بایگانی دسته ی : چهرها

همچنین بی نظیر بوتو از سال ۱۹۷۳ در دانشگاه آکسفورد در رشته های حقوق و اقتصاد تحصیل کرد. پس از آن بود که بوتو به فکر فعالیت های سیاسی افتاد و تصمیم گرفت به پاکستان بازگردد و فعالیت های سیاسی اش را از حزب مردم آغاز کند.ذوالفقار علی بوتو، نخست وزیر سابق پاکستان و بنیانگذار حزب مردم پاکستان در سال ۱۹۷۹ پس از کودتای نظامی ژنرال ضیاء الحق به دستور او و به حکم دادگاه عالی پاکستان به اتهام واهی قتل یک مخالف سیاسی اعدام شد.

حزب مردم پاکستان یک حزب سوسیال دموکرات با گرایش چپ میانه است و بی نظیر بوتو در سال ۱۹۸۲ و در سن ۲۹ سالگی رهبر این حزب شد.وی نخستین زن پاکستانی بود که رهبری یک حزب سیاسی مهم را برعهده می گرفت. وی پس از آنکه سال ۱۹۸۸ به نخست وزیری رسید اقدامات متعددی برای ارتقای اقتصاد و امنیت ملی پاکستان انجام داد و سیاست های سرمایه داری اجتماعی را برای توسعه صنعتی و رشد اقتصادی پاکستان به اجرا درآورد.

بی نظیر بوتو طی فعالیت های سیاسی اش با خطرات بسیاری روبرو شد به طوری که به دلیل مخالفت با حکومت نظامی ژنرال ضیاء الحق، رییس جمهور وقت پاکستان بازداشت و به حبس خانگی محکوم شد. پس از آن ضیاء الحق، بوتو را به انگلستان تبعید کرد و دو سال بعد در ۱۰ آوریل ۱۹۸۶ بوتو به پاکستان بازگشت.بی نظیر بوتو دو بار در سال های ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۰ و ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۶ سمت نخست وزیری پاکستان را بر عهده داشت؛ اما به علت فساد مالی از سمتش برکنار شد.وی در سال ۱۹۹۵ از کودتای نافرجام علیه دولتش زنده ماند و پس از آن لحن محکم وی علیه رقیبان سیاسی داخلی و همچنین دولت هند، سبب شد که لقب “بانوی آهنین پاکستان” را کسب کند.بوتو و شوهرش (آصف علی زرداری) بارها توسط دادگاه ها و دولت های پاکستان و کشورهای مختلف به فساد مالی متهم و با حکم دادگستری پاکستان به زندان محکوم شدند. اثبات این اتهامات باعث شد که بی نظیر بوتو در سال ۱۹۹۶ از مقام خود برکنار شود.

بوتو پس از این که هشت سال در تبعید به سر برد، در ۱۸ اکتبر ۲۰۰۷ به پاکستان بازگشت. بی نظیر قصد داشت با شرکت در مبارزات انتخاباتی برای سومین بار به مقام نخست وزیری پاکستان انتخاب شود.وی دوران تبعید خود را در انگلستان و دبی گذراند. بوتو در همان ساعات اولیه ورودش به پاکستان و در کراچی مورد حمله تروریستی قرار گرفت اما به خود وی آسیبی نرسید. طی این حمله که کاروان حامل بوتو را هدف قرار داده بود، ۱۳۵ تن کشته و ۳۲۰ تن دیگر زخمی شدند.

سرانجام پس از چندین رشته ترور ناموفق، بی نظیر بوتو در تاریخ ۲۷ دسامبر ۲۰۰۷ در یک حمله تروریستی انتحاری در شهر راولپندی در استان پنجاب به قتل رسید. با پایان یافتن سخنرانی انتخاباتی بوتو در این شهر، وی همراه با اطرافیان و محافظانش سوار بر اتومبیلی قصد ترک محل سخنرانی را داشت که این بمب گذار انتحاری خود را در نزدیک اتومبیل حامل بوتو منفجر کرد. در عین، فرد یا افراد مسلحی هم به سوی کاروان حامل او آتش گشودند. پس از آن بوتو به بیمارستان دولتی راولپندی منتقل شد و جان سپرد.علت اصلی مرگ بی نظیر بوتو گلوله هایی که قبل از انفجار بمب به گردن و قفسه سینه وی اصابت کرده بود، اعلام شد. اما مقامات بیمارستان پس از آن اعلام کردند که مرگ بوتو در اثر برخورد جسم سخت با سر وی روی داده است.

در پی ترور بی نظیر بوتو، دولت پاکستان طالبان و القاعده را مسئول این عملیات دانست و اعلام شد فردی به نام کرامت الله بلال از اعضای القاعده این ترور را انجام داده است. اما القاعده اعلام کرد که در ترور بوتو نقشی نداشته است.بی نظیر بوتو پس از مرگش طی خاکسپاری در ایالت سند پاکستان در روستای کرهی خدابخش کنار محل دفن پدر و دو برادر خود به خاک سپرده شد. انتشار خبر ترور بی نظیر بوتو باعث بهت و حیرت بسیاری در سراسر جهان شد اما گویا این خبری بود که همگان انتظار آن را داشتند. از زمان بازگشت بی نظیر بوتو از تبعید به پاکستان مدت زیادی نمی گذشت اما در این مدت کوتاه، سه سوء قصد علیه او انجام گرفت که آخری در نهایت باعث قتل وی شد.

بوتو در پاکستان از نفوذ و قدرت بسیاری در میان جریانات سیاسی برخوردار بود و این موضوعی است که می تواند به روشن شدن دلایل ترور وی کمک کند. بی نظیر بوتو برای پاکستان برنامه ای درازمدت در سرداشت و گام به گام به دنبال اجرای آن بود. اگرچه گفته شده که ورود بوتو به پاکستان طی هماهنگی با پرویز مشرف انجام شد، اما وقایع نشان داد که راه این دو از هم جدا بوده و اختلافاتی نیز با یکدیگر داشته اند.به نظر می رسد پرسیدن این سوال که عامل ترور بی نظیر بوتو چه کسی است پرسش درستی نباشد؛ گرچه در نهایت نیروی مشخصی در این کار دست داشته است. می توان دراین باره که القاعده یا سازمان اطلاعات ملی ارتش پاکستان و یا حتی پرویز مشرف در قتل بوتو دست داشته اند، گمانه زنی هایی را مطرح کرد؛ اما این نوع گمانه زنی ها بیشتر حرکت در راستای یک سویه نگری است تا درک صحیح واقعیت های پاکستان.

پیچیدگی قتل بی نظیر بوتو را می توان از این زاویه هم دید که وی قربانی روندی بود که خودش آن را ایجاد کرده بود. در دوران نخست وزیری بی نظیر بوتو، ارتش پاکستان با حمایت از طالبان، به قدرت یافتن خشونت مذهبی در افغانستان کمک کرد. خشونتی که به اسم مذهب، توسط طالبان به وجود آمد و کم کم در خود پاکستان هم رشد یافت.نکته دیگری که در پس زمینه ترور بی نظیر بوتو وجود دارد، این موضوع است که واقعا مجامع بین المللی درباره اوضاع سیاسی پاکستان و اینکه این اوضاع چه نقشی در ترور نخست وزیر فقید پاکستان داشته است،چه اطلاعاتی دارند؟

تفسیر سیاسی اوضاع پاکستان حتی برای کارشناسان برجسته سیاسی و امور بین الملل امری مشکل محسوب می شود. در هیچ جای دنیا به اندازه پاکستان اوضاع سیاسی پچییده نیست. گروه های مذهبی، نظامی، سکولار، سیاستمداران و بنیاد گراها هرکدام یک قدرت تعیین کننده در پاکستان به حساب می آیند و هرچند سال یک بار اتحاد تعدادی از آنها با یکدیگر یا اختلافاتشان، بازی سیاست در پاکستان را دستخوش دگرگونی می کند.بی نظیر بوتو در راستای احیای دموکراسی، مبارزه با واپس گرایی و تقویت جنبش فمینیستی گام برداشت و شاید یکی از علل ترور وی اقداماتش در این سه زمینه بوده است. نخست وزیر فقید پاکستان که یک عنصر لیبرال دموکرات بود، تاحدودی توانست با اهدای جان خود فضای باز سیاسی پاکستان را به نوآوری دعوت کند.

به دنبال ترور بی نظیر بوتو، بی ثباتی در پاکستان تشدید شد و تظاهرات سراسر این کشور را فرا گرفت. از جمله تحولات مهم پس از ترور بوتو می توان به انتخاب فهمیده میرزا به عنوان رییس مجلس، یوسف رضا گیلانی به عنوان نخست وزیر، استعفای مشرف از ریاست ارتش و سپس از ریاست جمهوری و انتخاب آصف علی زرداری همسر بوتو به عنوان رییس جمهور جدید پاکستان اشاره کرد.آصف علی زرداری، همسر بی نظیر بوتو و رهبر حزب مردم (حزب بوتو) از سوی قانون گذاران پاکستانی در روز ۶ سپتامبر ۲۰۰۸ به عنوان رییس جمهور انتخاب شد و به یکی از قدرتمند ترین رهبران غیرنظامی در طول تاریخ ۶۶ ساله استقلال پاکستان تبدیل شد.

بوتو در مقدمه اتوبیوگرافی خود تحت عنوان “بی نظیر بوتو؛ دختر شرق” می گوید: من این زندگی را انتخاب نکردم بلکه این زندگی است که مرا انتخاب کرده است. در کشور پاکستان به دنیا آمدم و زندگیم در برگیرنده حالات مختلفی از ناآرامی ها، ناملایمات و لحظات غم انگیز و در عین حال پیروزی ها و اوقات خوش است.

شما از کودکی به موسیقی علاقه‌مند شدید. پدرتان بازیگر تئاتر و سینمای آن دوران بودند. چرا شما به سمت بازیگری نرفتید؟

پشیمان نیستم؛ چون موسیقی مثل بازیگری نیست. موزیسین باید سالیان دراز درس بخواند تا بتواند نه آهنگساز و نوازنده‌ای چیره دست که تنها و تنها از موسیقی لذت ببرد.

زمان کودکی در تهران که بودید پدرتان شما را برای دیدن کنسرت و اجراهای موسیقی می‌بردند؟

خانه ما آن زمان در دوراهی یوسف‌آباد بود. نخستین باری که در خانه ما حرف از موسیقی زده شد، در حیاط خانه بودم که به پدرم گفتم می‌خواهم ویولن یاد بگیرم، او آن روزها وضع مالی مساعدی نداشت، در اداره تئاتر استخدام شده بود و نمی‌توانست برایم ویولن بخرد. با این حال به من گفت تو تصدیق شش‌ات را بگیر. من هم تو را به جایی می‌برم که همه سازها را دارد. تصدیق ششم را که گرفتم مرا به هنرستان برد و استادان آنجا پیشنهاد دادند که ساز « ابوا» بزنم.

ابوا چگونه‌سازی‌ است؟

ابوا‌ سازی‌ است که ریشه در سنت‌های خودمان دارد. یکجور شبیه ‌ سرنا ؛ هر چند یک دنیا با هم اختلاف دارند اما می‌توان گفت پیشرفته سرنا است. ابوا از حساس‌ترین سازهای ارکستر سمفونیک است. آنقدر حساس و مورد استفاده است که همه سازهای ارکستر را با این ساز کوک می‌کنند. این پیچیدگی و سختی‌اش باعث شده آهنگسازان بزرگ دنیا همیشه بهترین ملودی‌های‌شان را برای این ساز بنویسند .

پدرتان شما را همراه خود سر صحنه تئاتر می‌بردند؟

خیلی! مجبور بودند مرا با خود ببرند چون کسی نبود مرا نگه دارد. یادم هست یک صندلی کوچک گذاشته بودند کنار جایی که بازیگران وارد سن می‌شوند. آنجا می‌نشستم و اجراها را تماشا می‌کردم.

نخستین چیزی که از کارهای پدر در یادتان مانده چیست؟

یادم است در تئاتر سعدی وسط سن جای گودی بود که یک نفر آنجا می‌رفت و ‌ هوای بازیگران را داشت. اگر بازیگران چیزی را فراموش می‌کردند، آن فرد به یادشان می‌انداخت. همیشه مراقب بودم که دیده نشوم و سر و صدا نکنم.

اجراهای‌شان به‌گونه‌ای بود که ضربی‌خوانی باشد ‌ یا موسیقی در آنها به‌کار برده شده ‌ و توجه شما از همان زمان به موسیقی جلب شود؟

بعضی از تئاترهایی که آن مواقع کار می‌کردند موسیقی هم داشت ولی آن زمان خیلی کوچک بودم و جذب آنها نمی‌شدم. بیشتر حواسم به تئاتر بود تا موسیقی.

اجراها و نمایش‌های پدر را دوست داشتید؟

طبیعی است که دوست داشتم. پدرم خیلی گزیده‌پسند بود، کارهایش را انتخاب می‌کرد و هر پیشنهادی را نمی‌پذیرفت. اغلب دیالوگ‌ها را بازنویسی می‌کرد و سناریوهایش بعضی وقت‌ها سناریوی دیگری می‌شد. او بارها با کارگردان حرف می‌زد و دو طرف به نقطه مشترکی می‌رسیدند. آنها چون همه خبره بودند کارهای‌شان همیشه درخشان بود. مردم خوش‌شان می‌آمد و طبیعی بود که من هم دوست داشته باشم.

خانه که می‌آمدید درباره کارهای پدر و دوستانش حرف می‌زدید؟

از کودکی واژه‌هایی که در خانه می‌شنیدم مثل میزانسن، دیالوگ، نورپردازی و… حس و حال بازی بود. با شنیدن این واژه‌ها بزرگ شدم. طبیعی است که بالاخره این واژه‌ها روی آدم اثر بگذارد و او را در آینده به سمت و سوی یک کار هنری بکشد.

و شما هم موسیقی را انتخاب کردید؟

بله! چون خیلی برایم جالب بود که نوازنده‌‌ای مثلا در یک مهمانی دست به ساز می‌برد و همه موقع نواختن سکوت می‌کنند و بعد از اجرای او پی در پی تشویق می‌شد. یا بارها در کنسرت‌ها دیده ‌بودم که هزاران نفر با بهترین لباس‌های‌شان می‌آمدند و در سکوت می‌نشستند و بعد که چراغ‌ها روشن می‌شد، هیجان زده هنرمندان مورد علاقه خود را تشویق می‌کردند. خب! همه اینها رویم اثر مثبت گذاشته بود و باعث شد دنبال موسیقی بروم.

 آن زمان بچه‌های هنرمندان دیگر را که همکاران پدرتان بودند می‌دیدید و با هم مراوده داشتید؟

فقط بچه‌های آقای علی نصیریان را می‌دیدم چون خانه آقای نصیریان در قیطریه روبه‌روی خانه ما بود و با هم رفت‌وآمد خانوادگی داشتیم. با هم در ارتباط و صحبت بودیم و اغلب شب‌ها با هم شام می‌خوردیم.

 آن زمان که وارد هنرستان موسیقی شدید فضای هنرستان چطور بود و خودتان چگونه هنرآموزی بودید؟

بچه خیلی پر شر و شوری بودم و هیچ‌ وقت فکر نمی‌کردم اگر یک ساز به دستم بدهند، ناگهان تبدیل به بچه‌ای محجوب و سر به زیر می‌شوم.

 اولین روز ورودتان به هنرستان یادتان است؟

یادم است در اتاقی از من امتحان هوش و گوش و دیدن و…‌ گرفتند. استادان دست‌ها و لب‌هایم را دیدند و تشخیص دادند برای چه‌ سازی‌ مناسب هستم. آن موقع بود که کم‌کم فهمیدم قرار است چه راهی را درپیش بگیرم. آن زمان هیچ‌ وقت بچه‌ها در راهروها و حیاط هنرستان ول نبودند. از هر اتاقی صدای‌سازی‌ می‌آمد. بچه‌ها بیشتر سرگرم تمرین و کار با ساز بودند و از کوچک‌ترین وقت‌شان برای تمرین و یادگیری استفاده می‌کردند.

از هم‌دوره‌ای‌های آن زمان‌تان خبر دارید؟

بله! برای نمونه آقای ‌رنجبران‌ الان از آهنگسازان برجسته در آمریکا هستندآقای دبیر دانش‌ ساز ترومبون می‌نواخت‌ و دو تا آقای صهبایی داشتیم که یکی ابوا می‌نواخت و درس رهبری ارکستر می‌خواند و یکی هم ترومبون می‌زد و آهنگسازی می‌خواند. الان هر دو از نوازنده‌های ساکن خارج از ایران هستند. بچه‌های هنرستان همه به نوعی بعدها استادان مطرحی شدند. البته در حوزه موسیقی از میان ۱۰۰ تا شاگرد ۱۰ نفر آن را ادامه می‌دهند. متأسفانه باقی هنرآموزان وسط راه رها می‌کنند؛ چون شغل سخت و کم‌درآمدی است اما گروهی که با هم بودیم اغلب به جاهای خوبی رسیدند.

 رفت‌وآمد به هنرستان برای‌تان سخت نبود؟

خانه ما آن زمان نزدیک سینما شهر فرنگ بود و هنرستان موسیقی در خیابان ولیعصر تقاطع خیابان سپه روبه‌روی کاخ مرمر و پایین‌تر از خانه ما بود. بنابراین رفت‌وآمد برایم سخت بود. اداره تئاتر در میدان فردوسی و کمی نزدیک به هنرستان موسیقی بود. صبح‌ها پدرم که به اداره تئاتر می‌رفت، بین راه ما را می‌رساند. رفت و برگشت ظهر دست خودمان بود. معمولا اگر پول داشتم این راه را با اتوبوس می‌رفتم و اگر نداشتم مجبور بودم پیاده بروم و برگردم.

بعد از دیپلم هنرستان وارد ارکستر سمفونیک شدید. آنتوان کاتلوس چگونه استادی بود؟

آنتوان کاتلوس پیرمردی اتریشی و استاد ابوای ما بود. آن موقع این طوری بود که نوازنده‌های خوب را از خارج می‌آوردند که هم به شاگردان درس بدهند و هم در ارکستر سمفونیک ایران کار کنند و درآمد خوبی داشته باشند. کاتلوس از آن دست آدم‌ها بود. پیرمردی مهربان که تمام عمرش را در ایران زحمت کشید. فرد زحمتکش و شریفی بود.غالبا چیزهایی را که ما باید می‌خریدیم و او می‌دانست برای خریدشان پول نداریم برای‌مان تهیه می‌کرد. وقتی درگذشت آلمان بودم. خیلی از درگذشت او ناراحت شدم.

سولفژ را پیش آقای پورتراب و تئوری هارمونی را هم پیش ثمین باغچه‌بان یاد گرفتید. درست است؟

هفته‌ای یک ‌بار پیش آقای پورتراب می‌رفتیم و با ما سلفژ کار می‌کرد. سلفژ یک درس عمومی بود و نزدیک به ۳۰ نفر در کلاس شرکت می‌کردند. هارمونی رشته تخصصی‌تری است و سه یا چهار نفر معمولا در کلاس آن شرکت می‌کردند. هارمونی شروع آهنگسازی است. تا کلاس نهم مثل مدارس بیرون درس‌های دیگر مدارس را یاد می‌گرفتیم؛ بعد از ظهرها واحدهای موسیقی را فرا می‌گرفتیم.

آموخته‌های‌تان در آلمان چقدر به شناخت شما از موسیقی کمک کرد؟

سال اول نمره عالی گرفتم اما کلیه‌ام مشکل پیدا کرد و مجبور شدم به خارج بروم. دکتر گفت باید یک سال تحت نظر بمانی. چون نمی‌توانستم یک سال بیکار بمانم، تصمیم گرفتم امتحان ورودی دانشگاه را بدهم و رشته‌ام را در آنجا تمام کنم. این بود که امتحان دادم و چون در سطح خیلی خوبی بودم، بعد از دو ‌ماه به من ساز دادند و در ارکستر سمفونیک نوازندگی کردم. جوان‌ترین عضو ارکستر بودم و ماهی ۲۰۰ تومان حقوق می‌گرفتم. در ایران وقتی دیپلم گرفتم سخت‌ترین قطعات ابوا را به راحتی اجرا می‌کردم.

ببینید! قبل از آن کار سه، چهار کار دیگر به‌عنوان صدای شاعر برای کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان کار کردم. وقتی‌ زال و سیمرغ‌ را به‌عنوان کار به من دادند هیچ تجربه‌ای در موسیقی تصویری نداشتم ولی چون در خانواده‌ای بزرگ شده بودم که همیشه در آن حرف از هنر و تکنیک‌های هنری بود، آن حرف‌ها برایم تداعی شد و به کمکم آمد. این موسیقی را بعدها روی کارتون بچه‌های مدرسه آلپ استفاده کردند و خیلی‌ها آن را از تلویزیون شنیدند. این نخستین موسیقی تصویری‌ام بود. باید متنی را می‌نوشتم که تمی داشت که آن تم رنگ‌های مختلفی باید به‌خود می‌گرفت، زمانی عصبانی بود، گاهی مهربان، گاه خشن، گاه اکشن و… تجربه جالبی بود.متوجه شدم که با یک تم چه بازی‌های جالبی در موسیقی می‌شود انجام داد. بعد از آن کم کم به عرصه تصویر و استفاده از موسیقی در آن علاقه‌مند شدم.

 همین علاقه‌مندی باعث شد نخستین بار برای فیلم «سفر سنگ» موسیقی متن بسازید؟

آن زمان شرایط کشور ناآرام بود و بدون اینکه فیلم را ببینم برای آن موسیقی ساختم؛ یعنی براساس گفته‌های آقای کیمیایی، تکه تکه چیزهایی را ساختم.

اندک اندک داشتید وارد سینما می‌شدید. از نوجوانی علاقه‌ای به سینما داشتید و اصلا به سینما می‌رفتید؟

خیلی! سینما رفتن تنها تفریح ما بود. دوره دانشجویی پول‌های‌مان را جمع می‌کردیم و به سینما می‌رفتیم. بزرگ‌تر که شدیم راحت‌تر و بیشتر به دیدن فیلم می‌رفتیم. جالب است بدانید که هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم زمانی خودم در ساخت یک فیلم نقش داشته باشم.با آمدن انقلاب ارکستر سمفونیک تعطیل شد و به سمت ساخت موسیقی فیلم رفتم.

 انگیزه‌ای هم برای این کار داشتید؟

اینطور نبود که برای معروف شدن به این عرصه پا بگذارم. بیشتر برای اینکه درآمدی داشته باشم که بتوانم با آن زندگی کنم جذب سینما شدم؛ چون بسیار آدم وسواسی هستم و هر کاری برایم یک واقعه است. آنقدر حساس هستم که کاری را که انجام می‌دهم، دوست ندارم بعد از پایان آن کسی بگوید فلان جایش کج است! می‌خواستم کاری باشد که لااقل خودم لذت ببرم و از تولید آن خجالت نکشم. برای همین برای بیشتر کارهایی که کردم عقیده همه از جمله نظر پدرم را می‌پرسیدم که مطمئن شوم. به همین‌ خاطر کارهایی را که تولید کردم روی فیلم‌ها خوب می‌نشست و جواب می‌داد.

از بین فیلم‌هایی که آن دوران در سینما دیدید، موسیقی کدام فیلم بیشتر نظرتان را جلب کرده بود؟

فیلمی از بیتل‌ها بود که خیلی برایم جالب بود. فیلم‌های جیمز باند و لورنس عربستان و کلا موسیقی فیلم‌های کلاسیک نظرم را جلب می‌کرد. البته از موسیقی تمام سبک‌های رایج در سینما لذت می‌بردم. این را درنظر داشته باشید که کسی که موسیقی فیلم می‌نویسد باید آگاهی خوبی از تمام موسیقی‌های فیلم در دنیا و همچنین از تمام سبک‌های مختلف در موسیقی داشته باشد وگرنه یک جایی کم می‌آورد.

فضای موسیقی متن فیلم‌های ایرانی چطور بود؟

آن زمان ‌روبیک منصوری‌ برای برخی از فیلم‌های ایرانی موسیقی متن انتخاب می‌کرد و آهنگساز برای صحنه‌هایی از فیلم یکی، دو ترانه می‌ساخت. با آمدن آقایان مرتضی حنانه، واروژان و منفرد‌زاده موسیقی فیلم- به‌نظرم لااقل با کارهایی که این افراد کردند- از حالت ترانه‌خوانی به سمت موسیقی صرف کشیده و جدی‌تر شد. بعد از انقلاب نظر براین قرار گرفت که همه فیلم‌ها باید موسیقی متن داشته باشند. این تصمیم آغازی برای جدی‌تر گرفتن موسیقی فیلم شد.

از کارهای مرتضی حنانه کدام یک را می‌پسندیدید؟

آن موقع در آن سطحی نبودم که بگویم کدام کار ایشان خوب است. الان فیلمی از ایشان به خاطرم نمی‌آید که به آن اشاره کنم به جز‌ هزاردستان‌ و‌ جعفر خان از فرنگ برگشته‌  که در یادم مانده‌اند. ایشان آدم دوست‌داشتنی بود و تنظیم‌های بسیار زیبایی داشت. تنظیم‌های خیلی خوبی حتی از موسیقی‌های محلی و موسیقی افراد دیگر می‌کرد. یکی از این کارها ‌هزاردستان‌ بود که ایشان، در آن موسیقی نی داوود را به‌گونه‌ای تنظیم کرد که فوق‌العاده درآمد. این افراد چراغی بودند برای آینده موسیقی فیلم و ما از آنها یاد گرفتیم و راه‌شان را ادامه دادیم.

شما را همیشه به‌عنوان هنرمندی پر کار می‌شناسیم. پر کاری و کار پی در پی خسته‌تان نمی‌کند؟

اگر کل کارنامه‌ام را بسنجید، متوجه می‌شوید که خیلی پر کار نبودم اما اگر در یک سال چهار، پنج فیلم کار کردم آن پنج کار را در یک ‌ماه به‌صورت فشرده انجام نمی‌دادم بلکه ساخت موسیقی آنها یک سال طول می‌کشید. شانسم این بود که برخی فیلم‌ها به جشنواره نمی‌رسید و بعد از جشنواره ساخت موسیقی آنها را شروع می‌کردم. این بود که در یک سال پنج کار تولید می‌کردم اما الان کاری نمی‌کنم. بیشتر کار صحنه کرده‌ام.غالب کارهایی که کرده‌ام برای خودم بوده.

برخی معتقدند که موسیقی فیلمی موفق است که در کلیت یک فیلم حل شود و تماشاگر را از فضا و روند داستان فیلم دور نکند. این به‌نظرتان درست است؟

موسیقی فیلم جزئی از یک کل است. اگر قرار باشد موسیقی فیلم ساز خودش را بزند و تماشاچی را از فضای فیلم پرت کند، همان بهتر که یک موسیقی را انتخاب کنند و روی تصویر بگذارند. شاید به فضای فیلم هم بیشتر بخورد. به همین دلیل موسیقی فیلمی، موسیقی فیلم است که در فیلم حل شود.

ملودی چه جنبه‌هایی به جذابیت فیلم می‌دهد؟

ببینید! حل شدن موسیقی در فیلم انواع مختلف دارد. عده‌ای مخالف این هستند که موسیقی ملودی داشته باشد. آنها بر این عقیده‌اند که ملودی امکان دارد حواس تماشاچی را پرت کند. می‌گویند بهتر است موسیقی فیلم به‌صورت رنگ باشد. در این صورت شما نمی‌توانید از آن تم خاصی را بیرون بکشید، مثل رنگ می‌ماند. با این حال برخلاف این نظر خیلی از فیلم‌های بزرگ دنیا مثل لورنس عربستان، روزی روزگاری در آمریکا، دکتر ژیواگو، پدرخوانده و کارهای جان ویلیامز و خیلی دیگر از آثار مطرح جهانی، همه دارای ملودی‌های فوق‌العاده‌ای هستند نه‌تنها هیچ لطمه‌ای به فیلم و جذب تماشاچی نزده بلکه بخش مهمی از اهمیت این آثار به موسیقی‌های‌شان بوده است.

از بین ملودی‌سازان ایرانی کار چه کسانی را می‌پسندید؟

از دوره‌ای که شروع به‌کار فیلم سینمایی کردم چون هنوز کامپیوتر وارد سینما نشده بود، به اجبار کسانی کار می‌کردند که آدم‌های باسوادی بوده و لااقل رشته موسیقی را تمام کرده باشند. زمان افرادی مثل روشن روان، شهبازیان، احمد پژمان و افراد دیگری بودند که موسیقی خوانده بودند. آن زمان امضای آهنگساز مهم شده بود. از بین این آهنگسازان برخی معمولی بودند و البته برخی موفق‌تر از بقیه.

 آنهایی که موفق شدند، چه چیزی باعث موفقیت‌شان شد؟

خب! موزیسین باید کمی اجتماعش را بشناسد. وقتی موسیقی می‌نویسد باید بداند برای چه و چه ‌کسی موسیقی می‌سازد. تصویر و حرکت و از همه مهم‌تر ریتم مونتاژ را بشناسد. چون ریتم موزیک باید با ریتم مونتاژ هماهنگ شود وگرنه نتیجه خوبی به‌دست نمی‌آید.

موسیقی خیلی از فیلم‌های شما جدای از خود فیلم شنیده شده و بارها پخش شده و خیلی‌ها آنها را دوست دارند. این درست است که موسیقی یک فیلم باید جدای از خود فیلم شنیدنی باشد؟

موسیقی بسیاری از فیلم‌ها بعد از فیلم جایگاهی پیدا می‌کند. این روند طبیعی است و در تمام دنیا متداول است. موسیقی فیلم‌های‌ موریکونه‌ مثل ‌روزی روزگاری در آمریکا‌ یا موسیقی فیلم‌های ‌پدرخوانده‌ مگر جدای از فیلم شنیده نمی‌شود؟ خیلی‌ها آنها را می‌شنوند و لذت می‌برند. برخی مخالف این موضوع هستند و می‌گویند نباید اینگونه باشد اما جلوی خیلی از سلیقه‌ها را نمی‌شود گرفت. ما کاری را می‌کنیم که در دنیا پیاده می‌شود. در دنیا، هم فیلم‌هایی پیدا می‌شوند که موسیقی ندارند و هم فیلم‌هایی که موسیقی‌شان شنیده نمی‌شود و بیشتر رنگ است و هم فیلم‌هایی که ملودی‌های بسیار زیبایی دارند. برخلاف اشتباهی که رایج شده هیچ‌یک از این موارد دلیل غلط بودن آن نیست. به‌نظر من همه اینها به نگاه کارگردان بازمی‌گردد. در ایران هم بدون مشورت با کارگردان کار نمی‌کنیم. او باید به ما بگوید چه نوع موسیقی می‌خواهد.

شما سمفونی‌های صلح، ایثار، نانو، مقاومت، این فصل را با من بخوان، خرمشهر و انقلاب را ساختید. چرا خودتان اجراهای این سمفونی‌ها را به‌عهده گرفتید و مهم‌ترین ویژگی یک رهبر ارکستر را چه می‌دانید؟

ببینید! هیچ‌کس به اندازه خودم که این موسیقی‌ها را نمی‌شناخت. تک تک نت‌ها را نوشتم و دانه دانه نت‌ها را می‌دانستم که کجای ارکستر باید استفاده شوند. البته می‌دانم که همه نت‌ها در پارتیتور مشخص است؛ یعنی فرد دیگری هم می‌تواند آنها را کار کند؛ مثل آقای ایرج صهبایی که حماسه خرمشهر را رهبری و بسیار زیبا کار کرد. نهادهایی که این سمفونی‌ها را به من سفارش می‌دادند اصرار داشتند که خودم آنها را کار کنم.

شما از جمله موزیسین‌های علاقه‌مند به موسیقی بی‌کلام بودید و کارهای اولیه‌تان به‌خصوص در« آرام‌تر از دریا» از این ویژگی برخوردار بود، به جز «تنهاترین سردار» که با صدای محمد اصفهانی اجرا شد. چرا همیشه به‌ویژه در کنسرت‌ها و آلبوم‌های اولیه و میانی‌تان، به سمت موسیقی بی‌کلام گرایش داشتید؟

موسیقی به تنهایی آنقدر قدرت دارد که حس خودش را منتقل کند. به همین‌خاطر غالبا موسیقی بی‌کلام کار کرده‌ام ولی مردم ما موسیقی را با کلام دوست دارند؛ یعنی موسیقی را که اصلا کلام نداشته باشد گوش نمی‌کنند. به همین دلیل در سمفونی‌هایم به‌خصوص در سمفونی « ایثار» و بیشتر از همه در در سمفونی‌ «مقاومت» سعی کردم نقش کلام را بیشتر کنم و همینطور که جلوتر آمدم این مولفه را پر رنگ‌تر کردم.

چرا همیشه موسیقی فیلم‌هایی را که داستان‌های‌شان برای ساخت آهنگ، فراز و فرود و سختی‌های بسیاری دارند، انتخاب کرده‌اید؟

بعید می‌دانم هیچ موزیسینی ادعا کند، همه‌‌ چیز را می‌داند. به‌نظرم هیچ‌ وقت کسی به انتهای موسیقی نمی‌رسد. بنابراین همیشه دوست داشتم کارهای سخت انجام دهم. این را کارنامه هنری‌ام نشان می‌دهد. علاقه نداشتم خیلی به سمت موسیقی فیلم‌های خانوادگی بروم. فیلم‌هایم بیشتر در رابطه با جبهه و همینطور رزمنده‌ها بوده است.همیشه احترام زیادی برای افرادی که جان‌شان را برای سربلندی ایران در دستان‌شان گذاشتند، می‌گذارم. من که در خانه‌ام نشسته‌ام و کاری نمی‌کنم. کار اصلی را آنها کردند و می‌کنند و کار ما در برابر کار آنها قابل مقایسه نیست. ما فقط به نوعی به کارهایی که آنها کرده‌اند می‌بالیم و سعی می‌کنیم حسی از کار آنها را به‌صورت موسیقی القا کنیم.

شما برای فیلم‌های کارگردانانی چون رسول ملاقلی‌پور، ابراهیم حاتمی‌کیا، احمد رضا درویش و دیگران موسیقی جنگی ساختید. ویژگی اصلی و فضای این آهنگ‌ها در چیست؟

فیلم جنگی الزاما اکشن نیست. فیلم‌های آقای رسول ملاقلی‌پور در فضای جنگ می‌گذشت اما مثلا فیلم‌های آقای حاتمی کیا مثل از ‌کرخه تا راین‌، ‌ آژانس شیشه‌ای‌ و ‌بوی پیراهن یوسف‌ بیشتر از جنگ و حواشی جنگ حرف می‌زند. در حقیقت داستان آن فیلم‌ها پیرامون جنگ می‌گذرد یا فیلم‌های آقای درویش پاره‌ای در جنگ و پاره‌ای در شهر می‌گذرد. این کارگردان‌ها خیلی زیبا کار می‌کردند و این زیبایی روی کار من هم تأثیر می‌گذاشت. ببینید! موسیقی این فیلم‌ها را خارج از این فیلم‌ها که در نمی‌آوردم. اول فیلم‌ها را نگاه می‌کردم و تحت ‌تأثیر آنها موسیقی‌شان خلق می‌شد.

در موسیقی‌ «بایسیکل ران» که برای آن سیمرغ گرفتید از ساز طبله و سیتار که از سازهای بومی هند و پاکستان هستند، استفاده کردید. چطور این سازها توانستند بار دراماتیک این فیلم و شخصیت رنج کشیده آن را منتقل کنند؟

از سازهای دیگری هم می‌توانستم استفاده کنم اما موجود نبودند. به همین دلیل براساس جغرافیای فیلم، سیتار را انتخاب کردم که ‌سازی‌ مربوط به فرهنگ هندوستان است و در پاکستان هم استفاده می‌شود. کسی که موسیقی می‌نویسد، فکر جذابیت کار و این را که نواها باید در دل مردم بنشیند، هم می‌کند. آن زمان فکر می‌کردم سیتار و طبله جواب کارم را می‌دهد. جالب است بدانید که آقای عباس مهرپویا سیتار فیلم را نواخت.

چطور آقای مهرپویا را دعوت کردید؟

ایشان را هم خیلی سخت پیدا کردم و هم خیلی سخت برای این کار راضی کردم. وقتی نشستم و آ‌ن را با دهان برای ایشان اجرا کردم همان لحظه با سیتار دقیق اجرا کرد. چند هفته صبح‌های زود به دفتر ایشان در حوالی میدان هفت تیر می‌رفتم و صبحانه را با هم می‌خوردیم و سپس شروع به تمرین می‌کردیم. خانه زیبایی داشت که همه جای آن سبز بود. خیلی فضای زیبایی بود. در خانه ایشان مثل موزه انواع و اقسام سازهای هندی بسیار باارزشی وجود داشت.درهر حال ایشان اندک اندک به موسیقی بایسیکل ران علاقه‌مند شدند و خیلی هم خوب و درخشان آن را اجرا کردند. بایسیکل ران اگر جایزه گرفت، باید آن را متعلق به زنده یاد مهرپویا دانست.

فیلم ‌دوئل‌ از متفاوت‌ترین کارهای شما در زمینه سینمای جنگ است. چرا در بخش‌های پرتنش و پرهیجان دوئل از سینتی سایزر، سازهای مسی، هورن و ترومپت بهره گرفتید و به جای پرداختن به ملودی به سمت فضا دادن به تصویر و به کارگیری نت‌های «دیسونانس» و ضربه‌های تیمپانی و بهره‌برداری از افکت رسیدید‌؟

دوئل از سخت‌ترین کارهایم بود. برای دوئل یک ارکستر کامل سمفونیک را گرد هم آوردم و از کامپیوتر و سینتی سایزر به اضافه سازهای ضربه‌ای جنوب و نی‌انبان و کمانچه بهره گرفتم تا به منطقه جنوب نزدیک شوم. موسیقی فیلم مثل شناسنامه فیلم است و نشانگر نقطه‌ای است که فیلم در آن فیلمبرداری شده و در‌واقع؛ فرهنگ آن سرزمین یا منطقه را روایت می‌کند. نی انبان و کمانچه و نقاره و دُهل و سازهای ضربه‌ای جنوب همگی برای رساندن چنین حسی کارکرد داشتند. چون موسیقی دوئل به‌صورت «ساراند» پخش می‌شد، برای حفظ آن، بیشتر رنگ‌هایی راکه از سینتی سایزر و کامپیوتر گرفته بودم به‌صورت ریتم خاصی در بلندگوهای مختلف پخش کردم. به جز جاهایی که قصه‌ای شروع می‌شود نخواستم خیلی به سمت ملودی بروم. به همین دلیل به‌صورت لحظه‌ای تم می‌آورم اما در مجموع موسیقی، موسیقیِ رنگ است. همانطور که گفتید ارکسترم کامل بود، یعنی صداهای مسی همه طبیعی بودند و از سینتی سایزر استفاده نشده بود. در حقیقت از سینتی سایزر فقط استفاده پد و بعضی افکت‌ها شد تا پخش ساراند حفظ شود.

چرا در موسیقی فیلم‌ از کرخه تا راین، تم آرام و حس سکوت وجود دارد؟

چون خود فیلم هم همینطور است. این نخستین فیلمی بود که فضای آن کمی متعارف‌تر از دیگر فیلم‌های زمان خودش بود. این فیلم خارج از ایران را با فرم بیانی دیگری نشان می‌داد. روی خود من تأثیر زیادی داشت و اتفاقات فیلم برایم تکان‌دهنده بود. آن موقع می‌گفتم خدا کند موسیقی چیزی از تصویر کم نیاورد.

ما صدای سوت از راه دهان را در وسترن‌های اسپاگتی  «موریکونه» به‌خصوص در فیلم «خوب، بد، زشت» شنیده بودیم. چطور شد از سوت در « از کرخه تا راین» استفاده کردید؛ عنصری که به هر حال در زمان خودش در ایران به نوعی نوآوری در موسیقی فیلم به شمار می‌رفت؟

نزدیک‌ترین صدا به انسان یا صدای حنجره است یا سوت که البته در این فیلم سوت را انتخاب کردم. البته نخستین کسی نبودم که از سوت استفاده می‌کردم. قبل از من هم از سوت استفاده شده بود. زمانی که فیلم  از کرخه تا راین‌ ساخته شد آلمانی‌ها یک موسیقی صلح ساخته بودند که آن هم با سوت اجرا شده بود. من هم با استفاده از سوت بیشتر در آن فیلم می‌خواستم فریاد صلح سر بدهم و چون موسیقی فیلم صلح‌طلب است به این سمت رفتم.

چرا در صحنه پایانی همین فیلم که خیلی هم هیجان‌انگیز است، برای شخصیت اصغر از ساز دف استفاده کردید؟

در آن سکانس دفی می‌شنویم که با دستگاه کُند شده و همان دف با ریتم طبیعی اجرا شده است. سه قطعه برای این تصویر داشتیم که کارگردان مایل بود این ریتم روی فیلم قرار بگیرد که به‌نظرم خوب هم جواب داده است.
یکی از آثار احساسی شما بوی‌ پیراهن یوسف‌ است؛ فیلمی که چند سال بعد از «از ‌کرخه تا راین‌» ساخته شد. چگونه شد که در اینجا ناله‌های حنجره، جای سوت را در‌ «ازکرخه تا راین » گرفت؟
می‌شود این طوربه این دو فیلم نگاه کرد:« از کرخه تا راین ١» و« از کرخه تا راین ٢». به‌نظرم فضا، موضوع و درونمایه(شهدا، انتظار و…) در این دو فیلم یکی است اما به هر حال باید تفاوت ایجاد می‌کردم. در «از کرخه تا راین» سعید جانباز برای عمل می‌رود و شهید می‌شود. به همین‌خاطر سوت را برگزیدم که موسیقی صلح در آلمان بود. در فیلم« بوی پیراهن یوسف» گفته می‌شد که یوسف شهید شده. به همین دلیل از ناله استفاده کردم که کم کم از ضعیف به قوی می‌رود. ناله می‌خواست حس بازگشت یوسف را منتقل کند.

یکی دیگر از همکاری‌های شما با آقای حاتمی کیا، فیلم « آژانس شیشه‌ای» است.چرا در این فیلم، زمانی که کاظم به همسرش نامه می‌نویسد، از آواهای کُرال استفاده کردید و چرا درادامه، ارکستر جای خودش را به ویولن‌سل و بعد پیانو می‌دهد؟

برای فاطمه (همسر کاظم) صدای ناله و سُلوی تکِ خانمی را ضبط و به همراه پیانو استفاده کردیم اما این آواها و سپس صدای ویولن سل و پیانو براساس تغییراتی بود که در نماها و تصویر رخ می‌داد. بر همین پایه تغییر و ریتم تصویری موسیقی، فضا را همراهی می‌کند. اگر یادتان باشد هر جا صحبت فاطمه می‌شد، «وُکال» پیانو می‌آمد. در زمان شهادت عباس هم کُرال می‌آمد و با اضافه شدن پیانو و ارکستر زهی، شهادت او را یاد‌آور می‌شدیم.

صحبت از ارکستر زهی شد. چرا فیلمِ « اعتراض» با آواهای مردانه و رویکردی مرثیه‌وار با همراهی ارکستر زهی شروع می‌شود؟

ببینید! اسم آن فیلم «اعتراض» بود. در شروع فیلم صحبت از یک قتل می‌شود. به همین دلیل موسیقی فضای بسیار مرموزی دارد؛ یعنی به‌تدریج اوج می‌گیرد تا اینکه به فضای زندان می‌رسد. در آنجا از نظر من خواننده و ساز‌های کوبه‌ای دف با تیمپانی تلفیق شدند و رنگ کوبه‌ای به‌وجود آمد تا موضوع اعتراض بیان شود. در ادامه اما فیلم رنگ عوض می‌کند و از نظر داستانی به سمت جوا‌ن‌ترها می‌رود و طبیعتا لحن آن به موسیقی پاپ گرایش پیدا می‌کند.

راستی چرا در همین فیلم، یعنی زمان رهایی امیرعلی(جمشید ارجمند) از زندان، ریتم تند می‌شود و«اُستیناتوی» باس و گیتار را می‌شنویم، یا جایی که قاسم با بازی پارسا پیروزفر، پیکر برادرش را که از جنگ بازگشته می‌بیند و حالتی بغض آلود پیدا می‌کند، ویولن و گیتار با او همراهی می‌کنند؟

قاسم پیکر برادرش را تحویل گرفته‌است. این موضوع غم انگیزی است. این صحنه را با تک ساز ویولن انتقال دادم و گیتار را هم به آن اضافه کردم که‌سازی‌ جوانانه است. ببینید! موسیقی، امری سلیقه‌ای است. ممکن است فیلم« اعتراض» را الان به من بدهند و طور دیگری، آن را کار کنم. درهرحال، هر یک از این اجراها در زمان و با ویژگی‌های خودشان اجرا شدند.

در کنار جنس موسیقی فیلم‌هایی که به بعد از جنگ و حواشی آن می‌پردازند، فضایی هم در فیلم‌هایی مانند «عقاب ها»، « پلاک»، « کانی مانگا»، « پوتین» و…. اجرا شد که موسیقی آن‌ مثل خود فیلم جذاب است. فکر می‌کنم بیشتر مدنظرتان ایجاد فضایی حماسی در آن فیلم‌ها بود.درست است؟

خب! فضای فیلم‌های حاشیه جنگ عاطفی‌تر است. درحالی‌که فضای فیلم‌هایی مثل «عقاب‌ها» جنگی‌تر است. اینها از لحاظ ساختمان، سازبندی و هارمونی با هم فرق دارند.

فیلم‌های دینی شما مثل« روزواقعه»، «مریم مقدس »، «مردان آنجلس»، «حجر بن عدی» و« تنهاترین سردار» نشان از آگاهی شما به موسیقی عربی دارد. علت انتخاب ساز عود و قانون و همراهی ارکستر در فاصله‌هایی از فیلم روز واقعه چه بود؟

هدفم استفاده از موسیقی عربی در فیلم روز واقعه نبود. در اصل می‌خواستم حس و فضای عربی را به تماشاچی منتقل کنم و در این کار موفق شدم وگرنه تم عربی نوشتن کاری ندارد. به همین علت هم از سازهایی مثل عود و قانون استفاده کردم که عرب‌ها از آنها زیاد استفاده می‌کنند. «راش»‌های روز واقعه بدون صدا به من داده شد و چون ریتمی نداشتم خیلی سخت بود که بتوانم ریتمی متناسب با ریتم مونتاژ پیدا کنم.

چرا برای ملودی «روزواقعه» از نغمه‌های حجاز ، صبا و بیات بهره گرفتید؟

حجاز مقامی است که در موسیقی عرب ، ترک و ایرانی جزو مقام‌ها و مایه‌ها بوده و اجرا می‌شود. در موسیقی ایران قدیم اختلاف نظری مبنی بر اینکه حجاز در زمره مقام‌های اصلی بوده یا جزو شعباتِ مقام های اصلی، وجود داشته است. اما پس از اینکه صفی الدین ارموی مقام حجاز را در محدوده مقام‌های اصلی موسیقی قرار داد و تثبیت کرد، دیگر موسیقی‌دانان نیز به تبعیت از روش او، این سنت را ادامه دادند.
امروزه حجاز از گوشه‌های مهم مایه «ابوعطا» است که از مشتقات دستگاه شور به‌حساب می‌آید و البته از لحاظ مایه شناسی موسیقی ایران کمی از حجاز موسیقی عرب و ترک متمایز است.

چرا در قطعه عاشورا در فیلم«روز واقعه» از طبل‌ها و سازهای بادی و ارکستر زهی بهره گرفتید؟

عاشورا برایم حماسه است.در سراسر عاشورا قهرمانی می‌بینم. توجه داشته باشید که در قطعه عاشورا و در انتهای فیلم، سُم اسبان، سوزاندن خیمه‌ها، دستان بریده و سرهای روی نیزه را می‌بینیم. خب! همه اینها حماسه است. در این حادثه ۷۲ نفر با آگاهی به‌خاطر ایده و مرام و اعتقادشان مبارزه کردند. بنابراین در این واقعه غم و غصه نمی‌بینیم.به همین‌خاطر با سازهای مسی صدای کرنا را تداعی کردم. کرنا نت خاصی ندارد و چون می‌خواستم در ارکستر سمفونیک از کرنا استفاده کنم مجبور شدم آن صدا را به‌وسیله ساز هورن تداعی کنم؛ چون نت‌هایش دائم عوض می‌شد.همه تلاشم این بود که یک موسیقی حماسه روی تصویر بگذارم.

موسیقی سریال «مریم مقدس» حاکی از نگاه شما به شخصیتی پاک در تاریخ دینی دنیاست. چرا برای ساخت موسیقی مریم مقدس با ارکستر کشور ارمنستان همکاری کردید؟

ببینید! وقتی به کسی تصویری می‌دهند طبیعی است که باید به نوع خاص و متفاوتی به آن تصویر فکر کند.آن زمان که پیشنهاد سریال« مریم مقدس» را به من دادند متوجه شدم این سریال به سازهایی احتیاج دارد که در ایران نیست و اگر می‌خواستیم شبیه‌سازی‌ کنیم دیگر آن اصالتی را که باید داشته باشد از دست می‌داد. به‌خصوص اینکه می‌خواستم موسیقی سریال بیشتر رنگ و بوی مسیحیت داشته باشد. با این وصف، نزدیک‌ترین جا به کشورمان ارمنستان بود که با سختی زیاد توانستم به آنجا بروم و ارکستر مورد نظرم را پیدا کنم و به رهبر ارکستر سمفونیک آنجا پارتیتور را نشان دهم.

از چه سازهایی در آن قطعه استفاده شد؟

دودوک و همینطور کمانکه که یک ساز تک سیمه است و هم‌اکنون در موزه نگهداری می‌شود. آن سازها را از موزه آوردند و نوازنده آن را نواخت. سازهای ضربه‌ای محلیِ سریال هم در ایران رایج نبودند. چون می‌خواستم موسیقی صدایی بدوی داشته باشد تا تماشاچی را به فضای دوران زندگی حضرت مریم نزدیک کند، از آنها استفاده کردم.

به‌طور کلی چگونه تم فیلم‌ها را حس می‌کنید؟

فیلمی را بارها می‌بینم. اینگونه فیلم ملکه ذهنم می‌شود و همینطور روزها و شب‌ها به آن فکر می‌کنم تا اینکه به‌صورت ناگهانی یک روز زمزمه‌ای می‌کنم و بلافاصله آن را می‌نویسم یا همان لحظه آن را روی موبایلم ضبط می‌کنم و کم کم روی آن کار می‌کنم تا اینکه تمی شکل می‌گیرد که البته از خود فیلم بیرون آمده است.

چطور تشخیص می‌دهید که چه سازبندی یا ارکستراسیونی را باید در ملودی یک فیلم لحاظ کرد؟

 خب! اینها اندوخته‌هایی است که آهنگساز در اختیار دارد و درس‌هایی است که خوانده است؛ اینکه اگر تم فیلمی عاطفی است چه سازهایی باید آن را همراهی کنند یا اگر تم اکشن یا ترسناک دارد چه سازهایی با چه هارمونی‌های دیگری.

شما سال‌ها برای بسیاری از دانشجویان و علاقه‌مندان موسیقی تدریس کرده‌اید. به این جوانان معمولا چه توصیه‌هایی می‌کنید؟

البته خیلی وقت است که دیگر تدریس نمی‌کنم اما موسیقی یک کار با دیسیپلین است. مثل سربازخانه است؛ یعنی شوخی بردار نیست. اینطور نیست که وقتی داری درس می‌دهی، شاگرد یا دانشجو با گوشی موبایلش سرگرم باشد یا روزنامه دستش بگیرد. تمام کسانی که در موسیقی موفق هستند وقتی درِ کلاس موسیقی را باز می‌کنند و روی صندلی می‌نشینند، کسانی هستند که صد درصد آنجا هستند.

گویا علاقه و آشنایی‌تان به همسرتان، سرکار خانم آذرنوش صدرسالک هم در کلاس‌های همنوازی رخ داده بود. چطور این آشنایی اتفاق افتاد؟

زمان تدریس در هنرستان موسیقی، هم ابوا درس می‌دادم و هم آنسامبل. آنهایی که می‌خواستند دیپلم‌شان را بگیرند باید نمره کلاس‌های آنسامبل را می‌گرفتند؛ یعنی تمام شاگردهای فارغ التحصیل هنرستان باید سر این کلاس می‌آمدند. ایشان یک خواهر دوقلو داشت که خیلی شبیه بودند و هر دو سر کلاس می‌آمدند. من واقعا خیلی وقت‌ها نمی‌توانستم آنها را از هم تشخیص بدهم. کلاس آنسامبل همانطور که می‌دانید گروهی است، مثلا ۹ نفره، پنج نفره و…. ما هم یک کنسرت ۹ نفره گذاشتیم که همسرم در آن «هارپ» می‌زد. اینگونه بود که کم کم با هم آشنا شدیم و به رفت‌وآمد خانوادگی رسید تا اینکه با هم ازدواج کردیم.

جایگاه ایشان در بین نوازندگان هارپ در ایران در چه سطحی است؟

در ایران افراد محدودی را داریم که هارپ می‌نوازند اما به چیره دستی ایشان نیستند. ایشان ۳۰ سال در ارکستر سمفونیک نوازندگی کرده‌اند و بازنشسته ارکستر سمفونیک تهران هستند. الان هم که به‌صورت خصوصی درس می‌دهند و شاگردان پیشرفته‌ای دارند.عقیده‌ام این است که موزیسین‌ها هیچ‌گاه نمی‌میرند جسم موزیسین و هنرمند می‌رود اما کارش تا ابد ماندگار است. مگر موتسارت یا بتهوون مرده‌اند یا مگر صبا یا حنانه، تجویدی و باغچه بان مرده اند؟! موزیک را نمی‌شود از یاد برد؛ چون هنرمندان به واسطه کارشان ماندگار می‌شوند.

رشته همسر شما الهیات بود. از طرفی شما هم آهنگساز برخی از معروف ترین موسیقی فیلم‌های مذهبی بوده‌اید. برای ساخت آن آهنگ‌ها نظر همسرتان را به‌عنوان کارشناس این رشته می‌پرسیدید؟

هر کاری که کرده‌ام هم برای پدرم، هم برای فرزندانم و هم همسرم اجرا کرده‌ام و نظرهای آنها را پرسیده‌ام موزیکی اگر ساخته‌ام نظر دخترم، پسرم، پدرم و بیشتر همسرم در آن لحاظ شده‌است. به هر حال این نت‌های پراکنده را که نمی‌توان خواند. همسرم همه را منظم می‌کند؛ به‌خصوص آن اوایل که کامپیوتر نبود که بتوان آنها را ثبت کرد. بنابراین همه باید با دست نوشته می‌شدند. همه این کارها حاصل زحمات همسرم بود، یعنی ایشان از درون پارتیتور نت‌های ارکستری را که قرار بود از استودیو بیرون بیایند می‌نوشت تا در مقابل آنها بگذارد. کاربسیار دشواری بود؛ چون خیلی از آنها خوانا نیستند. بسیاری از آنها خط خوردگی دارند. کار بسیار پر زحمتی بود.

زمانی که ایشان نشان درجه یک هنری را برای ۴۰ سال فعالیت دریافت کردند، شما چه حسی داشتید؟

معمولا آدم خوشحال می‌شود. هنرمند به تشویق ملت است که جان می‌گیرد و انگیزه می‌یابد و پیشرفت می‌کند. و گرنه افسرده می‌شود و زود از میان می‌رود. میلیاردها پول جای یک تعریف از هنرمند را نمی‌گیرد.

پدر همسرتان، آقای حسن صدر سالک هم از شاعران معاصر ایران هستند.کدام یک از شعرهای ایشان رادوست دارید؟

همه شعرهای ایشان پر مغز و جذاب است. اتفاقا چند شعر برای خود من سرودند. در آلبوم «روز واقعه» قطعه آوازی هست که ایشان شعرش را برایم سرودند. ایشان شعر بسیار معروفی دارند به نام« آتش دل» که تاج اصفهانی آن را خوانده است. او شاعری بود که موسیقی می‌دانست و دستگاه‌ها را می‌شناخت و می‌توانست به خواننده و آهنگساز کمک زیادی کند.

بله! چون هم شعر را می‌شناخت و هم موسیقی را.

در‌واقع؛ شما به ایشان نت می‌دادید و ایشان به شما شعر.

 خودم شاهد بودم که برخی از کارهایی را که آقای سالار عقیلی می‌خواند پدر همسرم با ایشان کار می‌کرد و آهنگ‌های قدیمی را به ایشان منتقل می‌کرد. ایشان خیلی به دیگران کمک می‌کرد و بسیار خیرخواه بود.

اجراهای خانم صدرسالک را در گروه کر تلویزیون و تالار رودکی در آرشیودارید؟ پیش آمده به آن خاطرات رجوع کنید یا آنها را ببینید؟

از آن دوران اجرایی نداریم که ببینیم یا گوش کنیم. البته کارهای خودم را مثل موسیقی‌هایی که در آنها هارپ نوشته‌ام، گاه و بیگاه می‌بینم.

نظرتان درباره تصنیف‌هایی که همسرتان از کارهای علیرضا قربانی، علی مینوسپهر و دیگران کارکرده‌اند، چیست. به‌نظرتان چه ویژگی‌هایی دارد؟

خب! کارهای این افراد را عمیق و نقادانه گوش نکرده‌ام که بتوانم از دیدگاه تحلیلی درباره‌شان حرف بزنم.

هم‌اکنون گرایش هارپ در ایران چگونه است؟

الان خیلی گسترده به ساز هارپ توجه و اقبال می‌شود و برخلاف گذشته خیلی از خانم‌ها به نواختن این ساز گرایش دارند.

چه شد که از ساز هارپ که ساز تخصصی همسرتان هم بود در فیلم‌های «دستفروش» و« ناصرالدین شاه آکتور سینمای ایران» استفاده کردید؟

پسرتان سروش عزیز هم رشته موسیقی را ادامه دادند و فکر کنم تا چند وقت پیش هم در حال ادامه تحصیل در اتریش بودند. علت علاقه او به موسیقی چه بود و چرا مثل پدربزرگ‌شان به سمت بازیگری نرفتند؟

پسرم امتحان ورودی صدا و سیما را داد و با رتبه خیلی خوب قبول شد. سر امتحانش نبودم؛ چون نمی‌خواستم بگویند به‌خاطر پدرش پارتی بازی شده است. با این همه نتوانست به صدا و سیما بیاید. یکی، دو سالی سرگردان بود. مجبور شدیم او را به خارج از کشور بفرستیم. در آنجا امتحان داد و قبول شد. خیلی به سختی توانستیم با هزینه بالا در آنجا او را نگه داریم.

چه رشته‌ای می‌خواند؟

همان رشته آهنگسازی ابوا را که خودم خوانده بودم، می‌خواند. برایم ساز می‌زد و اشتباهاتش را می‌گفتم. با اینکه استاد خوبی داشت ولی به‌خود من ایمان بیشتری داشت تا به استادش. حالا درسش تمام‌شده و به ایران برگشته است اما مشکل اینجاست که در ایران کار نیست و نمی‌دانم اینجا می‌خواهد چه کار کند.

روزبه نعمت اللهی که غرق در عرفان و سلوک عارفانه و مجذوب رفتار درویشانه است (اداهایش که اینطور نشان داده)، در مقابل نماد جشن سال نوی غربی ها این عکس را گرفت که نشان بدهد یک درویش آپدیت شده عاشق تجدد و مدرنیسم است.

سلفی آینه ای بنیامین بهادری و همسر جان، جلوی آسانسور. کوچولو ها را هم که حتما به پرستار سپرده اند. 

جمله استرس زای کمند امیر سلیمانی برای تمامی مردان و زنانی که این پست را میبینند.

 “آسمان بار امانت نتوانست کشید، قرعه کار به نام توی دیوانه زدند.”

تینا پاکروان، ریحانه طباطبایی و مهناز افشار در اکران خصوصی فیلم “خانه کاغذی” ساخته مهدی صباغ زاده کارگردان کارکشته سینما و تلویزیون.

سلفی جالب میترا حجار و ناصر صفاریان در کنار دوست عزیزشان به مناسبت عید کریسمس. صفاریان یکی از مستندساز های کاردرست سینمای ایران است.

الهام پاوه نژاد اینگونه با این استوری تولد استاد بهرام بیضایی را تبریک گفت. تبریک به مرد بزرگ سینما، همچنان به امید روزی هستیم که شرایط سینما برای بازگشت شما و تنفستان در اتمسفر سینمای ایران، مساعد شود.

یک استوری عادی از خاطره حاتمی.

سحر قریشی با کمی روتوش و فتوشاپ خود را این شکلی کرده است تا معمولی نباشد.

شبنم قلیخانی با این عکس مربوط به ماندگارترین نقش آفرینی اش در سینما و تلویزیون، یعنی نقش حضرت مریم (س) در سریال “مریم مقدس” ساخته شهریار بحرانی، میلاد حضرت مسیح (ع) را تبریک گفت.

 فلورا سام و مجید اوجی، زوج هنرمند سینما در کنار رضا یزدانی پس از تماشای کنسرت وی.

سحر ولدبیگی با این پست زیبا و خوش حس و حال، تولد همسرش نیما فلاح و همچنین هفدهمین سالگرد ازدواجشان را تبریک گفت. تبریک به این زوج مهربان و دوست داشتنی.

 آرمین هم این عکس را گرفت و سوار گوزن اش شد تا به بچه های بالاشهر نشین هدایای لاکچری بدهد.

سلفی عجیب فرهاد آئیش و همسرش مائده طهماسبی در حال کیف و حال در تایلند.

کارن همایونفر و ابراهیم حاتمی کیا  مشغول ساخت موسیقی فیلم جدید جناب حاتمی کیا، “به وقت شام”. سامان گلریز نقشی اساسی در نگارش فیلمنامه این فیلم داشته است.

مازیار فلاحی هم این عکس را به مناسبت کریسمس گذاشت. 

این هم عکس کریسمسی الهه خانم رضایی. گویا خانم رضایی بد موقع و در حین انجام عملیاتِ پاپانوئل وارد محیط شده و باعث به زحمت افتادن و قایم شدن ایشان شده است.

 خیلی وقت بود عکس خیره به افق نداشتیم که برزو ارجمند و همسرش این خلا را جبران کردند.

سمیرا خانم حداقل با یک تاب واقعی در یک پارک عکس میگرفتی که این همه احساس و توصیف، نا کارآمد نباشد.

رضا گلزار هم میلاد حضرت مسیح (ع) را به همه هموطنان مسیحی تبریک گفت.

سعید مدرس و پدر عزیزش در ساحل چمخاله. کلا کش شلوار سعید به این ساحل گره خورده و هر وقت ولش میکنی از این جا سر در می آورد.

سلفی مهران رجبی در کنار حسین سلیمانی، علی دهکردی و سایر همکاران در پشت صحنه کار جدید استاد کیانوش عیاری به نام “هفتاد و هشت متر”. استاد هم که روی کاناپه جا خوش کرده اند.

سلفی گلاره عباسی در اتاق گریم سریال شهرزاد، همراه با امیر جعفری و سایر همکاران.

امیرمحمد زند با غول مرحله آخر درختان کریسمس عکس گرفته است.

توضیحات مفید ماهایا پطروسیان درباره عید کریسمس و آغاز سال نوی میلادی و اینکه عید کریسمس هموطنانمان ده دوازده روز دیگر است و  این عیدی که همه دارند تبریک میگویند، متعلق به مسیحیان غربی است.

رایان شجریان هم به تماشای کنسرت برادرش نشسته بود.

شاهرخ استخری هم این عکس کریسمسی را از دخترش پناه گرفت.

آفرین به یکتا ناصر که در یک دوره چند ماهه به دوران اوجش بازگشت و کیلوهای ناشی از بارداری را از خود دور کرد. خیلی هم هالیوودی طور.

بهرام رادان کمی دیرتر از بقیه به فکر حمایت از ناصر خان ملک مطیعی افتاد.

جشن تولدی برای آذر معماریان، با همت علی اوجی و جواد عزتی و همسرانشان. روح علی معلم نازنین شاد.

لطفی که رویا میرعلمی به متین ستوده کرده است، لطفی از نوع “گوزنی”.

 نازنین بیاتی هم با گوشواره های کریسمسی خود را برای کریسمس آماده کرده است.

امیر دلاوری، شاهرخ استخری، پویا امینی و فرزاد حسنی در اطراف محمدرضا شریفی نیا، در جشن تاسیس یک نشریه هنری به مدیریت جناب شریفی نیا.

شهرزاد کمالزاده و آزاده مهدی زاده دو بازیگر سریال های تلویزیونی با لباس های محلی در حال گشت و گذار در خلیج گواتر در منتهی علیه جنوب شرقی ایران.

امید حاجیلی هم کریسمس را فقط به کسانی که این عید بهشان مربوط میشود تبریک گفت تا مطلبمان را کریسمسی به پایان برسانیم. ممنون از همراهی تان.

مثل همیشه منتظر نکات پیشنهادی و انتقاداتتان هستیم. چه از طریق گذاشتن نظرات زیر همین مطلب چه از طریق ایمیل info@bartarinha.ir. برای ارتباط با نویسنده مطالب هم می‌توانید با حساب کاربری amirrezashahinnia در اینستاگرام ارتباط برقرار کنید.

با سپاس از همراهی تان 

 مژده شمسایى

 فرهاد مهندس پور

دغدغه اول ما حفظ همین ریتم است. نکته اینجاست که ما خودمان بیننده‌های به‌شدت سختگیری هستیم. دائم در حال رصد کردن برنامه‌های مشابه داخلی و خارجی هستیم تا ایرادهای برنامه خودمان را بگیریم. در گفت‌و‌گو‌های بین خودمان، این رفع نقص شکل می‌گیرد. مهم‌ترین عیبی که چنین برنامه‌ای می‌تواند داشته باشد، کند بودن برنامه است. بنابراین نخستین تلاش ما، رفع ریتم کند برنامه است. این باور برای ما وجود دارد که برنامه کند قابل دیدن نیست! هم‌اکنون در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که به تند زندگی کردن عادت داریم.

 تعداد افراد تیم پشت صحنه‌تان چند نفر است؟

کل تیم ما، ۱۵ نفر است. با این تفاوت که هر نفر به اندازه سه نفر انرژی دارد و کار می‌کند. اگر بخواهیم با معیارهای کلی بسنجیم؛ در واقع ۴۵ نفریم!

 چقدر در هفته کار می‌کنید؟

افراد تیم ما تمام هفته در حال کار کردن هستند. با توجه به اینکه آیتم‌های مشترکی با برنامه نود هم داریم روزهای شنبه، یکشنبه و دوشنبه برای نود کار می‌کنیم‌ اما در کنار آن سوژه‌یابی هم انجام می‌شود. متن‌ها تا سه‌شنبه نوشته می‌شوند و از آن به بعد روی میز مونتاژ می‌روند. چهارشنبه و پنج‌شنبه اوج گرفتاری و سر شلوغی ماست.

 برای طراحی و تولید ‌فوتبال ۱۲۰‌ چقدر از برنامه‌های خارجی الگو گرفتید؟

طرح ما تولید یک برنامه فوتبالی خارجی جامع بود. نمی‌خواستیم نود خارجی تولید کنیم؛ بلکه می‌خواستیم برنامه‌ای بسازیم که تمام فوتبال‌های خارجی را مرور کند. می‌خواستیم برنامه‌ای داشته باشیم که اگر بیننده در طول هفته هیچ فوتبالی ندیده، خیالش راحت باشد که می‌تواند همه را در یک بسته تصویری تماشا کند. بنابراین تمام ایده مربوط به بچه‌های خودمان است. اگر کسی بیننده برنامه ما باشد، می‌تواند بفهمد‌ در فوتبال آرژانتین این هفته چه خبر بوده یا مثلا امسال قهرمان استرالیا کدام تیم ‌ است. در بین برنامه‌های مشابه خارجی، برنامه‌ای ندیدم که بتواند همه لیگ‌های خارجی را پوشش بدهد؛ یا مثلا برنامه‌ای که گل‌ها را پشت سر هم پخش کند.

 شما علاوه بر اجرای برنامه ورزشی، اجراهای مختلفی در زمینه‌های دیگر مثل برنامه‌های اجتماعی یا افتتاح شبکه امید داشتید، این تفاوت اجراها، تمرکز شما را بر هم نمی‌ریزد؟

کارم را از ۱۸ سالگی، از گروه اجتماعی در شبکه کرمانشاه شروع کردم. یک جنگ جوانانه بود که در آن برنامه هم گزارشگر بودم و هم مجری. اتفاقا آن موقع ارتباط خوبی با جوان‌ها برقرار کردم. بعد که «شیرین فراز » کرمانشاه وارد لیگ برتر شد و نیاز به برنامه ورزشی استانی به‌وجود آمد، وارد شبکه ورزش شدم. در ۱۹ یا ۲۰ سالگی وارد گروه ورزش شدم و بعد از آن ادامه دادم. بعد از آن چند اجرا در شبکه نسیم هم داشتم. اجتماعی، ساده است و برایم زحمتی ندارد.

ورودتان به تلویزیون چگونه صورت گرفت؟

دانشگاه کرمانشاه، ریاضی کاربردی قبول شدم و چهار سال با خانواده به این شهر نقل مکان کردیم. همان موقع مرکز تلویزیون کرمانشاه درخواستی داده بود و اتفاقا پدرم فرم تست صدای رادیو و تلویزیون مرکز کرمانشاه را پر کرده بود. رفتم و تست دادم و پذیرفته شدم. اینگونه بود که وارد تلویزیون شدم.

اگر زمانی پیش بیاید که از شما دعوت کنند تا برنامه «تاک شو»ی غیرورزشی انجام دهید، چه واکنشی نشان می‌دهید؟

خیلی برایم پیش آمده. از شبکه‌های نسیم، شما و سه، بارها در این زمینه پیشنهاد داشتم. با اینکه علاقه داشتم‌ اما سعی کردم تمرکزم را روی اجرای ورزشی بگذارم. با اینکه هم دوست دارم و هم در توانم هست، اما ترجیح می‌دهم که کمی تخصصی‌تر کار کنم.

دانشگاهی که نه اما اگر زندگی را یک دانشگاه بدانید، از شش سالگی دانشجوی این رشته بوده‌ام. به‌طور تخصصی ورزش و فوتبال را دنبال کردم. اگر تعداد دقایقی را که فوتبال را دنبال کردم حساب کنید، ۲۰سالی می‌شود که در این حوزه در حال آموزش و دوره دیدن هستم.

 شما نیمه مهر امسال ۳۱ ساله شدید، فکرش را می‌کردید در این سن به چنین جایگاهی در اجرا برسید؟

هیچ وقت فکر نمی‌کردم، ۲۰ ساله شوم؛ چه رسد به ۳۱ سالگی! راستش از اینکه فکر کنم ۳۰ سالم شده‌ام ترس دارم‌ اما نسبت به جایگاهم در اجرا، فکر می‌کنم که خیلی هم دیر شده و دیر به این مقطع رسیدم. ریاضی کاربردی خواندم و فوق لیسانس اقتصاد انرژی دارم. با توجه به رشته‌های تحصیلی که خوانده‌ام، فکر می‌کنم که باید تحصیلات غیرمرتبط را رها می‌کردم و خیلی زودتر از این به اینجا می‌رسیدم. به‌نظرم هنوز هم به جایگاه خاصی نرسیده‌ام. اگر ۱۰ تا پله در کارم وجود داشته باشد و نخستین پله‌اش هم ورود به‌کار باشد، هنوز روی پله چهارم قرار دارم. تا پله دهم هنوز خیلی مانده است.

یکی از آیتم‌های فوتبال ۱۲۰‌ که برای مخاطب خیلی جذاب است، مصاحبه با فوتبالیست‌های خارجی است. نحوه برقراری ارتباط با این افراد از چه طریقی است؟

برای اینکه بیننده خسته نشود و آیتم تکراری نبیند، این ایده به ذهن‌مان رسید. ایده این بود که مهمان به برنامه اضافه کنیم‌ اما نه شبیه مهمان‌هایی که تابه حال دیده‌‌ایم؛ مثل حضور کارشناس‌های فوتبال. بهتر دیدیم دنبال اشخاصی برویم که مردم دوست‌شان دارند و عاشق دیدن‌شان هستند. بهترین حالت آن، مهمانان خارجی یعنی فوتبالیست‌های معروف بودند. تصمیم گرفتیم با آنها ارتباط برقرار کنیم. بنابراین توسط دوستی، از طریق اسکایپ ارتباط گرفتیم.

 با کسانی که مصاحبه می‌کنید، به اندازه‌ای که ما آنها را می‌شناسیم، آنها هم برنامه ما را می‌شناسند؟

قطعا نه! شناخت آنها از ما در اندازه شناخت همان دوست مشترک‌مان است. در این حد ما را می‌شناسند، اما خب! فردی مثل ‌ژاوی‌ به واسطه آمدنش به ایران، کمی از حال و هوای تیم‌های استقلال و پیروزی و هواداران‌شان اطلاع پیدا کرد. خب برای اینگونه افراد جالب است که ایرانی‌ها چقدر خوب بازیکنان خارجی را می‌شناسند و اینکه این اندازه تلاش می‌کنیم تا با آنها ارتباط بگیریم.

 تا الان با چند بازیکن خارجی مصاحبه گرفته‌اید؟

در ‌فوتبال ۱۲۰‌ فصل گذشته، با اغلب خبرنگاران ورزشی خوب دنیا که در بهترین سایت‌ها و خبرگزاری‌ها مشغول کارند، صحبت کردیم. این کار را از ۲۰۱۴شروع کردیم. تا اینجا با دو بازیکن خوب دنیا؛ یعنی «گایسکا مندیتا» و «ژاوی» صحبت کردیم. این دوست خوب ما ارتباط‌های بسیار خوبی دارد و با توجه به اینکه کارشناس شبکه تلویزیونی است، این امکان را دارد که به محل اقامت این افراد سفر کند. ‌مندیتا‌ اسپانیایی است‌ اما با توجه به اینکه همسرش انگلیسی است و در لندن زندگی می‌کند، دوست ما به لندن سفر کرد.‌

دکور برنامه طراحی چه‌کسی است؟

خودمان طراحی کردیم و بچه‌های دکور، آن را انجام دادند. در فصل جدید بیشتر روی ساده‌سازی‌ تمرکز کردیم. تأکید بر این بود که گرافیک‌های خوبی داشته باشیم. برای این کار باید ویدئوهای خوبی می‌داشتیم که با کمک بچه‌ها مهیا شد. سمت چپ دکور هم قرار بود نیمکت‌هایی داشته باشیم به سبک نیمکت مربی‌های در کنار زمین فوتبال. الان سه تا صندلی داریم که بیشتر شبیه صندلی‌های فرمول یک است. قرار بود شبیه نیمکت‌های مربی فوتبال انگلیس و تیم منچستر باشند که نشد. خودم که روی صندلی می‌نشینم، احساس شوماخر بودن به من دست می‌دهد! از طرفی هم شبیه صندلی هواپیما‌‌ست و فکر می‌کنم اگر ضامن کنارش را بکشم به هوا پرتاب می‌شوم! البته برای شوخی کردن خوب است و گاهی روی‌ آن می‌نشینم. اتفاقا برایم شبیه استراحتگاه شده.

به‌نظر شما رمز موفقیت برنامه‌های آقای فردوسی‌پور چیست؟

ما بهترین منتقدان برنامه خودمان هستیم. این رمز موفقیت برنامه‌های ماست. مهم‌ترین ویژگی آقای فردوسی‌پور این است که کاملا پیگیر مسائل فوتبال است. فوتبال پروژه دوم و سوم ایشان نیست، اولویت ایشان است. همه ما با فوتبال زندگی می‌کنیم و دغدغه اصلی همه ماست. با چنین شرایطی نمی‌تواند این کار بد باشد. نکته‌ای که در کارهای نود، ۲۰۱۴، فوتبال ۱۲۰ وجود دارد، تمرکز یک تیم روی موضوع فوتبال است. به‌نظرم این کار خیلی حرفه‌ای‌ است که فوتبال شغل اصلی ماست.

سختکوشی. تلاش زیاد و صداقت بالا نکات مهم دیگر رفتاری اوست. ایشان سعی می‌کند کارها را از مسیر درست پیش ببرد. اهداف را حرفه‌ای دنبال می‌کند. با این حال، چیزی که همه از او یاد گرفتند، سختکوشی و تمرکز است.

برای خیلی‌ها سؤال است که چرا شما اغلب اوقات جلیقه می‌پوشید؟!

تازه مقدار جلیقه پوشیدن‌ها را کم کرده‌ام! خودم کت تک و شلوار را خیلی دوست دارم‌ اما از آنجا که آدم پرتحرکی هستم و آستین‌های کت، دست و بالم را می‌بندد، تصمیم گرفتم تیپ میان رسمی و اسپورت را انتخاب کنم که هم رسمی باشد هم قابلیت تحرک داشته باشد. سال پیش یک‌بار جلیقه پوشیدم و همه از آن استقبال کردند. تصمیم گرفتم از آن به بعد بیشتر از جلیقه استفاده کنم.

 چند ساعت در هفته کار می‌کنید؟

کلا همیشه در حال کار کردن هستم. از شنبه تا دوشنبه درگیر برنامه نود هستم. دوستان می‌گویند، دوشنبه‌ خصوصا ظهر به بعد هر کاری غیر نود تعطیل است؛ حتی به شوخی می‌گویند، فوت اقوام درجه یک باید با هماهنگی باشد! سه‌شنبه با بچه‌ها درباره محتوای فوتبال ۱۲۰جلسه دارم و چهارشنبه و پنج‌شنبه درگیر مونتاژ و اجرا هستیم.

جشن تولد هفتاد سالگی عمو اسدالله یکتا بازیگر قدیمی سینما و تلویزیون، در کنار بانو افسانه بایگان؛ در جشنی که دوستان و همکارانش برای عمو اسدالله گرفته بودند.

مهدی پاکدل و رویا تیموریان در کنار سایر دوستان در حال بازدید از گالری آثار رامین اعتمادی بزرگ. ریش های رامین اعتمادی خودش یکی از برترین آثار تجسمی این گالری محسوب میشود!

 خاطره بازی لیلا حاتمی با عکسی از کودکی هایش در کنار استاد جمشید مشایخی. استاد مشایخی حدود ۴۰ سال است که در سینمای ایران نقش پدربزرگ ها را بازی میکنند. حتی کرک داگلاس هم چنین کارنامه ای ندارد!

 مهراوه و ملیکا شریفی نیا در کنار پدر و مادر عزیزشان در افتتاحیه نشریه جدیدِ آقای شریفی نیا. قابی کمیاب است این عکس، قابی که هر چهار عزیز را در کنار هم جای داده است. شعف و شوق محسوس در چهره ملیکا و مهراوه هم به همین دلیل است.

 پرویز خان پرستویی و ستاره اسکندری در نمایی از فیلم “خانه کاغذی” کار جدید مهدی صباغ زاده که قرار بود در جشنواره اکران شود ولی زود تر به اکران رسید.

علی علیپور ستاره این روز های پرسپولیس در کنار همسر جان و پسر عزیزش شانتیا، در جشن تولد آقا شانتیا. به علی پیشنهاد میکنیم نام فرزند بعدی اش را زانیتا بگذراد، هم آهنگ اسم برادرش میشود و هم کیفیت اش خوب است. علی علیپور متولد سال ۱۳۷۴ است.

سیاوش خیرابی بازیگر پرطرفدار و کم کار سینما و تلویزیون در حاشیه کنسرت فرزاد فرزین در تهران.

سلفی امیر کاظمی و هوتن شکیبا مربوط به روز های ضبط سریال “لیسالنسه ها”.

تا شما این پست جلف نصرالله رادش را میبینید و میخوانید من یک سر بروم تا جایی و بیایم. ضروریست!

معلوم است که سردار آزمون از اینکه سبیل هایش درآمده خیلی خوشحال است، حتی خوشحال تر از زمانی که خواست فدای آجی جونش شود.

مهراب قاسمخانی، یک پدر وظیفه شناس و فداکار.

عکس خیابانی نگین صدق گویا، پس از آنکه یکی ار همسایگان کوچه را آب پاشی کرده بود. (در این چند مدت بارش باران این موقع روز نداشتیم)

از عوارض ورزش بسیار است، وقتی دیگر سلول چربی ای باقی نمانده که آب شود، سایر سلول های بدن نظیر سلول های مغزی شروع به آب شدن خواهند کرد.

واکنش جالب سعید سهیلی به بهانه “مشکل فنی” صدا و سیما در عدم پخش تصویر ناصر خان ملک مطیعی از تلویزیون.

ناخدا خورشید پس از حدود بیست سال به لنج بازگشته.

رامبد جوان و نگار جواهریان در حاشیه یکی از اکران های خصوصی و مردمی این روز ها.

علیرضا جهانبخش مدل برند مشهور بالر شده و از طرح اختصاصی قرمز رنگ این تولیدی که در حمایت از بیماران مبتلا به HIV است، رونمایی کرده است.

حسن فتحی هم به اقدام کوته فکرانه و عجولانه تلویزیون در حذف تصویر ناصر ملک مطیعی، واکنش نشان داد.

 پست هلیا امامی پس از پیروزی بارسا در الکلاسیکوی دیروز. عکسی که چند سال پیش در نیوکمپ گرفته بود.

سلفی بهاره کیان افشار در کنار مهناز افشار، نوید محمدزاده و عادل فردوسی پور پس از اجرای شب گذشته الیور توئیست.

سلفی پوریا پورسرخ با میهمان های چند قلوی خود در کافه اش، البته این سلفی پیش از شروع بازی گرفته شده است، وگرنه بعد بازی پوریا تا یک هفته کرکره کافه را پایین کشیده است!

هومن سیدی پس از باز پس گیری صفحه اش از دست هکر ها این پست را گذاشت و تلاش صمیمانه این عزیزان تقدیر کرد و بهشان لایک فرستاد!

ته شو آف این است که برنج را از بازار بخری، گونی اش را عوض کنی و مهر خودت را روی آن بزنی که خدایی نکرده چیزی از ارزش کارهای خیرت کم نشود! عجب همتی دارد نیکی کریمی!

 حسین رفیعی و رفقا در حال گشت و گذار در اتریشِ زیبا.

نکته آموزشی روز: در هنگام سوار کاری، اخم کنید. در بازده اسب تاثیر بسزایی دارد.

عمار جان حالا یکم از صراحت خود میکاستی و در خفا از روشن شدن چشمت به جمال حوریان فیض میبردی به کسی بر نمیخورد.

خوبیم مهدی جان، دکمه بالایت ببندی کمتر موی زائد ببینیم قطعا بهتر هم خواهیم شد.

از این پست مهراوه در تلگرام میتوان به این نکته پی برد که محمدرضا شریفی نیا در خانواده اش نقش حسن ریوندی را دارد.

تبریک بی پایان به اشکان دژاگه عزیز ستاره تیم ملی فوتبال کشورمان بابت به دنیا آمدن سومین دخترش. خدا اشکان را خیلی دوست داشته که به وی سه تا دختر داده.

 با این سلفی از سجاد افشاریان که بدون سبیل نه جذابیت سابق را دارد و نه محبوبیت آن موقع را، مطلب امروز را هم به پایان میبریم. ممنون از همراهی ارزشمندتان.

وسعت محبوبیتش جوری شده که دیگر خیلی ها از آن به عنوان رسانه ای قدرتمند یاد می کنند. در گزارش پیش رو نگاهی انداخته ایم به فعالیت های خواننده های پاپ داخلی و پرطرفدارترین خواننده ها در غول اشتراک گذاری عکس و تصویر تا جزئیاتی جالب را در اختیار شما قرار دهیم. جزئیاتی اعم از تعداد طرفداران هر خواننده در این شبکه اجتماعی و اینکه خواننده ها در صفحات شخصی شان بیشتر فعالیت هایشان در چه زمینه ای است.

جایگاه ششم لیست ما متعلق به «بابک جهانبخش» است. این خواننده در سال های اخیر با انتشار آلبوم هایی چون «اکسیژن»، «من و بارون» و «مدار بی قراری» فعالیت زیادی را در بازار موسیقی کشور داشته است که البته بسیاری معتقدند آلبوم های اخر او چندان نتوانسته اند مورد توجه دوستدارانش قرار بگیرد. مردمداری و رفاقت با فالوئر ها یکی از دلایل اصلی محبوبیت بابک است، او اگر بتواند به تک تک کامنت ها توجه میکند و پاسخ میدهد و همه عکس هایش پر از حس خوب و به دور کینه و حاشیه و دشمنی است.

رقابت
بین احسان خواجه امیری و محسن یگانه بسیار نزدیک است. حالا که دارید این گزارش را می
خوانید شاید جای این دو هنرمند تغییر کرده باشد. صفحه اینستاگرام یگانه این
روزها حال و هوای «نگاه» دختر محسن را دارد و این خواننده بیشتر عکس های
دخترش را به اشتراک می گذارد. یگانه در این شبکه مجازی «سعید عرب»، «زانیار خسروی»، «علی
لهراسبی»، «بابک جهانبخش»، «بنیامین بهادری» و «احسان خواجه امیری» را دنبال میکند.

این خواننده و آهنگساز محبوب که اخیراً برنده جایزه بهترین تک آهنگ سال هم شده است، با فاصله ای کم در تعقیب بنیامین است. فرزاد فقط ۶۸ نفر را در اینستاگرامش
دنبال می کند که از این لحاظ می توان او را جزو صدرنشینان لقب داد. «علی
لهراسبی»، «امیر میلاد نیکزاد»، «عماد طالب زاده»، «یاحا کاشانی» جزو کسانی
هستند که فرزین پیگیر اخبار آنهاست.

 خواهران محمدی در کنار سمیرا حسنپور و سامان سالور پس از تماشای نمایش “سلول های حروم” با بازی الناز حبیبی، این عکس یادگاری را گرفتند. به نظر می آید کل حاضرین در سالن همین عزیزان و آن دو خانمی که در سمت چپ تصویر ایستاده اند، بودند. در هر صورت برای الناز حبیبی و همکارانش آرزوی موفقیت داریم.

 خوب شد بهاره خانم که این موضوع را اعلام کردید؛ وگرنه با دیدن تصاویرتان هیچگاه متوجه این تغییر نمیشدیم.

واکنش حنا و آروین به زلزله چند شب پیش.

بابک جان میدانم که هر چه گفتی درست و منطقی بوده است، شرمنده که نه حوصله خواندن آن را داشتم، نه سوی چشم لازم را!

متین ستوده در جواب تمامی دایرکت ها و کامنت ها سکوت میکند و در عوضش سالی یک بار با برادرش عکس میگذارد، خودشان دایرکت و کامنت مربوطه را پاک میکنند.

واااو… طلسم دنیای سینما شکسته شد… باور کردنی نیست… همکاری پویا امینی و منوچهر هادی… واااو ۲

در دور جدید بازی های تیم هنرمندان، مثل همیشه عارف لرستانی هم در کنارشان بود.

خاطره بازی گلاره عباسی با عکسی قدیمی مربوط به سریال ماندگار “در چشم باد” استاد مسعود جعفری جوزانی، در کنار کامبیز دیرباز و پارسا پیروزفر.

دنیای این روزهای سیروان خسروی در کسب و کار جدیدش.

 بهزاد خداویسی و همسر جان پای سفره یلدا در یک آتلیه.

سیدجواد هاشمی هم برای یک مجله عکس یلدایی گرفته است.

سلفی عمو پورنگ و مهران غفوریان عزیز، به مکان و زمان ثبت عکس اشاره ای نشده است.

همایون شجریان و تینا پاکروان در کنار هومن سیدی و همسر جان در یک دورهمی دوستانه.

جووون ببین چه هندوانه ای خریده مجید بنی فاطمه.

روز تعطیل کاری دوستان در پشت صحنه کار جدیدشان، با حضور احسان کرمی، فرید سجادی حسینی، حدیث میرامینی، زهرا داودنژاد، کمند امیرسلیمانی، الیکا عبدالرزاقی، لیلی رشیدی و سایر عزیزان و همکاران.

این هم عکس یلدایی حسین ماهینی در کنار همسر و دختر عزیزش.

دورهمی ستارگان سینما و تلویزیون در یک ویژه برنامه یلدایی، با حضور استاد محمدعلی کشاورز، محمود خان پاک نیت، اکرم محمدی، پرستو گلستانی، کمند امیرسلیمانی و سایر عزیزان. نیما کرمی استاد کشاورز را به برنامه آورده تا فاجعه دعوت و ضبط برنامه با حضور استاد ملک مطیعی و عدم پخش آن جبران شود.

عکس بانمک بهنام صفوی با دستان پسر فسقلی اش، در صبح اولین روز زمستان.

این هم استاد داریوش اسدزاده و پسر نه چندان فسقلی اش.

 پژمان بازغی و خانواده عزیزش در کنار رفیق قدیمی شان در کیش.

 مارال فرجاد هم برای شب یلدا به آتلیه رفته بود.

حمید خان فرخ نژاد بر سر مزار سهراب سپهری، شاعر نور و آب و آینه در اطراف کاشان.

برادران خسروی در کنار نوید محمد زاده عنوان “سه کورد خندان” را خلق کردند. 

یک هوادارِ خوشحال در کنار سحر دولتشاهی و آزاده صمدی در اکران مردمی “از صفر تا سکو”. خود خواهران منصوریان دیگر از اکران های این فیلم خسته شده اند در مراسمات شرکت نمی کنند، ولی عزیزان هنوز بیخیال نشده اند.

آن درخت کریسمس به محسن تنابنده که یک ایرانی مسلمان است ربطی ندارد. محسن اهل فرهنگ است و مورد تهاجم فرهنگی قرار نمیگیرد. محسن میداند که درخت کریسمس نمیتواند به عنوان نماد روشنفکری ایرانی مورد قبول واقع شود. خلاصه اینکه محسن پسر خوبی است، مثل محسن باشیم.

سولماز غنی با این عکس کاملا تابستانی در کنار همسرش، شروع زمستان را تبریک گفت.

 بسیار خوشحالیم که سوشا مکانی به لیگ ایران بازگشته و میتوانیم از سوژه های سر حال وی استفاده کنیم! مثلا همین شلواری که مادرش با رومیزی برایش دوخته است.

 عمو رضا صادقی در یازدهمین سالگرد سفر بی بازگشت ناصر عبداللهی یاد و خاطره او را زنده کرد. روحش شاد.

دل من یه روز به دریا زد و رفت…

 نرگس محمدی، علی اوجی، حجت اشرف زاده و عماد طالبزاده همگی با هم نهایت تلاش خودشان را کردند تا حذف ناگهانی استاد ناصر ملک مطیعی از برنامه دورهمی را جبران کنند.

 سلام نظامی مهناز افشار با گریم نقش این روز هایش در نمایش “الیور توئیست”، همراه با تبریک شب یلدا.

 سلفی مهدی سلوکی در کنار همسر عزیزش، دقیقا مشابه تمامی سلفی های دونفره ای که پیش از این گرفته اند. کلاً با خلاقیت و تغییر ژست میانه ای ندارند.

خواهران شریفی نیا شب یلدا را در کنار مادرشان آزیتا حاجیان گذراندند.

 این هم سفره شب یلدای منزل داریوش خان ارجمند در کنار خانواده عزیزش.

 ماشاالله به خانواده پرجمعیت منوچهر هادی. دلمان برای یکتا ناصر کباب شد، فرض کن ماهی یکبار خانواده همسرش را شام دعوت کند!

 عکس دیدنی مجید صالحی از خانواده پر جمعیت شان در سال های دور، زمانی که هم قد و قواره دوقلوهایش بود. روح پدر، مادر و برادر عزیز مجید صالحی قرین رحمت و شادی باشد.

علیرضا بیرانوند و فرزندان عزیزش در شب یلدا.

علیرضا جهانبخش در هفته های اخیر فوق العاده بوده و ستاره بی چون و چرای این روز های لیگ هلند است و ما را به داشتن یک نقطه اتکا در جام جهانی امیدوار کرده است. برای او آرزوی سلامتی و توفیق روز افزون داریم.

پناه خانم استخری، هندوانه ی بابا شاهرخ.

 رایان شجریان این عکس از استاد شجریان را به مناسبت شروع زمستان گذاشت و زمستانمان کرد. کاش همان هایی که سال ها صدایت را سانسور کردند حالا تصاویرت را سانسور کنند. حالا که سال هاست صدایت مجاز نیست و این گونه تشخیص داده اند! تصاویرت را هم غیر مجاز کنند تا نبینیم که روزگار چه بر سر شما آورده است. این بار ما طرفدار سانسوریم. نباید تصویر باشکوه شما در باور ما بشکند، این می تواند مهربانانه ترین سانسور هنری تاریخ معاصر باشد. بگذارید فکر کنیم شما همانی هستی که در جشن هنر شیراز کنار استاد لطفی نغمه سر می دهی و… دریغ که با تقدیر نمی شود جنگید و ما چه اندازه ناتوانیم!

این هم از هندوانه های رضا صادقی در شب یلدا.

 عکسی عالی از جوانی های مهدی میامی در کنار برادرانش. آن زمانی که زیرپیراهن نازک آبی اوج خوشتیپی بود، اگر هم بنا بود پیراهنی پوشیده شود، باید دکمه های آن تا زیر ناف باز میشد.

 تعداد زیادی احسان علیخانی، در استوری احسان علیخانی.

سلفی رویا تیموریان در کنار دخترش دنیا در یک کافه.

 سلفی یهویی امیرمهدی ژوله و دخترکش گندم خانم، بدون هیچ مناسبتی.

تصویری مربوط به کنسرت شب گذشته سیروان خسروی، در کنار همکار جدیدش.

 

---

ارژنگ امیر فضلی در گریم نقش “مانوولا سوسو بروچیکانوتو فابرین”.

 این هم از عکس یلدایی لیلا خانم برخورداری.

ترلان پروانه هم با این غلظت شب یلدا را به همه تبریک گفت.

استوری مجتبی جباری و کوچولوی خوشتیپش عکس پایانی مطلب امروزمان است. ممنون از همراهی ارزشمندتان. تا فردا، یا حق.