بایگانی دسته ی : چهرها

این بار مسعود بهنود از روزنامه نگاران قدیمی که اواسط دهه ۸۰ شمسی مهاجرت کرد و حالا با یک شبکه  ماهواره ای فارسی زبان خارج از کشور همکاری می کند ادعا کرده در سال های آخر عمر مرحوم تختی بسیار به او نزدیک بوده و حتی در مراسم خواستگاری او هم حضور داشته. این ادعا را چه کسی می تواند رد یا تایید کند؟ دوستان و همقطاران تختی همه از دنیا رفته اند. شهلا توکلی همسر او هم سه سال پیش درگذشت.

مهدی رستم پور از روزنامه نگاران ورزشی از همین زاویه به بهنود ایراد گرفته. او پرسیده چرا بهنود ادعای حضور در مراسم خواستگاری مرحوم تختی را تا وقتی شهلا زنده بود مطرح نکرد؟ این جوابیه منجر به یک مجادله پینگ پنگی در فضای مجازی شده است. حتی پای بابک فرزند غلامرضا تختی هم به ماجرا باز شده. او البته خیلی پاسخ روشنی به این سوال نداده که ادعای اخیر صحت دارد یا خیر. انگار او هم مثل ما فقط می تواند از دور و بااحتیاط به این چهره مرموز تاریخی نگاه کند. شاید شمایل اسطوره ای تختی او را حتی برای فرزندش هم دور کلافی از تابوها و سوء تفاهم ها پیچیده.

 

بهترین فردی که ما برای پاسخ دادن به این پرسش ها سراغ داشتیم ابراهیم افشار بود. روزنامه نگار کهنه کار که روزها و سال ها دور و بر اطرافیان تختی چرخیده، با بازماندگان او مراوده داشته و ساعت ها با آنها مصاحبه و گفت و گو انجام داده.

بعد از انتشار ویدئوی مسعود بهنود که در آن ادعا می کرد در سال های آخر عمر تختی هر روز او را می دیده، به هم نامه می نوشتند و در مراسم خواستگاری او حضور داشته، در مورد خواستگاری تختی هم گفته: «وقتی رفت خواستگاری مرا هم برد. پدر شهلا به تختی گفت بزرگتر از این نداشتید؟ من ۲۰ سالم بود. تختی گفت کتاب خونه» پاسخ مهدی رستم پور از خبرنگاران ورزشی را به این ادعای مسعود بهنود بخوانید:

«اینکه تختی از سه سال آخر، یعنی ۳۴ سالگی (اوج محبوبیت ملی) هر روز با پسرس ۱۸ ساله ملاقات می کرده، ردی در روایات نزدیک ترین دوستان تختی ندارد. بهنود «بزرگتر تختی» بودن در خواستگاری را حدود نیم قرن نگفته، اما پس از مرگ زنده یاد شهلا مطرح می کند. چون دیگر شاهدی نمانده برای تکذیب! چرا ایشان برخلاف خواستگاری، اصول حضور در عروسی را نیم قرن پنهان نکرده؟

قبلا از حضور رییسی وزنه بردار المپیک ۱۹۴۸، زنده یاد فردین، همچنین مدیر کارگزینی راه آهن در خواستگاری مطالبی خوانده ایم اما: ۱- همگی درگذشته اند. ۲- شهلا به پسرش گفته روز خواستگاری فقط خانواده تختی بودند. هر روز همدیگر را می دیدند، پس در مسافرت های چند هفته ای تختی به آلمان برای واردات بنز همراهش بود. یا روزهای متمادی در گلندوک که بسیاری زنده اند و آقای بهنود را آنجا ندیده اند. قطعا بهنود یک بار در امیرآباد با کیومرث درم بخش، تختی را دیده و عکس دارند از روزهای آخر در گلفروشی رزنوار، پاتوق مشهور تختی. (شهروندان بسیاری با تختی عکس دارند مثابل رزنوار) اما کسانی که هر روز همدیگر ار می بینند، نامه به هم نمی نویسند. من حدود ۱۰ بار عبدالله موحد و امامعلی حبیبی را دیدم. روا نیست در آینده ادعای دوستی کنم و دیدار روزان.

صمیمی ترین دوست خبرنگار تختی، مهدی دری سردبیر کیهان ورزشی بود که بهنود تاکنون صلاح ندیده حتی یک بار جایی نامش را درج کند یا بگوید. چرا؟ در تاریخ شفاهی به روایت بهنود، مهدی دری انگار اصلا وجود نداشت. حتی در برنامه دیده بان در یک برنامه تلویزیونی ماهواره ای در اشاره به سالگرد کیهان ورزشی، مجموعه ای از اسم ها را برد، اما باز هم دری را از قلم انداخت.»

مسعود بهنود هم به این اظهارات پاسخ تندی داد و در توییتر نوشت: «من در زمان خودش یعنی وقتی تختی زنده بود، در مجله روشنفکر و سپیده و سیاه گزارش ها نوشته ام. نویسنده اول خواند بعد پایش را از گلیم خود درازتر کند.» «من بزرگتر تختی نبودم و او بزرگتر همه ما بود در اخلاق. امر کمیاب در میان مدعیان مریدی او. اطلاعات آقای رستم پور بیشتر توهم است و چه شهامتی.»

پاسخ بابک تختی

بابک فرزند مرحوم غلامرضا تختی که سال های پیش به خارج از کشور مهاجرت کرده و در صفحه شخصی خود در فیس بوک درباره حاشیه های پیش آمده نوشت:

«از زمانی که آقای بهنود ادعا کردند در مراسم خواستگاری پدرم از مادرم حضور داشتند، بی وقفه از من جویای درستی گفته ایشان می شوند. آقای بهنود ادعای دیگری هم کردند درباره صیغه فروغ فرخزاد با ابراهیم گلستان. تا آنجا که من می دانم این گفته باب دل بسیاری از طرفداران هر دوی اینها نبود و نهیب خاموش باش از هر سو بلند شد. اینکه آقای بهنود در مراسم خواستگاری حضور داشتند یا نه، اینکه آقای بهنود چهار سال آخر را نفس به نفس با پدرم سپری کرده اند یا نه، برای شخص من، در برابر آن ازدواج موقت اصلا حائز هیچ اهمیت فوق العاده ای نیست. ما محقیم که در مورد افراد تاثیرگذار واقعیت ها را بدانیم.

اگر ادعای بهنود درست باشد، (آقای گلستان هم آن را ردّ نکرده اند،) شناخت ما از این دو روشنفکر آوانگارد و کل جریان روشنفکری آن دوران بسیار متفاوت خواهدبود، خصوصا اینکه فروغ نقش مهمی در نگاه ما به زن و زنان دارد. با اینکه چنین اموری در «شأن» ما نیست و یا اینها چیزهای سخیفی هستند به همین روزی افتادیم که می بینم، همین امور سخیف، دور از شان، پیش افتاده، از ویژگی های انسان است، پس درخور توجه.

گونترگراس خودش اعتراف کرد به تمایل و علاقه اش به نازیسم و هیتلر. آماج حملات تمام گروه ها هم قرار گرفت، که البته به حق بود. ولی تاریخ که مشق شب نیست هر جایش را که دوست نداشتیم پاک کنیم. من اقبال دیدن خانم دانشور را نداشتم، چند باری ولی تلفنی با ایشان صحبت کردم.

آخرین بار بود گویا که به من گفتند مشغول تصحیح نامه های جلال هستند، و گلایه که کار سختی است، و بی مقدمه گفتند پسرم بابای تو هم خودش را کشت و… در مورد جلال چیزهایی گفت که من نمی توانم بازگو کنم چون مطمئن نیستم که خودشان گفته باشند، گفتم خانم دانشور تو را خدا سانسور نکنید. آن زمان ناشر بودم. همه ما چه ناشر چه نویسنده چه خواننده از سانسور بیزاریم، ولی پای امور اعتقادی که می رسد تیغی تیزتر از قیچی خودمان نیست.»

روایت ابراهیم افشار

ابراهیم افشار از روزنامه نگاران باسابقه کشور مطالعات مفصلی درباره زندگی شخصی و اجتماعی مرحوم غلامرضا تختی انجام داده و با بسیاری از نزدیکان و اعضای خانواده او مراوده داشته. صحت ادعای مسعود بهنود درباره مراسم خواستگاری تختی را از او پرسیدیم و اینکه در آن دوران نزدیک ترین افراد به قهرمان اسطوره ای ایران چه کسانی بودند؟ آیا آن طور که مهدی رستم پور ادعا کرده مهدی دری سردبیر وقت کیهان ورزشی نزدیک ترین فرد به او بوده؟ چرا بابک تختی پاسخ دوپهلویی در این زمینه منتشر کرده و از پاسخ روشن به این ابهام طفره رفته است؟ آنچه در ادامه می خوانید پاسخ ابراهیم افشار به این سوالات است.

من تاحالا با ده ها رفیق فابریک تختی، خواهر تختی (عمه نرگس) و قهرمانان همدوره ای آقا تختی مصاحبه یا نوار پر کردم. داستان خواستگاری را رسول رییسی (قهرمان وزنه برداری وقت) برایم این شکلی تعریف کرده که ما به عنوان قهرمان ورزش از راه آهن مقرری می گرفتیم، یک روز دعوت شدیم به عروسی دختر مدیر کارگزینی راه آهن. آنجا من و تختی با هم نشسته بودیم.

یکهو دیدم حواس غلامرضا به خانمی ست که یک کمی هم مدرن لباس پوشیده. بعد دیدم رفت پیش رییس کارگزینی راه آهن و درباره اون خانم اطلاعات پرسید. اونم گفت دختر اتوتوکل هستند ایشون. من گفتم واسه چی می خوای غلام؟ گفت ازدواج. من و رفقاش یک کمی لب ورچیدیم که شماها علف دهن همدیگه نیستید و بعدش هم آقای سید رسول رییسی و چند تا از دوستان تختی می رن خواستگاری.

من تا حالا از کسی نشنیدم که بهنود هم تو اون مراسم خواستگاری بوده ولی خب مطمئنم تو عروسی اش بوده چون گزارش هایش را در نشریات اون زمان خواندم خیلی هم گزارش های جذابی بود. یا در صدها سند ساواک که از تختی مطالعه کرده ام درباره جیک و پوک تختی سند هست ولی درباره حضور بهنود تو اون مراسم خواستگاری نیست.

درباره آقای درّی هم می توانم ساعت ها حرف بزنم. ایشان مهم ترین نویسنده نسل تختی بوده که البته چپ می زده اما به عنوان یک دست به قلم خوشفکر بی بدیل بودند. او در تفکر سیاسی دادن به تختی مهم ترین آدم دورانش بوده است.

حتی بعد از مرگ تختی به خاطر همان مطلب دل شیر خون شده بود به سازمان امنیت احضار و زندانی و محروم القلم شد و از کیهان ورزشی هم رفت که چند سال پیش در پمپ بنزین اش در آمریکا در تنهایی مرد. جالب اینکه رستم پور سال هاست دنبال یک عکس از آقا دری می گردد ولی پیدا نمی کند. می خواهم بگویم او ببین چقدر آدم عجیب غریبی بود که بهترین دوران ژورنالیسم ورزشی ایران را اداره کرده اما در هیچ آرشیوی یک دانه عکس هم ندارد.

بابک از قدیم عادتش همی است، در بین دو قطب تفکر مانده است. در کودکی که به کیهان ورزشی آمده بود کارگران کیهان آنقدر بوسیدنش که دیدم چشم نازک می کند برایشان. او لابد تمام داستان ها را از زبان مادرش شنیده. اما از طرف دیگر داستان که می توان گفت عمه هایش باشند نشنیده. یا شاید بیشتر تحت تاثیر طرف مادری بوده تا آنها.

ما هم بودیم این شکلی می شدیم. او وقتی سری بین سرها درآورد بیشتر دوست داشت از تحت سیطره پدرش بودن دربیاید و برای خودش شخصیت منفردی پیدا کند. اگر از تختی پسری غیر از این زاده می شد من تعجب می کردم. تازه بابک جان هم تقریبا غیرمستقیم گفته که چی به چی بوده. به نظر من درباره تختی با اینکه صدها ساعت نوار و هزاران مدرک هست اما همه مان هنوز داریم گیج گیجی می رویم بعد از نیم قرن. چون تختی را به عنوان یک ابرقهرمان، دوست نداریم تابوشکنی کنیم…

 

به نظر من هم بهتر است آقای بهنود جواب سرراست رستم پور را بدهد. چرا هیچ کس درباره آقا دری حرف نمی زند. او سیاسی ترین مرد ژورنالیسم ورزشی بود. حتی شاهد داریم که اتوبیوگرافی زیبای تختی در کیهان ورزشی را آقای دری نوشته. چون نثر تختی هرگز ممکن نبود این همه وحشتناک زیبا باشد. حاضرم جفت پا روی کتاب بروم که اگر دری نبود هرگز این تختی هم نبود.

خب اگر فلونی تو مراسم خواستگاری بوده با سند بگوید این شکلی شد. رستم پور هم از «ممد کوچیکه» می پرسد لابد. همه دور و بری های آقا تختی که نمرده اند. شاید آقای بهنود کمی اغراق کرده. من فکر نمی کنم تختی با آن وضعیتی که در سه چهار سال آخر زندگی اش داشت می توانست «هر روز» و هر روز با بهنود باشد. چون یک قوت هایی تو باغ گلندوک بوده که مطمئنم بهنود نبوده. یک وقت هایی داشته از آلمان بنز می آورده که باز بهنود نبوده لابد. یک وقت هایی هم که دلش از همه شکسته و سیر شده و افتاده بود در تنهایی مرگ آوری که حتی دلش نمی خواست آقای دری را ببیند خدانصیب گبر هم نکند.

داستان خیلی ساده است. شاید کمی اگزجره شده باشد. شاید ولی من یک روز هم از عمرم مانده باشد حتما از آقای دری رونمایی می کنم. یا حتی بعد از مرگم لابد. تاریخ نویسی بهنود شبیه به قصه گویی شخصی پهلو می زند و در این مدل نوشتن، اغراق هم جزو شیرینی هایش است. رستم پور ولی کشتی نویس متبحری است و روی جزییات تاریخی ورزش تکیه می کند.

منبع: برترینها

هفته نامه صدا – مینا یوسفی: زمان ثبت نام از داوطلبان نامزدی برای انتخابات ریاست جمهوری که آغاز شد، زمزمه هایی در مورد شکل گیری کمپینی برای دعوت از محمدباقر قالیباف در این دوره از انتخابات نیز از سوی برخی منتقدان شهردار تهران به گوش رسید؛ کمپینی که هدف آن قرار دادن قالیباف در معرض پاسخگویی بود.

منتقدان عملکرد قالیباف به عنوان شهردار تهران معتقد بودند و هستند حالا که او سودای شرکت در رقابت برای رسیدن به ریاست جمهوری ایران را در سر دارد، فرصتی نیز فراهم شده تا کارنامه قالیباف در طول ۱۲ سال ریاستش بر تهران ارزیابی شود و حتی در مناظره ها و نشست های تبلیغاتی، او از همین ناحیه به چالش کشیده شود و توان مدیریتی او بار دیگر در معرض قضاوت قرار گیرد.

جدا از عملکرد مالی شهرداری و وضعیت حمل و نقل و ترافیک پایتخت که در سال های گذشته همیشه محل مجادله بین برخی اعضای شورای شهر و منتقدان با شهردار تهران بوده است، در چند ماه گذشته حادثه ساختمان پلاسکو، افشای واگذاری املاک نوجومی شهرداری به برخی مدیران و استخدام های پرابهام در مترو تهران بیش از پیش شهردار را زیر ذره بین منتقدان قرار داد؛ مواردی که برای هیچ کدام شهردار تهران حاضر به پاسخگویی کامل به شورای شهر تهران نشد.

 

حالا هرچه که به روز رای گیری نزدیک تر می شویم، این انتقادها شدیدتر و موارد جدیدی از ضعف عملکرد محمدباقر قالیباف در کسوت شهردار تهران مطرح می شود.

قالیباف ۱۲ سال پیاپی سکان شهر تهران را در دست گرفت و در این مدت سه شورای شهر را در کنار خود داشته است. اعضای شورای شهر دوم که در آخرین روزهای کاری خود، قالیباف را به عنوان شهردار انتخاب کردند و شورای سوم از نظر سیاسی بیشترین نزدیکی را به او داشتند و در شورای چهارم نیز با وجود ۱۴ عضو اصلاح طلب، اما همچنان شمار حامیان قالیباف کم نیست.

قالیباف امسال که برای سومین بار نامزد ریاست جمهوری می شود شعار اصلاح گسترده اقتصادی را در دستور کار خود قرار داده و به شدت از عملکرد دولت در این بخش انتقاد کرده است. این در حالی است که در چند سال گذشته ضعف عملکرد مالی شهرداری تهران از موارد مورد بحث و مجادله در شورای شهر تهران بوده است.

به گفته محمدمهدی تندگویان، عضو شورای شهر دوره مدیریت قالیباف دوره طولانی مدتی بود؛ بنابراین نمی توانند توجیه کنند که وقت برای انجام کار نبود. اما در ۱۲ سال اخیر تقریبا هیچ نوع درآمد پایداری را در شهر نداشتیم و پایه هیچ نوع درآمد پایداری هم ایجاد نشد.

حداقل کاری که می شد؛ انجام شود، تولید درآمد از زباله شهر است که هیچ گاه اتفاق نیفتاد؛ در تهران روزانه ۷ هزار زباله ایجاد می شود در حالی که هیچ درآمد پایداری را در این بخش نداشتیم؛ این زباله ها نه تبدیل به نیروی برق شد و نه تبدیل به فرآورده های دیگر و این در حالی است که عوارضش از مردم اخذ می شود.

به گفته تندگویان احداث پل طبقاتی صدر یا تونل نیایش ممکن است نیاز شهر باشد، ولی جزو اولویت های ما نبود. به طور قطع احداث و بهره برداری مترو واجب تر است، اما ایشان به دلیل بهره برداری های تبلیغاتی این پروژه ها را در اولویت قرار داد که البته بعد از ۴ سال هنوز عدد و رقم اجرایی شدن این پروژه ها را نداریم.

بی انضباطی در مسائل مالی، انحراف از برنامه بودجه شهر تهران و اتکا به درآمدهای ناشی از عوارض ساخت و ساز و فروش تراکم از مهم ترین مشکلات شهرداری تهراناست.

براساس گزارش شورای شهر تهران حجم مجموعه بدهی به یپمانکاران، اشخاص، بانک ها و پروژه های نیمه کاره حدود ۶۰ تا ۷۰ هزار میلیارد تومان است. درواقع شهرداری ۱۴ هزار میلیارد تومان به اشخاص و ۲۰ میلیارد تومان به بانک ها بدهکار است که متاسفانه سررسید هم دارد و هر ماه و هر سال با توجه به ضرایب بانکی این مبلغ افزایش می یابد؛ همچنین ۴۵ هزار میلیارد تومان هزینه پروژه های نیمه کاره و پروژه هایی است که در برنامه ۵ ساله آمده است.

تندگویان می گوید: در این ۱۲ سال نه تنها درآمد پایدار ایجاد نشده، بلکه سرمایه های شهر خام فروشی شده و کلی بدهی به بارگذاشته است شهردار بعدی که بیاید با کلی دیون و بدهی مواجه است.

به گفته علی نوذرپور، کارشناس مسایل شهری و نماینده وزارت کشور در کمیسیون ماده ۱۰۰ طرح جامع تهران در سال ۸۶ تدوین و با ۵ سال تاخیر طرح تفضیلی که طرح اجرایی آن بود تهیه شد که این یکی از نقاط ضعف مدیریت شهری است. اما بدتر از آن این بود که یک کمیته پایش طرح تفصیلی در شهرداری تهران تشکیل شد که در عمل این کمیته تخلفات و انحراف ها از طرح تفصیلی را ممکن می کرد.

 

او با اشاره به شمار زیاد پرونده تخلفات ساختمانی می گوید: «این میزان از تخلفات نشان از ناتوانی شهرداری تهران یا اطلاع مدیران شهرداری از تخلفات دارد. یک مدیریت سوداگرانه در شهر تهران وجود دارد که این  مدیریت در حال نابود کردن پایتخت است.»

مسائل مالی از یک سو و حمل و نقل عمومی از سوی دیگر دو نقطه حساس کار شهرداری تهران است. اما از یک سو اعضای شورای شهر تهران از عملکرد غیرشفاف شهر تهران در بخش بودجه، تامین و هزینه کرد درآمدها انتقاد دارند و از سوی دیگر بسیاری نه تنها اقدامات شهرداری در بخش توسعه حمل و نقل عمومی را ناکافی می دانند بلکه می گویند آن بخش از کارهای انجام شده نیز سیاسی و تبلیغاتی بوده است.

پس از آنکه در سال ۱۳۸۴ محمود احمدی نژاد از شهرداری تهران به ریاست جمهوری رسید، نگاه ها به شهرداری پایتخت تغییر کرد. حالا منتقدان قالیباف نیز می گویند او نیز در تلاش بوده است با استفاده از امکاناتی که در دست دارد و با انجام کارهای تبلیغاتی خود را به پاستور برساند.

دو برنامه ۵ ساله شهر تهران که سال های ۸۵ تا ۹۵ را هدف داشت و همچنین برنامه جامع تهران که چشم انداز سال ۱۴۰۴ را در نظر دارد بیش از بخش های دیگر روی حمل و نقل عمومی پایتخت تاکید دارد. در بیش از یک دهه گذشته نیز شهردار تهران توسعه خطوط مترو و حمل نقل عمومی را به عنوان یکی از دستاوردهای خود همواره مطرح کرده است. اما تحلیل آمارهای شهرداری تهران نشان می دهد که کامیابی شهرداری در این حوزه بسیار کمتر از آنچه است که تاکنون اعلام شده.

 

براساس گفته های مسئولان شهرداری تهران در سال ۸۴ یعنی ابتدای حضور قالیباف در شهرداری تهران ۸۹ کیلومتر مترو در تهران شامل ۳ خط، ۳۳۱ دستگاه واگن مترو و ۴۹ قطار در تهران موجود بود که این مترو ۲۶۲ میلیون مسافر را به طور سالانه و به طور متوسط ۸۵۵ هزار نفر را روزانه جا به جا می کرد.

این گزارش ها می گویند تا پایان سال ۹۵ یعنی ۱۲ سال بعد ۱۷۰ کیلومتر مترو شامل ۵ خط ۱۲۰۰ واگن است. براساس گزارش های شهرداری این مترو در حال حاضر سالانه ۷۱۷ میلیون مسافر را به طور سالانه و ۲ میلیون و ۳۳۹ مسافر را به صورت روزانه جا به جا می کند.

شهرداری تهران یکی از نقاط قوت بزرگ خود را توسعه مترو و بهره برداری سالانه ۳۰ کیلومتر مترو در تهران عنوان می کند اما مقایسه اعداد و تحلیل آنها نشان می دهد که این اعداد و ارقام با ادعاهای توسعه حمل و نقل عمومی در تهران با محوریت مترو فاصله زیادی دارد. درواقع در ۱۲ سال گذشته تنها ۸۱ کیلومتر مترو به خطوط مترو در تهران اضافه شده است و مورد بهره برداری قرار گرفته است. این یعنی سالانه کمتر از ۷ کیلومتر در تهران ساخته شده است که این اختلاف فاحشی با گزارش های رسمی شهرداری دارد.

از سوی دیگر گزارش های رسمی شهرداری نشان می دهد تعداد واگن های مترو و قطارها نیز افزایش چشمگیری داشته است. اما به گفته کارکنان شرکت بهره برداری بیشتر این قطارها و واگن ها همان دستگاه های قدیمی هستند که شست و شو و تعمیر و دوباره وارد خطوط می شوند.

براساس گزارش هایی که شهرداری تهران از مراسم رونمایی از قطارهای جدید مترو ارائه کرده است در اواخر تیرماه سال گذشته ۴۳ واگن معادل ۶ قطار وارد خطوط مترو شده است، همچنین در اواخر تابستان نیز ۵۸ واگن معادل ۸ قطار، در نیمه دی ماه همان سال ۹ قطار و در روزهای پایانی اسفندماه نیز ۸ قطار وارد خطوط مترو تهران شده است یعنی در مجموع ۳۳ قطار به ناوگان قطار تهران افزوده شده است. بنابراین تعداد واگن های مترو تهران اکنون باید بیش از ۱۴۰۰ دستگاه باشد و این درحالی است که اعداد رسمی با این اعداد همخوانی ندارد و اعداد رسمی همان ۱۲۰۰ مترو است.

 

یکی از انتقادهایی که این روزها به شهردار تهران وارد است، انجام پروژه های حمل و نقل تبلیغاتی همچون ساخت تونل ها و بزرگراه ها با هزینه های زیاد به جای پرداختن به توسعه مترو است. آمارهای استخراج شده از شهرداری تهران نشان می دهد که در ۱۲ سال گذشته شهرداری تهران سه برابر خطوط مترو بزرگراه ساخته است. درواقع از سال ۸۴ تاکنون بیش از ۲۴۲ کیلومتر در مقابل تنها ۸۹ کیلومتر مترو ساخته شده است.

در سال ۸۴ طول بزرگراه های تهران ۳۰۳ کیلومتر بوده ست که این عدد در حال حاضر به ۵۴۵ کیلومتر رسیده است. از این منظر شهر تهران ۹۸ درصد برنامه های طرح جامع تهران را که افق ۱۴۰۴ را در نظر دارد عملی کرده است. اما این در حالی است که براساس دو برنامه ۵ ساله تهران طول خطوط مترو باید به ۳۰۷ کیلومتر می رسید. از این منظر شهردار تهران در ۱۲ سال گذشته تنها ۵۵ درصد از برنامه های توسعه مترو را اجرایی کرده است.

این موارد همان هایی هستند که منتقدان عملکرد شهرداری تهران از آنها به عنوان عملکرد تبلیغاتی قالیباف یاد می کنند و می گویند او در ۱۲ سال مدیریت تهران چندان هم که می گوید کارآمد نبوده است.

منبع: برترینها

پس از شهریور ۱۳۲۰ همه روسای املاک سلطنتی برکنار و مورد تعقیب قرار گرفتند اما افشارطوس به اصفهان منتقل شد و با درجه سرهنگ دومی به فرماندهی هنگ پیاده اصفهان و مسوولیت امنیت اصفهان رسید. سپس رییس شهربانی اصفهان شد و در آن منطقه علیرغم اوضاع ناامن به دلیل از هم پاشیده شدن ارتش و نفوذ شدید حزب توده در میان کارگران که موجب درگیری‌های مداوم بود، توانست نظم و امنیت را برقرار کند.

در جریان غائله آذربایجان افشارطوس از فرماندهان ارتش بود. با لیاقتی که از خود نشان داد، فرماندار نظامی راه‌های همدان شد و مدتی هم بازرس ویژۀ لشکر یک شد اما پس از آزادی آذربایجان، وقتی با غارت اموال مردم توسط ارتشیان مواجه شد، به این امر شدیدا اعتراض کرد. ظاهراً برخی افسران هم از قول مقامات بالا‌تر از او خواسته بودند تا در آن مسائل دخالت نکند اما افشارطوس پاسخ داده بود که ما برای مردم جنگیده‌ایم نه اینکه علیه آن‌ها وارد عمل شویم. بعد از این ماجرا بود که در انزوا قرار گرفت، به دانشگاه جنگ فرستاده شد و مدتی هم مدیر دروس دانشگاه جنگ بود. در این دوره افشارطوس به مرور منزوی شد و از سمت‌های مهم کنار گذاشته شد. ترفیع‌های او نیز به عقب افتاد و هنگام اخذ درجه سرتیپی، ترفیع او بیش از سه سال تا زمان حکومت ملی دکتر مصدق به تعویق افتاد.

افشارطوس که در جوانی حامی رضاخان بود از دوران نخست‌وزیری رزم‌آرا و شروع مبارزات ملی، از نظر ایدئولوژیک متحول شد. او مصدق را به تمام معنا قبول داشت و ‌‌‌نهایت تلاش خود را در کمک به او به کار بست. وی که نسبتی فامیلی هم با مصدق داشت (افشارطوس داماد خواهرزاده دکتر مصدق بود) مورد اطمینان و توجه دکتر مصدق قرار گرفت.

اعتماد مصدق و انتصاب به عنوان رییس کل شهربانی

افشارطوس در اوایل سال ۱۳۳۱ به دنبال استعفای سرتیپ زنگنه، فرماندار نظامی تهران بود که و بعد از چند ماه حضور در این سمت در اول بهمن‌ماه ۱۳۳۱ به جای سرتیپ کمال به ریاست شهربانی کل کشور منصوب شد. در همین دوره بود که افشارطوس به اتفاق جمعی از افسران طرفدار نهضت ملی، گروهی به نام افسران ملی تشکیل داد که دکتر مظفر بقایی نیز در جلسات اولیه آن شرکت می‌‏کرد. افشارطوس در آن موقع در خنثی‏‌سازی توطئه‏‌های مخالفین نهضت نقش اساسی ایفا می‌‏کرد.

نصرالله خازنی، معاون بازرسی دفتر نخست‌وزیری در مصاحبه با محمود تربتی سنجابی، مولف کتاب «کودتاسازان»، درباره ماجرای قتل افشارطوس می‌گوید: «از تراژدی قتل آنچه یادم می‌آید گزارشی است مشروح از طرف اداره کل آگاهی که توسط شخصی به نام آقای ملک‌شاهی برای آقای دکتر مصدق فرستاده شده بود. در این گزارش آمده بود: چند روز قبل از حادثه، شاه، از طریق خط مستقیم تلفنی که بین او و رییس شهربانی وجود داشت و ماموران هم آن را کنترل می‌کردند، به افشارطوس تلفن می‌کند و می‌گوید: جمعی از افسران بازنشسته خواسته‌هایی دارند و شما بروید و ببینید چه می‌گویند و در این مورد با سرتیپ نصرالله زاهدی صحبت کنید. سرتیپ نصرالله زاهدی دوست و هم‌شاگردی دوران دبیرستان و دانشکده افسری افشارطوس بود. آن‌ها با یکدیگر رفیق و صمیمی بودند و دوستی آن‌ها به قدری بود که افشارطوس به فکرش خطور نمی‌کرد که توطئه‌ای در کار باشد، خاصه از سوی صمیمی‌ترین دوستش.

 

به همین جهت هم اسلحه همراه خود نداشت. نصرالله زاهدی آدرس منزل حسین خطیبی را که کارمند راه‌آهن بود و در خیابان خانقاه قرار داشت به وی می‌دهد و او را برای شب ۳۱ فروردین به آنجا دعوت می‌کند. در شب موعود حدود ساعت ۹ شب افشارطوس در خیابان سعدی مقابل خانقاه از اتومبیلش پیاده می‌شود و شوفر را مرخص می‌کند و پس از پیمودن نیمی از مسافت خیابان از شاگرد مغازه خواروبار فروشی آدرس خانه حسین خطیبی را سوال می‌کند. شاگرد اظهار بی‌اطلاعی می‌کند. همین بعدا سرنخی به دست ماموران می‌دهد. به هر حال در خانه خطیبی، سرتیپ نصرالله زاهدی، سرتیپ بایندر و سرتیپ دکتر منزه (شاگرد پزشک احمدی، تزریقات‌چی زندان) و سرگرد فریدون قرائی و خود خطیبی، دوست نزدیک دکتر مظفر بقایی، اجتماع کرده بودند. در آنجا غفلتا از قفا پتویی روی سر افشارطوس می‌اندازند و دکتر منزه با تزریق آمپولی افشارطوس را بیهوش می‌کند.

سپس او را در صندوق عقب اتومبیل یکی از حضار جا داده به لشکرک، به خانه‌ای می‌برند و پس از شکنجه و کشیدن ناخن‌هایش وی را به غار تلو برده و در آنجا فریدون قرائی، افشارطوس را خفه می‌کند. قرائی پس از ارتکاب قتل به قزوین فرار کرده در خانه جعفر ورشوند از مالکان و مخالفان دکتر مصدق و دوست سرتیپ تشعری مخفی می‌شود. ولی پس از تجسس، ماموران به مخفیگاه او پی می‌برند و دستگیرش می‌کنند.»

بعد‌ها فاش شد که در تمام مدتی که افشارطوس در غار اسیر بوده، دست و پا و چشم او بسته بوده، به جز چند عدد تخم مرغ چیز دیگری نخورده بود. روز ششم اردیبهشت جسد طناب پیچ شدۀ شهید افشارطوس در حالی که قرآن کوچکی که قنادی یاس به مشتریان هدیه می‌داد در جیب کت افسری او قرار داشت، کشف شد. روزنامه‌ها عکس‌های وحشتناکی از جسد طناب پیچ شده افشارطوس که صورت او تماما سیاه شده بود و به وضع بسیار فجیعی کشته شده بود، چاپ کردند.

افشارطوس در آن هنگام روابطی با بقایی ایجاد کرده بود تا شاید بتواند شکاف به وجود آمده در نهضت را با میانجی‌گری ترمیم کند. البته دکتر بقایی تا پایان عمر هرگز دخالت در توطئه ربودن افشارطوس را نپذیرفت. در اردیبهشت ۱۳۳۲ که این اتهام بر اساس اعترافات بازداشت‌شدگان علیه او مطرح شد، او مصونیت پارلمانی داشت، بنابراین نمی‌توانستند او را دستگیر کنند. عبدالعلی لطفی، وزیر دادگستری وقت، روز ۲۴ اردیبهشت در نامه‌ای به مجلس اطلاع داد که بقایی به معاونت در قتل افشارطوس متهم است و دلایلی برای این اتهام وجود دارد، بنابراین تقاضا کرد مصونیّت پارلمانی او لغو شود. سرلشکر زاهدی نیز توسط یکی از نمایندگان به مجلس آورده شد و به این عنوان که امنیت جانی ندارد بست نشست.

از سوی دیگر با بازداشت شدن حسین خطیبی، دکتر بقایی به حملات خود علیه دولت افزود. او ادعا کرد شخصاً در زندان شاهد شلاق خوردن خطیبی بوده است و اعترافات بازداشت‌شدگان را تحت فشار و فاقد اعتبار دانست. علی زهری، نماینده مجلس و از نزدیکان بقایی، روز ۲۰ تیر دولت مصدق را به دلیل نحوه برخوردش با دستگیرشدگان استیضاح کرد. او و بقایی ده روز بعد تحصن خود را در مجلس آغاز کردند. اما بقایی سرانجام روز ۲۶ مرداد (دو روز پیش از سقوط دولت مصدق) بازداشت و به زندان منتقل شد. او پس از کودتا از اتهامات تبرئه و آزاد شد.

از جمله نکات مبهم در اعترافات امیران بازنشسته، اشاره‌ای بود که یکی از آن‌ها به دخالت یک شاهپور در ماجرا داشت. گفته می‌شد منظور او شاپور علیرضا یا شاهپور حمیدرضا بوده است. این اشاره، ظن دخالت یا آگاهی دربار و شخص شاه را در ماجرا تقویت می‌کند. سه تن از چهار سرتیپ بازداشت شده گفته بودند که از آغاز قصد به قتل رساندن افشارطوس را داشته‌اند، اما او در واقع تا وقتی که حسین خطیبی مورد سوءظن قرار گرفت، زنده بود و در غار لشکرک نگهداری می‌شد. افشارطوس پس از آنکه نام خطیبی توسط مأموران تحقیق به میان آمد، گویا به دستور مزینی و توسط سرگرد قرائی، به قتل رسید.

تبرئه سوال برانگیز متهمان

پرونده قتل افشارطوس با هیاهو و تبلیغات شدید مخالفان به یک چالش شدید برای دولت مصدق تبدیل شد و سرانجام با دلایل و مستندات محکم در ۳۲/۲/۱۷ تحویل دادرسی ارتش شد.

اسامی متهمان این پرونده هم به قرار زیر بود:
 
۱- حسین خطیبی  ۲- سرتیپ بازنشسته علی‌اصغر مزینی  ۳- سرتیپ بازنشسته علی‌اکبر منزه  ۴- سرتیپ بازنشسته نصرالله بایندر  ۵- سرتیپ بازنشسته نصرالله زاهدی  ۶- سرگرد بازنشسته فریدون بلوچ قرائی  ۷- سرهنگ بازنشسته علی محمد هاشم‌زاده  ۸- هادی افشار قاسملو  ۹- احمد بلوچ قرائی  ۱۰- عبدالله امیرعلائی  ۱۱- عباسعلی نخلی  ۱۲- امیر رستمی  ۱۳- شهریار بلوچ قرائی  ۱۴- ناصر زمانی  ۱۵- نصیر خطیبی  ۱۶- مظفر بقائی کرمانی (دستگیر نشده)  ۱۷- مهندس علیرضا قره‌گزلو (متواری)
 
کسانی چون بقائی و خطیبی و سرتیپ‌های بازنشسته عوامل اصلی و سایرین و مجری نظرات آن‌ها بودند.

با گذشت زمان متهمان این پرونده تحت حمایت قرار گرفتند و بازپرسان در کار اهمال کردند اما به دلیل تبعات بسیار شدید و هیاهوی مخالفان و نمایندگان مخالف مجلس و احتمال اعمال نفوذ مصدق در پرونده و ایجاد بحران جدید، امکان تعویض بازپرسان نیز وجود نداشت. در ‌‌‌نهایت با فشار دولت و مقامات، ۸ مرداد ۱۳۳۲ بازپرس قرار مجرمیت را صادر کرده و پرونده در ۱۳ مرداد ۳۲ به دادگاه جنائی تحویل شد تا خارج از نوبت رسیدگی شود اما وقوع کودتا این مساله را ناکام گذاشت. دادگاه تمام اعترافات پیشین متهمان را نادیده گرفت و همه را به شکلی سوال‌برانگیز تبرئه کرد. پس از آن نیز هیچ کوششی برای یافتن حقیقت در مورد قتل رییس سابق شهربانی کل کشور به عمل نیامد.

منبع: برترینها

 برترین ها: طی هفته ای که گذشت بسیاری از ستاره ها زادروزشان را جشن گرفتند: از «چارلی هانام» بگیرید تا «اما واتسون» وایلد. در اینجا نگاهی به نکات و حقایق جالب زندگی ستاره هایی که در هفته پیش به دنیا آمدند می اندازیم.

چارلی هانام ۳۷ ساله شد

چارلز متیو هانام (Charlie Hunnam)، زادۀ ۱۰ آوریل ۱۹۸۰، بازیگر انگلیسی است. شهرت او به خاطر نقش جکسون “جکس” تلر در سریال درام «فرزندان آشوب» (۱۴-۲۰۰۸)، لوید هیث در سریال کمدی «اعلام نشده» (۰۲-۲۰۰۱)، نقش اصلی «نیکلاس نیکلبی» (۲۰۰۰)، پیت دانام در «خیابان سبز» (۲۰۰۵) و رالی بکت در «حاشیۀ اقیانوس آرام» (۲۰۱۳) است.

 

هانام از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۴ در نقش جکسون جکس تلر در «فرزندان آشوب»، نمایشی دربارۀ یک باشگاه برجستۀ موتور سواری در یک شهر کوچک خیالی کالیفرنیا بازی کرد. پس از این که کرت ساتر، سازندۀ این سریال، هانام را در «خیابان سبز» دید او را برای بازی در سریال خود انتخاب کرد. بازی در نقش جکس تلر، هانام را به دریافت یک جایزۀ تلویزیونی انتخاب منتقدان، سه نامزدی جایزۀ هفته نامۀ اینترتینمنت ویکلی برای بهترین بازیگر اصلی در سریال های درام و یک نامزدی جایزۀ انجمن روزنامه نگاران فیلم و تلویزیون پان امریکن برای بهترین انتخاب بازیگر در سریال درام رهنمون شد. هانام در سال ۲۰۱۱، نقش گاوین نیکولز را در درام هیجان انگیز «لبه» اثر متیو چپمن بازی کرد.

او در سال ۲۰۱۲ در نقش اصلی کمدی مستقل «۳، ۲، ۱٫٫٫ برو فرانکی» در کنار بازیگرانی مانند ران پرلمن بازی کرد. او در درام جنایی «خونسرد» (۲۰۱۲) به کارگردانی استفان روزوویتسکی نیز ظاهر شد.
هانام در نقش رالی بکت در فیلم علمی تخیلی «حاشیۀ اقیانوس آرام» ساختۀ گیلرمو دل تورو بازی کرد که در ژوئیۀ ۲۰۱۳ به نمایش در آمد و در سراسر دنیا ۴۱۱ میلیون دلار به فروش رسید. در سپتامبر ۲۰۱۳ اعلام شد که قرار است هانام نقش اصلی کریستین گری در اقتباس سینمایی رمان ای اِل جیمز با نام «پنجاه طیف خاکستری» بازی کند. با این حال، در اکتبر ۲۰۱۳، یونیورسال پیکچرز اعلام کرد که هانام به دلیل تداخل با برنامه کاری اش در سریال «فرزندان آشوب»، از فیلم کنار کشید.

 

 هانام در ۲ ژوئن ۲۰۱۴، برای نقش رالی در «حاشیۀ اقیانوس آرام» جایزۀ هادینگ را برای بهترین بازیگر جهانی نوظهور دریافت کرد، زیرا این فیلم در بازار های آسیایی بسیار خوب فروخت. او در فیلم ترسناک «قله ای به رنگ خون» دوباره به دل تورو پیوست و در کنار بازیگرانی چون میا واشیکوفسکا، تام هیدلستون و جسیکا چستین بازی کرد. فیلمبرداری فیلم در فوریۀ ۲۰۱۴ شروع شد و در ۱۶ اکتبر ۲۰۱۵ به نمایش در آمد. در ۳ اکتبر ۲۰۱۴، در مصاحبه با اینترتینمنت ویکلی تایید کرد که در دو فیلم «شاه آرتور» گای ریچی و فیلم رمانتیک و فاجعه ای «کوهستانی میان ما» مشغول به کار است.

ساخت فیلم «آرتور شاه: افسانۀ شمشیر» بین مارس ۲۰۱۵ و ژوئیۀ ۲۰۱۵ انجام شد و نمایش آن برای ۲۲ ژوئیۀ ۲۰۱۶ برنامه ریزی شده بود، اما کمپانی برادران وارنر نمایش را به تاریخ ۱۲ مه ۲۰۱۷ موکول کرد. تولید «شهر گمشده» از اگوست تا اکتبر ۲۰۱۵ طول کشید و در آوریل ۲۰۱۷ به نمایش در آمد.

هانام در فیلم «پاپیون» که بازسازی فیلمی به همین نام با بازی استیو مک کوئین و داستین هافمن در سال ۱۹۷۳ است، در نقش اصلی ظاهر خواهد شد. فیلم در ۲۰۱۸ اکران خواهد شد.
 او در سال ۱۹۹۹، کاترین تاون را زمانی که هر دو برای بازی در سریال «نهر داوسن» تست می دادند، ملاقات کرد. آنها بعد از چهار هفته نامزدی در لاس وگاس ازدواج کردند و در سال ۲۰۰۲ طلاق گرفتند. دارایی خالص چارلی هانام ۸ میلیون دلار برآورد شده است.
 

دیزی ریدلی ۲۵ ساله شد

دیزی جاز ایزابل ریدلی (Daisy Ridley) بازیگر انگلیسی زادۀ ۱۰ آوریل ۱۹۹۲ است. او بازیگری را با نقش های کوچک تلویزیونی و فیلم های کوتاه شروع کرد تا این که برای نقش اصلی رِی در سه گانۀ«جنگ ستارگان» انتخاب شد و اولین بار در «جنگ ستارگان: نیرو بر می خیزد» (۲۰۱۵) ظاهر شد. او در «جنگ ستارگان: آخرین جدای» نیز حضور دارد که در دسامبر ۲۰۱۷ به نمایش در خواهد آمد. ریدلی در این فیلم در مقابل مارک همیل در نقش لوک اسکای واکر بازی کرده است.

 

ریدلی قرار است در اقتباس سینمایی رمان کارآگاهی «قتل در قطار سریع السیر شرق» اثر آگاتا کریستی بازی کند. تولید این فیلم با کارگردانی و بازی کنث برانا، در نوامبر ۲۰۱۶ در لندن آغاز شد. در آگوست ۲۰۱۶، اعلام شد که او در اقتباس سینمایی رمان «Chaos Walking» به همراه تام هالند بازی خواهد کرد. قرار است ریدلی در ۲۰۱۸ در فیلم نیمه انیمیشن «پیتر ربیت» بر اساس داستان های کودکانه ای به همین نام نوشتۀ بئاتریکس پاتر بازی کند.

او در نظرسنجی سایت از مردان بپرسید، در سال ۲۰۱۶ نفر اول فهرست زنان تحسین برانگیز شد و در مجلۀ پیپل در فهرست زیبا ترین های دنیا در سال ۲۰۱۶ نیز ظاهر شد. ریدلی از آندومتریوز ناشی از کیست تخمدان رنج می برد و تا کنون چند بار تحت عمل جراحی لاپاروسکوپی قرار گرفته است. او در اینستاگرام فاش کرد که از سن ۱۵ سالگی به این بیماری مبتلا است و اعتراف کرد که به خاطر آکنه های به وجود آمده پس از بیماری احساس کمبود اعتماد به نفس داشته است. او به خاطر این پیام از سوی رسانه های خبری و طرفدارانش تحسین شد. دارایی خالص دیزی ریدلی ۲ میلیون دلار برآورد شده است.

 

مندی مور ۳۲ ساله شد

آماندا لی “مندی” مور (Mandy Moore) زادۀ ۱۰ آوریل ۱۹۸۴، بازیگر، خواننده و ترانه سرای آمریکایی است.  مور با اولین تک آهنگ خود در سال ۱۹۹۹ به نام Candy، که در جدول ۱۰۰ آهنگ برتر بیلبورد، آهنگ شمارۀ ۴۱ شد، برای اولین بار به شهرت رسید. اولین آلبومش، So Real، را در ۱۹۹۹ منتشر کرد. در ادامه گواهی پلاتین ضبط موسیقی را از انجمن صنعت ضبط موسیقی ایالات متحده آمریکا دریافت کرد. تک آهنگ او در سال ۲۰۰۰ با نام I Wanna Be with You در میان ۱۰۰ آهنگ برتر شمارۀ ۲۴ شد و اولین آهنگ او بود که در میان ۳۰ آهنگ برتر ایالات متحده جای گرفت. به گزارش بیلبورد، مور از سال ۲۰۰۹، بیشتر از ۱۰ میلیون آلبوم در سراسر دنیا فروخته است. در سال ۲۰۱۲، او از سوی شبکۀ تلویزیونی وی اچ وان در جایگاه ۹۶ فهرست ۱۰۰ بانوی برتر موسیقی و در ردۀ ۶۳ فهرست جذاب ترین هنرمندان تمام زمان ها قرار گرفت.

 

مور در کنار حرفۀ موسیقی خود، به بازیگری نیز پرداخته است. اولین کار او فیلم کمدی «دکتر دولیتل ۲» (۲۰۰۱) بود، هرچند کار او فقط صدا پیشگی برای یک نقش کوچک بود. سپس در همان سال در نقش لانا تامس در فیلم کمدی «دفتر خاطرات شاهدخت» در کنار آن هاتاوی ظاهر شد. او اولین نقش اول خود را در درام رمانتیک «پیاده روی به یاد ماندنی » (۲۰۰۲)، بر اساس رمان نیکلاس اسپارکس ایفا کرد. در سال ۲۰۱۰، وی در فیلم انیمیشن «گیسو کمند» به جای راپونزل صداپیشگی کرد و این نقش را در سریال تلویزیونی سال ۲۰۱۷، بر اساس این فیلم تکرار خواهد کرد. مور در سال ۲۰۱۶، بازی در نقش ربکا پیرسون را در سریال خانوادگی کمدی «این ما هستیم» آغاز کرد و برای آن نامزد دریافت جایزۀ گلدن گلوب شد.

مور در سال ۲۰۰۸ رابطه با رایان آدامز خواننده و ترانه سرا را آغاز کرد. آنها در فوریۀ ۲۰۰۹ نامزد کردند و در مارس همان سال ازدواج کردند. آنها در ژوئن ۲۰۱۶ رسماً از هم طلاق گرفتند. دارایی خالص مندی مور ۲۳ میلیون دلار برآورد شده است.
 

 

۱۰ آوریل، زادروز عمر شریف

عمر شریف (Omar Sharif) با نام اصلی میشل دیمیتری شلهوب، بازیگر مصری آمریکایی بود که در ۱۰ آوریل ۱۹۳۲ زاده شد و در ۱۰ ژوئیۀ ۲۰۱۵ درگذشت. او حرفۀ خود را در سالهای ۱۹۵۰ در کشور خود آغاز کرد، اما شهرت او به دلیل حضورش در فیلم های آمریکایی و انگلیسی است. از فیلم های او می توان «لارنس عربستان» (۱۹۶۲)، «دکتر ژیواگو» (۱۹۶۵) و «دختر شوخ» (۱۹۶۸) را نام برد. او نامزد یک جایزۀ اسکار و برندۀ سه جایزۀ گلدن گلوب و یک جایزۀ سزار شد.

 

شریف که زبان های عربی، انگلیسی، یونانی، فرانسوی، اسپانیایی، پرتغالی و ایتالیایی را به خوبی صحبت می کرد، در بیشتر فیلم ها نقش یک خارجی را بازی می کرد. او در مقابله با محدودیت سفری که رئیس جمهور دولت وقت مصر، جمال عبدالناصر، برایش مقرر کرده بود، خود را به اروپا تبعید کرد. تابعیت خارجی او به طلاق دوستانۀ او از همسرش، بازیگر سرشناس مصری فاتن حمامه،منجر شد. شریف برای ازدواج با او به دین اسلام گرویده بود. او در تمام زندگی خود علاقمند مسابقۀ اسب سواری بود و در زمان خود در میان برترین بازیکنان بازی بریج دنیا جای گرفت. دارایی خالص عمر شریف ۲ میلیون دلار بود.

 

دنیس کوئید ۶۳ ساله شد

دنیس ویلیام کوئید (Dennis Quaid)، زادۀ ۹ آوریل ۱۹۵۴، بازیگر آمریکایی است که به خاطر نقش آفرینی در طیف وسیعی از نقش های دراماتیک و کمدی شناخته می شود. او که برای اولین بار در سال های ۱۹۸۰مورد توجه قرار گرفته بود، پس از غلبه بر اعتیاد به مواد مخدر و اختلال تغذیه، در دهۀ نود بار دیگر حرفه اش را از سر گرفت.

 

برخی از کار های برجستۀ او عبارتند از «گسستن» (۱۹۷۹)، «مردان واقعی» (۱۹۸۳)، «وایات اِرپ» (۱۹۹۴)، «تازه کار» (۲۰۰۲)، «روز پس از فردا» (۲۰۰۴)، «قاچاق» (۲۰۰۰)، «نقطۀ برتری» (۲۰۰۸)، «آزاد» (۲۰۱۱)، «فرکانس» (۲۰۰۰)، «تلۀ پدر و مادر» (۱۹۹۸)، «مال تو، مال من، مال ما» (۲۰۰۵) و «موج سوار» (۲۰۱۱)، «حقیقت» (۲۰۱۵) و «هدف یک سگ» (۲۰۱۷). او برای بازی در «دور از بهشت» (۲۰۰۲) جایزۀ انجمن منتقدان فیلم را برای بهترین بازیگر مرد نقش مکمل و چند جایزۀ دریافت کرد.

کوئید سه بار ازدواج کرده و سه فرزند دارد. او و همسر اولش، پی جِی سولز در نوامبر ۱۹۷۸ ازدواج کردند و در ۱۹۸۳ طلاق گرفتند. کوئید در فوریۀ ۱۹۹۱ با مگ رایان بازیگر ازدواج کرد. آنها در زمان فیلم برداری دومین فیلم مشترکشان «دی اُ اِی» (۱۹۸۸) به هم علاقمند شدند. کوئید و رایان یک پسر به نام جک هنری دارند. آنها در سال ۲۰۰۰ از هم جدا شدند و طلاق آنها در ژوئیۀ ۲۰۰۱ نهایی شد. این بازیگر در ژوئیۀ ۲۰۰۴ با کیمبرلی بافینگتون، مشاور املاک در تگزاس، ازدواج کرد. آنها در نوامبر ۲۰۰۷ صاحب دوقلوهای ناهمسان به نام های تامس بون و زوئی گریس شدند. دارایی خالص دنیس کوئید ۴۰ میلیون دلار برآورد شده است.
      

 

آلساندرا آمبروزیو ۳۵ ساله شد

الساندرا کورین آمبروزیو (Alessandra Ambrosio)، زادۀ ۱۱ آوریل ۱۹۸۱، بازیگر و مدل برزیلی است. آمبروزیو برای کار با ویکتوریاز سیکرت شناخته می شود و به عنوان اولین سخنگوی خط پینک این کمپانی انتخاب شده است. او در حال حاضر یکی از فرشته های ویکتوریاز سیکرت است و برای برند هایی مانند نکست، آرمانی اکسچنج، کریستیان دیور و رالف لورن مدل بوده است.

 

او در سال ۲۰۱۲، در فهرست پردرآمد ترین مدل های مجلۀ فوربز در جایگاه ششم قرار گرفت و تخمین زده شد که ۶٫۶ میلیون دلار در یک سال درآمد داشته است. او اغلب از سوی رسانه های مردمی به عنوان یکی از جذاب ترین زنان جهان یاد می شود. آمبروزیو، به عنوان یکی از فرشته های ویکتوریاز سیکرت، در مه ۲۰۰۷ از سوی مجلۀ پیپل به عنوان یکی از ۱۰۰ نفر فهرست زیباترین مردم جهان انتخاب شد.

 

او درفیلم های «کازینو رویال» (۲۰۰۶)، «خونۀ بابا» (۲۰۱۵) و «لاک پشت های نینجای نوجوان جهش یافته: خارج از سایه ها» (۲۰۱۶) حضور داشته است. آمبروزیو از سال ۲۰۰۸ با جیمی مازور، بازرگان و بنیانگذار پوشاک جین RE/DONE، نامزد است و دو فرزند به نام های انجا لوییز و نوآ فینکس دارند. دارایی خالص آلساندرا آمبروزیو ۴۵ میلیون دلار برآورد شده است.

جرمی کلارکسون ۵۶ ساله شد

جرمی چارلز رابرت کلارکسون (Jeremy Clarkson)، زادۀ ۱۱ آوریل ۱۹۶۰، گویندۀ رادیو وتلویزیون، روزنامه نگار و نویسندۀ انگلیسی است که تخصصش در رانندگی است. شهرت او بیشتر به دلیل اجرای مشترک برنامۀ تلویزیونی «تخت گاز» تلویزیون بی بی سی با ریچارد هموند و جیمز مِی از اکتبرر ۲۰۰۲ تا مارس ۲۰۱۵ است. او همچنین هر هفته برای روزنامه های ساندی تایمز و سان مطلب می نویسد.

 

کلارکسون از روزنامه نگاری در روزنامه های محلی در انگلستان شمالی، در مقام مجری فرمت اصلی «تخت گاز» در ۱۹۸۸ به شهرت جهانی رسید. او از سال های میانی ۱۹۹۰، با حضور پیاپی در تلویزیون بریتانیا برای اجرای برنامه های خود و به عنوان مهمان در برنامه های دیگر، به شخصیتی شناخته شده تبدیل شده است. کلارکسون در برنامه ها و کتاب های خود، علاوه بر رانندگی به موضوعات دیگری مانند تاریخ و مهندسی نیز می پردازد. او از ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۰ برنامۀ گفتگو محور مخصوص خود را با نام کلارکسون اجرا می کند.

سبک نگارش و اجرای مستبدانه اما طنزآمیز وی اغلب واکنش های عمومی را بر انگیخته است. کارهای او چه در زندگی شخصی و چه به عنوان مجری «تخت گاز» برخی اوقات به انتقاد رسانه ها، سیاستمداران، گروه های فشار و مردم منجر شده است. او همچنین به عنوان عامل اصلی تجدید حیات «تخت گاز»، یکی از محبوب ترین برنامه های بی بی سی، هواداران چشمگیری در میان مردم دارد.

در ۲۵ مارس ۲۰۱۵، بی بی سی اعلام کرد بعد از حملۀ لفظی و فیزیکی کلارکسون به تهیه کنندۀ این برنامه در حین مشاجره با او، قرارداد کلارکسون را تجدید نخواهد کرد. در سال ۲۰۱۵، کلارکسون، هموند، مِی و اندی ویلمن شرکت تهیۀ برنامۀ “دابلیو چامپ و پسران” را برای ساختن برنامۀ «گرند تور» برای سرویس ویدیویی آمازون تأسیس کردند.

 

کلارکسون در ۱۹۸۹ با الکساندرا جیمز ازدواج کرد، اما جیمز پس از شش ماه او را ترک کرد. او در مه ۱۹۹۳، با مباشر خود، فرانسیس کِین ازدواج کرد. نتیجۀ ازدواج آنها سه فرزند است. بنا به گزارش ها همسر کلارکسون در آوریل ۲۰۱۴، درخواست طلاق داده است. دارایی خالص جرمی کلارکسون ۴۷ میلیون دلار برآورد شده است.
   

سیرشا رونان ۲۳ ساله شد

سیرشا اونا رونان (Saoirse Ronan) بازیگر ایرلندی و آمریکایی زادۀ ۱۲ آوریل ۱۹۹۴ است. او دو بار نامزد دریافت جایزۀ اسکار شده است؛ یک بار برای بهترین بازیگر زن نقش مکمل در «تاوان» (۲۰۰۷) و بار دیگر برای بهترین بازیگر زن برای فیلم «بروکلین» (۲۰۱۵). او سه بار نامزد دریافت جایزۀ بفتا، دو بار نامزد گلدن گلوب، دو بار نامزد جایزۀ صنف بازیگران و دو بار برندۀ جایزۀ ستلایت شده است.

 

اولین بار در کمدی رمانتیک «هرگز نمی توانستم همسر تو باشم» (۲۰۰۷) ظاهر شد. فیلم های دیگر او عبارتند از «شهر اخگر» (۲۰۰۸)، «استخوان های دوست داشتنی» (۲۰۰۹)، «هانا» (۲۰۱۱)، «راه بازگشت» (۲۰۱۰)، «بیزانتیوم» (۲۰۱۲)، «میزبان» (۲۰۱۳)، «حالا این زندگی من است» (۲۰۱۳) و «هتل بزرگ بوداپست» (۲۰۱۴). رونان در فیلم های «ونسان عاشق»، «مرغ دریایی»، «لیدی برد» و «در ساحل چزیل» حضور دارد که در سال ۲۰۱۷ به نمایش در خواهد آمد.

رونان در ژانویۀ ۲۰۱۶، در فهرست “سی هنرمند زیر سی سال” در آمریکا و انگلیس قرار گرفت. در مارس ۲۰۱۶، او اولین کار تئاتری خودرا در بازسازی «بوتۀ آزمایش» آرتور میلر در نقش ابیگل ویلیامز انجام داد و برای آن بسیار تحسین شد. در ژوئن ۲۰۱۶، عکس وی، به عنوان یکی از ده هنرمند برجستۀ جوان انتخاب شده به عنوان “هنرمندان برجستۀ نسل آینده” روی جلد مجلۀ تایم ظاهر شد. رونان دو تابعیت آمریکایی و ایرلندی دارد و از ژانویۀ ۲۰۱۶، در منهتن نیویورک زندگی می کند. دارایی خالص سیرشا رونان ۲٫۵ میلیون دلار برآورد شده است.
   

 

بروکلین دکر ۳۰ ساله شد

بروکلین دنیل دکر رادیک (Brooklyn  Decker)، زادۀ ۱۲ آوریل ۱۹۸۷، بازیگر و مدل آمریکایی است که به خاطر حضور در نشریۀ لباس شنای مجلۀ اسپورتس ایلستریتد، از جمله در نسخۀ سال ۲۰۱۰ شناخته می شود. او در کنار فعالیت در ویکتوریاز سیکرت برای محصولات شنا، به عنوان بازیگر مهمان در سریال هایی مانند «چاک»، «بتی بی ریخته»، «لیگ» و «دردهای سلطنتی» حضور پیدا کرد. برای اولین بار در فیلم کمدی رمانتیک «فقط باهاش کنار بیا» (۲۰۱۱) ظاهر شد و پس از آن در «نبرد ناو» (۲۰۱۲) و «وقتی حامله هستی باید منتظر چه چیزی باشی» (۲۰۱۲) نقش اصلی به عهده گرفت.

 

دیگر فیلم های او عبارتند از «کشش» (۲۰۱۴)، «نتایج» (۲۰۱۵) و «آواز عاشقانه» (۲۰۱۶). فیلم کمدی «چسب زخم» با حضور او در ژوئن ۲۰۱۷ به نمایش در خواهد آمد. دکر در سال ۲۰۰۷، با اندی رادیک بازیکن تنیس آشنا و در مارس ۲۰۰۸ با او نامزد شد. آنها در آوریل ۲۰۰۹ با هم ازدواج کردند و در سپتامبر ۲۰۱۵ پسرشان هَنک به دنیا آمد. دارایی خالص بروکلین دکر ۱۰ میلیون دلار برآورد شده است.

کلر دینز ۳۸ ساله شد

کلِر کاترین دینز (Claire Danes) بازیگر آمریکایی زادۀ ۱۲ آوریل ۱۹۷۹ است. او دارندۀ سه جایزۀ امی، چهار جایزۀ گلدن گلوب و دو جایزۀ صنف بازیگران است. مجلۀ تایم در سال ۲۰۱۲، او را یکی از ۱۰۰ شخص تأثیرگذار دنیا نامید و در سال ۲۰۱۵، وی صاحب یک ستاره در پیاده روی مشاهیر هالیوود شد.

 

دینز با بازی در نقش آنجلا چیس در سریال نوجوانانۀ تحسین شدۀ «به اصطلاح زندگی من» (۱۹۹۴) شناخته شد. این نقش یک جایزۀ گلدن گلوب برای بهترین بازیگر زن و نامزدی جایزۀ امی برنامۀ ساعت پربیننده برای بازیگر زن برجستۀ سریال درام نصیب دینز کرد. او اولین بازی در سینما را در همان سال با «زنان کوچک» (۱۹۹۴) تجربه کرد. فیلم های دیگر او عبارتند از «رومئو + ژولیت» (۱۹۹۶)، «تقدیم به جیلین در سی و هفتمین سالروز تولدش» (۱۹۹۶)، «دلال بیمه » (۱۹۹۷)، «بینوایان» (۱۹۹۸)، «قصر ویران شده» (۱۹۹۹)، دوبلۀ انگلیسی ۱۹۹۹ انیمیشن «شاهزاده مونونوکی» (۱۹۹۷)، «ایگبی غرق می شود» (۲۰۰۲)، «ساعت ها» (۲۰۰۲)، «نابودگر ۳: خیزش ماشین ها» (۲۰۰۳)، «دختر فروشنده» (۲۰۰۵) و «غبار ستاره» (۲۰۰۷).

دینز از ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۰ در دانشگاه یِیل تحصیل کرد و سپس برای ادامۀ بازیگری ترک تحصیل کرد. اولین حضور او در تئاتر برادوی، بازی در نقش الیزا دولیتل در بازسازی سال ۲۰۰۷ از «پیگمالیون» جورج برنارد شاو بود. در سال ۲۰۱۰، او در نقش تمپل گراندین در فیلم تلویزیونی تحسین شدۀ «تمپل گراندین» بازی کرد و برندۀ دومین جایزۀ گلدن گلوب و اولین جایزۀ ساعت پربینندۀ امی برای بازیگر زن برجستۀ نقش اول در سریال کوتاه یا فیلم تلویزیونی شد. او از سال ۲۰۱۱ در نقش کری متیسون در سریال «میهن» بازی می کند و برای آن دو جایزۀ ساعت پربینندۀ امی برای بازیگر زن اصلی برجسته در سریال درام، دو گلدن گلوب برای بهترین بازیگر زن در سریال درام تلویزیونی و جایزۀ انجمن منتقدان تلویزیون برای موفقیت فردی در درام دریافت کرده است.

 

او در فیلم کمدی «خرس بریگزبی» نیز حضور دارد که قرار است در ژانویۀ ۲۰۱۷ به نمایش در آید. دینز در زمان فیلم برداری فیلم «عصر» در سال ۲۰۰۶ با هیو دَنسی بازیگر انگلیسی آشنا شد. آنها در فوریۀ ۲۰۰۹ نامزدی شان را اعلام کردند و در سپتامبر ۲۰۰۹ ازدواج کردند و در سال ۲۰۱۲ صاحب پسری به نام سایرس شدند. دارایی خالص کلیر دینز ۲۰ میلیون دلار برآورد شده است.

دیوید لترمن ۷۰ ساله شد

دیوید مایکل لترمن (David Letterman)، زادۀ ۱۲ آوریل ۱۹۴۷، مجری سابق تلویزیون، کمدین، نویسنده و تهیه کنندۀ آمریکایی است. او ۳۳ سال مجری برنامۀ آخر شبی تلویزیون بود که با «آخر شب با دیوید لترمن» در ۱ فوریۀ ۱۹۸۲ در ان بی سی شروع شد و در ۲۰ مه ۲۰۱۵، با پخش «برنامۀ آخر با دیوید لترمن» در سی بی اس پایان یافت. لترمن در مجموع ۶۰۲۸ قسمت این برنامه را اجرا کرد و دوست و مربی خود، جانی کارسون، با سابقه ترین مجری برنامه های آخر شبی تاریخ تلویزیون آمریکا، را پشت سر گذاشت. او در سال ۱۹۹۶، از سوی مجلۀ تی وی گاید از میان ۵۰ ستارۀ برتر تلویزیون در تمام زمان ها، در رتبۀ ۴۵ جای گرفت.

 

لترمن تهیه کنندۀ تلویزیون و سینما است. شرکت او با نام ورلد واید پنتس برنامۀ او و «برنامۀ دیر وقت با کرگ فرگوسن» و چندین برنامۀ کمدی ساعات پربیننده را تهیه کرده است؛ موفق ترین این برنامه ها «همه ریموند را دوست دارند» بود. چندین مجری برنامه های آخر شبی اظهار کرده اند که از لترمن تأثیر گرفته اند، از جمله کونن اُبرایان (جانشین لترمن در برنامۀ آخر شب)، استیفن کولبرت (جانشین او در برنامۀ آخر)، جیمی فالون، جیمی کیمل و ست میرز. دارایی خالص دیوید لترمن ۴۰۰ میلیون دلار برآورد شده است.
    

 

کارلس پویول ۳۹ ساله شد

کارلِس پویول سافورکادا (Carles Puyol)، زادۀ ۱۳ آوریل ۱۹۷۸، فوتبالیست حرفه ای بازنشستۀ اسپانیایی است. پست اصلی او دفاع وسط بود، اما می توانست در دفاع کنار به ویژه دفاع راست نیز بازی کند و یکی از بهترین مدافعان نسل خویش به شمار می رفت. او به عنوان یک بازیکن تک باشگاهی، بعد از این که در آگوست ۲۰۰۴، کاپیتانی را از لوئیس انریکه تحویل گرفت، برای مدت های طولانی کاپیتان تیم همیشگی اش بارسلونا باقی ماند و ۵۹۳ بازی رسمی برای تیم انجام داد و ۲۱ عنوان مهم کسب کرد، که مهم ترین آنها شش نشان پیروزی لالیگا و سه لیگ قهرمانی اروپا بود.

 

این بازیکن تیم ملی اسپانیا، با ۱۰۰ بازی ملی، عضو گروهی بود که مسابقات یورو ۲۰۰۸ و جام جهانی ۲۰۱۰ قهرمان شدند. در مسابقۀ نیمه نهایی مقابل آلمان او تنها گل مسابقه را به ثمر رساند. پویول اولین بازی ملی خود را در ۱۵ نوامبر ۲۰۰۰ مقابل هلند انجام داد و در سال های بعد یکی از یاران ثابت تیم باقی ماند. او در بازی های المپیک ۲۰۰۰، جام جهانی فیفا ۲۰۰۲، یورو ۲۰۰۴ یوفا، جام جهانی ۲۰۰۶، یورو ۲۰۰۸، جام کنفدراسیون های فیفا ۲۰۰۹ و جام جهانی ۲۰۲۰ برای تیم ملی کشورش توپ زد.

 

در ۱ آگوست ۲۰۱۰، پویول ۳۲ ساله اعلام کرد که دست کم دو سال دیگر به بازی در تیم ملی ادامه خواهد داد. او به دلیل مصدویت زانو که مستلزم جراحی بود و بهبودی کامل پنج تا شش هفته طول می کشید، از مسابقات یورو ۲۰۱۲ جا ماند. پویول صدمین بازی بین المللی خود را در ۶ فوریۀ ۲۰۱۳، مقابل اوروگوئه انجام داد و این بازی دوستانه در دوحۀ قطر با پیروزی ۳ به ۱ تیم اسپانیا به پایان رسید. دارایی خالص کارلوس پویول ۴۰ میلیون دلار برآورد شده است.

اما واتسون ۲۷ ساله شد

اما شارلوت دوئر واتسون (Emma Watson)، زادۀ ۱۵ آوریل ۱۹۹۰، بازیگر، مدل و فعال اجتماعی انگلیسی است. او که در پاریس به دنیا آمده و در آکسفوردشایر رشد یافته است، در مدرسۀ دراگون تحصیل کرد و در شاخۀ آکسفورد مدرسۀ هنرهای تئاتری استیج کوچ  آموزش بازیگری دید. او که تنها در نمایش های دبستانی بازی کرده بود، بعد از بازی در اولین نقش حرفه ای خود، هرماینی گرنجر، در مجموعه فیلم های هری پاتر به شهرت رسید. واتسون در همۀ هشت قسمت فیلم های هری پاتر از ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۲ ظاهر شد و به شهرت جهانی، تحسین منتقدان و ثروتی حدود ۶۰ میلیون دلار دست یافت.

 

 
 واتسون در کنار بازی در این فیلم، در فیلم های دیگر نیز حضور یافت و در «افسانۀ دسپرو» (۲۰۰۸) صدا پیشگی و در اقتباس تلویزیونی از رمان «کفش های باله» (۲۰۰۷) بازی کرد. پس از آن برای نقش های اصلی در «مزایای گوشه گیر بودن» (۲۰۱۲) و «حلقۀ گرانبها» (۲۰۱۳) انتخاب شد، در «این پایان کار است» (۲۰۱۳) در نقشی کوتاه نسخۀ اغراق شده ای از خود را به نمایش گذاشت، و در «نوح» (۲۰۱۴) نقش دختر خواندۀ نوح نبی را بازی کرد. در سال ۲۰۱۵، واتسون در تریلر ترسناک روانشناسانۀ «پسرفت» به کارگردانی آلخاندرو آمنابار ظاهر شد. در سال ۲۰۱۷، او نقش بِل را در اقتباس لایو اکشن «دیو و دلبر» بازی کرد. وی در فیلم «دایره» در کنار نام هنکس بازی کرده که در آوریل ۲۰۱۷ به نمایش در خواهد آمد.

واتسون از ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴ وقت خود را بین بازی در فیلم های سینمایی و ادامۀ تحصیل تقسیم کرد، در دانشگاه براون و کالج ووستر آکسفورد تحصیل کرد و در مه ۲۰۱۴، با مدرک لیسانس ادبیات انگلیسی از دانشگاه براون فارغ التحصیل شد. کار مدلینگ او شامل تبلیغات برای برندهای باربری و لانکوم است. او در مقام مشاور مد به ایجاد خط تولید لباس به  شرکت پیپل تری کمک کرد. او در سال ۲۰۱۴، از سوی آکادمی هنرهای فیلم و تلویزیون بریتانیا به عنوان هنرمند انگلیسی سال انتخاب شد. همان سال، به مقام سفیر حسن نیت زنان سازمان ملل منصوب شد و به راه اندازی کمپین “مرد برای زن” (HeForShe) زنان سازمان ملل کمک کرد، این کمپین مردان را به دفاع از برابری جنسیتی دعوت می کند.

 

واتسون در سال ۲۰۰۵ حرفۀ مدلینگ را با عکاسی گزینشی برای مجلۀ تین ووگ آغاز کرد و جوان ترین ستاره ای بود که جلد این مجله را زینت بخشید. در سال ۲۰۰۹، فعالیت برای برند باربری را آغاز کرد و چهرۀ کمپین پاییز و زمستان آنها شد. سال بعد نیز در کمپین بهار و تابستان این برند ظاهر شد. در فوریۀ ۲۰۱۱، او جایزۀ استایل آیکن مجلۀ اِل بریتانیا را دریافت کرد. در سال ۲۰۱۱ نیز به عنوان چهرۀ برند لانکوم انتخاب شد.
واتسون در سال ۲۰۱۴ در مراسم جوایز مد بریتانیایی، جایزۀ بهترین استایل بریتانیایی را دریافت کرد. رقابت بین او و دیوید بکهام، امل کلونی، کیت ماس و کیرا نایتلی بود. دارایی خالص اما واتسون ۷۰ میلیون دلار برآورد شده است.

منبع: برترینها

برترین ها: عمر شریف (Omar Sharif) با نام اصلی میشل دیمیتری شلهوب، بازیگر مصری آمریکایی بود که در ۱۰ آوریل ۱۹۳۲ زاده شد و در ۱۰ ژوئیۀ ۲۰۱۵ درگذشت. او حرفۀ خود را در سالهای ۱۹۵۰ در کشور خود آغاز کرد، اما شهرت او به دلیل حضورش در فیلم های آمریکایی و انگلیسی است. از فیلم های او می توان «لارنس عربستان» (۱۹۶۲)، «دکتر ژیواگو» (۱۹۶۵) و «دختر شوخ» (۱۹۶۸) را نام برد. وی نامزد یک جایزۀ اسکار و برندۀ سه جایزۀ گلدن گلوب و یک جایزۀ سزار شد.

شریف که زبان های عربی، انگلیسی، یونانی، فرانسوی، اسپانیایی، پرتغالی و ایتالیایی را به خوبی صحبت می کرد، در بیشتر فیلم ها نقش یک خارجی را بازی می کرد. در مقابله با محدودیت سفری که رئیس جمهور وقت دولت مصر، جمال عبدالناصر، برایش مقرر کرده بود، خود را به اروپا تبعید کرد. تابعیت خارجی او منجر به طلاق دوستانۀ اش از همسرش، بازیگر سرشناس مصری، فاتن حمامه، شد. شریف برای ازدواج با او به دین اسلام گرویده بود. شریف در تمام زندگی خود به مسابقۀ اسب سواری علاقمند بود و زمانی در میان برترین بازیکنان بازی بریج دنیا جای گرفت.

 

میشل دیمیتری شلهوب، به عنوان جوانی که در اسکندریه رشد می کرد، رویای تبدیل شدن به یک ستارۀ سینمای مصر را در سر داشت. بعدها به عنوان عمر شریف، تبدیل به یکی از ستارگان بزرگ بین المللی شد. شلهوب که از اجدادی سوری لبنانی بود، در کالج ویکتوریا در اسکندریه تحصیل می کرد و در آنجا در رشتۀ تئاتر درس می خواند. از دانشگاه قاهره مدرک ریاضی و فیزیک گرفت و به محض فراغت از تحصیل نزد پدرش که تاجر چوب ثروتمندی بود مشغول به کار شد. اما زندگی سینمایی او را فرا می خواند و او این هنر را در آکادمی سلطنتی هنر های دراماتیک لندن فرا گرفت.

یوسف شاهین، کارگردان تحسین شدۀ مصری، او را برای بازی در فیلم «درگیری در دره» (۱۹۵۳) دعوت کرد و این فیلم با نام «آفتاب سوزان» در جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد. همبازی او در این فیلم، بازیگر محبوب مصری فاتن حمامه بود. این بازیگر جوان به او علاقمند شد و با این که کاتولیک بود، برای ازدواج با او دین خود را به اسلام و نام خود را به عمر شریف تغییر داد. این زوج در سال ۱۹۵۵ با هم ازدواج کردند.

سال های ۱۹۵۰ برای سینمای مصر یک دهۀ طلایی بود و آنها زوج طلایی آن بودند که در چندین فیلم موفق ظاهر شدند. نام شریف توجه دیوید لین کارگردان را جلب کرد که قصد داشت فیلم حماسی خود «لارنس عربستان» را در خاورمیانه بسازد. او برای نقش کوتاه راهنمای لارنس انتخاب شد. سپس نقش اصلی شریف علی به او رسید که ورودی چشمگیر داشت و با شلیک به راهنما و کشتن او، با افسر بریتانیایی که نقشش را پیتر اُتول بازی می کرد، همراهی کرد. پنجاه سال بعد، او در مصاحبه ای با رادیو نشنال پابلیک یادآوری کرد که این دیوید لین بود که گذاشتن سبیل را به او پیشنهاد کرد (شریف به ندرت در فیلم هایش بدون سبیل دیده می شد) و اتول برای او در حکم یک برادر کامل و یک دوست نزدیک بود. (اتول همبازی اش را فرِدی صدا می کرد و به شوخی می گفت که نمی تواند باور کند اسم کسی به اندازۀ “عمر شریف” غیر واقعی باشد.)

عمر شریف در نقش شریف علی در فیلم زندگینامه ای برندۀ اسکار «لارنس عربستان» (۱۹۶۲) نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر مرد در نقش مکمل شد.

با موفقیت این فیلم، راه برای فعالیت سینمایی شریف در خارج از کشور هموار شد. نقش اصلی بعدی شریف در اقتباس لین از رمان بوریس پاسترناک با نام «دکتر ژیواگو» بزرگ ترین موفقیت او محسوب می شود. شریف که از تحسین کنندگان این کتاب، داستانی عاشقانه در زمان انقلاب روسیه، بود از لین پرسید آیا می تواند نقش پاشا، فعال سیاسی را در این فیلم بازی کند و این کارگردان در کمال تعجب شریف، نقش اصلی را به او سپرد. احساس لین درست بود: زیبایی پر احساس شریف برای نقش یوری ژیواگو ایده آل بود، پزشک و شاعری که در میان نا آرامی ها و تلاطم های زمانه، بر سر دو راهی زندگی خانوادگی و اشتیاقش به لارا (جولی کریستی)، همسر پاشا، مانده است. این فیلم که با “تِم لارا” ساختۀ موریس ژار نیرویی دو چندان گرفته بود، یک موفقیت عظیم بود. شریف در این فیلم این شانس را داشت تا با پسرش طارق که نقش کودکی دکتر ژیواگو را بازی می کرد، وقت بیشتری بگذراند.

 

شریف بیش از یک نقش ماندگار دارد. یک کارگردان افسانه ای دیگر، ویلیام وایلر، برای انتخاب بازیگر نقش نیک آرنستاین، قمار بازی که فَنی برایس، قهرمان فیلم موزیکال دختر شوخ، را افسون می کند دچار مشکل شده بود. وایلر در غذاخوری کلمبیا پیکچرز متوجه شریف شد و نقش را به او واگذار کرد. جنگ شش روزۀ ۱۹۶۷ بین رژیم اشغالگر و دولت های همسایه از جمله مصر در زمان تولید فیلم باعث شد مطبوعات مصری خواستار لغو شهروندی شریف شوند، چرا که همبازی شریف در این فیلم، باربارا استرایسند یهودی و حامی اسراییل بود. استرایسند برای مهار بحران پیشقدم شد و گفت: «مصر عصبانی است؟ باید بشنوید عمه سارای من چه گفت؟» نمایش فیلم ادامه پیدا کرد و برای استرایسند در آغاز حرفۀ سینمایی اش جایزۀ اسکار و برای کلمبیا پیکچرز ثروت (این فیلم موفق ترین فیلم ۱۹۶۸ بود) به ارمغان آورد؛ و به شریف لقب مقاومت ناپذیر «دوست بد» و این شانس را داد تا در قسمت دوم این فیلم در ۱۹۷۵ نیز بازی کند.

آنچه که او آن را “زندگی مرد تنها” می نامید به جدایی او از همسرش در ۱۹۶۶ انجامید. و فیلم های بعدی او، به اعتراف خودش، پست و بی ارزش بودند؛ او و اتول به صورت توجیه ناپذیری در نقش افسران نازی در فیلم «شب ژنرال ها» (۱۹۶۷) ظاهر شدند. و اتفاق شرم آور دیگر او بازی در نقش گاوچران کلاه مشکی به نام کلرادو در فیلم پر ستارۀ «طلای مک کِنا» (۱۹۶۹) و بدتر از آن، نقش پارتیزان آرژانتینی چه گِوارا در «چه» (۱۹۶۹) بود که جک پلنس پنسیلوانیایی در آن نقش فیدل کاسترو را داشت.

سپس او به عنوان بازیکن بریج در سطح قهرمانی جهان، نوشتن در روزنامه و کتاب هایی در مورد بازی و وام دادن نام خود به بازی های ویدیویی، یک شغل دوم را شروع کرد. او به طرز قابل درکی گله می کرد: «ترجیح می دهم بریج بازی کنم تا این که در یک فیلم بد ظاهر شوم.» با این حال، زمانی که او بیشتر وقتش را پای بازی بریج می گذراند، چند فیلم خوب هم بازی کرد. در «سارقان» (۱۹۷۱)، شریف بر خلاف معمول در نقش منفی یک پلیس فاسد یونانی بازی کرد که به دنبال دزد جواهرات با بازی ژان پل بلموندو بود.

بلیک ادواردز در «هستۀ تمبر هندی» (۱۹۷۴) او را برای یک نقش روسی دیگر انتخاب کرد که این بار درگیر عشق و بازی های جاسوسی دوران جنگ سرد با مأمور انگلیسی با بازی جولی اندروز بود. در «نیروی تخریبی مهیب» (۱۹۷۴) در نقش ناخدای یک کشتی اقیانوس پیما که به همراه یک متخصص، ریچارد هریس، یک تهدید به بمب گذاری را مدیریت می کنند، بذله گو و به طور باور پذیری بی باک است. در فیلم های کمدی «پلنگ صورتی دو بار ضربه می زند» (۱۹۷۶) و «فوق محرمانه» (۱۹۸۴) نیز ایفای نقش کرده است.

آخرین فیلم موفق او در هالیوود در فیلم ماجراجویانۀ مسابقۀ اسب دوانی «هیدالگو» (۲۰۰۴) در نقش یک شیخ در مقابل ویگو مورتنسن بود و بعد ها فیلم حماسی ما قبل تاریخی «۱۰۰۰۰ سال پیش از میلاد» (۲۰۰۸) را روایت کرد.

 

شریف در «موسیو ابراهیم» (۲۰۰۳) نقش مغازه دار مسلمانی را بازی کرد که پسر بچۀ یهودی آواره ای (پییِر بولانژه) را زیر پر و بال خود می گیرد. او این نقش را از پر افتخار ترین نقش های خود می داند. وی برای این فیلم جایزۀ سزار دریافت کرد.

حقایقی در مورد عمر شریف که شاید ندانید:

۱٫ او در سال ۱۹۹۲، سه بار عمل جراحی بای پس قلب انجام داد و در سال ۱۹۹۴ یک حملۀ قلبی خفیف داشت. تا قبل از عمل بای پس، روزی ۱۰۰ نخ سیگار می کشید و بعد از جراحی به راحتی سیگار را ترک کرد.

۲٫ در سال ۱۹۹۰ عضو هیأت داوران جشنواره فیلم ونیز بود.

۳٫ به خاطر مشت زدن به مأمور پارکینگ که حاضر نشده بود از او پول خرد اروپایی قبول کند، در دادگاه ایالات متحده در بورلی هیلز کالیفرنیا، به او حکم شد در یک دورۀ مدیریت خشم شرکت کند. شریف برای شنیدن حکم در دادگاه حاضر نشد.

۴٫ شریف یکی از شش نفری است که جایزۀ گلدن گلوب بهترین بازیگر را بدون نامزدی اسکار در همان نقش برنده شده اند (برای دکتر ژیواگو در ۱۹۶۵).

۵٫ اتوبیوگرافی او با نام «مرد ابدی» در فرانسه در ۱۹۷۶ و یک سال بعد از آن در آمریکا چاپ شد.

۶٫ در مصاحبه ای در مصر در اوایل سال های ۱۹۹۰ گفت که انتظار دارد نوه اش عمر شریف کوچک، بازیگر بزرگی شود.

۷٫ قصد داشت در آکادمی سلطنتی هنر های دراماتیک لندن تحصیل کند، اما قبل از این که به لندن سفر کند، یک تهیه کننده او را دید و نقش اول فیلم «درگیری در دره» (۱۹۵۴) را به او پیشنهاد کرد.

۸٫ وی دوست نزدیک بازیگران مصری، احمد رمزی و فؤاد المهندس و کارگردان معروف یوسف شاهین بود.

 

۹٫ چند نمایش در تئاتر های انگلیس اجرا کرد.

۱۰٫ او گفته است که بیشتر وقتش را بین ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰، برای بازی در فیلم های اروپایی و آمریکایی، دور از مصر و در هتل ها گذرانده است.

۱۱٫ والدین و خواهرش در اسپانیا زندگی می کردند.

۱۲٫ در مصاحبه ای با تلویزیون مصر گفته است که همسر سابقش فاتن حمامه تنها عشق حقیقی او است.

۱۳٫ او برای دلیدا خوانندۀ فرانسوی دوست خوبی بود.

۱۴٫ زمان امضای قرارداد برای «لارنس عربستان» (۱۹۶۲) با سَم اسپیگل، برای هفت فیلم و در ازای هر فیلم ۱۵۰۰۰ دلار قرارداد بست که تهیه کننده او را متقاعد کرده بود که این نرخ استاندارد آن دوره است. شش فیلم دیگر

عبارت بودند از «دکتر ژیواگو» (۱۹۶۵)، «اسب کهر را بنگر» (۱۹۶۴)، «شب ژنرال ها» (۱۹۶۷)، «چنگیز خان» (۱۹۶۵)، «طلای مک کنا» (۱۹۶۹) و «دختر شوخ» (۱۹۶۸).

۱۵٫ در سال ۲۰۱۲، به آلزایمر مبتلا شد.

۱۶٫ در بحران سال ۱۹۵۶ کانال سوئز به عنوان شبه نظامی خدمت کرده بود، اما استفاده از تفنگ خود را بی معنی می دانست، چرا که دشمن به راحتی می توانست در جواب او آپارتمانش را با خاک یکسان کند. بعدها در مصاحبه ای با مجری بریتیش چت شو، مایکل پارکینسون، که در آن زمان در سوی دیگر جبهه در ارتش بریتانیا خدمت می کرده، خاطراتشان را از آن رویداد با هم مقایسه می کردند.

۱۶٫ حدود سال های ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹، در مصاحبه ای در مصر گفت که «چه» (۱۹۶۹) یکی از بدترین فیلم های اوست. او گفت که در آن زمان نمی دانسته که فیلم توسط سیا تهیه می شود و قصد هتک حرمت سوسیالیست و انقلابی مشهوری مانند “چه” را دارد.

۱۷٫ ستارۀ سینمای بالیوود، دیلیپ کومار، ابتدا برای نقش شریف علی در نظر گرفته شده بود. او نقش را رد کرد و پس از آن دیوید لین این نقش را به عمر شریف داد و این نقش سکوی پرتابی شد برای او تا به صحنۀ جهانی وارد شود.

منبع: برترینها

در کنار همه دولتمردان مختلف دنیا بد نیست سیاستمدارانی را بشناسید که علی رغم ناتوانی های جسمی خود، در برهه ای از زمان بخشی از قدرت اداره کشورشان را به دست گرفتند.

 پست‌های سیاسی همیشه جزو مهم‌ترین منصب‌هایی هستند که در هر جامعه‌ای افراد نسبت به آن‌ها حساسیت نشان می‌دهند. تصور بیشتر ما نسبت به سیاسیونی که زمام یک مملکت را به دست می‌گیرند لزوماً افرادی است با یک استایل و یک شکل و شمایل خاص، مردانی که در طول تاریخ هرکدامشان با گذر سال‌ها و قرن‌ها در قاب عکس‌های روی دیوار ایستاده و مقتدر جا خوش می‌کنند تا آیندگانی که بعدها از کنار تصویرشان  رد می‌شوند، درباره عملکردشان قضاوت کنند.

 

 این سیاستمدار ۶۰ ساله آرژانتینی دو سال پیش یکی از کاندیدهای اصلی ریاست جمهوری این کشور بود که در دور دوم انتخابات از رقیب خودش یعنی«مائوریسیو ماکری» شکست خورد. نکته جالب توجه در مورد دنیل سیولی این است که او در کنار فعالیت‌های سیاسی‌اش در زمینه ورزش هم دستی بر آتش داشته است تا جایی که او قهرمان سابق مسابقات قایقرانی بوده است و دست راستش را هم در یکی از همین مسابقات از دست داده. با این حال او در حال حاضر تنها با داشتن یک دست فرمانددار ایالت بوینس آیرس در کشور آرژانتین محسوب می‌شود.

روزولت

 

 فرانکلین دلانو روزولت یکی از چهره‌های سرشناس آمریکایی است. کسی در چهار دوره پیروز انتخابات شد و عنان ریاست جمهوری را در ایالات‌متحده به دست گرفت. از این روز بسیاری روزولت را یکی از کلیدی‌ترین و مهمترین شخصیت‌های تاریخ امریکا قلمداد می‌کنند . نکته جالب توجه درباره روزولت این است که او در طول عمرش با بیماری فلج اطفال دست و پنجه نرم می‌کرده تا جایی که در دوره‌ای از زمان حیاتش این بیماری او را تا مرز فلج بودن کامل هم پیش می‌برد که نهایتاً کنترل آن باعث می‌شود تا او تا پایان عمر از کمر به پایین خود فلج باشد. روزولت به دنبال همین بیماری  بنیادی ملی فلج اطفال را برای حمایت از این بیماران در امریکا تأسیس کرد.

هان سن

 

قدیمی‌ترین رهبر جنوب شرق آسیا است. رهبری که در حال حاضر به جای داشتن دو چشم سالم یک چشم شیشه‌ای رو صورتش دارد که نتیجه جنگ با مخالفان کشور کامبوج در پایتخت این کشور است. هان سن در حال حاضر  نخست وزیر کامبوج و رهبر حزب مردم در این کشور است.

لنین مورنو

 

این سیاستمدار اکوادوری در حال حاضر جدیدترین رئیس‌جمهور کشور اکوادور به حساب می‌آید که با شکست دادن رقیب خود توانست سکان ریاست جمهوری را در این کشور به دست بگیرد. ناگفته  نماند که مورنو یکی از معدود رهبران ملی معلول در جهان است که به خاطر حمایت از افراد معلول نامزد دریافت جایزه صلح نوبل شد.

آنتوان پینای

 

آنتوان پینای هم یکی دیگر از همین سیاستمدارها است. این چهره فرانسوی در طول جنگ جهانی اول به دلیل مصدومیت، دست راستش فلج شد و بعدها در طول فعالیت‌های سیاسی‌اش نخست وزیر کشور فرانسه شد.

خواکین بالاگر

 

رئیس‌جمهور کشور دومنیکن است که سه دوره به مقام ریاست جمهوری در این کشور رسید. این شخصیت سیاسی در طول عمر سیاسی‌اش سالها از بیماری گلوکم یا همان آب سیاه رنج می‌برد که نهایتاً این بیماری منجر به نابینایی کامل او شد.

گوردون براون

 

او بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۰ به عنوان رهبر حزب کارگر فعالیت داشت و به عنوان پنجاه و دومین نخست وزیر بریتانیا شناخته شد. او پیش از این یکی از اعضای کابینه«تونی بلر» نیز بود و مدت‌ها در مسند نمایندگی پارلمان هم قرار داشت؛ ولی بد نیست بدانید که این سیاستمدار اسکاتلندی در زمان نوجوانی و دبیرستان حین بازی راگبی چشم چپ خودش را برای همیشه از دست داد.

منبع: برترینها

برترین ها – امیررضا شاهین نیا:
سلامی دوباره خدمت همه شما عزیزان و همراهان مجله اینترنتی برترین ها. همراه با هم به عدد ۴۴۴ در سریال این مطلب رسیده اسم. آن را به فال نیک میگیریم و بسیار خوشحالیم از این اتفاق. انشاالله سلامتی باشد تا عدد ۵۵۵ را در کنار هم شروع کنیم.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

عکسی قدیمی از علیرضا بیرانوند دروازه بان تیم ملی و پرسپولیس، دقایقی پس از پیاده شدن از اتوبوس.

 

---

 همیشه در این عکس های آتلیه ای که با حضور یک اسب گرفته میشود دلم برای اسب بیچاره میسوزد که ساعت ها بخاطر عکس عزیزان گرفتار نور و صدای عکاسی است و دیده ام که چگونه عصبی شان میکند. نکنید این کار را!

 

 

 

 

 سلفی آرمین در کنار خشایار اعتمادی و یاسر داودیان در کنار خیابان. لمینیت دندان برای آرمین یک تیر و دو نشان محسوب میشود، چون هم هنگام خنده دیده می شوند، هم هنگام اخم کردن!

 

 

 

 

---

آزاده صمدی در خندوانه. برای حضور در برنامه چنان خود را تغییر داده گویا تابحال به اینستاگرامش نرفته ایم!

 

---

گویا یک سریال طنز جدید در حال ساخت است. با حضور مریم امیرجلالی، بهنوش بختیاری، خشایار راد، ابراهیم حامدی، مهران غفوریان و نیوشا ضیغمی.

 

 

 

منبع: برترینها

روزنامه هنرمند – مریم ناظران: وقتی مهمان منزل استاد محمد علی کشاورز شدم تا گفتگویی با این بزرگوار داشته باشم، حس غریبی داشتم. گفتگو با هنرمندی که همه نسل‌ها او را به خوبی می‌شناسند و با کارهای او زندگی کرده‌اند ‌و از بازی او لذت برده‌اند. بازی‌هایی جاودانه که هنوز هم همه ما حتی دیالوگ‌هایش را حفظ و آشناییم. منزلی باصفا و دوست داشتنی با قاب‌های عکس‌هایی که از او در دوران جوانی با بازی‌های مختلف در فیلم‌های مختلف گرفته شده بود و قاب‌های عکس‌هایی از هنرمندان پیشکسوت سینما.

از در و دیوار خانه‌اش بوی اصالت می‌بارید. خانه‌ای زیبا که در جای جای آن فرهنگ اصیل ایرانی به معرض نمایش گذاشته شده بود. دیوارهای خانه‌اش با تابلوهای بزرگی که دخترش کشیده بود، جلوه ویژه‌ای داشت و توجه هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کرد. کتابخانه استاد در گوشه اتاقش و کنار پنجره خودنمایی می‌کرد. فضای دوست‌داشتنی و صمیمی برای یک گپ و گفت دوستانه بود. استاد کشاورز بسیار مهمان‌نواز و دوست‌داشتنی هستند و به گرمی پذیرایمان شدند و به سوالات ما صبورانه پاسخ دادند.

‌این روزها تب بازیگری در بین جوانان زیاد شده است، به عنوان پیشکسوت عرصه هنر بازیگری، علت این موضوع را در چه می‌دانید؟

تعداد جوانان مملکت زیاد شده است، کاری نیست تا با آن امرار معاش کنند، خیال می‌کنند با ورود به سینما و عرصه بازیگری می‌توانند پیشرفت کنند و زندگی‌شان را بچرخانند. آنها شماعی از این زندگی را از دور دیده‌اند ‌و خیال می‌کنند مشهور شدن خیلی لذت دارد، درحالی که اول باید مفهوم مشهوریت را درک کنند!

‌به جوانانی که علاقه دارند وارد وادی هنر شوند، چه توصیه‌ای دارید؟

به نظرم در درجه اول باید مملکت‌شان را بشناسند. این افراد باید به جای جای وطن‌مان سفر کنند و با اقوام مختلفی که در این مملکت زندگی می‌کنند، از نزدیک آشنا شوند. ببینند که چگونه شرافت و نجابت در بین آنها موج می‌زند. فرهنگ‌های مختلفی در کشورمان وجود دارد که به اصالت فرهنگی ایران زمین برمی‌گردد. این عزیزان باید از نزدیک تفاوت‌های فرهنگی بین قوم‌های مختلف کشور مانند لر، کرد، بلوچ و… را از نزدیک لمس کنند. جوانان باید فرق تبریز و رضائیه را بدانند. باید بدانند کسانی که در ارومیه زندگی می‌کنند از نظر فرهنگی و رفتاری، با کسانی که در تبریز یا مناطق دیگر زندگی می‌کنند، چه تفاوت‌های دارند. همه اینها برای این است اگر نقش یک بلوچ، شیرازی، یا اصفهانی را به آنها بدهند، چطور باید از عهده این نقش‌ها به خوبی برآیند. برای این کار دانش لازم است. دانش هم با داشتن دکتری به دست نمی‌آید، بلکه در کنار مطالعه باید فرهنگ‌های‌مان را بشناسند. مولانا، سعدی، خیام و حافظ را بشناسند و بدانند که چه بزرگانی در این دنیا داشتیم. ما ایرانی‌ها در دنیا، از هر لحاظی شاخص بودیم.

‌در این بین خانواده‌ها چه نقشی را می‌توانند در هدایت جوانان به این سمت، ایفا کنند؟

کسانی که می‌خواهند وارد وادی هنر شوند، اول از همه باید از خانه و خانواده خود شروع کنند. ببینند پدر، مادر، خواهر و برادرانشان چگونه زندگی می‌کنند، چگونه با یکدیگر حرف می‌زنند، چگونه غذا می‌خورند، چه غذاهایی را دوست ندارند، عشق چیست و چگونه در بین آنها محبت مبادله می‌شود؟ جوان‌ها باید در کانون خانواده، محبت، عشق و دوستی را جستجو کنند و همان را الگو قرار داده و در هنرشان پیاده کنند.

‌به عنوان پیشکسوت سینما و تلویزیون ایران، علت فاصله گرفتن مردم از تلویزیون ملی و رفتن به سمت رسانه‌های بیگانه را در چه می‌دانید؟

یکی از علل اینکه تلویزیون مثل سابق نیست و مردم از آن فاصله گرفته‌اند ‌را می‌توانم دور شدن از اصل و ریشه خودمان معرفی کنم. وقتی ریشه درست باشد، شاخه سبز می‌شود و طراوتش را نشان می‌دهد و در نهایت با گل دادن، به میوه می‌نشیند. اما اگر ریشه درست نباشد، شاخه خشک می‌شود. شاخه خشکیده هم یا خودش می‌افتد یا اینکه آن را می‌برند و از آن برای ساخت ابزارهای مختلف استفاده می‌کنند. شناخت ریشه و اصالت اول باید در خانواده شکل بگیرد. کودک باید در خانواده تفهیم شود. قبل از رفتن به مدرسه، برای بچه‌ها برنامه‌هایی بسازند که خود بچه‌ها در آن نقش بازی کنند تا از بن، با فرهنگ مملکت خودشان آشنا شوند. بعد هم در دوران مدرسه این شناخت تکمیل شود. اگر فیلم‌هایی که می‌سازند خوب باشند، سناریو خوب داشته باشند، همه جذب تلویزیون می‌شوند. مردم ما قدرشناس هستند و هنرمندان خوب را می‌شناسند، پس با ساخت برنامه‌های خوب، نگذاریم آنها از تلویزیون ملی فاصله بگیرند و به سمت رسانه‌های بیگانه بروند.

‌علت ضعیف بودن برخی از سریال‌ها و کارهای سینمایی را در چه می‌دانید؟

فکر می‌کنم کارگردانان نجیب و شریف کم کار شده‌اند ‌و همین باعث شده تا کسانی که دلسوز مردم نیستند و به اصالت‌ها توجهی ندارند، وارد این عرصه بشوند. نسل هنرمندان نجیبمان کم شده است. تنها چیزی که هنر می‌آفریند طرز فکر و نوع عمل است. طرز عمل و فکر خوب باعث شد تا بازیگران قدیمی مانند فردین که دارای تمامی حسن‌ها بود، مردم دوستش داشته باشند و بعد از فوتش، چنان تشییع جنازه باشکوهی برایش به راه بیندازند و همه دوستداران هنر در آن شرکت کردند. به قولی: بازی تمام شد، همه رفتند جز سکوت بازیگری نماند و تماشاگری نماند.

‌با توجه به اینکه خیلی به اصالت و فرهنگ اهمیت می‌دهید، چقدر تعلق خاطر به محله قدیمی که در آن بزرگ شده‌اید، دارید؟

در شهر بزرگ و نازنین اصفهان به دنیا آمدم. در محله سیچان بزرگ شدم. مردم این محله آنقدر با هم دوست و رفیق بودند که حد نداشت. خیلی نجیب بودند و به اعتقادات مذهبشان بسیار پایبند بودند. ما در کنار ارامنه جلفا زندگی می‌کردیم و با ارامنه روابط حسنه‌ای داشتیم که حد وحساب نداشت. درست است ارمنی بودند ولی چون در ایران به دنیا آمده بودند، ایران را وطن خودشان می‌دانستند. به هنر اهمیت می‌دادند و در مدارس شان با بچه‌ها تئاتر و موسیقی کار می‌کردند؛ در این زمینه‌ها خوب و عالی بودند. پدرم به شدت به ادبیات، مولوی، سعدی و خیام علاقمند بود. همیشه با اهل فن و علاقمندان به ادبیات، دورهم جمع می‌شدند و به بحث و تبادل نظر می‌پرداختند. پدرم از من می‌خواستند تا در این محافل او را همراهی کنم. کنارش می‌نشستم و به حرف‌های آنها گوش می‌دادم. او از این طریق می‌خواست به من درس صلح، دوستی، عشق به معنای واقعی را بدهد.

‌از زمان‌های قدیم و حال و هوای موقع سال تحویل آن سال‌ها برایمان بگویید؟

در اصفهان از چند روز مانده به عید، همه تدارکات قبل از عید را می‌گرفتند، اول از همه سبزه سبز می‌کردند. بعضی‌ها گندم و بعضی‌ها هم عدس سبز می‌کردند. مادر خدابیامرزم همیشه عدس سبز می‌کرد. پدرم برای تمام اهل خانه لباس نو می‌خرید. در شب عید همه اعضای خانواده به حمام می‌رفتند تا وقتی دور هم جمع می‌شویم تمیز و مرتب باشیم. همه برادر خواهرهایم، به همراه پدر و مادرم دور سفره هفت سین جمع می‌شدیم و منتظر امدن پدربزرگ و مادربزرگم می‌شدیم. برای بزرگترها حرمت‌های خاصی قائل بودیم. پدربزرگ و مادربزرگ قبل از سال تحویل قرآن می‌خواندند و بعد از آن وردهای مخصوص سال تحویل و دعاهای خاص آن را برای ما می‌خواندند. وقتی سال تحویل می‌شد، همدیگر را می‌بوسیدیم و پدرم به همه عیدی می‌داد. این عیدی‌ها معمولا پنج زار، یک قرون و یا دوزار بود. آن زمان این مقدار، خیلی پول بود.

‌آن دوران که تلویزیون و رادیو نبود، چطور از لحظه سال تحویل مطلع می‌شدید؟

آن موقع‌ها برای لحظه سال تحویل، توپ در می‌کردند. صدایش آنقدر واضح بود که کل آدم‌های شهر متوجه لحظه تحویل سال می‌شدند.

‌وقتی سال تحویل می‌شد، اول از همه برای عید دیدنی به خانه چه کسانی می‌رفتید؟

بعد سال تحویل جایی نمی‌رفتیم. در خانه می‌ماندیم تا برادر و خواهرهایم که ازدواج کرده بودند، با همسر و فرزندانشان به خانه مان بیایند. رسم این بود که فرزندانی که ازدواج کرده‌اند، اول از همه برای دست بوسی به خانه والدین‌شان می‌آمدند. پدر و مادرم به آنها اسکناس پنج ریالی یا یک تومانی و یا پنج زاری عیدی می‌دادند، تا بدین طریق به آنها عشق، دوستی و میهن‌پرستی یاد دهند و به آداب و رسوم‌شان پایبند باشند. بعد همه با هم به خانه بزرگترهای فامیل می‌رفتیم. البته پدرم جزو معتمدین محله بود. او از آدم‌های باسواد و با شعور دوران خودش بود، به همین خاطر ارامنه زیادی بعد از سال تحویل به خانه ما می‌آمدند و عید را به پدرم تبریک می‌گفتند.

‌با عیدی‌هایی که در زمان کودکی جمع آوری می‌کردید؛ چه کارهایی انجام می‌دادید و با آن چه چیزهایی برای خودتان می‌خریدید؟

مادرم هر سال قبل از عید، برایم قلک گلی می‌خرید. پول‌هایی را که اقوام عیدی می‌دادند در آن قلک پس‌انداز می‌کردم. هر روز قلک را تکان می‌دادم و خانه را با صدای جیلینگ جیلنگ قلک پر می‌کردم. مثل همه بچه‌های آن زمان، بعد از سیزده به بدر قلکم را می‌شکستم. خیلی از بچه‌ها پول‌های عیدی‌شان را در بانک پس‌انداز می‌کردند اما من با آن شیرینی، گز و سوهان می‌خریدم.

‌در اصفهان، برای پذیرایی از مهمانان نورزی، رسم ورسومات خاصی دارید؟

اصفهانی‌ها رسم دارند در سفره عید پشمک بگذارند و با انواع و اقسام شیرینی‌ها سفره را تزیین کنند. یکی از این شیرینی‌ها، زولبیا است که معمولا با دوغ خورده می‌شود. حتی در کافه‌ها و قنادی هم اگر درخواست زولبیا داشته باشید، به همراه دوغ به شما می‌فروشند.

‌به کدام یک از سین‌های سفره هفت سین علاقه بیشتری دارید؟

هر هفت سین سفره را دوست دارم و به این سفره که ریشه در اصالت ایرانی‌ام است، بسیار پایبند هستم. هر سال در خانه‌ام سفره هفت سین پهن می‌کنم تا اصالتم را بدین طریق حفظ کنم. برای سفره هفت سین احترام خاصی قائلم.

‌برای سیزده به در به کجا می‌رفتید؟

در گذشته‌های خیلی دور، به همراه پدر و مادرم به صحراهای اطراف اصفهان می‌رفتیم. صحراهای بسیار زیبایی که با طراوت بهاری، چشم‌ها را نوازش می‌کرد. در زمین‌هایی که هنوز کشت نشده بودند، مستقر می‌شدیم و به همراه بچه‌های فامیل توپ بازی می‌کردم. این سال‌ها به خاطر بیماری‌ام، توان و یارای خارج شدن از منزل را ندارم و ترجیح می‌دهم در خانه بمانم.

‌مادر خدابیامرزتان برای سیزده‌به‌در چه غذایی را تدارک می‌دیدند؟

بیشتر اوقات غذای اصلی ما آبگوشت بود. معمولا مادرم برای سیزده به در قورمه سبزی و خورشت قیمه درست می‌کرد تا در این روز تفاوت را نسبت به روزهای دیگر احساس کنیم.

‌بهترین عیدی که در طول سال‌های زندگی‌تان داشتید، مربوط به کدام سال‌هاست؟

بهترین عیدهایی که داشتم مربوط به سال‌هایی بود که پدر و مادرم زنده بودند، آن عید‌ها بهترین بود. الان حسرت آن روزها را می‌خورم. با برادرها، خواهرها، خواهرزاده‌ها، برادرزاده‌ها، نوه‌های خواهرها و نوه برادرهایم، در خانه پدری‌ام برای سال تحویل دور هم جمع می‌شدیم. محفل گرم و دوست داشتنی و پر از صداقت، صفا و صمیمیت بود. آن محفل، چیز دیگری بود. همه‌مان با هم و دسته جمعی برای دیدن بزرگترهای فامیل می‌رفتیم. مردم در گذشته به اصالت‌ها و رسم و رسومات توجه بیشتری داشتند. متاسفانه در این دوره، فرهنگ اصیل ما رنگ باخته و تلفیقی از فرهنگ ایرانی و فرنگی شده است.

‌یکی از شیرین‌ترین خاطرات جوانی‌تان را تعریف کنید؟

روزی چند پسر از فامیل‌ها فوزیه، همسر شاه به جلفا آمدند و دنبال دخترهای مردم راه افتادند. بچه‌های ارمنی به خانه‌مان آمدند و در زدند و موضوع را به من گفتند. بدون آن که به خانواده‌ام چیزی بگویم با آنها راهی شدم. پسرهای شهری را در کوچه تلگراف‌خونه گیر انداختیم و حسابی کتک‌شان زدیم. فرار کردم و به خانه برگشتم. از طرف پاسگاه آمدند و مرا بردند. خیلی زود حکم زندان برایم بریدند. صبح روز بعد از اعلام حکم، پدرم با اهالی معتمد محل به دادگستری آمد و چون محبوب همه بود، رییس دادگستری با سلام و صلوات مرا آزاد کرد. اما پدرم گفت اول بچه‌های ارامنه و بعد پسرم را آزاد کنید. این خاطره را هیچوقت فراموش نمی‌کنم.

‌آخرین باری که به اصفهان سفر کردید، چه زمانی بود؟

خیلی وقت پیش بود. سال ۹۱ برای عروسی یکی از بستگانم به شهر محل تولدم رفتم. هر وقت به اصفهان سفر می‌کنم سعی می‌کنم به منطقه و محله کودکی‌ام در جلفا بروم و از کلیسای آن دیدن کنم. البته این سال‌ها دیگر توان راه رفتن ندارم و نمی‌توانم از آثار باستانی نصف جهان دیدن کنم. اصفهان دارای آثار تاریخی متعددی است و به قول همه: «اصفهان نصف جهان است اگر تبریز نباشد…»

‌از اصفهان قدیم و آثار تاریخی آن بگویید؟

اصفهان امروزی نسبت به قدیم خیلی تغییر کرده است. بخش زیادی از آثار تاریخی آن ویران شده است. زمانی که نوجوان بودم با دوستانم به منار جنبان می‌رفتم و آن را تکان می‌دادیم. برایم جالب بود بنایی از عصر صفویه تا کنون به این شکل طراحی و حفظ شده است، متاسفانه شنیده‌ام به علت احتمال فروریختنش، از بازدید علاقمندان جلوگیری می‌کنند. در گذشته در بغل عالی قاپو زندانی وجود داشت که شش ماه قبل از انقلاب، شهردار وقت اصفهان قصد داشت آن را مبدل به سالن تئاتر کند؛ اما این اتفاق نیفتاد. در سیچان محله‌ای که در آن بزرگ شدم، مسجدی قدیمی وجود داشت، شنیده‌ام آن را هم تخریب کرده‌اند.

‌چه شد به سمت هنر بازیگری رفتید؟

به خاطر اینکه در نزدیکی محله ارمنی‌ها قرار داشتیم و آنها هم در کار تئاتر و نمایش بودند، مجذوب این رشته شدم. در مدارس با آنها تئاتر کار می‌کردم و روز به روز به این حرفه علاقمندتر شدم. تشویق‌های پدرم در این مورد بی‌تاثیر نبود. وقتی کوچک بودم، همیشه پدرم در مورد هنر با من حرف می‌زد.

‌چرا پدرتان آنقدر به هنر علاقمند بودند؟

پدرم روحیه یک ایرانی اصیل را داشت. اصالتش باعث شده بود تا عاشق هنر باشد. روحیه و طبع بسیار خوبی داشت. زندگی مان را با فرهنگ اصیل عجین کرده بود. او مخالف جنگ بود و همیشه صلح طلب بوده است. روحیه ایرانی با آدمکشی، زندان و جنگ بیگانه است. بشر به خاطر تسلط دیگران سلاح درست کرد. اول تیرو کمان و این روزها که سلاح‌ها اتمی روی کار آمده است. از نظر من این روزها نه تنها هنر، بلکه انسانیت هم مرده است.

‌در طول سال‌ها فعالیت هنری‌تان، با سریال‌ها و فیلم‌های زیادی روی مخاطبانتان تاثیر گذاشتید، به کدام یک از این نقش‌هایی که ایفا کردید، علاقه بیشتری داشتید و آن را می‌پسندید؟

نمی‌توانم بگویم کدام نقش را بیشتر از همه دوست داشتم. اما مردم مرا با نقش پدر سالار می‌شناسند و هنوز هم مرا با این نام صدا می‌زنند.

‌از نظر شما چه کسانی بهترین کارگردانان ایرانی هستند؟

علی حاتمی و اکبر خواجویی که خدا رحمتشان کند دو تا از بهترین کارگردان‌ها بودند، چون نجابت هنری داشتند. داشتن نجابت هنری برای یک هنرمند ضروری است. نجابت هنری یک هنرمند با عامه مردم فرق دارد. این دو عزیز با تلاش و کوشش برای مردم سرزمین‌شان کار کردند و تمام سریال‌هایی که ساختند، ماندگار شد و همیشه در اوج بودند.

‌به کدام یک از بازیگران ایرانی، ارادت خاصی دارید؟

علی نصیریان بهترین هستند و ارادت خاصی به ایشان دارم. کسی مانند او نیست. صاحب همه چیز است، انسانیت، شرافت، ادب بازیگری و کارگردانی او زبانزد است. بسیار خانواده دوست است. واقعا باید برای جوانان الگو باشد. اولین باری که پی اس روی صحنه تئاتر پاریش رفت، پی اسی بود که علی نصیریان با عنوان «سرگشته» نوشته و کارگردانی کرد. آن اجرا اولین و آخرین اجرای یک ایرانی در پاریس بود و کس دیگری نتوانست چنین کاری را در این کشور روی صحنه ببرد. نصیریان واقعا یک سمبل است. موسیقی اصیل ایرانی را خوب می‌شناسد و گوشش با آن آشنا است. درست است که سازی نمی‌زند اما صدای بسیار خوبی دارد.

‌از مردم چه توقعی دارید؟

مردم ما بهترین مردم دنیا هستند، همیشه برای آنها کار کردم. هیچوقت برای خودم کار نکردم. تنها دلگرمی‌ام تشویق‌های مردم بوده و هست. هشت سال پیش به یکی از دورافتاده‌ترین روستاهای کرمان رفته بودم و در بازار محلی مشغول قدم زدن بودم. یک عده خانم دور هم نشسته بودند و بساط برای فروش پهن کرده بودند. با دیدنم همه گفتند: «سلام علیکم پدر سالار» بعد دو سه تا تکه از کشک‌های که برای فروش آورده بودند، به من دادند. این بزرگترین جایزه برایم بود. من مدال افتخارم را از مردم ایران گرفتم، مدالی که در قالب نقش‌هایی که ظاهر شدم و هیچگاه از اذهان مردم پاک نشد.

با توجه به اینکه چند سالی خانه نشین شده‌اید و کمتر در انظار عمومی ظاهر می‌شوید، با کدام یک از هنرمندان در ارتباط هستید و یا آنها جویای احوال این روزهایتان هستند؟

از هیچ کدام از بازیگران، هنرمندان و مسئولان انتظاری ندارم. نمی‌خواهم کسی وقت بگذارد و به عیادتم بیاید؛ چون فاصله خانه من از بقیه خیلی دور است. همه گرفتارند و توقعی از کسی ندارم. خیلی‌ها تلفنی جویای احوالم می‌شوند. آقای نصیریان با وجود مشغله فراوان همیشه جویای احوالم هستند و تلفنی با هم حرف می‌زنیم. بنده خدا عزت‌الله انتظامی خانه‌نشین شده و با او در ارتباط تلفنی هستم. مرحوم رشیدی هم همیشه تماس می‌گرفتند. این روزها همسر مرحوم رشیدی گهگاهی جویای احوالم می‌شوند. در کل از کسی انتظار ندارم، هر کسی به اندازه خودش گرفتاری دارد.

‌شما هم مانند آقای نصیریان در بین مردم محبویت زیادی دارید، علت این محبویت را در چه می‌دانید؟

فکر می‌کنم علت محبوبیتم به خاطر داشتن خصوصیات و خلقیات ایرانی است. یک ایرانی هستم و از آن هم تخطی نکردم و همین رمز ماندگاری و محبوبیتم است.

گفتیم عشق را به صبوری دوا کنند هر روز عشق بیشتر و صبر کمتر

کاش ادبیات ما هم در بین مردم محبوبیت داشت و همه بدانند که ادبیات ما چه جایگاه ویژه‌ای در درنیا دارد. دوست دارم شعری را تقدیم شما و همه عزیزان هموطن کنم:

بشنو از نی چون حکایت می‌کند ازجدایی‌ها شکایت می‌کند

کز نیستان مرا ببریده‌اند ازنفیرم مرد و زن نالیده‌اند

سینه سینه خواهم شرحه از فراق تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی کو دور مانده از اصل خویش باز جوید روزگار وصل خویش

‌بهترین و شیرین‌ترین خاطره‌ای که در سال ۹۵ برایتان رقم خورده، چه بوده است؟

این بود تنها فرزندم، دختر عزیزم ملی برای دیدنم به ایران آمد. ساعت‌ها و لحظات خوبی را در کنار هم گذراندیم. دخترم متولد سال ۵۳ و هنرمند است. او از ۱۷ سالگی در بلژیک زندگی می‌کند. او هنرمندان درجه یک را با مردم عامه پیوند می‌زند و با استفاده از آنها طرح‌های نوینی را در هنر ارائه می‌کند. اصولا هنرمندان درجه اول ما با مردم عامه کاری ندارند و فاصله زیادی با هم دارند، اما دخترم در آنجا کاری کرده که این فاصله‌ها برداشته شده و تبادل نظر صورت می‌گیرد و آثار نوینی را خلق می‌کند. بودن در کنار دخترم برایم بهترین و شیرین‌ترین خاطره است. با او درد دل‌های پدرانه کردم. با هم کتاب خواندیم و در کنار یکدیگر ساعت‌ها حرف زدیم که جزو بهترین ثانیه‌های زندیگم است.

تو را خواهم، نخواهم رحمتت، گر امتحان خواهی در رحمت به رویم بند و درهای بلا بگشا.

‌خیلی‌ها می‌دانند شما کتاب باز حرفه‌ای هستید، اولین کتابی که هدیه گرفتید را به خاطر می‌آورید؟

درست گفته‌‎اید، کتاب باز حرفه‌ای هستم و به کتاب علاقه زیادی دارم. کتاب خانه کاملی را در خانه‎ام دارم. اولین کتاب را وقتی کلاس ششم دبستان بودم از پدرم هدیه گرفتم. پدرم علاقمند به شعر بود و اولین کتابی که به من هدیه داد مثنوی مولوی بود.

‌اهل هدیه دادن کتاب به دیگران هستید؟

هیچوقت به کسی کتاب هدیه ندادم. همیشه کتاب هدیه گرفتم و یا اینکه برای خودم خریده‌ام. معمولا هدیه می‌گیرم!

‌چه کتابی را برای مطالعه به دوستداران هنر پیشنهاد می‌کنید؟

در کشورم جوانان زیادی داریم که علاقمند به هنر هستند و به دنبال کارهای هنری‌اند. منظورم از کار هنری فقط بازیگری در تئاتر و تلویزیون نیست بلکه دربرگیرنده نقاشی، موسیقی و سایر هنرها است. به همه آنها پیشنهاد می‌کنم تا کتاب سازمان پرورش افکار و هنرستان هنرپیشگی نوشته جلال ستاری را حتما تهیه کرده و بخوانند.

‌آخرین کتابی که خوانده‌اید، چه کتابی بود؟

جدیدا کتابی به نام «زنان در شاهنامه» را که یک فرنگی نوشته و به زبان فارسی ترجمه شده، مطالعه کردم. توصیه می‌کنم حتما این کتاب را بخوانید و ببینید فردوسی در آن عصر چه توجه ویژه‌ای به بانوان داشته است.

‌برای بالا بردن سطح فرهنگ، ادب و تربیت ایرانی چه کاری باید انجام دهیم؟

باید سطح مطالعه جامعه را بوسیله کتاب خواندن بالا ببریم. متاسفانه خانواده‌ها خودشان مطاله نمی‌کنند و همین باعث شده تا الگوی غلطی برای فرزندانشان شوند. خانواده‌ها نقش مهمی را در بالا بردن سطح فرهنگی کشور و فرزندانشان ایفا می‌کنند. آنها باید به فرزندانشان بیاموزند، خواندن کتاب چقدر لذت بخش است. یادگیری زبان مادری چقدر شیرین است. شاعران و ادیبان بزرگ کشورمان مانند مولوی، سعدی و… در چه دورانی زندگی می‌کردند و چه کتاب‌های را به نگارش درآورده‌اند.

منبع: برترینها

برترین ها: هاوارد باسکرویل آموزگاری آمریکایی بود که جان بر سر مشروطه ایرانی گذاشت. او به سال ۱۸۸۵ میلادی در شهر نورث پلات از ایالت نبراسکا زاده شد و چند روز پیش از بیست و چهار سالگی در جریان محاصره شهر تبریز به هنگام استبداد صغیر کشته شد.

باسکرویل دانش آموخته مدرسه علوم دینی مشهور پرینستون بود و بلافاصله پس از پایان دوران تحصیلش برای آموزگاری در مدارس مذهبی به ایران سفر کرد. در آن زمان آمریکایی ها به واسطه موسسات مذهبی چند مدرسه و بیمارستان در ایران ایجاد کرده بودند که یکی از آنها مدرسه «مموریال اسکول» در تبریز بود.

این مدرسه که در سال ۱۸۹۱ م گشایش یافت و مسیحیان پروتستان بر آن مدیریت داشتند به باسکرویل پیشنهاد داد به مدت دو سال در آنجا درس بدهد.

درس هایی که باسکرویل در مموریال اسکول تدریس می کرد شامل تاریخ عمومی جهان و حقوق بین الملل بود. او در دوران آموزگاریش با آزادی خواهان تبریز آشنا شده بود و خصوصا با سید حسن شریف زاده معلم عربی مدرسه دارای روابط صمیمانه ای بود. مرگ شریف زاده تاثیر قابل توجهی بر معلم آمریکایی گذاشت.

در این ایام که مصادف با اتفاقات انقلاب مشروطیت بود، شهر توسط نیروهای دولتی به محاصره درآمد و راه های ورود به شهر بسته شد، بدین سبب در تبریز قحطی وحشتناکی روی داد و مردم روزگار سختی را می گذراندند.

‘فوج نجات’

باسکرویل که در آمریکا دوره نظامی گری دیده بود با جمع آوری گروهی از جوانان مشروطه خواه در حیاط ارگ تبریز به آنان آموزش های سپاهی گری می داد و آنان را برای جنگ احتمالی آماده می کرد.

جوانان دسته خود را «فوج نجات» نامیده بودند و باسکرویل از آنها پیمان گرفته بود که در هر جنگی که رخ دهد، پیشرو باشند و چون به دشمن نزدیک شوند در بند سنگر نبوده، فدایی وار به دشمن یورش ببرند.

در این میان مقام های آمریکایی تلاش می کردند باسکرویل را قانع کنند که خود را در مسائل سیاست داخلی کشور دیگر – ایران – درگیر نکند؛ اما این تلاش ها بی ثمر بود و آموزگار آمریکایی تصمیم خود را برای برداشتن سلاح گرفته بود.

بنا به برخی گزارش های دوران مشروطه، نمایندگان انجمن و ستارخان به باسکرویل نصیحت کردند که ما از شما بی اندازه خرسندیم ولی نمی خواهیم در راه آزادی ایران زیانی به شما برسد و دوست داریم شما به جایگاه خود در مدرسه باز گردید، اما او به این سخنان گوش نداد.

چندی بعد که نبرد ‘شنب غازان’ در تبریز پیش آمد، باسکرویل از ستارخان درخواست کرد که گروه او که به فوج نجات معروف بودند در این جنگ پیشتاز باشند، سردار نیز آن را پذیرفت.

باسکرویل برای تجهیز گروه خود کسانی را نزد ستارخان فرستاد و خواستار توپی شد، ولی سردار به علت نا آزمودگی وی و یارانش از دادن توپ خودداری نمود و به آنها چنین پاسخ داد که “می روید آمریکایی را به کشتن می دهید و توپ را به دشمن گزارده، می گریزید.”

با این شرایط بود که نبرد ‘شنب غازان’ در محله قره آغاج تبریز روی داد و باسکرویل و یارانش پیشاپیش همه در این نبرد شرکت کردند. در همان درگیری های اولیه آموزگار آمریکایی به ضرب تنها یک گلوله که بر قلبش نشست کشته شد.

جوان آمریکایی، قهرمان ایرانی

جسد او را هم رزمانش از میدان نبرد بیرون آورده و به تبریز فرستادند. مرگ باسکرویل برای تبریزیان سخت ناگوار بود چرا که او میهمان به شمار می آمد. مردم تبریز برآن شدند تا در یک مراسم با شکوه وی را به خاک بسپارند.

مجاهدان و پیشوایان، شاگردان باسکرویل و آمریکاییان تبریز، پیکر او را تشییع کردند و در گورستان آمریکاییان به خاک سپردند.

کسروی در توصیف مراسم تشییع پیکر وی چنین می نویسد:

“.. شاگردان باسکرویل و دسته فداییان او و ارمنیان گرجیان و آمریکاییان و همه آزادی خواهان از بزرگ و کوچک با دسته های گل پیرامون جنازه را گرفته روانه شدند.همه را اندوه گرفته، پژمرده و افسرده می بودند. میانه راه در چندجا پیکره برداشتند و چون جنازه بدینسان به گورستان آمریکاییان رسید، در آنجا یک رشته گفتارهایی رانده شد و شور و خروش سترگی برخاست.از کسانی که به گفتار پرداختند بارون سدراک از آزادی خواهان ارمنی می بود و چنین گفت: من اکنون بی گمان شدم که مشروطه ایران پیش خواهد رفت زیرا خون پاک این جوان بی گناه در راه آن ریخته گردید..”

انجمن تبریز می خواست پولی به آمریکا برای مادر باسکرویل بفرستد اما آمریکاییان مقیم تبریز به آن رضایت ندادند. در عوض تفنگ وی همراه با یک تخته فرش نفیس که تصویر باسکرویل بروی آن نقش بسته بود، برای مادرش فرستادند.

منبع: برترینها