بایگانی دسته ی : فرهنگی

اشکان خطیبی به زودی با نمایش «لامبورگینی» به نویسندگی و کارگردانی سیامک صفری روی صحنه خواهد رفت.

اشکان خطیبی با انتشار عکسی از خود در کنار سیامک صفری در صفحه اینستاگرامش نوشت: «با سیامک صفرى نازنین. نمایش «لامبورگینى» به زودى… تماشاخانه شهرزاد #سیامک_صفرى #اشکان_خطیبی»

پیش از این سیامک صفری در مورد نمایش «لامبورگینی» گفته بود: «این نمایش دو پرسوناژ دارد و یکی از این شخصیت‌ها را خودم بازی می‌کنم. متن آن را خودم نوشته‌ام و کارگردانی‌اش‌ را هم بر عهده دارم. این اثر به موضوعات روز و مسائل و مشکلات اجتماعی می‌پردازد.»

شهرزاد تماشاخانه‌ای تازه تاسیس واقع در خیابان نوفل لوشاتو، بعد از خیابان رازی است.

منبع: عصرایران

نمایش “اتاق” نوشته هارولد پینتر به کارگردانی فاطمه علی حسینی و بازی رحیم نوروزی، مرتضی اسماعیل کاشی، الهه شه پرست، فرشید ترابی
و
رویا میرعلمی
به زودی در تالار قشقایی تئاتر شهر روی صحنه خواهد رفت.

فروش بلیط این نمایش از ۱۰ خرداد ماه آغاز می شود.

منبع: عصرایران

ماهنامه هنر موسیقی – محسن گلتاش: طبق نظر مورخان، قدمت برپایی جشنواره های
موسیقی به مدت ۴۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح در مصر باستان می رسد. آن
جشنواره ها در اصل شامل آیین مذهبی و جشن هایی مربوط به رویدادهای سیاسی
بودند که در پایان مراسم، موسیقی همراه با رقص و آواز موجب شادمانی فرعون و
حاضران می شد. برای مثال وقتی فرعون صاحب فرزندی می شد یا زمانی که سلاطین
دگر ممالک به دیدار فرعون می آمدند، این قبیل ضیافت ها ضروری بود. علاوه
بر این ها تاریخ همچین نشان از آن دارد که نخستین جشنواره در قرن ششم قبل
از میلاد در یونان باستان به مناسبت مسابقات ورزشی پای تیان۱ به ثبت رسیده
است.

کنسرت بزرگداشت فِرِدی مِرکوری

«فردی مرکوری» خواننده گروه
انگلیسی «کویین»۱۴ در ۲۴ نوامبر ۱۹۹۱ در اثر ابتلا به بیماری ایدز درگذشت.
این خبر برای طرفداران این گروه موفق راک بسیار غیرمنتظره و دردناک بود.
گویا مرکوری بیماری اش را از تمام دوستان و آشنایان پنهان کرده بود. تا
اینکه اعضای گروه از تغییر و تکیدگی چهره مرکوری، کنجکاو می شوند و بالاخره
بیماری وی آشکار می شود. با این حال بیماری مرکوری فاش نشد تا زمانی که
خبر مرگ وی منتشر شد. در فوریه ۱۹۹۲، سه عضو دیگر گروه کویین که به مراسم
Brith Awards دعوت شده بودند، خبر برگزاری یک کنسرت بزرگ را با شرکت جمعی
از هنرمندان معروف به اطلاع میهمانان رساندند.

 

بیستم آوریل ۱۹۹۲ زمان
برگزاری اعلام شده و محل کنسرت نیز استادیوم ومبلی لندن بود. هنگامی که
باجه های فروش بلیت باز شدند، تمام ۷۲ هزار بلیت طی سه ساعت به فروش رسید.
کنسرت به صورت زنده در ۷۶ کشور از طریق تلویزیون و رادیو پخش شد که حدود یک
میلیون مخاطب داشت. سه عضو بازمانده گروه کویین، «برایان مِی» (گیتاریست)،
«راجر تیلور» (طبال) و «جان دیکن» (نوازنده بیس) در طول مدت کنسرت روی
صحنه حضور داشتند و دیگر نوازندگان و خوانندگان را همراهی کردند.

«التون
جان»، «دیوید بووی»، «جرج مایکل»، «لیزا استانفیلد»، «آنی لیناکس»، «تونی
آیومی» (از گروه بلاک سبث) و گروه «متالیکا» و شماره دیگر، آهنگ های شناخته
شده خود را اجرا کردند و کویین هم ۱۰ آهنگ از بهترین های گروه را با صدای
خوانندگان میهمان اجرا کرد. در اواسط برنامه، «الیزابت تیلور» به روی صحنه
آمد و ضمن اظهار تاسف از مرگ فردی مرکوری، تذکراتی برای جلویگری از شیوع
بیماری ایدز به مخاطبان گوشزد کرد. در نهایت نیز سود حاصل از کنسرت برای
تاسیس خیریه ای به نام «بیناد فونیکس مرکوری» به منظور مداوای بیماران
مبتلا به ایدز اختصاص داده شد.

بخش هایی از کنسرت، مانند اجرای موسیقی
توسط التون جان، جرج مایکل و لیزا استانفیلد به صورت دیسک صوتی بیرون آمد و
اکنون کل برنامه در قالب دی.وی.دی بارها تجدید ضبط شده است.

لایو ایت
عنوان مجموعه کنسرت های خیرخواهانه است که در دوم و ششم ژوییه ۲۰۰۵ در
کشورهای اروپایی، آمریکا، ژاپن و آفریقای جنوبی برپا شدند. این مراسم در
بیستمین سال «لایو اید» به همان طریق و مفصل تر از آن به اجرا درآمد و نیمی
از درآمد حاصل از آن به نهادهایی اهدا شد که برای گرسنگان آفریقا فعالیت
می کردند. این بار هم باب گِلدوف که باعث و بانی لایو اید بود، مدیریت این
سری جشنواره ها را عهده دار بود.

تعداد مجریان هنرمند اعم از نوازنده و
خواننده به هزار نفر می رسید که برنامه آنان از ۱۸۲ شبکه تلویزیونی و دو
هزار ایستگاه رادیویی پخش می شد. باب گلدوف خبر رسانه ای مراسم را در ۳۱ می
۲۰۰۵ اعلام کرد و پس از آن بیشتر هنرمندانی که در لایو اید اجرا داشتند،
برای حضور در لایو ایت نیز اعلام آمادگی کردند.

مرکز کنسرت ها،
هایدپارک لندن بود و در ردیف میهمانان ویژه، اشخاص سرشناسی چون «کوفی عنان»
(دبیرکل سازمان ملل)، «بیل گیتس» و «نلسون ماندلا» دیده می شدند.

دسته دوم مراسمی
است که اختصاص به جوایز موسیقی دارند و با عنوان Music Awards شناخته می
شوند. این جشنواره ها با معرفی برترین های سال موسیقی، صرفا جنبه رقابت
دارند. بعضی از جشنواره ها، انواع سبک های موسیقی را در برنامه دارند و
نامزدهایشان را از میان درخشان ترین چهره های موفق یک سال گذشته شان انتخاب
می کنند. علاوه بر آن فهرستی از تک آهنگ ها، آلبوم ها، آهنگ سازان، ترانه
سرایان و خوانندگان در طبقه بندی ها جای دارند که همه آن ها تقریبا دو ماه
قبل از تاریخ مراسم از طریق رسانه ها و نشریات نامشان اعلام می شود.

 

در
هر رشته پنج، چهار و گاهی سه نام کاندید می شوند و در شب مراسم، پاکت مهر و
موم شده توسط هنرمندی که جنبه میهمان دارد، باز و نام برنده خوانده می
شود. در ادامه برنامه، برنده روی صحنه می آید و تندیسی را که مختص همان
جشنواره ساخته شده است، به وی اعطا می شود.

یک رشته دیگر انتخاب بهترین
موسیقی فیلم است که از میان فیلم های سینمایی به نمایش درآمده طی یک سال
گذشته، یکی را انتخاب می کنند و تندیس به آهنگ ساز آن تعلق می گیرد. هر یک
از جشنواره های گروه دوم در چهارچوب خاص خود فعالیت می کنند و پرواضح است
که مسئولیت مدیران و گردانندگان آن افزون بر هر نمونه دیگر است.

گرمی
نام مراسم اهدای جوایزی است که توسط آکادمی علوم و هنرهای ضبط به
دستاوردهای برجسته در تولید موسیقی تعلق می گیرد. گرمی از نظر ارزش در
ماهیت، معادل جایزه اسکار در صنعت فیلم سازی و جایزه اِمی۱۶ در تلویزیون
است. جایزه گرمی، تندیس طلایی یک گرامافون است که توسط موسسه بیلینگز۱۷
ساخته شد و به اصطلاح آن را اسکار موسیقی می دانند.

 

گرمی از نام
گرامافون گرفته شده است. این مراسم دارای ۱۰۸ رده بندی خاص است که سبک هایی
چون پاپ، راک، آراندبی و رپ را در بر می گیرد و رای تمام داوران در نتیجه
نهایی این مراسم تاثیرگذار است. نخستین مراسم گرمی در ۴ می ۱۹۵۹ برگزار شد و
هنوز خبری از جنبش رو به رشد فرهنگی، یعنی آن چیزی که ما اکنون دهه شصت می
نامیم نبود؛ از این رو مانند دیگر جشنواره ها در نیمه اول دهه شصت هنوز
متکی به همان الگوهای از پیش تعیین شده و کاملا محدود به راک اندرول،
کانتری و جَز بود.

از آنجا که مراسم گرمی در یکم اکتبر هر سال برپا می
شود، بنابراین آهنگ ها و آلبوم هایی که از دوم اکتبر تا پایان دسامبر همان
سال منتشر می شوند، برای شرکت در گرمی سال بعد انتخاب می شوند. برای مثال
«فانتزی دوتایی»۱۸ از جان لنون در نوامبر ۱۹۸۰، ۱۶ روز دیرتر از جوایز گرمی
منتشر شد و به همین خاطر برای جوایز گرمی سال ۱۹۸۱ نامزد شد و از قضا
جایزه گرمی بهترین آلبوم سال را تصاحب کرد. جوایز گرمی در سبک های رده بندی
شده دارای چهار جایزه اصلی به قرار زیر هستند:

۱٫    آلبوم سال که به خواننده و تهیه کننده یک  آهنگ اهدا می شود؛

۲٫    ترانه سال که به آهنگس از و ترانه سرای آن تعلق می گیرد؛

۳٫    بهترین خواننده سال؛

۴٫    بهترین هنرمند تازه کار که برای نخستین بار به صورت رسمی اثری موفق از خود منتشر کرده است.

جوایز
دیگری چون بهترین ضبط سال، بهترین ویدئوکلیپ، بهترین گروه متال و… از
بخش های دیگر مراسم اهدای جوایز ویژه است. از جمله تندیس اسطوره به عنوان
ادای احترام به هنرمند در قید حیاتی که دارای تاثیر و نفوذی درخور توجه در
صنعت موسیقی بوده باشد. همچنین جایزه یک عمر دستاورد هنری برای تقدیر از
هنرمندی است که در طول عمر خود دستاوردهای مهمی در موسیقی داشته است. این
جایزه با آنچه تندیس اسطوره نامیده شد، متفاوت است.

ام.تی.وی
از یکم اوت ۱۹۸۱ در آمریکا آغاز به کار کرد و نخستین کانال تلویزیونی در
جهان بود که به پخش شبانه روزی نماهنگ (ویدئوکلیپ) اختصاص داشت. این شبکه
از سال ۱۹۸۷ پخش برنامه های خود را به سراسر جهان گسترش داد و در عرصه
رسانه ای علاوه بر پخش نماهنگ، میان برنامه های سرگرم کننده، قطعات طنز،
کنسرت، بیوگرافی هنرمندان و اخبار موسیقی را شامل می شد.

 

ام.تی.وی در
راستای جذب هرچه بیشتر مخاطب از سال ۱۹۹۰ به تدریج شبکه های دیگری در
کشورهای غیرانگلیسی زبان تاسیس کرد؛ مانند ام.تی.وی عربی (مختص کشورهای
عربی)، فرانسوی (مخصوص فرانسه، بلژیک، هلند و لوکزامبورک)، آلمانی و ژاپنی و
همین طور در زیرشاخه هایش کانال هایی چون وی.اچ.وان۲۰ که تا حدودی به دور
از نماهنگ های روز و بیشتر به سمت موسیقی راک گرایش دارد.

این شبکه، از
ابتدای تاسیس خود جوایزی را با عنوان «جوایز موزیک ویدئوی ام.تی.وی» طی
مراسم فوق العاده باشکوهی پایه گذاری کرد که به نحوی با مراسم گرمی رقابت
می کرد. طبقه بندی سبک ها و رشته ها، دقیقا مشابه گرمی است؛ به طوری که
مشکل است بگوییم کدام یک بر دیگری برتری دارد.

سرمایه گذاران، مدیران
استودیوها و صاحبان لیبل های موسیقی برای به شهرت رساندن هنرمندان خود از
فرصت هایی که ام.تی.وی در اختیارشان می گذارد کمال استفاده را می برند و در
همین راستا توانسته اند به جشنواره سالیانه ام.تی.وی تسلط پیدا کنند.

مبالغ
هنگفتی که از جانب این اسپانسرها و توسط آگهی های تجاری نصیب شبکه
ام.تی.وی می شود، این کانال را در زمره ثروتمندترین شبکه های سراسری جهان
درآورده است. مشابه مراسمی که شرحش گذشت، گرمی و ام.تی.وی، مراسمی هم ویژه
موسیقی آمریکای جنوبی دارد. «جوایز موسیقی آمریکایی»۲۱ هم یکی دیگر از
جشنواره هایی است که با سابقه ای طولانی، مشابه و نزدیک به گرمی برگزار می
شود و پخش سراسری هم دارد.

خلاصه کلام اینکه، جنبه تجاری جشنواره های
یادشده به مراتب بیش از ماهیت هنری آنان است و تمام توجه آنان تبلیغ به نفع
هنرمندان خودشان است. مراسم گرمی، ام.تی.وی و میوزیک آواردز و فرش قرمز
آنان جوانگاه مِزون ها و طراحان معروف جهان است که در شب مراسم تازه ترین
دستاوردهای مد را در قامت ستارگان موسیقی معرفی می کنند.

همان طور که عنوان
این بخش نشان می دهد، این همایش هنری به موسیقی کشورهای اروپایی اختصاص
دارد و نخستین مراسم آن در ۲۴ ماه می ۱۹۵۶ بود که هفت کشور در آن شرکت
داشتند و تا پایان قرن بیستم تعداد شرکت کنندگان هر دوره به ۴۰ کشور رسید.
با اتمام جنگ سرد در اوایل دهه ۹۰، ناگهان تعداد کشورهای شرکت کننده افزایش
یافت؛ زیرا تا قبل از آن تاریخ تمام کشورهای اروپایی که تحت سلطه شوروی
کمونیستی قرار داشتند از شرکت در این رقابت ها محروم بودند. در سال ۲۰۰۵
نیز دو کشور بلغارستان و مُلدووا به شرکت کنندگان اضافه شدند و به عبارتی
در حال حاضر، تنها سه کشور اروپایی در این جشنواره شرکت نمی کنند.

 

مورد
استثنایی استرالیا از قاره اقیانوسیه است که از سال ۲۰۰۵ به جمع شرکت
کنندگان اروپایی اضافه شد. سال ۲۰۱۶ شصت و یکمین دوره این فستیوال بود که
در استکهلم (سوئد) برگزار شد. چنین مرسوم است که هر آهنگی رتبه نخست را کسب
کند، مراسم بعدی در کشور همان خواننده برپا می شود و این سومین باری است
که سوئد میزبان مراسم می شود. (سال های ۱۹۷۵، ۲۰۰۰ و ۲۰۱۶) بودجه های این
رقابت ها به طور مشترک از سوی کشورهای شرکت کننده تامین می شود. هر کشور
اروپایی در صورتی می تواند در این مراسم شرکت کند که سهم خود را پرداخته
باشد. مثلا رومانی که در فهرست بود، به دلیل مقروض بودن سهم سال گذشته اش،
از فهرست سال  جاری حذف شد.

در دوره های پیشین، مراسم به طور زنده از
رسانه های اروپایی پخش می شد؛ ولی امسال برای بار نخست، شبکه های آمریکایی
هم آن را به طور هم زمان پخش کردند. در این دوره، تخمین زده شده است که ۲۰۴
میلیون بیننده، مراسم مسابقه آواز یورو ویژن را تماشا کرده باشند که نسبت
به سال ۲۰۱۵، پنج میلیون افزایش داشته است. در خلال ۶۱ دوره ای که «رقابت
آهنگ های اروپایی» پشت سر گذاشته است، این جشنواره آهنگ هایی بس زیبا و
فراموش نشدنی که هنوز هم  دوستداران فراوانی دارد به جهانیان معرفی کرده
است.

در خلال ۲۰ سال گذشته فستیوال های دیگری به دور از جار و جنجال های
تجاری، کمبود موسیقی جدی در جشنواره ها را جبران کرده اند که این قبیل
جشنواره ها، هر کدام با یک ژانر خاص از موسیقی پیوند خورده اند. برای مثال
نوعی موسیقی که به الکترونیک و «عصر جدید»۲۳ شهرت دارد و ریشه آن در مکتب
موسیقیایی «برلین اسکول» روییده شده، موسیقی بی کلام با استفاده از
کیبوردهای الکترونیکی است که طرفداران اروپایی آن بیش از طرفداران آمریکایی
اش است.

با این اوصاف می توان به این نتیجه رسید که همچون سده های گذشته
سلیقه مردم اروپا از نظر سطح فرهنگی موسیقی به غربی ها برتری دارد و بسیاری
از نوازندگان و آهنگ سازانی که در دنیا فعالیت می کنند و اعضای ارکسترهای
بزرگ هستند، بیشتر اهل اروپا، به خصوص اروپای شرقی اند.

شماری از این
افراد با شهرتی نسبی به آمریکا مهاجرت می کنند با تصور اینکه در آمریکا می
توانند به شهرت جهانی برسند که البته تصوری درست است. یک نمونه مثال زدنی
نوازنده یونانی، «یانی» است که بعد از مهاجرت به آمریکا و پخش کنسرتی از وی
در کانال ام.تی.وی، در سراسر گیتی به شهرت رسید. بزرگ ترین فستیوال موسیقی
الکترونیک نیز در برلین و آمستردام، سالی یک بار برگزار شده و جوایزی به
بهترین ها اهدا می شود؛ ولی کنسرت های آزادِ الکترونیک در کشورهای اروپای
شرقی، به خصوص در لهستان طی دوازده ماه سال ادامه داشته و دوستداران بی
شماری دارد.

پی نوشت ها:

منبع: برترینها

رامبد خانلری: بیشتر آدم هایی که می شناسم یا علاقه زیادی به فیلم های ترسناک دارند یا فیلم ترسناک نگاه نمی کنند. خود من وقتی به نیت سرگرمی قصد تماشای فیلم داشته باشم، به سراغ همانی می روم که روی کاورش عکس چشم سفید، دندان نیش بلندی، عجوزه ای، چیزی باشد. وقتی فکرم مشغول است دیدن فیلم ترسناک برایم از هر کاری راحت تر است.

از نوجوانی تا امروز این قدر فیلم ترسناک دیده ام که مدرک معادل دکترای فیلم ترسناک از هالیوود دارم. حالا دیگر کمتر از کارگردانی در ژانر وحشت رودست می خورم. به وقت تماشای فیلم می دانم کجا قرار است دستی از زیر تخت بیرون بیاید، کجا قرار است موجودی پشت قهرمان فیلم یک باره ظاهر شود و حتی حدس می زنم از میان شخصیت های اصلی فیلم کدامشان تا انتها می مانند و کدامشان رفتنی هستند.

 

وقتی از فیلمی رودست بخورم، می فهمم این یکی فیلم ترسناک خوبی است، حداقل برای من این طور است. با وجود این وقتی یک نفر از من می پرسد در این چند ساله چند فیلم ترسناک خوب دیده ام، بعد از کمی فکر کردن جز یکی، دو عنوان چیز دیگری به ذهنم نمی رسد و این یعنی در این ژانر فیلم خوب کمتر ساخته می شود یا این ژانر، ژانر مشکلی است.

برای این که به چنین شناختی نسبت به این ژانر دست پیدا کنید باید چند صد عنوان فیلم ترسناک نگاه کنید تا زیر و بم این ژانر دستتان بیاید. این ژانر، بیشتر از ژانرهای دیگر تصویری است و زیر و بم آن را بیشتر از هر مدیای دیگری سینما و تلویزیون مشخص می کند. فیلم همین خاطر است که همه باید و نبایدهای این ژانر در هالیوود خلاصه می شود.

سریال «داستان ترسناک  امریکایی» نکات مهم این ژانر را در شش فصل پوشش داده است؛ یعنی شبیه کتاب های طلایی گاج و قلم چی در ژانر وحشت را که قرار بود با تماشای چند صد فیلم ترسناک به آن ها برسید، خواهید شناخت.

هر فصل از این سریال سیزده قسمت است و داستان مجزایی برای خودش دارد. یعنی همین حالا می توانید سریال را از فصل ششم تماشا کنید و فصل ها را با همین ترتیب وارونه یا هر ترتیب دیگری که دوست دارید ادامه بدهید. هنرپیشه های سریال ثابت هستند و هرکدام در هر فصل نقشی مجزا را بازی می کنند.

در فصل اول و فصل ششم محور ماجرای خانه ای است که تسخیر شده، داستان ها کمی به هم شبیه هستند، اما یکی ساختار پست مدرن دارد؛ شخصیت ها رو به دوربین صحبت می کنند و هنرپیشه دیگری نقش آن ها را در داستان بازی می کند و دیگری پرداختی کلاسیک دارد. هر فصل خودش مکانی شناخته شده و مجزا دارد. به غیر از خانه تسخیر شده، یک فصل در یک تیمارستان می گذرد، یک فصل در مدرسه ای جادوگری شبیه «هاگوارتز»، فصل در سیرک و فصلی دیگر در هتل.

در دو فصل آخر علاوه بر هنرپیشه های ثابت سریال، «لیدی گاگا» (فقط برای فصل پنجم) و «وس بنتلی» (پیش از این در فصل چهارم هم به عنوان هنرپیشه مهمان قسمت ویژه هالووین در سریال حضور داشت)، به سریال اضافه شده اند.

بازیگران اصلی سریال در نقش های مختلف بازی های درخشانی از خودشان ارائه می کنند. چندتایی از آن ها از همین سریال راه به فیلم های مطرح هالیوودی مانند «کارول» برده اند.

یکی از خوبی های این سریال این است که نمی شود گفت کدام فصل از فصل های دیگر تماشایی تر است. تمام فصل ها همان کاری را می کنند که فیلم های ترسناک قابل تماشا می کنند، با این تفاوت که اگر یک فیلم ترسناک شما را برای یک ساعت و نیم سرگرم می کند، هر فصل از این سریال شما را برای حدود دوازده، سیزده ساعت سرگرم می کند.

فصل پنجم نسبت به سایر فصل ها طرفداران بیشتری دارد. شاید علت این توجه ویژه حضور لیدی گاگا باشد، شاید قصه این فصل مخاطبان را بیشتر راضی می کند؛ قصه ای که براساس مضمون ترانه مطرح «هتل کالیفرنیا» نوشته شده است.

این سریال در سراسر دنیا طرفداران زیادی دارد چون این ژانر، ژانر پرطرفداری است. در میان دیگر سریال های وحشت مثل «ماوراءالطبیعه»، «پنی دردفول»، «موعظه گر» و… داستان ترسناک امریکایی سریال آبرومندی است، هم سریال خوش ساختی است و هم بازی های درخشانی دارد. تماشای این سریال را به تمام کسانی که علاقه زیادی به تماشای فیلم های ترسناک دارند، توصیه می کنم.

بگذار مرگ روی ماهت را ببوسد

روناک حسینی: ما نمی ترسیم. این شعار همیشگی کسانی است که مدعی اند در سینما طرفدار ژانر وحشت هستند و هر بار هم از اطرافیان می خواهند ترسناک ترین فیلم ها را برایشان رو کنند تا آن ها در خلوت خود در حالی که پتوپیچ نشسته اند در تاریکی و نور مانتیور لپ تاپ روی صورتشان افتاده، قاه قاه به صحنه های قابل پیش بینی بخندند.

این عده معتقدند موقعیت های ترسناک فیلم ها، نهایتا شوکه شان می کند و نمی تواند خواب شبانه شان را آشفته کند. نه به ارواح اعتقاد دارند، نه از اجنه می ترسند، نه بشقاب پرنده ها و هجوم بیگانگان کنجکاو و خونریز فضایی را باور دارند و نه حتی از حضور قاتل سایکوی سریالی در میان همسایگان ترسی دارند. البته که این روحیه نترس و شجاع قابل تحسین است، اما اگر نه حس ترسی در کار باشد، نه هیجانی و نه از ترشح لذتبخش آدرنالین خبری باشد، چه دلیلی دارد آدم بنشیند و فیلم ترسناک نگاه کند؟ این که مثلا بنشینیم و میان دوستانمان به خاطر نترسیدن مان از جن و پری و دیوانه های زنجیری قاتل پز بدهیم؟

ژانر وحشت را ساخته اند تا با ترسیدن از آن لذت ببریم. آن هم با زندگی در دنیایی که دیگر نه ناچاریم از حمله حیوانات وحشی به غارها پناه ببریم و نه قرار است هر روز با نیزه، بر سر وعده های غذایی مان با دیگران بجنگیم- البته که می جنگیم حالا به شیوه ای دیگر.

برای لذت بردن از ترس و هورمون های تدافعی هشیارکننده در خونمان، فیلم های زیادی ساخته شده اند، اما اگر وقت نداریم بگردیم و خیلی فوری می خواهیم از لذتی دنباله دار بهره مند شویم، «داستان ترسناک آمریکایی» انتخاب مناسبی محسوب می شود.

ویژگی تماشای سریال ترسناک این است که ترس را چندین ساعت و در چندین فصل و قسمت ادامه می دهد و می توان روزها با آن سرگرم شد. گمانم ادگار آلن پو بود که می گفت اگر قرار است حرف های مهم و فلسفی بزنیم، داستان ترسناک بهترین انتخاب است.

اگر دنبال نوعی تصویر از زندگی هستید، داستان ترسناک امریکایی باز هم انتخاب مناسبی است. اگر حوصله فانتزی و واقعیت، همزمان با هم را دارید که چه بهتر. مثل آن اسطوره یونانی می توانید با سپر فانتزی به جنگ مار هفت سری بروید که با نگاهش شما را می کشد. مثل او سپر را جلوی چشم هایش بگیرید تا با نگاه خودش بمیرد. می توانید با فانتزی، جور دیگری با زندگی مواجه شوید و ناچار به جنگ مستقیم با موقعیت ها نباشید.

داستان ترسناک امریکایی در پنج فصل، داستان پنج فضای جدا از هم را برای مخاطب روایت می کند. طرفدار هر نوعی از انواع ژانر وحشت باشید، ردی از آن در میان داستان ها پیدا خواهید کرد. فصل اول، زندگی در خانه ای جن زده را روایت می کند، فصل دوم ماجراهای یک تیمارستان مذهبی در اوایل دهه شصت میلادی است، فصل سوم جنگ جادوگرها با وودوگرها یا همان جادوگران سیاه، فصل چهارم روایت چند آدم عجیب الخلقه است که در سیرک کار می کنند و فصل پنج هم به داستان هایی می پردازد که در یک هتل اتفاق می افتد و البته تجربه ثابت کرده هتل به عنوان رویدادگاه واقعی ترسناک، انتخاب بسیار خوبی است.

 

این سریال در هر قسمت و تقریبا در تمام طول مدتی که در حال تماشای آن هستید، چیز تازه ای دارد که برایتان رو کند. غافلگیر خواهید شد و البته هیجان زده. از رحم و مروتی که در بعضی فیلم های ترسناک برای تلطیف فضا نشان مخاطب می دهند هم خبری نیست. آدم ها واقعا در خطرند و زندگی مداوم در حال نشان دادن احوالات مختلف از آن روی وحشت آورش است.

شخصیت های منفی نفرت انگیز نیستند، اما عاشقان هم نخواهید شد احتمالا. گفتم عاشق؟ عجیب آن که در این سریال آدم ها در موقعیت های غریبی که اطرافشان پر از درد و رنج و وحشت و تاریکی است، عاشق هم می شوند و البته عشق است و بی دوامی اش. آدم ها می خواهند از فضای وحشت نجات پیدا کنند، درواقع می خواهند از وحشت برگردند، اما وحشت از آن ها بر نمی گردد.

المیرا حسینی: بدجوری دارم با خودم کلنجار می روم. چهل و هشت ساعت است به این فکر می کنم که اصلا توصیه کردن چنین سریالی کار درستی هست یا نه. منظورم این نیست که سریال «داستان ترسناک امریکایی» سریال بدی است؛ اصلا! اتفاقا خیلی هم خوب است و مخاطب را با خودش تا آخر مسیر می کشاند و بیننده متوجه نمی شود چطور اپیزود چهل و خرده ای دقیقه ای تمام شده و قسمت بعدی را شروع کرده است.

عناصر وحشت خوب در جای خودشان قرار گرفته اند، روایت داستان منطقی است و بازی ها حرف ندارند. هر بازیگری در هر شخصیتی که قرار گرفته، خوش نشسته و کاملا باورپذیر است؛ حالا بعضی بیشتر و بعضی کمتر. آن چیزی که باعث می شود دست و دلم موقع نوشتن از این سریال بلرزد، طلسم آن است. یک جور جادو در داستان هایش وجود دارد که نمی توانید آن را نصفه و نیمه رها کنید.

بگذارید دقیق تر بگویم؛ بازی جومانجی را یادتان هست؟ همان بازی جهنمی که اگر کسی نصفه رهایش می کرد، همه چیز در همان مرحله می ماند و باید تا انتهایش می رفت تا اوضاع به حالت اول برگردد. «داستان ترسناک امریکایی» یک جومانجی درون دارد. نمی توانید تماشای قسمت های بعدی را به زمان مناسبی موکول کنید. باید تا تهش بروید؛ مجبورید.

 

تا زمانی که تمامش نکنید، مثل یک کابوس رها شده، مثل جومانجی، نصفه بازی شده، یقه تان را می گیرد و شما را از زندگی می اندازد. آن وقت شاید مجبور باشید مثل رابین ویلیامز سال ها با شیر و پلنگ زندگی کنید و نفهمید کی کارخانه کفش سازی پدرتان به مخروبه تبدیل شده است. تا زمانی که یک پدربیامرزی پیدا شود و این بازی را ادامه دهد و شما را از شر کابوس هایتان رها کند.

حسن بزرگش این است که هر فصل سریال، یک داستان را دنبال می کند. مثلا در فصل دوم، فصل مورد علاقه من، داستان در یک تیمارستان می گذرد، داستان اصلی در سال ۱۹۶۴ اتفاق می افتد و ما به فراخور داستان در طول زمان حرکت می کنیم و به سال های قبل و بعد می رویم.

نکته مهم در این فصل این است که فضای سریال بیش از هر چیز دیگری ذهن شما را به بازی می گیرد؛ آن هوای نیمه تاریک همیشگی، تهدیدها و تنبیه ها، بی اعتماد شخصیت ها به یکدیگر، بی پناهی آدم های سریال- حتی آدم بدها- و… عناصری هستند که بیش از صحنه های ترسناک شما را به خود مشغول می کنند.

داستان حسابی شلوغ است؛ از مواجهه با فضایی ها در قصه هست تا جنایت های پزشکی باقیمانده از ارتش آلمان نازی، حلول شیطان در ارواح پاک انسانی و قاتل سریالی، اما هیچ کجا سررشته قصه از دستتان در نمی رود. فقط بارها از خود می پرسید این همه گره کور که در داستان افتاده، قرار است با چه دندانی باز شود؟ اما خیالتان راحت باشد. نویسنده سریال کاملا به موقع وارد عمل می شود و با مهارت تمام گره ها را با داستانش باز می کند و برای بازکردن آن ها، طناب داستان را زخمی نمی کند. این مهارت در تمام فصل های سریال به چشم می خورد؛ چه آن جا که از مرگ عجیب الخلقه های سیرک می گوید و چه در فصل هایی که خانه های جن زده را به نمایش می گذارد و چه در سایر فصل ها.

حالا که جذابیت های سیال من را تسلیم کرد و درباره اش نوشتم، اجازه بدهید مراسمی را که برای تماشای «داستان ترسناک امریکایی» استفاده می کنم، به شما بگویم. شاید این روش به کارتان بیاید. به احتمال زیاد سیزده قسمت را نمی توانید پشت سر هم ببینید. بعد از آن که به میزان کافی سریال دیدید، آدرنالین خونتان حسابی بالا رفته است و حال عجیبی دارید.

 

تهیه و ترجمه: مستانه تابش

•    به گفته رایان مورفی و براد فالچاک، سازندگان سریال داستان ترسناک امریکایی، یک سال طول کشید تا داستان و خط سیر اصلی آن مشخص شود. مورفی در مصاحبه ای گفته بود که موقع نوشتن فصل دوم هیچ ایده ای نداشته که دیلان مک درموت قرار است نقش پسر سارا پالسون (در نقش لانا) را بازی کند و وقتی داستان جلو رفته، او احساس کرده این انتخاب واقعا عالی خواهدبود.

•    با وجود این که هر فصل از سریال داستانی مجزا دارد و در همان فصل به پایان می رسد، ولی در سال ۲۰۱۴ مورفی اعلام کرده بود همه فصل ها به نوعی با یکدیگر ارتباط دارند.

جسیکا لنگ پیش از این در هیچ سریالی بازی نکرده بود و در اولین حضور تلویزیونی اش توانست گلدن گلوب را از آن خود کند و در تمام فصل های بعدی نیز نامزد این جایزه باشد. مورفی و لنگ حین فیلمبرداری فصل اول سریال آن قدر با هم دوست شدند که مورفی حتی برای نوشتن فصل های بعد با لنگ مشورت می کرد.

•    لیدی گاگا، ترانه پرداز و خواننده مشهور، در این سریال حاضر شد و نقش الیزابت مرموز را بازی کرد و یکی از مهم ترین بازیگران فصل پنجم سریال بود. او برای بازی در این نقش توانست جایزه امی را از آن خود کند.

 

•    در فصل چهارم فیلمبرداری صحنه هایی که بیت و دات (با بازی سارا پالسون در نقش دوقلوها) در آن حضور داشتند، ده ساعت طول می کشید، چون باید بارها و بارها تکرار می شد تا تعامل سارا را در دو نقش و در مقابل سایر بازیگرها نشان دهد. سارا در یکی از مصاحبه هایش گفته گاهی فقط برای یک صحنه مجبور بوده پانزده ساعت کار کند!

•    داستان های مربوط به هتل کورتز در این سریال از حواشی مربوط به هتل سیسیل الهام گرفته شده است که تاریخچه تاریکی از چندین قتل و خودکشی دارد و قاتل های سریالی مثل ریچارد رامیرز و جک آنتروگر نیز در آن اقامت داشته اند. نام هتل سیسیل چندی پیش با مرگ مرموز الیسا لم دوباره سر زبان ها افتاد. فصل پنجم سریال به او تقدیم شده است.

•    موزه The American Morbidity یک مکان واقعی در فیلادلفیاست که از چندین دهه پیش فعالیت است و یکی از معدود موزه هایی در دنیاست که اسکلت و اعضای بدن باقیمانده از آدم هایی را که بدن های غیرطبیعی و عجیب الخلقه داشته اند، به نمایش می گذارد. کبد به هم چسبیده برادران دوقلوی سیامی چانگ و انگ بانکر در این موزه نگهداری می شود.

•    ایوان پیترز نیز مانند سارا پالسون سختی زیادی برای بازی در داستان ترسناک امریکایی کشیده است. او برای بازی در این سریال مجبور بوده لباس کاملا تنگی از جنس لاتکس بپوشد و چندین ساعت آن را تحمل کند. او در مصاحبه ای گفته بود این لباس آن قدر تنگ بوده که چندین دست آن سر صحنه و موقع فیلمبرداری پاره شده است.

منبع: برترینها