بایگانی دسته ی : چهرها

برترین ها – ترجمه از حسین علی پناهی: شاید باورکردنی نباشد که یکی از قابل احترام ترین و پرطرفدارترین خانواده ها در جهان به همان اندازه نیز رسوایی داشته باشد. در طول سال ها خانواده سلطنتی بریتانیا رسوایی های بسیاری را به بار آورده اند که می توان از آن ها سریال های طولانی ساخت؛ از خیانت های رسوا کننده تا مهمانی های عریان در اتاق هتل ها. در ادامه ی این مطلب می خواهیم شما را با رسوایی های و ماجراهای جنجالی خاندان سلطنتی بریتانیا آشنا کنیم که این خانواده دوست دارند هیچ گاه در کتاب های تاریخ ثبت نشوند.

۱- شاهزاده هری معتاد به مهمانی های شبانه

امروزه همه او را به رابطه ی عاطفی بسیار زیبا و پرحرارتش با مگان مارکل می شناسند اما همین چند سال پیش در سال ۲۰۱۲ همه شاهزاده هری را به عنوان پسر وحشی خاندان سلطنتی بریتانیا می شناختند . در آگوست سال ۲۰۱۲، وقتی عکس هایی از شاهزاده هری نیمه عریان در حال رقص و پایکوبی در لاس وگاس منتشر شد دردسر بزرگی برای کاخ باگینگهام به وجود آمد. در رسانه ها گفته شد که شاهزاده هری به شدت به مهمانی های شبانه علاقه دارد و همه را به یاد سال ۲۰۰۵ انداخت که در آن هری جوان لباسی با نشان صلیب شکسته نازی ها در یک مهمانی حاضر شد. وی هر دو بار عذرخواهی کرد و اعلام کرد که با رفتارهای نسنجیده اش، به آبروی خود و خانواده اش لطمه وارد کرده است. البته از آن سال به بعد هنوز رفتارهای زننده مشابهی از او دیده نشده است.

 

۲- رقص مضحک شاهزاده ویلیام

در مقایسه با برادر کوچکترش، شاهزاده ویلیام رسوایی های بسیار کمتر و خفیف تری دارد اما این بدان معنا نیست که این رسوایی ها شرم آور نبوده اند. برای مثال در مارس ۲۰۱۷، ویدیوهایی از او در حال رقصیدن در یک کلوب شبانه در سوییس منتشر شد که حرکات شرم آور او را به تصویر می کشید و خود شاهزاده ویلیام نیز از دیدن آن ها شرمسار شده بود. این مثال تنها یکی از مواردی بود که در آن شاهزاده ویلیام با دوستانش آبروریزی به راه انداخته بودند. همچنین روزنامه ی سان عکس هایی از او و دوستانش را در حال خوشگذرانی با یک مدل ۲۴ ساله استرالیایی منتشر کرد. به همین دلیل جای تعجب نداشت که بعدها یکی از رسانه ها اعلام کرد که کیت میدلتون از فرارهای آخر هفته همسرش به عنوان تفریح با دوستان اصلا خوشحال نیست.

 

۳- عکس های نیمه عریان کیت میدلتون

در یک سفر تفریحی در ایام تعطیل به فرانسه در سال ۲۰۱۲، یک پاپاراتزی عکس هایی از کیت میدلتون را در حالی که نیمه عریان بود در ساحل گرفت. این عکس ها بعداً در مجله ای فرانسوی به چاپ رسیده و برخی عکس های دیگر از روزنامه های معروف فرانسه سر درآوردند. این ماجرا باعث ناراحتی خانواده سلطنتی شده و آن ها را به یاد موردی مشابه در دوران ملکه دایانا می انداخت. بدین ترتیب در سال ۲۰۱۳ تحقیقاتی در این باره توسط پلیس فرانسه به راه افتاده و تا سال ۲۰۱۷ حدود ۶ مرد در رابطه با این رسوایی به دادگاه فرا خوانده شدند.

در هنگام برگزاری دادگاه، خطابه ای از جانب شاهزاده ویلیام برای حاضرین در دادگاه قرائت شد که بدین مضمون بود:” من و همسرم فکر می کردیم که می توانیم برای چند روز کوتاه به فرانسه رفته و در ویلایی شخصی که به یکی از اعضای خانواده ام تعلق داشت از حریم شخصی خود لذت ببریم. ما فرانسه و فرانسوی ها را می شناختیم و می دانیم که آن ها بسیار مبادی آداب بوده و به زندگی خصوصی دیگران احترام می گذارند از جمله مهمانانشان. روش پنهانی که برای گرفتن این عکس ها اتخاذ شده برای ما بسیار شوکه کننده بوده زیرا حریم خصوصی ما را نقض کرده است”.

 

۴- تماس تلفنی چارلز با معشوقه اش

چیزهای زیادی در مورد سقوط ازدواج شاهزاده چارلز و پرنسس دایانا نوشته شده و هنوز نیز نوشته می شود. اما چندین مورد بحث برانگیز همواره در خاطره ها باقی خواهد ماند از جمله تماس تلفنی که شاهزاده چارلز در دسامبر ۱۹۸۹ با معشوقه اش به نام کامیلا پارکر باولز داشته و در آن این دو در مورد مسایل شخصی شوخی های زننده می کنند. این نوار صوتی بعدها در سال ۱۹۹۳ به دست رسانه ها رسیده و رسوایی به بار آورد. چارلز و دایانا یک بار دیگر در سال ۱۹۹۲ با یک تماس تلفنی درز کرده به رسانه ها دچار دردسر شده و در نهایت در سال ۱۹۹۶ این دو از هم جدا شدند و تنها یک سال بعد دایانا در یک حادثه دلخراش رانندگی در پاریس کشته شد. اما چارلز و باولز از این رسوایی رهایی یافته و در سال ۲۰۰۵ با هم ازدواج کردند و تا به امروز نیز در کنار هم مانده اند.

 

۵- روابط نامناسب فرگی

ازدواج سارا فرگوسن با شاهزاده اندرو با حواشی و رسوایی های بسیاری همراه بود به ویژه در ماه های پایانی زندگی مشترکشان که به جدایی این دو در سال ۱۹۹۲ انجامید. در میان روابط نامشروع و رسوایی های بزرگ فرگوسن می توان به رابطه ی او با یک تاجر نفتی اهل تگزاس به نام استیو وایت اشاره کرد که برای مدتی در مراکش و جنوب فرانسه با هم به تعطیلات رفته بودند آن هم تنها برای تهدید و ترساندن ملکه. بر اساس ادعاهای روزنامه نیویورک تایمز، عکس های زیادی از این دو در تعطیلاتشان در سال ۱۹۹۲ به رسانه های بریتانیایی راه یافت که باعث شد اندرو که آن زمان در یک ماموریت سلطنتی به سر می برد به شدت عصبانی شده و فرآیند جدایی این دو تسریع شود.

اما زمانی که هنوز پس لرزه های این رسوایی نخوابیده بود یک رسوایی دیگر در ماه آگوست رخ داد و آن زمانی بود که روزنامه دیلی میرور عکس هایی رسوا کننده از فرگوسن را در تعطیلات سنت توپاز با مشاور اقتصادی اش جان برایان و دو دخترش به چاپ رساند. با وجود تمامی این رسوایی ها، اندرو و فرگوسن تا سال ۱۹۹۶ از هم جدا نشدند و فرگوسن همچنان به حضور هر ساله خود در رسانه های زرد ادامه می دهد.

 

۶- داستان رشوه دهی فرگی

در سال های اخیر، اعمال فرگوسن همواره تیتر اول رسانه های خبری بوده است؛ از تخلفات مالی گرفته تا داستان های تعجب برانگیز در مورد کشور ترکیه. اما بزرگ ترین رسوایی او در یک دهه اخیر در ماه می ۲۰۱۰ اتفاق افتاد که در آن ویدیویی از او در حال رشوه دادن به یک روزنامه نگار برای اطلاعاتی در مورد همسر سابقش در ازای ۷۵۰٫۰۰۰ دلار منتشر شد. البته ماه بعد از این ماجرا، فرگوسن در مصاحبه با اپرا وینفری این کار را احمقانه خوانده و به طور ضمنی محتویات ویدیو را تایید کرد و البته ادعا کرد که در هنگام ضبط این نوار ویدیویی در حالت مستی به سر می برده است.

 

۷- رسوایی های بی پایان شاهزاده اندرو

حتی بدون درام های فرگی نیز زندگی شاهزاده اندرو، دومین پسر ملکه الیزابت، با فهرست بی پایانی از رسوایی ها روبرو بوده است. بر اساس گزارش روزنامه تلگراف روابط عاشقانه ی فراوان و زندگی مجلل او با پول مالیات دهندگان بریتانیایی باعث شده که القاب خاصی به این شاهزاده داده شود که هنوز نیز از آن ها در فضای عمومی این کشور استفاده می شود. از همه بدتر این که او با دیگر کشورهای جهان و دیکتاتورهای سایر کشورهای جهان ارتباطات دردسرسازی داشته است و رسوایی های اخلاقی او همواره تیتر اول روزنامه ها و مجلات معتبر بوده است.

اما یکی از بدترین رسوایی های او رابطه ی نزدیکش با جفری اپستین است که یک میلیاردر سرشناس و کسی بود که تجاوز جنسی او به اثبات رسیده و حتی در سال ۲۰۰۸ به خاطر ترویج فاحشه گری به ۱۸ ماه زندان محکوم شده بود. مدت کوتاهی پس از آزادی اپستین از زندان عکس هایی از او با شاهزاده اندرو در سنترال پارک منتشر شد.

حتی فاش شد که وی با یک دختر ۱۷ ساله که ادعا می شد برده جنسی اپستین بوده رابطه داشته است که این موضوع باعث شد شاهزاده اندرو از نمایندگی ویژه سازمان تجارت و سرمایه گذاری بریتانیا استعفا دهد. بعدها وی به آزار جنسی دختری ۱۷ ساله به نام ویرجینیا رابرتز متهم شده و البته کاخ باکینگهام در رد این ادعاها بیانیه ای را برای دادگاه ارسال نمود.

 

۸- طلاق بحث برانگیز پرنسس آن

در آوریل ۱۹۸۹، پرنسس آن، تنها دختر ملکه الیزابت دوم با شایعاتی مواجه شد که باعث شد زندگی مشترک او با کاپیتان مارک فیلیپس در آستانه فروپاشی قرار بگیرد. ماجرا از این قرار بود که بر اساس گزارش روزنامه سان ۴ نامه عاشقانه توسط یکی از میرآخوران ملکه به نام تیموتی لارنس برای وی فرستاده شده بود. کاخ باکینگهام در نهایت مجبور شد وجود نامه ها را تایید نماید و در ماه آگوست همان سال آن و فیلیپ از هم جدا شدند. در سال ۱۹۹۱ مشخص شده که فیلیپ از یک رابطه ی خارج از ازدواج پسری با نام مستعار بانی دارد. سال بعد دادگاه طلاق آن و فیلیپ را به طور رسمی اعلام کرد. در سال ۲۰۱۲ گزارش شد که فیلیپ همسر دوم خود را به خاطر زنی که ۳۰ سال از خودش کوچک تر بوده رها کرده است. به نظر می رسد رسوایی در این خانواده پایانی ندارد.

 

منبع: برترینها

برترین ها – محمودرضا حائری: اگر در کودکی و نوجوانی ماجراهای تام سایر و هکلبری فین را نخوانده باشید؛ بی گمان سریال کارتونی هکلبری فین را دیده اید. نویسنده ی این داستان های پر ماجرا و شوخ و شنگ کسی نیست جزساموئل لنگهورن کلمنس مشهور به مارک تواین.

این نویسنده که «ویلیام فاکنر» او را پدر ادبیات امریکا می داند. در سال ۱۸۳۵ در ایالت میسوری همزمان با ظهور ستاره دنباله دار هالی به دنیا آمد و همان طور که خودش پیش بینی کرده بود به ظهور مجدد این ستاره دنباله دار در سال ۱۹۱۰ از دنیا رفت.

تواین در دوران ابتدایى، شاگردى متوسط بود، اما به قول خودش هیچ دانش آموزى در هجى کردن کلمات به پایش هم نمى رسید. مارک در سال ۱۸۴۷ پدر خود را از دست داد و براى شاگردى نزد یک نقاش رفت و در عین حال، در نشریه «ژورنال» نیز به عنوان خبرنگار آغاز به کار کرد. مارک تواین از سال ۱۸۵۷ با اخذ گواهینامه به عنوان قایقران در رودخانه مى سى سى پى مشغول به کار شد. وی در سال ۱۸۶۱ به ویرجینیا که والدینش اصالتاً اهل آنجا بودند، نقل مکان کرد و به عنوان سردبیر نشریه «تریتوریال اینتر پرایز» انتخاب شد. در روز سوم فوریه ۱۸۶۳ تخلص ادبى مارک تواین متولد شد. او سفرنامه طنزآمیزى را که به رشته تحریر درآورده بود، با این تخلص امضا کرد.

مارک تواین اولین داستان را در ۱۸۶۵ به نام « وزغ جهنده معروف ناحیه کالاوراس» در نیویورک منتشر نمود که شهرتی ناگهانی برای او بوجود آورد و موجب شد که مارک تواین راه قطعی داستان نویسی را دنبال کند. این قصه، داستانی است قدیمی و معروف که مارک تواین آن را تازه گردانیده است و مسابقه ای را نشان می دهد میان معروفترین و جهنده ترین وزغ منطقه متعلق به آسیابانی جوان و وزغ شخص دیگری به نام دنیل وبستر. این داستان به ظاهر ساده، با قلم طنزآمیز و لحن آمیخته با مسخره مارک تواین، به صورت داستانی بسیار زیبا و دلپذیر درآمد و مارک تواین را نویسنده محبوب عامه ساخت.

پس از آن، مارک تواین سفر طولانی خود را آغاز کرد و تقریباً سیزده سال در خارج از کشور به سر می برد. «ساده دلان در سفر کشتی» (۱۸۶۹) در واقع سفرنامه ای است که آمد و شدهای دریایی نویسنده را به ایتالیا و بیت المقدس وصف می کند. مارک تواین در این سفرنامه، تمدن کهن منطقه مدیترانه را به گونه ای طنز آمیز می نگرد. توصیف موزه ها، شهرها و خرابه ها همگی این امکان را به مارک تواین داده است که هنر مضحکه نویسی خود را آشکار کند و به هر چیز جنبه نمایشی طنز ببخشد. این اثر نیز برای نویسنده شهرت و ثروت به همراه داشت.

در سال ۱۸۶۶ تواین به عنوان روزنامه نگار به هاوایى سفر کرد و یادداشت هاى بسیارى را از اتفاقات و رویدادهاى این سفر جمع آورى نمود. پس از آن، سفرى به فرانسه و ایتالیا داشت و تجربیات خود را در کتابى با نام «بى گناهان فرنگ» ذکر کرد که پس از انتشار، به سرعت به اثرى محبوب در میان آمریکاییان و اروپاییان تبدیل شد. تواین معمولاً براى نوشتن به مسافرت هاى متعددش رجوع مى کرد و شاید به همین دلیل است که آثارش حال و هواى سفرنامه دارد؛ نمونه بارز آن «ماجراهاى تام سایر» است که در سال۱۸۷۶ به چاپ رسید.

موفقیت اولین کتاب تواین تا حدى او را از لحاظ مالى تامین کرد و او توانست  با «اولیویا لنگدن» ازدواج کند. اولیویا زنى خانواده دوست بود و خود را وقف حفاظت و مراقبت از شوهر و خانواده اش می کرد. یک سال پس از ازدواج به هارتفورد مهاجرت کردند و غیر از مسافرت هاى  مقطعی که به خارج از کشور داشتند، تا سال ۱۸۹۱ در این مکان ماندند. در این زمان تواین سخنرانى هاى متعددى را در ایالات متحده و انگلستان در زمینه ادبیات ایراد نمود و در خلال همین دوران هم آثار درخشان خود را خلق کرد که «ماجراهاى تام سایر»، «شاهزاده و گدا»، «زندگى در ساحل رودخانه مى سى سى پى» و «هاکلبرى فین» از آن جمله اند. تواین داستان «شاهزاده و گدا» را درباره ادوارد ششم پادشاه انگلستان نوشت و آن را به دختران خوش اخلاق و مهربان خود، «سوزى» و «کلارا» تقدیم کرد.

مارک تواین، با داستان هاى پرماجراى خود مانند «تام سایر» و «هاکلبرى فین» به نویسنده اى جهانى بدل شد و در سراسر جهان خوانندگان فراوانى یافت.«ارنست همینگوى» در اثر خود به نام «تپه هاى سبز آفریقا» مى نویسد: «تمام ادبیات نوین آمریکا از یک کتاب سرچشمه مى گیرد و آن «هاکلبرى فین» اثر مارک تواین است… و بهترین کتابی است که در دست داریم.»

دوران میان انتشار تام سایر و پایان قرن نوزدهم بهترین سال های زندگی مارک تواین بود. در این سال ها او در اوج آفرینندگی و آسایش در کنار همسر و فرزندانش به سر می برد. در سال ۱۸۹۴ بنگاه نشری که مارک تواین در آن سهم عمده داشت زیان سنگینی داد، و نیز ماشین حروفچینی پرخرجی که مارک تواین در آن سرمایه گذاری کرده بود بی فایده از کار درآمد. مارک تواین ورشکسته شد.

ناچار برای پرداخت بدهی های سنگین خود به اروپا رفت و به سخنرانی و خواندن قطعات آثار خود و خنداندن و سرگرم کردن مردم پرداخت. در سال ۱۹۰۰ به امریکا بازگشت و توانست بدیهی های خود را تماماً بپردازد و عنوان «ورشکسته» را از روی نام خود بردارد. اما چند سال کار توان فرسا، و مرگ فرزند و بیماری همسر، او را درهم شکسته بود و ده  سال پایانی عمر به تلخکامی و نومیدی گذشت. با این حال مارک تواین هرگز دست از کار نکشید، چنان که پس از مرگش حجم آثار منتشر نشده اش از آثار منتشر شده اش کمتر نبود.

چند گزین گویه طنزآمیز از مارک تواین

ما در این سرزمین از وجود سه چیز برخورداریم: وجدان بیدار، آزادی بیان و احتیاط لازم برای اینکه از دوتای اول هرگز استفاده نکنیم!

درباب عقیده: فرد را برای چیزی که به آن اعتقاد دارد به کلیسا راه می‌دهند ولی برای چیزی که می‌فهمد از آنجا اخراج می‌کنند.

درباب پرحرفی: بهتر است دهان خود را ببندید و ابله به نظر برسید تا اینکه آن را باز کنید و همه تردیدها را از میان ببرید.

درباب دروغ: یک «دروغ» ممکن است دنیا را دور بزند و به سر جای اولش برگردد؛ ولی در همین مدت یک «حقیقت» هنوز دارد بند کفش‌های خود را می‌بندد تا حرکت کند.

در باب مذهب: قسمت‌هایی از انجیل را که نمی‌فهمم ناراحتم نمی‌کنند. قسمت‌هایی از آن را که می‌فهمم عذابم می‌دهند.

منبع: برترینها

آیا جاستین بیبر واقعاً شخصیت منفی و بدی دارد یا کسی است که همواره مقصر جلوه داده می شود؟ بگذارید تمامی فاکتورها را بررسی کنیم: ماجرای پرتاب تخم مرغ به خانه همسایه، دستگیری چند باره، نوارهای ویدیویی بی شرمانه، رابطه اش با زنان بدکاره و غیره. کاملاً مشخص است که این پسربچه فرشته محسوب نمی شود و برخی اوقات چنین رفتارهای بد و ناخوشایندی می تواند مُسری نیز باشد. در ادامه می خواهیم شما را با زنانی آشنا کنیم که هر یک به نحوی از بیبر جوان آسیب دیده و یا از لحاظ اخلاقی و رفتاری تحت تاثیر او قرار گرفته اند.

۱-جاسمین ویلگاس

 

جاسمین ویلگاس اولین عشق جاستین بیبر در هنگام شروع شهرت بود که در موزیک ویدیوی «عزیز» در کنار او حضور داشت و حتی تور سال ۲۰۱۰ را زمانی که بیبر هنوز یک نوجوان بود برای وی برنامه ریزی کرد.

عکس هایی در سن ۱۶ سالگی از این دو در خودرویشان نشان می داد که آن ها رابطه ی خیلی نزدیکی دارند. زمانی که شما مشغول خواندن این مقاله هستید ویلگاس اولین بچه اش را در شکم دارد و پدر فرزند او نیز کسی جز رونی بنکس،دوست قدیمی ۱۸ ساله ی او نیست. بدین ترتیب علی رغم رابطه ی خوب اولیه، بیبر بعد از رسیدن به شهرت، ویلگاس را فراموش کرد و او نیز برای فراموش کردن بیبر خیلی زود با دوست نوجوانش وارد رابطه شد.

اگر ظاهر بیبر را در همان برهه زمانی دیده باشید متوجه می شوید که این موضوع غیرمنطقی به نظر نمی رسد زیرا در آن مدت بیبر نیز به شدت رنجور شده بود. حتی بیبر در مصاحبه ای اعلام کرد که در آن مدت بدون تجویز پزشک از داروی زاناکس (داروی ضد افسردگی) استفاده کرده و مدتی نیز به مصرف ماریجواناً مشغول بوده است.

میراندا کِر و اورلاندو بلوم مانند زوج طلایی هالیوود به نظر می رسند. اما ناگهان خبر رسید که میراندا کر و جاستین بیبر در شو مد و لباس ویکتوریان سیکرت با هم رابطه ی نزدیک تر از حد انتظاری داشته اند.

اگر به یاد داشته باشید درست بعد از این شو بود که برای اولین بار سلنا گومز و جاستین بیبر از هم جدا شدند و بعد از آن نیز بیبر با عکس هایی که با کر گرفته بود به تمسخر اورلاندو بلوم پرداخت که در جولای ۲۰۱۴ آشوبی بپا کرد. در مارس سال ۲۰۱۴ جیمز پیکر، میلیاردر استرالیایی و دیوید گینگل که او نیز میلیاردر معروفی است بعد از رابطه ی مشترک با میراندا کر با هم درگیر شدند. به نظر می رسد که میراندا کِر دوست دارد مردان ثروتمند به خاطر او به جان هم بیفتند و این موضوع بی تاثیر از رابطه اش با جاستین بیبر نیست.

۴- باربارا پالوین

 

به نظر می رسد که شب اجرای برنامه ی فشن شو ویکتوریان سیکرت شب پرکاری و شلوغی برای جاستین بیبر بوده است زیرا خبرها حاکی از این است که وی در این شب علاقه ی خود را به باربارا پالوین، دیگر مدل معروف، نیز ابراز کرده است. این دو آن شب با هم عکس سلفی گرفته و آخر هفته نیز برای تماشای یک تئاتر در برادوی با هم ملاقات کردند.

البته به نظر می رسد بیبر این کار را برای زهر چشم گرفتن و ترساندن سلنا گومز انجام داده است که در همان هنگام در حساب توییتری خود به رابطه ی این دو اشاره تندی کرد. بعد از اتمام رابطه ی کوتاه این دو خبرهایی از رابطه ی پالوین با نیال هوران از اعضای گروه موسیقی وان دایرکشن در اوایل سال ۲۰۱۴ و همچنین با اد شیران در اوایل سال ۲۰۱۵ شنیده شد. جالب این که گفته می شود شیران و هوران قبل از آشنایی بیبر و گومز رابطه ی نزدیکی با گومز داشته اند.

در بهار سال ۲۰۱۴ خبر رسید که بیبر با یووانا ونتورا، مدلی اهل میامی دیده شده و بنظر می رسد که رابطه ی نزدیکی دارند. البته نامزدی آن ها اتفاق نیفتاد اما بیبر بارها در انظار عمومی و اینستاگرام نشان داد که صمیمت خاصی بین این دو وجود دارد. پس از پایان رابطه ی کوتاه این دو، لباس های ونتورا به شدت تغییر کرده و برخلاف گذشته لباس های نازک و نیمه عریان می پوشد. حتی گفته شده که خود با پاپاراتزی ها تماس برقرار کرده تا درباره رابطه اش با بیبر به آن ها اطلاعات بدهد. بنظر می رسد که وی می خواسته از مدت کوتاه رابطه اش با بیبر برای رسیدن به شهرت نهایت استفاده را ببرد.

 

اگر بخواهیم در حق بیبر انصاف را رعایت کنیم باید بگوییم که نمی توان عامل خراب شدن مایلین جنسن را بیبر بدانیم زیرا او از قبل نیز در مسیر تبدیل شدن به یک دختر بد قرار داشت. در دسامبر سال ۲۰۱۲ که گومز و بیبر بار دیگر برای مدت کوتاهی از هم جدا شده بودند خبر رسید که او با مایلین جنسن وارد رابطه شده و بارها در حال مصرف مشروبات الکلی با هم دیده شده اند. این رابطه باعث شد که به جنسن لقب «تعقیب کننده ستاره» داده شود. وی پس از رابطه با بیبر به دلیل درگیری فیزیکی با یکی از بازیگران سریال «اکسیژن» از این برنامه کنار گذاشته شد. شاید بیبر او را از یک دختر بد به یک دختر بدتر تبدیل کرد.

۷-کندال جنر

 

کندال جنر، علی رغم نسبتش با کارداشیان ها، همیشه سعی می کرد خود را از دردسر دور نگه دارد، البته تا جایی که خبرهای رسانه ها نشان می داد و این موضوع تا آگوست ۲۰۱۴ ادامه داشت. در ماه ژوئن سال ۲۰۱۴ ویدیویی از بیبر منتشر شد که وی را در حال ادا کردن حرف های نژادپرستانه نشان می داد. در آگوست همان سال ویدیو مشابهی از کندال جنر منتشر شد. به نظر می رسد که بین شعارهای نژادپرستانه این دو ارتباطی وجود داشت که صدمه زیادی به وجهه ی جنر به عنوان یک سوپرمدل زیبا وارد کرد.

 

همه می دانیم که جاستین بیبر با رپرها و رفقای زیادی سروکار داشت از جمله تایگا و کریس براون. تایگا رابطه ی بی پایانی با کایلی جنر داشته و این دو قبل از این که جنر به سن ۱۸ سالگی برسد با هم ازدواج کردند، اگر چه تایگا قبل از او رابطه ای طولانی با بلک چینا داشته و با او صاحب یک فرزند نیز شده بود.

اما این تنها باری نبود که بیبر و جنر کوچک به هم مربوط می شدند زیرا بر اساس گزارش ها بیبر بود که موجبات آشنایی جنر و لیل تویست، دوست بیبر، را در سال ۲۰۱۳ فراهم کرد که از همان جا روابط جنر با پسران بد آغاز شد. اگر لیل تویست را نمی شناسید باید بدانید که او یکی از وصله های ناجور بیبر است که همه جا همراه او بوده و بارها خودروهای گران قیمت او را به در و دیوار کوبیده است. حتی زمانی که انتقادها از جنر در مورد مدل موی سرش در رسانه های اجتماعی بالا گرفت بیبر تنها کسی بود که از کار او دفاع کرد.

۹- شانتل جفریز

 

در مورد چنتل جفریز و جاستین بیبر سخت است که بگوییم کدام یک بر دیگری تاثیر بد گذاشته است. این مدل اینستاگرامی در شب پرماجرای ژانویه ۲۰۱۴ که بیبر در میامی به دلیل رانندگی در حین مستی بازداشت شد همراه او بود اما او خود نیز در بدرفتاری رکورددار بود.

بر اساس گزارش های این دختر جوان در سن ۱۸ سالگی به جرم ضرب و شتم خفیف دستگیر شد اما بعد از این که قربانی از همکاری با نیروهای پلیس خودداری کرد وی آزاد شد. در زمان آشنایی با بیبر، جفریز توانست راه خود را به فرش قرمزها، مراسم افتتاحیه و جشن های بزرگ باز کند اما توانست خود را از دردسر دور نگه دارد.

۱۰- کورتنی کارداشیان

 

از زمان جدایی کورتنی کارداشیان از اسکات دیزیک در تابستان ۲۰۱۵، ادعا شد که کورتنی کارداشیان با جاستین بیبر رابطه دارد. حتی گفته شد که این دو با هم به مهمانی رفته اند، چیزی که کارداشیان در دوران زندگی با دیزیک انجام نمی داد حتی او شیوه ی اذیت کردن عاشق قدیمی به شکل غیرمستقیم را به او یاد داد.

به گفته ی منابع خبری، دیزیک از این که بیبر از او جوان تر، خوش چهره تر و مشهورتر و پولدارتر بود به او حسادت می کرد و وقتی می دید که کورتنی کارداشیان با او رابطه دارد بیش از پیش ناراحت می شد و کورتنی سعی می کرد با این کار دیزیک را بیشتر اذیت کند. از این رو وقتی که اسکات با کسان دیگری وارد رابطه می شد کورتنی نیز رابطه اش با بیبر را علنی می کرد چون می دانست اسکات دیزیک این موضوع را دنبال کرده و غصه خواهد خورد.

منبع: برترینها

با عجله از تمرین تئاتر به قرارمان رسید.به کافه ای حوالی خیابان فلسطین که تاکید داشت جای دنجی باشد.نشانی از خستگی در چهره اش نبود و مثل همیشه بی تعارف و پر انرژی نشست و گفت‌وگو با من را توی دفترچه اش خط زد.

 

بله، فیلم روسری آبی.

 چطور شد که انتخاب شدید؟

کلاس‌های خانم آدینه بود که خانم بنی‌اعتماد آمدند تا از بازیگران جوان انتخاب کنند. تست و عکس گرفتند و خانم آدینه هم تأیید کردند و رفتم برای ایفای یک نقش کوچک. اما انگار آن سیاست و شم کاری که بتوانم برای خودم برنامه‌ریزی درستی بکنم و هر نقشی را قبول نکنم در من وجود نداشت. بعد از آن «عشق طاهر» بود و «سینما‌سینما» که در آن نقش یک منشی صحنه را داشتم که خیلی فعال بود، اما اصلا دیده نشد.

 انگیزه‌تان از شرکت در این کلاس‌ها چه بود؟

ما هنرستان گرافیک می‌خواندیم و آن زمان مسابقات منطقه‌ای سرود، تئاتر و… برگزار می‌شد و من به همراه چند تا از دوستانم برای این‌که بازیگری‌مان بهتر شود، به کلاس‌های مدرسه هنر و ادبیات کودک و نوجوان رفتیم. کلاس‌های خوب و امنی هم بود که مادر من مشکلی نداشت. هنرجوها همه دختر بودند و اساتید هم خانم‌ها تیموریان، آدینه و سپاه‌منصور. در دوره اتصال به دانشگاه بودیم و باید انتخاب می‌کردیم که می‌خواهیم گرافیک بخوانیم یا نمایش. عده‌ای گرافیک را انتخاب کردند و ما نمایش را ولی آن زمان گرایش بازیگری وجود نداشت. خانم آدینه گفتند ادبیات نمایشی را انتخاب کنید بلکه مجبور شوید زیاد کتاب بخوانید.

 
 الان از انتخاب‌تان راضی هستید؟

بله، یعنی با این دست‌تنهایی و بی‌سیاستی‌های خودم باز راضی هستم. برای این‌که احساس می‌کنم در حرفه ما باید خیلی سیاستمدارانه برخورد کرد. چه در روابط و چه در این‌که بتوانی خودت را محبوب همه نگه‌داری و این سخت است. همچنین باید بسیار صبور بود و خوش‌شانس.

 به شانس اعتقاد دارید؟

من فکر می‌کنم در فضای سینما یک جای خالی و کسری وجود دارد که یک مهره ناخواسته می‌آید در آن‌جا قرار می‌گیرد و یک‌شبه ره صدساله را طی می‌کند. دیگری سلیقه مردم است که می‌تواند بسیار تاثیرگذار باشد و تمام اینها بی‌ربط به شانس نیست و البته برای تمام این افراد که نشان ستاره بودن را حمل می‌کنند، مسئولیت سختی است… بودن و استمرار داشتن. حتی وقتی یک نفر نقشی را بازی می‌کند که مثلا یک معتاد کرکی است، بارها و بارها برای همین نقش انتخاب می‌شود و به او اجازه نمی‌دهند توانایی‌هایش را در نقش‌های متفاوت نشان دهد. بازیگر همیشه انتخاب می‌شود و چندان دخالتی نمی‌تواند در این امر داشته باشد زیرا باید زندگی‌اش هم بگذرد.

 تک‌کاراکتری شدن برای خودتان تا چه اندازه اتفاق افتاده است؟

در سینما اگر بخواهیم بگوییم همیشه نقش‌ها یک مشکلی داشته‌اند (خنده)… یا ایدز داشته یا موادفروش بوده یا…

 این روند از چه فیلمی آغاز شد؟

اگر اشتباه نکنم از فیلم «نگین» اصغر‌ هاشمی که در آن‌جا با خانم گلچهره سجادیه همبازی بودم. اما نقش منفی همیشه برایم چالش‌برانگیزتر بوده و انرژی بیشتری برده. البته منفی چندان واژه درستی نیست که به کار می‌بریم. من همیشه سعی می‌کنم با وجود توضیحات کارگردان، وجوه دیگری از کاراکتر را هم نشان دهم که مثبت است و دلسوزی و همذات‌پنداری مخاطب را برمی‌انگیزد.

 چندبار پای‌تان برای تست دادن به دفاتر سینمایی باز شد؟

در آن دوره ده‌ها بار تست دادم. چه برای کارهایی که مرا معرفی می‌کردند مثل «دندون طلا» و «عشق طاهر» و چه وقت‌هایی که خودم به دفاتر سینمایی می‌رفتم و فرم پر می‌کردم. اما چندان برایم خوشایند نبود و پس از چند کاری که انجام دادم فکر می‌کردم دیگر باید مرا بشناسند و نیازی به پر کردن فرم نیست و به غرورم برمی‌خورد.

 تابه‌حال در تستی رد شده‌اید که دل‌تان بسوزد؟

بارها هم تست دادم و رد شدم و دلم سوخته و بعد نشستم و فیلم را هم با بغض دیدم و گاهی وقت‌ها فکر کردم که من چه چیزی کم داشتم و این را به تقدیر و شانس ربط می‌دهم.

 خاطره‌ای از آن دوران دارید که هرگز فراموشش نکنید و تا امروز هم برای‌تان تاثیرگذار بوده باشد؟

یک‌بار در سریالی بازی می‌کردم که به من یک‌سری برگه باطله دادند تا با آن به‌عنوان منشی بازی کنم که اتفاقی دیدم فرم‌هایی است که آدم‌های مختلف در دفتر سینمایی پر کرده‌اند و گفتم ‌ای داد بیداد، این آدم با چه آرزوها و تصوراتی این فرم را پر کرده و الان زیر دست من است و از چرخه سینما به دور مانده. بعد از آن از این فرم پر کردن‌ها متنفر شدم و همچنین از این‌که کسی من را در خیابان می‌بیند، می‌شناسد اما کارهایم را به یاد نمی‌آورد و از من می‌خواهد بگویم در چه کارهایی بازی کردم. کلا از هر چه که مرا مجبور به تعریف کردن خودم کند بی‌زارم.

 شما برای نقش‌تان در «خانه‌ای روی آب» یک سیمرغ دارید. این را موفقیت نمی‌دانید؟

سالی که سیمرغ گرفتم فیلم‌هایی مثل من «من ترانه پانزده‌سال دارم» بود و کاندیداهای نقش دوم کسانی بودند که فکرش را نمی‌کردم، من بگیرم. الان که از سیمرغ فاصله گرفتم اصلا دوستش ندارم و هیچ تاثیری بر زندگی من نگذاشته است. خصوصا که این روزها می‌بینم به نقش‌ها و بازی‌هایی داده می‌شود که رو و سطح در آنها اهمیت پیدا کرده است. البته من الان هرچه بگویم ممکن است بگویند چون خودش نگرفته اینطور می‌گوید. اما من به‌عنوان معترض اینها را نمی‌گویم. سلیقه من این است. با این روند من هم دیگر به دل خودم نمی‌چسبد وقتی این کلمه را به کار می‌برم که نقش خاص، نقش پیچیده ولی تاثیرگذار، یک سکانس اما بازی کن و زنده‌اش کن. خارج از ایران این اتفاق می‌افتد. جایزه‌ها به چنین نقش‌هایی داده می‌شود.

مثلا همان نقشی که من برایش سیمرغ گرفتم، نقش یک دختر ایدزی بود و بعدا متاسفانه باعث شد که فقط یک برچسب به من بخورد که این همان دختری است که ایدز داشت و برای ترمیم رفته بود. اما آن‌جا ما به ازای آن تقدیرشان را به موقع و خوب دریافت می‌کنند.

بعد از سیمرغ، نه دستمزد من بالاتر رفت نه پیشنهادهای ویژه آنچنانی به من شد. همان‌طور انتخاب‌های کوچک داشتم و پیشنهادات خیلی خاص نقش اول به من داده نشد. انگار توانایی‌ها و بضاعت من در همان حد است. فقط خوشحالم که هنوز می‌گویند بهناز بازیگر با استعدادی است و می‌تواند نقش را در بیاورد. همین برای من قانع‌کننده است تا این‌که بخواهم سیمرغ بگیرم. هیچ‌کس یادش نمی‌ماند چند‌سال پیش چه کسی سیمرغ گرفت. البته اخیرا جوایز، بین‌المللی و شگفت‌انگیزتر شده و کمی جهانی‌تر که می‌شود یادمان می‌ماند که مثلا شهاب حسینی، لیلا حاتمی، آقای ناجی و نوید محمدزاده برگزیده شده‌اند.

 چه شد که به این گروه پیوستید و فکر می‌کردید برای نقشی کوتاه سیمرغ بگیرید؟

یک روز دستیار آقای فرمان‌آرا با من تماس گرفتند و من رفتم دفترشان برای بستن قرارداد و برگه‌ای به من دادند که فقط دیالوگ‌های مژگان در آن بود. یک نقش تک‌سکانسی که حتی نمی‌دانستم باید چه دستمزدی را برایش بگیرم. من هم «بوی کافور، عطر یاس» را دیده بودم و آقای فرمان‌آرا را به‌شدت دوست داشتم. حتی برای آن نقش که ایدز داشت رفته بودم آزمایشگاه و خودم هم آزمایش دادم یا به آدم‌های مختلف می‌گفتم تو اچ‌ای وی مثبت هستی تا ببینم واکنش‌شان چیست.

بعد شنیدم که آقای فرمان‌آرا در پروازی کنار شبنم طلوعی نشسته بودند و سر و زبان او را که دیدند گفتند بد نیست این نقش را شبنم بازی کند. دستیارشان تماس گرفتند و گفتند ما یک جابه‌جایی داریم و شما فلان نقش را به جای مژگان بازی کنید. بسیار متعجب و ناراحت شدم و سریعا رفتم سر لوکیشن که خانه با شکوه آقای کیانیان در آن فیلم بود. میز شام چیده بودند و آقای کیانیان هم بود.

 

آقای فرمان‌آرا موسیقی بتهوون گذاشته بود. با توپ پر رفتم پیش‌شان و گفتم من باید این نقش را بازی کنم. پول نگاتیو چقدر می‌شود؟ من آن را می‌دهم و شما این سکانس را هم از من بگیرید و هم از بازیگر دیگرتان و بعد مقایسه کنید کدام بهتر است. ایشان خندیدند و خب من هم نمی‌دانستم چقدر وضع مالی‌شان خوب است (خنده). آن روز گذشت و من بالاخره توانستم از طریقی متوجه شوم که آقای عباس گنجوی در عروج‌فیلم کار مونتاژ را انجام می‌دهند. خودم را به آب و آتش زدم که باید بازی کنم. آفیش شدم به بیمارستان تا آن یک سکانس را از من بگیرند.

اما آن لحظه یخ کرده بودم، تمرین کرده بودم اشک بریزم و حتی هنوز هم می‌گویم چرا دستانم را بالا آوردم و صورتم را پنهان کردم. یک برداشت گرفتند و گفتند خوب است و من هم فکر کردم الکی و اصطلاحا پلان ایتالیایی است. از آن روز چند روز یک بار حلیم به‌دست می‌رفتم عروج فیلم و می‌گفتم بگذارید سکانسم را ببینم. من هستم؟ و آنها اطمینان می‌دادند که خودت هستی. تا روز اختتامیه جشنواره در تالار وحدت که بدو بدو رفتم پالتو خریدم و خودم را به آن‌جا رساندم و ردیف‌های جلو نشستم. وقتی جایزه گرفتم از کاندیداهای دیگر خجالت می‌کشیدم و عذرخواهی می‌کردم… اصلا اعتمادبه‌نفس نداشتم (خنده).

 از آن دوران چه چیزهایی به خاطر دارید که فکر می‌کنید کاش امروز هم وجود داشتند؟

ما از آن بچه‌هایی بودیم که شب می‌رفتیم توی صف سینما شهر فرنگ و عصر جدید ثبت نام می‌کردیم و صبح یک نفر می‌رفت آن‌جا و بعد چند نفر اضافه می‌شدند و با باتوم آنها را جا می‌زدند. فیلم «سلام سینما» را با فلاکت و بدبختی دیدیم. خود من چقدر به مادرم دروغ گفتم تا بروم «ناصرالدین‌شاه آکتور سینما» را ببینم (خنده). گالری می‌رفتیم… اما اخیرا رفتم موزه هنرهای معاصر یک گنجینه‌ای را باز کرده بودند و این همه بی‌اهمیتی برای آدم‌های مسئول به شدت دردناک بود.

مثلا جلوی یکی از تابلوها آب از بالا چکه می‌کرد و باید فاصله‌ات را زیاد می‌کردی تا خیس نشوی. الان دیگر باورم نمی‌شود که مثلا کسی «جان شیفته» رومن رولان را خوانده باشد. برای «هملت» قطب‌الدین صادقی که آن زمان در سالن اصلی تئاتر شهر اجرا می‌شد، هر شب یک جوری بلیت گیر می‌آوردم و انتهای سالن می‌ایستادم به تماشا و ١١شب هم تمام می‌شد. مادرم همیشه می‌گفت کلید را بگذار و برو همانجا که بودی… به شدت مخالف بود. گربه‌هایی که در آن سالن پیش از بازسازی‌اش رفت و آمد داشتند، دیگر بخشی از اجراها بودند. سالن‌ها هر کدام سبک خودش را داشت. مثلا یک سالنی برای کارهای دانشجویی بود، کارگاهی برای کارهای تجربی و سالن‌هایی هم برای کارهای حرفه‌ای. اما الان حتی اگر اسما این تفکیک وجود داشته باشد در عمل چندان رعایت نمی‌شود.

 با وجود این میزان از مخالفت، چه شد که خانواده اجازه دادند تئاتر کار کنید؟

پدرم حسابدار بازار بود و انسانی بسیار منعطف و لوتی اما مادرم که در فضای بیمارستان و پرستاری کار می‌کرد و با درد جامعه از نزدیک آشنا بود و به شدت با ورود من به این فضا مشکل داشت. خانم آدینه با او صحبت کردند و توضیح دادند که تئاتر مطربی نیست و بعد هم به تماشای نمایش «سلطان مار» نشست و اینگونه کم‌کم کنار آمد.

 جداشدن پدر از خانواده چه تاثیراتی بر زندگی‌تان داشت؟

از آنجایی که مادرم زن خودساخته‌ای بود و در جامعه واقعا جنگیده و زندگی کرده بود، خیلی روی من تأثیر گذاشت. تا جایی که یادم می‌آید هیچوقت از هیچ یک از اعضای خانواده پول نگرفتم. رشته‌ام گرافیک بود و با طراحی‌های کوچک سعی می‌کردم درآمد داشته باشم و بعد هم که در بازیگری بی‌مهابا کار کردم تا هم خرجم در بیاید هم خودم را تثبیت کنم. جدایی خانواده برای بسیاری از آدم‌ها سازنده بوده تا این‌که بخواهند هر روز شاهد کلنجار رفتن پدر مادر باشند.

الان که بعد از مدت‌ها با خانواده پدرم در رفت و آمد هستم، این حس مثبت را به خودم دارم که هیچوقت ناچار نشدم برای پول گرفتن به پدرم رجوع کنم و به این سوال همیشگی که این پول را برای چه می‌خواهی، پاسخ دهم و از طرفی دل‌نگرانی برای پر کردن حساب خالی همیشه با خودم بود. زندگی کنترل‌شده‌ای داشتم و مادرم به شدت نظارت داشت و فکر می‌کرد باید جور نبود پدر را هم بکشد و حتی وقتی می‌خواستم تئاتر ببینم، مادرم به شدت مخالف بود و تازه کم‌کم داشت می‌فهمید زمانه عوض شده و دید که من در خانه کتاب می‌خوانم و دیالوگ حفظ می‌کنم و از این بابت خوشحال بود.

 اهل کتاب هستید؟

نه متاسفانه… الان حسرت و آرزویم این است که یونیفرم بپوشم و کنار این کتابفروشی‌های قدیمی که مثل کتاب‌فروشی تخت طاووس، کتاب‌های دست دوم می‌فروشند چهارپایه بگذارم در پیاده‌رو کتاب بخوانم و گذر عمر را ببینم. اما آرزو هم خواهد ماند… این یک واقعیت است و نباید از آن طفره رفت. تازه من مثل دوستان دیگرم تن به ازدواج نداده‌ام و زمان بیشتری برای خودم دارم.
  پس منطقی و اهل برنامه‌ریزی هستید…

اتفاقا من آدم عاشق‌پیشه‌ای هستم اما کارم را به هر چیزی ترجیح می‌دهم. اگر کسی که دوستش داشته باشم بتواند با این شرایط کنارم بماند، من استقبال می‌کنم اما معمولا آدم‌ها نتوانسته‌اند با من کنار بیایند. گردن رابطه و هر چیز دیگری که جلوی کارم را بگیرد می‌زنم. آدم‌ها وارد رابطه می‌شوند که معاشرت کنند و انتظاراتی دارند اما من وقتی مثلا بازبینی دارم تا یک هفته نمی‌خواهم هیچ‌کس سمتم بیاید و تلفنم را خاموش می‌کنم. حتی اگر هم‌حرفه خودم هم باشد، چهار برابر سخت‌تر است. حسادت و رقابتی در آن میان است که آزاردهنده می‌شود. هیچوقت نمی‌خواستم همسرم بازیگر باشد. شاید اگر ازدواج می‌کردم با یک اهل ادبیات و کتاب بود…

 با روحیه پرانرژی و تمامیت‌خواهی که دارید، هیچوقت موفق شده‌اید افرادی شبیه به خود پیدا کنید؟

من هیچوقت دنبال آدم‌های شبیه به خودم نگشتم چرا که در رفاقت و تصمیم‌گیری‌های اینچنینی کمی خودخواه هستم که فکر کنم این هم ماحصل همان تنها بودن است. معدود و انگشت‌شمارند آدم‌های پرانرژی و فعال در این مملکت که غبطه و حسادت من را برانگیزانند. اما دیدن یک زن موفق و به‌خصوص بازیگر در خارج از ایران غبطه‌برانگیز و چالش‌برانگیز است که چطور آن‌قدر موفق است. فکر می‌کنم الان در زندگی‌ام به یک بازنگری رسیده‌ام که تعامل و آرامش برایم باارزش‌ترین چیز است.

 

بی‌پروایی آدم‌ها را دوست دارم اما زمانی که در عین‌حال بتوانند با آرامشی آن را مهار کنند، نه آن‌هایی که از درون هم فتیله‌شان خاموش است و من باید آنها را به فعالیت وادار کنم. آن‌قدر برای هر چیز انرژی گذاشته‌ام که الان خساستم می‌آید این انرژی را برای کسی بگذارم. به‌خصوص در این حرفه دوست ندارم با کسی آن‌قدر صمیمی باشم زیرا از همین رابطه‌ها بسیار صدمه دیدم و ترجیح می‌دهم با آدم‌هایی در حرفه‌های دیگر رفاقت کنم مثلا با دکتر مغز و اعصابم راحت‌ترم تا دوستان بازیگر.

 تمرکز بی‌قیدوشرطتان بر حرفه‌ای که در آن هستید، چقدر شما را به اهدافی که در ابتدای مسیر داشتید نزدیک کرده است؟

راستش من به‌عنوان هدف و منبع درآمد به این حرفه نگاه نکردم و توسط نخستین معلمم خانم آدینه که این مسأله را برای من جدی کردند به این سمت سوق داده شدم و برای من که گرایش‌های دینی و اسلامی پیدا کرده بودم و گرافیک می‌خواندم، تاثیرگذار بود که تکلیفم را روشن کرده و موضعم را کمی تلطیف کنم. دانشگاه دو جا قبول شدم، گرافیک تربیت مدرس و نمایش دانشگاه آزاد که خیلی محتاطانه و بدون این‌که مادرم در جریان باشد ثبت‌نام کردم و اواسط ترم اول بود که فهمید و دنیا را به هم ریخت ولی من ماندم. الان که نگاه می‌کنم به بسیاری از چیزها نرسیدم اما تا حدودی سعی کرده‌ام که قابل قبول باشم. بابت چیزهایی که شخصا و با جان کندن و بدون استفاده از تجربه دیگران به آنها رسیدم، از خودم راضی‌ام.

 منظورتان از گرایش‌های مذهبی چیست و مربوط به چه دوره‌ای می‌شود؟

من یک دوره دو ساله می‌خواستم بروم رشته دیگری را همزمان با گرافیک بخوانم. انواع نمازها را می‌خواندم و روزه می‌گرفتم و جامعه الزهرای قم هم ثبت‌نام کرده بودم و از آن‌جا برای من نوار می‌فرستادند و هر شش ماه یک بار می‌رفتم حضوری امتحان می‌دادم که بیشتر روی قرآن و تربیت اسلامی متمرکز بودند. همچنین دوست داشتم به آدم‌هایی که ناتوانی جسمی دارند خدمت کنم و پرستارشان شوم. البته الان هم هنرمندان به‌گونه‌ای خدمتگزاران مردم هستند.

 با این حال ظاهرتان هم متفاوت با الان بود؟

بله. هم چادر سرم بود، هم مقنعه چانه‌دار. اما همه این دوران را گذرانده‌اند.

منبع: برترینها

ماهنامه نزدیک: شهرت در میان مردم: بیشتر شاعران یا درباری بودند و یا در جمع های محدودی شعرهای خود را می خواندند. انوری یکی از شاعران درباری بود. او در بازار دید که کسی شعرهای او را برای مردم می خواند.

پرسید: «این شعرها از کیست؟» گفت: «انوری.» پرسید: «انوری را می شناسی؟» گفت: «من خودم انوری ام.» انوری گفت: «شعردزد دیده بودیم، اما شاعردزد نه.» این یعنی شاعرانی کم و بیش بین مردم شناخته شده بودند، اما نه در این حد که کسی قیافه آنها را بشناسد.

۱۰۶۰

کمپفر (Engelbert Kaempfer)، جهانگرد آلمانی: مردم اصفهان در قهوه خانه ها جمع می شوند و خوانندگان و موسیقی نوازان مشهور برای آنها آهنگ اجرا می کنند.

 

میدان نقش جهان اصفهان به قلم کمپفر 

۱۳۳۰

اولین بازیگر زن، اولین بادیگارد برای سلبریتی: روح انگیز سامی نژاد، بازیگر اصلی فیلم «دختر لر» (اولین فیلم ناطق ایران)، پس از ۱۸ سال زندگی در هند و بازی در دو فیلم به ایران بازگشت.

سامی نژاد: هرموقع که از در شرکت می آمدیم بیرون، مجبور بودیم سه نفر مستحفظ داشته باشیم، یک شوفر و دو نفر کمک شوفر که شیشه پرت نکنند. هر جایی هم که می رفتیم باید یک چیزی سرمان می انداختیم تا کسی ما را نشناسد

 

۱۳۴۱

سلبریتی محبوب: تختی (کشتی گیر مشهور ایرانی) برای جمع کردن کمک به مردم
زلزله زده بویین زهرا با یک صندوق در گردن از پارک ساعی تا خیابان فردوسی
پیاده رفت. مردم کمک های بسیاری کردند و ده ها کامیون برای کمک فرستادند.

 

۱۳۴۲

اولین حضور سلبریتی ها در سیاست: امامعلی حبیبی، کشتی گیر معروف مازندرانی نماینده مردم بابل در مجلس شورای ملی شد.

 

۱۳۴۴

اولین سوپراستار سینما: فیلم گنج قارون اکران شد و
محمدعلی فردین، ستاره فیلم، به سرعت محبوب مردم شد. فردین سه سال بعد به
خاطر بازی در فیلم «سلطان قلب ها» به همین نام معروف شد.

 

دهه ۵۰

سینما در میان مردم رواج دارد، اما جامعه مذهبی رفتارهای خلاف عرف سلبریتی ها را نمی پذیرد.

۱۳۵۷

حضور ستاره ها ممنوع: ستاره های سینما و تلویزیون پیش
از انقلاب، دیگر نمی توانستند فعالیت کنند. محمدعلی فردین (بازیگر سینما)
از مسئولان سینما در خواست فعالیت می کند، اما به او جواب منفی می دهند.

 

دهه ۶۰

اولین ستاره های سینمای پس از انقلاب: جمشید هاشم پور
برای بازی در فیلم های حادثه ای و خسرو شکیبایی برای بازی در نقش روشنفکر
در فیلم هامون، ستاره شدند. نیکی کریمی هم یکی از اولین ستاره های زن
سینمای پس از انقلاب بود.

 

۱۳۶۹

مردم، شاعران را نمی شناسند. عباس کیارستمی: «در
فرودگاه مهرآباد اخوان ثالث را دیدم. قصد سفر به لندن را داشت. کسی او را
نمی شناخت. به نظرم آمد اگر بخواهی جزو مشاهیر باشی باید صورتی آشنا داشته
باشی نه نامی آشنا.»

 

دهه ۷۰

 

۱۳۷۴

اولین ممنوع التصویر زن: احتمالا کمند امیرسلیمانی
(بازیگر نقش «آذر» در سریال «پدرسالار») اولین ممنوع التصویر در ایران است.
گفته می شود فیلم نامناسبی از او پخش شد و باعث ممنوع التصویری او شد.

 

منبع: برترینها

ماهنامه دیده بان – نسیم فروغ: ساناز سماواتی یکی از ستاره های تلویزیون در سال های نسبتا دور است. بازی های او در سریال نود شبی مهران مدیری هنوز هم در خاطر مخاطبان تلویزیون هست. او که مدت ها در خارج از کشور بود، چند سالی هست که مجددا کار بازیگری را پی گرفته و این روزها هم در تئاتر «مرد بالشی» حضور دارد. به همین بهانه با ایشان گفتگویی انجام دادیم تا در جریان مختصات این نمایش و آخرین فعالیت ها و دغدغه هایش قرار بگیریم.

 

بازی در نقش ماریان

این روزها مشغول چه کارهایی در زمینه بازیگری هستید؟

– سر کار یک سریال هستم به کارگردانی جناب آقای منشی زاده به نام «خانه امید» و همزمان در شبکه دو یک کار کودک دارم به نام «محله یک گله جا» به کارگردانی آقای محمودزاده و تهیه کنندگی جناب آقای مجید قناد. واقعا باعث افتخارم است که در این کار شرکت کردم چون به نظر من آقای قناد اسطوره هستند و دین زیادی به گردن خیلی از بچه هایی که اکنون بزرگ شدند، دارند. ضمنا ایشان در زمینه کار کودک خیلی هم باتجربه و کاردان هستند. همچنین به تازگی تئاتر «مش اکبر و دخترانش» به تهیه کنندگی و کارگردانی آقای اکبر عبدی را بعد از سه ماه و نیم اجرا تمام کردم. در حال حاضر هم هر شب ساعت ۹ در سالن پایتخت «مرد بالشی» را اجرا دارم. این نمایش نوشته مارتین مک دونا است به کارگردانی آقای سیاوش اسد و تهیه کنندگی آقای سعید صدیقیان.

 

بازی در تئاتر را دوست دارید؟

– بله، خیلی در تئاتر حضور و نفس تماشاگر را حس می کنید و اساسا تئاتر با نفس ها و حمایت های تماشاچیان زنده است.

از نمایشی که در آن بازی می کنید یعنی «مرد بالشی» بگویید.

– تئاتر «مرد بالشی» درباره منع آزار و کودک آزاری است که این روزها زیاد در رابطه با این مسئله صحبت می شود.

دلیل این که شما این کار را برای بازی انتخاب کردید چیست؟

– دلیل انتخاب من متن بسیار خوبی است که «مرد بالشی» دارد. این نمایش اقتباس از چهار متن دریاچه قو، مرد بالشی، ملکه لیدن و مجسمه مک دونا است.

 

شما چقدر نقش تان را در این نمایش دوست دارید؟

– نقش ماریان خیلی متفاوت با نقش های دیگرم است. این نقش را خیلی دوست دارم و با اشتیاق ایفای آن را قبول کردم.

نظرتان را درباره این کارگردان جوان و تازه کار بگویید.

– کارگردان این کار آقای اسد هستند و به عقیده من این کارگردان خیلی خوش آتیه است و من مطمئن هستم آینده درخشانی دارد. ایشان خیلی خوب بازیگر را در مسیر درست قرار می دهد و دقت نظر بالایی دارد و هدایت بازیگری شان فوق العاده است.

(آقای اسد کارگردان این تئاتر هم در کنار ما حاضر شدند. از ایشان دلیل انتخاب ساناز سماواتی را به عنوان بازیگر نقش ماریان پرسیدم. گفت ماریان نقشی است که زیر لایه های متن بالشی در آن وجود دارد و همه اتفاقات از دیدگاه و ذهن ماریان بر می خیزد. من گزینه های زیادی برای ایفای این نقش داشتم اما به نظرم این کار از عهده ایشان با بازی متفاوت شان بر می آمد. من اخلاق خوب و حرفه ای ایشان را بسیار می پسندم.)

 

آیا قبل از این کار، در تئاتر بازی کرده بودید؟

– بله، اجرا کرده بودم. در سال های خیلی دور در نمایش «پوست شیرشون اکی سی» به کارگردانی آقای فرزاد صفاخور بازی کرده بودم.

این تئاتر در زمینه کودک آزاری است و شما سفیر صلح و حمایت از کودکان هم هستید. در این زمینه چه صحبتی دارید؟

– شرایط و بستر جامعه بسیار جوشان است و اخبار و حوادث بسیار دردناکی در رابطه با کودک آزاری و هرگونه اتفاقات عجیب و غریب می شنویم. خواهشمندم که دست به دست هم بدهیم برای این که ایرانی آباد و بهتر داشته باشیم. به فکر فرهنگ سازی باشیم و کار را ریشه ای انجام دهیم. همچنین از مسئولان محترم درخواست دارم به هنرمندان، ورزشکاران و چهره ها کمک کنند تا بتوانیم در جهت فرهنگ سازی گام های موثری برداریم. از مردم می خواهم با حضورشان در این نمایش مخالفت خود را با هرگونه آزار اعلام کنند.

همسرم مرا وارد فضای مجازی کرد

چقدر از فضای مجازی استفاده می کنید و آیا آن را برای تبلیغ فعالیت های تان مفید می دانید؟

– راستش من زیاد اهل فضای مجازی نیستم و نبودم و عملا از بهمن سال گذشته وارد فضای مجازی شدم، آن هم به خاطر اصرارهای همسرم که یک مشاور فوق العاده است. ایشان معتقد بود و من را قانع کرد که باید در فضای مجازی حضور داشته باشم و در حال حاضر بیشتر زحمات گرداندن صفحات و کانال من را ایشان انجام می دهند و تمام کارهای تبلیغاتی را هم مدیریت می کند. در جواب سوال بعدی باید عرض کنم که بله، این روزها فضای مجازی بسیار حائز اهمیت است اما در اینجا نکته ای باید گفته شود و آن این که یک اتفاق تفکر برانگیز دارد می افتد که شنیده می شود بعضی از همکاران تهیه کننده در انتخاب بازیگرها به تعداد فالوئرها نگاه می کنند و برای قدرت بازیگر و توانایی هایش در ایفای نقش اهمیتی قائل نیستند که این طرز تفکر واقعا تاسف برانگیز است.

 

بیشتر چه نوع موسیقی گوش می کنید و از آن لذت می برید؟

– همه موسیقی ها را گوش می دهم. البته با احترام کامل به همه دوستان موسیقی، بعضی از آهنگ ها را دوست ندارم که شاید ذائقه من این باشد. آهنگ های استاد محمد نوری را خیلی دوست دارم و گوش می کنم و از حامد همایون خیلی ممنونم و از گوش دادن به آهنگ هایش هم لذت می برم. آهنگ های امید جهان را هم دوست دارم. اکثر دوستان موزیسین دوستان من هستند.

چقدر سفر می کنید و آیا اصلا به سفر علاقه مند هستید؟

– خیلی زیاد به سفر می روم. البته من در دوره نوجوانی و جوانی خیلی سفر رفتم و تقریبا می توانم بگویم اکثر مکان های دنیا را رفتم و دیدم. همچنین در دهه هشتاد خیلی ایرانگردی کردم اما بعد از ازدواج خصوصا بعد از بچه دار شدنم بیشتر فوکوسم روی پسرم برسا بود. الان هم اگر کاری نداشته باشم اکثرا به شمال می روم. من عاشق شمال و آرامش و سکوتش هستم.

اگر بازیگر نبودم…

اگر بازیگر نبودید دلمشغولی یا علاقه بعدی شما چه بود؟

– در بیشتر مصاحبه هایم گفته ام که من عاشق فضا هستم. هنوز همه ذهنم و آخر فکرم در فضا موج می زند. عاشق این بودم که فضانورد بشوم اما خب در زمان ما این امکان نبود و خانم ها نمی توانستند در رشته های مربوطه شرکت بکنند و دامپزشکی و زمین شناسی هم همین طور بودند. بنابراین من مترجمی زبان خواندم و در ترم چهارم بودم که در اولین دوره کلاس های بازیگری کانون تئاتر تجربی که توسط استاد سمندریان برگزار می شد شرکت کردم و این شانس را داشتم که بتوانم از همان ابتدا مستقیم جلوی دوربین بروم و کارم را به صورت حرفه ای در کنار همکارانم شروع کنم.

 

اولویت شما به عنوان یک بازیگر، حرفه تان است یا زندگی مشترک؟

– به نظر من کار و خانواده را نمی شود از همدیگر جدا کرد. اولویتی برای من ندارد و هر دو حائز اهمیت هستند زیرا وقتی آدم می خواهد خانواده ای داشته باشد که برای شان ارزش قائل است و دوست دارد امکانات خوبی در اختیارشان قرار بدهد، باید تلاش کند و کار خوبی داشته باشد. وقتی خانواده حمایت ات می کنند که روحیه خوبی داشته باشی می توانی در پروسه کاری خودت هم موفق باشی چرا که در پشت سر خانواده ای داری که به تو آرامش می دهند. در اینجا جا دارد از هومن حسینی همسر عزیزم که در درجه اول برای من یک دوست خوب هستند و همکار و مشاور خیلی خوب و همچنین پدر فوق العاده ای برای فرزندمان هستند تشکر کنم. ایشان واقعا یک مشاور نازنین هستند که تمام زحمات کاری من بر عهده شان است.

عاشق مرد شش میلیون دلاری بودم

بازیگر مورد علاقه شما چه کسی است؟

– همه بازیگرها برای من مورد علاقه هستند و اصلا نمی توانم برای شان طبقه ای قائل بشوم. به نظر من از هر بازیگری می توان یک روش را یاد گرفت و هر کس در کار هنر هست، باید مورد علاقه و اجر قرار بگیرد.

آیا پیش آمده که الگویی از بازیگری داشته باشید یا دوست داشتید جای آن نقش بودید؟

– (با خنده) بله، بله، من خیلی دلم می خواست در فیلم «ربه کا» نقش ربه کا را بازی می کردم و تخیل همه کودکی و نوجوانی من این بود که بالاخره در زندگی واقعی خودم «رت باتلر» را پیدا می کنم یا نه! وقتی که کوچک تر بودم عاشق مرد شش میلیون دلاری بودم و با خودم فکر می کردم بزرگ شدم این مرد را می بینم.

 

منبع: برترینها

هفته نامه صدا – خدیجه غبیشاوی: «فرانسیسکو فرانکو» ژنرال و دیکتاتور اسپانیا از سال ۱۹۳۹ تا پایان عمرش بر این کشور حکمرانی کرد. وی طی یک جنگ خونین و با کمک آلمان نازی و ایتالیای فاشیست و نیروهای ملی گرا، جمهوری دموکراتیک دوم را سرنگون کرده و در اسپانیا به قدرت رسید. فرانکو که لقب «ال کادیلو» را یدک می کشید مخالفان سیاسی خود را اعدام کرد، فرهنگ و زبان مناطق باسک و کاتالان را سرکوب کرد و رسانه ها را مشمول سانسورهای شدید کرده و کنترل کامل خود را بر کل کشور اعمال کرد. برخی از این محدودیت ها با پیر شدن فرانکو تسهیل شدند و با مرگ وی اسپانیا به سمت دموکراسی پیش رفت.

 

فرانسیسکو فرانکو در چهارم دسامبر سال ۱۸۹۲ در «ال فرول» یک شهر ساحلی کوچک در شمال غرب اسپانیا متولد شد. وی تا سن ۱۲ سالگی در یک مدرسه خصوصی که از سوی یک کشیش کاتولیک اداره می شد به تحصیل مشغول بود. پس از آن با هدف ادامه راه پدر و پدربزرگش و حضور در ارتش وارد مدرسه نیروی ریایی شد. با این حال در سال ۱۹۰۷ دولت اسپانیا به طور موقت پذیرش دانشجو در آکادمی نیروی دریایی این کشور را تعلیق کرد.

فرانکو و جمهوری دوم

یک دیکتاتوری نظامی به پادشاهی آلفونسو اسپانیا را از سال های ۱۹۲۳ تا ۱۹۳۰ رهبری می کرد. اما برگزاری انتخابات شهرداری ها در آوریل ۱۹۳۱ موجب عزل پادشاه شد و اسپانیا را در مسیر جمهوری دوم هدایت کرد. با برگزاری این انتخابات و پیروزی کاندیداهای جمهوری خواه قوانینی تصویب شد که بر اساس آن قدرت و نفوذ ارتش، کلیسای کاتولیک، شاهزادگان و سایر نهادهای دارای نفوذ در این زمینه کاهش پیدا کرد. فرانکو در آن زمان که به عنوان یکی از مستبدان دست راستی محسوب می شد به دلیل انتقاد از اقدامات انجام شده بازداشت شد و به یکی از مناطق دورافتاده در اطراف «ال فرول» تبعید شد. علاوه بر این آکادمی نظامی تحت مدیریت او نیز تعطیل شد.

 

با این وجود، در سال ۱۹۳۳ هنگامی که ائتلاف راست میانه رو در انتخابات سراسری این کشور به پیروزی رسید فرانکو بار دیگر به دولت در اسپانیا بازگشت. فرانکو همواره خود را از سیاست دور نگاه می داشت تا زمانی که به وی دستور داده شد تا شورش معدنچیان در آستوریاس را سرکوب کند.

قرانکو و جنگ داخلی در اسپانیا

فرانکو در حالی که در پست های موقت نظامی حضور داشت در خصوص حمایت از یک توطئه نظامی در اسپانیا مردد شده بود. در ۱۸ ژولای سال ۱۹۳۶ فرماندهان نظامی در اسپانیا شورش های چندجانبه ای را راه اندازی کردند که منجر به آن شد که بیش از نیمی از خاک اسپانیا را به کنترل خود درآورند. نقش فرانکو در ابتدای این درگیری ها این بود که به مراکش برود و نیروهای اسپانیا در این کشور را به اسپانیا بازگرداند. وی همچنین با آلمان نازی و ایتالیای فاشیست ارتباط برقرار کرد و توانست سلاح و دیگر تجهیزات مورد نیاز برای ادامه درگیری ها در این کشور را تامین کند، در گیری هایی که به عنوان جنگ داخلی اسپانیا (۳۹- ۱۹۳۶) شناخته می شد.

چند ماه پس از آن فرانکو به عنوان فرمانده نیروهای ملی دولت فرمانده نیروهای مسلح نظامی اسپانیا انتخاب شد. وی پایه های حمایت از خود را با کسب حمایت از کلیسای کاتولیک، ترکیب احزاب سیاسی فاشیست و احزاب سیاسی سلطنت طلب و منحل کردن دیگر احزاب سیاسی این کشور محکم تر کرد. در همین حال، در مسیر شمال اسپانیا نیروهای وی شامل گروه های نظامی فاشیست صدها هزار نفر از جمهوری خواهان را در شهر «باداجوز» را با گلوله مورد حمله قرار دادند. علاوه بر آن ده ها هزار نفر از زندانیان نظامی به وسیله ملی گراها در درگیری ها اعدام شدند…

 

شکاف در میان جمهوری خواهان در اسپانیا در حالی تشدید شده بود که حمایت نظامی از ملی گراها و بمباران های نیروهای آلمانی و ایتالیایی در اسپانیا منجر به آن شد که بتوانند کنترل مناطق باسک و آستوریاس را در سال ۱۹۳۷ در اختیار بگیرند. بارسلونا به عنوان قلب مقاومت جمهوری خواهان در ژانویه سال ۱۹۳۹ سقوط کرد و مادرید در مارس همان سال محاصره و تسلیم شد تا جنگ داخلی اسپانیا به پایان برسد.

وقتی در ۱۹۳۹ جنگ داخلی تمام شد، بیش از دویست هزار نفر در نتیجه آن کشته شده بودندو فرانکو تا سی و سه سال بعد یعنی ۱۹۷۵ دیکتاتور اسپانیا باقی ماند. در سال ۱۹۴۷ تحت فاشرهای داخلی و خارجی قانونی به نام «قانون جانشینی» نوشت که حکومت اسپانیا را پادشاهی اعلام می کرد و فرانکو سمت نیابت سلطنت را احراز کرد.

اسپانیا در دوران فرانکو

در نتیجه درگیری های داخلی در اسپانیا بسیاری از جمهوری خواهان این کشور را ترک کردند و برای محاکمه و مجازات کسانی که باقی مانده بودند نیز دادگاه های نظامی برپاشد. در نتیجه برگزاری این دادگاه ها بیش از هزاران اسپانیایی به مرگ محکوم شدند و فرانکو خود در اواسط دهه ۴۰ بیش از ۲۶ هزار زندانی سیاسی را در اسپانیا در غل و زنجیر کرد. رژیم فرانکو کاتولیک را تنها مذهب رسمی در این کشور اعلام کرد و زبان باسکی و کاتالانی و نام گذاری نوزادان تازه به دنیا آمده به اسامی کاتالانی و باسکی را ممنوع کرد. فرانکو اتحادیه های کارگری سیاست های خودکفایی اقتصادی را ممنوع و یک شبکه پلیس مخفی برای جاسوسی از شهروندان این کشور ایجاد کرد.

 

اگرچه فرانکو از قدرت های جهانی جانبداری می کرد اما از عرصه درگیری های جنگ جهانی دوم در سال های (۴۵-۱۹۳۹) به دور ماند، با این وجود در حدود ۵۰ هزار نیروی داوطلب را به آلمان و برای مقابله با روسیه ارسال کرد. فرانکو همچنین بنادر خود را به روی زیر دریایی های آلمانی باز کرد. پس از جنگ جهانی دوم اسپانیا با انزوای دیپلماتیک و اقتصادی مواجه شد و با شروع جنگ سرد این انزوا نیز شدت گرفت…

در سال ۱۹۵۳ اسپانیا به آمریکا اجازه داده تا سه پایگاه هوایی و یک پایگاه دریایی را در این کشور و در مقابل دریافت کمک های اقتصادی و نظامی بسازد. در حالی که سن فرانکو بالا می رفت وی همچنان از درگیری در امور روزانه سیاست دوری می کرد و ترجیح می داد به شکار و ماهیگیری بپردازد. در همین زمان بود که کنترل های پلیسی و سانسور رسانه ها در اسپانیا کمتر شد و اعتراضات و اعتصابات بیشتری برگزار می شد و اصلاحات بازار ازاد نیز در دستور کار قرار گرفت. صنعت توریسم در اسپانیا افزایش پیدا کرد و مراکش از این کشور اعلام استقلال کرد.

فرانکو هیچگاه یک حاکم محبوب نبود و به ندرت می توانست یک جمعیت را در حمایت از خود ساماندهی کند. اما پس از ۱۹۴۷ مخالفت های اندک و سازمان یافته ای با حکومت وی شکل گرفت. همزمان با کاهش برخی از اختیارات نیروهای امنیتی و پلیس در اسپانیا و رشد اقتصادی این کشور در دهه ۶۰، چهره فرانکو از یک فرمانده نظامی سخت به یک شهروند سالخورده غیرنظامی تغییر پیدا کرد.

وضعی سلامتی فرانکو در اواخر دهه ۶۰ رو به بدی رفت و با بیماری های قلبی دست پنجه نرم می کرد. اسپانیا طی دو دهه آخر رهبری فرانکو با رشد اقتصادی قابل توجهی همراه شد و سه سال پایان زندگی او نیز به یک امپراتوری دموکراتیک براساس قانون تبدیل شد. کشوری با چشم انداز اقتصادی و نهادهای دموکراتیک شبیه به بسیاری از کشورهای غرب اروپا. فرانکو در ۲۰ نوامبر سال ۱۹۷۵ پس از چندین حمله قلبی درگذشت. در مراسم تشییع جنازه وی بسیاری از شرکت کنندگان دستان خود را به نشانه سلام فاشیستی بالا بردند.

 

اسپانیا پس از فرانکو

در سال ۱۹۴۷ فرانکو اعلام کرده بود که یک شاهزاده جایگزین وی خواهدشد و در سال ۱۹۶۹ شاهزاده «خوان کارلوس» نوه پادشاه پیشین این کشور را برای این سمت در نظر گرفت. با وجود آنکه خوان کارلوس مدت زمان مناسبی را در کنار فرانکو سپری کرد و به طور عموم از نظام اسپانیا حمایت می کرد، بلافاصله پس از اینکه قدرت را در این  کشور به دست گرفت دست به تغییرات گسترده از جمله قانونی کردن احزاب سیاسی کرد. نخستین انتخابات اسپانیا پس از مرگ فرانکو در ژوئن سال ۱۹۷۷ برگزار شد و به جز یک تلاش ۱۸ ساعته برای کودتا، اسپانیا تا به امروز یک نظام دموکراتیک باقی ماند.

منبع: برترینها

هفته نامه چلچراغ – حامد توکلی: قبل از این که یاسر بیاید، سجاد مدیر برنامه هایش، گفت می شود شما دیگر مثل تمام نشریات نپرسید: «چرا اسم یاس را انتخاب کردی؟» و از این قبیل سوال ها؟ خیالش را راحت کردم که تلاش می کنم گفتگوی متفاوتی باشد. خود یاسر بختیاری هم کمک بزرگی بود. او خودش تمایل به حرف های سوخته و دست مالی شده ندارد. برای همین توانستیم با خیالی آسوده یک گپ طولانی و تقریبا بی استهلاک داشته باشیم. درباره خیلی چیزها، درباره تاریخ رپ، درباره اسم هایی که دیگر در رپ فارسی نیستند. درباره شهرتی که سال هاست به خوبی از پسش بر آمده. درباره روزگاری که از سر گذرانده و می خواهد از سر بگذراند. درباره دغدغه اش در مسائل اجتماعی و اصرار و تلاش برای رساندن پیام های سازنده ای که رسالت اصلی هنرمند است.

فکر می کنم از حدود سال ۸۰ شروع کردی به رپ کردن.

– فکر کنم ۸۰ یا ۸۱٫

از پیشینیان خودت در رپ فارسی الهام و تاثیر می گرفتی؟

– از اون ها نه چندان؛ من بیشتر از ذات رپ تاثیر گرفتم.

خوب شد خودت عبارت ذات رپ رو به کار بردی؛ فکر می کنم برای شروع بد نباشد کمی از همین ذات رپ بگی.

– خب رپ اساسا از یک پایه و بِیس استارت می خورد. حالا استارت داستان چیه؛ به نظر من هر جایی که به معنای واقعی معضل وجود داشته باشه، رپ وارد می شه. معضل های زیر پوستی که در جامعه خیلی ها بهشون توجه نمی کنن. یا مثلا وقتی اخبار از اون ها حرف می زنه، اغلب هیچ احساس خاصی نسبت به اون ندارن. رپ می گه سعی کن این اخبار رو واضح و ملموس به گوش شنونده یا بهتر بگم به گوش جامعه برسونی. این خوانش من از رپ و نقطه شروع اونه. حالا اگه کمی جلوتر بیایم، وارد بحث تکنیکی اش می شیم، یعنی باید بگم که رپ استایل های مختلفی دارد؛ مثل رپ اجتماعی، رپ سیاسی؛ رپ گانگستر و غیره. برای من اما ذات داستان رپ همین بود که گفتم؛ بازگویی واقعیت ها. من به واسطه تجربه های تلخی که در گذشته ام دارم، احساس می کردم و هم چنان احساس می کنم که باید چیزهایی رو گفت. گاهی اون رودخانه ها به هر شکل طغیان می کنن و این طغیان سدها رو می شکنه. فکر می کنم بهتره این طور بگم که احتمالا برای من رپ همین شکستن آن سد بود.

در ایران از چه زمانی مردم شروع کردن به رپ گوش کردن؟

– تا سال ۸۴ یا ۸۵ این طور که باید و شاید اقبالی به رپ وجود نداشت.

گمون می کنم «سی دی رو بشکن» تو یکی از همون کارهای آن موقع بود که رپ رو بین مردم برد.

– بله درسته، اما شنونده پیدا کردن رپ با فراگیر شدنش دو بحث متفاوت از هم هستن. رپ همیشه شنونده داشت. من و امثال من و خیلی های دیگه آهنگ های اولین رپرها رو گوش می کردیم، ولی این که فراگیر شد، یکی از دلایلش شاید کارهای من بود که سعی داشتم یک مقدار در چارچوب موجه تر و کلاسیک تر حرف هام را به گوش مردم برسونم.

خدمت بزرگی هم که به رپ کردی، چون فکر می کنم اگر قرار بود رپ با همون سبک همیشگی اش ادامه پیدا کنه، حالا حالاها وارد زندگی مردم نمی شد. حالا یک سوال مهم می پرسم. انگار در کسر قابل توجهی از رپرها اصراری وجود داره که با لحن و ادبیاتی بخونن که اصلا بیشتر مردم گوش نکنن، چرا این طوریه؟ این لحن و ادبیات خاص یک رویکرد کلاسیک و قاعده پذیرفته شده میان رپرهاست، یا جامعه ای که رپرها از اون میان، اون ها را به این سبک خوندن سوق می ده؟

– در ایران بعضی ها بالاجبار زیرزمینی شدن که شاید به اون ها بگیم غیر مجاز. یکسری ها زیرمینی ان، چون اصلا دوست ندارن مجوز بگیرن. یعنی اگر چنانچه بحث مجوز هم مطرح بشه، ترجیح می دن، زیرزمینی بمونن، چون ادبیاتشون فرق می کنه با اون چیزی که اغلب مردم گوش می کنن. می تونم بگم اکثر این افرادی که ادبیات خاص و غیر قابل ارائه به عموم دارن، خیلی واقعی هستن، یعنی اون ها رو خودم می شناسم. اما جدا از اینها یکسری هم هستن که به نظر من ادا و اطواره.

 

پس چیزی که داری می کنی، اینه که به نظر تو در نهایت باید پذیرفت ادبیات رپ در مجموع کمی نامتعارفه.

– بله، به نظر من باید پذیرفت.

حتما یادت هست یک زمان وقتی می خواستن درباره یک جوان مثلا سوسول و فکلی صحبت کنن، می گفتن فلانی بچه رپ است. یک تصویر در ذهن معمولا والدین بود. اصلا چی شد که اون موقع این واژه بچه رپ به آدم های ناسالم و غیرمعمول اطلاق شد؟

– واقعا من هم نمی دونم. خیلی جالب بود یک زمانی به بعضی ها می گفتن بچه رپ، به کسانی که تیپ و قیافه های خیلی خاص داشتن. بله، من هم به خاطر دارم، ولی رپ کاملا متفاوته با تصویر مخدوشی که اون موقع رایج بود.

فکر می کنی چطور اون تصویر مخدوش تا حد زیادی درست شد و دیگه اون لفظ بچه رپ به همچو کسایی اطلاق نمی شه؟

– چون رپ خودش اومد. رپ واقعا خودش با تمام وجود وارد شد و همه دیدن رپ واقعی هیچ ربطی به تصویری نداره که لفظ بچه رپ به اون اطلاق می شد.

به نظرت رپ فارسی تا الان خوب بوده؟

– بستگی داره که از چه لحاظ می خوای به رپ فارسی نگاه کنی.

از لحاظ همون ذات رپ. رپ فارسی تونسته از ذات رپ مراقبت کنه و همزمان از نظر تکنیکی هم پیشرفت واقعی داشته باشه؟

– بعضا بله. داریم از ذاتش مراقبت می کنیم. وقتی سن آدم می ره بالا، شاید ماهیچه هاش کهولت پیدا کنه و همین طور رفته رفته پیرتر بشه، ولی مغزش همچنان قوی و قوی تر می شه و هر چقدر تجربه هات بیشتر بشه، بهتر می تونی بنویسی. اگر هم همچنان آرمان و هدف داشته باشی، این در کارت بهتر خودش رو نشون می ده. یعنی می تونی آرمانت رو هم در کارت اعمال کنی. خیلی ها رومی شناسم که واقعا دارن اون پیام اصلی رو حفظ می کنن. من کاری به فحش، ناسزای داخل کارها ندارم ولی یک جاهایی واقعا یکسری حرف ها رو باید زد، چون می طلبه. خود من که خیلی سعی می کنم لحن مردمی رو رعایت کنم. با این حال باز یک جایی می طلبه که بعضی چیزها گفته بشه.

می دونم و با تمام وجود می گم که قصه های زیادی از سر رپ ایران گذشت. مثلا یادمه سال ۸۴، ۸۵ بود که س.م شش و هشت رو وارد رپ کرد و به همین خاطر یک مدت خیلی از قدیمی ها اصلا کار نکردن. یعنی راحت بگیم، به خاطر شش و هشتی ها اون قدر مخاطبان رپ زرد شده بودن. حتی چند نفر از بچه های قدیمی هم رفتن سراغ همون شش و هشت و رپ خالتوری. مثلا این یکی از ماجراهایی بود که بر رپ فارسی گذشت. کمی برام از این ماجراها و بالا و پایین ها بگو یاسر. می دونی چرا از تو می خوام که بگی؟ چون تو رو علاوه بر رپر، کسی می دونم که به تاریخ رپ فارسی هم تسلط داره.

– من این قصه ها رو کامل می دونم و با تمام وجود توشون زندگی کردم ولی ترجیح می دم خیلی با جزئیات عنوان نکنم. چون واقعا برام خوشایند نیست. کسایی وارد رپ فارسی شدن که حتی دوست ندارم درباره شون حرف بزنم. ولی خوبی اش این بود که من وقتی می دیدم یک چیزهایی، یک وقت هایی یک چنین اتفاق هایی می افته و چنین موجی درست می شه – همون موج البته الان هم درست شده – ترجیح می دادم و می دم که سکوت کنم.

 

رپ سادگی داره که رسیدن بهش کار سختیه، چون باید یکسری رنج ها رو تجربه کرده باشی و با خودت خیلی صادق باشی. از نگاه من رپ قصه خیابون رو می گه؛ قصه جایی که همه مون توش اشتراکاتی داریم. اما خیلی ها می خوان خیابون ها و اونچه رو که توی خیابون می گذره، نبینن. می خوام بپرسم چی شد که این قدر اجتماعی می خونی؟ نگاه اجتماعی تو در رپ مشخصا با باقی رپرهای اجتماعی خون دیگه هم فرق می کنه.

– اتفاقات غم انگیزی برام افتاده و این اتفاقات انرژی هایی رو به طرفم متساطع کردن که من رو به این کار واداشت. کوزه گر از کوزه شکسته آب می خور. یعنی خودم اون آدم سالم و سرحال نیستم. ولی به هر صورت خوشحالم که تونستم حرف هایی رو بزنم که تاثیرگذار باشه. به اعتقاد من انرژی ها، اتفاقات، تجربه ها، داستان ها و همه اینها انگار یک پازلی بودن برای ساختن هویت و اسم یاس. وقتی می پرسن حالا که تو این جایگاه هستی، چه احساسی داری، می گم هیچی، چون اصلا احساس خاصی ندارم. چون نفهیمدم اصلا چی شد که این طور شد و اینجا رسیدم.

فکر می کنم سال ۸۵ بود که فیلم خصوصی اون بازیگر بین همه دست به دست شد. درست زمانی که همه نوجوان ها و جوان ها داشتن اون فیلم خصوصی رو با بلوتوث برای هم می فرستادن، تو داشتی به خوندن قطعه سی دی رو بشکن فکر می کردیم. چی شد که همچه شناخت به موقع و سازنده ای از ماجرا پیدا کردی؟

– بی تعارف، درک بالا. من نسبت به خیلی ها درکم بالاتره. بگذارید این طور بگم که احساس می کنم در اون برهه از زمان از اطرافیانم خیلی بیشتر زندگی رو دیده بودم. آدم ها رو دیده بودم. جاهای مختلف رو دیده بودم. ما به روز بودیم همیشه و می دونستیم که اگر مثلا خارج ایران برای پاریس هیلتون یک چنین اتفاقی افتاده، اتفاقا خیلی هم بیشتر به اسمش کمک کرده و توی هالیوود گرون تر شد، اما تو ایران برعکسه و آبرو و حیثیت طرف می ره.

پیگیری و نظر سیاسی هم داری؟

– آره خب، خیلی به روز هستم از نظر سیاسی، ولی برام فرقی نمی کنه، چون سیاست چیز تر و تمیزی نیست. آدم ها هیزم سیاست هستن. حافظ و تیمور لنگ هر دو نفرشون برای یک دوره بودن. حالا از نام کدوم به نیکی یاد می شه؟ موسیقی یا شیپور جنگ؟ اصلا بگذار با زبان خودم بگم؛ حافظ و تیمور لنگ، موسیقی و شیپور جنگ.

یک ویژگی که فقط رپ داره و موسیقی های دیگه به این اندازه ندارن. اینه که بیشتر کار رو شخص رپر انجام می ده. بیشتر کار موسیقی رو خودش می کنه، بیشتر تکست یا متن رو خودش می نویسه و ریتم رو خودش می سازه. اون یک زیست مستقل محسوب می شه. پس قطعا رنج ها و تجربه های رپر توی کارش به طور مستقیم تاثیر داره. تو رو می دونم که سختی های زیادی کشیدی و تونستی این رنج ها رو در کارهات منعکس کنی. زیست رپر چقدر مهمه؟ تجربه زندگی رپر چقدر در ریش اهمیت داره؟

– بیشتر از زیست، دیدگاهه که اهمیت داره. خیلی ها هستن که زیست پر فراز و نشیب داشتن، ولی حرف هاشون حرف های جالبی می کنم. دیدگاه خیلی مهمتره، چون کسایی رو می شناسم که زندگی خیلی خوبی داشتن، ولی در نهایت نتونستن یک چیزهایی رو هضم کنن و در نتیجه دغدغه هاشون در قالب کلمه اومده بیرون به اعتقاد من فرآیند ساخته شدن رپ مثل یک دیگ بخار عمل می کنه که وقتی زیادی بهش فشار بیاد، بخار به شکل رپ از سوپاپ هاش بیرون میاد. با قلمت حرف هات رو می نویسی و اون ها رو رپ می کنی و سوپاپ هات آروم می گیرن و تعادل دوباره در وجودت برقرار می شه.

حرفت منطقیه. به نظرم؛ دیدگاه آدمه که می تونه ازش یه رپر بسازه یا نه. کدوم دوره تو رو دلسرد و دلزده کرد؟

– راستش برای منِ یاسر هیچ فرقی نمی کنه. به من همیشه همونی می گذره که می گذشت. بگذار راحت بگم، چیزی که من رو بیشتر از سیاست ناراحت می کنه، وضعیت فرهنگه. این که سعی خاصی در جهت ارتقای فرهنگ مردم نمی شه. خارجی ها می گن آدم های مسخره رو معروف نکنین، اما متاسفانه الان مثلا تو اینستاگرام این اجازه به خیلی ها داده شده که بی خود مطرح و معروف بشن. اصلا کاش خدا این اینستاگرام رو به خاطر همین چیزها از روی زمین برداره.

حداقل چیزی که من الان بهش فکر می کنم و بهش اطمینان دارم، اینه که اصلا امکان نداره. در حال حاضر یک کنسرت واقعی رپ برگزار بشه، خیلی ها می گن باید بشه تو ایران کنسرت رپ برگزار کرد و براش دست و پا می زنن. اما اون ها نکته های خیلی مهمی رو در نظر نمی گیرن. من ازشون می پرسم اصلا تا حالا یک کنسرت واقعی رپ چیه؟ مثلا یک مشکل بزرگ و دلسرد کننده همینه که تا الان یک فیلم مستند واقعی و آموزنده درباره رپ ساخته نشده تا این حرف ها و نکته های تکنیکی و دغدغه ها گفته بشن.

یاسرجان، خیلی ها در رپ فارسی بودن که الان دیگه نیستن. رفتن گم شدن. هیچ نشونی ازشون نیست. یک تعدادی شون رو می شناسیم. ولی دلیل اصلی رفتن خیلی ها از دنیای رپ چه بود؟

– به نظرم مهم ترینش بی انگیزگی بود. به نظر من اون ها خیلی زود به این نتیجه رسیدن که باید الان برم بیرون و بزنم توی بیزنس و اتفاقا کار درستی هم کردن، چون الان من خیلی از اون ها رو می شناسم که مغازه هاشون رو دارن، زندگی شون رو دارن؛ ما هم خدا رو شکر می کنیم. ولی ما بیشتر سوخت دادیم.

 

شهرت خوبه؟ با شهرت چطور کنار میای؟

– بله، خوبه. همون طور که گفتم، نفهمیدم چی شد، نفهمیدم کی این همه آدم من رو شناختن. هنوزم که هنوزه خیلی جاها می رم سرم پایینه، یک دفعه یکی میاد سلام و علیک می کنه. شهرت خیلی خوبه، اما من شبیه همه نیستم، چون من اخم ظاهرم برای زخم باطنمه و یکسری آدم ها رو ممکنه با چوب خشک بودنم شوکه کنم. از همون اول هم چوب خشک نبودم. به این چوب آب نرسیده که خشک شده. می دونم خیلی وقت ها منو می بینن و با خودشون می گن این یارو فکر کرده کیه که این قدر خودش رو می گیره. اما نمی شه براشون توضیح داد، و من هم این جوری هستم و آدمی نیستم که همیشه لبخند داشته باشم. من آدم مسئولی هستم نسبت به زندگی ام و این مسئولیت داره تو مغز من می چرخه و باعث می شه خیلی نتونم به این توجه کنم که تو الان میای به من ابراز علاقه می کنی. باید این رو بدونی که من باهات حال می کنم، ولی شاید خیلی نمی تونم بانشاط و سرحال و همیشه در حال لبخند زدن باشم.

چطوریه که این سال ها این قدر بی حاشیه بودی؟

– حاشیه برای منم درست شد؛ اما باید حاشیه رو مدیریت کرد. برای من خیلی از این حاشیه ها درست شد، ولی سعی کردم مدیریتشون کنم و به واقعیت نزدیک شون کنم. وقتی یک اتفاق خیلی رایج می افته، تو می تونی بگی مگه چیزی شده، افتاده دیگه، ما هم آدمیم. بعد تازه من رپر هستم، چرا سورپرایز می شی از فلان اتفاق؟ من هم آدمم. من آدم عجیب غریبی نیستم که انتظار داشته باشی هیچ چیز غیرمتعارفی ازم نبینی.

احساس تنهایی هم داری؟

– صددرصد، اما یک وقت هایی هست که تنهایی کمک می کنه بتونی خودت رو پیدا کنی. این که خودت رو بشناسی، خیلی اتفاقات زندگیت با پذیرفتن تنهاییت حل می شه، خیلی چیزها حل می شه. این که بفهمی داستان چیه، تو کی هستی، تو چی هستی، پتانسیل تو چیه، توانایی های تو جیه. من تنهایی رو برای همین خیلی دوست دارم و ازش استقبال می کنم.

فکر می کنم کسایی که با شهرت مواجه می شن، اولین چیزی که نمی تونن مدیریت کنن، همین تنهاییه، چون با به وجود اومدن شهرت، فاصله ای بین شما و مردم به وجود میاد.

– بستگی به پروسه به وجود آمدن شهرت هم داره که چطور به شهرت رسیده باشی و چیز دیگه ای که اهمیت داره، مدت زمانیه که شهرت واقعی داری. یک موقع ممکنه مدت زمانی که شهرت داری، خیلی کوتاه باشه، در نتیجه فرهنگ برخورد با طرفدار و فرهنگ برخورد با جامعه هنوز توی وجودت جا نیفتاده و ته نشین نشه. اما من از این بابت خوشحالم که بعد این همه سال هنوزم خیلی از افراد من رو می شناسن. از این بابت خوشحالم، چون آروم آروم، دورانی رو گذروندم که یاغی گری هام توش شکل گرفتن و عبور کردن، غره شدن هام فروکش کردن و این شهرت تبدیل به عنصر ثابت زندگیم شده، مثل یک فاکتور فرهنگی. من خودم ترجیحا سعی می کنم زیاد جایی نرم، چون کلا برام جالب نیست.

همیشه این طور بودی؟

– بچگی هام هم خیلی این طور گذشت. زیاد خونه فامیل و اقوام نمی رفتم. مثلا خونواده می رفتن فلان جا، من نمی رفتم، چون برام جالب نبود. الان هم فکر می کنم برام همین طوره. از طرف دیگه یک دلشکستگی هایی وجود داره که اصولا سعی می کنی به خاطرشون یک دیوار دور خودت بکشی که از پشتش زیاد هم حریم تو معلوم نباشه، تا بهتر از خودت مراقبت کنی. من برای کرده هایم به اینجا نرسیدم، چون احساس می کنم شهرتی که من دارم فرق می کنه با شهرتی که دیگران دارن. خوشبختانه من بیشتر از اون که برای خودم شهرت دست و پا کنم، اعتبار کسب کردم.

 

یاسر، به نظرت مهم ترین چیزی که تو رو تا الان بر صدر اخبار رپ فارسی نگه داشته، چی بود؟

– حقیقت، هیچ وقت نمی میره. من راجع به چیزهایی صحبت کردم که قبلش اون طور که باید درباره شون صحبت نشده بود، ولی وقتی من گفتم، شنیده شد و باب شد. من سعی می کنم از چیزهایی حرف بزنم که کسی اساسا دوست نداره درباره شون صحبت کنه. من راجع به چیزهایی حرف می زنم که اگر گفته نشن، بدون او که کسی بفهمه، تبدیل به غده های سرطانی خطرناک می شن.

تصویر واضحی از یاسر بختیاری سال ۱۴۰۶ داری؟

– این دفتر رو خودم باز کردم، خودم هم می بندم.

فکر می کنی کِی بسته می شه؟

– اصلا نمی دونم. شاید یک موقع کم کار بشم، اما خاموش نمی شم.

فکر رفتن از ایران رو داری؟ فکر هجرت.

– نه زیاد. عاشق سفر کردن هستم. ولی نه، هجرت از ایران برام جالب نیست. خیلی دوست دارم آدم ها رو ببینم. خیلی از فرهنگ ها، خیلی از ملیت ها چشم های من رو روشن و باز کردن، اما نه، هجرت کردن برام جالب نیست. به نظر من خدا یکی، پدر یکی، مادر یکی، خونه هم یکی. کسایی هم که رفتن، به نظر من خونه شون رو ترک کردن.

چه چیزی تو رو سر پا نگه می داره؟ یا بگذار این طوری بپرسم که، بزرگ ترین امیدت چیه؟

– من آدمی ام که به خودم و به درون خودم خیلی ایمان دارم. یک بار از یکی شنیدم که گفت وقتی شک در خونه ات رو زد، بگو ایمان بره در رو باز کنه. این خیلی حرف باحالی بود و واقعا روم تاثیر گذاشت. فکر می کنم ایمانه که ادم رو زنده نگه می داره. سختی ها همیشه بوده و الان هم هستن اما من هم هنوز هستم و روی پاهام ایستادم. چه چیزی من رو سرپا نگه می داره و به چه چیزی امید دارم؟ امید به ایمانم دارم و ایمانم من رو سر پا نگه می داره.

چیزی هست که بخوای بگی؟

– می خوام یه کم از برنامه های آینده ام صحبت کنم. داریم یک مستند از زندگی خودم می سازیم. من از گذشته تصاویر خیلی زیادی دارم و می خوام حرف های زیادی بزنم. من می گم لعنت به حرف هایی که نگفتم و می خوام توی این ویدیو یا این سری ویدیوها نگفته هام رو بگم. شاید این ویدیو یا ویدیوها حالت مستند پیدا کنن، چون رپ هم چیزی جز مستندنویسی و مستندگویی نیست. از طرف دیگه دارم روی یک آلبوم کار می کنم و از اونجایی که چند سالی می شه آلبوم منتشر نکردم، احساس می کنم برام یک قالب خیلی رسمی پیدا کنه. به همین خاطر دارم انرژی زیادی براش می گذارم، چون می خوام یک خروجی صددرصدی باشه.

 

بخشی از متن قطعه اجتماعی «از چی بگم؟» یاس که برای حادثه مدرسه شین آباد خوانده بود:

– می گی بازم کنار همدیگه واژه بچین؟
راجع به چی…؟
باشه بشین…
چشاتو باز کن، یه لحظه مال من باش
یه لحظه بیا توی حس و حال من باش…
پس میکروفونو به دست من تو بده بگم
از این زمونه و از دلی که تکه تکست
هر آهنگ منم مساویه ذکر یک درد
جز اینم ندارم یه فکر بهتر…
ما گفتیم تموم دردها ریشه کن شد؟
از چی بگم برات؟
شاید قصه دوست داری
مثل قصه اون همکلاسیان روستایی
اگه قصه تلخه، گناه واقعیت
داستان نرگس و گل های باغ میهن
که نشستن با صد چرا و افسوس کاشکی
یه بخاری جای چراغ نفسوز داشتیم
چراغ افتاد و توی کلاس گر گرفت
آتشی که پوست بچه ها رو مثل گرگ گرفت
یه طفل معصوم با داد و فریاد گفت: زود بدویین سمت در
ولی درم قفل بود
چشام خشک شد، یکم بهم اشک بده ایزد
این بچه ها با کدوم دست مشق بنویسن؟
کودکی مُرد، در راه کلاسی که
سوخت و منظره یه جراح پلاستیکه
یاس نمی خواد ته قصه رو هرگز ببنده
… چون باز دلش می خواد که نرگس بخنده
از چی بگم؟ صبح نشده غروب زد
تو قلب بچه های مدرسه درود زن
غصه نخور، صدام بشنو از زیر خونت
من صداتو به گوش همه میرسونم
از چی بگم؟ دلی که فقط اسمش دله…

پ ن: متن مصاحبه به درخواست یاس به صورت محاوره پیاده شده.

منبع: برترینها

برترین ها – ترجمه از حسین علی پناهی: در ظاهر بنظر می رسد که جنیفر لارنس، بازیگر جوان، بااستعداد و گران قیمت هالیوودی هیچ نکته ی تاریکی در رفتار و زندگی خود ندارد. او بسیار زیبا و دوست داشتنی است و علاوه بر چندین بار نامزدی اسکار یک جایزه اسکار را نیز به خانه برده است. به طور کلی می توان گفت که او کاملاً بی نقص به نظر می رسد. اما اگر شما هم اینطور فکر می کنید باید بدانید که کاملاً در اشتباهید و حتی جنیفر لارنس هم نیمه ی تاریک پنهانی دارد. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با برخی از نکات مبهم و تاریک زندگی این بازیگر هالیوودی سرشناس آشنا کنیم.

 

۱- مشکل گربه و چَز بونو

در نوامبر سال ۲۰۱۲ وی در یک برنامه ی زنده در مورد گربه ی ماده خود سخن گفت که رفتارهایی مردانه دارد. وی در ادامه چنین گفت:” من هیچگاه گربه ای را ندیده ام که فکر کنم پسر باشد. زیرا در حالت طبیعی سگ ها پسر بوده و گربه ها دختر هستند. اما او چنان انرژی مردانه ای دارد که همه فکر می کنند او پسر است و حتی برای هفته ی اول من نیز فکر می کردم که پسر است. او یک یقه پسرانه داشت و نام او را الیور گذاشتم و او را با همین نام صدا می زدم. الیور، الیور، الیور. و این اسم برای یک گربه عجیب بود. به همین دلیل ما اسم او را چَز بونو گذاشتیم[اشاره به تغییر جنسیت چَز بونو فرزند شِر و سونی بونو]”. مجری برنامه که کاملاً مشخص بود از این حرف ناراحت شده و قبل ازاین که به سرعت موضوع را عوض کند،سعی کرد به آرامی به لارنس بفهماند که گربه های سه رنگ دختر هستند.

 
۲- بی حرمتی کردن به مقدسات و خندیدن به آن ها

هنگام فیلم برداری فیلم «عطش مبارزه» (The Hunger Games) در هاوایی، لارنس ابتدا به یک مقبره مقدس مذهبی بی احترامی کرده و سپس در یک برنامه ی تلویزیونی با صحبت در مورد آن قهقهه می زد. وی در یک برنامه زنده در دسامبر ۲۰۱۶ در این باره چنین گفت:” ما در حال فیلم برداری در هاوایی بودیم و تعدادی سنگ مقدس در آنجا بود… و شما نمی توانستید روی آن ها بنشینید زیرا زیرا نشستن روی ان ها نوعی بی احترامی به شمار می آمد.

در آن زمان من برای صحنه ای خاص لباس هایم را خیس کرده بودم…خدای من، برای دردی که در پشتم داشتم بسیار خوب بود. یکی از سنگ هایی که من پشتم را با آن می خاراندم کمی از جایش کنده شد. تخته سنگ بسیار بزرگی بود و از این کوه سرازیر شد به نحوی که نزدیک بود صدابردارمان را بکشد. تمام اتاقک او نابود شد و … صحنه ی دراماتیکی بود. و انگار تمام مردم هاوایی با خود می گفتند: وای خدای من، این یک نفرین است. و من با خودم می گفتم: من نفرین شما هستم. من آن را با خاراندن پشتم شل کردم”. بی تفاوتی فرهنگی لارنس پنهان نماند و بسیاری از بومیان هاوایی از این کار او متنفر بودند.

 

۳-  اخطار جدی در مورد توهین به مقدسات

یک کارشناس فرهنگ هاوایی به نام کاهوکولیا هایکو در مصاحبه ای چنین گفت:”در مکان زندگی مردم باستانی هاوایی، چند صد غار و محل دفن مردگان در منطقه فیلم برداری وجود دارند. این غارها محل دفن شدن استخوان های نیاکان ما هستند- نه تنها نیاکان من. آن ها کاهونا نامیده می شوند. این ها ستاره شناس، مسیریاب و دکترهای زمان خود بودند. آن ها انیشتین و مارکونیس فرهنگ هاوایی بودند. و آن ها تنها چند متر آن طرفت تر در حال فیلم برداری بودند”.

همچنین وی می گوید تخته سنگی که لارنس باعث فرو ریختن آن شد “احتمالاً کمی بزرگ تر از یک توپ بسکتبال بود که از تپه به پایین غلتیده و با برخورد به یک مسئول صدا و ارابه اش همه را ترسانده بود… من کسی هستم که در هنگام فیلم برداری در مورد فرهنگ این منطقه کمی صحبت کردم و به او و تمام تیم تولید گفتم که روی سنگ ها ننشینند. حتی کمی بدخلقی کردم تا بیشتر دقت کنند. من آن ها را مجبور کردم که تخته سنگ را برگردانده و از تپه بالا ببرند. ما در این مورد خیلی جدی بودیم اما آن ها فکر می کردند که این مسئله یک شوخی است”.

۴- عذرخواهی غیرواقعی

لارنس بعد از ماجرای هاوایی رسماً عذرخواهی کرد اما جملات او کمی گستاخانه بود. او در حساب فیسبوک خود در این مورد چنین نوشت:” از جن به اینترنت: من مطلقاً قصد توهین به مردم هاوایی را نداشته ام. من حقیقتاً فکر می کنم که در مورد این که گفته ام من نفرین بودم خودم نیز زیاد راضی نیستم، اما متوجه شدم تفسیری که از آن شد اصلاً خنده دار نبوده و اگر به شما بی احترامی کردم معذرت می خواهم”. او در این پیام هیچ صحبت یا معذرت خواهی در مورد مالیدن پشت خود به آن مکان مقدس و بی احترامی به فرهنگ و عقاید مردم محلی نکرد و گفت که اگر به کسی توهین کرده متاسف است. بین این دو تفاوت بسیاری وجود دارد.

 

۵- بی احترامی بی دلیل به لیندسی لوهان

بگذارید صادق باشیم، لیندسی لوهان هدف بسیار ساده ای است، از این رو وقتی که در دسامبر ۲۰۱۵ لارنس در یک برنامه ی زنده ی تلویزیونی به لوهان بی احترامی کرد موضوع خوشایند نبود. او به مجری برنامه گفت:” من شبیه لیندسی لوهان و به اندازه ی او درمانده شده بودم، اما بدون هیچ گونه استفاده از مواد یا الکلی”. آلی لوهان، خواهر لیندسی لوهان، بعد از پخش این برنامه در حساب توئیتری خود چنین نوشت:” من هیچ گاه به منفی گرایی تمایل ندارم اما کنار خانواده ام ایستاده ام. از جنیفر لارنس ناامید شدم. تو یکی از طرفدارانت را از دست دادی”. لیندسی لوهان خود در حساب توئیتری اش با گذاشتن عکس از گفته ی مایا آنجلو با این مضمون “شاید با حرفهایت به من شلیک کنی، شاید با چشم هایت بدنم را تیغ بزنی، شاید با تنفرت بتوانی مرا بکشی، اما من همچنان بر می خیزم” جواب خواهرش را داد و خطاب به او گفت:” ممنونم خواهر… شاید کسی که تو او را خطاب قرار داده ای باید یاد بگیرد که مانند مایا آنجلو از دیگران حمایت کند”.

حتی دینا لوهان از صحبت های لارنس رنجیده و در یک برنامه ی زنده تلویزیونی در این مورد چنین گفت:” ما جنیفر لارنس را دوست داریم، ما همیشه از طرفداران او بوده ایم. مایه تاسف است که او از لیندسی برای ارجاع به ظاهر نشدن روی صحنه استفاده کرد. مایه تاسف بود که او دینش به دوستانش را ادا نکرد. نباید با کسی مانند آشغال برخورد کنی، مایه تعجب بود. خانواده من در کنار هم می مانند”.

۶- بی احترامی فراوان در مورد دیگر بازیگران

در دسامبر سال ۲۰۱۶ در یک برنامه زنده، لارنس و بهترین دوستش، لارا سمپسون یک بازی خاص را انجام دادند که طی آن از لارنس خواسته شد بدترین چیزی که تابحال در مورد سلبریتی دیگری گفته را بدون بردن نام او بازگو کند. سمپسون در این باره چنین گفت:” یک نفر وجود دارد که ما… اسم های مستعاری برای برخی از سلبریتی های خاص وجود دارد. یکی بانو، یکی خیارشور”. لارنس اما گفت:” خب، بانو انواع متفاوتی دارد… بانوی خشمگین، بانوی سرخ پوش، بانوی منتظر”. به نظر می رسد که جنیفر لارنس و نامزد سابقش مشکلات زیادی با دیگر بازیگران زن دارند”.

۷- ماجرای دستمزد کمتر نسبت به همبازیان مرد

وقتی که لارنس در سال ۲۰۱۳ در مورد اینکه در فیلم «کلاهبرداری آمریکایی» (American Hustle) کمتر از همبازی مرد خود دستمزد دریافت کرده است یادداشتی برای یک مجله خبری نوشت بسیاری فکر کردند که این نامه درخواستی برای پایان دادن به اختلاف دستمزدها بین بازیگران مرد و زن است. با این وجود وی خود در یادداشت اعلام کرده بود که در مورد دستمزدش اصلاً چانه نزده است. جالب این که لارنس برای ۱۹ روز کاری ۱٫۲۵ میلیون دلار دستمزد، ۲۵۰٫۰۰۰ دلار دستمزد اضافه و ۷ درصد از سود فروش فیلم. بردلی کوپر اما برای ۴۶ روز کاری ۲٫۵ میلیون دلار دستمزد و ۹ درصد از سود فروش فیلم را دریافت نمود. کریستین بیل نیز برای ۴۵ روز کاری ۲٫۵ میلیون دلار و ۹ درصد از سود فروش فیلم را به عنوان دستمزد پذیرفت.

در واقع کوپر، بیل و دیوید راسل، کارگران فیلم مقداری از درصد سود درخواستی خود را کاهش داده بودند تا دستمزدشان تفاوت زیادی با دستمزد لارنس نداشته باشد. در واقع تنها کسی که حق اعتراض داشت ایمی آدامز نقش اصلی زن فیلم بود. او ۴۵ روز کار کرد و تنها ۱٫۲۵ میلیون دلار و ۷ درصد از سود فروش فیلم را دریافت کرد در حالی که لارنس برای نصف این مدت دستمزد بسیار بیشتری دریافت کرده بود. از آن مهم تر این که وی برای فیلم «مسافران» (Passengers) در سال ۲۰۱۶ حدود ۲۰ میلیون دلار دستمزد گرفت که ۵ تا ۷ میلیون بیشتر از کریس پرَت همبازی مرد او در این فیلم بود. پس به نظر می رسد که دستکم لارنس هیچ دلیل و حقی برای شکایت در مورد نابرابری دستمزد بازیگران مرد و زن هالیوود ندارد.

 

۸- عدم حساسیت به سن در انتخاب نقش ها

وقتی که منتقدان اعلام کردند که وی برای ایفای نقش یک مادر تنها در فیلم «کلاهبرداری آمریکایی» (در ۲۳ سالگی) و نقش جوی مانگانو ۴۰ ساله در فیلم «شادی» (Joy) (در سن ۲۵ سالگی) بیش از حد جوان است او در یک برنامه ی زنده این موضوع را به سخره گرفت. وی در این باره چنین گفت:” دیوید [او راسل] در حال ساخت یک فیلم است و قصد او در حال حاضر این است که من نقش مادر رابرت دنیرو را بازی کنم. فکر می کنم هر چه مردم بیشتری در مورد جوان بودن بیش از حد من برای این نقش به او خرده بگیرند او خواهد گفت: اهان اینو داشته باشین”. شاید هنوز جنیفر لارنس نداند که هنگام انتخاب بازیگران زن، تبعیض سنی و جنسیتی در هالیوود کاملاً با هم همراه هستند اما از آن جایی که جنیفر لارنس هنوز خیلی جوان بوده و با این مسئله روبرو نشده است چنین ساده از کنار آن می گذرد. باید دید وقتی که او سنش به ۵۰ رسید نیز همین عقیده را دارد یا خیر.

۹- علاقه به کار با یک متهم به بدرفتاری

جیفر لارنس در یک برنامه ی زنده ی تلویزیونی اعلام کرد که او آن قدر دیوید او راسل را دوست دارد که هر وقت در مورد او صحبت می کند از خود بیخود می شود. شاید این موضوع بدین دلیل باشد که او رابطه ی بسیار بهتری نسبت به دیگر بازیگران با او دارد. به گزارش نیویورک دیلی نیوز، با توجه به ایمیل های افشا شده ی مدیران اجرایی استودیو سونی، راسل چنان با ایمی آدامز، همبازی لارنس در فیلم «کلاهبرداری آمریکایی» بدرفتاری کرده که کریستین بیل مجبور به مداخله شده است.

جورج کلونی نیز یک بار تایید کرده بود که پس از بدرفتاری راسل با همبازی ها و تیم تولید فیلم «سه پادشاه» (Three Kings) در سال ۲۰۰۹ به صورت او مشت کوبیده است. بعدها نیز یک ویدیو از راسل در حال فریاد کشیدن بر سر لیلی تامیلی در هنگام فیلم برداری صحنه های فیلم «قلب من هاکبی» (I Heart Huckabees) در سال ۲۰۰۴ منتشر شد. بدرفتاری راسل تنها به فیلم هایش ختم نمی شود زیرا رسانه ها در سال ۲۰۱۲ ادعا کردند که راسل به دلیل بدرفتاری با خواهرزاده اش بازجویی شده است. راسل تنها کارگردان جنجالی نیست که لارنس به کار با او علاقه فراوان دارد. وی در سال ۲۰۱۴ در مصاحبه ای با ونیتی فیر گفت که وودی آلن را می پرستد، همان وودی آلنی که به تجاوز جنسی به دخترخوانده اش متهم شده و با دختر خوانده ی همسر سابقش ازدواج کرد.

۱۰- دروغ گفتن بیش از حد

وقتی که سعی می کند اتفاقاتی را نقل کند، لارنس به ندرت پیش می آید که واقعیت را بازگو کند. برای مثال، وقتی که در یک برنامه زنده تلویزیونی در مورد مست کردن و استفراغ کردن روی لباس مدونا در مهمانی پس از مراسم اسکار سال ۲۰۱۴ سخن می گفت ادعا کرد که مایلی سایروس گفته است که آن را جمع کند، اما سایروس بعدها در حساب توئیتری خود چنین چیزی را کاملاً منکر شد. این اولین باری نبود که لارنس اسم دیگر بازیگران را در داستان سرایی هایش وارد می کند.

وی همچنین ادعا کرد که آن شب در مراسم دنبال جان استاموس بوده است و چنین گفت:” من واقعاً شروع به کارهای عجیب غریبی کرده بودم و او از من پرسید که آیا قارچ خورده ام و من گفتم نه کاملا هوشیار هستم و به خندیدن و تلوتلو خوردن ادامه می دادم”. وقتی که از استاموس در این باره سوال شد وی با کمال ادب اعلام کرد که چیزی در این مورد به یاد ندارد.

 

۱۱- صحبت کردن در مورد مست کردن

کمتر فرصتی پیش می آید که لارنس نتواند به طرفدارانش ثابت کند که در مصرف مشروبات الکلی زیاده روی می کند. وی همواره در مصاحبه هایش در مورد مشروبات الکلی سخن گفته و حتی درخواست می کند که برای وی سرو شود. جالب این که قبل از مراسم اسکار سال ۲۰۱۳ و قبل از اکران افتتاحیه قسمت دوم فیلم «عطش مبارزه» در سال ۲۰۱۵ نیز مشروبات الکلی مصرف کرده بود.

۱۲- سلیقه تلویزیونی بسیار بد

شاید باور نکنید اما جنیفر لارنس از طرفداران سریال ریالیتی «زندگی با کارداشیان ها» (Keeping Up with the Kardashians) است. وی گفت که وقتی بیرون از خانه است به کاناپه اش و این که نکند یکی از قسمت های این برنامه را از دست بدهد فکر می کند.

۱۳- افتادن های ساختگی

وقتی که لارنس در مراسم اسکار سال ۲۰۱۳ روی پله ها کمی زمین خورد بسیار دوست داشتنی بود اما این اتفاق بارها و بارهای دیگر نیز رخ داد. در مراسم اسکار سال ۲۰۱۴، او روی فرش قرمز زمین خورد که باعث تعجب جارد لتو نیز شد:” با خود فکر می کنم که آیا این هم بازی است”. وقتی که در برنامه ای تلویزیونی از او در مورد دستپاچگی عمدی اش از او سوال شد وی چنین جواب داد:” من سعی می کنم که کار درست را انجام بدهم، دست تکان دادن برای طرفداران، سعی می کنم مهربان باشم و یک مسیر مخروطی پرترافیک وجود دارد. لحظه ای که زمین خوردم، داشتم می خندیدم اما در درون به خودم می گفتم که گند زدی. آن ها فکر خواهند کرد که تو داری بازی می کنی. اگر جای جارد لتو بودم با این موضوع کاملاً موافق بودم. اما باور کنید اگر این کار برنامه ریزی شده بود این کار را در مراسم گلدن گلاب یا جاهای دیگر می کردم. من هیچ گاه این کار را در دو مراسم اسکار متوالی انجام نمی دادم”.

منبع: برترینها

هفته نامه دیده بان – عباس وردی: گاهی با خیلی از آدم ها روبرو می شویم که تا وقتی از نزدیک ندیدیم شان قضاوت مان نسبت به آن فرد فرق می کند. در این قضاوت ها گاهی بدترین نسبت ها را به افراد می دهیم بدون این که از شرایط زندگی و روحی فرد مطلع باشیم.

مریم معصومی برعکس اتفاقاتی که دورادورش در موردش در حال رقم خوردن و گفتن است، از نزدیک اوضاعش خیلی فرق می کند و شاید نمونه ای باشد برای این که کسی را دورادور قضاوت نکنیم. در این گپ و گفت نسبتا طولانی وی از دلایل تنهایی خود و اگر بزرگنمایی نکنیم سیر تا پیاز گفتنی های زندگی خود را تا جایی که بشود نوشت را بیان کرد.

 

کمی از دوران کودکی خود بگویید، آن موقع هم مثل الان ساکت بودید؟

– در دوران کودکی ام، می توانم بگویم شیطان بودم ولی نه آن طور که از دیوار راست بالا بروم. می شود گفت شیطان محفوظ به حیایی بودم چون نسبت به افراد خانواده کوچک ترین عضو بودم و طبیعتا کسی را برای بازی کردن نداشتم بنابراین دوران کودکی بی آزاری و تنهایی داشتم و همه کارهایم از جمله شیطنت هایم نیز تنهایی بوده است. مثلا سر ظهر وقتی همه خواب بودند می رفتم دنبال کشف کردن چیزهای جدید و به قول خودمان فضولی های خطرناک که مثلا به عنوان نمونه یک بار رفتم سراغ جعبه برق خانه پدربزرگ و خاله ام به طوری که برق خانه و فیوز را قطع می کردم.

از بازی های انفرادی تان بگویید.

– علاقه خاصی به خوانندگی داشتم و یا خیلی لباس های جورواجور و پارچه های مختلف را به سر و تنم می بستم. خیلی وقت ها با ملحفه و چادر برای خودم لباس طراحی می کردم و ساعت ها جلوی آینه می نشستم و برنامه اجرا می کردم.

با وارد شدن به مدرسه هم این تنهایی ادامه داشت؟

– تقریبا بله. با این که دور و برم برعکس خانه خیلی شلوغ بود ولی به کسی اعتماد نمی کردم. زیاد با کسی رابطه برقرار نمی کردم. مثلا برووبیا نداشتم در حدی که یادم نمیاد حتی یک بار هم جشن تولد دوستانم رفته باشم.

تک فرزند هستید؟

– نه، دو خواهر و دو برادر دارم و ته تاغاری هستم.

شیطنت های آسیب زننده به خودت هم داشتی که هنوز اثراتش باشد؟

– تا دل تان بخواهد دو بار صدمه دیدم. یک بار وقتی داشتم برای خودم خوانندگی می کردم، رفته بودم روی یک چهار پایه ایستاده بودم و شیشه عطر به عنوان میکروفن دستم گرفته بودم که یکهو چهارپایه شکست و افتادم و دستم شکست به نحوی که چند روزی مهمان بیمارستان بودم. یک بار دیگه هم با دوچرخه پسر همسایه آسیب دیدم که نزدیک ۷ تا بخیه خورد به پام، که هنوزم که هنوز می بینم با خودم می گویم چرا اینطور شد. البته این را هم بگویم این اتفاق تقصیر غد بودن خود من بود چون بقیه بچه ها می گفتند بیا بازی کنیم و من طبق روال گذشته ام تنهایی را ترجیح می دادم و آنها لج کردند و با دوچرخه پیچیدند جلوی من و این اتفاق برایم افتاد. یک بار هم سرم شکست در حین تاب بازی. ماجرای تاب بازی هم این بود که سر سوار شدنش با بچه های عموم بحث مان شد و تاپ از دست بچه ها رها شد و مستقیم خورد تو سر من و خلاصه دوباره کارم به بخیه زدن و بیمارستان کشید.

 

در آن دوران اسباب بازی های خود را به بچه های دیگر می دادی؟

– خیلی دوست داشتم اسباب بازی هایم را با همبازی هایم تقسیم کنم ولی بچه ای دور و برم نبود که بخواهم اسباب بازی ام را به او بدهم. این به این معنی نیست که اصلا تو خانواده ما بچه نبوده، اتفاقا بوده ولی چون رابطه مان کم بود مثلا سالی یک بار رفت و آمد می کردیم این اتفاق پیش نمی آمد. از طرفی هم نزدیکانم مثل دخترخاله و پسرخاله هایم نیز سن شان به من نمی خورد که بتوانند از وسایل من استفاده کنند. برای همین واقعیتش این موضوع اصلا برایم پیش نیامده و تجربه اش را نداشته ام.

کار کردن در تئاتر فقط عشق می خواهد

چطور وارد تئاتر شده اید؟

– همیشه دوست داشتم تجربه اش کنم ولی هیچ وقت موردی که بتواند راضی ام کند که وارد این حوزه سخت شوم به من پیشنهاد نشده بود تا این که متن چلچلا به من پیشنهاد شد و واقعا متن سنگین و سختی بود، به طوری که هنگام خواندن منقلب شدم و به حدی برای من تازه کار در تئاتر سخت به نظر می رسید که تماس گرفتم و اول منصرف شدم و گفتم چون کار اول من است نمی دانم چه اتفاقی قرار است روی صحنه برایم بیفتد. این کار دیالوگ های طولانی در حد ۱۵ خط داشت که من را شوکه کرد ولی دلگرمی های کارگردان باعث شد من این کار را ادامه دهم و خدا را شکر کاری شد که همه راضی بودند. این را هم بگویم که سختی چلچلا موقعی بیشتر حس شد که در کنار مونولوگ های طولانی فیزیکال بودن کار هم به آن اضافه شد. خوشبختانه کسانی که کار تئاتر مرا دیدند همه می گفتند یک مریم معصومی دیگری را در این کار مشاهده کردیم و این برای حس موفقیت داشتن در یک کار برایم کافی بود.

 

کار کردن تئاتر و سختی هایش به دستمزدش می ارزد؟

– راستش نه چون واقعا مبلغ پیشنهادی بسیار بسیار پایین تر از سینما است و در خوشبینانه ترین حالت شما دستمزد یک کار تلویزیونی را دریافت می کنید. کار کردن در تئاتر فقط عشق می خواهد. من آنقدر عاشق تئاتر و این کار شده بودم که هر روز می گفتم من حالم با شما خیلی خوب است.

بچه درس خوان بودم

روز اول مدرسه را یادتان هست؟ چه حسی داشتید؟

– روز زیاد خوشایندی نبود از این جهت که مادرم می خواست من مستقل بار بیایم، به همین خاطر یادم هست که روز اول مدرسه که هوا خیلی سرد بود، مرا مدرسه رساند و گفت این راه را که الان آمدیم وقتی مدرسه تمام شد باید خودت برگردی چون من قرار نیست به دنبالت بیایم. در ادامه کلی نصیحت کرد که این راه مدرسه است و اینو بخور و اینو نخور و با کسی دوست نمی شی و از این جور صحبت ها که من هم مدام تو دلم با خودم می گفتم وای مدرسه چقدر بده. اینجوری شد که از همون روز اول فهمیدم مدرسه جایی است که علاوه بر حس بدش، آدم را مجبور می کند انسان روی پای خودش بایستد و این کار مادرم اگر در کودکی برایم تلخ بود ولی حالا که بزرگ شده ام فهمیده ام بزرگ ترین کار را در حقم کرده و باعث شده که الان مستقل باشم و از استقلالم لذت ببرم.

از آن روز به بعد مادرتان اصلا دیگر شما را به مدرسه نبرد و نیاورد؟

– نه اصلا. همیشه خودم می رفتم، خودم هم بر می گشتم ولی الان متوجه شدم که اگر مادرم آن روز این کار را نمی کرد شاید من هم امروز یک تیتیش مامانی بودم که از عهده کارهای خودم بر نمی آمدم.

 

چقدر کتک خوردید؟

– ببین مادرم بیشتر می ترساند تا بزند. ترساندنش هم مثل گوش کشیدن بود و داد و بیداد.

پایین ترین نمره ای که گرفتید؟

– قبل از این که سراغ نمره پایین گرفتن برویم این را هم اضافه کنم که تا آخر دوران تحصیلم نمرات بالایی گرفتم و هر چی بالاتر می رفتم سطح سختگیری خانواده پایین تر می آمد. پایین ترین نمره ای که گرفتم ۱۴ بود آن هم تو ریاضی و هیچ وقت هم زیر این نمره نگرفتم. یکی از دلایلی که علوم سیاسی خواندم با آن حجم از حفظیات، ضعفم تو حساب و کتاب ریاضی است و واقعا هم تو ریاضی بد هستم ولی حفظیاتم عالی است به طوری که عربی دوران دبیرستان را زیر ۱۹ نمی گرفتم و همه از روی من تقلب می کردند.

می خواستم وکیل شوم، علوم سیاسی خواندم

به سیاست علاقه دارید؟

– الان نه.

چی باعث شد که رشته علوم سیاسی را برای تحصیل در دانشگاه انتخاب کنید؟

– جلوی من یک مسیری باز شد و آن هم این بود که دوست داشتم وکیل بشوم و حقوق بخوانم و این که حقوق هم در کنکور سراسری قبول شدم ولی چون در شهرستان اراک قبول شده بودم خانواده ام اجازه نداد که بروم. برای همین رشته آزاد که علوم سیاسی زده بودم را رفتم. هر چه پیش می رفتم احساس می کردم که علوم سیاسی را دوست دارم آن هم به خاطر هیجانی که داشت. برای همین ادامه اش دادم و در گذر زمان به منصب سیاسی گرفتن هم علاقه مند شدم ولی به مرور زمان تقریبا پایان دوران کارشناسی بود که هیجانم فروکش کرد و تصمیم گرفتم رشته ام را عوض کنم و وارد بازیگری شدم. به صورتی از هیجانم فروکش کرده که اصلا حتی اخبار را هم دنبال نمی کنم.

 

متولد اواخر اسفند

گفته های متعددی در خصوص تاریخ تولدت هست، شفاف سازی کن بالاخره متولد اسفند هستی یا فروردین؟

– ببین واقعیتش این است که متولد ۲۴ اسفند هستم و از آنجایی که خانواده صادقی دارم به همان تاریخ برایم شناسنامه گرفتند، در صورتی که امکانش بود فروردینی هم باشم.

دهه شصتی ها نسل سوخته یا خاکستری هستند. همچین حسی را داری؟

– آره. البته سوخته سوخته نه ولی خاکستری هستند چون تو دورانی قرار گرفتند که اتفاقات روز باعث شد خیلی از مسائل را درک نکنند یا حتی اصلا متوجه نشوند. البته این طبیعت زمان هست که هر دورانش یک جور فراز و نشیب دارد، مثلا اگر ما دهه شصتی ها بخواهیم خودمان را با دهه پنجاه مقایسه کنیم واقعا می بینیم که واقعا آنها سوخته بودند. به هر حال هر دورانی که متولد می شوی باید از موقعیت هایی که داری استفاده کنی و از زندگی لذت ببری.

اسم طلاق تنم را می لرزاند

شنیده شده دستی به قلم هم دارید، فیلمنامه هم نوشتید؟

– بله نوشتم. دوره های فیلمنامه نویسی را گذرانده ام و خیلی خیلی کتاب و داستان می خوانم چون واقعا اتفاقات و داستان های مختلف می تواند به ایده پردازی ات برای نوشتن یک فیلمنامه خوب کمک کند. دو بار فیلمنامه حرفه ای نوشته ام و چند تهیه کننده هم خوانده اند و برای تولیدش پیشنهاد هم داده اند ولی خودم احساس کردم چون از موضوع روز جامعه فاصله گرفته، الان کمی تحمل کنم و در یک زمان مناسب دوباره شروع به بازنویسی کنم.

در چه ژانری؟

– تقریبا هر دو در ژانر اجتماعی قرار می گیرند ولی یکی موضوع عاشقانه بودن آن پررنگ تر و موضوعش درباره اختلاف های زناشویی با یک دید متفاوت است.

دوست دارید خودت نقش اولش را بازی کنید؟

– چرا که نه. همه نویسنده ها دوست دارند نقش و شخصیت هایی که ایجاد می کنند را حتی شده برای یک بار خودشان بازی هم کنند.

اسمی برایش انتخاب کرده ای؟

– ببینید، همیشه اسم ها را بعد از بازنویسی کامل و مشورت انتخاب می کنم برای همین فعلا اسمی برایش انتخاب نکرده ام.

همه بازیگرهای زن سینما دوست دارند نقش مادر را بازی کنند ولی نکته ای که خیلی جالب است این است که همین جمعیت حداکثر هم دیر ازدواج می کنند و پاره ای اوقات یا شاید اکثر اوقات این ازدواج دوام و پایان خوشی ندارد، می توانید یکم در این خصوص توضیح دهید؟

– ببینید این خیلی غلط است که بگوییم این ازدواج و زودتر طلاق گرفتن فقط مختص جامعه بازیگری است، ولی چون همیشه انگشت اشاره مردم و الگوی مردم چهره ها هستند این مسئله خیلی پررنگ تر بین شان دیده می شود. مثلا شما اگر وارد آپارتمانی بشوید و درب ۱۰ خانه را بزنید شاید حداقل ۶ خانواده از هم جدا شده یا دوباره ازدواج کرده باشند. یکی از دلایلی که خود من ازدواج نمی کنم این است که دوست ندارم طلاق بگیریم. یعنی این که ترجیح می دهم یک دختر مجرد باقی بمانم تا این که حتی یک درصد احتمال بدهم قرار است یک روزی به دلایل نامشخص طلاق بگیرم. من مریم معصومی وقتی تصمیم می گیرم ازدواج کنم تصمیم می گیرم تا آخرین زمانی که زندگی می کنم با این فرد بمانم ولی من یا هر کسی نمی تواند تضمین بدهد نفر مقابل هم چنین فکری بکند و یا به این ثبات شخصیتی رسیده باشد که در آینده کمترین تغییر شخصیتی را داشته باشد. هیچ کسی نمی رود ازدواج کند که طلاق بگیرد یا این که با قصد و نیت طلاق گرفتن بعد از یکی دو سال با کسی ارتباط برقرار کند.

 

همیشه تنها بودم

اولین شغلی که دوران کودکی به ذهنت رسید که دوست داری این کار را بکنی یادت هست چی بود؟

– آدم وقتی بچه است خیلی کارها هست که تو ذهنش می آید و می رود. مثلا همه بچه ها دوست دارند دکتر بشوند چون یکی از بازی های رایج بچه ها که حتی تو خاله بازی هم اتفاق می افتاد، بازی در نقش دکتر بود. خود من دوست داشتم معلم باشم یا مثل کسی باشم که خوب باشم و بتوانم راه درست را نشان دهم. یکمی هم که بزرگ تر شدم متوجه شدم دوست دارم دفاع کنم از کسی که سرش را می اندازد پایین و حقش را می خورند.

از دوستان دوران دانشجویی کسی هست که توانسته باشد به جایگاه یا منصبی در سیاست برسد؟

– ببین من خیلی عجیب غریبم. نمی توانم بگویم گوشه گیر و منزوی هستم چون واقعا خیلی اجتماعی هستم ولی اهل رفت و آمد و رفیق بازی و معاشرت نیستم. شاید منشأ اصلی مدلم که تنها باشم از همان بچگی شکل گرفت و تا دانشگاه و حتی الان هم ادامه داشته ولی معنی اش این نیست که من با کسی دوست نمی شوم و از ارتباط خوشم نمی آید. مثلا در همان دوران دانشگاه دوستی ام در حد یک جزوه گرفتن و مشورت گرفتن بود و یادم نمی آید حتی یک بار هم با کسی مسیر دانشگاه و تا خانه را آمده باشم. شاید خیلی عجیب باشد برای کسی که الان این مطلب را بخواند و قطعا با خودش می گوید مگر می شود این همه تنهایی؟؟ ولی من همیشه تنها بودم برای همین اصلا خبری از کسی ندارم.

کاری بود تو دوران دانشگاه که انجام ندادی و الان پشیمانی؟

– یادم هست آن موقع قرار بود یک گروهی از بچه ها که ترم بالاتر بودند با تعدادی از ترم پایینی ها ترکیب شدند تا بورسیه شوند برای خارج کشور، من هم در بین آن جمع انتخاب شده بودم و فقط و فقط به خاطر یکسری آرزوهای مسخره دوست داشتم اینجا بمانم و دقیقه ۹۰ از گروه جدا شدم.

 

خیلی نقش مادر را دوست دارم

تو سینما و تلویزیون هم کاری بوده که از قبول نکردنش الان پشیمان باشید؟

– یکسری کارهای تاریخی در تلویزیون بودند که به دلیل خیلی خیلی پایین بودن دستمزد قبول نکردم و الان پشیمان هستم.

نقشی بوده است که وقتی مشاهده کردی با خودت گفته باشید ای کاش این را من بازی کرده بودم؟

– تا دلت بخواهد. من نقش مادر را دوست دارم. من کار «میم مثل مادر» را خیلی دوست داشتم و دارم و آرزو می کنم چنین نقشی را به من پیشنهاد بدهند و من بازی کنم. کار «ملی و راه های نرفته» به جای ماهور الوند را دوست داشتم بازی بکنم، فیلم خیلی داستان قوی دارد و از طرفی من کارهای زنانه را خیلی دوست دارم. کار کردن با کارگردان هایی مثل خانم میلانی و پوران درخشنده را خیلی دوست دارم و آرزو دارم به زودی با این دو همکاری کنم.

چرا حجم کارهای سینمایی شما نسبت به تلویزیون بسیار پایین است؟

– ببینید نه تو سینما بلکه تو یک شرکت هم که شما مشغول کار باشید یک مافیا و یکسری قدرت هست که بین خودشان دارند. همیشه یکسری مسائل را رد و بدل می کنند که کاملا این موضوع یک چیز طبیعی شده است. ما در دنیای تصویر دو جبهه داریم که یکی از آنها سینما و دیگر تلویزیون است که هر دو گروه را آدم های کاملا متفاوتی تشکیل می دهند و متاسفانه و متاسفانه این طور جا افتاده است که کسی که داخل تلویزیون چهره شد و دارد دیده می شود نیازی نیست در سینما هم زیاد دیده شود، برای همین خیلی از ستاره های تلویزیون هستند که شما در سینما نمی بینیدشان و اصلا سینمایی ها یا سراغ شان نمی آیند یا حجم چشمگیری پیشنهاد این سری بازیگرها در حوزه سینما ندارند.

یعنی در سینما اگر نقشی متفاوت که به بیشتر دیده شدن و رشد تو در سینما کمک کند با دستمزد پایین قبول نمی کنید؟

– چرا که قبول نکنم. شاید من اوایل خیلی درگیر میزان دستمزد بودم ولی الان خیلی نه. البته این خیلی نه برای نقش هایی که به دلم نشسته و می تواند به آینده حرفه ای من کمک کند می باشد ولی چرا وقتی نقش را زیاد دوست ندارم با دستمزد پایین انجامش دهم؟ در سینما پیشنهادها و میزان دستمزد به صورتی شده است که می گویند اگر قرار است به مریم معصومی نوعی فلان قدر بدهیم، خب می رویم و فلان بازیگر را می آوریم.

منبع: برترینها