلم انتخاب شده است. این تریلر که نوشته و کارگردانی شده توسط مارتین گویگی است درباره پنج نفر است که در آسانسور برج تجارت جهانی در آن روز سرنوشت ساز حضور دارند. یک فیلم سهل، بی‌ارزش، استثمارگرانه و وحشتناک که بر مبنای یکی از رویدادهای تراژیک ملی ساخته شده است. این فیلم ۸ سپتامبر ۲۰۱۷ اکران شد و تنها ۱۹۲ هزار دلار فروخت.

منبع: عصرایران

به گزارش ایسنا، سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ چهره‌هایی چون «اومبرتو اکو»، «هارپر لی»، «گونتر گراس»، «توماس ترانسترومر» و «ای.ال. دکتروف» را از جامعه ادبی گرفتند، اما به نظر می‌رسد سال ۲۰۱۷ کمی با نویسندگان بزرگ جهان مهربان‌تر بوده؛ چرا که در فهرست درگذشتگان ۱۲ ماه گذشته کمتر به نام نویسندگان هم‌سنگ «گراس» و «اکو» برمی‌خوریم. با این همه، در سال جدید میلادی جامعه ادبی با جاهای خالی بسیاری در حوزه‌های مختلف روبه‌رو خواهد بود.

ریکاردو پیگلیا
از نخستین رفتگان سال رو به پایان ۲۰۱۷، «ریکاردو پیگلیا» ـ‌ داستان‌نویس برجسته آرژانیتی و از مهمترین نویسندگان نیم قرن اخیر این کشور ـ‌ است. او سال‌های زیادی از بیماری‌های تحلیل‌برنده سیستم عصبی رنج می‌برد و روز ششم ژانویه در سن ۷۵ سالگی از دنیا رفت.
«پیگلیا» پس از چاپ اولین مجموعه داستانش در سال ۱۹۶۷، پنج رمان و چندین مجموعه داستان کوتاه و مقاله را روانه بازار کتاب کرد. رمان کارآگاهی «تنفس مصنوعی» در سال ۱۹۸۰ به چاپ رسید و برای «پیگلیا» شهرت بین‌المللی به ارمغان آورد. این کتاب او که گذشته خونین و تلخ آرژانتین را روایت می‌کرد، به عنوان نقطه عطفی در ادبیات مدرن آرژانتین شناخته می‌شود.
این نویسنده مطرح در سال ۲۰۱۱ رمان «هدف در شب» را منتشر کرد و جایزه «رمولو گالِگُز» کشور ونزوئلا را به خود اختصاص داد. او همچنین در سال ۲۰۱۵ جایزه یک عمر دستاورد ادبی «فرمونتور» را از کشور اسپانیا دریافت کرد. «پیگلیا» که در دانشگاه‌های «هاروارد» و «پرینتسون» آمریکا تدریس می‌کرد، چندین فیلمنامه نیز به نگارش درآورده است. یکی از رمان‌های او توسط «مارسلو پینیرو» به فیلمی سینمایی تبدیل شد و در سال ۲۰۰۱ جایزه بهترین فیلم خارجی اسپانیولی‌زبان را در جشنواره جوایز «گویا» کسب کرد. «پول سوخته»، «شهر غایب»، ‌«نقد و ادبیات داستانی» و «آخرین کتاب‌خوان» از دیگر کتاب‌های این نویسنده آرژانتینی هستند.
 

ویلیام پیتر بلتی
تنها ۱۲ روز از شروع سال جاری میلادی گذشته بود که خبر رسید «ویلیام پیتر بلَتی»، نویسنده رمان «جن‌گیر» که فیلم آن شهرت فراوانی دارد، ‌درگذشت. این رمان‌نویس و فیلمساز آمریکایی ۸۹ سال داشت و بر اثر ابتلا به سرطان خون از دنیا رفت.
او کتاب ترسناک «جن‌گیر» را در سال ۱۹۷۱ درباره کودکی که جن‌زده شده بود ‌نوشت و دو سال پس از آن فیلمنامه آن را برای «ویلیام فردکین»، کارگردان «جن‌گیر» به نگارش درآورد. «جن‌گیر» مشهورترین اثر این نویسنده بود و در زمان انتشار فروش چشمگیری داشت. نام این کتاب مدت ۵۷ هفته در فهرست پرفروش‌ترین‌های «نیویورک تایمز» دیده می‌شد و ۱۷ هفته در صدر این جدول قرار داشت. «بلتی» سال ۱۹۷۳ برای نگارش فیلمنامه‌ «جن‌گیر» جایزه اسکار بهترین فیلمنامه اقتباسی را کسب کرد. او همچنین در سال ۱۹۹۰ فیلم «جن‌گیر ۳» را نوشت و کارگردانی کرد.
«بلتی» سال ۱۹۲۸ از پدر و مادری لبنانی و مهاجر به دنیا آمد. او در رشته ادبیات انگلیسی تحصیلات تکمیلی خود را به پایان رساند، اما به عنوان فروشنده خانگی جاروبرقی مشغول به کار شد. رانندگی کامیون و مسئولیت چک بلیت، از دیگر حرفه‌های او پیش از پیوستن به نیروی هوایی ارتش آمریکا بود. در دهه ۱۹۵۰ بود که او شغل خود را به عنوان دبیر آژانس اطلاعاتی در بیروت کنار گذاشت و روی نویسندگی متمرکز شد.
این نویسنده آمریکایی فیلمنامه «جن‌گیر ۳» را نیز خود نوشت،‌ اما در سال ۱۹۹۹ در مصاحبه‌ای گفت: «واقعیت تلخ این است که دیگر کسی نمی‌خواهد من کمدی بنویسم. «جن‌گیر» نه تنها آن کار را تعطیل کرده، ‌بلکه تمام خاطرات موجود آن را هم از بین برده است.»

بابت کول
«بابت کول» نویسنده و تصویرگر داستان‌های کودکانه و برنده مدال «کیت گرین‌وی» از دیگر درگذشتگان ژانویه سال ۲۰۱۷ است. این نویسنده و تصویرگر انگلیسی که آثاری چون «شاهزاده اسمارتی‌پنتس» و «دکتر سگ» را در کارنامه‌اش داشت، کتاب‌های «کریس ریدل» نویسنده سرشناس ادبیات کودک را نیز تصویرگری می‌کرد و حس طنزش میان همکارانش سرآمد بود.
مشهورترین اثر «بابت»،‌ داستان‌های «شاهزاده اسمارتی‌پنتس» و «دکتر سگ» است که دومی به یک سریال انیمیشنی تبدیل شده است. «بابت» در طول عمر ۶۶ ساله خود بیش از ۷۰ کتاب کودک را به نگارش درآورد. او برای نوشتن «شاهزاده اسمارتی‌پنتس» مدال «کیت گرین‌وی» را که از مهم‌ترین جوایز ادبیات کودک محسوب می‌شود از آن خود کرد. این نویسنده و تصویرگر در سال ۲۰۱۵ به مناسبت هفتادمین سالگرد انتشار «پنج نفر در جزیره گنج» نوشته «انید بلایتون»، تصویرهای جدیدی از این اثر کلاسیک عرضه کرد.

آنی سامون
«آنی سامون» نویسنده فرانسوی برنده جایزه «گنکور» که لقب «خواهر فرانسوی ریموند کارور» را یدک می‌کشید، در آخرین روز ماه ژانویه در حالی که ۸۹ سال داشت، از دنیا رفت.
«سامون» علاوه بر شهرت در حوزه داستان‌نویسی، به عنوان مترجم ادبیات آنگلوساکسون و آثار «جی‌.دی. سلینجر»، «جان فولز»، «نادین گوردیمر» و «وی‌.اس. نایپل» شناخته می‌شد. «سامون» را یکی از متخصصان ادبیات انگلیسی و مترجمان خبره انگلیسی به فرانسوی می‌دانند. این زن نویسنده در طول عمر خود بیش از ۳۰۰ داستان کوتاه منتشر کرد.

تزوتان تودوروف
«تزوتان تودوروف»، فیلسوف و نظریه‌پرداز بلغاری ـ فرانسوی و شاگرد «رولان بارت» روز هفتم فوریه سال جاری، در ۷۷ سالگی درگذشت. این منتقد و نظریه‌پرداز ادبی، فیلسوف، ‌تاریخ‌دان، جامعه‌شناس و مقاله‌نویس مطرح در دهه ۱۹۷۰ با آثاری که درباره نقد ساختارگرا به نگارش درآورد، به شهرت رسید.
در سال ۱۹۷۳ کتاب «فانتزی: نقد ساختارگرا بر یک ژانر ادبی» از این نویسنده منتشر شد که در آن با رویکرد ساختارگرایانه آثاری چون «هزار و یک شب» و «مسخ» کافکا مورد بررسی قرار گرفت. او در آثار بعدی خود به شخصیت‌های روشنفکری همچون «ژان ژاک روسو»، «بنژامن کنستان» و «میخائیل باختین» پرداخت.
این نویسنده برنده جایزه «پرنس آستوریاس» ۲۰۰۸، متولد مارس ۱۹۳۹ در سوفیای بلغارستان بود، اما در سال ۱۹۶۳ برای فرار از حکومت کمونیستی، به فرانسه مهاجرت کرد.
شمار کتاب‌های چاپ‌شده از این فیلسوف و نظریه‌پرداز به ۲۱ عنوان می‌رسد که برخی از آن‌ها «مواجهه با بی‌نهایت»، «شاعرانگی نثر»، «میخائیل باختین: اصول گفت‌وگو»، «در باب تنوع انسانی» و «باغ ناکامل: میراث بشری» هستند. تعداد زیادی از آثار او به فارسی ترجمه شده که از میان آن‌ها می‌توان به «از ادبیات تا اخلاقیات»، «ادبیات در مخاطره»، «بوطیقای ساختارگرا» و «منطق گفت‌وگوی میخائیل باختین» اشاره کرد.

درک والکوت
«درک والکوت» از جمله نوبلیست‌های درگذشته در سال رو به پایان میلادی است. این شاعر و نویسنده برنده جایزه نوبل ادبیات سال ۱۹۹۲ که از مشهورترین چهره‌های فرهنگی منطقه کارائیب به حساب می‌آمد، در ۱۷ مارس در سن ۸۷ سالگی درگذشت. «والکوت» یکی از بزرگترین نویسندگان نیمه دوم قرن بیستم محسوب می‌شد.
این شاعر و نویسنده اولین مجموعه شعرش را در ۱۸ سالگی منتشر کرد. «والکوت» فعالیت‌های هنری دیگری همچون نقاشی آبرنگ و تدریس تئاتر را نیز دنبال می‌کرد. او در سال ۲۰۱۱ موفق شد جایزه «تی‌.اس. الیوت» را برای مجموعه شعر «حواصیل‌های سپید» دریافت کند. جایزه‌ای ادبی به نام «والکوت» نیز با گرامی‌داشت او راه‌اندازی شده که مبلغ آن یک میلیون و ۲۰۰ هزار دلار است.
«والکوت» سال ۲۰۰۹ نامزد تکیه زدن بر کرسی استادی شعر دانشگاه «آکسفورد» شد، اما در همان حین، تعداد زیادی نامه ناشناس به دانشگاه رسید که «والکوت» را به آزار جنسی در سال ۱۹۸۲ متهم می‌کرد. پس از این جنجال‌ها، او از دریافت این افتخار محروم شد. اما پس از آن مشخص شد تمام این ماجرا زیر سر زنی بود که به جای او استاد شعر دانشگاه «آکسفورد» شد.
«تاریخچه هنری کریستف»، «شارلاتان»، «تی‌جین و برادرانش»، «طبل و رنگ‌ها»، «رویا در کوهستان مانکی»، «پانتومیم» و «اودیسه» از مجموعه شعرهای او هستند. نمایشنامه‌های «خلیج»، «زندگی دیگر»، «خوشه‌های دریا» و «اومیروس» نیز از کارهای «درک والکوت» هستند.

مایکل باند
«مایکل باند» نویسنده مطرح انگلیسی و خالق «خرس پدینگتون» هم در ماه ژوئن از دنیا رفت. این نویسنده متولد ۱۹۲۶ بیشتر به خاطر نگارش مجوعه داستان‌های «خرس پدینگتون» شهرت جهانی دارد که در دنیا بیش از ۳۵ میلیون جلد فروش داشته‌اند.
داستان‌های کودکانه «باند» به سینما و تلویزیون هم راه پیدا کردند. این نویسنده ادبیات کودک اولین کتاب «خرس پدینگتون» را در سال ۱۹۵۸ و آخرین آن‌ها را ۵۹ سال بعد در سال ۲۰۱۷ به چاپ رساند.
مقام‌های سلطنتی (CBE) و (OBE) از عنوان‌های این نویسنده انگلیس بودند.

اسپنسر جانسون
«اسپنسر جانسون» نویسنده کتاب «چه کسی پنیر مرا جابه‌جا کرد؟» روز سوم جولای در سن ۷۸ سالگی درگذشت. این کتاب ۲۵ میلیون نسخه در سراسر جهان فروش داشته است.
«جانسون» پزشکی بود که به نوشتن کتاب‌های کودک روی آورد. اولین کتاب او «مدیر یک‌دقیقه‌ای» نام داشت که سال ۱۹۸۲ با همکاری «کن بلانچارد» به نگارش درآمد. کتاب «چه کسی پنیر مرا جابه‌جا کرد؟» که با سبکی حکایت‌گونه راهکارهایی برای تغییر در زندگی ارائه می‌دهد، سال ۱۹۹۸ روانه بازار شد. این کتاب براساس داستانی که «جانسون» در سخنرانی‌هایش و برای دوستانش تعریف می‌کرد، نوشته شد. آثار او تاکنون به ۲۶ زبان دنیا ترجمه شده‌اند. این اثر در زمان انتشار، به فهرست پرفروش‌ترین‌های «نیویورک تایمز» و «پابلیشرز ویکلی» راه پیدا کرد.

لیو شیائوبو
۱۳ جولای ۲۰۱۷ بود که خبر رسید «لیو شیائوبو»، نویسنده و منتقد چینی که در سال ۲۰۱۰ جایزه صلح نوبل را دریافت کرد، در زندان درگذشت. این نویسنده، فعال اجتماعی و منتقد چینی و برنده صلح نوبل ۲۰۱۰، ۶۱ سال داشت و بر اثر ابتلا به سرطان کبد درگذشت.
«شیائوبو» حدودا یک دهه پایانی عمرش را به جرم اغتشاش و آشوب در زندان سپری کرد و در حبس هم از دنیا رفت. او یکی از رهبران اعتراض‌های دموکراسی‌خواهانه میدان “تیان آنمن” در سال ۱۹۸۹ بود و به تک‌قطبی بودن سیاست چین به نفع حزب کمونیست انتقاد می‌کرد. «شیائوبو» از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ رئیس مرکز «پن» مستقل چین بود. او همچنین مجله «چین دموکرات» را در دست داشت. اما از سال ۲۰۰۸ به خاطر فعالیت‌هایی که به اغتشاش در نظم عمومی و توطئه علیه دولت موسوم شد، گناهکار شناخته شد و به زندان افتاد.
آکادمی نوبل سال ۲۰۱۰ نام این نویسنده چینی را به عنوان برنده جایزه صلح نوبل اعلام کرد؛ اما از آن‌جایی که دولت چین او را یک مجرم می‌دانست، هرگز به او اجازه نداد برای دریافت جایزه‌اش به سوئد سفر کند. در مراسم اعطای نوبل، صندلی او را خالی گذاشتند. تلویزیون چین هم پخش زنده این برنامه را سانسور کرد.

هیتکت ویلیامز
یکی دیگر از چهره‌های ادبی که در جولای سال ۲۰۱۷ درگذشت، «هیتکِت ویلیامز» شاعر، نمایشنامه‌نویس، نقاش، مجسمه‌ساز و بازیگر ۷۵ ساله انگلیسی بود. «ویلیامز» شاعری رادیکال بود که در آثار مستندگونه‌اش به طیف گسترده‌ای از موضاعات می‌پرداخت. «فیل مقدس»، «ملت نهنگ» و «عاشق دلفین شدن» از جمله مجموعه شعرهای او طی چهار دهه فعالیت ادبی‌اش هستند.
از نمایشنامه‌های موفق او می‌توان به «AC/DC»، «بدنام محلی» و «کشتن کیت» اشاره کرد. «کشتن کیت» آخرین کار تئاتری «ویلیامز» بود که درباره زندگی و مرگ «کریستوفر مارلو» نوشته شد و به روی صحنه رفت.
«ویلیامز» فرد بااستعدادی بود؛ او در نقاشی و مجسمه‌سازی هم تبحر داشت. این چهره ادبی ـ فرهنگی در حوزه بازیگری هم فعالیت‌هایی داشت؛ او سال ۱۹۷۹ نقش «پراسپرو» را در فیلم اقتباسی «طوفان» به کارگردانی «درک جارمن» ایفا کرد. «اورلاندو» که اقتباسی است از رمان «ویرجینیا وولف» و «غریزه اصلی ۲» از دیگر فیلم‌هایی هستند که این بازیگر در آن‌ها هنرنمایی کرد.
«ویلیامز» را یک هنرمند و شاعر انقلابی می‌دانستند که کارهایش او را در رده شاعرانی چون «ویلیام بلیک»، «جان راسکین»، «دی.اچ. لارنس» و «دیوید جونز» قرار می‌داد. او در شعرهایش از مسائلی چون تجارت اسلحه، مصرف‌گرایی و تبلیغات انتقاد می‌کرد. برخی او را با «پرسی بیش شِلی» ـ از شاعران بزرگ دوره رمانتیک ـ مقایسه می‌کردند.

برایان آلدیس
«برایان آلدیس» از بزرگ‌ترین نویسندگان ژانر علمی تخیلی در قرن بیستم در ماه اوت و در سن ۹۲ سالگی درگذشت. این نویسنده پرکار انگلیسی که نویسندگی بیش از ۸۰ کتاب را در کارنامه داشت، پیرمرد بزرگ ژانر علمی تخیلی نامیده می‌شد که با آثارش از سال ۱۹۵۰ میلادی به بعد نقش قابل‌ توجهی در شکل‌گیری این گونه ادبی ایفا کرد.
این نویسنده، هنرمند، شاعر و شرح حال‌نویس که متولد ۱۹۲۵ در انگلیس بود،  آثار کلاسیک علمی‌ تخیلی چون «بی‌وقفه»، «گلخانه» و «گِری بِرد» و همچنین سه‌گانه «هلیکانیا» را به نگارش درآورد. او همچنین نویسنده تعداد زیادی داستان کوتاه از جمله «ابراسباب‌بازی‌ها تمام تابستان دوام می‌آورند» است که بعدها دستمایه ساخت فیلم «هوش مصنوعی» ساخته «استیون اسپیلبرگ» شد.
این نویسنده انگلیسی در طول دوران فعالیت خود جایزه‌های ادبی فراوانی را به دست آورد که از جمله می‌توان به جایزه «هیوگو» و «نبیولا» برای آثار علمی تخیلی و فانتزی، دکترای افتخاری از دانشگاه «رِدینگ»، دریافت عنوان «استاد بزرگ» از انجمن نویسندگان آثار علمی تخیلی و فانتزی آمریکا و همچنین دریافت بالاترین نشان امپراتوری بریتانیا برای خدماتش در عرصه ادبیات اشاره کرد.

جان اشبری
سپتامبر ۲۰۱۷ هم «جان اَشبری» ـ شاعر مطرح آمریکایی ـ را با خود برد. این چهره ادبی که تمام جایزه‌های مهم ادبی کشورش را کسب کرده بود و با «تی.اس. الیوت» مقایسه می‌شد، در سال ۱۹۷۶ با مجموعه‌ای از سروده‌هایش موفق به دریافت جایزه «پولیتزر» شد. «اَشبری» را نابغه معماها و شاعری مدرن می‌دانند که با شجاعت و پیش‌روی بدون مرز خود در عرصه زبان، شعر آمریکا را به قله‌ای درخشان رساند. نام او سال‌ها به عنوان کاندیدای جایزه نوبل ادبیات مطرح می‌شد.
«خودنگاره در آینه محدب» مجموعه شعرهای سال ۱۹۷۵ او و از کتاب‌های نادری است که موفق شده هر سه جایزه مهم ادبیات آمریکا را به خود اختصاص دهد. این اثر جایزه «پولیتزر»، جایزه ملی کتاب آمریکا و جایزه حلقه منتقدین کتاب ملی آمریکا را برای «اَشبری» به ارمغان آورد. مدال آزادی ریاست‌جمهوری آمریکا در سال ۲۰۱۱ به این شاعر اعطا شد و او به عنوان فردی که نوع شعرخوانی آمریکایی‌ها را تغییر داده، شناخته شد. «استفن برت» شاعر و استاد دانشگاه «هاروارد» او را با «تی.اس. الیوت» مقایسه کرده  و «اشبری» را الگوی نیمی از شاعران انگلیسی‌زبان کنونی دانسته است.
رئیس دپارتمان ادبیات دانشگاه «ییل» هم درباره او در روزنامه «نیویورک تایمز» نوشت: جایگاهی را که «اَشبری» طی ۵۰ سال گذشته در شعر آمریکا داشته، هیچ فرد دیگری نداشته است. هیچ شاعر آمریکایی، نه «ویتمن»، نه «پاوند»، چنین دایره لغت وسیعی نداشته است.
او تا دهه ۱۹۵۰ بیش از ۳۰ کتاب منتشر کرده بود که شامل مجموعه شعر، مقاله، ترجمه و یک رمان می‌شد. اکنون بیش از ۲۰ مجموعه شعر از «جان اَشبری» به یادگار مانده است. او در مصاحبه‌ای گفته بود که به ندرت وقتی شعری را می‌سراید، آن را دوباره‌نویسی می‌کند.

ریچارد ویلبر
۱۴ اکتبر ۲۰۱۷ روز خداحافظی ابدی «ریچارد ویلبر» ـ شاعر و مترجم آمریکایی برنده جایزه «پولیتزر» ـ با زندگی بود. «ویلبر» از سال ۱۹۸۷ تا ۱۹۸۸ ملک‌الشعرای آمریکا بود و میراث‌دار شاعرانی چون «رابرت فراست» خوانده می‌شد. این شاعر و مترجم ادبی در طول عمرش جایزه‌های متعددی دریافت کرد که از آن میان می‌توان به جایزه ملی کتاب آمریکا و دو جایزه «پولیتزر» اشاره کرد.
«ریچارد ویلبر» یکی از چهره‌های شاخص ادبیات آمریکای قرن بیستم محسوب می‌شود و سبکش با جذابیت، وقار و بذله‌گویی همراه بود. «تغییرات زیبا»، «مراسم»، «توصیه‌ای برای پیامبر» و «به سوی خواب» از جمله مجموعه شعرهای او هستند و از میان آثار منثورش می‌توان به «پاسخ‌ها» و «ترانه‌های مرغ گربه‌خوان» اشاره کرد.
منبع: بهارنیوز