بایگانی دسته ی : چهرها

هفته نامه چلچراغ – سهیل اسماعیل پور گنجی: دیه گو مارادونا با جادوی ساق هایش و با چرخش پاهایش به زیبایی چرخش قلم مو در دستان وَن گوک روی بوم، با ظرافتی خاص و اعتماد به نفسی بی مثال، اثری خلق کرد که تا بشریت و کره زمین پابرجاست، جاودان خواهد ماند. نگارنده در زمره آن عده محدودی است که ادعای ماورایی مارادونا را جدی گرفتند و باور کردند!

 

 

خبرنگار: «آیا آن گل را با سرت به ثمر رساندی؟» مارادونا: «سر مارادونا و دست خدا!» (آرژانتین – انگلستان؛ مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی ۱۹۸۶)

۲۲ ژوئن ۱۹۸۶، مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی ۱۹۸۶، استادیوم آزتک، شهر مکزیکوسیتی، داور: علی بن ناصر، مسابقه ای که بوی کینه و خون می داد! چهار سال پس از جنگ بر سر جزایر فالکلند، بین آرژانتین و انگلستان. این مسابقه را باید به دو قسمت تقسیم کرد؛ یکی دست خدا، و دیگری گلِ قرن…! جنگی که پیش از شنیده شدن صدای سوت آغاز بازی، بیرون از استادیوم بین طرفداران دو تیم آغاز شده بود؛ زد و خوردهایی که منجر به مصدومیت شدید بسیاری از هواداران شد. با این حال، در یک بعدازظهر گرم و زیر تابش مستقیم خورشید، علی بن ناصر، داور تونسی، با دمیدن در سوت خودش، دستور به آغاز شاید یکی از هیجان انگیرترین رقابت های تاریخ جام های جهانی را داد. طبق انتظار، آرژانتین نبض بازی را در دست گرفت و با خلق چند موقعیت تا گشودن دروازه انگلستان پیش رفت، اما پیتر شیلتون سنگربان انگلیس مانع از فروپاشیدن دروازه سه شیرها شد. دو تیم نیمه اول را با تساوی بدون گل به رختکن رفتند اما ۴۵ دقیقه تاریخی و شاید سیاسی ترین ۴۵ تاریخ فوتبال در انتظار مستطیل سبز آزتک بود.

شش دقیقه از شروع نیمه دوم گذشته بود، دیه گو مارادونا، توپ را زیر پایش در اختیار داشت، توپ را به خورخه والداتو پاس می دهد، والداتو می خواست که مجددا توپ را به دیه گو پاس دهد که مدافع انگلیس، استیو هوج، پاس را قطع می کند. توپ پس از برخورد با پای هوج، کمانه می کند و بین زمین و هوا معلق. دیه گو مارادونا از یک سو و پیتر شیلتون دروازه بان انگلیس از سوی دیگر، هر دو بالا می پرند! مارادونا، احساسات خودش را بعد از آن گل این گونه بیان کرد:

 

لحظاتی پیش از به ثمر رسیدن گل قرن ۲۱ (آرژانتین – انگلستان؛ مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی ۱۹۸۶)

مارادونا با مهارتی منحصر به فرد، پیتر بردسلی، پیتر رید، تری فن ویک، و دوبار دریبل زدن تری بوچر، انگار قاتلی را به دو بار اعدام محکوم کرد! و در نهایت با دریبل زدن پیتر شیلتون دروازه بان مغرورهای انگلیسی، توپ را وارد دروازه دشمن کرد. مارادونا انگلستان را دریبل زد، مارادونا فوتبال را دریبل زد.

مارادونا در توصیف یکی از مهم ترین لحظات تاریخ جام های جهانی این گونه می گوید: «من هرگز گلی به این شکل به ثمر نرساندم. البته در موقعیت های سخت بازی هم گلزنی کرده بودم، اما خب این گل در جام جهانی به ثمر رسید. چنین گلی به ثمر رساندن و با دریبل زدن همه بازیکنان از جمله پیتر شیلتون واقعا رویایی است. هنوز هم نمی دانم چگونه این گل به ثمر رسید و شاید فرشتگان بودند که به زمین آمده بودند و توپ را به سمت دروازه انگلیس می بردند!»

 

پس از بازی، مارادونا در مقابل خبرنگاران و فلاش های لنزهای دوربین شان اعلام کرد: «با وجود این که پیش از بازی گفتیم که فوتبال هیچ ارتباطی با جنگ های مالویناس نداشت، اما می دانستیم که بسیاری از پسران آرژانتینی را مثل پرندگان کوچک در آنجا کشته اند. این انتقام بود!» دیه گو در پاسخ به این سوال که آیا آن گل را با سرش به ثمر رسانده؟ با اعتماد به نفس بی مثالش پاسخ داد: «سر مارادونا و دست خدا!»

در نهایت آرژانتین با پیروی ۲ بر ۱ از سویی انتقام شکست جنجالی در جام جهانی ۱۹۶۶ را گرفت و از سویی پاسخی دندان خردکن به گستاخی سِر الف رمزی که پس از آن بازی جنجالی مانع از تعویض لباس بازیکنانش با بازیکنان آرژانتین شد و گفت ما با حیوان ها لباس عوض نمی کنیم، داد و مهم تر از هر دوی آنها، با برتری در این دیدار تاریخی، راهی نیمه نهایی جام جهانی شد که در ادامه راه آلبی سلسته موفق شد به فینال راه پیدا کند و با معجزه مارادنا برای دومین بار فاتح جام جهانی شود.

منبع: برترینها

مجله همشهری دانستنیها – اشکان خسروپور: دکتر داریوش دانشور فرهود، از نخستین کسانی است که دانش ژنتیک را به ایران آورد و نقشه ژنتیک اقوام ایرانی را تهیه کرد. سرنوشت یکی از اولین متخصصان ژنتیک ایران را یک کنجکاوی ساده در محوطه دانشگاه ماینس آلمان تغییر داد. جوان بیست ساله ای ها که سال ها تحت تعلیم آموزه های پدر نسبت به همه چیز کنجکاوی به خرج می داد، یک روز که مثل تمام شاگردان دانشکده شان از ناهار بر می گشت، در محوطه دانشگاه به یک ساختمان نیمه خالی برخورد که هر روز از کنارش می گذشتند، اما کمتر کسی به آن توجه می کرد. رشته های انسان شناسی و ِژنتیک تازه در آلمان پاگرفته بودند و کمتر کسی تمایل داشت با این دنیای ناشناخته آشنا شود و ریسک یک تخصص تازه را بپذیرد. داریوش دانشور فرهود اما این طور نبود. همین ساختمان نیمه جان که آن روزها کمتر از ۱۰ نفر در آن تحصیل می کردند، باعث شد او در بازگشت به ایران، رشته جدیدی را پایه گذاری کند. دکتر فرهود می گوید محیط در تربیت او تاثیر بسیاری داشته، اما تاثیر نهایی را کلمه «چرا» در زندگی او گذاشته است.

«پدرِ مادرم پزشک و رییس اداره بهداری تنکابن بود. جد مادری ام پزشک دربار ناصرالدین شاه و عمویم نیز پزشک بود. از سوی دیگر، پدرم یک دبیر ادبیات توانمند بود. خوبی اش این بود که از همه چیز ذره ای می دانست و از همه مهم تر این که، بسیار مهربان بود. از همان زمانی که سه یا چهار سال داشتم، دستم را می گرفت، مرا به گردش می برد و از همه چیز برایم حرف می زد؛ از ایران، فردوسی، شاهنامه و مسائل علمی و دیدنی. آدم روشنفکری بود. او همیشه مرا تشویق می کرد که درباره پدیده های مهم سوال بپرسم و به این راحتی ها قانع نشوم. او می گفت، باید درباره همه چیز «چرا» بگویم. توصیه مهم دیگرش که همیشه آن را به یاد دارم هم این بود که، کسی اگر درِ مطب تو را زد، حق نداری ناامید او را برگردانی.»

 

داریوش فرهود چندماهه بود که به خاطر شغل جدید پدر یعنی «ریاست اداره فرهنگ آبادان» به جنوب کشور رفتند و در شهر کوچک «هفت گرد» ساکن شدند. او سال اول ابتدایی را در هفت گرد گذراند و بعد تا پنجم ابتدایی به شهر نفت خیز مسجد سلیمان رفت. یازده ساله بود که به تهران برگشتند. ششم ابتدایی را در مدرسه رازی در خیابان گمرک گذراند و از اول دبیرستان به مدرسه رهنما رفت. «پدرم مدیر دبیرستان رهنما بود. او در مدرسه به طرز متفاوتی با من رفتار می کرد، طوری که کسی متوجه نمی شد من پسرش هستم. در مدرسه به شدت سختگیر اما در عین حال مهربان بود. در مدرسه من آقای داریوش بودم و در خانه، باز به جلد پسر بابا در می آمدم.» داریوش کلاس های دهم و یازدهم را به دارالفنون رفت و از کلاس دوازدهم تا پایان فارغ التحصیلی، در دبیرستان البرز ماند. «این روزها همه این مدارس مرا از خودشان می دانند. یک جا باید برای نواختن زنگ مدرسه بروم و در جایی دیگر من را به عنوان سخنران و مهمان دعوت می کنند. تمام آن دبیرستان ها هنوز هم هستند.»

هیچ وقت معدلم ۲۰ نشد.

در تمام سال های تحصیل، داریوش دانشور فرهود یک دانش آموز معمولی بود که سعی می کرد در تمام رشته ها چیزی را یاد بگیرد. «هیچ وقت معدلم ۲۰ نشد. شاید آن روزها زیاد هم باهوش به نظر نمی رسیدم چون  تمام نمره هایم عالی نبودند. گاهی در یک درس نمره پایین تری می آوردم، اما در عوض، در درسی دیگر نمره ام «بیست مثبت» می شد که یک درجه از ۲۰ بالاتر بود. به اصطلاح امروز، هوش هیجانی بیشتری داشتم. این که در چه درسی نمره بهتر بیاورم به معلمم بستگی داشت. بعدها به این نتیجه رسیدم که انگار به طور ناخودآگاه سعی می کردم در تمام زمینه ها کارکنم. این اخلاق را هنوز هم دارم.

به شاگردانم می گویم من اقیانوسی به عمق یک سانتی متر هستم. فارغ از رشته خودم، از هر چیز دیگری، حتی خیاطی و نوازندگی نکاتی می دانم. داریوش جوان دیپلم که گرفت راهی آلمان شد تا در رشته پزشکی تحصیل کند. در میان این همه رشته، شهر و کشور او دانشگاه ماینس در آلمان را انتخاب کرده بود چون: «به ایران نزدیک تر بود. ضمن این که از نظر فرهنگی به کشور ما نزدیک تر بود. آلمانی ها و ایرانی ها به خاطر موضوع های ریشه ای و ژنتیکی احساس خوبی نسبت به یکدیگر داشتند. هنوز هم این طور است و آلمان ها طور دیگری روی ما حساب می کنند.»

 

چند سال اول به آموختن زبان آلمانی و یاد گرفتن درس های عمومی پزشکی گذشت. او مثل همه دانشجویان ایرانی همدوره اش قبل و بعد از وقت ناهار از رو به روی یک ساختمان نسبتا تازه می گذشت؛ بنایی در محوطه دانشگاه که کمتر کسی به آن توجه یا رفت و آمد داشت. «یک بار به فکرم رسید، به آن جا بروم و ببینم چه خبر است. روی یک تابلو نوشته بودند: «انسان شناسی». داخل که شدم دیدم درباره مردم شناسی در رده های مختلف حرف می زنند و ژنتیک یکی از شاخه های مورد بحثشان است. آن ها چند سال پیش به ایران آمده بودند و در زمینه قشقایی ها کار کرده بودند. بعدتر دیدم که در آلمان خیلی ها پزشکی، ژنتیک، انسان شناسی و روانشناسی را با هم می خوانند که در کارشان پیشرفت کنند. به همین خاطر من هم وارد بحثشان شدم و بعد از مدتی تبدیل به دانشجویی شده بودم که همزمان در چند رشته مشغول تحصیل بود.»

عبور از ناکامی ها

داریوش فرهود برخلاف کلیشه ای که ممکن است در ذهن بسیاری باشد، مدرک دکترایش را راحت به دست نیاورد و حتی در دوره ای نمره های نه چندان خوبی هم نصیبش شد. تفاوت او با کسانی که موفق نمی شوند، این بود که از چنین اتفاقی درس گرفت و برای آینده اش برنامه ریخت. کسی که باعث برنامه ریزی و تغییر آینده او شده بود، فقط می خواست چند روزی حال او را بهتر کند، اما در نهایت سرنوشتش را با برنامه ریزی گره زد. «سال ۱۹۶۱ (۱۳۴۰) در آلمان یک سری آزمون دادم و در آن ها ناکام شدم. امتحان های مهمی بودند که نتوانستم نمره کافی در آن ها به دست بیاورم. خیلی کسل شدم، به دوستی که در انگلستان داشتم زنگ زدم و درد دل کردم.

او که دید وضعم خراب است و روحیه ندارم، گفت چند روزی بیا خانه من، با هم گردش می کنیم و هوایت عوض می شود. با این خیال که چند روز هوایم عوض می شود، سراغ او رفتم، اما با رسیدن به ایستگاه مقصد جا خوردم. به جای خودش یک دوست را فرستاده بود که می گفت دوستم بیمار است. در نتیجه به جای این که بیرون برویم، در خانه مشغول مریض‌داری شده بودم. یکی از همین روزها، کنار پنجره نشستم و یک کاغذ برداشتم و برای خودم یک برنامه ریختم. این برنامه یک زمان بندی نسبتا دقیق هم داشت. خیلی دقیق گفته بودم که در چه زمانی، چه درس هایی را بر می دارم و دقیقا چه زمانی، با چه مدرکی فارغ التحصیل می شوم.»

او در نهایت، همین برنامه را دنبال کرد و دست آخر دقیقا در ماه می سال ۱۹۷۲ (۱۳۵۱) یعنی موعد مقرری که تعیین کرده بود، به ایران برگشت. «شاید الان فکر کنید، پیروی از یک برنامه کاغذی برای دانشجویی مثل من که کار دیگری به جز درس خواندن نداشت و در کشوری اقامت کرده بود که ثبات داشت، کار چندان دشواری هم نبوده. منکر نمی شوم که کشور آلمان جای خوبی بود و امکانات داشت، اما پیروی از این برنامه هم ساده به نظر نمی رسید. آن زمان درگیری در دنیا کمتر بود، اما به هر حال من به عنوان یک انسان مشکلاتی داشتم که می توانستند جلوی پیشرفتم را بگیرند. مثل همه آدم ها گاهی عاشق می شدم، به سختی می خوردم یا هزار دل مشغولی برایم پیش می آمد. با وجود این، سعی کردم از دست اندازها عبور کرده و به مقصد برسم.»

 

تهیه نقشه ژنتیک ایرانیان

مدارج تخصصی ای که دکتر فرهود در آلمان گذرانده بود، باعث شدند حتی پیش از حضورش در ایران برای حضور او در کشور شرایطی را فراهم کنند. او هم برنامه های مختلفی برای بررسی وضعیت مردم ایران از نظر ژنتیکی طراحی کرده بود و آن ها را بعد از حضورش در کشور به اجرا گذاشت. «بخش مهمی از کارهای ما در همان آغاز، نقشه برداری ژنتیکی از مردم کشور، جمعیت های مختلف و گروه های گوناگون ایرانی بود. ایرانیان را بنا به نژاد، موقعیت جغرافیایی و حتی دین و مذهبشان جدا کردیم و از هر کدام نمونه های مختلفی دریافت کردیم. تکمیل شدن این نقشه ها می توانست به ما نشان بدهد که چه بیماری هایی در کدام گروه های سنی و جمعیتی بیشتر هستند. اقوام گوناگون، عشایر یا حتی پیروان ادیان مختلف را با هم مقایسه کردیم. نتیجه این کند و کاوها در نهایت به انتشار حدود ۲۲۰ مقاله علمی منجر شد که نقشه ژن ایرانیان را به تصویر می کشید.»

دکتر داریوش فرهود تحت یک سیستم آموزشی خاص و منظم دوران دکترایش را گذرانده بود و همین باعث شد از همان آغاز ورود به ایران، در فکر نظم دادن به طرز فکر و کار پزشکان ایران باشد. «خیلی ها هنوز هم به اشتباه فکر می کنند که کار ما فقط ویزیت بیماران و طبابت است. گاهی هم باید عمل جراحی انجام بدهیم، اما اصلا این طور نیست. پزشک همزمان مسئول سلامت بدن، روح و روان و حتی رفاه اجتماعی بیمار است. یک مسئله اجتماعی مثل کرایه خانه به من مربوط است، چون اگر کرایه بالا برود، بیمار من مریض تر می شود و حالش بهتر نخواهد شد. او اگر استرس داشته باشد، بارداری برایش دشوار است. من به عنوان یک پزشک باید بتوانم از تمام این مسائل سر دربیاورم و همه آن ها برایم مهم باشند. نسخه پیچیدن که کار دشواری نیست. مهم این است که حال بیماران خوب شود.»

او با همین نگاه همراه همکارانش در فرهنگستان علوم پزشکی ایران درِ شاخه ای از علوم را به روی دانشجویان گشوده که سعی می کند به همه حوزه ها تا حدی اشراف داشته باشد. «عنوان این بخش «ان بی ایکس» است که مخفف نانوتکنولوژی و ژنتیک، فناوری اطلاعات، علوم شناختی و جامعه شناسی است. با این نگاه، دانشجو خوب متوجه می شود که باید برمسائل مختلف اشراف داشته باشد. متاسفانه دانشجوی امروزی ممکن است در مسائل تخصصی و پیشرفته از من هم اطلاعات بیشتری داشته باشد اما از بقیه مسائل اطلاعات کمی داشته باشد، ما باید به دانشجوهایمان اشراف اطلاعاتی بدهیم. کسی موفق است که بینش داشته باشد و بتواند همه چیز را با هم بسنجد وگرنه اطلاعات را که کامپیوتر هم می تواند ذخیره و بازیابی کند.»

 

در جست و جوی ماندگاری

داریوش فرهود بعد از یک ناکامی تلخ در امتحانات دانشگاه برنامه مفصلی برای خودش چید، آن را با دقت دنبال کرد و در نهایت توانست در سی و چهار سالگی با دو مدرک دکترا در رشته های پزشکی و انسان شناسی به ایران برگردد. او در رشته روان شناسی هم واحدهایی را گذرانده بود اما برای این که از برنامه زمان بندی ده ساله عقب نماند، درس هایش را نیمه رها کرد و به ایران بازگشت. زمانی که به کشور برگشت، علم ژنتیک چندان شناخته شده نبود و او یک سیستم جدید را از نو پایه گذاری کرد. دکتر فرهود در طول سال های گذشته تحقیقات بسیاری در حوزه ژنتیک ایرانیان انجام داده است. او بر همین اساس نگرانی های زیادی نسبت به احتمال تغییر ژن ایرانی ها در آینده نزدیک دارد و می گوید:

«بخشی از ژن ها از پدر و مادر در بدو تولد به ارث می رسند، اما برخی دیگر، زمینه ای در وجود فرد دارند که اگر شرایط مهیا شود، چراغ آن ژن روشن می شود و در رفتار و زندگی فرد بروز پیدا می کند. این پدیده که به نام «اپی ژنتیک» می شناسیم، باعث می شود خصوصیاتی در ماه به وجود بیایند که تا پیش از آن وجود نداشته اند. این خصوصیات را جامعه، رفتار دیگران، وضعیت آب و هوا و خیلی چیزهای دیگر روی ما باقی می گذارند.» مثال ملموس تر دکتر فرهود از «اپی ژنتیک» به زندگی جانوران بر می گردد. «شاید از خودتان پرسیده باشید جانوران چطور یاد می گیرند که با چه شیوه ای و در کجا لانه بسازند. ممکن است بگویید از مادر و پدرشان یاد گرفته اند، اما جوجه های ماشینی که مادر و پدر ندارند چطور؟ آن ها از کجا یاد گرفته اند؟ جواب این است: همه موجودات زنده به مرور از اطرافشان تاثیر گرفته اند و یک کار مشخص را آموخته اند. طی سال های دراز و نسل های مختلف این رفتار وارد ژنشان و تبدیل به بخشی از شخصیت آن ها شده که در طول نسل های بعدی هم انتقال پیدا می کند.»

کشف اطلاعات از شعر

یکی از نکته های خاصی که دکتر فرهود می گوید بیشتر از آن که صرفا به حوزه ژنتیک مربوط باشد، ارتباط هایی با دنیای ادبیات پیدا می کند و به علاقه خاص او به دنیای شعر بر می گردد. او که در طول سال های گذشته، تحقیقات مفصلی روی کتاب های پزشکی و حتی اشعار سرایندگان قدیمی ایرانی انجام داده می گوید: «به نظر می رسد که فردوسی و سعدی بیشتر از دیگران روی موضوعی شبیه ژنتیک مانور داده باشند، مثلا فردوسی می گوید: «نشان از دو سو دارد این نیک پی/ ز افراسیاب و ز کاووس پی» یا سعدی که می گوید: «عاقبت گرگ زاده، گرگ شود/ گرچه با آدمی بزرگ شود.» این ابیات همان قانون وراثت را نشان می دهند و این که ژن در طول نسل ها منتقل می شود. شاید گفته شود که چنین حرف هایی پشتوانه علمی ندارند چنان که وقتی ما می بینیم چهره نوزاد به پدر و مادرش شبیه است، نیازی به دانستن علم خاصی نداریم و می توانیم این را به طور شهودی نیز  متوجه شویم. این حرف را قبول دارم ولی آنچه پژوهش های من و همکارانم در سال های اخیر نشان داده اند و چند سال پیش نیز آن را منتشر کردیم، نشان می دهد، حکمای ایرانی احتمالا از تاثیر محیط بر افراد نیز باخبر بوده اند فقط طرز بیانشان با آنچه امروز گفته می شود، متفاوت بود.»

 

حفظ نکنید!

دکتر فرهود دقیقا ۳۰ سال بعد از اردیبهشت ماه ۱۳۵۱ که وارد ایران شد، حکم بازنشستگی اش را گرفت. «افراد برای رسیدن از درجه دانشیاری به استادی باید ۱۰۰ امتیاز به دست بیاورند. این امتیاز به کیفیت تدریس، پژوهش های انجام شده، مقالات و… بر می گردد. به دست آوردن امتیاز کامل کار دشواری است و برخی از استادها مدتی طول می کشد تا آن را به دست بیاورند. من روزی که بازنشسته شدم ۵۶۵ امتیاز داشتم که در نهایت ۴۸۰ امتیاز آن به طور قطعی پذیرفته شد.» دکتر فرهود بعد از بازنشستگی، هنوز هم مشغول کار است. روزی بیشتر از ۱۲ ساعت کار می کند و همزمان چند پروژه مختلف را سرپرستی و هدایت می کند. «به تازگی مشغول طراحی چند مجله بین المللی هستم که در ایران کارهایش انجام می شود، اما قطعا مجلات بی نظیری در سطح بین المللی خواهندبود. این مجله ها عموما به زبان انگلیسی منتشر خواهندشد و به جز دانش ژنتیک به حوزه های دیگر دانش نیز می پردازند. امیدوارم تا ماه ژانویه سال ۲۰۱۸ (دی ۱۳۹۶) اولین نمونه از این مجله خاص و مدرن منتشر شود.»

تایم لاین روزانه

 

بازنشسته پرکار

تایم لاین حرفه ای

یک کتابچه پر از عنوان علمی

یک تجربه

 

دکتر فرهود معتقد است، دو ابزار زندگی روزمره جلوی «تفکر» را می گیرند./ تلویزیون و اینترنت ندارم

«شاید برای جوان ها عجیب به نظر برسد، ولی من موبایل ندارم و تلویزیون را هم سال هاست  کنار گذاشته ام. همیشه با خودم فکر کرده ام، موبایل به چه دردی می خورد؟ واقعا هیچ دردی. وقتی هر جا می رویم، یک دستگاه تلفن معمولی هست، وجود یک وسیله اضافه به جز این که ذهن آدم را مشوش کند و جلوی فکر کردن آدم را بگیرد، فایده ای ندارد. برخوردم با اینترنت هم این طور است، می دانید چرا؟ در موبایل و اینترنت شما به فکرکردن نیازی ندارید. هر چیزی را اراده کنید، با چند کلیک جلویتان ظاهر می شود. چنین سیستمی در نهایت امکان تفکر و تخیل را از انسان می گیرد. جنبه های خوبی هم دارد، اما نباید به هر چیزی عادت کرد. ممکن است روزی یک یا دو بار به موبایل نیاز داشته باشم که از فرد دیگری خواهش می کنم برایم شماره بگیرد.

یک نکته

دکتر فرهود می گوید استفاده نادرست از علم مخرب است/ژنتیک معجزه نمی کند

«این روزها حرف هایی زده می شود درباره این که با علم ژنتیک می توان تغییراتی در افراد به وجود آورد و آن ها را مطابق میل پدر و مادرشان یا هر کس دیگری تغییر داد. برای مثال آدم ها می توانند قدبلند یا چشم آبی باشند یا هر خصوصیت دیگری در ژنشان فعال شود. چنین چیزی هنوز روی انسان عملی نشده و من امیدوارم هیچ وقت هم چنین اتفاقی نیفتد چون از نظر اخلاقی کار درستی نیست. با این کار، نظم طبیعت به هم می خورد. فکرش را بکنید اگر آدم ها از مسیر طبیعی زاد و ولد منحرف شوند، چه می شود. کشوری که پول بیشتر یا توانایی علمی گسترده تری داشته باشد، یک سری انسان سفارشی و با ویژگی هایی از پیش تعیین شده، می سازد و بر دیگران پیروز می شود؛ با این کار توازن در آن جامعه به هم می خورد. به همین خاطر، امیدوارم در راه پیشرفت علم به افراط کشیده نشویم.»

منبع: برترینها

برترین ها – امیررضا شاهین نیا:
سلامی دوباره خدمت همه شما عزیزان و همراهان مجله اینترنتی برترین ها. مثل
همیشه با گزیده ای از فعالیت چهره ها در شبکه های اجتماعی در روزهای
گذشته
در خدمتتان هستیم. ممنون از اینکه امروز هم همراه ما هستید.

 

---

ضیافت شبانه سردار آزمون و حسین تهی در کنار رفیقشان، به صرف نون خامه ای و دلستر لیمویی.

 

 

 

 

 

 

 

 

---

لیلا اوتادی آپاندیس اش گرفته بود و در مسیر درمان بود که این عکس را از ایشان گرفتند.

 

 

منبع: برترینها

چنگیز آیتماتوف از جمله نویسندگانی است که سازگاری‌شان با شرایط به آن ها کمک می‌کند تا در هر اوضاع و احوالی حتی در زیر سایه سنگین اختناق کار خودشان را بکنند و بار خودشان را ببندند و از مزایای قانونی تابعیت بهره مند شوند.

در میان این قبیل نویسندگان یا نویسندگان از این قبیله بسیارند کسانی که تاریخ تولید و انقضاء دارند و در واقع نظام حاکمیتی که می‌خواهد از آنها به عنوان بوق تبلیغاتی استفاده کند تولیدشان می‌کند و در یک تعامل دو سویه هر دو ست معامله برای یکدیگر نقش بوق را بازی می‌کنند و با تمام شدن دوران قدر قدرتی‌ حاکمیت این گروه نویسندگان و شاعران هم تاریخ مصرفشان به انتها می‌رسد و نام و نشانشان جز در بایگانی اسناد مربوط به صله‌ها و خلعت‌های حکومتی باقی نمی‌ماند چند نفری هم اما در این میان به مدد ارزش نسبی آثارشان از ساحت زمانه خود فراتر می‌روند و ماندگار می‌شوند و چنگیز آیتماتوف یکی از آن‌هاست او نویسنده‌ای بود که به رغم سازش ناشی از اعتقادش به کمونیسم در دوران حکومت شوراها از گروه نویسندگان تاریخ مصرف دار قرار گرفت و شایسته‌گی آن را داشت که به نویسنده‌ای مطرح تبدیل شود.

 

 آیتماتوف یکی از مطرح‌ترین نام‌ها در بین نویسندگان است که با پذیرش فضای سیاسی حاکم به شوروی در دوران حکومت کمونیست‌ها و هم سوئی با حزب حاکم توانست آثارش را در گستره وسیع منتشر کند و یکی ازبهترین آثار او که در سال ۱۹۸۵ و در دوران حاکمیت کمونیسم شوروی منتشر شد به عنوان واحد درسی رشته ادبیات در مدارس تدریس می‌شد.

موضوع این کتاب ماجرای عشق یک زن متأهل قرقیزی به سربازی مجروح است و از نظر بسیاری از خوانندگان اثر یکی از زیباترین داستان‌های عشقی به شمار می‌رود. این کتاب کم حجم که مضمون آن با عرف اجتماعی و فرهنگ رمانتیسم ستیز کمونیسم مغایرت داشت، موجب موفقیت جهانی این پرورش دهنده دام شد. نویسنده‌ای به نام چنگیز آیتماتوف که به عنوان معروفترین نویسنده شوروی و نه روسیه، سرانجام در سال ۲۰۰۷ در یک کلینیک شهر نورنبرگ آلمان در اثر عفونت شدید ریه و در سن ۷۹ سالگی درگذشت.

خبر فوت او قرقیزستان را شگفت زده کرد و برای ادای دین نسبت به او بود که وزیر فرهنگ قرقیزستان سال ۲۰۰۸ را به مناسبت تولد ۸۰ سالگی‌اش در ماه دسامبر «سال آیتماتوف» نامید و جایزه‌ای با نام «چنگیز آیتماتوف» بنیانگذاری شد و موزه آیتماتوف که در زمان حیاتش ساخته شده بود را در زادگاهش نوسازی کردند.

 

آیتماتوف همواره مخالف جهانی کردن فرهنگ و بازار اقتصادی بود. خوانندگان آلمانی او خصوصاً به این خاطر برایش ارزش قائل بودند که انسانیت را فراتر از حکومت حزبی و ایدئولوژیکی و افکار اسطوره‌های ماتریالیستی قرار می‌داد.

اما در روسیه به خاطر فعالیت‌های طولانی مدت آیتماتوف در حزب کمونیست از سوی آزاداندیشان  انتقادهای شدیدی نیز به او وارد می‌شد و بسیاری او را به عنوان یک فرصت طلب که در سیستم حکومتی شوروی فعال بود سرزنش می‌کردند او در سال ۱۹۵۶ در موسسه معتبر گورکی در مسکو فعالیت خود را در زمینه ادبیات و نویسندگی آغاز کرد و در همان سال نیز از پدرش Posthum که توسط یکی از کارگزاران حزب و در زمان استالین به منظور پاکسازی حزبی به قتل رسیده بود اعاده حیثیت شد و در واقع وفاداری او و خانواده‌اش به نظام حکومتی مورد تأیید و تاکید قرار گرفت.

آیتماتوف مدتی به عنوان روزنامه‌نگار برای نشریاتی مثل Prawda کار می‌کرد و مدتی یکی از کارمندان اتحادیه نویسندگان بود و بعداً به عنوان نماینده‌ای عالی رتبه در سیستم‌ سیاسی درشوروی مشغول کار شد. و اهدای جایزه دولتی Udssr و همچنین جایزه لنین به او شواهدی بودند برای اعلام عدم مخالفت او با حکومت شوروی.

 

ایتماتوف در سال ۱۹۹۰ وقتی میکاییل گورباچوف او را به عنوان کارشناس فرهنگی منصوب کرد به اوج زندگی سیاسی‌اش رسید. و در همان سال سفیر شوروی در لوکزامبورگ شد و تا زمانی که یلتسین او را از این مقام برکنار کرد در این سمت باقی ماند. او در انتخابات ۱۹۹۵ در کشورش به نمایندگی پارلمان انتخاب شد و به عنوان سفیر روسیه در بروکسل و نماینده این کشور در یونسکو دور تازه فعالیت‌های سیاسی فرهنگی خود را آغاز کرد.

و به دلیل همه این فعالیت‌ها بود که بسیاری از خوانندگان آلمانی او مایل بودند با او به خاطر گذشته‌اش تسویه حساب کنند. به نظر منتقدان آیتماتوف در تاریخچه زندگی او که در کتابی به نام «دوران کودکی در قرقیزستان» (۱۹۸۹) منتشر شده جای یک مصاحبه صادقانه با خود او خالی بود و به همین دلیل این اثر از نظر خیلی‌ها نقطه پایان دوران نویسندگی او محسوب شد.

اما آیتماتوف در ادامه راه با همان قدرت نویسندگی ،‌ آخرین اثرش به نام «پلنگ برفی» را نوشت. این رمان درباره یک پلنگ پدر و  ۴ فرزندش است که آرزو دارد سال‌های پایان زندگی‌اش را با آرامش بگذراند. اما شاهزاده‌های شکارچی عرب پلنگ را با تفنگ‌های پیشرفته‌شان شکار می‌کنند. و سئوال این است که آیا این اثر تصویری از زندگی نویسنده‌ای نیست که با تصور آرامش به وطن بازگشته است به سرزمینی که در گرداب افراط گرایی مذهبی خشونت و چالش های بزرگ سیاسی گرفتار شده است.

منبع: برترینها

برترین ها – امیررضا شاهین نیا:
سلامی دوباره خدمت همه شما عزیزان و همراهان مجله اینترنتی برترین ها. مثل
همیشه با گزیده ای از فعالیت چهره ها در شبکه های اجتماعی در روزهای
گذشته
در خدمتتان هستیم. ممنون از اینکه امروز هم همراه ما هستید.

 

همانطور که میدانید خسته بودن شبنم قلیخانی از موضوعات مهمی است که دغدغه بسیاری از مردم کشورمان محسوب میشود، به همین دلیل آن را به صورت عمومی اعلام کرده و ما نیز در نشر این اتفاق نهایت سعیمان را کرده ایم.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

خاطره حاتمی یک شِر جدید سروده است.

 

 

 

 

 

---

سلفی لیندا کیانی و امیر علی دانایی با جذاب ترین ویویی که در اکران خصوصی فیلم “انزوا” پیدا کردند!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 به نظرم کریم انصاری فرد پس از این سلفی و در اوج باید از فوتبال خداحافظی کند. انتهای فوتبال همینجاست، بقیه اش اضافه کاری بیش نیست.

 

---

فرناز رهنما بازیگر خونگرم و خوش اخلاق سینما و تئاتر در کناتر همسر عزیزش غرق در پاییزی که رو به اتمام است. 

این آخرین پست مطلب امروزمان بود. از همراهی تان سپاسگذاریم.

 

منبع: برترینها

برترین ها – امیررضا شاهین نیا:
سلامی دوباره خدمت همه شما عزیزان و همراهان مجله اینترنتی برترین ها. مثل
همیشه با گزیده ای از فعالیت چهره ها در شبکه های اجتماعی در روزهای
گذشته
در خدمتتان هستیم. ممنون از اینکه امروز هم همراه ما هستید.

امیر دژاکام بازیگر، نویسنده و کارگردان قابل احترامِ تئاتر و سینما در کنار یک فیل فلزی این عکس را گرفت تا شروع مطلبمان هم علاقه مندان به تئاتر را راضی کند و هم علاقه مندان به حیوانات را.

 

---

آقا رضا قوچان نژاد با به اشتراک گذاشتن این عکس از یک کالسکه و لباس بچگانه اعلام کرد که به زودی پدر خواهد شد. بسیار خوشحالیم برای رضای عزیز و برای کوچولوی در راه آرزوی سلامتی داریم.

 

---

اندیشه فولادوند که به تازگی خدمت سربازی را تمام کرده در اکران خصوصی فیلم “حریم شخصی” در پردیس ملت حاضر شد.

 

---

یعنی اگر این ژست را از الهه حصاری بگیری اینستاگرامش را دی اکتیو میکند.

 

---

استاد ایرج خواجه امیری و دختر عزیزش الیکا خانم در این قاب که احتمالا مربوط به یک مصاحبه مجله ای است.

 

---

مهران رنجبر در پل عشق پاریس که در آن عشاق عشق خود را به پل قفل میزنند. گویا مهران جای خالی روی پل پیدا نکرده و اینگونه دمق شده است.

 

---

ارسلان جان بخش دوم کپشن ات خرابمان کرد. اصلا دیگر این دنیا برای ما پس از خواندن کپشن ات دنیای قبل نخواهد شد.

 

---

آقا و خانم زنبور عسل در حاشیه یک کنسرت.

 

---

کوروش جان واقعا کار و زندگی نداری که برای خزعبلات یک عده بیمار اینگونه وقت میگذاری و اعصابت را خورد میکنی؟! بیخیال بابا، این ها نانشان از همین راه در می آید و بی توجهی بهترین کار در قبالش هرزنگاری هایشان است.

 

---

سردار آزمون و حسین تهی در پاریس. ماشاالله تعداد چهره های عزیزمان در پاریس در آن واحد بیشتر از تهران است.

 

---

سحر دولتشاهی این همه نوشته که بگوید عضو هیئت داوران یک جشنواره فیلم در دبی شده. مبارک باشد.

 

---

ازون نگاها که به خاطر کهولت سن حواسش نیست.

 

---

گلوریا هاردی قرار است در یکی از تئاتر های شهر هنرنمایی کند. امیدواریم زبان فارسی اش روان تر از قبل شده باشد تا تماشاگر را آزار ندهد، یا اینکه نقش یک کاراکتر فرانسوی را داشته باشد.

 

---

امیر کربلایی زاده با این پست تولد همسر همیشه همراهش را تبریک گفت.

 

---

مینا وحید هم در پردیس ملت بود و قصد حضور در اکران خصوصی “حریم شخصی” ساخته احمد معظمی را داشت.

 

---

عکس هنری مجید صالحی با کپشنی خوب و غلو نشده، تاثیر گذار و مثبت.

 

---

نصر الله رادش و عکسی در کنار همسرش که عصر جدیدی را در عرصه جلف بودن در دنیای مجازی و حقیقی رقم زده است.

 

---

سلفی زیبای شهرام قائدی در کنار مادر و خاله عزیزش که خدا سایه شان را از سر شهرام و سایر اعضای خانواده کم نکند.

 

---

هر چهره ایرانی، یک فیلسوفِ ایده آل گرا و اهل مطالعه.

 

---

بختیار رحمانی فوتبالیست خوب کشورمان در جشن تولد فرزندان عزیزش. سلامت و شاد باشند.

 

---

 آقا مجتبی جسارتاً آن سیکس پک است و نه سیس پک، در ثانی اینی که ما میبینیم بیشتر به ایر بگ شباهت دارد تا سیکس پک.

 

---

شهره سلطانی به تماشای نمایش “گم و گور” رفته بود که در پایان این سلفی را در کنار الناز شاکردوست ستاره این نمایش گرفت.

 

---

سمنان گردی لیندا کیانی. لیندا جان یک سر هم به خانه لوک خوش شانس بزن.

 

---

بهرام رادان، مهرداد صدیقیان و جوانی های معین در حال گشت و گذار در ارمنستان. در این سرما خود ارمنستانی ها اکثراً به مناطق گرمتر مهاجرت کرده اند، ولی این عزیزان سفر به این کشور کاملاً کوهستانی را انتخاب کرده اند.

 

---

سلفی برفی و خوش حس و حال مونا برزویی و همسر عزیزش.

 

---

قطعاً اگر بنیامین این عکس را ایستاده میگرفت بیشتر به فاجعه ی موجود در عکس پی میبردیم. فاجعه ای بنیامین تنش کرده است.

 

---

هلیکوپتر سواریِ بچه هلیکوپتر در کنار خود هلیکوپتر.

 

---

 سردار قلب های خود را روانه پاریس کرده است.

 

---

بهاره افشاری هم به صورت اتفاقی قلب خود را روانه پاریس کرده است. داداشیش فداش شه.

 

---

آفرین به مهرناز دبیرزاده که برای مطلع شدن از اخبار لحظه ای و درست، به برترین ها استناد میکند. 

 

---

دولت دیده نمیتواند از جذب توریست پول در بیاورد، تصمیم گرفته از خروج توریست پول در بیاورد! واقعا تصمیم هوشمندانه و جالبی است! واکنش طنز نوبد محمد زاده به این تصمیم دولت در برنامه بودجه سال ۹۷٫

 

---

گزارش هواشناسی سیاوش خیرابی و دوستان.

 

---

قبل تر ها اسمش ملحفه بود و با آن پتو ها را جلد میگرفتند، بعد ها مدرن تر شد و به عنوان رومیزی از آن استفاده شد، بعدش هم رو فرشی نام گرفت، و آخرین کاربرد آن تا این لحطه شال سر بوده است که نیلوفر پارسا به صورت تصویری آن را نمایش میدهد.

ممنون از همراهی تان. تا فردا، یا حق.

 

---

مثل همیشه منتظر نکات پیشنهادی و انتقاداتتان هستیم. چه از طریق گذاشتن نظرات زیر همین مطلب چه از طریق ایمیل info@bartarinha.ir. برای ارتباط با نویسنده مطالب هم می‌توانید با حساب کاربری amirrezashahinnia در اینستاگرام ارتباط برقرار کنید.

با سپاس از همراهی تان

منبع: برترینها

برترین ها – امیررضا شاهین نیا:
سلامی دوباره خدمت همه شما عزیزان و همراهان مجله اینترنتی برترین ها. مثل
همیشه با گزیده ای از فعالیت چهره ها در شبکه های اجتماعی در روزهای
گذشته
در خدمتتان هستیم. ممنون از اینکه امروز هم همراه ما هستید.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آقا رضا پیشرو یکی از قدیمی های موسیقی رپ فارسی از چهره های خاص اکران خصوصی این فیلم بود.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 لیلا بلوکات اگر هر شب عکسی از شب کاری اش نگذارد ما خیال می کنیم خدایی نکرده شب را در حال خوابیدن است و این برای یک بازیگر حرفه ای اصلا خوب نیست.

 

منبع: برترینها

توده مردم به او لقب «جادوگر» داده‌اند اما خواص او را با لقب «عصیانگر» می‌شناسند. فوتبالیست خوش‌ذوقی که حالا در دوران بازنشستگی‌اش هم هنوز تیتر یک مطبوعات است. چند هفته پیش مصاحبه او با برنامه «فوتبال یک» شبکه ورزش باعث شد فوتبال ایران با یک شوک جدید مواجه شود. علی کریمی دوباره با حرف‌هایش دل هواداران فوتبال را به دست آورده بود. او که به رک‌گویی شهره است، در این مصاحبه از مسوولان فدراسیون خواست که شفاف‌تر باشند.

کریمی که به وضوح از خیلی مسائل گله داشت، بدون پرده نام روسای فوتبال ایران را آورد و از آنها جواب خواست. او همیشه به ایستادن در طرف مردم معروف بوده و حالا هم از همین جایگاه است که از مدیران شفافیت می‌خواهد. کریمی در مصاحبه بلندبالایی که با روزنامه اعتماد هم انجام داده، روی همین موضوع دست گذاشته؛ اینکه طالب شفافیت است و خواستار پاسخگویی. مصاحبه او را از دست ندهید.

 

با گرفتن اسپانسر و حمایت دولت و یک نگاه بلندمدت فدراسیون می‌توانست بودجه ساخت یک کمپ حرفه‌ای در کیش یا شمال ایران را فراهم کند تا الان مجبور نباشیم ٢ میلیون دلار اجاره کمپ برای آماده‌سازی جام جهانی بدهیم. مدیران اگر نمی‌توانند کاری انجام بدهند چه اصراری به ماندن دارند؟ چرا اکثر قراردادها با مشکل مواجه می‌شود؟ مدام می‌گویند حق پخش تلویزیونی نداریم! صدا و سیما پول نمی‌دهد! شما اول بیایید درباره قراردادهایی که بسته‌اید توضیح بدهید که پول آنها کجا رفته است بعد روال قانونی گرفتن حق پخش تلویزیونی که حق واقعی فوتبال است را هم دنبال کنید. این زشت است که بهترین فدراسیون فوتبال آسیا برای خریدن لباس آدیداس وقتی اسپانسر دارد برود از حسین هدایتی پول بگیرد! درست است که مردم در جریان بسیاری از مسائل نیستند ولی ما که متوجه می‌شویم چه خبر است!

 

دوطرف آمده‌اند قراردادی امضا کرده‌اند و هر طرف وظایفی دارد. کی‌روش با تمام مشکلات و نقدهایی هم که وجود دارد جوانگرایی داشته و نتایج خوبی هم با تیم ملی گرفته و دو بار ایران را به جام جهانی برده است. منتها فدراسیون هنوز نتوانسته به وظایف خود عمل کند. بعد خیلی‌ها می‌گویند کی‌روش چرا انتقاد می‌کند! خب خواسته‌هایش را اجرا کنید و زمین تمرین به او بدهید تا اعتراض نکند! اگر وظیفه خودتان را درست انجام می‌دادید یا حتی از این به بعد بدهید هیچ‌وقت این حاشیه‌ها درست نمی‌شود. مردم از این بحث‌های تکراری و خنده‌دار خسته شده و تیم ملی برای آنها شده است اعصاب خردی!

همین الان آمار بازی‌های دوستانه چهار تیم دیگر آسیا را با ایران به همراه برنامه‌ریزی‌های اقتصادی که برای تیم‌شان دارند با فوتبال ایران مقایسه کنید آن وقت متوجه فاصله زیاد مدیریت فوتبال ایران با سایر کشورهای آسیایی می‌شوید. اینجا با تمام این حرف‌ها بیشترین هزینه‌ها برای تیم بزرگسالان است اما سرمربی تیم و بازیکنان و حتی مردم ناراضی هستند. حالا ببینید شرایط سایر تیم‌های ملی چه چیزی است. آقایان حتی نتوانستند کاری کنند تمام تیم‌های ملی از یک برند پوشاک ورزشی معتبر استفاده کنند و الان تیم بزرگسالان آدیداس می‌پوشد و سایر تیم‌ها لباس تولیدی‌های دیگر را استفاده می‌کنند.

چرا نمی‌روند از مدیران فدراسیون سوال کنند که پول قرارداد اسپانسر قبلی سازمان لیگ را چرا بعد از دو سال هنوز نتوانسته‌اید بگیرید؟ چرا مدام دنبال حرف زدن امثال علی کریمی هستید؟ ما که داریم حرف‌های‌مان را می‌زنیم و مردم هم لطف دارند متوجه سوالات و حرف‌های ما شده‌اند. چرا هیچ کسی مدام سوالات را از فدراسیون فوتبال تکرار نمی‌کند تا مجبور به پاسخگویی شوند؟ اگر رسانه‌ها سوال نمی‌کنند که بیایید بگویید چرا؟ اگر سوال می‌کنند و جواب نمی‌دهند همین رسانه‌ها بیایند تیتر بزنند و به مردم بگویند که سوال پرسیدیم آقایان تاج، کفاشیان و ساکت جواب ندادند!

من اگر بحث دروغی را مطرح کردم چرا از من شکایت نکردند؟ چرا مثل دفعه اول بیانیه ندادند؟ چرا دیگر نگفتند صحبت‌های کریمی کمکی به فوتبال نمی‌کند؟ بیایند بگویند خودشان چه کمکی به این فوتبال کرده‌اند. شاید کارهای بسیار بزرگی کرده‌اند که ما نمی‌دانیم. البته شنیده‌ام دارند زمین تمرین خوبی در کمپ تیم‌های ملی می‌سازند که هنوز معلوم نیست چه زمانی چمن آن را می‌گذارند و آماده بهره‌برداری می‌شود. اصلا چرا آنقدر دیر؟ چرا بعد از هفت سال هنوز این زمین در اختیار کی‌روش نیست؟

 

باز هم می‌گویم که ما بیرون از گود نشسته‌ایم و آقایان پشت میز خود نشسته‌اند و همه‌چیز را در اختیار دارند. این فوتبال اصلا جای ما نیست و جای همین آقایان است که دارند مدیریت می‌کنند! من اگر می‌خواستم به هر قیمتی در این فوتبال باشم که الان سوال نمی‌کردم! اگر اهل سیاسی کاری و ائتلاف و بودن به هر قیمتی بودم که تا الان رکورد بازی‌های ملی در اختیارم بود. با پیراهن پرسپولیس از این فوتبال خداحافظی می‌کردم! همه آدم‌ها ممکن است اشتباهاتی داشته باشند منتها من با تمام آن چیزی که مردم در زمان فوتبال بازی کردنم و تا همین الان دیده‌اند هیچ‌وقت اهل خیلی از کارها برای ماندن و بودن نبودم! برای اینکه نفع شخصی ببرم حاضر نشدم هر کاری انجام دهم و اگر به حرفی اعتقاد دارم آن را مطرح نکنم!

این مدیرانی که با افتخار از حل مشکل بدهی باشگاه‌ها صحبت می‌کنند با سیاستگذاری‌های غلط و مصلحت‌اندیشی خودشان عامل به وجود آمدن این فاجعه و بدهی‌ها هستند. اگر از همان اول قانون را درست اجرا می‌کردند، اگر از همان اول مصلحت اندیشی نمی‌کردند هیچ‌وقت بدهی انباشته باشگاه‌ها آنقدر زیاد نمی‌شد که در خطر حذف از آسیا قرار بگیرند و هر بار یک نفر با مراجعه به کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفا بخواهد حق خود را بگیرد! این سیستم غلط عملا باعث شد آبروی فوتبال ایران برود! ما که نمی‌توانیم خودمان را گول بزنیم.

سال‌های سال مدیران فدراسیون و سازمان لیگ و باشگاه‌ها به AFC اطلاعات غلط دادند و عددسازی و سندسازی طبق گفته رسمی خود مسوولان صورت گرفت تا سهمیه‌های ایران از دست نرود. همین الان هم اگر آندرانیک تیموریان و چندین فوتبالیست دیگر به AFC مراجعه نمی‌کردند و فیفا باشگاه‌های ایرانی را محروم نمی‌کرد شک نکنید هیچ اقدامی صورت نمی‌گرفت. اگر قرار بود کاری انجام دهند قبل از این اتفاقات انجام می‌دادند.

 

الان بعد از ۵ سال که تصمیم گرفته شده این بدهی‌ها پرداخت شود به افراد مختلف می‌گویند از بخشی از طلب خود بگذرند. نکته اینجاست که ارزش ١٠٠ میلیون تومان ۵ سال قبل خیلی بیشتر از حالا بود و نه تنها ضرر مربوط به تاخیر پرداخت پول را نمی‌دهند بلکه خیلی‌ها را مجبور می‌کنند تخفیف بدهند که این به نظر من درست نیست. فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ باید حافظ منافع فوتبالیست‌ها و بازیکنان هم باشند. قانون وضع کرده‌اند که اهالی فوتبال در داخل اجازه ندارند شکایت‌های خود را در مراجع قضایی ثبت کنند. به همه تکلیف شده باید از طریق ارکان قضایی فدراسیون این کار را انجام بدهند در غیر این صورت محروم می‌شوند. فوتبالی‌ها هم وقتی به خودتان مراجعه می‌کنند و حکم می‌گیرند هیچ تضمین و اراده و جسارتی برای اجرای احکام وجود ندارد.

من علی کریمی هم اگر حرف خاصی می‌زنم فقط دلم برای این فوتبال می‌سوزد. به عنوان یک فوتبالی‌ای که مردم همیشه به من لطف دارند وظیفه خودم می‌دانم به آقایان گوشزد کنم مردم و اهالی فوتبال خیلی خوب متوجه حقایق و پشت پرده‌ها هستند. این طور نیست که شما مدیریت را قبضه کنید و هر کاری دل‌تان خواست انجام بدهید و هیچ کسی هم نفهمد چه خبر است!

آقایان مسوول برای تک‌تک تصمیماتی که می‌گیرند و کارهایی که می‌کنند باید به این مردم جواب بدهند. سمبل اعتراض نیستم اما حرف من هم فقط شفاف‌سازی است. درباره این سیستم حرف‌های بسیار زیادی برای گفتن وجود دارد که تا وقتی سوال باشد آن را مطرح می‌کنم. منتها بالاخره یک نفر باید باشد که از آقایان بخواهد درباره کاری که می‌کنند جواب بدهد یا نه؟

اینجا بحث بد و خوب نیست! بحث شفاف‌سازی است و تا وقتی رسانه‌ها درباره فساد فوتبال و اتفاقاتی که رخ می‌دهد سوال نپرسند و مسوولان مجبور به پاسخگویی نشوند هیچ چیزی درست نمی‌شود. من هم نمی‌خواهم این طور برداشت شود که فکر کنند افشاگر یا تخریبگر و هر لقب دیگری که می‌دهند، هستم. علی کریمی را دیگر همه می‌شناسند و هر چیزی را که لازم باشد مردم بدانند به مخاطبانی که دارم، اعلام می‌کنم، وگرنه برایم راحت بود برای مطالباتی که از باشگاه‌ها دارم بروم دفتر آقایان بنشینم و از آنها تعریف و تمجید کنم و با حمایت کردن به حق و حقوق خودم برسم. همه ما آدم‌ها اشتباهاتی داریم. از آقایان که کاری بر‌نمی‌آید. این ما فوتبالی‌ها هستیم که باید این فوتبال را درست کنیم. هر‌کسی هر کاری می‌تواند در این راه انجام می‌دهد.

منبع: برترینها

ابوالقاسم حالت شاعر، مترجم و محقق توانای معاصر در سال ۱۲۹۸ در تهران به دنیا آمد. ابوالقاسم حالت، فرزند محمدتقى حالت در خانواده‏اى متمدن و مذهبى متولد شد. وى از کودکى به موسیقى و نقاشى و شعر و نویسندگى علاقه تام داشت و چون امکان پرورش ذوق و استعداد و رشد و ترقى خود را در موسیقى و نقاشى در خانواده مشاهده نکرد به شعر و نویسندگى روى آورد و طولى نکشید که در این هنرها پیشرفت شایانى کرد و از بزرگان آن گردید.

 

اولین اثر

درباره اولین شعرى که حالت سرود، خود وى مى‏گوید: «روزى در مدرسه با یکى از دوستان همکلاسم قهر کرده بودم و چون خیلى نسبت به هم صمیمى بودیم بالاخره طاقت نیاودم و با یک قطعه سه بیتى از او معذرت خواستم، این قطعه که اولین شعرم بود و متأسفانه الان هیج به یادم نیست موثر واقع شد و قهر ما را به آشتى تبدیل نمود. اثر این شعر مرا بر آن داشت که شاعرى را دنبال کنم، لذا از کلاس ششم ابتدایى گاهگاهى شعر ساختم، مخصوصا تابستان‏ها که مدرسه تعطیل بود و فراغت بیشترى داشتم و مى‏توانستم هم شعر بسازم و هم دنبال چاپ آن بروم اما روزنامه‏هاى ادبى آن ایام که عبارت بودند از «نسیم شمال» و «کانون شعرا» و «توفیق» همه از چاپ اشعارم خوددارى مى‏کردند، چون بسیار ناپخته بود، ولى این امر به هیچ‏وجه باعث دلسردى من نمى شد. تا دو سه سال بعد که کم‏کم بعضى از اشعارم در روزنامه‏ها چاپ شد.»

پس از چندى که اولین اثر ابوالقاسم حالت در یکى از جراید چاپ گردید، درصدد برآمد که خود را به کانون و انجمن‏هاى ادبى نزدیک نماید، به همین سبب بعضى شب‏ها به انجمن ادبى ایران که ریاست آن با شاهزاده محمدهاشم افسر بود مى‏رفت و در یکى از همین شب‏ها یکى از اشعار خود را در این انجمن ادبى قرائت مى‏کند که صداى آفرین و احسنت رسا و پر طنطنه شیخ‏الملک اورنگ که در آن زمان نایب رئیس انجمن بود به قدرى وى را تحت تأثیر قرار داد که تا صبح خواب به چشمانش راه نیافت. از این زمان به بعد وى در راه شهرت و ترقى گام‏هاى بلندى یکى پس از دیگرى برداشت.

بارى ابوالقاسم حالت، در کلاس‏هاى چهارم دبیرستان مروى درس مى‏خواند و چون اواخر سال تحصیلى بود و محصلین در حالى که کتاب‏هاى خود را جهت تمرین دروس زیر بغل نهاده و عازم محوطه باغ ملى که درختان زیادى داشت و محلى مصفا بود مى رفتند، حالت هم کتاب خود را برداشت عازم این محل گردید. در خیابان خیام نزدیک باغ ملى با مرحوم حسین توفیق صاحب امتیاز روزنامه توفیق برخورد مى‏کند و از طرف دعوت مى‏شود که با هیئت تحریریه این روزنامه همکارى نماید وى از نخستین شماره روزنامه فکاهى توفیق تا مدت پنج سال متوالى سردبیرى این مجله فکاهى را به عهده داشت.

حالت بعد از وقایع شهریور ۱۳۲۰ با بسیارى از جراید از جمله روزنامه‏هاى: «امید»، «قیام ایران» و مجله «تهران مصور» همکارى می کند.

سفر به هندوستان

ابوالقاسم حالت در سال ۱۳۲۵ بنا به دعوت کمپانى «اورگرین پیکچر» به هندوستان سفر کرد و در بمبئى به کار دوبلاژ فیلم پرداخت و مدتى نتوانست در کار تصنیف‏سازى فعال باشد. تا این‏که مهدى خالدى، جواد بدیع‏زاده، نصراللَّه زرین‏پنجه، على زاهدى، یوسف کاموسى، على‏اکبر پروانه و دلکش جهت ضبط صفحه از ایران به بمبئى رفتند و حالت به عنوان یادگار براى این هیئت ایرانى تصنیف «شیرین» را ساخت، و على زاهدى آن را اجرا کرد. این تصنیف اینطور شروع مى‏شود:

    شیرین، شیرین، سروقد و سیمین برو گل پیکرى تو

    در مذاق از شکر شیرین‏ترى تو

فعالیت هایش پس از بازگشت به وطن

ابوالقاسم حالت، در بهار سال ۱۳۲۷ به وطن بازگشت و در آن زمان، سرپرستى اداره کل انتشارات و رادیو با ابوالقاسم پاینده بود، از وى دعوت به عمل آورد تا براى رادیو تصنیف بسازد و پس از یک ماه که با رادیو همکارى کرد، چون به استخدام شرکت نفت درآمده بود، عازم آبادان شد و این همکارى قطع گردید.وی پس از تحصیلات مقدماتی و متوسطه به استخدام شرکت ملی نفت ایران درآمد و تا زمان بازنشستگی در خدمت این سازمان بود.

ابوالقاسم حالت در جوانی به فراگیری زبان‌های عربی، انگلیسی و فرانسه پرداخت و از سال ۱۳۱۴ش، به شعر و شاعری روی آورد و به سرایش شعر در قالب کهن و تذکره‌نویسی همت گماشت. دیوان حالت که مشتمل بر قطعات ادبی، مثنوی‌ها، قصاید، غزلیات و رباعیات است، خود نمایانگر عمق دانش ادبی این محقق است. وی از سال ۱۳۱۷ همکاری خود را با مجله معروف فکاهی توفیق آغاز کرد و بحر طویل‌های خود را با امضای هدهد میرزا و اشعارش را با اسامی مستعار خروس لاری، شوخ، فاضل ماب و ابوالعینک به چاپ می‌رساند.

حالت به زبانهای انگلیسی و فرانسه  و عربی آشنایی داشت و کتاب هایی از هر سه زبان به فارسی ترجمه کرده است که مهمترین آنها ترجمه قسمتی از تاریخ ابن اثیر از عربی به فارسی می باشد که از طرف شرکت سهامی چاپ و انتشار کتب ایران در تهران چاپ شد.علاقه به مسائل دینی سبب شد از سال ۱۳۲۳ هر هفته چند رباعی جدی که ترجمه‌ای از کلمات قصار علی بن ابی‌طالب بود در مجله «آئین اسلام» چاپ کند.

او در ترانه‌سرایی نیز دستی توانا داشت و عموماً این ترانه‏ها در قالب فکاهی، انتقادی علیه وضعیت سیاسی و اجتماعی آن زمان بود. حالت در آن سال‌ها با نشریات امید، تهران مصور و پیام ایرانی نیز همکاری داشت و ملک‌الشعرا بهار او را به کنگره نویسندگان ایران دعوت نمود.  در زمینه موسیقی اصیل ایرانی نیز ابوالقاسم حالت فعالیت داشت و سراینده نخستین سرود جمهوری اسلامی بود. وی پس از انقلاب اسلامی نیز علیرغم کهولت سن مدت زمانی نسبتاً طولانی با مجله گل آقا همکاری کرد. از ابوالقاسم حالت آثار ادبی و فرهنگی فراوانی در زمینه‌های طنز، شعر، ادبیات و ترجمه باقی مانده‌است. وی در سوم آبان سال ۱۳۷۱ بر اثر سکته قلبی درگذشت.
    
وصیت‌نامهٔ استاد

    در قسمتی از وصیت‌نامهٔ استاد ابوالقاسم حالت، می‌خوانیم:

    بعدمرگم نه به خود زحمت بسیار دهید                   نه به من برسر گور و کفن آزار دهید

    نه پی گورکن و قاری و غسال روید                     نه پی سنگ لحد پول به حجار دهید

    به که هر عضو مرا از پس مرگم به کسی               که بدان عضو بود حاجت بسیار دهید

    این دو چشمان قوی را به فلان چشم چران              که دگر خوب دو چشمش نکند کار دهید

    وین زبان را که خداوند زبان بازی بود                  به فلان هوچی رند از پی گفتار دهید

    کله ام را که همه عمر پر از گچ بوده است              راست تحویل علی اصغر گچکار دهید

    وین دل سنگ مرا هم که بود سنگ سیاه                 به فلان سنگتراش ته بازار دهید

    کلیه ام را به فلان رند عرق خوار که شد                ازعرق کلیه او پاک لت و پار دهید

    ریه ام را به جوانی که ز دود و دم بنز                   درجوانی ریه او شده بیمار دهید

    جگرم را به فلان بی جگر بی غیرت                    کمرم را به فلان مردک زن باز دهید

    چانه ام را به فلان زن که پی وراجی ست              معده ام را به فلان مرد شکمخوار دهید

    گر سر سفره خورَد فاطمه بی دندان غم                 به که، دندان مرا نیز به آن یار دهید

منبع: برترینها

برترین ها: کرک داگلاس (Douglas) زاده ۹ دسامبر ۱۹۱۶، بازیگر، تهیه کننده، کارگردان و نویسنده آمریکایی است که یکی از آخرین بازماندگان دوران طلایی صنعت فیلمسازی است. پس از سپری کردن دوران کودکی فقیرانه ای با پدر و مادری مهاجر و شش خواهر، وی با فیلم «عشق عجیب مارتا ایورس» (۱۹۴۶) با باربارا استنویک همبازی شد که این اولیه تجربه بازیگری اش بود. خیلی زود داگلاس در دهه های پنجاه و شصت تبدیل به ستاره باکس آفیس شد و به عنوان بازیگر اصلی درام های جدی از جمله فیلم های وسترن و جنگی شناخته شد. وی در طول دوران بازیگری اش در بیش از ۹۰ فیلم سینمایی ظاهر شد. داگلاس به سبک بازیگری انفجاری اش مشهور است.

 

از طریق محبوبیت کاراکتری که داگلاس در نقش اصلی فیلم «قهرمان» (۱۹۴۹) بازی کرد بود که تبدیل به یک ستاره بین المللی شد و اولین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را بدست آورد. دیگر فیلم هایی که در اوایل دوران حرفه ای اش بازی کرد عبارت بودند از: «مرد جوان با یک شیپور» (۱۹۵۰) که در مقابل لورن باکال و دوریس دی ایفای نقش کرد؛ «تک‌‌خال در حفره» (۱۹۵۱) در مقابل جان استرلینگ؛ و «یک داستان کارآگاهی» (۱۹۵۱). وی دومین نامزدی اسکارش را برای نقش دراماتیک فیلم «بد و زیبا» (۱۹۵۲) در مقابل لانا ترنر و سومین نامزدی اش را بخاطر بازی در نقش ونسان ونگوگ در فیلم «شور زندگی» (۱۹۵۶) بدست آورد.

 
در سال ۱۹۵۵ و کمپانی بریانا پروداکشنز را تأسیس کرد که فیلم های متنوعی از «راه های افتخار» (۱۹۵۷) گرفته تا «اسپارتاکوس» (۱۹۶۰) را تولید کرد. در این دو فیلم، وی خودش نقش آفرینی کرد و با استنلی کوبریک که آن زمان کارگردان گمنامی بود همکاری نمود. داگلاس به از بین بردن “لیست سیاه هالیوود” کمک زیادی کرد، بدین ترتیب که از دالتون ترامبو خواست برای «اسپارتاکوس» تیتراژ رسمی روی پرده بنویسد. کرک در «شجاعان تنها هستند» (۱۹۶۲) که یک فیلم کالت کلاسیک محسوب می شود، و همچنین در «هفت روز در ماه مه» (۱۹۶۴) در مقابل برت لنکستر که با او در هفت فیلم همبازی بوده، نقش آفرینی کرد و تهیه کنندگی آنها را نیز خودش انجام داد. در سال ۱۹۶۳، در تئاتر برادوی «پرواز بر فراز آشیانه فاخته»، داستانی که آن را خریده بود، و بعدها آنها را به پسرش مایکل داگلاس داد و تبدیل به یک فیلم برنده اسکار شد (با عنوان «دیوانه از قفس پرید» (۱۹۷۵))، درخشید.

به عنوان یک بازیگر و آدم خیر و نیکوکار، داگلاس سه نامزدی جایزه اسکار بدست آورد و یک اسکار برای دستاورد یک عمر از آن خود کرد و همچنین مدال آزادی ریاست جمهوری را نیز کسب کرد. به عنوان یک نویسنده، وی تابحال ده رمان و زندگی نامه نوشته است. در حال حاضر وی رتبه هفدهم لیست بزرگترین افسانه های سینمایی مرد سینمای کلاسیک هالیوود از سوی موسسه فیلم آمریکا (AFI) را در اختیار دارد و بالاترین رتبه افراد زنده آن لیست متعلق به خود اوست.

 
اگر بخواهیم دقیقتر و ریزتر به اوایل دوران زندگی داگلاس بپردازیم، باید بگوییم وی با نام بلاروسی ایسور دانیلویچ در امستردام نیویورک به دنیا آمد. کرک، پسر بریانا و هرشل دانیلویچ بود که والدینش مهاجرین منطقه چاووسی در امپراتوری روسیه (بلاروس امروزی) بودند. عمویش که زودتر از آنها به آمریکا مهاجرت کرده بود نام خانوادگی دمسکی را انتخاب کرده بود که خانواده آنها نیز از همان نام استفاده کرد. داگلاس با نام ایزی دمسکی بزرگ شد و در طول جنگ جهانی دوم بود که قبل از وارد شدن به نیروی دریایی ایالات متحده، بطور رسمی و قانونی نامش را به کرک داگلاس تغییر داد.

در زندگی نامه ای که در سال ۱۹۸۸ با عنوان «پسر کهنه فروش» منتشر کرد، از دشواری هایی که او و والدین و شش خواهرش در سال های اولیه زندگی شان در امستردام نیویورک تحمل می کردند، نوشته است: «پدرم، که در روسیه تاجر اسب بود، یک اسب و یک گاری کوچک خرید و کهنه فروش شد، لوازم کهنه، آهن و فلزات قراضه را به قیمت بسیار پایین می خرید… حتی در خیابان ایگل که فقیرنشین ترین منطقه شهر بود و همه خانواده ها زندگی دشواری داشتند، کهنه فروشی پایین ترین طبقه مردم بود و من پسر کهنه فروش بودم.»

کرک بزرگتر که شد به کارگردان آسیاب خوراکی می فروخت تا پول کافی برای خرید شیر و نان برای خانواده اش جمع کند. بعدها به پخش روزنامه پرداخت و در دوران جوانی به بیش از چهل شغل مختلف پرداخت تا اینکه بالاخره بازیگری را شروع کرد. وی زندگی کردن در خانواده ای با شش خواهر را خفه کننده تلقی می کرد و می گفت: «به شدت دلم می خواست از خانه بروم. به عبارتی گویی زیرم آتش روشن کرده بودند.» در دبیرستان پس از بازی در چند نمایش تئاتر، می دانست که دلش می خواهد یک بازیگر حرفه ای شود. از آنجائیکه توانایی مالی کافی برای پرداخت شهریه دانشگاه را نداشت، با رئیس دانشگاه سنت لارنس صحبت کرد و کارنامه دبیرستانش را به او نشان داد. وی برای پرداخت شهریه دانشگاه وام گرفت که با کار نیمه وقت باغبانی و سرایداری اقساط این وام را پرداخت می کرد. کرک در تیم کشتی نیز عضو برجسته ای بود و از طریق کشتی گرفتن در کارناوال تابستانی، پول در می آورد.

 

استعداد بازیگری داگلاس در آکادمی هنرهای دراماتیک واقع در شهر نیویورک سیتی کشف شد که باعث شد او بورس ویژه ای دریافت نماید. یکی از همکلاسی هایش بتی جوان پرسک بود (که بعدها با نام لورن باکال مشهور شد) و در شروع حرفه بازیگری داگلاس نقش بسیار مهمی ایفا کرد. باکال از کرک خوشش می آمد و آنها مدتی با هم دوست بودند. یک همکلاسی دیگر او که دوست باکال بود، دایانا دیل نام داشت که بعدها همسر اول کرک شد. در مدت زمانی که با هم بودند، باکال دریافت که داگلاس هیچ پولی در بساط ندارد و حتی یک بار شب را در زندان گذرانده چون جایی برای خوابیدن نداشته است.

حتی یک بار باکال کت عمویش را به داگلاس داد تا گرم شود. گاهی فقط برای اینکه بتواند او را ببیند، یکی از دوستانش یا مارش را به رستورانی که کرک در آن گارسونی می کرد می کشاند. داگلاس به او گفته بود آرزویش این است که روزی خانواده اش را به نیویورک بیاورد تا او را روی صحنه تئاتر ببینند. بعدها باکال می گفت که آن زمان آرزوی خودش این بوده که با او باشد، ولی ظاهراً کرک او را نمی خواسته، زیرا باکال زیادی برای او جوان بوده، هر چند که در دوستی با او چیزی کم نگذاشته بود. تفاوت سنی این دو هشت سال بیشتر نبود.

داگلاس از زمانی که در مهد کودک بود و شعر «سینه سرخ بهاری» را خواند و تشویق شد، دلش می خواسته بازیگر شود. وی در سال ۱۹۴۱ یعنی مدت کوتاهی پس از آنکه این کشور وارد جنگ جهانی دوم شد، وارد نیروی دریایی ایالات متحده شد و افسر ارتباطات در مبارزات ضد زیر دریایی شد. در سال ۱۹۴۴ بود که به علت جراحات جنگی، از خدمت مرخص شد. در نوامبر ۱۹۴۳ با دایانا دیل ازدواج کرد. آنها صاحب دو پسر به نام های مایکل، متولد ۱۹۴۴ و جوئل، متولد ۱۹۴۷ شدند و در سال ۱۹۵۱ از هم جدا شدند.

پس از پایان جنگ، داگلاس به نیویورک سیتی بازگشت و در رادیو، تئاتر و پیام های بازرگانی کار پیدا کرد. در کار رادیو، وی در چند سریال رادیویی آبکی صداپیشگی کرد که حالا تجربه آن کارها را بسیار باارزش قلمداد می کند، زیرا مهارت استفاده از صدا برای یک بازیگر مهارت مهمی است و حالا افسوس می خورد که چرا همین راه هایی که او رفته است دیگر برای افراد دیگر وجود ندارد. شروع بازی در صحنه تئاتر زمانی برایش رقم خورد که به جای ریچارد ویدمارک برای بازی در نمایش «ببوس و بگو» (۱۹۴۳) انتخاب شد که باعث شد نقش های بعدی را بدست آورد.

 
داگلاس نقشه کشیده بود که بازیگر تئاتر شود، تا اینکه دوستش لورن باکال به او کمک کرد تا اولین نقش سینمایی اش را بدست آورد، بدین ترتیب که او را به هل والیس (کارگردان) که به دنبال بازیگر مرد مستعد جدیدی بود، معرفی کرد. فیلم والیس، «عشق عجیب مارتا ایورس» (۱۹۴۶) با باربارا استنویک، اولین حضور سینمایی داگلاس شد. وی نقش مرد جوان بی اعتماد به نفسی را بازی کرد که حسادت او را می خورد و زندگی اش تحت تسلط زن بی رحمی بود که از او چند سال بزرگتر بود. این آخرین باری بود که داگلاس نقش یک مرد ضعیف و بیچاره را بازی کرد. منتقدین ارزیابی کرده بودند که داگلاس در همان فیلم اولش، نشانه های “یک بازیگر طبیعی و ذاتی سینمایی” را از خود نشان داده است.

وجهه داگلاس به عنوان مردی سرسخت در هشتمین فیلمش یعنی «قهرمان» (۱۹۴۹) ساخته شد و استنلی کریمر او را برای بازی در نقش یک بوکسور خودخواه انتخاب کرد. با این حال با قبول این نقش، کرک قمار کرده بود، زیرا باید پیشنهاد درخشیدن در فیلمی با بودجه بالا از ام جی ام، یعنی «گناهکار بزرگ» را رد می کرد که البته برایش سه برابر بیشتر دستمزد به همراه داشت.

ری دیدینگر، مورخ سینما، می گوید: «کرک فیلم «قهرمان» را یک ریسک بزرگ می دانست، که البته فرصتی استثنائی نیز بود… داگلاس این نقش را پذیرفت و قطعاً در آن درخشید.» فدریک رومانو، یک مورخ سینمایی دیگر بازی داگلاس در این فیلم را «بینهایت اوریجینال» خواند و گفت: «داگلاس روی رینگ تمرکز بسیار زیادی دارد. فوکوس شدید او روی حریفش بیننده را روی رینگ می آورد. شاید بهترین جلوه بازی او در این فیلم، نعره های خاص و اخم و تخمش باشد… وی بیننده را متقاعد می کند که او روی این رینگ یک هدف بزرگ دارد.» داگلاس اولین نامزدی اسکارش را دریافت کرد و خود فیلم شش نامزدی در کل بدست آورد.

بعد از این فیلم بود که او تصمیم گرفت به عنوان یک ستاره به موفقیت دست یابد و به همین منظور می بایست با شدت و حدت بیشتری تلاش می کرد و بر کمرویی ذاتی اش غلبه می کرد و نقش های قویتری انتخاب می کرد. بعدها در این باره می گفت: «فکر نمی کنم بدون غرورم بازیگر خوبی می شدم. من اصلاً علاقه ای به این ندارم که بازیگر فروتنی باشم.» همان اوایل دوران بازیگری اش، داگلاس خصلت مستقل بودنش را ثابت کرد و حتی قراردادهای استودیویی اش را طوری تنظیم می کرد تا کنترل و تسلط کامل به پروژه هایش داشته باشد و در نهایت کمپانی فیلمسازی خودش را به نام بریانا پروداکشنز تأسیس نمود که نام این کمپانی از نام مادرش گرفته شده بود. در سال ۱۹۴۷ داگلاس فیلم «از درون گذشته» را ساخت. وی در این فیلم در کنار رابرت میچام و جین گریر نقش آفرینی کرد. در سال ۱۹۴۹ با نمایش «سه خواهر» وارد برادوی شد که تهیه کننده اش کاترین کورنل بود.

در دهه های پنجاه و شصت، داگلاس دیگر ستاره مسلم باکس آفیس بود و در مقابل هنرپیشه های زن پیشروی آن دوران بازی کرده بود. در اولین فیلم وسترنش، «در امتداد مرگ و زندگی» (۱۹۵۱) نقش یک افسر صلح مرزی را بازی کرد و خیلی زود با اسب سواری و بازی در نقش هفت تیرکش ها آشنا شد و در چندین و چند وسترن نقش آفرینی کرد. وی فیلم «شجاعان تنها هستند» (۱۹۶۲) که در آن نقش کابویی را بازی می کند که با اصول خودش زندگی می کند، را فیلم محبوبش می نامد. این فیلم که فیلمنامه نویسش دالتون ترامبو است، مورد تحسین منتقدین نیز قرار گرفت، ولی در گیشه موفق نبود، چون بازاریابی و تبلیغات خوبی برایش نشده بود.

در سال ۱۹۵۰، داگلاس نقش ریک مارتین را در فیلم «مرد جوان با یک شیپور» بازی کرد که بر اساس رمانی به همین نام اثر دوروتی بیکر و با الهام از زندگی بیکس بیدربک، کورنت نواز جاز، ساخته شده بود. دوریس دی در نقش جو بازی کرده بود، زن جوانی که شیفته یک موزیسین جاز می شود. این درست بر عکس زندگی واقعی این دو بود، زیرا دوریس دی داگلاس را خودخواه و فیلم را بینهایت کسل کننده می خواند.

 

در سال ۱۹۵۱ بود که کرک در فیلم «تک‌خال در حفره» نقش گزارشگر روزنامه ای را بازی کرد که به دنبال یه داستان بزرگ برای گزارش کردن بود. این فیلم اولین تجربه بیلی وایلدر به عنوان نویسنده و تهیه کننده بود. موضوع و داستان فیلم در آن برهه، جنجالی بود و مخاطب آمریکایی از آن خوشش نیامد. این فیلم در جشنواره فیلم ونیز جایزه بهترین فیلم خارجی را برد. البته محبوبیت آن در سال های اخیر افزایش یافته و حتی در بعضی از نظرسنجی ها آن را در لیست ۵۰۰ فیلم برتر تاریخ قرار داده اند. وودی آلن این فیلم را یکی از فیلم های محبوبش خوانده است. به عنوان ستاره و قهرمان فیلم، شدت و حدت داگلاس در بازیگری در این فیلم تحسین شده است.

داگلاس در سال ۱۹۵۱ فیلم دیگری با عنوان «یک داستان کارآگاهی» بازی کرد که نامزد چهار جایزه اسکار از جمله اسکاری برای لی گرنت در اولین فیلمش شد. گرنت می گفت داگلاس “شگفت انگیز” بود، هم در بازی اش و هم خودش. وی یک ستاره بزرگ است. جذاب، خشن و حیرت انگیز. برای آماده شدن برای این نقش، وی چندین روز را در اداره پلیس نیویورک گذراند و حتی در بازجویی ها شرکت می کرد.

در «بد و زیبا» (۱۹۵۲) یکی دیگر از سه فیلمی که نامزد جایزه اسکار شد، داگلاس نقش تهیه کننده فیلم یکدنده ای را بازی می کند که از بازیگران، نویسنده ها و کارگردانانش سوءاستفاده می کند و آنها را بازیچه دست خود قرار می دهد. باکال و دوریس دی در زندگی او دو نوع زن بسیار متفاوت از هم بودند. در «مرد جوانی با یک شیپور» (۱۹۵۰) وی نقش یک موزیسین جاز را بازی می کند و هوگی کارمایکل (آهنگساز-پیانیست) نقش مکمل را ایفا می کند تا به فیلم رئالیسم بیشتر بخشیده باشد و به داگلاس در ایفای نقش یک موزیسین کمک کند. در سال ۱۹۵۴ داگلاس در «اولیس» درخشید که از روی شعر حماسی هومر ساخته شده بود و سیلوانا مانگانو در نقش پنه‌لوپه و سیرس و آنتونی کوئین در نقش آنتینوس بازی کردند. ماریو کامرینی (کارگردان) و فرانکو بروساتی با هم فیلمنامه آن را نوشتند.

در «بیست هزار فرسنگ زیر دریا» (۱۹۵۴) داگلاس نشان داد که علاوه بر نقش های جدی و مصمم می تواند نقش هایی که مستلزم حالتی کمیک و سبک تر هستند را نیز به خوبی از آب درآورد. در این فیلم اقتباسی از رمان ژول ورن، وی نقش ملوانی خوشبین و ساده دل را بازی می کند که درست نقطه مقابل ناخدا نیموی کم حرف و متفکر است. این فیلم یکی از موفق ترین فیلم های اکشن-زنده والت دیزنی و یک فیلم بسیار موفق در گیشه بود. وی در فیلم وسترن «مردی بدون ستاره» و همچنین در «برای عشق یا پول» (۱۹۶۳) وی توانست کاراکترهای کمیک مشابهی را جان بخشد.

در اولین حضور تلویزیونی اش، داگلاس مهمان موزیکال (در نقش خودش) برنامه جک بنی (۱۹۵۴) شد. در سال ۱۹۵۵ وی کمپانی خودش را تأسیس کرد و برای این کار می بایست قراردادهایش با هل والیس و وارنر برادرز را فسخ می کرد. وی شروع به تهیه کنندگی و درخشیدن در فیلم های خودش کرد که شامل «راه های افتخار»، «وایکینگ ها»، «اسپارتاکوس»، «شجاعان تنها هستند» و «هفت روز در ماه مه» می شد.

با آنکه «راه های افتخار» در گیشه موفق نبود، از آن زمان به بعد تبدیل به یکی از بهترین فیلم های ضد جنگ و یکی از اولین فیلم های استنلی کوبریک کارگردان شد. داگلاس که زبان فرانسه را به روانی صحبت می کرد، در این فیلم نقش یک افسر فرانسوی مهربان را در طول جنگ جهانی اول بازی می کند که سعی می کند سه سرباز را از جوخه آتش نجات دهد. نمایش این فیلم تا سال ۱۹۷۶ در فرانسه ممنوع بود. قبل از آنکه تولید فیلم آغاز شود، داگلاس و کوبریک باید مشکلات مهمی را بین خودشان حل می کردند که یکی از آنها دوباره نویسی فیلمنامه توسط کوبریک بدون اطلاع دادن به داگلاس بود.

 

این منجر به اولین مشاجره جدی آنها شد طوری که داگلاس می گوید: «استنلی را به اتاقم خواستم. از عصبانیت سرش هوار می کشیدم. هر دشنامی که می دانستم نثارش کردم. من دستمزدم را بر اساس فیلمنامه اصلی و اولیه گرفته بودم، نه آن چرندیات! فیلمنامه را به آن سوی اتاق پرت کردم و گفتم: “یا با فیلمنامه اصلی این فیلم را می سازیم یا اصلاً این فیلم را نمی سازیم.” استنلی حتی پلک هم نزد. در نهایت با فیلمنامه اولیه فیلم را ساختیم. من معتقدم این فیلم یک فیلم کلاسیک و یکی از مهمترین فیلم هایی است که تابحال ساخته شده و حتی به نظر من مهمترین فیلمی که تابحال کوبریک ساخته است.»

داگلاس در فیلم های بسیاری با نوآنس های متفاوت، نقش مردان ارتشی را ایفا نموده است که از آن میان می توان به «رابطه فوق سری» (۱۹۵۷)، «شهر بی رحم» (۱۹۶۱)، «قلاب» (۱۹۶۳)، «هفت روز در ماه مه» (۱۹۶۴)، «قهرمانان تلمارک» (۱۹۶۵)، «در مسیر زیانبار» (۱۹۶۵)، «سایه غول آسا بیفکن» (۱۹۶۶)، «پاریس می سوزد» (۱۹۶۶)، «شماره معکوس نهایی» (۱۹۸۰) و «زحل ۳» (۱۹۸۰) اشاره نمود. سبک بازیگری متمایز کرک داگلاس باعث شد که تبدیل به شخصیت محبوب مقلدین تلویزیونی از جمله فرانک گورشین، ریچ لیتل و دیوید فرای شود.

نقش او به عنوان ونسان ونگوگ در فیلم «شور زندگی» (۱۹۵۶) به کارگردانی وینسنت مینلی ساخته شده بر اساس کتاب پرفروش ایروینگ استون، بیشتر در فرانسه فیلمبرداری شد. داگلاس نه تنها از لحاظ ظاهری به ونگوگ بسیار شبیه بود، بلکه تلاطم درونی این نقاش را بهتر از بازیگر دیگری منتقل می کرد. بعضی از منتقدین بازی او را مشهورترین نمونه از نقش آفرینی «هنرمند زجر کشیده ای» می دانند که از طریق آثارش به دنبال یافتن آرامش از میان دردهای زندگی است.

داگلاس برای بازی در این نقش نامزد جایزه اسکار شد و همبازی اش، آنتونی کوئین، جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد در نقش مکمل را برای ایفای نقش پل گوگن، دوست ونگوگ، بدست آورد. داگلاس یه جایزه گلدن گلوب برای این فیلم برد، با این حال مینلی گفته بود که داگلاس می بایست اسکار را می برد: «کرک بازی متأثرکننده و به یاد ماندنی ای از این نقاش ارائه داد، مردی با نیروی خلاقیت عظیم که از استرس عاطفی، ترس و وحشت دیوانگی سرچشمه می گرفت.» خود داگلاس بازی در نقش ونگوگ را تجربه ای دردناک قلمداد می کرد: «نه تنها من به ونگوگ شباهت داشتم، بلکه درست همسن او بودم وقتی که خودکشی کرد.»

 

در سال ۱۹۶۰ داگلاس نقش اصلی فیلمی را بازی کرد که به زعم بسیاری، نقطه عطف حرفه او بود. وی اسپارتاکوس را در فیلم «اسپارتاکوس» جان بخشید، فیلمی که تیمی از بازیگرانی درخشان و ستاره داشت. وی تهیه کننده اجرایی این فیلم نیز بود که فقط هزینه تولید آن ۱۲ میلیون دلار بود و پرهزینه ترین فیلمی بود که تا آن زمان ساخته شده بود. وی ابتدائاً آنتونی مان را برای کارگردانی انتخاب کرد، ولی خیلی زود او را با استنلی کوبریک که قبلاً در «راه های افتخار» با او همکاری کرده بود، جایگزینش کرد.

وقتی که فیلم اکران شد، داگلاس تمام قدردانی اش را از فیلمنامه نویس یعنی دالتون ترامبو که آن زمان در “لیست سیاه هالیوود” بود، کرد و بدین ترتیب به قرار گرفتن او در این لیست پایان داد. وی آن زمان در این باره گفته بود: «من بیش از ۸۵ فیلم ساخته ام، ولی تنها چیزی که تابحال به آن افتخار کرده ام، شکستن لیست سیاه است.» هر چند که تهیه کننده فیلم یعنی ادوارد لوئیس و خانواده دالتون ترامبو علناً این ادعای داگلاس را زیر سوال بردند. در فیلم «ترامبو» که در سال ۲۰۱۵ ساخته شد، نقش داگلاس را دین اوگورمن بازی می کند.

داگلاس حقوق مربوط به رمان «پرواز بر فراز آشیانه فاخته» را از نویسنده اش، کن کیسی، خرید و در سال ۱۹۶۳ آن را تبدیل به تئاتری کرد که خودش در آن بازی کرد و به مدت ۵ ماه در برادوی اجرا شد. نقدهایی که بر آن صورت گرفت مختلط بودند. داگلاس حق تولید فیلم را نیز برای آن بدست آورد، ولی پس از گذشت یک دهه که نتوانست برایش تهیه کننده ای بیابد، حقوق ساخت فیلم آن را به پسرش مایکل داد. در سال ۱۹۷۵ نسخه سینمایی این کتاب توسط مایکل داگلاس و شول زائنتز با درخشش جک نیکولسون تهیه شد، زیرا آن زمان کرک برای کاراکتر این فیلم زیادی مسن بود. این فیلم که با عنوان «دیوانه از قفس پرید» در کشورمان مشهور است، برنده ۵ جایزه اسکار از جمله جایزه ای برای نیکولسون شد.

داگلاس طی دهه های بعدی هفت فیلم با برت لنکستر: «تنها پیاده روی می کنم» (۱۹۴۸)، «جدال در اوکی کُرال» (۱۹۵۷)، «مرید شیطان» (۱۹۵۹)، «فهرست آدریان مسنجر» (۱۹۶۳)، «هفت روز در ماه مه» (۱۹۶۴)، «پیروزی در انتبه» (۱۹۷۶) و «مردان سرسخت» (۱۹۸۶) همکاری کرد که باعث شد عموم مردم این تصور برایشان پیش آید که این دو یک تیم و زوجی جدانشدنی هستند. در این فیلم ها همیشه داگلاس در سایه لنکستر قرار می گرفت و به استثنای «تنها پیاده روی می کنم» که در آن داگلاس نقش شرور فیلم را بازی می کرد، نقش هایشان کم و بیش به یک اندازه اهمیت داشت.

هر دوی آنها در یک دوره وارد هالیوود شدند و در چهارمین فیلمشان همبازی شدند، هر چند که داگلاس نقش مکمل را ایفا می کرد. هر دوی آنها بازیگر-تهیه کنندگانی شدند که در هالیوود به دنباله حرفه های مستقل بودند.

جان فرانکن‌هایمر که کارگردانی فیلم مهیج سیاسی «هفت روز در ماه مه» در سال ۱۹۶۴ به عهده او بود، در گذشته میانه خوبی با لنکستر نداشت و اصلاً او را برای این فیلم نمی خواست. با این وجود داگلاس بر این باور بود که لنکستر برای این نقش مناسب است و بدین ترتیب بود که رنگین ترین نقش به وی داده شد. بعدها داگلاس می گفت: «معلوم شد که برت لنکستر و من در این فیلم عالی بازی کردیم.»

در «سازش» (۱۹۶۹) درامی به کارگردانی الیا کازان، ساخته شده بر اساس رمانی از وی تحت همین نام، داگلاس نقش مدیر تبلیغاتی آشفته ای را در کنار فی داناوی ایفا کرد. با آنکه فیلم در گیشه موفق نبود و بیشتر نقدهای منفی از سوی منتقدین دریافت کرده بود، داناوی حس می کرد که نقدها عادلانه نبوده اند و بعدها در زندگی نامه اش نوشته بود: «من نمی توانم درک کنم که چرا منتقدین بازی کرک را کوبیده بودند، زیرا به نظر من نقش آفرینی او در این فیلم شگفت انگیز بود. وی آدم باهوشی در حرفه بازیگری است و رویکردی عمل گرایانه نسبت به بازیگری دارد، طوری که باعث شد فلسفه ای در من درباره بازیگری شکل بگیرد.»

بین سال ۱۹۷۰ و سال ۲۰۰۸، داگلاس نزدیک به ۴۰ فیلم ساخت و در برنامه های تلویزیونی مختلفی ظاهر شد. در سال ۱۹۷۰، وی در فیلم وسترن «مرد شیادی بود…» با هنری فوندا همبازی شد که تهیه کنندگی و کارگردانی این فیلم را جوزف ال. منکیویس به عهده داشت. در سال ۱۹۷۳ وی اولین فیلمش را با نام «اسکالاواگ» کارگردانی کرد. در سال ۱۹۷۳ نیز در نسخه موزیکال تلویزیونی «دکتر جکیل و آقای هاید» ظاهر شد.

برای فیلم «گروه مسلح» (۱۹۷۵) روی صندلی کارگردانی بازگشت که در آن در کنار بروس درن درخشید. در سال ۱۹۷۸ همراه با جان کاساویتس و ایمی ایروینگ در فیلم ترسناکی به نام «خشم» به کارگردانی برایان دی پالما ظاهر شد. در سال ۱۹۸۰ در «شمارش معکوس نهایی» درخشید که در آن فیلم نقش افسر فرمانده ناو هواپیمابر یو اس اس نیمیتز را بازی کرد که به زمان گذشته در سال ۱۹۴۱ و هنگام حمله به پرل هاربور سفر می کند. این فیلم را پسر پیتر داگلاس تهیه کرد. در سال ۱۹۸۲ وی در «مردی از رودخانه برفی» نقش آفرینی کرد که فیلمی استرالیایی بود که چندین و چند جایزه دریافت کرد و منتقدین آن را تحسین کردند. این آخرین همکاری داگلاس و لنکستر پس از چهل سال شراکت بود.

در سال ۱۹۸۶ وی همراه با آنجلا لنسبری در مراسم یادبود نیویورک فیلارمونیک به مناسب صدمین سالگرد مجسمه آزادی، مجری گری نمود. این سمفونی را زوبین مهنا رهبری نمود. در سال ۱۹۸۸ داگلاس در اقتباس تلویزیونی از «وارث باد» در مقابل جیسون روباردز و جین سیمونز قرار گرفت و این فیلم دو جایزه امی کسب کرد. در دهه نود داگلاس به درخشیدن در فیلم های بلند ادامه داد که از میان آنها می توان به «راز» در سال ۱۹۹۲ اشاره کرد که فیلمی تلویزیونی درباره یک پدربزرگ و نوه اش بود که هر دو با دیلکسی سر و کله می زدند. همان سال وی در کمدی «حریص» نقش عموی مایکل جی. فاکس را بازی کرد. در ویدئوی آهنگ «باغ الله» به خوانندگی دان هنلی نقش شیطان را ایفا کرد.

 

در سال ۱۹۹۶ پس از سکته ای شدید که قدرت تکلم را از او گرفت، داگلاس هنوز هم می خواست فیلم بسازد. وی سالها تحت درمان بود و در سال ۱۹۹۹ فیلم «الماس ها» را ساخت که در آن نقش مشت زدن پیری را بازی کرد که به تازگی سکته کرده بود. در این فیلم با دوست قدیمی اش یعنی لورن باکال همبازی بود.

در سال ۲۰۰۳، مایکل و جوئل داگلاس تهیه کنندگی فیلم «ارثی است» را انجام دادند که علاوه بر کرک، اعضای دیگر خانواده نیز، از جمله مایکل، پسر مایکل و همسر سابقش، دایانا دیل، در آن حضور داشتند. در مارس ۲۰۰۹، داگلاس شوی یک نفره زندگی نامه ای «قبل از آنکه فراموش کنم» را در کالور سیتی کالیفرنیا ساخت. این فیلم تبدیل به مستندی شد که اولین بار در ژانویه ۲۰۱۰ به نمایش در آمد.

داگلاس دو بار ازدواج کرد که بار اول با دایانا دیل در نوامبر ۱۹۴۳ بود که در سال ۱۹۵۱ طلاق گرفتند و دو پسر به نام های مایکل داگلاس (بازیگر) و جوئل داگلاس (تهیه کننده) داشتند و بار دوم در پاریس بود، یعنی زمانی که وی با آن بایدنز، در طول فیلمبرداری فیلم «شور زندگی» آشنا شد. این زوج در سال ۱۹۵۴ ازدواج کردند و در سال ۲۰۱۴ شصتمین سالگرد ازدواجشان را در بورلی هیلز جشن گرفتند. آنها دو پسر به نام های پیتر (تهیه کننده) و اریک (بازیگر) دارند. اریک در سال ۲۰۰۴ به علت اوردوز الکل و دارو از دنیا رفت.

۱٫    کرک داگلاس را اغلب با صدای خاص و چال چانه اش می شناسیم. وی اغلب نقش مردان عصبانی و بانفوذ را بازی می کرد، کاراکترهایی که دوست داشتنی نبودند ولی همیشه بیننده را تحت تأثیر قرار می دادند.

۲٫    در اکتبر ۱۹۹۷ وی از سوی مجله امپایر رتبه ۵۳ «۱۰۰ ستاره سینمایی برتر تمام دوران ها» را بدست آورد.

۳٫    در ژانویه ۱۹۹۶ سکته ای کرد که منجر به مشکل تکلم در او شد و طی سال ها با گفتار درمانی توانست این مشکل را به تدریج حل کند.

۴٫    در روز هفدهم ژانویه ۱۹۸۱ از سوی جیمی کارتر، رئیس جمهور وقت ایالات متحده مدال ریاست جمهوری آزادی را دریافت کرد که برترین افتخاری است که یک شهروند آمریکایی می تواند به آن دست یابد.

۵٫    دو نقش برنده اسکار را رد کرد: یکی نقش لی ماروین در «کت بالو» (۱۹۶۵) بود و دیگری نقش ویلیام هولدن در فیلم «استالاگ ۱۷» (۱۹۵۳).

۶٫    وی چهار پسر به نام های مایکل، اریک، جوئل و پیتر دارد.

۷٫    فقط با گفتن معادل انگلیسی «قهوه» در پایان یک پیام بازرگانی تلویزیونی ژاپنی در دهه هشتاد، ۵۰ هزار دلار گرفت.

۸٫    زبان های آلمانی و فرانسه را به راحتی صحبت می کند.

۹٫    در فوریه ۱۹۹۱ از حادثه سقوط هلیکوپتر جان سالم به در برد که در این حادثه دیگر سرنشینان کشته شدند و او فقط کمرش آسیب دید.

۱۰٫    با مدرک زبان انگلیسی از دانشگاه سنت لارنس در کانتون نیویورک دانش آموخته شد و در سال ۱۹۳۹ ممتاز کلاسش شد.

 

 
۱۱٫    مدال افتخار دانشگاه کالیفرنیا را در تاریخ ۱۴ ژوئن ۲۰۰۲ طی مراسم فارغ التحصیلی دانشجویان تئاتر، فیلم و تلویزیون دریافت نمود. دیگر دریافت کنندگان این مدال افتخار، جیمی کارتر و بیل کلینتون، رؤسای جمهوری

سابق ایالات متحده و همچنین لارنس الیویه و کارول برنت بازیگر بوده اند.

۱۲٫    وی پدرشوهر کاترین زتا-جونز است.

۱۳٫    در اصل قرار بود در فیلم «اولین خون» (۱۹۸۲) نقش سرهنگ سم تراتمن را بازی کند، ولی وی پروژه را ترک کرد، زیرا می خواست تغییرات اساسی در فیلمنامه اعمال شود. به خصوص اینکه جان رمبو به دست تراتمن کشته می شود، همانطور که این کاراکتر در نسخه رمان این فیلم کشته شد. نویسندگان قبول نکردند و در نهایت این نقش به ریچارد کرنا رسید.

۱۴٫    موسسه فیلم آمریکا در فهرست «۵۰ افسانه سینمایی برتر» خود، رتبه ۱۷ به او داد.

۱۵٫    در بسیاری از فیلم هایش از پاشنه مصنوعی استفاده می کرد تا قدش در فیلم بلندتر دیده شود. یک بار محض شوخی، برت لنکستر پاشنه های مصنوعی اش را در محل فیلمبرداری پیدا کرده و آنها را پنهان کرد که ظاهراً این بازیگر قد کوتاه را بینهایت خشمگین کرده بود.

۱۶٫    در اوت ۱۹۸۶ پس از بیهوش شدن در یک رستوران، برای قلبش پیس میکر (ضربان ساز) کار گذاشتند.

۱۷٫    در سال ۱۹۸۰ رئیس هیئت داوران جشنواره فیلم کن بود.

۱۸٫    در سال ۱۹۷۰ عضو هیئت داوران جشنواره فیلم کن بود.

۱۹٫    در هشت فیلم با برت لنکستر همبازی بود: «تنها پیاده روی می کنم» (۱۹۴۷)، «جدال در اوکی کرال» (۱۹۵۷) و «مرید شیطان» (۱۹۵۹)، «فهرست آدریان مسنجر» (۱۹۶۳)، «هفت روز در ماه مه» (۱۹۶۴)، «پیروزی در انتبه» (۱۹۷۶)، «مردان مرده چهارخانه نمی پوشند» (۱۹۸۲) و «مردان عاقل» (۱۹۸۶).

۲۰٫    در سال ۲۰۰۵ بر خلاف توصیه پزشکان، هر دو کاسه زانوانش را عوض کرد که البته عملش موفقیت آمیز بود.

۲۱٫    پس از آنکه پسرش مایکل از صحنه تئاتر «درخت تابستانی» اخراج شد، کرک کل سال تئاتر و حقوق فیلم آن را خریداری کرد و آن را به مایکل داد تا در آن نقش آفرینی کند.

۲۲٫    وی پدربزرگ هفت نوه به نام های کامرون داگلاس، دیلان مایکل داگلاس، کاریس زتا داگلاس، (هر سه فرزندان مایکل)، کلسی داگلاس، تایلر داگلاس، رایان داگلاس و جیسون داگلاس (فرزندان پیتر) است.

 

 
۲۳٫    اگر به توصیه همسرش آن داگلاس نبود، در سال ۱۹۵۸ وی سواری جت شخصی مایک تاد (تهیه کننده) می شد که دچار حادثه شد و سقوط کرد و همه سرنشینانش کشته شدند. همسر تاد یعنی الیزابت تیلور (بازیگر) نیز قرار بود در این جت باشد، که به خاطر سرماخوردگی شدید سفرش لغو شده بود.

۲۴٫    در سال ۱۹۵۰ عادت کشیدن دو تا سه بسته سیگار در روز را ترک کرد. بعدها پدرش در سال ۱۹۵۵ در سن ۷۲ سالگی در اثر سرطان ریه درگذشت.

۲۵٫    در ژوئن ۲۰۰۴، در مراسم تشییع جنازه رونالد ریگان، رئیس جمهور سابق آمریکا، همراه با چارلتون هستون، تام سلک و آرنولد شوارتزنگر، فرماندار کالیفرنیا، شرکت نمود.

۲۶٫    در مراسم اکران نخست فیلم «غریزه اصلی» (۱۹۹۲) که پسرش مایکل در آن بازی کرده بود، حضور یافت.

۲۷٫    رئیس جمهور هری اس. ترومن، الگوی او بود.

۲۸٫    در فوریه ۱۹۶۰ ستاره ای در پیاده روی مشاهیر بلوار هالیوود به او اهدا شد.

۲۹٫    کاربر فعال اینترنت است و در مای اسپیس حساب کاربری دارد.

–    «برای رسیدن به چیزهایی که می خواهید، باید به اندازه کافی شجاعت شکست خوردن را داشته باشید.»

–    «من از فقر مطلق آمده ام، و چاره ای جز پیشرفت و ترقی نداشتم.»

–    «فیلم ساختن شکلی از خودشیفتگی است.»

–    «مردم دائماً از روزهای قدیم حرف می زنند و می گویند که فیلم های قدیمی فیلم های بهتری بودند و بازیگران قدیمی مستعدتر بودند، ولی به نظر من اینطور نیست. تنها چیزی که درباره روزهای قدیم می توانم بگویم این است که آن روزها دیگر گذشته اند.»

–    «من همیشه به پسرانم می گویم که آنها مزیت های به دنیا آمدن در فقر مطلق را تجربه نکرده اند.»

 

–    «معتقدم نیمی از موفقیت در زندگی از تلاش برای یافتن آنچه واقعاً می خواهید انجام دهید می آید. بعد از آن باید جلو بروید و آن کار را انجام دهید.»

–    «زندگی مثل فیلمنامه فیلم های سینمایی و به همان اندازه مبتذل و پیش پا افتاده است. اگر داستان زندگی من را به من می دادند تا فیلمش را بسازم، حتماً آن را رد می کردم.»

–    «اگر می خواهید مردی را بشناسید، از دیدن اینکه او با چه کسی ازدواج کرده، چیزهای زیادی درباره اش خواهید دانست.»

–    «دوست دارم پسرانم از من بهتر باشند، زیرا این شکلی از ابدی شدن است.»

–    «من چهار فیلم با جان وین بازی کردم، ما زوج عجیب و غریبی بودیم. زیرا او جمهوری خواه بود و من دمکرات و دائماً در حال بحث بودیم.»

–    (در دسامبر ۲۰۰۶) «اسم من کرک داگلاس است. شاید مرا بشناسید. اگر مرا نمی شناسید، اسمم را در گوگل جستجو کنید. من یک ستاره سینمایی بودم. پدر مایکل داگلاس و پدرشوهر کاترین زتا-جونز هستم. امروز سالروز تولد نود سالگی ام است و پیامی برای جوانان آمریکا دارم. روز تولد نود سالگی روز ویژه ای است. در مورد من، این روز ویژه نیست، بلکه معجزه آسا است، زیرا من از جنگ جهانی دوم، یک حادثه سقوط هلیکوپتر، یک سکته و جراحی دو کاسه زانوهایم، زنده بیرون آمده ام. رسم بر این است که کسی که تولدش است، کنار کیک تولدش می ایستد و یک آرزوی قلبی برای آینده اش می کند و سپس شمع های روی کیک را فوت می کند.

–    من این رسم را به مدت ۸۹ سال اجرا کردم، ولی در روز تولد ۹۰ سالگی ام، تصمیم گرفتم رسم شکنی کرده و به جای آرزوی قلبی، می خواهم آرزویم برای کل دنیا را به زبان آورم. بیایید با واقعیت روبرو شویم: دنیا بسیار آشفته شده است و شما وارث آن هستید. نسل جدید جلوتر از دیگران قرار دارد. شما گروهی هستید که با مشکلات متعددی از جمله فقر، گرم شدن جهان، نسل کشی، ایدز و بمب گذاران انتحاری و غیره روبرو هستید. این مشکلات وجود دارند و دنیا در مقابل آنها سکوت اختیار کرده است. ما کار زیادی برای حل این مشکلات نکرده ایم. حالا این دنیا را به شما واگذار می کنیم. باید آن را درست کنید، زیرا این وضعیت غیر قابل تحمل است.

–    باید شورش کنید، حرفتان را بزنید، بنویسید، رأی دهید، و به مردم و دنیایی که در آن زندگی می کنید، اهمیت دهید. ما در بهترین کشور دنیا زندگی می کنیم. می دانم، والدین من مهاجرین روس بوده اند. آمریکا کشوری است که “همه”، علیرغم نژاد، دین یا سن شان شانس دارند. من این شانس را داشته ام. شما نسلی هستید که بیشترین ضربه را می خورید و نسلی هستید که می توانید تغییر ایجاد کنید. من عاشق این کشورم زیرا از فقر آمده ام. توانسته ام وارد دانشگاه شوم و بازیگری را حرفه خود سازم، رشته ای که آن را دوست دارم.

–    در این کشور هیچ ضمانتی وجود ندارد که شما حتماً موفق خواهید شد. ولی همیشه شانس موفق شدن را دارید. هیچ چیز نباید مانع موفقیت شما شود. باید کاری کنید که چیزی سر راه پیروزی شما قرار نگیرد. وقتی شمع هایم را فوت می کنم… شاید خیلی زمان ببرد… ولی آن لحظه به شما فکر می کنم.»

منبع: برترینها