بایگانی دسته ی : چهرها

روزنامه تماشاگران امروز – علی مسعودی نیا: در حالی که هنوز تا پایان سال ۲۰۱۷ میلادی زمان نسبتا زیادی باقی مانده است، این سال دارد از نظر تعداد جدایی زوج های مشهور رکوردشکن می شود. دست کم از ابتدای سال تاکنون ۳۴ جدایی میان ستاره های گزارش شده است که همین امر سال جاری را به سالی عجیب و خاص تبدیل می کند.

 

یک منبع آگاه به مجله پیپل گفته که این زوج سابق که از سال ۲۰۰۱ زندگی مشترک شان را آغاز کرده بودند، مدت ها بود درگیر رابطه نابسامانی میان خود بودند و چند سالی از شکرآب شدن میانشان می گذشت و حالا تنها به طور رسمی دایی شان را اعلام کرده اند.

 

فریس نیز در فیس بوک خود نوشت: «ما مدت زیادی تلاش کردیم که وضع درست شود اما حالا دیگر واقعا امیدمان را از دست داده ایم. پسر ما پدر و مادری دارد که بسیار دوستش دارند و به خاطر او هم که شده قصد دارند این وضعیت را در آرامش و سکوت و به شکلی خصوصی پیش ببرند.» پرت همچنین مدعی شده: «ما همچنان همدیگر را دوست داریم و همیشه اوقات فراغت مان را با هم می گذرانیم و احترام بسیاری برای یکدیگر قائل هستیم.»

 

یکی از نزدیکان این خانواده فاش ساخته که به رغم این جدایی، آنها کماکان خانواده ای شاد هستند و جدایی شان بدون جنگ و جدل بوده است و بن و کریستین بسیار به یکدیگر احترام می گذارند و هر کاری از دست شان بربیاید انجام می دهند تا فرزندان شان را خوشحال کنند.

 

گزارش ها حاکی از آن بود که این جدایی بسیار دوستانه و بدون درگیری بوده است اما یکی از دوستان خانوادگی آنها فاش ساخت که جنت در دوران بارداری خود حس می کرد که المنا به شدت در تلاش است که اختیار و کنترل تمامی امور زندگی او را در دست بگیرد و گویا این امر چندان برایش خوشایند نبود.

 

چاینا حتی به خانواده کارداشیان هشدار داد که مراقب رفتارشان باشند و اسرار خصوصی او را فاش نکنند.

در مدارک ارائه شده به دادگاه، جوهانسون خواستار اخذ حضانت دختر دو ساله شان رز دوروتی دوریاک نیز شده بود.

 

رز زودتر دست به کار شد و خطاب به هواداران نوشت: «لطفا درک کنید که ما نیز انسان هستیم و احساساتی داریم. هیچ کس در این رابطه کنار گذاشته نشد و هیچ اتفاق شرارت باری میان ما نیفتاد.»

 

آنها نیز تاکید کرده اند که با هم رابطه خوبی دارند و اصلا تنشی در میان شان نبوده است و جدایی هم برای هر دو طرف سخت بود اما گاهی نمی شود رابطه را نجات داد.

منبع: برترینها

مرد شاعر ساعت‌ها را با این درختان می‌گذراند و اگر این درختان را زبان سخن بود، خدا می‌داند چه خاطره‌های شیرینی داشتند از مهدی اخوان ثالث.

هرچند دلمشغولی او شعر و مسائل اجتماعی بود و دل در گرو حوادث مام میهن داشت اما کشف علاقه او به طبیعت هم، هیچ کار سختی نیست. از سطر‌سطر شعرهایش می‌توان این عشق را دریافت.

ما را به درون این خانه راهی نیست تا باغچه زیبایش را نظاره‌گر باشیم. پس گوش‌مان را می‌سپاریم به سخنان زردشت اخوان‌ثالث که در بیست و هفتمین سالروز کوچ مهدی اخوان ثالث، راوی حکایت‌های اوست و با او سفری داریم به گذشته: «باغچه خانه ما بزرگ نبود اما همان باغچه کوچک پر از درخت و گل و گیاه بود. اگر شما از گوشه این باغچه، عکسی می‌گرفتید، هیچ‌کس متوجه نمی‌شد که باغچه کوچکی است در خانه‌ای کوچک بلکه به‌نظر می‌رسید باغ بزرگی است با درخت‌های بسیار و درهم که پدر آنها را دوست می‌داشت.»

و شاید این هم یکی دیگر از شباهت‌های اخوان است و بهرام بیضایی که اخوان بر بیضایی نیز تاثیرگذار بوده است. بر او که همچون خودش دوستدار فردوسی بود و زبان پارسی.

در این خانه راهرویی بود و اتاقی به‌هم پیوسته که هر روز شاید حدود چهل دقیقه در آن راه می‌رفت و ورزش می‌کرد. چندان راحت نبود که در خیابان‌های شهر راه برود چرا که مردم او را می‌شناختند و به هر روی، شهرت گرفتاری‌های خاص خودش را دارد.

سرخوش که می‌شد، سازش را به دست می‌گرفت همان ساز نفیس که ساخته دست «یحیی» بود ـ هنرمند مشهور ایرانی ارمنی ـ و گاهی هم برای خودش می‌نواخت اما همیشه لحظات خلوت، در زندگی او فراوان بود.

مرد شاعر دوستدار ساز بود. هرچند به سبب مخالفت پدرش، مشق ساز را رها کرده و به جایش بر شعر و شاعری متمرکز شده بود و به گفته پسرش، جایگزین بهتری یافت اما همچنان سازش را داشت و دوستش می‌داشت. تاری که حالا پیش زردشت مانده است: «تار هم می‌زد ولی فقط برای دل خودش. خلوت خودش را داشت و بیشتر در خلوت و حال و هوای خودش بود.

اهل خلوت گزینی بود. البته در برخی از برنامه‌های دوستانه هم شرکت می‌کرد مثل برنامه‌هایی که در خانه زنده‌یاد حمید مصدق برگزار می‌شد یا خانم بهبهانی ولی بیشتر در خودش و کتاب‌هایش غرق می‌شد» و در همین لحظه‌ها بود که شعرهایش به زایش و سرایش درمی‌آمدند.

چه لحظه‌هایی که شاعر خراسانی در خانه‌اش تار می‌زد و اگر در و دیوار و آجرهای این خانه را زبان سخن بود، چه بسیار گفتنی‌ها داشتند از آن لحظه‌های شور و سرمستی.

ما را، اما، به این خانه راهی نیست.

دری قهوه‌ای فرفورژه، محکم بسته و هرچه دست‌مان را بر زنگ می‌فشاریم، ما را هیچ پاسخی نیست. چه رسد به سلامی.

در جست‌وجوهای اینترنتی، شماره خانه را ٣٧ اعلام کرده بودند اما نه! خانه شماره ٣٧ هیچ شبیه عکس‌هایی نبود که من دیده بودم. از بخت خوش، پیرمرد همسایه برای دادن نشانی به پیک موتوری، روی پشت بام آمده بود و همو بود که راهنمای ما شد.

ـ «ببخشید حاج آقا! خانه مهدی اخوان‌ثالث کدام است؟»

ـ «این نه، بعدی نه، بعدی است. همان که در قهوه‌ای‌سوخته دارد.» و حالا روبه‌روی خانه او هستیم که شماره ٢٩ را بر خود دارد. خانه‌ای در کوچه خجسته خیابان زرتشت غربی.

در میان فرفوژه‌هایی که به سردر این خانه اضافه شده، بطری آب معدنی هم خودنمایی می‌کند.

و این خانه، آخرین خانه مرد شاعر است. خانه‌ای که چند ماه پیش از انقلاب اسلامی در آن سکنی گزید و تا زمان درگذشتش در همین خانه زیست.

انگار کوهی بود

شاعر خراسانی خلوت‌گزین بود اما تماشای تصویری ـ عکسی ـ از او در کوه برای ما که دوست داریم بیشتر درباره زوایای پنهان‌مانده زندگی او بدانیم، کنجکاوی‌برانگیز است و پسرش زردشت که در این سفر خیالی به گذشته، رهنمای ما است، در تشریح این عکس می‌گوید: «اهل کوهنوردی و این گونه ورزش ها نبود اما روزی برخی از دوستان مانند آقایان نجف دریابندری، محمدرضا شفیعی‌کدکنی و…

و از کتاب‌هایی می‌گوید که منتشر شده‌اند و از ناشران‌شان با عنوان «ناشران دزد» یاد می‌کند: «جماعتی از همین ناشران بدون هیچ‌گونه مجوزی و رعایت حقوق قانونی صاحب اثر، کتاب‌هایی را منتشر کردند. بارها از این وضعیت شکایت کرده‌ایم ولی به کوتاه زمانی، ناشری دیگر این کار را تکرار می‌کند. کتابچه‌هایی در قطع، نمی‌دانم چه؟، دفترچه‌ای؟ عجیب است که چرا وزارت ارشاد از آنها قرارداد صاحب اثر را نمی‌خواهد؟

همان‌گونه که زردشت اخوان می‌گوید، این شعر یک نمایش شعری است که به صورت تئاتر رادیویی اجرا شده است. این آلبوم اواخر سال ٩٣ منتشر شد همراه با مقاله‌ای از دکتر بهرام پروین گنابادی که به نوعی این شعر را نقد و بررسی کرده است.

هی فلانی! هیچ می‌دانی که زندان چیست؟

وقتی مردی به زندان بیفتد آن هم به دلایل سیاسی، همه‌چیز زندگی‌اش نابود می‌شود. اما مرد شاعر شغل‌های گوناگون اما مرتبط داشت؛ از دبیری در آموزش و پرورش تا کار در رادیو و تلویزیون و نوشتن در مطبوعات البته با نام‌های مستعار و در آخر و پس از انقلاب اسلامی «دوران بازنشاندگی» هم در ادامه زندگی‌اش بود.

و او که هیچ هم مال‌اندوز نبود. بارها و بارها زندگی‌اش را جمع کرد و به خانه‌های مختلف برد. از مشهد تا تهران و آبادان که گفتند برایش نوعی تبعید بوده و تهران و تهران و تهران…

از مشهد که به تهران آمد، جایی در بازار آهنگرها ساکن شد و بعد در خیابان ری در کوچه دردار که پسرش زردشت آن جا به دنیا آمد. بعد از آن… به آبادان رفتند. یعنی او به آبادان منتقل شد و می‌گفتند نوعی تبعید است با این حال در رادیو و تلویزیون آبادان کار می‌کرد و برای‌شان برنامه‌ می‌ساخت. دوباره به تهران آمدند و در خیابان آمل سکنی گزیدند پایین‌تر از سه راه تخت‌جمشید و سرانجام به خیابان زرتشت رفتند.

پوستینی کهنه دارم من

با زردشت اخوان باز هم می‌رویم به گذشته و گوش‌های مشتاق‌مان را می‌سپاریم به او: «بعد از واگذاری خانه به شهرداری من و مادر وسایل شخصی‌مان را برداشتیم و از خانه بیرون آمدیم و تمام وسایل خانه را گذاشتیم، با این امید و آرزو که خانه اخوان روزی موزه‌ای می‌شود تا اگر کسی به درون این خانه آمد بداند و ببیند او چه زندگی ساده‌ای داشته، بداند فرش زیر پایش چه بوده، میز کارش، کمدش، بارانی‌اش و آن کت… اما چه ساده‌دل بودم من که همه اینها را گذاشتم در آن خانه به امید اینکه روزی می‌شود خانه موزه امید و شهرداری آن را با تمام وسایلش حفظ می‌کند، همه نابود شد و….»

باغ بی برگی روز و شب تنهاست

و حالا چند سالی است که قرار است این خانه موزه شود و ما نیز به امید گرفتن اخباری از چند و چون این اتفاق با کسانی در شهرداری تهران تماس‌هایی گرفتیم که بیشتر آنها به درِ بسته خورد و سرانجام مهرشاد ‌الله‌ویردی معاون اجتماعی شهرداری منطقه شش پاسخگوی ما شد: «مهدی اخوان‌ثالث جزو شاعران افتخارآفرین معاصر است و به همین منظور، تبدیل شدن خانه‌اش در خیابان زرتشت به موزه در دستور کار منطقه شش قرار گرفت. خانه با مساعدت خانواده ایشان خریداری شد تا به موزه تبدیل شود و یکی از جاذبه‌های گردشگری شهر تهران، تا در طول سال به ویژه در ایام نوروز مورد بازدید گردشگران قرار بگیرد.»

به گفته او سال ٩۵ خانه توسط شهرداری منطقه شش تملک شد و انتهای سال به معاونت فرهنگی اجتماعی تهران تحویل داده شد تا نسبت به تجهیز و مرمت آن اقدام کند. الله ویردی از قدیمی بودن خانه هم سخن گفت و اینکه لازم است این بنا مرمت شود: «خانه قدیمی است و نیازمند به رسیدگی که این کار در حال انجام است اما نمی‌توان تاریخ مشخصی را برای راه‌‌اندازی و بهره‌برداری از موزه اعلام کرد.»

به گفته او، قرار است در این خانه، کتابخانه و کافه‌کتابی برای مطالعه و بازدید آثار اخوان برای دانشجویان و جوانان راه‌اندازی شود. می‌خواهیم از چگونگی مرمت و تجهیز خانه هم بدانیم و او در پاسخی کوتاه می‌گوید: «ساختمان خیلی قدیمی است و باید معماری قدیمی و زیرساخت‌های آن را رعایت کنیم تا در وهله اول شرایط خوبی ایجاد شود و بعد به تجهیزات برسیم. البته تا اینجای کار در اختیار ما بود و حالا آن را به ستاد گردشگری تحویل داده‌ایم تا شاهد بهره‌برداری یک خانه گردشگری باشیم.»

راه‌اندازی خانه‌ موزه هرچند جزو الزامات است اما همیشه هم کم دردسر نیست. گاه پیش می‌آید که حتی موزه یک هنرمند در زمان حیات او با مشکلات و اختلاف‌نظرهای گوناگون همراه می‌شود که نمونه آن اختلافات و دلگیری‌هایی است که بعد از راه‌اندازی خانه موزه عزت‌الله انتظامی پیش آمد و حالا پرسش ما این است که آیا با خانواده اخوان‌ثالث گفت‌وگو شده تا مشکلات اینچنینی ایجاد نشود و پاسخ معاون اجتماعی شهرداری منطقه شش به این دغدغه چنین است: «فکر نمی‌کنم مشکلی در این زمینه باشد چون اساس ملک به گونه‌ای است که نمی‌توان خیلی در آن دخل و تصرف کرد به نظر من قابلیت تغییرات آنچنانی خاصی در شکل و شمایل و بافت معماری آن نیست و ضمنا خانواده اخوان‌ثالث آن را واگذار کرده‌اند.

خانه‌ات آباد‌ای ویرانی سبز عزیز من!

هرچند قرار است موزه‌ای راه‌اندازی شود اما خانه تنهاست. هیچ کارگر یا نشانی از ساخت و ساز در آن نیست و ما در جست‌وجوی خود باز هم دست یاری به سوی زردشت اخوان دراز می‌کنیم که سال‌هاست پیگیر کارهای پدر اعم از انتشار آثارش یا واگذاری خانه و راه‌اندازی موزه‌اش است.

پسر «م. امید» با اینکه غمگین و خشمگین است از وضعیت خانه اما کورسوی امیدی هم دارد: «امیدوارم شهرداری کمافی‌السابق از پیش خود کاری انجام ندهد و با خانواده مطرح کند چون خانه مهدی اخوان‌ثالث شأنی دارد و حس و حالی و اعتباری که شاید کافه کتاب به این شان خدشه‌ای وارد کند و همخوان با این حس و حال نباشد. امیدوارم اتفاقات گذشته تکرار نشود مثل اینکه در فروفورژه نصب کردند و حوض آب‌نمای سه‌طبقه فواره‌داری به سلیقه نمی‌دانم که، در حیاط خانه گذاشتند چون آن خانه، خانه مردی بود که با این‌گونه ادابازی‌ها فرسنگ‌ها فاصله داشت و سادگی، تمام زندگی‌اش بود.

او با وجود همه دلگیری‌هایش خوشنود است که دست‌کم کتاب‌های پدرش را در خانه رها نکرده است: «خوشبختانه من بیشتر از وسایلش، نگران کتاب‌هایش بودم و کتابخانه‌اش را با خودم آوردم و تمام کتاب‌ها و همه دست‌نوشته‌هایش را دارم. عینک و حتی بخشی از لباس‌هایش را دارم ولی دیگر امکان ندارد آنها را به شهرداری بدهم چون تصور آنها درباره او با تصوری که ما و دوستدارانش از اخوان داریم، متفاوت است.

تمام اندیشه‌هاى جزمى و یک سونگر با سوال و شک مخالفند. با علوم انسانى هم به همین دلیل مخالفند. چون سوال ایجاد می‌کند!

اخوان هم سوال ایجاد می‌کرد!

ما شعر کتیبه را می‌خواندیم و فقط همان قسمت‌ها را که از پاهاى به زنجیر بسته و زخمی می‌گفت و از کوششى که کتیبه را برگردانند و ببینند آن سوى کتیبه چه نوشته است، خوش‌مان مى‌آمد!

< کسى راز مرا داند،

که از این سو به آن سویم بگرداند>

و دوست داشتیم وقتى کتیبه را برمی‌گرداندیم، نوشته باشد: به پا خیزید و ستمگر را نابود کنید!!!!

اما آن سویش باز هم نوشته بود؛

< کسى راز مرا داند،

که از این سو به آن سویم بگرداند>

و این برای آن روزهای ما ناخوشایند نبود!

ما را با سوالى دیرین و اساطیرى رو به‌رو می‌کرد!

ما شیفته جواب بودیم. آن هم جواب‌هایى از سنخ

منبع: برترینها

: احزاب دموکرات و جمهوریخواه امریکا سعی دارند در میان اعضای خود افرادی را شناسایی کنند که این قابلیت را داشته باشد که به مناصب عالیرتبه کشوری و حتی ریاست‌جمهوری امریکا برسد. به خصوص قابلیت دریافت رای از مردم اصلی‌ترین اولویت‌های آنها محسوب می‌شود. کسی که بتواند در انتخابات فرمانداری و حتی ورود به سنا و مجلس نمایندگان خوب عمل کند و بیشتر دیده شود، از این مسیر هر فردی می‌تواند شانس خود را برای رسیدن به عالی‌ترین رتبه‌های امریکا هموار کند. نیکی هیلی نماینده کنونی امریکا در سازمان ملل نیز از دید جمهوریخواهان یکی از این افراد است.

چرا ایران ستیز؟

نیکی هیلی در تاریخ ٢٠ژانویه ١٩٧٢ در بامبرگ کارولینای جنوبی متولد شد. او از جمله اقوام سیک از مهاجران هندویی به شمار می‌آید که به ایالات متحده کوچ کردند. او در مدارس محلی تحصیل کرد و از دانشگاه کلمسون فارغ‌التحصیل شد و توانست در رشته حسابداری مدرک لیسانس را دریافت کند. هیلی سپس وارد تجارت مادر خود یعنی لباس‌های مجلل شد و در نهایت به مادرش کمک کرد که این تجارت را بین‌المللی کند و یک شرکت چند میلیون دلاری را ایجاد کند.

او رفته رفته جایگاه خود را در گروه‌های تجاری تثبیت کرد و در سال ١٩٩٨توانست به ریاست هیات اتاق بازرگانی اورنجبرگ کانتی دست پیدا کند و در سال ٢٠٠٣ نیز رییس اتاق بازرگانی لکسینگتون شد. او در سال ٢٠٠۴ نیز رییس انجمن ملی زنان صاحبان کسب و کار شد و خود را به‌شدت درگیر سازمان‌هایی از جمله بنیاد پزشکی لکسینگتون کرد و همچنین وارد گروهی از زنان جمهوریخواه برای انتخاب اعضا و نامزدهای جمهوریخواه در مناصب سیاسی شد.

هیلی اما برای جلب اعتماد مردمی به مسیحیت گروید و وارد هیات‌مدیره کلیسای متدیست هوریب شد. اما کماکان برای احترام به فرهنگ پدر و مادرش در مراسم سیک‌های هند شرکت می‌کند. نادر انتصار استاد علوم سیاسی دانشگاه آلابامای امریکا در خصوص خانم هیلی می‌گوید: اسم اصلی او نیمراتا راندهوا است که از بچگی پدر و مادرش او را نیکی که معنی آن در زبان آنها «کوچولو» است خطاب می‌کردند.

چون نیکی برای امریکایی‌ها آسان‌تر بود او همان اسم را برای خود استفاده کرد. وی می‌افزاید: گرچه خانم هیلی مانند پدر و مادرش مذهب سیک را دنبال می‌کرد ولی بعد از ازدواج مذهب خودرا به مسیحیت تغییر داد و کم کم به یک مسیحی دست راستی افراطی تبدل شد و از این نظر مورد پشتیبانی گروه‌های مسیحی افراطی که در ایالات کارولینای جنوبی قوی هستند قرار گرفت چون این گروه‌ها طرفدار صهیونیستی مسیحی هستند و از طرفداران دوآتشه اسراییل به شمار می‌روند، خانم هیلی از همان دوران جوانی طرفدار سرسخت اسراییل شد و هنوز همانطور باقی مانده است. همچنین می‌توان گفت، دشمنی کورکورانه خانم هیلی با ایران نیز از همین جا سرچشمه می‌گیرد.

محافظه‌کار و عضو جنبش تی‌پارتی

هیلی برای یک صندلی مجلس نمایندگان در کارولینای جنوبی در سال ٢٠٠۴ نخستین تلاش سیاسی جدی خود را آغاز کرد. او در آن سال توانست یکی از کهنه‌کار‌ترین نمایندگان مجلس نمایندگان کارولینای جنوبی یعنی لری کان را به چالش بکشد. او توانست در انتخابات عمومی بدون هیچ گونه چالش جدی تبدیل به نخستین هندی امریکایی شود که در مجلس نمایندگان کارولینای جنوبی حاضر می‌شود. او در سال ٢٠٠۶ نیز بدون هیچ گونه مخالفتی پیروز شد. او در سال ٢٠٠٨ نیز رقیب دموکرات خود را شکست داد و تا سال ٢٠١١ در مجلس باقی ماند.

او به عنوان یک جمهوریخواه ضد مالیات و بسیار محافظه‌کار شناخته می‌شود. او در خصوص سقط جنین رای به محافظت از جنین داد. هیلی همچنین از قوانین سختگیرانه مهاجرت دفاع می‌کرد. وی همچنین از اعضای جنبش تی‌پارتی محسوب می‌شود که در سال ٢٠٠٩ تا ٢٠١٠ فعالیت می‌کرد. او توانست در انتخابات فرمانداری کارولینای جنوبی حمایت میت رامنی، فرماندار سابق ماساچوست و سارا پالین، فرماندار سابق آلاسکا را دریافت کند تا در انتخابات ورود پیدا کند. او در دوم نوامبر٢٠١٠ پیروز انتخابات شد تا به عنوان نخستین فرماندار زن کارولینای جنوبی انتخاب شود.

 
نکته جالب توجه در خصوص هیلی اینجاست که در هیچ انتخاباتی شکست نخورده و توانسته رای مردم را به سمت خود جلب کند و از حمایت جدی جمهوریخواهان برخوردار باشد. انتصار در این زمینه معتقد است: اگرچه خانم هیلی در خانواده‌ای مهاجر بزرگ شده است، اما سیاست‌های او و برنامه‌های اقتصادی و اجتماعی او به طور کلی ضد مهاجران است و در خط دست راستی‌های امریکا قرار دارد. وی همچنین در زندگی سیاسی‌اش شخصی بسیار جاه‌طلب است.

متهم به ارتباط‌های نامشروع

قبل از انتخابات فرمانداری، هیلی با یک چالش جدی مواجه شد و متهم شد که با دو مرد مختلف روابط جنسی داشته است. این دو فرد سخنگوی فرماندار و مشاور سیاسی حریف هیلی بودند. هردو برخوردهای جنسی را به چندین سال قبل ربط دادند اما هیلی هرگونه تماس جنسی نامناسب را تکذیب کرد و گفت که همواره به شوهرش مایکل هیلی وفادار بوده. او در مصاحبه با رادیو در چهارم ژوئن ٢٠١٠ مدعی شد که اگر او به عنوان فرماندار انتخاب شود و این ادعا اثبات شود استعفا خواهد داد.

او حتی از نظر مذهبی نیز در انتخابات مورد چالش قرار گرفت و جیک نوتس فرماندار کارولینای جنوبی که از رقیب هیلی در انتخابات حمایت می‌کرد هیلی را به عنوان فردی سرگردان از لحاظ مذهبی می‌دانست. او اعلام کرد که او کماکان به مذهب سیک هندویی به صورت مخفیانه اعتقاد دارد و یک مسیحی متدیست نیست.

 

پس از تعیین دونالد ترامپ به عنوان نامزد نهایی حزب بسیاری از هیلی به عنوان شانس جدی معاون اول رییس‌جمهور نام بردند و در داخل تیم ترامپ خیلی‌ها از او یاد کردند اما در نهایت مایک پینس، فرماندار ایندیانا برای این سمت انتخاب شد.

در طول مبارزات انتخابات ریاست‌جمهوری سال ٢٠١۶ نیکی هیلی یکی از طرفداران وفادار به ترامپ نبود، او در ابتدای رقابت‌های ریاست‌جمهوری از مارکو روبیو حمایت کرد و سپس با کناره‌گیری روبیو، پشت سر تد کروز ایستاد و او را تایید کرد. هیلی همچنین در طول رقابت‌های انتخاباتی به‌شدت از سیاست‌ها و صحبت‌های ترامپ در مورد ممنوعیت ورود مسلمانان به امریکا انتقاد کرده بود؛ موضوعی که از طرف دونالد ترامپ نیز بی‌جواب گذاشته نشد و در توییت خود در مارس ٢٠١۶ پاسخ داد: مردم کارولینای جنوبی از وجود نیکی‌هیلی خجالت می‌کشند.

نماینده امریکا در صحنه جهانی

هیلی در پایان رقابت‌های انتخاباتی در نهایت از ترامپ حمایت کرد و به او رای داد و به همراه سایر رای‌دهندگان به او جشن پیروزی گرفت و در جمع رهبران جمهوریخواه گفت: این ایده بسیار خوبی است که می‌توانیم یک حکومت واقعی را شروع کنیم. من می‌توانم به شما بگویم که پنج سال گذشته، حضور در واشنگتن یکی از سخت‌ترین قسمت‌های کاری من بوده است و این یک روز جدید است.

در تاریخ ٢٢ نوامبر٢٠١۶ دونالد ترامپ نیکی هیلی را به عنوان سفیر ایالات متحده در سازمان ملل انتخاب کرد. او نخستین زنی بود که به عنوان بخشی از دولت نوپای ترامپ معرفی شد. ترامپ در بیانیه‌ای عنوان کرد: فرماندار هیلی دارای پیشینه‌ای اثبات شده در خصوص جمع‌آوری افراد بدون توجه به زمینه و وابستگی حزبی در راستای حرکت به سوی سیاست‌های انتقادی و بهبود وضعیت ایالت خود بوده است. او رهبری بزرگی خواهد بود که ما را در صحنه جهانی نمایندگی می‌کند.

هیلی در پذیرش این پیشنهاد گفت: مفتخرم که رییس‌جمهور منتخب از من خواسته تا به تیم خود ملحق کند تا عشق به کشور را ارایه دهد. وی افزود: زمانی که رییس‌جمهور معتقد است که شما برای کمک به رفاه ملت خود در ایجاد موقعیت برای ملت ما در جهان سهیم هستید، این یک ندای بسیار مهم است که باید به آن توجه شود.

نیکی هیلی را در حمایت از اسراییل می‌توان از تمامی سفرای پیشین امریکا در سازمان ملل سرآمد دانست. پس از تصویب قطعنامه ضد اسراییلی در شورای امنیت در روزهای پایانی دولت باراک اوباما، دونالد ترامپ به اسراییلی‌ها یک وعده داد و آن تغییر شرایط بعد از بیستم ژانویه ٢٠١٧ بود. اما این موضوع را می‌توان در مورد شخص نیکی هیلی بسیار ملموس دانست. به نظر می‌رسد نیکی هیلی قصد دارد خود را به عنوان سفیر ایالات متحده قهرمان حمایت از اسراییل نشان دهد. او در خصوص حمایت اسراییل کاملا هدفمند عمل می‌کند.

او اسراییل را از دستور کار شورای امنیت خارج می‌کند و در عوض می‌گوید این ایران است که اکنون اولویت دارد و چرا باید روی اسراییل تمرکز کنیم. او به‌شدت هماهنگ با دنی دنون، سفیر اسراییل در سازمان ملل است و با بنیامین نتانیاهو نیز روابط بسیار خوبی دارد.

او در مدت حضور خود در سازمان ملل نه‌تنها اجازه هیچگونه بحثی در خصوص اسراییل نداده بلکه فضای هرگونه انتقاد را نیز گرفته است و به‌شدت از آنها پشتیبانی می‌کند. او به صراحت در خصوص حمایت از اسراییل سخن می‌گوید و ملاحظات نمایندگان پیشین امریکا در سازمان ملل را ندارد.

 

او در ماه مارس در جمع حدود ١٨ هزار نفری لابی اسراییل در امریکا (AIPAC) خطاب به حاضران گفت: دوره جدیدی در روابط ایالات متحده و اسراییل آغاز شده است. در میان ازدحام جمعیت گفت: من کفش‌های پاشنه‌دار می‌پوشم، هرچند که برای سخنرانی مد نیست، اما به خاطر این است که اگر چیزی را اشتباه ببینم در هر لحظه به آن لگد بزنم.

ادعاهای شاخدار برای ضدیت با ایران

نیکی هیلی نگاهی به‌شدت ضد ایرانی دارد و از هر تلاشی برای اجماع جهانی علیه ایران دریغ نمی‌کند. او تاکنون موضوعات مختلفی را علیه ایران مطرح کرده اما نتوانسته نتیجه چندانی به دست آورد، زیرا برجام و قطعنامه ٢٢٣١ عامل جدی هستند تا به او اجازه ندهد آنگونه که می‌خواهد عمل کند. اما او منویات ذهنی خود را به راحتی علیه ایران بروز می‌دهد. هیلی در ماه گذشته میلادی در گزارشی مدعی شد که نگران است ایران سلاح اتمی به دست آورد و آنها را به گروه‌های تروریستی که تحت حمایت ضمنی روس‌ها هستند عرضه کند. سناریویی که شاید تنها از ذهن فردی مانند نیکی هیلی تراوش کند.

دیپلمات ارشد دولت ترامپ در گزارشی به کمیته فرعی مجلس نمایندگان گفت که او معتقد است که توافق هسته‌ای با ایران تحت حکومت اوباما تنها در دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای تاخیر ایجاد کرد. وی مدعی شد که این خطر وجود دارد که ایران بتواند این تکنولوژی را با گروه‌های تروریستی نیز به اشتراک بگذارد. موضوعی که ایران همواره آن را رد کرده است.

نماینده امریکا در سازمان ملل ادامه داد: آنها قصد دارند تا توانایی‌های هسته‌ای خود را ادامه دهند و ما فقط پول زیادی برای انجام این کار به آنها دادیم و نگرانی من این است که همه گروه‌هایی که می‌خواهیم آنها را شکست دهیم آنها باهم مرتبط هستند.

هیلی در ادامه خطاب به قانونگذاران امریکایی مدعی شد: ایران حمایت خود را از یک جفت سازمان تروریستی در مرزهای اسراییل افزایش داده است و این موضوع از طریق حجم پولی که به دنبال کاهش تحریم‌ها در توافق هسته‌ای برای ایران به وجود آمد کمک کرد. اما با این وجود او تصدیق کرد که ایران هیچ نقضی در معاهده هسته‌ای خود مرتکب نشده است. اما او اضافه کرد که ایران در حال توسعه توانمندی موشکی خود و طراحی موشک‌هایی با قابلیت حمل سلاح هسته‌ای است.

شاید اندکی زود باشد که بخواهیم در خصوص ریاست‌جمهوری نیکی هیلی در امریکا سخن بگوییم اما روند کاری او نشان می‌دهد که علاقه زیادی برای رسیدن به این سمت دارد و قصد دارد این پازل را یک به یک پر کند. در روزهای اخیر با توجه به بالا گرفتن اختلافات میان تیلرسون، وزیر خارجه امریکا و دونالد ترامپ، این موضوع مطرح شد که سکاندار اصلی سیاست خارجی امریکا هیلی است و بسیاری از او به عنوان جایگزینی برای تیلرسون یاد می‌کنند و حتی اکنون او را وزیر در سایه تیلرسون می‌نامند و این موضوع قطعا مورد حمایت دست راستی‌های امریکا نیز خواهد بود. اما نکته اصلی در این بین اینجاست که نیکی هیلی برنامه بلندمدت‌تری برای خود چیده است.

او اکنون ۴۵ سال دارد و تجربه زیادی در سیاست امریکا کسب کرده که کمتر کسی در امریکا آن را در اختیار دارد. دو دور نمایندگی مجلس، فرمانداری و اکنون نیز نمایندگی امریکا در سازمان ملل؛ هرچند که شاید هیلی برای رفتن به سازمان ملل یک قمار بزرگ را در زندگی کاری خود انجام داد اما به نظر می‌رسد این اقدام او با برنامه‌ریزی بود. هرچند ادامه عملکرد موفق او در فرمانداری کارولینای جنوبی می‌توانست عامل مهمی در ادامه موفقیت سیاسی او شود، اما نمایندگی سازمان ملل نیز تجربه‌ای دیگر را به اندوخته‌های او اضافه کند. از سوی دیگر هیلی از این طریق برای مردم امریکا بیشتر شناخته می‌شود، دوم اینکه تجربه بین‌المللی را کسب می‌کند که تا پیش از این در کارنامه سیاسی خود نداشت.

از طرفی نزدیکی جدی او با اسراییل را نیز می‌توان در همین راستا ارزیابی کرد چرا که او خوب می‌داند نزدیکی به اسراییل در انتخابات ریاست‌جمهوری امریکا تا چه اندازه برای او تعیین‌کننده است. هیلی تمام مولفه‌های نامزد ریاست‌جمهوری امریکا را دارد که برای رای‌دهندگان جذاب باشد.

نخست اینکه او یک زن است و کماکان طلسم حضور یک زن در کاخ سفید شکسته نشده است. دوم اینکه او اصالتی هندی دارد که این موضوع نیز می‌تواند به مانند سیاهپوست بودن باراک اوباما به او در جلب آرا کمک کند و در آخر اینکه او تمام مدارج سیاسی در امریکا را طی کرده و تمام تفکرات جمهوریخواهان را می‌تواند به نوعی نمایندگی کند و در میان نخبگان حزب نیز فردی متبوع به نظر می‌رسد که می‌تواند شانس خود را برای رسیدن به ریاست‌جمهوری امریکا امتحان کند. اگرچه جمهوریخواهان با کمک دونالد ترامپ توانستند وارد کاخ سفید شوند اما آنها خود می‌دانند که ترامپ شخصیت متبوع آنها نبود و متوجه شدند که تا چه حد از فقر یک گزینه مناسب برای رویارویی با دموکرات‌ها مواجهه هستند. بنابراین نیکی هیلی می‌تواند گزینه نه‌چندان دور جمهوریخواهان برای ریاست‌جمهوری امریکا باشد.

منبع: برترینها

آن ها که ایرج میرزا را از نزدیک می شناختند، همه شان گواهی داده اند که او فوق العاده مبادی آداب بوده و هیچ حرف زشتی از دهانش در نمی آمده. حتی بی ادبی معاشرینش را تاب نمی آورده و سریع عکس العمل نشان می داده. مشهور است یک بار پسرش حرفی خلاف ادب می زند و ایرج در جمع با او برخورد می کند و رعایت ادب را جزو ضروریات آداب معاشرت بر می شمرد. مع ذلک نام او امروز مترادف رکاکت کلام و شوخی های وقیحانه است.

 

سلف او مولانا عبید زاکانی هم همین گرفتاری را دارد و تصور عمومی از او این است که دائما مشغول شوخی های هجده سال به بالا بوده است. در فضای اینترنت شعارهایی سست و رکیک و مسخره را به اسم او دست به دست می کنند و به شوخی های بی مایه ای که منتسب به او یا به ایرج است، می خندند. البته وضع عبید تا حدودی بهتر است، زیرا در مکتبخانه های قدیم بعضی از آثار او را درس می دادند و حکما نیز کریمانه در پندها و اشعار او نظر می کردند؛ اما ایرج با نظام آموزشی جدید همزمان شد و جز شعر مادر و علیمردان خانش، به مدرسه ها راه نیافت.

احتمالا اگر ایرج آینده را می دید، در روش و منشش تجدیدنظر می کرد؛ لااقل یکی، دو شعر را از جلوی دست محمدجعفر محجوب بر می داشت. عبید هم عجیب است که متفطن این معنا نبوده که بعضی شعرها و جملات قصار می تواند حجاب فکر و اندیشه شود…

هجو مغناطیس پرقدرتی دارد که شاعران در برابرش مقاومت خود را از دست می دهند. این که در محیطی نسبتا بی خطر شاعر بتواند مخالفینش را به خاک سیاه بنشاند، فرصتی نیست که بشود از دستش داد و قدرش را ندانست. برای همین تقریبا همه شاعران در وادی هجو طبع آزمایی کرده اند و دوست و دشمن خود را، به خصوص دشمن خود را نواخته اند، اما اکثرا آن قدر هوشیار بوده اند که نگذارند به هجو معروف شوند.

خیلی ها از محمدعلی فروغی گله مندند که چرا المضحکات را از کلیات سعدی کنار گذاشته و نمونه ای از شوخی های نسبتا رکیک سعدی را نیاورده؛ اما حقیقت این است که فروغی کار هوشمندانه ای کرده و شأن شاعر را حفظ کرده. چه المضحکات از سعدی باشد و چه نباشد، حذفش آسیبی به بلندآوازه ترین شاعر نمی زند، بلکه حجابی را هم از سر راه شناخت او بر می دارد. فوق فوقش اهل فن می توانند بروند آن چند شعر و چند حکایت نسبتا سست را از جای دیگر پیدا کنند و بخوانند و تحلیل کنند یا لذت ببرند.

هجو منسوب به فردوسی هم، همو که می گویند برای سلطان محمد سروده، می تواند حجابی بر فهم شاهنامه باشد. عموم شاعران البته خوش اقبال تر از ایرجند. آن ها هرکدام شعری دارند، کتابی دارند، آثاری دارند که در عالم نام آورشان کرده.

عنصری هجو کم نگفته، اما کسی او را در بادی امر به هجاگو نمی شناسند. ما اول با مسعود سعد به واسطه حبسیاتش آشنا می شویم، بعد هجاهایش را هم می خوانیم. حتی سیحون و جیحون هم با این که دستی قوی در هجو داشته اند، به قصایدشان شهره اند.

انوری هم همین طور. اما کار ایرج برعکس است. شاید هم محمدجعفر محجوب معامله خوبی با او نکرده که باعث شده کتابخوان های ایرانی ایرج را به نام بی ادبی هایش بشناسند. شاید هم از اقتضائات روزگار ما این بوده که همه ما اول شعرهای بی ادبی ایرج را بخوانیم، بعد اگر دست داد، اشعار دیگرش را از نظر بگذرانیم. یک احتمال دیگر هم هست که اثبات و ابطالش ممکن نیست، اما گفتنش هم ضرر ندارد.

 

من معتقدم که آه عارف در عالم موثر افتاد و ایرج زیر پرده ای ضخیم از بی ادبی و رکاکت محجوب ماند. عارف شاعر درجه یکی نبود و شاعران هم روزگارش به دیده تحقیر در تصنیف سازی اش نظر می کردند. به لحاظ سیاسی هم ایده های فوق العاده ای نداشت. با این حال به موسیقی ایرانی و به مشروطه خواهی خدمت هایی کرد که مأجور است. در واقع سزاوار نبود که ایرج با آن هجو بلند کمر او را بشکند و در عالم شعر و شاعر چنین بی آبرویش کند. عارف بدعاقبت شد و تقریبا از هستی ساقط شد.

سال ها بعد به همت اهل موسیقی بود که نام عارف بر سر زبان ها افتاد، ما در زمان حیاتش گرفتار بدفرجامی شد. بخشی از این بدفرجامی به منش و روش او بر می گشت. جنون هنری اش کار دستش می داد و گرفتارش می کرد، اما احتمالا این حجم از افسردگی و نکبت، حاصل شوخی/ جدی نابجای ایرج بود. چو بد کردی مباش ایمن ز آفات که واجب شد طبیعت را مکافات.

بابت آن بدی، ایرج نیز با این همه نبوغ و سلاست و بلاغتش تبدیل شد به نمادی از شوخی های بی مزه جنسی در بین عوام. ایرج شأنش این نبود که دیوانش کنار پیاده رو و به صورت قاچاق خرید و فروش شود، اما از بد حادثه گرفتار نفرین رفقایش- خصوصا- عارف شد و به جای این که شاعری رسمی شمرده شود، در زمره امور یواشکی و قاچاق و زیرزمینی قرار گرفت.

البته ایرج در بین خواص این قدرها هم بدنام نیست که در بین عوام. اهل ذوق و معنی در چند شعر معروف ایرج گیر کرده اند و خود را از او محروم نکرده اند. بلکه در بسیاری موارد او را به دیده تحسین نگریسته اند. با این حال ایرج کماکان مهجور و مظلوم است.

ایرج شعر خوب کم ندارد و در مرثیه سرایی، الحق و الانصاف در دوره معاصر، شاعری به پای او نمی رسد. زهره و منوچهر او نه تنها از نظامی- این سخن پرداز نامی- کم ندارد، بلکه از حیث تصویر و خیال، ناب تر و هنرمندانه تراست. خدایی نکرده شان و منزلت نظامی را پایین نمی آورم، بلکه می خواهم عرض کنم که ایرج زبانی قابل مقایسه با این ستاره نورانی آسمان ادبیات دارد و اسب سرکش خیالش ما را به وادی هایی می برد که کسی آن جاها نرفته؛ اما سوال این جاست که چرا کسی زهره و منوچهر را جدی نرفته و چرا این مثنوی برای خودش جایی پیدا نکرده؟

خدا رحمت کند منوچهر احترامی را. یک بار از او همین سوال را کردم و با ذکر ابیاتی از زهره و منوچهر پرسیدم چرا این شعر این قدر مهجور است؟ احترامی جوابی داد که به نظرم مربوط به راز ماندگاری ادبیات است. گفت نظامی لایه های عمیق تر دارد. نظامی در داستان هایی که تعریف می کند، متوقف نمی ماند. از ظاهر داستان های نظامی می توان به عمق رفت و معانی عرفانی را فهم کرد.

نظامی لیلی و مجنون تعریف می کند، اما ما را راهنمایی می کند به نسبت عاشق و معشوقی بنده با معبود؛ ما را دلالت می کند به باطنی که در اصل، باطن این عالم است: عشق. اما عیب ایرج این است که در همین زهره و منوچهر می ماند و نهایت عمقی که پیدا می کند، منحصر به طعنه های سیاسی است.

با این که ایرج بر ادبیات فارسی و ادبیات عرب مسلط است، با این که از ادیب نیشابوری نکته هایی بس بدیع آموخته، با این که اشعار متقدمین فارسی زبان را به نیکویی خوانده و از حفظ شده، اما خوب یا بد بهره ای از عرفان ندارد، بلکه حوصله عرفان ندارد و اصل و فرع حرفش چیز دیگری است. بخشی از این عرفان گریزی مال روزگار تازه ای است که هوای دیگری در سر مردم افتاده.

در مواجهه با غرب، عموم ملت، اعم از شاه و گدا، خاص و عام، باسواد و بی سواد، سودای غربی شدن به جانشان افتاد و در برابر تمدن غربی اعتماد به نفسشان را از دست دادند. ایرج از عمق جان- احتمالا از باری تعالی- سوال می کند: «میان موسیو و آقا چه فرق است/ که این در ساحل آن در دجله غرق است؟» تصورش این است که موسیوها دارند عشرت می کنند، اما آقاها گرفتار محنت و عسرتند.

 

شبیه به همین سوال را چند قرن جلوتر باباطاهر از چرخ گردون می پرسد. یا لااقل منسوب به باباطاهر است که او در چند و چون آفرینش حیران است و نمی فهمد چرا یکی را خداوند صد ناز و نعمت بخشیده و دیگری را نان جو، آلوده در خون داده است. بحث غرب و شرق نیست، بلکه بحث نوع جنس آدمیزاد است.

شبیه به این سوالات را عطار هم می پرسد، اما در دوره جدید تصور عمومی این است که «م» جزو بدبخت بیچاره های عالمیم و اروپاییان گردن فراز جزو خوشبخت های عالم. طبیعی است کسی با این نگاه نمی تواند تعلقات عارفانه داشته باشد و خداوند را در پس اشیاء و امور ببیند. ایرج عارف نیست،

سهل است از عرفان گریزان است و دنبال مفری می گردد تا خود را به ظاهر و باطن غرب بیالاید، بلکه بیاراید. منتهی تعلقات ادبی- اخلاقی او مانع از آن است تا تمام و کمال غربی شود. منحر به ایرج هم نیست. همدوره ای های او نیز گرفتار زنجیرهای ناپیدایی هستند که نمی گذارد از این جا بکنند و به آن جا برسند. وضعیت بلاتکلیفی و بینابینی ایرج و همدوره ای هایش هنوز هم با ما هست. بریدن از سعدی و سنایی و عطار و حافظ و مولانا ساده نیست. همین طور بریدن از تعلقات مذهبی.

تازه وقتی ایرج مرثیه بار سیدالشهدا می سراید، می فهمیم که چقدر وابستگی او به مذهب جدی است. او چند شعر هم در نعت پیامبر (ص) و مدح امیرالمومنین (ع) دارد. اکثر این مدایح مربوط به روزگار جوانی او هستند، اما گواهی می دهند که باورهای مذهبی او جدی و عمیقند.

حتی وقتی به لحاظ نظری و ظاهری دست از این باورها می کشد، باطنا نمی تواند؛ بقیه هم نمی توانند. در دوره قاجار چیزی مثل عذاب وجدان هم به سراغ روشنفکرها می آید. گویی آن ها از قرآن و پیامبر (ص) شرم دارند که بخواهند به امت نصارا تأسی کنند. خیلی ها برای گریز از این عذاب وجدان و دور کردن شرم از خود سعی کرده اند بین مفاهیم غربی و اسلام آشتی برقرار کنند. رساله مجدیه نمونه ای است از این تلاش که بگویند همه این حرف های متمدنانه غربی، اصلش در اسلام هست. این تلاش هنوز هم پی گرفته می شود، هر چند بی حاصل است و به جایی نمی رسد.

ایرج چند جا همین گفتمان را پی می گیرد و اروپایی ها را مسلمان تر از مسلمانان هم روزگارش معرفی می کند؛ اما این حرف پر و پایی ندارد و چیزی از تعارض سنت و مدرنیسم کم نمی کند.

 

ایرج بعد از این که حرف های خطرناک و بی مبنا می زند، به توصیه بزرگان خیرخواه مشهد چند مرثیه برای امام حسین (ع) می سراید، بلکه از خود دفع خطر کند. حتی در مذمت شراب قطعه ای می سراید که مورد پسند علما واقع می شود با این که انگیزه این شعرها فرار از خشم عزاداران است، اما انگیخته چنان ارزشمند و عالی و اثرگذار است که نمی شود گفت برای رفع تکلیف و دفع خطر سروده شده.

یکی از مرثیه ها با این مطلع شروع می شود که: «رسم است هر که داغ جوان دید دوستان/ رافت برند حالت آن داغدیده را». این مرثیه چنان دلنشین و غمبار و ادیبانه است که حتی سنگدل ترین شنونده را به گریه وا می دارد.

از صحت و سقم روایتی که می خواهم بکنم، بی خبرم- العهده علی الراوی- اما از مضمون کلام چنین بر می آید که قرین صحت است. یکی از علما تعریف می کند که علامه طباطبایی بیتی از این مرثیه را می خوانده، در حالی که اشک می ریخته، می گفته کاش می شد تمام ثواب المیزان را می دادم و در ازایش ثواب همین یک بیت را می گرفتم.

بیت مورد نظر علامه این بوده است: «بعد از پسر دل پدر آماج تیر شد/ آتش زدند لانه مرغ پریده را». این بیت، بلکه این مرثیه نمی تواند از عمق جان سروده نشده باشد. آن ها که با شعر سر و کار دارند و تجربه شاعری را از سر گذرانده اند، عرض مرا گواهی می دهند که به صرف جا به جا کردن کلمات و معماری واژه ها نمی شود چنین شعر نابی سرود.

این شعر از آن شعرهایی است که جز به مدد سروش غیبی امکان صدور ندارد. من نمی خواهم به اعتبار یک مرثیه ایرج را تطهیر کنم. ایرج آمیخته ای است از خوبی ها و بدی ها. یک جایی به خاکی رفته و رای هایی سست و بی وجه صادر کرده، یک جاهایی هم حق بر زبانش کلماتی حکیمانه و تاثیرگذار جاری کرده… در مثنوی معروف «انقلاب ادبی» به خوبی می توان درون متلاطم ایرج را دید.

در یک بندی او با خدای خود مجادله می کند و زبان به شکوه باز می کند. شکوه اش از جنس مردی است که دلتنگ است و راه به جایی نبرده و نمی برد: «کاش مرغی شده پر باز کنم/ تا لب بام تو پرواز کنم». حال ایرج در این مثنوی عجیب است. به هر آنچه می خواسته نرسیده، از آنچه بوده نیز جدا افتاده. در این وضعیت رقت بار، خیلی از ماها با او شریکیم. او زبان جمعی ما هم هست. از یک طرف دستمان از دنیا کوتاه است، از طرف دیگر در این وانفسا تنها مانده ایم، به هیچ کجا نرسیده ایم و با هیچ چیز هم آرام نمی شویم.

حتی افیون و الکل هم خاصیتشان را از دست داده اند. ما نه فقط خودمان با خودمان بر سر جنگیم، بلکه عالم همه با ما بر سر جنگ است. یوسفعلی میرشکاک در شرح نسبت خودش با عالم تعبیری داشت که به نظرم وصف حال خیلی ها از جمله ایرج است: «ستیز با خویشتن و جهان». در برابر جهان، ناکام، از خود ناراضی، از عوام گله مند، از سنت رانده شده و… ایرج پدرش را از دست می دهد، خیلی زود پشت و پناهش میرزا نظام گروسی نیز می میرد و تنهایش می گذارد. به اسم، شازده است و لقب پرطنین جلال الممالک را به یدک می کشد، به رسم اما در شش و بش زندگی اش مانده، از عهده هیچ امری بر نمی آید.

 

حتی از اسب راهوار هم بی نصیب است. اگر می خواهید حال ایرج را دریابید، در مقدمه محجوب نامه ای را بخوانید که شاعر تمنای وام خرید خانه کرده است. شبیه به همین تعبیرات را در انقلاب ادبی هم می گوید. این ابیات را دقت کنید، می بینید وصف حال ما هم هست: «بعد سی سال قلم فرسایی/ نوکری، کیسه بری، ملّایی// باز هم کیسه ام از زر خالی است/ کیسه ام خالی همت عالی است…»

بعد رو به بزرگانی که نیستند و عصرشان سرآمده و دوره شان سپری شده، می گوید: «این بزرگان که طلبکار منند/ طالب طبع گهربار منند// کس نشد کم ز غم آزاده کند/ فکر حال من افتاده کند// در دهی گوشه باغی بدهد/ گوسفندی و الاغی بدهد// نگذارد که من آزرده شوم/ با چنین ذوق دل افسرده شوم…»

ایرج حتی از حیث تاریخی هم در بلاتکلیف ترین وضع ممکن به دنیا آمد. او در عصری زیست که نه سنت قدما پا برجا بود و نه روزگار جدید توانسته بود همه چیز را عوض کند. حقیقتا این همه ذوق و طبع و دانایی می توانست شاعری یگانه- اما مربوط به دوران کهن- بیافریند، ولی جبر روزگار از او چیزی ساخت که خودش هم دوست نداشت… چه بسا چاره ای هم جز هجو و شوخی با این و آن نداشت.

مثلا ملک الشعرا که این همه شعر جدی گفت، چه کرد و کجا را گرفت؟ کجا توانست منشأ اثر شود؟ او هم شاعری در زمانه عسرت بود که در همه مراتب زندگی سرش به سنگ خورد و ناکام ماند.  نابغه ناکام چه کند اگر به دیده طعن و تسخر در عالم ننگرد؟ می دانم این سخن برخورنده است، اما باور کنید ملک هم شوخی هایش به جدی هایش می ارزد. در عصر فروبسته، شاعر چه می تواند بکند جز مزاح با این و آن؟ شاعران در زمانه عسرت راهی ندارند جز حدیث مکرر و ملامت بار نفس درمانده خویش و جز پناه بردن به وادی ناامن هجو و هزل و مطایبه و شوخی.

منبع: برترینها

تیلور سوییفت یکی از سلبریتی‌های آمریکایی است که در کشور ما هم کم و بیش شناخته شده است. اگر از طرفداران او هستید یا به پیگیری اطلاعات مربوط به سلبریتی‌ها علاقه دارید، پیشنهاد می‌کنیم که در ادامه‌ی این پست با ۱۸ دانستنی درباره‌ی تیلور سوییفت با ما همراه باشید.

 

 

منبع: برترینها

برترین ها – ایمان عبدلی:

حمید رضا یا (متهم هفته)

اتفاقی که برای رپر معروف افتاده، یک جورایی برای همه ما جذابیت دارد. این که پسری جوان تحت ستم ناپدری باشد و بعد به فکر انتقام بیفتد، درونمایه ازلی و ابدی  جذابی دارد. وقتی هم که  یک شخص مشهور درگیر چنین چیزهایی می شود، جذابیت ماجرا چند برابر می شود. خب ما همه اش فکر می کنیم معروف ها جور دیگری فکر می کنند. جور دیگری می خورند و جور دیگری می پوشند. اصلا نمی توانیم فکر کنیم که معروف ها هم یکی از ماها هستند. حالا که حمید رضا درگیر چنین ماجرایی شده آن ها را نزدیک خودمان می بینیم؛ آن ها هم رنج هایی شبیه ما دارند و حماقت هایی هم!

در این میانه، یکی از همین معروف ها هشتگ گذاشته که فلانی قاتل نیست. یکی دیگر در وصف مظلومیت رپر جوان گفته. خلاصه که جذابیت ژست متفاوت و اخلاق مداری چنان سلبریتی ها را مفتون کرده که انگار آدم فیلم های کیمیایی شده اند و خودشان مجری قانون هستند. این آدم مشهورهایی که چنین حمایت های کوری می کنند، درصدی از فرهنگ شهروندی و قانون مداری را در وجود ندارند.  بدتر آن که در دنیایی که شهرت مشروعیت می آورد، چیزی را ترویج می کنند که اصلا عقلانی نیست. یعنی شما با هر کسی که مشکل داشتی راسا و شخصا اقدام کن و باقی اش را به هشتگ ها و اینستاگرام و توئیتر بسپار. در شرح مظلومیت شما کسانی هستند که صفحات مجازی را لمس می کنند! روزگاری، شاید ۵ دهه پیش خیلی ها نوشتند، از دل فرهنگی که توصیه به خودسری و چاقوکشی می کند و از دل سینمایی که قهرمانش قیصر است، چیز خوبی در نمی آید، آن مردم دیگر به قانون تمکین نمی کنند. آشوب را راه حل هر بحران می دانند

حالا اما اوضاع دراماتیک تر هم شده. هر کسی که مشهور است به صرف شهرت می تواند، مانیفست بدهد. بدون هیچ پیش زمینه ای جامعه شناس و تحلیل گر می شوند. قتل و اغتشاش را تایید می کنند .اتفاقی که می افتد اسفناک است؛ بی شمار نوجوان هایی که در حسرت شهرت آن آدم مشهور او را والا و برتر می دانند، هر کپشن آن ها را وحی قلمداد می کنند. آن ها هم که یه پا قصیر هستند و توصیه می کنند که اگر ناپدری تان اذیتتان کرد، اگر مادرتان تحت ستم بود با گلدان کریستال بزنید توی سرش! تا خلاص شوید. مثل قیصر که در حمام تیغ می کشید که برادران آب منگل را نفله کند. قیصر ادعای روشنفکری نداشت. کارگری بود در آبادان و سواد درست و حسابی هم نداشت. این ها اما یک روز از کامو نقل قول می کنند، روز دیگر حمیدرضا را در آغوش می کشند. اشتباه نشود، کسی بدش نمی آید این غائله زودتر بخوابد، اما نه با چنین جوسازی هایی.

علیرضا منصوریان یا (غم انگیز هفته)

روزهایی که منصوریان سرمربی استقلال شد، هواداران این تیم خیلی خوشحال بودند. به هر حال منصوریان دو هفته مانده به پایان لیگ، قهرمانی را از پرسپولیس گرفته بود. در چنین شرایطی انتخاب او حس شیرینی از کری خوانی برای هواداران استقلال همراه داشت. آن زمان با خیلی از استقلالی های دور و نزدیک که صحبت می کردیم و می گفتیم که انتخاب منصوریان یک اشتباه بزرگ است و اصلا مظلومی عملکرد بدی نداشته و تعویضش شرایط تیم را بی ثبات می کند، در گوششان نمی رفت. گمان می کردند، کینه ی آن شکست ر ا داریم و …خب ما چشیده بودیم سال ها ناکامی با پیروانی و استیلی و دیگران را. پرسپولیس بعد از قطبی تا قبل از برانکو جز پیروزی در دربی ها هیچ دستاورد دیگری نداشت (اگر که اصلا پیروزی در دربی دستاورد باشد!). نه جام خاصی گرفت و نه بازی های دلچسبی ارائه می کرد.

 خلاصه که منصوریان حس خوبی داشت و پس از چند بازی تیمش راه افتاد. موج مثبت هواداران استقلال همه را به آینده مربی گری منصوریان امیدوار کرد. برخی از کارشناسان مثل امید روانخواه همان روزها گفتند که استقلال نون ناشناختگی و جوانی اش را می خورد و فاقد قدرت تاکتیکی است و اگر بازیکنانی حمل کننده ای مثل کاوه رضایی از این تیم حذف شود به مشکل بر می خورند.

 

 گوش ها بدهکار نبود. استقلال هم در آسیا، هم در ایران خوب نتیجه می گرفت و وقتی تیم فوتبالی نتیجه می گیرد دقیق ترین نقدها هم شنیده نمی شود، تا این که تیم علیمنصور رسید به العین. آن شب افتضاح را برخی دوباره به اسم اتفاق توجیه کردند. متعصب تر ها ندیدند که یکی مثل رحمتی ریتم تیم را به هم زده و اصلا دروازه بانی که در چنین سن و سالی چهارگله و شش گله می شود، به چه قیمت سنگر استقلال را رها نمی کند؟ پرسپولیسی ها همه ی این روزگارها را دیده بودند؛ استیلی چگونه مربی شد؟ چند نسل بازیکن بی کیفیت به این تیم آمدند؟ هواداران استقلال اما از پس سال های با ثبات قلعه نویی و مظلومی، درک نمی کردند که جوان های خامی چون منصوریان چه بلایی می تواند سر این تیم بیاورند.

بلا همین است؛ روزگار جوری چرخیده که از پنج بازی فقط چهار امتیاز! که همان را هم شایسته نبودند. مربی ای که نمی داند چرا یکی مثل بیت سعید را می خرد؟ چه اصراری به جپاروف و جباری؟ وقتی فرشید اسماعیلی و امید نورافکن هستند. استقلال پر از این سوالات خرد و کلان شده…

با همه ی این ها کاش منصوریان بماند و استقلال را به اوج برساند. اما آن وقت باید به منطق فوتبال شک کرد. نه منصوریان، نه هیچکدام از مربیان کم سواد فوتبال ایرانی نباید موفق باشند، چون خلاف عدالت است. فوتبال بازی ساده دهه ها پیش نیست.  تبدیل به یک علم و صنعت شده. گل محمدی، منصوریان، پیروانی، مرفاوی، استیلی و حتی دایی موفقیت های مقطعی ناپایدار می آورند. با کی روش و برانکو شاید بشود قله هایی را فتح کرد. آن ها مهندس هستند. این ها در نهایت سرکارگر! کما این که چه پرسپولیس و چه تیم ملی پس از رفتن کی روش و برانکو احتمالا تبدیل به ویرانه خواهند شد.

مدیر عامل چسب هل یا (مضحک هفته)

رفتار مدیر عامل چسب هل سوژه شبکه های مجازی شده. تصاویری که کارمندان این کارخانه را  در صف نماز اجباری نشان می دهد و تولد مدیر این کارخانه و سوژه هایی که به جد و هزل از این سوژه در شبکه های اجتماعی ساخته اند، جالب توجه است. می دانیم که در طول تاریخ خالقان محصولات هنری بارها در قالب های مختلف خواسته اند نشانمان بدهند که منش دیکتاتوری چه بلاهایی سر جمعیت می آورد! با نقاشی های مغشوش یا موسیقی راک و اعتراضی. در داستان های نمادین که یک روستا را نمادی از یک کشور گرفته اند و در فیلم ها…همه در تلاش بودند، زشتی استبداد و خودرایی و توهم را نشان بدهند. جوری که مستقیم نباشد و تاثیر گذار هم بماند، تا از استبداد رای در امان باشیم و مبادا فکر کنیم خیلی کارمان درست است. چسب هل و داستان هایش دقیقا فضای حاضر و آماده ای است که نشان می دهد چگونه اطمینان کاذب از هر کسی می تواند تصویری مضحک بسازد که البته عاقبت هم دستش رو خواهد شد، انگار این ماجرا یک اثر هنری است.

 

طرف کلی زور گویی کرده و جالب این جاست که حرف حساب را هم نمی پذیرد به مانند تمام آدم های این شکلی همان سلاح همیشگی انکار و کوچه علی چپ را استفاده می کند. آن هاهمه شان شبیه هم هستند در هر سطحی که باشند، همین گونه اند؛ زیادی مطمئن اند و از همین اطمینان می شود سرنخ هایی به دست آورد. اطمینان و انکار و توهم خصیصه های ثابت آن ها است. می خواهد چاوز در ونزوئلا باشد. می خواهد پدر مستبد خانواده چهارنفری آپارتمان روبرویی باشد، می خواهد رئیس جمهوری باشد که وعده ی خوشبختی می دهد و بدبختی می آورد.

مخلص کلام این که بعضی خبرها لطف خداست که بلای خودکامگی را ببینیم. جوری که خیلی بهمان فشار نیاید و حتی از کنار آن بخندیم و لطیفه بسازیم و از طرفی هم  آن بخش «هان دل عبرت بین» وجودمان به کار بیفتد و یادمان نرود که هر کدام از ما اگر خیلی مطمئن شویم چیزی شبیه وجود متوهم مدیرعامل چسب هل خواهیم شد. این نوشته اگر خیلی احساس خاص پنداری کند و این قلم زیادی به خودش مطمئن باشد، بوی تعفش کل این مجموعه را خواهد برداشت. سبک زندگی هامان، نوع موسیقی که گوش می دهیم، شکل تفریح کردنمان و از مدل حرف زدن تا مدل ماشین، همه سلیقه است. هیچکدام وحی منزل نیست. هیچکدام قطعی نیست. قطعی های زندگی هامان که بیشتر شود بیشتر خودکامه، متوهم و انکار کننده خواهیم شد. چنین رفتارهایی به همه ی ما نزدیک است هر چقدر که از حقیقت و عدالت دور شویم به خودکامگی نزدیک تریم.

جهرمی یا (وزیر هفته)

نمی دانم «پل جاسوس ها» را دیده اید یا نه؟ فیلمی که تام هنکس در آن نقش یک نیروی رده بالای امنیتی آمریکایی را بازی می کند. می رود به خاک آلمان شرقی تا وارد یک معامله ی امنیتی با حکومت شوروی شود. با داستان و احوالات دنیای دیوارکشی شده ی آن سال ها کاری نداریم. نکته ویژه ی فیلم، تصویری است که مثل خیلی دیگر از فیلم های هالیوود از یک مامور امنیتی آمریکایی می بینیم. تصویر یک قهرمان زمینی. فیلم با دغدغه های شخصی مامور امنیتی شروع می شود و در سکانس پایانی هم همان مامور امنیتی را در جمع خانواده اش می بینیم. ماموری که دلش برای خانواده اش تنگ می شود، همسر و فرزاندنش را در آغوش می کشد. مرادم از یادآوری «پل جاسوس ها» این است که در هالیوود تکلیف فیلمساز در پرداخت شخصیت های امنیتی مشخص است. آن ها قهرمانند چون منافع آمریکا را تامین می کنند و از آن مهم تر آن ها قهرمانانی زمینی اند، خانواده دارند، دلتنگ می شوند و سرشار از احساسات و عواطف یک انسان عادی هستند و در کنار همه این  دغدغه های جهان شمول، مامور به حفظ امنیت کشورشان هم هستند.

روزهای گذشته که بحث رای اعتماد به وزرای پیشنهادی رئیس جمهور داغ بود. جوان ترین وزیر پیشنهادی با برچسب امنیتی بودن رانده شد و البته در نهایت رای اعتماد را کسب کرد. اما در هیاهوی داستان های رای اعتماد، تلویزیون های آن ور آبی سوژه ها ساختند! تکلیف آن ها مشخص است، اما خودمان هم سهم هایی در این تقصیر داریم. مقصریم و چیزهایی را در ذهن مردم کاشته ایم که آن ور آبی ها می توانند به نفع خودشان و در مواقع نیاز از آن چیزها برداشت کنند، اصلا همین اندازه که از امنیتی بودن برچسب بسازند، خودش نشان از ضعف محصولات فرهنگی داخلی دارد. ما در تمام این سال ها چند داستان، چند فیلم و سریال داشته ایم که مامورین امنیتی اش، واقعی و ملموس هستند؟

 

به غیر از چند استثنا نظیر «سیانور» که شعیبی توانست بالاخره این طلسم را بشکند و یک ساواکی را باور پذیرتر نشانمان دهد یا در «به رنگ ارغوان» و کاراکتر حمید فرخ نژاد که حاتمی کیا ما را با یکی از معدود امنیتی های زمینی و در عین حال قهرمان مواجه کرد. حکایت یک نیروی اطلاعاتی که درد می کشید و به ماموریت اش وفاداربود. به عبارتی تصویری چند وجهی و واقعی. این ها از معدود استثناها بوده اند. مساله این جاست که ذهنیت عمومی مان با همان بیشمار تصاویر افراطی سیاه و سفید از اطلاعاتی و ساواکی شکل گرفته.

منبع: برترینها

برترین ها – نگین فانی نام: اینستاگرام، این روزها تبدیل به دفترچه خاطرات تصویری خیلی ها شده است. بسیاری از چهره های شناخته شده دنیای هنر و ورزش هم، از این طریق با طرفداران خود در دورترین نقاط جهان در ارتباط هستند. از سوی دیگر سعی دارند با این روش هواداران بیشتری نیز برای خود دست و پا کنند که این نیز خود به یک رقابت حیثیتی میان سلبریتی های قرن ۲۱ تبدیل شده است.

حتی گاهی اوقات عکس هایی به اشتراک می گذارند که جنجال بسیاری به راه انداخته و خبرساز می شوند، توجه رسانه ها و مردم به آنها جلب می شود و شهرت بیشتری نیز برای آنها به ارمغان می آورند. در این سری مطالب ما سعی داریم به طور هفتگی گزیده ای از عکس های چهره های محبوبتان را با شما به اشتراک بگذاریم.

 

 اگر دلتان برای تماشای بازی «جرمی رنر» تنگ شده این روزها او با فیلم «رودخانه ی ویند» روی پرده ی سینما قرار دارد، اما اگر اصرار دارید او را به عنوان جزئی از «انتقام جویان» ببینید باید حداقل تا بهار سال آینده منتظر بمانید.

 

«هیو جکمن» که فعلا پروژه ای در دست اقدام ندارد همچنان به تفریح و استراحت و سفرهایش ادامه می دهد.

 

«لیدی گاگا» در آستانه ی خورشید گرفتگی با پیغام «لطفا من را هم به سیاره ی خودتان ببرید» روی دست هایش!

 

«مایلز تلر» بالاخره پس از یک رابطه ی عاشقانه ی طولانی مدت هفته ی گذشته از کلی اسپری تقاضای ازدواج کرد تا سفرشان به آفریقا آغاز دوره ی نامزدیشان باشد.

 

سلفی «وین دیزل» جهت ابراز عشق و علاقه به هواداران.

 

«آدام لمبرت» پس از اجرایی برای یادبود «جورج مایکل» در مراسم اینجل اواردز.

 

«جیمی دورنان» حتی در روش بستن زیپ لباسش هم باید با بقیه فرق داشته باشد.

 

«دمی لواتو» هفته ی گذشته بیست و پنج ساله شد، اما کمی زودتر از آنچه سنش ایجاب می کند سراغ تفریح های مادربزرگی رفته است.

 

«ریس ویترسپون» تولد مادرش را با این عکس به او تبریک گفت؛ ظاهرا ریس این لبخند همیشگی را از مادرش به ارث برده است.

 

«اما استون» در صحنه ای از سریال جدیدش به نام «Maniac» که در حال ساخت برای نتفلیکس است.

 

«ویلو اسمیت» هم مثل بقیه ی اعضای خانواده ی اسمیت عاشق داشتن سبک های منحصر به فرد است.

 

«اورلاندو بلوم» در کنار «فرانسیس مالمن» سرآشپزی که خیلی ها با برنامه ی «Chef’s Table» در نتفلیکس او را می شناسند.

 

«تام هولاند»

 

«آنا کندریک» هم به دار و دسته ی پیژامه پوش ها پیوست!

 

 عکس های پدر و دختری «کانیه وست» و «نورث» از سوژه های ثابت اینستاگرام «کیم کارداشیان» هستند.

 

باز هم «زین مالک» روی جلد یک مجله ی دیگر.

 

«کریس همزورث» خواسته تولد «تایکا وایتیتی» کارگردان نیوزیلندی فیلم «تور:رانگاروک» را تبریک بگوید که جناب «آنتونی هاپکینز» هم خودش را انداخته وسط!

 

 «مارک رافلو» در یک تظاهرات خیابانی در نیویورک و مردمی که تظاهرات را فراموش کرده و به فکر گرفتن عکس و فیلم از ایشان هستند.

 

 یک خبر بد برای آنهایی که «جرد لتو» را در نقش جوکر خیلی پسندیده بودند؛ در فیلم جدید کمپانی برادران وارنر که در مورد این شخصیت کمیک ساخته خواهد شد جرد نقش جوکر را بازی نخواهد کرد!

 

«دین دیهان» طبق روال هفته ی گذشته همچنان به اشتراک گذاری عکس هایی که مجلات مختلف از او گرفته بودند ادامه داد.

 

«میسی ویلیامز» و نامزدش، برق لب هایشان را با هم ست کرده اند.

 

«آدام همر» و دوستانش از مجله ی «جی کیو».

 

«جولیان هاف» در ادامه ی سفری چند روزه به آلاسکا همراه با دوستان دوره ی دبیرستانش.

 

 آیا می دانستید «لوئیس تاملینسون» از نگاه کسی که دچار توهم شده باشد چه شکلی می شود؟

 

 «لوسی هیل» که برای مدتی کم کار شده بود حالا دارد به طور همزمان در یک فیلم سینمایی و سریال بازی می کند که هر دو در سال ۲۰۱۸ پخش خواهند شد.

 

«اما رابرتز» رنگ میلک شیک و لباسش را هم با این ساعت برند «کوچ» خود ست کرده است.

 

«دیانه کروگر» سر صحنه ی فیلم برداری فیلم درام فانتزی جدید «رابرت زمکیس» که هنوز اسمی برای آن تعیین نشده است.

 

 «جسیکا چستین» که قبل از ازدواج هم در هر حرکت اعتراضی و تظاهراتی که شکل می گرفت شرکت می کرد، حالا جناب همسر را نیز با خود همراه کرده است.

 

«انسل الگورت» یا ظاهرا جناب پوکمون در سفر به توکیو.

 

«نورمن ریداس» در کنار «دیوید شپل» چهره ای شناخته شده برای هواداران استندآپ کمدی.

 

«فیفتی سنت» و یک عکس دیگر با زیرنویسی از ادعاهای همیشگی اش مبنی بر این که « من خیلی خوب و خفنم».

 

«شان مندس» روی جلد مجله ی «جی کیو» ایتالیا.

 

«ماریا کری» در حال گذراندن یک روز تعطیل در کنار فرزندانش در نیویورک.

 

«کاترین لنگفورد»، هنرپیشه ی سریال «سیزده دلیل این که …» جلوی دوربین مجله ی فلانت.

 

کنسرت دو نفره ی «مایلی سایرس» و «الویس پریسلی»؛ آرزو که بر جوانان عیب نیست، البته با توجه به این که دیگر الویسی در کار نیست بیشتر حسرت است تا آرزو!

 

«آماندا سیفرید» مجهز و آماده برای دیدن خورشید گرفتگی.

 

«هالی بری» زیر این عکسش گفته بود اگر شبیه به بقیه ی دنیا باشید نخواهید توانست روی دنیا تأثیری بگذارید.

 

«جرد پادالکی» هم از آنهایی بود که شوق زیادی برای دیدن خورشید گرفتگی داشت، هر چند که در ونکوور خورشید گرفتگی به طور کامل اتفاق نیفتاد.

 

«یه سونگ»، آبنبات چوبی، شلوار خالخالی و دیگر هیچ…

 

«کیم سو هیون» به عنوان چهره ی تبلیغاتی کلکسیون پاییز و زمستان برند کره ای SOUP

 

«لوهان» لذت این روز زیبای آفتابی را با هواداران خود به اشتراک گذاشته است.

 

«بائه سوزی» با یک کیف فوق العاده زیبای فندی در شهر رم، جلوی دوربین مجله «ال» کره

 

«جی دراگون» با شلوار جینی که حدود یک متر از قد پاهایش بلندتر است.

 

«جی چانگ ووک» همراه با مادرش.

 

«کاران جوهر» در «دارما پروداکشنز»، ارث با ارزشی که از پدرش برای او باقی مانده و حالا برای او تبدیل به خانه، عشق و زندگی اش شده است.

 

«پرینیتی چوپرا» این روزها دارد در یک فیلم اکشن-کمدی به نام «Golmaal Again» در کنار «آجای دوگان» بازی می کند.

«کاریسما کاپور» در کنار مادرش، خواهرش «کارینا» و فرزندانش، سمیرا و کیان.

 

«آکشای کومار» با این عکس از انتشار ویدیوی جدیدش و به واقعیت پیوستن رویاهایش خبر داد.

 

«انوشکا شرما»، یک روز آفتابی، در کنار فیل ها.

 

«ایلکر کالِلی» در حالت غش کرده از شدت گرما.

 

«گولبن ارگن» و پسرها در حیاط خانه ی تابستانی شان در حال خوردن همبرگر خانگی.

 

فیلم سینمایی جدید «بوغرا گولسوی» و «اوزگه اوزپیرینچ چی» به نام «تلخ، شیرین، ترش» به زودی روی پرده ی سینما خواهد رفت.

 

«کیوانچ تاتلیتوغ» مدتی طولانی هیچ فعالیتی در اینستاگرامش نداشت و ما هم کلا بیخیالش شده بودیم، اما مثل این که خیلی وقت است دوباره شروع به فعالیت کرده و عکس های زیادی از این آقای خوش تیپ را از دست داده ایم.

 

 از چهره ی بی آرایشی که پشت عینک آفتابی مخفی شده  و لباس های ورزشی که «دمت آکالین» پوشیده می شود فهمید که یا دارد از باشگاه برمی گردد، یا هم دارد به باشگاه می رود!

 

«مروه بول اوئور» و همسرش «مورات دالکیلیچ» هفته ی گذشته اعلام کردند که بالاخره تصمیم به جدایی گرفته اند، اما به ظاهر که خیلی هم خوشحال و سر حال به نظر می رسد. البته شایعاتی مبنی بر خیانت مروه به همسرش وجود داشت که خود مورات آنها را تکذیب کرده است.

 

منبع: برترینها

روزی که «ابن‌سینا» از مادری به نام ستاره متولد شد، کسی نمی‌دانست که آوازه‌ی دانش و تبحر او در پزشکی به همه جای دنیا می‌رسد و به ستاره‌ای درخشان برای سرزمینش تبدیل می‌شود؛ چهره‌ی مشهوری که دست‌مایه‌ی خلق آثار هنری متعددی نیز قرار گرفته است.

اول شهریورماه همزمان با زادروز ابوعلی سینا «روز پزشک» نامگذاری شده است. با گذشت بیش از هزار سال از زمان زندگی ابن‌سینا، او سرشناس‌ترین پزشک ایرانی است. این دانشمند در  سال‌هایی که پزشکان حاذق از درمان بیماری‌های مختلف عاجز بودند، آن‌ها را به بهترین روش درمان می‌کرد و کسانی را که سال‌ها در این زمینه کار کرده و تجربه به‌دست آورده‌ بودند، به حیرت وامی‌داشت.

ابن‌سینا یکی از مشاهیر بزرگ ایران به‌شمار می‌رود. به همین دلیل برخی هنرمندان چهره‌ی او را دست‌مایه‌ی خلق آثار هنری قرار داده‌اند و مجسمه‌های بسیاری از این دانشمند ایرانی توسط هنرمندان ساخته شده است.

مجسمه ابوعلی سینا 

 

اگرچه مجسمه‌های متعددی از ابوعلی سینا ساخته شده، اما اثر ارائه‌شده از ابوالحسن صدیقی به‌دلیل کیفیت کار و نصب آن در شهر همدان از بقیه‌ی مجسمه‌ها معروف‌تر است. او مجسمه‌ای تمام‌قد از پزشک مشهور ایرانی را برای یادبود او ساخت که اکنون در مرکز میدانی به نام این دانشمند نصب شده است.

مجسمه ابن‌سینا سه متر و ۱۰ سانتی‌متر ارتفاع دارد و در ساخت آن از سنگ مرمر سفید استفاده شده است. این مجسمه نزدیک به شش دهه است که روی پایه‌ای در میدان بوعلی شهر همدان قرار دارد. در قسمت شمالی پایه‌ی مجسمه، لوحی از سنگ سفید نصب شده که روی آن نام ابوعلی سینا و تاریخ تولد و وفات او به خط نستعلیق حک شده است.

 چهره ابوعلی سینا

انجمن آثار ملی ایران برای داشتن طرحی رسمی از چهره‌ی ابن‌سینا به ابوالحسن صدیقی پیشنهاد کرد که طرحی از این دانشمند را روی کاغذ پیاده کند. همین موضوع باعث شد معروف‌ترین طرحی که از چهره‌ی ابوعلی سینا وجود دارد، متعلق به ابوالحسن صدیقی باشد. او پیش از این‌که به مجسمه‌سازی مشهور تبدیل شود، شاگرد کمال‌الملک بود و نقاشی می‌کرد. طرح صدیقی در بیست‌ویکمین جلسه‌ی هیئت مؤسسان انجمن آثار ملی ایران به ثبت رسید.

صدیقی در این طرح سعی کرده با استفاده از سیاه‌قلم، چهره‌ای ارائه کند که مخاطب با دوره‌ای که ابوعلی‌سینا در آن می‌زیست، ارتباط برقرار کند. به طراحی لباس ابن‌سینا نیز توجه ویژه‌ای شده است. همچنین کتاب معروف ابن‌سینا نیز در این طرح، در دستان این دانشمند دیده می‌شود.

آرامگاه ابوعلی سینا 

بنای یادبودی که به‌عنوان آرامگاه شیخ‌الرییس در همدان ساخته شده، یکی از آثار ملی ثبت‌شده‌ی ایران است. تاریخ ساخت بنای اولیه‌ی این آرامگاه را به زمان قاجار مربوط می‌دانند. انجمن آثار ملی ایران که در دهه‌ی ۳۰ فعالیت گسترده‌ای در زمینه‌ی ساخت و به‌روزرسانی آرامگاه مشاهیر ایرانی داشت، تصمیم گرفت بنای جدیدی برای آرامگاه ابن‌سینا طراحی شود.

بنای جدید که طراحی هوشنگ سیحون است، از معماری برج گنبد قابوس الهام گرفته شده است. بیشتر المان‌های و عناصر آرامگاه جدید ابوعلی سینا متأثر از معماری سنتی است. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های معماری این بنا، طراحی ۱۲ ستون برای آرامگاه است که گفته می‌شود نشان‌دهنده‌ی ۱۲ رشته دانشی است که ابن‌سینا بر آن‌ها احاطه داشته است.

آرامگاه دو تالار دارد که از تالار جنوبی به‌عنوان موزه استفاده می‌شود و در آن می‌توان اشیایی باقی‌مانده از صدها سال پیش را دید. تالار شمالی نیز کتابخانه‌ای شامل صدها جلد کتاب نفیس از نویسندگان مختلف است.

 

منبع: برترینها

  وقتی از مگان بِری، شهردار نشویل در ایالت تنسی پرسیدم که آیا در‌ سال گذشته تجربه هیچ‌گونه برخورد تبعیض جنسیتی را داشته است یا نه جواب داد: «زمانی که از دفتر کارم بیرون می‌آیم، مردم انتظار ندارند یک زن را ببینند. تعجب را در چشمان‌شان می‌بینید:  اِ!…این زنه، مرد نیست.» اما این موضوع برای من که بیش از ۲۰‌سال از عمرم را در شرکت‌های آمریکایی کار کرده‌ام، مسأله جدیدی نیست.»

 

بِری که حالا ۵۳‌ سال دارد،‌ سال گذشته ۴۷۰۰ شغل به وجود آورده، برنامه حمل‌ونقل شهری ۶ بیلیون دلاری را راه‌اندازی کرده، برای تشویق ساخت مسکن ارزان قیمت‌قانون‌گذاری کرده و از لایحه‌ای برای قانونی کردن به همراه داشتن مقدار کم کانابیس حمایت کرده است. با بودجه‌ای به مبلغ ۲.۱ بیلیون دلار، ۵۰ساختمان اداری و ۱۰هزار کارمند، بِری شغل خود را به مدیرعامل شرکتی بزرگ تشبیه می‌کند و از حالا برای مبارزه انتخاباتی‌اش در‌ سال ۲۰۱۹ روزشماری می‌کند.

«بر روی موبایلم اپلیکیشن روزشمار نصب کرده‌ام. برای ۱۰۰روز اولی که مشغول به کار شدم، از یک  محاسبه می‌کرد، چون همه می‌خواهند بدانند در صد روز نخست خود چه کارهایی انجام داده‌اید. اما حالا شمارش معکوس شروع شده است، هر روز صبح به آن نگاهی می‌کنم: چند روز باقی مانده تا دوباره برنده انتخابات شوم؟ روزهای زیادی باقی نمانده و نمی‌خواهم یک روز آن را تلف کنم. از امروز، ۱۰۵۱روز باقی مانده است.»

۱۹درصد شهردارهای شهرهای بزرگ آمریکا زن هستند، پس بِری نمونه نسبتا نادری از شهردارهای زن است. اما در دنیا، تعداد شهردارهای زن رو به افزایش است و بِری، در میان نخستین سیاستمداران زنی است که شهرشان را اداره می‌کنند. پاریس، بارسلون، مونته‌ویدئو، پراگ، کلن، ورشو، بخارست، رم و بغداد در میان کلان‌شهرهایی هستند که اخیرا مدیران زن انتخاب کرده‌اند (یا در مورد بغداد، انتصاب شده‌اند.)

آماری از سهم زنان شهردار در عرصه بین‌المللی وجود ندارد و «شهردار» می‌تواند معناهای مختلفی داشته باشد: بعضی مستقیما با میزان آرا و محبوبیت بالا در انتخابات برنده می‌شوند؛ بعضی توسط اعضای شورا انتخاب می‌شوند؛ بعضی توسط ایالت‌ها منصوب می‌شوند. نخستین جلسه دیدار پارلمان جهانی شهردارها ماه پیش در لاهه با حضور ۹ شهردار زن از ۵۷شهر قابل توجه انجام شد.  

این ماه، بسیاری از آن شهردارها از دور دنیا در نشست جهانی سازمان ملل برای توسعه شهری پایدار به نام‌ هابیتات ۳ گردهم می‌آیند که هر ۲۰‌سال یک‌بار اتفاق می‌افتد. دستور جلسه شهری جدید حاصله از این نشست امیدوار است تا دولت‌های محلی و ملی را راهنمایی کند در تمام جهات زندگی شهری پیشرفت کنند؛ شامل «دستیابی به تساوی جنسیتی و قدرت بخشیدن به تمام زنان و دختران، اطمینان‌سازی از فعالیت کامل و بانفوذ زنان و حقوق مساوی در تمام زمینه‌ها و مدیریت در تمام سطوح تصمیم‌گیری.»

آدا کولا که از ژوئن ۲۰۱۵ شهردار بارسلون شده برای سیاست‌های چپی «رادیکالش» خبرساز بوده است. کسی که از گروه مردمی به نام لاپاه به قدرت رسید. این گروه کمپینی است علیه اخراج مستاجران و بازپرداخت وام مسکن در اسپانیا که حاصله از بحران مالی است. آن هیدالگو که نخستین شهردار زن از آوریل ۲۰۱۴ دز پاریس است، گام‌های جسورانه‌ای برای جلوگیری از استفاده خودرو و بهتر کردن کیفیت هوا در پایتخت فرانسه انجام داده است. اخیرا این دو شهردار روی مانیفستی همکاری کرده‌اند که از شهرهای اروپایی برای پذیرش پناهده‌ها درخواست کردند.

 

لیبریا، نخستین کشور آفریقایی است که یک زن را به ریاست‌جمهوری انتخاب کرده است. کیوت گیبسون که نخستین شهردار زن پینسویل توسط رئیس‌جمهوری اِلن جانسون سرلیف در ۲۰۱۲ انتخاب شده است، می‌گوید هزینه‌های انتخابات شهرداری سنگین است. گیبسون که ۴۱ساله است، بیشتر ‌سال۲۰۱۴ را در شهری در حاشیه شرقی پایتخت مونرویا به نام پینسویل، به مبارزه با ایبولا گذرانده است. از آن زمان موضوعات قالب شهرداری او زباله، آب و تخلیه فاضلاب به همراه ترک اعتیاد کودکانی که به ارتش فرستاده شدند و پیدا کردن شغل برای آنها بوده است.

او می‌گوید: «انباشت زباله در این شهر به ۷۰‌سال قبل برمی‌گردد. مردم زباله‌هایشان را در حیاط خانه می‌گذاشتند، چال می‌کردند یا می‌سوزاندند و شهر در موقعیت اسفناکی قرار داشت.» بعد از پاک‌سازی، او سیستم‌های جدیدی را به‌عنوان بخشی از پروژه زباله بانک جهانی معرفی کرد و معتقد است سر کار آمدن زنان برای نقش‌های کلیدی در موفقیت او نقش اساسی داشته‌اند.

او می‌گوید: «من همیشه می‌گویم شیوه زنان در سازندگی با مردان متفاوت است. مردان برای امروز می‌سازند، اما زنان برای فردا، چون ما می‌خواهیم مطمئن شویم نوعی امنیت برای فرزندانمان خواهیم داشت. برای همین ما یک زن را به رئیس‌جمهوری انتخاب کرده‌ایم- می‌دانستیم به یک زن احتیاج داریم تا دوباره کشورمان را بسازیم».

ظاهرا، مگان بری از ایالت نشویل یا سیاستمداران زنی که حالا پایتخت‌های اروپایی را اداره می‌کنند ممکن است نقاط مشترک کمی با گیبسون یا با ویرا بابون ۵۱ساله فلسطینی، شهردار بیت‌لحم داشته باشند.

 بابون، پژوهشگر پیشین حوزه ادبیات در دوره شهرداری خود مرزهای شهری را تجدید کرد. با خرابی‌هایی که توسط دیواری که کرانه باختری را از اسراییل جدا می‌کند، دست‌وپنجه نرم می‌کند که به بازار کسب‌وکار بیت‌لحم نیز وارد شده است. تمرکز او در فراهم کردن مکان کافی برای گردشگران و زائران است. اما بابون، یکی از سه زنی است که ۲۰‌درصد سهمیه زنان در شورای شهر را تشکیل می‌دهند، با دیگر زنان شهردار در شهرهای دیگر ارتباط برقرار کرده و می‌گوید: «هر زنی که شهردار می‌شود راهی را می‌رود که هیچ‌کس نرفته است و آن راه را برای زنان دیگر بازمی‌کند.»

او می‌گوید: «زن بودن در شرایطی که برای بار اول سر میز مدیریت بنشینید، اصلا کار آسانی نبود، بعضی از همکاران فکر می‌کردند که آنها باید جای من می‌بودند، بنابراین‌ سال اول بسیار حیاتی بود. استراتژی من این بود که همیشه عمل کنم. از زنان دو برابر مردان انتظار تلاش دارند. اما در عرصه بین‌المللی، زن بودن قطعا مزیت هم داشته است. من در مقامی هستم که به‌عنوان رئیس شهر صحبت می‌کنم و در فلسطین به شخصیت مهمی تبدیل شده‌ام.»

تعداد افرادی که از برابری حقوق زنان حمایت می‌کنند و در ارتقای زنان به شغل‌هایی که قبلا تنها مردان داشته‌اند هیچ نفعی نمی‌بینند، بسیار اندک است. اما افراد زیادی هستند که قبول ندارند یک نفر می‌تواند راه را برای دیگران باز کند یا این‌که انتخاب نخستین شهردار زن یا نخستین رئیس‌جمهوری یا نخست‌وزیر زن برای کشور، تغییرات زیادی ایجاد کند.

اولریک کیجار، استاد علوم سیاسی دانشگاه جنوب دانمارک می‌گوید تاریخ سیاسی اخیر اسکاندیناوی این شک و شبهه‌ها را توجیه می‌کند. با این‌که دانمارک نخستین نخست‌وزیر زن خود را داشته و برابری جنسیت به‌طور گسترده‌ای بیشتر از هر جای دیگر دنیا دیده شده،‌ درصد شهردارهای زن در کشور از ۱۵درصد بیشتر نشده است.

او می‌گوید: «از آن‌جایی که ما چند شهردار زن و یک نخست‌وزیر زن داشته‌ایم، تمایل داریم جنسیت را در لیست تیک بزنیم که یعنی خب، کارمان با این موضوع تمام شد و به نوعی برابری رسیده‌ایم و بر روی اقلیت‌های دیگری که مورد توجه قرار نمی‌گیرند، تمرکز کنیم؛ مهاجران و جوانان و مانند آن… اما در حقیقت به برابری جنسیتی هنوز دست نیافته‌ایم. زنان هنوز به سختی می‌توانند به‌عنوان رهبران سیاسی مورد قبول باشند، مخصوصا در سیاست‌های محلی.»

دبی والش، مدیر مرکز زنان و سیاست آمریکا هم بر این موضع تاکید می‌کند. او می‌گوید کاندیداتوری هیلاری کلینتون برای ریاست‌جمهوری آمریکا این برداشت اشتباه را ایجاد می‌کند که زنان در سیاست حضور پررنگی دارند. اگر او برنده شود بسیار بااهمیت خواهد بود، اما بر روی واقعیت سرپوش می‌گذارد. ما  پیش‌بینی نمی‌کنیم که امسال گام‌های بزرگی برداریم. ممکن است تعداد زنان در مجلس نمایندگان از ۱۹‌درصد به ۲۰‌درصد برسد. تعداد نمایندگان ایالتی خیلی کم است و از ۵۰نفر فرماندار تنها ۶ نفر زن هستند.

 

والش معتقد است زنانی که در آمریکا موقعیت سیاسی دارند بیشتر اعتدالگرا هستند، چون زنان بیشتر از مردان از لحاظ اقتصادی آسیب‌پذیرند و احتمال بیشتری می‌دهند که به کمک‌های مالی ایالتی نیاز داشته باشند. اما او اضافه می‌کند که اخیرا تمایلات حزبی قوی‌تر شده‌اند.

او اشاره می‌کند برای هر کسی که تلاش می‌کند بفهمد زنان قانون‌گذار چه تاثیراتی می‌توانند داشته باشند، تحقیقات کافی در دولت‌های محلی در سطح بین‌المللی انجام نشده است. او همچنین می‌گوید که شغل شهرداری یا فرمانداری چالش‌های ویژه‌ای را دربردارند، چون غالبا سیاستمدار زن خوب یا از گروهی حرفه‌ای یا از اتحادیه‌ها تصور می‌شود، نه یک رئیس کاریزماتیک. دوروتی تورن‌هیل که ۱۴‌سال است شهردار واتفورد در انگلستان و یکی از ۴ شهردار زنی است که مستقیما  انتخاب شده همچنین بر این موضوع تاکید کرده و می‌گوید: «مردم فکر می‌کنند مدیریت با مشخصات مردانه برابری دارد. این طرز تفکر هنوز وجود دارد.» به‌عنوان شهردار او با این شیوه تفکر مبارزه و مشتاقانه تعریف می‌کند که چگونه در یک بازدید از مدرسه‌ای، دانش‌آموزی فریاد زده: «تو شهردار نیستی! تو یک مرد چاق کچل پیر که زنجیر دارد، نیستی!»

تورن‌هیل تا حالا دعوت کنفرانس‌های بین‌المللی و گردهمایی‌های شهردارها را رد کرده است (او می‌گوید: «من می‌دانستم که قرار است صفحه نخست روزنامه واترفورد آبزرور با تیتر شهردار بانشاط باشم».) اما با این‌که آدم بدبینی بوده، حالا اعتقاد دارد شهردارانی که مستقیما انتخاب می‌شوند، آینده دولت‌های محلی هستند، نه فقط در انگلستان، یعنی جایی که تعدادی از شهردارهای جدید قدرتمند شهرهای بنادری که‌ سال بعد انتخاب می‌شوند، بلکه در سطح بین‌المللی.

سارا چایلدز، پروفسور سیاست و جنسیت در دانشگاه بریستول می‌گوید: «شما شمایل یک زن را می‌بینید و یک نتیجه فمنیستی از آن می‌گیرید، اما یک زن ممکن است ذهن فمنیستی نداشته باشد». درحالی‌که انتخابات شهردار زن می‌تواند نشانه تمایل به تغییر یا عدم پذیرش وضع کنونی باشد- شهردارهای رم و تورین هر دو عضو جنبش«ضداستقرار پنج ستاره بگ گریلو» بودند، درحالی‌که در بارسلون و مادرید چپ‌ها سرکارند- سخت می‌توان هرگونه نتیجه قطعی درباره معنای آن برای زنان را در طولانی‌مدت اعلام کرد.

اگرچه یکی از جنبه‌های تاثیرگذار این است که این رهبران زن به نسل‌های جوان‌تر دختر نشان می‌دهند چه چیزی امکان‌پذیر است. مگان بری می‌گوید: «مدتی قبل در یک رژه خیابانی شرکت کردم و کسی داد زد «شهردار دارد می‌آید! سه دختر جوان بر روی پله‌ای ایستاده بودند به بالا نگاه کردند و یکی از آنها پرسید: «کدوم یکی از مردهاست؟ » من رفتم کنارش و گفتم «حقیقتش منم» و او جواب داد «یعنی می‌گویید یک دختر می‌تواند شهردار شود؟»

با این‌که تمام شهردارهای زن فمینیست نیستند و همه یک هدف مشخص که بهبود بخشیدن زندگی زنان در شهر خود را ندارند، اما مسأله مهمی که زنان نسبت به همکاران مرد خود به آن می‌پردازند یک‌سری تجربه‌های متفاوتی است که از همه جهات مهم‌اند. چایلدز می‌گوید: «اگر تا به حال سعی نکرده‌اید یک کالسکه را در اتوبوسی قرار دهید، واقعا درک نمی‌کنید که تجربه بسیاری از زنان در حمل‌ونقل عمومی چگونه است.» او اضافه می‌کند که بحث داغ مراقب از کودکان به اندازه زیرساخت مهم است، نه این‌که فقط به جاده‌ها و قطار فکر کنیم.

 

خشونت و آزار جنسی دلایل دیگری هستند که باعث می‌شوند زنان و دختران  شهر را متفاوت از مردان تجربه کنند. یک روز قبل از انتخابات‌ سال گذشته مردی به هنریت رکر، شهردار کلن، حمله کرد و به گردنش چاقو زد. به دنبال حمله‌های جنسی در شب‌سال نو زمانی که حدود ۵۰۰تجاوز گزارش شده بود، انتقادهای تندی از رکر شد به دلیل گفته‌هایش درباره این‌که فاصله خود را با مردهای غریبه به اندازه یک بازو حفظ کنند و به دلیل «سرزنش قربانی». او یکبار گفت که فکر می‌کند گفته هایش بازتاب ناخودآگاهی از تجربه تلخ خودش است. وقتی از او پرسیدم که از اتفاقات ‌سال جدید چه درسی گرفته، او پاسخ داد که حمله‌ها «از ذهنش نمی‌روند.»

آنا اولیورا، تا‌ سال پیش شهردار مونته‌ویدئو، پایتخت اوروگوئه بود. او شهردار دیگری است که توجهش را بر خشونت علیه زنان گذاشت و به قربانیان خشونت جنسی، خدمات روانشناسی ارایه کرد. اما او حقوق زنان را قسمتی از مبارزه بزرگتری که شامل برابری نژادی است، می‌داند: «من منافع زنان را با منافع دیگران معامله نمی‌کنم.»

برخلاف آن، حامیان نمایندگان سیاسی زن معتقدند زنان می‌توانند پایگاهی باشند برای گروه‌های دیگری که مورد توجه قرار نمی‌گیرند، مسن‌ترها، کودکان، اقلیت‌های نژادی و مذهبی- چون با این‌که زنان اقلیت نیستند، آنها احتمالا بیشتر از مردان محرومیت‌های اجتماعی و بی‌قدرتی را تجربه کرده‌اند. اولیویرا در میان دستاوردهایش با افتخار یاد می‌کند که به‌عنوان شهردار مونته‌ویدئو یک پارک اسکیت درست کرده. این پیشنهاد توسط گروهی از اسکیت‌بوردهای نوجوان مطرح شد و از شهرداری تاییدیه و بودجه دریافت کرد.

اگر چند حرف تکراری در گفت‌وگو با زنان شهردار دیده شود، یکی این است که اگر به آنها توهین نشود اغلب دست‌کم گرفته می‌شوند؛ دیگری احساس آنهاست که زنان می‌توانند روش متفاوت و کمتر ستیزه‌جویانه‌ای برای نزدیک شدن به دولت داشته باشند. همچنین، غرورشان است که راه‌های جدیدی پیدا می‌کنند.

از زبان زنان شهردار  

کیوت گیبسون، پینسویل، لیبریا

جمعیت ۳۴۷هزار نفر

 

«در بخش‌هایی از آفریقا، همچنان نسبت به زنانی که شغل‌های مدیریتی دارند و تاثیر گذاری آنان تعصب وجود دارد. در لیبریا همتایان مرد فهمیده‌اند که ما نیرویی هستیم که می‌توانند بر روی آن حساب کنند، اما همچنان مشکلاتی بر سر راه ما است. حدود یک‌سال و نیم پیش، وزیری به دفتر کارم آمد، درحالی‌که من در جلسه‌ای بودم که طول کشید و دیر رسیدم. عذرخواهی کردم و او مرا سرزنش کرد که چرا او را منتظر نگه داشته‌ام و گفت که براش یک بطری آب بیاورم. باورم نمی‌شد با من این‌طوری صحبت می‌کند، نزدیک بود روی زمین بیفتم.»

هنریت رکر، کلن، آلمان

جمعیت یک میلیون نفر

 

 
«حتی بعضی از مردها هم گفتند که حالا وقت آن رسیده که کلن یک شهردار زن داشته باشد و رأی‌دهندگان هم موافق بودند. اما مهمترین نکته این است که شما به شخصیت یک کاندیدا رأی می‌دهید. جنسیت من به آن اندازه که شما فکر می‌کنید سبک و سیاق مرا تعیین نمی‌کند، با این‌که بعضی خصوصیات زنانه مشخصی وجود دارد. شما به‌عنوان یک زن یاد می‌گیرید که شنونده خوبی باشید، گرایش‌های افراد را بشناسید و احزاب مختلف را سر یک میز بیاورید بدون این‌که کسی بازنده باشد.

آنا اولیورا، مونته‌ویدئو، اوروگوئه

جمعیت ۱.۳ میلیون

 

«بی‌شک در زمان کمپین خود با تبعیض جنسیتی مواجه می‌شدم. در گروه کانونی که برای انجام تحقیقات کیفی تشکیل دادیم، خیلی‌ها احساس کردند که من نمی‌توانم با اتحادیه‌ها کار کنم. همیشه این مشکل وجود داشت که من اقتدار کافی ندارم. یکبار، خبرنگاری پرسید: «آیا واقعا فکر می‌کنید مونته‌ویدئو برای یک زن شهردار آماده است؟» زمانی که من روی کار آمدم یک گروه حقوق زنان در مونته‌ویدئو به نام کموناموهِر، کلید چوبی به من هدیه دادند. زمانی که دوره‌ام تمام شد، همان کلید را اما این‌دفعه با جنس استیل بهم دادند. حرکت نمادینی بود.»

مگان بری، نشویل، کانتی دیودسون، آمریکا

جمعیت ۱.۹۵‌میلیون نفر

 

«سخت می‌توان فهمید که زن بودن آیا تغییری ایجاد می‌کند یا نه، چون من چیز دیگری جز این نبوده‌ام. با این حال، اغلب زنان دیدگاه متفاوتی دارند، مثال می‌زنم: اخیرا در یک عملیات عمرانی برای چاه فاضلاب، بر روی یکی از تابلوهای اعلانات نوشته بود «مردان مشغول کارند»، از کسانی که اطرافم ایستاده بودند، پرسیدم که آیا اشکالی در این تابلو می‌بینند یا نه، بعضی گفتند که این تابلو قدیمی است و یا لب‌پر شده است، ‌اما هیچ‌کس متوجه نوشته روی آن نمی‌شد. حالا ما استاندارد «کارگران مشغول کارند» را برای تمام تابلوها در نشویل تعریف کرده‌ایم و تابلو «مردان مشغول کارند» را در اتاق دفترم آویزان کرده‌ام».

ورا بابون، بیت‌لحم، فلسطین

جمعیت ۲۷هزار نفر

 

اداره شهرداری به من این فرصت را می‌دهد که چیزی به دست بیاورم و فرصت‌هایی به وجود بیاورم. من از این‌که شاهد تغییر باشم، لذت می‌برم، حتی وقتی که جاده جدیدی را افتتاح می‌کنم از آن لذت می‌برم. در بیت‌لحم شرایط عادی نیست، مردم برای ترک شهر باید اجازه خروج بگیرند، دیواری تا به شمال کشیده شده و همه جا شهرک‌سازی شده است. وقتی که به هدفی دستیابی پیدا می‌کنید که به مردم کمک می‌کند، زندگی را عادی تجربه کنند، این باعث خوشحالی است.

دوردتی تورن‌هیل،‌واتفورد، انگلستان

جمعیت ۹۵‌هزار نفر

 

«مدیریت شهرداری انگشت‌نماست، مانند آن است که در خیابان راه بروید و کسی بگوید «شما این‌جا رو خوب خراب کرده‌اید.» من فکر می‌کنم خیلی خوب است که آنها احساس می‌کنند می‌توانند درباره تصمیمات محلی نظر بدهند. شغل من این است که در همه چیز دخالت کنم و همین کار را می‌کنم. شهردار بودن یعنی چسبی که شهر را بهم می‌چسباند، افراد درست را کنار هم جمع می‌کند، مانند بنگاهی از شرکا، می‌خواستم مردم دوباره به شورا اطمینان کنند. مردم به من گفته بودند که واتفورد شهر افسرده‌ای است و بخشی از کاری که ما انجام می‌دهیم این است که مردم به واتفورد افتخار کنند.»

منبع: برترینها