بایگانی دسته ی : چهرها

نظرت درباره کشیش شدن زن ها چیست؟

چرا؟

داری همه را به یک چوب می رانی.

برایش مثال هم داری؟

فمینیست ها پدرت را در می آورند!

از چه چیز شریکت خوشت نیامد؟

همه زن ها یا همین یک نفر؟

نظرت در مورد بیل کلینتون چیست؟

ولی آن موقع که فقط هجده سالش بوده.

بی شوخی این طور فکر می کنی؟

خب این یک نگاه پارانوییدی به تاریخ است. احتمالا پیگیر ترورهای مختلف هم هستی.

به تئوری تکامل داروین معتقدی یا فکر می کنی خدا انسان را خلق کرده؟

پس با این که ما از نوادگان و دنبال نسل میمون ها و بوزینه ها هستیم مخالفی؟

خیلی از منتقدها تو را ضدزن و… خوانده اند.

خب این برچسب ها را قبول داری؟

بیرون چاینیز تیه تر در هالیوود؟

چه گفته بودی که عصبانی شان کرده بود؟

نظرت در مورد کسی که زندگی نامه تایید نشده ای علیه تو نوشته بود چیست؟ گفته بودی می خواهی او را بکشی.

ریچارد دانر، کارگردان ماوریک و اسلحه مرگبار، می گوید فوق العاده عصبی و در عین حال آدم سرسختی هستی.

گیبسون افتخار می کند به این که علی رغم حرف ها و رفتارهایش، مردم همیشه به استقبال فیلم هایش رفته اند؟

او در سی و سه سالگی در رقابت‌های دو نفره مردان، به همراه اریک وینوگرادسکی از فرانسه، به فینال این مسابقات رسید.

پاتریک مک‌انرو تنیس‌باز نامدار آمریکایی به همراه جیم گرب در آن مسابقه پیروز شد، اما پس از آن جایگاه منصور بهرامی در تنیس جهان تثبیت شد.

بهرامی از بیست سال پیش با ابتکار خود رقابت‌های مخصوص پیش‌کسوتان تنیس را در رولان گاروس، برپا کرده و مدیریت این بخش مسابقات را بر عهده دارد. با تلاش منصور بهرامی رولان گاروس سالهاست به تنیس‌بازان پیش‌کسوت جانی تازه می‌دهد، همانطور که رولان گاروس، بیست و هشت سال پیش، به این تنیس‌باز ایرانی-فرانسوی حیاتی دوباره در جهان تنیس بخشید. همزمان با شروع مسابقات رولان گاروس (اوپن فرانسه) امسال، به سراغش رفتم و نظر او را درباره تورنمنت امسال پرسیدم.

آقای بهرامی، فکر می‌کنید امسال در رولان گاروس کدام تنیس‌باز بخت اول قهرمانی است؟

-فکر می‌کنم رافائل نادال امسال در رولان گاروس، شانس اول قهرمانی است. او در مسابقات اخیر آمادگی بالای خودش را ثابت کرده. یادمان باشد که او اخیراً در سه تورنمنت مونت‌کارلو، بارسلونا و مادرید قهرمان شد و بلافاصله بعدش در تورنمنت مسترز رم تا نیمه‌نهایی بالا آمد هرچند که در آن مرحله به دومنیک تیم اتریشی باخت. مسابقه‌ای که اتفاقاً با دقت آن را تماشا کردم.

 همانطور که اشاره کردید، نادال امسال دوباره در مسابقات خاک رُس، خیلی موفق بوده. برای دهمین بار در مونت‌کارلو و بارسلونا قهرمان شد و برای بار پنجم به مقام نخست مسترز مادرید رسید. بازیکنانی مثل نادال چه ویژگی‌ای دارند که روی خاک رُس این قدر موفق هستند؟

-در کل تنیس‌بازان اسپانیایی روی خاک خیلی خوب هستند. چون معمولاً از بچگی روی خاک بازی می‌کنند، نه روی چمن و “هارد کورت”. ضمن این که کلاً آمادگی بدنی بالایی هم دارند. این دو ویژگی باعث می‌شود که روی خاک رُس خیلی خوب باشند. در عین حال خود رافائل نادال همیشه ورزشکار قوی و آماده‌ای بوده و در مجموع از نظر جسمانی از بسیاری از تنیس‌بازهای دیگر بهتر است. با این که در تورنمنت‌های روی چمن و هارد کورت هم موفق بوده، اما بازی او همیشه روی خاک، گُل می‌کند. به نظرم او بهترین تنیس‌باز تاریخ روی خاک رُس است. کسی که ده بار در مونت کارلو و بارسلونا قهرمان می‌شود، بهترین است.

 احتمال قهرمانی نواک جوکوویچ را در رولان گاروس چقدر می‌دانید؟ جوکوویچ بتازگی در رم به فینال رسید تا طرفدارانش به بازگشت او به روزهای اوج امیدوار باشند. به هرحال نوله الان مرد شماره دو تنیس جهان است. آندره آغاسی آمریکایی، شماره یک سابق جهان هم مربی او شده.

-به هرحال باید روی جوکوویچ حساب کرد. غیر از او، اندی ماری و استن واورینکا را هم باید جدی گرفت. آن‌ها هم از مدعیان اصلی قهرمانی هستند، ولی درباره جوکوویچ باید گفت که آندره آغاسی حتماً به او کمک خواهد کرد مخصوصاً از نظر روانی. با این حال مطمئن نیستم که آندره آغاسی با همه توانایی‌هاش بتواند کمک زیادی به تنیس‌باز بزرگی بکند که تا الان دوازده گرنداسلم برده است. در واقع باید بگویم جوکوویچ احتیاج زیادی به کمک آندره آغاسی ندارد. ولی خب این نظر شخصی جوکوویچ است و در هر صورت جوکوویچ از این همکاری نفع خواهد برد، ولی شخصاً تردید دارم که بگویم صرفاً با آمدن آغاسی، حالا شانس قهرمانی جوکوویچ در اوپن فرانسه خیلی زیاد شده. خودم از این که آغاسی قبول کرده مربی جوکوویچ باشد، خیلی تعجب کردم، چون فکر می‌کنم که آغاسی در نهایت نمی‌تواند به جوکوویچ با این همه افتخار، کمک زیادی بکند.

 اندی ماری هنوز نفر اول رده‌بندی تنیس‌بازان مرد جهان است، اما او هم مثل جوکووچ از شرایط ایده‌آل فاصله زیادی دارد. چرا او مدت‌هاست که نتوانسته به فرم آرمانی برگردد؟

-همانطور که گفتم ماری الان جزء بزرگان تاریخ تنیس است؛ کسی که دو بار ویمبلدون را برده. در اوپن آمریکا قهرمان شده و دو دفعه طلای المپیک گرفته جزء بزرگان محسوب می‌شود. ضمن این که مدتهاست نفر شماره یک تنیس جهان است. خب همه تنیس‌باز‌ها جلوی چنین اسم و رسمی انگیزه بالایی پیدا می‌کنند. در عین حال هر ورزشکاری یک دوره افت هم دارد و ماری هم از این قاعده مستثنا نیست و حدود دو ماه است که خوب بازی نکرده. با وجود این، او هنوز شانس زیادی برای قهرمانی در مسابقات پیش‌رو دارد؛ چه رولان گاروس چه ویمبلدون.

 اما غایب بزرگ رولان گاروس، راجر فدرر است که به خواست خودش در این مسابقات شرکت نمی‌کند. او گفته در سی و پنج سالگی مثل دوران جوانی، توان حضور در همه مسابقات بزرگ را ندارد و ترجیح داده در اوپن فرانسه شرکت نکند تا احتمال موفقیتش در تورنمنت‌های آینده بیشتر شود. به نظر شما این تصمیم چقدر منطقی بود؟

-من خودم طرفدار راجر فدرر و بازی‌اش هستم و خیلی هم دوستش دارم، اما به نظرم این تصمیم اشتباه بود، چون او یکی از دو مدعی اصلی برای قهرمانی رولان گاروس بود و شانس بالایی داشت یک بار دیگر رولان گاروس را ببرد. بعد از آن هم فرصت کافی برای استراحت داشت. در عین حال هیچ تضمینی نیست که با غیبت در رولان گاروس بتواند در ویمبلدون موفق باشد. در مسابقاتی مثل ویمبلدون، این احتمال وجود دارد که در همان دورهای نخست در یک بازی به مشکل بخورید و حذف شوید. کما این که چهار سال پیش در همان دور دوم برابر تنیس‌باز اوکراینی به نام سرگئی استاخووفسکی شکست خورد و کنار رفت. در این صورت، شاید در نهایت دستش از هر دو قهرمانی کوتاه بماند. البته امیدوارم این اتفاق نیفتد، چون به فدرر و بازیش، خیلی علاقه دارم.

 از این جوان‌هایی که بتازگی سربلند کرده‌اند و از آن‌ها به عنوان نسل تازه تنیس جهان نام برده می‌شود، کدامیک نظر شما را بیشتر جلب کرده؟ کدامشان احتمال موفقیت بیشتری در رولان گاروس و ویمبلدون دارند؟

-من از بازی آلکساندر زورف بیشتر خوشم می‌آید. هم می‌تواند در انتهای زمین خوب بازی کند و هم قادر است نزدیک تور موفق عمل کند. برای همین مدل بازیش بیشتر به دلم می‌چسبد. به نظرم شیک‌تر و زیباتر بازی می‌کند. ضمن این که فیزیک بسیار خوبی هم دارد. به دومنیک تیم هم علاقه دارم. او هم ورزشکار خوب و با اخلاقی است. در کنار آن‌ها نیک کیریوس استرالیایی هم تنیس‌باز ماهر و بااستعدادی است و می‌تواند برای هر حریفی خطرناک باشد. یک تنیس‌باز جوان فرانسوی هم هست، به نام لوکا پویی که او هم تنیس‌باز خوبی است که شخصاً امیدوارم بتواند به زودی به جمع ده تنیس‌باز برتر دنیا برسد. امیدوارم یکی از این‌ها بزودی جای بزرگان تنیس را بگیرند.

سؤال آخر را درباره ماریا شاراپووا بپرسیم. او بعد از پانزده ماه محرومیت به علت استفاده از مواد غیرمجاز، به رقابت‌های تنیس برگشت. بعضی از تنیس‌بازان از تصمیم مدیران تورنمنت‌ها در مورد در نظر گرفتن سهمیه ویژه (وایلد کارت) برای حضور او در مسابقات انتقاد کردند. آن‌ها از تصمیم مدیران رولان گاروس، هم دفاع می‌کنند که به شاراپووا سهمیه ویژه ندادند. شما چطور فکر می‌کنید؟

-نظر‌ها متفاوت است. بعضی می‌گویند شاراپووا با گذراندن پانزده ماه محرومیت، دیگر به کسی و جایی بدهکار نیست و باید فوراً به مسابقات برگردد. فارغ از این که فکر می‌کنم شاراپووا با توجه به مهارت و توانایی‌اش، می‌تواند به زودی به جمع ده تنیس‌باز برتر برگردد، نظرم این است که هرکسی تقلب می‌کند باید تنیبه شود. برای همین برگزارکنندگان مسابقات گرنداسلم حق دارند که دعوتش نکنند. به هرحال این رقابت‌ها مثل مسابقات اشتوتگارت نیست که حساسیت در موردشان زیاد نباشد. من هم اگر مدیر رولان گاروس بودم، ترجیح می‌دادم که این بار او را دعوت نکنم.

نام ناصرالدین شاه که می آید، بسیاری یاد سرسره کذایی او در عشرت آباد می افتند؛ یا سفرهای پر خرج او به فرنگ را مثال می زنند تا بگویندت شاه شهید در نیم قرن سلطنتش تاجی بر سر ایران نگذاشت. البته حق هم دارند. در زمان او اصلاح طلبانی چون میرزا تقی خان امیرکبیر کشته شدند تا چاپلوسان سلطان صاحبقران، سکه روی سکه بگذارند و در حالی که جهان قرن نوزدهم به سرعت صنعتی می شد، پنجاه سال حکومت قبله عالم، ایران را به توسعه نرساند.

دفتر خاطرات داشت و حتی داستانی را هم به او منسوب کرده اند. اهل موسیقی را گرامی می داشت و تعزیه در دوران او رشد بی بدیلی یافت. ناصرالدین شاه هنگامی که جبّه سلطانی را از تن به در می آورد، طبع نازکش گل می کرد و این سو، آن سو روایت شده که گاه آرزو می کرد شاه نبود. شاید در آن لحظات خسته از سنگینی تاج شاهی، دلش می خواسته با یکی از سوگلی ها و گربه اش در یکی از ییلاقات زندگی آرامی می داشته و به ساز دلش گوش می کرده است. کسی چه می داند، شاید اگر شاه نبود، هنرمند خوبی می شد.

در ازدحام کاسه لیس ها

روز ۱۲ اردیبهشت ۱۲۷۵، میرزا رضای کرمانی از اسلحه ای کهنه به سوی صاحب یکی از دیرپاترین سلطنت های ایران شلیک کرد و باعث مرگ ناصرالدین شاهی شد که همچنان با گذشت بیش از ۱۲۰ سال از مرگش، بازخوانی زندگی اش زاویه های تاریک کم ندارد. شاهی که برخی معتقدند خود محصول دربار و نظامی معیوب بود و اگر هر شخص دیگری به جای او شاه می شد، کم و بیش همین روند را طی می کرد.

هنگامی که اطراف شاه خلوت می شود رو به «ژول ریشار» که معلم فرانسه دارالفنون بوده می گوید: «وضع امروز را دیدی؟ من باید با این بی ناموس ها مملکت را اداره کنم.» شاید از همین حکایت بتوان اوضاع روزگار ناصرالدین شاه را در نظر آورد. شاهی مانده در میان درباریان و اشراف متملق که برای چاپلوسی از هم سبقت های نابجا می گرفتند.

با این همه سلطان صاحبقران هم خود کرده قبله عالم شده بود و مصلحی چون امیرکبیر را تاب نیاورد. این تناقض را در بسیاری از امور سلطنت و خلوت ناصرالدین شاه می توان به وفور یافت. طبع هنرپسند شاه اما تا هنگام مرگش از او جدا نشد و هنر در میان عامه مردم رواج نیافت؛ اما هنرمندان ارج و قرب یافتند و هنرمندان درباری اوضاع مناسبی داشتند. اما از اینها مهمتر این بود که ناصرالدین شاه تنها ستایشگر هنر نبود، خودش هم دستی بر آتش هنر داشت.

نقاشی های ناصرالدین جوان

شاه قاجار علاقه وافری به نقاشی داشته و از آثاری که به جا مانده، می توان خرده استعدادی به خصوص در ایام جوانی در طرح و نقاشی های او یافت. گفته اند او نقاشی را از دوران کودکی و نوجوانی آغاز کرده است. «محمد علی کریم زاده» تبریزی در کتاب «احوال و آثار نقاشان قدیم ایران» به شرح حال ناصرالدین شاه تحت عنوان یکی از نقاشان دوره قاجار پرداخته و در بخشی از کتابش آورده است: «در یکی از محاوره های خصوصی امیرکبیر با ناصرالدین شاه قاجار که به منزله بازجویی معلم از شاگرد می باشد، امیر گفت: آقاجان چه می کردی؟ شاه جواب می دهد: مشغول نقاشی بودم. امیر می گوید، کاشکی یک قدری تاریخ گذشتگان می خواندی و عبرت می گرفتی و از آیین جهانداری باخبر می شدی، شعر و نقاشی پس از خستگی دماغ خوب است.»

دوستعلی خان معیرالممالک نیز تحت عنوان عادات ناصرالدین شاه، راجع به نقاشی های او نقل هایی دارد. از جمله این که «شاه به نقاشی رغبتی بسزا داشت و نقش پردازان را تشویق می نمود. خود نیز دارای قلمی محکم و شیرین بود. شبیه سازی را با مداد سیاه قلم نیک از عهده بر می آمد.»

همین علاقه شاه به نقاشی بود که باعث شد نقاشان برای اولین بار در دربار قجر، جایگاهی محترم پیدا کنند و سرآمد آنها کمال الملک شود. «یاکوب ادوارد پولاک»، پزشک آلمانی، در سفرنامه اش درباره علاقه شاه به نقاشی می نویسد: «خود شاه خوب طراحی می کند، لااقل خیلی بهتر از اغلب هنرمندان دیگر ایرانی.

کمال نقاشی در زمان ناصرالدین شاه

در واقع علاوه بر این که ناصرالدین شاه به هنر نقاشی علاقه مند بود؛ به تاسیس مراکز آموزشی نقاشی و فراهم آوردن تسهیلات لازم برای هنرمندان درباری توجه خاص داشت، ضمن این که خود نیز از این هنر بی بهره نبود. امیرکبیر که از علاقه شاه جوان به نقاشی آگاه بود دستور داد «مجمع الصنایع» را که عمارت بزرگی بود در بازار بنا کنند تا محلی دائمی برای تعلیم و تربیت شاگردان هنرهای مختلف باشد.

میرزا ابوالحسن خان نقاش باشی در سال ۱۲۷۷ از طرف ناصرالدین شاه ملق به «صنیع الملک» شد و پس از آن که هنرستان تعلیم نقاشی تاسیس شد، مقدمات کار را طوری فراهم آورد که ناصرالدین شاه خود شخصا از آن محل بازدید کند. شاه هم به شکل رسمی اجازه افتتاح هنرستان نقاشی و پذیرفتن شاگرد را صادر کرد تا قدم مهمی برای رشد نقاشی در ایران به وجود بیاید. هر چه به عمر سلطان صاحبقران افزوده شد، میلش به هنر اضافه شد و ارتباطش با هنرمندان بهتر و چشمگیرتر شد.

شاید بهترین مثال کمال الملک باشد که در دوره پهلوی اول آزار و اذیت دید، بارها زبان به تحسین ناصرالدین شاه باز کرد و جایی گفته بود: «مردم خیال می کنند چون ناصرالدین شاه به من حقوق و سمت و نشان داده بدو علاقه دارم؛ ولی نه، ناصرالدین شاه بر من حق تربیت داشت؛ هر منظره عالی یا گل زیبا و صورت خوبی می دید کسی را به سراغ من می فرستاد و تا آن منظره، گل یا صورت را به من نشان نمی داد و من از آن طرحی بر نمی داشتم، آرام نمی گرفت و حتی گاه خود با دوربین بالای سر من می ایستاد و کوچک ترین تعلل یا مسامحه مرا گوشزد می کرد و می گفت کمال الملک آن بوته گل را نساختی یا آن قطعه سنگ فراموش شده.»

می گویند وقتی یکی از درباریان دید که شاه سکه های بی حساب پس از نقاشی به کمال ملک می دهد، جرأت کرد و پرسید که این هدر دادن نیست؟ ناصرالدین شاه برآشفت و گفت این که من این تابلو را  را گران می خرم، باعث خواهد شد در آینده گران تر شود و ثروت مملکت بیشتر شود و همچنان که نقاشان ارج می یابند، فردا ایران ده ها کمال الملک خواهد داشت.

دوره درخشان خوشنویسان در دربار سلطان صاحبقران

در نیم قرن هنردوستی، ناصرالدین شاه باعث شد آثار ارزشمند هنری از جمله در خوشنویسی و خطاطی خلق شود و سلطنت او به یکی از درخشان ترین دوران خوشنویسی ایران مبدل شود. چنان که در اولین سال سلطنتش دستور داد نسخه ای مصور از داستان های هزار و یکشب خلق کنند؛ اثری شش جلدی که کتابتش هفت سال طول کشید و بسیاری آن را یکی از نمونه های درخشان هنر در سلسله قاجار ارزیابی می کنند.

البته ناصرالدین شاه خودش هم سعی می کرد از روی دست استادان زمان از جمله کلهر مشق کند. به این ترتیب دوران سلطنت او به دلیل ظهور خوشنویسان بسیار و تجربه شیوه های نو یکی از درخشان ترین اعصار خوشنویسی ایران به شمار می رود. مهدی صحراگرد در مقاله «ناصرالدین شاه و خوشنویسی» نوشته است: «تشویق و ترغیب به خطاطی از سوی شاه و خط شناسی او که باعث می شد خوشنویسان آثارشان را به بهترین شکل ممکن به وی ارائه کنند، در شکوفایی خوشنویسی در این دوره موثر بود.»

در دربار سلطان صاحبقران همیشه چندین خوشنویس حضور داشتند و ناصرالدین شاه آنان را به لقب هایی چون کاتب السلطان، خوشنویس باشی و اشرف الکتاب مفتخر کرده بود و دربار ناصری محل رفت و آمد خوشنویسان بزرگی همچون میرزای کلهر، میرزا غلامرضا اصفهانی و محمد حسین شیرازی بود.

اولین عکاس بزرگ ایران

زمانی که ولیعهد یازده ساله بود، از ملکه ویکتوریا هدیه ای گرفت که باعث شد ایران یکی از اولین کشورهایی در غرب آسیا باشد که عکاسی در آن تبدیل به هنر می شود. دوربین عکاسی که ملکه بریتانیا برای ناصرالدین فرستاده بود، در ایران ناشناخته بود تا این که موسیو ریشار، مترجم دربار که طرز کار آن را می دانست، از ولیعهد جوان عکاسی کرد. ناصرالدین به سرعت شیفته دوربین و عکاسی شد و این علاقه تا پایان عمر با او باقی ماند. در واقع عکاسی و عکاس های نخستین ایران به گونه ای با نام ناصرالدین شاه پیوند خورده است. در زمان او بود که دوربین به ایران آمد و پادشاه که اهل هنر بود عاشق عکس گرفتن شد و مرور عکس های او نشان می دهد که عکاس قابل و هنرمندی نیز بوده است.

آن زمان ابزار عکاسی مانند دوربین و لنز و کاغذ بسیار گران و کمیاب بود و فقط اعیان و خاندان سلطنتی بودند که می توانستند بهای این ابزار و آلات گران را بپردازند اما شاه دستور داد در شهر عکاسخانه عمومی بسازند تا مردم عادی هم بتوانند عکس بردارند. عکس های او از زندگی دربار و ساخت های گوناگون زندگی اجتماعی و سیاسی ایران برای مورخین بسیار جالب است.

نواهای شنیدنی از دربار ناصری

آورده اند که ناصرالدین شاه مانند سر سلسله اش آقامحمدخان پیش از خواب باید به نوای موسیقی گوش می سپرد. با این که طبعی چنین لطیف برای سلطان سبیل از بناگوش در رفته قجر کمی دور از ذهن است؛ اما می گویند اتاق خواب او دارای چهار در بود که یکی از آنها به اتاق نوازندگان باز می شد و او عادت داشت هنگام خوابیدن به نوای ساز گوش کند. معیرالممالک در کتاب «یادداشت هایی از زندگانی خصوصی ناصرالدین شاه» در این باره نوشته است: «عمله طرب خاصه مانند سرورالملک (نوازنده سنتور) و آقا غلامحسین (نوازنده تار) و اسماعیل خان (کمانچه کش) هر کدام به نوبت برای شاه می نواختند تا این که او به خواب می رفت و زمانی از نواختن باز می ایستادند که دیگر نشانی از بیداری در او نمی دیدند.»

گفته اند سرورالملک چون می دید خواب اندک اندک بر شاه چیره می شود، دستمالی روی سنتور پهن می کرد تا نوای ساز ملایم تر به گوش شاه برسد.

همین علاقه شاه به موسیقی باعث شد سازهای غربی همچون پیانو برای اولین بار در قصر او نواخته شود و حتی زنان حرمسرایش از جمله دخترش نوازنده ساز شوند. این رفتار شاه از آن جهت اهمیت می یافت که در آن زمان، در ذهن عامه مردم، میان نوازندگی و مطربی فاصله بسیار باریکی وجود داشت و حتی نوازندگی چنان قبیح بود که تا نیمه پیش از سلطنت ناصرالدین شاه، بیشتر نوازندگان را کلیمیان تشکیل می دادند.

با این حال نوازندگان برجسته ای چون آقا علی اکبرخان فراهانی، میرزا عبدالله، آقا حسینقلی، آقا غلامحسین و سرورالملک در دربار ناصری حضور داشتند. بعضی از این نوازندگان مانند سرورالملک، از شاه لقب گرفتند و استادان با عناوینی همچون آقا و میرزا خوانده شدند که از ترقی شأن موسیقدانان در دوره ناصری حکایت دارد.

زمان سلطنت ناصرالدین شاه بود که یاد گرفتن موسیقی میان خانواده های سلطنتی رایج شد، چنان که عصمت الدوله و تاج السلطنه، دختران شاه، نواختن پیانو آموختند. همچنین در این زمان، نخستین دسته موسیقی سلطنتی توسط دو موسیقیدان فرانسوی ایجاد شد و به خواست ناصرالدین شاه موسیقیدانی فرانسوی به نام موسیو لومر به ایران آمد تا شعبه موسیقی دارالفنون را راه اندازی کند که در آینده موسیقی ایران تاثیر داشت.

اگر سلطان نمی بود

لابد می دانید که ناصرالدین شاه شعر هم می سرود و امروز از او دیوانی به جا مانده است. با این که در زمان سلطان صاحبقران مردم ایران اوضاع مناسبی نداشتند و به خصوص در سیاست خارجی اشتباهات مهلکی رخ داد اما تعزیه و هنرهای نمایشی سنتی ایران جایگاه بی بدیل یافتند. ساخت تکیه دولت و ازدیاد گروه های تعزیه هم باعث شد ریشه این هنر سنتی ایرانی، قوامی دو چندان بیابد.

تصاویر و نواهایی که در نیم قرن سلطنت او خلق شدند، همچنان آینه تمام نمای مردی است که به نظر اگر سلطان نمی بود و تنها به هنر می پرداخت، شاید امروز نامش بیشتر به نیکی آورده می شد.

سلفی بدون شرح فرناز رهنما بازیگر خوب سینما، تئاتر و تلویزیون در کنار مادر عزیزش.

موش بخوره قلبتو!

 

(از داخل فرو میریزد…)

اشکان جان یعنی در سایر ماه های سال از دیگران بد میگویی و زیانت را به دشنام برمیگردانی و دل ها را مشکنی؟! نچ نچ نچ نچ

عکسی خاکستری از عوامل و بازیگران «زرد» ساخته مصطفی تقی زاده. فیلمی پرستاره با هنرنمایی بهرام رادان، ساره بیات، مهرداد صدیقیان و بهاره کیان افشار.

سردار آزمون به پشت صحنه مجموعه “پایتخت ۵” سر زده بود که این عکس یادگاری را در کنار بازیگران این سریال گرفت. در روزی که تولد بهرام افشاری هم بود. تبریک به این بازیگر خوب.

 رضا کیانیان، مثل همیشه دغدغه ی مردم را دارد و صدای مردم است. بار ها تاثیر گذاری رضا کیانیان در رساندن برخی مطالبات مردم به رده های بالا را شاهد بوده ایم.

السا فیروزآذر بازیگری که به لطف خاله اش تهمینه میلانی مطرح شد ولی نتوانست در سینمای ایران از حد همان فیلم های خاله اش فراتر برود. حالا هم او مانده و خاله اش.

سفرهایی که نقش مُسَکن را دارند. مسکن روح و اعصاب برای کسانی که از بهشتِ سیاست بیرون رانده شده اند.

آرش میراحمدی و دخترش “کارمانیا”. آرش جان اسم دخترت هنگام صدا زدن کمی سخت و انرژی بر نیست؟! مثلاً “کارمانیا جان بیا تو کارا به مامان کمک کن”.

 بله. متاسفانه اتفاقی که نباید می افتاد، افتاد و بازیگران به چالش نوشیدن چای پیوستند. از فردا برای ورود به اینستاگرام باید با خود فلاسک و قنددان بیاوریم.

امید جهان خواننده زیادی شاد کشورمان از رفاقت خود با امیر نوری پرده برداشت.

سلفی علی انصاریان در کنار ساناز سماواتی در حرم مطهر امام رضا (ع) در پشت صحنه فیلم سینمایی “بازگشته”. البته اسمش سینمایی است و ماهیتش به زودی در سوپرمارکت ها مشخص خواهد شد.

 راهکار های پوریا حیدری برای گذراندن زمان تا رسیدن به اذان و موعد افطار. پیشنهاد میکنم در این روز ها به هیچ وجه به ساعت نگاه نکنید چون اصلاً خوب کار نمیکند. مثلا الآن ساعت را نگاه میکنی و میبینی ۳ ظهر است، چهار ساعت بعد دوباره ساعت را نگاه میکنی و میبینی که شده سه و ربع. پس با دیدن ساعت خود را عذاب ندهید.

 سلفی شهرام قائدی با ظاهری کاملاً تابستانی در کنار دخترش سارینا خانم.

استاد عبدالله اسکندری و همسر محترمشان میهمان نمایش مجید مظفری و دخترش بودند که در پایان این عکس را گرفتند. از چهره ی استاد اسکندری کاملاً مشخص است که از تماشای نمایش عزیزان حسابی لذت برده است!

 

 تازه خوشحال شده بودیم که آقا شهرام به لباس های موقر تن داده که با این استوری نشان داد خبری از تغییر پوشش نیست و آن یک بار هم اتفاقی بوده است.

فلور نظری پارسال یک سفر به آلمان داشت و این سفر باعث شده دستور زبان فارسی را کلا فراموش کند و فعل را در اول جملاتش بیاورد.

استاد مهراب قاسمخانی و شاگردانش در کارگاه آموزشی کمدی موقعیت (سیتکام). یک خسته نباشید ویژه خدمت استاد و شاگردانِ خوش شانسش.

 عکسی قدیمی و جالب از پشت صحنه مجموعه نوستالژیک “سیب خنده” اولین ساخته رضا عطاران با حضور جواد رضویان، امیر غفارمنش، رضا عطاران، یوسف تیموری، مجید صالحی، بهراد خرازی، اشکان اشتیاق و خیلی های دیگر که ساعات خوشی را در دهه هفتاد برای مردم رقم میزدند.

جشن خداحافظی سریال “دیوار به دیوار” با حضور بازیگران و عوامل این سریال و سایر میهمانان ویژه نظیر رضا عطاران و سیروس الوند شب گذشته برگزار شد.

عکسی دیگر از همین جشن. با حضور آزاده اسماعیل خانی، گوهر خیراندیش، ویشکا آسایش و مائده طهماسبی.

مرچانه گلچین را میتوان نماد مسافرت و خوشگذرانی در بین چهره ها دانست. غیر ممکن است که در سفر و خوشگذرانی نباشند. شب هایی هم که در پایتخت هستند قطعا در یک کنسرت و یا تئاتر حضور دارند.

نجم الدین شریعتی مجری خوب و با اخلاق تلویزیون در جوار مقبره حضرت حافظ.

 بهنوش بختیاری در حال کیف کردن از خمودگی ماه مبارک رمضان (به گفته ی خودش).

مهدی پاکدل که قبلا هم بار ها نشان داده که عشقِ موتور است، این بار سوار پادشاهِ موتورسیکلت ها شده است.

 عکس یادگاری کامکار ها در کنار استاد علی نصیریان که به تماشای کنسرتشان رفته بود. برای بزرگ اقای سینمای ایران آرزوی سلامتی داریم.

عکس از کودکی همه داشته ایم چرا کودکی رویا تیموریان بازیگر خوب کشورمان را نگذاریم؟

عکس جالب متین ستوده با لباس زیبای محلی در باغ دولت آباد یزد یکی از زیباترین باغ های این شهر زیبا.

خیلی خوب بود احسان جان فقط دکور برنامه یک مقدار عجولانه طراحی شده بود و بیشتر مناسب ویژه برنامه چهارشنبه سوری بود تا ماه مبارک رمضان که آن را هم به حرمت همه اشک هایی که با هم ریخته ایم نادیده میگیریم.

 بله بابک جان، او دیگر هیچگاه همراه ما نخواهد بود.

ولی بابک جان نیمه پر لیوان را ببین. مخصوصاً این فالوئر هایی که عکست را لایک میکنند!

 مجید مشیری و همسر جان در حال گشت و گذار.

این هم سلفی بهداد سلیمی و همسر عزیزش که هنوز از جو انتخابات بیرون نیامده است.

هوتن شکیبا بازیگر توانای سینما، تئاتر و تلویزیون، اینگونه تولد رفیقش بهرام افشاری را تبریک گفت تا پست پایانی مطلب امروز ما تبریک و شادباش باشد. ممنون از همراهی تان، یا حق.

احمدرضا عابدزاده روز چهارم خردادماه ۱۳۴۵ در آبادان به دنیا آمده است وی اوایل دهه ۶۰ در تیم هلال احمر اصفهان بازی می‌کرد و عابدزاده از هلال احمر به تام اصفهان می‌رود. تصمیمی که به ناگهان سرنوشتش را عوض می‌کند. کار زیر نظر حسین چرخابی. احمدرضا می‌گوید: «خیلی تمرین می‌کردم. می‌گفتم من باید یک روز بهترین دروازه بان ایران شوم.» عابدزاده نزدیک به ۶ سال در تام می‌ماند. آنجا اتفاق‌های مثبت زندگی‌اش می‌افتد. دست‌فروشی می‌کند، در بازار مسگرها مشغول می‌شود، پول در می‌آورد، به قهرمانی لیگ اصفهان و جام حذفی اصفهان می‌رسد و به تیم ملی می‌رسد.

سرخابی ها

عابدزاده در سال ۱۳۶۸ به تهران آمد و پیراهن استقلال تهران را به تن کرد. وی سپس به تیم سپاهان اصفهان رفت و بعد به تیم پرسپولیس تهران منتقل شد و از دوم دی ماه ۱۳۷۳ رسما به حفاظت از دروازه این تیم پرداخت. احمدرضا عابدزاده درباره حضور در دربی‌های پایتخت بیان‌ کرد: من برای هر دو تیم بازی کرده‌ام و در پانزده بازی که به میدان رفتم هیچ‌باختی نداشتم و دربی برایم همیشه همراه با برد یا مساوی بوده است. در بازی‌هایی که حضور داشتم همیشه هواداران هر دو تیم خوشحال بودند.

احمدرضا عابدزاده در این سال‌ها بارها پای خود را به دست جراحان سپرده است. در یکی از این جراحی‌ها که سال ۱۳۷۸ انجام شد ۱۵ تکه استخوان زائد از پای وی خارج شد همچنین چند سال قبل نیز عمل جراحی انجام داد که بازهم استخوان‌های زائد از زانوی وی خارج شد!

عدم فعالیت ورزشی در ایران

عقاب پس از پایان دوران بازیکنی خود به عنوان مربی دروازه بان‌ها شروع فعالیت کرد و پس از نشستن روی نیمکت تیم‌های مختلفی همچون پرسپولیس به تیم راه آهن پیوست و پس از آن نیز در هیچ‌کدام از تیم‌های لیگ برتری به فعالیت نپرداخت تا به دلایل مختلفی در فوتبال ایران حضور نداشته باشد، او هم اکنون سرگرم کارهای تجاری و رستورانداری خود از حواشی فوتبال کاملا دور است، این در حالی است که امیر عابدزاده این روزها در فوتبال اروپا و تیم ماریتیمو پرتغال به بازی می‌پردازد.

خطری که به خیر گذشت!

عابدزاده که شامگاه ۹ اسفند ۸۰ از یک مهمانی به منزل برگشت به ناگاه با پارگی رگ مغز مواجه شده به سرعت در بیمارستان کسری بستری شد و توسط پروفسور عباسیون تحت عمل جراحی قرار گرفته و در حالی که بنا به گفته غیررسمی برخی از اعضای کادرپزشکی شانس زنده بودنش تا ۵درصد تقلیل یافته بود به لطف خدا زنده ماند. بدن قوی او از مهم‌ترین دلایل زنده ماندن معجزه آسایش بود. وی در این خصوص گفت: به هر حال همه چیز دست خداست و شاید به دلیل دعای مردم بود که من دوباره به زندگی برگشتم. آن شب شروین حمیدی از دوستانم مرا به عروسی دعوت کرد.من آن روز در باشگاه هدف مشغول تمرین کردن بودم. آن روز سردرد زیادی داشتم و فشارهای زیادی روی من بود. آن موقع از افراد زیادی طلب داشتم و چک‌هایی در دست من بود و این مساله فشار زیادی روی من ایجاد کرد. آن زمان در حدود ۱۰۰‌میلیون تومان طلب داشتم. فشار و استرس زیادی روی من بود طوری که شب‌ها از خواب می‌پریدم و همسرم نگران حال من بود.

مجتبی هاشمی روزنامه نگار در خصوص دلیل ستاره شدن عابدزاده نوشت: ستاره شدن فقط به درخشش فنی نیست. باید اسباب بزرگی همه آماده کنی. عقاب شدنِ احمدرضای عابدزاده فقط کار آن سیوهای خانمان‌برانداز نبود. او پکیج کاملی از جذابیت توی جیبش داشت؛ از خنده‌های کودکانه تا مدل موی پشت‌بلند که خوراک آن روزها بود، از شَربازی‌های شیرینی که تا گرفتن دست و پای حریف کره‌ای و بیرون کشیدن او از میدان جلو می‌رفت تا شوخی‌هایش با مژدوا که انگار وقتی مُهر این دو نفر پای‌شان می‌خورد دیگر زننده نبودند! از راه رفتنش روی اعصاب حریف هم که دیگر نگو. وای به روزی که هوس می‌کرد توپ را یکدستی جمع کند. می‌شد در دادسرای تهران به جرم تحقیر کردن حریف از او شکایت کرد! او خلق و خوی عجیبی داشت.

دردسرهای گلنار!

چه شد که وارد هنر و سینما شدید؟

– بنده دختر خانم فرشته طائرپور هستم و شاید حضورم در سینما زیاد عجیب نباشد ولی چون می دانم سوال بعدی شما چیست خودم جواب می دهم و این که اصلا مادرم در انتخاب من به عنوان گلنار نقشی نداشتند. آقای پرتوی نویسنده و کارگردان فیلم، من را به عنوان بازیگر این نقش انتخاب کردند و مخالفت های خانم طائرپور هم نتیجه نداشت. گلنار برای من تجربه خیلی بزرگی بود و باعث خیلی از اتفاق های شیرین و البته تند و تیز آن زمان و گذشته و حال من شد.

عکس العمل های بعد از پخش فیلم را یادتان هست؟

– جدی خیلی شیرین بود چون کمتر کسی بود که فیلم را ندیده باشد و حتی تا نوار قصه آن هم پخش شده بود و طبعا در مدرسه و خیابان شناخته می شدی و دردسرهایی که شناخته شدن در سن و سال های کمتر به وجود می آورد.

فقط ۵ سال به عنوان بازیگر

بازیگری شغل تان نیست و همه کار در عرصه هنر انجام می دهید؟

– من عاشق خلق کردن هستم. صدا و تصویر و خط و قلم و رنگ و بو و طعم و خیلی چیزهای دیگر را ابزاری می دانم برای مجسم کردن یک خواسته و تخیل. وسایلی برای انتقال حس و حالی به مخاطب عام یا خاص. حالا یک دسته از مخلوقات فقط از یکی از این ابزار استفاده می کنند و دسته دوم بیشتر از یک ابزار دارند و در طول این سال ها در کنار خیلی چیزهایی که نفهمیدم و نمی دانم حداقل این را خوب فهمیده ام که من از دسته اول نیستم.

اما در بعضی حرفه ها مثل بازیگری وقتی شما یک یا دو کار انجام می دهید و دیده می شوید همه فکر می کنند شما فقط بازیگر هستید. از دید مردم کم کار جلوه می کنید و حقیقتا هم من یک بازیگر کم کار هستم. در همین راستا می گویم طراحی هستم که گاهی بازی می کنم. من در طول این ۵ سال به عنوان بازیگر فقط یک فیلم، یک تله فیلم، یک کنسرت تئاتر و یک سریال کار کرده ام که همه اش برایم شیرین و دوست داشتنی بوده و شکر خدا و به لطف دوستان و همکاران اکثرشان کارهای شاخصی از آب در آمدند.

از شهرزاد و آذر بگویید و آن نامه عاشقانه که خیلی از دل ها را خون کرد.

– من تا به حال سریال بازی نکرده بودم و فارغ از تمام ویژگی هایی که در شهرزاد بود، برای من سفر تاریخی که در اتسان وجود داشت جذاب بود. من همیشه در این سریال خودم را جای مادربزرگم می گذاشتم که قرار است مادر من را به دنیا بیاورد. درست در همان سال ها که کودتای ۲۸ مرداد در حال رخ دادن بود، مادر من در شکم مادربزرگم داشت جان می گرفت و این برای من خیلی حس ویژه ای را متجلی می کرد، مخصوصا زمانی که روی سنگفرش های خیابان لاله زار راه می رفتم مدام این خاطرات را برای خودم در ذهنم مرور و صحنه سازی می کردم.

با کارگردان عزیزی چون آقای فرهادی چقدر کل کل کردم!!!

از خاطرت دردسرها و شناخته شدن آن دوران کودکی برای مان تعریف کنید؟

– از اینجا شروع کنم که دلیل سال ها بازی نکردنم همین شناخته شدن بود. آن سال ها سال های بسیار سختی بود و سختگیری ها هم طبیعتا صد چندان بود. مثلا در مدرسه همکلاسی هایم بدون اطلاع من آلبومی از عکس های من را در همه حالاتم در مدرسه جمع کرده بودند و کلی داستان های ممنوعه برایم ساخته بودند و بعدش من به جای آنها مواخذه می شدم. معلمی داشتم که مخالف بازیگری بود و چون چند ماهی از سال را به جای مدرسه در جنگل گذرانده بودم و مشغول فیلمبرداری بودم از من نه درس می پرسید نه به روی خودش می آورد که من برگشته ام، خنده دار بود.

پس یکی از دلایل مخالفت مادرتان با حضور در گلنار را همین شهرت و مسائل بعدش می توان بیان کرد؟

– شاید. راستش دل شان نمی خواست چون خودشان در این حرفه هستند من هم به اجبار وارد این کار شوم و حق انتخاب دیگری نداشته باشم. خیلی جالب است که بدانید بعد از گلنار و به دلیل کمبود بازیگر در آن دوران، کارهای زیادی به من پیشنهاد شد و بدبختانه یا خوشبختانه خانواده نگذاشت من از آن باخبر شوم تا زمانی که دیپلم را گرفتم و من را کنار خود نشاندند و همه ماجرا را برایم تعریف کردند و گفتند ما تمام مسائل را به تو انتقال ندادیم تا درس تو تمام شود و خودت انتخاب کنی که می خواهی در این حرفه باشی یا نه، که البته بعد از انتقال حق انتخاب به من، خودشان هم تعجب کرده بودند که هر کس به من پیشنهادی می داد با جواب منفی من روبرو می شد.

شما پیشنهادهای کارگردان های خیلی خوبی از جمله اصغر فرهادی برای بازی در شهرزیبا را رد کردید و یک دفعه در وقتی همه خواب بودند دیده شدید، کمی خودتان توضیح دهید؟

– البته اینجوری که شما مطرح می کنید نبود اما الان که فکرش رو می کنم خنده ام می گیرد که من با کارگردان عزیز و قدری چون آقای فرهادی اونقدر کل کل کردم! در آن سال ها من حال و هوای خودم را داشتم و در آستانه سفری نه چندان کوتاه به خارج از ایران بودم.

در تمام این سال ها خارج از حوزه سینما به طراحی داخلی مشغول بودم یا در پشت صحنه سینما در حوزه طراحی صحنه و لباس حضور داشتم. در موسیقی هم همکاری زیادی با آهنگسازان بنام و خوش ذوقی داشته ام ولی چرایی بازی من در کار وقتی همه خواب بودند این است که واقعا به طور اتفاقی بازیگر آن کار شدم. وقت فیلمبرداری به دلیل مشکلاتی که برای انتخاب بازیگر پیش آمد به من پیشنهاد دادند و عجیب که من هم پذیرفتم. البته همه اتفاقات فیلم را دوست داشتم ولی نقش، نقشی نبود که بعد از آن همه سال بخواهم بگویم به وجد آمدم.

از چه زمانی تصمیم گرفتید با تصمیم خودتان و به طور جدی دوباره به فضای سینما و بازی برگردید؟

– آینه های روبرو پایان جدی کار نکردن و حضور پر رنگ من در سینما بعد از گلنار بود. دوباره در این کار طراح صحنه بودم. تجربه کاری شیرینی بود. مشغول بازدید لوکیشن ها بودیم با خانم نگار آذربایجانی عزیز و باید به لوکیشن زندان می رفتیم و من هم چادر سر می کردم.

چرا گلنار آنقدر برای شما تجربه پررنگی است؟ در سن و سال کودکی جلوی دوربین رفتن برای اولین بار، برای شما چه احساسی داشت؟

– ببینید همراه شدن و رفیق شدن با بچه ها و حتی کودک درون بزرگ ترها حس خیلی خوبی دارد که توصیفش به این راحتی نیست. در دوران جنگ شاید خیلی شادی و نشاط درون جامعه مان کم بود و گلنار به نظرم توانست کمی از آن نشاط و شادی را برای آن دوره و حتی نسل بعدی به همراه داشته باشد اما در کنار همه این حال و احوالات خوش، حواشی خودش را هم داشت.

متن نقش آذر را خواندم و گریه کردم و سپس با اشتیاق قبولش کردم

چطور جزو شهرزادی ها ماندگار شدید؟

– سر تئاتر در روزهای آخر اسفند بودیم آقای فتحی عزیز هم میهمان اولین شب های اجرا بودند، چند وقت بعد از طرف ایشان پیغامی برای بنده آمد و زمزمه هایی از شروع ساخت یک سریال شروع شد و پشت بند آن پیغام و چند ماه بعد در دفتر ساخت سریال شهرزاد نشستیم و به گفتگو درباره کار و نقش آذر، متن را بردم و خواندم و گریه کردم و سپس با اشتیاق قبولش کردم.

واکنش مردم نسبت به آذر چطور بود؟

– همان موقع که متن را خواندم خوب می دانستم رقیب شهرزاد داستان شدن کار آسانی نیست، برای همین سعی نکردم جای او را بگیرم. سعی کردم با پررنگ تر کردن تفاوت ها، جای خودم را پیدا کنم و از روی کامنت ها و در فضای مجازی مشخص بود که مردم اوایل از ورود نقش آذر به قصه دل خوشی نداشتند، چون واقعا عشق فرهاد و شهرزاد را دوست داشتند و اصلا دل شان نمی خواست این وسط سر و کله زن دیگری پیدا بشود.

اگر بخواهید آذر را توصیف کنید چه می گویید؟

– شهرزاد سریالی بود دراماتیک و سراسر عاشقانه و در این میان آذر زنی بود با قابلیت های خاص که حقش بود سرنوشت شیرین تری داشته باشد اما با آنچه روزگار به سرش آورده بود درگیر بود. آمد و با تمام گرفتاری هایی که داشت گرفتار عشق به فرهاد هم شد. به قول خودش بدجوری هم گرفتار شد. در نهایت هم کسی بود که در اوج ناکامی آبروی عشق را خرید!

به عنوان حسن ختام حرفی دارید که با بچه های هم دهه ای خود داشته باشید.

– اگر توانستم لحظه ای شادشان کنم یا دل شان را بلرزانم یا تاثیری روی حال و احوال شان داشته باشم بسیار خوشحالم. اینکه بتوانی بخشی از لحظات زندگی آدم دیگری شوی فرصت و حس قشنگی است. اگر گلنار آن زمان برای شان شادی آورد و حال آذر دل شان را لرزاند و برای عده ای اشک شان را هم جاری کرد، از طرف گلنار ابراز خوشحالی و از طرف آذر با تک تک شان همدردی می کنم. خوب و خوش و عاشق باشند و بمانند.

ولیعصر یکی از بهترین خیابان های دنیاست

طی دوران کودکی شیطنت هم داشتید یعنی از آن دسته بچه هایی بودید که از دیوار راست بالا می روند؟

– دیوار که نه ولی از درخت زیاد بالا می رفتم یا بهتر است اینطور بگویم که از روی دیوار می رفتم بالای درخت ولی خب با فیلم گلنار مجبور شدم کمی از شیطنت هایم کم کنم. شاید ملاحظه کارتر شدم.

پس گلنار نگذاشت شما کودکی کنید؟

– در نهایت، هم گلنار کار خودش را کرد هم غزل ولی خدا را شکر، کودکی خیلی خوبی داشتم و حسابی از آن لذت بردم. یک مادربزرگ و یک خانه بزرگ و یک ایل بچه که با هم بزرگ شدیم.

خانواده چند نفره بوده اید که مقیاس ایل را به کار بردید؟

– یک خواهر و یک برادر ولی دختر و پسرخاله هایی دارم که ما از بچگی در خانه مادربزرگ با هم بزرگ شده ایم. در کل بچگی گرمی را داشته ام، شانس این را داشتم که مادرم عضو کانون پرورش فکری کودک و نوجوان باشد و برای همین سینما و کتاب تا دل تان بخواهد می رفتیم و می خواندیم و بسیار هم سفر می کردیم.

پس با این تفاسیر خیابان لاله زار خاطره انگیزترین مکان تهران برای شماست؟

– لاله زار را از دید بزرگترهایم می شناسم اما در واقعیت با خیابان ولیعصر خاطره بیشتری دارم. آنجا سروکله ام زیاد پیدا می شود. واقعا عاشق درخت هایش هستم. یعنی هر چه بیشتر سفر می کنید، قدر این خیابان را بیشتر می دانید. به نظرم جزو قشنگ ترین خیابان های دنیا است.

تضادهای آذر و یکدست بودن رعنا

عکس العمل مادرتان با جواب مثبت شما برای بازگشت به سینما چطور بود؟

– خانم نگار آذربایجانی رفته بودند به مادرم گفته بودند که بازیگر نقش رعنای من غزل است و بازیگرم را پیدا کردم و مادرم گفته بود مطمئن نباش جوابش مثبت باشد! خودت برو راضی اش کن ولی خب نگار این توان را داشت که غزل را راضی کند و من چقدر از نگار ممنونم که این کار را کرد. با رعنا شدن یادم آمد که من چقدر در اوج فرار کردن از بازیگر بودن بازی کردن را دوست دارم. چقدر از این که مدتی خودم را جای دیگری بگذارم و به جایش زندگی کنم برایم به طور عجیب و عمیقی شیرین است.

رعنا و آذر تقریبا در یک سبک بودند، نظر خودتان چیست؟

– در ظاهر شاید اما حقیقتا رعنا زن یکدست تری بود. تا قبل از ورشکستگی شوهرش عمری ساده زندگی کرده بود و آرام اما زندگی آذر پر از داستان های عجیب بود. فعالیت های سیاسی اش، طبع شاعرانه اش، مرگ شوهر اول، بیوه بودن و بچه داشتن و خانواده دلسوزی نداشتن. ازدواج دوم او از روی جبر و فقر، و باز مرگ شوهر دوم و آزارهای برادر، بارها و بارها سرنوشت زمینش زده بود و او زخمی تر از قبل باز بلند شده بود. شاید بزرگ ترین وجه تشابه این دو تعلق شان به طبقه گرفتار جامعه زمان خودشان بود و اینکه هر دو با دل شان تصمیم می گرفتند و هر دو عاشق بودند.

چه خصلت آذر برای شما جذاب بود که آن را قبول کردید؟

– تمام تضادهایی که درون و بیرونش بود از عشقش به فرهاد تا همکاری با گروه های چپی و مشکلاتش با برادر و کلی دیگر که همه اینها برای من جذاب بود.

آشنایی ام با عالم موسیقی و بلد بودن زبان انگلیسی، من را برد تا روی صحنه

تئاتر در روزهای آخر اسفند که در حقیقت کنسرت تئاتر بود، از دید من دارای دو ویژگی بود. برای بیننده ها بخش آواز خواندن بازیگرانش ویژه بود و برای خود من اتفاق بزرگ این بود که اولین تجربه کاری ام در تئاتر بسیار سنگین و با آقای رحمانیان شکل گرفت. اشکان خطیبی و من تنها بازیگران این تئاتر بودیم و مطمئنا دلیل انتخاب شدنم فقط بازیگر بودنم نبود. آن کار، تئاتر موزیکال بود و بخش های آوازی اش همه به زبان انگلیسی بود.

فیونا آسیدو، دانشجوی دانشگاه آکسفورد، برای جمع کردن پولی که لازم داشت، به سراغ یکی از سایت‌هایی رفت که به شما امکان می‌دهند برای جمع کردن پولی که لازم دارید، کارزار به راه بیندازید. با باز کردن حساب کاربری در این سایت‌ها شما می‌توانید درباره کاری که برایش پول لازم دارید، توضیح دهید و از دیگران بخواهید که به شما کمک مالی کنند.

فیونا در این سایت نوشت که برای رفتن به هاروارد ۱۲ هزار پوند لازم دارد. یکی از دوستان او در یک توییت خطاب به استورمزی، از او خواست که به فیونا کمک کند و می‌توانید حدس بزنید که این خواننده چه کرد: همان روز ۹ هزار پوند به فیونا کمک کرد.

فیونا می‌گوید: “سورئال بود.”

“یک شوک لحظه‌ای بود. باورم نمی‌شد. هنوز تحت‌تاثیر کاری هستم که او انجام داد.”

در عوض، یکی از دوستان فیونا در توییت دیگری خطاب به استورمزی نوشت که برای تشکر، او را در رستوران نندوز مهمان خواهد کرد. او هم جواب داد: “قبوله!”

استورمزی تنها چهره سرشناسی نیست که برای کمک به هوادارانش دست به جیب می‌شود.

نیکی میناژ

کمتر از یک ماه پیش، نیکی میناژ در توییتر مسابقه‌ای به راه انداخت و گفت که برنده مسابقه را از هر کشوری در دنیا که باشد، به آمریکا می‌برد تا در لاس وگاس با هم خوش بگذرانند. دلیل این کارش چه بود؟ صرفا چون “مامانتون پول کافی درمیاره”.

در جواب، یکی از طرفدارانش در توییتر از او پرسید: “یعنی می‌خوای پول شهریه منو بدی؟”

البته که نیکی میناژ پول را داد. او توییت کرد: “پولش را می‌دهم اگر نشان دهید که A (بالاترین نمره در ارزیابی تحصیلی مدارس و دانشگاه‌ها) گرفته‌اید و من هم بتوانم تایید آن را از محل تحصیل شما بگیرم.”

او اضافه کرد: “چه کسی می‌خواهد وارد چنین مسابقه‌ای شود؟ جدی می‌گویم. لازم است رقابت را رسما به راه بیندازم؟”

نیکی میناژ بقیه روزش را صرف جواب دادن به حدود ۳۰ توییت دیگر کرد با این وعده که شهریه، قرض و وام چند نفر را می‌پردازد یا چیزی را که لازم دارند، برایشان می‌خرد. او از این افراد خواست که اطلاعات حساب بانکی‌شان را برایش بفرستند و اضافه کرد که یکی دو ماه دیگر دوباره کار مشابهی می‌کند.

کریسی تیگن

ماه قبل، مرسدس ادنی برای جمع کردن پولی که برای ثبت‌نام در یک آکادمی زیبایی لازم داشت، کارزاری اینترنتی به راه انداخت. شهریه آکادمی ۵ هزار و ۹۹۵ دلار بود.

اندکی بعد، یعنی وقتی که کمی بیش از ۳۰۰ دلار از این پول جمع شده بود، کریسی تیگن، مدل سرشناس و مجری برنامه‌های سرگرم‌کننده، متوجه این کارزار شد و تصمیم گرفت بقیه پول، یعنی حدود ۵ هزار و ۶۰۵ دلار باقی‌مانده را بپردازد. او در یک پیام نوشت: “برای مدتی طولانی ناظر شور و اشتیاقت برای این کار بودم و خیلی هیجان زده‌ام که شاهد تحقق این رویای تو باشم.”

مرسدس با انتشار رسید ثبت‌نام خود نوشته است: “همه شب گریه کرده‌ام. امروز صبح موقع پرداخت پیش‌قسط ثبت‌نامم هم گریه می‌کردم. مدت‌ها بود که تا این حد خوشحال نبوده‌ام.”

تیلور سوئیفت

تیلور را شاید بتوان ملکه کارهای خیریه دانست. او برای خیلی از طرفدارانش همانند یک مادرخوانده جادویی بوده است؛ قسط دانشجویی آنها را پرداخت کرده، آنها را با فرستادن هدیه‌های کریسمس غافلگیر کرده، به طور غیرمنتظره به مهمانی‌های قبل و بعد از عروسی آنها رفته و برای ملاقات با آنها وقت گذاشته است.

یکبار یکی از هوادارانش که دختری یازده ساله بود، نتوانست به کنسرت تیلور سوئیفت برود، چون مجبور شده بود برای درمان سرطان خون در بیمارستان باشد. واکنش این خواننده چه بود؟ ۵۰ هزار دلار به این دختر کمک کرد. یکبار دیگر، بعد از مرگ یکی از هوادارانش در یک تصادف ۵ هزار دلار برای تامین هزینه تدفین او کمک کرد.

البته تیلور سوئیفت فقط هوای طرفدارانش را ندارد. سال قبل و بعد از خرابی‌های ناشی از سیل در لوئیزیانا یک میلیون دلار به آسیب‌دیدگان کمک کرد.

جورج مایکل

جورج مایکل با چندین خیریه بزرگ کار می‌کرد، از جمله حق امتیاز تعدادی از آهنگ‌هایش را به چند خیریه فعال در زمینه مقابله با قحطی در اتیوپی، اچ‌آی‌وی و کمک به کودکان بخشیده بود.

در عین حال، به طور مخفیانه هم به خیلی‌ها کمک کرده بود و ماجراهای مربوط به چند مورد از بذل و بخشش‌های سخاوتمندانه‌اش کمی بعد از مرگ او منتشر شد. از جمله یک زوج گفت که وقتی برای تامین هزینه لقاح مصنوعی خود درمانده بودند، او ۱۵ هزار پوند به آنها کمک کرد. یک نفر هم گفت که وقتی دانشجوی پرستاری بود و به عنوان پیشخدمت کار می‌کرد، جورج مایکل پنج هزار دلار برای پرداخت قرض‌هایش به او کمک کرده است.

همچنین بعد از مرگ جورج مایکل معلوم شد که او به طور ناشناس در یک مرکز کمک به بی‌خانمان‌ها کار می‌کرده است.

ساندرا بولاک

اسوند پترسون ۸۶ ساله سال‌ها در هتل بورلی‌هیلز کار کرده بود، اما ماه قبل مشخص شد که او بی‌خانمان شده است و گاه برای سه یا چهار روز غذایی برای خوردن ندارد، در نتیجه کارزاری اینترنتی به راه افتاد تا برایش پول جمع کنند.

وقتی ساندرا بولاک، هنرپیشه سرشناس هالیوود متوجه ماجرا شد، پنج هزار دلار به این کارزار کمک کرد و در یک پیام خطاب به اسوند نوشت: “همه‌چیز درست خواهد شد.”

براساس تازه‌ترین خبرها، اسوند الان یک خانه جدید پیدا کرده است و پول به اندازه‌ای جمع شده است که هزینه اجاره خانه او را تا یک سال تامین می‌کند.

شعر لب دوخته

محمد فرخی یزدی از حبسیه سرایان بنام تاریخ ایران است. لقب فرخی، شاعر لب دوخته است. او هم نسل با انقلاب مشروطه است و با زبان شعر به مبارزه با حکومت زمانه اش پرداخت. فرخی برای اولین بار هم به خاطر زبان شعری اش بازداشت شد. او در دوران جوانی تحت تاثیر انقلاب مشروطه خطاب به حاکم یزد شعری سرود. فرخی در این شعر به حاکم یزد می گوید که خوی ضحاکی دارد.

دستگیری او پایانی بر مبارزات شعری اش نبود. کار را به جایی می رساند که دهانش با نخ و سوزن توسط حاکم دوخته شد. فرخی در سال ۱۲۹۹ به تهران مهاجرت می کند. یعنی همزمان با کودتای ۱۲۹۹ رضاخان. او در سال ۱۳۱۲ باز هم به زندان می افتد و تا پایان عمر در سیاهی زندان باقی می ماند.

جرم فرخی در ابتدا یک شکایت شخصی بود اما پس از رضایت شاکی باز هم آزاد نشد و به جرم اسائه ادب به ذات همایونی در زندان باقی ماند. کاغذ سیگار و تکه کاغذهای کوچک محل نوشتن شعرهای فرخی بود. در سال ۱۳۱۸ به مناسبت ازدواج ولیعهد (محمدرضا پهلوی اعلام عفو عمومی می شود ولی عفو عمومی شامل حالش نمی شود.

ادیب اعدام

خسرو گلسرخی جز برای نسل اول انقلاب ناشناخته بود. پخش آخرین دفاع گلسرخی در دادگاه حکومت پهلوی در سال ۸۹، نام او را به سر زبان ها آورد. خسرو گلسرخی شاعر و نویسنده ای مارکسیست بود. در دورانی که مارکسیست ها در صف انقلابیون مسلمان حضور داشتند. از سال ۴۷ در بخش فرهنگی روزنامه کیهان قلم زد.

یکی از معروف ترین اشعار دوران حبس او چنین است:

شاعر زمستان

«پاییز در زندان» و «در حیاط کوچ پاییز در زندان» نام کتاب هایی است از اخوان ثالث. اخوان مدتی از زندگی خود را در زندان قصر گذراند. حاصل این دوران کتاب های شعری است که در دوران زندان و پس از آن سروده است.  مهدی اخوان ثالث، در حکومت پهلوی دو بار گرفتار حبس می شود. بار اول پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ است. در آن دوره تاریک از تاریخ ایران راه فرار از زندان ابراز ندامت از گذشته است.

اخوان ثالث ابتدا حاضر به ابراز ندامت نیست اما گذر زمان و خیانت سران توده باعث می شود که او برای آزادی اش شعری بسراید. این شعر به مزاج حاکم زمانه خوش می آید و دستور آزادی او صادر می شود. اخوان پس از آزادی در سال ۱۳۳۵، کتاب «زمستان» را در وصف شکست خوردگان کودتای ۲۸ مرداد می سراید.