بایگانی دسته ی : چهرها

– حسین قهار: نیازی به نوشتن مقدمه نیست وقتی پای صحبت‌های فردی چون محمد مایلی‌کهن در میان باشد. همه این پیشکسوت شناخته‌شده فوتبال ایران را می‌شناسند. وقتی نام مایلی‌‌کهن برده می‌شود، همه آماده خواندن یک مصاحبه آتشین و جنجالی از مرد منتقد فوتبال ایران هستند. این‌بار اما این مربی باسابقه در گفت‌وگو با ما پیرامون مهمترین بحث‌های روز فوتبال ایران حرف‌های بسیار مهمی را مطرح کرده و گریزی هم به مشکلات استان گیلان زده است.

 حرف و حدیث‌‌ها درباره بازی‌کردن احسان حاج‌صفی و مسعود شجاعی در مقابل نماینده رژیم اشغالگر قدس به اوج خود رسیده است و به نظر می‌رسد محرومیت‌هایی در انتظار این دو بازیکن خواهد بود.

من از نظر فوتبالی صحبت‌هایم را مطرح می‌کنم. به نظر شما با محرومیت این دو بچه خوب فوتبال ایران چه اتفاقی رخ خواهد داد؟ آقایان فکر می‌کنند مسعود شجاعی و احسان حاج‌صفی عزیز واقعا علاقه داشتند که مقابل نماینده رژیم صهیونیستی بازی کنند؟ واقعا این دونفر از شرایط و مشکلاتی که ممکن بود برای آنها درست شود، اطلاع نداشتند؟ اگر آنها به ارزش‌ها و مسائل سیاسی کشور می‌خواستند پشت کنند، در بازی رفت به همراه تیم خود به اسراییل سفر می‌کردند. غیر از این است؟

 اما به‌ هرحال نگاه و نظر در این‌باره کاملا مشخص است و همیشه نمایندگان ایران در مسابقات مختلف از رویارویی با نماینده‌های اسراییل خودداری می‌کنند. چون ما اصلا آنها را به رسمیت نمی‌شناسیم.

مگر غیر از این است که این دونفر جریمه و مشکلات را قبول کردند تا به کشور رژیم اشغالگر قدس نروند؟ چرا آن زمان که شجاعی و حاج‌صفی حاضر نشدند به اسراییل بروند، یک‌نفر از این آقایان حرفی نمی‌زد و از آنها تشکر نکردند؟ حالا حاج‌صفی به تازگی به این تیم پیوسته است، اما شجاعی که‌ سال قبل هم در این باشگاه یونانی حضور داشت! بله همه ما می‌دانیم که اسراییل رژیمی غاصب و جنایتکار است که سرزمین‌های فلسطین را اشغال کرده است، اما من به خاطر صحبت‌هایی که انجام شده، می‌خواهم به یک نکته بسیار مهم اشاره کنم. شاید این مثال بسیاری از ابهامات را درباره اتفاقی که برای شجاعی و حاج‌صفی افتاده،  را برطرف کند.

 بفرمایید.

هیچ‌کسی نمی‌تواند بگوید که آنها از عمد حاضر شدند در این مسابقه به میدان بروند، اما من از مسئولان محترم یک سوال بسیار مهم دارم. از نظر ما اسراییل یک رژیم غاصب است و باید از صحنه روزگار محو شود، اما در سازمان ملل این کشور را به هر شکلی که هست، با حمایت متحدانش به رسمیت می‌شناسند.

دقت کنید به جز مراسم عمومی سازمان ملل که روسای‌جمهوری ایران و رژیم صهیونیستی سخنرانی می‌کنند و طرف مقابل جلسه را ترک می‌کند، آیا نماینده دایم ایران در سازمان ملل در هیچ‌کدام از جلسات عمومی دیگر شرکت نمی‌کند؟ به ‌هرحال، نماینده رژیم صهیونیستی هم در تمامی این جلسات حضور دارد و نماینده ایران در سازمان ملل هم در این جلسات شرکت می‌‌کند! چون دستورالعمل و پروتکل‌های سیاسی و دیپلماتیک نماینده ایران را مجبور می‌‌کند که در جلسه سازمان ملل که نماینده اسراییل هم در آن شرکت دارد، حضور پیدا کند. ما قبول کرده‌ایم که بعضی از مواقع باید به قوانین بین‌المللی احترام بگذاریم. ما باید از شعاردادن فاصله بگیریم. این دونفر فرزندان کشور ما هستند و نباید آنها را محروم کنند.

 گویا فدراسیون پیش از برگزاری بازی به هر دو بازیکن اعلام کرده بود که نباید در بازی مقابل تیم رژیم اشغالگر به میدان بروند.

حرف می‌زنیم و ما را تهدید به شکایت می‌کنند. مدیران فوتبال ایران فکر می‌‌کنند بنده از بیان‌کردن حقایق ترس دارم. مردم عزیز ما قضاوت کنند. خداوکیلی اگر این چرخ گردون صد‌هزار بار دیگر می‌چرخید، باز هم آقای استقلال (مایلی‌کهن از چندی قبل تاج رئیس فدراسیون فوتبال را به نام آقای استقلال مورد خطاب قرار می‌دهد) و ساکت می‌توانستند به جایگاه ریاست و دبیرکلی فوتبال ایران برسند و این همه مدعی باشند؟

آقایانی که با رانت و رابطه و مسائل خاص خودشان را به این‌جا رسانده‌‌اند و درباره عملکرد خود حتی نمی‌خواهند پاسخگو باشند! من در مصاحبه‌های قبلی که در رسانه‌ها منتشر شد هم، درباره گذشته آقایان صحبت کردم و خواستم پاسخگو باشند که قبلا چه داشتند و حالا که وارد فوتبال شدند، چقدر دارند و اصلا آورده آنها برای فوتبال این مملکت چه بوده است؟ مشکل ما این است که آنها اصلا فوتبالی نیستند که به این شکل بر فوتبال ایران مدیریت می‌‌کنند. بدبختی فوتبال ایران این است که هیچ‌کس سر جای خودش نیست که اگر این‌طور بود، آقای استقلال(تاج) الان رئیس فدراسیون فوتبال نبود!

 
 در این مدت البته بسیاری از بازیکنان تیم‌ملی و پیشکسوتان بنام فوتبال ایران همچون علی کریمی و فرهاد مجیدی و… از شجاعی و حاج‌صفی حمایت کردند و تأکید داشتند مجبور بودند به تعهد حرفه‌ای خود به باشگاه پایبند باشند.

این دونفر مجبور بوده‌اند، باز هم تأکید می‌کنم مجبور بوده‌اند به خاطر تعهد رسمی که به باشگاه خود داشته‌اند، مقابل باشگاه رژیم صهیونیستی بازی کنند. آنها چاره‌ دیگری نداشتند و در بازی رفت هم که در خاک اسراییل برگزار شد، حضور پیدا نکردند! قبول کنیم فوتبال حرفه‌ای دنیا با مباحث سیاسی و اعتقادی ما ارتباطی ندارد و آن‌جا قوانین سفت و محکمی وجود دارد.

در آن‌جا همه چیز سر جای خودش است و مسائل سیاسی را با فوتبال قاطی نمی‌کنند. با تمام این صحبت‌‌ها، باشگاه یونانی برای بازی رفت همکاری لازم را با بازیکن ایرانی خود داشته و تا حدودی با آنها همکاری کرده است، اما وقتی باشگاه یونانی دو سهمیه بازیکن خارجی خود را به ملی‌پوشان ایرانی اختصاص داده و با آنها قرارداد بسته است، هدفش این بوده که بتواند از شجاعی و حاج‌صفی در این مسابقات بسیار مهم استفاده کند. به این دو بازیکن پول نمی‌دهند که برایشان به خاطر مسائل سیاسی بازی نکنند!

 

 به نظر می‌رسد در فضای فعلی بیشتر انتقاد شما به عملکرد فدراسیون فوتبال است.

ما بحث سیاسی نمی‌‌کنیم و از نظر قوانین بین‌المللی فوتبالی دراین‌باره حرف زدیم. آقایان استقلال (مهدی تاج) و ساکت‌ که اشتباهی به فوتبال آمده‌اند، به جای این کارها، باید رفتار سرمربی تیم‌ملی این کشور را محکوم کنند. بیایند بگویند او در یک‌سال گذشته چند روز در خارج از ایران حضور داشته است؟ بیایند بگویند چقدر پول می‌‌گیرد که بیشتر مواقع‌ سال در خارج از ایران به کارهای شخصی خود می‌پردازد! بیایند بگویند مگر کی‌روش برنامه‌ریزی فنی تیم امید را انجام نداد؟ پس چرا تمام هجمه‌ها و انتقادها از امیرحسین پیروانی عزیز بود. این مدیران غیرفوتبالی باید سرمربی تحت قرارداد و مدیریت خودشان را محکوم کنند، نه دو بازیکنی که به تعهد حرفه‌ای خود با باشگاه پایبند بوده‌‌اند.

 آقای مایلی‌کهن! ‌شما انتقاد‌های زیادی را درباره کارلوس کی‌روش مطرح کرده‌اید. این مسأله باعث شده بسیاری از مردم که از عملکرد این مربی راضی هستند، انتقادهای شدیدی از شما داشته باشند.

من آن‌قدر فریاد زده‌ام دیگر صدایم درنمی‌آید. به نظر شما و همه آنهایی که به بنده فحش می‌دهند، محمد مایلی‌‌کهن نمی‌توانست مثل خیلی‌های دیگر سکوت کند؟ نمی‌توانستم برای کی‌روش و همکارانش به‌به و چه‌چه کنم؟ نمی‌توانستم از آقای استقلال و ساکت و دوستان اصفهانی آنها که یکی‌یکی پست‌های مهم مدیریتی فوتبال ایران را در اختیار دارند، تعریف کنم؟ من دلم برای این فوتبال و کشور می‌سوزد. من غصه می‌خورم از این‌که می‌توانیم خیلی‌جلوتر از اینها باشیم، اما به خاطر این شرایط مدام درجا می‌زنیم.

 پس بعضا در جریان حتی فحاشی‌هایی که به شما می‌شود هم قرار دارید؟ وقتی می‌بینید به خاطر بحث‌هایی که مطرح می‌کنید، به شما فحش می‌دهند، چه احساسی پیدا می‌کنید؟

من بی‌رگ نیستم که از فحش‌هایی که به من می‌دهند، ناراحت نشوم. قطعا دلم می‌شکند، اما من از قبل از انقلاب یک بچه کلفت بودم که زندگی سختی را پشت سر گذاشتم و نه‌تنها به گذشته سخت خودم افتخار می‌کنم بلکه از قبل از انقلاب هم برای خودم خانه داشتم. بهترین خودرو را هم سوار می‌شوم، اما داشته‌های من مشخص است. آیا محمد مایلی‌کهن نقد کورکورانه می‌کند؟ بیایند این‌گونه بحث‌ها را تحلیل کنند.

این‌که من می‌‌گویم قرارداد کی‌روش را شفاف به مردم نشان بدهید که آیا طبق قرارداد باید از دستیاران ایرانی استفاده کند، حرف اشتباهی است؟ این‌که من می‌گویم کی‌روش طبق همان قرارداد باید مشخص کند چند هفته در طول‌ سال مرخصی دارد و چرا الان در ایران نیست، حرف اشتباهی است؟ این‌که می‌گویم کی‌روش علاوه بر سرمربیگری، مدیریت تیم‌ملی و فدراسیون فوتبال را هم برعهده دارد و قرارداد او باید افزایش بیابد، غیرمنصفانه است؟ به‌ هرحال ما دیدیم که او دستیاران و پزشک و مدیرمالی تیم‌ملی را برکنار کرد. دیدیم که رئیس سازمان اقتصادی و دبیرکل فدراسیون را هم برکنار کرد. این‌که من می‌گویم در جام ملت‌های آسیا به عراق جنگ‌زده باختیم و حذف شدیم، غیرمنصفانه است؟ این‌که تأکید دارم کی‌روش هفت‌سال است سرمربی تیم ملی است، اما در ایران حضور مستمر ندارد، غیرمنصفانه است؟

این‌که من می‌گویم شعار می‌دهند و ذهن مردم را با بازی بسیار درخشان مقابل آرژانتین و نیجریه شست‌وشو می‌دهند، غیرمنصفانه است؟ بله ما جلوی آرژانتین با سیستم دفاعی، فوتبال خوبی انجام دادیم و این بازی را سال‌هاست که دارند در بوق و کرنا می‌کنند، اما آقای کی‌روش و کی‌روشی‌پور‌ها چرا نمی‌آیند بگویند مهمترین بازی برای تیم‌ملی در جام‌جهانی بازی با بوسنی حذف شده بود که ما باخت بدی به آ‌نها داشتیم. آنها بیایند از این بازی هم حرف بزنند. ما اگر بوسنی را می‌بردیم، به مرحله بعدی جام‌جهانی صعود می‌کردیم! این‌که من می‌‌گویم کی‌روش به وزیر و رئیس فدراسیون و مربیان لیگ و فوتبال ایران توهین می‌کند، اشتباه است؟ اگر اشتباه است و این اتفاقات رخ نداده، بیایند بگویند.

 با این حال کی‌روش تیم‌ملی را با اقتدار در شرایط کنونی به جام‌جهانی رسانده و حقیقت این است که مردم از او راضی هستند.

دست او درد نکند، اما وظیفه‌اش را انجام داده است. ما او را تبدیل به یکی از گران‌ترین مربیان دنیا کرده‌ایم. ما نباید خودمان را مقابل کی‌روش کوچک کنیم. قرارداد یک‌میلیون و۴٠٠‌هزار یورویی برای هر‌ سال با پاداش و پول دندانپزشکی، خشکشویی لباس، ‌تلفن، خودرو، ‌خانه فول امکانات، بلیت هواپیمای رفت و برگشت فرست‌کلاس به کشور‌های مختلف و پاداش‌های چند برابری نقدی نسبت به بازیکنان و مربیان، سهم داشتن از پاداش‌های ١٢‌میلیون دلاری فیفا برای حضور تیم‌ملی در جام‌جهانی و حضور بیشتر روزهای ‌سال در خارج از ایران امتیاز‌هایی است که فوتبال ایران به کی‌روش داده است. زمانی که من مربی تیم‌ملی بودم، بازیکنان در خوابگاه نصرت بودند. الان اما با تمام مشکلاتی که هست، بهترین امکانات در اختیار او قرار دارد.

 

 خودتان فکر می‌‌کنید دلیل این انتقادهایی که به شما می‌کنند، چیست؟

درباره کی‌روش به راحتی افکار عمومی را می‌سازند. همین آقای کی‌روشی‌پور با قدرت این کار را انجام می‌دهد. هر کسی نقد کند، تصویری بد از او می‌سازند و دستاورد‌های سرمربی تیم‌ملی را بیشتر از آن چیزی که هست، به مردم القا می‌کنند. تا وقتی طرفداران پرتعداد کی‌روش هستند، باید هم وقتی محمد مایلی‌کهن نقدی انجام می‌دهد، بدترین فحش‌ها را بخورد! تازه همین که به من در این فضا می‌‌گویند دیوانه(!) شانس آورده‌ام. وگرنه آقایان دوست دارند بدتر از اینها درباره من گفته شود، اما باز هم می‌‌گویم که من دلم برای کشورم می‌سوزد و ناراحت می‌شوم که مردم بازیچه این تصویرسازی‌های دروغ قرار می‌گیرند.

 شما الان بیشتر وقت خود را در انزلی سپری می‌کنید. آن‌جا آرامش بیشتری نسبت به تهران دارید؟

بله اما این‌جا هم مدام غصه می‌‌خوریم. دیگر مانده‌ام بعضی از حرف‌ها را با چه زبانی بگویم آقایان متوجه بشوند! واقعا جای تأسف دارد که سپیدرود نماینده گیلان در لیگ برتر باید در ورزشگاه عضدی رشت بازی برگزار کند که چمن مصنوعی دارد. در شهری که اگر شما میله در زمین بکارید، بعد از یک هفته سبز می‌شود، مگر می‌شود بعد از ۵٠، ۴٠‌سال هنوز این شهر استادیوم مناسب نداشته باشد؟ همین ورزشگاه شهید والا مقام عضدی هم قبل از انقلاب ساخته شده است و آقایان یک آجر روی آجر در تمام این سال‌ها نگذاشته‌اند! ورزشگاه سردار جنگل را هم ساخته‌اند اما می‌بینیم که آن‌قدر از آن استفاده نشد و به شرایطش رسیدگی نکردند، تخریب شده است! این مشکلات در تمام استان‌های ما وجود دارد. پس این آقایانی که مسئول می‌شوند، برای چه می‌آیند پشت صندلی می‌نشینند؟

ولی چندین دهه است که فکری به حال این جاده کمربندی انزلی نمی‌شود. همین بندر انزلی از اولین بنادر کشور بوده است اما آمده‌اند منطقه آزاد اقتصادی انزلی را راه‌اندازی کرده‌اند و کسبه انزلی را بیچاره کرده‌اند. وضع اقتصادی این مردم واقعا الان با راه‌اندازی این منطقه آزاد جای تأسف دارد! شما به من بگویید برای ساخت و بهینه‌سازی یک جاده کمربندی در انزلی چقدر زمان لازم است؟ ٢٠‌سال کافی است؟ به من بگویید کافی است! اما در این همه ‌سال یک جاده درست و حسابی برای مردم نساخته‌اند.

 چند وقت قبل هم به خاطر درگیری به وجود آمده در حاشیه ساخت یک مسجد کلی حاشیه برای شما درست شد که بحثی غیرفوتبالی بود.

مدیران می‌آیند برای نمایش‌دادن نه کارکردن برای مردم! در همان قضیه مسجد یک روستا که ما را به دادسرا و دادستانی و… هم بردند. اخیرا نماینده مجلس مردم انزلی زحمت کشیده‌اند و رفته‌اند در مسجد این روستا از پروسه ساخت مسجد بازدید کرده‌اند و با ستون‌هایی که بعد از این همه جنجال و درگیری بالا رفته است، عکس یادگاری گرفته‌اند! نماینده مجلس ما تازه یادش افتاده که برود عکس یادگاری بگیرد، اما در مجاورت همین مسجد که تا به این‌جا هم با هزینه‌های یک خیر ساخت‌وساز آن پیش رفته است، قبرستانی وجود دارد که عزیزان مردم روستا و انزلی آن‌جا دفن شده‌اند. شهدای والامقام ما آن‌جا دفن شده‌اند، اما شما بروید ببینید چقدر زباله در این قبرستان وجود دارد!‌

در زمان انعقاد قرارداد توجهات بیشتر شود

در حالی ‌که بسیاری از اهالی فوتبال منتظر تصمیم‌گیری وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال درباره احسان حاج‌صفی و مسعود شجاعی هستند، بهرام قاسمی، سخنگوی وزارت امور خارجه به موضوع بازی‌کردن آنها مقابل نماینده رژیم صهیونیستی واکنش نشان داد. او گفت: «موضع ما نسبت به رژیم صهیونیستی مشخص است. این رژیم یک رژیم نامشروع است که ما آن را به رسمیت نمی‌شناسیم و به‌طور عمده سیاست ایران در حوزه ورزش رویارو‌نشدن تیم‌های ایران با تیم‌های رژیم اشغالگر قدس بوده است. در خصوص اتفاقی که افتاده باید وزارت ورزش پاسخگو باشد. البته آنها در روز نخست انتشار این اخبار موضع‌گیری‌هایی را داشتند.» قاسمی افزود: «آنچه که مهم است این‌که باشگاه‌های ایران و سازمان ورزش در تبادل با باشگاه‌های خارجی به این موضوع توجه بیشتری کنند و در قراردادهایی که انعقاد می‌کنند موضوع بحث بازی با تیم‌های رژیم اشغالگر را مشخص کنند و در قراردادها به صورت شفاف و دقیق تکلیف این موضوع مشخص و روشن شود، البته من نمی‌دانم در قراردادهای این دو بازیکن این بحث مدنظر بوده یا نه.»

منبع: برترینها

فاطمه اکرمی دختر پارکور کار ایرانی معروف به دختر پرنده است. وی با این سن کمی که دارد می تواند حرکاتی را انجام دهد که انجام آن برای یک انسان معمولی ورزشکار کمی سخت و نشدنی است. گفت و گویی با این ورزشکار جوان کشورمان داشته ایم که شما را به خواندن آن دعوت می کنیم.

خانم اکرمی خودتان را معرفی کنید.

من فاطمه اکرمی متولد سال ۷۲ هستم. لیسانس سخت‌افزار دارم. تنها فرزند خانواده هستم و از شش سالگی ژیمناستیک کار می‌کنم. به مدت سه سال است که در پارکور و سقوط آزاد هم فعالیت دارم.

خانواده با این ورزش‌های خطرناک مشکلی نداشتند.

نه، خداروشکر. از سن پایین من را در کلاس‌های ژیمناستیک ثبت نام کردند. حتی وقتی سقوط آزاد و پارکور را انتخاب کردم حمایت آنها ادامه‌دار بود. در مورد سقوط آزاد من فقط تبلیغاتش را در اینترنت دیده بودم که کلاس‌های آموزش سقوط آزاد در دبی برگزار می‌شود و این خبر را برای خانواده‌ام گفتم و دیگر پیگیرش نشدم اما خانواده ام تا مدت‌ها پیگیر بودند که فاطمه پس سقوط آزاد چه شد؟ چرا رزرو نمیکنی؟

انگیزه خودتان از این همه ورزش پر هیجان و با آدرنالین چه بود؟

ژیمناستیک که انتخاب پدر و مادرم بود و از این انتخاب‌شان خیلی خوشحالم. مربیان ژیمناستیک به پدر و مادرم گفتند که با این وجود من حتما به قهرمانی می‌رسم و آینده روشنی خواهم داشت. این شد که خانواده جدی گرفتند و تمام وقت‌شان را صرف تمرینات من کردند. جرقه پارکور هم از طریق یکی از دوستانم در دانشگاه به ذهنم خورد. دوستم مربی پارکور بود و اولین بار که چند حرکت پاکور را به من آموزش داد، راحت آنها را اجرا کردم و علاقمند شدم. سقوط آزاد هم که وقتی یک بار کار هیجانی انجام می‌دهید انگار معتاد شدید و باز هم هیجان و آدرنالین می‌خواهید. البته ژیمناستیک بهترین شروع برای من بود.

با این همه هیجان جای رانندگی در زندگی شما کجا است؟

برنامه بعدی من هم حضور در پیست رالی است. ماشین با صندلی مخصوص هم خریده بودم اما هزینه‌های سقوط آزاد سر به فلک می‌کشد و من رالی را در برنامه آینده خودم گذاشته‌ام.

از مسابقات داخلی و خارجی و مقام‌هایت بگو.

از سال ۸۶ به عضویت تیم ملی ژیمناستیک درآمدم و در مسابقات ژیمناستیک کشورهای اسلامی دو مدال طلا و یک مدال نقره بدست آوردم. در سقوط آزاد هم لایسنس A و B دارم. در ژیمناستیک تا دلتان بخواهد مدال و مقام دارم. در سقوط آزاد هم یک مسابقه بین‌المللی در چین برگزار می‌شد که دیر به ما اعلام کردند و نامه شورای برون مرزی را نگرفتیم. پارکور هم که هیچ مسابقه ای ندارد و یک هنر است.

از اهداف آینده بگو.

چندتا عکس و ویدئو از تمرینات پارکور در اینترنت گذاشتم. تا اینکه مدیر برنامه‌های آقای دیوید بل بنیانگذار پارکور در دنیا به من ایمیل زد و من از خوشحالی چشمانم چپ شده بود. آنها پیشنهاد همکاری دادند و گفتند: « خیلی خوشحالیم که دختران ایرانی هم با وجود حجاب پارکور کار می‌کنند و دوست داریم آنها را در مجامع بین المللی ببینینم و با تو در همین زمینه همکاری داشته باشیم. » این هفته در همین خصوص یک ویدئو کنفرانس اینترنتی با سمینار پارکور در فرانسه دارم. سعی دارم به همه نشان دهم دختران ایران در همه زمینه خصوصا پارکور فعالیت دارند فقط متاسفانه کمتر دیده می‌شوند. تنها من نیستم که پارکور تمرین میکنم در ایران.

موضوع این همکاری و دعوت چیست؟

مدیر برنامه آقای بل گفت: « قرار شده در المپیک جوانان سال ۲۰۱۸ یک نمایش از پارکور داشته باشیم و مایل هستیم تو هم آنجا باشی. » چون المپیک جوانان است باید از یک سازمان قانونی نامه بگیرماما از طرفی هم انجمن پارکور برای مدتی منحل شده است و به همین خاطر برای راه اندازی مجدد انجمن پارکور تلاش می‌کنم.

هزینه بالای تمرینات خصوصا سقوط آزاد را چطور تامین میکنی؟

دست روی دلم نگذارید که هزینه سقوط آزاد بسیار بالا است. من مربی ژیمناستیک و پارکور هستم و شش روز هفته را کار می‌کنم از طرفی خانواده هم از هر لحاظ حمایتم می‌کنند اما باز هم به سختی هزینه‌ها را تامین میکنم. اگر در ایران امکانات داشتیم الآن پیشرفت فوق‌العاده‌ای داشتم. برای تمرین سقوط آزاد هربار یا دبی میروم یا روسیه.

در ایران امکان تمرین سقوط آزاد نیست؟

در مدت چهار سال کلا چهار بار در ایران پریده‌ام. سه بار در اشتهارد و یک بار هم در کلاله گرگان. سقوط آزاد در ایران بیشتر در اختیار افراد نظامی است و خانم معمولی هم سخت بین خودشان راه میدادند. من تنها خانمی بودم که در ایران توانستم به جمع آقایان ارتشی، نظامی، بسیجی و سپاهی راه پیدا کنم و با آنها بپرم.

بدترین اتفاق در ورزش؟

بدترین در ژیمناستیک: حین تمرینات ژیمناستیک به خاطر استاندارد نبودن زمین و شیب‌دار بودن آن سقوط نامناسب داشتم و پاهایم سال ۸۶ تقریبا از وسط نصف شد.

بدترین در پارکور: با دوستانم در حال رفتن به محل تمرین پارکور بودیم اما مامورهای محیط زیست ( روی ماشین‌شان نوشته بود سازمان حفاظت محیط زیست ) ما را به کلانتری بردند. مادرم را خواستند وقتی آمد به آنها گفت: « من میدانم دخترم چه ورزشی انجام میدهد و کجا می‌رود. آنها گفتند ما شک کرده بودیم. نمیدانم به چه چیزی شک داشتند.

بدترین اتفاق در سقوط آزاد: یک بار در دوبی از هواپیما پریدم و چترم را هم باز کرده بودم که در ۴۰۰ متری از سطح زمین سه شاهین بسیار بزرگ را دیدم کافی بود که نوک یا چنگال آنها به چتر من بگیرد که من از همان فاصله سقوط می‌کردم آنجا بود که در زندگیم برای اولین بار واقعا ترسیدم. شاهین‌ها دور من چرخیدند و خوشبختانه کاری با من نداشتند.

ازدواج چطور؟

می‌خواهم با کسی ازدواج کنم که همانطور که خانواده من را حمایت کردند پشتیبانم باشد. چون من یک معتاد به ورزش و هیجان هستم و کاری هم نمی‌توانم بکنم.

منبع: برترینها

مردی که عشقش به «لی لی بریک» حسادت هر زنی را بر می انگیزد، همچنان که برای «ماریا دنیسووا» ابر شلوارپوش را می سراید و در همان شعر می گوید: «زندگی من غرق است در هزاران عشق بزرگ پاک و هزاران عشق کوچک ناپاک.»

از دل جنگل های قفقاز

ولادیمیر مایاکوفسکی ریشه قفقازی داشت و در ۱۹ جولای ۱۸۹۳ (۲۸ تیر ۱۲۷۲ خورشید) در روستای بغدادی استان کوتائیسی گرجستان به دنیا آمد. این شاعر در دامن طبیعت بزرگ شد. پدرش نگهبان جنگل بغدادی بود و مادرش، آلکساندار، پسر کوچکش را از خواهرانش، لودا و اولیا، بیشتر دوست داشت. ولادیمیر در اتوبیوگرافی اش از اولین خاطراتش می گوید: «پدرم مشترک مجله ای فکاهی به نام میهن بود و تنها من به شوخی هایش می خندیدم.»

خیلی زود معلوم شد این پسرک با بقیه فرق دارد. ولادیمیر حافظه بسیار خوبی داشت و به قول خودش پدرش همیشه از حافظه او تعریف می کرد. با پدرش به جنگل می رفت تا جهان را کشف کند. از ریاضی خوشش نمی آمد؛ «باید به حساب سیب ها و گلابی هایی که بین پسربچه ها تقسیم می شد، می پرداختم، اما در قفقاز میوه زیاد بود. ولی الفبا جالب است.»
همین عشقش به الفبا باعث شد تا خیلی زود برخلاف دیگر بچه دهاتی ها خواندن یاد بگیرد و هر چیزی را که دم دستش می رسید، بخواند. با چنین طبعی عجیب نبود که علاقه ای به کشاورزی و کارهای یدی نداشته باشد.

در مسکوی بزرگ، خانه ای می گیرند و اتاق هایش را به دانشجویان کرایه می دهند. اولین سوسیالیست ها و به قول خودش «بلشویک» ها را آن جا می بیند. از همان زمان است که ولادیمیر فقر و غنا و البته فاصله طبقاتی را درک می کند. مرور یکی از خاطراتش می تواند نشان دهد که چرا بعدها تبدیل به یکی از هنرمندان انقلابی روسیه شد.

روزی هنگامی که نفت می خرد، فروشنده به اشتباه سه برابر پولش را به عنوان باقی مانده به او پس می دهد. برای پسری سیزده ساله فقیر این پول یک موهبت بزرگ است اما آن قدر اطراف نفت فروشی پرسه می زند تا مطمئن شود این پول از جیب کارگر نفت فروشی به دخل بازنخواهدگشت و سپس دلش رضا می شود نان میوه ای بخرد و بخورد و روی دریاچه قایق سواری کند. آخر سر هم تاکید می کند: «برای همیشه از نان میوه ای بدم آمد.»

 

فقر از سر و کول زندگی شان بالا می رود. خواهران و ولادیمیر با تزیین وسایل چوبی سعی می کنند درآمدی داشته باشند. حتی آن قدر فقیرند که تخم مرغ های عید پاکشان چوبی است. برای همین عجیب نیست در پانزده سالگی به حزب سوسیال دموکرات که مخالف حکومت تزار است، ملحق شود.

زندان در زندگی مایاکوفسکی اتفاقی ویژه است؛ چرا که باعث می شود به شکل سیری ناپذیری وقتش را به مطالعه بگذراند. آثار بایرون، شکسپیر و تولستوی را دوره می کند. به علت سن کمش تحت نظر پلیس و با مسئولیت خانواده از زندان آزاد می شود. حالا پخته تر شده: «آثار کسانی که به آن ها می گفتند بزرگان را خوانده بودم. نوشتن مثل آن ها چندان مشکل نیست، اما باید تجاربی در هنر به دست بیاورم.»

در همان زندان شعرهایی می نویسد که نگهبانان پیدایشان می کنند و اجازه نمی دهند آن ها را با خود برون ببرد. خودش بعدها اعتراف کرد: «خوشحالم که آن اشعار از بین رفتند؛ خیلی بد بودند.» تنها جایی که بی توجه به سابقه زندان و مبارزات سیاسی اش می توانست درس بخواند، مدرسه هنرهای زیبای مسکو بود. ولادیمیر در هجده سالگی به دانشگاه رفته بود تا خرده استعدادش را در نقاشی پرورش دهد. در آن جا دوستان تازه ای یافت و با فوتوریست های عاصی که تازه آغاز به کار کرده بودند، آشنا شد.

ولادیمیر با سه شاعر و هنرمند هم عصرش، داوید بورلیوک، ولمیر خلبنیکوف، واسیلی کامنسکی آشنا می شود. بدون اعتماد به نفس، اولین شعرش را برای بورلیوک که سردمدار فوتوریست های مسکو بود، می خواند و چنان تشویق می شود که به فکر می افتد نقاشی را بی خیال شود. با کمک همین دوستان در تدوین دو بیانیه اعلام وجود فوتوریست ها که به عنوان «آینده گراها» مشهور شده بودند، نقش اثرگذاری را بر عهده می گیرد.

عنوان مقاله به اندازه کافی دشمن شادکن است: «سیلی بر خواسته عوام». این جوانان آرمانگرا معتقد بودند جهان صنعتی شده، نسبتی با سنت ها ندارد و هنر نیز باید جامه نو بر تن کند. در شعر فوتوریست ها کلمات و واژه هایی به کار می رفت که از نظر پیشینیان گناهی نابخشودنی بود. البته مایاکوفسکی و دوستانش فقط به استفاده از واژه های نامانوس بسنده نکردند، بلکه در پی بازتعریف استعاره ها بودند؛ می خواستند هضم راحت را از ذهن مخاطب بگیرند. البته موفق هم شدند.

فصل شهرت

هنوز بیست سالش نبود که یکی از مشهورترین شخصیت های ادبی مسکو شد. برای شعرخوانی و معرفی جنبش ادبی جدیدشان به شهرهای مختلف روسیه سفر می کرد. تمام آن اتفاقاتی که از سر گذرانده بود، باعث شد تا آنچه در زبان شعرش جای می شد با دیگران متفاوت باشد. با این که جوان بود، مطالعات عمیقی داشت و البته استعدادی درخشان در شناخت کلمات. به این ترتیب مایاکوفسکی در شعر روسی انقلابی به وجود آورد که تا آن زمان سابقه نداشت.

در ۱۹۱۳ و در بیست سالگی جدا از این که تبدیل به نماد فوتوریست های روسی شده بود، رفتار تحریک آمیز، سخنرانی های آتشین و درگیری با دیگر هنرمندان و  منتقدان نیز باعث شده بود شهرتش تا دوردست ها برود. ولادیمیر می گوید: «منتقدان در روزنامه هایشان مرا پدرسگ خطاب می کردند.» جامعه روسیه  آبستن جنین انقلاب بود و شعرها و نمایشنامه های انقلابی او که بازتاب جامعه آن روزهای پایان عصر تزاران بود، باعث شد آثارش در میان مردم عادی و اهالی کوچه و بازار هواخواهان بسیاری پیدا کند.

ولادیمیر خجالت نمی کشید عقایدش را جار بزند و از هیچ وسیله ای برای انتشار افکار و آثارش هراس نداشت. بی توجه به ریشخند دیگران در کوچه ها قدم می زد و برای مردم شعر می خواند. گفته اند «در سال های جنگ داخلی در روسیه به جبهه های جنگ می رفت و در سنگرها اشعار خود را برای سربازان می خواند. سربازان الهام گرفته از اشعار او، بی محابا به جنگ می شتافتند.» البته مایاکوفسکی با صدایی رسا و پرجوش و خروش در رادیو آثار خود را می خواند و مردم هم آن اشعار را فورا حفظ می کردند.

آن روزهای پرتلاطم با همه زمان های پیش از خود تفاوت داشت. زمانی که مایاکوفسکی دهه سوم زندگی اش را می گذراند، جهان دستخوش تغییراتی عمیق بود. او دوران نخستین جنگ جهانی و انقلاب بلشویکی را دید؛ انقلابی که او برایش از کودکی زندان رفته بود و خود را در آن محق می دانست.

برای کسی که مبارزه را سرلوحه زندگی خود قرار داده است، شعر و ادبیات می تواند سلاحی برنده باشد. با زبا نشعر و نمایشنامه هایش مبارزه می کرد. معتقد بود: «هنر باید با زندگی درآمیخته شود. یا باید درهم آمیخته شود یا باید نابود شود»؛ شق دیگری سراغ نداشت. تا آخر عمر هم تلاش کرد بر عقایدش، درست و غلط، پافشاری کند.

 

نکته جالب توجه این است که رهبران سیاسی انقلاب دل خوشی از جوان بلندقامت و عاصی که سیگار از گوشه لبش نمی افتاد، نداشتند. لنین در خفا از اشعار و تندخویی فوتوریست ها و به خصوص مایاکوفسکی انتقاد می کرد؛ همچنان استالین پس از مرگ مایاکوفسکی و در پاسخ نامه «لی لی بریک» مایاکوفسکی را «بزرگ ترین شاعر انقلابی شوروی» خواند، اما بیشتر شبیه تعارف بود تا این که معتقد باشد آثار این شاعر سنت شکن، هنر کمونیستی است

مردانی هستند که عشق را در غایتش می جویند؛ مایاکوفسکی از همان جوانی جادوی عشق را کشف کرده بود. عشق بود که باعث شد ولادیمیر بهترین آثارش را خلق کند؛ از «ابر شلوارپوش» که خلقش هجده ماه طول کشید و بازتاب عشقی یک هفته ای بود، تا داستان عشق عجیب او با «لی لی بریک» که داستانش حالا با تعجب تعریف می شود و سال ها انگیزه او برای خودنمایی و بهتر شدن بود.

در سال ۱۹۱۴ ولادیمیر و دو دوست دیگر فوتوریستش شهر به شهر می رفتند و از جنبشی که راه انداخته بودند، دفاع می کردند. قرار بود در اودسا دو شب بمانند و در شب شعری که برپا بود، آثارشان را عرضه کنند. در این شهر بود که ولادیمیر مایاکوفسکی عاشق «ماریا آلکساندروونا دنیسووا»، دختر جوانی از اهالی همین شهر شد. یک هفته در اودسا ماند، اما در نهایت نه شنید.

در مسیر برگشت وقتی در قطار نشسته بود، سرودن شعر «ابر شلوارپوش» را آغاز کرد. آنچه باعث شد تا بسراید «آتش نشانی کمک/ اما آتش نشان ها درنگ/ تو را به چکمه هایتان/ تو را به برق کلاهتان/ قلب مشتعلم را/ با ملایمت خاموش کنید»، دختری هجده ساله و بلندقامت بود که در ساحل دیده بود.

واسیلی کامینسکی که در آن سفر همراه داوید بورلیک و مایاکوفسکی بود، از شکل گرفتن این عشق یک هفته ای می گوید: «ناهار را در خانه ماریا دنیسووا که با خواهر و شوهر خواهرش زندگی می کرد، بودیم. برنامه ناهار فوری به جشنواره شعر بدل شد و تقریبا همه وقتمان به شعرخوانی و بحث های پرطمطراق درباره شعر گذشت.

 

ولدیا (مایاکوفسکی) روی دور بود و دائم خوشمزگی می کرد و حرف می زد. می خواست دل ماریا دنیسووا را ببرد. تا ساعت ها پس از برگشتن به مهمانسرا، همه هنوز بی قرار بودیم. ولودیا عصبی بود و مدام در اتاق قدم می زد و نمی دانست با هجوم این عشق چه کند. پیوسته در حرکت بود و با خود تکرار می کرد، چه کنم، نامه بنویسم؟ احمقانه نیست؟ یک دفعه همه چیز را بگویم؟ حتما می ترسد.»

این عشق سوزان به تابستان ۱۹۱۴ می رسد، جایش را به عشقی ماندگارتر می دهد؛ عشق مایاکوفسکی به لی لی بریک. ولادیمیر با خواهر لی لی در رابطه بود که اتفاقی لی لی را دید و عشق عجیبش به او متولد شد. آن شب که مایاکوفسکی با خودنمایی بخشی از ابر شلوارپوش را می خواند، نمی دانست دچار چه ماجرایی خواهدشد. مدتی بعد پدر لی لی مبتلا به سرطان شد و خانم بریک راهی مسکو. این جا بود که آن دو یکدیگر را دوباره دیدند. بی تردید لی لی هم دلباخته مرد بلندقامتی شده بود که می خواست جهان را تغییر دهد و خودش را بهترین شاعر روسیه می دانست، اما قلب این رابطه مایاکوفسکی بود.

لی لی بریک از جزییات آن روز حرف چندانی نزده است. اما او مانند یک موتور بخار قدرتمند، انگیزه و استعداد هنری مایاکوفسکی را به حرکت در می آورد؛ چنان که در سال ۱۹۱۷ و زمانی که بیست و چهار سال داشت، نمایشنامه منظوم «میستری بوف» را نوشته. در سال ۱۹۱۲ کتاب اتوبیوگرافی «من خودم هستم» را منتشر کرد که ملاک مناسبی برای شناخت جهان بینی او در آن سن و سال بود.

سال بعد به عنوان سردبیر مجله فوتوریستی «لف» کارش را آغاز می کند تا روزنامه نگاری را مانند شاعری و نمایشنامه نویسی تجربه کند. گویی هیچ چیزی آرامش نکند، تصمیم به سیاحت جهان می گیرد و البته زنان تازه و عشق های نو در زندگی اش کم نخواهدبود. حاصل آن سفرها به فرانسه، اسپانیا، کوبا، مکزیک و امریکا کتابی با عنوان «امریکایی که من کشف کردم» بود. سه سال بعد مشهورترین نمایشنامه اش به نام «ساس» را نوشت که البته یکی از متاخرترین آثارش بود.

برای همه می میرم

وقتی زیاد زندگی کنید، روال عادی زندگی روزمره برایتان سخت می شود. وقتی بزرگ ترین اتفاقات چون جنگ جهانی اول و انقلاب روسیه را ببینی، آغاز دهه سی میلادی شاید برایت رخوتناک باشد. مایاکوفسکی در ۱۴ آوریل ۱۹۳۰ (۲۵ فروردین ۱۳۰۹ خورشیدی) خودش را کشت که پیش از آن دو بار دیگر هم دست به خودکشی زد و البته ناموفق بود.

برخی معتقدند وقتی به جادوی عشق بزرگ مبتلا شوی، آن قوت معشوقه های کوچک دلت را گرم نخواهدکرد. برخی خودکشی این شاعر بزرگ روس را به مشکلاتش با حکومت کمونیستی شوروری مرتبط می دانند. در هر حال «ورونیکا پولونسکایا»، معشوق آن روزهایش، آخرین کسی بود که او را زنده دید و برخلاف برخی شایعات هنگام شلیک گلوله بالای سر شاعر نبود. چند دقیقه پس از این که ورونیکا، اتاق مایاکوفسکی را ترک می کند، صدای گلوله می آید. ورونیکا و همسایه ها وارد اتاق می شوند و با جسد بی جان او رو به رو می شوند که در سی و هفت سالگی به زندگی اش پایان داده بود.

در یادداشت خودکشی اش نوشته بود: «برای همه می میرم. هیچ کس مقصر نیست و شایعات الکی راه نیندازید. من از شایعه بدم می آید. مامان، خواهرانم، رفقایم مرا ببخشید. این روش خوبی نیست (و به هیچ کس آن را توصیه نمی کنم) ولی من چاره دیگری نداشتم. لی لی، دوستم داشته باش. رفیق دولت، خانواده من عبارتند از: لی لی بریک، مامان، خواهرانم و ورونیکا ویتولوونا پولونسکایا. اگر زندگی آن ها را فراهم کنی متشکرم. اشعار نیمه تمامم را به خانواده بریک بدهید. آن ها می دانند چکار باید بکنند.»

به گفته بوریس پاسترناک، نویسنده هم عصرش و نویسنده «دکتر ژیواگو»، ولادیمیر مایاکوفسکی دلش می خواست زندگی اش را به صحنه تماشا بدل کند و به شدت معتقد بود زندگی و هنرش یکی است.

منبع: برترینها

برترین ها – امیررضا شاهین نیا:
سلامی دوباره خدمت همه شما عزیزان و همراهان مجله اینترنتی برترین ها. مثل
همیشه با گزیده ای از فعالیت چهره ها در شبکه های اجتماعی در روزهای
گذشته
در خدمتتان هستیم. ممنون از اینکه امروز هم همراه ما هستید.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تصویری دیگر از کیفِ ساره بیات. مربط به چند ماه پیش.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

علی عمرانی و بهنوش طباطبایی در پشت صحنه نمایش “آینه های رو به رو” به کارگردانی محمد رحمانیان. تئاتنر های استاد رحمانیان در بازار شامِ تئاتر های رنگارنگِ این شب ها، یک غنیمت به شمار می آید و باید قدر چنین نمایش هایی را دانست.

 

 

 

 

 

 

---

 همانطور که پیش بینی کرده بودیم “نهنگ عنبر ۲” پر فروش ترین فیلم سینمایی تاریخ سینمای ایران شد و این عنوان را از گشت ۲ گرفت. پیش بینی میشد که فیلمِ مهران مدیری یعنی “ساعت ۵ عصر” رکورد نهنگ عنبر را بزند که به محض اکران شدنش همه را نا امید کرد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

مثل همیشه منتظر نکات پیشنهادی و انتقاداتتان هستیم. چه از طریق گذاشتن نظرات زیر همین مطلب چه از طریق ایمیل info@bartarinha.ir. برای ارتباط با نویسنده مطالب هم می‌توانید با حساب کاربری amirrezashahinnia در اینستاگرام ارتباط برقرار کنید.

با سپاس از همراهی تان. 

منبع: برترینها

روزنامه ایران – سهراب برازش: گی دوموپاسان در کنار استندال، بالزاک، فلوبر و زولایکی از بزرگترین داستان نویسان قرن نوزدهم فرانسه به حساب می آید. او در طول زندگی نسبتاً کوتاه ۴۳ ساله اش حدود ۳۰۰ داستان کوتاه و بلند، ۶ رمان و نیز ۳ سفرنامه، یک مجموعه شعر و مجلدی از چند نمایشنامه خلق کرد.

اما نقطه اوج کارهای موپاسان داستان های کوتاه و بلند اوست که برخی از آنها از شاهکارهای ادبیات داستانی جهانی شمرده می شوند. موپاسان استاد نوعی از داستان کوتاه است که به قول سامرست موآم «می توانید آن را پشت میز شام یا در اتاق استراحت کشتی نقل کنید و توجه شنوندگان خود را جلب نمایید.» (نقل از کتاب «درباره رمان و داستان کوتاه»، نوشته سامرست موآم؛ ترجمه: کاوه دهگان، انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، ۱۳۷۲)

 

گی دوموپاسان در ۵ آگوست ۱۸۵۰ در قصر میرومانسنیل در نزدیکی شهر بندری دیپ فرانسه واقع در ساحل نورماندی متولد شد. درواقع پدر و مادر موپاسان ساکن شهر کوچک فکان، در ۱۵ کیلومتری آنجا بودند. اما از آنجایی که مادر موپاسان زنی با پیشینه اشرافی و بلندپرواز بود شوهرش را واداشت این قصر را برای اقامت تابستانی اجاره کند تا او بتواند فرزندشان را در محیطی اشرافی به دنیا بیاورد. البته موپاسان کودکی اش را عمدتاً در شهر فکان گذراند. دایی موپاسان از دوستان دوران جوانی گوستاو فلوبر، نویسنده مشهور فرانسوی بود. اختلاف های پدر ومادر سرانجام در سال ۱۸۵۹ منجر به جدایی آنها شد. پدر در پاریس به عنوان یک کارمند ساده بانک مشغول به کار شد و مادر به همراه «گی» و برادرش «اروه» در استراحتگاه ساحلی اترتا که شهری کوچک و در حال ترقی بود اقامت گزید.

این جدایی درزندگی گی دوموپاسان تأثیر بسزایی داشت و دوران کودکی او را دچار تلخکامی کرد. بنابراین شرط همینگوی برای نویسنده شدن یعنی «داشتن دوران کودکی ناشاد» درمورد موپاسان کاملاً صادق بود. درونمایه برخی از داستان های موپاسان مؤید تأثیر نامطلوبی است که جدایی پدر و مادرش در آن دوران بر ذهن و روح وی گذاشت.

او در ۱۳ سالگی وارد مدرسه شبانه روزی در شهر ایوتو که مؤسسه ای وابسته به کلیسا بود شد. در همانجا بود که تحت تأثیر ویکتورهوگو به سرودن اشعاری به سبک رمانتیک پرداخت و نیز تحت تأثیر ادبیات کلاسیک، اشعار راسین و رمان های ژان ژاک روسو قرار گرفت. موپاسان پنج سال بعد از ورودش به این مدرسه به علت سرودن شعری گستاخانه از آنجا اخراج شد. او پس از وقفه در دبیرستان دولتی شهر روئن اسم نویسی کرد و مشغول تحصیل در آنجا شد. موپاسان در روئن با شاعری به نام لوئی بویه، که یکی از دوستان صمیمی گوستاو فلوبر بود، آشنا شد. بویه نخستین کسی بود که ظرایف کار ادبی را به موپاسان آموخت و اشعارش را تصحیح کرد. اما بویه کمی بعد، قبل از این که موپاسان دیپلمش را بگیرد با زندگی وداع گفت.

موپاسان در روئن با فلوبر نیز آشنا شد. بعد از گرفتن دیپلم به پاریس رفت و تحصیل در رشته حقوق را آغاز کرد. او در این دوره نزد پدرش اقامت داشت. با شروع جنگ میان فرانسه و پروس از آنجا که به جنگ فراخوانده شده بودند، مجبور به ترک دانشگاه شد. موپاسان اگرچه به خط مقدم نرفت اما شکست و اشغال فرانسه به وسیله ارتش پروس را با گوشت و پوستش احساس کرد.

 آغاز فعالیت های ادبی

بعد از مرخصی از جنگ در پائیز سال ۱۸۷۲ موپاسان تحصیلش را ادامه نداد، بلکه در پاریس به کمک فلوبر شغلی به عنوان کارمند وزارت نیروی دریایی ـ و از سال ۱۸۷۷ به بعد در وزارت آموزش ـ برای خودش دست وپا کرد. برای جبران شغل ملال آور کارمندی در اوقات فراغت به قایقرانی بر روی رود سن و سایر تفریحات می پرداخت. در کنار زندگی کارمندی و سرگرمی هایی چون قایقرانی با راهنمایی های فلوبر دست به طبع آزمایی در شیوه های گوناگون ادبی زد، اما مدتی طولانی تقریباً چیزی منتشر نکرد.

او از طریق فلوبر که زمان زیادی را در پاریس می گذراند با نویسندگان پاریس، بویژه امیل زولاکه رئیس مکتب نوپای ناتورالیسم بود، آشنا شد. موفقیت موپاسان در مقام نویسنده در سال ۱۸۸۰ با انتشار نوول استادانه و روانشناختی «بولی دوسویف» ـ که استاد محمدقاضی نام «تپلی» را بر آن نهاده ـ روی داد. این نوول در مجموعه ای از داستا ن های ضد جنگ که زولا، زوریس کارل اوئیسمان و تعدادی دیگر از نویسندگان معروف ناتورالیست تحت عنوان «شب ها در مدان» منتشر کرده بودند به چاپ رسید.

 

مدان نام روستایی بود در کنار رود سن که زولاویلایی در آنجا داشت. نویسندگان این مجموعه امیدوار بودند که از شهرت زولاکه داستانش در ابتدای مجموعه آمده بود، برای مطرح شدن داستان های خودشان بهره ببرند، اما توجه همه منتقدان به داستان موپاسان معطوف شد و آن را استثنایی در میان آن داستان ها به شمار آوردند و ستودند. تورگنیف که آن زمان مقیم پاریس بود آن را بسیار عالی خواند و فلوبر در نامه ای به موپاسان از داستان «تپلی » به عنوان «شاهکار» نام برد. مردم نیز از این داستان استقبال گسترده ای به عمل آوردند و کتاب در عرض ۲ هفته ۸بار تجدید چاپ شد.

 اوج و پایان زودهنگام

بعد از توفیق «تپلی» موپاسان سرودن شعر و نگارش متون نمایشی را تا حدود زیادی رهاکرد. او برای این که به نویسنده ای تراز اول در ادبیات جهان تبدیل شود تنها دوازده سال – تا مرگ زودهنگامش در سال ۱۸۹۳- فرصت داشت. در این ۱۲ سال اعتبار و درآمد او بابت آثار داستانی اش به سرعت فزونی گرفت. با موفقیتی که «تپلی» آغازگر آن بود توانست در پایان همان سال ۱۸۸۰ شغل کارمندی اش را رها کند و به صورت حرفه ای به نویسندگی بپردازد. او در سال ۱۸۸۳ در شهر اترتا برای خودش خانه ای ساخت و ۲ سال بعد قایق بادبانی گرانقیمتی خریداری کرد.

رویدادهای داستان های موپاسان که غالباً گرایشی ناتورالیستی در آنها مشهود است عمدتاً در حوالی محل تولد او، نورماندی و پاریس می گذرند. موپاسان این داستان ها را به شیوه معمول آن زمان ابتدا در صفحات ادبی مجلات پاریس منتشر می کرد. بعد از انتشار «تپلی» او یکسره خود را وقف نوشتن کرد و مجموعه داستان هایش یکی پس از دیگری منتشر شدند. مجموعه های معروفی مثل «مادموازل فی فی» ، «میس هریت»، «ایوت»، «قصه های روز و شب» ، «هورلا» و …

موپاسان دراین دوره داستان هایی آفرید که در نوع خود بی نقص اند، مانند داستان معروف «گردنبند» که به داستانی آموزشی و الگو از نظر «زمینه چینی»، «گره افکنی» ، «اوج» و «گره گشایی» تبدیل شده است.

رمان های موپاسان نیز هنوز خوانندگان بسیاری دارند، رمان هایی نظیر «یک زندگی»، «قوی همچون مرگ» و «بل آمی».

 بل آمی

رمان «بل آمی» بیش از سایر رمان های موپاسان شهرت پیدا کرده. این رمان داستان جوانی به نام «ژرژ دوروآ» است که بی اصل و نسب و فاقد تحصیلات ، اما باهوش و خوش قیافه است. او پس از این که مدتی در آفریقا در ارتش خدمت می کند، به پاریس می آید تا به محافل سطح بالای آنجا راه پیدا کند. در پاریس با همخدمتی سابقش که اکنون روزنامه نگار موفقی شده ملاقات می کند. او با مدیر روزنامه که مردی ثروتمند و سوداگر است آشنا می شود و کارش را در روزنامه آغاز می کند. «دوروآ» که آدمی کم مایه اما جسور و بی باک است با مقالاتش مسیر ترقی را به سرعت می پیماید.

این رمان تصویری گویا از دنیای فاسد بورژوازی مرفه پاریس در اواخر قرن نوزدهم ارائه می دهد. با وجود این که منتقدان ادبی موپاسان را به سیاه بینی متهم می کنند، رمان برای او موفقیت بزرگی را به ارمغان می آورد.

 مرگ

مرگ زودرس موپاسان در سال ۱۸۹۳ اتفاق افتاد و در این سال بیماری مغزی علاج ناپذیری به زندگی ۴۳ساله اش پایان داد. او را در گورستان «مونپارناس» پاریس به خاک سپردند.

منبع: برترینها

انتخاب بهترین های تاریخ، همواره کاریست که رسانه ها و خبرنگاران علاقه خاصی به آن دارند و کاملاً امری سلیقه ای است، که می تواند موافقین و مخالفین زیادی همراه داشته باشد. وب سایت Fourfourtwo، صد بازیکن برتر تاریخ فوتبال را اینگونه چینش کرده است:

۷۰٫ پل برایتنر (آلمان)

به دلیل داشتن تاثیری فوق العاده در بایرن مونیخ، همانند رئال مادرید و همینطور به دلیل فوق العاده بودن در دو پست مدافع کناری و هافبک، برایتنر در این لیست قرار دارد. بعد از تاثیرگذاری بسیار زیاد در سه قهرمانی پیاپی بایرن مونیخ در بوندسلیگا تا سال ۱۹۷۴ (سالی که آن ها قهرمان اروپا هم شدند) او به رئال مادرید پیوست.

جایی که همکاری او در خط هافبک با گونتر نتزر، دو قهرمانی لالیگا را برای تیم اسپانیایی به ارمغان آورد. برایتنر، پس از بازگشت در سال ۷۸ به بایرن مونیخ نیز به موفقیت به همراه این تیم ادامه داد اما او همیشه به عنوان آزاده ای در سیاست شناخته می شود که در مورد مرگ چگوارا و تاثیر آن روی خود صحبت کرده است. او همچنین یک خصلت مهم دیگر نیز داشت که علاقه به ماشین های سریع بود.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: گلزنی برای آلمان غربی و به تساوی کشیدن دیداری که آلمان آن را ۲ بر ۱ در برابر هلند در سال ۱۹۷۴ پیروز شد.

---

۶۹٫ دنیس برکمپ  (هلند)

اگرچه او هلندی است، اما بیشترین تاثیرش را روی فوتبال انگلستان گذاشته است. حضور برکمپ در لیگ برتر با اولین موج ورود بازیکنان خارجی به این لیگ در اوایل دهه ۹۰ میلادی همراه بود. برکمپ خیلی سریع خلاقیت و مهارت‌های خودش را نشان داد و مانند یک فضایی در فرهنگ فوتبال انگلیس به چشم می‌آمد.

۶۸٫ ساندرو ماتزولا (ایتالیا)

یک بازیکن تک باشگاهی با پیراهن اینتر. ماتزولا مهره ای کلیدی در گرانده اینتر هلنیو هررا بود. با توجه به تاکتیک های پیچیده کاتناچیو و توانایی اینتری ها در گلزنی با استفاده از ضدحملات سریع، درک بالای ماتزولا در خط هافبک، گل های زیادی را برای آن ها به ارمغان آورد. این ها همه دست به دست هم دادند تا اینتر قهرمانی هایی در ایتالیا و اروپا کسب کند و به عنوان بهترین تیم ایتالیا در دهه ۶۰ شناخته شود. ساندرو ماتزولا ۴ بار قهرمان سری آ شد و در سال ۶۸ نیز با ایتالیا قهرمان جام ملت های اروپا شد.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: فرانس پوشکاش پس از گلزنی ماتزولا در برابر رئال مادرید در فینال لیگ قهرمانان اروپا سال ۱۹۶۴ گفته است: من در برابر پدر تو بازی کردم و تو او را مفتخر کردی. من می خواهم پیراهنم را به تو بدهم.

---

۶۷٫ فلورین آلبرت (مجارستان)

آلبرت معروف به “امپراطور”، یکی از مهاجمان بزرگی بود که از اعتماد به نفس زیادی برخوردار بود و به اندازه کافی برای انجام کارهای جسورانه و جدید در زمین آماده بود. او در طول ۱۶ سال فوتبالش فقط در فرانس واروش بازی کرد، اما به ویژه در تیم ملی درخشان ظاهر شد. آلبرت به عنوان بهترین بازیکن جوان جام جهانی ۱۹۶۲ برگزیده شد و در تیم منتخب یورو ۶۴ و جام جهانی ۱۹۶۶ جای گرفت. او بالاتر از بابی چارلتون بهترین بازیکن اروپا در سال ۱۹۶۷ انتخاب شد.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: آلبرت موفق شد مجارستان را به مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی ۱۹۶۲ و ۱۹۶۶ هدایت کند و در سال ۱۹۶۲ با به ثمر رساندن ۴ گل در ۲۰ سالگی عملکردی غیرمنتظره داشت.

---

۶۶٫ تئوفیلو کوبیاس (پرو)

بزرگترین بازیکن پرویی تاریخ. کوبیاس تنها بازیکن غیر آلمانی تاریخ جام جهانی است که در دو دروه مسابقات (جام جهانی ۱۹۷۰ و ۱۹۷۸) موفق شده حداقل ۵ بار گلزنی کند. با دیدی عالی و شوت هایی قدرتمند، او متخصص ضربات آزاد بود، که معمولا به توپ ها با داخل پا ضربه می زد. گل های او در آلیانز لیمای محبوبش وی را به یک بازیکن بزرگ تبدیل کرد و سپس در پورتو و بعدها در فورت لائودردیل استریکرز در کنار جورج بست عملکرد بسیار خوبی داشت.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: کوبیاس موفق شد پرو را برای دومین بار (و آخرین بارش تاکنون) به عنوان قهرمانی کوپا آمریکا در سال ۱۹۷۵ هدایت کند، جایی که آن ها موفق شدند در مرحله نیمه نهایی از سد برزیل عبور نمایند.

---

۶۵٫ جیمی جانستون (اسکاتلند)

تا زمان ورود جک استاین به پارکهد در ۱۹۶۵، هم سلتیک و هم «جینکیِ» چابک، در جستجوی ثبات قرار داشتند. در ابتدا استاین او را بازیکنی خودخواه می دانست اما به جانستون اعتماد کرد تا نقطه اتکای تیمش در دهه بعد شود. به عنوان یکی از شیرهای لیسبون (تیم سلتیکی که در سال ۱۹۶۷ با پیروزی برابر اینتر به نخستین تیم بریتانیایی فاتح جام باشگاه های اروپا تبدیل شد)، جانستون در بازی بزرگداشت آلفردو  دی استفانو در مادرید آنقدری خوب کار کرد که هرگاه صاحب توپ می شد، طرفداران حاضر در ورزشگاه ندای “اُله” را سر می دادند.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: در دیدار رفت سلتیک برابر ستاره سرخ بلگراد در سال ۱۹۶۷، استاین به جینکی هشدار داد که اگر نمایشی قابل قبول ارائه نکند، برای دیدار برگشت همراه تیمش عازم صربستان نخواهد شد. همین کافی بود تا جینکی در پیروزی ۵-۱ تیمش در آن بازی، ۲ بار گلزنی کرده و دو پاس گل نیز اهدا کند.

---

۶۴٫ یوهان نیسکنز (هلند)

هافبکی خستگی ناپذیر که می توانست به راحتی گل بزند و پاس گل بدهد و البته در خط دفاع هم حضور یابد. نیسکنز، بهترین بازیکن برای ایده های توتال فوتبال تیم ملی هلند و آژاکس بود. به او لقب یوهان دوم داده بودند. شگفت زده نمی شوید اگر بشنوید که نیسکنز در سال ۱۹۷۴ عازم بارسلونا شد. تنها یک سال بعد از انتقال دوستش، کرایوف به بارسلونا و کسب سه قهرمانی پیاپی در اروپا با آژاکس. او بعدها همراه با کرایوف به لیگ فوتبال آمریکا و نیویورک کاسموس هم رفت.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: همه او را با پنالتی‌ای که در دقیقه دوم بازی هلند برابر آلمان غربی در فینال جام جهانی ۱۹۷۴ به ثمر رساند، به یاد می آورند. البته این پنالتی، برای پیروزی هلندی ها کافی نبود.

---

۶۳٫ گوردون بنکس (انگلیس)

شاهد یکی از برجسته ترین دروازه بانان تاریخ هستیم. بنکس بیشتر زمان بازی خود را در بین تیم های لستر و استوک گذراند. هرچند انگلستان میراث او را توانست حفظ کند. او در سال ۱۹۶۶ در جام جهانی قهرمان شد. او به شکل عجیب غریبی در جام جهانی ۱۹۷۰ موفق شد ضربه پله را مهار نماید و بیشتر به خاطر همین صحنه مورد تحسین قرار می گیرد و ارزش وی پس از غیبتش در بازی های دیگر مسابقات بیشتر اثبات می شود.

---

۶۲٫ دیکسی دین (انگلیس)

با زدن ۳۷۹ گل در ۴۳۷ بازی در لیگ، دین با اسم واقعی ویلیام، بهترین مهاجم نوک تاریخ انگلستان است. عضلانی با قدرت بدنی بالا، دین از یک تصادف با موتورسیکلت جان سالم به در برد تا گل هایش یکی پس از دیگری برای اورتون محبوبش و انگلیس، تحسین همگان را برانگیزد.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: در فصل ۱۹۲۷-۱۹۲۸ که اورتون به لیگ دسته یک صعود کرد، دین به طور باورنکردنی ۶۰ گل برای این تیم به ثمر رساند. هر چند برخی معتقد بودند به دلیل نبودن قانون آفساید در آن زمان، کار او آسان تر بوده است.

---

۶۱٫ پیتر اشمایکل (دانمارک)

تا پیش از ظهور دروازه بانانی که تا خط نیمه جلو می آیند و به عنوان یک بازیساز در آخرین نقطه زمین، فعالیت می کنند، اشمایکل پادشاه دروازه بانان بود. او هر چیزی که برای جلوگیری از به ثمر رسیدن گل، در یک دروازه بان نیاز بود را داشت؛ سایز، همیشه حاضر، روحیه تهاجمی و آن روحیه خشن برای فریاد کشیدن بر سر چهار مدافع و ایجاد نظم بین آن ها. جدا از این ها، گلزنی به او بسیار سخت بود. آن روش “ستاره دریایی” اشمایکل تبدیل به یک مهارت، در بین سایر دروازه بان ها شد.

منبع: برترینها

آقای نویسنده در این گفت‌وگو از عشقش به مادر و پدرش، زن پشت پنجره با موهای از وسط زلف‌شده و چارقد سفید، علاقه‌اش به نظامی‌گری، تاثیر مرگ برادر در نویسنده شدنش، تاثیر کار در زندگی‌اش، نوشتن در شب، استفاده از تکنولوژی‌های جدید، رانندگی کردن، علاقه‌اش به رنگ، شیفتگی‌اش نسبت به ون گوگ و آرزوهایش سخن می‌گوید.

گفت‌وگوی ما با این نویسنده پیشکسوت در ادامه می‌آید.

محمود دولت‌آبادی، متولد ۱۳۱۹، فرزند فاطمه و عبدالرسول، اهل دولت‌آباد سبزوار از بلاد خراسان. این یک معرفی کوتاه و جالب است که در ابتدای «کلیدر» آمده؛ معروف‌ترین اثر شما و بلندترین رمان فارسی. جالب از این لحاظ که می‌نویسید «پسر فاطمه و عبدالرسول». این میزان دلبستگی و قدرشناسی شما از مادر و پدر از کجا می‌آید، منظورم مکتوب شدن و تبلور پیدا کردنش است.

وقتی می‌خواستم خودم را معرفی کنم، زمانی بود که آقایی رفته بود به یک خانواده گفته بود من دولت‌آبادی هستم و با این‌ها سفری رفته بود. من این را در داروخانه‌ای در شرق تهران فهمیدم که رفته بودم برای برادرزاده‌هایم که یتیم بودند و پدرشان قبلا مرده بود، دارو بگیرم. وقتی نسخه رفت پهلوی آقایی، من را صدا زد گفت شما از خانواده دولت‌آبادی هستید؟ گفتم بله. گفت محمود دولت‌آبادی را می‌شناسی؟ گفتم بفهمی نفهمی. گفت خیلی آقاست. تا گفت خیلی آقاست، من فوراً متوجه شدم. گفتم چطور؟ گفت با خانواده ما رفت و آمد دارد و خواهرهای من عاشقش هستند و ۱۵ روز هم با هم سفر بودیم و خیلی هم خوش گذشت. من حیفم آمد این هوشمندی آن جوان را فوراً افشا کنم و توی ذوقش بخورد.

برادر کوچکم بود؛ منتها چون اهل خانواده بود و مادرم بهش خیلی علاقه‌مند بود، تنها پسر و فرزندی که با مادرمان روابط انسانی عمیقی داشت، او بود، در نتیجه طبق خواست مادرم و روحیه او برایش رفتم خواستگاری با این‌که از من چهار سال کوچک‌تر بود. برایش نامزد گرفتم. تا وقتی که دکتر بردمش، گفت صد روز بیشتر زنده نمی‌ماند. من به هر دری زدم و نشد… تا این‌که آن آسیب عاطفی اول این‌که سبب شد من «باباسبحان» را بنویسم و بعد افتادم در مسیر نوشتن، و مساله تفکر شد بعد از خلاقیت ادبی.

ولی نکته‌ای که شاید خوب باشد بگویم آن است که کار خیلی چیزها به من یاد داد. کار، هر نوع کاری که انجام دادم، همه کارهایی که انجام دادم به من هنر را یاد داد. من هنر را از کار کردن یاد گرفتم نه از تئوری‌های ادبی. حتی از نویسندگان بزرگ، اگر بخواهم قیاس کنم بین آن‌ها و کار، کدام‌شان به من بیشتر چیز یاد دادند، کار بوده. حتی در ویراستاری، ویراستاری اثر، باز هم کار به من چیز یاد داده. فرض کن اگر روی زمین کار می‌کردم، اگر در آرایشگاه کار می‌کردم، اگر در صحرا کار می‌کردم، اگر در دکان کفاشی در شش‌سالگی کار می‌کردم و همه این‌ها، ساختن به من هنر را یاد داد.

این‌که بچه‌های ما می‌روند دنبال نظریات ادبی به گمانم راه را گم کرده‌اند. راه یادگیری کار است، هر کاری. در کارهای موفق یا ناموفق. من در کارهایی بسیار ناموفق بودم ولی به هر حال خودش یادگیری بوده است. می‌دانی چرا من را از روزنامه «کیهان» بیرون انداختند؟ من در بخش تجاری کار می‌کردم. از بس خسته شده بودم به جای این‌که بنویسم «تجار»، نوشتم «تجارین». گفتند شما باید بروید بیرون. چقدر خوشحال بودم آن لحظه‌ای که آمدم بیرون. احساس کردم از گچ آمدم بیرون. بنابراین از آن‌جایی هم که ناموفق بودم یاد گرفتم. کار آموزنده‌ترین کتاب برای زندگی و هنر من بوده، برای روابط من، انسان‌شناسی، من آدم‌ها را در کار شناختم.

و اگر نویسنده نمی‌شدید؟

بعد از این‌که نشد افسر بشوم، و بعد در تئاتر به نقطه‌ای رسیدم که حس کردم تئاتر ما این بار را ندارد که من باهاش کار کنم، افتادم توی ادبیات. ادبیات را داشتم، آن را تقویت کردم. باید متفکر می‌شدم. یادم هست یک وقت ذهنم شروع کرده بود به باریدن. خود انسان متوجه است. ولی ضربه‌ای که از لحاظ عاطفی به من خورد فکر کردم ادبیات و فقط ادبیات می‌تواند جواب بدهد. شاید به نظر بعضی‌ها باورپذیر نباشد؛ احساس نوستالژی در خلق اثری مثل «کلیدر» نقش بسیار موثری داشت. من در تهران ناگهان احساس کردم من خانواده را آوردم تهران ولی تهران دارد همه را از من می‌گیرد و گرفت. و این حس نوستالژیک خیلی در من بود وقتی که رفتم به سمت کاری که حدود ۲۰ سالی بهش فکر کرده بودم، شاید هم کمتر یا بیشتر.

حالا که درباره کارهای‌تان گفتید و به کار در سلمانی اشاره کردید، یک چیزی که ممکن است برای خیلی‌ها جالب باشد، این است که شما موهای‌تان را خودتان کوتاه می‌کنید و آرایشگاه یا سلمانی نمی‌روید.

خیلی وقت است. وقتی در آرایشگاه کار می‌کردم یک لحظه فکر کردم ببینم می‌توانم سر خودم را اصلاح کنم. شروع کردم دیدم می‌توانم. در آرایشگاه آینه پشت سر هم وجود دارد ولی در خانه دیگر با دستم این کار را می‌کنم. دستم مثل چشم کار می‌کند. با دست لمس می‌کنم و قسمت‌های زائد را می‌فهمم. الان دیگر ۵۰ سالی می‌شود. البته متاسفانه؛ چون سلمانی رفتن خیلی خوب است. محل معاشرت است. ولی این باعث شده که من دیگر سلمانی نروم.

شما انسان شب‌بیداری هستید. چه شد که شب را برای نوشتن و برای آن تفکرات انتخاب کردید و از کی؟

از ابتدا. برای این‌که من همیشه روزها کار می‌کردم و طبعا شب بایستی می‌نوشتم. دیگر این‌که فضیلت شب این است که انسان خودش هست و خدا. و هیچ‌کس دیگری جز شما نیست و صفحه سفید کاغذ و احساس آزادی تمام. به همین جهت بعضی وقت‌ها در «کلیدر» وقتی سه – چهار صبح بخشی را به پایان می‌رساندم، شروع می‌کردم به سماع، در خلوت خودم و با خودم. برای این‌که حس خوبی داشتم از این‌که خلاقیت به یک جایی رسیده و این تنهایی خیلی عالی بوده. شب خیلی خوب است. بعدا که با مولوی بیشتر آشنا شدم متوجه شدم که او هم شب را خوب می‌شناخته.

فقط این‌که آن ایام انقدر صدا در خیابان‌ها نبود و من غالبا در زیرزمین‌ها زندگی می‌کردم. خیلی هم دوست می‌داشتم. خانه‌هایی که پله می‌خورَد می‌آید پایین. آن‌جا سکوت بیشتر است. جالب است که بعد از نوشتن «کلنل» – کتابی که دو سال تمام می‌نوشتم – کتاب را دادم همسرم آذر خواند. گفت خیلی عجیب است، این را کی نوشتی؟! گفتم شب، بعد از این‌که همه شما به خواب می‌رفتید. آن ایام در خیابان وزرا در یک آپارتمان کوچک طبقه سوم زندگی می‌کردیم. گفتم شب، وقتی همه خوابند.

شما جزو نویسنده‌هایی هستید که تقریبا زود موبایل دست‌تان گرفتید و با ای‌میل کار می‌کنید. با این تکنولوژی‌های مدرن بیگانه نبوده‌اید. البته وارد فضای مجازی نشدید، تا این اواخر که به مقاومت‌تان دست‌کم درباره تلگرام پایان دادید و آن‌جا یک حضور شخصی دارید. چه چیزی باعث می‌شود برخلاف خیلی از هم‌نسلان‌تان بسته عمل نکنید و پذیرای این مسائل باشید؟

من همیشه نوابغ را ستایش کرده‌ام، چه در گذشته، چه در زمان حال. نبوغ ستودنی است و این سیستم‌های جدید نشانه بلوغ و نبوغ مغز بشر است. چطور ممکن است من بی‌اعتنا بمانم و فکر کنم چون من نمی‌توانم بفهمم‌شان، پس حداقلش را هم استفاده نکنم؟ من درباره این چیزها تعصب ندارم. می‌گویم معجزه ذهن بشر. حیرت می‌کنم. هنوز وقتی سوار طیاره می‌شوم و بعد از چهار ساعت در یک منزل دیگر هستم، می‌گویم معجزه است. مگر نیست واقعا؟ ما برای این‌که از ده دولت‌آباد بیاییم سبزوار، شش هفت کیلومتر بود، از صبح راه می‌افتادیم، دو ساعت و نیم تو راه دنبال آن چهارپا می‌آمدیم و بعد دوباره دو ساعت و نیم برمی‌گشتیم.

مثلا الان من می‌خواهم به قوم و خویشم در سبزوار – که البته الان دیگر ندارم – بگویم حالم بد نیست، از طریق این می‌گویم. مارکس یک حرف درخشان می‌زند؛ به‌رغم این‌که الان مهدورالدم اعلام شده. می‌گوید «تاریخ خارج از اراده من و شما حرکت می‌کند.» و این تکنولوژی یک بخش از تاریخ علم و فناوری بشر است.  پس من که آن عبارت در ذهنم مانده، چطور می‌توانم به آن‌چه خارج از اراده من و شما انجام می‌گیرد بگویم نه، چون من دوست ندارم. گاهی هم اشتباه می‌کنم، می‌خواهم بزنمش زمین ولی در لحظه می‌گویم تو نسبت به این موضوع نادانی، آن‌که اشکالی ندارد.

شما رانندگی هم می‌کنید و یک ماشین قدیمی هم دارید. نکته جالبش این است که بیشتر از آن‌که سوارش شوید، در مکانیکی است.

عشق است دیگر… در داستانی که دارم، «سفر»، علی عاشق دوچرخه‌اش هست. هر وقت این سوال از من می‌شود یاد علی می‌افتم و دوچرخه‌اش. دیگر از آن، من رانندگی را دوست دارم. برای این‌که اوایل دوست داشتم اسب‌سواری کنم، خب امکانش نبود. بعضی‌ها فکر می‌کنند با توجه به اسب‌هایی که در «کلیدر» وجود دارد، من یک اسب‌شناسم در حالی‌که این‌طور نیست. من یک بار سوار اسب شدم و چون جراحی پهلو کرده بودم، دایی من که جنگلبان بود گفت چیه؟ گفتم هیچی. گفت بیا پایین، جواب بابای کولی تو را نمی‌توانم بدهم. من را پیاده کرد. اسب‌سواری من همین بود که آن هم زیاد اسب نبود بیشتر قاطر بود.

و حالا سال ۱۳۹۶ و تولد ۷۷ سالگی. درباره این ۷۷ جایی چیزی نوشته‌اید. آرزوی‌تان برای تولد امسال چیست؛ یک آرزوی شخصی و یک آرزوی جمعی.

اولا از این دو تا هفت کنار هم خیلی خوشم می‌آید. به دو علت سال پیش نخواستم تولد برگزار شود؛ یکی مرگ کیارستمی بود، یکی هم این‌که ۷۶ چیز جالبی نیست. ۷۷ خیلی زیباست. آن‌که می‌گویی من یاد کردم قلاب دو هفت است. در یکی از آثارم هست. عبور کردن از آن قلاب دو هفت و رسیدن به آشتی بین دو هفت برای من حالت نمادین و جالبی دارد. خیلی خوشحالم که این دو تا هفت کنار هم قرار گرفته. زیباست.

آرزوی من توامان است بین آرزوهای کلی و شخصی. لازم نیست بگویم که من با آرزوهای اجتماعی کار کرده‌ام؛ همیشه. و هر وقت نتوانستم کار کنم بدانید که انگیزه اجتماعی در من کم شده. در مورد این کتاب (بنی‌آدم) انگیزه اجتماعی من کم شد، یعنی عشق من نسبت به بسیاری چیزها و این کتابِ بسیار تیره درآمد. «روزگار سپری‌شده…» هم تیره است ولی در آن‌جا یک عشق قربانی‌شده وجود دارد، عشق‌های قربانی‌شده وجود دارند که برایم خیلی عزیزند.

آرزوهای شخصی من همیشه توامان هستند با آرزوهای جمعی. صلح هست، قانون هست، حقوق انسان هست؛ حقوق فردی و اجتماعی انسان. و سرجمع همه این‌ها استقلال و تمامیت ارضی. اقلا هیچی که نداریم این را داشته باشیم برای این‌که این یکی اگر مخدوش بشود واقعا من سکته می‌کنم.

آرزوی شخصی من هم این است که مردم خودشان را به جا بیاورند. انقدر دوپولی نباید باشیم. آدم‌ها خیلی با نسبت حسابی که در بانک دارند سنجیده می‌شوند. این حال من را به هم می‌زند. سوال اصلی من این است: آدم کجا رفت؟

منبع: برترینها

جوزف کنراد، با نام حقیقی تئودور جوزف کنراد کرژینوسکی، در ۱۸۵۷م در لهستان متولد شد. پدرش آپولو کرژینوسکی نام داشت. آپولو از انقلابیون ناسیونالیست لهستانی و با گرایشات روشنفکرانه و هنرمندانه و مترجم آثار ویلیام شکسپیر و چارلز دیکنز از انگلیسی به زبان لهستانی بود.

آرزو و گرایش به غرب اروپا داشت، و سرانجام در اکتبر ۱۸۷۴م سوار ترن اکسپرس وین شد تا او را به فرانسه و سپس به مارسی، یا به قول خودش، به آخر دنیا ببرد. در مارسی وارد نیروی دریایی فرانسه شد. او به مناطق مختلف جهان سفر کرد؛ از جمله به استرالیا، تایلند، هند و مالایا، که ردپای آن را در داستان‌های کنراد قابل مشاهده است. در اواخر فوریه و اوایل مارس ۱۸۷۸م پس از شکست در قماری که در مونت کارلو صورت گرفت اقدام به خودکشی کرد و یا تفنگ به سینه خود شلیک کرد، اما با کمک عمویش از مرگ نجات یافت.

در ۱۸۹۰میلادی با یک کشتی تجاری عازم کنگو شد. در همین سفر و برای نخستین بار در دل جنگل‌های مرطوب و نیمه‌تاریک و انبوه آن بخش از آفریقا، ایده درخشانی که به خلق داستان مهم و عمیق “دل تاریکی” (منتشر شده به سال ۱۹۰۶م) انجامید در ذهن او پدیدار شد. داستان این رمان در دنیای دیگر، یعنی آفریقای تاریک و عجیب و غریب، اتفاق می‌افتد. در این رمان، اربابان استعمارگر اروپایی نماینده خودی و سیاهان آفریقایی نماد دیگری بی‌تمدن معرفی می‌شوند، و کنراد حس تکبر و خود برتربینی ستمگران اروپایی را نسبت به بردگان ستمدیده آفریقایی به نمایش می‌گذارد. دل تاریکی سفری به ژرفنای جهنم است: جهنم استعمار.

رمان تیره و تکان‌دهنده “دل تاریکی” منشأ عظیمی بر سینما و ادبیات پس از خود بوده است. برای نمونه، اورسن ولز همواره آرزو داشت بر اساس رمان دل تاریکی فیلمی بسازد. او حتی نمایشنامه‌ای رادیویی هم بر اساس آثار کنراد تنظیم کرد، اما به اعتراف خودش در مقابل هیبت کتاب زانو زد و هیچگاه نتوانست جرأت ساخت این اثر را به خود بدهد. بعدها فرانسیس فورد کاپولا “اینک آخر الزمان” را بر اساس این رمان ساخت.

تناقضات موجود در متون کنراد نسبت به مسئله استعمار و امپریالیسم، مخالفت نیم‌بند او با آن –برنتافتن چگونگی اعمال استعمار و تأیید ایده آن- را باید دقیقاً در دنیوی بودن، در موقعیت خاص هویتی نویسنده و اوضاع تاریخی-سیاسی-فرهنگی و روابط قدرت در زمانه او بازجست. با این حال و به زعم ادوارد سعید: “او بیش از هر کس دیگر به نمودها و فزون‌یافتگی‌های فرهنگی ظریف امپریالیسم پرداخته است”.

در موردی مقایسه‌ای، تجربه زندگی کنراد در میان استعمارزدگان کنگو در ۱۸۹۰م و ئی. ام. فورستر در بین بومیان هندوستان در ۱۹۲۰م تأثیری ژرف بر روحیه آنها برجای گذاشت. هر دو نویسنده معتقد بودند تا زمانی که شخص به طور عملی جان و تن خود را با مصائب فرودستان دمساز نسازد حامی واقعی عدالت نخواهد بود. کنراد و فورستر در بیشتر آثارشان نگاه تیزبین خود را به بی‌عدالتی و جاه‌طلبی سفیدپوستان در اواخر سده نوزدهم و اوایل سده بیستم میلادی دوخته‌اند. اما نکته در اینجاست که ضمیر ناخودآگاه آنان همواره پرتوهایی از پیش‌زمینه‌های فرهنگی انگلیسی را در جای‌جای آثار آنها بازمی‌تاباند.

زندگانی فقیرانه و کار مشکل در کشتی‌های تجاری او را تحت فشار قرار داده بود. افسردگی‌های روانی، فکر کردن و کارکردن در تنهایی، کشیک‌های طولانی در کشتی‌ها، زندگی در انزوا و بی‌کسی، کسالت‌ها و بی‌حوصلگی‌های کشنده‌ای که بعدها به عنوان یگانه احساس دوران دریانوردی‌اش از آن یاد می‌کند او را دچار رنج‌های فراوان ساخته بود. سفر به کنگو نیز سقوط به جهنم را برایش مجسم ساخت. از آن سفر با بدنی بیمار و روانی رنجور بازگشت و تا آخر عمر از آن بیماری‌ها رنج می‌برد.

در سن ۳۷ سالگی به دلیل بیماری رماتیسم و علاقه به نویسندگی، دریانوردی را کنار گذاشت. در واقع، پس از حدود بیست سال که به عنوان کارگر ساده یا افسر و کاپیتان کشتی اقیانوس‌ها را درنوردیده و به هند غربی، آسیا، مشرق زمین، و آفریقا سفر کرده بود، بالاخره در ۱۸۹۴م در لندن پا به خشکی گذاشت تا سفری دیگر را که برای مردی پریشان احوال و فاقد اعتماد به نفسی چون او مخاطره‌آمیز می‌نمود آغاز کند.

کنراد در زمانی که ادبیات انگلیسی دوره بحران را می‌گذرانید وارد صحنه شده بود. داستان‌های به سبک ویکتوریایی هنوز فراگیر بود و پویایی داشت. از آنجا که مردم هنوز به افسانه‌های دوران ویکتوریایی و ایده‌آلیسم قهرمانی عادت داشتند، در ابتدا استقبال چندانی از آثار کنراد به عمل نیامد و به سبب غفلتی که درباره او شد به مدت بیست سال متحمل رنج بود. او کسی بود که می‌توانست به نوشته‌های انگلیسی دیدی تراژیک، تسلیم‌ناپذیر، و کاراکتری استوار بیافزاید. این صفات در آن زمان بیشتر به اسلاوها و اروپای شرقی تعلق داشت که کتاب‌های تورگنیف و تولستوی و داستایوسکی مظهر آنها بودند.

منبع: برترینها

برترین ها – ایمان عبدلی:

شهیندخت مولاوردی یا (احقاقِ حق هفته)

«زن ملکه ای است و مملکت کوچکی دارد که ما آن را خانه می نامیم. شاید شما از این تشبیه تعجب کنید اگر درست فکر نمایید و در فلسفه اجتماع صاحب نظر دقیق باشید، این شباهت را تصدیق خواهید کرد. اگر بخواهید قدر و منزلت زن را بدانید و از تاثیرات او در هیئت اجتماعیه بشر آگاه شوید به خانه نگاه کنید»- مجله بهار – حدود صد سال قبل

بحث ماندن و نماندن شهیندخت مولاوردی، محل حرف و حدیث های بسیاری شده. شهیندخت مولاوردی دانش آموخته حقوق است و سال هاست در زمینه دفاع از حقوق زنان تجربه کار اجرایی و مشورتی داشته. از طرف دیگر او در دولت اصلاحات هم در راس پست های مدیریتی زنانه بوده و به عبارتی حضور یا عدم حضور او از دو جنبه مهم است؛ یکی این که به هر حال حضورش به عنوان یک زن آن هم با این سوابق به نوعی ارضا کننده خواسته های طرفداران حقوق زن است. از طرف دیگر او یک مشارکتی است و ماندنش، روحانی را وفادار به اصلاحات نشان می دهد.

 با مساله ی اصلاحات و نسبت آن با روحانی کاری نداریم. دو هفته گذشته در بخش عارف به تفصیل از آن نوشتیم. مساله‌ی‌‌ اصلی زن ها و پست های بالادستی است. آیا صرف وجود یک وزیر زن نشان از ترفیع جایگاه زنان دارد؟

 

مساله این جاست که هر کنشی برای زنان چون آن ها را دسته بندی می کند مستبدانه است و اصلا آن ها را منزوی می کند. به عبارتی وقتی کمپینی در فلان زمینه با پسوند زنانه فعال می شود در واقع جایگاه زنان را به اسم حمایت از زنان تقلیل می دهد. مساله مهم تر این است که زن ها هم با چنین روندهایی به قرائت مسلط مردانه دامن می زنند و این شکل منکوب غیر مستقیم، هم وزن همان نگاه جملات نقل قول شده اول متن است که به هر حال به زن ها نگاهی آشپزخانه ای دارد.

از همین رو ماندن یا نماندن مولاوردی در ترکیب دولت روحانی و درخواست بیانیه و …شاید جنبه‌ی نمادین مثبتی داشته باشد، اما در نهایت موقعیتی اجاره ای را برای زنان فراهم می کند. بر فرض محقق شدنش هم موقعیت پایدار و امیدوارکننده ای نخواهد بود. زنان هنگامی از اقلیت و سرکوب در می آیند که تاریخ مردانه آن ها را روایت نکند و کسی «برای» آن ها جریانی راه نیندازد. آن ها نه یک اقلیت قومی مذهبی اند، نه یک صنف و دسته و شغل اند. آن ها همان اندازه اند که مردان هستند، با نقاط کمرنگ و پر رنگی که کاملا متفاوت از زیست مردانه است.

زن ها دلبرانی شایسته اند، آن ها لطافت روزگارند و در پست های متفاوت اجتماعی هم کنش مندند. چیزهایی بیشتر از راننده ۲۰۶ آلبالویی و یا منشی فلان شرکت و سیندرلای مانتو جلو باز و… هستند. اجازه دهیم جریانی سیال آن ها را در رقابت هر چند نابرابر با مردان قرار دهد. کما این که زور و تلاش مقطعی صرفا در دنیای نماد ها و در بازه ای کوتاه مدت لذت دارد و ماندگاری نه! احتمالا فردای پایان کار این دولت چیزی عوض نشده و زنان این جامعه همچنان در دنیای قضاوت و تنگ نظری نفس می کشند. یک دوچرخه سواری ساده را با نگاه سنگین تحمل می کنند، خنده های بلندشان وقیح قلمداد خواهد شد و در رانندگی تحقیر می شوند و همچنان برای مطالباتی معمولی و پیش پا افتاده مثل حضور در استادیوم باید التماس و لابه کنند .خلاصه که شاید بهتر است بیشتر از آن که از تصاحب وزارتخانه معاونت خوشحال شویم از تلقین نگاهی کمتر جنسیتی در کتاب های درسی و رسانه های رسمی خوشحال شویم به امید نسلی نو و نگاهی تازه نه معاونتی چهارساله…

شهرام ناظری یا (لغو و توقیف هفته)

 
کنسرت شهرام ناظری را در قوچان لغو کردند و اوضاع کنسرت در دیار خراسان پیچیده تر شد. این بار کنسرت یکی از بزرگان موسیقی اصیل ایرانی لغو شده و بدتر آن که در آستانه اجرا چنین اتفاقی افتاده و خب باید منتظر چنین حجمی از پرسشگری می ماندیم. واضح است که تمام کنسرت های حاشیه شهر مشهد با سیل کثیری از علاقه مندان مواجه می شود که چون در مشهد امکان تماشای اجرای زنده ندارند به نزدیکترین شهرهای ممکن نظیر قوچان و نیشابور و حتی بجنورد پناه می برند. این که کدام نهاد و جریان از این اجرا جلوگیری کرده را کاری نداریم. بهتر است خودِ موسیقی را دوره کنیم.

گاه موسیقی به خاطر جلوه های احساسی اش ما را به خطا می اندازد و گمان می کنیم که فقط طیف هایی از احساسات رنگارنگ است و فراموش می کنیم که موسیقی در نهایت اسلوب شکل می گیرد. بیراهه‌ی سلیقه ای کردن یک هنر تخصصی را ما با همین فرض غلط باز کردیم. با تاکید بر جنبه هایی از موسیقی که سطحی و دم دستی هستند، ویترینی از این هنر آسمانی ساخته ایم که خیلی ها را به غلط در قضاوت های سیاه از درک ساز و آواز انداخته. البته که موسیقی در تعارف مدیران محافظه کار درمانده شده! کنسرت ها هم دائما در معرض تهدیدند.

 همه را می دانیم و می دانیم کدام ریشه فکری چه قضاوتی می کند. اما ما چه کاری برای ایجاد یک فضای امن هنری کرده ایم؟ تعارف که نداریم! حتی همین میل انبوه والدین مشتاق به یادگیری فرزندان در آموزشگاه های موسیقی گونه ای از مد و پیروی از تب همگانی است. یعنی ما خودمان هم دقیقا به عمق نرفتیم و اصلا چگونه از چیزی دفاع می کنیم که از عمقش نچشیده ایم؟!

 

همین موسیقی ناظری و حتی شجریان، سال ها پیش در صدا و سیما آن قدر تکرار می شد که عموم مردم دلزده اش شده بودند. موسیقی اصیل و سنتی ایرانی آن زمان ژست مخالفت را در خودش نداشت. چون در تریبون های رسمی جای زیادی داشت. در ایران مدها و به قولی پرسپکتیوی که شنونده بودن آن موسیقی از ما می سازد ما را شنونده آن می کند. همین ده روز پیش خواننده ای از لینکین پارک فوت کرد و مثل فوت کوهن، در اتفاقی غریب همه شنونده اش بودیم!

 در واقع واکنش های ما مردم شنونده موسیقی هم در تقلیل جایگاه هنر وزین و گرامی موسیقی کم تاثیر منفی نگذاشته. دائما آن را آمیخته با خواسته های دیگرمان کرده ایم، نه که بخواهم صدای زمانه بودن موسیقی را دست کم بگیرم و از این قابلیت هنر بگذرم، اما در واقع ما متاثر از فضای چپ زده دهه سی و چهل خورشیدی هنر را زیادی متعهدش کردیم و همین نگاه، گوش تخصصی را از موسیقی گرفت و حتی شنیدن موسیقی اصیل گاه نماد روشنفکری شد، گاه نماد عقب ماندگی!

وقتی فضا این گونه شد هر کسی از ظن خود یار می شود و در چنین خلائی کلی خزعبل  به اسم موسیقی در میان مردم رواج پیدا می کند. سال ها موسیقی را با چیز های دیگر ترکیب کردیم. عده ای منصب دار هم که در واقع روی دیگری از ما بودند هم همین کار را کردند و به این جا رسیدیم هیچ وقت کیفی و نکته بینانه شنونده نبودیم.

یادآوری این نکته بد نیست که دستگاه های موسیقی برای بیان احساسات به کار می روند، یعنی در ابتدا دستگاهند و بعد وسیله ای برای بیان. عنوان سوم ماژور بیانگر شادی است، سوم مینور معمولا ملازم اندوه است، فاصله چهارم به خاطر صدای ناهنجارش تجلی اهریمن است و الی آخر. امر تکنیکی را به راحتی نمی شود از صحنه حذف کرد و اما احساس را یک باران هم می شورد و می برد. کم ترشدن لغو و توقیف در گرو جدی تر گرفته شدن موسیقی در لایه های گوناگون مردم است.

حمید بقایی یا (هرج و مرج هفته)

احمدی نژاد و بقایی، احمدی نژاد و مشایی، احمدی نژاد و بقایی و مشایی، گاهی در ترکیب های دو نفره گاهی در ترکیبی سه نفره، کارهایی می کنند که هوش از سر می برد. آن ها چه زمانی که در قدرت بودند و چه حالا که چند سالی است ردای بر قدرت بودن را تن کرده اند به یک روش عمل می کنند. در واقع اتاق فکر آن ها با زیر سئوال بردن هر گونه ساختاری سعی در ایجاد نوعی ایدئولوژی دارد که خودش را از تمام کاستی ها گذشته بری نشان بدهد. اصلا وزن و اعتبار احمدی نژاد و اطرافیانش در لوای واژه هایی مثل: عدالت و برابری و مبارزه با فساد اتخاذ می شود که یک ژست کاملا سلبی است.

 آن ها دائما زیر سئوال می برند و نقد می کنند (کاری که روحانی هم در سطحی خیلی ضعیف تر و در پاره ای موارد انجام می دهد) این بری نشان دادن خود از وضعیت فعلی و موج سواری روی نارضایتی های مردمی و از موضع اپوزیسیون برخورد کردن، بدعت عجیب و تازه ای است که فراگیر شده و سرآمد آن ها هم همین مثلث جنجالی است.

رفتارهایشان را مرور کنید؛ روزی مشایی را رو می کنند، اما پس از دریافت پالس های نه چنان مثبت کمی عقب نشینی می کنند. می دانند گذشته مساله برانگیزی دارند و فضا برای حضورشان مهیا نیست، با این حال دست به جنگ های رسانه ای می زنند، دائما بیانیه می دهند، دائما به توده ای بی شکل مبهم گمنام تکیه می کنند و تاکتیک های موقتی خود را به اسم مردم سوار رسانه ها می کنند.

 

 پس از چندی از مشایی مساله دار به بقایی می رسند. جوری رفتار می کنند که انگار نه انگار که اصلا خود بقایی هم به دلیل ابهامات گذشته اش شانس کمی دارد، آن ها در انکار بی نظیرند و در واقع با اتخاذ شیوه ای هرج و مرج طلبانه در واقع منادیان آنارشیسم در ایران هستند. مکتبی که مثل هر ایدئولوژی، تئوری و فلسفه، برای اجرا در ابتدا به مجریانی  قوی و توده هایی مطیع نیاز دارد. این که به اسم عدالت در اجرا هرج و مرج ایجاد کنیم و زمین بازی را بسوزانیم به هیچ تئوری ربطی ندارد. کسی که جلوی دوربین نام احمدی نژاد را روی برگه رای می نویسد و کلیت انتخابات را زیر سئوال می برد، چگونه می تواند ادعای سیاست ورزی داشته باشد؟ احمدی نژادی که مثل قیصرِ کیمیایی با قانون شکنی و دار و دسته راه انداختن حوالی بیمارستان پرسه می زند، بقایی که پس از آزادی برای هر چه که هست خط و نشان می کشد، دیگر نمی تواند مجریان یک آنارشیسم منطقی (احتمالا ایده آل ذهنی دولت بهاری ها) و آرام باشند.

همان طور که حکومتی مدعی آریستو کراسی (انتخاب بر اساس شایستگی، نخبه سالاری) می تواند تبدیل به حکومت الیگارشی (انتخاب بر اساس ثروت، اشراف سالاری) تبدیل شود مدعیان عدالت و برابری هم می توانند تبدیل یه مجریان هرج و مرج شوند. این سیر تحول بدون هیچ غرض و مرضی نشان از یک انحراف در جریان دولت بهار دارد.

 زینب موسوی یا (منتقد هفته)

حضور زینب موسوی در خنداننده شو بازتاب زیادی داشته. او تیپ ساز موفقی است که با استفاده از لهجه قمی محبوبیتی نسبی کسب کرد و از جایی به بعد در بازی رسانه های اصولگرا و اصلاح طلب افتاد. به عبارتی همان دوقطبی همیشگی او را هل داد که مشهور تر شود.

 کنایه ی او به رای حلال و حرام رئیسی از همین قسم فضا سازی ها بود که رسانه های اصولگرا را عصبانی کرد و اصلاحاتی هم از آن استقبال کردند. رسانه ها نقش خودشان را ایفا کردند و از سوژه های مورد توجه مردم تا جایی که میشد بهره برداری کردند. این روند برای موسوی هم منفعت داشت تا دو ماه پیش در حد همان امپراطور اینستاگرامی شناخته می شد و حالا قاطبه ی وسیعی از مردم او را می شناسند. اما قضیه از همین جا به بعد پیچ می خورد. این که فکر می کنیم شهرت دلیل کافی برای اظهار نظر در مورد هر پدیده ای است. یعنی صرف این که شهرت داریم و پس جامعه شناسیم و سیاست مداریم و…

 

قطعا هر کسی می تواند نظر خودش را اعلام کند، اما این که مانیفست صادر کند چیز دیگری است. چند مثال مرزهای باریک این فضاها را نشانمان می دهد. یکی مثل ترانه علیدوستی سلیقه اش را اعلام می کند؛ یک خطی و در توئیتر و بدون ادامه دار کردن رفتارهایش، یکی هم مثل کیانیان علاقه اش را در جهت نفع مردم جاری کرده. اما یکی هم مثل پرویز پرستویی است که دامنه ی وسیعی از موضوعات را در بر می گیرد و بعضا با ادبیاتی متنقاض و عصبانی، تیشه به ریشه خودش می زند. حد اعلای چنین رفتاری را تتلو دارد! این ها نمونه های همگنی نیستند. مثال هایی هستند برای این که به تحلیل رفتار زینب موسوی برسیم، از آن غوره نشده های که هوس مویز شدن در سر دارد. در واقع پایی که او فراتر از گلیمش دراز می کند و مردم را بی فرهنگ قلمداد می کند، فارغ از درستی و نادرستی گزاره ای که مطرح می کند، فعلا مورد پذیرش نیست.

منبع: برترینها