بایگانی دسته ی : فرهنگی

ما ابتدا به یک داستان بی زمان و مکان فکر نمی کردیم. بیشتر در این فکر بودیم که می خواهیم زیر سقف باشیم و از زیر آن خارج نشویم. به تدریج که دکور ساخته شد و به اتود نهایی رسیدیم این مسئله به ما یک فضای خاصی داد. طبیعتا حالا هم همه ایراد می گیرند که در این فضای بی مکان و بی زمان موبایل و تلگرام چه می کنند؟ ما به قصد بی زمانی و بیم مکانی دکور نساختیم. ولی دکور را ساختیم که فضای فیلم را عوض کنیم، فضای فیلم، لباس، دکور و صحنه را عوض کردیم و زمانی که این فیلم نمایش داده شد همه احساس کردند که ما از ابتدا به دنبال این فضا بودیم، اما واقعا برای ما بیشتر از بی زمانی و مکانی این مهم بود که شهر در فیلم دیده نشود.

 

با وجود این بی مکانی یک جایی زهره از پونک حرف می زند که قصه را به تهران ربط می دهد.

تنها کاراکتری که خارج از اجرا عمل می کند کاراکتر ماهایا پطروسیان است که بخش واقع گرایانه فیلم را تقویت می کند و احساس می کنید که با یک فیلم بخش واقع گرایانه رو به رو هستید. اما باقی کاراکترها داخل ژانر هستند؛ سرد و بی روح. من می خواستم این بخش را در فیلم داشته باشم که نشانه هایی از زندگی واقعی جامعه امروز در آن باشد. ماهایا هم خیلی خوب بازی کرد و نکته جالب این بود که خیلی ها از صحنه مهمانی که آن را سه بار گرفتیم، خوششان می آید در حالی که گرفتن این بخش برای ما خیلی سخت بود تا به شکلی درآید که باورپذیر باشد ولی ماهایا آنقدر خوب بازی کرد و آن فضا را به خوبی ایجاد کرد که به ایجاد یک بخش گرم داخل یک قصه سرد کمک زیادی شد.

 

ای کاش کمی زهره قصه بیشتر بود، چرا این قدر نقشش کم است؟

برای من مهم نبود؛ فکر می کردم که فیلم و آدم ها باید کند باشند و سرد بازی کنند. البته برای همیشه ریتم فیلم ها و آدم های فیلم هایم تند هستند، تند راه می روند و تند حرف می زند. در «آب و آتش» هم همین سیستم به فیلم لطمه زد که من به آدم ها می گفتم تند حرف بزنید، تند راه بروید. در حالی که جنس آن فیلم هم ایجاب می کرد که من فیلم را کندتر بگیرم. کم کم به این نتیجه رسیدم که لحنی که من برای این فیلم باید انتخاب کنم لحن سرد و ساکتی است و دوربین یک ناظر است. دوربینی که کمتر حرکت می کند بنابراین بر این اساس طرح فیلم را ریختم؛ فیلم بردار، طراح صحنه، طراح لباس و گریم خیلی کمک کردند که از این سردی و سکون دربیاید.

 
همین طور که گفتید طراحی صحنه، گریم، موسیقی و قاب بندی ها خیلی خوب بود، همه از شما انتظار دارند که فیلم نامه نویس بهتری باشید ولی اینجا کارگردان خیلی بهتری بودید؛ خودتان اینطور فکر می کنید؟

همه می گویند فیلم نامه اشکال دارد و کارگردانی خوب است ولی من معتقد هستم اگر این فیلم نامه را یکی دیگر می ساخت به این شکل در نمی آمد. من همیشه این را می گویم فیلم نامه ای را که من می نویسم فقط خودم می توانم آن را دربیاورم و اگر فیلم نامه دست کسی دیگر برود جور دیگری می شود. فیلم نامه و کارگردانی من قاطی است یعنی روی کاغذ کارگردانی می شود، روی صحنه تکمیل می شود. بنابراین از هم جدا نیستند، ولی ضعف هایی وجود دارد که به تدریج آن ضعف ها باید برطرف شود. نکته مهم این است که من با فیلم نامه کارگردانی می کنم؛

یعنی معتقد هستم که از زمانی که پشت میز می نشینم و فیلم نامه می نویسم کارگردانی من شروع می شود. کارگردانی یک امتیاز دارد، فیلم نامه یک امتیاز، در کارگردانی تنها نیستی اما در نوشتن فیلم نامه یک میز است و خودت و مواردی که خودت با آن تنهایی و کسی هم نیست که کمکت کند اما یک نکته اینجاست که سر یک فیلم، یک فیلم بردار، طراح صحنه، طراح لباس، طراح گریم و دستیار کنار تو هستند که همه اینها می توانند در خلق کار به تو کمک کنند، ولی در فیلم نامه خودت تنها هستی. برای من مهم است که حس و حالم در فیلم نامه در بیاید بنابراین من اول از حس و حال فیلم نامه شروع می کنم. صحنه ابتدایی اختتامیه برای من ملکه شده و بعد به خلق فیلم می انجامد.

به تازگی در سینمای ایرانی با پدیده هایی رو به رو شده ایم به اسم استوری برد کشیدن و از قبل قاب ها را درست می کنند. شما این کار را انجام دادید یا اینها را در ذهن خود می بندید؟

من معتقد نیستم که کلیت سینمای ایران مبتنی بر استوری برد است، کلیت سینمای ایرانی مبتنی بر ذوق و سلیقه و همکاری تیمی است؛ حالا در یک سری آثار امکان دارد که استوری برد و دقیق کارکردن معنا داشته باشد؛ در حالی که من معتقدم سینمای ایران حتی سینمای بعضی کشورها مثل ایتالیا مبتنی بر کار تیمی است که وارد صحنه می شوند و تیمی که با هم همکاری می کنند تا آن کارگردان به خلق اثرش برسد؛ یعنی اگر شما تاریخ سینما را ورق بزنید، متوجه می شوید وقتی نعمت حقیقی، اسفندیار منفردزاده و بهروز وثوقی وقتی کنار کیمیایی بودند کار او خیلی خیلی بهتر بود؛ چو ن این سه چه در مقام فیلم نامه نویس چه مقام آهنگ ساز و فیلم بردار و بازیگر مغز اصلی بودند و در فیلم تفاهمی را شکل می دادند که این تفاهم فیلم را می ساخت؛

من یک بار سر «سالاد فصل» هم گفتم فیلم ساز مورد علاقه من کلود شابرول است. فیلم هایش را خیلی دوست دارم و چندین بار دیده ام و سعی کردم «سالاد فصل» را در فضای آثار او بسازم. فیلم های جنایی را هم خیلی دوست دارم و چندتا از فیلم های جنایی مثل «غرامت مضاعف»، «حرارت تن»، فیلم های مورد علاقه من است؛ بنابراین این فیلم ها خیلی روی من تاثیر گذاشته اند  و طبیعتا موقعی که من «قرمز» را می ساختم به ملودرام روانشناسانه و تاثیرگذاری که مثلا جنایت هم در آن باشد فکر می کردم؛ کم کم نوآر را شناختم و پلیسی سیا را شناختم و کم کم سراغ پلیسی سیایی رفتم که شد «آب و آتش»، که مقدار ملودرام آن زیاد بود که باید کم میش د که البته آن موقع من این شناخت را نداشتم

 

چطور به الناز شاکردوست اعتماد کردید؟

ما یک بازیگر جوان داشتیم که پسر خیلی خوبی هم بود؛ اما نتوانست بازی کند و از بازی خارج شد؛ بنابراین تصمیم گرفتیم از یک بازیگر معروف زن استفاده کنیم. دوستان پیشنهاد دادند و گفتند که الناز آمادگی بسیاری دارد که فضای کاری اش را عوض کند. همه اکیپ ما مخالف بودند ولی ما زنگ زدیم و الناز آمد. فیلم نامه هم نداشتیم برای او قصه را تعریف کردیم که خیلی تحت تاثیر قصه قرار گرفت. الناز رفت لندن و گفت هر زمان فیلم نامه آماده شود می آیم. دو ماه هم با کسی قرارداد نبست تا زمانی که فیلم نامه را برایش فرستادیم.

الان دارند فیلم آقای موتمن را بازی می کنند. بعد فیلم آقای ابراهیمیان که او هم کارگردانی خوبی است. بنابراین درواقع فضای کاری او عوض شده است. من یک بار هم گفتم که مهناز هم سر «سالاد فصل» با انگیزه آمد تا یک نقش متفاوت بازی کند. انگیزه خیلی کمک کرد و این بود که سر صحنه همه متعجب شده بودند که چه بازی خوبی می کند و بعد از آن هم مسیر کاری مهناز عوض شد و کم کم بازیگر کارهای روشنفکری و منتقدپسند شد.

 

کار بعدی شما قرار است در چه فضایی باشد؟ قرار است رد جنایی را در سینمای ایران ببینیم؟

در سینمای ایرانی هیچ وقت نمی توانیم بگوییم کار بعدی ما چیست. یعنی سینمای ایرانی سینمایی است که یک روز فکر می کنید و فردا فکرتان عوض می شود و نمی شود آن کار را انجام بدهید. ما قرار بود فیلمی بسازیم و تمام کارهای آن را هم انجام دادیم؛ با نوید محمدزاده و آقای حامد بهداد هم به توافق رسیدیم و قرارداد آن را هم بستیم. قرار بود بازیگر زن هم اضافه بشود ولی در نهایت از نظر سرمایه با مسئولینی که قرار بود سرمایه گذاری کنند (با نماینده سرمایه گذار) به توافق نرسیدیم و فیلم ساخته نشد.

بنابراین نمی شود گفت که تو پیش بینی کنی که در اینجا وقتی در بخش خصوصی کار می کنی آیا می توانی آینده برنامه ریزی کنی یا نه! مگر این که خودت پول زیادی داشته باشی و سرمایه گذاری کنی. من که نه سراغ فارابی می روم و نه دولت شاید یک روز بروم؛ بعد باید شرایط داشته باشم بتوانم فیلمم را بسازم ولی اگر بخواهم بسازم باز هم یک جنایی می سازم که همه بنویسند که یک جنایی دیگر و یک عشق عجیب و غریب دیگر.

 

در کارنامه کاری تان از همان ابتدای کار با وجود اینکه به ژانر جنایی و معمایی خیلی علاقه دارید و این در تمام کارهایتان دیده می شود اما یک پراکندگی در کارهایتان دیده می شود مثلا در کارهایی مانند قرمز، قصه پریا، کمدی رمانتیک و سبک نوآر هم که یکی از علاقه مندی های جدی شما است که دوست دارید آن را ادامه بدهید، قرار است در سینمای آقای جیرانی چه اتفاقی بیفتد؟

شما فیلم ساز حرفه ای هستید و برای تماشاگر فیلم می سازید. در دنیا هم همین رسم بود حالا همین طور است. رسم بود که هر پیشنهادی به فیلم ساز حرفه ای می شد انجام دهد. مثلا اگر فیلم وسترن بود یاد آن را می ساخت، پلیسی بود انجام می داد، فیلم ملودرام و… الان اگر از موتمن هم بپرسید چنین کارنامه ای دارد در حالی که علاقه مندی او چیز دیگری است. فیلم ساز حرفه ای برای اکران فیلم می سازد و پیشنهادهای مختلف را قبول می کند. من که از دولت هیچ وقت پولی نگرفته ام و فیلم ساز دولتی نبوده ام؛ بنابراین فیلم های مختلف ساخته ام.

قرار نیست به چیزی ختم شود. آدم های حرفه ای فیلم می سازند که اولا زندگی کنند و علاوه بر آن در سینما باشند. برای نسل ما سینما خیلی مهم است و همین که من در جلوی شما نشستم و در سن ۶۵ سالگی هنوز جزو فیلم سازانی هستم که متقاضی دارم.

منبع: برترینها

برترین ها – ترجمه از حسین علی پناهی: ظهور دوباره فیلم های ژانر وحشت در سال های اخیر باعث شده که بار دیگر بسیاری از فیلم سازان سرشناس به این ژانر روی آورده و برخی دیگر از فیلمسازان نوظهور نیز بهترین فیلم هایشان را در این ژانر بسازند که البته با استقابل قابل توجهی از جانب تماشاگران و منتقدان روبرو شده اند.

جالب این که همان روزهای اول سال ۲۰۱۷ انگار دنیای هالیوود وارد یک کابوس جان کارپنتری شد که ۱۲ ماه طول کشیده و سالی بسیار موفق تر از قبل را برای این ژانر رقم زد. در این میان یکی از فیلم های ترسناک سال که بر اساس رمانی از استفن کینگ ساخته شده بود نه تنها یکی از پرفروش ترین فیلم های سال شد که حتی بسیاری از فیلم های ابرقهرمانی و دنباله دار را نیز در گیشه پشت سر گذاشت. یکی دیگر نیز شانس زیادی برای دریافت جایزه اسکار دارد و شاید پس از فیلم «سکوت بره ها» بتواند این جایزه معتبر را بدست آورد. در کل باید گفت که سال ۲۰۱۷ سال بسیار موفقی برای ژانر ترسناک بوده و در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با بهترین فیلم های ترسناک این سال آشنا کنیم.

اخطار: از آنجایی که در این مطلب به ناچار  باید به داستان این فیلم ها پرداخت از کسانی که این فیلم ها را ندیده و سعی دارند این فیلم ها را ببینند توصیه می کنیم که از خواندن ادامه متن خودداری نمایند.

۱۰- آب نبات شیطان

 

دومین فیلم ترسناک شان بایرن به نام «آب نبات شیطان» (The Devil’s Candy) داستان نقاش ناشناس و همسر و فرزندش را روایت می کند که به یک خانه جدید نقل مکان می کنند که در گذشته شکنجه و قتلی وحشتناک در آن رخ داده است. در نهایت  این نقاش رفته رفته تسخیر می شود و باید با قاتلی که در خانه است مبارزه کند. اما چیزی که باعث جذابیت این فیلم می شود آهنگ متن و موسیقی های متالی است که در طول داستان فیلم شنیده می شود و در برخی از موارد از یک گیتار نمادین که ابزار قتل بوده است بیورن می آید.

۹- طعمه

 

فیلم «طعمه» (The Lure) یک فیلم لهستانی عجیب است که بدون شک از دیدن آن احساس خوبی پیدا نخواهید کرد. در برخی از صحنه های فیلم آگنیژکا اسموژینسکا به یاد فیلم کلاسیک و کالت «شبح بهشت» (Phantom of the Paradise) ساخته برایان دی پالما خواهید افتاد. در هر دو از فیلم های موزیکال کلاسیک هالیوود الهام گرفته شده و از همان ابتدای اکران نیز تکلیف آن ها مشخص بود که به یکی از فیلم های فراموش نشدنی ژانر ترسناک تبدیل خواهند شد. در این فیلم دو دختر زیبا در قالب یک گروه موسیقی در یک کلوب شبانه شروع به اجرای برنامه می کنند. این فیلم هیچ شباهتی به آن چه که تاکنون در سینما دیده اید ندارد و هر بار اتفاقاتی رخ می دهد که شاید به راحتی نتوانید آن ها را درک نمایید. این فیلم اگر چه بسیار عجیب و غریب است اما در عین حال تراژیک، جذاب و کنایه آمیز نیز هست.

۸- رام نشده

 

آمات اسکالانته، فیلمساز مکزیکی که جایزه بهترین کارگردانی جشنواره کن برای فیلم «هلی» (Heli) را بدست آورد که شاید کسی انتظار آن را نداشت. این فیلم داستان کارتل های مواد مخدر در کشور مکزیک را به تصویر می کشد. اسکالانته بار دیگر جایزه بهترین کارگردانی در جشنواره ونیز را برای فیلم «رام نشده» (The Untamed) بدست آورد که اتفاق غیرقابل باورتری به نظر می رسید زیرا این فیلم بسیار عجیب تر از فیلم قبلی اسکالانته بود. این فیلم داستان یک موجود فرازمینی شبیه اختاپوس را روایت می کند که در یک طویله زندگی کرده که دیگران را وسوسه می کند. در این میان خانواده جوانی که در همان حوالی زندگی می کنند رفته رفته به این موجود جذب می شوند. در کل می توان گفت که این فیلم قصد دارد رابطه انسان با نیمه تاریک و سرکوب شده میل جنسی او را نشان دهد که بسیار جالب و پیچیده به تصویر کشیده می شود.

۷- در شب می آید

 

در فیلم «در شب می آید» (It Comes At Night) دومین ساخته تری ادواردز شولتس پس از فیلم «کریشا» (Krisha) داستانی پساآخرالزمانی با بازی جوئل ادگرتون، کارمن اجوگو و کلوین هریسون جونیور روایت می شود که در آن یک خانواده پس از یک اتفاق بسیار بد که نسل بشر را در آستانه نابودی کامل قرار داده در یک کلبه جنگلی زندگی کرده و ناگهان مجبور می شوند خانواده ای دیگر را به خانه خود راه دهند. در ابتدا به نظر می رسد که آن ها رابطه خوبی با هم خواهند داشت اما رفته رفته اتفاقاتی رخ می دهد که به بی اعتمادی این دو خانواده و خشونت منجر شده و نهایتا وقایعی تراژیک برای دو طرف رخ می دهد. شاید فکر کنید در دنیایی که «مردگان متحرک» ساخته شده دیگر نیازی به چنین فیلم هایی نیست اما شولتس در این فیلم به اهمیت خانواده می پردازد و سیر داستانی جذاب و بازی های خیره کننده این فیلم را به یک ضرورت و نه زیاده روی تبدیل کرده است.

۶- بازی جرالد

 

داستان «بازی جرالد» (Gerald’s Game) یکی از داستان های تاریک استفن کینگ بود که بسیاری آن را غیرقابل تبدیل به یک فیلم می دانستند. این تریلر کامیک ترسناک در مورد یک زن است که ناگهان بیدار شده و خود را با دست های بسته شده در رختخواب می یابد. این فیلم یکی از بهترین فیلم های ژانر ترسناک سال است و مایک فلاناگان کارگردانی و نویسندگی آن را بر عهده داشته و کارلا گیوگینو نیز یکی از بهترین بازی های سال را در این فیلم انجام داده است. در سالی که زنان قربانی بسیاری بپا خواسته و داستان های تلخ گذشته خود و آزارهای جنسی را رسانه ای کردند این فیلم نیز داستان مشابهی را به زیباترین شکل ممکن به تصویر می کشد.

۵- شکارچیان عشق

 

فیلم «شکارچیان عشق» (Hounds of Love) که اولین فیلم بن یانگ، کارگردان استرالیایی است یک فیلم ترسناک است که بر اساس داستانی واقعی ساخته شده و تماشای آن بسیار سخت خواهد بود. این فیلم داستان ربوده شدن، شکنجه و مورد تجاوز قرار گرفتن یک دختر جوان توسط زوجی در حومه شهر را روایت می کند که چندین نفر را به قتل رسانده اند. نکته مهم در مورد این فیلم غنای روانشناسانه ی آن است به خصوص زمانی که پای زن شرور داستان به میان می آید و نقش آن را اما بوث به زیبایی هر چه تمام تر بازی کرده است. در این فیلم ۱۰۸ دقیقه ای ذهنیات شخصیت زن داستان که به شوهر قاتل و متجاوز خود هر کمکی که می تواند می کند بررسی می شود.

اگر چه در رابطه او با شوهرش برخلاف ظاهر ماجرا شکاف های عمیقی وجود دارد و دختر داستان قصد دارد با تاکید بر همین شکاف ها از دست این دو فرار کند اما شخصیت زن شرور داستان همکاری خود با شوهرش را نشانه ی عشق بی مثال خود به همسرش می داند حتی اگر این عشق او را به سمت زیر پا گذاشتن اصول انسانی و اخلاقی سوق دهد.

۴- کشتن گوزن مقدس

 

فیلم جدید روانشناسانه ی یورگوس لانتیموس با نام «کشتن گوزن مقدس» (The Killing of A Sacred Deer) یک چالش است که رابطه ی عجیب و سایکوپاتیک بین یک جراح (کالین فارل)، همسرش (نیکول کیدمن) و دو فرزندش از یک طرف و یک غریبه را روایت می کند که شرارت و بدخواهی او به اندازه نحوه ی ماکارونی خوردنش کثیف و خطرناک است. اگر چه نباید بازی خیره کننده فارل و کیدمن و صحنه پردازی شبه کوبریکی لانتیموس را در این فیلم نادیده گرفت اما «کشتن گوزن مقدس» را باید فیلم بری کیوگان دانست که امسال در فیلم «دانکرک» کریستوفر نولان نیز حضور داشته و ترس سورئال فیلم را در قالب چهره آرام و رفتار ظاهراً طبیعی خود به شیوه ای ترسناک به تصویر می کشد.

۳- مادر!

 

قابل درک است که چرا سینماروها علیه فیلم «مادر!» (Mother!) آخرین ساخته عجیب و غریب دارن آرونوفسکی قیام کردند. این فیلم در واقع کابوسی فراطبیعی بود که با موسیقی اندک خود چه از لحاظ جسمی و چه روحی جنیفر لارنس را تحت فشار قرار داد. این فیلم داستان یک فرقه مذهبی را روایت می کند که نوزاد تازه بدنیا آمده شخصیت اصلی فیلم را کشته و می خورند. اگر چه این فیلم از جانب منتقدان و بخصوص از جانب تماشاگران مورد غضب قرار گرفت اما باید آن را یک فیلم متمایز و زیبا از یکی از بهترین کارگردانان عصر حاضر دانست. اگر چه تماشای این فیلم بسیار سخت بوده و بسیار بیشتر از تحمل تماشاگران بود اما «مادر!» فیلمی است که بعد از تماشای آن دیگر فراموشش نخواهید کرد.

۲- خام

 

از زمان اکران در جشنواره کن ۲۰۱۶، فیلم ترسناک و مشمئز کننده «خام» (Raw) ساخته جولیا دوکورنا رفته رفته به یکی از هنرمندانه ترین فیلم های ترسناک سال ۲۰۱۷ تبدیل شد. داستان محسوس اما غیرطبیعی یک زن جوان گیاهخوار که با حضور در دانشکده دامپزشکی طعم گوشت خام را می چشد بسیاری از تماشاگران این فیلم را بیهوش کرده و بسیاری نیز سالن های سینما را ترک کردند اگر چه داستان این فیلم نامانوس و ناشناخته است اما هنر کارگردان باعث شده که آن را حس کنید، درست مانند ویروسی که از درون شما را می خورد. بدون شک این فیلم علی رغم بودجه ناچیز و داستان عجیب و غریبش حرف های تازه زیادی برای گفتن در ژانر ترسناک دارد.

۱-برو بیرون

 

از گذشته های دور فیلمسازان از ژانر وحشت به عنوان محملی برای رساندن پیام های اجتماعی استفاده کرده اند اما فیلم «برو بیرون» (Get Out) ساخته جوردن پیلی تماشاگر را شگفت زده می کند و وقتی که پیام داستان را دریافت می کنید از خود می پرسید که چرا تابحال چنین فیلمی با چنین پیامی ساخته نشده است. اما باید گفت که هیچ کسی به زیبایی و شوخ طبعی و البته تاثیرگذاری پیلی نمی توانست این فیلم را بسازد. این فیلم در کنار پرداختن به نژادپرستی خاموش و ظاهراً انکار شده در جامعه آمریکا دنیای واقعی موجود در میان لیبرال های سفید پوست را به تصویر می کشد که همزمان با آن به داستان های ناخوشایند جانبی نیز پرداخته می شود اما هیچ گاه این پراکندگی پیامی، تمرکز و انسجام فیلم را تحت تاثیر قرار نمی دهد.

اگر چه بسیاری انتظار داشتند که پرفروش ترین فیلم ترسناک سال و تاریخ یعنی فیلم «آن» (It) ساخته اندی موشتی نیز در این فهرست وجود داشته باشد اما این فیلم مانند قطعاتی مجزاست که به هم وصل شده اند و شاید از نظر نویسنده زیبایی ده فیلم ترسناک برتر سال را نداشت. فیلم دیگری که در این ژانر درخشش قابل توجهی در سال ۲۰۱۷ داشت فیلم «شکاف» (Split) ساخته جدید ام نایت شیامالان بود که فیلم بسیار خوبی بود اما شاید به اندازه کافی برای قرار گرفتن در این لیست خوب نبود. از دیگر فیلم های ترسناک خوب سال نیز می توان به فیلم های «زندگی» (Life)، «درمانی برای خوب بودن» (A Cure For Wellness) و «فرقه چاکی» (Cult Of Chucky) اشاره کرد که علی رغم زیبایی های خود نتوانستند جایی در میان ده فیلم برتر ترسناک سال داشته باشند. برخی از فیلم های دیگر نیز به دلیل این که خود ملغمه ای از چندین ژانر بوده و نمی توان آن ها را صرفاً فیلم هایی ترسناک نامید از این لیست جدا ماندند هر چند به نوبه ی خود فیلم های تحسین کننده بودند. از میان این فیلم ها می توان به فیلم تحسین شده ی «شکل آب» (The Shape Of Water)، «تلما» (Thelma)، «آنابل: خلقت» (Annabelle:Creation)، «تغییر شکل» (The Transfiguration) اشاره کرد.

منبع: برترینها

در میان همه فیلم های جریان اصلی روز دنیا و به طور ویژه هالیوود، فیلم هایی هم تولید می شوند که از همهمه استودیوهای بزرگ و صنعتی دنیا فاصله زیادی دارند؛ این فیلم ها معمولاً با عنوان مستقل شناخته می شوند و تعاریف زیادی را می توان به آن ها نسبت داد. اما به طور کلی فیلم های مستقل آثاری هستند که با بودجه کم تولید می شوند، نگاه هنری در آن ها بر تجارت سینما غلبه می کند و بازیگرانش معمولاً از میان چهره های نه چندان مشهور انتخاب می شوند. علاوه بر این ممکن است فیلم های مستقل با اکران های محدود روبه رو شوند و شرکت های بزرگ توزیع فیلم با آن ها همکاری نکنند. هر اندازه رابطه گیشه سینما با این فیلم ها بد باشد، جشنواره ها با مستقل ها برخوردی دوستانه دارند.

در واقع این آثار، فیلم هایی هستند که با جیب خالی به نبرد فیلم های چند صد میلیون دلاری هالیوود می روند و مشتری آن ها را به سالن خود می کشند. با این وجود، نکاتی که گفته شد، فرمول های ثابتی نیست و ممکن است فیلمی مستقل با بازیگران چهره روی پرده برود یا اکران گسترده ای هم داشته باشد. هر سال تعداد زیادی فیلم مستقل تولید می شود که تنها تعداد معدودی به شهرت می رسد و راه را برای پیشرفت و ورود احتمالی عوامل به جریان اصلی سینما باز می کند.

در ادامه مطلب، فهرستی از بهترین فیلم های مستقل سینمای جهان را در سال ۲۰۱۷ می خوانید. فهرست حاضر، انتخابی مناسب است برای کسانی که زرق وبرق ابرقهرمان های هالیوود، خسته شان کرده است و به دنبال فیلم های متفاوت و قصه هایی متفاوت تر می گردند.

داسـتان یک روح

نمره مخاطبان:۶٫۹

نمره منتقدان:۸۴

 

ماجرا چیست؟ برخلاف عنوان و پوسترهای عجیب وغریب فیلم، «داستان یک روح» یک درام عاشقانه است. کیسی افلک در این فیلم نقش یک موسیقی دان را بازی می کند که در یک تصادف رانندگی کشته می شود. روحش اما در قامت یک ملحفه سرگردان با دو چشم سیاه و توخالی، به خانه بازمی گردد جایی که همسرش (با بازی رونی مارا) همچنان در آن جا زندگی می کند.

چه کسانی فیلم را ساخته اند؟ «داستان یک روح» بهترین فیلم کارگردانش، دیوید لوری است. فیلم های قبلی لوری، «جسم آن ها مقدس نیست» (۲۰۱۳) که همین گروه بازیگران «داستان یک روح» در آن حضور داشتند به رغم شکست در گیشه در میان منتقدان با استقبال خوبی مواجه شد. «اژدهای پیت» (۲۰۱۶) هم اگرچه ۱۴۳ میلیون دلار فروش داشت و از نظر بسیاری، از غافلگیری های سال گذشته به حساب می آمد اما آن چنان که باید درباره آن صحبت نشد.

چرا در این فهرست قرار گرفته؟ «داستان یک روح» فیلمی متفاوت است، فیلمی پر از احساس و درون مایه های عاشقانه. آن هم عشق یک روح به خاطراتش در یک خانه. به دلیل همین لحن متفاوت و توانایی فیلم در ایجاد هیجان در مخاطبِ داستان، فیلم را قطعاً باید جزو بهترین فیلم های مستقل ۲۰۱۷ قرار داد.

 کلمبـوس

نمره مخاطبان:۷٫۴

نمره منتقدان:۸۹

 

ماجرا چیست؟ «کلمبوس» نام شهری است در ایالت ایندیانای آمریکا، شهری که پدرِ قهرمان داستان فیلم در آن جا و در وضعیت کُما قرار دارد. پسر به دلیل وضعیت پدرش که معمار مشهوری هم است در شهر گرفتار شده و تمام مختصات شهری برایش مثل یک زندان است. او در شهر با دختری آشنا می شود که به خاطر مادرِ در حال ترک اعتیاد خود، در شهر حضور دارد. این دو شهر را می گردند و شروع به کشف چیزهای تازه می کنند، چیزهایی که قرار است اتفاق جدیدی را رقم بزند. این چند خط، خلاصه داستان فیلم «کلمبوس» است که توانسته نظرات مثبتی را به خود جلب کند.

چه کسانی فیلم را ساخته اند؟ فیلم را «کوگونادا» اهل کره جنوبی کارگردانی کرده است که در سیاهه کاری اش همین یک تک فیلم دیده می شود.

چرا در این فهرست قرار گرفته؟ کلمبوس گرچه در گیشه فیلم شکست خورده ای محسوب می شود و تنها یک میلیون دلار فروش داشته است، اما به دلیل بازی های درخشان جان چو و هیلی ریچاردسون و همین طور فضاسازی های درخشانش در نمایش یکی از جذاب ترین شهرهای دنیا از نظر معماری، فیلم را باید به عنوان یکی از بهترین مستقل های سال ۲۰۱۷ سینمای جهان به حساب آورد.
 

 
برو بیـرون

نمره مخاطبان:۷٫۷

نمره منتقدان:۸۴

 

ماجرا چیست؟ فیلم های ترسناک زیادی هر ساله ساخته می شوند، آن هم با بودجه های بسیار کم و حداقلی. این فیلم ها بیشتر آثاری سطح پایین هستند که خیلی زود با پرده خداحافظی می کنند و به شبکه نمایش خانگی می روند. بهار امسال اما فیلم مستقلی با بودجه اندک ۴٫۵ میلیون دلاری ساخته شد که بدون شک پدیده سال ۲۰۱۷ لقب گرفت. «برو بیرون» در حالی اکران شد که جامعه آمریکا درباره موضوعات نژادپرستی سطح بحرانی را طی می کرد. فیلم هم، چنین درون مایه هایی دارد. از همان سکانس های ابتدایی که بازیگر سیاه پوست فیلم، معذب گونه در محله سفیدپوست ها در حال قدم زدن است تا برخوردهای نژادی بقیه فیلم. «برو بیرون» داستان پسر و دختری (با بازی دنیل کالویا و آلیسون ویلیامز) است که قرار است در آینده نه چندان دور ازدواج کنند. خانواده دختر، داماد آینده و سیاه پوست خود را به کلبه جنگلی شان دعوت می کنند، همه چیز در ابتدا عادی به نظر می رسد اما کم کم نقاب های مضحک خانواده عقب زده می شود و…

چه کسانی فیلم را ساخته اند؟ فیلم را جردن پیل کارگردانی کرده است که پیشتر به عنوان بازیگر سریال های درجه دو شناخته می شد. اگرچه داستان «برو بیرون» یک کلیشه تمام عیار است اما تماشای هنرنمایی جردن پیل در مقام کارگردان و فیلم نامه نویس، یک لذت واقعی و متفاوت را رقم زده است.

چرا در این فهرست قرار گرفته؟ «برو بیرون» با گیشه ۲۵۴ میلیون دلاری و جوایز ریزودرشتی که دریافت کرده است و در آینده دریافت خواهد کرد نه تنها از بهترین مستقل های ۲۰۱۷ بلکه جزو بهترین فیلم های ژانر وحشت تاریخ سینماست.
 

 
خانـم بیـرد

نمره مخاطبان:۸٫۵

نمره منتقدان:۹۴

 

ماجرا چیست؟ «خانم بیرد» داستان زندگی زنی را روایت می کند که مدت یک سال در شمال ایالت کالیفرنیا زندگی می کند اما به علت غریبه بودن با محیط زندگی اش با اتفاقاتی روبه رو می شود. گروینگ برای ساخت این فیلم، آلبوم عکس دوران دبیرستان خود را به بازیگرانش داد تا آن ها با فضای ذهنی او بیشتر آشنا شوند، حتی آن ها را به محل تولد خود برد. او به تصویربردارش گفته که قرار است فیلمی شبیه به یک خاطره بسازد و فیلمش چیزی شبیه «۴۰ ضربه» فرانسوا تروفو و «پسرانگی» ریچارد لینکلیتر شود که قهرمان اول آن یک زن است.

چه کسانی فیلم را ساخته اند؟ به عقیده بسیاری از منتقدان، «خانم بیرد» بهترین فیلم مستقل ۲۰۱۷ و جزو بهترین آثار سینمایی سال است. «خانم بیرد» یک درام کمدی است که گرتا گروینگ آن را نوشته و خود کارگردانی کرده است؛ بازیگر نه چندان مطرحی که به واسطه فیلم های مستقل دیدنی اش در سال های اخیر حالا نامی برای خود دست وپا کرده است. گروینگ پیش از کارگردانی «خانم بیرد»، در «دوشیزه آمریکایی» و «فرانسس ها» نقش آفرینی کرده بود که هردو فیلم هایی مستقل بودند و محبوبیت زیادی هم کسب کردند.

چرا در این فهرست قرار گرفته؟ گرتا گروینگ را بعد از سال ها بازیگری و البته فیلم نامه نویسی و یک کارگردانی مشترکِ دیده نشده، حالا باید جزو تأثیرگذارترین زنان سینمای جهان معرفی کرد. اتفاقی که با تثبیت «خانم بیرد» در فصل جوایز، پایان سال هیجان انگیزی را برای او رقم خواهد زد. اما فعلاً فیلم را باید به سبب فیلم نامه بی نقص و نوآوری های دلچسبش در روایت ژانر، در فهرست بهترین های ۲۰۱۷ قرار داد.
 

بیماری بزرگ

نمره مخاطبان:۷٫۷

نمره منتقدان:۸۶

 

ماجرا چیست؟ فیلم های مستقل بیش از هر چیز لذت کشفی وصف ناپذیر در میان مخاطبان خود ایجاد می کنند. تماشاگرانی که بعد از تماشای فیلم با کمترین ایده قبلی از کیفیت احتمالی آن، مشتاقانه از فیلمی صحبت خواهند کرد که قرار است همه را متعجب کند. «بیماری بزرگ» از همان فیلم هاست. خلاصه داستان و فهرست بازیگران و حتی پوستر و اقلام تبلیغاتی فیلم شاید در ابتدا این پیام را منتقل کند که با فیلمی روبه رو هستیم که مانند خیلی از مستقل های دیگر، صرفاً تلاشی دورهمی بوده است و درون مایه چندانی آن را حمایت نمی کند. اما این مورد دقیقاً در نقطه مقابل «بیماری بزرگ» قرار می گیرد. فیلم یک کمدی رمانتیک جذاب و داستان واقعی زندگی «کمیل نانجیانی» استندآپ کمدین پاکستانی است. کمیل در آمریکا و در یک سالن کوچکِ محلی روی صحنه می رود و تلاش می کند با لطیفه هایی از زادگاهش، اعتباری برای آینده کاری خود فراهم کند. در یکی از این اجراها او با دختری آمریکایی با بازی درخشان زوئی کازان (در نقش امیلی) آشنا می شود، ملاقاتی که برخلاف سنت های خانوادگی اوست و احتمالاً دردسرهایی برایش ایجاد خواهد کرد. تضاد فرهنگی-اجتماعی میان خانواده او و زندگی در کشوری غریبه، لحظاتی را پدید می آورد که حسابی برای مخاطب، تازه است. با اضافه شدن وزن درام به فیلم، «بیماری بزرگ» به یکی از بهترین کمدی های رمانتیک یک دهه اخیر سینمای هالیوود و حتی جهان تبدیل می شود.

چه کسانی فیلم را ساخته اند؟ «بیماری بزرگ» را مایکل شوالتر کارگردانی کرده اما نفر اصلی پروژه، جاد آپاتوفِ تهیه کننده است که بسیاری از بهترین کمدی های چند سال اخیر را خود کارگردانی یا تهیه کرده است.

چرا در این فهرست قرار گرفته؟ بیماری بزرگ برای ارائه یک کمدی رمانتیک موفق پس از سال ها و نمایش بامزه تضادهای واقعی زندگی مهاجران در غرب و البته نمایش یک تراژدی غرق کننده، قطعاً جزو بهترین فیلم های مستقل ۲۰۱۷ است، فیلمی که احتمالاً در فصل جوایز بیشتر از فصل اکران با استقبال مواجه خواهدشد.
 

ویند ریـور

نمره مخاطبان:۷٫۸

نمره منتقدان:۷۳

 

ماجرا چیست؟ فیلم های مستقل به دلیل بودجه محدود و امکانات کمتر، بیشتر سراغ درام هایی می روند که دردسر کمتری در تولید ایجاد کنند.

«ویند ریور» اما به سراغ یک داستان جنایی رفته و ماجرایش را در یک فضای سرد و برف زده، در نقطه ای دورافتاده به همین نام، تعریف می کند. فیلم داستان یک شکارچی است که فرزند خود را به طرز وحشتناکی از دست داده و حالا به اهالی شهر کوچک خود کمک می کند تا گاو و گوسفندان خود را از شر حیوانات وحشی محافظت کنند. او در جست وجوی یک دسته کوچک از شیرها که به گله گاوی حمله کرده اند، با یک جنازه روبه رو می شود، جنازه ای که به نظر به قتل رسیده و جزئیات جنایت به مرگ دختر خود او بسیار نزدیک است. یک مأمور فدرال مأمور پیگیری قتل می شود و شکارچی قرار است به او کمک کند. «ویند ریور» در تمام سکانس هایش پوشیده از سفیدی برف است، شخصیت ها یا در بوران گیر کرده اند یا در حال فرار از سرما هستند. ژانر فیلم را باید نئو وسترن معرفی کرد، وسترنی که چند کابوی غیرتمند و چند بومی آمریکایی هم در آن حضور دارند.

چه کسانی فیلم را ساخته اند؟ «ویند ریور» را تیلور شریدن کارگردانی کرده است که سال گذشته فیلم متفاوت «اگر از آسمان سنگ ببارد» را روی پرده داشت و البته فیلم نامه فوق العاده «سیکاریو» را نوشته بود. او با این فیلم رسماً وارد بازی بزرگان شده است و اگر فیلم بعدی اش یکی از پر بازیگرترین فیلم های سال باشد، نباید چندان تعجب کرد. استفاده از یکی دو نام اسم ورسم دارتر (الیزابت اولسن و جرمی رنر) در جلوی دوربین، هزینه ۱۱ میلیون دلاری و فیلم های سابق، شاید کمی از تعلق «ویند ریور» به دسته مستقل ها کم کند اما نگاه مؤلف گونه کارگردان جوان، بودجه نسبتاً کم و البته نمایش اول در جشنواره ساندنس، آن را در همین گروه حفظ خواهد کرد.

چرا در این فهرست قرار گرفته؟ «ویند ریور» به دلیل بازی های واقعی، تصاویر سرد و خشن از نبرد زندگی میان اهالی بومی یک شهر قدیمی و تضاد همیشگی هجرت از آن و کارگردانی خیره کننده اش، حضور خود را در میان بهترین فیلم های مستقل سال تثبیت کرده است.

منبع: برترینها