بایگانی دسته ی : چهرها

برترین ها: ۸۱ سال از مرگ فِدِریکو گارسیا لورکا می‌گذرد. شاعری که افسانه مرگش بر
افسون شعرش پیشی گرفته است. حتی آنان که شعر لورکا را در‌نمی‌یابند،
ناگزیر، افسون افسانه مرگ او می‌شوند؛ تا شاید با لرزیدن از لرزه‌ای که تیر
خلاصِ جوخه سیاه مرگ در سحرگاه ۱۹ ماه اوت سال ۱۹۳۶ میلادی بر پیکر لورکا
انداخت، به ژرفای شعر او راه یابند. این هم گوشه‌ای دیگر از تراژدی زندگی
لورکاست که افسانه مرگش بیش از شعرش بر سر زبان‌هاست.

 

اکنون
دیریست که مرگ لورکا افسانه شده است؛ افسانه‌ای که آدمی را بیش از آن که
افسرده کند، افسون می‌سازد. و شاید به راستی این افسونِ افسانه مرگ لورکاست
که ما را به دنیای رازگونه شعرها و نمایشنامه‌های او می‌کشاند و نه برعکس.
نگاه کنید به طرح سیاه قلمی که شاعر چند سال پیش از مرگ کشیده است؛ تا
لورکا را در لباس سنتی اهالی اندلس ببینید که چهره اندوهگین، بارانی از اشک
بر شانه‌اش می‌بارد و داس ماه بر سر او، که در کنار گورستانی ایستاده،
سایه مرگ افکنده است.

 

شعر لورکا و
زندگی او با هم پیوندی تنگاتنگ دارند؛ جداشدنی نیستند. این دو چنان با هم
درآمیخته‌اند که گویی شاعر تمام آثارش را خود تجربه کرده است. لورکا خود در
جایی می‌گوید: “شعر چیزی است که در خیابان در گشت و گذار است. چیزی که
حرکت می‌کند، در کنار ما راه می‌رود. همه چیزها رمز و راز خودشان را دارند و
شعر رمز و رازی است که همه چیزها دارند. دوشادوش از کنار مردی می‌گذری،
به‌زنی نگاه می‌کنی، طرز دویدن زیرکانه سگی را گُمان می‌بری؛ در هر یک از
این چیزها که جنبه انسانی دارد شعر نهفته است. از این‌رو، من شعر را امری
انتزاعی نمی‌بینم، بلکه به آن چون چیزی نگاه می‌کنم که واقعاً وجود دارد،
چیزی که تنگاتنگ در کنار من، مرا همراهی می‌کند. در واقع شعر مرزی
نمی‌شناسد.

شعر در آستانه در خانه می‌تواند چشم به راه ما نشسته باشد؛
آنگاه که ما در سحرگاهی سرد با پاهای خسته و در حالی که یقه‌های پالتومان
را بالا کشید‌ه‌ایم وارد خانه می‌شویم. شعر در آب چشمه‌ای ممکن است در
انتظار ما بنشیند؛ در شکوفه‌های درخت زیتون که بر پارچه‌ای سفید در ایوان
بام خانه ریخته‌ایم تا در آفتاب خشک شود”.

زندگیِ
کولی‌ها تنها یکی از مضامینی است که لورکا در دوره‌ای خود را به آن مشغول
داشت. “عاشقانه‌های کولی‌ها” که لورکا با آن به شهرت جهانی دست یافت، کتابی
است که شاعر در آن زادگاه خود گرانادا (غرناطه) را از طریق مضمون زندگی
کولی‌ها و با طنین و آهنگ ترانه‌های عاشقانه محلی به تصویر کشیده است. با
این همه نمی‌توان بر پیشانی شاعر، که سودای هدف‌های بزرگ‌تری را در سر
می‌پروراند، مُهر سراینده این قوم را زد. لورکا هم ترانه‌سرای کولی‌های
اندلس است و هم شاعری بی‌قرار در نیویورک.

سفر به نیویورک و اقامت در این
شهر، لورکا را با جهانی جدید روبرو کرد و تأثیری شگرف و شگفت در ذهن شاعر
بجا گذاشت و شعرهای او را دگرگون ساخت. لورکا شعرهای “شاعر در نیویورک” را
“شعرهای تغزلیِ تلخ، اما زنده” می‌خواند. برای او “هیچ چیز شاعرانه‌تر از
نبرد آسمانخراش‌ها با آسمان نیویورک نیست”. لورکا در نیویورک، در کمتر از
چند روز، درمی‌یابد که این کلان‌شهر بی‌ریشه است. او درمی‌یابد که چرا
ادگارد آلن‌پو، با تمام تیزهوشی و زیرکی، خود را به دست رمز و رازهای
جادویی این شهر سپرد و به آغوش تنگِ نشئگی تب‌آلود نیویورک پناه بُرد.

 

لورکا
با نگاهی تمثیلی و رازگونه به نیویورک می‌نگرد، شهری که به بیدارخوابی
ابدی محکوم است. نگاه لورکا به نیویورک، نگاهی غریب و غیر عادی است و نه
آنگونه که در تصاویر کارت پستالی می‌تواند دید. برای او “پُل بروکلین” فقط
گذرگاهی نیست که منهتن را به بروکلین متصل می‌کند، بلکه معبری است میان
جهان زندگان و دنیای مردگان، پلی میان دو جهانِ متفاوت. اما مردگان یا هرگز
راهی به جهان زندگان نمی‌یابند یا اگر بیابند، ناگزیر دوباره به جهان
مردگان بازمی‌گردند؛ چرا که در جهان زندگان آرام و قرار نمی‌یابند. و از
همین‌روست که مردگان در شب نیز زندگان را آسوده نمی‌گذارند. در نیویورک
زندگان به مبتلایان به بیدارخوابی، به محکومان به شب زنده‌داری تبدیل
می‌شوند.

لورکا
خود درباره تئاتر، این بخش چشمگیر از حیات هنری‌اش، می‌گوید: “تئاتر همیشه
رسالت من بوده است. من ساعات بسیاری از عمرم را وقف ‌تئاتر کرده‌ام.
برداشتی که من از تئاتر دارم تا حدودی شخصی و ناشی از سرکشی و عصیان من
است. تئاتر برای من شعر است که از کتاب بیرون می‌آید و شکل انسان به خود
می‌گیرد، سخن می‌گوید و فریاد می‌زند، گریه سر می‌دهد و نومید می‌شود.
تئاتر به شخصیت‌هایی نیاز دارد که روی صحنه جامه‌ای از شعر بر تن کنند و
همزمان استخوان‌های خود را و خون خود را به نمایش بگذارند. این شخصیت‌ها
باید چنان انسانی و چنان هولناک و تراژیک باشند و با چنان نیرویی با زندگی و
زمانه خود پیوند خورده باشند که خیانت آنها را بر ملا کنند و با تمام
نیرو، واژهای عشق و انزجاز بر لبانشان جاری شود”.

آنجا که صد صلیب می‌توان نشاند

منبع: برترینها

برترین ها – محمودرضا حائری:

«اگر در آبی خرد نهنگی پیدا شود، راه چاره اش گویا این است که آب را گل آلود کند تا نبینند که نهنگ است. من، البته اگر نهنگ این آب خرد داستان نویسی ایران باشم، این طورها زیسته ام: گاهی سر به دیواره ها کوبیده ام…»

هوشنگ گلشیری

هوشنگ گلشیری در سال ۱۳۱۶ در اصفهان به دنیا آمد و … قصدم این نیست که در این مرور کوتاه از زندگی و مرگ هوشنگ گلشیری بنویسم. هوشنگ گلشیری داستان نویس، منتقد، آموزگار داستان نویسی، سردبیر مجله کارنامه و…. در این مختصر نخست بخشی از «چرا داستان می نویسم» به قلم هوشنگ گلشیری را می خوانید. سپس توصیفی از منش گلشیری به روایت ضیا موحد شاعر معاصر و یکی از دوستان نزدیک او و در انتها فهرستی از آثار در دسترس هوشنگ گلشیری

برشی از «چرا داستان می نویسم» (هوشنگ گلشیری)

«با این همه داستان یکی از مهمترین  ابزار شناخت دیگران است. پس ما می نویسیم تا دیگران را بشناسیم. ما نویسندگان گاهی در شناخت خودمان از همین ابزار سود می جوییم. زمانی، درسال های دور، داستانی نوشتم و بعد به قصد کار بر موسیقی کلم آن را ضبط کردم. شبی که داشتم به صدای خودم گوش می دادم، از لحن صدا دریافتم که راوی داستن عاشق شده است. واقعه های داستان گاهی برگرفته از اتفاقاتی بود که در زندگی من اتفاق می افتاد، اما من خودآگاهانه می خواستم فقط راوی آنها باشم. پس از این داستان من شش داستان دیگر نوشتم. با مصالح زندگی روزمره ای که برای خودم یا در کنار من اتفاق می فتاد.

حاصل کار هفت داستان پیوسته بود، چیزی میان یک رمان وهفت داستان کوتاه پیوسته. بعضی از منتقدان گفته اند که این اثر ثبت وضعیت روشنفکران زمانه است در تقابل با فرهنگ غرب، چرا که زن در آن داستان غربی بود و راوی آدمی برآمده از سنت. سرانجام و با سفر زن راوی می نشیند تا وقایع رفته را بنویسد. پس ما می نویسیم تا ببینیم در عرصه دنیای خصوصی مان چه می گذرد و ابزار این شناخت داستان است…..»

برش هایی از «یادی از دوست» (ضیاء موحد)

«در زندگی گلشیری مثل این که هیچ چیز شخصی و خصوصی وجود نداشت. در خانه اش همیشه به روی ما باز بود و اگر کسی مدت کوتاهی با او رفت و آمد می کرد از همه چیز زندگی گذشته و حال او آگاهی می یافت. برای او آن چه مهم بود ادبیات بود. کسی که بیشترین آزار را به او رسانده بود همین که شعر، داستان یا مقاله ای خواندنی می نوشت زنگ کدورت را به آنی از قلب او پاک می کرد.

اصلاً دلخوری های اش از دیگران دوام نمی آورد و خیلی زود آن ها را فراموش می کرد. برای او اصل ادبیات بود. هر چیز دیگر از سیاست و مادیات تا اموری که بسیاری از افراد آن ها را تا حد راز و پنهان کاری بالا می برند در چشم او اموری گذرا و فراموش شدنی بود.اصل ادبیات بود. ادبیات را بهانه ی سیاست نمی کرد. این سیاست بود که بهانه ی ادبیات می شد. این ادامه ی همان گرایش مسلط بر جنگ اصفهان بود که اعتراض بسیاری از جمله آل احمد و ساعدی را برانگیخت….
گلشیری بر خلاف پرخاش جویی های اش آدم بسیار محجوبی بود. حجب و حیایی داشت ذاتی و این ویژگی همه ی آدم های هنری و فرهیخته است.

گاهی تشخیص صراحت از وقاحت و اطمینان به نفس از پررویی و بی شرمی آسان نیست. گلشیری در برابر افراد پررو ساکت می نشست، حتا گاهی به وضوح دست و پای اش را گم می کرد و تنها وقتی کار به استخوان اش می رسید منفجر می شد. این واکنش هم  درست واکنش آدم های محجوب و خجالتی است. دربرابر تحسین دیگران هم، برخلاف بعضی که آن را با پررویی حق خود می دانند، شرمنده سرش را زیر می انداخت.

فیلم شازده احتجاب را که نشان می دادند کارگردان، بهمن فرمان آرا، برابر پرده ی سینما آمد و گفت امشب هوشنگ گلشیری، نویسنده ی شازده احتجاب، هم در سینما حضور دارد. تماشاگران برخاستند، به جانب گلشیری برگشتند و فریاد تحسین و شادی شان فضا را به لرزه درآورد. درست در همین لحظه گلشیری به جانب من که پشت سر او ایستاده بودم و نگاهی کرد چنان شرم آگین و چنان درمانده که هیچ گاه آن را فراموش نمی کنم. گویی دنبال پناهگاهی می گشت…..

نقد گلشیری از داستان، بسیار حرفه ای و از سر آگاهی عمیق از داستان نویسی جهان بود. به داستان نگاه ساختارشناسانه و ارزیابانه داشت. تازه را از کهنه، تقلید را از خلق و عادت را از خرق عادت خوب تشخیص می داد. نویسنده ای که بیش از سی سال پیش در سنی کم تر از سی سال شازده احتجاب را با شگرد پیشرفته ی داستان نویسی جهان و تسلط بی همتا در بازی با زبان و زمان و با نثری شیوا و استوار نوشته بود و توانسته بود با این شگردها بخشی از تاریخ ایران را چنان گزارش کند که خواننده تا کتاب را تمام نکند زمین نگذارد چگونه می توانست، برای مثال، بامداد خمار را به عنوان گامی تازه در داستان نویسی ایران بپذیرد؟…»

گزیده آثار هوشنگ گلشیری

نیمه تاریک ماه (مجموعه داستان کوتاه) انتشارات نیلوفر ، چاپ دوم: ۸۲

شازده احتجاب، انتشارات نیلوفر، چاپ چهاردهم: ۸۴

آینه های دردار، انتشارات نیلوفر، چاپ ششم: ۹۳

باغ در باغ، انتشارات نیلوفر، چاپ سوم: ۸۸

منبع: برترینها

برترین ها: آیا برایتان جالب است که بدانید ستاره های هالیوود در دوران دبیرستان خود چگونه بوده اند؟ یا این که چه فعالیت هایی را دنبال می کردند؟ آیا شاگرد زرنگی بودند یا تنبل؟ یا این که آن زمان هم مانند حالا محبوبیت و طرفداران خاص به خود را داشتند؟ اگر دوست دارید با زندگی ستاره در سالها قبل آشنا شوید، با ما همراه باشید.

۱٫ کریس پرت

کریس پرت در مدرسه با تمام هم کلاسی هایش کشتی می گرفت، او حتی یک بار هم در مسابقات کشتی منطقه مقام پنجم را از آن خود کرد. اما در مدت زمانی که در رستوران کار می کرد، ورزش و فعالیت های جدی ورزشی خود را کنار گذاشت. به گفته او، دوران دبیرستان یکی از بهترین دوران های زندگی اش بود.

 

۲٫ متیو مک کانهی

متیو مک کانهی در دوران دبیرستان اش گلف و تنیس بازی می کرد. او اعتراف می کند که اولین شغل اش را در کلوپ همان دبیرستان پیدا کرد. او از ساعت ۳ نیمه شب تا صبح در آن مکان کار می کرد و باقی روز خود را به تحصیل می پرداخت. حتی یه یکی از وظایف اش کشتن موجودات مزاحم مانند آرمادیلو که وارد زمین تنیس می شدند، بود.

 

۳٫ هلی بری

طبق گزارشات، هلی بری یک دختر مو بلوند با چشمان آبی بود. او دوران دبیرستان خود را با نمره های بالا گذراند و جزو دانش آموزان ممتاز بود. او افتخارات زیادی را در آن دوران کسب کرد و در نهایت برای تصحیح برگه های امتحانی دانش آموزان در همان مدرسه استخدام شد.

 

۴٫ ریس ویترسپون

ریس ویترسپون می گوید که بچه درس خوانی بوده و دوست داشته که همیشه بهترین نمره ها را کسب کند. «من همیشه در حال کتاب خواندن بودم اما برای دیگران کسل کننده نبودم، زیرا یاد گرفتم که تحت هر شرایطی از زندگی لذت ببرم.» او در دوران دبیرستان به شدت فعال بوده و در چند جای مختلف کار می کرد. در همان زمان بود که بازیگری را نیز آغاز و در سن ۱۴ سالگی در فیلم «The Man in the Moon» بازی کرد.

 

۵٫ ویل فرل

ویل فرل در دوران دبیرستان اش بازیکن فوتبال، بسکتبال و بیسبال بود. او حتی افتخارات زیادی را در این زمینه کسب کرد، به عنوان مثال مقام بیشترین گلر فوتبال را از آن خود کند. در کنار ورزش، او در باشگاه خزندگان نیز فعالیت داشت. از ویل فرل در دبیرستان به عنوان یکی از خوش اخلاق ترین دانش آموزان یا می کنند.

 

۶٫ تینا فی

تینا فی هم جزو بچه درس خوان ها بود، به طوری که در مجله دبیرستان اش، کار گرفت. علاوه بر آن، او عضو تیم تنیس دبیرستان و نیز دانش آموز ممتاز نیز بود.

 

۷٫ ویل اسمیت

ویل اسمیت رپ خوانی را از دوران نوجوانی آغاز کرد. زمانی که او ۱۶ سال داشت، با جف تونز آشنا شد. آنها با نام DJ JAZZY و Fresh Prince همکاری خود را آغاز کردند. اولین آلبوم شان در آخرین سالهای دبیرستان ویل اسمیت روانه بازار شد.

 

۸٫ بروس ویلیس

بروس ویلیس در نتیجه رای گیری مدرسه، به عنوان شورای دانش آموزان انتخاب شد. او در کنار این کار، در تیم بیسبال و نمایش مدرسه نیز فعالیت داشت. او بازی کردن را یک شیوه درمانی در زندگی اش می دانست. «من در کودکی لکنت زبان بدی داشتم، در واقع از سن ۹ تا ۱۷ سالگی، اما با معجزه ای در دوران دبیرستان کاملا بهبود یافتم.»

 

۹٫ بلیک لایولی

بلیک می گوید: «من همیشه مبصر کلاس بودم، در شوهای مختلف نیز ایفای نقش می کردم و این باعث شد که در همان دوران، بازی در فیلم « The Sisterhood of the Traveling Pants» را به من پیشنهاد دهند که خود آغاز راهی به سوی موفقیت برای من بود.»

 

۱۰٫ جرج کلونی

جرج کلونی اعتراف می کند که در سن ۱۳ سالگی، نیمی از صورت اش فلج بود و این بیماری ۹ ماه به طول انجامید. «دوران اول دبیرستان یکی از بدترین دوران زندگی ام بود، به این دلیل که نشانه هایی از این بیماری را در صورتم احساس کردم اما این بیماری لطمه ای به تحصیلم وارد نکرد. من همیشه رتبه A کلاس بودم و توانایی ام حتی بیشتر از انتظارم بود.

 

۱۱٫ برد پیت

برد پیت نه تنها امروز، بلکه در دوران دبیرستان اش نیز به خوش تیپی شهرت داشت. او بازیکن خوب تنیس و گلف بود. همچنین در گروه موسیقی و نمایش مدرسه نیز فعالیت می کرد. او می گوید: «من تمام بازی ها را، جزو بیسبال امتحان کرده ام.»

 

۱۲٫ اپرا وینفری

اپرا وینفری دبیرستان های مختلفی را امتحان کرد. یک بار در یکی از مصاحبه های تلویزیونی اش گفت: «من در سال اول دبیرستان به عنوان محبوب ترین دانش آموز سال رای آوردم. جالب اینجاست که ۸۰% آرا توسط دانش آموزان سفید پوست به من داده شد.»

 

۱۳٫ جولیا رابرتس

جولیا رابرتس خودش اعتراف می کند که دانش آموز محبوبی نبوده است. «من نه محبوب بودم و نه منفور، سرم توی کار خودم بود و روی دیگران نیز تاثیر خاصی نداشتم.»

 

۱۴٫ تام هنکس

تام هنکس می گوید: «من به شدت خجالتی بودم اما این حس مانع از فعالیت من نشد. روحیه مسئولیت پذیری باعث شد که در دوران دبیرستان در فیلم های «South Pacific» و «Twelfth Night» بازی کنم و در سال ۱۹۷۴ به عنوان بهترین بازیگر دبیرستان رای بیاورم.»

 

۱۵٫ جنیفر لوپز

جنیفر لوپز هم جزو مجبوب ترین دانش آموزان نبود. «من دوستان صمیمی خودم را داشتم و لزومی نمی دیدم که با همه هم کلاسی هایم ارتباط برقرار کنم.» او در دوران دبیرستان اولین فیلم را با نام « My Little Girl» بازی کرد.

 

۱۶٫ اسنوپ داگ

از آنجا که اسنوپ داگ معتاد به مواد مخدر بود، به مدت چندین سال از دوران نوجوانی اش را در زندان به سر کرد. او حتی چند بار مواد مخدرش را فروخت و از این راه کسب درآمد کرد. این را هم اضافه کنیم که کامرون دیاز یکی از همکلاسی های او بود.

 

۱۷٫ نیکلاس کیج

نیکلاس کیج در مصاحبه ای با «نیویورک تایمز» گفت که او جزو شاگردان ممتاز بود، البته تنها تا زمانی که مجبور شود با عمویش زندگی کند. در آن زمان که پدر و مادر او از هم جا شدند، او مجبور شد که به مدت یک سال نزد عمویش، آنهم در یک شهری کوچک، زندگی کند که نتیجه اش افت تحصیلی شدید بود. «نمرات من از A بهF افت کرد. اگر چه با خانواده مهربانی زندگی می کردم اما هیچ چیز برایم مهم نبود چون که آنجا نه شهر من بود، نه خانه ام. اصلا نمی دانستم که برای چه آنجا هستم.»

 

۱۸٫ ناتالی پورتمن

ناتالی پورتمن جزو آن دسته از نوجوانانی که به مدام به پارتی می رفتند نبود، در عوض او تمام وقت اش را به تحقیقات دبیرستان می پرداخت. در همان زمان بود که کار بازیگری خود را آغاز کرد. او اولین بار در سن ۱۱ سالگی و در فیلم «Léon: the Professional» درخشید.

 

منبع: برترینها

برترین ها – امیررضا شاهین نیا: سلامی دوباره خدمت همه شما عزیزان و همراهان مجله اینترنتی برترین ها.
مثل همیشه با گزیده ای از فعالیت چهره ها در شبکه های اجتماعی در روزهای گذشته
در خدمتتان هستیم. جای دارد فرارسیدن ایام جانگداز ارتحال حضرت امام خمینی (ره) و همچنین فرا رسیدن سالروز قیام پانزده خرداد سال ۱۳۴۲ و به شهادت رسیدن جمعی از هموطنان انقلابی را خدمت همه شما عزیزان تسلیت عرض کنم، امیدوارم طاعات و عباداتتان مورد قبول درگاه حق قرار
گیرد و تک تک لحظاتتان در این ماه عزیز سرشار از خیر و برکت باشد. ممنون از
این که امروز هم ما را انتخاب کرده اید.

 

 

 

البته این دستمال ها پیش از این هم در صنعت مد و پوشاک کاربرد داشته اند.

 

 

بحران سوژه برای خودِ چهره ها هم بیداد میکند!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 جشن تولد دوستانه هانیه توسلی در کنار صمیمی ترین رفیقش شبنم فرشاد جو. تبریک به هانیه ی عزیز و خونگرم.

 

این هم کادوی مسخره ای که شبنم برای او خریده و البته بهترین سورپرایز تمام عمر هانیه به شمار میرود! امیدوارم این کفش ها فقط یک شوخی باشد و مُد نشود!

 

 

 

 

 

 

 

 

نیما کرمی پس از ۱۸ ساعت رانندگی در ترافیک جاده چالوس و رسیدن به شمال.

 

 

 

 

 

 

 

 

عکس یادگاری هومن سیدی در کنار ریما رامین فر و امیر جعفری پیش از شروع تئاتر “ضیافت پنالتی ها”. هومن جان برای بخش های باقی مانده شلوارت آگهی میخواهی؟ بنر باشد یا رپورتاژ؟! شرایطش چگونه است؟

 

 

 

 

 

---

مثل همیشه منتظر نکات پیشنهادی و انتقاداتتان هستیم. چه از طریق گذاشتن نظرات زیر همین مطلب چه از طریق ایمیل info@bartarinha.ir. برای ارتباط با نویسنده مطالب هم می‌توانید با حساب کاربری amirrezashahinnia در اینستاگرام ارتباط برقرار کنید.

با سپاس از همراهی تان.

منبع: برترینها

روزنامه اعتماد – علی شروقی: «الن گنیزبرگ » در پانوشتی که بر شعر «زوزه »اش نوشته ، از چندتن از سردمداران «نسل بیت » با صفت مقدس یاد می کند: «… کرواک مقدس … با روز مقدس … گدایان مقدس …» که این شاید ادای دینی باشد به نسلی که داعیه دار بینشی تازه در ادبیات بود و بویژه ادای دین به «ویلیام باروز» که اولین بار «گینز برگ » دانشجوی دانشگاه «کلمبیا» را با دنیای زیرزمینی تبهکاران آشنا کرد.

دنیای آدم های مطرودی که بچه های «نسل بیت » را شیفته خود کردند که این شیفتگی در ادبیات این نسل مشهود است . ادبیاتی که از یک سو پیوندی قوی با زبان و رفتار آدم های این دنیای زیرزمینی دارد و از سوی دیگر وابسته است به تمام آنچه که دهه های پنجاه و شصت میلادی با آن مشخا می شود.

 

همه چیز از بمب اتم گرفته تا پوسترهای جذاب تبلیغاتی و کوکاکولا و بمب اتم و کمونیسم و بودیسم و ذن و عرفان شرقی و تخدیر و جنایت و هذیان و جنون و تیمارستان و هیپی های معترض پابرهنه و شلیک اسلحه های باندهای گانگستری و ترور و ماری جوآنا و ال .اس .دی و مکاشفه و موسیقی جاز و بلوز سیاهان و بارها و کافه ها و آپارتمان های به قول گینزبرگ ، «فکسنی » و دود سیگار و تمام آنچه که در آن دهه ها رایج بود و برای نویسندگان و شاعران «نسل بیت » به امکانات تازه زبانی برای آفرینش ادبی بدل شد و ادبیاتی آفرید که کولاژ تمام خرده ریزها و فرهنگ ها و خرده فرهنگ های آن دهه بود به علاوه اسطوره و ملکوت و تاریخ و بیان تمام اینها به زبانی تند و خشن و عریان و پرهیاهو که انگار موسیقی زبانی نویسندگانی چون «فردینان سلین » و «هنری میلر» را به آهنگ جاز می نواخت .

ادبیاتی که گاه بشدت شفاهی بود و سرشار از امکاناتی اجرایی . ادبیاتی که موسیقی را هم برای خود به وام گرفته بود و به قول «رضا براهنی »: «آنچه از آمیزش جمیع سنت های متحرک و جامع و پرقدرت به وجود آمد، شعر را از صورت ساده کلامی اش در آورد و در میان هنرهای دیگر یله اش کرد. براین مجموعه رنگین بیفزایید نفوذ شعر و آواز سرخپوستی را، شعر مرکب از وزن و بی وزنی را و شعر توام با موسیقی را و شعری را که کاریکاتور و مضحکه شعر واقعی است ، ولی خود سراپا شعر هم هست چراکه جد و هزل و مصیبت و طنز را در هم می آمیزد و معجونی از تمام هنرها را در وجود و با حضور شعر اعلام می کند. این شعر از ادبیات توده ها، از رجزخوانی و خطاب و مقابله و محاکات و نمایشنامه ، شعر و نثر رسمی و تراژدی و کمدی منتهای استفاده را می کند و چیزی تحویل می دهد که تمام روح و تن آدمی را موقع ارایه دادن به حرکت در می آورد.»(۱)

 «براهنی » ضمن این توضیح از «گینزبرگ » و برخی شاعران دیگر «نسل بیت » به عنوان شاعرانی یاد کرده که این ویژگی ها در شعرشان وجود داشت . او می نویسد: «برای امثال آلن گنیزبرگ و جروم راتنبرگ ، دیگر شعرخوانی ساده مطرح نبود، بلکه آواز و رجز هم مطرح بود و برای امثال فرلنیگتی آلت موسیقی هم مطرح بود و بعدها در محافل مختلف آمیزه یی از آلات مختلف و شعر و رقا و فریاد هم مطرح بود؛ و بویژه گروهی از سیاهان مجبور بودند شعر را بدل به نوعی فریاد علیه بیداد اجتماعی بکنند.» (۲)

آنچه «براهنی » بر شمرده دقیقاص همان عناصری است که در اشعار «آلن گینزبرگ » کنار هم قرار گرفته اند و از اجزایی به ظاهر نامتجانس ، شکوهی شاعرانه آفریده اند. شعر «گینزبرگ » در برخی سطرها بمبی می شود که در صورت خواننده می ترکد و گاه چاهی که از اعماق آن صدای ضجه بر نسلی به گوش می رسد که «گینزبرگ » در شعر «زوزه » از آنها یاد می کند. زبان گاهی لحن بیانیه یی پرشور را می یابد و گاه صدا ضعیف و بغض آلود می شود و گاه مصراع ها انگار سطرهایی هستند از کتاب مقدس .

 

سطرهایی به زبان وردگونه و رازآمیز و گاه روایتی هستند از یک واقعه تاریخی یا نقل حوادث به سبک روزنامه یی و گاه زبان ، زبان تبهکاران و لمپن هاست و البته در آمیختن تمام این صداهای ضد و نقیض و انگار مدام در زد و خورد با یکدیگر، نه فقط حاصل آشنایی «گینزبرگ » با «ویلیام باروز» و دیگر نویسندگان هم نسل او که پیش از آن شاید حاصل تجربه های کودکی شاعر باشد و تضادهایی که از آشفتگی خانواده بر می خاست و روح او را شقه شقه می کرد.

 «آلن گینزبرگ » در سوم ژوئن ۱۹۲۶ متولد شد. پدرش شاعر و معلمی یهودی و سوسیالیست بود و مادرش کمونیستی مجنون که اطرافیان را قاتلین خود می پنداشت و سرانجام سر از دارالمجانین در آورد. دوره دبیرستان برای «گینز برگ » دوره آشنایی با «والت ویتمن » بود که این آشنایی و علاقه فراوان به این شاعر از نقاط مشترک تمام نویسندگان و شاعران نسل بیت بود و همه آنها «ویتمن » را تا حد پرستش دوست داشتند.

سال های تحصیل در دانشگاه کلمبیا، سال های آشنایی با «جک کرواک » و «ویلیام باروز» و… بود و سال های ورود به دنیای زیرزمینی تبهکاران و اجتماع در کتابفروشی «فرلینگتی »، دیگر شاعر نسل بیت و اولین ناشر آثار بیت ها. از جمله ناشر کتاب «زوزه » آلن گینزبرگ کتابی که هر چند در آغاز شاعر را به دادگاه کشاند اما اکنون یکی از شعرهای ماندگار ادبیات جهان است .

 شعری به تمام معنا عصیانی و آکنده از پرخاش و ضجه و اندوه و هذیان و البته گاه آغشته به رنگ تند سیاسی که این شاید ریشه در پیشینه خانوادگی شاعر داشت و بین بیت ها «گینزبرگ » یکی از آنهایی بود که از دیگران سیاسی تر بودند و همین ویژگی او را از «جک کرواک » جدا می کرد که بیشتر به سبک می اندیشید و خیال نداشت ادبیات را به بیانیه سیاسی تقلیل دهد و «کرواک » انگار در برابر رفیق هم دانشگاهی اش به این واقعیت رسیده بود که جهان با کلمات تغییر نمی کند و بیهوده نباید داعیه دار چیزی شد که در نهایت مدعی را روسیاه خواهد کرد و البته همین اختلاف ها بود که این همه تنوع را در آثار «بیت » ها به وجود آورد و اکنون هم «ریچارد براتیگان » را جزو آنها به حساب می آورند و هم «گینزبرگ » و «کن کیسی » را در حالی که وقتی به عمق تفکر هر یک از آنها می رسیم ، می بینیم ، هیچ کدام در جزییات شبیه آن یکی نیستند هر چند در آثار تمام شان کلیات مشترکی به چشم می خورد مثل گرایش به فلسفه ذن و عرفان شرقی در برابر نظام مصرفی و کالا محور امریکایی ادبیات «بیت »ها، هجویه یی است بر آن و بیهوده نیست که «گینزبرگ » در اشعارش ، زبان به ستایش نسلی می گشاید که جامعه آنها را مطرود می داند.

«همان ها که نصفه شب اطراف ریل ها پرسه زدند و ماتم گرفته بودند که کجا بروند و بی آنکه دلی شکسته به جا بگذارند رفتند.»

 «همان ها که دنبال یک تخم مرغ خودشان را زیر کامیون های گوشت انداختند.»

 
(سطرهایی از شعر زوزه )

«زوزه » همان طور که شاعر بر پیشانی آن نوشته ، شعری است که «گینزبرگ » آن را برای «کارل سالمون » سروده . برای «کارل سالمون » که در بیمارستان روانی از مغزش قطعه برداری کردند.

 

 در همان بیمارستان روانی که مادر «گینزبرگ » هم در آن بستری بود و شاید «کارل سالمون » در واقع نماد نسلی بود که هر یک به گونه یی متلاشی شدند. نسلی غرق در مخدر و هذیان و پرسه های شبانه از کافه یی به کافه دیگر. نسلی که بخش اول شعر زوزه سرگذشتش را روایت می کند و شعر پس از عبور از وردگونه توام با دهشت و خشونت بخش دوم وارد بخش سوم می شود که خطابه یی است ستایش آمیز برای شخص «کارل سالمون »:

    «کارل سالمون ، من در دیوانه خانه ی راک لند همراه توام
    جایی که تو دیوانه تر از منی
    در دیوانه خانه ی راک لند همراه توام
    جایی که حال تو وخیم است
    در دیوانه خانه ی راک لند همراه توام
    جایی که به سایه مادرم شبیه می شوی …»

 و بدین سان «کارل سالمون » خاطره یی می شود از مادر مجنون گینز برگ . خاطره یی از روح و روان چند پاره او و هم نسلانش . خاطره یی که به زبان هذیانی شعر گینزبرگ و نویسندگان و شاعران هم دوره او لحنی عصیانی می دهد. لحنی که شاید مودبانه نباشد اما هنوز هم پس از این همه که از سال ۱۹۵۵ که سال سرودن زوزه است و از سال ۱۹۹۷ که سال مرگ شاعر آن است می گذرد، باز هم خواندنی است . همان قدر که «صید قزل آلا در امریکا» «ریچاد براتیگان » و آثاری از این دست . هر چند برخی معتقدند تاریخ مصرف این گونه آثار گذشته و ناخودآگاه نسل امروز را در جادوی «هری پاتر» و مانند آن می جویند!

۲ و ۱ : رضا براهنی شعرهای زندان تهران ۱۳۵۸، امیر کبیر، صا ۴۱ ۴۰

منبع: برترینها

ماهنامه آینده روشن: شاید اگر از خیلی از ورزش دوستان ایرانی درباره رشته مورد علاقه شان سوال کنید، مانند همه جای دنیا، از فوتبال نام ببرند، اما در شمال ایران، به خصوص در منطقه ترکمن صحرا یا همان استان گلستان امروزی، این علاقه تا حد زیادی فرق می کند؛ علاقه به اسب و اسبدوانی و مسابقات سوارکاری موضوعی است که برای مردم این منطقه صرفا یک تفریح یا علاقه به یک ورزش نیست؛ اسب سواری جزوی از فرهنگ و زندگی مردم این منطقه محسوب می شود و آن ها برای اسب های خود و مسابقاتی که برگزار می کنند ارزش زیادی قائل هستند، با وجود این، معروف ترین ورزشکار این شهر یک فوتبالیست است!

سردار آزمون ستاره جوان تیم ملی ایران است که یکی از لژیونرهای فوتبال ایران نیز محسوب می شود و در لیگ برتر روسیه و در تیم روستوف بازی می کند؛ سردار مهاجمی گلزن و آینده دار است که یکی از اصلی ترین بازیکنان ایران در راه جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه محسوب می شود.

با تمامی این احوال، سردار اصالت ترکمن خود را هرگز فراموش نکرده است و هر وقت به ایران می آید مستقیما به گنبد کاووس می رود که با خانواده، اقوام، دوستان و آشنایان خود دیدار کند. همانند مردم دیار ترکمن صحرا، اسب جزوی از علایق ویژه این ستاره محسوب می شود. او اسب های ویژه و منحصر به فردی برای خود دارد که حال، مانند خود سردار، در راه موفقیت و قهرمانی گام بر می دارند.

اسب ترکمن؛ با پیشینه ۴۰۰ سال قبل از میلاد

ریشه علاقه به اسب ترکمن به بیش از دو هزار سال پیش باز می گردد. اسب ترکمن گونه ای از سب با نژاد ترکمن خالص است که در منطقه ترکمن صحرا زیست می کند و پرورش می یابد. رنگ این گونه بیشتر خاکستری است و بدنی کشیده و لاغر دارند. شکم آن ها، برخلاف بسیاری از نژادهای دیگر اسب ها، تخت و به عبارت دیگر لاغر است.

صادرات این اسب به خارج از کشور ممنوع است. آثاری که از اسب ترکمن به دست آمده به ۴۰۰ سال قبل از میلاد مربوط است و سکاها و هخامنشیان و بیش از همه اشکانیان از اسب های ترکمن در سواره نظام خود سود می برده اند. شاهان سلجوقی و صفویان نیز سوار بر اسب های ترکمن مملکت تحت سیطره خود را گسترش دادند و امنیت بخشیدند و نادرشاه افشار با ترکیب ترکمن و دیگر اسب های ایران تا هند پیش رفت. نقاشی های صفوی و قاجار هنوز هم نقش و نگار اسب های ترکمن را در جنگ و شکار شاهان و شاهزاده ها نشان می دهد.

شهرستان گنبد کاووس از مراکز مهم پرورش اسب ترکمن است. این شهر و آق قلا، در نزدیکی بندرترکمن، اصلی ترین شهرهایی محسوب می شوند که مسابقات سوارکاری در آن ها برگزار می شود. در گنبد کاووس مجموع سوارکاری ای وجود دارد که در زمان احداث به عنوان زیباترین مجموعه سوارکاری خاورمیانه شناخته می شد. اکنون هم مسابقات اسب دوانی کورس بهاره و پاییزه ایران در این مجموعه انجام می شود و شرکت کننده های زیادی از سراسر ایران و کشورهای دیگر به این شهر می آیند و چندین هزار تماشاگر با اشتیاق فراوان از آن بازدید می کنند. خود سردار هم با اینکه در روسیه حضور دارد، همچنان بااشتیاق هر هفته نتایج این مسابقات را دنبال می کند.

والیبال، ورزش دوم گنبدی ها

سردار، به سبب والیبالیست بودن پدرش، در این ورزش هم مهارت دارد و در حال حاضر هم به صورت تفریحی والیبال بازی می کند. خلیل آزمون، پدر سردار، در سال ۱۳۶۴ به عضویت تیم ملی جوانان ایران درآمد و در سال ۱۳۶۵ عضو تیم ملی بزرگسالان شد و تا سال ۱۳۷۰ برای تیم ملی به میدان می رفت. او در سال ۱۳۸۰ مربیگری را با نئوپان گنبد در سوپرلیگ ایران آغاز کرد و علاوه بر آن تا به حال مربیگری گل گهر سیرجان و برق کرمان و جواهری گنبد را عهده دار بوده است.

سردار هم مانند دیگر ترکمن ها اسب دارد و گرچه در مسابقات شرکت نکرده، سوارکاری با اسب را بلد است، مانند پدرش که در قدیم سواری می رفت و حال هم می رود. او که تاکنون ۱۰ اسب داشته است، روز جمعه، ۱۷ بهمن ۹۳، میهمان یکی از مالکان بزرگ اسب های ایران بود، حمید رادان که بیش از چهل سال است با ترکمن ها رفاقت دیرینه دارد. او در دهه ۶۰ و ۷۰ مسئولیت تیم های باشگاهی پایه، مانند تیم منتخب تهران و نفت و سایپا، را در دست داشته است.

 

بازیکنانی مانند علی کریمی و مهدی مهدوی کیا هم عضو تیم منتخب تهرانی بوده اند و که او سرپرستی اش را عهده دار بوده است؛ حتی جواد نکونام هم سال های ابتدایی فوتبال را با او شروع کرد و با توصیه و هماهنگی او بود که به باشگاه پاس تهران رفت.

همین علاقه او به فوتبالی ها و دوستی اش را با پدر سردار کاری کرد که رادان که باشگاه اسب سواری به نام خودش دارد سورپرایزی برای آزمون داشته باشد؛ کره اسبی ده ماهه که سردار نام «سریک» را برای او انتخاب کرده است سورپرایز رادان بود.

جالب است بدانید که رادان به فرهاد قائمی هم که با پدربزرگ او، مرحوم کدخدا قائمی، دوستی صمیمی داشته اسبی گران قیمت هدیه داده است. پدربزرگ فرهاد کدخدای روستای آبادان تپه، از روستاهای مشهور پرورش اسب ترکمن صحرا، بوده و این موضوع زمینه علاقه قائمی به اسب و سوارکاری را ایجاد کرده است.

اسب های خوب اسب هایی هستند که نژاد اصیلی داشته باشند. «سریک» هم اسبی است از نژاد «تروبرد» که مختص کورس هستند و بیشتر برای استفاده از آن در مسابقات سوارکاری شناخته شده اند. «تروبرد» نژادی خونگرم است که به جسارت و سرعت و چابکی مشهور است.

«سریک»، اسب سردار، هم مانند «ریو ونتورا»، اسب قائمی، اسبی است که پدر و مادری اصیل دارد؛ اسب سیلمی معرفی به نام «مربوش» و مادیانی به نام «ریو امپلیکیشن». مربوش رنکینگ ۱۱۷ اسب های دنیا را دارد و پنج قهرمانی، پنج نایب قهرمانی و چهار سومی در کارنامه اش دیده می شود و بیش از ۲۰۰ میلیون تومان قیمت آن است. مادر اسب، یعنی ریو امپلیکیشن، هم قهرمان سابق مسافت کوتاه ایران است و حال هم انتظار می رود «سریک» در کورس سال ۹۵ که در فروردین ماه برگزار می شود در میدان های  اسب سواری ایران بدود.

قهرمان اسب دیگر سردار

اما سردار به جز «سریک»، اسب  دیگری به نام «کاررا» دارد. سردار مالکیت این اسب را به طور مشترک با دوستش، میثم گودرزی، برعهده دارد. «کاررا» بهمن ماه گذشته در هفته سی ام کورس اسب دوانی گنبد که کورس ویژه اسب های «تروبرد» با شرکت دوازده اسب سه ساله ای بود که بیشترین امتیاز را در آن فصل داشتند شرکت کرد. در این مسابقه ۷۴ میلیون تومان جایزه به اسب های برتر اهدا شد.

برای نگهداری اسب ها باید مسائل مختلفی در نظر گرفته شود، مانند پانسیون اسب، مربی توانمندی که بتواند او را خوب تمرین دهد و مکمل های قانونی که به آن ها داده می شود از این جمله است. جمیع این کارها هزینه نگهداری اسب ها را به روزانه حدود ۳۰ هزار تومان به بالا و در مجموع حدودا ماهی یک یا دو میلیون تومان می رساند؛ همچنین، به دلیل اینکه اسب ها در ایران قرنطینه ندارند، امکان صادر کردن آن ها وجود ندارد و قیمت هر اسب در این وضعیت و در زمان کُره بودن، به نسبت خونی و نژاد آن، میان ۲۰ تا ۹۰ میلیون تومان متغیر است.

شرط بندی های مجاز و غیرمجازی

یکی از جذابیت های مسابقات کورس سوارکاری پیش بینی های مجازی است که در باجه های مخصوص این کار در مجموعه ها انجام می شود. قبل از شروع هر کورس اسب ها در مانژ خود را برای علاقه مندان به نمایش می گذارند. این نمایش باعث می شود کسانی که می خواهند برای شناسایی اسب های برتر پیش بینی کنند از صحت و سلامت اسب ها آگاه شوند و تصمیم شان را بهتر بگیرند.

تماشاگران، با توجه به دفترچه هایی که در ابتدای ورود به مجموعه تهیه می کنند، اطلاعات کاملی از اسب های هر کورس و رقیبان شان دارند؛ آن ها حتی گام را فراتی می برند و می دانند اصل و نسب اسب ها به کجا می رسد و شجره نامه اسب را برای انتخاب خود و اینکه صاحب و مالک اسب چه کسی است در پیش بینی های خود لحاظ می کنند بعد از اینکه این مراسم در مانژ تمام می شود باجه ها شلوغی عجیبی به خود می بینند؛ چون همه می خواهند هر چه زودتر در مسابقه شرکت کنند و برای دیدن کورس به جایگاه بروند.

با توجه به اینکه «سریک» از فروردین ماه به مسابقات کورس وارد می شود، ابتدا باید در کورس اسب های ندویده مسابقه بدهد، اما پس از مدتی می تواند با دیگر اسب ها هم رقابت کند و احتمال اینکه «سریک» با «ریو ونتورا»، اسب فرهاد قائمی، مسابقه دهد وجود دارد و این یعنی رقابت ستاره های فوتبال و والیبال گنبد در کورس سوارکاری!

منبع: برترینها

 برترین ها: او ستاره فیلم هایی به یادماندنی همچون «رانندگی برای خانم دیزی»، «رستگاری در شاوشنگ»، «دختر میلیون دلاری»، «نابخشوده» و «بتمن آغاز می کند» است و با صدای عمیق و بینهایت آرامش‌بخش خود بُعد چندمی به درخشش خود در میان ستارگان دیگر تاریخ سینما داده است. شاید اینکه او با بیش از ۴٫۳۱۶ میلیارد دلار سود ناخالص کل باکس آفیس و ۷۴٫۴ میلیون دلار میانگین فروش برای هر فیلم، سومین ستاره موفق دنیا در باکس آفیس است، معیار دیگری بر میزان محبوبیت او باشد. 

با آنکه عاشق بازیگری بود، بعد از فارغ التحصیلی از دبیرستان به نیروی هوایی پیوست تا خلبان جنگنده شود. بعدها فهمید که این چیزی نبوده که همیشه می خواسته و حرفه بازیگری را در پیش گرفت. پس از سال ها حضور در نقش های کوچک و کسب موفقیت های محدود و ناچیز، کم کم نقش های بزرگی نصیبش شد و تحسین منتقدین و عموم مردم را بدست آورد. او حالا یکی از برجسته ترین و محترم ترین ستاره های هالیوودی است.

مورگان فریمن زاده اول ژوئن ۱۹۳۷ در ممفیس تنسی، کوچکترین فرزند مورگان پورترفیلد فریمن و مِیم ادنا، در شیکاگو و میسیسیپی در خانواده ای با درآمد پائین بزرگ شد. کمی پس از تولدش، والدین او مانند بسیاری از آفریقایی-آمریکایی های دیگر، به شیکاگو نقل مکان کردند تا کار پیدا کنند. در این میان، مورگان به مادربزرگش در چارلستون میسیسیپی سپرده شد.

 در شش سالگی، مادربزرگش مرد و او به شمال بازگردانده شد تا نزد مادرش که حالا از پدر دائم الخمرش جدا شده بود، زندگی کند. در دوران نوجوانی، فریمن زمان زیادی از اوقات فراغتش را به دیدن فیلم هایی می گذراند که برای دیدنشان پول توجیبی هایش را کنار گذاشته بود و بدین ترتیب نسبت به بازیگرانی همچون گری کوپر، اسپنسر تریسی و سیدنی پوآتیه علاقه و حس تحسین زیادی پیدا کرده بود.

ورود فریمن به دنیای بازیگری کاملاً شانسی و تصادفی بود. وقتی هنوز در مقطع راهنمایی تحصیل می کرد، بخاطر کشیدن صندلی از زیر پای دختری که دوستش داشت، تنبیه شد و مجازاتش این بود که در مسابقه تئاتر مدرسه شرکت کند. بر خلاف آنچه مسئولین مدرسه انتظارش را داشتند، این پسر ۱۲ ساله روی صحنه ثابت کرد که بازیگری در ذات اوست و در این درس بهترین نمره ها را کسب کرد.

با آنکه از بازیگری لذت فراوانی می برد، ولی پرواز و به خصوص فکر اینکه یک جنگنده را به پرواز دربیاورد، بیش از هر چیزی او را به هیجان می آورد. به همین دلیل بود که پس از دبیرستان، در سال ۱۹۵۵ بورس نیمه کامل تحصیل در رشته تئاتر را رد کرد و به نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا ملحق شد. ولی ارتش خیلی از آن چیزی که تصورش را می کرد دور بود. بجای آنکه در آسمان ها مانور بدهد، او را به فعالیت زمینی به عنوان مکانیک و تکنیسین رادار گماشتند. همان زمان بود که فهمید اصلاً دلش نمی خواهد از آن بالا مردم روی زمین را هدف تیربار جنگنده قرار دهد.

بعدها در مصاحبه با یک مجله گفت: «من به یه درک ناگهانی رسیدم و اون این بود که من عاشق این کار نبودم، بلکه عاشق ایده و تصور اون بودم.» در سال ۱۹۵۹، مورگان از نیروی هوایی جدا شد و شانسش را در غرب امتحان کرد و به هالیوود رفت تا ببیند که آیا می تواند در حرفه بازیگری موفق شود یا خیر. زندگی به عنوان بازیگر چندان سهل و آسان نبود. در کلاس های بازیگری شرکت می کرد و برای پیدا کردن کار به هر دری می زد. اوایل دهه شصت بود که دوباره اسباب کشی کرد و این بار به نیویورک سیتی رفت، شهری که در آن کارهای روزانه بی اهمیتی انجام می داد و شب ها را به تست بازیگری می گذراند.

در سال ۱۹۶۷ یعنی همان سالی که با جینت ادیر بردشاو ازدواج کرد، با به دست آوردن نقشی در نمایش تماماً آفریقایی-آمریکایی «سلام دالی» در برادوی با هنرنمایی پرل بیلی، فریمن به موفقیت رسید. همان زمان ها بود که فریمن در نمایش «عشاق سیاه پوست» که نمایشی خارج از برادوی بود نیز بازی کرد.
 

در سال ۱۹۷۱ در سطح ملی بیشتر مشهور شد، یعنی همان موقعی که شروع به حضور منظمی در برنامه تلویزیونی «شرکت الکتریکی» با موضوع آموزش خواندن برای گروه سنی کودک کرد. در برنامه ای که ستاره های مشهوری مانند ریتا مورنو، جوآن ریورز و جین وایلدر داشت، فریمن کاراکترهایی به یادماندنی مانند «کنت دراکولا» را زنده کرد. با این حال فضای تلویزیون زندگی دشوار و طاقت فرسایی را برای فریمن رقم زد.

علیرغم هنرنمایی روی صحنه تئاتر که برایش نامزدی جایزه تونی در اواخر دهه هفتاد را به همراه داشت، گویی فریمن نمی توانست نقشی در یکی از فیلم هایی که دوست داشت را بدست بیاورد. وقتی برنامه «شرکت الکتریکی» در سال ۱۹۷۶ لغو شد، حرفه او به نقطه ای بحرانی رسیده بود و زندگی شخصی اش هم دچار تلاطم و آشفتگی شده بود. مدتها قبل از آنکه این برنامه به پایان برسد، می دانست که زندگی مشترکش به بن بست رسیده و عادت نوشیدن نیز کم کم آغاز شده بود و در نهایت مورگان و جینت در سال ۱۹۷۹ متارکه کردند.

یک سال پس از جدایی، با به دست آوردن نقش یک زندانی دیوانه در فیلم «بروبیکر» رابرت ردفورد، کمی امیدوار شد. ولی جریان منظم فیلم هایی که دوست داشت در آنها بازی کند هرگز تحقق نیافت و مجبور شد دوباره به تلویزیون برگردد و دو سال آزگار را در سریال آبکی «دنیایی دیگر» بگذراند.

بقیه سال های این دهه نیز به همین ترتیب گذشتند و فریمن نقش هایی بازی کرد که برایش تاحدودی تحسین و مقبولیت آوردند، ولی آنقدر بزرگ نبودند که او را در لیست بازیگران درجه یک و مهم هالیوودی قرار دهند. در سال ۱۹۸۴ در فیلم «هری و پسرش» پل نیومن، نقش کوتاهی داشت و در مینی سریال تلویزیونی «قتل های کودکان آتلانتا» گویندگی کرد.

در سال ۱۹۸۷ بود که شانس فریمن برگشت و در فیلم «خیابان اسمارت» نقش فست بلک را بازی کرد که در عرصه سینما موفقیت بزرگی برایش محسوب می شد و حتی نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برایش به ارمغان آورد. پائولین کائل، منتقد فیلم، حتی تا آنجا پیش رفت که این سوال را پرسید: «آیا مورگان فریمن برجسته ترین بازیگر آمریکایی نیست؟» دو سال بعد فریمن تحسین و تمجید بسیاری کسب کرد و جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد و یک نامزدی اسکار دیگر را برای نقش راننده کله شق فیلم «رانندگی برای خانم دیزی» از آن خود کرد. در دهه نود دیگر او برای فیلم هایی با بودجه های سنگین انتخاب می شد و در همین دهه بود که در فیلم هایی افسانه ای و به یاد ماندنی همچون «رستگاری در شاوشنک» (۱۹۹۴)، «هفت» (۱۹۹۵) و «برخورد عمیق» (۱۹۹۸) هنرنمایی کرد.

در سال ۲۰۰۵، فریمن جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برای فیلم «دختر میلیون دلاری» ساخته کلینت ایستوود برد. بعدها نقش لوسیوس فاکس را که قبلاً در سال ۲۰۰۵ در فیلم «بتمن آغاز می کند» بازی کرد بود، در دنباله های موفق و پرفروش «شوالیه تاریکی» (۲۰۰۸) و «شوالیه تاریکی برمی خیزد» (۲۰۱۲) از سر گرفت. در مراسم گلدن گلوب ۲۰۱۲، فریمن جایزه سسیل بی. دیمیل را برای کمک های شایسته و برجسته به دنیای سرگرمی دریافت کرد.

وی درباره انتخاب نقش هایش می گوید: «دوست دارم تو نقش هایی که بازی می کنم تنوع باشه. هر چه نقش ها متنوع تر، بهتر. انگار من تو قالب آدم خوب و مثبت گیر افتادم و این در واقع ورای کنترل منه. ولی غیر از اون، یه قصه خوب و یک کاراکتر جالب چیزیه که دنبالشم.»

صدای متمایز و فصیح فریمن نیز برای گویندگی بسیار مناسب است. صدای او را می توانید در فیلم هایی فراموش نشدنی مانند «جنگ دنیاها» و مستند برنده اسکار «رژه پنگوئن ها» بشنوید. در سال ۱۹۹۷ وی با کمک شرکایش کمپانی فیلمسازی Revelations Entertainment را تأسیس کرد که شامل کمپانی توزیع فیلم آنلاین ClickStar نیز می شد.

با آنکه شکوفایی بازیگری فریمن خیلی دیرهنگام بود، ولی هرگز نسبت به این موضوع تلخی و ناراحتی به خود راه نداد. فریمن در این باره می گوید: «موفقیت زمانی پیش میاد که باید بیاد. من ۳۰ ساله که تو این کارم و سابقه ۳۰ ساله داشتن تو این کار چیز بدی نیست. اغلب به این فکر می کنم که شاید خیلی خوش شانس بودم که موفقیت زودهنگام در جوانی و در دهه هفتاد نداشتم. ممکن بود خیلی راحت تو اون دوره بسوزم.»

فریمن برند در حال توسعه خود را با اعمال نیکوکارانه همراه نموده و از آنجائیکه در دلتای میسیسیپی زندگی می کند، پس از وقوع توفان کاترینا کمک مالی زیادی به قربانیان این بلای طبیعی کرد. وی از طریق بنیاد راک ریور که خود آن را تأسیس کرده، میلیون ها دلار به برنامه های آموزشی و آکادمیک وقف کرده و بخشیده است. در سال ۲۰۰۴ نیز برای قربانیان گرینادا، وجوه مالی امدادی سازماندهی نمود.

انرژی او در حوزه ها دیگری نیز صرف می شود و در همین سال های اخیر بود که او پروانه خلبانی اش را نیز گرفت. در حالیکه زندگی شخصی اش در این سال ها آشفته و پرتلاطم بوده – او و همسر دومش میرنا در سال ۲۰۰۷ از هم جدا شدند و نزدیک بود در تصادف اتومبیل در چارلستون میسیسیپی کشته شود – ولی این بازیگر محبوب هرگز حتی نشانه ای از ناامیدی و کندی موفقیتش نشان نداده است.

 در سال ۲۰۰۹، فریمن دوباره با کلینت ایستوود همکاری کرد و نقش نلسون ماندلا، رئیس جمهور آفریقای جنوبی را در فیلم «شکست ناپذیر» بازی کرد، فیلمی که نامزدی اسکار دیگری برای فریمن به همراه داشت. انتخاب نقش ها و همچنین رفتار و منش خارج از فیلم او باعث شده که فریمن نزد همگان احترام بالایی داشته باشد و حتی آن دسته از افرادی که در مصاحبه ها و صحبت هایشان به تحسین و تأیید طرف مقابل عادت ندارند نیز به او احترام بگذارند.

مایک والاس که در سال ۲۰۰۶ با او مصاحبه کرد، گفته بود: «مورگان مردی بسیار خوش مشرب و دوست داشتنیه. اون خیلی فهمیده و مدبره و به هیچ وجه تلخ و نچسب نیست. اون هنوز هم در حال کاوش روی زندگیشه و این قابل تحسینه. من احترام فوق العاده زیادی برای مورگان فریمن قائلم.»

منبع: برترینها

برترین ها – امیررضا شاهین نیا: سلامی دوباره خدمت همه شما عزیزان و همراهان مجله اینترنتی برترین ها.
مثل همیشه با گزیده ای از فعالیت چهره ها در شبکه های اجتماعی در روز گذشته
در خدمتتان هستیم. امیدوارم طاعات و عباداتتان مورد قبول درگاه حق قرار
گیرد و تک تک لحظاتتان در این ماه عزیز سرشار از خیر و شادی باشد. ممنون از
این که امروز هم ما را انتخاب کرده اید.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سیاوس خیرابی و رز رضوی در حال اجرای یک تئاتر. در واقع در حال جنایت در حق تئاترِ واقعی.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 مجید اخشابی به تنهایی کمر صنعت مد و پوشاک را شکست.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

منبع: برترینها

 برترین
ها: کم‌تر رمان‌خوانی است که رمان‌های «جان شیفته» و «ژان کریستف»، اثر رومن رولان و یا «دُنِ آرام» نوشته‌ی میخائیل شولوخف را نخوانده باشد. مترجم این آثار ارزش‌مند ِ ادبیات کسی نیست جز محمود اعتمادزاده.

محمود اعتماد‌زاده مشهور به م.ا.به‌آذین، نویسنده و مترجم شناخته‌شده‌ی ایرانی در بیست‌وسوم دی‌ماه ۱۲۹۳ شمسی در کوچه‌ی خُمِران چهل‌تن ِ شهر رشت و در یک خانواده‌ی «بازرگان-خرده‌مالک» به دنیا آمد. آموزش ابتدایی را در شهر زادگاهش سپری کرد و در اواخر تابستان ۱۳۰۶ به هم‌راه خانواده به مشهد رفت و سه سال اول متوسطه را در مشهد گذراند و پایان دوره‌ی متوسطه راهی تهران شد.

به‌آذین در سال ۱۳۱۱ جزو دانش‌جویان اعزامی از طرف دولت وقت به فرانسه، ره‌سپار آن کشور شد و تا دی‌ماه ۱۳۱۷ در فرانسه ماند. زبان فرانسه آموخت و از دانش‌کده‌ی مهندسی دریایی «برست» و دانش‌کده‌ی مهندسی ساختمان دریایی در پاریس گواهی‌نامه گرفت. به‌آذین پس از بازگشت به ایران به نیروی دریایی پیوست و با درجه‌ی ستوان دوم مهندس نیروی دریایی در خرمشهر به کار مشغول شد. پس از مدتی به نیروی دریایی بندر انزلی منتقل شد و ریاست تعمیرگاه این نیرو به عهده‌ی او قرار گرفت. بیش‌تر وقت به‌آذین حتا در دوران تحصیل به دلیل علاقه به ادبیات با ادبیات و آثار ادبی سپری شد. در بحبوحه‌ی جنگ جهانی دوم، شوروی و انگلیس ایران را از دو سو اشغال کرده بودند و تعدادی از شهرها از جمله بندانزلی چند بار بمباران شد.

به‌آذین در روز چهارم شهریور ۱۳۲۰ در بمباران به سختی مجروح شد و در بیمارستانی در رشت کار به قطع دست و بازوی چپش کشید. هنوز در بیمارستان بستری بود و زخم پای چپش به‌بود نیافته بود و در آن ترکش وجود داشت که او را مخفیانه به تهران آوردند تا به عنوان اسیر جنگی گرفتار ارتش شوروی نشود. به‌آذین از دست ارتش سرخ نجات یافت اما زمان زیادی نگذشت که خود به استقبال اندیشه‌ی سرخ رفت و تا پایان عمر به آن وفادار ماند. چندی پس از این به‌آذین از نیروی دریایی استعفا داد تا راحت‌تر بتواند به ادبیات و هم‌چنین به فعالیت سیاسی بپردازد. به‌آذین پس از استعفا از خدمت نظامی به وزارت فرهنگ رفت. سال‌ها به تدریس خصوصی زبان فرانسه و تدریس ریاضی در دبیرستان‌ها و هم‌چنین کار در کتاب‌خانه‌ی ملی پرداخت. او چند هفته‌ای هم در دوره‌ی وزارت دکتر فریدون کشاورز، در سال ۱۳۲۵، معاونت فرهنگ گیلان را بر عهده داشت. به‌آذین پس از ترک ارتش به قول خودش «در اندیشه و احساس» به جنبش جهانی کارگری پیوست.

پس از انقلاب اسلامی به‌آذین تحت تاثیر حزب توده از کانون نویسندگان که خود از بنیان‌گذاران آن بود و در هیات دبیران آن فعالیت داشت جدا شد و به تعبیری انشعاب کرد و «شورای نویسندگان و هنرمندان» را بنا نهاد. در سال ۱۳۵۸، هیات دبیران کانون نویسندگان ایران که متشکل از باقر پرهام، احمد شاملو، محسن یلفانی، غلام‌حسین ساعدی و اسماعیل خویی بود تصمیم به اخراج به‌آذین، سیاوش کسرایی، هوشنگ ابتهاج و فریدون تنکابنی گرفتند و این تصمیم به تایید مجمع عمومی کانون نویسندگان رسید و عضوهای وابسته به حزب توده و این چند نفر از کانون نویسندگان اخراج شدند.

رهبر معظم انقلاب در سال ۱۳۸۵ هنگام بازدید از غرفه‌ی «نشر ناهید» در نمایش‌گاه کتاب که ناشر کتاب‌های به‌آذین نیز هست رو به مسئول غرفه کرده و می‌گوید:«سلام مرا به آقای به‌آذین برسانید.» به‌آذین روز چهارشنبه ۱۰ خردادماه ۱۳۸۵ بر اثر ایست قلبی در بیمارستان آراد تهران درگذشت. از به‌آذین ترجمه‌های فراوانی بر جا مانده است که می‌توان به بابا گوریو نوشتهٔ انوره دو بالزاک، زنبق درّه نوشتهٔ انوره دو بالزاک، چرم ساغری نوشتهٔ انوره دو بالزاک، دخترعمو بت نوشتهٔ انوره دو بالزاک، ژان کریستف نوشتهٔ رومن رولان، جان شیفته نوشتهٔ رومن رولان، سفر درونی نوشتهٔ رومن رولان، زمین نوآباد نوشتهٔ میخائیل شولوخف، دُنِ آرام نوشتهٔ میخائیل شولوخف، شاه لیر نوشتهٔ ویلیام شکسپیر، هملت نوشتهٔ ویلیام شکسپیر، اتللو نوشتهٔ ویلیام شکسپیر، استثناء و قاعده نوشتهٔ برتولت برشت، فاوست نوشتهٔ یوهان ولفگانگ فون گوته و نامه سن میکله نوشتهٔ اکسل مونته ، ۱۳۷۹، نشر آتیه اشاره کرد.

از نوشته‌های به‌آذین نیز می‌توان به این کتاب‌ها اشاره داشت: پراکنده (۱۳۲۳)، بسوی مردم (۱۳۲۷)، خانوادهٔ امین زادگان (رُمان ناتمام)، دختر رعیت (۱۳۳۰)، نقش پرند (۱۳۳۴)، مُهرهٔ مار (۱۳۴۴)، قالی ایران (۱۳۴۴)، گفتار در آزادی (۱۳۴۷)، شهر خدا (۱۳۴۹)، مهمان این آقایان (۱۳۵۰، چاپ ۱۹۷۵، کُلن، آلمان)،از آن سوی دیوار (۱۳۵۱)،کاوه (نمایشنامه، ۱۳۵۵)، بار دیگر،این بار… (۱۳۷۰، انتشار: ۱۳۸۸)، از هر دری… (۱۳۷۱ و ۱۳۷۲)، مانگدیم و خورشیدچهر،بر دریاکنار مثنوی و دید و دریافت (۱۳۷۷) و نامه هائی به پسر(۱۳۸۲)
منبع: برترینها

گوش ما ایرانی ها از بدو تولد به صدای هر روزه اذان عادت کرده است؛ نوایی که هر کدامشان به واسطه موذن هایشان در گذر زمان و پخش شان از رادیو و تلویزیون سهم زیادی در خاطرات شنوایی ما دارند.

 

 

 

 

 

---

مصطفی غلوش

بین همه قاریان و موذن های ایرانی که ما از اوقات شرعی با صدای آنها با خبر می شویم می شود موذن های غیر ایرانی دیگری را هم پیدا کرد که ما در همه این سالها گوشمان را به شنیدن اذان هایشان عادت داده ایم. مثل محمد طوخی، شیخ ابوزید و یا مصطفی غلوش مصری که موذن های اهل تسنن بودند و اذانشان به سبک شیعیان نقش مهمی به گوش همه ما آشناست. اذانی که بعدها برخی از عالمان و قاریان سنی مذهب را وادار به انتقاد از غلوش کرد.

منبع: برترینها