بایگانی دسته ی : فرهنگی

گروه فرهنگی: پست پنه‌لوپه کروز هنرپیشه فرانسوی در اینستاگرام به مناسبت تولد اصغر فرهادی: تولدت مبارک اصغر عزیزم! مشتاقانه منتظرم همکاری‌ام را با این نابغه شروع کنم.

منبع: بهارنیوز

مجید درخشانی با بیان این مطلب که؛ بیشتر از هشت سال است که استاد محمدرضا شجریان در ایران ممنوع‌الکار است؛ به خبرنگار ایلنا گفت: البته طی این مدت آلبوم‌های ایشان در ایران منتشر شده منتهی ممنوع‌الکنسرت شده‌اند. ازنظر من شاید رفع این ممنوعیت در شرایط کنونی که ایشان بیمار هستند تاثیر خاصی نداشته باشد اما این رفع ممنوعیت اجرای صحنه‌ای زمانی ارزش داشته و دارد که ایشان امکان اجرای کنسرت داشته باشند. متاسفم که باید بگویم استاد شجریان در این سال‌ها واقعا با مظلومیت روبرو بوده‌اند. وی همچنین عنوان کرد: مردم همیشه پاسخ مثبت به آثار استاد شجریان داده‌اند. مردم با عشق و علاقه‌ای که همواره در مکان‌ها و شرایط مختلف به استاد شجریان نشان داده‌اند جایگاه ایشان را در فرهنگ و هنر ایران مشخص کرده‌اند.
آهنگساز آلبوم “در خیال” در ادامه افزود: این دوره بسیار سختی برای استاد شجریان محسوب می‌شود چون هم مسئله بیماری‌شان به وجود آمده و هم از این نظر که نتوانسته‌اند در هشت سال اخیر برای مردم ایران اجرایی در داخل کشور داشته باشند، حائز اهمیت است. به هر حال استاد شجریان در کنسرت‌های داخل کشور انرژی بسیار زیادی از مردم مهربان کشورمان می‌گرفتند و متاسفانه این انرژی به واسطه ممنوع‌الاجرا شدن، از ایشان دریغ شده است. از این بابت من هم مانند بسیاری از مردم کشورمان متاثر هستم. استاد شجریان سال‌های سال آنقدر آثار خوب اجرا کرده‌اند که هرگز از ذهن مردم ایران پاک نخواهند شد.
این آهنگساز افزود: جایگاه استاد شجریان را مخاطبان ایشان و مردم ایران تعیین کرده‌اند. فکر نمی‌کنم در این چند دهه که آقای شجریان در بالاترین قله آواز ایران ایستاده‌اند؛ کسی توانسته باشد به ایشان نزدیک شود تا مورد مقایسه‌ با کار شجریان قرار بگیرد. شاید از نظر شهرت، خوانندگانی در جامعه مطرح شدند و جایگاهی کسب کردند اما هیچکدام نتوانستند مانند استاد شجریان چنین جایگاهی کسب کنند.  مجید درخشانی گفت: آقای شجریان کارهایی انجام داده که هم بسیار مقبول مردم قرار گرفته و هم به سمت کارهای پاپ و خواندن آثاری که ارزش هنری ایشان را زیر سئوال ببرد نرفته است. تمام آثار شجریان که در بین مردم مطرح شده اتفاقا از نظر هنری آثار بسیار سنگینی محسوب می‌شوند. آقای شجریان در قله هنر نشسته است و فکر می‌کنم حالا حالاها باید صبر کرد تا هنرمندی مانند ایشان پا به عرصه حیات بگذارد. شجریان، هم مردمی است و هم از نظر کیفیت کار و تکنیک بسیار قوی؛ البته این مدیون تیز هوشی ایشان است که باعث شده بداند در هر مقطعی چه اثری را با چه کیفیتی اجرا کند.
این آهنگساز در ادامه درباره نحوی شکل‌گیری آلبوم خاطره‌انگیز”در خیال” به خوانندگی محمدرضا شجریان گفت: آلبوم “در خیال” را خیلی سال قبل ساخته و به تهران آورده بودم. استاد شجریان به من گفت به مشهد بروم تا در مورد این اثر صحبت کنیم. در مشهد مجموعه کار”در خیال” را به صورت کوتاه کوتاه بخش‌هایی از آن را شنید؛ و ایشان قبول کرد که این کار را بخواند. آن زمان من جوان بودم و ناشناخته، و کمتر کسی قبول می‌کرد به این صورت کاری را اجرا کند.

وی همچنین عنوان کرد: به هر حال استاد شجریان در آن زمان آنقدر تجربه داشت که با شنیدن بخش‌هایی از کار این اثر را برای اجرا انتخاب کند. خلاصه این اثر تا ضبط شود و مقدمات انتشارش انجام شود چند سالی طول کشید. خوشبختانه پس انتشار آلبوم “در خیال” مردم بسیار از این اثر استقبال کردند؛ و هنوز هم می‌شنوم که مردم این اثر را می‌شنوند و واکنش‌های جالبی نسبت به آن دارند و لذت می‌برند.
مجید درخشانی درباره مهمترین ویژگی همکاری با محمدرضا شجریان گفت: اتفاقی که من در همکاری با ایشان در دوره قدیم و در دوره متاخر تجربه کردم به این شکل بود که درصد دخالت ایشان در کار آهنگساز تقریبا صفر است؛ و این منش بر خلاف رفتار خواننده‌های جوانی است که مدام به آهنگساز می‌گویند بخش‌های مختلف کار را تغییراتی بدهند و سلیقه خودشان را در کار دخالت می‌دهند. اما انصافا آقای شجریان در کار “در خیال” که در دوره جوانی من ساخته شد هیچ گونه دخالتی در کار آهنگساز نکرد و همان چیزی را که به عنوان مدل و الگو به ایشان دادیم به اجرا درآوردند. این موضوع برای من بسیار جالب بود که خواننده‌ای در این سطح که بسیار مطرح است و همه دوست دارند کار آنها را بخواند اینگونه رفتار می‌کند. البته اگر ایشان می‌گفت هر بخشی از کار تغییر بدهم قطعا من تغییر می‌دادم اما آقای شجریان به هیچ وجه دخالتی در کار آهنگساز نکرد و بسیار دست من را بازگذاشت.
وی  در مورد واکنش هوشنگ ابتهاج به آلبوم “در خیال” گفت: آقای ابتهاج در آن زمان در جریان مراحل تولید و ضبط این اثر و کارهای بنده بودند. این کار توسط سروش منتشر شد و بخشی از تصنیف “در خیال” نیز برای تبلغ آلبوم از صداوسیما پخش می‌شد. دوستان آن زمان مدام خبرهای جالبی می‌آوردند مبنی بر اینکه این تصنیف در فرودگاه، خیابان و هر مکان عمومی دیگری که امکان پخش موسیقی داشت برای مردم پخش می‌شد. وقتی با استاد هم تلفنی در مورد کار صحبت کردم ایشان گفت چقدر این کار در جامعه جلوه داشته است. من نیز به ایشان گفتم به هر حال صدای شما باعث شد جلوه کار ما صد برابر شود. برایم بسیار جالب است که بعد از این همه سال با هر موزیسین و یا اهل موسیقی برخورد می کنم همچنان درباره این اثر صحبت می‌کنند.
درخشانی گفت: نکته جالب این است که همواره تلاش کرده‌ام با مردم ارتباط بگیرم و ضمن ساخت قطعاتی که ارزش هنری دارند بتوانم آثارم را در میان آنها نیز مطرح کنم؛ در این زمینه می‌توان از آهنگ “امشب شب مهتابه” نام برد که چنین ویژگی دارد. آهنگ “امشب شب مهتابه” هم از نظر موسیقیایی بسیار قوی‌است و هم مردم می‌توانند به راحتی با آن ارتباط برقرار کنند. من سال‌هاست که به دنبال چنین ملودی‌ها و نغمه‌هایی می‌گردم که آنقدر سهل و ممتنع باشند تا هم مردم آن را به خوبی درک کنند و هم از نظر فنی نیز تمام ضوابط در آن رعایت شده باشد. خوشبختانه “در خیال” چنین اثر از کار در آمد.

منبع: بهارنیوز

مرجان یگانه پرست- روزنامه بهار
رسانه ملی، رسانه‌ای برای همه است اما نه همه همه. رسانه ملی ما سیاست عجیب و غریبی دارد و به طرز شگفت‌انگیزی در خودزنی و حذف چهره‌های شاخصی که خود می‌سازد و معرفی می‌کند، بی رقیب است. بارها شاهد بوده‌ایم که رسانه ملی با تلاشی بسیار از یک برنامه تولیدی خود حمایت مالی و معنوی کرده و معرف شخصیت‌ها و چهره‌ها یی به مردم بوده و درست زمانی که این افراد و چهره‌ها به پختگی و بلوغ فرهنگی خود رسیده اند،با دلیل یا به گفته برخی از این چهره‌ها بی دلیل آنها را کنار گذاشته و از رده حذف کرده است. این رسانه مردمی در حذف چهره هایی خود ساخته ید طولایی دارد چه رسد به آنهایی که از طریق سینما، ستاره هم شده باشند یا از طریق دیگر رسانه‌های اجتماعی در بین مردم به محبوبیت رسیده باشند. محبوبیت و ستاره شدن که گزینه اصلی و اولیه حذف شدن از رسانه ملی است تا مبادا این ستاره‌ها بر روی تماشاگران اثر بگذارند و خط فکری و رفتاری خوب یا بدشان (که بیشتر بیم بد بودن و خارج از قاعده بودن شان می‌رود) ، روی تماشاگران اثر بگذارد و الگوی جوانان و نواندیشان شوند. در طی این سال‌ها افراد زیادی از قاب تلویزیون حذف شدند و یا از ذهن‌ها رفتند یا به خاطره‌ها پیوستند. و هر یک به دلایلی معلوم یا نامعلوم. در ادامه فهرستی از ممنوع التصویر شده‌های رسانه ملی با دلایلی که عنوان شده، آمده است.

دلایل معلوم: رفتار خارج از قواعد عرف و شرع ممنوع
اوایل مرسوم بود افرادی که خارج از قواعد عرفی و شرعی و البته نانوشته حاکم بر تلویزیون عمل می‌کردند و در جشنی، مراسمی یا به قولی پارتی شبانه‌ای دیده می‌شدند یا در صحبت کردن خارج از قاعده شوخی می‌کردند و مزه می‌پراندند، شامل تحریم می‌شدند و از این دست افراد بسیار بودند. یکی از اولین تحریمی‌ها فرزانه کابلی بود که نقش مادر «علی کوچولو» را بازی کرده بود و گفته می‌شد او به همراه تعدادی از خانم‌های بازیگر از جمله کمند امیر سلیمانی که چهره‌های شناخته شده آن سال‌ها به خاطر حضور در سریال «پدر سالار» بود، در یک مهمانی کاملا زنانه دیده شده بود.

‌ این دو تا مدتی ممنوع التصویری‌های تلویزیون بود. محمود شهریاری هم یکی دیگر از ممنوع التصویری‌ها به دلیل حضور در یک مهمانی و البته افراط در شادی، جزوتحریمی‌ها قرار گرفت. ‌ علی اکبر حسینی، روحانی نام آشنای دهه شصت و سال‌های ابتدایی دهه ۷۰ که با گفتارهای اخلاق محورش در برنامه «اخلاق در خانواده» حسابی مشهور شد و طی سفری به آلمان و بروز حاشیه هایی، زندگی و وجه کاری او دچار چالش شد و در نهایت ایشان هم از حضور در تلویزیون دوری گزید. ‌ ایرج طهماسب و فاطمه معتمد آریا هم از جمله کسانی بودند که انگ بودن در مهمانی‌ها بر آنها زده شد اما کسی نتوانست جلودار استعداد و توانمندی آنها شود. گوهر خیراندیش و برخی دیگر از هنرمندان هم این مورد تحریمی را تجربه کردند.

‌ میترا حجار و شیلا خداداد هم مدتی به دلیل مهاجرت و حضور در برخی برنامه‌ها در این فهرست قرار گرفتند.  این اواخر هم مهراب قاسم‌خانی ممنوع التصویر شد که احتمالا بعد از ماجرای سفر او به برزیل و حواشی‌ای که سر شلوارک پوشیدن بازیگران به میان آمد، این اتفاق برایش افتاده است.

دلایل معلوم: ستاره‌سازی ممنوع
یکی از مهم‌ترین واصلی‌ترین ممنوعیات و تحریمی‌های تلویزیون که از همان سال‌های ابتدایی بنا گذاشته و در همه برنامه‌ها و سریال‌ها اعمال شد، جلوگیری از شاخص شدن چهره‌ها و ستاره شدن آنها بود. یکی از اولین ستاره‌های تلویزیون که فعالیت شان مشروط یا محدود شد، افسانه بایگان به دلیل بازی در سریال «سربداران» ، محمود دینی به دلیل محبوبیت در سریال «آینه عبرت» و بسیاری از بازیگران سینما بودند که کمتر فرصت حضور در تلویزیون را پیدا کردند. اکبر عبدی و جمشید هاشم پور، ستاره‌های سینمای دهه ۶۰ بودند که سسیستم ضد ستاره‌سازی بر آنها اعمال شد. بعد‌ها این تحریم شامل ابوالفضل پور عرب، ستاره دهه ۷۰ و بهاره رهنما و بعد‌ها محمد رضا گلزار، ستاره دهه‌های ۸۰ و ۹۰ شد و این داستان همچنان ادامه دارد.

‌ رسانه ملی روند غریبی را در این زمینه ابداع و دنبال کرده است که در نوع خود بسیار نادر است. این رسانه در حالی برای دیده شدن و معرفی چهره‌های مورد نظر خود به عنوان مجری توانا یا بازیگرانی که نماینده نسل جوان باشند و بتوانند موجی از تماشاگران را با خود همراه کنند، زمان و انرژی می‌گذارد و هزینه می‌کند و درست زمانی که این صرف زمان و هزینه نتیجه می‌دهد و آن چهره دارای محبوبیت و نفوذ کلام لازم می‌شود، درست در نقطه اوج آنها و به دلیل اقبال تماشاگر که از اول مشتاق آن بود، آنها را کنار می‌گذارد! از این جمله می‌توان به صور مشخص و قطعی به همه بازیگران مجموعه محبوب «ساعت خوش» اشاره کرد که تا مدت‌ها در صدر ممنوع التصویری‌های تلویزیون بودند. ‌ سحر قریشی و نرگس محمدی و محمد سلوکی به دلیل خوش لباس بودن در اجراهایش هم از جمله کسانی بودند که به دلیل محبوبیت و اقبال مردمی رفته رفته حضورشان در رسانه ملی محدود شد تا احتمالا محبوبیت شان بیش از حد انتظار نرود.

دلایل نامعلوم: رفتار خارج از ضوابط رسانه ممنوع
افرادی به دلیل محبوبیت و ستاره شدن و برخی که به دلیل عدم حمایت تلویزیون از اعمال و رفتار آنها، در فهرست تحریمی‌ها قرار می‌گیرند اما برخی به دلیل رفتار خارج از ضابطه در این فهرست قرار گرفته‌اند یا می‌گیرند. از جمله می‌توان این اواخر به احسان کرمی، مجری برنامه‌های مختلف سیما به دلیل شائبه در عدم گذراندن خدمت سربازی و همکاری او در حوزه سینما و تئاتر همزمان با خدمت در تلویزیون. این نوع از تحریم، نوعی انحصار نیز در خود داشت البته مشکل کرمی ظاهرا حل شده است.

‌ همچنین می‌توان به تحریم مهران مدیری به دلیل عدم همکاری با تلویزیون و فروش برنامه طنز «قهوه تلخ» به شبکه خانگی به جای تلویزیون اشاره کرد. مدیری بعد از اینکه نتوانست با تلویزیون به توافق در سهم مشارکت شود، این برنامه را به شبکه خانگی فروخت و درنتیجه تا مدتی از کار با تلویزیون محروم شد و حتی تیزر فیلم‌ها و آثاری که او در آنها حضور داشت هم بدون معرفی او پخش می‌شد. همچنین می‌توان از‌ترانه علیدوستی به دلیل این اظهار نظر که تمایل ندارد در سریال‌های ضعیف  تلویزیون حضور داشته باشد، یاد کرد که حتی تلویزیون از پخش صدایش که بر روی تیزر فیلم «اژدها وارد می‌شود» بود، هم نگذشت و آن را تحریم کرد. ‌ در این لیست می‌توان بهرام رادان را هم جا داد. آن هم به دلیل اظهار نظر عجیب اش درباره آزاد شدن ازدواج همجنس گرایان در آمریکا و تبریک به آنها که پیامدهای بسیاری برای او به همراه داشت.

دلایل نبستاً معلوم: اظهار نظرهای سیاسی و اجتماعی ممنوع
یکی از دلایل حذف شدن از رسانه ملی، فعالیت‌های سیاسی یا اظهارات این چنینی است. جامعه ما دارای قواعدی است اما انگار رسانه ملی قواعد خاص خود را دارد. بسیاری از افراد به دلیل فعالیت یا اظهارنظرهای شخصی نسبت به بحران‌های سیاسی و اجتماعی موجود در جامعه در این فهرست قرار گرفته‌اند و چه بسا آثارشان هم از نمایش برای عموم مردم از رده خارج شده است. ‌ کسانی که به دلیل اظهارنظرهای سیاسی یا اجتماعی در فهرست تحریمی‌ها قرار گرفته اند، بیش از دیگر موارد بوده‌اند و شاید بلند بالاترین فهرست از آن این دسته از افراد باشد. در این میان می‌توان از ممنوع التصویر شدن کوتاه مدت احسان علیخانی به دلیل اشاره به مشکلات اقتصادی جامعه و کنایه زدن به رئیس جمهور وقت (دولت دهم) اشاره کرد و همچنین فرزاد حسنی به دلیل گفتگوی جنجالی اش با سردار رادان از ادامه اجرای برنامه کنار گذاشته شد. هر چند موارد تحریمی آنها بعدها رفع شد و این روزها هر دو به رسانه ملی بازگشته اند. به این لیست باید آزاده نامداری، شهیدی فر، امیر سرکرده (کارشناس هواشناسی) را اضافه کرد با اظهار نظر درباره سیاست و بسیاری دیگر در این لیست قرار می‌گیرند.

دلایل نسبتاً معلوم: فعالیت‌های سیاسی اجتماعی خارج از رسانه ملی هم ممنوع
‌ علاوه بر کسانی که در تلویزیون ملی خارج از قاعده رفتار می‌کنند و مورد تحریم قرار می‌گیرند، آنهایی هم که خارج از تلویزیون فعالیت می‌کنند اما در فعالیت‌های اجتماعی یا سیاسی مشارکت دارند، از قرار گرفتن در این فهرست مستثنی نیستند. ‌ از این جمله می‌توان از محمد رضا شجریان و حذف اثر ارزشمندش که در میراث فرهنگی ما و دل و جان مردم نقش بسته است و مدت هاست که دیگر مردم با ربنای او بر سر سفره ماه مبارک رمضان نمی‌نشینند، یاد کرد. حذف ربنای او از دلسردکننده‌ترین تحریمی‌های تلویزیون بوده است. ‌ در این فهرست می‌توان از عمده بازیگران و چهره‌های شاخص نام برد. از باران کوثری و پگاه آهنگرانی تا فاطمه معتمد آریا و جواد یحیوی و بسیاری دیگر از این دست تحریمی‌ها هستند.

دلایل نامعلوم: همه مردان رئیس‌جمهور ممنوع
شایع‌ترین تحریم شده‌های تلویزیون اغلب به دلایل بالا بودند اما ظاهرا یک دلیل نامعلوم دیگر هم وجود دارد که نمی‌توان آن را نادیده گرفت. از جمله کسانی که در این لیست جای می‌گیرند، پیش از همه، همه مردان رئیس‌جمهور هستند. همه کسانی که در طی ۴۰ سال به پیروزی رسیدن انقلاب اسلامی و بعد از طی دوره صدارت خود در منصب ریاست جمهوری از قاب تلویزیون حذف شده اند. از آیت الله اکبر هاشمی رفسنجانی گرفته تا سیدمحمد خاتمی رئیس دولت اصلاحات و با کمال شگفتی رئیس دولت نهم و دهم، محمود احمدی‌نژاد. بعید نیست حسن روحانی، رئیس جمهور فعلی گزینه بعدی باشد! اما دو رئیس جمهور اولیه، ابوالحسن بنی صدر و شهید رجایی از جمله کسانی هستند که اولی به دلیل شیوه مدیریت غلط جنگ در اوایل انقلاب اسلامی و دومی به دلیل شهادت مظلومانه و منش انقلابی اش در مستندهای تاریخی از تنها رئیس جمهورانی هستند که هنوز از آنها در تلویزیون یاد می‌شود و تصاویری از آنها به نمایش در می‌آید.

دلایل نامعلوم: موارد عجیب
‌ شباهت ممنوع! یکی از عجیب‌ترین موارد تحریمی تلویزیون، حذف حضور محمود بصیری بازیگر طناز سریال به یاد ماندنی «آرایشگاه زیبا» است که ظاهرا به دلیل شباهت با رئیس جمهور وقت، احمدی‌نژاد از قاب تلویزیون دور ماند.‌ یکی دیگر از موارد تحریمی، محدودیت کاراکتر «جیگر» در مجموعه «کلاه قرمزی» بود که ظاهرا به دلیل بدآموزی و محبوبیت در بین نسل جوان و خردسال صورت گرفت ولی بسیاری بر این باورند شاید به دلیل این که این کاراکتر سعی داشت به بچه‌ها بیاموزد تا نادان نباشند و کنشگر به مسائل اطراف شان باشند، مورد تحریم قرار گرفت.حذف رضا عطاران و قهر او از تلویزیون برابر با حذف بی گمان و بی جایگزین کارگردانی با درکی بالا از جامعه اما طناز بود. ستاره‌های فیلم‌های پر فروش این روزهای سینما، از سوی مسئولین سیما به دلیل پرداخت واقعیت‌های اجتماعی در سریال «بزنگاه»و نمایش معضلات منشوری شد و از قاب تلویزیون کنار گذاشته شد اما متضرر اصلی این رویکرد نه عطاران که صدا وسیمای این روزها تهی شده از مجموعه‌های خوب است.

منبع: بهارنیوز

مراسم آیین دیدار مستند «انتهای خیابان پاستور» برگزار شد.

منبع: عصرایران

یکتا تاجیک- روزنامه بهار
وقتی در تلویزیون ملی، آن هم در برنامه مناظره‌ای که بیشتر مقوله‌ای سیاسی به نظر می‌رسد، صحبت از ربنای شجریان می‌شود و از اصغر فرهادی که یکی از بزرگترین افتخارات جهانی یعنی جایزه اسکار را برای تاریخ فرهنگ و هنر این سرزمین به ارمغان آورده است، یاد می‌شود؛ نشانه توجه است و نه یک سوءاستفاده ابزاری که برخی بر روی آن دست می‌گذارند. در شرایطی که خبرگزاری‌های منسوب به اصولگرایان یاد کردن از ربنای شجریان را یک سوء استفاده سیاسی می‌دانند، بسیاری دیگر از مردم و به ویژه هنرمندان یاد کردن از او در رسانه ملی را یک امتیاز در احقاق حق خود و نشانه روحیه جسورانه و شجاعت کاندیدای خود به حساب می‌آورند.

همه می‌دانیم که نام بردن از شجریان در تلویزیون که یکی از پیشتازان ممنوع التصویر و ممنوع الصدا کردن این چهره شاخص فرهنگی بود، جسارت می‌خواهد و وقتی که یک کاندیدا نام او را بر زبان می‌آورد و از جفایی که بر او شده است، یاد می‌کند، نوید این را می‌دهد که در پیگیری حقوق مردمی یا عنوان کردن شجاعانه آنها، توانمند است. وقتی در مناظره تلویزیونی، آقای روحانی از شجریان یاد می‌کند، در حالی که همه به این باور رسیده‌ایم که شاید دیگر نام و تصویر او برای همیشه در حصر بماند و صدا و تصویرش دیگر روی صفحه تلویزیون نقش نبندد اما همین اشارت کوتاه آقای روحانی نوید امیدی برای مردم، دوست داران هنر و هنرمندان است. شاید که قرار باشد در مناظره‌های انتخاباتی، توان سیاسی و تیزهوشی و فن سخنوری و اقناع کاندیداها به نمایش درآید و مردمان از منش و نقطه نظرات آنها در مقوله‌های مختلف آگاه شوند. البته مقوله فرهنگ و هنر هم از آیتم‌ها و عناوین اصلی مناظره‌های کاندیداهای ریاست جمهوری بوده و هست. همان روزنه‌ای که می‌تواند جامعه را از پرخاش و دو دستگی برهاند و روحیه خشونت و عداوت را تلطیف کند و با خلق نشاط و سرگرمی، روح امید و سرزندگی را بالا ببرد. با یادی از جمله کلیدی و پر مغز رئیس‌جمهور در انتخابات ۹۲ آنجا که تاکید داشت باید سانتریفیوژها بچرخد اما چرخ زندگی مردم هم بچرخد، باید گفت چرخیدن چرخ زندگی اهالی فرهنگ و هنر در گروی روی دور افتادن چرخ فرهنگ و هنر است که با نگاهی به اخبار دو دولت قبلی و گفت‌وگو با هنرمندان می‌توان اذعان کرد این چرخ در دولت یازدهم به دور افتاد است و از رکود درآمده است و امید بهتر شدن اش هم می‌رود. حتی با همه کج خلقی‌ها و برخوردهای تندروها که از اکران برخی از آثار فرهنگی در این دولت ممانعت کردند و حتی با وجود تصمیمات نامطمئن و رفتار گاه خنثی مسئولین وزارت ارشاد و همچنین با وجود آمار بلند بالایی از لغو کنسرت‌ها در شهرهای مختلف که به بدعتی تازه بدل شده است و حتی با وجود خانه نشین شدن بسیاری از اهالی سینما و تلویزیون به دلیل حذف بودجه این هنرها و مشکلات دنیای نشر و کتاب و امثال آن ها، کارنامه فرهنگی این دولت قابل توجه است.

بی‌شک با آمدن دولت یازدهم بود که سینماگران توانستند به تفاهم برسند و دودستگی‌هایی که حاصل مدیریت انشقاقی و توجه به خودی‌ها توسط دولت نهم و دهم بود، کمرنگ شود و خانه سینما از انحصار در‌آید و در خدمت هنرمندان قرار بگیرد نه ابزاری برای سیاسی کاری. رفته رفته با دمیدن روح امید، سینماگران مغضوب شده بسیاری به این موج ایجاد شده اعتماد کردند و سینما روزگار بهتری را به خود دید. برای همین وقتی معاون اول رئیس‌جمهور در مناظره از فرهادی یاد می‌کند باعث خرسندی اهالی هنر می‌شود، در حالی که بسیاری از این افتخار، احساس سرافکندگی دارند و سعی می‌کنند این امتیاز بزرگ فرهنگی را بی مقدار و ناشی از داوری سیاسی تلقی کنند. این شرایط در حوزه موسیقی، نشر و کتاب، نمایش و رسانه‌ها هم رفته رفته روی بهبود یافت و جلب اعتماد آنها، آثاری راستین‌تر و مردمی‌تر را سبب شد و آمارسازی دولت قبلی و خفقان حاکم بر حوزه فرهنگ و هنر رفته رفته کاسته شد. هر چند این دولت هم در رشد و بسط این هنرها ضعف‌هایی داشته و هنوز کاستی‌هایی موجود است اما نمی‌توان بر آنچه حاصل شده و روح امید و اعتمادی که بعد از چندین سال تخریب حاصل شده، چشم بست.

حال اینکه چرا سه کاندیدای دیگر وقتی خود حامی لغو کنسرت‌ها، کندی در بهسازی و فراهم کردن زیر ساخت‌های فرهنگی چون فرهنگسراها وغیره هستند یا در گذشته در سمت وزیر ارشاد و فرهنگ، محدودیت و تعصب را بر این حوزه تحمیل کرده است، منتقد دولت یازدهم با این کارنامه هستند، معلوم نیست. همان‌ها که با سکوت شان حامی تخریب گری‌های دو دولت قبلی بوده اند. شاید که روحانی آن طور که در انتخابات پیشین وعده داده بود، عمل نکرده باشد چون راه اعمال برخی از موارد به دلیل تندروی‌های موجود هموار نیست و عدم تحقق برخی از این الزامات و درخواست ها، نتیجه همان رویه اعتدال گرانه روحانی و وزیر فرهنگ و هنرش است تا همه در کنار هم بمانند و همان گونه که رئیس‌جمهور در مناظره تاکید کرد از انشقاق دوری کنند. وگرنه کیست که نداند دو دولت قبلی چه بر سر فرهنگ و هنر آورد و اگر بخواهیم تنها یک شاهد مثال بیاوریم نگاهی بیاندازید به میراث فرهنگی و تخریبی که یاران او بر سر آرشیو‌ها و میراث ملی در نقل و انتقال به شیراز و انتقال دوباره آنها به تهران آوردند.

منبع: بهارنیوز

فیلم مستند «انتهای خیابان پاستور» به مناسبت آغاز اکران در سینماهای گروه هنر و تجربه یکشنبه ۱۷ اردیبهشت ساعت ۲۰ در سینما فرهنگ رونمایی می‌شود.

منبع: عصرایران

به گزارش ایسنا به نقل از روابط عمومی پروژه «پایتخت ۵»، سیروس مقدم، کارگردان مجموعه‌های تلویزیونی «پایتخت ۵» اظهار کرد: سری جدید مجموعه پایتخت سخت است؛ چراکه به مسائل و فضاهایی ورود می‌کند که برای خود ما هم تازگی دارد. به همین دلیل از همان ابتدا با مشارکت سازمان اوج و معرفی چند مشاور و دیدن فیلم‌های مستند و غیرمستند در جلسات مشترک، نگارش فیلمنامه به لحاظ محتوایی، کارشناسانه و با پژوهش پیش رفت.او با اشاره به قصه سریال «پایتخت ۵» افزود:  فعلاً نمی‌شود فیلمنامه را لو داد، اما به طور کلی می‌توان گفت که قصه فضایی جدید و شیرین را روایت می‌کند. در روایت این قصه چندین سفر به خارج از کشور و شمال و جنوب ایران باید انجام شود و کلاً این فصل از سریال «پایتخت» پُر لوکیشن است.
مقدم یادآور شد: قرار است موضوعاتی خاص و جدید در قصه فصل پنجم طرح شود که امیدوارم این تلاش مشترک با حمایت مدیران سازمان صداوسیما پایه‌گذار اثری آبرومند و قوی‌تر از «پایتخت»های قبلی باشد.سریال «پایتخت ۵» به کارگردانی سیروس مقدم و تهیه‌کنندگی الهام غفوری با مشارکت سازمان هنری اوج دوشنبه این هفته (۱۸ اردیبهشت ماه) در منطقه شیرگاه استان مازندران مقابل دوربین می‌رود.
در مجموعه تلویزیونی «پایتخت ۵» به کارگردانی سیروس مقدم و تهیه‌کنندگی الهام غفوری بازیگرانی همچون محسن تنابنده، احمدمهرانفر، علیرضا خمسه، ریما رامین‌فر، نسرین نصرتی، هومن حاجی عبداللهی، بهرام افشاری، سارا و نیکا فرقانی، مجتبی و مصطفی بلال حبشی، سلمان خطی و…ایفای نقش می‌کنند.

منبع: بهارنیوز

مرجان یگانه پرست- روزنامه بهار:
اگر موسیقی فیلم‌هایی چون‌«کنعان»‌، «‌سعادت‌آباد» ‌و ‌«در دنیای تو ساعت چند است؟» ‌را شنیده‌اید و در ذهن تان جای گرفته، باید بدانید که یک آهنگساز با نگاهی عمیق و متفاوت آنها را ساخته است. کریستف رضاعی، سال گذشته سیمرغ بلورین بهترین موسیقی را در جشنواره فیلم فجر به خاطر فیلم‌نگار‌به کارگردانی‌رامبد جوان‌دریافت کرد. او پیش از این هم برای فیلم‌های«‌ماهی و گربه»‌،«‌در دنیای تو ساعت چند است؟» ‌و«‌اژدها وارد می‌شود» ‌از طرف خانه سینما، انجمن منتقدین و جشنواره حافظ کاندیدا و برنده جوایزی شده بود. او اخیرا کنسرت موسیقی فیلم هایش از جمله‌  «در دنیای تو ساعت چند است؟»،  ‌«نزدیک‌تر‌»، ‌«سعادت‌آباد» و موسیقی تئاتر‌«متولد۱۳۶۱» در فرهنگسرای نیاوران برگزار کرد. به این بهانه با او به گفت‌وگو نشسته ایم.

***
چرا تصمیم به اجرا و برگزاری کنسرتی بر مبنای موسیقی فیلم‌ها و تئاترهای موفقی که در این سال‌ها ساخته اید، گرفتید؟ آیا این آثار علاقه مندان جدی داشت که از شما تقاضای اجرای آن را داشتند؟
برای اولین بار این کنسرت در سال گذشته در فستیوال هفته موسیقی تلفیقی تهران برگزار شد. این فستیوال توسط خانه هنرهای شهری برگزار می‌شود و دو سال قبل با گروه نور در این فستیوال شرکت کردم و امسال از من خواستند که با برنامه‌ای متفاوت در این مراسم حاضر شوم. من هم از این پیشنهاد استقبال کردم و از آنجایی که کمی پیش در جشنواره موسیقی فجر، کنسرت سیر را به همراه مسعود شعاری و ارکستر سمفونیک تهران به رهبری بردیا کیارس تجربه کردم و آن کنسرت خیلی با استقبال روبه‌رو شد. آن تجربه موجب شد تا به این فکر کنم که برخی از کارهایی که برای صحنه تئاتر و سینما ساخته‌ام را جمع آوری کنم. البته با توجه به اینکه فرهنگسرای نیاوران صحنه کوچکی دارد و پشتیبانی مالی این پروژه هم زیاد نبود، باید به سراغ موسیقایی که آنسامبل کوچکی دارند، می‌رفتم. قطعاتی که برای اجرا در نظر گرفتم، موسیقی یک فیلم تجربی فرانسوی است که مجموعه‌ای از سازهای پیانو، ویولون، ویولونسل و فولوت است و همچنین قطعاتی از موسیقی فیلم‌در دنیای تو ساعت چند است؟ ‌ساخته صفی یزدانیان را در نظر گرفته‌ام که سازهای آن هم شامل پیانو، گیتار و کلارینت است. تصور کردم با انتخاب این قطعات جمعی از هنرمندان و سازها می‌توانند روی صحنه باشند.

ویژگی خاص این کنسرت با اجرای موسیقی صحنه‌ای چیست؟
شاید تنها تفاوت اش این باشد که همزمان با اجرای موسیقی در صحنه و تصویر و برخی از سکانس‌های فیلم‌های مرتبط پخش می‌شوند. نوازنده‌ها در لحظه بر روی صحنه‌های فیلم می‌نوازند. این موسیقی‌ها شاید خیلی ایرانی و شرقی نباشند اما به شیوه آنسامبل کوچک و یک جور کنسرت مجلسی برگزار می‌شوند. خوشحالم که با بهترین نوازنده‌های نسل جوان همکاری می‌کنم. ایده این کنسرت این است که هم تصویر ببینیم و هم موسیقی گوش بدهیم. معتقدم که سلطه تصویر در این دوره و زمانه آن قدر زیاد است که فراموش کرده‌ایم که به ذات موسیقی بپردازیم و انگار دیگر بلد نیستیم بدون تصویر، موسیقی گوش بدهیم. گوش دادن به موسیقی، تخیل بسیار عظیمی با خودش به همراه دارد. در واقع قطعاتی که در این کنسرت به اجرا در می‌آیند برای تصویر نوشته شده‌اند اما وقتی تصویر مورد نظر نیست، تخیل و تصوری در ذهن شکل می‌گیرد که بسیار فراگیرتر و فراتر از تصاویر است.

به نظرتان کسانی که در این کنسرت شرکت می‌کنند، لازم است که آن فیلم‌ها را دیده باشند و برای حظ دوباره در سالن حاضر شوند یا نه، هر مخاطبی می‌تواند از این کنسرت لذت ببرد و تجربه جدیدی به دست آورند؟
به نظر من تجربه جدیدی را خواهند داشت چون امکان اینکه بسیاری از مخاطبان این کنسرت فیلم فرانسوی را دیده باشند یا حتی قطعاتی که برای برخی از تئاترها ساخته ام، شنیده باشند، کم است. ملاک بیشتر این است که به عنوان یک شنونده می‌توان تصورات خاص خود را در ذهن داشت. در بخش‌هایی از اجرا، تصویر فیلم‌ها نمایش داده می‌شوند ولی در ادامه تصاویر قطع می‌شوند و اینکه چه تصاویر و معانی می‌تواند روی پرده باشد، در اختیار تصور شنونده است و او با خیال‌پردازی‌اش تصاویر را می‌سازد. این تخیل شنونده و تمرکز روی چیزی که می‌شنود، جالب‌تر و ناب‌تر است.

اجرای کنسرت موسیقی فیلم‌ها چه در ایران و چه در خارج از ایران تجربه شده و چقدر متداول است؟ چون اخیرا شاهد بودیم که گروه آوازی تهران هم موسیقی‌«خوب، بد، جلف» ‌را اجرا کردند.
این اتفاق در خارج از ایران رخ داده است و فکر می‌کنم آقای خلعتبری هم برای برخی از فیلم هایشان و‌ترانه‌هایی که نوشته اند، اجراهایی داشته اند. البته ایده اجرای کنسرت موسیقی کار ما، خواننده ندارد و بیشتر بر جنبه ارتباط تصویر و موسیقی تکیه دارد. می‌دانم که آهنگسازهای بزرگی مثل هانس زیمر وانیو موریکونه، برنامه‌های جهانی با ارکستر عظیم می‌گذارند. فکر می‌کنیم در آینده می‌تواند بیشتر هم بشود ولی اساسا اجرای موسیقی فیلم، متداول نیست. خیلی مهم هست که سرمایه گذاری این حرکت فرهنگی را پشتیبانی کند. این کنسرت به همت مجموعه فرهنگی هنری ‌سازباز‌ برگزار می‌شود. مجموعه ‌سازباز‌ یک مجموعه مستقل و خصوصی است که در چند سال گذشته بسیار فعال عمل کرده و برگزاری ‌هفته موسیقی تلفیقی تهران‌ را در کارنامه دارد.

موسیقی برخی از فیلم ها، درگیرکننده‌تر از خود اثر می‌شوند مثلا در ایران به حد افراطی از موسیقی فیلم‌ «از کرخه تا راین»‌،‌«بوی پیراهن یوسف» ‌یا این اواخر‌«اخراجی ها» ‌استقبال شد. موسیقی برخی از فیلم‌ها هم شاید به شکل افراطی از آنها استفاده نشود ولی در ذهن می‌مانند و به شخصه فکر می‌کنم موسیقی‌ای که شما برای فیلم‌«کنعان»‌ساخته‌اید بی شک اثری ماندگار است اما موسیقی دیگرتان روی فیلم‌«در دنیای تو ساعت چند است؟» ‌بیشتر دیده شد. سئوالم این است که آیا اقبال یک موسیقی به دلیل فراتر رفتن از فضای فیلم یا در هماهنگی با تصاویر است که این اثرگذاری را دارد؟
به نظرم هماهنگی موسیقی با فیلم، آن را موفق می‌کند البته تاکید می‌کنم که موسیقی، تخیلی فراتر از فیلم در شما ایجاد می‌کند و فکر می‌کنم به موسیقی فیلم به‌اندازه تصویر پرداخت و توجه نمی‌شود و این نوع کنسرت، یادآوری است و خیلی متکی به تخیلی خواهد بود که شنونده در ذهن خود می‌آفریند. از همان بدو تولد فیلم، موسیقی فیلم هم وجود داشت که تصویرسازی فیلم را جان می‌بخشد. موسیقی نمی‌تواند سوار بر فیلم شود چون آهنگساز تصمیم گیرنده نهایی نیست و کارگردان است که همه موارد را هدایت می‌کند و به نظرم آهنگساز باید در خدمت فیلم باشد. موسیقی مدیومی است که هر لحظه می‌توانید همراه خود روی موبایل یا لپ تاب داشته باشید و در دسترس‌تر از تصویر و موسیقی است. موسیقی فیلم‌هایی که مورد اقبال قرار می‌گیرند، خارج از خاطره فیلم نبوده‌اند و ممکن است خیلی ناخودآگاه تصاویر فیلم هم در ذهن شنونده بیایند و حتی فراتر از آن در ذهن شکل بگیرند.

مخاطب ایرانی به خوبی با موسیقی فیلم‌های شما ارتباط برقرار می‌کند حتی با اینکه آنها تم شرقی ندارند. آیا سعی می‌کنید که خارج از قاعده عمل کنید و بدون پرداخت به ملودی‌های ایرانی مخاطب را همراه خود کنید؟
اتفاقی که در فیلم‌ «در دنیای تو ساعت چند است؟» ‌موسیقی عامه پسند و ساده‌ای نیستند اما همان ملودی‌ها جهانی شده‌اند و حس عاشقانه و سرگردانی را دریافت کرده‌اند و مخاطبین خارجی را هم جذب کرده است. از طرفی فکر می‌کنم موسیقی مرز ندارد و همه مخاطبین را با خود همراه می‌کند. همه آدم‌ها با هر ملیتی که دارند، غم، شادی و عاشقی و حیرانی را به یک شکل تجربه کرده‌اند و شاید رنگ احساس شان با هم فرق دارد.

*همنوازی یا گروه‌نوازی، همان نوازندگی هماهنگ جمعی است که در اصطلاح موسیقیایی به آن’آنسامبل’ (Ensemble) گفته می‌شود.

منبع: بهارنیوز