بایگانی دسته ی : فرهنگی

: کارگردان فیلم هایی به یادماندنی و متنوع از سه گانه «شوالیه تاریک» گرفته تا «میان ستاره ای» از پروژه جدیدش می گوید که به گفته بعضی از منتقدان بهترین فیلم اوست.

به نقل از تایم، کریستوفر نولان مسیر حرفه ای کاری اش را با ساختن فیلم های هوشمندانه ای شکل داده که در عین حال صدها میلیون دلار در باکس آفیس فروش می کنند. دهمین اثر او که «دانکرک» نام دارد، ممکن است جاه طلبانه ترین ساخته این کارگردان بریتانیایی آمریکایی تا به حال باشد.

 

این پروژه که تقریبا تمام آن سر لوکیشن در شهر دانکرک فرانسه فیلمبرداری شده، وقایع هولناکی را به تصویر می کشد که در نهایت منجر به رهایی یافتن بیش از ۳۴۰ هزار سرباز از نیروهای متحده توسط نزدیک به ۸۰۰ قایق متعلق به شهروندان عادی شد که در این شهر ساحلی در حالی محاصره شده بودند که نیروهای آلمان ها به آن ها نزدیک می شدند. آنطور که نولان ۴۶ ساله به تایم می گوید، آن ها با انتخاب «تسلیم یا نابودی» مواجه بودند اما دوام آوردند تا بتوانند با یک احتمال سوم که تقریبا غیرممکن به نظر می رسید، یعنی معجزه، نجات پیدا کنند.

– دانکرک یکی از بزرگترین داستان های ناگفته سینمای مدرن است. من خودم حدود ۲۵ سال پیش با یک قایق کوچک آن مسیر را طی کردم و دیدم که چقدر آب هایش پرتلاطم است و عبور از آن چقدر نیاز به آمادگی فیزیکی دارد و این در حالی بود که هیچ کس روی سرم بمب نمی انداخت و از وسط یک منطقه جنگی هم رد نمی شدم. همین تجربه باعث شد درجه ای خارق العاده از تحسین برای کسانی که سال ۱۹۴۰ سوار آن قایق های کوچک شدند تا به سربازها کمک کنند، در ذهن من شکل بگیرد.

وقتی که در بریتانیا بزرگ می شدید، دیدگاه تان نسبت به رخدادهای دانکرک چه بود؟

– در بریتانیا، آدم با این داستان بزرگ می شود. واقعا بخشی از دی ان ای ملی است. به عنوان یک آدم بریتانیایی در استخوان آدم است. در ابتدا این داستان را بیشتر از نظر اساطیری و تا حدودی ساده گرایانه دریافت می کنید. اما هر چقدر که بیشتر در مورد حقایق آن تخلیه سربازان متوجه می شوید، بیشتر می فهمید که حقیقت تاریخی این مسئله چقدر به هم ریخته تر بوده است.

به نظرتان دلیل خاصی هست که این داستان تا به حال تبدیل به فیلم نشده بود؟

– بله به نظرم همینطور است. چیزی که حالا با نگاه به گذشته درک می کنم این است که این یک فیلم بریتانیایی است و حتی یک آمریکایی هم در خود ندارد، اما برای اینکه بتوان از نظر تکنیکی چیزی در این ابعاد ساخت که بتواند عدالت را بر این داستان برقرار کند، نیازمند به ماشین استودیویی هالیوودی دارد. من همیشه دانکرک را به عنوان یک داستان جهانی دیده ام، چیزی که هرکسی می تواند با آن ارتباط برقرار کند. اما دلیل اینکه این داستان پیش از این ساخته نشده این است که نیازمند منابع بسیار وسیعی است.

چطور تحقیقات تان را در مورد این رخداد انجام دادید؟

– سعی کردیم عکس هایی که دیده بودیم را عینا بازسازی نکنیم. سعی کردیم به اندازه ای به محتوای مربوط نگاه کنیم که بتوانیم آن را جذب کنیم و در پس زمینه ذهن مان شکل بگیرد. بعد سعی کردیم زبان بصری خودمان در مورد به نمایش کشیدن این وقایع را خلق کنیم، تا بتوانیم یک حسی از هندسه پارادوکس وار این رخداد را به مخاطبان القا کنیم. صف های مدیدی از سربازان هستند که به سمت دریا ایستاده اند، صف هایی که به هیچ جا نمی رسند. سعی کردیم از توازن و سازمان دهی استفاده کنیم تا طبیعت تقریبا بوروکراتیک بعضی از اتفاق های هولناکی که آنجا می افتاد را به تصویر بکشیم.

 

چطور این مسئله روی نحوه فیلمبرداری شما تاثیر گذاشت؟

– چند تصویر هوایی با ارتفاع بالا وجود دارد. همه چیز درباره این است که دوربین آنجا روی ساحل همراه سربازها باشد. در سکانس های هوایی، دوربین همیشه داخل کابین خلبان یا متصل به خود هواپیماست، همیشه دقیقا جایی است که باید باشد تا بتواند آن نوع نبرد را فیلمبرداری کند. و در قایق کوچکی که دارد از کانال عبور می کند تا به نجات سربازها بپردازد، تقریبا هرگز دوربین را از روی قایق بیرون نمی بریم. همه چیز از نقطه نظر شخصیت ها فیلمبرداری شده است.

چرا این فیلم را حالا ساختید؟

– این داستان درباره ایده خانه است. در مورد درماندگی عمیقی است که وقتی آدم نمی تواند جایی که می خواهد باشد، شکل می گیرد. در حال حاضر در عصری زندگی می کنیم که ایده تعداد بالایی از مردم که سوار یک قایق می شوند تا بتوانند از آب هایی بسیار سخت و خطرناک عبور کنند، دیگر چیزی نیست که بتوان به راحتی گفت داستانی مربوط به دهه ۱۹۴۰ است. ما در عصری زندگی می کنیم که ارزش منفرد بودن بسیار اغراق شده است. ایده مسئولیت پذیری اجتماعی و قهرمان بودن جمعی و چیزهایی که می توان از طریق اجتماع به آن ها دست یافت، ایده ای خارج از زمان و قدیمی است. «دانکرک» برای خود من داستانی بسیار احساسی است چون نماینده چیزی است که دارد از دست می رود.

شما این تمایز را قائل شده اید که به این پروژه به عنوان یک فیلم بقا نگاه می کنید نه یک فیلم جنگی. چرا؟

– دانکرک واقعا یک نبرد نیست، یک تخلیه افراد است، یک عقب نشینی است. نبردی است برای بقا، و من را به سرعت جذب زبان تعلیق و تریلر کرد، نه نبرد رو در رو. برای من واقعا درباره این سوال بود که آیا آن ها می توانند پیش از اینکه به آلمان ها تسلیم شوند یا به دست آن ها نابود شوند، این حرکت معجزه آسا را انجام بدهند؟ انتخاب این بود: تسلیم یا نابودی. در بسیاری از فیلم هایی که داستان شان طی جنگ به وقوع می پیوندد، به دیدن صحنه های احساسی مادری که در خانه منتظر مانده عادت کرده ایم. اما اینجا، حتی اسم شخصیت های اصلی هم کاملا مشخص نیست.

فیلم ها درجه ای خاص و پیچیده از دستور زبان دارند که طی سال ها سینما تولید شده تا بتواند به مخاطبان همه چیز را بگوید و کاری کند که آن ها بیشتر از شخصیت ها اطلاعات داشته باشند. من در عمل می خواستم یک قدم به سمت عقب بردارم و بگویم اگر واقعا آنجا روی آن ساحل گیر کرده بودید چه چیزی می دانستید؟ هر چقدر که بیشتر حرف های دست اول کسانی که آنجا حاضر بودند را می خواندم، بیشتر برایم آشکار می شد که بخشی از وحشت، بخشی از آن حس واقعی ترس و انزوا و آسیب پذیری این مردان این بود که نمی دانستند چه اتفاقی دارد می افتد. در حالیکه لب ساحل به سمت دریا صف بسته بودند، نمی دانستند کسی برای نجات شان می آید یا نه.

در حالیکه این فیلم مشخصا تعداد قابل توجهی از بازیگران مشهور دارد، بسیاری از سربازان تا حدودی زیادی برای مخاطبان ناشناخته هستند، مخصوصا فیون وایت هد که نقش سربازی را بازی می کند که ما بیشتر فیلم او را تماشا می کنیم.

فیون وایت هد واقعا پیش از این فیلم هیچ کاری نکرده بود. ۱۸ ساله بود. این دقیقا همان چیزی بود که ما دنبالش می گشتیم. اغلب در فیلم های هالیوودی، یک نوع عهد ناگفته بین مخاطبان و فیلمسازان هست که آن ها می توانند یک بازیگر ۳۵ ساله را در نقش یک تازه کار انتخاب کنند و هیچ مشکلی وجود نخواهد داشت. وقتی با سربازانی که در این رخداد حضور داشتند صحبت می کنید، یکی از تاثیرگذارترین نکته هایی که متوجه می شوید این است که وقتی آنجا بودند، کودکی بیش نبودند.

 

تنش بسیاری هست: قایق هایی که پر از آب می شوند و چپ می کنند، سوختی که در اقیانوس آتش می گیرد، بمب هایی که روی ساحل فرود می آیند. تا چه حد روی جلوه های ویژه تکیه کردید؟

– مسلما وقتی که لازم بود بعضی چیزها را تکان بدهیم، کاری کنیم امنیت بیشتری به وجود بیاید و هواپیماها را بیشتر از تعدادی که بودند به تصویر بکشیم، از جلوه های بصری استفاده کردیم. اما در میان تمام فیلم هایی که من روی شان کار کردم، این یکی از همه بیشتر در فیلم ضبط شده بود و کمترین جلوه های اضافه شده را داشت. ترکیب خیلی ناراحتی بین تصاویر به وجود آمده توسط کامپیوتر و دوران جنگ جهانی دوم وجود دارد. خیلی با هم جور درنمی آیند.

چه چیزی باعث می شود «دانکرک» نسبت به فیلم های قبلی تان متفاوت باشد؟

– به نظرم «دانکرک» از زمان «ممنتو» تا به حال تجربی ترین فیلم من است. سعی کردم به مخاطبان تجربه ای بدهم که آن ها را کاملا در بر می گیرد. آن ها روی صندلی های شان می نشینند و نمی گویم لذت می برند، چون حسابی سنگین و پرتنش است، اما فیلم را تجربه می کنند. هرگز نمی خواهم مخاطب فیلم را به شیوه ای بیش از حد فکری تماشا کند. قرار نیست پازل باشد. قرار است تجربه باشد.

این کوتاه ترین فیلم شما از زمان نخستین فیلم تان در سال ۱۹۹۸ تا به حال است. چرا «دانکرک» نیاز به زمان کمتری داشت؟

– من می خواستم تا حدود زیادی داستان را از نظر بصری تعریف کنم، نه از طریق ابزار سینمایی معمولی که در آن مردم در مورد پس زمینه داستان صحبت می کنند. می خواستم مخاطبان را مستقیم داخل مجموعه ای از رخدادهای بسیار پرتنش و سریع بیندازم که در فیلم های خودم معمولا در پرده سوم پیدا می کنید. حس می کردم سنگینی این تجربه تا حدی خواهد بود که به نقطه اشباعی خواهد رسید که بعد از آن مردم دیگر نمی توانند تحمل کنند. برای همین دلیل حس کردم این مسئله بسیار مهم است که فیلم تا جایی که ممکن است کوتاه باشد.

تماشا کردن این فیلم در فرمت آی مکس تقریبا منکوب کننده است. اگر مردم فیلم را از روی کاناپه شان تماشا کنند چه چیزهایی را از دست می دهند؟

– من دوست دارم فیلم هایی بسازم که توجیه کننده قیمت بلیت شان باشند. آن نوع فیلمی که در حال حاضر تقریبا حیاتی است، آن نوع فیلمی است که بتواند یک تجربه سینمایی خلق کند؛ فیلمی که واقعا به شما این حس را بدهد که دارد شما را به مکانی متفاوت می برد.

شما فیلمسازی بسیار جدی هستید که فیلم های تان در عین حال بلاکباستر هم هستند. چرا چنین چیزی اخیرا تبدیل به نکته ای نادر شده است؟

– الان دنیایی بسیار متفاوت نسبت به موقعی است که من «بتمن آغاز می کند» را ساختم، موقعی که واقعا می توانستم چیزی که حس می کردم را به نمایش بگذارم. در حال حاضر صداهای منفرد در فیلمسازی عامیانه کمی توسط مفهوم فرنچایزی که باقی بماند دفن شده اند چون فرنچایزها تبدیل به یک مدل اقتصادی قدرتمند برای استودیوها شده اند. اما به نظرم این تغییر خواهد کرد. به نظرم استودیوها همیشه به تازگی و صداهای جدید اهمیت داده اند. هالیوود همیشه به چیزهای غیرمنتظره ازرش داده، حتی اگر وال استریت این کار را نکند.

منبع: برترینها

در هفته دوم مردادماه ۱۳۹۶، کنسرت‎های متعددی در سبک‎های مختلف برگزار می‎شود.

عصرایران – کنسرت‎های مختلفی در این هفته (۷ تا ۱۳ مرداد ۱۳۹۶) در شهرهای مختلف کشور برگزار می‎شود.

این هفته چند کنسرت در سالن میلاد نمایشگاه بین المللی، برج آزادی و شهرهایی مانند کرمان، رشت، محمودآباد، کاشان، قزوین و … روی صحنه می رود. از رضا صادقی و همای تا گروه رستاک و سالار عقیلی این هفته کنسرت های خود را برگزار می کنند.

در ادامه به “مهمترین” کنسرت‎هایی که این هفته برگزار خواهد شد، اشاره می‎شود. در این خبر به کنسرت‎هایی پرداخته می شود که بلیت فروشی آنها آغاز شده است و برگزاری آن قطعی به نظر می رسد.

نام گروه یا خواننده	زمان	مکان	سبک
سالار عقیلی	۷ مرداد ساعت ۲۱	مجتمع کاشان مال – کاشان	کلاسیک ایرانی
تجربه ژرفای ذهن دوره چهارم؛ تجربه پنجم از شب‌شنبه‌ها	۷ مرداد ساعت ۲۰	تئاتر مستقل – تهران	تلفیقی
تجربه پیلدم دوره چهارم، تجربه ششم از شب‌شنبه‌ها	۷ مرداد ساعت ۲۲	تئاتر مستقل – تهران	تلفیقی
شب‌های جز	۷ و ۸ مرداد ساعت ۲۱	فرهنگسرای نیاوران – تهران	جز
گروه گره	۸ مرداد ساعت ۲۱	سالن برج آزادی – تهران	پاپ/ راک
محسن یگانه	۸ مرداد ساعت ۲۱	سالن نمایشگاه بین المللی – قزوین	پاپ
اشوان	۸ مرداد ساعت ۱۹ و ۲۲	سالن میلاد نمایشگاه بین المللی – تهران	پاپ
گروه بازار	۸ و ۹ مرداد ساعت ۲۰:۳۰	مجتمع خاتم الانبیا – رشت	تلفیقی
رضا صادقی	۸ مرداد ساعت ۲۱	سالن طالقانی – بروجرد	پاپ
محمد علیزاده	۸ و ۹ مرداد ساعت ۱۹:۳۰ و ۲۲	سالن دنیز – محمود آباد	پاپ
گروه رستاک	۹ مرداد ساعت ۱۸:۳۰ و ۲۱:۳۰	مرکز همایشهای بین‌المللی برج میلاد – تهران	نواحی/کلاسیک ایرانی
گروه هناره (ویژه بانوان)	۱۰ مرداد ساعت ۲۱	فرهنگسرای نیاوران – تهران	نواحی/کلاسیک ایرانی
کنسرت آواز پارسی – شهرام ناظری و حافظ ناظری	۱۰ تا ۱۳ مرداد ساعت ۱۹ و ۲۲	تالار وزارت کشور – تهران	کلاسیک ایرانی
سامان جلیلی	۱۱ مرداد ساعت ۱۸ و ۲۲	مرکز همایشهای بین‌المللی برج میلاد – تهران	پاپ
گروه سنگ	۱۱ مرداد ساعت ۲۱	تالار ایوان شمس – تهران	تلفیقی
محمد علیزاده	۱۱ مرداد ساعت ۲۰:۱۵	سالن امام علی – سیرجان	پاپ
علی عبدالمالکی	۱۱ مرداد ساعت ۲۲	سالن میلاد نمایشگاه بین المللی – تهران	پاپ
پرواز همای	۱۱ مرداد ساعت ۲۲	مجموعه یادگار امام – رشت	کلاسیک ایرانی
محمد علیزاده	۱۲ مرداد ساعت ۲۰:۱۵	سالن فجر – کرمان	پاپ
علی قمصری	۱۲ مرداد ساعت ۲۰:۳۰	تالار ایرج بسطامی – کرمان	کلاسیک ایرانی
آنسامبل نوای صلح	۱۲ مرداد ساعت ۲۱	فرهنگسرای نیاوران – تهران	همنوازی/ تلفیقی
فریدون آسرایی	۱۲ مرداد ساعت ۲۱	سالن ارشاد – کاشمر	پاپ
گروه موسیقی بامداد مشهد	۱۲ مرداد ساعت ۱۸:۴۵ و ۲۰:۴۵	تالار شهناز خانه هنرمندان – تهران	کلاسیک ایرانی
علی عبدالمالکی	۱۲ مرداد ساعت ۲۱	سالن آرو – شهمیرزاد	پاپ
۱۰ سال با آوای رود	۱۲ و ۱۳ مرداد ساعت ۲۱	سالن رودکی – تهران	کلاسیک ایرانی
اینتر ارکستر تهران	۱۲ و ۱۳ مرداد ساعت ۲۱	فرهنگسرای ارسباران – تهران	کلاسیک
حامی	۱۳ مرداد ساعت ۱۹	سالن میلاد نمایشگاه بین المللی – تهران	پاپ
گروه لیان / محسن شریفیان	۱۳ مرداد ساعت ۲۲:۱۵	سالن میلاد نمایشگاه بین المللی – تهران	پاپ/ نواحی
همنوازان حصار / علی قمصری	۱۳ مرداد ساعت ۲۱	سالن برج آزادی – تهران	کلاسیک ایرانی
امیر تفتی	۱۳ مرداد ساعت ۲۱	سالن تربیت معلم پاکنژاد – یزد	کلاسیک ایرانی
نوای سیمره / مهران غضنفری	۱۳ مرداد ساعت ۲۱:۳۰	تالار وحدت – تهران	کلاسیک ایرانی

منبع: عصرایران

کتاب هفته خبر – رئوف عاشوری:

یکم

کاظم رضا از غرایب روزگار بود.

نویسنده ای تمام وقت اما گوشه نشین و بی هیاهو، که داستان می نوشت و از قضا چنان یگانه و جداافتاده می نوشت که نگاه جویندگان حقیقی کلمه را در زبان فارسی به خود خیره نگاه دارد.

همان هایی که به قول خودش شماره شان از سیصد بیرون نمی رفت. رضا، «لوح» را در دهه چهل درآورد، اولین مجله جمع و جور ادبیات داستان، که حالا، دیدن مجموعه نام های روی جلدش در هر شماره آدم را به حیرت در می آورد. اما لوح را که همه دلخوشی اش بود از دستش درآوردند و فرستادند گوشه خانه، کتاب هایش را ممیزان روی هم تلنبار کردند و اگر هم یکی دو تا درآمد از خمیر کردنش نگذشتند، الا «سفر نجف». و حالا که برای اولین بار داستان بلندی به صورت کامل از او انتشار می یابد خودش نیست تا ببیند…

 

دوم

رضا، متولد دروازه شمیرانِ ۱۳۲۴ بود. پدرش زاده نجف و مادرش اهل رشت، اجدادش هم همه اهل رشت و از ملاکان بزرگ این شهر. کاظم، خلاف پدربزرگ و عموهایش راه علم را پیش نگرفت، کلمه را خوش تر داشت، پس شروع کرد به خواندن داستان. از ۱۶ سالگی، در جوانی، شیفته نثر داستان های ابراهیم گلستان شد. نثری که در نهایت برای او الهام بخش گونه ای از نوشتار با امضای خودش بود.

«آخرین تعلیمات» و «اسباب جهاد» را که نوشت، از آنجا که خواندن شان برای مخاطب عام داستان بسیار طاقت و حوصله طلب می کرد، اعتراض بسیاری از اهل فن را برانگیخت… او اما تردید نکرد و عقب ننشست، آن قدر زبان اش را ورز داد تا در نهایت فاصله اش را با همه مشخص کرد.

کاظم رضا به گواهی اهل خانه از نوشتن دست نمی کشید. شبانه روز چیزی حدود ۱۶ ساعت غرق خواندن و نوشتن بود. بیماری قلبی امانش را بریده بود اما قلم را زمین نمی گذاشت. در روزهای آخر و دوران اوج بیماری تازه گفته بود که شوق نوشتن اش گل کرده. می گفت اگر دو سال به‌ش فرصت بدهند ده ها کتاب تحویل ادبیات می دهد. غلو نمی کرد. آن چه که باقی گذاشته و به مرور درخواهندآمد گواه ادعاست.

مردی که ۱۲ شماره آماده برای چاپ از «لوحِ» عزیزش را در کمد به جا گذاشته و رفته است. جان و مالش را وقف ادبیات و داستان کرد. کتاب هایش را یکی پس از دیگری اداره ممیزی از چاپ بازداشت و روی دستش گذاشت. او اما، نویسنده ای نبود که به خودسانسوری تن بدهد. کاظم رضا، فرصت بزرگی بود که ادبیات داستانی معاصر به سادگی از کنارش گذشت.

اگر آثارش به وقتش منتشر می شد، اگر می شد که نسل جوان پای تجربه شگرف و دانش سال ها مرارت و مراقبه او در خلوت کلمه بنشیند، اگر مجله ممتاز و بی نظیرش را می توانست تا به  امروز دربیاورد، تردیدی نیست که آن وقت ادبیات ما بسیار جلوتر بود. جای تعارف نیست، قدرناشناسی و ناسپاسی جامعه ادبی کاظم رضا را منزوی کرد. شوق حضور را از او گرفت. تنهایی و دورافتادگی را به او تحمیل کرد و از سرعت حرکتش کاست.

 

سوم

اما، رضا به داستان منحصر نبود. از آنجا که پای اش را در سنت زبان فارسی سفت کرده بود و داستان هاش نیز در نوعی مکالمه تاریخی با همین سنت به قد علم می کردند، عجیب نبود که بر متون کهن اشراف کامل داشته باشد. تصحیحات او را که روزگاری به صورت ضمیمه در لوح درآمدند کاش کسی بیاید و دوباره به چاپ بسپارد: «گزیده صافی شده تذکره اولیاء»، «گزیده قصص القرآن» و «گزیده اسرارالتوحید».

در کتابخانه ای که از او به جا مانده است، با ۴۰ هزار جدل کتاب، کمتر چیزی از فارسیِ دور و نزدیک پیدا می کنید که از زیر دستش در رفته باشد. می خواست ذره ای هم که شده بر حدود فارسی نویسی در داستان اضافه کند.

به واسطه شدت جستن و نفوذش در زبان فارسی، اگرچه با اکراه اما در نهایت عطای امکان ترجمه شدن نوشته هایش را به لقایش بخشید. مثل هر نویسنده و شاعر خوب دیگری که برداشتن و جدا کردن اش از ریشه های زبانی اش هدر رفتن بخش بزرگی از او را اجتناب ناپذیر می کند، کاظم رضا نیز به میوه و ثمره ای تمام فارسی اندیشید در خاک همین زبان…

اهل جمع و محفل نبود. تک و توکی بودند که به خلوتش راه داشتند. از بیژن الهی و محسن صبا گرفته تا رضا دانشور و م. طاهر نوکنده و قاسم هاشمی نژاد و محمدرضا پورجعفری و خاصه حسن عالیزاده- رفیق قدیمی و هم خانه سال های اقامت او در لندن- که مسئولیت نظم بخشیدن و انتشار آثار به جا مانده را نیز به خود او سپرده است…

چهارم

با عنوان «بلوغِ شلوغ» که موافقت نکردند اسم داستان را به «هما» تغییر داد. جایی هم گفته بود که شاید برای اش شگون داشته باشد و همای سعادت و سلامتی اش بشود. به هر روی، هما، آغاز خوبی است برای شناساندن رضا. چندی کار دیگر هم از او در راه است که باید منتظر نشست و دید کی در می آیند: «آه و دم»، «سرنای ناصری»، «شمایل» و چند دفتر دیگر… اگر که خیال خواندن و دنبال کردن نوشته های او را دارید، داستان هایش را می شود در شماره های «لوح»، «این شماره با تاخیر» و «دفتر هنر»، و «نوشتا» یافت.

منبع: برترینها

:  فصل جدید Game of Thrones روندی کاملا عکس فصل ششم را در پیش گرفته است. سریال اکنون در هر قسمت نه تنها چند نقطه‌ی داستانی را به اندازه‌ی کافی به پیش می‌برد، که در این دو قسمت چند اتفاق کلیدی و مهم را نیز برای مخاطب به تصویر می‌کشد. این خلاف روندی است که سازندگان در یکی دو فصل پیش طی می‌کردند. البته دلیل این موضوع هم کاملا مشخص است. اول اینکه حوادث وستروس به پایان خود نزدیک می‌شود و سرانجام خیلی از خطوط داستانی و شخصیت‌ها یا مشخص شده‌اند یا به زودی مشخص خواهند شد.

دلیل دوم هم کمبود زمان و بودجه برای داستان‌گویی‌های غیر ضروری است. دو فصل پایانی بازی تاج و تخت پر از جنگ‌ها و نبردهای بزرگ است که صرف بودجه‌ی زیاد برای آن‌ها، تعداد قسمت‌های باقی مانده از سریال را کاهش داده است. با این تفاسیر باید گفت قسمت دوم از فصل هفت نیز پر از اتفاقات دراماتیک، جلو رفتن خطوط داستانی و حتی جنگ و خونریزی است.

از دراگون استون شروع می‌کنیم؛ جایی که اتاق جنگ جبهه‌ی مادر اژدها در حال برگزاری است و اتفاقا سخن به سمتی پیش می‌رود که یکی ازسوالات اصلی طرفداران بازی تاج و تخت مدت‌هاست با آن درگیر هستند. این سوال که واریس چه می‌خواهد؟ در واقع این خواجه به همراه بیلیش دست‌های پشت پرده و حتی گاها جلوی پرده‌ی وستروس بوده اند و خیلی از حوادث و مرگ‌های سریال به آن‌ها برمی‌گردد. تکلیف بیلیش مشخص است. او می‌خواهد همه را بدست بیاورد و پایه گذار یک خاندان بزرگ باشد. در این راه هم از هیچ جنایت و توطئه‌ای تا به حال دریغ نکرده است. اما واریس فرق دارد. او تخت آهنین را برای خود نمی‌خواهد و سودای بزرگی در سر نمی‌پروراند.

 

از طرفی در بررسی‌ قسمت‌های فصل قبل گفته بودم که ترکیبی مخوف‌تر از اتحاد سرسی – یورون – کایبورن متصور نیست. حالا به این حرف من می‌رسید وقتی سلاح جدید کایبورن برای شکار اژدهایان دنی را دیدید. با این تفاسیر، اوضاع آقدرها هم به ضرر سرسی نیست، مخصوصا با اتفاقاتی که در پایان این قسمت رخ داد.

یکی دو اتفاق شاید به ظاهر کم اهمیت‌تر نیز در این قسمت به وقوع پیوست که البته من حدس می‌زنم منظور خاصی پشت سر هر دوی آن‌ها باشد. ابتدا تلاش سم برای درمان سر جوراه است که به ظاهر فقط چند صحنه‌ی چندش‌آور بود (البته بماند که من از این صحنه‌ی کندن پوست زخمی سر جوراه خیلی لذت بردم!!).

حدس من این است که سم می‌تواند س جوراه را درمان کند و همین باعث اعتماد او به سم می‌شود شاید در ادامه جوراه پیش دنی برگردد و اعتماد او به سم و گفته‌هایش درباره‌ی وایت‌ها، دنی را متقاعد کند علیه دشمن بزرگتر با جان همکاری کند. سکانس دو نیز معاشقه‌ی کرم خاکستری و میساندی است. از آنجایی که کرم خاکستری و افرادش قرار است که کسترلی راک حمله کنند، آیا این سکانس می‌تواند پیش درآمدی برای مرگ دراماتیک این شخصیت در یکی دو قسمت آینده باشد؟

و اما می‌رسیم به غافل‌گیری این قسمت و نبرد دریایی گریجوی‌ها. بالاخره یورون دیوانگی محضش را نشان داد و با یک پاتک سریع و قاطع، ناوگان دریایی یارا و ارتش دورن را با هم از بین برد. این سکانس که البته آنطور که باید بزرگ و هیجان انگیز نبود، بیشتر بر نشان دادن دیوانگی یورون تاکید داشت. او با قصاوت تمام دختران الاریا را سلاخی کرد (من که خیلی خوشحال شدم). صورت پر از خون یورون وقتی یارا را گروگان گرفته بود، عمق گسست روانی این شخصت را نشان می‌دهد. البته و هیچ وقت به محبوبیت رمزی بولتون و حتی جافری نمی‌رسد چون نوع دیوانگی او با آن دو شخصیت پیچیده متفاوت است.

یورون صرفا یک وحشی سنگدل قدرت‌طلب است و نه بیشتر. البته من انتظار نداشتم یارا و ارتش دورن به این سادگی نابود شود. پتانسیل یارا و الاریا سند خیلی زود، ضعیف و بی‌فایده از بین رفت. حالا یورون هدیه‌ای که به سرسی قول داده بود را بدست آورده یعنی عامل قتل میرسلا. تقدیم الاریا سند به سرسی در قسمت بعدی می‌تواند هیجان زیادی برایمان داشته باشد. کفه‌ی ترازوی بین سرسی و دنی کم کم دارد متوازن می‌شود. تنها سوالی که اینجا وجود دارد سرنوشت تیون است. او کجا فرار می‌کند؟ پیش دنی؟ شاید در نهایت او را در رکاب جان ببینیم نه؟

دومین قسمت از فصل هفت بازی تاج و تخت، با وجود اشکالاتش، قابل قبول از آب درآمد. باید ببینیم در قسمت آینده چه اتفاقی می‌افتد. آریا و برن به وینترفل می‌رسند؟ بیلیش چه خوابی برای شمال دیده است؟ آیا سرسی پیشنهاد ازدواج یورون را قبول می‌کند؟ چه مرگ دردناکی منتظر الاریا سند خواهد بود؟ و در نهایت جذاب‌ترین سکانس ممکن، دیدار جان و دنی به کجا می‌انجامد…؟ فصل هفتم تازه شروع شده است، منتظر طوفان‌های بعدی باشید.

منبع: برترینها